Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Λέλα Καραγιάννη: Πώς μπορούμε να βρούμε λίγη από αυτή τη δύναμη;


Είναι μια ομιχλώδης 25η Μαρτίου, τόσο ομιχλώδης, όσο και ο δρόμος μπροστά για το μέλλον της χώρας. Μέσα στην αβεβαιότητα όμως, μέσα στο άγνωστο, υπάρχουν κάποιοι λαμπροί πυροστάτες, φανοί αληθινού φωτός, που αν τους ακολουθήσουμε σίγουρα θα μας βγάλουν από το σκοτάδι.

Ένας από αυτούς τους αιώνιους φάρους αλήθειας, είναι η Λέλα Καραγιάννη, το όνομα της οποίας γνώριζα από καιρό, όμως δεν γνώριζα τις λεπτομέρειες της ιστορίας της-και ιστορίας μας. Εντελώς συμπτωματικά έτυχε εχθές να βρεθώ σε μια εκδήλωση του Δήμου Αθηναίων στην μνήμη της Λέλας Καραγιάννη και πραγματικά έφυγα συγκλονισμένη. Υπάρχει ένα πολύ συγκινητικό ημίωρο βίντεο με συνέντευξη του γιου της, το οποίο διαπεραστικά βοηθά να μας αγγίξει η αλήθεια εκείνη, η οποία καθοδηγούσε την Καραγιάννη. (Θα το πρότεινα σε οποιοδήποτε εκπαιδευτικό να το παρουσιάσει στην τάξη του). Μόνο αφού το δει κάποιος μπορεί να καταλάβει και να αναλογιστεί. Και είναι απολύτως σημαντικό να αναλογιστεί, γιατί η ιστορία της Λέλας Καραγιάννη δεν είναι μια παρωχημένη, επετειακή, ξύλινη υμνολογία για σχολικές εορτές. Η ιστορία της, η ουσία της, η αλήθεια που την καθοδηγούσε, είναι απολύτως απαραίτητη για εμάς σήμερα, πολύ περισσότερο από το οξυγόνο που αναπνέουμε. Αν νομίζουμε ότι δεν μας αφορά, κάνουμε μεγάλο λάθος.  Αν νομίζουμε ότι τα σημερινά μας ζητούμενα είναι άλλα, αυτά της καθημερινής πρακτικής επιβίωσης, θα σπάσουμε τα μούτρα μας στην ελεύθερη πτώση προς την εξαθλίωση (η οποία είναι πρώτα πνευματική και μετά υλική) μέχρι να καταλάβουμε ότι μόνο αν αναζητήσουμε την πηγή του θάρρους, της αγάπης, της φιλοπατρίας και του αλτρουισμού που έδωσε δύναμη σε εκείνην μπορούμε να επιβιώσουμε.

Ακούγοντας την ιστορία της, είναι αναγκαίο κανείς να αναλογιστεί….Τα γεγονότα της ζωής της, μας καλούν να αναλογιστούμε, ο καθένας ξεχωριστά, και να βρούμε τις επιτακτικές, επείγουσες για την επιβίωσή μας απαντήσεις.

Πρώτα από όλα το πρόσωπό της. Τι κρύβεται πίσω από το αγέρωχο, γενναίο πρόσωπο αυτής της όμορφης γυναίκας;

Ποια ήταν εκείνη η δύναμη που την κράτησε να ΜΗΝ καταδώσει τους συνεργάτες της, όχι μόνο όταν την βασάνιζαν, αλλά όταν βασάνιζαν τα πέντε της παιδιά μπροστά της; Ποιος από εμάς θα μπορούσε να το κάνει αυτό; Κι αφού δεν μπορούμε, πρέπει, οφείλουμε να αναζητήσουμε. Να αναλογιστούμε και να αναζητήσουμε την πηγή της υπεράνθρωπης δύναμης της, γιατί μας είναι απολύτως αναγκαία σήμερα, την εποχή της απόλυτης δουλοπρέπειας και υποταγής.

Ποια ήταν εκείνη η δύναμη που την κράτησε να μείνει εκεί στο νοσοκομείο και να περιμένει τη σύλληψή της, παρότι μπορούσε να φύγει; Με συνειδητή αυτοθυσία έμεινε να συλληφθεί (γνωρίζοντας τις συνέπειες), για να ξεσπάσει όλη η λύσσα των Γερμανών πάνω της και να μην προχωρήσουν σε άλλους συνεργάτες της.

Ποια ήταν εκείνη η φλόγα, που έδινε απλόχερα την αγάπη της σε όλα τα παιδιά της γειτονιάς και σε όλους τους κατατρεγμένους,  ακόμη και τους πρώην εχθρούς της χώρας, για να τους βοηθήσει, να τους σώσει από το θάνατο και την εξαθλίωση;

Ποια ήταν εκείνη η ώθηση που την έκανε να ξεκινήσει από το πουθενά την αντίσταση, μια απλή νοικοκυρά; Ποια ήταν εκείνη η ανίκητη πεποίθηση ότι ακόμη κι αν δεν είχε πείρα ή «επαφές» ή πτυχία, ΕΠΡΕΠΕ να ξεκινήσει από το μηδέν; Ότι, όπως έλεγε, έπρεπε να ελευθερωθούμε μόνοι μας και να μην περιμένουμε κανένα σωτήρα σύμμαχο να μας ελευθερώσει; Κι έφτασε, μια απλή νοικοκυρά, από το «τίποτα», να ηγείται ολόκληρης μυστικής οργάνωσης, που προκάλεσε ζημιά στον εχθρό σε πολύ υψηλά κλιμάκια.

Ποια ήταν εκείνη η φλόγα που φύσηξε στην ψυχή των παιδιών της κι έγιναν όλα γενναία, δε λιποψύχησε κανένα; Ποια ήταν εκείνη η φλόγα που λείπει σήμερα από τις ελληνίδες μανάδες, που το μόνο που εμφυσούν στα παιδιά τους είναι ο φόβος τους και η εξάρτησή τους;

Ποια ήταν η δύναμη εκείνη που όπλισε τη ψυχή και τη φωνή της όταν είχε καρφώσει ο Γερμανός το πιστόλι στον κρόταφο του γιου της και την απειλούσε ότι αν δε μιλήσει θα τινάξει τα μυαλά του παιδιού της στον αέρα; Ποια ήταν η φωνή εκείνη που είπε: «Τα παιδιά τα γέννησα, αλλά δεν ανήκουν σε εμένα, ανήκουν στην Ελλάδα»…

Ποια είναι εκείνη η αγάπη που την ώθησε να δώσει όλα της τα χρήματα, ακόμη και το τελευταίο της μονόπετρο –χωρίς δεύτερη σκέψη- σε μια εποχή όπου πεθαίναν από την πείνα, για να φυγαδευθούν οι άγγλοι στρατιώτες με τα καϊκια;

Ποια ήταν εκείνη η αλήθεια που την οδήγησε να αψηφήσει χωρίς δεύτερη κουβέντα την τέλεια οικογενειακή ευτυχία που είχε και να δώσει τα πάντα, ακόμη και τα επτά της παιδιά, για τον αγώνα; Ποια ήταν εκείνη η ουσία της Ελλάδας, πώς την ένιωθε, πώς σκίρτησε μέσα στην ψυχή της για να την οδηγήσει να κάνει τα πάντα για αυτή τη χώρα;

Πώς μπορούμε να βρούμε κι εμείς αυτή τη δύναμη Λέλα Καραγιάννη;

Πώς μπορούμε να λυτρωθούμε από τη γλυκιά λήθη του ευδαιμονισμού, που κατάφερε να αποδυναμώσει τον άνθρωπο πιο πολύ κι από τα χειρότερα βασανιστήρια;

Πώς μπορούμε να αφήσουμε τα διδάγματα να μας αλλοιώσουν θετικά, εμείς που έχουμε αποκτήσει ανοσία σε οποιοδήποτε ερέθισμα ή πληροφορία, ο εγκέφαλος τρύπια κούπα από την υπερ-παρα-πληροφόρηση, που δεν μπορεί πια να συγκρατήσει τίποτα ουσιαστικό; 

Πώς μπορούμε να βρούμε εκείνη τη δύναμη που να αψηφά το θάνατο για το ανώτερο ιδεώδες; Τη στιγμή που κυνηγούμε συνεχώς το θάνατο μέσω της αυτοκαταστροφής, όμως τρέμουμε το θάνατο για το ανώτερο ιδεώδες… Πολύ περισσότερο δε όταν αυτό το ανώτερο ιδεώδες ονομάζεται Ελλάδα και το οποίο μας έχουν απαγορέψει πια να το βλέπουμε ως ιδεώδες. Κι όμως είναι. Πώς μπορούμε να ξανα-ανακαλύψουμε την ουσία του, αυτή τη λαμπερή ουσία πίσω από το παχύ πουρί εθνικισμού-αντιεθνικισμού, που έχουν χτίσει οι ντόπιοι προδότες από όλες τις πολιτικές κατευθύνσεις; Πώς μπορούμε να  ανακαλύψουμε την ουσία της Ελλάδας ξανά; Μόλις μια μέρα πριν την απόλυτα ουσιώδη επέτειο της 25ης Μαρτίου,  ο πρωθυπουργός της χώρας δεν ήταν εδώ, αλλά στη Γερμανία, χαριετιζόμενος με ‘ελληνογερμανικές φιλίες’ -λες και μπορεί να υπάρξει ποτέ φιλία μεταξύ βιαστή και βιαζόμενου-, και όταν τα νέα παιδιά δεν κάνουν σήμερα  παρέλαση μη τυχόν και λιώσουν από τη βροχή- πώς μπορούμε να ανακαλύψουμε αυτή τη δύναμη ξανά;

Σε απόλυτη αντίθεση των μηνυμάτων της συγκινητικής αυτής βραδιάς, ακριβώς έξω από το πνευματικό κέντρο του Δήμου Αθηναίων ήταν καμιά εικοσαριά τοξικομανείς, νέα παιδιά, τα οποία ‘βάραγαν’ ενέσεις κανονικά στα σκαλιά. Αυτή η γενιά, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας, που δεν μπορεί να διανοηθεί να δώσει –όχι τη ζωή της- αλλά ούτε καν σκόρπια κέρματα για να σωθεί η χώρα, κι όμως άνετα δίνει τη ζωή της για χάρη της ηρωίνης, ή οποιουδήποτε άλλου σκοτεινού εθισμού, νόμιμου ή παράνομου. Ή για χάρη οποιασδήποτε άλλης δύναμης που αργά κι εξίσου βασανιστικά στραγγαλίζει ολόκληρη τη χώρα και το μέλλον όσων ζουν σε αυτήν. Ο θάνατος από υποταγή δεν μας τρομάζει. Ο θάνατος από εναντίωση, ναι.

Δεν είναι λοιπόν ότι δεν πιστεύουμε σε τίποτα. Όλοι σε κάτι πιστεύουμε, αλλά για κάποιο λόγο έχουμε επιλέξει να πιστεύουμε, ακόμη και να δίνουμε τη ζωή μας, σε κάτι αρνητικό, σε κάτι αυτοκαταστροφικό. Τι έχει πάει λάθος; Ποιος είναι εκείνος ο καταλύτης για να κάνουμε την επιλογή να δοθούμε ολοκληρωτικά σε κάτι θετικό κι ανώτερο; Ας αναλογιστούμε το παράδειγμα της Λέλας Καραγιάννη, κι ας ζητήσουμε τον καταλύτη της αλλαγής για εμάς τους ίδιους. Δεν μπορεί. Ακόμη κι αν δεν φτάσουμε στα δικά της ύψη γενναιότητας, δεν μπορεί, κάποια από αυτή τη δύναμη θα είναι διαθέσιμη και για εμάς. Τη θέλουμε; Θέλουμε να έχουμε έστω και λίγη από τη δύναμη να αποφασίσουμε το θάνατό μας για κάποιο ανώτερο σκοπό όπως εκείνη;  Ή θέλουμε το θάνατό μας να τον αποφασίζει αργά και βασανιστικά η δύναμη του κακού, όπως οι νεαροί με τη βελόνα στα χέρια έξω από το πνευματικό κέντρο;

 

Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 25/3/2015

Ο σχολικός εκφοβισμός που δεν είναι μόνο "σχολικός"...


Από τη πρώτη στιγμή που διάβασα για την εξαφάνιση του Βαγγέλη Γιακουμάκη, για κάποιο λόγο απέφευγα να μάθω περισσότερα ή να αναλογιστώ, γιατί είχα ένα αίσθημα ότι κάτι πολύ επώδυνο, πολύ άσχημο συνέβαινε. Τώρα πλέον που ο Βαγγέλης βρέθηκε νεκρός, νομίζω ότι είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στο πρόσωπό του να αναλογιστούμε για το μήνυμα αυτής της ιστορίας. Όπως πριν περίπου μια δεκαετία ο φόνος του Άλεξ συγκλόνισε το πανελλήνιο και ξύπνησε η Ελλάδα στο φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού (κι έχει γίνει τεράστια πρόοδος ευαισθητοποίησης από τότε μέχρι σήμερα), έτσι και τώρα, ο θάνατος του Βαγγέλη (και επιτρέψτε μου να έχω τις αμφιβολίες μου σχετικά με το αν ήταν αυτοκτονία) ξανα-ξυπνά την ελληνική κοινωνία σε ένα φαινόμενο, ακόμη βαθύτερο, ακόμη νοσηρότερο, ακόμη πιο περίπλοκο.  Ένα πρόβλημα που δεν περιορίζεται μόνο στη σχολική τάξη, αλλά αρχίζει σαν κακόβουλος ιός να σαπίζει όλα τα αντανακλαστικά ψυχικής υγείας της κοινωνίας. Ένα πρόβλημα, όπου η βία για τη βία δεν χρειάζεται πια καμία αφορμή, ούτε καν σαν πρόσχημα. Την ασκούν γιατί έτσι «τη βρίσκουν» κι είναι ΟΚ να το παραδέχονται δημοσίως. Στις άδειες τους ζωές, στη σαπίλα που έχει καταφάει κάθε αίσθηση αξιοπρέπειας στο νου και τη ψυχή τους, το μόνο που τους έχει απομείνει είναι το: «Κακοποιώ, άρα υπάρχω».

Ένα πολύ καλό κι εύστοχο άρθρο για τη συγκεκριμένη σαπίλα βρήκα από τον Κ.  Βαξεβάνη, ενώ έχουν γραφεί πολλά περισσότερα, καθώς, ανεξάρτητα από το γεγονός αυτό καθαυτό, το πρόσωπο αυτού του νέου ανθρώπου άγγιξε πολύ βαθιά όλη την Ελλάδα. Όλα τα παιδιά στο σχολείο και με όσους μιλώ  συζητούν το ίδιο πράγμα: είδες τις έγινε με το Βαγγέλη; Ο άδικος θάνατος του συντάραξε συνειδήσεις-αν όχι των φυσικών και ηθικών αυτουργών (οι τελευταίοι είναι πολύ περισσότεροι και ηλικιακά μεγαλύτεροι)- σίγουρα των υπολοίπων από εμάς. Για μια ακόμη φορά, ο τραγικός θάνατος ενός νέου, ευαίσθητου και προικισμένου ανθρώπου, όπως του Άλεξ και του Παύλου Φύσσα, γίνεται ο καταλύτης για να ξυπνήσουν συνειδήσεις, να δούμε άβολες αλήθειες και να ταρακουνηθούμε από το βαλτώδη λήθαργο στον οποίο αφεθήκαμε να βυθιστούμε.

Δεν το συζητώ ότι πίσω από τους 20χρονους, υπάρχουν γονείς που έχουν μέγιστη ευθύνη για το ότι τα παιδιά τους έγιναν έτσι («Κακοποιώ άρα υπάρχω»), και ίσως υπάρχουν και άλλοι μεγαλύτεροι σε ηλικία οι οποίοι με τον τρόπο τους ενθάρρυναν αυτή τη συμπεριφορά. Ο μέγιστος κίνδυνος για αυτή την γενιά είναι ο εξής εκρηκτικός συνδυασμός:

1)Η υπερβολική έλλειψη ορίων από τους γονείς, αν όχι η προώθηση της βίας ως φιλοσοφίας ζωής (όπως αναφέρω αναλυτικά στο προηγούμενο άρθρο),

2)Ο εκφοβισμός από νταήδες γονείς εναντίον εκπαιδευτικών, όταν οι τελευταίοι προσπαθούν να οριοθετήσουν το παιδί τους (η πλούσια εμπειρία μάλιστα δείχνει την εξής κλιμάκωση: ξεκινά από οδυρμούς τύπου «στοχοποιείτε το παιδί μου!», που εξελίσσεται σε «και ποια είσαι συ που θα μου πεις για το παιδί μου εμένα!», που προχωρά  «θα σας κάνω μήνυση!» και «θα το πάω το θέμα πολύ ψηλά!», μέχρι «θα φύγεις εσύ κι όχι το παιδί μου, έχω τα πολιτικά μέσα και θα σε διώξω!»),

3) η ακραία τοξική έκθεση αυτής της γενιάς στην βία και το bullying που διαφημίζεται ανοιχτά από το σύνολο σχεδόν τους σκουπιδο-θεαμάτων της τηλεόρασης, του διαδικτύου και των βιντεοπαιχνιδιών.

Με αυτά τα τρία δεδομένα, η γενιά που έρχεται θα ηδονίζεται με τη βία και μόνο, θα βιντεοσκοπεί με το κινητό όταν ένας ληστής χτυπά μια γιαγιούλα, και θα ξεκαρδίζεται στα γέλια όταν κάποιον τον χτυπά ένα αυτοκίνητο. Αυτά δεν τους μαθαίνουν τα αρρωστημένα καρτούν που βλέπουν από μωρά; Αυτό θα γίνουν. «Κακοποιώ άρα υπάρχω». Σαν καλοί μαθητές όλων των νοσηρών καναλιών που βάσει σχεδίου και μεθοδευμένα προβάλλουν και διαφημίζουν τη βία σε κάθε της μορφή δεκαετίες τώρα. Αυτούς ποιος θα τους δικάσει; Ποιος θα τους ελέγξει για άθλια ποιότητα θεάματος κι εσκεμμένο προγραμματισμό των μικρών παιδιών στην ειδωλοποίηση της βίας; Οι διαπλεκόμενοι που τους επέτρεψαν να λειτουργούν χωρίς άδεια για χρόνια;
Είναι η καλλιέργεια μια κουλτούρας βίας, ηθικής και πνευματικής εξαθλίωσης, ένας ηδονισμός από τη βία, και στόχος τους είναι να διαποτίσει κάθε όψη ανθρωπίνων σχέσεων. Από τις πιο στενές σχέσεις (δεν είναι τυχαίο που οι 50 αποχρώσεις της διαστροφής προβλήθηκαν φάτσα μούρη σε όλα τα κιόσκια και βιβλιοπωλεία στον πλανήτη από την πρώτη μέρα και το πρεμούρησαν μανιωδώς ως ταινία πριν του Αγίου Βαλεντίνου), μέχρι τις οικογενειακές σχέσεις, την ανατροφή των παιδιών, τη σχολική ζωή,  τις σχέσεις κοινωνικών ομάδων και εθνών. Δεν είναι τυχαίο που σε μια χθεσινή αυτοκτονία στην Αγγλία ενός ατόμου από ψηλό κτίριο, είχαν μαζευτεί έφηβοι από κάτω και γελώντας βιντεοσκοπούσαν και του φώναζαν «πέσε, πέσε», γελώντας. Όσο εμετική κι αν ακούγεται η σκηνή, σας πληροφορώ ότι αντίστοιχη είχα δει κι εγώ προσωπικά στην Ελλάδα στην Κάνιγγος, όταν ήμουν μαθήτρια. Μόνο που δεν υπήρχαν τότε κινητά και αυτοί που φωνάζαν από κάτω «πέσε ρε μ…» ήταν κάμποσοι πενηντάρηδες «άντρες»…. Η σαπίλα σε όλο της το μεγαλείο.

Οι δράστες σήμερα όχι απλά δεν θα έχουν μετανοήσει, αλλά πολύ πιθανόν να γελούν με την κατάληξη της αυτοκτονίας, όπως τόσο συχνά έχει διαπιστωθεί να συμβαίνει στις αυτοκτονίες από bullying στην Αγγλία. Όσο η ελληνική πολιτεία θα το φιλοσοφεί αν θα πρέπει να ποινικοποιήσει τον τραμπουκισμό ή να τους αφήνει να τη σκαπουλάρουν ανενόχλητοι, όσο επιτρέπουμε στα σχόλια μίσους (hate speech)  να βρίθουν στο διαδίκτυο και κυρίως, όσο αφήνουμε την τηλεόραση να προβάλλει όλους τους σαπισμένους μέχρι το μεδούλι «αστέρες» της TV που έχτισαν την καριέρα τους βρίζοντας, σαρκάζοντας και χλευάζοντας κι όσο οι δήθεν ειδήσεις προβάλλουν ξανά και ξανά βίντεο με ζωντανές δολοφοφονίες, λυντσαρίσματα κι αποκεφαλισμούς (όχι φυσικά για ενημέρωση, γιατί η ενημέρωση δε χρειάζεται βίντεο, αλλά για σκόπιμη διαφήμιση των εν λόγω πράξεων και αποτύπωσή τους στο υποσυνείδητο των θεατών, κυρίως των νεαρών), τότε μην μας εκπλήσσει που σε λίγο θα βλέπουμε -όχι έφηβους- αλλά πεντάχρονα -όχι να τρομάζουν- αλλά να λύνονται κάτω στα γέλια όταν συμβαίνει μπροστά τους ένα αιματηρό τροχαίο. Τότε ίσως και ξυπνήσουμε και καταλάβουμε ότι με δικαιολογία της δήθεν ελευθερίας του λόγου κάποιοι πίσω από τα ΜΜΕ έχουν διαπράξει το πιο σκοτεινό και αόρατο έγκλημα. Αυτό της εξαθλίωσης των συνειδήσεων μέσω της πορνογραφίας της δυστυχίας των άλλων. Και της ενθάρρυνσης να μιμηθούν αναλόγως. «Κακοποιώ, άρα υπάρχω».

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 16/3/2015

 Υ.Γ. Σε ένα πιο πρακτικό επίπεδο, αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να είχε γίνει στη Σχολή του Βαγγέλη. Κάποιες πρώτες σκέψεις είναι οι εξής.

1)Θα πρέπει να υπάρχει 24ωρη συμβουλευτική υπηρεσία μέσω τηλεφωνικής γραμμής και δια ζώσης σε όλες τις Σχολές και να μπορούν οι φοιτητές ανά πάσα στιγμή να αποτανθούν.

2)Θα πρέπει να υπάρξει ευαισθητοποίηση κι ενημέρωση των διδασκόντων στις Σχολές για το θέμα του bullying το οποίο βεβαίως δεν εξαντλείται στα σχολεία. Θα πρέπει επίσης να υπάρχει εμπιστευτική υπηρεσία παραπόνων, όπου θα μπορούν και οι παρατηρητές να αποκαλύπτουν τους τραμπουκισμούς, με ασφάλεια. Όχι δεν είναι κάρφωμα και όπως και στα σχολεία, δεν μπορεί να υπάρχει το «δεν είδα, δεν ξέρω, δεν με ενδιαφέρει».

3)Θα πρέπει να υπάρχει συνεργασία με την αστυνομία σε σοβαρές περιπτώσεις bullying, οι φοιτητές-νταήδες είναι ενήλικες, απειλούν και  μπορεί να είναι και οπλισμένοι. Θα πρέπει να παρεμβαίνει η αστυνομία για να προστατέψει θύματα ή μάρτυρες. Πού θα καταφύγουν αν φοβούνται για τη ζωή τους;

4)Θα πρέπει να υπάρχει η πρόνοια για μεταγραφή αν το θύμα κινδυνεύει: Αυτός είναι ο πιο σοβαρός λόγος για μεταγραφή σε αντίστοιχη Σχολή άλλης πόλης, όχι τα βύσματα που έδιναν κι έπαιρναν τόσα χρόνια.   

Αυτο-εκτίμηση ή εγωισμός-ο ρόλος του επαίνου


Με ενδιαφέρον διάβασα μια πρόσφατη μελέτη για το ρόλο του υπερβολικού επαίνου στη δημιουργία ναρκισιστικών κι εγωκεντρικών παιδιών. Το άρθρο έφερε ξανά για προβληματισμό το λεπτό όριο μεταξύ υγιούς αυτό-εκτίμησης και υπεροψίας-αυταρέσκειας. Ένα από τα βασικά θέματα στο συγγραφικό μου έργο μου (βιβλίων και άρθρων) είναι η ανάπτυξη της υγιούς αυτό-εκτίμησης, στην αξία της οποίας πιστεύω ακράδαντα. Πότε όμως η αυτό-εκτίμηση μπορεί να διαστρεβλωθεί σε υπεροψία ή αίσθηση παντοδυναμίας, πότε μετατρέπεται σε έλλειψη ενδιαφέροντος για τους άλλους, πότε ο έπαινος λειτουργεί θετικά και πότε  ο ψεύτικος ή κακοπροαίρετος έπαινος παραπλανεί ή χρησιμοποιεί το παιδί; Πνευματικά μιλώντας, πότε πιστεύουμε στον εαυτό μας, σεβόμενοι τα όρια της ανθρώπινης φύσης και πότε όχι; Πότε έχουμε την ταπείνωση να αναγνωρίσουμε ότι η δύναμη είναι σε εμάς, αλλά όχι από εμάς;

Ο έπαινος με θετικά επίθετα σε δεύτερο ενικό είναι πολύ σημαντικός για όλα τα παιδιά, αρκεί  να μην τους μεταδίδει το μήνυμα ότι είναι καλύτερα από τα άλλα παιδιά. Εκεί που ξεκινά η υπεροχή, σταματά η υγιής αυτοεκτίμηση  (και ξεκινά αυτό που πολύ εύστοχα αναγνωρίζουν οι έφηβοι μεταξύ τους ως  ‘το ψώνιο’…). Η τοποθέτηση του παιδιού σε κάποιο βάθρο υπεροχής απέναντι στους άλλους (συνήθως για να φουσκώσει το εγώ του γονιού ή για να αποκομίσει οφέλη από το παιδί, όπως παρέα ή φροντίδα) είναι πολύ βλαβερή για το παιδί. Η βάση στην οποία ξενικά τις σχέσεις του θα είναι μιας βάση μοναχικότητας: η βάση του πρώτου. Ουσιαστικές σχέσεις μπορούν να δημιουργηθούν μόνο μεταξύ ίσων και είτε δεν θα καταφέρνει να δημιουργήσει σχέσεις καθόλου, είτε θα τον εγκαταλείπουν (μη ανεχόμενοι το σύμπλεγμα ανωτερότητάς του ) είτε θα τους εγκαταλείπει (μη ανεχόμενος την κατωτερότητά τους). Σε κάθε περίπτωση, καλύτερος και μόνος. Όταν ανακαλύψει ότι έξω στη ζωή, οι άλλοι δεν έχουν τη διάθεση να τον βλέπουν σαν κάτι ξεχωριστό κι ανώτερο, αρχίζει η ματαίωση και η καταρράκωση, μέσα από την ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα. Όταν δε δύο ναρκισιστές συνάπτουν συντροφική σχέση (και οι δύο υπεροπτικά καλομαθημένοι από τους γονείς τους) τότε έχουμε τα πιο εκρηκτικά διαζύγια, ο πόλεμος για την πρώτη θέση στο γάμο είναι ανηλεής. Τολμώ να πω ότι είναι προτιμότερη  η ελαφρά παραμέληση επαίνου, παρά η τροφοδότηση υπεροψίας στο παιδί. Είναι σχεδόν κακοποιητική για το παιδί γιατί το προετοιμάζει να «σπάσει τα μούτρα» του , κι αν όχι στην ενήλικη ζωή, πολύ πιθανότερο μετά τη μέση ηλικία, όπου θέλοντας και μη έρχεται κανείς αδυσώπητα αντιμέτωπος με την πραγματικότητα των χρονικών και σωματικών περιορισμών της ανθρώπινης ζωής,

 Ο έπαινος που δίνουμε στα παιδιά πρέπει να τους δείχνει ότι είναι επιθυμητά, αξιαγάπητα, ότι η αγάπη μας είναι χωρίς όρους  και πρέπει να έρχεται από την ειλικρινή κι ανιδιοτελή αγάπη από την πλευρά του γονιού. Αυτό που βλέπω πολύ συχνά  είναι ότι η γονεϊκή αγάπη  δεν είναι ανιδιοτελής. Το παιδί χρησιμοποιείται για να νιώσουν οι γονείς ότι κάνουν κάτι σημαντικό στη ζωή τους, για να αντλήσουν αυτό-εκτίμηση οι ίδιοι, για να αποδείξουν κάτι στην κοινωνία, ή πιο πεζά ακόμη, γιατί κάποιες γυναίκες το βλέπουν ως μέσο οικονομικής αποκατάστασης. Χρησιμοποιούνται επίσης ως επένδυση φροντίδας για τα γηρατειά ή μέσο εκπλήρωσης των δικών τους ανικανοποίητων ονείρων. Οι γονείς αυτοί εκτός από τον έλεγχο, είναι πολύ πιθανόν να θρέψουν την υπεροψία στο παιδί τους, μέσω του ψευδούς επαίνου καθώς είναι κι αυτή μια μορφή χειρισμού: πού αλλού θα βρει να τον εκθειάζουν; άρα θα γυρίσει πάλι στο μπαμπά και στη μαμά. Κάποιες άλλες φορές μιλούν στο παιδί τους λες κι είναι το 8ο θαύμα του κόσμου, γιατί έτσι αντλούν οι ίδιοι την ψευδαίσθηση αυτο-εκτίμησης.

Ο έπαινος λοιπόν πρέπει να είναι ειλικρινής, ανιδιοτελής, να μην χρησιμοποιείται ως αποζημίωση για την παραμέληση από τον γονέα σε άλλους τομείς. Το άρθρο είναι ξεκάθαρο ότι μαζί με τον έπαινο είναι απαραίτητη η έμπρακτη αγάπη . Επίσης ο έπαινος καλό είναι συχνά να  σχετίζεται με συγκεκριμένες πράξεις ή πλευρές του χαρακτήρα του παιδιού. Να δίνουμε στο παιδί την ευκαιρία να δοκιμάσει, αλλά με έναν τρόπο που να μπορεί έστω με λίγη βοήθεια να τα καταφέρει. Τότε ο έπαινος πραγματικά ριζώνει στο παιδί, γιατί βλέπει το αποτέλεσμα. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι θα αφιερώσουμε το χρόνο και την  ενέργεια ώστε να κάνουμε τη δραστηριότητα ούτε πολύ εύκολη, ούτε πολύ δύσκολη, ώστε με λίγη βοήθεια να την πετύχει και να βιώνει την αίσθηση της αυτό-αποτελεσματικότητας, που θα του είναι πολύ χρήσιμη αργότερα. Πολλές φορές όμως γονείς που δεν έχουν χρόνο ή παραμελούν τα παιδιά τους (ή ακόμη και τα κακοποιούν σε άλλες περιπτώσεις) βρίσκουν βολικό να πετάξουν ένα γενικόλογο «είσαι καλύτερος από όλους, μπορείς να κάνεις τα πάντα», για να αποζημιώσουν για την έλλειψη ενδιαφέροντος. Βεβαίως αργά ή γρήγορα το παιδί θα νιώσει εξαπατημένο. Άρα το κίνητρο του γονιού και η συνεπής στάση του είναι πολύ σημαντικά.

Σχετικά με την επίδοση του παιδιού υπάρχει τα τελευταία χρόνια σε γονείς και εκπαιδευτικούς μια αυξανόμενη τάση της υπερβολικής επιβράβευσης για την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια. Η απαίτηση για υψηλούς βαθμούς είναι τόσο πιεστική από πολλούς γονείς (σχεδόν εκφοβιστική προς τον εκπαιδευτικό), ακόμη και στο γυμνάσιο, για λόγους που μόνο η μαζική ψυχανάλυση μπορεί να εξηγήσει. Ίσως με τα μεγάλα νούμερα στους βαθμούς νιώθουν οι γονείς να ανεβαίνει η αξία τους. Έτσι όμως κάνουμε μεγάλο κακό σε μια ολόκληρη γενιά. Βγάζουμε μια γενιά σχεδόν αναλφάβητη, λόγω πολύ χαμηλών απαιτήσεων, η οποία αναρωτιέμαι πώς και πού θα οδηγήσει τη χώρα. Το βιβλίο «the smartest kids in the world» για το οποίο θα μιλήσω αναλυτικά σε άλλο άρθρο, και στο οποίο συγκρίνονται τα εκπαιδευτικά συστήματα διαφορετικών χωρών, βγάζει ξεκάθαρα συμπεράσματα. Η Φιλανδία έχει τα καλύτερα αποτελέσματα, όχι γιατί δίνει τα περισσότερα λεφτά (όπως θα βιαστεί να πει σύσσωμη η ελληνική αριστερά) αλλά γιατί έχει απαράμιλλα υψηλές απαιτήσεις από όλους τους μαθητές. Υπάρχει η προσδοκία δηλαδή να κάνουν τα παιδιά το καλύτερο που μπορούν σε σχέση με το δυναμικό τους. Στη χώρα μας συμβαίνει το αντίθετο. Έχουμε την ελάχιστη δυνατή προσδοκία από τα παιδιά μοιράζοντας έπαινο τόσο απλόχερα, που σχεδόν τα εξαπατούμε. Και ταυτόχρονα σπαταλάμε μια ολόκληρη γενιά επιβραβεύοντας την ήσσονα προσπάθεια.

Ακόμη και σε θέματα συμπεριφοράς, είναι πλέον κοινή εμπειρία η επιθετικότητα πολλών γονιών απέναντι σε εκπαιδευτικούς. Ακόμη και η παραμικρή ποινή για τις πιο κραυγαλέες συμπεριφορές σχολικού εκφοβισμού ακολουθείται από έξαλλους, μαινόμενους γονείς να βρίζουν και απειλούν διευθυντές και εκπαιδευτικούς με τις γνωστές ατάκες «και ποιος είσαι συ που θα μου πεις για το παιδί μου εμένα», «θα το πάω το θέμα πολύ ψηλά», «έχω γνωστούς στο υπουργείο και θα σου δείξω εγώ», «θα σου κάνω μήνυση» κλπ κλπ. Πολλοί συνάδελφοι προκειμένου να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο κάνουν τα στραβά μάτια στους νταήδες γονείς, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει μια γενιά που επιβραβεύεται για να εκφοβίζει τους συνομιλήκους και να καταβάλλει την ελάχιστη δυνατή (ή καθόλου) προσπάθεια στα μαθήματα. Παρατηρώ μάλιστα ότι αυτή η επιθετικότητα τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί. Πιθανές εξηγήσεις μπορεί να είναι οι εξής: Πολλοί γονείς δεν νιώθουν καλά λόγω κρίσης, νιώθουν ταπεινωμένοι και βγάζουν όλη τους την εκδικητικότητα απέναντι σε αυτούς που βλέπουν ως εκπροσώπους του κράτους, τους εκπαιδευτικούς, αλλά φυσικά στους εκπροσώπους εκείνους που τους παίρνει (ενώ στον εφοριακό δεν τους παίρνει!…).Ένας άλλος λόγος είναι ότι νιώθουν ότι οποιαδήποτε κριτική απέναντι στο παιδί είναι κριτική απέναντι στους ίδιους ως γονείς και δεν αντέχουν άλλη κριτική. Παρά πάντως τους λεονταρισμούς υπεράσπισης του κανακάρη στο γραφείο του διευθυντή,  είναι πιθανόν ότι οι γονείς να κακοποιούν, το παιδί στο σπίτι όταν ενοχλήσει τους ίδιους (αλλά να το επιβραβεύουν όταν ενοχλήσει άλλους)! Τέλος υπάρχει και η απευθείας επιβράβευση των αντικοινωνικών συμπεριφορών, καθώς αυτό για κάποιους γονείς αυτό αποτελεί «φιλοσοφία ζωής» (τύπου «έτσι επιβιώνει κανείς στη ζούγκλα σήμερα»).

Μια άλλη όψη του μη βοηθητικού επαίνου είναι η απαίτηση άμεσης άντλησης ικανοποίησης και  μη ανοχή της αναβολής. Θέλουν να εισπράξουν (δώρα και επαίνους) αμέσως, πριν καν ολοκληρώσουν την προσπάθεια. Καλό είναι να δίνουμε ενθάρρυνση σε κάθε στάδιο, αλλά για τις υλικές επιβραβεύσεις να περιμένουμε να ολοκληρώσει το παιδί την εργασία του. Τονίζεται και πάλι, ότι πρέπει να μάθει το παιδί να εσωτερικεύει την επιβράβευση, αλλιώς αν είναι κάτι ξένο από εκείνο και ασυνάρτητο με την πραγματικότητα, θα έχουμε απλώς δημιουργήσει έναν approval addict, που θα προσπαθεί να ευχαριστήσει τους πάντες μήπως και εισπράξει λίγο από τον έπαινό τους. Αυτό βέβαια δεν είναι αυτοεκτίμηση αλλά ετεροεκτίμηση.

Τέλος, ο αλτρουισμός, η ευγένεια το ενδιαφέρον για τον άλλον είναι αξίες και συμπεριφορές που μαθαίνονται. Θα έπρεπε σε όλα τα σχολεία  ο αλτρουισμός να αποτελεί μάθημα, με έμπρακτα παραδείγματα. Θα πρέπει να  μάθουν τα παιδιά από μικρά να μην περιμένουν από κάποιον να τους ζητήσει βοήθεια, αλλά να αναπτύξουν την ενσυναίσθηση, ώστε να βλέπουν πότε μπορεί κάποιος να χρειάζεται βοήθεια και να έχουν το ρεπερτόριο λέξεων και συμπεριφορών που θα μπορούσε να βοηθήσει. Να αναρωτούνται: πώς θα μπορούσα να βοηθήσω , τι θα μπορούσα να κάνω;

Αυτή στάση ζωής πρέπει να είναι το πρώτιστο αντικείμενο εκπαίδευσης και αποτελεί την πραγματική παιδεία. Δεν θα ξεχάσω έναν άστεγο μια μέρα στο φανάρι. Αφού του έδωσα τα χρήματα για το χαρτομάντηλο, έφυγε, κοντοστάθημε και ξαναγύρισε. Μήπως θέλει κι άλλα λεφτά, αναρωτήθηκα. Μου είπε όμως: «Σας παρακαλώ προσευχηθείτε για μια κυρία που έχει το παιδί της άρρωστο με λευχαιμία».  Απαντώ «Πώς το λένε;» και μου λέει «Δεν ξέρω, δεν πρόλαβα να τη ρωτήσω». Κι επειδή το φανάρι έγινε πράσινο, έφυγα.

Προφανώς θα ήταν κάποια άλλη οδηγός στο φανάρι. Παρά την κατάσταση του, σκέφτηκε τον πόνο του άλλου. Κι όχι μόνο αυτό, ζήτησε κι από τρίτους να κάνουν κάτι. Αυτός ο άνθρωπος μου έδειξε την πραγματική έννοια της γενναιοδωρίας και του αλτρουισμού και πολλά καλομαθημένα και παραχαϊδεμένα  παιδιά μας σήμερα θα είχαν πολλά να διδαχθούν από το παράδειγμά του.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 13/3/2015

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org