Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Αξίες (των εφήβων;) στην εποχή της κρίσης


Ο τίτλος είναι λίγο παράδοξος. Πρώτον, γιατί οι έφηβοι αποτελούν το πιο ευαίσθητο θερμότερο του αξιακού και ψυχολογικού κλίματος μιας κοινωνίας (αυτού που πραγματικά είναι κι όχι αυτό που φαίνεται), συνεπώς οι αξίες που ρητά κι έκδηλα εκφράζουν οι έφηβοι δεν είναι παρά ο πιο σκληρός ειλικρινής καθρέφτης των βαθύτερων αξιών μιας ολόκληρης κοινωνίας-δηλαδή των δικών μας! Δεύτερον, είναι λίγο προκλητικό να νουθετούμε και να μιλάμε στους νέους για αξίες, τη στιγμή που εμείς δημιουργήσαμε την κρίση, με τη δική μας έλλειψη αξιών, απερισκεψία, αδιαφορία, αδράνεια, απληστία, εγωκεντρισμό κλπ. Την οποία κρίση, οι νέοι καλούνται να πληρώσουν περισσότερο από όλους. Πριν λοιπόν μιλήσουμε για τις αξίες των εφήβων, καλύτερα θα ήταν να κοιτάξουμε τις δικές μας αξίες. Τις πραγματικές, όχι τις δήθεν, που υποκρινόμαστε ότι υπηρετούμε- γιατί τα παιδιά θα μάθουν από αυτά που κάνουμε, κι όχι αυτά που λέμε. Η ανάκτηση λοιπόν των αξιών είναι πρωτίστως δική μας δουλειά και μετά των εφήβων-όσο σκουριασμένοι ή βαθιά ηλικιωμένοι κι αν νομίζουμε ότι είμαστε για να αλλάξουμε.

Οι έφηβοι είναι θυμωμένοι. Έχουν κάθε δικαίωμα. Η δική μας γενιά τα θαλάσσωσε και καλούνται εκείνοι να πληρώσουν τα σπασμένα. Σε πολλές έρευνες έχει αποδειχθεί ότι η ακραία φτώχεια και ανεργία συνδέονται με τη βία και την παραβατική συμπεριφορά στην εφηβική ηλικία. Την φτώχεια δεν την προκάλεσαν τα παιδιά-εμείς όμως εύκολα τα κατακρίνουμε όταν εμπλέκονται σε βίαιη συμπεριφορά. Οι Santiago et. al (2011) έχουν βρει ότι  δεν είναι μόνο η ανεργία που συμβάλλει στην αύξηση της νεανικής παραβατικότητας, αλλά και η προοπτική της ανεργίας. Δεν είναι λοιπόν μόνο ότι η ανεργία των νέων βρίσκεται στο ιλιγγιώδες 57,1%, αλλά ότι πηγαίνει και από το κακό στο χειρότερο! Πέρσι ήταν στο 45%, του χρόνου, πόσο θα είναι; 75%; του παραχρόνου; 90%; Και μετά θα αναρωτιόμαστε όλοι σε έναν βαθυστόχαστο μαζικό διαλογισμό «μα γιατί άραγε να υπάρχει βία στα παιδιά σήμερα". Για την ανεργία στο 60% ευθύνεται η γενιά μας-όχι τα παιδιά. Και η γενιά μας οφείλει να επανορθώσει και να αναλάβει τις ευθύνες της. Αν αυτή η τάση συνεχίσει (και μέχρι τώρα δεν έχουμε δει στην πράξη καμία απολύτως αλλαγή), τότε πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι καταστρέφουμε μια ολόκληρη γενιά. Δεν δικαιούμαστε να αδιαφορούμε, δεν δικαιούμαστε να επαναπαυόμαστε.

Ο J. Garbarino αναφέρεται στην απόλυτη ανάγκη του παιδιού να έχει ‘προσανατολισμό προς το μέλλον’ (future orientation) , δηλαδή ένα όραμα, μια προοπτική, μια ελπίδα, αλλιώς παραιτείται στην τελειωτική σκέψη (terminal thinking), ότι ‘δεν έχει νόημα να προσπαθήσω, δεν έχω να περιμένω τίποτα’,  η οποία είναι πολύ πιο καταστροφική στα παιδιά, από ότι στους ενήλικες. Ακούω για πολλές περιπτώσεις παιδιών που σκέφτονται να εγκαταλείψουν το διάβασμα ή τις σπουδές τους  «γιατί να διαβάσω, αφού δεν πρόκειται να βρω δουλειά;’.  Οφείλουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας την υπομονή και την επιμονή μέσα από το δικό μας ζωντανό παράδειγμα, τη δική μας δέσμευση να ασχοληθούμε ενεργά για ένα καλύτερο αύριο στον τόπο μας. Η δική μας επιμονή κι υπομονή οφείλει να είναι υπαρκτή όχι μόνο  στην εργασία μας, αλλά και στη δραστηριοποίησή μας για να βοηθήσουμε τη χώρα μας. Μόνο έτσι θα πείσουμε έμπρακτα τα παιδιά ότι αξίζει τον κόπο να συνεχίσουν τις σπουδές τους, να συνεχίσουν να διαβάζουν, να συνεχίσουν να μαθαίνουν, να συνεχίσουν να προσπαθούν.  Το να δουν έναν γονιό κολλημένο σε έναν καναπέ, που κάνει τα ελάχιστα που μπορεί, απλά για να επιβιώσει, ή έναν εκπαιδευτικό που απλά ‘βγάζει ώρες’, δεν πρόκειται να εμπνεύσει τους νέους, θα μας απαξιώσουν και θα έχουν δίκιο . Θα χρειαστεί διπλή προσπάθεια από εμάς σήμερα, να τα εμπνεύσουμε, με το δικό μας ζωντανό παράδειγμα δραστηριοποίησης για τη δικαιοσύνη, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και την αλληλεγγύη, για να συνεχίσουν να κάνουν εκείνα, που σε άλλες εποχές θεωρούσαμε δεδομένο ότι θα έκαναν. Ο   J. Garbarino αναφέρει ότι για τα παιδιά είναι σημαντικοί οι θετικοί κοινωνικοί χάρτες που δίνουν τα μηνύματα «Μπορώ να εμπιστευτώ τους ενήλικες, γιατί ξέρουν τι κάνουν» (πόσο δίνουμε αυτό το μήνυμα στα παιδιά σήμερα;), “Είμαι ένα χρήσιμο και άξιο μέλος στην κοινωνία» (πόσο δίνουμε αυτό το μήνυμα στα παιδιά σήμερα;) «Έχω ένα σημαντικό ρόλο να παίξω στη ζωή» (πόσο δίνουμε αυτό το μήνυμα στα παιδιά σήμερα;) «Η κοινωνία μου δίνει χώρο, φροντίδα και στήριξη να αναπτυχθώ και να εκπληρώσω το δυναμικό μου» (πόσο δίνουμε αυτό το μήνυμα στα παιδιά σήμερα;)… Μετά βέβαια, μας κάνει εντύπωση όταν αποζητούν καταφύγιο,  ταυτότητα και νόημα σε συμμορίες,  εγκληματικές δράσεις ή εξτρεμιστικές ιδεολογίες…

Ο J. Garbarino αναφέρει επίσης ότι, μετά τα 8 έτη, το παιδί έχει μεγάλη ανάγκη στη διαμόρφωση της ταυτότητάς του και των ‘κοινωνικών χαρτών’ (social maps) με τα οποία οικοδομεί την αντίληψή του για τον κόσμο, μια υγιή αίσθηση ‘πατρίδας’ (‘homeland’). Η έννοια της πατρίδας είναι ευρύτερη από την  έννοια του έθνους, γιατί συμπεριλαμβάνει ακόμη τη γη, το περιβάλλον, τους φυτικούς και ζωικούς οργανισμούς που μοιράζονται το ευρύτερο αυτό ‘σπίτι’ (και το οποίο συχνά υποτιμούμε ή θεωρούμε δεδομένο). Στα παιδιά σήμερα ή έννοια αυτή είναι τραυματισμένη. Νιώθουν πολύ ταπεινωμένα, που κατέληξε η πατρίδα τους να γυρνάει από χώρα σε χώρα, ζητιανεύοντας δανεικά. Νιώθουν πολύ ταπεινωμένα που οι Έλληνες έχουν κατασυκοφαντηθεί στο εξωτερικό (και το γνωρίζουν). Νιώθουν πολύ ταπεινωμένα που τις αποφάσεις για το μέλλον τους και τη χώρα τους τις διατάζουν άλλοι και εμείς οι ‘Έλληνες σκύβουμε απλά το κεφάλι. Αυτά, οι νέοι τα βλέπουν και τα αντιλαμβάνονται. Και για αυτήν την ταπείνωση ευθυνόμαστε εμείς. Αν δεν πάψουμε να αδιαφορούμε για την εθελοδουλία μας, αν δεν σηκώσουμε λίγο το κεφάλι, αν δεν πούμε ‘μέχρι εδώ’, μην περιμένουμε σεβασμό από τους νέους μας. Δεν έχουν να εμπνευστούν τίποτα από εκείνους που γίνονται χαλί για να τους πατήσουν οι έξωθεν ‘σωτήρες’. Πώς διδάξουμε στα παιδιά μας αξιοπρέπεια, όταν εμείς την έχουμε εξευτελίσει;  

Οφείλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας την πατρίδα τουλάχιστον στην κατάσταση που τη λάβαμε, αν όχι καλύτερη. Τι πατρίδα θα παραδώσουμε στα παιδιά μας, όταν η ελληνική γη ξεπουλιέται επί πινακίου φακής; Όταν οι φυσικοί της πόροι (οι οποίοι ανήκουν στις μελλοντικές γενιές-δεν είναι για να τους φάμε τώρα μονοκοπανιά) εκχωρούνται με εξευτελιστικούς όρους; Η ελληνική γη είναι ιερή κι έχει χυθεί αίμα για να την παραλάβουμε εμείς ελεύθερη. Και τώρα τι; Τι θα πούμε στα παιδιά μας; ‘Ναι ξέρετε, εμείς τη λάβαμε, αλλά νά, αναγκαστήκαμε να την πουλήσαμε για να ξεχρεώσουμε τις πισίνες, τα τζιπ, τα γαρύφαλλα στα μπουζούκια και τα ρουσφετάκια μας;’ Τι θα τους πούμε; Τι θα πούμε στην ίδια τη γη; 

Τα παιδιά νιώθουν ταπείνωση και για αυτό προσπαθούν (ακατάλληλα) να εκτονώσουν το επώδυνο αυτό συναίσθημα με εθνικιστικές κορώνες, βρίζοντας και χτυπώντας τον ταλαίπωρο αλλοδαπό συμμαθητή,  με τον οποίο είχαν μεγαλώσει μαζί και  που τώρα υποφέρει από πολλά περισσότερα δεινά από ότι οι ίδιοι. Οι εθνικιστικές κορώνες όμως δείχνουν ακριβώς την έλλειψη αυτοεκτίμησης ως έθνος και την τραυματισμένη εσωτερική έννοια της πατρίδας. Δεν οδηγούν πουθενά.

Μην ηθικολογούμε λοιπόν. Ας δούμε τους εαυτούς μας.  Με τα σημερινά ποσοστά ανεργίας των νέων, αναρωτιέμαι για το μέλλον των παιδιών που βλέπω, που διδάσκω, που συνομιλώ. Τι θα απογίνουν; Έχω δραστηριοποιηθεί εδώ και αρκετά χρόνια για την πρόληψη της σεξουαλικής κακοποίησης του παιδιού και της γυναίκας. Το μοτίβο μέχρι σήμερα ήταν κυρίως ότι το κακοποιημένο από την οικογένεια παιδί (συνήθως κορίτσι, αν και όχι μόνο), με τη χαμηλή αυταξία και τους καταστροφικούς ‘κοινωνικούς χάρτες’, έτεινε ασυνείδητα να αναπαράγει την αρχική τραυματική εμπειρία, με επανα-θυματοποίηση ή οποία μπορεί να περιελάμβανε και εκπόρνευση. Κεντρική επιδίωξη ήταν (και είναι) ότι με την ενημέρωση, τη θεραπεία και την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης μπορεί η κακοποιημένη γυναίκα να ξεφύγει από την επαναθυματοποίηση. Σήμερα όμως τι να πεις; Τι να πεις που τα ποσοστά εκπόρνευσης νέων ατόμων αυξάνονται, όχι λόγω παιδικού τραύματος, αλλά λόγω της ανάγκης για επιβίωση;! Ένα βήμα εμπρός και δέκα πίσω. Τι θα απογίνουν τα κορίτσια μας; Με 60% ανεργία;  
Με αυτό το αξιακό σύστημα, που μας έφερε μέχρι εδώ, δεν θα μείνει κανείς στο απυρόβλητο. Πρέπει να πάψουμε να νομίζουμε ότι εμείς βγάλαμε την ουρίτσα μας απ΄ έξω, άρα δεν πειράζει, δεν ασχολούμαστε. Αν ο περήφανος μεσήλιξ πατήρ συνεχίσει με τα ρουσφέτια, ίσως βρει τον εαυτό του σε μερικά χρόνια, να ηθικολογεί μεν για τα ‘κακά κορίτσια', αλλά στο σπίτι, όταν γυρνάει ξημερώματα η κόρη του, βαμμένη, με το μίνι και τα τακούνια, να στρέφει το κεφάλι αλλού και να σιωπά-  σπασμένος, ταπεινωμένος, να σιωπά, γιατί ίσως η κόρη να είναι η μόνη που φέρνει το μόνο και μοναδικό εισόδημα που μπαίνει στο σπίτι… Αυτό συμβαίνει σε κάποιες  οικογένειες σήμερα. Και δεν το αξίζουν ούτε οι κόρες, ούτε οι μεσήλικες, ούτε η πατρίδα μας, ούτε κανείς…

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 25/2/2013

Συνεξάρτηση


Η συνεξάρτηση (‘codependence’) είναι όρος που εισήχθη στην αμερικανική κυρίως βιβλιογραφία, πριν από δύο περίπου δεκαετίες σχετικά με την δυσκολία στην οριοθέτηση του εαυτού και των άλλων. Είναι πολύ συνηθισμένη και σχεδόν όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να πούμε ότι έχουν μια μορφή συνέξαρτησης, έστω και πολύ ελαφριά. Το πιο χρήσιμο βιβλίο που έχω βρει είναι της Pia MellodyFacing Codependence’ , όπου με αυθεντική, δική της δουλειά ορίζει με πολύ συγκεκριμένο τρόπο τις πτυχές της συνεξάρτησης σε όλο το φάσμα της αλληλεπίδρασής μας. Η συνεξάρτηση σύμφωνα με την Mellody είναι αποτέλεσμα της δυσλειτουργικής παιδικής ανατροφής. Επειδή βέβαια καμία οικογένεια δεν είναι εντελώς 100% λειτουργική είναι αναμενόμενο κάποιες από τις παρακάτω εκφράσεις να μας αφορούν όλους. Προβληματίζει όμως όταν βλέπει κανείς ότι υιοθετεί πολλές από τις ακόλουθες συμπεριφορές και σε έντονο βαθμό. Η θέση της Mellody είναι ότι η δυλειτουργική παιδική ηλικία τραυματίζει τις σχέσεις μας με τους άλλους (και τον εαυτό μας) με συνέπεια τη δυσκολία στα όρια (πού σταματά ο εαυτός, πού ξεκινά ό άλλος). Ακολουθεί μία λίστα από πιθανές εκφράσεις, που θεωρώ αρκετά συνηθισμένες στον ελληνικό πληθυσμό (πολλές από τις οποίες, περιλαμβάνει η Mellody με αντίστοιχο ή λίγο διαφορετικό τρόπο) και για τις οποίες , θεωρώ η αυτογνωσία είναι  το πρώτο βήμα για την επιτυχή αντιμετώπιση.

Συμπτώματα συνεξάρτησης

1)Έλλειψη μετριοπάθειας στη σκέψη. Απόλυτη σκέψη άσπρο-μαύρο. Οι απόψεις (για οποιοδήποτε θέμα) είναι ακραίες και απόλυτες. Οι λέξεις που χρησιμοποιούνται ισχυρές. Το ‘ίσως’ και ‘συνήθως’ δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο. Πόλωση σχετικά με την κρίση των άλλων ανθρώπων. Κρίνουμε τον άλλον σαν να είναι θεϊκά τέλειος, φανταστικός, μυθικός, τον τοποθετούμε αμέσως σε βάθρο, ακόμη κι αν τον γνωρίζουμε ελάχιστα. Τον βλέπουμε αλάνθαστο, με υπερφυσικές δυνάμεις. Αν μας απογοητεύσει, εύκολα όμως  τον καταβαραθρώνουμε και τον εξισώνουμε με το απόλυτο κακό. Βλέπουμε τους άλλους ανθρώπους σε άσπρο ή μαύρο, δεν βλέπουμε με μετριοπάθεια, ότι δηλαδή οι άλλοι έχουν και θετικά και αρνητικά.

2)Η έλλειψη μετριοπάθειας εκτείνεται και στην κρίση για τον εαυτό μας. Τη μία νιώθουμε σαν θεοί, υπερφυσικοί, μοναδικοί ήρωες σε όλη την ανθρωπότητα, αλλά με ένα λάθος ή ένα στραβοκοίταγμα  από κάποιον, η δήθεν αυτό-εκτίμηση εξατμίζεται μονομιάς και καταβαραθρωνόμαστε σε σκέψεις απόλυτης αναξιότητας, σαν να είμαστε μηδενικά και τιποτένιοι. Εξαίρουμε τον εαυτό μας για ανούσια πράγματα (π.χ. εμφάνιση ή υποτιθέμενο στυλ), ενώ παραβλέπουμε σημαντικές αρετές μας ως  αμελητέες. Μια μετριοπαθής, ισορροπημένη αποδοχή του εαυτού δεν διατηρείται.  Η εναλλαγή αυτή (σαν πινγκ πονγκ) στην αυτό-εικόνα μας είναι εξαιρετικά επώδυνη και κουραστική.

3)Έλλειψη μετριοπάθειας στο συναίσθημα. Αποφεύγουμε να νιώσουμε αυθεντικά συναισθήματα, αλλά εύκολα εντρυφούμε ασταμάτητα στο δράμα και τη σαπουνόπερα της ζωής μας. Αντί να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας, να προχωρήσουμε μπροστά και να κάνουμε ουσιαστικά πράγματα, αναλωνόμαστε, σε χρόνο και ενέργεια, σε ατελείωτες δακρύβρεχτες συζητήσεις για τα συναισθηματικά μας, παρεξηγήσεις επί παρεξηγήσεων και μπόλικο φθηνό δράμα, σαν αυτό που διαφημίζεται στις ελληνικές αποχαυνωτικές τηλεοπτικές σειρές. Οι λέξεις που χρησιμοποιούνται δείχνουν απόλυτη εγωκεντρική εμμονή, λες και η κάθε πτυχή της παθολογικής εξαρτητικής σχέσης θα σημάνει την αρχή ή το τέλος του σύμπαντος. Εντρυφούμε και μηρυκάζουμε ξανά και ξανά, με φίλους και γνωστούς τους βαρυσήμαντους διαλόγους του τελευταίου μας καυγά «μου είπε..» και «του είπα..» και «τότε μου είπε..» και «γιατί να μου πει..» και «θα του πω..» κλπ κλπ κλπ. Όλο αυτό το δράμα βέβαια των συνεξαρτητικών σχέσεων έχει τη δευτερογενή συνέπεια ότι μας αποσπά την προσοχή από το να δούμε πραγματικά ποιος γύρω μας έχει ανάγκη και να ενεργοποιηθούμε ως ενεργοί πολίτες της κοινωνίας μας. Ο συνεξαρτητικός, όσο κι αν περνά σχεδόν όλο το χρόνο του ασχολούμενος με τις ‘σχέσεις’ του, είναι βαθιά εγωκεντρικός, χωρίς παραδόξως να κάνει ουσιαστική δουλειά με τον εαυτό του. Εντέλει το δράμα, μας οδηγεί στην αποφυγή των ευθυνών που έχει καθένας από εμάς σε αυτή την κοινωνία.

4)Έλλειψη μετριοπάθειας στην αλληλεπίδραση με τους άλλους. Ή είμαστε απόλυτα εξαρτητικοί και δεν μπορούμε να κάνουμε λεπτό μόνοι μας, ή σηκώνουμε τοίχο και απομονωνόμαστε απόλυτα για ασφάλεια. Η επιλογή των ανθρώπων είναι επίσης διαστρεβλωμένη. Επιλέγουμε όλα τα λάθος άτομα (συνήθως βάση του προτύπου του γονιού μας) αλλά παραβλέπουμε υγιή άτομα με τα οποία μπορούμε να κάνουμε υγιείς ισορροπημένες φιλίες. Στον συνεξαρτητικό, που είναι εθισμένος στον εντυπωσιασμό και το δράμα, οι υγιείς και ισορροπημένοι άνθρωπο, των οποίων η ζωή ‘δουλεύει’, φαίνονται ‘βαρετοί’. Έλκονται από άλλους συνεξαρτητικούς, η σχέση ξεκινά με πυροτεχνήματα, αλλά σύντομα γίνεται ένα πεδίο μάχης για το ποιος θα ικανοποιήσει τις ανάγκες του πρώτος. Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν είναι πιο βαρετό από το φθηνό δράμα και την απουσία αληθινής ανθρώπινης σύνδεσης. Ο εθισμός στο σεξ (και τη θεοποίησή του) είναι επίσης πολύ συνηθισμένο στους συνεξαρτητικούς.

5)Ακαμψία στη σκέψη. Δυσκολία να αλλάξουμε μια άποψη, ακόμη κι αν τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Η προσκόλληση στον αυτόματο πιλότο μας προσφέρει μια ψευδαίσθηση ασφάλειας (‘έτσι είναι ο κόσμος, κι επειδή εγώ δεν αλλάζω την άποψή μου για τον κόσμο, δεν αλλάζει κι αυτός- άρα μπορώ να τον προβλέψω’). Επίσης, η ακαμψία στη σκέψη μας απαλλάσσει από την ευθύνη να σκεφτούμε ανεξάρτητα και να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις της ζωής. Οι συνεξαρτητικοί εύκολα γίνονται τυφλοί οπαδοί ναρκισιστών γκουρού (πνευματικών, πολιτικών, ψυχοθεραπευτών, ακαδημαϊκών κλπ).

6)Δυσκολία στη λήψη αποφάσεων. Περνάμε πολλές ώρες μηρυκάζοντας τις ίδιες σκέψεις, παραλυμένοι από αναποφασιστικότητα. Μπρος, πίσω, τελικά ακόμη κι αν πάρουμε μια απόφαση, το ξανασκεφτόμαστε και την αναιρούμε. Πνιγόμαστε στις λεπτομέρειες και χάνουμε την ουσία.

7)Έλλειψη μετριοπάθειας στην αυτοκριτική. Ο συνεξαρτητικός μπορεί να επιτρέπει στον εαυτό του μακροχρόνια και σοβαρά λάθη, ακόμη κι όταν βλέπει τις αρνητικές συνέπειες, χωρίς να προβληματίζεται. Άλλες φορές όμως, το παραμικρό λάθος τον καταρρακώνει και για αυτό έχει ανάγκη να το καλύψει (λέγοντας συχνά ψέματα). Είναι πολύ ευάλωτος στη γνώμη των άλλων, καθώς τρέφεται από ετερο-εκτίμηση (όχι αυτό-εκτίμηση). Ο έπαινος των άλλων τον στέλνει σε έκσταση, ενώ η παραμικρή αποδοκιμασία στα τάρτατα. Του λείπει μια ήρεμη, αποστασιοποιημένη, ψύχραιμη και σταθερή αυταξία.

8)Ιδεασμός μεγαλείου: Παιδιά που μεγαλώνουν ως υποκατάστατοι σύντροφοι των μοναχικών γονιών τους, συχνά αποκτούν τον ιδεασμό μεγαλείου στις σχέσεις τους. Όταν η μητέρα π.χ. απαιτεί από το γιό της να την κάνει ευτυχισμένη, το παιδί από τη μία μεριά νιώθει υπεράνθρωπος (‘εγώ έχω τη δύναμη να κάνω τη μαμά ευτυχισμένη’), αναλαμβάνει ευθύνες που δεν του αναλογούν (και είναι αδύνατον να εκπληρώσει), αλλά το πληρώνει ταυτόχρονα με απώλεια της παιδικής του ζωής, της ανεμελιάς, του παιχνιδιού και της ελευθερίας να ανακαλύψει τον εαυτό του χωρίς ενοχές να μην αφήσει μόνη τη μαμά. Ο ιδεασμός μεγαλείου δηλαδή έρχεται με ένα πολύ βαρύ τίμημα. Ο γονιός αντί να δίνει ενέργεια στο παιδί, του ρουφάει ενέργεια, ακριβώς όπως το καλαμάκι ρουφά την πορτοκαλάδα, ακόμη κι όταν φτάνει στον πάτο. Το παιδί ίσως δεν το αντιλαμβάνεται, αλλά μεγαλώνει εξουθενωμένο. Όταν φτάσει στην ενηλικίωση, δεν έχει προλάβει να ανακαλύψει ποιος είναι (δεν είχε το χώρο)  και νιώθει κουρασμένο, χωρίς τα αποθέματα, που του είναι αναγκαία να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και τις προκλήσεις της ενήλικης ζωής. Η στενή συντροφική σχέση του φέρνει μνήμες της εξουθένωσης, σαν να πάνε πάλι να του ρουφήξουν ενέργεια με το καλαμάκι. Αυτό τον πανικοβάλλει, του είναι επώδυνο και απομακρύνεται, είτε ολικά, είτε συναισθηματικά (μπορεί να είναι παντρεμένος, αλλά είναι απών). Ταυτόχρονα του είναι δύσκολο να νιώσει έλξη για αυτάρκη άτομα. Όταν κάνει σχέσεις, επαναλαμβάνει το μοτίβο του σωτήρα της ανήμπορης γυναίκας. Οι δυο εμπλέκονται σε μια απόλυτα δυσλειτουργική ψευδαίσθηση, όπου η συνεξαρτητική νομίζει ότι ο σύντροφος θα τη σώσει (αδύνατον) και ο συνεξαρτητικός, στον ιδεασμό μεγαλείου του, πιστεύει επίσης ότι θα σώσει τη γυναίκα-αλλά αυτή τη φορά το σώσιμο θα πάει καλά! (σε αντίθεση με τη μαμά του…). Στην πράξη βρίσκουν ότι κανείς δεν μπορεί να σώσει κανένα, ο συνεξαρτητικός νιώθει αμέσως εξουθένωση και συχνά απομακρύνεται απότομα, χωρίς καμιά ανθρωπιά, ενώ η συνεξαρτητική νιώθει σαν να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της. Οι χωρισμοί είναι επώδυνοι για όλους τους  ανθρώπους. Για τους συνεξαρτητικούς όμως (εξαιτίας του εθισμού τους στους άλλους και των μη-ρεαλιστικών  προσδοκιών), οι χωρισμοί είναι εξαιρετικά εξαιρετικά επώδυνοι, καθώς ενεργοποιούνται και ο ενήλικος, αλλά και ο παιδικός πόνος. Αυτό το μοτίβο πάντως μπορεί να αλλάξει με θεραπεία.

9)Δυσκολίες με τα όρια. Οι συνεξαρτητικοί έχουν δυσκολίες στα όρια με τους άλλους, είτε επιτρέπουν να παραβιάζονται τα δικά τους, είτε παραβιάζουν τα όρια των άλλων. Όπως αναφέρει η Mellody, παραβιάζουν τα φυσικά όρια, άτομα που π.χ. έρχονται πολύ κοντά σωματικά και δεν αντιλαμβάνονται τη γλώσσα σώματος του άλλους που θέλει να απομακρυνθεί. Αντίστροφα, το άτομο που δυσκολεύεται να πει ‘όχι’ ή να απομακρύνει τον εαυτό του από εκείνον που παραβιάζει τα όρια επίσης εμφανίζει συμπτώματα συνεξάρτησης. Ο συνεξαρτητικός  μπορεί να εμφανίσει διάτρητα όρια στη σκέψη του. Δηλαδή, οι άλλοι να τον επηρεάζουν υπερβολικά στη διαμόρφωση απόψεων, σε ακραίο βαθμό, είναι υπερβολικά εύπιστος και χειραγωγίσιμος. Διάτρητα όρια στο συναίσθημα παρατηρούμε όταν τα ευαίσθητα άτομα, απορροφούν τα αρνητικά συναισθήματα των άλλων, χωρίς μετά να αναγνωρίζουν ότι δεν είναι δικά τους. Όσοι εργάζονται σε επαγγέλματα που βοηθούν ανθρώπους (γιατροί, νοσηλευτές, ψυχοθεραπευτές, κοινωνικοί λειτουργοί, νομικοί) θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί να έχουν τα όριά τους ακέραια, ειδικά στο συναίσθημα. Θα πρέπει επίσης να είμαστε όλοι προσεκτικοί στη διάτρηση των συναισθηματικών ορίων μας, ειδικά από την τηλεόραση, η οποία έχει έναν ιδιαίτερα ύπουλο τρόπο να ξεγελά τα όρια, εισάγοντας συγκεκριμένο συναίσθημα για να περνά τα δικά της μηνύματα (συνήθως βίας).

10)Δυσκολία διάκρισης ανάγκης και επιθυμιών. Ο συνεξαρτητικός εντρυφεί απεριόριστα στην πιο παράδοξη κι εκκεντρική επιθυμία του, αλλά αποτυγχάνει να αναγνωρίσει τις ανάγκες του και να ανταποκριθεί σε αυτές. Μπορεί να αφιερώνει πολύ χρόνο, π.χ. στην εμφάνισή του, αλλά δεν αναγνωρίζει καν ότι χρειάζεται π.χ. ύπνο.

11)Τραυματισμένη πνευματικότητα. Έχοντας διακόψει την σύνδεση με το Θεό, που είναι η βαθύτερη διάσταση της σύνδεσης με τον εαυτό μας, αναζητούμε μάταια την πλήρωση, δίνοντας την δύναμή μας σε άλλους ανθρώπους. Ο συνεξαρτητικός ξανά και ξανά αναζητεί το τέλειο άτομο, μέσα από το οποίο θα νιώσει την πνευματική σύνδεση. Αυτό είναι αδύνατον να γίνει. Τη δύναμή μας τη δίνουμε μόνο στο Θεό, (ο οποίος θα μας τη δώσει πίσω, με τρόπο που να προάγει το ανώτερο καλό όλων). Όταν δίνουμε τη δύναμή μας σε οποιονδήποτε άνθρωπο ή ανθρώπινο θεσμό ή παράγοντα, αυτή είναι η ρίζα του προβλήματος της συνεξάρτησης.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 14/2/2013
Δημοσιεύτηκε στο www.iatronet.gr, 21/5/2013

Η Οιδιπόδεια πληγή

 

Η σεξουαλική κακοποίηση του παιδιού μέσα στην οικογένεια, είτε σε σωματική μορφή, είτε σε κεκαλυμμένη συναισθηματική μορφή αποτελεί μια μεγάλη κρυφή πληγή στην ελληνική κοινωνία (όπως και πολλές άλλες). Είναι πολύ πιο διαδεδομένη από όσο φανερώνεται, καθώς η πλειοψηφία των θυμάτων δεν θα μιλήσει, παρά μόνο όταν ενηλικιωθεί-ή ποτέ. Εκτός  από τις πιο ακραίες μορφές σεξουαλικής  κακοποίησης (βιασμός, εγκυμοσύνη λόγω της κακοποίησης), οι υπόλοιπες είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδειχθούν, και η ελληνική οικογένεια είναι  συχνά εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχθεί ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει. Για αυτό προτιμούν να σιωπήσουν το παιδί και  να το κατηγορήσουν είτε ως ψεύτη, είτε ως φαντασιόπληκτο, είτε ακόμη ότι προκάλεσε την κακοποίηση!  Ο ρόλος της μητέρας στις περιπτώσεις κακοποίησης  πατέρα - κόρης έχει εκτεταμένα αναλυθεί στη βιβλιογραφία. Σε πολλές περιπτώσεις, θα εθελοτυφλούν μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο, κι όταν τελικά η κακοποίηση, μετά από χρόνια  ζημιά στο παιδί αποκαλυφθεί, λένε «α το τέρας, δεν είχα καταλάβει τίποτα, δεν γνώριζα»… Τη στιγμή που μπορεί όλη γειτονιά να υποψιάζεται –αλλά βεβαίως κανείς να μην μιλά. Φυσικά, δεν υπάρχει «δεν γνωρίζω» για αυτό που συμβαίνει μέσα στο σπίτι μας. Υπάρχει «δεν θέλω να γνωρίζω και φροντίζω να μην εκθέτω τον εαυτό μου σε καμία σκηνή, όπου μπορεί να υπάρχει η πιθανότητα να μάθω». Η μητέρα οφείλει να δεχθεί ψυχοθεραπεία, στον ίδιο βαθμό που τη χρειάζεται και η κόρη (και εννοιείται, ο πατέρας). Η αποστροφή και η άρνηση δεν εμφανίζονται βέβαια μόνο στη μητέρα. Δεν είναι τυχαίο που γειτονιά, εκπαιδευτικοί, ακόμη και επαγγελματίες σε ιδρύματα παιδικής προστασίας,  έχουν κατά καιρούς εκφράσει απροθυμία να δεχτούν σεξουαλικά κακοποιημένα παιδιά, λες και είναι ‘κατεστραμμένα και βρώμικα’ που θα τους χαλάσουν τα υπόλοιπα! Ρατσισμός δηλαδή εναντίον των κακοποιημένων παιδιών.

Σε άλλες περιπτώσεις, η μητέρα μπορεί να γνωρίζει και απλά να κατηγορεί την κόρη ότι ξελογιάζει τον άντρα της! Οποιαδήποτε διαστρέβλωση, όσο παράλογη, είναι αποδεκτή, αρκεί να μην αποδεχθεί την αλήθεια: ότι ο άντρας της είναι βαθιά διαταραγμένος, ότι οφείλει να προστατέψει τα παιδιά της, το οποίο δεν μπορεί παρά να σημαίνει: διαζύγιο. Αυτή η λέξη είναι πολύ τρομακτική, ακόμη και σήμερα, για πολλές γυναίκες. Πιστεύουν ότι είναι ανίκανες να μεγαλώσουν τα παιδιά τους μόνες τους ή ότι είναι η απόλυτη ντροπή να μείνει μια γυναίκα διαζευγμένη (ιδιαίτερα σε  συντηρητικούς κύκλους). Νομίζουν ότι έχουν ανάγκη το γάμο τους, λες και είναι μωρά που έχουν απόλυτη ανάγκη τη μαμά τους. Κι όταν ακριβώς βλέπουν τον εαυτό τους σαν αδύναμα μικρά παιδιά, που έχουν ανάγκη από έναν εξουσιαστή-σωτήρα-μπαμπά, δεν έχουν ενηλικιωθεί, άρα είναι αδύνατον να παίξουν το ρόλο του γονέα και να προστατέψουν τα δικά τους παιδιά. Η μητέρα μπορεί να προβάλλει τη δική της αναξιότητα ως γυναίκα στην κόρη της. Αν η μητέρα πιστεύει ότι ως γυναίκα δεν αξίζει, γιατί να πιστέψει ότι η κόρη της αξίζει; Ό,τι και να συμβαίνει, πάνω από όλα βάζει την ανάγκη να έχει το σπίτι έναν άντρα, ό,τι κι αν κάνει αυτός ο άντρας.

Μακροπρόθεσμα, η σεξουαλική κακοποίηση του παιδιού μέσα στην οικογένεια ζημιώνει την ικανότητα του να δημιουργήσει αργότερα υγιείς συντροφικές σχέσεις. Τραυματίζει τη σεξουαλικότητα, εισάγει τη ντροπή (που είναι δύσκολο να  την αφήσει, όσο κι αν γνωρίζει ότι δεν ευθύνεται εκείνο), καταστρέφει την εμπιστοσύνη. Για να προκύψει μια υγιής συντροφική σχέση και οικογένεια (τα παιδιά εισπράττουν με  έμμεσο τρόπο την υγεία στη σχέση μεταξύ των γονιών τους), θα πρέπει να υπάρχει ισορροπία στην ισχύ των δύο συντρόφων, ισορροπία στην αυτάρκειά τους, ισορροπία στην έλξη. Για να διατηρηθεί η έλξη, χρειάζεται να μπορεί να ‘κρατήσει’ ο κάθε σύντροφος την ενέργεια του φύλου του (αρσενική ή θηλυκή) με αυτοεκτίμηση. Αυτό, για τα σεξουαλικά κακοποιημένα παιδιά που έχουν ενηλικιωθεί, είναι πολύ δύσκολο -τουλάχιστον αν δεν έχουν εργαστεί στην προσωπική τους θεραπεία.  Η έλξη στα ζευγάρια δεν φεύγει έτσι. Μπορεί να αλλάζει κατά την πάροδο του χρόνου, αλλά δεν φεύγει έτσι. Για να φύγει , κάτι έχει γίνει. Κι αυτό το κάτι, συνήθως έχει να κάνει με βιώματα στην οικογένεια (ακόμη κι αν δεν είναι σεξουαλική κακοποίηση). Σε κάποιες περιπτώσεις, η έλξη φεύγει, γιατί είναι καιρός να προχωρήσουν οι σύντροφοι σε άλλες φάσεις της ζωής τους. Τότε όμως,  η απώλεια της έλξης δεν είναι τόσο οδυνηρή, φαίνεται σαν φυσική ροή και μπορούν να διατηρήσουν μια σχετικά φιλική επικοινωνία. Όταν όμως η έλξη χάνεται επειδή ενεργοποιούνται τραύματα της παιδικής ηλικίας, η απώλεια της έλξης, είναι εξαιρετικά επώδυνη- και για εκείνον που τη χάνει και για εκείνον που νιώθει ότι δεν είναι πια επιθυμητός. Μαζί με την ενήλικη απώλεια, ενεργοποιούνται όλα τα αθεράπευτα τραύματα του παρελθόντος και το άτομο νιώθει απελπισμένο.

Χρησιμοποιώ τον όρο ‘Οιδιπόδεια πληγή’, γιατί δεν πιστεύω στον όρο ‘Οιδιπόδειο σύμπλεγμα’- η παρεξηγημένη αυτή ψυχαναλυτική αυτή έννοια, υπονοεί κάποιου είδους αμοιβαία έλξη μεταξύ γονιού και παιδιού του αντίθετου φύλου. Δεν ισχύει, στην πραγματικότητα, υπάρχει η διαγενεακή μετάδοση της ‘Οιδιπόδειας πληγής’, επειδή ακριβώς λόγω της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης/παρενόχλησης μέσα στην οικογένεια, το ενήλικο άτομο (μεταξύ άλλων δεινών συνεπειών) αδυνατεί να ‘κρατήσει’ με αυτοεκτίμηση την ενέργεια του φύλου του (θηλυκότητα, αρσενικότητα) , ως συνέπεια, αποτυγχάνει να νιώσει και να διατηρήσει υγιή έλξη με σύντροφο αντίστοιχης ηλικίας και ισχύος (ισορροπία) και σε κάποιες περιπτώσεις, επιδιώκει να καλύψει τη μοναξιά και την τραυματισμένη σεξουαλικότητά του, αντλώντας ενέργεια και ασκώντας ισχύ στον πιο άμεσα διαθέσιμο και ευάλωτο υποψήφιο θύμα: το παιδί του. Και ενώ, η άμεση σωματική σεξουαλική κακοποίηση  είναι πιο σπάνια (αν και πολύ συχνότερη από όσο γνωρίζουμε), η ίδια δυναμική σε συναισθηματικό επίπεδο είναι πολύ συνηθισμένη (πόσες γυναίκες δεν έχουν να δηλώσουν ‘πεθερόπληκτες’ λόγω της αρρωστημένης και ζηλόφθονης κτητικότητας της πεθεράς προς το γιο;)  Όταν συμβαίνει αυτό στο παιδί, εκείνο με τη σειρά του είναι  πιθανό να επαναλάβει τον κύκλο στα δικά του παιδιά-εκτός κι αν προηγηθεί αυτογνωσία και θεραπεία. Η ενέργεια που θα έπρεπε το παιδί να έχει, ελεύθερη και ανεπηρέαστη για να ανακαλύψει όταν μεγαλώσει τη δική του σεξουαλικότητα, με αυτοεκτίμηση, σεβασμό και χωρίς ενοχές- δεν υπάρχει. Έχει αντληθεί ή διαστρεβλωθεί από τον γονιό που τη χρησιμοποίησε, έστω και με έμμεσους τρόπους, για να καλύψει τα δικά του τραύματα και κενά. Η φυσική κατάσταση του παιδιού που μεγαλώνει είναι να νιώθει άνετα και ωραία με την θηλυκότητα ή αρρενωπότητά του. Αυτή η φυσική κατάσταση τραυματίζεται από τη διαγενεακή Οιδιπόδεια πληγή. Το παιδί πλημμυρίζεται με τέτοιο αίσθημα ενοχής, που δεν πιστεύει ότι αξίζει μια υγιή ευτυχισμένη σχέση. Η πεποίθηση αυτή λειτουργεί υποσυνείδητα και σαμποτάρει τις σχέσεις, κάνοντας την έλξη να εξατμιστεί.

Η αγάπη προς τον εαυτό και η αγάπη προς τους άλλους είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Δεν μπορείς να αγαπήσεις τους άλλους αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου- αλλά και το αντίστροφο! Μάθε να αγαπάς τους άλλους, για να μπορέσεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Μία προηγούμενη γενιά γυναικών καταπιεσμένων, χωρίς τη δυνατότητα να αναπτύξουν το δημιουργικό τους  δυναμικό, προγραμματισμένες ότι η μόνη αξία της γυναίκας στην κοινωνία είναι να παντρευτεί και να κάνει παιδιά, σε συνδυασμό με μια προηγούμενη γενιά ανδρών, σχετικά συναισθηματικά αναλφάβητη, προγραμματισμένη ότι ο ορισμός του ανδρισμού είναι η έντονη σεξουαλική δραστηριότητα και η απιστία, σε συνδυασμό με ταυτόχρονη υποτίμηση των γυναικών, δεν είναι και η καλύτερη συνταγή για μια επιτυχή σχέση! Πίσω από τις μάσκες της κανονικότητας, η ανασφάλεια, η έλλειψη επαφής με τον εαυτό  και συνεπώς με το σύντροφο, η τραυματισμένη σεξουαλικότητα, η ανημποριά να βρει γαλήνη και πλήρωση,  οδηγούν  το γονιό σε εθισμούς, σε αγοραίο σεξ, ή σε ακραίες περιπτώσεις στην κτητικότητα (συναισθηματικά ή σεξουαλικά ) στο πιο εύκολο, ευάλωτο  θύμα: το παιδί του. Το παιδί δεν θεωρείται ως πλάσμα που δικαιούται να ζήσει τη δική του ζωή, τη δική του ελευθερία, αλλά ως κτήμα, ως απόκτημα, ως επένδυση που πρέπει να ανταποδώσει και ως εύφορο έδαφος για τους πειραματισμούς του διαταραγμένου ενήλικα.  Η κτητική μητέρα  δεν θα αφήσει ποτέ το γιο να απογαλακτιστεί, ίσως σαμποτάρει όλες τις σχέσεις του, ίσως χαρεί όταν τον βλέπει να πληγώνει άλλες κοπέλες, παίρνοντας εκδίκηση για τις δικές της παλιές πληγές. Ο κτητικός πατέρας ίσως βρει στην έφηβη κόρη εύφορο έδαφος για τις δικές του καταπιεσμένες σεξουαλικές φαντασιώσεις ή/και έμπρακτους πειραματισμούς. Βεβαίως το δεύτερο είναι πολύ σοβαρότερο. Δεν παύουν όμως και να δύο να τραυματίζουν και να εξασθενούν το παιδί.

Η ενδο-οικογενειακή σεξουαλική κακοποίηση δεν είναι ποτέ φταίξιμο του παιδιού. Ξεκινά από τον αθεράπευτο γονιό. Όμως η ενέργεια του παιδιού συλλαμβάνεται, παγώνει, και δεν μπορεί αν αναπτυχθεί ως υγιής άνδρας ή γυναίκα με αυτοεκτίμηση. Συχνά, δεν θα έλκει και δεν θα έλκεται από υγιείς συντρόφους αλλά θα επιλέξει συντρόφους που θα είναι επίσης τραυματισμένοι και θα ανταλλάσσουν μεταξύ τους καταστροφικά σενάρια προδοσίας, απιστίας και συνεξάρτησης, ενώ η έλξη εξαφανίζεται. Τα παιδιά τους, θα είναι ενδιάμεσα στην ανταλλαγή πυρών, ενώ ο μοναχικός γονιός ίσως  επιλέξει το ακατάλληλο δέσιμο με το παιδί,  για να κατευνάσει τη δική του μοναξιά και παραμέληση. Η Οιδιπόδεια πληγή περνά από γενιά σε γενιά με βασικά μηνύματα «Δεν είμαι εντάξει έτσι όπως είμαι. Δεν είμαι αρκετά καλός/ή ως άνδρας/γυναίκα. Η σεξουαλικότητά μου  είναι κάτι κακό και βρώμικο’.

Τι μπορεί να κάνει για να θεραπευτεί

1)Ως ενήλικας, θα χρειαστεί ένα διάστημα συναισθηματικής ή/και φυσικής απόστασης από τον κακοποιητικό γονιό. Είναι πολύ δύσκολο, να ανακτήσει την ενέργεια και δύναμή του αν βρίσκεται γύρω από το άτομο που του δημιούργησε το πρόβλημα.

2)Να διαβάσει και να ενημερωθεί για την ενδο-οικογενειακή σεξουαλική κακοποίηση και για μεθόδους αυτό-θεραπείας

3)Να έχει επίγνωση ότι είναι θύμα θύματος. Ο γονιός πρέπει να πέσει από το θεϊκό βάθρο, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι φρανκεστάιν,  αλλά είναι κι εκείνος θύμα άλλων.

4)Η θεραπεία είναι η σημαντικότερη ευθύνη απέναντι στον εαυτό του,  αλλά και τις επόμενες γενιές. Δεν μπορεί να αλλάξει το παρελθόν. Μπορεί όμως να σταματήσει τη διαγενεακή μετάδοση της Οιδιπόδειας πληγής.

5)Να παρατηρεί πώς είναι οι πραγματικά επιτυχείς κι ευτυχισμένες σχέσεις και να παραδειγματίζεται

6)Αν έχει κάποια θρησκευτική πίστη, να ζητήσει βοήθεια από το Θεό για να θεραπευτεί, να νιώσει καλά με τον εαυτό του/της ως άνδρας/γυναίκα. Να προσευχηθεί για την συναισθηματική και σεξουαλική του υγεία. Η σεξουαλικότητα είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Υπάρχει ένας υγιής τρόπος να βιωθεί, που προάγει τη ζωή και την αγάπη και υπάρχει κι ένας σκοτεινός, διαστρεβλωμένος, εθιστικός τρόπος  να βιωθεί, που  προάγεται κατά κόρον από τα ΜΜΕ και καταστρέφει τη σχέση με τον εαυτό, τη σχέση με την ψυχή του ατόμου, αλλά και τη σχέση με το σύντροφο. Η σεξουαλικότητα δεν είναι ανύπαρκτη στη ζωή του ανθρώπου, αλλά δεν είναι και το παν. Γίνεται το παν, όταν χρησιμοποιείται για να απωθηθούν οι δυσκολίες και τα τραύματα. Ο Θεός μπορεί να βοηθήσει και σε αυτό, να δείξει το δρόμο για θεραπεία. Ελευθερία από τον εθισμό, αθωότητα και ομορφιά.

Όπως η Οιδιπόδεια πληγή θεραπεύεται ατομικά και συλλογικά, πολλοί άνθρωποι θα νιώσουν πιο γαλήνιοι, πιο ελαφριοί, πιο ελεύθεροι. Οι σχέσεις θα είναι πιο απλές και πιο χαρούμενες, μακριά από προδοσίες, εγωκεντρικό δράμα και σαπουνόπερες τσακωμών και παρεξηγήσεων. Τα παιδιά θα νιώθουν πιο ελεύθερα κι ανακουφισμένα, που δεν θα κουβαλούν το φορτίο των γονιών τους . Η σεξουαλικότητα μπορεί να βρει τη σωστή θέση της στη ζωή, όχι σαν κάτι απωθημένο, ούτε σαν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, αλλά τη σωστή ισορροπημένη της θέση. Μπορεί να γίνει μια δύναμη για καλό, παρά μια δύναμη που κρατά τους ανθρώπους πίσω. 
Το σεξ ΔΕΝ είναι το νόημα της ζωής. Η προσωπική μου θέση είναι ότι οποιαδήποτε πραγματική χαρά έρχεται από τον Θεό, διαχέεται μέσα από τη δουλειά, τη δημιουργικότητα, τα παιδιά, τη φύση, τις παρέες) είναι που δεν είναι παρά τα κανάλια της χάριτος του Θεού. Χωρίς την χάρη αυτή, καμία δραστηριότητα ή εμπειρία δεν πρόκειται να δώσει πραγματική ευτυχία. Όταν η σεξουαλικότητα είναι τραυματισμένη δημιουργούνται μπλοκαρίσματα και παίρνει άλλον, καταστροφικό δρόμο. Ίσως μια μέρα να μην  υπάρχει τηλεόραση να προσπαθεί να περάσει τα σκοτεινά της μηνύματα  ή  ίσως οι άνθρωποι να μην την βλέπουν πια. Ίσως οι άνθρωποι να επιλέγουν αμέσως  να θεραπεύσουν τις πληγές τους κι όχι να τις περνούν σαν άβουλοι εργάτες στη βιομηχανική γραμμή από τη μία ζωή στην άλλη. Ίσως μια μέρα, να έχουμε αρκετή ταπεινότητα για να δεχτούμε ότι ο Θεός μπορεί να βοηθήσει  σε κάθε πρόβλημα-και να Τον αφήσουμε να  κάνει τη δουλειά Του. Τότε θα είναι οι άνθρωποι πραγματικά ελεύθεροι να εκφράσουν την αλήθεια και τη ζωή.

Πρεκατέ Βικτωρία, 10/2/2013, www.brightplanet.blogspot.gr

Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να ‘μεγαλώσει χωρίς να μισεί’



«Η ακραία φτώχεια είναι η χειρότερη μορφή βίας» Μαχάτμα Γκάντι

Το βιβλίο του James GarbarinoChildren and the dark side of human experience: confronting global realities and rethinking child development”, είναι εξαιρετικό (όπως όλα τα βιβλία του), αλλά σε αυτήν την περίοδο, δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρο. Ο συγγραφέας μιλά ξεκάθαρα για τα ανθρώπινα δικαιώματα των παιδιών, αλλά προχωρά πέρα από τα γνωστά και τετριμμένα, να ορίσει ως ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού «να μεγαλώσει χωρίς να μισεί». Πράγματι. Τα παιδιά δεν έχουν ροπή ή φυσική προδιάθεση προς το μίσος. Η ροπή και η φυσική τους διάθεση είναι προς το παιχνίδι, το γέλιο, την αθωότητα και την εμπιστοσύνη. Αν φτάσουν ως έφηβοι ή νεαροί ενήλικες να μισούν, κάτι έχει γίνει.  Κάτι έχει πάει στραβά. Και αυτό το κάτι, οφείλεται στον κόσμο των ενηλίκων. Όχι μόνο των γονέων (όπως βολικά επαναπαυόμαστε με γενικόλογους αφορισμούς τύπου ‘τα πάντα ξεκινούν από την οικογένεια’), αλλά με ολόκληρο το κοινωνικό οικοσύστημα στο οποίο μεγαλώνει ένα παιδί, η σημασία του οποίου έχει υποβαθμιστεί στις ατομικιστικές θεωρίες της αναπτυξιακής ψυχολογίας και το οποίο επηρεάζει με τη σειρά του δραστικά και τους γονείς. Όταν ένα παιδί μεγαλώνει μαθαίνοντας να μισεί, η ευθύνη είναι του κοινωνικού, πολιτικού κι εκπαιδευτικού συστήματος που το ανέθρεψε, αποτυγχάνοντας έστω να θεραπεύσει τα αρνητικά μηνύματα που ενδεχόμενα δέχτηκε από το οικογενειακό του περιβάλλον. Σίγουρα δεν οφείλεται στη φυσική προδιάθεση των παιδιών και σίγουρα δεν οφείλεται στα γονίδια του παιδιού, όπως με αποστροφή άκουσα να πιθανολογείται στην τηλεόραση, θυμίζοντας εποχές ευγονικού σκοταδισμού.

Ο Garbarino, μαθητής του μεγάλου οικοσυστημικού αναπτυξιακού ψυχολόγου Urie Bronfenbrenner, αναφέρει την έρευνα που έκαναν μαζί προ 30ετίας, σε παιδιά 15 διαφορετικών κοινωνιών, ανακαλύπτοντας τη συσχέτιση μεταξύ ακραίων, απόλυτων απαντήσεων των παιδιών σε ηθικά διλήμματα και του είδους της κοινωνίας στην οποία ζούσαν (απολυταρχική-μονολιθική ή πλουραλιστική-δημοκρατική). Βρήκαν ότι όσο πιο δημοκρατική ήταν η κοινωνία τους (με δείκτες όπως σεβασμός σε διαφορετικά κοινωνικά στοιχεία, ελευθερία του λόγου, σεβασμός σε δημοκρατικά ιδεώδη), τα 12χρονα έδειχναν πιο ισορροπημένες απαντήσεις στα ηθικά διλήμματα που τους δόθηκαν. Βρήκαν επίσης ότι οι έφηβοι  απορροφούν τις αλλαγές στο πολιτικό κλίμα της κοινωνίας τους, ίσως περισσότερο από ό,τι νομίζουμε, διαμορφώνοντας έτσι τους ‘κοινωνικούς χάρτες’ (‘social maps’) σύμφωνα με τους οποίους ερμηνεύουν τον κόσμο και σύμφωνα με τους οποίους –εδώ είναι το πιο σημαντικό- θα δράσουν στο μέλλον.

Οι αξίες δεν είναι αυτοφυείς στα παιδιά. Όταν η εκπαίδευση αξιών που λαμβάνουν, όχι μόνο από τους γονείς τους, αλλά από την κοινωνία τους και πρωτίστως τα ΜΜΕ, είναι η δικαιοσύνη, η αποδοχή της διαφορετικότητας, η συμπόνια κι ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, θα αναπτύξουν τις αντίστοιχες αξίες και θα συμπεριφερθούν ανάλογα. Όταν τα μηνύματα που λαμβάνουν είναι τα αντίθετα, όπως π.χ. σε εμπόλεμες ζώνες ή απολυταρχικά καθεστώτα, τότε πιο εύκολα  καταλήγουν σε απολυταρχικές, εξουσιαστικές, αφοριστικές τοποθετήσεις που προάγουν τη βία, ακόμη και στο οικογενειακό τους περιβάλλον, όπως π.χ. ‘αν υποψιαστείς ότι η γυναίκα σου σε απάτησε, τη λιθοβολείς’ ή ‘όποιος κλέβει, του κόβουν το χέρι’, ‘άμα σου πάρουν τη θέση, τους δέρνεις’. Τα χαρακτηριστικά σε αυτού του είδους τις ολοκληρωτικές τοποθετήσεις είναι τα εξής:

1)εκφράζουν το μίσος και την  εκδικητικότητα ως αξίες,  2) ο εκφραστής αυτοχρίζεται ‘απονομέας δικαιοσύνης,’, 3)η αυτοδικία θεωρείται δοξασμένο δικαίωμα του πιθανολογούμενου θύματος, ακόμη και πριν αυτό θυματοποιηθεί (π.χ. γυναίκες που οδηγούν το βράδυ είναι σαν να έχουν διαπράξει ήδη μοιχεία, νέοι που ληστεύουν αντιμετωπίζονται σαν να έχουν ήδη σφάξει όλους τους αθώους πολίτες της χώρας), 4)παραβλέπουν παντελώς ότι  οι δράστες εγκλημάτων, όσο απεχθή και κατακριτέα  αν είναι αυτά, έχουν και αυτοί ανθρώπινα δικαιώματα, 5) η έλλειψη συμπόνιας συνοδεύει την παντελή παράβλεψη των οικοσυστημικών αιτίων που οδηγούν άλλους ανθρώπους, και ιδιαίτερα νέους, στην παραβατική συμπεριφορά, 6) η αυτοδικία είναι εξαιρετικά  επιλεκτική: ο απολυταρχικός αυτόδικος θεωρεί δικαίωμά του να κατακεραυνώσει, να χτυπήσει ή να εκδικηθεί εκείνον που πρακτικά, θεωρητικά ή πιθανολογικά τον έβλαψε  θα τον βλάψει…). Αν όμως ο ίδιος βρεθεί σε θέση π.χ. να κλέψει λόγω πείνας, ή να μοιχεύσει λόγω πειρασμού, χρησιμοποιεί διαφορετικά μέτρα και σταθμά για τον εαυτό του, 7)ο αυτοδίκαιος θεωρεί θεόσταλτο δικαίωμά του να τιμωρεί με όποια τιμωρία θέλει- συνήθως δυσανάλογα βαριά- το πραγματικό ή μελλοντικά πιθανολογούμενο παράπτωμα του άλλου. Όμως η δική του βία δεν είναι παράπτωμα, γιατί -φυσικά- είναι δικαιολογημένη.


Οι στάσεις αυτές στα παιδιά δεν ξεφύτρωσαν από το πουθενά. Πιο ανατριχιαστικό είναι να ακούς τέτοιες στάσεις από ενήλικες και ‘διαμορφωτές συνειδήσεων’. Όταν τα θεάματα στα οποία εκτίθενται εδώ και χρόνια στα ΜΜΕ, αφαιρούν κάθε στοιχείο σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, έστω και με πολύ έμμεσο τρόπο, όταν τα ίδια βιώνουν τη βία ενός συστήματος που τα καταδικάζει σε φτώχεια κι ανεργία, όταν τα μηνύματα που λαμβάνουν είναι ένα τρελό πινγκ πονγκ μεταξύ της επιλεκτικής ακραίας τιμωρίας κάποιων κοινωνικών στοιχείων και της επιλεκτικής ακραίας ατιμωρησίας κάποιων άλλων κοινωνικών στοιχείων, τότε, πριν ακόμη ξεκινήσουν τη ζωή τους, το μίσος μετατρέπεται από συναίσθημα σε πλατφόρμα αντίδρασης, στρεφόμενο συνήθως σε μόνιμους ή ευκαιριακούς αποδιοπομπαίους τράγους, στους οποίους βολικά φορτώνεται όλη η ενοχή για όλα τα κακά του κόσμου και της κοινωνίας. Η εξαθλίωση είναι πρώτα από όλα πνευματική-μαζί με την ηθική και υλική. Όπως λέει ο Garbarino «ο φόβος κι ο θυμός απειλούν την πνευματική ευημερία των παιδιών, παραβιάζοντας το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί».

Παιδιά, των οποίων το δικαίωμα να μεγαλώσουν χωρίς να μισούν παραβιάστηκε βάναυσα από το ευρύτερο οικοσύστημα των ενηλίκων που τα περιβάλλει, αυτοδίκαια οπλίζονται, νομίζοντας ότι θα φέρουν το δίκαιο στον κόσμο, με τον εντελώς ακατάλληλο, καταδικαστέο, εγκληματικό και καταστροφικό τρόπο της τρομοκρατίας.

Παιδιά, των οποίων το ανθρώπινο δικαίωμα να μεγαλώσουν χωρίς να μισούν παραβιάστηκε βάναυσα από το ευρύτερο οικοσύστημα των ενηλίκων που τα περιβάλλει, αυτοδίκαια ξυλοκοπούν, γρονθοκοπούν τα προηγούμενα παιδιά, με τον εντελώς ακατάλληλο, καταδικαστέο και καταστροφικό τρόπο της σωματικής κακοποίησης και παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων των άλλων. 

Παιδιά, των οποίων το ανθρώπινο δικαίωμα να μεγαλώσουν χωρίς να μισούν παραβιάστηκε βάναυσα από το ευρύτερο οικοσύστημα των ενηλίκων που τα περιβάλλει, αυτοδίκαια, χαιρέκακα κι εκδικητικά αλαλάζουν ‘καλά τους έκαναν’ (οι δεύτεροι τους πρώτους)….

Και λέω ‘παιδιά’ γιατί ακόμη και οι ενήλικες που εμπλέκονται και στις τρεις περιπτώσεις δεν είναι παρά μεγάλα παιδιά. Τι μαγικό συμβαίνει δηλαδή στα 18 και αλλάζει το παιδί και γίνεται ενήλικας; Τι μαγικό μπορεί να συμβεί στο παιδί που μεγαλώνει μαθαίνοντας να μισεί, από το να γίνει ένα εσωτερικό παιδί εγκλωβισμένο  σε ένα ενήλικο σώμα, που απλά αναπαράγει τους κοινωνικούς χάρτες μίσους, σύμφωνα με τους οποίους ανατράφηκε;


Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 8/2/2013

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org