Αφρική 2 -τακ,τακ,τακ...

 Το όνομα της Γκρέις, ετών 83. Από τους σπάνιους ηλικιωμένους που συναντά κανείς σε χώρες της κεντρικής Αφρικής. Την βρήκαμε σε λατομείο έξω από μια παραγκούπολη. Μαζί με δεκάδες άλλες γυναίκες, ακόμη και ανήλικα, κάθονταν από την ανατολή μέχρι την δύση, με μία μόνο δουλειά. Τακ,τακ,τακ,  με το σφυρί σπάνε τις κοτρώνες σε χαλίκι για να το πουλήσουν. Λίγα μέτρα πιο πέρα, πέντε  πολύ γεροδεμένοι νεαροί Αφρικανοί είχαν άλλη δουλειά. Να αποκολλήσουν τον βράχο από το βουνό και να τον σπάσουν σε κοτρώνες. Μόνο τους εργαλείο μια βαριοπούλα, που σε κάθε της χτύπημα φοβόμουν ότι θα πεταχτεί η κεφαλή στον αέρα. Κι έκαιγαν κάτι κλαράκια σε σχισμή στην βάση του βράχου, ώστε η θερμική διαστολή να βοηθήσει να κοπεί ο βράχος. Ένας νεαρός Ευρωπαίος από την ομάδα μας, ζήτησε να δοκιμάσει να σπάσει τον βράχο. Αδύνατον. Με γέλια και φιλικά αστεία χαιρετήθηκαν με τον Αφρικανό. Σκέφτηκα ήταν ίσως από τις ελάχιστες ευκαιρίες που δόθηκαν στον Αφρικανό άνθρωπο να νικήσει επιτέλους τον λευκό.

Όλοι οι εργαζόμενοι στο λατομείο δεν είχαν κανένα μέτρο ασφαλείας. Μάθαμε ότι  πολύ συχνά έχουν τραυματισμούς στα μάτια από εκτινασσόμενα θραύσματα. Πριν κάποιο διάστημα μια έγκυος γυναίκα την ώρα που δούλευε, είχε αποβολή από τους κραδασμούς. Πέθανε από αιμορραγία, ενώ προσπαθούσαν να την μεταφέρουν. Σε μια καλή μέρα, το ημερομίσθιο θα είναι 3 περίπου ευρώ. Πάντα ανάλογα με την παραγόμενη ποσότητα. Το κόστος ζωής για μια ηλικιωμένη κυρία σαν την κυρία Γκρέις είναι γύρω στα 70 ευρώ τον μήνα, ΑΝ υποθέσουμε ότι έχει την δική της καλύβα και το δικό της κομμάτι γης να καλλιεργεί. Αν όχι...

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο συγκεκριμένος πετρώδης λόφος έχει αγοραστεί από μεγάλη ξένη εταιρεία. Η ξένη εταιρεία πληρώνει ελάχιστα τους Αφρικανούς για να σπάνε τον Αφρικανικό βράχο και  πουλάει (σε πολύ ακριβότερη τιμή) αφρικανικό χαλίκι σε άλλους Αφρικανούς. Ήξερα ότι πολυεθνικοί γύπες έχουν βάλει τα νύχια τους στις σπάνιες γαίες της Αφρικής. Αλλά ακόμη και στην ξερόπετρα;...

Ρωτήσαμε την κυρία Γκρέις αν χρειαζόταν κάτι. Ζήτησε κάτι γλυκό γιατί ήταν απόγευμα κι ένιωθε κουρασμένη. Της έδωσα μια μπάρα δημητριακών που έτυχε να έχω μαζί μου (την κρατά στην φωτογραφία). Δεν την έφαγε. Πιθανότατα την κράτησε, γιατί μια μπάρα δημητριακών, είναι ασυνήθιστο είδος και μπορεί να πουληθεί ίσως όσο το καλαμποκάλευρο δύο ημερών...

Φύγαμε με σφιγμένη καρδιά.Όταν κάποια απογεύματα πίνω το τσάι μου και βλέπω τον Ήλιο να δύει από την άνεση του δυτικού μου μπαλκονιού σκέφτομαι την κυρία Γκρέις. Τέτοια ώρα κι εκείνη θα πρέπει να δίνει τις τελευταίες σφυριές στις πέτρες της ...Τακ, τακ, τακ, χτυπάει το σφυρί της κυρίας Γκρέις και μαζί με αυτό, τακ,τακ,τακ, η καρδιά της πολύπαθης Αφρικής...

(Υ.Γ. Η φωτογράφιση έγινε με την άδειά της)

Αφρική 1 -τα ξυπόλητα παιδιά

 Η επικαιρότητα είναι τόσο σκοτεινή που πραγματικά δεν ξέρεις τι να πεις... Ξαφνικά όλοι μιλούν σαν ειδήμονες στο μεσανατολικό, αλλά σκέφτομαι ότι είναι κάτι τόσο τραγικό σαν γεγονός κι εμείς  λέμε απλά για να λέμε... πολλές φορές χωρίς να γνωρίζουμε.

Αντ' αυτού λοιπόν, σκέφτηκα να μιλήσω για κάτι που γνωρίζω.  Στην Ουγκάντα, πεθαίνουν 300 άτομα κάθε μέρα μόνο από ελονοσία. Όσα δηλαδή πεθαίνουν κατά μέσο όρο,  σήμερα στον πόλεμο στην Μ.Ανατολή (σύμφωνα με τους αριθμούς που δίνονται στις ειδήσεις δια τις 30 περίπου ημέρες του πολέμου). Αδιανόητο, φριχτό νούμερο. Μόνο που στην Ουγκάντα ήταν έτσι  από ... πάντα. Άκουσε ποτέ κανείς τίποτα;  Όχι ότι μειώνω την σοβαρότητα του πολέμου, αλλά κάποιοι άλλοι άνθρωποι είναι απλά σαν να μην υπάρχουν. 

Υ.Γ. Στην φωτογραφία, ξυπόλητα παιδιά μαζεύουν σκουπίδια ανακύκλωσης από τα βρώμικα στάσιμα νερά στις παραγκουπόλεις της Καμπάλα, ελπίζοντας ότι θα επιβιώσουν από την ελονοσία,  ότι θα επιβιώσουν γενικώς...

Η διαχρονικότητα του ΟΧΙ...

 Ένας δάσκαλος σε χώρα της υποσαχάριας Αφρικής μου είχε αναφέρει πως δίδασκε στην τάξη του ότι υπάρχει μια μακρινή χώρα που γιορτάζει το ΌΧΙ. Του έκανε μεγάλη εντύπωση. Δίδασκε στα παιδιά "Να μάθετε κι εσείς να λέτε όχι. Να μην δέχεστε απερίσκεπτα ο,τι σας λένε. Να λέτε ΌΧΙ στην αδικία".

Το ΌΧΙ συνεχίζει να διδάσκει και να εμπνέει στα πέρατα της γης. Δεν μειώνεται η αξία του από τα όποια αρνητικά έχουμε κάνει έκτοτε σαν λαός. Συνεχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς, φάρο και ιδανικό. Η Αγία Σκέπη, όπως μας προστάτεψε τότε, ας συνεχίσει να προστατεύει και εμάς και όλους τους κατατρεγμένους και πολιορκημένους της γης, που τόσο την χρειάζονται σήμερα....

Υπομονή δεκαετιών....

 'Μόνο η άπειρη υπομονή φέρνει άμεσα αποτελέσματα '  είχα ακούσει κάποτε, αλλά ποια αποτελέσματα; Όχι αυτά που περιμένουμε να γίνουν (τα οποία μπορεί να μην γίνουν ποτέ), αλλά οι καρποί της υπομονής. Σας έχει τύχει να περιμένετε για έναν σκοπό σας ( για δεκαετίες...), αλλά όταν τελικά το πάρετε απόφαση ότι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, τότε αλλάζει κάτι και εκπληρώνεται; Τότε πλέον δεν νιώθετε τίποτα Αυτός είναι ο καρπός της υπομονής. Αυτή η ουδετερότητα απέναντι στην εκπλήρωση του σκοπού, είναι ένας από τους καρπούς της υπομονής. Αρκεί να μην μετατραπεί σε καταθλιπτική απόσυρση ή κυνισμό. Καρπός της υπομονής είναι να μην χάσουμε την πίστη μας στον Θεό και να μην μνησικακήσουμε εναντίον του, επειδή δεν δίνει κάτι σε εμάς και το δίνει (φαινομενικά) σε όλους τους άλλους. Έχω ακούσει πολλές περιπτώσεις όπου άνθρωποι δοκιμάζονται με δεκαετίες υπομονής, δεκαετίες, μιλάμε για κλίμακα χρονικού μεγέθους ανθρώπινης ζωής... Αυτές οι περιπτώσεις είναι οι πιο δύσκολες, αλλά και οι πιο δημιουργικές. Όλα όσα προκύπτουν από το αποτέλεσμα της θετικής υπομονής, όπως η συναισθηματική αποστασιοποίηση από τον στόχο (χωρίς όμως παραίτηση), η δημιουργική ενασχόληση με εναλλακτικές λύσεις, η ακράδαντη πίστη στον Θεό, η προσπάθεια να μην γίνουμε πικρόχολοι, όλα αυτά είναι σημαντικά επιτεύγματα. Και κυρίως η κατάρριψη του μύθου ότι η ζωή είναι ένα λουκούλειο γεύμα στο οποίο η μοναδική μας προσπάθεια είναι να διαλέξουμε ποια λιχουδιά θα απολαύσουμε. Θυμάμαι πριν χρόνια είχα δει μια συνέντευξη Αλβανίδας γεωργού στην χώρα της. Εξιστορούσε την ζωή της κι έλεγε ότι η ζωή ήταν πολύ σκληρή: 'Δουλεύαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ κάθε μέρα για δεκαετίες, δεν υπήρχαν ούτε Κυριακές ούτε αργίες. Ούτε μια μέρα. Για δεκαετίες'. Κι εκεί της έφυγαν δάκρυα. Αυτά είναι τα δίκαια δάκρυα της υπομονής, σκληρά κερδισμένα. Όχι ότι δεν είχε δίκιο να παραπονεθεί. Αλλά δεν μίσησε την ζωή, ούτε φθόνησε τους πιο 'τυχερούς'. Αν έχεις μια δοκιμασία δεκαετιών (ένας δύσκολος άνθρωπος στην οικογένεια, μοναξιά, ασθένεια, οικονομικά προβλήματα, δύσκολη εργασία κλπ), δεν είσαι μόνος. Δεν θα μείνεις άπραγος, αλλά μην καταφύγεις στον κυνισμό: κάποια στιγμή μπορεί να ανακαλύψεις ότι οι καρποί της υπομονής μπορεί να είναι πιο γλυκείς από το ίδιο το ζητούμενο. 

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 17/7/2023

Τα ενήλικα παιδιά γύρω μας...

 Γράφονται πολλά για το την αναγκαιότητα να βάζουμε όρια στους άλλους. Όμως εξίσου σημαντικό είναι να επιλέγουμε ανθρώπους γύρω μας που δεν θα χρειάζεται να είμαστε ΣΥΝΕΧΏΣ σε επιφυλακή για να βάζουμε όρια, ανθρώπους που δεν θα δοκιμάζουν συνεχώς τα όρια μας, που δεν θα πιέζουν να γίνει το δικό τους. Είναι πολύ κουραστική μια τέτοια σχέση, ακόμη και για άτομα που έχουν γενικά άνεση να βάζουν όρια. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι σήμερα υπερβαίνουν τα όρια τους και πατάνε τα όρια των άλλων, για διάφορους λόγους:

Α)Μεγαλώνοντας, δεν τους είπαν ποτέ όχι Δεν έχουν μάθει να φροντίζουν τους εαυτούς τους, τα περιμένουν όλα από τους άλλους και κυρίως δεν έχουν διδαχθεί να δίνουν. Παράδειγμα, η  φίλη που παίρνει τηλέφωνο μόνο όταν έχει ανάγκη να μιλήσει για κάποιο δικό της πρόβλημα, για το οποίο μιλάει ασταμάτητα με τις ώρες, χωρίς να την ενδιαφέρει  τι κάνει ο άλλος.

Β) Ανωριμότητα. Τα μικρά παιδιά είναι εκείνα που δοκιμάζουν συνεχώς τα όρια των γονιών τους και ζητούν, ζητούν, ζητούν μέχρι να γίνει το δικό τους ή να τους πει κάποιος σθεναρά όχι. Υποτίθεται ότι περνώντας τα αναπτυξιακά στάδια οριοθετούμε μόνοι μας τον εαυτό μας και ζυγίζουμε τι είναι λογικό να ζητήσουμε και τι όχι. Κάποιοι άνθρωποι όμως δεν κατακτούν ποτέ αυτό τα στάδια και πιέζουν σαν τα μικρά παιδιά, περιμένοντας από τον άλλον να συμπεριφερθεί σαν γονιός τους. Για παράδειγμα, η εργαζόμενη που ζητά συνεχώς από συνάδελφο της να κάνει πράγματα που μπορεί να κάνει η ίδια.

Γ) Ανευθυνότητα. Για παράδειγμα, στον επαγγελματικό χώρο, αντί ο εργαζόμενος να κάνει το καθήκον του, ρίχνει την ποιότητα της δουλειάς του, κάνει ο,τι λιγότερο μπορεί, 'κλέβει' χρόνο μέχρι  τελικά να τον απολαύσουν ή να χάσει τους πελάτες του.

Και στις τρεις περιπτώσεις,  δεν μιλάμε για πραγματική ενηλικίωση. Η κουτοπονηριά, η αρπακτικότητα, ο εαυτουλισμός, είναι χαρακτηριστικά παιδικών μυαλών εγκλωβισμένα μέσα σε ενήλικα σώματα. Ελπίζω κάποια στιγμή ο λαός μας να ωριμάσει και να ενηλικιωθεί αρκετά, ώστε να είμαστε πιο αξιοπρεπείς στις σχέσεις μας. Μέχρι τότε θα πρέπει συνεχώς να προσέχουμε για  τα ενήλικα παιδιά γύρω μας...