Όταν επιστρέφουμε μετά από πολλά χρόνια σε κάποιο τόπο που
είχαμε ζήσει παλιά και με τον οποίο είχαμε δεθεί, είναι πιθανόν να ενεργοποιηθεί μέσα μας μια τάση ανασκόπησης
του παρελθόντος: τι έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια, πώς οραματιζόμουν τότε τη ζωή
μου και πώς εξελίχθηκε. Οι διακοπές είναι συχνά χρόνος ανασκόπησης. Από μόνη της,
η ανασκόπηση δεν είναι αρνητική: Βοηθά
να βάλουμε τα πράγματα σε μια οπτική, να δούμε τα επίμονα μοτίβα στη ζωή μας,
τι δουλεύει και τι όχι, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Η ανασκόπηση μπορεί να μας
βοηθήσει να απελευθερωθούμε από την αρνητική προσκόλληση στον παρελθόν. Πολύ
συχνά είμαστε προσκολλημένοι στο παρελθόν, το κουβαλάμε παντού σαν ένα βάρος
κολλημένο στην πλάτη, χωρίς καν να γνωρίζουμε ότι το έχουμε. Νιώθουμε κουρασμένοι,
αλλά δεν καταλαβαίνουμε γιατί. Πρέπει να σταματήσουμε, να ψάξουμε με τα χέρια
την πλάτη μας -ακόμη και με βοήθεια αν χρειαστεί- και να ξεκολλήσουμε αυτό το άχρηστο φορτίο, γιατί αλλιώς θα
κουραστούμε και δεν θα πάμε μακριά.
Όταν αφήνουμε το φορτίο του παρελθόντος, μπορούμε επιτέλους
να μαζέψουμε δυνάμεις, μπορούμε να ξαναδούμε τη ζωή με τα φρέσκα μάτια του 18χρονου
που νιώθει να ανοίγεται η ζωή μπροστά
του. Είναι δυνατόν να νιώσουμε ξανά έτσι, παρά την κρίση! Πώς
λοιπόν μπορούμε να απελευθερωθούμε από το παρελθόν; Πρώτα από όλα, να
αναγνωρίσουμε ότι πράγματι έχουμε κι εμείς το φορτίο μας και να μην κρυβόμαστε
πίσω από εγωιστική άρνηση και υπεροπτική ψευδο-τελειομανία. Το φορτίο του
παρελθόντος συνήθως αποτελείται από: α)ενοχή, αυτο-κατηγορία για τα λάθη μας, ή
για αυτά που δεν πετύχαμε, β)πικρίες, θυμό, παράπονα για αυτά που μας έκαναν οι
άλλοι ή η ίδια η ζωή, γ)φόβο ότι το μέλλον θα είναι χειρότερο από το παρελθόν. Όλα
τα παραπάνω βέβαια σχετίζονται με την πνευματική αποκοπή, γιατί μόνο μέσα από
την πνευματική ζωή μπορούμε να θεραπεύσουμε το παρελθόν.
Ενοχή, αυτό-κατηγορία:
Η πνευματική προοπτική εξαφανίζει την παραλυτική αυτό-κατηγορία, καθώς θεωρεί ότι τίποτε δεν
είναι τυχαίο, ότι όλα γίνονται με την άδεια του Θεού για συγκεκριμένο σκοπό και
με συγκεκριμένο νόημα. Ακόμη και τα «λάθη» έχουν το σκοπό να μάθουμε κάτι
συγκεκριμένο και να παραιτηθούμε από την υπεροψία ότι τα ξέρουμε όλα. Ακόμη και
οι «ατυχείς» επιλογές δεν είναι ατυχήματα. Βοηθούν να μάθει η ψυχή μας μέσα από τα
λάθη, ακόμη κι αν αυτά τα λάθη διατηρούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όχι
ότι δεν θα προσπαθούμε συνεχώς να αποφύγουμε τα λάθη, αλλά οι ενοχές για τα
λάθη του παρελθόντος, ακόμη και για τα δραματικά, μεγάλα ή μακροχρόνια λάθη,
δεν βοηθούν πουθενά. Ας μην ξεχνούμε ότι η πνευματική πρόοδος (που είναι και ο
μοναδικός λόγος που βρισκόμαστε στη γη) δεν
εξαρτάται από το χρονικό διάστημα, αλλά από την ετοιμότητα. Η πνευματική
πρόοδος που μπορεί να επιτευχθεί σε ένα
λεπτό χάριτος, μπορεί να είναι μεγαλύτερη από χρόνια προσπάθειας (ή μη).
Συνεπώς, αντί να αναπολούμε τα χρόνια που χάθηκαν και τι θα μπορούσαμε να
είχαμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια, μπορούμε να αντιστρέψουμε την οπτική και να
αναλογιστούμε «τι έμαθα, τι μου δίδαξαν αυτά τα χρόνια». Αυτό είναι το πολύτιμο
δώρο, ακόμη κι αν το μάθημα ακούγεται παιδαριώδες ή αυτονόητο. Ίσως έπρεπε να
ζήσουμε το λάθος για να μάθουμε το αυτονόητο.
Πικρίες, παράπονα:
Το άλλο μεγάλο βαρίδι του παρελθόντος είναι οι πικρίες για αυτά που δεν μας έδωσαν
οι άλλοι ή για το κακό που μας έκαναν. Με την υπενθύμιση της πικρίας όμως πληγώνουμε
τον εαυτό μας ξανά και ξανά. Αν εκείνοι μας πλήγωσαν μία, εμείς φροντίζουμε να αυτό-πληγωνόμαστε
εκατό. Και πάλι, η πικρία έχει θέση μόνο όταν υπάρχει πνευματική αποκοπή. Όταν είμαστε
συνδεδεμένοι με το Θεό, ζητούμε άμεσα τη Χάρη Του και την ανακούφισή Του στο
εδώ και τώρα. Αυτή η Χάρη είναι κυριολεκτικά ίαμα δια πάσαν νόσο. Δεν υπάρχει
τίποτα που να μην θεραπεύει. Όταν βρίσκεται κανείς στη Χάρη του Θεού (και μας δίνεται
αν προσευχηθούμε και Τη ζητήσουμε), οι παλιές πληγές φαίνονται ανούσιες, τις βλέπουμε
αλλά δεν μας ενοχλούν. Είναι σαν να παρακολουθούμε μια ασπρόμαυρη άνοστη βαρετή
ταινία και εκπλησσόμαστε που κάποτε οι σκηνές της μας τάραζαν. Η ευτυχία μας δεν
εξαρτάται από κανέναν άλλον και σίγουρα όχι από το παρελθόν. Η πνευματική
σύνδεση είναι αυτή που μπορεί να μας δώσει πλήρωση. Όσο μεγάλη κι αν είναι η
απώλεια, τα πλούτη και οι ευλογίες της Χάρης του Θεού υπερ-αναπληρώνουν
οποιαδήποτε απώλεια. Εκτός αν θέλουμε να στρέψουμε το πρόσωπό μας μακριά από το
Θεό και να συνεχίσουμε την ανακύκλωση της πικρίας. Έχουμε την ελευθερία να το
κάνουμε, αλλά δεν θα μας δώσει αυτό που θέλουμε.
Η πνευματική ζωή εξαφανίζει επίσης το φόβο για το μέλλον. Τα
τελευταία χρόνια ανακυκλώνεται συνέχεια ο φόβος για το μέλλον…Από τα ΜΜΕ,
από τις συζητήσεις μεταξύ μας, αλλά και την αποφυγή της συμπόνιας. Σε πολλούς ανθρώπους ο φόβος διαστρεβλώνει την
αντίληψη του παρελθόντος και είτε το εξιδανικεύουν («δεν θα ξανα-αποκτήσω ποτέ
τα καλά που είχα»), είτε το βλέπουν σε επιλεκτικά αρνητικό φως, αναμένοντας
μόνο τα αρνητικά να επαναληφθούν. Όποια και αν είναι η οπτική, το παρελθόν δεν
έχει καμία σημασία, είναι μια ακόμη ψευδαίσθηση, που δεν έχει κανέναν λόγο να
επηρεάσει ή να προ-αποφασίσει το μέλλον. Αυτό που θα χρειαστούμε, όποια στιγμή
το χρειαστούμε, θα μας έρθει με τον κατάλληλο τρόπο, την κατάλληλη στιγμή μέσα
από τη Χάρη του Θεού. Αντί να αγωνιούμε, να μεμψιμοιρούμε και να ζηλεύουμε
εκείνους που έχουν περισσότερα από εμάς, ας αναγνωρίσουμε ότι μόνο ο πνευματικά φτωχός μπορεί να νιώσει πραγματικά
φτωχός. Όταν νιώθουμε πνευματικά φτωχοί, λόγω της επιλογής μας να αποκοπούμε
πνευματικά, τότε προσπαθούμε απεγνωσμένα να πάρουμε ενέργεια από όπου μπορούμε,
συνήθως από τους άλλους ανθρώπους ή το χρήμα. Ψάχνουμε την αναγνώριση,
γινόμαστε ενεργειακά βαμπίρ, κακολογούμε εκείνον που τα καταφέρνει καλύτερα.
Σαν τον πνιγμένο, θέλουμε να πνίξουμε και τον άλλον και δεν ανεχόμαστε να ζει
κάποιος άλλος στο φως, παρόλο που γνωρίζουμε ότι έχουμε και εμείς την επιλογή
του φωτός. Όταν λοιπόν η ζήλια, η σύγκριση κι ο ανταγωνισμός αρχίζουν και
δαγκώνουν, πρέπει να κάνουμε άμεσα αποκοπή από τις αρνητικές σκέψεις για τους άλλους
ανθρώπους και να συνδεθούμε άμεσα με την πηγή της μόνης δύναμης και ζωής που
είναι ο Θεός, με τον τρόπο που ο καθένας Τον νιώθει και Τον καταλαβαίνει...
Απευθύνουμε όλες τις ανάγκες στο Θεό και κάνουμε μόνο καλές σκέψεις για τους άλλους
ανθρώπους. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να προχωρήσουμε, ατομικά και εθνικά. Η
πνευματική αποκοπή και κατά συνέπεια, η ζήλεια μας κρατούν αιχμάλωτους ως έθνος.
Είναι αδύνατον να ελευθερωθούμε αν δεν ελευθερωθεί πρώτα η συνείδησή μας από τη
ζήλεια και τον πνευματικό εγωισμό. Αν όμως αποφασίσουμε να βάλουμε τον εγωισμό
στην άκρη, να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τι παραπάνω έχουν οι άλλοι από
εμάς και να δεχτούμε την πνευματική δύναμη στη ζωή μας, μόνο τότε μπορούμε να
προχωρήσουμε μπροστά και σαν άτομα, και σαν κοινωνία και σαν έθνος. Η
πνευματική οδός είναι ο μόνος δρόμος και είναι πολύ γρήγορα αποτελεσματικός, αν
έχουμε την ετοιμότητα να κάνουμε την επιλογή…
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 19/7/2014
