Αφήνοντας...

 Πρόσφατα αγόρασα ένα λιχούδικο κόκκαλο για το σκύλο μου. Αφού το ροκάνιζε ώρες, πήγα να καθαρίσω την αυλή του, αλλά πού να με αφήσει...Γγγρρρρρ, με απειλούσε με το κόκκαλο στα δόντια, ούτε στα δύο μέτρα να μην πλησιάσω...'Βρε κουτό, αφού εγώ σου έφερα το κόκκαλο, αν ήθελα να στο πάρω, γιατί να στο έφερνα;'... Γγγρρρρρ, ήταν η απάντηση.'Ε καλά, αν κάνεις έτσι, δεν σου ξαναφέρνω κι εγώ τίποτα!'.

Κι όμως, σκέφτηκα ότι κάπως έτσι κάνουμε κι εμείς με το Θεό. Κάθετι καλό που έχουμε προέρχεται από το Θεό, κάθε αγαθό είναι δώρο Του. Αν όμως χρειαστεί να μας στερήσει κάτι, έστω και για λίγο, αμέσως επαναστατούμε...

'Ε όχι!Δεν θα μου πάρεις αυτό που θέλω! Ποιος νομίζεις ότι είσαι!' 

'Μα βρε πουλάκι μου, είναι για λίγο,  για το καλό σου...'

'Ακου να σου πω, δεν θα γίνω εγώ υποχείριο σου, μόνο πάνω από το πτώμα μου!' είναι η απάντηση, συνοδευόμενη από ένα δυνατό, παρατεταμένο Γγγρρρρρ....

Και δωσ' του προσκόλληση, δωσ' του άρνηση, δωσ' του έλεγχο, δωσ' του εθισμό, δωσ'του εξάρτηση... Κι ας έχουμε σπάσει τα μούτρα μας 100 φορές, εκεί, επιμονή... Όχι, εγώ  θέλω τα πράγματα όπως τα θέλω και μάλιστα τώρα! Ξεχνάμε ότι στην τελική, όλα όσα είχαμε ποτέ, είναι δώρα από το Θεό-και πάνω από όλα το αγαθό της ζωής. Όπως μας έδωσε πριν, θα μας δώσει και στο μέλλον- ίσως με λίγο διαφορετικό τρόπο, ίσως όχι όταν περιμένουμε, αλλά θα μας δώσει...Η εμπειρία μου είναι ότι ο Θεός πάντα απαντά στις προσευχές, αλλά σχεδόν πάντα με διαφορετικό τρόπο από ο,τι περιμένεις... Και είναι και πιο ενδιαφέρων ο δικός Του τρόπος... 

Κι όμως, αυτό το Γγγρρρρρ μου θύμισε  προσκολλήσεις, σε υλικά αγαθά, σε συνήθειες, σε ανθρώπους, σε ρόλους, ακόμη και σε ταυτότητες...Η διαφορά είναι ότι ο Θεός ποτέ δεν θα πει: 'Ε, έτσι είσαι; Κι εγώ δεν σου ξαναφέρνω τίποτα!' Θα προσπαθεί εκεί, με άπειρη υπομονή, να μας δώσει να καταλάβουμε ότι μια μικρή προσωρινή στέρηση ίσως είναι για το καλό μας...Κι ίσως κάποια στιγμή μαλακώσουμε αυτό το Γγγρρρρρ...Κι ίσως τότε καταλάβουμε πόσο πιο γαλήνια είναι έτσι η ζωή..

Πρεκατέ Βικτωρία,  26/9/2020

Ανώτερη και κατώτερη επιλογή...

 Παρατηρώ ότι η καθημερινότητα είναι γεμάτη από ευκαιρίες επιλογών:σε κάθε στιγμή επιλέγουμε πώς θα αντιδράσουμε, με ανώτερο ή κατώτερο τρόπο. Δε λέω καλό- κακό, απλά ανώτερο ή ...όχι και τόσο ανώτερο...Όχι μόνο στις πράξεις μας, αλλά ακόμη και στις σκέψεις ή τις λέξεις: μπορώ π.χ. να προσπαθήσω να αποφύγω μια άσχημη σκέψη για ένα άτομο και να συγκρατηθώ να κρατήσω το στοματάκι μου κλειστό, πριν πω κακία για κάποιον άλλον. Όμως βλέπω πόσο εύκολο είναι οι περισσότερες επιλογές να ρέπουν προς το κατώτερο... Λόγω συνήθειας; Αδράνειας; Βολέματος; Εγωισμού; Δεν ξέρω, όμως τώρα καταλαβαίνω τη σημασία αυτού που αποκαλούν 'άσκηση', όσοι είναι στον πνευματικό δρόμο...Και πόσο δύσκολο είναι να το κάνεις πράξη.Αυτό που παρατηρώ είναι ότι, εκείνη τη στιγμή, η κατώτερη επιλογή φαίνεται πάντα πιο ελκυστική!Η ανώτερη φαίνεται κάπως βαρετή, κάπως ξενέρωτη...! Είναι αυτό που λένε ότι η καλή επιλογή μοιάζει με νερόβραστο λαχανικό (δεν σε τραβάει, όμως μακροπρόθεσμα σου κάνει καλό), ενώ η κακή μοιάζει με μέλι πάνω σε κοφτερό μαχαίρι (που δεν το βλέπεις...). Επειδή, όπως όλοι, την έχω πατήσει ουκ ολίγες φορές, τώρα προσπαθώ να εφαρμόσω ως τακτική το WAIT. Δηλαδή, ώπα, περίμενε, μη δράσεις παρορμητικά, σκέψου καθαρά πρώτα... Είναι κουραστικό, γιατί είσαι σε αυτήν την εγρήγορση 24 ώρες το 24ωρο, αλλά αν είναι προτεραιότητα να ζει κανείς συνειδητά, αξίζει τον κόπο. Δεν έχει πάντα αποτέλεσμα, αλλά αν καταφέρεις και ξεπεράσεις το αυτομαστίγωμα στις αποτυχίες, βρίσκεις ότι μπορεί να μην είσαι και πάντα έρμαιο των διαφόρων αγνώστου προελεύσεως παρωθήσεων...Και πέρα από οποιαδήποτε ηθικολογία, αυτή η αυτο-παρατήρηση αποκτά τότε ιδιαίτερο ενδιαφέρον....

Πρεκατέ Βικτωρία, 26/9/2020

Ο καλύτερος Φίλος που μπορεί να υπάρξει...

 Σε πρόσφατη συζήτηση με φίλη, σκεφτόμουν για την έντονη ανάγκη πολλών ανθρώπων για αγάπη- σε σημείο που να επιτρέπουν σε άλλους άσχημες συμπεριφορές, μόνο και μόνο για να μην μείνουν μόνοι. Ειδικά εμείς οι γυναίκες, που είμαστε προδιατεθειμένες να δίνουμε και να παίρνουμε αγάπη και φροντίδα, φαίνεται να είμαστε πολύ ευάλωτες στην ‘λανθασμένη αφοσίωση’, δηλαδή αφοσίωση σε λάθος άτομο.  Ανεξάρτητα από το φύλο όμως, όλος αυτός ο κυκεώνας των έντονων συναισθημάτων απόρριψης, ζήλειας, κτητικότητας, εγκατάλειψης, προδοσίας κλπ είναι τόσο αχρείαστος, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε την αγάπη του καλύτερου φίλου που μπορεί να υπάρξει: του Ιησού Χριστού. Η δική Του αγάπη δεν προδίδει, δεν αποτυγχάνει, δεν απορρίπτει. Ναι, χρειάζεται λίγη δουλίτσα να καθαρίσουμε το νου μας και την ψυχή μας για να μπορούμε να τη νιώσουμε, γιατί οι υποδοχείς μας στο σημείο αυτό έχουν πιάσει πουρί από την άρνηση...  Αν είμαστε όμως, έστω και λίγο, ανοιχτοί να  την αισθανθούμε, είναι τόσο πιο πλήρης από οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη αγάπη έχουμε νιώσει, που δεν έχει πια καμία σημασία τι έκαναν ή δεν έκαναν οι άλλοι ή τι θα μπορούσαν να είχαν κάνει... Δε χρειάζεται να βρούμε καμία λύση, ούτε να βράζουμε στο θυμό και την πικρία, ούτε να μας δαγκώνει η ανεκπλήρωτη επιθυμία. Δεν χρειάζεται να αποδείξουμε, να εξηγήσουμε ή να προκαλέσουμε κάτι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είμαστε ανοιχτοί στην πιο τέλεια κι αβίαστη αγάπη που υπάρχει. Όταν το νιώσει κάποιος αυτό, πραγματικά αναρωτιέται γιατί να χάνει έστω και μια πολύτιμη στιγμή στη δίνη των αρνητικών συναισθημάτων λόγω της ατελούς ανθρώπινης αγάπης; Δεν σημαίνει ότι θα κλείσουμε την πόρτα στους άλλους, κλείνουμε όμως την πόρτα στο δράμα και στον πόνο. Αναρωτιέμαι πόσες καταστάσεις ενδο-οικογενειακής βίας θα είχαν προληφθεί αν υπήρχε αυτή η απλή συνειδητοποίηση;   Όλοι έχουμε πρόσβαση στην αγάπη του Ιησού Χριστού, αρκεί να καθαρίσουμε λίγο την ψυχή μας από τα εσωτερικά εμπόδια.Δεν χρειαζόμαστε κανενός την άδεια για να τη νιώσουμε και να φωτίσει τη ζωή μας. Ακόμη κι αν δεν φαίνεται να έχουμε στη ζωή μας την ανθρώπινη μορφή αγάπης που η κοινωνία κρίνει αναγκαία κι επιθυμητή, μπορούμε μέσα μας να γνωρίζουμε ότι είμαστε αγαπητοί κι αγαπημένοι από τον καλύτερο Φίλο που μπορεί να υπάρξει- και με αυτήν την επίγνωση είναι μια ζωή άξια βιωμένη...