Τηλεοπτική εξαθλίωση

Τηλεοπτική εξαθλίωση

Θα ήθελα να αναφέρω κάποια καίρια σημεία σχετικά με την εξαθλίωση της σημερινής ελληνικής τηλεόρασης: Οι κουτσομπολίστικες εκπομπές, οι εκπομπές που τρέφονται από "σχόλια" γεμάτα κακόβουλες μικροπρέπειες, εκείνες που προάγουν την ..«αλήθεια». Αυτές οι εκπομπές διδάσκουν στα παιδιά μας ότι "αλήθεια" ή "κοινωνικό ενδιαφέρον" είναι το ξεμπρόστιασμα σε ένα ηδονοβλεπτικά άπληστο ακροατήριο των πιο μικροπρεπών και ταπεινών πτυχών του χαρακτήρα και της ιστορίας μας, ανεξάρτητα αν αυτό το ξεμπρόστιασμα πληγώσει άλλους ανθρώπους και βέβαια πάντα –παρακαλώ- με το δέλεαρ κάποιων χιλιάδων ευρώ ή/και δημοσιότητας…



Η εξαθλίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ο εμπαιγμός της ψυχικής αδυναμίας, μέσω εκπομπών που "αναδεικνύουν" ως "σταρ" κάποιους αδύναμους ανθρώπους, περιγελώντας τους, δεν επηρεάζουν μόνο το ενήλικο κοινό, αλλά, ακόμη πιο επικίνδυνα, αποτελούν συχνά μεγάλο μέρος της κοινωνικο-συναισθηματικής εκπαίδευσης πολλών ΠΑΙΔΙΩΝ σήμερα. Ως εκπαιδευτικός βλέπω ξανά και ξανά πώς τα παιδιά μας σήμερα ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ από την ελληνική τηλεόραση να κοροϊδεύουν, να εκφοβίζουν, να ταπεινώνουν, να εκμεταλλεύονται, να χάνουν κάθε αίσθηση διακριτικότητας, ανθρωπισμού, σεβασμού. Αυτό εκδηλώνεται εναντίον των συμμαθητών τους ( σχολικός εκφοβισμός), αλλά και μακροπρόθεσμα εναντίον όλων μας. Για αυτό και συναντούμε παιδιά να ταπεινώνουν, με τα πιο κακεντρεχή και δηλητηριώδη σχόλια, συμμαθητές τους- όχι μόνο σχετικά με την εμφάνιση ή την σχολική απόδοση, όπως συνέβαινε παλιότερα- αλλά για το γεγονός π.χ. ότι πέθανε ο πατέρας ενός μαθητή από καρκίνο. Ή επειδή ένα μέλος της οικογένειάς του νοσηλεύεται σοβαρά άρρωστο. Με ΑΥΤΑ γελάνε κάποια παιδιά σήμερα. Μας σοκάρει? Γιατί? Τι περιμένουμε, όταν τα παιδιά ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ την γελοιοποίηση του ανθρώπινου πόνου και αδυναμίας από τον πιο συχνό τους σύντροφο, την τηλεόραση. Σε πολλές χώρες του εξωτερικού δεν θα επιτρέπονταν καν να ξεκινήσουν τέτοιες εκπομπές, ακριβώς επειδή εξευτελίζουν την ψυχική αδυναμία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.



Η συναίνεση κάποιων αδύναμων ανθρώπων, που αυτοπαρουσιάζονται στις εκπομπές, στην απόγνωσή τους να τους προσέξει κάποιος, δεν έχει καμία σημασία όσον αφορά στην ηθική και νομική ευθύνη όλων εμάς των υπολοίπων, που παράγουν και παρακολουθούν τις εκπομπές αυτές . Ψυχικά ασθενή άτομα, σε μία οξεία κρίση, μπορεί, για παράδειγμα, να βγουν στο δρόμο γυμνά, φωνάζοντας. Θα τα προστατέψουμε με συμπόνια κι αξιοπρέπεια ή θα γελάσουμε δυνατά και θα τα βιντεοσκοπίσουμε με το κινητό? Λυπάμαι, αλλά η ελληνική τηλεόραση, με τον τρόπο της, διδάσκει στα παιδιά μας να κάνουν το δεύτερο.



Επίσης, τα φώτα της δημοσιότητας, για τα άτομα εκείνα, που υποφέρουν από ναρκισιστική διαταραχή, το να γίνονται ξαφνικά κέντρο της προσοχής σε πανελλαδικό επίπεδο, πλαισιωμένα από "διασημότητες", λειτουργούν ως ενισχύσεις στο μεγαλομανιακό τους παραλήρημα, εντείνουν τη σύγχυση κι εσωτερική τους αποδιοργάνωση και μακροπρόθεσμα ενδέχεται να συνεισφέρουν στην επιδείνωση της κατάστασής τους.



Εκτός από την έλλειψη σεβασμού, ανθρωπιάς, λογικής κλπ., αυτές οι εκπομπές δείχνουν, αν μη τι άλλο, έλλειψη ΕΥΦΥΙΑΣ. Δεν υπάρχει η ευφυία να παράγουμε χιούμορ που ΔΕΝ βασίζεται στο να υποτιμά συνανθρώπους και ο μόνος τρόπος για να «γελάσουμε» είναι μέσω της γελοιοποίησης των άλλων... Όταν τυχαίνει να βλέπω στην τηλεόραση, το ακροατήριο στο στούντιο μιας τέτοιας εκπομπής, να καγχάζει γελώντας στον πιο πρόσφατο αυτοεξευτελισμό του προσκεκλημένου, συνοδευόμενο από τα «έξυπνα» σχόλια των παρουσιαστών, που συναγωνίζονται ποιο θα είναι πιο δηκτικό και ταπεινωτικό, μου είναι επώδυνο. Σκέφτομαι το «φιλοθεάμον» κοινό στο Κολοσσαίο της Ρώμης, που γελούσε, διψώντας για όλο και πιο πολύ αίμα, όλο πιο έντονο βασανισμό... Όχι, δεν νομίζω ότι είμαστε και ΤΟΣΟ διαφορετικοί…