Καθώς πλησιάζουμε προς την περίφημη ημερομηνία του
χειμερινού ηλιοστασίου της 21/12/2012, κάποιοι έχουν πανικοβληθεί για το τέλος
του κόσμου, άλλοι το περιμένουν σαν αποκάλυψη, άλλοι το βλέπουν χιουμοριστικά,
οι περισσότεροι δεν ασχολούνται, ενώ πολλά παιδιά ρωτούν τι θα συμβεί, με το
έκδηλο εκείνο άγχος που συνοδεύει τις παιδικές μεταφυσικές φοβίες. Η δική μου
γνώμη είναι ότι δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα ιδιαίτερο στον γήινο κόσμο
εκείνη την ημέρα. Τουλάχιστον όχι κάτι πιο διαφορετικό από αυτά που ζούμε
καθημερινά, γκρίνια για τα οικονομικά, συνεχείς διαβεβαιώσεις από τα ΜΜΕ ότι η
κρίση θα περάσει και συνεχείς διαπιστώσεις από την πραγματικότητα για το
ακριβώς αντίθετο, κλπ κλπ.
Από την άλλη μεριά είναι υπεροπτικό να απορρίπτουμε παντελώς
προφητείες από πολλούς διαφορετικούς αρχαίους πολιτισμούς στη γη, οι οποίοι
ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον, έδωσαν στην ημερομηνία αυτή μια ιδιαίτερη
σημασία. Σε επίπεδο αστρονομίας, η πλανητική ευθυγράμμιση που αναμένεται, συμβαίνει
εξαιρετικά σπάνια και είναι επίσης μυωπικό να θεωρούμε δεδομένο ότι δεν θα
μας επηρεάσει. Υπάρχουν πάρα πολλά που δεν γνωρίζουμε για την ύλη και την
ενέργεια στο Σύμπαν και είναι τουλάχιστον παιδαριώδες να χρησιμοποιούμε μόνο
αυτά που γνωρίζουμε ως απόδειξη ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Εν πάση περιπτώσει,
ο καθένας μόνος του μπορεί να διαισθανθεί αν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος
συμβολισμός σε αυτή τη μέρα ή όχι.
Η προσωπική μου διαίσθηση είναι ότι την ημέρα εκείνη, ή
μάλλον την περίοδο αυτή γενικότερα, ο Θεός έρχεται πολύ πιο κοντά στην
ανθρωπότητα. Πάντα ήταν κοντά, αλλά τώρα πολύ περισσότερο και με πολύ πιο άμεσο
τρόπο. Ο τρόπος που θα το βιώσει ο καθένας από εμάς είναι τελείως προσωπικός
και δεν μπορεί να συγκριθεί με κανενός άλλου. Ο Θεός θα μιλήσει στην ψυχή του
καθενός μας, με τον τρόπο που είναι πιο κατάλληλος ατομικά. Δεν είναι τυχαίο
που πολλοί άνθρωποι δοκιμάζονται σε πολλά επίπεδα αυτήν την εποχή. Λες και όλα
τα εμπόδια που μας χωρίζουν από το Θεό, φόβος, μοναξιά, απόρριψη του εαυτού,
εκνευρισμός, απελπισία, έχουν όλα πέσει ξαφνικά μπροστά μας, για να τα ξεπεράσουμε,
πριν την σημαντική εκείνη αναγνώριση της ύπαρξης του Θεού μέσα μας, που
περιμένει τόσο καιρό να συμβεί. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί άνθρωποι έχουν
φτάσει στο αμήν, τις τελευταίες μέρες, λέγοντας πράγματα, όπως «Αμάν πια, τι
άλλο να κάνω!», «Δεν αντέχω άλλο, έχω βαρεθεί!», «Πού είναι ο Θεός, με έχει
ξεχάσει τελείως!». Απλά χρειάζεται η αναγνώριση αυτού του συναισθήματος απόγνωσης,
να το αφήσουμε να φύγει χωρίς να το πιστέψουμε, να κάνουμε υπομονή και να έχουμε
πίστη παρά ταύτα. Για όσους έχουν ανοίξει έστω κι ένα μικρό παραθυράκι στην
ύπαρξη του Θεού, θα τους μιλήσει με το δικό Του λεπτό τρόπο. Όσοι περιμένουν συγκλονιστικές
μεταφυσικές αποκαλύψεις, θα απογοητευτούν, θα δουν την 21/12 να περνά σαν μια
μέρα σαν όλες τις άλλες. Όσοι όμως έχουν τις αισθήσεις και την καρδιά τους ανοιχτή,
θα καταλάβουν το λεπτό τρόπο με τον οποίο δουλεύει ο Θεός μέσα στην ψυχή μας. Όσοι
πάλι θυμωμένα και υπεροπτικά Τον αρνούνται, θα συνεχίσουν θυμωμένα και υπεροπτικά
να Τον αρνούνται σε όλο το μήκος της διαδρομής τους μέχρι το αδιέξοδο-και όταν
βρεθούν στο αδιέξοδο πάλι θα Τον κατηγορούν Εκείνον, Τον οποίο υποτίθεται δεν
πιστεύουν (πάντα μου προκαλεί έκπληξη με πόσο θυμό μιλούν οι άθεοι για το
Θεό-πώς μπορείς να είσαι θυμωμένος με κάτι που πιστεύεις ότι δεν υπάρχει;)
Πολλοί έχουν βρεθεί στο σημείο απόγνωσης, είτε σε προσωπικό,
είτε σε συλλογικό επίπεδο να αναφωνήσουν «Τι άλλον να κάνω; Τίποτα δεν αλλάζει!»
Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, όσο προσπαθούμε μόνοι μας. Από μόνοι μας, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα! Έχω
ξαναγράψει ότι χρειάζεται συνεργασία με το Θεό. Ο Θεός με το μικρό Του
δαχτυλάκι μπορεί να σταματήσει την κρίση κι Εκείνος εντέλει θα το κάνει. Από
εμάς ζητά την καλή πρόθεση, τη συνεργασία, να βάλουμε ένα μικρό βοτσαλάκι, αυτό
που μπορεί ο καθένας. Από μόνη της, η δικιά μας εργασία δεν αρκεί. Από τη
στιγμή που η εργασία μας είναι τίμια και καλοπροαίρετη, ο Θεός όμως θα την πάρει και ως μέγας αλχημιστής θα
την πολλαπλασιάσει, θα την συνδυάσει με τις εργασίες των άλλων, θα την
εναρμονίσει με το δικό Του πλάνο και θα δημιουργήσει τα θαύματά Του, δημιουργώντας
θετικές αλλαγές, εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Άρα μην προτρέχουμε να δούμε
την εργασία μας ως μάταιη («τι άλλο να κάνω, τίποτα δεν αλλάζει, δεν έχει νόημα, τα παρατάω»). Και το
παραμικρό καλό πράγμα που κάνουμε, έχει
σημασία. Θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που είναι σωστό και τα αποτελέσματα
θα τα αφήσουμε στο Θεό. Αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε είναι να επαναπαυτούμε τελείως
και να πούμε ‘Α ο Θεός θα μας ξελασπώσει, άρα δεν κάνω τίποτα». Συν Αθηνά και
χείρα κίνει, χρειάζεται να δει την δική μας προσπάθεια επίσης. Συνεργασία!
Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτά που συμβαίνουν και αυτά που
έρχονται είναι γιατί πρέπει ο άνθρωπος να εγκαταλείψει την υπεροψία του και να
θυμηθεί και να αναγνωρίσει ξανά το Θεό ως Δημιουργό, φύλακα και οδηγό του και ως
την πηγή όλων των καλών. Έχει καταλήξει σήμερα να φοβάται πολύς κόσμος να
μιλήσει για το Θεό, από τις εξαγριωμένες ειρωνείες εκείνων που τα ξέρουν όλα. Ε,
δε γίνεται αλλιώς. Οι αλλαγές θα είναι τέτοιες που θα είναι αδύνατον να
επιλυθούν χωρίς θεϊκή παρέμβαση και όλο και περισσότεροι θα σπάνε την άρνησή τους
και θα Τον αναγνωρίζουν. Όσο αρνούμαστε θυμωμένοι το Θεό, θα πέφτουμε από
αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Όταν η κρούστα της μοναξιάς και της απελπισίας γίνει
πολλή σκληρή για να την σπάσουν οι ψευτο-παρηγοριές μας, όταν δεν θα υπάρχουν «ειδικοί»
στους οποίους να τρέξουμε, όταν δεν θα υπάρχουν ανθρώπινοι θεσμοί και οργανισμοί
στους οποίους να καταφύγουμε να μας λύσουν το πρόβλημά μας, γιατί οι αλλαγές θα
είναι τόσο καταλυτικές και διαφορετικές από ότι έχουμε συνηθίσει μέχρι πρόσφατα,
τότε ο Θεός, θα έρθει, ξανά, να μας βοηθήσει. Όπως έχει κάνει άπειρες φορές στο
παρελθόν, στην μακραίωνη ιστορία της ανθρωπότητας, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας
έχει απλά ξεχαστεί. Θα έρθουν οι άνθρωποι κοντά, στο όνομά Του, χωρίς αρχηγιλίκια,
ανταγωνισμούς, ανθρώπινες εξουσίες και χωρίς αποκλειστικά δικαιώματα ανθρώπινων θεσμών επάνω Του, αλλά απλά, θα έρθουν κοντά,
όσοι Τον αναγνωρίζουν, όλοι να προσευχηθούν στο όνομά Του, γιατί θα έχουν
πραγματικά την ανάγκη Του. Και τότε θα φέρει την απαλή ροή της χάρης Του, που
θα εργαστεί υπομονετικά να μεταμορφώσει τη ζωή του καθενός που Τον εμπιστεύτηκε
και να καταλαγιάσει τους φόβους του. Θα εργαστεί απλά, απαλά και ήπια, χωρίς
σημεία και τέρατα-τουλάχιστον όχι για όσους έχουν τέτοιες εκβιαστικές προσδοκίες
απέναντί Του. Αυτό θα το κάνει μόνο ο
Θεός, κανένας ανθρώπινος μεσάζων. Και από τα αποτελέσματά Του, θα Τον αναγνωρίσουμε.
Μας βοηθούσε και στους καλούς καιρούς, αλλά τότε πολύ περισσότερο εμείς Τον αρνούμασταν θυμωμένοι,
χρησιμοποιώντας ως όπλα τα επιχειρήματα της εξόχως υπεροπτικής ανθρώπινης επιστήμης.
Οι δύσκολοι καιροί όμως είναι και πνευματικές ευκαιρίες, αν θέλουμε να τις δούμε
έτσι και ο Θεός δεν κρατάει μούτρα. Θα έρθει ξανά να μας βοηθήσει, με Τον τρόπο
Του μεν-αλλά θα μας βοηθήσει. Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος. Πρέπει να
ξαναθυμηθούμε το Θεό. Αυτές οι μέρες, όπως και η 21/12, είναι μια ευκαιρία
παραπάνω, για να αποσυρθούμε σε σιωπή και περισυλλογή και να αναρωτηθούμε για
την ύπαρξη του Θεού στη ζωή μας-όχι διανοητικά, όχι μέσα από τις εμπειρίες των
άλλων, αλλά μέσα από την καρδιά μας, μέσα από το δικό μας βίωμα της αγάπης Του και της επικοινωνίας
μαζί Του.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 11/12/2012
