Η ΕΕ έχει προσφέρει κονδύλια για την ανθρώπινη μεταχείριση αυτών των ατόμων, τα οποία δεν απορροφήθηκαν (πηγή Coping with a fundamental Rights emergency, European union agency for fundamental rights, January 2011, fra.europa.eu). Και τώρα, έγιναν ξαφνικά οι μετανάστες η πηγή του κακού. Ίσως αυτό να είναι πολύ βολικό για εκείνους που πραγματικά ευθύνονται για την οικονομική κρίση.
Η οποιαδήποτε λύση στο μεταναστευτικό πρέπει να γίνει πάνω από όλα με σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πάνω από όλα είμαστε όλοι άνθρωποι και καμιά οικονομική κρίση δεν μπορεί να δικαιολογήσει να φερόμαστε σε ανθρώπους σαν να ήταν σκουπίδια. Ακόμη κι αν χρειαστεί να πεις σε κάποιους ‘όχι’, μπορείς να το κάνεις με ανθρωπιά κι όχι με μίσος. Η υποχρεωτική κράτηση σε μαζικό αριθμό ανεπιθύμητων μεταναστών, οι οποίοι δεν έχουν διαπράξει κανένα ποινικό αδίκημα, εκτός από την παράνομη είσοδο σε μια χώρα, μέσω της οποίας ήλπιζαν σε μια καλύτερη τύχη σε μια τρίτη χώρα, δεν σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, έχει καταδικαστεί από διεθνείς οργανισμούς προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου και ανοίγει τον ασκό του Αιόλου, οδηγώντας σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια. Η Ελλάδα, σύμφωνα με την έκθεση της FRA, δεν απορρόφησε τα κονδύλια για την αξιοπρεπή διαβίωση των μεταναστών στα κέντρο υποδοχής στον Έβρο, με αποτέλεσμα η κατάσταση εκεί να είναι «εξαιρετικά ανησυχητική», σύμφωνα με την Επίτροπο Εσωτερικών Υποθέσεων. Οι συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης μέσα σε αυτά (στον Έβρο δεν υπήρχε ούτε γιατρός, πηγή ) να υποβαθμιστούν τόσο πολύ, ώστε να θυμίζουν άλλα εφιαλτικά μέρη και άλλες εποχές.Όμως οι έγκλειστοι δεν θα μπορούν να φύγουν από εκεί, γιατί, όπως εξαγγέλθηκε θα είναι κρατούμενοι («υποχρεωτικά φιλοξενούμενοι»). Γνωρίζουμε πόσο άθλιες είναι οι συνθήκες στις ελληνικές φυλακές, με τριπλάσιο πληθυσμό από αυτόν που μπορούν να αντέξουν. Αντίστοιχα, αν όχι χειρότερα περιμένουμε και εδώ, μόνο που εδώ οι άνθρωποι είναι αθώοι, δεν έχουν εγκληματίσει.
Στο τέλος της κάθε ανθρώπινης ζωής, όπου γίνεται η ανασκόπηση, ο λογαριασμός, όπου πέφτουν τα ανούσια και αναδύονται αυτά που πραγματικά έχει σημασία για τον κάθε άνθρωπο. Τη στιγμή πριν πεθάνει, δεν είναι ούτε οι δυσκολίες που πέρασε, ούτε οι αδικίες που του έκαναν, ούτε πόσα χρήματα έβγαλε, ούτε πόσα προβλήματα είχε. Δύο πράγματα μένουν μόνο: Πόσο αγάπησε τους άλλους γύρω του (για αυτό και τα πιο πολλά ‘σ’ αγαπώ’ λέγονται πριν το θάνατο) αλλά και πόσο φέρθηκε με έλλειψη αγάπης προς τους άλλους γύρω του (για αυτό και οι πιο πολλές συγνώμες λέγονται πριν το θάνατο). Μόνο αυτά μετράνε.Και συνήθως υπάρχει μια βαθιά μελαγχολία για όσες ευκαιρίες έχασε να αγαπήσει και για όσες περιπτώσεις φέρθηκε σκληρά, ενώ θα μπορούσε να συγκρατηθεί. Αν καταφέρει να συμφιλιωθεί με αυτό, τότε μπορεί να ελευθερωθεί και να φύγει ήσυχος για την αγκάλη του Θεού. Για αυτό είμαστε εδώ. Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής όλων μας. Πώς, μέσα από την ψευδαίσθηση της ύλης, της έλλειψης, των προβλημάτων, των φαινομενικών συγκρούσεων και δυσκολιών, θα μπορέσουμε να μείνουμε σταθεροί στην αγάπη και στη συμπόνια. Πώς θα συνεχίσουμε να θυμόμαστε την αγάπη και την ανθρωπιά, μέσα από τη φαινομενική έλλειψή της. Αυτό είναι το τεστ για όλους μας.
Το ίδιο ισχύει όχι μόνο για τα άτομα, αλλά και για ομάδες και έθνη ολόκληρα. Μετά από χρόνια, κοιτώντας πίσω στην ιστορία ή στην 'ψυχή' ενός έθνους, αυτό που θα μετρά δεν θα είναι η οικονομική κρίση, αυτή θα έχει ξεχαστεί. Αυτό που θα μετρά και θα θυμόμαστε και θα μας τρώει θα είναι κατά πόσο οι άνθρωποι αντέδρασαν με αποδοχή, αυτό-συγκράτηση και ανθρωπιά προς τους συνανθρώπους τους, σε μια περίοδο έλλειψης, ή κατά πόσον βάλθηκαν αν χυμήξουν στους άλλους, σκεπτόμενοι «ο θάνατός σου η ζωή μου». Τώρα θα δοκιμαστούμε. Πώς θα φερθούμε στους συνανθρώπους, φίλους συγγενείς, ευάλωτους έλληνες, ευάλωτους αλλοδαπούς, οποιονδήποτε. Αυτό που θα κάνουμε τώρα θα μας κατατρέχει πολύ περισσότερο από ότι η προσωρινή δυσκολία στα χρήματα. Θέλουμε να κοιτάμε πίσω και να είμαστε περήφανοι, όταν δείξαμε ευσπλαχνία και μεγαλοσύνη σε μια δύσκολη περίοδο, όπου άλλοι φώναζαν ‘σταύρωσον’ ή να σιωπούμε, όταν μας ρωτούν τα εγγόνια ‘τι έκανες παππού τότε’.… Θέλουμε η Ελλάδα, ως το λίκνο της δημοκρατίας, να κουβαλά ενοχή για τον κατατρεγμό των εξαθλιωμένων τα χρόνια που έρχονται;
Και κάτι τελευταίο: Διαβάζω πολλά μαινόμενα σχόλια στον τύπο σχετικά με το πώς οι Έλληνες ήταν πάντα νόμιμοι μετανάστες, εν αντιθέσει με τους τωρινούς. Ας θυμηθούμε όμως ότι την εποχή που είχε ανάγκη η Ελλάδα τη μετανάστευση, υπήρχαν διαθέσιμες χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Αυστραλία) που επιθυμούσαν εργατικά χέρια και σε αυτό ήμασταν τυχεροί. Δεν ξέρουμε αν θα είμαστε το ίδιο τυχεροί στο μέλλον. Και δεν είναι μόνο οι οικονομικοί λόγοι που μπορεί να ωθήσουν προς λαθρομετανάστευση. Μπορεί να υπάρξουν κλιματικοί λόγοι. Αν μια ωρολογιακή βόμβα περιμένει να ανατιναχθεί είναι αυτή της κλιματικής αλλαγής και θα είναι τελείως απρόβλεπτη. Πριν λοιπόν βιαστούμε να καταδικάσουμε τους εξαθλιωμένους κι απεγνωσμένους ως «παράνομα απόβλητα», όπως διάβασα πρόσφατα, ας σκεφτούμε τον εαυτό μας στη θέση τους, σε μια περίπτωση όπου η Ελλάδα θα είναι υπερβολικά ξηρή για να μας θρέψει και θα αναζητήσουμε τροφή βορειότερα, εκεί όπου θα βλέπουν εμάς ως "παράνομα απόβλητα". Και μη βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά ότι δεν θα χρειαστεί να γίνει ποτέ.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.com, 7/4/2012
Στο τέλος της κάθε ανθρώπινης ζωής, όπου γίνεται η ανασκόπηση, ο λογαριασμός, όπου πέφτουν τα ανούσια και αναδύονται αυτά που πραγματικά έχει σημασία για τον κάθε άνθρωπο. Τη στιγμή πριν πεθάνει, δεν είναι ούτε οι δυσκολίες που πέρασε, ούτε οι αδικίες που του έκαναν, ούτε πόσα χρήματα έβγαλε, ούτε πόσα προβλήματα είχε. Δύο πράγματα μένουν μόνο: Πόσο αγάπησε τους άλλους γύρω του (για αυτό και τα πιο πολλά ‘σ’ αγαπώ’ λέγονται πριν το θάνατο) αλλά και πόσο φέρθηκε με έλλειψη αγάπης προς τους άλλους γύρω του (για αυτό και οι πιο πολλές συγνώμες λέγονται πριν το θάνατο). Μόνο αυτά μετράνε.Και συνήθως υπάρχει μια βαθιά μελαγχολία για όσες ευκαιρίες έχασε να αγαπήσει και για όσες περιπτώσεις φέρθηκε σκληρά, ενώ θα μπορούσε να συγκρατηθεί. Αν καταφέρει να συμφιλιωθεί με αυτό, τότε μπορεί να ελευθερωθεί και να φύγει ήσυχος για την αγκάλη του Θεού. Για αυτό είμαστε εδώ. Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής όλων μας. Πώς, μέσα από την ψευδαίσθηση της ύλης, της έλλειψης, των προβλημάτων, των φαινομενικών συγκρούσεων και δυσκολιών, θα μπορέσουμε να μείνουμε σταθεροί στην αγάπη και στη συμπόνια. Πώς θα συνεχίσουμε να θυμόμαστε την αγάπη και την ανθρωπιά, μέσα από τη φαινομενική έλλειψή της. Αυτό είναι το τεστ για όλους μας.
Το ίδιο ισχύει όχι μόνο για τα άτομα, αλλά και για ομάδες και έθνη ολόκληρα. Μετά από χρόνια, κοιτώντας πίσω στην ιστορία ή στην 'ψυχή' ενός έθνους, αυτό που θα μετρά δεν θα είναι η οικονομική κρίση, αυτή θα έχει ξεχαστεί. Αυτό που θα μετρά και θα θυμόμαστε και θα μας τρώει θα είναι κατά πόσο οι άνθρωποι αντέδρασαν με αποδοχή, αυτό-συγκράτηση και ανθρωπιά προς τους συνανθρώπους τους, σε μια περίοδο έλλειψης, ή κατά πόσον βάλθηκαν αν χυμήξουν στους άλλους, σκεπτόμενοι «ο θάνατός σου η ζωή μου». Τώρα θα δοκιμαστούμε. Πώς θα φερθούμε στους συνανθρώπους, φίλους συγγενείς, ευάλωτους έλληνες, ευάλωτους αλλοδαπούς, οποιονδήποτε. Αυτό που θα κάνουμε τώρα θα μας κατατρέχει πολύ περισσότερο από ότι η προσωρινή δυσκολία στα χρήματα. Θέλουμε να κοιτάμε πίσω και να είμαστε περήφανοι, όταν δείξαμε ευσπλαχνία και μεγαλοσύνη σε μια δύσκολη περίοδο, όπου άλλοι φώναζαν ‘σταύρωσον’ ή να σιωπούμε, όταν μας ρωτούν τα εγγόνια ‘τι έκανες παππού τότε’.… Θέλουμε η Ελλάδα, ως το λίκνο της δημοκρατίας, να κουβαλά ενοχή για τον κατατρεγμό των εξαθλιωμένων τα χρόνια που έρχονται;
Και κάτι τελευταίο: Διαβάζω πολλά μαινόμενα σχόλια στον τύπο σχετικά με το πώς οι Έλληνες ήταν πάντα νόμιμοι μετανάστες, εν αντιθέσει με τους τωρινούς. Ας θυμηθούμε όμως ότι την εποχή που είχε ανάγκη η Ελλάδα τη μετανάστευση, υπήρχαν διαθέσιμες χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Αυστραλία) που επιθυμούσαν εργατικά χέρια και σε αυτό ήμασταν τυχεροί. Δεν ξέρουμε αν θα είμαστε το ίδιο τυχεροί στο μέλλον. Και δεν είναι μόνο οι οικονομικοί λόγοι που μπορεί να ωθήσουν προς λαθρομετανάστευση. Μπορεί να υπάρξουν κλιματικοί λόγοι. Αν μια ωρολογιακή βόμβα περιμένει να ανατιναχθεί είναι αυτή της κλιματικής αλλαγής και θα είναι τελείως απρόβλεπτη. Πριν λοιπόν βιαστούμε να καταδικάσουμε τους εξαθλιωμένους κι απεγνωσμένους ως «παράνομα απόβλητα», όπως διάβασα πρόσφατα, ας σκεφτούμε τον εαυτό μας στη θέση τους, σε μια περίπτωση όπου η Ελλάδα θα είναι υπερβολικά ξηρή για να μας θρέψει και θα αναζητήσουμε τροφή βορειότερα, εκεί όπου θα βλέπουν εμάς ως "παράνομα απόβλητα". Και μη βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά ότι δεν θα χρειαστεί να γίνει ποτέ.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.com, 7/4/2012
