Έχω μιλήσει αρκετές φορές για τη δύναμη της θετικής (ή αρνητικής σκέψης)
και για την αυτό-εκπληρούμενη προφητεία. Ας μιλήσουμε λίγο και για την ετερο-εκπληρούμενη προφητεία. Πώς
δηλαδή οι σκέψεις και πεποιθήσεις των άλλων γίνονται η δική μας
πραγματικότητα, όταν δεν είμαστε 'εμβολιασμένοι' με προσωπική κρίση κι επίγνωση, όταν δεν γνωρίζουμε τι πιστεύουμε και
γιατί το πιστεύουμε, όταν
καταπίνουμε αμάσητα τα πιστεύω των άλλων. Τότε, κάποιοι άλλοι μεθοδικά θα φροντίσουν να γίνει αυτή η
κατάποση όσο πιο αναπαίσθητα γίνεται και να είμαστε τόσο αποχαυνωμένοι ώστε να
μην μπορούμε όχι μόνο να μασήσουμε, αλλά να γευτούμε καν. Δεν είναι τυχαία
τα αποτελέσματα πρόσφατης έρευνας από το
Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ που βρήκε ότι άντρες εθισμένοι στην πορνογραφία έχουν
λιγότερη φαιά ουσία στο ραβδωτό του εγκεφάλου από την ομάδα ελέγχου… Παίζει και
η πορνογραφία το ρόλο της…
Η δύναμη της ετερο-εκπληρούμενης προφητείας βασίζεται: α) Στον αριθμό των άλλων
ατόμων που εκφράζουν ένα συγκεκριμένο πιστεύω, β) στην συναισθηματική εγγύτητα
με τα άτομα αυτά, γ)στο χρονικό διάστημα που ένα πιστεύω διατηρείται, δ)στον
τρόπο με τον οποίο εκφράζεται και ε)σημαντικότερο- στις νοητικές άμυνες του
ατόμου απέναντι στην πίεση των πιστεύω των άλλων. Το σοκαριστικό είναι ότι το
περιεχόμενο των πεποιθήσεων δεν φαίνεται να παίζει ρόλο! Μπορεί δηλαδή να είναι
το πιο παράλογο, το πιο οξύμωρο, το πιο εξωφρενικό. πιστεύω Αν ισχύουν όμως τα
παραπάνω ΚΑΙ αν το άτομο δεν έχει αναπτύξει συνειδητά τη δική του νοητική
άμυνα, κρίση και διάκριση, θα το καταπιεί και θα υιοθετήσει- όσο παράλογο κι αν
είναι. Ούτε σημαίνει ότι αν πολλά άτομα, ακόμη και η πλειοψηφία, έχουν ένα
παράλογο πιστεύω, αυτό είναι και το σωστό. Απίστευτες παρανοϊκές πεποιθήσεις
έχουν διατηρηθεί πεισματικά στο πέρασμα των αιώνων από μεγάλα τμήματα του
ανθρώπινου πληθυσμού –αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν σωστές. Τραγικό παράδειγμα τα
εγκλήματα εναντίον των γυναικών σε αναπτυσσόμενες χώρες που βλέπουν αυτή τη
στιγμή το φως της δημοσιότητας. Δεν έχουν καμία λογική κι όμως ένα μεγάλο μέρος
του πληθυσμού τις υποστηρίζει (όπως π.χ. να παντρεύονται τα κορίτσια από 9
ετών!). Η Δύση έχει κι αυτή τη δική της ιστορία μαζικών παρανοιών. Δυστυχώς
πολλές φορές τα πιστεύω αυτά μεταδίδονται από γενιά σε γενιά, καθώς η
συναισθηματική εγγύτητα μεταξύ μελών της οικογενείας καθιστά τις διανοήσεις των
ανθρώπων πιο διάτρητες. Ο κάθε πρώην επαναστατημένος
έφηβος γνωρίζει πώς είναι πολύ πιο δύσκολο να ελευθερωθείς πραγματικά από τις
περιοριστικές αντιλήψεις των γονιών σου, από ότι απλώς να το διαλαλείς. Επίσης,
το χρονικό διάστημα μιας πεποίθησης συσσωρεύει αδράνεια και την κάνει ακόμη πιο
δυσκίνητη. Πώς αλλιώς, εκτός από φόβο κι αδράνεια, μπορεί να εξηγηθεί ότι το
μεγαλύτερο ποσοστό στα κυβερνώντα κόμματα δόθηκε από συνταξιούχους, ακόμη κι να
δεν έχουν να αγοράσουν φάρμακα;
Ποιες είναι λοιπόν οι κυρίαρχες ετερο-εκπληρούμενες προφητείες, τα make-believe, που πρωτοστατούν, ακόμη κι αν δεν έχουν καμία λογική υπόσταση;
-«Έλλειψη, υπάρχει παντού έλλειψη εργασίας, δεν θα βρω με τίποτα δουλειά».
Ο φόβος της ανεργίας δεν είναι προϊόν της κρίσης! Υπήρχε και από πριν,
ακόμη και σε περιόδους που η ανεργία ήταν χαμηλή. Ο καλά συντηρημένος αυτός
φόβος, έχει ριζώσει σε βάθος χρόνου και σε πλήθος ατόμων. Είναι νομίζω από τους
βασικούς λόγους, που ανεχόμαστε ή/και ξαναψηφίζουμε κόμματα που τον μεταμορφώνουν
σε πραγματικότητα. Κατά κάποιο τρόπο, θεωρούμε την έλλειψη εργασίας -ανεπιθύμητη μεν- αλλά δεδομένη. Έτσι
δεν μας κάνει εντύπωση όταν τη βλέπουμε με σάρκα και οστά. Με κάποιο τρόπο
άθελά μας βοηθούμε τις κυβερνήσεις να την μεγαλώσουν. Σε πρόσφατη έρευνα, η
πλειοψηφία των νέων απαντούσε ότι δεν
την ενδιαφέρει ποια δουλειά θα κάνει, αρκεί να έχει σταθερό μισθό. Αυτή η
νοοτροπία είναι ύπουλα επικίνδυνη, ιδιαίτερα όταν υιοθετείται από νέους
ανθρώπους. Σημαίνει ότι δεν έχουν πια όνειρα… Έχουν εγκαταλείψει ακόμη και την
ιδέα ότι θα μπορούσαν να έχουν όνειρα. Δεν βλέπουν πια τη ζωή από την άποψη της
δικής τους αφθονίας «έχω τόσα να προσφέρω», «θέλω τόσα πολλά να κάνω», αλλά από
την άποψη του ζητιάνου «δώστε μου μια δουλίτσα, ότι να ‘ναι, κάνω τα πάντα». Με
τέτοια νοοτροπία, η γενιά αυτή γαλουχείται να αποδεχτεί κυβερνήσεις που θα
δημιουργήσουν 70% ανεργία. Όμως ακόμη και αυτή η πεποίθηση είναι παντελώς
διαστρεβλωμένη: δεν είναι η ανεργία η φυσική εξέλιξη μιας ανθρώπινης κοινωνίας.
Σε όλες τις πρωτόγονες κοινωνίες για χιλιετίες όλοι εργάζονταν στη γη, στο
κυνήγι, στις τέχνες και όλοι είχαν να προσφέρουν σε πολλούς χώρους. Η ανεργία
είναι μια αφύσικη συνέπεια μιας αφύσικης εξέλιξης στην ανθρώπινη κοινωνία που
δυστυχώς έχουμε μάθει να την αποδεχόμαστε ως φυσιολογική και δεδομένη.
-‘Κερδίζω όταν χάνει ο άλλος’ -‘Ο θάνατός σου, η ζωή μου’-‘Είμαι μόνος σε
ένα εχθρικό κόσμο’. Αυτές οι παράλογες πεποιθήσεις είναι αποτελέσματα καθαρά της
πνευματικής αποκοπής. Είναι αντιδιαμετρικά αντίθετες με την πίστη και τη
σύνδεση με την πνευματική μας πηγή. Είναι ο ορισμός του διαχωρισμού ανάμεσά μας
και του διαχωρισμού από τον Δημιουργό. Ακόμη κι αν ο Θεός, μας έχει αποδείξει
επανειλημμένα ότι δεν μας αφήνει, πολύ εύκολα επαναφέρουμε το τόσο διαδεδομένο
αρχέτυπο ‘είμαι μόνος σε ένα εχθρικό κόσμο’ και συμπεριφερόμαστε αντίστοιχα,
αποξενώνοντας άλλους. Μόνο η συστηματική πνευματική σύνδεση, η προσευχή και η
πνευματική επίγνωση μπορούν να μειώσουν αυτές τις διαστρεβλώσεις που είναι τόσο
κοινές, όσο η ανθρώπινη φύση.
-‘Η Ελλάδα είναι χαμένη, οι Έλληνες δεν αλλάζουν με τίποτα’. Πόσες φορές
δεν το έχουμε ακούσει… Ίσως από εκείνους που βολεύονται σε αυτήν την πεποίθηση
ώστε να μην αναλάβουν καμία ευθύνη για αλλαγή. Ίσως από εκείνους που ελπίζουν
έτσι να κατευνάσουν τις τύψεις τους για το ότι οι ίδιοι ψηφίζουν κόμματα με τα οποία δεν συμφωνούν, μόνο και μόνο για προσωπικό όφελος.
-‘Η αλλαγή με φοβίζει, δεν μπορώ να την αντιμετωπίσω’. Είτε το θέλουμε είτε
όχι, η αλλαγή θα έρθει. Αν τη βοηθήσουμε, αν την ενθαρρύνουμε, μπορούμε
τουλάχιστον να την διοχετεύσουμε σε μια πιο θετική κατεύθυνση για εμάς. Αν την
αρνηθούμε, απλά θα έρθει όπως εκείνη νομίζει, κατραπακιά,απροσδόκητα κι
επώδυνα.
-‘Ας το αφήσω στους ηγέτες. Εκείνοι ξέρουν και θα τα τακτοποιήσουν όλα’.
Είδαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και είπαν ‘πήραμε το
μήνυμα, θα δούμε τι θα κάνουμε’. Πόσο ταπεινωτικό για τους λαούς! Ποία
αποδυνάμωσις! Σαν να είναι τα 500 εκατομμύρια των Ευρωπαίων ένα μωρό παιδί, που
κλαίει και το μόνο που μπορεί να κάνει
είναι να περιμένει από το μπαμπά-ηγέτη αν θα ακούσει, πώς θα το ακούσει και αν
θα κάνει κάτι. Οι πολίτες θα έπρεπε να έχουν τη δύναμη να αποφασίσουν οι ίδιοι άμεσα
τι θα γίνει στον τόπο τους, ακόμη και με εβδομαδιαία δημοψηφίσματα αν
χρειαστεί. Είναι απογοητευτικό μετά από τόσους αιώνες που έχει ανακαλυφθεί η δημοκρατία να κρατούνται οι λαοί ακόμη σε τέτοια βρεφική αδυναμία κι εξάρτηση…
-‘Από την τηλεόραση θα μάθω τι γίνεται στον κόσμο (έστω κι αν δεν την
πιστεύω)’. Την τηλεόραση δεν την ενδιαφέρει κατά πόσον πιστεύουμε αυτά που λέει
ή κατά πόσον εκτιμούμε τους τηλεπαρουσιαστές της. Την τηλεόραση το μόνο που την
ενδιαφέρει είναι να την ανοίγουμε. Άπαξ και την ανοίξουμε ξέρει ότι θα πετύχει
το στόχο της. Έχει την επιστημονική μέθοδο να μετατρέψει τα δικά της πιστεύω
της σε σκάγια που θα αφήσουν τα δικά μας διάτρητα. Ο μόνος τρόπος για να μην
πιστέψεις την τηλεόραση, είναι να την έχεις κλειστή!
-‘Αυτό που με περιμένει εκεί έξω είναι πιο τρομακτικό από αυτό που ζω
σήμερα’. Όπως το ινδικό χοιρίδιο του πειράματος της μαθημένης αβοηθησίας: του
έκαναν ηλεκτροσόκ κάθε φορά που προσπαθούσε να ανοίξει την πόρτα και να βγει
από το κελί του. Όταν τέλος του άνοιξαν την πόρτα, το ινδικό χοιρίδιο, δεν
δοκίμαζε καν. Έμενε μέσα στο κλουβί. Έτσι εξηγείται πώς είχαν το θράσος κάποιοι
δημοσιογράφοι, μετά από όσα δεινά έχει περάσει αυτός ο τόπος, να μιλούν περί
ατυχήματος, ή ότι θα χύσουμε την καρδάρα με το γάλα, αν αλλάξει ο πολιτικός
συσχετισμός. Μόνο σε ινδικά χοιρίδια μπορεί να απευθύνεται τέτοιος παραλογισμός.
-‘Δεν έχω άλλη επιλογή. Μόνο απαξίωση μπορώ να περιμένω’. Είναι βέβαια
πεποίθηση πολλών και για αυτό έλκονται ακόμη μια φορά σε εκείνους που θα τους
απαξιώσουν. Για αυτό αδυνατούν να διακρίνουν τον ειλικρινή από εκείνον που θα
τους προδώσει –ξανά. Από τις πολλές προδοσίες, η κρίση έχει θολώσει. Ένα
παραπλήσιο παράδειγμα είναι η δύστυχη εκείνη γυναίκα στο Πακιστάν που
λιθοβολήθηκε από τους γονείς της, επειδή παντρεύτηκε έναν άνδρα που δεν
ενέκριναν. Το αξιοσημείωτο στην περίπτωση αυτής της γυναίκας
ήταν ότι οι γονείς της είχαν ήδη σκοτώσει την αδερφή της (για αντίστοιχους
λόγους … «τιμής») κι ότι ο άνδρας που επέλεξε (;) να παντρευτεί –ίσως για να
γλυτώσει από την κακοποίηση των γονιών- είχε επίσης σκοτώσει την προηγούμενη
γυναίκα του. Περιβεβλημένη από φονιάδες, η διάκρισή της είχε τόσο διαστρεβλωθεί
που αναζήτησε σωτηρία σε έναν ακόμη φονιά- αν είχε βέβαια δυνατότητα επιλογής.
