Οι φύλακες των φαναριών

Οι φύλακες των φαναριών

Είναι παντού. Στα φανάρια, στα πεζοδρόμια, στις παραλίες, άλλες φορές περπατώντας χιλιόμετρα με τα μακρομάνικα πουκάμισά τους μέσα στη ζέστη, κουβαλώντας τον πίνακα με τα μικροπράγματα και φορώντας τα πολλά καπέλα στο κεφάλι. Τους βλέπουμε καθημερινά, τους μελαψούς, αδύνατους φύλακες των φαναριών. Άλλοι από εμάς αδιαφορούν, άλλοι θυμώνουν, άλλοι βρίζουν, άλλοι νιώθουν οίκτο και άλλοι αρχίζουν το τελευταίο πολιτικάντικο τροπάρι, ότι τα προβλήματα της Ελλάδας οφείλονται στους ξένους και πώς η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο. Συχνά, ενεργοποιούμε εκνευρισμένοι τους υαλοκαθαριστήρες, γιατί δεν θέλουμε τέλος πάντων να μας καθαρίσουν τα τζάμια με το έτσι θέλω και το τελευταίο πράγμα που έχουμε όρεξη πρωί πρωί είναι να χρειαστεί να μιλήσουμε στον μελαψό, απρόσκλητο φύλακα των φαναριών. Σε αυτόν και στη δυστυχία του.

Το πιο πιθανό είναι ότι ούτε κι εκείνος έχει όρεξη πρωί πρωί να πλησιάσει τον κάθε κακοξυπνημένο συμπολίτη μας, ο οποίος σχεδόν πάντα θα τον κοιτάξει απαξιωτικά, κάποιες φορές θα τον βρίσει, ενώ ποτέ δε θα του χαμογελάσει. Ο μελαψός φύλακας θα προτιμούσε κι ο ίδιος να έκανε κάτι άλλο.. Ίσως είχε όνειρα, ταλέντα.. Ίσως, σαν παιδί, να του άρεσε η μουσική ή να σχεδιάζει αυτοκίνητα. Ίσως, αν τον ρώταγες «τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις», να έλεγε με καμάρι «γιατρός για τα ζωάκια!»..Ίσως να έχει υψηλή μαθηματική ευφυία, ίσως περισσότερη από το πετυχημένο στέλεχος με το τζιπ, που τον προσπερνά. Έχει όνειρα και ικανότητες, όπως όλοι μας. Όμως δεν είχε την ευκαιρία. Τα φανάρια είναι το μόνο που μπορεί να κάνει πριν την επαιτεία, για να ζήσει, όσο μπορεί, αξιοπρεπώς. Όταν το σκεφτούμε αυτό, ίσως δώσουμε κάτι, όσο αγουροξυπνημένοι κι αν είμαστε. Αν σκεφτούμε πόσο βαρετό θα πρέπει να είναι να πηγαίνει κανείς από το ένα αμάξι στο άλλο, στο ρυθμό του φαναριού, όλη μέρα, συχνά στα πιο πολυσύχναστα, βρώμικα κι αντιαισθητικά σημεία της πόλης και να σε αποφεύγουν σαν να είσαι χειρότερα κι από ζώο..

Ακούω ομοεθνείς μας να φωνάζουν «να πάνε πίσω στη χώρα τους, η Ελλάδα δεν μπορεί» και ταυτόχρονα οι ίδιοι ομοεθνείς να περηφανεύονται για τον Μέγα Αλέξανδρο που πήγε και μετέδωσε τα ιδανικά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στις χώρες αυτές. Όταν όμως βλέπω πώς τους έχουμε στα στρατόπεδα υποδοχής, όπου ελλείψει χώρου, κοιμούνται με βάρδιες, όταν βλέπω καλοθρεμμένο εργοδότη να απευθύνεται στο μελαψό του υπάλληλο κάθε φορά με βρισιά αντί για όνομα, σκέφτομαι ότι τα ιδανικά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού δεν κατάφεραν να μεταδοθούν σε εμάς τους ίδιους. Δεν είναι ότι δεν έχουμε αρκετά. Ένα χιλιοστό, από όσα σπαταλώνται ή «χάνονται», σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία ή δήμο, θα αρκούσε για να φιλοξενηθούν αυτοί οι άνθρωποι αξιοπρεπώς. Δεν είναι ότι δεν έχουμε αρκετά λεφτά, αλλά δεν έχουμε αρκετή ανθρωπιά…

Κάποιοι από τους μελαψούς φύλακες μας διδάσκουν αξιοπρέπεια-αν έχουμε τα μάτια να τη δούμε. Πλένουν και το πίσω τζάμι, ακόμη και αφού έχουν πάρει τα χρήματα. Δεν θα ξεχάσω ένα καλοκαίρι, μεσημέρι, καύσωνας, μέσα στο λιοπύρι, ο μελαψός φύλακας περίμενε τους λιγοστούς εναπομείναντες Αθηναίους οδηγούς να καθαρίσει τζάμια. Όταν απόκαμε, καθόταν λίγο στο πυρωμένο μπετόν. Δεν είχαμε ψιλά, αλλά περνώντας, ο συνοδηγός μου σκέφτηκε να του δώσει μια παγωμένη κόκα κόλα που υπήρχε, για ανακούφιση στην τόση ζέστη. Όταν είδε την προσφορά, είπε ευγενικά «Όχι ευχαριστώ, έχουμε νηστεία, δεν τρώμε και δεν πίνουμε τίποτα μέχρι το βράδι». Δεν θα το ξεχάσω. Ποιος από εμάς, τους μοσχοαναθρεμμένους νεοέλληνες, που καταναλώνει και σπαταλά σαν να μην υπάρχει αύριο, θα είχε την ελάχιστη αυτοπειθαρχία να τηρήσει καθολική νηστεία από φαγητό (δε λέω καν για νερό, ειδικά σε τέτοιες συνθήκες) για μια ολόκληρη μέρα εργασίας? Και η δική μας χριστιανική ορθόδοξη θρησκεία διδάσκει τη νηστεία. Διδάσκει επίσης τη μοιρασιά, διδάσκει την ανθρωπιά, διδάσκει τη συμπόνια… Ίσως θα πρέπει να την ακούσουμε. Και την επόμενη φορά που θα συναντήσουμε το φύλακα των φαναριών, ας δώσουμε τουλάχιστον ένα χαμόγελο, -αν όχι χρήματα-, ας πούμε ένα ευχαριστώ, ένα γεια, ας δώσουμε ένα δείγμα ανθρώπινου σεβασμού, πριν αποχωρήσουμε από το φανάρι και επιστρέψουμε στις σκοτούρες της ιδιωτικής μας παχυλής ευδαιμονίας…

Πρεκατέ Βικτωρία
Αθήνα, Αύγουστος, 2009
www.brightplanet.blogspot.com