Το 2014 φεύγει σε ένα κλίμα σήψης, όπου έχει χαθεί πλέον κάθε μέτρο λογικού και δικαίου,
σε σημείο που να διώκεται εκείνος που αποκαλύπτει το άδικο κι όχι εκείνος που
το διαπράττει. Έχω γράψει πολλές φορές για το θέμα της καλλιέργειας του φόβου
και του εκφοβισμού του λαού μας, σύμφωνα με το δόγμα ΤΙΝΑ (There
Is No Alternative),
γνωστού δόγματος στην πρόκληση πολέμων και γενοκτονιών. Δυστυχώς πέρα από τη
μαζική πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ,
παρατηρεί κανείς ξανά και ξανά, πως η έλλειψη ουσιαστικής πνευματικότητας και
πίστης εγκλωβίζει τους ανθρώπους σε φοβική παραλυσία άνευ προηγουμένου. Μια
μαζική φοβία αναπτύσσεται με όλα τα χαρακτηριστικά κάθε ατομικής φοβίας: αποφυγή, εμμονή και γενίκευση ερεθίσματος.
Μόνο που τώρα δε μιλούμε για ένα άτομο, αλλά για μια ολόκληρη κοινωνία. Αποφυγή της οποιαδήποτε αντίδρασης ή
ακόμη και συζήτησης. Εμμονή με το
φόβο της φτώχειας και του αυριανού χειρότερου. Γενίκευση ερεθίσματος όπου θα τρομάζει ακόμη και η απλή διαφωνία. Στο τέλος, θα τρομάζει ακόμη και
το να σκεφτόμαστε σιωπηλά κάτι που διαφέρει από την δεδομένη γραμμή. Η τρομοκρατία μαζί με την ενοχοποίηση, θα έχουν ποτίσει τόσο βαθιά το
υποσυνείδητό μας, που θα αυτό-μαστιγωνόμαστε στην πρώτη αντιδραστική σκέψη “Μα πώς τολμώ να σκεφτώ κάτι διαφορετικό από
αυτό που μου λένε τα κανάλια; Τι θέλω να γίνει η χώρα μου; Συρία; Πώς τολμώ;
Αλίμονο μου, πρέπει να αυτοτιμωρηθώ για το θράσος μου, μήπως και γλυτώσω το
χειρότερο». Αυτός είναι ο στόχος τους, δε θα χρειάζεται καν να περιορίσουν
την αντίδραση του λαού: θα έχουν αυτοματοποιήσει έτσι το λαό, ώστε να
αυτοπεριορίζεται από μόνος του.
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτό που έχει συστηματικά
εισαχθεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού είναι ο φόβος και η ανημπόρια. Παρατηρώ στους ανθρώπους γύρω μου μια σαφή
ποιοτική διαφορά στην ενέργεια εκείνων που έχουν προσβληθεί από το μικρόβιο του
κατευθυνόμενου φόβου κι εκείνων που απλά βιώνουν την κατανοητή
ανθρώπινη ανησυχία. Το ενδιαφέρον είναι ότι η ‘μόλυνση’ είναι σχετικά
ανεξάρτητη από την οικονομική τους κατάσταση: βλέπεις ανθρώπους που έχουν για
να ζήσουν, αλλά έχουν προσβληθεί από τον ιό. Κι άλλους, σε πολύ χειρότερη οικονομική
κατάσταση, ακόμη και άστεγους, που αρνούνται να υποκύψουν στην διαταγή της
ανημποριάς, ξέρετε, αυτή που διαφημίζουν τα κανάλια, όταν παρουσιάζουν τις
ουρές στα συσσίτια με δραματική μουσική. Υπάρχει λόγος που την παρουσιάζουν
έτσι, κι αυτός δεν είναι η ενημέρωση! Ο λόγος είναι ο προγραμματισμός του
υποσυνείδητου νου των θεατών «Κοίτα αυτή
είναι η μοίρα σου. Θα γίνεις κι εσύ έτσι. Έχεις μόνο μια πιθανότητα να μη
γίνεις: μόνο αν ακούσεις εμένα. Εγώ σε πονάω, εγώ σε ξέρω, εγώ είμαι που
νοιάζομαι, εγώ γνωρίζω το καλύτερο για εσένα». Έτσι, οι τηλεπαρουσιαστές
που δήθεν εξοργίζονται με τη φτώχεια του λαού (ώστε να ταυτιστεί ο θεατής μαζί
τους) περνούν τη θέση του Θεού. Αντί να αναζητούμε στο Θεό την αλήθεια και την
ενθάρρυνση, την αναζητούμε στο κουμπί μιας τηλεόρασης.
Σε μια πρόσφατη συνέντευξη-ανάκριση του
βουλευτή που αρνήθηκε και κατήγγειλε το χρηματισμό, η καλοπληρωμένη τηλεπαρουσιάστρια,
με άκρως υποτιμητικό και περιπαικτικό ύφος, κάποια στιγμή του είπε απαξιωτικά:
«Και γιατί αφήσατε το θέατρο και μπλέξατε με την πολιτική; Τι τα θέλατε…»
Ακριβώς. Τι θες και
μπλέκεις και μας ανακατώνεις; Αυτό ήταν το νόημα. Ένας άλλος τρόπος
χειραγώγησης του υποσυνείδητου νου του λαού, ότι δεν πρέπει να αντιστέκεται,
δεν πρέπει να μάχεται, δεν πρέπει να λέει όχι. Τι θες και μπλέκεις εσύ με αυτά και δεν κάθεσαι στα αυγά σου, να μας
αφήσεις κι εμάς να κάνουμε τη δουλειά μας… Να πειστεί σιγά σιγά ο Έλληνας ότι ακόμη και η Εθνική αντίσταση ( και συνεπώς οποιαδήποτε αντίσταση), ήταν λάθος. Τι θες και μπλέκεσαι…Δεν κάθεσαι στα αυγά σου… Και σιγά σιγά ο
κόσμος ενοχοποιείται και αποδυναμώνεται. Τα χειρότερα σκάνδαλα, οι χοροί των
εκατομμυρίων, τη στιγμή που τόσοι πεινούν και πεθαίνουν, γίνονται αποδεκτά και
η οργή μετατοπίζεται εναντίον εκείνων που τα αποκαλύπτουν. Μη μας δείχνεις την πραγματικότητα. Δεν θέλουμε να την ξέρουμε γιατί
είναι τόσο άσχημη και νιώθουμε τόσο αδύναμοι να την αλλάξουμε, ώστε καλύτερα να
μην ξέρουμε. Τι μας ανακατεύεις τώρα. άσε με να πιστεύω αυτό που πίστευα, δεν
θέλω να σκεφτώ παραπάνω.
Η χειραγώγηση εκφράζεται από
ανθρώπους (παρότι μορφωμένοι) που στο λένε στα ίσια: «Δεν θέλω να ξέρω». Ακόμη και αν έβλεπαν ζωντανά να διαπράττεται το χειρότερο έγκλημα μπροστά τους, θα έλεγαν: «Θέλω εγώ να το πιστέψω αυτό; Δεν θέλω. Άρα
δεν θα το πιστέψω». Σε συνδυασμό με την κατατρομοκράτηση τoυ κόσμου , τύπου «Ή εμείς ή το χάος", πολύς κόσμος, αρέσκεται να προσκολλάται στη δική του κατασκευή
της πραγματικότητας, ακόμη και αν αυτή δεν έχει καμία σχέση με τα αισθητηριακά και
πληροφοριακά δεδομένα. Ίσως αυτό το ψέμα
μου είναι πιο εύκολο, από το να δω την αλήθεια και σίγουρα πιο εύκολο από το να
χρειαστεί να κάνω κάτι για αυτήν. Κινήσεις anur;vpvn που θα προβλημάτιζαν, δικαιολογούνται ως: «Θα είχαν τους λόγους τους». … Έτσι, τυφλή τη πίστη. Τέτοια κουβέντα
τη λέμε μόνο για το Θεό. Μόνο ο Θεός θα έχει τους λόγους τους. Μόνο για το Θεό
έχουμε τυφλή πίστη. Όχι για ανθρώπους που οφείλουν να λογοδοτούν για
ό,τι κάνουν.
Το μιντιακό
κατεστημένο γνωρίζει άρτια πώς να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη προς τον τρόμο και την ανημπόρια. Εναλλάσσουν
με επιστημονική ακρίβεια την πρόκληση αισθήματος φόβου από τη μία μεριά και
φρούδας ελπίδας (με αντάλλαγμα την υποταγή) από την άλλη. Οι καλοπληρωμένοι παρουσιαστές, δείχνουν
και συναίσθημα αγανάκτησης για την ‘τραγική κρίση’ και συμπόνια για όσους
υποφέρουν., ώστε να κερδίσουν το κοινό με το μέρος τους. Είναι ο άνθρωπός μας, σκέφτεται η γιαγιούλα που βλέπει τηλεόραση
από το πρωί μέχρι το βράδι. Με νιώθει.
Και η ξανθιά τηλεπαρουσιάστρια της είναι πιο οικεία και από την κόρη της. Από
τη μια το εικονοστάσι της Παναγιάς κι από την άλλη το εικονοστάσι της τηλεόρασης,
το οποίο μιλάει κιόλας. Έτσι θα κλείσει η ζωή της, κοιτώντας μια από δω μια από
κει. Η μάχη της κόλασης και παραδείσου ενσαρκώνεται στις δύο αυτές εικόνες. Κι
όσο από τη μια θέλει την αρετή και την ελευθερία, άλλο τόσο φοβάται και γαντζώνεται στα ψέματα,
αλλά και τους θάμβους τούτου του γήινου κόσμου, που εκφράζονται απόλυτα μέσα
από την τηλεόραση. Το δίλημμα δεν είναι μόνο πολιτικό, δεν είναι μόνο διαγενεακό, δεν είναι μόνο πνευματικό,
αλλά είναι και δίλημμα πρωτίστως υπαρξιακό.
Η χειραγώγηση μέσω του φόβου της ανέχειας οδηγεί τους
ανθρώπους σε ένα διαρκές άγχος. Οποιαδήποτε κοινωνική συναναστροφή πλέον
επικεντρώνεται γύρω από το χρήμα: είναι αυτό το άτομο καλή γνωριμία για να βρω
πελάτες; (έλξη). Είναι αυτό το άτομο φτωχό,
θα μου ζητήσει χρήματα; (αποστροφή).Μήπως αυτό το άτομο δεν έχει να μου
προσφέρει κανένα οικονομικό όφελος, έστω και έμμεσα; (αδιαφορία). Ο
αυθορμητισμός στις σχέσεις έχει χαθεί. Ο φόβος της ανέχειας, όσο κι αν προσπαθούν
να τον επιβάλλουν τα ΜΜΕ, είναι στην ουσία πνευματική
επιλογή. Ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση, ο
φόβος της ανέχειας είναι πνευματική επιλογή. Ή αποφασίζεις ότι θα τον υιοθετήσεις, όπως θέλουν τα τρομολάγνα
κανάλια ή αποφασίζεις ότι πιστεύεις στο Θεό (όχι
στους πολιτικά διαπλεκόμενους μεσάζοντές του) κι ότι Εκείνος θα σε φροντίσει
ό,τι και να γίνει. Οι άγιοι στην κορύφωση του πνευματικού
τους αγώνα δεν είχαν τίποτα υλικό. Μέρα με την μέρα οδηγούνταν και τους παρέχονταν
ό,τι χρειάζονταν από το Θεό. Εμείς ούτε άγιοι, ούτε ασκητές είμαστε, αλλά αν θέλουμε έστω και στοιχειωδώς να αποδεχτούμε έστω και στάλα
πνευματικότητας, θα πρέπει να αρνηθούμε να επηρεαστούμε από την εκστρατεία
τρόμου. Το ένα μήνυμα είναι
αυτό του Θεού, ότι υπάρχει η πηγή του καλού, που προνοεί και βρίσκεται δίπλα
μας και μας προσέχει πάντα, έστω και αν υπάρχει μια πρόσκαιρη δοκιμασία.
Πρόσφατα, σε κάποια ταβέρνα, είδα πολύ ζωντανά τον εξωτερικά
επιβληθέντα φόβο της ανέχειας. Ολόκληρη η οικογένεια που έχει την ταβέρνα
φαίνεται τρομοκρατημένη. Όταν βάζουν τις μερίδες είναι όλοι από πάνω κι έχεις την
αίσθηση ότι παρακολουθούν από κοντά τον κάθε πελάτη, ως πηγή σωτηρίας, σε
σημείο που νιώθεις άβολα όταν πας να παραγγείλεις. Ο φόβος τους έχει οδηγήσει
στην τσιγγουνιά και κάθε κουταλιά που βάζουν στη μερίδα την κοσκινίσουν 15
φορές κι όλη η οικογένεια από πάνω παρακολουθεί την κουταλιά μήπως πέσει καμιά
πατάτα παραπάνω. Η τσιγγουνιά αυτή οδηγεί όμως σε μισές μερίδες. Είναι κρίμα
γιατί το φαγητό τους είναι καλό, όμως οι μισές μερίδες, αναμφίβολα θα τους κοστίσουν
πελάτες, όπως εγώ. Αν συνεχίσουν έτσι, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα την
κλείσουν την ταβέρνα τους. Και δε θα
φταίει η κρίση. Θα φταίει ο
φόβος τους.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 20/12/2014
