Η αποτίμηση για τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης
Μαϊου, είναι ίσως λίγο άγουρη, καθώς οι εξελίξεις πολύ γρήγορες, όχι μόνο στο πολιτικό
σκηνικό, αλλά και στην ψυχολογία του κόσμου.
Προσωπικά πιστεύω ότι, αν μη τι άλλο, τολμήσαμε την αλλαγή. Τολμήσαμε να σηκώσουμε κεφάλι και απέναντι
στα δικούς μας εσωτερικούς «δαίμονες» (ένα πεπαλαιωμένο δικομματικό σύστημα
ρουσφετολογικά διαπλεκόμενο με το λαό του), αλλά και να σηκώσουμε κεφάλι
απέναντι στις πιέσεις ενός πολύ μεγαλύτερου διεθνούς οικονομικού-πολιτικού συστήματος,
που θέλει τη μεγάλη πλειοψηφία των λαών να
εξαθλιώνεται για να πλουτίζει μια μικρή μειονότητα συμφεροντολογικά συνδεδεμένων
τραπεζιτών και πολιτικών στη διεθνή σκηνή. Ο εκφοβισμός και οι απειλές του κ. Σόιμπλε,
ότι η Ελλάδα «θα υποστεί τις συνέπειες, αν δεν τηρήσει το σύμφωνο» (το οποίο ο ελληνικός
λαός ΔΕΝ υπέγραψε), οι εντολές της κ. Μέρκελ να τηρήσει η Ελλάδα μετεκλογικά το
σύμφωνο, θέλει δε θέλει ο λαός της, δείχνουν το επίπεδο εκτροχιασμού της δημοκρατίας
στην Ευρώπη. Δεν είναι εύκολο για μια μικρή χώρα, με πάρα πολλά εσωτερικά
προβλήματα, αβεβαιότητα, με μόνιμο άγχος για τα σύνορά της, να τολμήσει να
σηκώσει κεφάλι στις διαταγές της φαινομενικά
ισχυρότερης οικονομικής και πολιτικής δύναμης στην Ευρώπη- κι όμως το έκανε.
Δεν προσπαθώ να στηρίξω κάποιο συγκεκριμένο κόμμα, είναι όμως ένα μπράβο στον
ελληνικό λαό, που τόλμησε και άρθρωσε μια ισχυρή αντι-μνημονιακή φωνή, έστω και
αν φοβάται το επόμενο βήμα. Δεν είναι λίγο αυτό, μην το υποτιμούμε, όσο κι αν
συνεχίσουν να μας βρίζουν, όσο κι αν κατακλυστούμε από αυτό-αμφιβολίες στα
δύσκολα που έρχονται.
Το μήνυμα της 6ης Μαϊου ήταν πολύ σημαντικό κι ας
μην το ξεχνάμε. Ήταν πολύ σημαντικό και για τους άλλους Ευρωπαϊκούς λαούς, οι
οποίοι βλέπουν την Ελλάδα να τρέχει μπροστά ασθμαίνουσα, να προσπαθεί να αλλάξει
και παραδειγματίζονται. Βλέπουν ότι δεν είναι οι λαοί υποχρεωμένοι να λένε ‘ναι’
στους ηγέτες, μόνο και μόνο επειδή είναι ηγέτες. Η Ελλάδα, παρόλο που έχει λοιδορηθεί
και συνεχίζει να λοιδορείται απίστευτα, πρωτοπορεί στις αλλαγές που έρχονται σε
διεθνές επίπεδο, πρωτοπορεί στην
απελευθέρωση από το διεθνή χρηματο-οικονομική μέγγενη, πρωτοπορεί στην γέννηση ενός
νέου πολιτικού συστήματος της αληθινής δημοκρατίας, όπου οι ηγέτες θα είναι
πολύ πιο κοντά στο λαό τους, ακούγοντας τη φωνή του; όπου οι αποφάσεις θα παίρνονται
με τη συμμετοχή του λαού; όπου το σύστημα λειτουργίας της οικονομίας θα είναι
πολύ πιο απλό και διαφανές; όπου η αγάπη για την χώρα και την πανάρχαια αυτή γη
θα είναι πολύ πιο δυνατή από την
εξάρτηση από δήθεν ανώτερους ‘φίλους’; όπου, σε αντίθεση με το εγωκεντρισμό των
τελευταίων δεκαετιών, η πρώτη αξία στη λειτουργία του συστήματος θα είναι να
σκεφτόμαστε και τους άλλους στην κοινωνία μας ισότιμα, με αλτρουισμό και
συμπόνια. Είναι δυνατόν και πιστεύω
ότι αυτή είναι η αποστολή μας ως έθνος σήμερα. Είναι αυτό που έχει να προσφέρει
η Ελλάδα στον κόσμο, όπως παλαιότερα, προσέφερε τη δημοκρατία.
Η γέννα δεν θα
είναι εύκολη. Θα υπάρξει δυστοκία και παρατεταμένοι πόνοι. Όμως δεν είμαστε μόνοι...έχουμε για μαία
το Θεό…. και για αυτό πρέπει να κρατάμε την πίστη μας και τη συνείδησή μας όσο
πιο καθαρή γίνεται. Οι μαίες γνωρίζουν πως όταν η γυναίκα φτάνει
στο σημείο να φωνάξει «Δεν αντέχω άλλο», στα επόμενα 5 λεπτά το παιδί θα
γεννηθεί. Έτσι θα είναι και με εμάς. Όταν θα φτάσουμε στο σημείο της μεγαλύτερης
ανασφάλειας, αναταραχής κι αυτό-αμφιβολίας, τότε θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε
το καινούργιο. Δεν είμαστε ποτέ μόνοι μας, γιατί πάντα το πνεύμα του Θεού είναι
μαζί μας και μας καθοδηγεί.
Έχουμε ήδη μπει στα πρώτα στάδια του τοκετού. Το να
προσπαθήσουμε να γυρίσουμε πίσω, είναι
ανώφελο. Το να προσπαθήσουμε να ξαναγυρίσουμε στον παλιό γνώριμο δικομματισμό
και στην υποταγή στους δήθεν ανώτερους ‘φίλους’, είναι τόσο ανώφελο, όσο να προσπαθεί μια
γυναίκα να σταματήσει τον τοκετό, επειδή τον φοβάται, να πει ‘άσε, τελικά δεν
θα γεννήσω, λέω να μείνω για πάντα έγκυος’. Δεν γίνεται. Σίγουρα με κάθε μεγάλη
αλλαγή, το τοπίο είναι θολό, υπάρχει φόβος. Προτιμούμε να γαντζωθούμε στο παλιό,
όσο δυσλειτουργικό κι αν ήταν. Όμως όσο γαντζωνόμαστε, τόσο η ζωή μας αφαιρεί απότομα
το παλιό και το οικείο. Μας σπρώχνει μπροστά- δοκιμάζοντας, μαθαίνουμε να
κολυμπάμε. Ο φόβος αυτός διαφαίνεται τώρα στις κινδυνολογίες τύπου ‘χάος’, ‘ακυβερνησία’
κλπ. Και θα χρησιμοποιηθεί ακόμη περισσότερο. Όμως δεν θα μπορέσουμε να
γυρίσουμε πίσω. Και να προσπαθήσουμε, δεν θα λειτουργήσει.
Πιστεύω ότι το πιο πιθανό είναι ότι θα χρειαστεί να
ξαναγίνουν εκλογές σύντομα και αυτό θα ήταν ίσως το καλύτερο, καθώς τα πράγματα φαίνονται λίγο
ανώριμα ακόμη για να υλοποιήσουν την αλλαγή. Το μήνυμα εδόθη, τώρα θα χρειαστεί
λίγο παραπάνω χρόνος για την ανασύνταξη δυνάμεων, να γίνουν ζυμώσεις, καθώς
πολλά κόμματα έχουν διασπαρεί και είναι κάπως απροετοίμαστα να απαντήσουν στις ραγδαίες
εξελίξεις. Ελπίζω να αλλάξει και εκλογικός νόμος, ο οποίος αυθαίρετα έδωσε στο
πρώτο κόμμα 50 έδρες μπόνους (πού είναι η δημοκρατία εδώ;). Ίσως τα δύο μεγάλα
κόμματα ευελπιστούσαν ότι με την αλλαγή του μπόνους από 40 σε 50, θα αποκτούσαν
την πλειοψηφία για να συγκυβερνήσουν και να συνεχίσουν τα ίδια. Δεν τα κατάφεραν
και αυτό είναι ένα μάθημα για όλους μας. Ότι στη σημερινή εποχή τα μαθήματα γυρνούν
μπούμερανγκ πολύ γρήγορα. Επίσης αντιδημοκρατικό βρίσκω τον αποκλεισμό των
μικρών κομμάτων (του κάτω του 3%) από τη Βουλή. Αυτά τα κόμματα τα ψήφισε
σχεδόν το 20% του λαού. Ακόμη και μια μόνο φωνή δική τους να υπάρχει στη Βουλή
είναι σημαντικό. Αν μιλάμε για δημοκρατία να σεβαστούμε τις θέσεις και απόψεις
όλων –απλά και αναλογικά.
Η άλλη διάσταση των εκλογών είναι εκείνη της αποχής. Δεν είναι αποχή από
αδιαφορία. Είναι θυμωμένη αποχή.
Πιστεύω ότι στις επόμενες εκλογές η αποχή είναι πιθανόν να είναι πολύ
μικρότερη. Βλέποντας την αλλαγή κι ότι η
αποχή δεν προσμετράται ως φωνή, αλλά ενισχύει τη γνώμη των άλλων που ψηφίζουν
(η κατανομή εδρών γίνεται βάσει των έγκυρων ψηφοδελτίων κι όχι βάσει του
εκλογικού σώματος), ίσως πολλοί αλλάξουν γνώμη και θελήσουν να τιμήσουν την
δυνατότητα που τους δίνεται να ψηφίσουν -μια δυνατότητα για την οποία χύθηκε
αίμα, ας μην την απαξιώνουμε. Η συνειδητή ψηφοφορία όμως θέλει δουλειά. Θέλει
διαρκή ενημέρωση, αλλά και σκέψη και διαίσθηση. Προσπάθησα πριν τις εκλογές να
βρω βιογραφικά των υποψηφίων στο διαδίκτυο και για πολλούς δεν υπήρχαν καν! Πως
θα γνωρίζουμε? Αυτό είναι το πρώτο βήμα για όλους τους συνδυασμούς που θέλουν
την ουσιαστική δημοκρατία.
Νομίσαν τα κόμματα ότι με το να προσπαθήσουν να κολακέψουν
διάφορες κοινωνικές ομάδες, θα κερδίσουν τη ψήφο τους. Δεν δουλεύει. Ας προσπαθήσουν
να κάνουν αυτό που είναι σωστό, αυτό που νιώθουν εκείνα αληθινά σωστό ως
απάντηση στις πραγματικές ανάγκες, χωρίς χειριστικά τερτίπια. Έτσι πια,
πιο πολλές πιθανότητες έχουν να τους ψηφίσουν. Αυτό έγινε και με την
προσπάθεια αρκετών κομμάτων να μοιραστούν ρατσιστικές θέσεις για να προσελκύσουν
ψηφοφόρους από τη Χρυσή Αυγή. Δεν δούλεψε, απεναντίας ενίσχυσε τις θέσεις που
εκφράζει η Χρυσή Αυγή. Ας ήταν ειλικρινείς, να προσπαθούν να κάνουν το σωστό,
χωρίς να προσπαθούν να ελέγξουν και θα ήταν για όλους πιο εύκολο. Όσον αφορά τα
ποσοστά της Χρυσής Αυγής: Δεν πιστεύω ότι 6% των Ελλήνων είναι νοσταλγοί του
Χίτλερ. Αυτό που συνέβη είναι ότι πολλοί Έλληνες έχουν νιώσει πολύ ταπεινωμένοι.
Ο χλευασμός από τους Ευρωπαίους ‘φίλους’ έχει υπάρξει ανελέητος τα τελευταία
δύο χρόνια. Η ταπείνωση του ξεπουλήματος της χώρας έχει κάνει το λαό να νιώθει προδομένος. Το αίσθημα της
ουσιαστικής κατοχής έχει κάνει πολλούς να επαναστατήσουν. Εκπρόσωποι κομμάτων απαντούν στις συχνές
προσβλητικές δηλώσεις Σόιμπλε ότι «οι Έλληνες δέχονται να κάνουν θυσίες, αλλά
δεν δέχονται να τους ταπεινώνουν» και μετά οι ίδιοι πολιτικοί ψηφίζουν τα
μνημόνια που υπαγορεύει ο Σόιμπλε. Η
ανάγκη είναι ακριβώς για εθνική αυτό-εκτίμηση (όπως αναφέρω σε σχετικό άρθρο μου εδώ, και εδώ), είναι ακριβώς αυτό. Η
περηφάνια, ο πατριωτισμός του Έλληνα
έχει πληγωθεί πολλάκις και αυτήν την ανάγκη, οι υπάκουοι στην τρόικα ηγέτες μας,
απέτυχαν να την αναγνωρίσουν. Κι αυτό εξώθησε πολλούς σε ακραίες λεγόμενες
εθνικιστικές ψήφους. Ο κόσμος έχει ανάγκη
να δει κάποιον ηγέτη, που θα υπερασπιστεί επιτέλους την τιμή και αυτοεκτίμηση
των Ελλήνων, χωρίς να τους ταπεινώνει διεθνώς. Κι επειδή αυτή είναι ουσιαστική
ανάγκη του κόσμου, πιστεύω ότι θα αναδυθούν νέοι άνθρωποι, νέες δυνάμεις, που με ειλικρίνεια και με συνέπεια θα την
εκφράζουν. Ίδωμεν.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.com, 8/5/2012
