Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς

Διαστρέβλωση λέξεων
Στον απόηχο της νεάς δανειακής σύμβασης, αναρωτιέται κανείς πια για το νόημα των λέξεων…
Η Ελλάδα έχει επίσημα πλέον χρεοκοπήσει (καθώς έτσι ορίστηκε από τους οίκους αξιολόγησης, αλλά και την ενεργοποίηση των ασφαλίστρων CDS). Κι όμως η χρεοκοπία ονομάστηκε «θρίαμβος»…
Η απώλεια εθνικής κυριαρχίας ονομάστηκε «αλληλεγγύη», και η συνέχεια μιας αποδεδειγμένα καταστροφικής οικονομικής συνταγής δανεισμού-περικοπών ονομάστηκε «βοήθεια»…

Διαστρέβλωση των λέξεων...Τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου του εφαρμοστικού νόμου, και ιδιαίτερα όσα αφορούν τη ελληνική γη, όποιος κι αν τα διαβάσει, δεν μπορεί παρά να σοκαριστεί… Κι όμως, δεν έχω ακούσει ΠΟΤΕ να αναφέρεται τίποτα για αυτές τις λεπτομέρειες του εφαρμοστικού νόμου στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ποτέ. Απουσία των λέξεων. Ο δανεισμός με επιτόκιο δεν γίνεται ποτέ λόγω καλοσύνης.Αυτά έχουν ειπωθεί από καιρό...Λήθη λέξεων...:

"Αν δώσεις χρήματα σε φτωχό, να μην συμπεριφερθείς σαν δανειστής. Να μην πάρεις τόκους από εκείνον". (Έξοδος 22.25, Βίβλος)

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, για να βοηθηθούμε, είναι να σιγήσουμε στα εξωτερικά ακούσματα και να αναρωτηθούμε μέσα μας, ρωτώντας την καρδιά μας: «Ποια είναι η αλήθεια πίσω από όλα αυτά;» «Αν η καρδιά μου ήξερε όλη την αλήθεια για τη χώρα μου, ποια θα ήταν;», χωρίς φανατισμούς, χωρίς κομματικά «κολλήματα», χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς φόβο. Και μετά να αποφασίσουμε. Θα χρειαστεί να ρωτήσουμε την καρδιά μας, γιατί είναι ο μόνος οδηγός που έχει απομείνει πια για την αλήθεια. Οι λέξεις πια έχουν χάσει το νόημά τους.

Απουσία λέξεων...
Πρόσφατα μιλούσα με έναν νεοάνεργο, νεοάστεγο και στην ερώτησή μου «Πώς βοήθησαν οικογένεια και φίλοι όταν έμαθαν για την κατάστασή σου;» η απάντηση ήταν απλά, ότι εξαφανίστηκαν όλοι. Σταμάτησαν να παίρνουν τηλέφωνο. Και δεν είναι ο μόνος. Δυστυχώς, είναι πολλές οι περιπτώσεις όπου ακριβώς επάνω στην κρίση, όταν χρειάζονται βοήθεια περισσότερο από ποτέ, οι άλλοι φοβούνται κι εξαφανίζονται. Απουσία λέξεων. Βλέπω τους ανθρώπους να διαιρούνται σε δύο κατηγορίες κατά τη διάρκεια της κρίσης. Σε εκείνους που φοβούνται τον πόνο των άλλων και φεύγουν με τα χίλια (ακόμη κι αν είναι δικός τους άνθρωπος) και σε εκείνους που κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή, ο πόνος των άλλων ξυπνά την αλληλεγγύη και συμπόνια και τους κινητοποιεί να σταθούν δίπλα στο συνάνθρωπο. Θα πρέπει όλοι να διαλέξουμε σε ποια κατηγορία θα ανήκουμε.

Μια πολύτιμη λέξη...
Μια συνεργάτις πρόσφατα μου θύμισε μια ελληνική λέξη, που περικλείει μέσα της απέραντη σοφία και δύναμη.
«σπλάχνο», «ευσπλαχνία», «σπλαχνίζομαι», «σπλαχνικός»

Μου είπε ότι όταν βλέπεις τον άλλον σε πόνο, το πρώτο και σημαντικότερο είναι να τον «σπλαχνιστείς». Αυτή η λέξη δεν υπάρχει σε άλλες γλώσσες. Είναι κάτι παραπάνω από τη συμπόνια. Η αγάπη νιώθεται στην καρδιά. Η συμπόνια νιώθεται κυριολεκτικά στα «σπλάχνα», στομάχι, καρδιά, εντόσθια.  Πόσο αλήθεια «σπλαχνιζόμαστε» τους άλλους και πόσο απλά δίνουμε αφ’υψηλού διανοητικές συμβουλές;
Για όσους από εμάς πιστεύουμε στο Χριστό, αντλούμε δύναμη. Γνωρίζουμε ότι είμαστε ασφαλείς εν Χριστώ. Ο «αίρων τα αμαρτίας του κόσμου» μας έχει σώσει. Η πεποίθηση αυτή μας δίνει τη γαλήνη, την ηρεμία, το περιθώριο, να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, γνωρίζοντας ότι και οι άλλοι είναι, εν τέλει, επίσης ασφαλείς εν Χριστώ. Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαστε μια ξεχωριστή ομάδα ανθρώπων, ανώτερη από άλλες. Όμως αυτός ο τρόπος έχει αποτέλεσμα για εμάς. Όταν δεν υπάρχει πόλεμος μέσα μας, δεν έχουμε την ανάγκη να προβάλλουμε σύγκρουση στους άλλους. Δε χρειάζεται να τους φοβόμαστε, ούτε να τους αποφεύγουμε, ούτε να τους επιτεθούμε, έστω και στη σκέψη. Είμαστε ασφαλείς εν Χριστώ κι αυτή η ασφάλεια αποπνέει γαλήνη. Και στη γαλήνη και την εμπιστοσύνη, όλα τα καλά και όλα τα θαύματα γίνονται.

Πρεακτέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.com, 16/3/2012