Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…

Πριν από μερικές εβδομάδες, κυριαρχούσε στα ΜΜΕ η υπόθεση γνωστού μοντέλου σε πρωταγωνιστικό ρόλο ταινιών σεξ. Μου έκανε εντύπωση, η προθυμία πάρα πολλών αντρών και γυναικών, επωνύμων και μη, να βγουν μπροστά, να κατακρίνουν, να καταδικάσουν, να ηθικολογήσουν, να κατακεραυνώσουν, όχι τόσο την πράξη, αλλά, ως συνήθως, τον εύκολο στόχο, τη νεαρή γυναίκα… Με μίσος και σταυροφορικό ζήλο βγήκαν μπροστά, εκσφενδονίζοντας εναντίον του μοντέλου:
«αυτά που κάνετε διαφθείρουν τη νεολαία μας» (λες και η νεολαία μας δεν βλέπει στο διαδίκτυο, στα τηλεοπτικά κανάλια ή στα DVD εφημερίδων άλλα πολλά απίστευτα)

«άλλες στην ηλικία της είναι μάνες» (λες και το «μάνα» είναι αγιοποιητικός τίτλος, λες και δεν υπάρχουν «μάνες» που κάνουν άλλα πράγματα, χειρότερα και κρυφότερα).

Βγήκαν και κάποιοι άλλοι, πιο προχωρημένοι, που κατάλαβαν ότι δεν είναι πολιτικά ορθό «να ηθικολογούμε εμείς οι υπόλοιποι, λες και ζούμε σε κοινωνία αγίων, αλλά αυτό που σοκάρει είναι, όχι ότι έβγαλε τα dvd, τη δουλειά της έκανε, αλλά ότι είπε ψέματα, έπλεξε μια ιστορία, για να αυξηθούν οι πωλήσεις». Δεν κατακρίνουμε δηλαδή για το ένα πράγμα, αλλά για κάτι πάντως πρέπει να κατακρίνουμε, μη τυχόν και μας ξεφύγει κάτι ασχολίαστο…
Άλλο πάλι έδειξαν μεγαλοψυχία και «ανωτερότητα», και δήλωσαν «εγώ τη λυπάμαι για το ξεπεσμό της». Κατάκριση δηλαδή, αλλά μεγαλόψυχη κατάκριση, να φαινόμαστε και καλοί από πάνω…
Εν τω μεταξύ, για όλους τους υπολοίπους, που καθοδήγησαν, που πρότειναν, που παρήγαγαν, που διακίνησαν, που πούλησαν και που αγόρασαν το DVD, κουβέντα….

Παρακολουθώντας όλο αυτό μου ήρθαν διάφορες σκέψεις. Η πρώτη ήταν εκείνο το συγκλονιστικό μάθημα που μας έδωσε ο Ιησούς Χριστός, όταν είπε για τη γυναίκα που ήταν όλοι έτοιμοι να λιθοβολήσουν, «ο αναμάρτητος πρώτος τω λίθω βαλέτω». Μόνο που τώρα ο όχλος ήταν τα τηλεπαράθυρα με τις τηλεπερσόνες και τα πηγαδάκια σε κάθε εργασιακό χώρο, που δεν είχαν με τι άλλο να ασχοληθούν. 2000 χρόνια μετά κι ακόμη δεν το μάθαμε το μάθημα…
Η πορνογραφία είναι κάτι στο οποίο είμαι αντίθετη και πιστεύω ότι βλάπτει όλους όσους έρχονται σε επαφή με αυτήν, είτε συμμετέχουν, είτε την παράγουν, είτε την καταναλώνουν. Είναι σαν χαρακιά στην αθωότητα της ψυχής μας και δεν εννοώ μόνο τη σεξουαλική αθωότητα. Από αυτή τη θέση όμως στο να δαιμονοποιούμε ανθρώπους υπάρχει μεγάλη διαφορά.
Ένα πολύ σημαντικό σημείο στην ιστορία αυτή είναι το θέμα της ηλικίας. Η συγκεκριμένη γυναίκα είναι πολύ νέα, λίγο μετά τα είκοσι. Δεν μπορώ να γνωρίζω τις λεπτομέρειες της δικής της ιστορίας, άρα δεν θα αναφερθώ σε εκείνη συγκεκριμένα. Γενικά, ενώ μπορούμε να διαφωνούμε με πράξεις, δεν μπορούμε να κατακρίνουμε ανθρώπους, γιατί ΠΟΤΕ δεν έχουμε όλα τα δεδομένα. Και εξάλλου κανείς δεν μας όρισε δικαστές. Πόσοι από εκείνους που βιάστηκαν να βγουν και να σχολιάσουν θα ένιωθαν τελείως άνετα να βγει ολόκληρο το δικό τους ερωτικό παρελθόν στα κανάλια; "Μη κρίνετε για να μην κριθείτε..". Ας αφήσουμε τις κρίσεις στο Θεό, άλλο ένα μάθημα που φαίνεται να ξεχάσαμε…

Γενικά πάντως, για τα νέα κορίτσια, θεωρώ ότι οι μετεφηβικές και νεανικές ηλικίες είναι πολύ επικίνδυνες και ελλοχεύουν πολλούς κινδύνους. Το ότι πάτησε κάποιος τα 18, δεν τον κάνει αυτόματα ενήλικα. Πολλά από τα νέα παιδιά σήμερα είναι ουσιαστικά παιδιά, όσον αφορά την ευαλωτότητα και την ανάγκη για προσοχή. Αν είχαν παραμεληθεί, καταπιεστεί ή κακοποιηθεί από τους γονείς, η ανάγκη για προσοχή και επιβεβαίωση, σε συνδυασμό με την περιέργεια, την ανάγκη να επαναστατήσουν, αλλά και την σεξουαλική ορμή που φυσιολογικά αναδύεται σε αυτές τις ηλικίες, είναι εξαιρετικά εύκολο να παρασυρθούν από μεγαλύτερους ανθρώπους που θα τους δώσουν προσοχή, που θα τους χειριστούν με ένα σωρό κοπλιμέντα, που θα τους παρουσιαστούν ως «συμπονετικοί φίλοι» που κατανοούν την καταπίεση στο σπίτι, που θα τους παρουσιαστούν ως έμπειροι σεξουαλικά, αλλά ταυτόχρονα θα τους λένε «δε σε θέλω όμως μόνο για το σεξ». Με αυτήν την έννοια, θεωρώ ότι ο/η 24 χρονος/η δεν έχει μεγαλύτερη ευθύνη από όση ο/η 17 χρονος/η, όταν καθοδηγείται από έμπειρα μεγαλύτερα άτομα σε διάφορες σεξουαλικές πράξεις που το θυματοποιούν. Οι νέοι ξεκινούν τη σχέση με τον προαγωγό ή την κακοποιητική σχέση, ελπίζοντας να πάρουν «εκδίκηση» για τους σκληρούς γονείς τους, ότι «να, τώρα δεν σας έχω ανάγκη εσάς, υπάρχουν άλλοι που με θαυμάζουν», μόνο για να ανακαλύψουν αργότερα ότι η θυματοποίηση από τους νέους «εραστές» καταλήγει να είναι πολύ χειρότερη από ό,τι είχαν βιώσει ποτέ στο σπίτι. Εξάλλου, ποιος ενημέρωσε τα παιδιά για την αυτοπροστασία και την αυτοεκτίμηση? Το κράτος? Οι εκπαιδευτικοί? Ας μη μιλούμε λοιπόν, γιατί έχουμε μεγάλη ευθύνη που δεν προστατεύουμε τους νέους ανθρώπους…
Ειδικά για να νέα κορίτσια, έχω ξαναγράψει επανειλημμένα. Υφίστανται σήμερα τεράστιες πιέσεις από τα ΜΜΕ για πολλά αντιφατικά πράγματα…Να ξεκινήσουν σεξουαλική δραστηριότητα νωρίς. Να έχουν οπωσδήποτε φίλο και «εμπειρίες», αλλά ταυτόχρονα να έχουν και στο νου τους να «αποκατασταθούν». Να «ξεφορτωθούν» την παρθενιά τους στην κατάλληλη ηλικιακή γκάμα (κάποιος εγκατέλειψε επί τόπου τη φίλη του, όταν εκείνη του είπε σε ηλικία 27 χρονών ότι είναι παρθένα), αλλά όχι πολύ νωρίς, να μη θεωρηθούν και ελευθερίων ηθών.. Οι πιέσεις είναι τεράστιες, πολλές φορές και από τις ίδιες τις μητέρες, κανείς όμως δεν τους μιλά για αυτοεκτίμηση, για αυτοσεβασμό, για αυτοπροστασία. Όλοι όμως είναι έτοιμοι να καταδικάσουν το πρώτο παραστράτημα και να σπιλώσουν τα κορίτσια, όχι τα ΜΜΕ, ούτε το κράτος, ούτε τους εαυτούς τους. Μήπως είναι καιρός να υποκρινόμαστε λιγότερο και να νοιαστούμε περισσότερο?
Πρεκατέ Βικτωρία
1 Ιουνίου 2010