Σε προηγούμενη ανάρτηση έγραψα για την «αλοιφή» που έχουν γίνει οι κυβερνώντες όσον
αφορά την ικανότητα τους να αντισταθούν στις απαιτήσεις των δανειστών. Ίσως ο
όρος είναι λίγο σκληρός, σε αυτήν όμως την ανάρτηση θα ήθελα να σχολιάσω την «αλοιφή»
που έχουμε γίνει εμείς! Αν το κοιτάξει κανείς από απόσταση, χωρίς να
παπαγαλίζει τα χιλιοειπωμένα που λέγονται από τα κανάλια, αναρωτήθηκα το εξής:
Ωραία, έχουμε λοιπόν οικονομικά προβλήματα. Θα μπορούσαμε να μην έχουμε αν βγαίναμε
από το ευρωζουρλομανδύα, αλλά ΕΣΤΩ, έστω, -υπόθεση εργασίας- ότι με κάποιο
τρόπο σε αυτή τη φάση, λέμε τώρα, δεν θα μπορούσαμε να αποφύγουμε την
οικονομική δυσχέρεια. Έστω λοιπόν ότι ξεκινούμε με την –μη ισχύουσα- υπόθεση
εργασίας ότι σε αυτή τη φάση θα έχουμε οικονομικά προβλήματα. Και λοιπόν; Είναι
αυτό δικαιολογία για την βαριά κατάθλιψη που έχει πέσει όλος ο λαός; Άμα τον
δεις, μοιάζει και μιλάει, λες και μόλις έχει λάβει την τελική απόφαση δικαστηρίου ότι θα πάει
στην κόλαση, αντί για τον παράδεισο εις τους αιώνας των αιώνων. Αυτό δεν είναι οικονομικό πρόγραμμα, αυτό
φαίνεται σα θρησκευτική καταδίκη την ημέρα της κρίσης! Δεν πιστεύω σε αιώνιες
κολάσεις, γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να δοθεί κάτι τέτοιο από έναν Θεό Αγάπης,
που δίνει πάντα δεύτερη ευκαιρία, αλλά το καταπληκτικό είναι ότι ακόμη και οι
άθεοι έχουν τώρα πιστέψει την αιώνια θανάτια καταδίκη, που αποφάσισε για αυτούς
ο άλλος «θεός» που λέγεται ευρωιερατείο. Πώς είναι δυνατόν κάποια οικονομικά
προβλήματα, όσο τεχνηέντως και αν είναι δημιουργημένα, όσο σοβαρά κι αν είναι,
να μας έχουν οδηγήσει α) αν χάσουμε το ηθικό μας, β) να πέσουμε σε κατάθλιψη,
γ)να αυτομαστιγωνόμαστε στην ενοχή ότι εμείς φταίμε, δ)να νιώθουμε ανάξιοι,
ε)να νιώθουμε κατώτεροι, στ)να νιώθουμε ανήμποροι, ζ)να νιώθουμε
ακινητοποιημένοι και παγωμένοι, η)να νιώθουμε απελπισμένοι και να πιστεύουμε
ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα, θ)να γίνουμε τόσο εσωστρεφείς και υποτονικοί, ένας
από τους πιο ‘έξω καρδιά’ λαούς στον κόσμο και τέλος, να αναπτύξουμε αυτό που
οι ψυχολόγοι ονομάζουν betrayal bond,
δηλαδή δεσμός προδοσίας με εκείνον που μας κακοποιεί, λες και είναι η μόνη πηγή
σανίδα σωτηρίας. Αυτή δεν είναι οικονομική ύφεση, αυτό είναι ηθική, συναισθηματική
και πνευματική ισοπέδωση! Και δεν χρειάζεται να υπάρχει, ακόμη κι αν
υπάρχουν τα σοβαρότερα οικονομικά προβλήματα.
Άρα λοιπόν, σίγουρα κάνουν και κάτι άλλο εκτός από την
οικονομική εξόντωση κι αυτό μπορεί να το ανακαλύψει κανείς κοιτώντας τα
κανάλια. Από την άλλη πλευρά εμείς δεν χρειάζεται αυτό το κάτι να το αποδεχτούμε.
Σε αυτό το κάτι έχουμε πολύ μεγαλύτερο έλεγχο από ότι στα οικονομικά. Μπορούμε
να ξαναβρούμε το ηθικό, την ελπίδα και τη μαχητικότητά μας, μπορούμε να
ξανα-αρχίσουμε την αλληλεγγύη που παρατήσαμε πίσω στο 2012, μπορούμε να
αρχίσουμε να χαιρόμαστε ξανά και να περνάμε χρόνο με τους άλλους, ακόμη
κι αν δεν μπορούμε να αποβάλλουμε άμεσα τα οικονομικά προβλήματα (ο
τρόπος υπάρχει, αλλά ακόμη κι έτσι αν ήταν, δεν χρειάζεται η οικονομική σφαίρα
να εξουδετερώνει όλες τις άλλες). Η οικονομική ζωή είναι ένα μόνο τμήμα της ζωής
μας και –όχι, δεν χρειάζεται το χρήμα να καθορίζει τα
πάντα, και κυρίως όχι το ηθικό μας. Υπάρχει η οικογένεια, οι φίλοι, η φύση και
τα ζώα, η δημιουργικότητα, η μάθηση, η πνευματική ζωή, η δουλειά μας-έστω και να
δεν την ασκούμε με τον τρόπο που θα θέλαμε, υπάρχουν
πολλές όψεις της ζωής που όχι, δεν χρειάζονται πάντα χρήματα για να
λειτουργήσουν. Ας αρχίσουμε να μαζεύουμε
τα κομμάτια μας ένα ένα κι ας ξεκινήσουμε να ενισχύουμε τους εαυτούς μας εκεί
που μπορούμε. Ακόμη κι αν φαίνεται ότι δεν μπορούμε άμεσα να
αποτινάξουμε την οικονομική δικτατορία των παγκόσμιων τραπεζιτών (οι παρόντες
πολιτικοί σίγουρα δεν μπορούν να το κάνουν!), μπορούμε να μην τους επιτρέψουμε
να μας κάνουν ‘αλοιφή’. Συγνώμη, αλλά για χιλιετίες, αυτό το έθνος επέζησε
οικονομική δυσπραγία πολλή χειρότερη από τη σημερινή. Όμως αρνήθηκαν τον ηθικό
θάνατο και δεν σταμάτησαν να δημιουργούν και να αντιστέκονται. Δεν έγιναν "αλοιφή"!Τίποτε δεν πάει
χαμένο και δεν είμαστε μόνοι μας. Ο Θεός βλέπει και προστατεύει. Ποιοι είναι εκείνοι που αποφάσισαν για εμάς
την αιώνια καταδίκη; Με ποια δύναμη και με ποιο δικαίωμα αποφασίζουν για το
θάνατο ενός αρχαίου έθνους; Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα, εμείς όμως τους
δίνουμε τη δύναμη, γιατί τους βλέπουμε σα θεούς, επειδή ακριβώς έχουμε
εγκαταλείψει τον αληθινό Θεό. Εγκαταλείψαμε τον αληθινό Θεό από εγωισμό και
τώρα ανακαλύπτουμε τώρα ότι είμαστε ανίσχυροι να κάνουμε οτιδήποτε χωρίς τη
βοήθειά Του. Προτιμούμε να κακοποιούμαστε παρά να παραδεχτούμε ότι κάναμε λάθος
και να ζητήσουμε βοήθεια. Και η βοήθεια θα έρθει, έστω και στην παραμικρή
παράκληση που γίνεται μέσα από την καρδιά, ακόμη κι αν κάποιος δεν πιστεύει και
δεν πηγαίνει στην εκκλησία. Αρκεί να νοιαστεί ειλικρινά για αυτόν τον τόπο και για τους συμπολίτες
του. Τότε θα έρθει η βοήθεια μέσα από την καρδιά του. Κι ας μην θέλει να
παραδεχτεί την πηγή της. Τον Θεό δεν Τον ενδιαφέρει να μας πείσει με
αποδείξεις. Τον ενδιαφέρει να Τον νιώσουμε και να αγαπήσουμε. Αυτή
τη στιγμή νιώθω ότι καλούμαστε να αγαπήσουμε και να υπερασπιστούμε την
πανάρχαια εκείνη οντότητα που λέγεται Ελλάδα κι ελληνικό έθνος. Και δεν το λέω
με εθνικιστική άποψη, αλλά γιατί τώρα πραγματικά νιώθω ότι κινδυνεύει. Κινδυνεύει,
όχι επειδή κάποιοι θα την καταλύσουν με τη βία, αλλά επειδή κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι «και
να καταλυθεί δεν τρέχει τίποτα», "και να χαθεί δεν πειράζει, γιατί δεν αξίζει", «έχουν αλλάξει τα πράγματα σήμερα, στον
παγκοσμιοποιημένο πλανήτη δεν έχουν θέση αυτά». Αυτή τη φορά κινδυνεύει από τη
λήθη και την πνευματική ισοπέδωση στα εθνικά θέματα, η οποία σχεδιάζεται να ακολουθήσει την
πνευματική και ηθική ισοπέδωση του ελληνικού λαού σε όλα τα άλλα επίπεδα. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε
ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αυτό είναι στο
χέρι μας άμεσα.
Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 11/11/2015
