Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης

Νιώθω άνετα και με εμπιστοσύνη στη ροή της ζωής. Παρατηρώ συνεχώς πως, όταν ακούω την εσωτερική μου καθοδήγηση, βρίσκονται λύσεις, στον οικονομικό τομέα και αλλού, γλιτώνω από ανώφελα έξοδα ή αδιέξοδες επιλογές. Δεν αφήνω το φόβο ή την ανησυχία, καθώς ξέρω ότι το συναίσθημα θα επηρεάσει τη ζωή μου αρνητικά. Παρά τη γενική σιγουριά και ηρεμία, πρόσφατα υπήρξε μια αφορμή, λόγια άλλων, σκέψεις, κάτι που άκουσα στις ειδήσεις, που, μετά από μία σειρά αγχωμένων σκέψεων, με έβγαλαν από τη συνήθη κατάσταση ηρεμίας και μέσα σε δυο ώρες κατέληξα να νιώθω ένα πολύ περίεργο και παγιωμένο αίσθημα «φόβου επιβίωσης». Ενός παράλογου φόβου που θα μπορούσε να περιγράψει κανείς σε κοινή γλώσσα «φόβος μη μείνω στο δρόμο». Ήταν τόσο ασυνήθιστο και ξένο, που αμέσως βάλθηκα να δω τι είναι. Με έκπληξή μου διαπίστωσα ότι ο φόβος αυτός, που είχε μια εντελώς συγκεκριμένη γεύση, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ! Μέσα από τις νεφελώδεις δικές μου αμφιβολίες, ΑΚΟΥΜΠΗΣΑ το φόβο που βρίσκεται στο ανθρώπινο συλλογικό ασυνείδητο σχετικά με την επιβίωση, το «φόβο ότι θα μείνω στο δρόμο». Ήταν ένας φόβος έτοιμος, μορφοποιημένος, συμπαγής, σχεδόν αυτόνομος, με στερεοποιημένα τα στοιχεία της αγωνίας πολλών ανθρώπων, αλλά και πολλών αναμνήσεων από ανθρώπους που έχουν μείνει στο δρόμο στο παρελθόν. Με έκανε να βιώσω ξαφνικά πολλή μεγαλύτερη «ποικιλία» στο φόβο και στα σενάρια, από αυτά που εγώ είχα ήδη από μόνη μου! Σενάρια και συναισθήματα πανικού που δεν είχαν καμία σχέση με την δική μου πραγματικότητα, αλλά ούτε και θα μπορούσα να γεννήσω με τη δική μου φαντασία, γιατί μου ήταν τελείως ανοίκεια. Αυτή η «μπάλα» φόβου είχε στοιχεία αναμνήσεων και συναισθημάτων άλλων ανθρώπων, κατάλαβα ότι ήταν κάτι από αλλού κι ότι έπρεπε να απομακρυνθώ αμέσως.

Με έκπληξή μου διαπίστωσα ότι στο χώρο του ασυνείδητου υπάρχουν και κινούνται σκεπτομορφές, σχεδόν ως αυτόνομα όντα. Αυτές οι σκεπτομορφές έχουν ενέργεια, την οποία τους δίνουν οι άνθρωποι με τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Σκεφτείτε όλους τους ανθρώπους, κατά τη διάρκεια των αιώνων, που έχουν φοβηθεί ή ανησυχήσει σχετικά με τη φτώχεια ή την επιβίωση…. Σκεφτείτε πόσο μεγάλη πρέπει να έχει γίνει αυτή η μπάλα φόβου σήμερα. Οι σκέψεις και το συναίσθημα έχουν ενέργεια. Σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής, η ενέργεια δεν καταστρέφεται δεν δημιουργείται, αλλά μόνο μετατρέπεται. Αν λοιπόν οι άνθρωποι δεν κάνουν κάτι για να μετατρέψουν την ενέργεια του φόβου σε δύναμη, θάρρος, πίστη κλπ, τότε αυτή η ενέργεια πάει και κολλάει σε αυτή τη μεγάλη «μπάλα». Όσοι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται, τόσο η μπάλα θεριεύει. Όσοι περισσότεροι άνθρωποι ηρεμούν, τόσο η μπάλα μικραίνει. Το πρόβλημα είναι πώς όταν κάποιος ανησυχεί (λογικό είναι, αρνητικές σκέψεις υπάρχουν σε όλους μας), αν δεν προσέξει, άθελά του συνδέεται με τη μπάλα αυτή, των γενικευμένων φόβων της ανθρωπότητας σχετικά με τη φτώχεια, και ξαφνικά οι φόβοι του πολλαπλασιάζονται και βγαίνουν εκτός ελέγχου. Αν επιτρέψει στον εαυτό του να τους πιστέψει και να πανικοβληθεί, παραλύει και φυσικά οι πιθανότητες να γίνει ο φόβος του πραγματικότητα ή τα υλοποιήσει τα τρομακτικά σενάρια, αυξάνονται. Για αυτό θέλει ΠΟΛΛΗ προσοχή να μην συνδεόμαστε με το φόβο των άλλων και να μην το θρέφουμε. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε αυτή τη «μπάλα» όταν έρχεται: βρίσκεται στα φοβισμένα λόγια, που ακούμε στους γείτονες ή στα ΜΜΕ: «δύσκολοι καιροί σήμερα», «αδύνατο να βρεις δουλειά», «κάτσε εκεί που είσαι και μη το κουνάς»… Στα ρεπορτάζ των ειδήσεων που παίρνουν συνέντευξη από την κυρία Μαρίκα για το πώς φτιάχνει πια τη σούπα χωρίς κοτόπουλο, γιατί δεν έχει λεφτά να αγοράσει κοτόπουλο κλπ.

Όλα αυτά βασίζονται, τροφοδοτούν και τροφοδοτούνται από τη μπάλα του φόβου, η οποία όλο και μεγαλώνει, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερους ανθρώπους. Να σημειώσω εδώ ότι, όπως ο φόβος της φτώχειας, φαίνεται να είναι μια διακριτή σκεπτομορφή από μόνη της, υπάρχουν κι άλλοι αντίστοιχοι, όπως ο φόβος της πτώσης από μεγάλα ύψη, ο φόβος του πλήθους, ο φόβος της εγκατάλειψης κλπ. Αυτοί οι γενικευμένοι φόβοι της ανθρωπότητας έχουν χτιστεί από αιώνες αρνητικών εμπειριών των ανθρώπων, για αυτό και, όταν κάποια άτομα συντονίζονται με αυτούς, ο πανικός που τους κατακλύζει φαίνεται αδικαιολόγητα μεγάλος κι ανεξήγητος.

Τι μπορούμε να κάνουμε? Πρώτο, πρέπει να μείνουμε μακριά από τη μπάλα, να φανταστούμε ένα τοίχο (π.χ. ένα τοίχο φωτιάς ή ένα τοίχο από μπετόν ή ό,τι άλλο μας εκφράζει) μεταξύ της μπάλας και του εαυτού μας. Να μην ακούμε, λέμε ή μοιραζόμαστε λέξεις, φράσεις, κουβέντες, που εκφράζουν φόβο κι έλλειψη. Να αλλάζουμε το κανάλι της τηλεόρασης, να απαντούμε στους τρομοκρατούντες συνομιλητές μας «ε, κάποια λύση θα βρεθεί» και να αλλάζουμε θέμα. Να μην αφήσουμε την αμφιβολία μέσα μας να μας τρώει, αλλά πραγματικά, να σκεφτούμε «αν δεν υπήρχαν οι άλλοι, η τηλεόραση κλπ, να με επηρεάζουν, εγώ πραγματικά μέσα στην καρδιά μου, θα πίστευα ότι μπορώ να τα καταφέρω, ότι κάποια λύση θα προκύψει?». Είναι σημαντικό να πιστέψουμε, να έχουμε πίστη ότι πάντα, κάποια λύση θα βρεθεί. Να θυμηθούμε προηγούμενα παραδείγματα στη ζωή μας, όπου πράγματι βρέθηκε λύση ή τα πράγματα ήρθαν και δούλεψαν διαφορετικά από ότι περιμέναμε, αλλά με σοφό τρόπο. Μπορούμε να επαναλαμβάνουμε στον εαυτό μας «Όλα έχουν μια λύση που έρχεται την κατάλληλη στιγμή».

Ο μόνος λόγος που μπορεί εντέλει ο φόβος να επιμείνει, είναι επειδή μπορεί να νιώθουμε ένοχοι για κάτι… συνήθως κάποια αδικία που κάναμε σε κάποιον άλλον, λόγω απληστίας ή λόγω ακριβώς του φόβου έλλειψης… το μέσο που βάλαμε, το έσοδα που κρύψαμε, την υπερχρέωση που κάναμε στον ανυποψίαστο πελάτη, το φακελάκι που πήραμε κλπ. Οποιαδήποτε αδικία έχουμε κάνει εις βάρος άλλου, μας εμποδίζει! Ξεκινούμε από την πεποίθηση ότι «Εγώ θέλω λεφτά τώρα! Δεν πρόκειται να μου τα δώσει η ζωή, όπως και όποτε εγώ τα θέλω, άρα θα τα αρπάξω από εκεί που μπορώ και δεν θα με δει κανείς» και νομίζουμε ότι δεν θα υπάρξει καμία επίπτωση. Όμως, ό,τι κάνουμε, ΠΑΝΤΑ καταγράφεται στο ασυνείδητο και θα μας παρεμποδίσει στη συνέχεια να νιώσουμε ΑΞΙΟΙ να μας φέρει η ζωή καλά πράγματα από άγνωστες πηγές. Για αυτό και τονίζω τόσο πολύ, ξανά και ξανά, τη σημασία να σταματήσει η διαφθορά, σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Όχι μόνο για το κακό που κάνει στην οικονομία, αλλά για το κακό που κάνει στην εσωτερική οικονομία….

Ωραία, έβαλες το «μέσο» για τη θεσούλα στο δημόσιο. Και τι έγινε? Όταν επέλθει μια σοβαρή κρίση, που από ότι φαίνεται είναι αναπόφευκτη, όσον αφορά τους υπάρχοντες θεσμούς, το Δημόσιο θα σε σώσει? Το Δημόσιο μπορεί να μην έχει να σε πληρώσει κι αυτό δεν είναι αρνητική σκέψη, είναι μια θεραπευτική σκέψη απομυθοποίησης ενός θεσμού που έχουμε θεοποιήσει! Το Δημόσιο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ! Επειδή ακριβώς και το Δημόσιο και το χρήμα τα έχουμε θεοποιήσει, καταρρέουν, ούτως ώστε να επανατοποθετήσουμε την εμπιστοσύνη μας εκεί που πραγματικά ανήκει, στον πραγματικό Θεό! Αλλά για να έχουμε την άνεση της προσδοκίας, τη σιγουριά ότι κάτι καλό θα έρθει και για εμάς, είναι το σημαντικότερο από όλα να έχουμε την καθαρή συνείδηση! Υπάρχουν άνθρωποι το έχουν καταφέρει αυτό και λειτουργεί στη ζωή τους. Είναι άνθρωποι χαμηλού προφίλ και ποιότητας, που δεν θα κοκορευτούν, αλλά θα μας μιλήσουν, αν εμείς έχουμε τα αυτιά να ακούσουμε και τα μάτια να τους δούμε. Συνήθως τους θεωρούμε ως μη-μάγκες κι απορρίπτουμε τα παραπάνω ως φιλολογίες. Εντάξει, τότε όμως, σε μια πραγματική κρίση, μην περιμένουμε το «μέσο» να μας σώσει (το «μέσο» θα κοιτάξει να σώσει τον εαυτό του) και,παρεπιπτόντως, τα λεφτά δεν τρώγονται…

Αν πράγματι έχουμε διαπράξει αδικία στο παρελθόν και θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε το σφάλμα, να κατανοήσουμε το λάθος. Να ζητήσουμε νοητά συγχώρεση από εκείνους που αδικήθηκαν εξαιτίας της επιλογής μας, ακόμη και αν δεν τους γνωρίζουμε (και πάντα αδικείται κάποιος, έστω και αν είναι ολόκληρος ο ελληνικός λαός) και να κάνουμε νέες επιλογές από εδώ και στο εξής. Δεν μπορούμε να περιμένουμε το Σύμπαν να μας βοηθήσει θαυματουργά, όταν εμείς για μια ακόμη φορά, δεν κόβουμε απόδειξη. Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες έχουν μεγάλο αντίκτυπο. Το θέμα είναι τι επιλογή κάνουμε στο στιγμιαίο δίλημμα. Το άμεσο κέρδος σε χρήμα ή το μακροπρόθεσμο, σε ακεραιότητα, που μεταφράζεται σε πολλά περισσότερα καλά για εμάς?

Μία από τις επιλογές είναι να είμαστε δοτικοί. Δεν υπάρχει ισχυρότερη ενδυνάμωση της αυτοπεποίθησης μας από το να δίνουμε. Είναι σαν να δίνουμε το μήνυμα στο Σύμπαν ότι «εγώ είμαι πλούσιος, έχω να ΔΩΣΩ» και ταυτόχρονα μας βγάζει από τη μιζέρια του εαυτού μας. Αυτό που θα δώσουμε δε χρειάζεται να είναι χρήματα. Μπορούμε να δώσουμε πολλά άλλα πράματα εκτός από χρήματα. Μου κάνει εντύπωση σήμερα πόσοι άνθρωποι στη χώρα μας, και ειδικά νέοι άνθρωποι, είναι εντελώς εσωστρεφείς κι εγωκεντρικοί… Γαλουχημένοι στη ελληνική παράδοση που ασχολείται μόνο με τα «δικά μας παιδιά», νέοι άνθρωποι σκέφτονται αποκλειστικά και μόνο τις δικές τους ανάγκες, τη δική τους παρέα, τα δικά τους χρήματα, τη δική τους δουλειά, το δικό τους πρόβλημα, τις δικές τους διακοπές, το δικό τους ρομάντσο, τη δική τους θέση στην παραλία…. Οτιδήποτε δεν αποτελεί ενδιαφέρον «αντικείμενο» αποκόμισης όφελους για κάτι "δικό μου", είναι σαν να μην υπάρχει, είναι παντελώς αδιάφορο. Δεν ενδιαφέρονται να γνωρίσουν κάτι ή κάποιον έξω από τις «ανάγκες» τους, ούτε καν από περιέργεια! Κλείνονται μυωπικά στο μικρόκοσμό τους, δεν μαθαίνουν, δεν ανοίγει το μυαλό τους, και βέβαια δεν είναι καθόλου ελκυστικοί σε άτομα που έχουν να δώσουν! Μας φαίνεται μετά περίεργο που δεν μπορούν να βρουν δουλειά? Τι ελκυστικό μπορεί να έχει κάποιος, ο οποίος σκέφτεται διαρκώς πως θα ικανοποιήσει τις δικές του «ανάγκες» (κι αυτό φαίνεται, όσο και να το προσποιούνται) σε κάποιον εργοδότη? Τίποτα. Έτσι καταλήγουν οι γονείς να βάλουν «μέσο», γιατί κανείς άλλος δεν έχει διάθεση να προσλάβει κάποιον που είναι ουσιαστικά τόσο εσωστρεφής (παρά τις πλάκες και την φιλικο-φανή φλυαρία…).

Είναι σαν την κοπελιά που πηγαίνει σε μια παρέα, με αποκλειστικό σκοπό να βρει σύντροφο, για να ικανοποιήσει την επιτακτική προσωπική της ανάγκη για «αποκατάσταση» (αυτό να δείτε πόσο φαίνεται!) Δεν ενδιαφέρεται για τα υπόλοιπα μέλη της παρέας, απλά σκανάρει το χώρο να δει αν υπάρχει το ενδιαφέρον «κομμάτι»... Δεν νοιάζεται για τις άλλες κοπέλες, ούτε ενδιαφέρεται να τις γνωρίσει. Αν είχε λίγο ανοιχτότερη διάθεση, ίσως δημιουργούσε αληθινές φιλίες, ίσως εύρισκε κάποια δουλειά μέσα από την παρέα, γιατί στην παρέα, υπάρχουν άνθρωποι που θα εκτιμούσαν τον ανοιχτό της χαρακτήρα και το ειλικρινές της ενδιαφέρον… Ίσως ακόμη προκύψει στο μέλλον μέσα από την παρέα κάτι ενδιαφέρον ερωτικά. Ίσως, ίσως… Πολλά είναι τα «ίσως» στη ζωή, όλα όμως έρχονται, όχι υπολογιστικά, όχι με αρπακτική διάθεση, αλλά με αυθορμητισμό, περιέργεια για το καινούργιο, καλή πίστη και ανοιχτή διάθεση να μάθουμε, να γνωρίζουμε, να ΔΩΣΟΥΜΕ. Τότε έλκουμε καλά πράγματα στη ζωή, όλων των ειδών, δεν χρειάζεται καν να προσπαθήσουμε να αρπάξουμε… Αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να βοηθήσει πολλούς νέους που καταδυναστεύονται από τις εγωκεντρικές τους εμμονές, αλλά και πολλές από τις αγχωμένες μαμάδες τους… Είμαι τόσο αιχμηρή κι επίμονη σε αυτό, γιατί πιστεύω πως ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού μας (ξεκινώντας ίσως από τις «αγχωμένες μαμάδες») έχει αυθυποβληθεί ότι είναι έρμαιο των «αναγκών» του, ότι είναι ελλειμματικό, γεμάτο «ανάγκες» που ενδεχομένως δεν υπάρχουν, ότι πάντα του λείπει κάτι, χρόνος, χρήματα, προσοχή, ενδιαφέρον από τους άλλους, καθοδήγηση, αναγνώριση, αγάπη, νόημα, κάτι, κάτι... Η μοντέρνα ψυχολογία δεν έχει βοηθήσει ιδιαίτερα σε αυτό, καθώς, επίσης, δίνει υπερβολική έμφαση στην ανάλυση των «αναγκών» μας, κάνοντας τις να φαίνονται σαν απύθμενα πηγάδια! Δεν είναι έτσι. Ίσως οι ανάγκες μας δεν είναι και τόσες πολλές. Ίσως και να μπορούμε να τις χειριστούμε αλλιώς. Ίσως δεν είμαστε και τόσο άδειοι, όσο νομίζουμε…

Ας ανοιχτούμε λοιπόν στο απροσδόκητο, στην έκπληξη. Όχι υπολογιστικά, με το σκεπτικό «τι θα κερδίσω», γιατί τότε παύει να είναι άγνωστο, παύει να είναι απροσδόκητο. Ας ανοιχτούμε στη ζωή, με την εμπιστοσύνη και την υπομονή ότι μπορεί να δεχτούμε καλά πράγματα, αντί να βιαζόμαστε να αρπάξουμε τα καλά πράγματα. Ας είμαστε ανοιχτοί να αλλάξουμε λίγο τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας. Οι «ανάγκες» που θεωρούμε ότι έχουμε, υπάρχουν αλήθεια? Μήπως θεωρούμε πολλά από όσα κάνουμε (και είμαστε αυτονόητα), χωρίς να είναι? Μήπως -για να επανέλθω στον οικονομικό τομέα- πολλά από τα έξοδά μας είναι μη-απαραίτητα, συνδεδεμένα με μια απατηλή εικόνα του εαυτού μας, στην οποία έχουμε προσκολληθεί? Μήπως δεν χρειαζόμαστε τόσα χρήματα για την εξωτερική μας εμφάνιση ή για διακοπές ή για την εμφάνιση του σπιτιού μας? Μήπως είναι καιρός να αποστασιοποιηθούμε σιγά σιγά από τα απανωτά στρώματα διαφορετικών ταυτοτήτων με τα οποία έχουμε φορτώσει τον εαυτό μας? Μήπως αυτό μας ελευθερώσει τελικά?

Το Σύμπαν είναι άπειρο και μπορεί να μας φέρει ο,τιδήποτε, αρκεί εμείς να είμαστε ανοιχτοί. Εμπόδια βάζουμε όταν φοβόμαστε την έλλειψη, όταν είμαστε τσιγκούνηδες κι όταν κάνουμε αδικίες εναντίον των άλλων. Γιατί τελικά, ό,τι κάνουμε στους άλλους, κάνουμε στον εαυτό μας. Στη χώρα μας θεωρούμε ευφυία όλες τις μικρο-απατεωνο-κουτο-πονηριές για να κερδίσουμε κάτι εις βάρος των άλλων και του κοινωνικού συνόλου, αλλά πού είναι η ευφυία να αναγνωρίσουμε πως ό,τι δίνουμε, παίρνουμε, και μάλιστα σε πολλαπλάσιο βαθμό?... Χαιρόμαστε που με τα ψευτοκόλπα μας τη γλιτώνουμε από το μπαμπα-κράτος και θεωρούμε εξυπνάδα ότι η αστυνομία δεν θα μας μαλώσει ποτέ, τη στιγμή που ολόκληρο το Σύμπαν μας βλέπει! Θεωρούμε απαράβατη αλήθεια το ότι «εγώ δεν θα τη πληρώσω ποτέ γιατί θα λαδώσω κι έχω τα μέσα», ενώ θεωρούμε ρομαντική αφέλεια το συμπαντικό νόμο που λέει και εφαρμόζει απαράκλητα, πάντοτε, χωρίς εξαίρεση, εδώ και αιώνες και το έχουν διακηρύξει όλα τα πνευματικά κινήματα της ανθρωπότητας, πως «ό,τι δίνεις στη ζωή, αυτό θα σου επιστραφεί!». Όχι!... για ακόμη μια φορά, ό,τι δεν μας βολεύει, το απορρίπτουμε! Για ακόμη μια φορά, γινόμαστε εμείς εκείνοι που φτιάχνουμε του συμπαντικούς νόμους. Στα μέτρα μας. Όπως εμείς, στον πανικό μας, κρίνουμε ανά πάσα στιγμή ότι ισχύει μόνο αυτό που μας εξυπηρετεί (γιατί βέβαια, όταν μας απατήσει ο σύντροφός μας, τότε τον επικαλούμαστε το συμπαντικό νόμο!).

Είναι δυνατόν? Ας ξεφύγουμε από τα κουτοπόνηρο σχέδιο που προσπαθεί να σκαρφιστεί το μικρό μυαλό του ανθρώπου και ας ανοιχτούμε στο Σύμπαν που μας δίνει όλα τα εργαλεία να προχωρήσουμε μπροστά, με δύναμη, αγάπη κι ευτυχία που εμείς με το μικρό μας μυαλό, δεν μπορούμε καν να φανταστούμε.

Ας χρησιμοποιήσουμε το συμπαντικό νόμο προς όφελός μας. Ό,τι δίνεις, παίρνεις. Άρα, ας αρχίσουμε να είμαστε δοτικοί, ας δώσουμε από το ενδιαφέρον μας, την αγάπη μας, το χρόνο μας, χωρίς να περιμένουμε ανταλλάγματα, αλλά το Σύμπαν θα μας φέρει πολλαπλάσια δώρα στο χρόνο και με τον τρόπο, που εκείνο νομίζει ότι είναι καλύτερα για εμάς –όχι με τον τρόπο που θέλουμε εμείς! Ας σταματήσουμε πια να θέλουμε να είμαστε το αφεντικό σε όλα! Υπάρχει κάποια ανώτερη δύναμη που γνωρίζει καλύτερα από εμάς τι είναι καλό για μας (κι αυτή η δύναμη δεν είναι η μάνα μας!). Ας σταματήσουμε να θέλουμε να έχουμε το πρώτο χέρι στα πάντα, και ας δείξουμε λίγη ταπεινότητα να εμπιστευτούμε, μπορεί να μας βγει και σε καλό!….
Μπορεί να βρούμε απροσδόκητα δώρα να προκύπτουν από απρόσμενες μεριές, ας τα δεχτούμε με αναγνώριση, όχι να λέμε, πατώντας το πόδι κάτω, «εγώ ήθελα κάτι άλλο!».

Τι γίνεται στην περίπτωση που εγώ είμαι δοτικός, αλλά οι άλλοι το εκμεταλλεύονται ή προσπαθούν να αρπάξουν από εμένα με απληστία? Σίγουρα η αρπακτική διάθεση των άλλων μας κάνει να θέλουμε να απομακρυνθούμε. Όταν το βλέπουμε αυτό και πόσο απωθητικό είναι, σίγουρα δεν θα θελήσουμε να γίνουμε ποτέ σαν εκείνους! Μπορούμε να απομακρυνθούμε για τη δική μας αυτοπροστασία, αλλά μπορούμε ταυτόχρονα να δούμε με κατανόηση το φόβο στους άλλους, που βασίζεται σε λανθασμένες πεποιθήσεις έλλειψης εδώ και αιώνες, να δούμε με συμπόνια πως οι ίδιοι υποφέρουν, καθώς η αρπακτικότητα δημιουργεί ακόμη περισσότερη πείνα κι έλλειψη στη ζωή τους. Σίγουρα θα υπάρξουν άνθρωποι που, στον πανικό τους, θα φερθούν αχάριστα κι απαιτητικά. Είναι σημαντικό εμείς να συνεχίσουμε να δείχνουμε δοτική διάθεση προς όλους (και η συμπόνια προς τους συγκεκριμένους είναι επίσης γενναιοδωρία), δεν πρέπει να παρασυρθούμε σκεπτόμενοι «α, αφού είναι έτσι οι άλλοι, θα κοιτάξω κι εγώ την πάρτη μου».

Η σημερινή κρίση δίνει πολύ σημαντικά μαθήματα επιλογής. Στα αγγλικά, ηχεί πολύ ταιριαστά, οπότε θα το γράψω έτσι: shrink or share. Συρρίκνωση ή Μοίρασμα. Θα μαζευτούμε στον εαυτό μας, στο καβούκι μας, ζαρωμένοι από το φόβο της έλλειψης, τρέμοντας τι θα μας συμβεί και περιμένοντας από τους άλλους να μας σώσουν, ή θα βγούμε μπροστά, βοηθώντας τους άλλους που είναι σε ανάγκη και μοιράζοντας αυτά που εμείς έχουμε, με τρόπο που μας κάνει πραγματικά πλούσιους?
Κάποιοι λένε, «Καλά, εδώ δεν μοιραζόμασταν τα αγαθά την εποχή της αφθονίας, θα μοιραστούμε τώρα?». Και ποιος είπε ότι ο υλικός πλούτος είναι κίνητρο γενναιοδωρίας? Η γενναιοδωρία είναι στάση ζωής! Είτε έχεις δέκα εκατομμύρια, είτε έχεις μία. Δεν θα ξεχάσω την εικόνα μιας εξαθλιωμένης από τη φτώχεια Ινδής, που στο ένα στήθος θήλαζε το μωρό της και στο άλλο ένα ορφανό μωρό πιθηκάκι –μέσα στην απόλυτη φτώχεια της, ήταν απόλυτα γενναιόδωρη. Απεναντίας, ίσως τώρα είναι η ευκαιρία να ξεφορτωθούμε άχρηστες πεποιθήσεις και συνήθειες, όπως η προσκόλληση στο χρήμα και στο φόβο.

Βλέπουμε επίσης την αντίθεση στη νοοτροπία μεταξύ αφθονίας κι έλλειψης σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Γη παράγει αρκετή τροφή για όλους. Όμως στον ανεπτυγμένο κόσμο, το ¼ της τροφής πετιέται, ενώ στον αναπτυσσόμενο κόσμο πεθαίνουν από πείνα. Πέρα όμως από το να δίνουμε υλική βοήθεια (η οποία σίγουρα είναι απαραίτητη σε κατάσταση ανάγκης), αυτό που είναι σημαντικό μακροπρόθεσμα, είναι να βοηθήσουμε τους άλλους να σταθούν στα πόδια τους. Να ανακτήσουν τη δύναμη και την αξιοπρέπειά τους. Αυτή είναι η πραγματική προσφορά. Πώς να χρησιμοποιούν τη δύναμη της θετικής σκέψης, την αυτό-εκτίμηση, την εμπιστοσύνη, τη δύναμη του νου τους, για να δημιουργήσουν κάτι καλό στη ζωή τους. Πώς να γνωρίζουν τα δικαιώματά τους και πώς να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Η ψυχική ενδυνάμωση, είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο που μπορούμε να δώσουμε σε κάποιον για να φτιάξει τη ζωή του. Η χρηματική βοήθεια από εμάς, σήμερα είναι, αύριο δεν είναι. Η επανασύνδεση όμως του ατόμου με τη δική του εσωτερική πηγή δύναμης θα μείνει μαζί του για πάντα και θα του επιτρέψει να φτιάξει τη ζωή του και να είναι η λύση για τους άλλους, όχι μια ακόμη πλευρά του προβλήματος.

Πρεκατέ Βικτωρία, 11/8/2011