Θάνατος για χόμπι

Θάνατος για χόμπι



Πρόσφατα, σε μία πεζοπορική εκδρομή στα ελληνικά βουνά, βρέθηκα αντιμέτωπη με μια ασυνήθιστη, ίσως λίγο παράδοξη, συνάντηση: τρεις ομάδες, μία ομάδα πεζοπόρων (η δική μας), μια ομάδα κυνηγών (όχι δική μας!) και μια ομάδα αγριογούρουνων συμπέσαμε στο ίδιο σημείο την ίδια χρονική στιγμή. Ενδιαφέρων συγχρονισμός, δεν είναι;

Υπήρξε σύγχυση, καθώς αποσπάστηκε η προσοχή των κυνηγών για να προστατέψει το απρόσκλητο -και ίσως ανεπιθύμητο- γκρουπ των ορειβατών από αδέσποτες σφαίρες συναδέλφων τους πιο πάνω, οι οποίοι αγνοούσαν την ύπαρξή μας. Οι τελευταίοι, με τους πυροβολισμούς τους, είχαν ήδη κατευθύνει σε πανικόβλητη φυγή μια ομάδα 8-10 αγριογούρουνων προς το μέρος μας. Η στιγμή που πέρασαν τα αγριογούρουνα από μπροστά μας ήταν σχεδόν σουρεαλιστική. Μείναμε με το στόμα ανοιχτό από θαυμασμό για κάτι τόσο σπάνιο, τόσο δυναμικό, τόσο ασυνήθιστο και τόσο αμόλυντο, που κατοικεί στην ελληνική φύση ακόμη, όπως χιλιάδες χρόνια πριν. Όσοι από τους πεζοπόρους μείναμε πιο πίσω τρέχαμε με δέος να δούμε το κοπάδι. Όταν είδα να τρέχει επίσης με δέος και ο κυνηγός μαζί μας, να σηκώνει με ορμή το όπλο και να πυροβολεί με μια εκκωφαντική τουφεκιά δίπλα, ένιωσα ότι βρισκόμουν σε θέατρο του παραλόγου. Ακολούθησε σύγχυση, ακούστηκαν κραυγές, που δεν μπορούσα να καταλάβω αν προέρχονταν από τρομαγμένους πεζοπόρους που είχαν μείνει πιο πίσω και δεν ήξεραν τι συνέβαινε ή από πληγωμένα αγριογούρουνα που ψυχορραγούσαν ή από θυμωμένους κυνηγούς που τους ξέφευγε το θήραμα. Προσευχόμουν μέσα μου να τους ξεφύγουν μακριά, όπως και πράγματι έγινε τη συγκεκριμένη στιγμή. Ένιωσα όμως συντετριμμένη, για μια ακόμη φορά, από τη σκληρότητα, την αχαριστία, τον εγωισμό του ανθρώπου προς τη φύση. Όταν ρωτήσαμε τους κυνηγούς (οι οποίοι ήταν κατά τ’ άλλα πολύ ευγενικοί και βοηθητικοί προς εμάς) «γιατί τα σκοτώνετε, αφήστε τα να ζήσουν», η απάντηση ήταν:



«Εσείς κάνετε το χόμπι σας κι εμείς το δικό μας».



Ακριβώς. Θάνατος για χόμπι.



Κανείς από τους κυνηγούς δεν πεινά, ούτε του λείπει το κρέας. Είναι θάνατος για χόμπι.

Κανείς κυνηγός δεν υποχρεούται από την οικογένειά του να κυνηγήσει για να επιβιώσουν. Είναι θάνατος για χόμπι.

Κανείς κυνηγός δεν βγάζει καν χρήματα από αυτή τη δραστηριότητα, μάλλον ξοδεύει. Είναι θάνατος για χόμπι.



Ακούω επιχειρήματα για το ένστικτο του κυνηγού, που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο κλπ. κλπ. Ο κυνηγός, όμως, όταν κυνηγούσε, έψαχνε για τροφή, όχι για διασκέδαση. Είχε μόνο το κοντάρι του. Σήμερα, μαζί με το ένστικτο του κυνηγιού, βλέπω να υπάρχει και το ένστικτο του τουφεκιού, το ένστικτο του κινητού τηλεφώνου, το ένστικτο του GPS και το ένστικτο των τζιπ με τα οποία συνεννοούνται για τις ενέδρες. Με τέτοια ένστικτα γίνεται σπουδαίο κυνήγι… Είναι θάνατος για χόμπι. Τεχνολογικά εξελιγμένο χόμπι.



Ακούω επιχειρήματα ότι «ζώα είναι, δεν έχουν αξία, ο άνθρωπος είναι ανώτερος». Η ανωτερότητα του ανθρώπου είναι μια μεγάλη φιλοσοφική συζήτηση και δεν είναι εδώ ο κατάλληλος χώρος. Όμως, όσον αφορά στη βιολογία του θέματος, το ποσό της αδρεναλίνης, η ένταση της αγωνίας και του σωματικού πόνου, που βιώνεται από το ζωντανό τη στιγμή που το κυνηγούν με το τουφέκι είναι ανάλογα με αυτά που θα βίωνε ο άνθρωπος σε αντίστοιχη θέση, καθώς το νευρικό τους σύστημα για την επιβίωση είναι αντίστοιχα ανεπτυγμένο. Ο πόνος, η επιθανάτια αγωνία είναι παρόμοια. Η «ανωτερότητα του ανθρώπου» είναι το δικό μας αυθαίρετο αυτό-χρίσμα, ώστε να εκτελούμε άνετα το "θάνατο για χόμπι".



Ακούω επιχειρήματα για το κρέας που τρώμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι από τα σφαγεία- «εκείνα τα ζώα δεν έχουν ψυχή;». Έχουν, βεβαίως. Και ψυχή και ζωή. Και την προσφέρουν με αυτοθυσία για να τραφεί ο άνθρωπος. Για αυτό θα πρέπει την τροφή από τα ζώα να τη δεχόμαστε με ευγνωμοσύνη, με ταπεινότητα και με μέτρο. Στις ανεπτυγμένες χώρες σήμερα το 25% της τροφής που παράγεται το πετάμε στα σκουπίδια λόγω κακής διαχείρισης, κακής αποθήκευσης, σπατάλης κλπ. Πόσα ζώα έδωσαν τη ζωή τους για να τραφεί ο άνθρωπος και βρέθηκε το κρέας τους στα σκουπίδια;



Παίρνουμε, παίρνουμε από τη φύση, καταστρέφοντας την αλόγιστα, πατώντας την σαν λιωμένο τσιγάρο στο δρόμο. Παίρνουμε, παίρνουμε, θεωρώντας τα πάντα δικαίωμά μας, αλαζονικά, υβριστικά, πλεονεκτικά, με θράσος. Ας αφήσουμε κάτι για εκείνη. Ας μείνει κάτι. Ας πούμε ένα ευχαριστώ με συστολή κι ας μη το πάρουμε όλο. Η φύση έχει ανεχτεί πολλά από εμάς κι αναρωτιέμαι αν θα χρειαστεί τελικά να τη στερηθούμε για να αναλογιστούμε τι κάναμε.



Ο θάνατος ενός ζώου δεν μπορεί να είναι χόμπι.

Κάπου διάβασα ότι το ζώο που θανατώνεται με άσχημο τρόπο, εκκρίνει αδρεναλίνη, η οποία μένει στους ιστούς τους και η οποία διοχετεύεται σε εκείνον που θα το καταναλώσει. Δεν ξέρω αν ισχύει. Ίσως όμως αυτός να είναι ο μόνος τρόπος για να βιώσει εκείνος που σκοτώνει- κυριολεκτικά στο «πετσί του»- την αγωνία του θηράματος. Κι ίσως αυτός να είναι ο μόνος τρόπος, για να καταλάβει τελικά ότι ο θάνατος δεν είναι χόμπι...



Πρεκατέ Βικτωρία

Εκπαιδευτικός

www.brightplanet.blogspot.com 10/12/09 (δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία "Η φάρμα των ζώων", www.enet.gr 26/12/09)