Η θλιβερή είδηση του θανάτου του δημοφιλούς Αμερικανού
κωμικού Ρόμπιν Γουίλιαμς, λόγω αυτοκτονίας από κατάθλιψη, σόκαρε πολλούς: πώς
είναι δυνατόν κάποιος επιτυχημένος, διάσημος ΚΑΙ κωμικός να έχει τόσο σοβαρή κατάθλιψη; Δεν γνωρίζουμε τα
βαθύτερα αίτια sτον ψυχισμό του, και τον μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι με
σεβασμό να ευχηθούμε καλό ταξίδι στο δρόμο του.
Η είδηση όμως είναι η αφορμή για περισυλλογή σε ένα
φαινόμενο που μαστίζει τα τελευταία χρόνια την ελληνική κοινωνία, ένα φαινόμενο
πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων από όσο παραδεχόμαστε, από όσο συζητάμε, από όσο οι
οικογένειες αφήνουν να ‘βγει’ προς τα έξω. Στο παρόν άρθρο, ο στόχος είναι η
πνευματική θεώρηση. Ξεκινώντας από τον όρο ‘πνευματική’, πρώτα από όλα τονίζω ότι ΔΕΝ κατακρίνουμε τους
αυτόχειρες. Προσπαθούμε να αποτρέψουμε την αυτοχειρία, με κάθε τρόπο, αλλά δεν κατακρίνουμε εκείνον, ο οποίος στο αδιέξοδό του, την διαπράττει. Η κατάκριση είναι καθαρά ανθρώπινο έργο. Ίσως από εκείνους που φοβούνται
την ανθρώπινη αδυναμία. Ο Θεός δεν θα μπορούσε να κατακρίνει τους αυτόχειρες, γιατί η
κατάκριση δεν είναι στη φύση Του! Η φύση Του είναι η αγάπη, η συμπόνια και η
συγχώρεση. Αυτή η αναγνώριση της μη-κατάκρισης δεν ενθαρρύνει την
αυτοκτονία. Απεναντίας: όταν ο απελπισμένος γνωρίζει ότι ο Θεός τον αγαπά χωρίς
όρους, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να Τον πλησιάσει. Όταν όμως του παρουσιάζουν έναν εκδικητικό Θεό τότε ο
απελπισμένος είναι πιθανότερο να φύγει μακριά από το Θεό μια ώρα αρχύτερα. Μονάχος, χωρίς αποκούμπι, ωθείται στην
αυτοκτονία πολύ πιο εύκολα: σκέφτεται ότι ούτως ή άλλως (σύμφωνα με αυτά που του λένε) ο Θεός
τον έχει ξεγράψει, στη σκέψη του είναι ήδη χαμένος. Να γιατί τέτοιου είδους
κατακρίσεις είναι πολύ καταστροφικές. Αν κάποιος βοηθηθεί για
να ξεπεράσει τον αυτοκτονικό ιδεασμό, θα είναι όχι λόγω φόβου, αλλά επειδή ένιωσε μέσα Του την ανιδιοτελή αγάπη και συμπόνια του Θεού,
ΠΑΡΑ τις αυτοκτονικές του σκέψεις. Το αρνητικό δεν μπορεί να ξεπεραστεί με ένα
άλλο αρνητικό –ειδικά στον απελπισμένο. Το αρνητικό μπορεί να ξεπεραστεί μόνο
με το θετικό- κι ο Θεός είναι η πηγή κάθε θετικού στη ζωή.
Η αυτοκτονικότητα (όπως και η κατάθλιψη) σχετίζεται άμεσα με
την αξία: την αξία που δίνουμε στον άνθρωπο και πιο συγκεκριμένα στο δικό μας
άτομο, δηλαδή την αυταξία. Όταν
δίνουμε αξία στο Θεό, τότε δίνουμε αξία και στον άνθρωπο (συνεπώς και στον
εαυτό μας), διότι δεν είμαστε ό,τι κι ό,τι τυχαίο, αλλά είμαστε ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ. Ο
λόγος και οι πράξεις του Κυρίου επίσης έδειξαν με κάθε δυνατόν τρόπο ότι έδινε
αξία στον άνθρωπο, ότι τιμούσε τη ζωή, ότι το πιο σημαντικό πράγμα ήταν η
ευημερία του άλλου, να αγαπήσει τον συνάνθρωπο. Αν κάποιος έχει λάβει αυτού του
είδους την αγάπη, δεν αυτοκτονεί εύκολα. Κι όμως λείπει από τις καρδιές πολλών
ανθρώπων, αλλά όχι γιατί δεν υπάρχει! Οι δυνάμεις του καλού με κάθε τρόπο και
συνεχώς προσπαθούν να μας δείξουν την παρουσία τους, αλλά εμείς έχουμε κλείσει
την πόρτα. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί νιώθουμε μόνοι και κενοί. Από την άλλη μεριά, ο ανθρώπινος πολιτισμός,
ειδικά όπως έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια, δεν δίνει αξία ούτε στον
άνθρωπο, ούτε στην ζωή, ούτε στην ψυχική ευημερία, ούτε στο Θεό. Στη χώρα μας, αυτού
του είδους η βάρβαρη ‘πρόοδος’, το αποδεικνύει καθημερινά.
Για αυτό είναι σημαντικότερο από ποτέ να προστρέξουμε σε
Εκείνον για ανακούφιση και νόημα: Εκείνος είναι ο μόνος που μπορεί να μας το
δώσει. Κάποιες φορές, μπορεί να μας
μιλήσει μέσα από έναν άλλο άνθρωπο. Κάποιες άλλες φορές μέσα από την επιστήμη.
Πιο συχνά κατευθείαν στην ίδια μας την καρδιά. Όποια μορφή και αν έχει όμως η
βοήθεια, έρχεται από Εκείνον.
Βοήθεια και ανακούφιση πράγματι θα φέρει. Ακόμη και αν Τον
έχουμε αρνηθεί για χρόνια, ακόμη κι αν είμαστε θυμωμένοι μαζί Του, ακόμη κι αν
Τον έχουμε περιφρονήσει (όπως είχα κάνει κι εγώ στα 10 άθεα χρόνια της νεότητάς
μου, που ήταν και τα μοναχικότερα της ζωής μου), ακόμη και τότε όμως ο Θεός δεν
κρατά τεφτέρια. Είπαμε, δεν είναι σαν κι εμάς! Θα σπεύσει να μας βοηθήσει με
τον τρόπο που είναι πιο κατάλληλος για τα μαθήματα της δικής μας ψυχής. Ίσως ακούσουμε
σε μια τυχαία στιγμή τις κατάλληλες λέξεις από κάποιον. Ίσως βγαίνοντας έξω,
νιώσουμε κάτι. Ίσως με κάποιο τρόπο ένα μήνυμα μας έρθει. Ίσως η βοήθεια από το
ιατρικό επάγγελμα (ναι, ο Θεός εργάζεται και μέσα από τους γιατρούς!). Ακόμη κι
αν δεν πιστεύεις, πάλι θα σε βοηθήσει. Δοκίμασε. Ζήτησε. Κάποτε, κάποια γυναίκα
σε μια στιγμή απελπισίας είπε: «Αν υπάρχει κάτι εκεί έξω, βοηθήστε με». Και προς
έκπληξή της, ήρθε βοήθεια άμεσα και εντυπωσιακά. Είχε όμως τα αυτιά της ανοιχτά.
Αν έχουμε βουλώσει τα αυτιά μας με βουλοκέρι άρνησης, κυνισμού και ανωτερότητας,
τότε ακόμη κι αν φωνάζει ο Θεός, δεν μπορούμε να ακούσουμε. Ζήτησε βοήθεια.
Συνέχισε να ζητάς.
Κάποιες φορές, η ζωή στη Γη βιώνεται ως ανυπόφορη, ότι δεν αντέχεται άλλο.
Όμως, η κάθε εμπειρία, η κάθε δυσκολία έχει λόγο που υπάρχει και έχει νόημα.
Υπάρχει απόλυτος λόγος για την κάθε παραμικρή λεπτομέρεια στο σύμπαν.
Ακόμη και οι τρίχες της κεφαλής μας είναι μετρημένες, λένε οι Γραφές. Δεν
είμαστε μικροσκοπικοί κόκκοι άμμου, που περιπλανούμαστε τυχαία σε έναν εχθρικό,
χαοτικό σύμπαν, που υπακούει μόνο στους νόμους της φυσικής. Όχι, υπάρχουν και
πνευματικοί νόμοι. Η κάθε παραμικρή
λεπτομέρεια της ζωής μας φροντίζεται στενά από τους μυριάδες αγγέλους του
Κυρίου, που προσπαθούν να την κάνουν όσο πιο εύκολη γίνεται, χωρίς όμως να παρεμβαίνουν
στα μαθήματα που προορίζονται για την ψυχή μας. Αν υπάρχει μια
δυσκολία, υπάρχει λόγος για τη δυσκολία και υπάρχει και τέλος στη δυσκολία! Όσο
είναι ανθρωπίνως δυνατόν, ας προσπαθήσουμε να βρούμε το νόημα πίσω από τη
δυσκολία: είναι μια δοκιμασία για να γίνουμε πιο δυνατοί; Για να βοηθήσουμε άλλους
ανθρώπους; Για να επιμείνουμε στην πίστη και στην καλή προαίρεση παρά ταύτα;
Όταν αρχίσουμε κι εναρμονιζόμαστε με το νόημα και μαθαίνουμε σιγά σιγά το
μάθημα, ο τρόπος που νιώθουμε για τη
δυσκολία, θα αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί δεν είναι
η δυσκολία αυτή καθ’ αυτή που προκαλεί τη θλίψη, ακόμη και την αυτοκτονικότητα,
αλλά ο τρόπος που νιώθουμε για αυτήν.
Έχουμε την επιλογή να αλλάξουμε τον
τρόπο που νιώθουμε, ακόμη και για την χειρότερη καταστροφή. Έχουμε τη δύναμη της επιλογής να μετριάσουμε το
φόβο σε μια απλή ανησυχία, την αγωνία σε μια ευκαιριακή δυσφορία, την απελπισία
σε σύντομη λύπη. Και να αυξήσουμε τις στιγμές εσωτερικής γαλήνης κι ανάπαυσης,
αν όχι χαράς. Ο καταλύτης για την ενεργοποίηση αυτής της δύναμης επιλογής
είμαστε εμείς, μέσω της ελεύθερης βούλησής μας, αλλά και η Χάρις του Θεού. Ο Θεός
εργάζεται και βοηθά συνέχεια τους πάντες, πιστεύουν δεν πιστεύουν.
Εκατομμύρια στη Γη έχουν περάσει και ξε-περάσει δυσκολίες
ανείπωτης έντασης- κι αυτό δεν λέγεται ως νουθεσία ή ηθικολογία, αλλά για ενθάρρυνση.
Για να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι δυνατόν. Αν το κατάφεραν άλλοι, μπορούμε κι εμείς. Η
προσευχή βοηθά, γιατί έλκει βοήθεια. Έλκει ανακούφιση, έλκει αγάπη, έλκει εσωτερική
απελευθέρωση, έλκει νόημα και αλλαγή. Σιγά σιγά, λίγο λίγο, μέρα με τη μέρα,
είναι δυνατόν. Στον απελπισμένο, η σκέψη της αυτοκτονίας συνδέεται με την
απελευθέρωση από μια ανυπόφορη κατάσταση ή ένα πρόβλημα. Όμως, η απελευθέρωση
από το πρόβλημα, μπορεί να συμβεί εδώ σε αυτή τη ζωή-χωρίς την αυτοκτονία. Εδώ είναι το πεδίο που τα προβλήματα
δημιουργούνται, αλλά κι εδώ είναι το πεδίο που τα προβλήματα λύνονται και
ξεπερνιούνται. Ακόμη και χωρίς εξωτερικές αλλαγές, εδώ είναι το πεδίο όπου
μπορεί να γίνει η εσωτερική απελευθέρωση: Δηλαδή ακόμη κι αν υπάρχει το
πρόβλημα, να μην μας νοιάζει. Πώς;
Με την προσευχή, την αποστασιοποίηση, τη θετική σκέψη, την αυταξία: «Μου αξίζει
να νιώθω καλά, ό,τι κι αν συμβαίνει».
Μπορούμε να αναρωτηθούμε: «Αν πραγματικά ήθελα να βοηθήσω και να υποστηρίξω τον
εαυτό μου, τι θα έκανα; Τι θα του έλεγα; Αν πραγματικά ήθελα να τον βοηθήσω κι
όχι να τον πολεμώ, τι θα έκανα τώρα;». Όλοι μας έχουμε τεράστια αποθέματα
αυτοσυντήρησης, αν πραγματικά πιστεύουμε
ότι την αξίζουμε. Εκεί είναι το ζήτημα. Όποιο μήνυμα κι αν σου έχει δώσει
το περιβάλλον μέσα από τα μισάνθρωπα χρόνια που ζούμε, δεν έχουν καμία
δικαιοδοσία να αποφασίσουν για τη ζωή σου. Αξίζεις την ανακούφιση κι αξίζεις τη
ζωή. Έχεις την εσωτερική δύναμη να στηρίξεις τον εαυτό σου ως την αντίπερα
όχθη-χρησιμοποίησέ την.
Ακόμη και αν νιώθεις εξάντληση από τη ζωή, όταν η αυταξία
και η Χάρις έρχονται, η κούραση φεύγει κι είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Τα
προβλήματα επίσης ξεφουσκώνουν. Τίποτα δεν μένει αμετάβλητο στη ζωή, γιατί να
μείνουν τα προβλήματα; Με πίστη, συνεχή προσευχή, αυταξία και θετική σκέψη, η
αλλαγή προς τη θετική κατεύθυνση μπορεί να είναι ταχύτατη. Δεν θα ξεχάσω τον
άστεγο ηλικιωμένο που είχε μείνει 7
χρόνια στο δρόμο, σε πλήρη απλυσιά κι εγκατάλειψη, δεν είχε μιλήσει με άνθρωπο
για 7 χρόνια. Κι όμως με τη βοήθεια του Θεού (όπως ο ίδιος παραδέχεται) βρέθηκε
βοήθεια κι απέκτησε μια φυσιολογική και ναι, ευτυχή ζωή. Πάντα αυτός ο άνθρωπος
αποτελεί φωτεινό σήμα για μένα.
Η αυτοκτονικότητα θεριεύει σε κλίμα αποσιώπησης. Οι άνδρες είναι
σε μεγαλύτερο κίνδυνο όχι μόνο επειδή έχουν επηρεαστεί από την κρίση περισσότερο,
αλλά επειδή έχουν μάθει να ΜΗΝ ζητούν βοήθεια. Όμως η επικοινωνία κι η εκμυστήρευση μπορούν να ανακουφίσουν
σημαντικά, ειδικά αν το άτομο είναι κατάλληλο κι έμπιστο. Ζήτησε από το Θεό να
σε οδηγήσει στο κατάλληλο άτομο να μιλήσεις. Μίλησε στον ίδιο το Θεό! Γράψε Του
ένα γράμμα. Γράψε Του καθημερινά. Είναι πιο προσεκτικός ακροατής κι από τον καλύτερο
ψυχοθεραπευτή! Πήγαινε στην ησυχία της φύσης κι επικοινώνησε μαζί Του μέσα από την εσωτερική σου φωνή. Ακόμη κι αν δεν
υπάρχει αγάπη στη ζωή σου τώρα, ακόμη κι αν η αγάπη από το περιβάλλον σου είναι
ατελής κι ιδιοτελής, υπάρχει ο ΕΝΑΣ του οποίου η αγάπη προς εσένα είναι τέλεια –ακόμη
κι αν δεν Τον πιστεύεις. Άπαξ και νιώσεις έστω και μία φορά την δική Του αγάπη,
ποτέ πια δεν θα έχεις ανάγκη να ξανακυνηγήσεις
τα ψίχουλα της ιδιοτελούς αγάπης των ανθρώπων. Το σταθερό ρεύμα της αγάπης
του Θεού, σε συντηρεί και σε γεμίζει, σε μια κατάσταση εσωτερικής πληρότητας
και γαλήνης, όλο και περισσότερο ατάραχη από τις εξωτερικές διακυμάνσεις, αλλά επίσης
αιώνια. Αυτή είναι η αληθινή ζωή, που ξεκινά σε αυτή τη ζωή, αλλά συνεχίζει
πέρα από το θάνατο και πέρα από τους περιορισμούς του υλικού σώματος. ‘Απαξ και
ανακαλυφθεί, το μοναδικό ταξίδι της ζωής σου εδώ στη γη αρχίζει και βγάζει
νόημα. Όχι μόνο παύει να είναι οδυνηρό, αλλά αρχίζει κι αποκτά κι ενδιαφέρον!
Βλέπεις για ποιο λόγο είσαι εδώ και τι ήρθες να κάνεις σε αυτό το σύντομο
σχολείο, που ονομάζεται ζωή. Δεν αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσεις; Δεν αξίζει
τον κόπο να επιμείνεις, τοποθετώντας την πίστη σου στον ΕΝΑ που μπορεί να
βοηθήσει; Αξίζει, γιατί ο Θεός δημιούργησε εμάς ως παιδιά Του κι έκρινε
τα παιδιά Του άξια της ζωής. Κι ο Θεός δεν κάνει λάθη.
Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 13/8/2014
