Μία ακόμη ύστατη ευκαιρία πέρασε
και πάμε ξανά για μια ακόμη δωδέκατη ώρα πριν την καταστροφή. Πόσες «τελευταίες
ευκαιρίες» μας έχουν δοθεί τους τελευταίους μήνες είναι για γέλια. Τόσο
πονόψυχοι οι δανειστές απέναντί μας….Και πόσο τυχεροί εμείς που μας δίνουν μια
ακόμη ευκαιρία να μην ξεφύγουμε από το ζουρλομανδύα του ευρώ… Μας δουλεύουν
κανονικά με όλες αυτές τις «κρίσιμες», «ιστορικές» συναντήσεις, ενώ στην
πραγματικότητα δε θέλουν με τίποτα να μας αφήσουν να φύγουμε από την υπάρχουσα
κατάσταση, και δεν θέλουν με τίποτα να σταματήσουν να μας «σώζουν»(=δανείζουν).
Τι καλοί άνθρωποι…Και οι εθελόδουλοι μερκελιστές στην ενδοχώρα διαδηλώνουν μη
τυχόν και φύγουμε από τους δεσμοφύλακες…Όλα τα ΜΜΕ, εσωτερικού κι εξωτερικού,
είναι πλέον στη διατεταγμένη υπηρεσία των δανειστών. Μου έκανε εντύπωση, πώς
ακόμη και ξένα ευρωσκεπτιστικά μέσα, αυτές τις μέρες υιοθέτησαν πλήρως την
πορνογραφία του φόβου της δήθεν τράπεζας της Ελλάδας (περί «τελευταίων ημερών
της Πομπηίας» και άλλα γραφικά) δείχνοντας ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να
εναντιωθούν στα συμφέροντα των τραπεζιτών που πλέον διοικούν τον κόσμο.
Κι εμείς τι κάνουμε σε όλο αυτό; Η
βαθύτερη απόγνωση δεν έρχεται πια από το πολυσυζητημένη ενδεχόμενο grexit (όσο πιο πολύ το
συζητάνε, τόσο πιο πολύ δεν θα γίνει), η απόγνωση έρχεται ακούγοντας ένα ακόμη
ταπεινωτικό ‘ναι’, μια ακόμη ταπεινωτική υποχώρηση από την κυβέρνηση. Δηλαδή το
πρόβλημα τους μόνο είναι το ποσοστό ΦΠΑ στα νησιά; Το χρέος, που οι ίδιοι
αναγνώρισαν ως παράνομο; Γιατί αποδέχονται να αποπληρωθεί; Η εκχώρηση της
κυριαρχίας της χώρας; Το γεγονός ότι με το υπάρχον πρόγραμμα, παρά τις
μικροβελτιώσεις, δεν υπάρχει καμία μα καμία προοπτική εξόδου από την κρίση,
παρά μόνο αναπαραγωγή της ύφεσης στις γενεές των γενεών; Και με ποιο δικαίωμα
χρεώνουμε τα παιδιά των παιδιών με ένα παράνομο χρέος;
Σύμφωνοι, η πίεση στην κυβέρνηση
από όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τις ΗΠΑ είναι αφόρητη. Προφανώς ο
Σύριζα προσπαθούσε να κρατήσει κάποια αξιοπρέπεια στους πολίτες και το
χειρότερο που θα μπορούσε να γίνει θα ήταν μια ταπεινωτική υποχώρηση. Η πιο
τίμια κίνηση, πολύ πιο τίμια από οποιαδήποτε ‘τίμια’ συμφωνία’ θα μπορούσε να
‘πετύχει’ θα ήταν πλέον να παραιτηθεί, καθώς η διαπραγμάτευση εντός του
ασφυκτικού αυτού πλαισίου δεν μπορεί να γίνει. Δεν έχει εντολή να φύγει από το
ευρώ, αλλά συγνώμη δεν έχει καμία εντολή να υπογράψει αυτά που πρότεινε (που
μέχρι τώρα ξόρκιζε και απέκλειε). Να παραιτηθεί και να πάει με νέα εντολή
ρήξης. Δυστυχώς παραμονεύουν τα κοράκια του εσωτερικού που αδημονούν να
πανηγυρίσουν την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωθρησκεία και στην υποταγή. Τα
διατεταγμένα κανάλια που τόσα χρόνια με οίστρο υπηρετούν το ‘ναι’, αλλά και
όλοι οι συμπολίτες μας που σκέφτονται μόνο το ατομικό τους οικονομικό συμφέρον,
φέρουν μέγιστη ευθύνη για τη συνεχιζόμενη ταπείνωση και υποδούλωσή μας.
Ταυτόχρονα όμως, κυβερνητικές εκφράσεις
του τύπου «η μπάλα είναι στο γήπεδο των δανειστών», ή «η μοίρα μας είναι στα
χέρια της Μέρκελ» είναι απαράδεκτες. Κατ’ αρχάς, δεν είμαστε μπάλα και δεν
μιλάμε για παιχνίδι. Εκτός κι αν μας έχουν μετατρέψει του κλώτσου και του
μπάτσου, αν αυτό εννοεί η κυβέρνηση.. Και καμία τύχη δεν είναι στα χέρια της
Μέρκελ. Δεν είναι θεός η Μέρκελ να αποφασίζει για τη μοίρα μας. Άλλος
αποφασίζει και ίσως πίσω από το θέατρο του παραλόγου που βλέπουμε τις τελευταίες
μέρες να κρύβεται το χέρι του Θεού, που θέλει να μας απελευθερώσει από αυτό που
δεν τολμούμε να απελευθερωθούμε μόνοι μας... Και ας μην προεξοφλούμε τίποτα. Κι
όλη αυτή η γελοιότητα να παίζουν με τα νεύρα ενός ολόκληρου λαού, κάθε λίγο και
λιγάκι ‘κρίσιμες κι ιστορικές στιγμές’, λες και περιμένουμε την θανατική
καταδίκη από το ανώτατο δικαστήριο. Και μόνο ο τρόπος που έχει στηθεί το όλο
εγχείρημα μιντιακά είναι προσβολή της αξιοπρέπειάς μας. Αρνούμαι να
παρακολουθήσω ειδήσεις στην τηλεόραση, όχι μόνο γιατί μας δουλεύουν κανονικά,
αλλά και γιατί έχω την αίσθηση ότι πια τρέφονται από το φόβο που δημιουργούν.
Με κάποιο τρόπο ενεργειακά δημιουργούν τις συνθήκες που θέλουν μέσω του φόβου.
Όσο πιο πολλά τρομολαγνικά σενάρια δημιουργούν, τύπου «Τράπεζα ης Ελλάδας», τόσο
πιο πολύ πια πιστεύω ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Μας πείθουν ότι χωρίς τους δανειστές θα
πεθάνουμε. Στην πραγματικότητα εκείνοι θα πεθάνουν χωρίς εμάς. Σαν τα παράσιτα
που θέλουν να ξεγελάσουν τον οργανισμό ότι είναι απαραίτητα για τη λειτουργία του.
Η μετάβαση στη δραχμή με μονομερή διαγραφή χρέους θα ήταν λυτρωτική και μόνο οι
λίγοι πρώτοι μήνες δύσκολοι. Βεβαίως οι συντεταγμένες ευρωδυνάμεις εντός και
εκτός δεν αποκλείεται να δημιουργήσουν επίτηδες επιπλέον προβλήματα σε αυτήν
την περίπτωση, όπως το bank run που προσπάθησε να δημιουργήσει η ιδιωτική «τράπεζα
της Ελλάδας» (αναλυτικά στο αποκαλυπτικό «Στην Ελλάδα έγινε ο οικονομικόςπόλεμος του Ιράκ» της telegraph), ή να προκαλέσουν ακόμη χειρότερες επιθέσεις, για να
μας πείσουν ότι το ευρώ είναι TINA (There Is No Alternative). Ή ακόμη και για εκδίκηση. ΄Η για να
παραδειγματιστούν οι άλλες χώρες. Και πάλι όμως, Οφείλουμε να εξακολουθούμε να
υποστηρίζουμε την αλήθεια και να μην εγκαταλείπουμε με μοιρολατρία-ακόμη κι αν
εγκαταλείψει ο Σύριζα.
Τέλος, επειδή η ζωή συνεχίζεται,-
Grexit ή όχι, δεν θα
τρελαθούμε κιόλας κολλημένοι στις ειδήσεις,- προσπαθώ να βοηθήσω στο εδώ και
στο τώρα εκεί που μπορώ. Βρήκα τις τελευταίες μέρες σε αγροτική περιοχή,
πεταμένα 10 κουταβάκια στο δρόμο, που τα αφήσαν επίτηδες εκεί για να πεθάνουν.
Έτσι μου είπε ο βοσκός της περιοχής. Ήταν εκεί ακινητοποιημένα, αγκαλιασμένα
μην ξέροντας κατά πού να κάνουν και περιμένουν κάποιον να τα σώσει. Αν αφεθούν,
θα πεθάνουν. Ξέρω ότι πολλοί θα τρέξουν να πουν «ωχου καημένη, εδώ ο κόσμος
καίγεται, με τα κουτάβια θα ασχολούμαστε, εξάλλου είναι τόσα πολλά, δεν μπορώ
να κάνω τίποτα, δεν θέλω να ξέρω». Την γνωρίζουμε καλά αυτή τη νοοτροπία, είναι
η νοοτροπία φτώχειας κι αδιαφορίας, η οποία πάντα βρίσκει μια δικαιολογία. Η
νοοτροπία αυτή έχει άμεση αιτιατή σχέση με την κατάσταση που βρισκόμαστε εμείς
σήμερα. Η νοοτροπία της αφθονίας γνωρίζει ότι πάντα (ναι, ακόμη και στις
παραμονές ενός grexit που μας έχουν τρελάνει) βρίσκεται μια λύση. Έχω
στείλει πάρα πολλά μηνύματα, είμαι διατεθειμένη να αναλάβω τα έξοδά τους, αρκεί
να είναι σε περιοχή που δεν θα τα πατήσουν αυτοκίνητα και δεν θα τους ρίξουν
φόλες. Ξέρω, υπάρχουν πολλά αδέσποτα, είναι όμως πολύ λιγότερα από τα σπίτια
που θα μπορούσαν να τα φιλοξενήσουν και τα έξοδά τους πολύ λιγότερα από το
κόστος του φαγητού που πετιέται στην Ελλάδα της κρίσης καθημερινά. Λίγο αν
είχαμε τη διάθεση να μη μισούμε τόσο τα ζώα και να θεωρήσουμε τη ζωή τους άξια
να προστατευθεί, λίγο να είχαμε τη διάθεση έστω να προσπαθήσουμε να μην
καταφύγουμε αμέσως στη δικαιολογία «εδώ ο κόσμος καίγεται», θα ήταν τελείως
διαφορετική η δική μας οικονομική μας κατάσταση σήμερα. Έλκουμε τις καταστάσεις
αντίστοιχα με την νοοτροπία μας. Οδηγώ πολλά χιλιόμετρα για να τα ταϊσω, αλλά
δεν έχω το χώρο να τα φιλοξενήσω κι έχω ήδη κατοικίδιο . Αν έχει κάποιος κάποια
ιδέα για χώρο φιλοξενίας ή υιοθεσία έστω και ενός κουταβιού, ας επικοινωνήσει
μαζί μου στο vprekate@gmail.com
