Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια

Μετά την ψηφοφορία στη Βουλή για το νέο μνημόνιο και τα θλιβερά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, η πιο σημαντική ανάγκη που ένιωσα είναι η επανάκτηση της αξιοπρέπειάς μας και η ευθύνη μας απέναντι στην ελληνική γη. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι δεν πρέπει να δανειστούμε άλλα χρήματα, υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών μας και την πανάρχαια γη που κληρονομήσαμε. Μπορώ να κατανοήσω την αποδοχή του πρώτου πακέτου λιτότητας (εξάλλου τότε ελάχιστα γνωρίζαμε για το τι ακριβώς σημαίνει), μετά όμως από 2 έτη, όπου δοκιμάστηκε και απέτυχε στους στόχους του, δεν έχει νόημα η συνέχιση στην ίδια, αδιέξοδη ρότα. Κι ενώ έχουμε βομβαρδιστεί από αναλυτικά σενάρια τρόμου (μη τεκμηριωμένα) για τις συνέπειες του ΜΗ-μνημονίου, ελάχιστα έχουν αναλυθεί οι συνέπειες του ΝΕΟΥ μνημονίου. Προφανώς διότι δεν υπάρχει τίποτα να πούμε, καθώς το πρώτο αποτυγχάνει διαρκώς εδώ και 2 έτη. Όμως το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού. Κι ο στρουθοκαμηλισμός για το αναπόφευκτο της χρεοκοπίας, μπορεί μόνο να την κάνει χειρότερη.

Πέρα από την αναποτελεσματικότητα και την επίδραση στο βιοτικό μας επίπεδο, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που ΔΕΝ πρέπει να δανειστούμε άλλα χρήματα, ειδικά με αυτούς τους όρους. Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι πιο σημαντικά κι από το μισθό μας κι υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν εξαγοράζονται.
Η εθνική ανεξαρτησία. Η αξιοπρέπεια. Η προστασία της ελληνικής γης.
Τα πακέτα δανεισμού δεν έρχονται απλά έτσι. Έρχονται με ταπείνωση, λες και είμαστε οι ζητιάνοι του κόσμου. Έρχονται με το διασυρμό της Ελλάδας διεθνώς και μίσος απέναντί μας, που βλέπει κανείς αμείωτο στα σχόλια αναγνωστών του ξένου τύπου. Έρχονται με απαράδεκτες συνθήκες και όρους, που ισοδυναμούν με ξεπούλημα της χώρας. Μέσα σε όλη την τρομολαγνεία για το τέλος του κόσμου που θα συνοδεύσει μια άτακτη χρεοκοπία, δεν έχω δει να αναλύεται ούτε από πολιτικούς, ούτε από δημοσιογράφους τι ακριβώς σημαίνουν οι συνθήκες που υπογράφονται. Κι επειδή ασχολούμαστε μόνο με τους μισθούς μας, θα ήταν χρήσιμο να δούμε τι ακριβώς σημαίνει αυτό για την ελληνική γη (τα σημαντικά σημεία του εφαρμοστικού νόμου για το ταμείο ‘αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας’ μπορούν να βρεθούν εδώ http://www.patriotiki-kinisi.com/index.php/sxedio-nomou και το κείμενο του νόμου εδώ http://www.epikaira.gr/content/files/Efarmostikos_nomos_sxolia1.pdf ).
Δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεπουλήσουμε την ελληνική γη για να σώσουμε τους μισθούς μας! (που ούτως ή άλλως δεν φαίνονται να σώνονται),Η γη προηγείται. Μας ήρθε ελεύθερη και πρέπει να τη διατηρήσουμε ελεύθερη. Ήταν πριν από εμάς και θα συνεχίσει να είναι μετά από εμάς. Έχουμε ευθύνη απέναντί της. Δεν είναι αναλώσιμο, για να ικανοποιήσει τις προσωρινές ανάγκες μιας φευγαλέας γενιάς νεοελλήνων, όσο βασικές κι αν είναι αυτές. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι οι Βρυξέλλες έχουν ήδη αποφασίσει ότι μπορούν να ξεφορτωθούν την Ελλάδα, σχετικά ανώδυνα για την υπόλοιπη ευρωζώνη (αν και σε αυτό θα διαψευστούν). Θα ήθελα να δω τους έλληνες πολιτικούς να σηκώνουν ένα τελευταίο ανάστημα, διατηρώντας μια τελευταία αξιοπρέπεια, ψηφίζοντας έστω και μια φορά ΟΧΙ. Όμως έχει λίγη πρακτική σημασία πια, καθώς οι Ευρωπαίοι έχουν αποφασίσει να μας διώξουν και θα προφασιστούν διάφορες δικαιολογίες και απίθανες απαιτήσεις, όπως έκαναν και στο τελευταίο ταξίδι του υπουργού Οικονομικών στις Βρυξέλλες. Η μπάλα είναι σε εκείνους, κι όχι σε εμάς, όπως διατείνονται. Με πονάει να βλέπω δικούς μας απεσταλμένους, από όποιο κόμμα κι αν είναι, να τους συμπεριφέρονται με τέτοιο απαξιωτικό τρόπο. Με θλίβει να μας βλέπω πανικόβλητους να τρέχουμε να κάνουμε ό,τι μας πουν, να καταλύουμε τους δικούς μας νόμους σε χρόνο dt, πεπεισμένοι ότι δεν μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα μόνοι μας. Σαν την κακοποιημένη γυναίκα, εγκλωβισμένη στον κύκλο της μαθημένης αδυναμίας, δεχόμαστε οποιαδήποτε ταπείνωση, μόνο και μόνο μην μείνουμε μόνοι μας. Όπως η κακοποιημένη γυναίκα, θαμμένη μέσα στον κύκλο της κακοποιητικής εξάρτησης, θεωρούμε την ελευθερία και το άγνωστο ακόμη πιο τρομακτικά από αυτό που ζούμε. Μέχρι να τα ανακαλύψουμε. Ίσως σε αυτήν την περίπτωση, οι Ευρωπαίοι ‘φίλοι’ να μας διευκολύνουν: να μας διώξουν εκείνοι από την Ευρωζώνη, αφού δεν παίρνουμε εμείς την πρωτοβουλία να φύγουμε. Όπως η κακοποιημένη γυναίκα όμως, όσο πιο πολύ έχουμε παραμείνει, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η φθορά και το κόστος. Και αυτοί που παρουσιάζονται ως ‘φίλοι’ μας, μπορεί και να μην είναι.
Κανείς δεν είπε ότι μια έξοδος και στάση πληρωμών θα είναι εύκολη. Σίγουρα θα επικρατήσει πανικός και απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου για κάποιους μήνες. Μακροπρόθεσμα όμως πιστεύω ότι θα είναι καλύτερα για εμάς. Και βέβαια όλα είναι θέμα διαχείρισης και κυβέρνησης. Την πιο δύσκολη κρίση, μια ικανή και τίμια κυβέρνηση μπορεί να τη διαχειριστεί δίκαια και σωστά. Δε γίνεται να είμαστε κάθε στιγμή με τον ορό στο χέρι. Ύστερα από δύο χρόνια, θα πρέπει οι κυβερνήσεις μας να είχαν προβλέψει για ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης για μια πιθανή έξοδο. Το άρθρο του BBC (http://www.bbc.co.uk/news/business-16981897) μιλά ξεκάθαρα για το Σχέδιο Β της Ευρωζώνης. Πού είναι το Σχέδιο Β το δικό μας; Και μόνο το γεγονός ότι οι πολιτικοί μας απειλούν τώρα με τα τρομοσενάρια, σημαίνει ότι δεν δούλεψαν καθόλου τη δικλείδα ασφαλείας για τη χώρα, την πιθανότητα να μην περπατήσει ο γάμος με την ευρωζώνη- για τον οποιοδήποτε λόγο. Πρώτα κοιτάζουμε τον εαυτό μας και μετά τις ‘οικογενειακές’ σχέσεις. Δηλαδή, αν μας ζητήσουν να βάλουμε υποθήκη την Ακρόπολη, τι θα κάνουν; Θα σκύψουν πάλι το κεφάλι, κλαίγοντας στις τηλεοράσεις, ότι ‘αν δεν το κάνουμε, δεν θα έχουμε τροφή, φάρμακα, νερό, καύσιμα, αέρα για να αναπνέουμε κλπ κλπ’ (είναι γνωστή η λίστα τρόμου, την έχουμε ακούσει τόσες φορές που έχει γίνει βαρετή…)
Στην περίοδο της αναστάτωσης που αναπόφευκτα πιστεύω ότι θα έρθει με μια χρεοκοπία, είναι σημαντικά δύο πράγματα: 1) Να ελέγξουμε την οργή, ώστε να μη γίνει βία. Η βία δεν πρόκειται να βοηθήσει πουθενά. Ίσως έρθει η στιγμή, που δεν θα υπάρχει πια η τρόικα για να συγκεντρώνει τα πυρά μας, και θα ψάχνουμε να βρούμε αποδιοπομπαίους τράγους. Οι πολιτικοί θα είναι οι πρώτοι στο στόχαστρο. Πρέπει σαφώς να υποστούν τις συνέπειες της δικαιοσύνης που τόσο καιρό αποφεύγουν, όμως αυτό έχει διαφορά από την αιμοδιψή εκδίκηση, που ακούω κατά καιρούς σε διάφορα συνθήματα (κρεμάλες κλπ.) Τέτοιου είδους οχλοκρατικές εκφράσεις μίσους δε βοηθούν και μπορούν πολύ εύκολα να βγουν εκτός ελέγχου κι αντί για τον πολιτικό, να στοχοποιήσουν το γείτονα. Δεν είναι η εποχή της γκιλοτίνας και θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με οτιδήποτε μπορεί να αναθερμάνει διχασμό ή εμφύλιο μίσος. 2)Όπως έχουμε αφιερώσει αρκετή ενέργεια στη διαμαρτυρία για την αποκαθήλωση ενός δυσλειτουργικού και άδικου πολιτικού συστήματος, θα πρέπει ταυτόχρονα να αφιερώσουμε ενέργεια για να χτίσουμε, να δημιουργήσουμε νέα πράγματα. Όταν και αν φύγει η τρόικα, και πιθανόν και η κυβέρνηση, και θα υπάρχει ένα πολιτικό κενό, με την Ελλάδα σε κατάσταση ημι-διάλυσης, ποιον θα έχουμε να κατηγορήσουμε; Θα πρέπει να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο, πιο δίκαιο, πιο ισότιμο και η δημιουργία δεν γίνεται μέσω της διαμαρτυρίας, αλλά μέσω της δουλειάς και της συνεργασίας και του αλτρουισμού.
Μακροπρόθεσμα πιστεύω ότι τα πράγματα θα πάνε πολύ καλύτερα. Δεν πιστεύω καθόλου ότι το δεύτερο μνημόνιο θα αποδώσει, αλλά μας βλέπω σύντομα να χρεοκοπούμε άτακτα (και άλλες χώρες μαζί με εμάς). Το οικονομικό και πολιτικό κενό που προκύψει για κάποιους μήνες θα πανικοβάλλει αρκετούς από εμάς, καθώς δεν θα είναι τίποτα ξεκάθαρο και θα είμαστε μέσα στην αβεβαιότητα. Μετά από αυτό το διάστημα όμως, πιστεύω ότι θα προκύψει κάτι πολύ καλύτερο για την Ελλάδα, ένα πολιτικό σύστημα με νέους ανθρώπους, πιο δίκαιο, πιο ισότιμο, πιο ουσιαστικά δημοκρατικό κι εμείς με περισσότερο αλτρουισμό, αυτοπεποίθηση, τιμιότητα, περήφανοι για αυτό που είμαστε (κι όχι οι παρίες της Ευρώπης). Είναι δυνατόν, αλλά θα πρέπει να περάσουμε από τη δύσκολη φάση της ‘κάθαρσης’ πρώτα. Όμως το καινούργιο δεν μπορεί να έρθει αν δε φύγει το παλιό, και όταν φεύγει το παλιό, αναγκαστικά θα έρθει κάτι καινούργιο-και καλύτερο. Το αξίζουμε και μπορεί να γίνει.
Πρεκατέ Βικτωρία, 13/2/2012