Να θυμηθούμε...

Μετά δύο χρόνια συνεχών προσπαθειών, ατελείωτων συζητήσεων και αλλεπάλληλων μίνι ή μάξι-θρίλερ, η οικονομική κρίση συνεχίζει να είναι εδώ, χειρότερα από ότι πριν, και χωρίς φως στην άκρη του τούνελ αν συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο.

Αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα. Όλες οι χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου γνωρίζουν ότι ακολουθεί η σειρά τους να εκτεθούν στην τρικυμία, διότι ο δυτικός τρόπος ζωής δεν είναι βιώσιμος. Απλά έχουν κρυφτεί πίσω από την Ελλάδα, που, ως πρώτη στη σειρά, τρώει όλα τα κύματα στο πρόσωπο και υπεκφεύγουν, κατηγορώντας την: «Το πρόβλημα είναι μόνο της Ελλάδας-καμία σχέση με εμάς». Γνωρίζουν όμως ότι όταν η Ελλάδα περάσει στην αντίπερα όχθη, η επόμενη χώρα στη γραμμή θα εκτεθεί να αντιμετωπίσει στο πρόσωπο ακριβώς τα ίδια κύματα.
Η κρίση αυτή, όπως έχω ξαναγράψει, δεν είναι μόνο οικονομική, ούτε μόνο πολιτική, όπως ακούμε τελευταία. Βεβαίως είναι και οικονομική και πολιτική και κοινωνική, αλλά η κρίση αυτή είναι και πνευματική και για αυτό δεν θα επιλυθεί μόνο με οικονομικές ή πολιτικές αλλαγές.

Είχαμε κάνει το χρήμα θεό και ήρθε η ώρα να θυμηθούμε ποιος είναι ο πραγματικός Θεός. Να αναγνωρίσουμε τον πραγματικό δημιουργό και την πραγματική πηγή των αγαθών και κάθε αγαθού. Να νιώσουμε ξανά το Θεό, να τον θυμηθούμε αληθινά μέσα στην καρδιά μας, πέρα από τα τυπικά καθήκοντα που εκτελούσαμε ή δεν εκτελούσαμε στην εκκλησία. Να τον νιώσουμε αληθινά στην καρδιά μας, όχι σαν έθιμο του Πάσχα, όχι σαν αγγαρεία της Κυριακής, όχι σαν part-time hobby. Αλλά να τον θυμηθούμε και να τον ξανανιώσουμε σαν την πρώτη δύναμη στη ζωή μας.
Είχαμε ξεχάσει το Θεό. Είχαμε απορροφηθεί από το κυνήγι για τα λεφτά, τις πολυτέλειες, τα τζάκια, τις πισίνες, τις διακοπές, τις διασκεδάσεις και τη συσσώρευση πλούτου για τα δικά μας παιδιά. Έχοντας περιφρονήσει το Θεό, γνωρίζαμε ότι δεν μπορούσαμε να Του ζητήσουμε βοήθεια στα ξαφνικά. Η απομάκρυνση από το Θεό συνεπάγεται φόβο. Και για να απαντήσουμε στο φόβο μας, αποφασίσαμε να κάνουμε εμείς τους θεούς και να ‘εξασφαλίσουμε’ το μέλλον μας και των παιδιών μας. Γίναμε διατεθειμένοι να ξεπουλήσουμε το δικαίωμα ψήφου και κάθε αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης, πατώντας επί πτωμάτων, βάζοντας το μέσο μας και παίρνοντας τη θέση κάποιου άλλου. Τα ‘κονέ’, οι δημόσιες σχέσεις έγιναν οι νέοι μας θεοί... Και τώρα όλα καταρρέουν. Τα ‘κονέ’ τρέχουν να σώσουν τους εαυτούς τους. Ακόμη και ο θεός του Δημοσίου καταρρέει.  Η ‘εξασφάλιση’, αν θέλουμε να την ονομάσουμε έτσι είναι αλλού.
Έχοντας ξεχάσει το Θεό, ξεχάσαμε και τους άλλους σαν αδερφούς μας. Στραφήκαμε ο ένας εναντίον του άλλου, με πισώπλατα μαχαιρώματα, κλεψιές, ανταγωνισμούς ή στην καλύτερη περίπτωση ιδιοτελείς «δημόσιες σχέσεις».
Τώρα φεύγουν όλα, για να μάθουμε να θυμηθούμε την αληθινή πηγή Εκείνου που μας προσέφερε και μας προσφέρει όλα τα καλά, και τον αέρα που αναπνέουμε ακόμη. Τώρα που τα είδωλα διαλύονται και τα δεκανίκια πέφτουν, θα χρειαστεί να θυμηθούμε με ταπείνωση κι αποδοχή τον αληθινό Δημιουργό και τον αληθινό παροχό όλων των αγαθών. Να Τον θυμηθούμε, καθώς Εκείνος μιλά απευθείας στην καρδιά μας.
Είναι η μόνη λύση σε αυτό τον ανεπίλυτο γρίφο. Όταν όλα τα υπόλοιπα που θεωρούσαμε σταθερά και δεδομένα γκρεμίζονται, Εκείνος είναι το μόνο που απομένει για να μας θυμίσει ότι Εκείνος ήταν ανέκαθεν το μόνο που υπήρχε. Τα άλλα ήταν απλά για να μας αποσπάσουν την προσοχή, για να μας δοκιμάσουν. Είναι ο καιρός να τον αναγνωρίσουμε μέσα στην καρδιά μας, όπως ο καθένας από εμάς το νιώθει, το βιώνει και το καταλαβαίνει. Όπως θα θυμηθούμε Εκείνον, θα θυμηθούμε και τον αδερφό μας. Θα σταματήσουμε να προδίδουμε ο ένας τον άλλον , με τις κουτοπονηριές και απατεωνιές που συνεχίζουμε να κάνουμε. Θα σκεφτόμαστε τους άλλους όπως σκεφτόμαστε τον εαυτό μας. Μια νέα περίοδος αλτρουισμού ελπίζουμε να ακολουθήσει, που θα είναι ακριβώς το αντίθετο από τον συμφεροντολογισμό, τον ‘παρτακισμό’ και τον εγωκεντρισμό πολλών δεκαετιών. Επιτέλους.
Έχοντας ξεχάσει το Θεό, δεν έχουμε τώρα τη δύναμη να αντισταθούμε ούτε στην κατάχρηση της εξουσίας από τους πολιτικούς μας, ούτε στην ουσιαστική υποδούλωσή μας από τους ξένους κατακτητές με τη γραβάτα. Έχουμε θυμό, αλλά ο θυμός μας δεν αρκεί. Νιώθουμε ότι μας πρόδωσαν οι πολιτικοί μας, αλλά έχουμε εμείς πρώτα προδώσει ο ένας τον άλλον. Αν θέλουμε να μας ξαναφερθούν δίκαια, θα πρέπει πρώτα να φερθούμε εμείς δίκαια στην καθημερινή μας ζωή. Δεν μπορούμε να κατεβαίνουμε να διαμαρτυρηθούμε έξω από τη Βουλή και ταυτόχρονα να βάζουμε τα ‘κονέ’ μας με κάποιον που είναι μέσα στη Βουλή, για να διορίσουν το παιδί μας. Κάτι που πολλοί εξακολουθούν να κάνουν ή που θα έκαναν άνετα, αν μπορούσαν. Δεν μπορούμε να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Ας θυμηθούμε το Θεό. Εκείνος είναι η πηγή της δικής μας ζωής και κάθε ζωής. Ας παραδώσουμε τη δική μας ζωή στη δική Του σοφία και κρίση. Ας μιλήσουμε, ας ακούσουμε, ας νιώσουμε, ας ευχαριστήσουμε, ας αγαπήσουμε ξανά το Θεό. Έχουμε αποχωριστεί από Εκείνον για πολύ καιρό.
Θα χρειαστεί ταπεινότητα. Θα χρειαστεί ειλικρινής πίστη, όχι υποκρισία. Την αληθινή πίστη θα την καταλάβουμε, γιατί είναι η μόνη που εξαφανίζει το φόβο. Τίποτα άλλο δεν μπορεί να εξαφανίσει το φόβο. Ούτε οι θεσούλες στα δημόσια, ούτε οι καταθέσεις σε σεντούκια στην Ελβετία, ούτε οι αγορές σε ακίνητα στο Λονδίνο. Ο Θεός θα μας προχωρήσει μπροστά. Είναι το μόνο καταφύγιο, η μόνη προστασία απέναντι στα κύματα, η μόνη νησίδα για να βγούμε στην άλλη άκρη.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.com, 28/2/2012