Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή

Μόλις πέρασαν τα Χριστούγεννα του 2011 και είχα την αίσθηση μιας μαζικής τελευταίας προσπάθειας, να γαντζωθούμε σε αυτό που γνωρίζαμε, στον παλιό επιφανειακό μας κόσμο, παρότι όλο και πιο τρανταχτά βλέπουμε πια ότι η παλιά ψευδαίσθηση δεν θα διαρκέσει. Είναι σαν να περπατάς σε μια λεπτή κρούστα πάγου και να σφυρίζεις σαν να μην συμβαίνει τίποτα, μόνο και μόνο για να ξεγελάσεις τον εαυτό σου. Ορδές ανθρώπων στο Σύνταγμα, με φουσκωμένες τσάντες, παρά την κρίση, εξισώνουν το μήνυμα των Χριστουγέννων με καταναλωτικό παροξυσμό. Ταινίες στην τηλεόραση, που διαπομπεύουν ακόμη περισσότερο τον Άγιο Βασίλειο, προσδίδοντάς του, εκτός από το πάχος και τα χρώματα της Κόκα Κόλα, όλες τις δικές μας ανθρώπινες μικροπρέπειες κι αδυναμίες, όπως έκαναν οι αρχαίοι με τους θεούς του Ολύμπου, μπας κι έτσι αισθανθούν εκείνοι λίγο καλύτερα. Ένας από του μηχανισμούς της προβολής είναι ότι προβάλλοντας τα δικά μας αρνητικά σε κάποιον άλλον, στιγμιαία νιώθουμε κάπως ανακουφισμένοι, νιώθουμε κάπως ανώτεροι, ή έστω, όχι τόσο ξεχωριστοί. Αν δε, ο άλλος σχετίζεται με τα θεία -της εκάστοτε εποχής- τότε μπορούμε να φουσκώσουμε το ‘εγώ’ μας ακόμη περισσότερο.

Πακτωλός κινέζικων πλαστικών δώρων, που διδάσκει τα παιδιά μας να γίνουν απλώς ακόμη πιο αχόρταγοι καταναλωτές, και που καταλήγουν, αφού –και αν- ελάχιστα παιχτούν, να πεταχτούν, ρυπαίνοντας ακόμη περισσότερο το περιβάλλον. Κάλαντα, που καλό είναι διατηρούνται ως έθιμο, αλλά που έχουν καταλήξει να κάνουν τα παιδιά μας να τα σκέφτονται μόνο ως φράγκα κι όχι ως έθιμο. Κάποια, αν μπορούσαν, θα έβαζαν και ταρίφα στο χαρτζιλίκι που αξίζει να πουν τα κάλαντα. Εορτασμός της Γέννησης του Χριστού με φαγητό μέχρι σκασμού. Ανήμερα Χριστουγέννων και τα πρωινάδικα στην τηλεόραση γιορτάζουν με καψουροτράγουδα και τηλεπαρουσιάστριες με ιλιγγιώδη τακούνια, που όλο νομίζεις πώς θα πέσουν κάτω, να λικνίζονται αυτάρεσκα. Έτσι καταλαβαίνουμε εν έτει 2011, το Πνεύμα των Χριστουγέννων;

Ως πού θα πάει αυτή η θλιβερή ψευδαίσθηση; Πόσο πια θα κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας; Έχω την αίσθηση ότι ειδικά φέτος, η κρούστα της ψευδαίσθησης έχει λεπτύνει τόσο πολύ, που έχει αρχίσει να διαρρηγνύεται. Πολλοί δεν πιστεύουν, ούτε οι ίδιοι, αυτά που κάνουν. Οι λικνιζόμενες τηλεπαρουσιάστριες, προσποιούνται γιατί έτσι πρέπει να κάνουν, προσπαθώντας να πείσουν τον εαυτό τους ότι διασκεδάζουν. Οι οικογένειες που μανιωδώς ψωνίζουν και τρώνε, το κάνουν γιατί έτσι έχουν συνηθίσει, όμως μια αυξανόμενη αίσθηση ανικανοποίητου και κενού τις έχει κυριεύσει. Γνωρίζουν εκ των έσω ότι αυτό ο τρόπος ζωής, του δυτικού ατομικιστικού καταναλωτισμού, που κορυφώνεται με αφορμή τα Χριστούγεννα, είναι εξοφλημένος.

Δεν γνωρίζουμε τι θα έρθει μετά. Αντί όμως να δημιουργήσουμε το ‘μετά’, κλείνουμε με φόβο τα μάτια.

Ο κόσμος μας αλλάζει. Αλλάζει ριζικά κι ανεπιστρεπτί. Όσο κι αν γαντζωνόμαστε το παλιό και γνώριμο, λες κι αν εμείς αρνηθούμε την αλλαγή, η αλλαγή δεν θα έρθει. Αλλαγές όμως σε όλα τα επίπεδα θα έρθουν, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Ο πλανήτης μας αλλάζει ριζικά. Ας μην πάμε μακριά, στους συμβολισμούς του 2012, όπου βάσει προφητειών από πολλούς αρχαίους πολιτισμούς, οι αλλαγές θα είναι τόσο ριζικές, που δεν μπορεί το μέλλον να προβλεφθεί. Αν και η ορθοδοξία επίσης έχει προφητείες σχετικά με καταιγιστικές αλλαγές την εποχή αυτή, χωρίς, από όσο γνωρίζω, όμως να δίνει συγκεκριμένη ημερομηνία -ας μη σταθούμε, προς το παρόν, στις μεταφυσικές προσεγγίσεις, αν αυτές θεωρούνται αμφιλεγόμενες. Και μόνο, από επιστημονική θεώρηση, ο πλανήτης υποφέρει από σημαντικού βαθμού κλιματική αλλαγή, η οποία πολύ απλά δεν αντιμετωπίζεται…από ερημοποίηση, από εκτινασσόμενο υπερπληθυσμό, από εξάντληση του υδροφόρου ορίζοντα σε πολλές περιοχές, από υποβάθμιση του εδάφους, που οδηγεί σε πενιχρή συγκομιδή, από κύματα κλιματικών μεταναστών, από αποτυχημένες κυβερνήσεις που αδυνατούν να λύσουν τα προβλήματα, καθώς στην πλειονότητα των περιπτώσεων η εξουσία αρπάζεται από εκείνους που θέλουν να υπηρετήσουν κυρίως τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Όσο και να θέλουμε να αρνηθούμε αυτές τις εξελίξεις, είναι εδώ.

Ποιος θα είναι ο πλοηγός μας, στα νέα άγνωστα νερά; Οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν μέχρι σήμερα δείξει ανικανότητα (κι όχι μόνο στη χώρα μας) να διαχειριστούν την κατάσταση, απαντώντας με όραμα στις προκλήσεις που κρύβει. Ποιο ισχυρότερο αποδεικτικό στοιχείο, από την ανικανότητα να λυθεί η κρίση χρέους στη ευρωζώνη εδώ και δύο χρόνια. Ευρωπαίοι πολιτικοί, αξιωματούχοι, οικονομολόγοι έχουν αποτύχει οικτρά.. Ποιος θα μας έλεγε πριν από δύο χρόνια, όταν με τα πρώτα μέτρα ακούγαμε «…και το 2011 θα ξαναβγούμε στις αγορές» ότι θα ήμασταν σε αυτήν την κατάσταση σήμερα. Οι σημερινοί ηγέτες βρίσκονται μέσα στην ίδια βάρκα ψευδαίσθησης, όπως όλοι οι υπόλοιποι. Τα κατευθυνόμενα από συμφέροντα ΜΜΕ αναμασούν, μηρυκάζουν τα στοιχεία του προβλήματος μέσα από την ίδια οπτική και μέσα σε λίγες εβδομάδες, αποδεικνύονται ξανά και ξανά λάθος. Αδυνατούν να βοηθήσουν και αδυνατούν να δώσουν το ανώτερο επίπεδο στο οποίο πρέπει να ανέβουμε για να προσφέρουμε λύση.


Ποιος θα είναι ο πλοηγός μας στα νέα άγνωστα νερά?
Η καλή πίστη. Η καθαρή μας συνείδηση και η θετική αισιόδοξη σκέψη. Ο Θεός, όπως εμείς καταλαβαίνουμε τον καλοπροαίρετο Θεό της αγάπης (όχι τον τιμωρό Θεό, που έχουμε διδαχθεί) στην καρδιά μας. Οι αξίες που πρεσβεύει.
Η πυξίδα μας θα είναι η ζωή βάσει των αξιών που έχουμε ξεχάσει, βάσει της καθαρής συνείδησης και βάσει της πίστης σε Εκείνον που έχει δημιουργήσει ό,τι είναι αληθινό. Είναι ο Μόνος που έχει τη δύναμη και τη Σοφία να μας οδηγήσει έξω από τις μυριάδες περιπλοκότητες στις οποίες έχουμε πλεχτεί. Νομίζουμε ότι η υλική πραγματικότητα είναι εντέλει εκείνη που έχει τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή μας. Λέμε «καλές οι ιδέες, η πίστη κι οι αξίες, αλλά όλα αυτά είναι στο επίπεδο του θεωρητικού, η πράξη μετράει, μόνο ό,τι είναι χειροπιαστό». Το αντίστροφο ισχύει. Ο εσωτερικός κόσμος, η συνείδησή μας είναι εκεί που βρίσκεται η πρωταρχική δύναμη. Το κομμάτι της ψυχής μας που είναι συνδεδεμένο με το Θεό, μέσω της πίστης και των αξιών, αυτό είναι που δημιουργεί όλα τα υπόλοιπα. Τα υλικά έπονται. Η οικονομική κρίση σήμερα δεν είναι έλλειψη χρημάτων κι υλικών αγαθών. Είναι έλλειψη συνεργασίας, έλλειψη ακεραιότητας, έλλειψη δικαιοσύνης κι έλλειψη αλτρουισμού. Όλα αυτά είναι ιδέες και αξίες. Η έλλειψη ιδεών κι αξιών, καθρεφτίζεται σε έλλειψη υλικών αγαθών, έλλειψη υγείας ή με άλλους πρακτικούς τρόπους. Όταν επανέρχονται οι αξίες και η πίστη, αντικατοπτρίζονται και στο υλικό επίπεδο, αν και όχι απαραίτητα με τους τρόπους που εμείς θέλουμε, βάσει του θελήματός μας. Η εσωτερική αλλαγή αναγκαστικά φέρνει και εξωτερική αλλαγή, αρκεί να αφήσουμε τις προσδοκίες και τον ασφυκτικό έλεγχο. Να αφήσουμε τον έλεγχο της ζωή μας στο Θεό. Όχι σε κάποιο άλλο ανθρώπινο πλάσμα, που θα έχει πρόσβαση στο Θεό για λογαριασμό μας. Λέω κατευθείαν στο Θεό, ο οποίος μπορεί και μιλά κατευθείαν στην καρδιά όλων μας. Αν υπάρχουν φωτισμένοι άνθρωποι, ή λειτουργοί του πνεύματος, που μας εμπνέουν εμπιστοσύνη, έχει καλώς να τους ακούσουμε, όμως όχι να δίνουμε όλη τη δύναμή μας, κάνοντας εκείνους θεούς. Είναι κι αυτοί άνθρωποι, κι ως άνθρωποι μπορούν να κάνουν λάθη. Παρότι η βοήθεια μπορεί να είναι χρήσιμη, εμείς εντέλει θα επιλέξουμε ποια βοήθεια είναι χρήσιμη και ποια όχι. Μπορούμε να έχουμε απευθείας πρόσβαση το Θεό, χωρίς μεσάζοντες, γιατί ο Θεός μιλά μέσα στην καρδιά μας.

Δεν υπάρχει ασφάλεια αλλού. Πολλοί συμπολίτες μας σήμερα αποθηκεύουν ξηρά τροφή για την περίπτωση ενός διατροφικού εφιάλτη-σοκ, που θα ακολουθήσει ένα οικονομικό κραχ. Σύμφωνοι να προνοούμε, αλλά για πόσο; Μπορούμε να αποθηκεύσουμε τροφή για όλη μας τη ζωή; Μπορούμε να κάνουμε τα χρήματά μας ασφαλή για πάντα; Ότι κι αν κάνουμε, περιέχει ρίσκο. Ακόμη και τα τρόφιμα μπορούν να κλαπούν. Τίποτα υλικό δεν είναι απόλυτα ασφαλές. Η «επένδυση» όμως σε πίστη, σε καλή πρόθεση, σε αγάπη, σε πνευματική ζωή είναι η καλύτερη «επένδυση». Και βάζω τον όρο «επένδυση» σε εισαγωγικά, γιατί το αποτέλεσμα αυτής της επένδυσης είναι άγνωστο. Όμως, παραδόξως, αυτή η επένδυση είναι και η πιο σίγουρη. Από τη στιγμή που «επενδύεις» πνευματικά για να «πάρεις», αμέσως χάνεις το όφελος. Όταν αφήνεσαι με πίστη, στις αξίες, στον πιο καλοπροαίρετο τρόπο ζωής, χωρίς να προσδοκάς ανταλλάγματα, τότε η ζωή θα σε φροντίσει με τον τρόπο που είναι καλύτερος για σένα, όχι με τον τρόπο που εσύ πιστεύεις ότι είναι καλύτερος για σένα. Το βιβλίο Α Course Ιn Μiracles (θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως οδηγός πνευματικής ψυχοθεραπείας) λέει ότι «ο κόσμος αυτός είναι κόσμος ιδεών». Λέει επίσης ότι «μια ιδέα δεν εγκαταλείπει την πηγή της». Το γράπωμα υλικών αγαθών, που κάνουν πολλοί σήμερα, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους, προέρχεται από φόβο και εγωκεντρισμό. Μέσα από τα γράπωμα, προσπαθούν να εξασφαλίσουν για τους εαυτούς τους ασφάλεια κι ευημερία. Πώς μπορεί όμως η αφθονία και η ασφάλεια να προκύψουν από τις ιδέες του φόβου και της τσιγκουνιάς? Δεν μπορούν.

Έχουμε δημιουργήσει ένα απόλυτα δυσλειτουργικό κόσμο κι όμως γαντζωνόμαστε επάνω του, όσο πιο σφιχτά μπορούμε. Η ιδέα της αλλαγής, της απελευθέρωσης, από τις παλιές συνήθειες και τον παλιό εαυτό, μας φαίνεται απειλητική, ακόμη κι αν τότε θα είμαστε πολύ πιο χαρούμενοι. Ας αφήσουμε την πηγή της αγάπης να μας καθοδηγήσει προς την ελευθερία μέσα από αυτόν τον κόσμο που αλλάζει ριζικά. Είναι όπως ο φόβος της επιτυχίας: Προτιμούμε τη μιζέρια που γνωρίζουμε, παρά το άγνωστο, ακόμη κι αν είναι πολύ καλύτερο. Η αλλαγή όμως θα έρθει. Δεν θα μας ρωτήσει. Όσο πιο νωρίς το αντιληφθούμε, όσο πιο νωρίς δούμε πώς ό,τι συμβαίνει, συλλογικά κι ατομικά, έχει λόγο που συμβαίνει, όσο προσπαθούμε να δούμε το βαθύτερο νόημα αυτής της αλλαγής για τη δική μας ζωή, όσο έχουμε την ταπεινότητα να ζητήσουμε καθοδήγηση από αυτήν την άγνωστη δύναμη που δημιούργησε ό,τι είναι αληθινό και που έχει απόλυτη γνώση κι ευφυία για τα πάντα, τόσο πιο εύκολη θα είναι η αλλαγή. Η εμπιστοσύνη, η ζωή στο τώρα, (χωρίς να γνωρίζουμε το μέλλον, χωρίς να λειτουργούμε υπολογιστικά και χωρίς να κρίνουμε βάσει παρελθόντος) θα είναι από τα απαραίτητα στοιχεία, για να επιβιώσουμε, αλλά θα είναι και πολύ απελευθερωτικά. Η αυθόρμητη, εγγενής, αθώα αγάπη είναι σημαντικό να επιστρέψει στις καρδιές μας, όπως όταν ήμασταν παιδιά, πριν καλυφθεί από χιλιάδες καταδικαστικές σκέψεις και άπειρο κυνισμό, που λένε ότι «κανένας άνθρωπος ούτε καν ο εαυτός μας, δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης». Μια σκέψη αγάπης όμως εξουδετερώνει χιλιάδες αρνητικές σκέψεις. Αν δυσκολευτούμε να θυμηθούμε την αγάπη, ας την φανταστούμε σαν φως που βγαίνει από την καδιά μας κι ας φανταστούμε να την δίνουμε σε όποιον γνωρίζουμε, αλλά κι όποιον δεν γνωρίζουμε. Δεν είναι απλή φαντασία.Έτσι ανακαλύπτουμε άγνωστες πτυχές του εαυτού μας και το αποτέλεσμα θα είναι πολύ ισχυρό, όχι μόνο σε εμάς αλλά και σε πολλούς άλλους γύρω μας, ακόμη κι αν δεν μπορεί το μικρό μας μυαλό αυτή τη στιγμή να αναλύσει πώς.


Η αγάπη θα πρέπει να είναι η αφετηρία μας. Η αγάπη, από εκεί ξεκινάμε και όλα τα υπόλοιπα σιγά σιγά θα έρθουν. Αλλιώς, όσα ρύζια κι αν συγκεντρώνουμε στην αποθήκη….
Πρεκατέ Βικτωρία, 28/12/2011 www.brightplanet.blogspot.com