Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία

Πώς επιλέγουμε του ηγέτες μας? Πώς ψηφίζουμε? Ανάλογα με το αν τους γνωρίζουμε από την τηλεόραση (ηθοποιοί, τηλεπερσόνες, γνωστοί αθλητές, μοντέλα) κλπ.? Πόσοι από τους βουλευτές γνωρίζουν πώς λειτουργεί η οικονομία, πώς λειτουργεί η διακυβέρνηση ενός κράτους, πώς λειτουργεί το σύστημα της δικαιοσύνης? Έχουμε φροντίσει να τους ακούσουμε για να δούμε τι γνωρίζουν? Το κανάλι της Βουλής, που το πληρώνουμε αδρά ως φορολογούμενοι, το ακούμε ποτέ? Έχουμε διαβάσει τα βιογραφικά τους, να δούμε αν έχουν τα προσόντα και τις γνώσεις που θα πρέπει να έχει κάποιος για να ασχοληθεί με τα κοινά και να διαπραγματευτεί με το εξωτερικό?

Πώς ψηφίζουμε? Ανάλογα με το αν μας θυμίζουν τον πατέρα ή τη μάνα μας? Ανάλογα με το πόσο παθιασμένα μιλούν και πόσο θράσος (που εξισώνουμε με δύναμη) φαίνεται να έχουν? Ανάλογα με ποιο κόμμα υποστηρίζαμε πάντα, γιατί αυτή είναι η ιδεολογία μας, ανεξαρτήτως προσώπων και δεν αλλάζουμε, γιατί έτσι!.. Ανάλογα με την ικανότητά τους ως ρήτορες? Ανάλογα με την αίσθηση του παρουσιαστικού τους? Ανάλογα με το αν μας κολακεύουν? Ανάλογα με το αν μας χαϊδεύουν τα αυτιά? Ανάλογα με το πόσα υλικά οφέλη μας υπόσχονται? Ανάλογα με τις βραχυπρόθεσμες απολαβές που ελπίζουμε να αποκομίσουμε, ανεξάρτητα με το αν αυτές ζημιώνουν μακροπρόθεσμα τη χώρα? Ανάλογα με τα ρουσφέτια που έχουμε συμφωνήσει? Ή μήπως βλέπουμε εκείνον που είναι καλός, αλλά από ζήλια και φθόνο, ψηφίζουμε κάποιον άλλον, επειδή νιώθουμε μειονεκτικά?

Αν ψηφίζουμε με αυτά τα κριτήρια, συνήθως ανενημέρωτοι, γιατί μας κάνει εντύπωση που η χώρα δεν πάει μπροστά? Ποιος ψηφίζει εκείνον που είναι καλός για την πατρίδα, και αφού το έχει ψάξει, ακούσει κι ενημερωθεί και αποφασίσει –κατά τη δική του κρίση… Ψύχραιμα και αντικειμενικά, να σκεφτεί ποιος πραγματικά είναι καλύτερος για τον τόπο.

Πιστεύω ότι θα έπρεπε να ψηφίζουμε, όχι κομματικά, αλλά άτομα, προσωπικότητες, ανάλογα με αυτό που έχουν να προσφέρουν, ανάλογα με την δύναμη και το ήθος και τη σοβαρότητα που δείχνουν, κι όχι ανάλογα με την αναγνωρισιμότητα ή τη ρητορικότητά τους. Προσωπικά, επειδή έχουμε απογοητευτεί με τους ρήτορες, του επικοινωνιακούς, τους πειστικούς κλπ., προτιμώ άτομα με χαμηλό προφίλ, μετρημένα, με ηπιότητα, σοβαρότητα, καλή γνώση των τεχνοκρατικών ζητημάτων, χωρίς εγωιστικές αιχμές, και που δεν προσπαθούν να χαϊδέψουν αυτιά ή να κάνουν λαϊκίστικες υποσχέσεις. Όσο πιο χαμηλό προφίλ, τόσο καλύτερα! Άτομα άξια, σοβαρά και ξεχωριστά υπάρχουν σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Θα πρέπει να ασχοληθούμε παραπάνω με το να τους γνωρίσουμε. Να ακούσουμε, να μάθουμε τι λέει ο καθένας. Ψηφίζουμε ανενημέρωτοι. Επίσης πιστεύω ότι σε κάθε ψηφοφορία στο κοινοβούλιο, θα έπρεπε να ψηφίζει ο κάθε βουλευτής κατά συνείδηση και με προσωπική ευθύνη, όχι βάσει κομματικής γραμμής, η οποία, κατά κάποιο τρόπο ακυρώνει το νόημα της ψήφου του. Εκεί θα αξιολογηθεί το διαμέτρημα του βουλευτή από το λαό.

Όπως σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς, οι ηγέτες ΔΕΝ πληρώνονταν, έτσι και σήμερα πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε οι βουλευτές να πληρώνονται περισσότερο από όσο ένας μέσος δημόσιος υπάλληλος. Δηλαδή τα προς το ζην μόνο. Ο λόγος είναι ότι το αξίωμα αυτό αποτελεί ύψιστο λειτούργημα, όχι επάγγελμα,ούτε κεδροφόρο επιχείρηση. Οι άνθρωποι που θα έλκονται σε αυτό θα έπρεπε να έχουν ως μόνο κίνητρο την υπηρεσία προς το λαό. Από τη στιγμή που παρέχονται ισχυρά οικονομικά κίνητρα να γίνουν βουλευτές, θα έλκονται στην πολιτική άτομα για προσωπικό όφελος. Όσο για τα έξοδά τους, αυτά μπορούν να πληρώνονται από το δημόσιο, βάσει αποδείξεων και σύμφωνα με κανονισμούς και μέχρι κάποιο όριο. Όχι μέσα από την προσωπική τους αμοιβή. Υπάρχουν ανέξοδοι τρόποι σήμερα να γίνουν γνωστές οι θέσεις του κάθε πολιτικού στο λαό, το διαδίκτυο είναι ένας από αυτούς. Δεν χρειάζονται οι υπερβολικές και πολυέξοδες προεκλογικές καμπάνιες, με τις αφίσες και τα σημαιάκια που ρυπαίνουν οπτικά το περιβάλλον και κάνουν τις εθνικές εκλογές να μοιάζουν με ποδοσφαιρικό ματς.
Για αυτό και το οικονομικό κίνητρο πρέπει να εκλείψει από τους πολιτικούς. Ώστε τα άτομα που θα έρθουν στην πολιτική, να το κάνουν από επιθυμία να υπηρετήσουν και μόνο. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, ικανοί, μορφωμένοι, επιτυχημένοι στο χώρο τους. Ο λόγος που δεν εμπλέκονται με την πολιτική, δεν είναι το οικονομικό. Πιστεύω ότι ανησυχούν ότι οι άλλοι πολιτικοί (αυτοί που ψηφίσαμε), συνήθως υποδεέστεροι σε γνώσεις, νιώθοντας μειονεκτικά και σε αγώνα εξουσίας να γίνει το δικό τους, δεν θα τους αφήσουν εύκολα να δουλέψουν και να παράγουν έργο, θα σαμποτάρουν τις κινήσεις τους. Σήμερα δε, πιθανόν να φοβούνται και την τυφλή οργή του κόσμου, ο οποίος απλά θέλει να ξεσπάσει κάπου, όπου να ‘ναι, και με την τυφλή βία, πιθανόν να φοβούνται για την ασφάλειά τους. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολη η θέση του ηγέτη που θα κληθεί τώρα να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Είναι αντικειμενικά τόσο δύσκολη η κατάσταση που ό,τι κι αν κάνει, σίγουρα θα υπάρξουν μεγάλες οικονομικές απώλειες. Ό,τι κι αν κάνει, θα βρεθεί να κατηγορηθεί στο τέλος. Ποιος θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του?

Ας το αναλογιστούμε αυτό, πριν βιαστούμε να ξεσπάσουμε σε κατηγόριες και ας δούμε ΜΕ ΔΙΑΚΡΙΣΗ, ποιοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα, αλλά και το καθαρό ΗΘΟΣ να βοηθήσουν τη χώρα. Ας μην αφήσουμε τον εγωισμό μας, ή ακόμη και το σύμπλεγμα κατωτερότητας, να μας παραπλανήσει. Η ψήφος οφείλει να πάει σε εκείνον που είναι καλός για τη χώρα, όχι σε εκείνον που θα μας κολακέψει. Στην Αθήνα το έχουμε ξανακάνει να προδίδουμε φωτεινούς ηγέτες (θυμηθείτε το Θησέα, για να δούμε ένα από τα πιο αρχαία παραδείγματα). Δεν το έχουμε μάθει το μάθημα ακόμη? Αν συνεχίσουμε να ψηφίζουμε με βάση όλα τα λάθος κριτήρια, είμαστε άξιοι της τύχης μας. Μετά όμως μην κατηγορούμε τους πολιτικούς.
8/7/2011