2012: Ελπίδα, αντί για παραίτηση

Η καινούργια χρονιά ήρθε,με την προτροπή να αφήσουμε οριστικά πίσω την παραίτηση, την απελπισία που παρατηρούσε κανείς διάχυτη τις ημέρες των Χριστουγέννων.

Ας είναι η καινούργια χρονιά το έναυσμα για να ξετινάξουμε από πάνω μας το μούδιασμα, τις κουρασμένες σκέψεις τύπου «Ποιο είναι πια το νόημα? Τίποτα δεν αλλάζει», το αίσθημα της ανημποριάς…

Δεν είμαστε ανήμποροι. Δεν υπάρχει κάποιος νόμος ή συμπαντική αλήθεια που να λέει ότι «Η Ελλάδα δεν αλλάζει», «Οι Έλληνες δεν αλλάζουν», δεν υπάρχει τέτοιος νόμος. Πρόσφατα άκουσα μια γνωστή, σε μια από τις μυριάδες συζητήσεις για το πότε θα «ξεβρωμίσει ο τόπος», να επιβεβαιώνει με προφητική σιγουριά: «Δεν θα ξεβρωμίσει ποτέ». Μια άποψη που συμμερίζονται κι επαναλαμβάνουν πολλοί. Ίσως γιατί είναι μια βολική δικαιολογία για να εγκαταλείψουμε κάθε προσπάθεια και να αποποιηθούμε κάθε ευθύνη.

Γιατί όμως να μην αλλάζει?

Πότε γίνεται κάποιος ανήμπορος?

Ανήμπορος γίνεται κάποιος, όταν έχει ο ίδιος παραδώσει τη δύναμή του. Όταν έχει αποκόψει τη σύνδεση με την αληθινή κι αστείρευτη δύναμη που βρίσκεται μέσα του. Η εσωτερική δύναμη, στην οποία έχουμε πρόσβαση όλοι μας, μπορεί και να «ξεβρωμίσει» τον τόπο και να επιλύσει οποιαδήποτε κρίση, χωρίς να κουνήσει ούτε το μικρό της δαχτυλάκι. Το σίγουρο είναι ότι μας έχει βοηθήσει και προστατέψει πολλάκις, από κινδύνους που ούτε καν είχαμε αντιληφθεί ότι υπάρχουν. Μέσα στην υπερβολική μας μυωπία, δεν έχουμε σταματήσει να αναρωτηθούμε, βλέπουμε μόνο τις δυσκολίες που βιώνουμε τώρα, οι οποίες είναι ελάχιστες σε σχέση με τις δυσκολίες που θα βιώναμε αν δεν είχαμε τη διαρκή Θεία προστασία και πρόνοια. Ακόμη κι όταν διαπιστώνουμε ότι κάποιο πρόβλημα έχει απρόσμενα καλή έκβαση, αμέσως λέμε «ήταν τύχη». Και αμέσως βιαζόμαστε να βρούμε το επόμενο πράγμα για το οποίο θα γκρινιάξουμε. Όμως αν κοιτάξει κανείς την ελληνική και παγκόσμια ιστορία, θα δει ότι σαν πολλές συμπτώσεις μαζεύονται. Θα μπορούσαν να υπάρξουν μύριες αιτίες που να είχαν αφανίσει και την Ελλάδα και την ανθρωπότητα ολόκληρη. Όμως είμαστε ακόμη εδώ -και αυτά τα Χριστούγεννα! Αυτό δεν μας λέει τίποτα;

Η βοήθεια της Θείας Πρόνοιας είναι διαθέσιμη και πανίσχυρη. Οι ανθρώπινες δυνάμεις, δεν επαρκούν για να αντιμετωπισθούν οι μεγάλες δυσκολίες και προκλήσεις.Το είδος των προκλήσεων που ήδη αντιμετωπίζουμε (και πιστεύω ακόμη περισσότερο στο μέλλον),είναι εξάλλου πέρα από τα συνηθισμένα όρια της κλασσικής ψυχοθεραπευτικής εργασίας. Ίσως οι προκλήσεις έχουν αυτό ακριβώς το νόημα, για κάποιους ανθρώπους: να ανακαλύψουν την πνευματική τους αλήθεια και την πηγή της αληθινής δύναμης. Η δύναμη που αντλούμε είναι ΣΕ εμάς, αλλά όχι ΑΠΟ εμάς. Αν η αυτοεκτίμηση παρεξηγηθεί ως ερμηνεία ότι, εμείς ως άνθρωποι, ως αποκομμένες μονάδες, είμαστε παντοδύναμοι, τότε η αυτοεκτίμηση γίνεται και ανακριβής και αλαζονική και θα οδηγήσει στην απογοήτευση. Ευτυχώς για μας όμως, δε χρειάζεται να τραβήξουμε όλο το κουπί μόνοι μας...

Για να ξαναγυρίσουμε στα εθνικά μας λοιπόν, το θέμα είναι αν εμείς είμαστε αποφασισμένοι να «ξεβρωμίσουμε», να πιστέψουμε ότι μπορεί να γίνει και να ζητήσουμε τη βοήθεια για να το κάνουμε. Οι προϋποθέσεις είναι τρεις:

1)Να το θέλουμε. Θέλουμε να καθαρίσει η χώρα μας από τη διαφθορά και την αρνητικότητα, ώστε να έχουμε μια δίκαιη χώρα, ακόμη κι αν χρειαστεί να εγκαταλείψουμε προσωπικά προνόμια; Σε ατομικό επίπεδο: θέλουμε να καθαρίσουν οι αρνητικές πτυχές του εαυτού μας που μας κρατούν πίσω;

2)Nα το πιστέψουμε. Να αφήσουμε τον αρνητισμό που μας έχει γίνει καραμέλα και να πιστέψουμε ότι ΜΠΟΡΕΙ να γίνει. Με τη βοήθεια της ανώτερης δύναμης μπορούν να γίνουν όλα τα καλά, αλλά αν δεν το πιστεύουμε, δεν το επιτρέπουμε. Εκτός κι αν η έλλειψη πίστης εξυπηρετεί το δικό μας βόλεμα στα δευτερογενή οφέλη, που μπορεί να μας αποφέρει μια αρνητική κατάσταση (όπως το να γκρινιάζουμε διαρκώς, χωρίς να αναλαμβάνουμε την ευθύνη να αλλάξουμε).

3)Να ζητήσουμε φώτιση από τον Θεό. Ο καθένας από εμάς έχει το δικό του ρόλο να παίξει στο «ξεβρώμισμα» της χώρας. Όσο ασήμαντος κι αν φαίνεται αυτός ο ρόλος, δεν είναι ποτέ μικρός. Το σχέδιο του Θεού είναι εκείνο που γνωρίζει με την παραμικρή λεπτομέρεια ποιος χρειάζεται να κάνει ποιο πράγμα, να πάει που, να μιλήσει με ποιον και να πει τι. Αν ζητήσουμε από το Θεό να μας καθοδηγήσει στο να εκτελέσουμε το δικό μας ρόλο στο παζλ του δικού Του σχεδίου, θα βοηθήσουμε σε αυτό και θα νιώσουμε μια πλήρωση που δεν μπορεί αν περιγραφεί. Δεν κουβαλούμε εμείς ολόκληρο το φορτίο- έχει ήδη σταλεί ο Υιός για αυτό το τιτάνιο έργο. Από εμάς ζητείται να συμπληρώσουμε το δικό μας μικρό μικρό κομματάκι.

Πόσο κοντά βρίσκεται ο λαός μας σε αυτά τα τρία βήματα?
Για να πραγματοποιηθούν χρειάζεται μια κρίσιμη μάζα συνειδήσεων που θα ευθυγραμμιστεί με το θέλημα του Θεού, σε σκέψη και πράξη. Η πλειονότητα των Ελλήνων ΔΕΝ θέλουν άλλο τη μιζέρια τη διαφθοράς, ακόμη κι αν αποκομούσαν μέχρι τώρα οφέλη από αυτήν. Έχουμε καταλάβει ότι το κόστος είναι πολύ μεγαλύτερο από οποιαδήποτε πρόσκαιρο όφελος. Και η κρίση βοήθησε σε αυτό, αλλιώς απλά θα συνεχίζαμε όπως πριν.

Στο δεύτερο βήμα χρειαζόμαστε δουλειά. Να μην μιλάμε και να μη σκεφτόμαστε αρνητικά. Προσοχή λοιπόν πριν αρχίσουμε να μηρυκάζουμε τα γνωστά τετριμμένα για την ανεπίδεκτη μαθήσεως Ελλάδα.

Και στο τρίτο βήμα: έχουμε μπει στον αυτόματο πιλότο και κάνουμε μόνο αυτό που μας έχουν καθορίσει οι κοινωνικές επιταγές ότι είναι σωστό να κάνουμε. Παρόλο που νιώθουμε ότι η ψυχή μας να μας «τραβά» αλλού. Ας ακούσουμε την ψυχή μας. Είναι το κάλεσμα της ψυχής μας που θα μας καθοδηγήσει στο σωστή επιλογή. Όχι το κάλεσμα του «εγώ» μας. Οι άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν να μας ΔΩΣΟΥΝ δύναμη. Τότε γινόμαστε επαίτες ενέργειας από τους άλλους. Και βέβαια, τότε τρέμουμε την εγκατάλειψη. Ο στόχος είναι να βρούμε τη δική μας πηγή.

Δεν χρειάζεται να υποκύψουμε στην απελπισία. Ας θυμόμαστε ότι απελπισία (έλλειψη ελπίδας) για τα συλλογικά θέματα δεν αργεί να μεταφραστεί και σε προσωπική απελπισία. Η δύναμη που βρίσκεται ΣΕ εμάς, αλλά δεν είναι ΑΠΟ εμάς, είναι απολύτως ικανή να μας βοηθήσει απέναντι σε οποιοδήποτε πρόβλημα. Όμως πρέπει να έχουμε πίστη, να μην εγκαταλείπουμε την πίστη μας. Πολλοί από εμάς, ναι εντάξει, «ψιλο-πιστεύουν» ότι υπάρχει Θεός, αλλά κατά βάθος δεν πιστεύουν ότι μπορεί ή ότι θα ενδιαφερθεί να κάνει κάτι για να τους βοηθήσει στο πρακτικό γήινο επίπεδο. 
Ας αφήσουμε κάτω την υπεροψία ότι «μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας» ή, τέλος πάντων, «αφού δεν μπορούμε να τα κάνουμε εμείς, δεν μπορεί να τα κάνει κανείς άλλος». Το πρόβλημα μας είναι «πρόβλημα εξουσίας». Με φροϋδικούς όρους, θέλουμε να σκοτώσουμε τον πατέρα μας και να πάρουμε την εξουσία του -έστω κι αν γνωρίζουμε ότι θα τα θαλασσώσουμε, για όλους, ακόμη και για τους εαυτούς μας. Ας μη μεγαλοπιανόμαστε λοιπόν και ας Τον αφήσουμε να μας δείξει το δρόμο και να αποδεχτούμε το δικό Του τρόπο, για να αλλάξουμε και να προχωρήσουμε μπροστά. Τότε μπορούμε να έχουμε όλα τα καλά, αλλά τότε επίσης δεν θα τα χρειαζόμαστε!

Ας θυμηθούμε ξανά. Μπορούμε να «ξεβρωμίσουμε». Μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά. Ποιοι είμαστε εμείς για να αποφασίσουμε ότι ΔΕΝ μπορούμε?
Στη νέα χρονιά, ας θυμηθούμε αυτά τα τρία πράγματα, και για την πορεία του έθνους μας, αλλά και για την προσωπική μας πορεία- τα εργαλεία είναι τα ίδια:
1) Να το θέλουμε
2) Να το πιστέψουμε
3) Να ζητήσουμε φώτιση για τη δική μας συμβολή.
Καλό 2012!
Πρεκατέ Βικτωρία, 2/1/2012, www.brightplanet.blogspot.com