Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια

Μου προκαλεί εντύπωση πόσο ισχυρές είναι ακόμη στη χώρα μας αντιλήψεις και στάσεις που μειώνουν, κατακρίνουν και κατηγορούν τη γυναίκα, παρά τα βήματα που έχουν γίνει για την κοινωνικο-οικονομική βελτίωση της θέσης της γυναίκας στην κοινωνία μας. Αυτές οι στάσεις έχουν συχνά σχέση με την διαστρεβλωμένη, δυσλειτουργική και υπερφορτωμένη από τοξική ντροπή αντίληψη της κοινωνίας μας σχετικά με τη σεξουαλικότητα, την οποία, από τη μεριά τη φοβάται και την κατακρίνει, από την άλλη μεριά είναι εθισμένη σε αυτή με καταστροφικούς και χυδαίους τρόπους. Η υγιής και με μέτρο σεξουαλική δραστηριότητα, βασισμένη σε οικειότητα και αγάπη, δε φαίνεται να μπαίνει στην εξίσωση, ιδιαίτερα με τον τρόπο που παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ και ο οποίος δυστυχώς επηρεάζει αρνητικά χιλιάδες νέους και νέες.
Αυτό που μου προξενεί εντύπωση είναι πόσο συχνά αυτές οι κατακριτικές, ντροπιαστικές κατηγορίες προέρχονται συχνά από τις ίδιες τις γυναίκες, ακόμη και από εκείνες που θεωρούν τους εαυτούς τους προοδευτικές και ανοιχτόμυαλες. Οι στάσεις αυτές δείχνουν ότι το γενικευμένο αρχαίο μίσος προς αυτό που ονομάζεται «γυναίκα», «γυναικεία φύση» και «γυναικεία σεξουαλικότητα» καλά κρατεί. Για παράδειγμα:
-Έφηβη παρενοχλείται σεξουαλικά από συμμαθητή της, ο οποίος έχει εκφραστεί ξανά και ξανά με υποτιμητικά σχόλια για τις γυναίκες. Η μαθήτρια φοβάται, αλλά όταν το αναφέρει στην εκπαιδευτικό, η τελευταία το μεταφέρει στους συναδέλφους της ως εξής: «Η μαθήτρια υπερβάλλει».
-Γυναίκα κακοποιείται συστηματικά από το σύντροφό της (ξύλο). Το περιβάλλον της αποφασίζει: «τον προκαλεί, τον εκνευρίζει, εκείνη φταίει».
-Νέα κοπέλα βιάζεται από το αγόρι της στο τρίτο ραντεβού. Αυτή ήταν και η πρώτη σεξουαλική τους επαφή. Οι συμμαθήτριές της την κατακρίνουν: «Ήταν στο σπίτι του. Εκείνη φταίει, εκείνη τον προκάλεσε».
-Πριν από κάποιο διάστημα, προκάλεσε «σοκ» η είδηση από τα ΜΜΕ, ότι σε κάποιο χωριό της Τουρκίας ένα 14χρονο κορίτσι απήχθη και βιάστηκε, όμηρος από τον απαγωγέα της. Όταν το κορίτσι κατάφερε να δραπετεύσει και να γυρίσει σπίτι του, ο πατέρας του το σκότωσε, γιατί «ατίμασε την οικογένεια». Εδώ βιαστήκαμε όλοι να κατηγορήσουμε την βαρβαρότητα και οπισθοδρομικότητα στην Τουρκία. Πράγματι, ο φόνος αυτός είναι απόλυτα ακραίος κι εγκληματικός. Όμως στη δική μας χώρα, σε πόσες περιπτώσεις βιασμού κοριτσιών, δεν ειπώθηκε από την οικογένεια «μας ντρόπιασες, εσύ φταις», ακολουθούμενο από άλλα κοσμητικά επίθετα? Ίσως δεν είμαστε και ΤΟΣΟ πιο μπροστά από όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε.

Με προβληματίζει επίσης η μεγάλη πίεση που ασκείται σήμερα στα νέα κορίτσια στη χώρα μας από τα ΜΜΕ (περιοδικά, τηλεόραση κλπ.) για πρώιμη, έντονη, ελευθεριάζουσα και συχνά υποτιμητική σεξουαλική δραστηριότητα. Πολλά κορίτσια, συχνά παραμελημένα ή/και κακοποιημένα, αναζητούν την προσοχή, αναζητούν το θαυμασμό κάποιου, θέλουν κάποιος να αναγνωρίσει την ύπαρξή τους και να τους πει ένα καλό λόγο και πέφτουν εύκολα θύματα αυτής της πλύσης εγκεφάλου. Εμπλέκονται σε αλλεπάλληλες σχέσεις, στις οποίες γίνονται θύματα εκμετάλλευσης και συχνά κακοποίησης. Βγάζουν τους εαυτούς τους σε φωτογραφίες, ενίοτε προκλητικές, είτε στο Διαδίκτυο, είτε σε περιοδικά, είτε ακόμη και στην τηλεόραση. Η κουλτούρα των ΜΜΕ, σε συνδυασμό με την κοινωνική προκατάληψη, προσπαθεί να παρουσιάσει αυτά τα κορίτσια ως «νυμφομανείς», ως άξιες μόνο για να χρησιμοποιηθούν ως σεξουαλικά αντικείμενα. Αυτό που τα κοριτσίστικα περιοδικά ΔΕΝ λένε στις νεαρές αναγνώστριες, όταν τις ωθούν στην ελευθεριάζουσα σεξουαλικότητα, είναι οι κίνδυνοι που θα ακολουθήσουν: βιασμός, σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, κατάκριση από την ίδια την κοινωνία που τους ωθεί σε αυτό, έλλειψη σεβασμού από άνδρες και γυναίκες. Και πάνω από όλα, τα ψυχικά τραύματα που η υποτίμηση θα προκαλέσει στις ίδιες και τα οποία είναι τα μόνα που θα τους μείνουν ως σύντροφοι στην υπόλοιπη ζωή τους, όταν τα «φώτα της δημοσιότητας» θα έχουν κοπάσει κι οι διάφοροι «θαυμαστές» θα έχουν εξαφανιστεί.

Η ίδια αυτή κουλτούρα προώθησης του σεξουαλικού εθισμού μπορεί να μην κατακρίνει τους άνδρες, αλλά έμμεσα τους μειώνει, εξομοιώντάς τους με ανεξέλεγκτες αδηφάγες σεξουαλικές μηχανές. Αρκετοί ευαίσθητοι νέοι σήμερα, που έχουν κουραστεί και κορεστεί από την υπερπροσφορά σαρκικής βουλιμίας, ερμηνεύονται από τους εκπροσώπους αυτής της κουλτούρας ως «ανέραστοι» και η κουλτούρα (ή μάλλον βιομηχανία) σεξουαλικού εθισμού κάνει τα πάντα να τους επαναφέρει στο δικό της δρόμο, μέσω ακόμη πιο ακραίων θεαμάτων, διαφήμισης αποκλινουσών πρακτικών κλπ. Δεν έχω δει σε άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα να κατακλύζονται οι κεντρικές οδοί από γιγαντοαφίσες –όχι για "σκυλάδικα" μόνο- αλλά για "στριπτιζάδικα"… Αν αυτό πια δε λέει κάτι για το σύγρχονο ελληνικό σεξισμό...

Πολλοί νέοι σήμερα έχουν ανάγκη από το αίσθημα της υπέρβασης, του ωραίου, του ζωντανού, έχουν ανάγκη από νόημα και ενέργεια, ζωτική ενέργεια. Αυτό δεν μπορεί να τους το δώσει η αδρεναλίνη του σεξουαλικού εθισμού, ούτε όμως ο/η σύντροφος, ο οποίος νιώθει ο ίδιος κενός. Καταλήγουμε πάλι στην ανάγκη για αυτοεκτίμηση. Ιδιαίτερα για τις γυναίκες, υπάρχει ανάγκη για ουσιαστική εκτίμηση του εαυτού τους και της γυναικείας τους φύσης, πάρα την πλύση εγκεφάλου που δέχονται από τα ΜΜΕ προς το αντίθετο. Την αυτοεκτίμηση των γυναικών την έχουν ανάγκη και οι γυναίκες και οι άνδρες. Μία γυναίκα με αυτοεκτίμηση μπορεί να διδάξει με το παράδειγμά της τους άνδρες γύρω της να σέβονται τις γυναίκες γενικότερα. Αλλιώς, την τεράστια απώλεια της τιμής προς τη γυναικεία φύση, την πληρώνουν εντέλει και τα δύο φύλα.

Πρεκατέ Βικτωρία, 22/12/2009