Κάποια πρόσφατα περιστατικά με έκαναν να σκεφτώ σχετικά με
την ‘ελευθερία επιλογής’:
1)Η ανακοίνωση της Κομισιόν ότι «το ευρώ είναι αμετάκλητο». Με
εντυπωσιάζει που τέτοια φρασεολογία περνά απαρατήρητη. Τι θα πει ‘αμετάκλητο’;
Ανεξάρτητα από τη βούληση κι επιλογή των λαών και κρατών; Ακόμη κι αν
υποστήριζα την παραμονή μας στο ευρώ (που δεν την υποστηρίζω, αλλά λέμε τώρα) και
μόνο η φράση ‘αμετάκλητο’, θα με έκανε να το απορρίψω. Ακόμη και το πιο ωραίο
φόρεμα στον κόσμο να μας χάριζαν, αλλά υπό τον όρο ότι θα το φοράμε 24 ώρες το
24ωρο και δεν θα το βγάλουμε ποτέ, ε, δεν θα το θέλαμε. Ανά πάσα στιγμή, το
κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να αποφασίσει, και μετά να αποφασίσει ξανά και να
αποφασίσει ξανά. Επιλέγουμε στην κάθε στιγμή της ζωής μας. Η ελευθερία επιλογής
είναι το πρώτιστο αγαθό που μας έδωσε ο Θεός. Οποιοσδήποτε μας λέει ότι δεν έχουμε
ελευθερία επιλογής, ίσως θεωρεί τον εαυτό θεό ή κάτι παραπάνω. Πολύ περισσότερο
δε, όταν μιλάμε για αποφάσεις που αφορούν τη μοίρα ολόκληρων λαών. Πριν λοιπόν
συνεχίσουμε την μαζική ύπνωση σχετικά με τους προηγμένους Ευρωπαίους φίλους,
άνευ των οποίων υποτίθεται ότι δεν μπορούμε να κάνουμε βήμα, ας προβληματιστούμε
λίγο για τη χρήση της γλώσσας «το ευρώ είναι αμετάκλητο», πόσο δημοκρατική
είναι; Αποκηρύξαμε την εθνική κυριαρχία για να μη φύγουμε από το ευρώ, θα
αποκηρύξουμε και τη δημοκρατία; Ας προβληματιστούμε και για την νοοτροπία που
μπορεί να έχει πλέον αυτή η αρχή, ώστε να μιλά κατά αυτόν τον τρόπο στους λαούς
της Ευρώπης. Δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα πλέον.
2)Σχετικά με την πρόσφατη μουρμούρα, μετά την δήλωση αριστερού
βουλευτή ότι η ‘χρεωκοπία’ δεν είναι κατά ανάγκη κάτι κακό: Ξαφνικά ξεσηκώθηκαν
όλοι, κατακόκκινοι,α πα πα,
χρεωκοπία, τέτοιο πράγμα… Ουσιαστικά, διαστρεβλώνεται η πραγματικότητα, ούτως
ώστε να μην έχουμε ελευθερία επιλογής. Ώστε, ο δρόμος που υπαγορεύει η τρόικα
να είναι ο μόνος, μοναδικός και αμετάκλητος-καμία άλλη επιλογή. Προβάλλουμε όλα
τα φαντάσματα του τώρα σε οποιαδήποτε άλλο δρόμο (όπως ‘χρεωκοπία’ ή ‘δραχμή’),
ώστε να φαίνεται ότι η μόνη επιλογή που έχουμε είναι η τωρινή, για την οποία
αρνούμαστε ότι έχει φαντάσματα, αφού τα προβάλλαμε κάπου αλλού! Είναι ακριβώς η
αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας που αναφέρω σε άλλο άρθρο.
Η κακοποιημένη γυναίκα φοβάται να αφήσει τον άνδρα που την δέρνει βάναυσα,
γιατί βλέπει φαντάσματα στον κόσμο εκεί έξω. Έξω στον κόσμο μπορεί να τη
δείρουν, να τη βιάσουν, να την κακοποιήσουν. Ότι συμβαίνει μες στο σπίτι της δηλαδή.
Προβάλλοντάς το όμως στον ‘έξω κόσμο’, παραμυθιάζει τον εαυτό της ότι δεν
συμβαίνει μέσα στο σπίτι της, ή δικαιολογεί την άρνησή της να πάρει μια γενναία
απόφαση.
Έτσι κι εμείς. Η άλλη επιλογή έχει φαντάσματα. Α, θα γίνουμε
Αργεντινή. Μια χαρά είναι η Αργεντινή και μάλιστα εδώ και αρκετά χρόνια. Εμείς δεν είμαστε μια χαρά. Και παρά την
αποτυχημένη συνταγή, εκεί επιμένουμε. Να πω ότι δεν τη δοκιμάσαμε τη συνταγή της τρόικας,
μα τη δοκιμάσαμε τρία χρόνια τώρα. Σαν την κακοποιημένη γυναίκα κι εμείς. ‘Α,
στο μέλλον μπορεί να αλλάξει…’. Ο ορισμός του παραλογισμού είναι να κάνεις το
ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Όμως το ‘δις εξαμαρτείν
ουκ ανδρός σοφού’. Οφείλουμε να μελετήσουμε και την άλλη επιλογή. Όχι με την
προεκλογική τρομολαγνεία των ΜΜΕ (η λίστα τρόμου της δραχμής). Γιατί
δαιμονοποιείται η χρεωκοπία; Η Ελλάδα ήδη χρεοκοπήσει. Από τη στιγμή που
ενεργοποιήθηκαν τα cds
και είμαστε εκτός αγορών, είμαστε χρεωκοπημένοι. Το θέμα δεν είναι αυτό. Το
θέμα είναι πώς θα χρεοκοπήσουμε προς όφελος των πολιτών κι όχι προς όφελος των
δανειστών, όπως γίνεται τώρα. Αλλά εμείς α πα πα, μην ακούσουμε τη λέξη
χρεωκοπία και μην ακούσουμε τη λέξη δραχμή. Είναι σαν τον αλκοολικό, που όσο
νοσεί από τον εθισμό, γίνεται έξαλλος έτσι και του πεις ‘είσαι αλκοολικός’.
Προτιμά να τον πεις δολοφόνο’ παρά αλκοολικό. Όμως η θεραπεία του δε μπορεί να ξεκινήσει παρά μόνο όταν παραδεχτεί
ότι είναι αλκοολικός. Έτσι κι εμείς. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ανακάμψουμε παρά
μόνο αν το παραδεχτούμε σε μια ομαδική ψυχοθεραπεία ότι τέλος πάντων ‘έχουμε
χρεοκοπήσει’ και ναι υπάρχει ζωή και μετά τη χρεωκοπία! Η παραδοχή του τώρα, στις
πραγματικές του διαστάσεις, ανοίγει την ελευθερία επιλογής.
3)Η τελευταία δήλωση
του δημάρχου Αθηνών που ανέφερε ότι ‘τα πρόσφατα φαινόμενα ρατσιστικής βίας
οφείλονται στην αθρόα προσέλευση μεταναστών και στην απόπειρα μηχανοκίνητων φασιστοειδών
να πάρουν το νόμο στα χέρια τους’. Μια πλήρως αντιφατική δήλωση. Η ρατσιστική βία δεν οφείλεται
στην ‘ύπαρξη των μεταναστών’. Οι μετανάστες είναι τα θύματα της ρατσιστικής βίας. Η βία είναι πάντα αποκλειστική ευθύνη
εκείνου που την προκαλεί, δηλαδή του θύτη. Η αθρόα προσέλευση μεταναστών μπορεί
να δημιουργεί άλλα προβλήματα, όμως ο υποψήφιος θύτης, ατομικά και συλλογικά,
έχει την ελευθερία της επιλογής για το πώς θα αντιδράσει ή όχι. Δεν υπάρχει στη
βία «με έκανες να το κάνω ή ‘με προκάλεσες’. Αυτά τα συνεξαρτητικά σύνδρομα έχουν
καταρριφθεί εδώ και καιρό. Είναι σαν να λέμε ότι η κακοποίηση των παιδιών
οφείλεται στην αθρόα γέννηση παιδιών ή ότι η βία εναντίον των γυναικών οφείλεται
στο γεγονός ότι υπάρχουν γυναίκες που κυκλοφορούν στο δρόμο ή, για το σχολικό
εκφοβισμό, ότι οφείλεται στο ότι υπάρχουν παιδιά-θύματα. Όχι. Η βία οφείλεται στις
εσωτερικές ανεπίλυτες συγκρούσεις του θύτη, που συχνά ενθαρρύνονται από
κοινωνικά πρότυπα ή οργανωμένα συμφέροντα. Η ομάδα στόχος (παιδιά, γυναίκες,
μετανάστες) επιλέγεται ως η πιο βολική και ευάλωτη κάθε φορά, η ομάδα που έχει τη
λιγότερη δύναμη να αντιδράσει. Αλλά, όπως
και στο σχολικό εκφοβισμό, η ομάδα στόχος είναι κινούμενη. Αν δεν είναι αυτή,
θα βρεθεί κάποια άλλη, ακριβώς όπως ο νταής θα ψάξει να βρει το αμέσως επόμενο
θύμα. Οι μετανάστες είναι πρόφαση και άνετα θα αντικατασταθούν από άλλη
κοινωνική ομάδα μέσα στην οποία θα υπάρχουν και Έλληνες. Όποιος υποστηρίζει τη
ρατσιστική βία, πρέπει να ξέρει ότι δεν εξασφαλίζεται ότι θα μείνει ο ίδιος αλώβητος.
Η βία γίνεται τυφλή.
4)Έχουμε την ελευθερία να επιλέξουμε το καλό στη ζωή μας. Ο
Θεός μας έχει δώσει πρόσβαση σε άπειρα αγαθά, αλλά εμείς έχουμε κλείσει την
πόρτα με την κακία, τον εγωισμό και τη στενομυαλιά, και μετά κατηγορούμε το Θεό
για αυτά που δεν έχουμε. Έχουμε ξεχάσει ότι έχουμε την ελευθερία να επιλέξουμε το καλό στη ζωή μας. Έχουμε
ξεχάσει ότι μπορούμε να το ζητήσουμε: «Θεέ μου βοήθησε να έρθει ό,τι είναι
καλύτερο στη ζωή μου». Αυτό ανοίγει την πόρτα. Αντίστοιχα, έχουμε την ελευθερία
της επιλογής για τη χώρα μας, για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη. Ξεχνάμε να
ζητήσουμε: «Θεέ μου βοήθησε να έρθει το καλύτερο δυνατό στη γη, στους ανθρώπους,
στα ζώα και στη φύση, σε όλα τα πλάσματά Σου». Πόσες φορές το ζητάμε αυτό; Πρέπει
να το ζητήσουμε για να μπορέσει να γίνει. Ο Θεός δεν θα μας το επιβάλλει. Θέλει
να μας βοηθήσει, αλλά αν δεν το ζητήσουμε εμείς πρώτα, δεν μπορεί να παρέμβει.
Ο Θεός μας θέλησε ελεύθερους, για αυτό όταν υπηρετούμε το καλό, είμαστε
ελεύθεροι (ενώ όσοι υπηρετούν το κακό είναι απόλυτα υποδουλωμένοι σε αυτό). Είμαστε
ελεύθεροι να πάμε προς το Θεό ή να
κρατηθούμε μακριά Του. Και δεν θα μας κρατήσει μούτρα, αν κρατηθούμε μακριά Του,
όπως δείχνει η παραβολή του ασώτου υιού. Έχουμε ανά πάσα στιγμή την ελευθερία
να αποφασίσουμε ξανά και να αποφασίσουμε ξανά. Για να προχωρήσει η γη κι η
ανθρωπότητα πρέπει να το ζητήσουμε. Αν το ζητήσουμε αρκετοί από εμάς,
σίγουρα θα βοηθήσει πολύ ώστε να έρθει. Κι
επειδή μια καλή ευχή είναι 1000 δυνατότερη από μια κακή ευχή, ή από την
αδιαφορία, έχει σημασία να το κάνουμε.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 22/8/2012
