Η ορειβασία και οι άστεγοι

Χρόνια τώρα ασχολούμαι με την ορειβασία, καθώς λατρεύω τα ελληνικά βουνά, αλλά πρόσφατα μου έδωσαν ένα διαφορετικό μήνυμα. Σε μια πρόσφατη εκδρομή, στα 2000μ, έστρωσα τη νύχτα έξω από το καταφύγιο για να δω τα αστέρια. Εξοπλισμένη με τον πιο hi-tech υπνόσακο, θερμο-εσώρουχα, fleece, αντιανεμικά κλπ. δεν μπόρεσα να μείνω πάνω από μισή ώρα, όσο κι αν η θέα ήταν εκπληκτική. Ο καιρός ήταν παγωμένος, γύρω στους -2 βαθμούς, αλλά και ξάστερος, χωρίς αέρα. Παρ’ όλα αυτά, το κρύο ήταν διαπεραστικό. Το κρύο είναι σαν μια απλωμένη μάζα υγρού σιδήρου, κρύου υγρού σιδήρου. Διαποτίζει όλα τα σκεπάσματα, αγκαλιάζει το σώμα, ό,τι κι αν φορά, και μετά στερεοποιείται παίρνοντας τη φόρμα του σώματος. Από εκεί και μετά αρχίζει τη δουλειά του. Ρουφά διαρκώς θερμότητα από το σώμα. Όση κι αν παράγεις, άλλη τόση ρουφά. Ο παγωμένος αέρας συμπληρώνει το έργο, ρουφώντας όλη τη θερμότητα από τα σωθικά, μέσω της αναπνοής. Πρώτα παγώνουν τα άκρα, τόσο που πονούν. Αρχίζεις και τρέμεις και προσπαθείς να τρίψεις τα δάχτυλα των ποδιών μεταξύ τους μπας και ζεσταθούν, αλλά επειδή είναι παγωμένα, απλώς πονάνε ακόμη χειρότερα. Εκεί, το πείραμα σταμάτησε. Μπήκα στο καταφύγιο και πήγα δίπλα στη φωτιά. Ήταν το μόνο που δούλεψε. Μου πήρε πάνω από ώρα να ξεπαγώσω.
Όμως εγώ είχα την επιλογή της φωτιάς…

Αν δεν έκανα ορειβασία, δεν θα μπορούσα να νιώσω πώς μπορεί να νιώθουν οι άστεγοι με το κρύο. Θα έλεγα, ναι ,πράγματι, είναι δύσκολο, αλλά δεν θα μπορούσα να νιώσω πώς είναι να προσπαθείς να παλέψεις, με το κρύο να σε πνίγει από παντού…Δεν παλεύεται… Τώρα πια δεν μπορώ να πάω για ύπνο, στη ζεστασιά του σπιτιού μου, χωρίς να σκέφτομαι, πώς θα βγάλει τη σημερινή νύχτα εκείνος που θα κοιμηθεί στη θερμοκρασία που έχει το μπαλκόνι έξω. Τώρα ξέρω πώς θα ήταν να κοιμάται κανείς το Δεκέμβρη στο μπαλκόνι…Δεν παλεύεται… Πώς περνούν εκείνοι κάθε νύχτα έξω;… Το να προσπαθείς να κοιμηθείς με το κρύο, είναι μαρτύριο. Πώς μπορεί να είναι να πεθαίνεις από το κρύο; Δεν ξέρω, δεν μπορώ να φανταστώ…

Πέρσι το χειμώνα πέθαναν τρεις άστεγοι από το κρύο στην Αθήνα, μια παγωμένη νύχτα του Φλεβάρη…. Φέτος είναι πολύ περισσότεροι στους δρόμους. Πόσοι άστεγοι μπορεί να παλεύουν κάθε νύχτα ανά τον κόσμο, σε μεγάλες χώρες, όπως ΗΠΑ και Ρωσία ή και σε μικρότερες, φτωχές, πλούσιες, δεν έχει σημασία, πόσοι μπορεί να παλεύουν το καθημερινό μαρτύριο του να προστατευτούν από το σιδερένιο καλούπι γύρω από το σώμα, που ανελέητα ρουφά θερμότητα;

Δεν ξέρω, αλλά ας ξαναγυρίσουμε στην Αθήνα. Πολλοί περνούν το μαρτύριο αυτό καθημερινά, ενώ υπάρχουν πάμπολλοι χώροι, που ανήκουν είτε στο δήμο είτε στο κράτος, κάποιοι λειτουργούν ως γραφεία, άλλοι εγκαταλελειμμένοι, οι οποίοι κλειδώνουν καλά καλά τη νύχτα, κρατώντας τους άστεγους έξω. Υπάρχουν πάμπολλοι ιδιωτικοί χώροι, δωμάτια, διαμερίσματα, ακόμη και διάδρομοι, θερμαινόμενοι. Κοιτώντας το λίγο από μακριά, αναρωτιέμαι…Πώς θα εξηγήσουμε μετά από χρόνια, μετά από αιώνες, στους απογόνους μας, σε κάποιο μελλοντικό πολιτισμό, στο Θεό... ότι υπήρχαν, κάποτε, στις πόλεις των ανθρώπων, χιλιάδες αχρησιμοποίητα τετραγωνικά κτισμένου ζεστού χώρου...κι ότι οι άνθρωποι τα κλείδωναν, ενώ χιλιάδες άλλοι άνθρωποι- άστεγοι- τουρτουρίζαν και πέθαιναν από το κρύο; Πώς θα εξηγήσουμε αυτό το παράδοξο; Υπάρχει κάτι θεμελιωδώς λάθος, κάτι τραγικά λάθος σε όλο αυτό…

Ναι, ίσως δεν έπαιρνε κάποιος εύκολα έναν άστεγο μέσα στο δωμάτιό του. Στην είσοδο της πολυκατοικίας του όμως; Οι διάδρομοι των πολυκατοικιών, ακόμη και των γραφείων είναι ζεστοί…Κι αυτό που έχει ανάγκη ο άστεγος, ακόμη πιο πολύ κι από το κρεβάτι, είναι η ζεστασιά… Θα μπορούσαν διάδρομοι που δεν χρησιμοποιούνται, με μια κοινόχρηστη τουαλέτα σε ένα κτίριο γραφείων, να παραχωρούνται στους άστεγους τουλάχιστον το βράδυ, κι ας ερχόταν το πρωί μια καθαρίστρια, το κόστος θα ήταν ελάχιστο. Ναι, το ιδανικό θα ήταν να έχουν κανονικά δωμάτια, αυτό δικαιούνται…Όμως με τη δικαιολογία έλλειψης πόρων για δωμάτια, τελικά δεν κάνουμε το απολύτως τίποτα - αφήνοντας ως μόνη επιλογή το δρόμο. Αυτό δεν είναι έλλειψη πόρων, αυτό είναι έλλειψη στοιχειώδους ανθρωπιάς. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ για την αδράνεια απέναντι στους άστεγους είναι ότι πρέπει, έστω και για μία φορά, να δοκιμάσουμε όλοι ορειβασία… Μόνο τότε θα καταλάβουμε…

Πρεκατέ Βικτωρία, 1/12/2011, www.brightplanet.blogspot.com


Αν θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:

Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας» http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf

Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html

Καταφύγιο Αγάπης και Συμπαράστασης, Αθήνα τηλ. 201-5012608

Πρόγραμμα Άρτος Επιούσιος. Εθελοντές σε κάθε γειτονιά συλλέγουν και διανέμουν προϊόντα από βιολογικές αγορές και ψωμί για ιδρύματα και άπορες οικογένειες στην γειτονιά τους. Αν έχετε ομάδα 5-6 εθελοντών κι ενδιαφέρεστε να ξεκινήσετε το πρόγραμμα στην περιοχή σας, τηλεφωνήστε στο 210-9948456

Το ακόλουθο απόσπασμα είναια πό την εφημερίδα Έθνος και δίνει πληροφορίες για βοήθεια στους άστεγους στην Αθήνα

"Το Κέντρο Υποδοχής του δήμου (ΚΥΑΔΑ) το οποίο είναι σε επιφυλακή επί 24ώρου βάσεως, οργανώνει τις δράσεις ανάλογα με τις αναφορές. Ομάδες εργαζομένων και εθελοντών πηγαίνουν στα σημεία που έχουν εντοπιστεί άστεγοι, με τρόφιμα και ρούχα, ενώ όπου χρειαστεί τους μεταφέρουν στους κλειστούς χώρους φιλοξενίας, οι οποίοι είναι:
• Πολιτιστικός Χώρος 4ης Δημοτικής Κοινότητας, Λένορμαν και Αλεξανδρείας.
• Λέσχη Φιλίας Αγίου Μελετίου και Ξεναγόρα 6.
• Λέσχη Φιλίας Κίου 5, Κυψέλη.
• Κλειστό Γυμναστήριο Ρουφ, Πειραιώς και Εχελιδών 69.
Επίσης, οι πολίτες μπορούν να επικοινωνούν με το τηλεφωνικό κέντρο του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων στους αριθμούς: 210 5246515 και 210 5239465. Επίσης, καθ' όλη τη διάρκεια του 24ώρου στον τετραψήφιο τηλεφωνικό αριθμό 1960."
Πηγή:
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63609755