Το παρακάτω θίγει ένα άκομψο θέμα, αλλά είναι σημαντικό για την καθημερινή ζωή και υγιεινή. Γυρνώντας από την Αφρική, πάντα είναι μια δύσκολη περίοδος... Αποκτάς μια εντελώς διαφορετική εικόνα της πραγματικότητας. Μια ασυνήθιστη οπτική για ένα αγνοημένο, αλλά πολύτιμο καθημερινό έπιπλο, προέκυψε ως εξής: στα ταξίδια μου έχω μείνει σε διαφόρων ειδών καταλύματα με διάφορα είδη τουαλέτας: Από αυτοσχέδιες απλές τρύπες στο έδαφος (όπου πρέπει να... στοχεύσεις), απομονωμένα κουβούκλια ένα λεπτό περπάτημα μέσα στην ζούγκλα (με τις μεγάλες μαϊμούδες), μέχρι τις λεγόμενες 'τούρκικες' (που, όχι, δεν είναι πιο υγιεινές) και τις συνηθισμένες δυτικές, αλλά χρειάζεσαι κουβά με νερό. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία σε αυτό, γιατί γενικά προσαρμόζομαι εύκολα...
Μέχρι που ήρθε ένας απροσδόκητος επισκέπτης: βαριά τροπική λοίμωξη του γαστρεντερικού, δυνητικά επικίνδυνη. Υπήρχε επιδημία εκείνη την εποχή και παρότι είχα εμβολιαστεί, ο πυρετός 40 και η διάρροια σε άλλη πίστα. Για καλή μου τύχη, εκείνες τις ημέρες ήμουν σε δυτικού τύπου κατάλυμα. Στην αρχή τρέχεις στην τουαλέτα. Μετά, πηγαίνεις στηριζόμενος δεξιά και αριστερά για να μην πέσεις από την αφυδάτωση. Μετά μπουσουλώντας. Στο τέλος, απλά κάθισα στην τουαλέτα με ένα μπουκάλι νερού δίπλα μου και είπα: "ξεκίνησα την αντιβίωση, θα μείνω εδώ όσες μέρες χρειαστεί μέχρι να μου περάσει". Ξαφνικά ένιωσα ασφαλής. Ένιωσα ότι είχα μαζί μου έναν απροσδόκητο σύμμαχο. Κοίταξα την λεκάνη και μέσα στον πυρετό, μου φάνηκε σχεδόν χιουμοριστικό, λέω κοίτα να δεις, από αυτό το αντικείμενο που το έχουμε τόσο παραγκωνισμένο, τώρα εγώ με αυτό νιώθω ασφαλής... Κι εκεί που αναπολούσα το παράδοξο, μου ήρθε ξαφνικά η σκέψη:" ρε συ, όλοι αυτοί εδώ, όταν το παθαίνουν, τι κάνουν;" ... Προσπάθησα να κάνω με τον νου μου μια προσομοίωση: να είσαι όπως ήμουν εγώ εκείνη την στιγμή, δηλαδή χάλια, και να σε κρατάει κάποιος να πας όρθιος μέσα στην ζούγκλα σε μια τουαλέτα που είναι μια τρύπα στο έδαφος... πώς γίνεται; Έκανα να σηκωθώ λίγο, να δοκιμάσω να μπω στην θέση τους, μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλη και ξανασωριάστηκα. Το ερώτημα επανήλθε: "τι κάνουν όλοι αυτοί όταν αρρωσταίνουν;" . Δεν είχα απάντηση, μπλόκαρα και αφέθηκα στην ζάλη των δικών μου συμπτωμάτων...
Μήνες μετά κι ενώ είχα την πολυτέλεια να κάνω όλες τις απαραίτητες εξετάσεις στην Ελλάδα, ώστε να βεβαιωθεί η πλήρης ανάρρωση μου, το ερώτημα παραμένει... Το σίγουρο είναι ότι δεν θεωρώ πια τίποτα δεδομένο και εκτιμώ το παραμικρό, ακόμη και αυτή την παραγκωνισμένη λεκάνη της τουαλέτας.
Υ.Γ. Από τυφοειδή πυρετό πεθαίνουν κάθε χρόνο 110.000 άτομα στον κόσμο, περίπου 300 άτομα την ημέρα... Είναι πλήρως ιάσιμος με απλή αντιβίωση.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 2/8/25
