Μακριά από τις πολιτικολογίες, που όσο κι αν έχουν προβάλλει
τη δική τους ατζέντα πάνω στην όρο ‘πατρίδα’, δεν μπορούν να τον φθείρουν. «Αγάπη
για την πατρίδα»: με τρόπο αγνό, με το συναίσθημα που μόνο εκείνος που έχει
γίνει η πατρίδα βίωμα, μέρος του εαυτού του, μπορεί να το καταλάβει. Ή μόνο
εκείνος που τη στερήθηκε. Αυτό το νιώθει κανείς πολύ έντονα στην επαρχία. Εκεί γίνεται
η πατρίδα, μέρος του εαυτού σου. Όπως μου είπε κάποιος σοφός βοσκός πρόσφατα: ‘Όταν
το περπατάς, το ζεις, το αναπνέεις, τότε το αγαπάς το βουνό’. Για αυτό και οι
συμπατριώτες μας που εξακολουθούν να μένουν στην επαρχία, στην απόμερη επαρχία,
στις ραχούλες, στα βουνά, στα χωριά που ερημώνουν, για αυτό είναι πολύτιμοι
σωματοφύλακες της πατρίδας. Γιατί είναι εκεί. Δεν έχουν φύγει, είναι εκεί,
πεισματικά, αυτοί οι ηλικιωμένοι που κρατούν Θερμοπύλες, πριν τα ορεινά χωριά αδειάσουν
εντελώς…
Ορειβάτισσα εδώ και 20 χρόνια, έχω περπατήσει σχεδόν σε όλα
τα βουνά της Ελλάδας .Παντού η ίδια εικόνα στα χωριά. 5-6 ηλικιωμένοι-αν φύγουν
από τη ζωή, τι θα απογίνει η ορεινή Ελλάδα; Θα χαθεί η κρίσιμη επαφή, που είναι
εκείνη του ανθρώπου που πονάει τον τόπο του με την πανάρχαια αυτή γη. Για αυτό
είναι σημαντικό να επιστρέψουν νεότεροι άνθρωποι στα χωριά, πέρα από τη
λαϊκίστικη εκδοχή, πέρα από τη γραφικότητα με την οποία παρουσιάζονται εκείνοι ‘που
πήραν τα βουνά’. Υπάρχει μεγάλη αλήθεια σε αυτήν την απόφαση, την οποία,
πιστεύω όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα αναγκαστούν να πάρουν. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα. Είναι
σημαντικό για την αναβίωση του τόπου, αλλά και για την αναβίωση της μνήμης μέσα
μας, καθώς η ενέργεια του τόπου είναι
μέρος του εαυτού μας. Πού θα καταλήξει ο καθένας, είναι κι αυτό στο σχέδιο του
Θεού. Όπως η ψυχή μας κάνει συμβόλαια, ποιον θα γνωρίσει, ποιον θα παντρευτεί
κλπ, έτσι γίνεται και με τον τόπο που θα οδηγηθούμε να κατοικήσουμε-κάποιες
φορές απρόσμενα. Όσοι έχουμε επιλέξει να παραμείνουμε στην Ελλάδα, παρά τις αντιξοότητες,
όσοι δεν τρέχουμε στη χίμαιρα του εξωτερικού, είναι σημαντικότερο από ποτέ, να
θυμηθούμε την ελληνική επαρχία- κι αν η ψυχή μας το λέει, αν έχουμε τη
δυνατότητα, τότε να μείνουμε ή έστω να
επισκεπτόμαστε όσο πιο συχνά μπορούμε. Οι
πεζοπορικοί σύλλογοι που περπατούν την Ελλάδα κάθε Σαββατοκύριακο, άντε
μαζεύουν 1000 άτομα κάθε ΣΚ. Η Αθήνα έχει 3,5 εκατομμύρια. Είναι πολύ λίγο. Δεν
γνωρίζουμε την Ελλάδα. Η αγάπη που θα δώσουμε στη γη, η γνωριμία μαζί της, ο
κάθε βράχος με την ατελείωτη προϊστορία που κρύβει, πολλές φορές ιερή, το ότι
θα αρχίσουμε να νιώθουμε τη γη και να την αισθανόμαστε, όλα αυτά θα μας αλλάξουν,
θα μας αλλοιώσουν με θετικό τρόπο. Θα δούμε την Ελλάδα διαφορετικά- θα είναι
πλέον βίωμα, όχι ξερό απομεινάρι μαθήματος ιστορίας ή τίτλος εθνικότητας. Τότε ίσως
θα μπορέσουμε να την υπερασπιστούμε καλύτερα, γιατί θα έχει γίνει κομμάτι μας.
Δεν είναι να απορεί κανείς που 70% των νέων δηλώνουν διακαώς ότι θέλουν να
φύγουν από την Ελλάδα. Δεν είναι μόνο οι θέσεις εργασίας. Είναι ότι δεν την
έχουν νιώσει. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Πατρίδα τους σήμερα είναι το facebook.
Στα χωριά ακούω ότι όταν φύγουν και οι τελευταίοι ντόπιοι
ηλικιωμένοι, θα τα γεμίσουν αλλοδαποί. Το ζήτημα της μετανάστευσης έχει
ξεσηκώσει ατελείωτες, εμπαθείς συζητήσεις τα τελευταία χρόνια. Από τη μία
μεριά, οι ίδιοι οι αγρότες ομολογούν ότι χωρίς τους αλλοδαπούς, δεν θα έβγαινε
η παραγωγή. Από την άλλη, ακροδεξιοί φωνάζουν γενικώς κι αορίστως ότι ‘οι ξένοι
μας παίρνουν τις δουλειές’. Στο ιστολόγιο αυτό έχω
εκφράσει επανειλημμένα την αναγκαιότητα για την εξάλειψη του ρατσισμού και την
προστασία και το σεβασμό στο άτομο-μετανάστη, που αποτελεί θύμα, αν όχι πιόνι, ενός
συστήματος που ίσως δεν είναι τόσο τυχαίο όσο φαίνεται. Στο επίπεδο του μαζικού χειρισμού μετακίνησης πληθυσμών δεν γνωρίζουμε ποιος διακινεί ποιον, πότε, πού και γιατί. Η μετανάστευση μπορεί να γίνει με τρόπο ισορροπημένο, ώστε να ωφεληθεί και η τοπική οικονομία και
οι ίδιοι οι μετανάστες, διατηρώντας τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά του τόπου
υποδοχής. Σε πολλές περιοχές τις Ελλάδας έχει επιτευχθεί. Δεν είναι
αδύνατον, ούτε δύσκολο.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 11/10/2014
