«Η Γη έχει αρκετά για να καλύψει τις ανάγκες όλων, αλλά δεν έχει αρκετά για να καλύψει την απληστία ούτε ενός»
Αν η ιδέα μας ενός πιο δίκιου, ισότιμου συστήματος είναι εκείνο που θα μπορούμε να καταβροχθίζουμε όσα και πριν, αλλά με ίσο τρόπο, αυτό δεν πρόκειται να περπατήσει. Θα πρέπει, θα αναγκαστούμε, συλλογικά, να κάνουμε ένα άλμα στη συνείδησή μας, όπου ο εγωκεντρισμός και ο υλισμός, θα αντικατασταθούν από συλλογικό πνεύμα, αλτρουισμό, διάθεση για μοίρασμα και, εν τέλει, ενδιαφέρον για ανώτερες αξίες από το πώς να μαζέψω σπίτια κι αυτοκίνητα για εμένα και τα δικά μου παιδιά.
Τη συλλογικότητα, ιδιαίτερα σε θέματα υλικών αγαθών, μας είναι δύσκολο να την αντιληφθούμε γιατί η εμπιστοσύνη έχει χαθεί και αντικατασταθεί από την καχυποψία. Προβάλλουμε στους άλλους τη δική μας διάθεση για αρπακτικότητα. Μετά, βλέποντας την αρπακτικότητα στους άλλους, μπαίνουμε σε άμυνα, με φόβο ότι θα θελήσουν να αρπάξουν και από εμάς. Γινόμαστε φοβισμένοι και καχύποπτοι και ίσως σε κάποιο βαθμό αρπακτικοί επίσης (‘ας προλάβω να πάρω τώρα ό,τι μπορώ, γιατί θα προλάβουν να αρπάξουν οι άλλοι’). Η καχυποψία και ο φόβος των άλλων είναι κακοί δάσκαλοι.
Δικαιοσύνη και ισότητα μπορούν να έρθουν. Όμως οφείλουμε να εγκαταλείψουμε την προσκόλλησή μας στον υλισμό, το οποίον πολλοί από εμάς τους Έλληνες τρέφουμε ως κόρη οφθαλμού. Δυστυχώς, σε αυτόν τον τομέα, εμείς οι γυναίκες δεν τα έχουμε καταφέρει τόσο καλά. Πάμπολλα ρούχα, τσάντες και παπούτσια που αλλάζουν κάθε σεζόν, νομίζουμε ότι έτσι γινόμαστε θηλυκές και γυναίκες. Θηλυκότητα δε σημαίνει να εξαντλώ τους πόρους του πλανήτη, για να αγοράζω συνεχώς πράγματα που δεν χρειάζομαι, ούτε να εκμεταλλεύομαι παιδάκια-σκλάβους σε αναπτυσσόμενες χώρες, που ξημεροβραδιάζουν για να φτιάξουν τα υφάσματα που καταναλώνω αχόρταγα, επειδή έτυχε κάποια στιγμή στην ιστορία του πλανήτη το νόμισμά μου να είναι ισχυρότερο από το δικό τους.
Αν θέλουμε να μιλάμε σοβαρά για μια νέα εποχή ισότητας, απλότητας , δικαιοσύνη και ανθρωπιάς, θα πρέπει να απεξαρτηθούμε από τον υλισμό και τη λατρεία του χρήματος, ωσάν να ήταν ο ένας και μοναδικός θεός.Ο χρυσός κανόνας εδώ είναι πολύ απλός: «Ψώνιζε μόνο αυτό που χρειάζεσαι». Για παράδειγμα, εγώ πλέον δεν αγοράζω άλλο ρούχα. Δεν υπάρχει λόγος. Έχω, δόξα τω Θεώ αρκετά. Δεν χρειάζεται η μόδα. Αγοράζω μόνο τα απαραίτητα.
Κάθε φορά πριν μπούμε στον πειρασμό να αγοράσουμε, ή έστω να επιθυμήσουμε, ας αναρωτηθούμε «Τι ρόλο παίζει; Τι στόχο έχει αυτή επιθυμία; Τι σημαίνει, από πού προέρχεται; Μήπως κρύβεται από πίσω κάτι άλλο; Κάποια άλλη ουσιαστικότερη ανάγκη, όπως η αποδοχή; Υπάρχουν άλλοι, υγιέστεροι τρόποι να ικανοποιήσω την ανάγκη μου; Μήπως είναι απλά μια συνήθεια; Μήπως είναι μια κοινωνική επιταγή; Πόση αλήθεια έχουν οι κοινωνικές επιταγές;» Ίσως τελικά δεν χρειαζόμαστε τόσα, όσα νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε. Όσο πιο προσκολλημένοι είμαστε στα υλικά αγαθά, τόσο μας δεσμεύουν κι εκείνα. Ο υλισμός μας έχει το τίμημά του στην ελευθερία μας.
Αναγκαστικά ή μη, πολλοί από εμάς έχουμε μάθει να ζούμε με όλο και λιγότερα. Ανάπτυξη δε σημαίνει απαραίτητα επανεκκίνηση της παραγωγής υλικών αγαθών με τρόπο που να εξαντλεί το περιβάλλον μέχρι τελικής πτώσεως. Ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει με την επιστροφή στη γη, με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και με δραστηριότητες πνευματικής ανάπτυξης και προόδου που βασίζονται στη ψυχή και το νου, παρά την ύλη. Όταν χαλαρώσουμε λίγο από το εναγώνιο γράπωμα, με λίγη καλή πίστη κι αισιοδοξία, ίσως δούμε ότι η ζωή μας φέρνει ακριβώς αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη. Όχι αυτό που νομίζουμε ότι έχουμε ανάγκη, αλλά αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη.
Θα χρειαστεί να αλλάξουμε. Οι αλλαγές θα έρθουν κι ο μόνος τρόπος να μην υποφέρουμε είναι να αλλάξουμε κι εμείς. Όσο προσπαθούμε να γραπωθούμε, τόσο θα βασανιζόμαστε και τόσο πιο γρήγορα θα χάνουμε αυτά που προσπαθούμε να κρατήσουμε. Ας χαλαρώσουμε κι ας εμπιστευτούμε. Ας πάρει και κάτι κάποιος άλλος, δε χάλασε ο κόσμος. Ας συγχωρέσουμε την απληστία στους άλλους, όταν γνωρίζουμε ότι εκείνοι είναι που υποφέρουν από την πραγματική έλλειψη, έλλειψη νοοτροπίας… Θα πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε διαφορετικά. Ως ομάδα. Με μοίρασμα. Μπορεί να υπάρξει ισότητα και δικαιοσύνη, αλλά αν ο στόχος μας είναι να εξακολουθούμε να είμαστε άπληστοι κι συμφεροντολόγοι, όλοι με ίσο τρόπο, αυτό θα καταρρεύσει την επόμενη μέρα. Η προτεραιότητα θα είναι η ομάδα, όχι το άτομο. Προτεραιότητα θα είναι ο Θεός ως θεός, όχι το χρήμα ως θεός. Όταν υπάρχει η απλή πίστη, ο αλτρουισμός κι η ταπεινότητα, όλα γίνονται. Τα ψάρια που πολλαπλασίασε ο Ιησούς Χριστός, αυτό το μάθημα μας διδάσκουν. Υπάρχει αρκετό για όλους, αρκεί κι εμείς να κάνουμε τη δουλειά μας. Να νοιαστούμε για τους άλλους και να δείξουμε πίστη κι ευγνωμοσύνη στον Έναν και μοναδικό παροχό όλων των αγαθών, υλικών και μη. Το καταπληκτικό κίνημα αλληλεγγύης που έχει φανεί στις μέρες μας, δείχνει ότι ο λαός μας είναι περισσότερο ώριμος από όσο δείχνει. Δεν είναι τυχαίο και θα συνεχίσει, όσα δύσκολα κι αν έρχονται τις επόμενες ημέρες. Ίσως για αυτό κι ο λαός μας επιλέχτηκε να ελευθερωθεί πρώτος από ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που απομυζεί το αίμα πολλών λαών στη γη. Ίσως γιατί έχουμε μνήμες που μας κάνουν πιο έτοιμους να ανταπεξέλθουμε στη νέα φιλοσοφία ζωής.
Όσο περισσότερο μπορούμε, ας συμμετέχουμε σε κάποια δραστηριότητα αλληλεγγύης, εθελοντισμού, ανταλλακτικής οικονομίας, Τράπεζας χρόνου, οικοκοινότητες, κοινότητες αυτόνομης διαβίωσης. Ο στόχος εκεί δεν είναι η μέγιστη απόδοση. Είναι να ξαναμάθουμε να ζούμε και να συνεργαζόμαστε σε ομάδες-μικρές ομάδες. Ο στόχος δεν είναι το κέρδος, αλλά η αλληλεγγύη. Ναι, δεν θα είναι τέλεια. Θα υπάρξουν μικροπαράπονα και δεν θα είναι όλα ζυγιασμένα με το γραμμάριο, όπως τα θέλουμε σήμερα. Όμως η πρόθεση του μοιράσματος είναι σημαντική. Εκεί είναι το μέλλον μας. Είναι η εποχή που περνάμε από το ‘εγώ’ στο ‘εμείς’. Στην πράξη.
Πρεκατέ Βικτωρία, 15/2/2012, www.brightplanet.blogspot.com
Δικαιοσύνη και ισότητα μπορούν να έρθουν. Όμως οφείλουμε να εγκαταλείψουμε την προσκόλλησή μας στον υλισμό, το οποίον πολλοί από εμάς τους Έλληνες τρέφουμε ως κόρη οφθαλμού. Δυστυχώς, σε αυτόν τον τομέα, εμείς οι γυναίκες δεν τα έχουμε καταφέρει τόσο καλά. Πάμπολλα ρούχα, τσάντες και παπούτσια που αλλάζουν κάθε σεζόν, νομίζουμε ότι έτσι γινόμαστε θηλυκές και γυναίκες. Θηλυκότητα δε σημαίνει να εξαντλώ τους πόρους του πλανήτη, για να αγοράζω συνεχώς πράγματα που δεν χρειάζομαι, ούτε να εκμεταλλεύομαι παιδάκια-σκλάβους σε αναπτυσσόμενες χώρες, που ξημεροβραδιάζουν για να φτιάξουν τα υφάσματα που καταναλώνω αχόρταγα, επειδή έτυχε κάποια στιγμή στην ιστορία του πλανήτη το νόμισμά μου να είναι ισχυρότερο από το δικό τους.
Αν θέλουμε να μιλάμε σοβαρά για μια νέα εποχή ισότητας, απλότητας , δικαιοσύνη και ανθρωπιάς, θα πρέπει να απεξαρτηθούμε από τον υλισμό και τη λατρεία του χρήματος, ωσάν να ήταν ο ένας και μοναδικός θεός.Ο χρυσός κανόνας εδώ είναι πολύ απλός: «Ψώνιζε μόνο αυτό που χρειάζεσαι». Για παράδειγμα, εγώ πλέον δεν αγοράζω άλλο ρούχα. Δεν υπάρχει λόγος. Έχω, δόξα τω Θεώ αρκετά. Δεν χρειάζεται η μόδα. Αγοράζω μόνο τα απαραίτητα.
Κάθε φορά πριν μπούμε στον πειρασμό να αγοράσουμε, ή έστω να επιθυμήσουμε, ας αναρωτηθούμε «Τι ρόλο παίζει; Τι στόχο έχει αυτή επιθυμία; Τι σημαίνει, από πού προέρχεται; Μήπως κρύβεται από πίσω κάτι άλλο; Κάποια άλλη ουσιαστικότερη ανάγκη, όπως η αποδοχή; Υπάρχουν άλλοι, υγιέστεροι τρόποι να ικανοποιήσω την ανάγκη μου; Μήπως είναι απλά μια συνήθεια; Μήπως είναι μια κοινωνική επιταγή; Πόση αλήθεια έχουν οι κοινωνικές επιταγές;» Ίσως τελικά δεν χρειαζόμαστε τόσα, όσα νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε. Όσο πιο προσκολλημένοι είμαστε στα υλικά αγαθά, τόσο μας δεσμεύουν κι εκείνα. Ο υλισμός μας έχει το τίμημά του στην ελευθερία μας.
Αναγκαστικά ή μη, πολλοί από εμάς έχουμε μάθει να ζούμε με όλο και λιγότερα. Ανάπτυξη δε σημαίνει απαραίτητα επανεκκίνηση της παραγωγής υλικών αγαθών με τρόπο που να εξαντλεί το περιβάλλον μέχρι τελικής πτώσεως. Ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει με την επιστροφή στη γη, με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και με δραστηριότητες πνευματικής ανάπτυξης και προόδου που βασίζονται στη ψυχή και το νου, παρά την ύλη. Όταν χαλαρώσουμε λίγο από το εναγώνιο γράπωμα, με λίγη καλή πίστη κι αισιοδοξία, ίσως δούμε ότι η ζωή μας φέρνει ακριβώς αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη. Όχι αυτό που νομίζουμε ότι έχουμε ανάγκη, αλλά αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη.
Θα χρειαστεί να αλλάξουμε. Οι αλλαγές θα έρθουν κι ο μόνος τρόπος να μην υποφέρουμε είναι να αλλάξουμε κι εμείς. Όσο προσπαθούμε να γραπωθούμε, τόσο θα βασανιζόμαστε και τόσο πιο γρήγορα θα χάνουμε αυτά που προσπαθούμε να κρατήσουμε. Ας χαλαρώσουμε κι ας εμπιστευτούμε. Ας πάρει και κάτι κάποιος άλλος, δε χάλασε ο κόσμος. Ας συγχωρέσουμε την απληστία στους άλλους, όταν γνωρίζουμε ότι εκείνοι είναι που υποφέρουν από την πραγματική έλλειψη, έλλειψη νοοτροπίας… Θα πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε διαφορετικά. Ως ομάδα. Με μοίρασμα. Μπορεί να υπάρξει ισότητα και δικαιοσύνη, αλλά αν ο στόχος μας είναι να εξακολουθούμε να είμαστε άπληστοι κι συμφεροντολόγοι, όλοι με ίσο τρόπο, αυτό θα καταρρεύσει την επόμενη μέρα. Η προτεραιότητα θα είναι η ομάδα, όχι το άτομο. Προτεραιότητα θα είναι ο Θεός ως θεός, όχι το χρήμα ως θεός. Όταν υπάρχει η απλή πίστη, ο αλτρουισμός κι η ταπεινότητα, όλα γίνονται. Τα ψάρια που πολλαπλασίασε ο Ιησούς Χριστός, αυτό το μάθημα μας διδάσκουν. Υπάρχει αρκετό για όλους, αρκεί κι εμείς να κάνουμε τη δουλειά μας. Να νοιαστούμε για τους άλλους και να δείξουμε πίστη κι ευγνωμοσύνη στον Έναν και μοναδικό παροχό όλων των αγαθών, υλικών και μη. Το καταπληκτικό κίνημα αλληλεγγύης που έχει φανεί στις μέρες μας, δείχνει ότι ο λαός μας είναι περισσότερο ώριμος από όσο δείχνει. Δεν είναι τυχαίο και θα συνεχίσει, όσα δύσκολα κι αν έρχονται τις επόμενες ημέρες. Ίσως για αυτό κι ο λαός μας επιλέχτηκε να ελευθερωθεί πρώτος από ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που απομυζεί το αίμα πολλών λαών στη γη. Ίσως γιατί έχουμε μνήμες που μας κάνουν πιο έτοιμους να ανταπεξέλθουμε στη νέα φιλοσοφία ζωής.
Όσο περισσότερο μπορούμε, ας συμμετέχουμε σε κάποια δραστηριότητα αλληλεγγύης, εθελοντισμού, ανταλλακτικής οικονομίας, Τράπεζας χρόνου, οικοκοινότητες, κοινότητες αυτόνομης διαβίωσης. Ο στόχος εκεί δεν είναι η μέγιστη απόδοση. Είναι να ξαναμάθουμε να ζούμε και να συνεργαζόμαστε σε ομάδες-μικρές ομάδες. Ο στόχος δεν είναι το κέρδος, αλλά η αλληλεγγύη. Ναι, δεν θα είναι τέλεια. Θα υπάρξουν μικροπαράπονα και δεν θα είναι όλα ζυγιασμένα με το γραμμάριο, όπως τα θέλουμε σήμερα. Όμως η πρόθεση του μοιράσματος είναι σημαντική. Εκεί είναι το μέλλον μας. Είναι η εποχή που περνάμε από το ‘εγώ’ στο ‘εμείς’. Στην πράξη.
Πρεκατέ Βικτωρία, 15/2/2012, www.brightplanet.blogspot.com
