Γράφω για τη βροχή του φόβου, γιατί διαπιστώνω όλο και
περισσότερο, πώς πολλές φορές ο καιρός αντικατοπτρίζει την περιρρέουσα ψυχική διάθεση. Μετά την μη-συγκρότηση
κυβέρνησης, έπεσαν όλα τα τρομο-σενάρια του κόσμου σε ελληνικό και ξένο τύπο.
Πολλοί έχουμε φτάσει στο σημείο, όπου περισσότερα τρομοσενάρια, όχι μόνο δεν
τρομάζουν, αλλά μας πεισμώνουν κιόλας. Όσο πιο πολύ τα ΜΜΕ βρίθουν από
τρομοσενάρια, τόσο πιο δύσπιστοι είμαστε σε αυτά. Εξάλλου, οι κίνδυνοι, οι
πραγματικοί κίνδυνοι είναι οι σιωπηλοί, οι ξαφνικοί και οι ύπουλοι.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ένας χιλιο-διαφημισμένος και χιλιο-αναλυμένος
κίνδυνος είναι τελικά τόσο επικίνδυνος…
Εν πάση περιπτώσει, φαίνεται ότι
έπιασε. Πολλοί τσίμπησαν. Και την ατμόσφαιρα του φόβου τη μυρίζεται
κανείς. Δεν είναι τυχαίο που μεσα-μαγιάτικα βρέχει έτσι στην Αθήνα. Νιώθει κι ουρανός αυτό
που νιώθουν οι άνθρωποι και τους το δείχνει, μπας και αλλάξουν τους τρόπους
τους. Κάποιες φορές, ο Θεός μας εκφράζεται μέσα από τον καιρό –και ειδικά μέσα
από τη βροχή. Είναι όταν κλαίει ο Θεός (όπως ακριβώς στο φετινό επιτάφιο στην
Αθήνα), ή όταν λυπάται ο Θεός (όπως συνέβη ακριβώς στις 7.30μμ στις 15/6/2011 στο Φάληρο,
όταν υπογραφόταν το Μεσοπρόθεσμο και γίνονταν τρομερά επεισόδια στο κέντρο). Τέτοιες βροχές δεν είναι τυχαίες. Ίσως ακούσουμε
τα μηνύματά τους.
Να ‘μαστε λοιπόν με τον πανικό και τον ίλιγγο στα αυτιά και στα
μάτια. Τι θα μας έλεγε η βροχή σε αυτήν την περίπτωση; «Ηρέμησε, μη τρελαίνεσαι…
Κάνεις σαν να είναι το τέλος του κόσμου… Σιγά τα αυγά, μεγάλε… χαλάρωσε κι ένα,
ένα, θα βρεθεί η λύση». Βεβαίως, υπάρχουν και συμφέροντα για το βομβαρδισμό με
τρομο-σενάρια. Να φοβηθούμε, μπας και ψηφήσουμε μνημόνιο… Ο εκφοβισμός δεν έρχεται
μόνο από τα ΜΜΕ, αλλά κι από το ίδιο τον τρόπο που φέρεται το κράτος στους πολίτες
του. Μια φίλη μου έλεγε ότι, παλαιότερα, όταν δεν πλήρωνες το τηλέφωνο, σου
ερχόταν και δεύτερο ειδοποιητήριο, κι αν πάλι δεν πλήρωνες μετά από καιρό στο
έκοβαν. Τώρα, ξέχασε (ξέχασε, όχι δεν είχε) να το πληρώσει και σε είκοσι μέρες της
το έκοψαν χωρίς προειδοποίηση. Σε ένα κράτος που, αν δεν έχεις να πληρώσεις,
σου φέρονται σαν να είσαι εγκληματίας.
Ο φόβος όμως είναι ακόμη αρκετά έντονος στο λαό, φοβάται να
απεξαρτηθεί. Αυτό αντικατοπτρίζεται στην ανάγκη του λαού να ακούσει από τα κόμματα
ότι «πάνω από όλα, υποστηρίζουμε να μείνουμε στο ευρώ». Ίσως χρειάζεται ακόμη
να δούμε και στην πράξη, ότι θα είναι αδύνατον ΚΑΙ να απαγκιστρωθούμε από το
μνημόνιο ΚΑΙ να μείνουμε στο ευρώ. Ίσως χρειαστούν ακόμη κάποια μαθήματα, μέχρι
να καταλάβουμε ότι θα πρέπει να σταθούμε στα ποδαράκια μας και να αναζητήσουμε
την ασφάλεια στην μόνη πηγή που μπορεί πραγματικά να μας τη δώσει, στη μόνη
πηγή που μας την έδωσε ποτέ. Το Θεό και τίποτα άλλο. Αν βρέθηκε ο Λόρδος
Κόδρινγκτον να ξελασπώσει την ελληνική επανάσταση, δεν είναι η Αγγλία που μας βοήθησε,
αλλά ο Θεός που τον έβαλε να μας βοηθήσει. Αν ο περσικός στόλος του Μαρδόνιου
καταποντίστηκε λόγω καταιγίδας, έξω από τον Άθω, πριν συνεχίσει η εκστρατεία του
νότια, δεν ήταν η τυχαία βροχούλα που μας βοήθησε. Μήπως η Παναγιά έβαλε το χέρι
Της. Αν νικήσαμε στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, μήπως μας έδωσε ο Χριστός δύναμη,
ακόμη κι αν δεν Τον είχαμε τότε ακόμη γνωρίσει με αυτήν την ταυτότητα. Όπως τότε,
έτσι και τώρα, θα μας δείξει τη λύση. Αλλά, όπως τότε, έτσι και τώρα, θα πρέπει
να εγκαταλείψουμε τα είδωλα. Δεν μπορούμε να τα έχουμε και τα δύο. Αν πιστέψουμε
στο Θεό, θα μας δείξει στο δρόμο μπροστά. Αν πιστέψουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση,
θα μας δείξει το δρόμο που μας έχει ήδη δείξει, με τα αποτελέσματα που ήδη
πέτυχε. Η επιλογή είναι δική μας, αλλά έχω την αίσθηση ότι χρειαζόμαστε λίγο
χρόνο παραπάνω.
Όσον αφορά στην επιστροφή στη δραχμή: Ακούμε για την περίφημη δημοσκόπηση 'θέλετε να
μείνουμε στο ευρώ;', που κάποιοι πολιτικοί χρησιμοποίησαν για να συμπεράνουν
ότι «Το μήνυμα της κάλπης της 6ης Μαϊου είναι να μείνουμε στο ευρώ και να συνεργαστούμε».
Τώρα από πού το έβγαλαν αυτό το συμπέρασμα, δεν μπορώ να καταλάβω…! Φαίνεται το
μήνυμα της κάλπης μπορεί να ερμηνευτεί, όπως θέλει ο καθένας…. Η ερώτηση πάντως
είναι παραπλανητική. Η σωστή ερώτηση είναι 'είστε διατεθειμένοι να υποστείτε
αυτά και άλλα μνημόνια, ούτως ώστε
να μείνετε στο ευρώ;' Η απάντηση σε αυτό είναι ίσως τελείως διαφορετική.
Εκπλήσσομαι από τον πανικό μην τυχόν και χάσουμε το ευρώ, το μεγάλο κελεπούρι,
ένα νόμισμα εξαρχής καταδικασμένο. Και μόνο το πώς φτιάχτηκε (η βασική συνθήκη
του δεν προβλέπει ούτε έξοδο ασφαλείας, ούτε δημοσιονομικό συντονισμό) δείχνει
ξεκάθαρα για τι φιάσκο νόμισμα μιλάμε. Ανεξαρτήτως Ελλάδας, είναι καταδικασμένο.
Στα 15 χρόνια λειτουργίας του δημιούργησε πιο πολλά προβλήματα από ότι όλα τα
νομίσματα του κόσμου μαζί. Και σνομπάρουμε τη δραχμή, με την οποία ζήσαμε τα
τελευταία 2500χρόνια τουλάχιστον. Εκπλήσσομαι που ανεχόμαστε πολιτικούς να
μιλούν ειρωνικά για «τα παιδιά της δραχμής»... λες και από τα γεννοφάσκια μας, είμαστε όλοι τα γαλαζοαίματα παιδιά της Ευρώπης.... Ή δημοσιογράφους να διακηρύσσουν «μας
αξίζει το ευρώ, δεν μας αξίζει η δραχμή». Σοβαρολογούμε; Η δραχμή είναι το
νόμισμα που μας αντιπροσώπευσε σε όλη μας την ιστορία. Και γίναμε ξαφνικά οι
ξιπασμένοι Ευρωπαίοι, που το σνομπάρουμε; Το Ευρώ τι είναι; Ένα εγχείρημα της
τελευταίας εικοσαετίας, με στόχο από ότι φαίνεται το κέρδος των λίγων, και
εντελώς λάθος φτιαγμένο. Ας σταματήσουμε την ύβρη απέναντι στις ρίζες μας…
Πρεκατέ Βικτωρία, 17/5/2012, www.brightplanet.blogspot.comΕνδιαφέρουσα η συνέντευξη του Κώστα Λαπαβίτσα, καθηγητή οικονομικών στο SOAS του Λονδίνου στην αρχική σελίδα του
http://epambp.blogspot.com/
