Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Ακραία βία στα παιδιά


Τα τραγικά περιστατικά ακραίας παιδικής κακοποίησης, που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας (το δίχρονο αγοράκι που πέθανε από εγκαύματα από καυτό νερό και το 5χρονο κοριτσάκι στην Ξάνθη, θύμα πολλαπλού βιασμού) φέρνουν ξανά στο προσκήνιο το σοβαρότατο πρόβλημα της παιδικής κακοποίησης. Για κάθε ακραίο περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας που φτάνει στο φως της δημοσιότητας, χιλιάδες άλλα αποσιωπώνται πίσω από κλειστές πόρτες, κρυμμένα σε οικογένειες που υποφέρουν, ενώ ο περίγυρος (γείτονες, ευρύτερο συγγενικό περιβάλλον, σχολείο κλπ.) είτε δεν ξέρει, είτε δεν θέλει να ξέρει, ή ακόμη κι αν ξέρει, δεν γνωρίζει πώς να βοηθήσει.

Η σωματική κακοποίηση  περιλαμβάνει ξύλο, δυνατό τράνταγμα (συνήθως των βρεφών, με συνέπεια σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες), πέταγμα του παιδιού κάτω, κάψιμο του παιδιού, πνίξιμο, πρόκλησης ασφυξίας, ή άλλος τρόπος σωματικής βλάβης στο παιδί, ακόμη και  τεχνητή πρόκληση ασθένειας(1).Τα αίτια της παιδικής κακοποίησης είναι πολυσύνθετα και συχνά αλληλένδετα, όμως φαίνεται ότι το ιστορικό ψυχικής ασθένειας στην οικογένεια, το ιστορικό ενδοοικογενειακής βίας (π.χ. μεταξύ των γονιών ή σε μεγαλύτερα παιδιά) και η κατάχρηση ουσιών ή αλκοόλ στους γονείς αποτελούν το «τοξικό τρίο» στις περιπτώσεις ακραίας σωματικής παιδικής κακοποίησης, σύμφωνα με αγγλική έρευνα(2). Η κακοποίηση του ίδιου του γονιού ως παιδί επίσης σχετίζεται με την αναπαραγωγή της βίαιης συμπεριφοράς στα δικά του παιδιά, είτε λόγω της χαμηλής αυτοεκτίμησης και ψυχικών του προβλημάτων,  είτε επειδή η βία αποτελεί για εκείνον μαθημένη συμπεριφορά επιβολής ‘πειθαρχίας’ στην αντιλαμβανόμενη ανυπακοή του παιδιού. Έτσι, η ενδο-οικογενειακή βία γίνεται διαγενεακό μοτίβο που αναπαράγεται. Οι συνέπειες της σωματικής βίας στα παιδιά, μπορεί να περιλαμβάνουν αλλοιώσεις στον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο, μετα-τραυματικό στρες, κατάθλιψη και φοβίες, προβληματική ή αντικοινωνική  συμπεριφορά, χρήση ουσιών στην εφηβεία, δυσκολία να συνάψουν προσωπικές σχέσεις, αναπαραγωγή της βίας στις διαπροσωπικές και στις κοινωνικές τους σχέσεις(3).

Πώς μπορεί η παιδική κακοποίηση να προληφθεί;

Χρειάζεται συστηματική αλλαγή νοοτροπίας σχετικά με την παιδική προστασία: τα παιδιά δεν είναι ιδιοκτησία των γονιών τους, για να τα μεταχειρίζονται όπως εκείνοι θέλουν. Δυστυχώς αποτελεί κοινή επιφύλαξη στη χώρα μας ‘να μην ανακατευτούμε στα οικογενειακά των άλλων’, ακόμη κι αν έχουμε υποψίες κακοποίησης. Θα πρέπει να υπάρξει εκτενής εκστρατεία ευαισθητοποίησης  ότι η παιδική κακοποίηση πρέπει να σταματήσει και αυτό είναι ευθύνη όλων μας. Ταυτόχρονα,  θα πρέπει να βελτιωθεί ο μηχανισμός καταγγελιών (έστω και ανώνυμων) παιδικής κακοποίησης, όπως και ο μηχανισμός διερεύνησης, με ενδυνάμωση των κοινωνικών υπηρεσιών. Θα πρέπει η διαδικασία διερεύνησης να γίνεται διακριτικά, με επαγγελματισμό, αλλά και με προστασία των μαρτύρων (καθώς ένας σημαντικός παράγοντας που εμποδίζει μάρτυρες να καταγγείλουν είναι ο φόβος αντιποίνων από τους κακοποιητικούς γονείς). Χρειάζεται συστηματική επιμόρφωση των κοινωνικών λειτουργών, παιδιάτρων, εκπαιδευτικών, αστυνομικών, αλλά και γονέων, σε σχέση με την παιδική κακοποίηση (αίτια, ενδείξεις, συνέπειες, δράση), ώστε να αναγνωρίζουν έγκαιρα τα σημάδια  (όπως π.χ. μελανιές σε διαφορετικά στάδια ίασης που το παιδί προσπαθεί να κρύψει) και να γνωρίζουν πού να απευθυνθούν. Ιδιαίτερα, οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να είναι πλήρως ενημερωμένοι και σε στενή επικοινωνία με τις κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου, καθώς συχνά είναι οι πρώτοι που αντιλαμβάνονται την παιδική κακοποίηση στις συχνά απομονωμένες δυσλειτουργικές οικογένειες. Εξειδικευμένη ενημέρωση, προστασία και στήριξη θα πρέπει να δίνεται στις γυναίκες σε κακοποιητικές σχέσεις, για τη δική τους προστασία, αλλά και αυτή των παιδιών τους. Ομάδες στήριξης οικογενειών και κατ’ οίκον επισκέψεις υποστηρικτικών λειτουργών, ιδιαίτερα στην φάση αμέσως μετά τη γέννηση (πρώιμη παρέμβαση) έχει βρεθεί ότι μπορεί να βοηθήσουν αποτελεσματικά τις υψηλού ρίσκου οικογένειες (π.χ. κοινωνικά απομονωμένες, με χρήση ουσιών, ψυχικά προβλήματα κλπ.). Σημαντικός είναι ο αποτελεσματικός συντονισμός και η επικοινωνία μεταξύ των φορέων, καθώς έχει βρεθεί ότι ακόμη και σε περιπτώσεις οικογενειών γνωστές στις κοινωνικές υπηρεσίες, δεν κατάφεραν να προλάβουν το μοιραίο, γιατί δεν υπήρχε σωστή διάχυση και διαχείριση πληροφορίας μεταξύ των υπεύθυνων φορέων.

Χρειάζεται τέλος το μάθημα της κοινωνικο-συναισθηματικής αγωγής να γίνει υποχρεωτικό στα σχολεία σε όλες τις βαθμίδες, ώστε να μάθουν τα παιδιά τον εαυτό τους, να διαχειρίζονται το συναίσθημά τους, να αναγνωρίζουν και να αποφεύγουν την κακοποίηση, να γίνουν σωστοί γονείς και να γνωρίζουν πού θα αναζητήσουν βοήθεια, όταν βιώνουν δυσκολίες. Η πρόληψη της παιδικής κακοποίησης χρειάζεται μακρόχρονη και συστηματική δουλειά, αλλά τα παιδιά αξίζουν κάθε δυνατή προστασία, όποιο κι αν είναι το οικονομικό κόστος. Η προστασία και ευημερία του παιδιού θα πρέπει να είναι υπέρτατη αξία κάθε κοινωνίας. Αλλιώς, θα περιμένουμε το επόμενο θύμα, ώστε να αναρωτούμαστε εκ των υστέρων γιατί συμβαίνουν αυτά τα τραγικά συμβάντα σήμερα.



3)      Buckley H, Holt S, Whelan S. Listen to me! Children’s experiences of domestic violence. Child Abuse Review 2007; 16:296-310


 Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 31/3/2014

Αυτο-τραυματισμός στους εφήβους


Ο αυτό-τραυματισμός στους εφήβους δεν είναι νέο φαινόμενο, αλλά φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια η συχνότητά του έχει αυξηθεί και στη χώρα μας.  Αυτό-τραυματισμός μπορεί να γίνει με κοψίματα, καψίματα, γδάρσιμο, κατάχρηση ουσιών, υπερβολική δόση χαπιών κλπ. Δεν συνδέεται απαραίτητα με απόπειρα αυτοκτονίας, αν και δεν αποκλείεται να είναι πρόδρομη συμπεριφορά. Ο έφηβος πραγματοποιεί την αυτό-τραυματική πράξη συνήθως σε απομόνωση και, αντίθετα με το κοινό στερεότυπο ότι «θέλει να προκαλέσει την προσοχή» , τις περισσότερες φορές προσπαθεί να καλύψει τα τραύματά του (π.χ. φορά μακρυμάνικα ρούχα ή γάντια το καλοκαίρι).

Ο αυτό-τραυματισμός ενδέχεται να προκαλείται από πολλά διαφορετικά αίτια: το παιδί προσπαθεί να εκφράσει, να εξωτερικεύσει τον εσωτερικό πόνο. Ο εσωτερικός πόνος είναι αρκετά δύσκολος από μόνος του, αλλά όταν η οποιαδήποτε έκφρασή του συναντάται με αδιαφορία, απόρριψη, γελιοποίηση ή όταν το παιδί δεν γνωρίζει πώς να εξωτερικεύσει το συναίσθημά του, τότε ο αυτό-τραυματισμός είναι για το παιδί ένας τρόπος να δηλώσει-έστω και στον εαυτό του: «να, αυτό νιώθω». Έφηβοι που αυτό-τραυματίζονται έχουν αναφέρει ότι τη στιγμή της πράξης ο εσωτερικός πόνος ήταν πιο έντονος από τον σωματικό. Μέσα από τον αυτό-τραυματισμό νιώθουν ότι δίνουν χώρο στον πόνο να υπάρχει, καθώς ο πόνος που δεν αναγνωρίζεται είναι ακόμη πιο αφόρητος. Ο αυτό-τραυματισμός μπορεί να λειτουργήσει επίσης ως καμπανάκι συναγερμού προς τους γονείς/κηδεμόνες του παιδιού, στέλνοντας το μήνυμα ότι «κάτι σοβαρό μου συμβαίνει» ή «δεν αντέχω άλλο» -αν και δεν είναι απαραίτητα αυτοσκοπός του παιδιού να χειριστεί ή να επηρεάσει τους γονείς του. Χρησιμοποιείται από το παιδί ως βαλβίδα εκτόνωσης έντονου συναισθήματος (π.χ. απελπισία, μοναξιά, ταπείνωση, απώλεια κλπ.),  το οποίο δεν μπορεί να διαχειριστεί διαφορετικά.

Καθώς όμως οποιαδήποτε συνήθεια που χρησιμοποιείται για την αποφυγή συναισθήματος γίνεται εθιστική, ο ίδιος κίνδυνος ενέχεται και  στον αυτό-τραυματισμό: αν δεν αντιμετωπισθούν τα βαθύτερα αίτια και αν δεν γίνει σωστά η αποδοχή και η διαχείριση συναισθήματος, ο αυτοτραυματισμός μπορεί να γίνει επίσης εθιστικός, με τη πρόκληση όλο και σοβαρότερων πληγών ώστε να ‘επιτύχει’ το ίδιο ‘αποτέλεσμα εκτόνωσης’.  Ο αυτό-τραυματισμός πάντα συνοδεύεται από βαθύ αίσθημα αυτό-απαξίωσης και πολύ χαμηλή αυτό-εκτίμηση, ενώ μπορεί να είναι ένας τρόπος εκδίκησης, τιμωρίας του εαυτού, για τα «λάθη», την «ανικανότητα», ή την «ενοχή» που το παιδί πιστεύει ότι έχει. Βεβαίως το έντονο συναίσθημα, όπως και η χαμηλή αυτό-εκτίμηση πολύ συχνά συνδέονται με το ψυχολογικό κλίμα στην οικογένεια. Έτσι, ένας έφηβος που βιώνει απόρριψη ή εγκατάλειψη από τον ένα ή και τους δύο γονείς, μπορεί -αν συνεισφέρουν κι άλλοι παράγοντες- να χρησιμοποιήσει το ξυράφι, για να δείξει με ορατό τρόπο το σχίσμα στην οικογένεια, ενώ ταυτόχρονα τιμωρεί τον εαυτό του για την (υποτιθέμενη) δική του ‘ανεπάρκεια’ να κρατήσει το γονιό κοντά του. 

Σε ένα ευρύτερο σύστημα, η ίδια η κοινωνία μας απαξιώνει τους εφήβους και τους νέους ανθρώπους, προάγοντας το bullying και τη βία από τα ΜΜΕ, τη σεξουαλική ελευθεριότητα από μικρή ηλικία, ενώ τους αντιμετωπίζει ως άβουλους καταναλωτές προϊόντων και  θεαμάτων βίας. Χωρίς να τους προσφέρει ελπίδα, προοπτική, όνειρα, δεν τους δίνει ούτε το χώρο να ανακαλύψουν τον εαυτό τους και να θρέψουν την ψυχή τους. Τα παιδιά εθισμένα σε βιντεοπαιχνίδια που διαφημίζουν τη βία,  σε  ιστοσελίδες ή ακόμη και ‘σκοτεινή’ μουσική, που άμεσα ή έμμεσα ενθαρρύνουν την αυτό-καταστροφική συμπεριφορά, βομβαρδίζονται από μηνύματα μηδενισμού, απαξίωσης της ζωής και εντέλει, μηνύματα θανάτου. Ιδιαίτερη ανησυχία προκαλεί η εθιστική κι ανεπιφύλακτη πλοήγηση στο διαδίκτυο, όπου αφθονούν ιστοσελίδες και μπλογκ που διαφημίζουν τον αυτό-τραυματισμό και την αυτοκτονία, με χιλιάδες φωτογραφίες αυτό-προκαλούμενων πληγών. Στις ιστοσελίδες αυτές , οι έφηβοι καταφεύγουν αρχικά για βοήθεια, να νιώσουν ότι δεν είναι μόνοι σε αυτό που κάνουν, αλλά καταλήγουν να ανταγωνίζονται  και να ενθαρρύνονται προς αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Σύμφωνα με ειδικούς παιδικής προστασίας  στην Αγγλία, ο ‘τοξικός ψηφιακός κόσμος’ είναι η μεγαλύτερη απειλή για τη νέα γενιά, η οποία συχνά έχει διπλή ζωή-την πραγματική ζωή και την διαδικτυακή ζωή…Η διαδικτυακή ζωή μπορεί να είναι εντελώς αποκομμένη από την πραγματική ζωή, βυθισμένη στην αρνητικότητα, το bullying, τον αυτό-τραυματισμό, την νευρική ανορεξία και το θάνατο. Δεν είναι λίγα τα παιδιά που αναφέρουν πως ανώνυμοι συνομιλητές σε τέτοιες ιστοσελίδες τους προέτρεπαν να αυτοκτονήσουν, ενώ υπάρχει η ανησυχία ότι θα χαθεί μια ολόκληρη γενιά, καθώς οι ενήλικες δεν έχουν αντιληφθεί το έκταση και την επιρροή της παράλληλης ‘διαδικτυακής’ ζωής των παιδιών.

Το σχολείο, από την άλλη μεριά, αντί να  προσφέρει στους εφήβους αυτό που έχουν βαθύτερη ανάγκη, απαιτεί από τους μαθητές να αποδίδουν και να ανταγωνίζονται. Σε μια κοινωνία που προδίδει τους νέους και επιτίθεται ανελέητα στους ενήλικες, οι έφηβοι, ήδη επιφορτισμένοι με την αναζήτηση ταυτότητας, νιώθουν ότι δεν μπορούν να βρουν καταφύγιο πουθενά. Η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά μπορεί τότε να γίνει ένας επικίνδυνος τρόπος να δηλώσουν ότι υπάρχουν και αγωνιούν.

Τι μπορεί να κάνει ο γονιός;

Κατ’ αρχάς να κρατήσει την ψυχραιμία του. Η θέα αίματος και πληγών στα χέρια του παιδιού είναι σοκαριστική, αλλά σπασμωδικές αντιδράσεις πανικού, θυμού ή ελέγχου (π.χ. να είναι συνέχεια πάνω από το παιδί, παρακολουθώντας πιεστικά κάθε του κίνηση) μπορεί να έχουν αντίθετα αποτελέσματα. Οι ειδικοί λένε ότι η εξαφάνιση των αιχμηρών αντικειμένων από το σπίτι, ούτε εφικτή είναι, ούτε αποτελεσματική, καθώς αν το παιδί θέλει να αυτό-τραυματιστεί, θα βρει τρόπο, ίσως πιο επικίνδυνο. Να είστε κοντά στο παιδί, διακριτικά, με ψυχραιμία. Να παραδεχτείτε ότι τα συναισθήματα δεν ξεφυτρώνουν από το πουθενά, δεν είναι το παιδί ‘τρελό’, αλλά κάτι συμβαίνει, ίσως μέσα στην ίδια την οικογένεια, οπότε να έχετε το θάρρος να το δείτε κατάματα. Να ακούσετε το παιδί και να αποδεχτείτε τη δική του εμπειρία στην οικογένεια, είτε σας αρέσει είτε όχι: πολλοί γονείς λένε ότι συζητούν με το παιδί, αλλά στην ουσία του κάνουν ΄κήρυγμα’ και δεν το ακούν. Όταν πάει να μιλήσει ή να εκφράσει ένα παράπονο, είτε απορρίπτουν αυτό που τους λέει, είτε με περίτεχνο τρόπο το διαστρεβλώνουν: «δεν είναι έτσι, ιδέα σου είναι, το λες από αντίδραση» κλπ. Όταν λοιπόν το παιδί δεν το ακούν με λέξεις, ίσως προσπαθήσει να το ακούσουν με πράξεις-και  ο αυτό-τραυματισμός είναι μια κραυγαλέα πράξη.

Βοηθήστε τα παιδιά να νιώσουν άξια. Ο αυτό-τραυματισμός σταματά οριστικά, όταν το παιδί πραγματικά νιώσει ότι ο εαυτός του αξίζει πάρα πολλά για να τον πληγώνει. Αλλά για να νιώσουν άξια, δεν αρκεί μόνο να λέμε, αλλά πρέπει να τους συμπεριφερόμαστε ανάλογα (όχι σαν τη μητέρα που ούρλιαζε στο 12χρονο γιο της: «Γιατί δεν πιστεύεις στον εαυτό σου! Πού είναι η αυτοεκτίμησή σου! Τι άντρας είσαι!»). Αναζητήστε την πραγματική αιτία αυτο-καταστροφικότητας στο παιδί: μοναξιά; νιώθει ανεπιθύμητο; στρες; υπερβολικές απαιτήσεις από την οικογένεια ή το σχολείο; έχει κακοποιηθεί; είναι θύμα σχολικού εκφοβισμού; Όταν ένα μέλος του συστήματος «οικογένεια» υποφέρει, δεν αρκεί  να αλλάξει μόνο το μέλος, αλλά πρέπει να αλλάξει ολόκληρο το  σύστημα. Δείτε με ειλικρίνεια τι μπορεί να συμβαίνει στην δική σας οικογένεια, αλλά και στον ίδιο σας τον εαυτό. Υπάρχει υποσυνείδητη αυτοκαταστροφικότητα και αυτοαπαξίωση σε εσάς τον ίδιο; Για παράδειγμα, το κάπνισμα είναι μια γνωστή εθιστική, αυτοκαταστροφική συνήθεια, αλλά είναι κοινωνικώς αποδεκτή. Δεν σημαίνει βέβαια ότι το κάπνισμα του γονιού οδηγεί το παιδί σε αυτό-τραυματισμό, αλλά το παιδί θα απορροφήσει και θα εκφράσει το απωθημένο συναίσθημα στην οικογένεια, αυτό που τα υπόλοιπα μέλη δεν θέλουν να δουν. Αν αυτό το συναίσθημα είναι πολύ μεγάλο, πολύ έντονο και πολύ απωθημένο, με κάποιο τρόπο το παιδί θα το εξωτερικεύσει. Η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά είναι ένας από αυτούς τους τρόπους.

Η νοητική εντολή του αυτό-τραυματισμού μπορεί να μεταφραστεί ως:  «Είσαι ένα λάθος. Δεν πρέπει να είσαι εδώ. Πρέπει να τιμωρηθείς». Αυτή αρνητική εντολή πρέπει να αναιρεθεί και να αντικατασταθεί από αποδοχή, έπαινο, αυταξία και αγάπη άνευ όρων. Βοηθήστε τα παιδιά να δουν την αξία τους, τα ταλέντα τους, τις ικανότητές τους και τις αρετές τους, να γνωρίσουν τις εσωτερικές επιθυμίες, σκέψεις και συναισθήματα, να θρέψουμε την ψυχή τους. Δώστε τους δημιουργική διέξοδο ώστε να εκφράσουν αυτό που είναι, βοηθήστε τα να δουν αυτό που πραγματικά έχει αξία, δηλαδή ο εαυτός τους, η ψυχή τους. Συζητήστε μαζί τους και δείξτε πραγματικό ενδιαφέρον να μάθετε τι τα απασχολεί. Ακόμη κι αν δεν έχουν τις λέξεις να εκφράσουν αυτό που νιώθουν, προσπαθήστε να τα κατανοήσετε.

Από τη στιγμή που θα γίνει ο αυτοτραυματισμός, θα πρέπει γενικά να είστε προσεκτικοί σε ποιον θα το πείτε. Κουτσομπολιά μεταξύ παιδιών αλλά και ενηλίκων, που δεν κατανοούν το φαινόμενο, μπορεί να στιγματίσουν το παιδί και να το αναστατώσουν ακόμη περισσότερο. Θα πρέπει να αναζητηθεί επαγγελματική βοήθεια από έμπειρους κι ευαισθητοποιημένους ειδικούς. Προληπτικά όμως, οι ομάδες στήριξης,  ομάδες κοινωνικο-συναισθηματικής αγωγής ή οποιαδήποτε ομάδα στο σχολείο ή αλλού προσφέρει ένα ασφαλές πλαίσιο για να υπάρξει το παιδί και να μοιραστεί τα συναισθήματά του, σε βάση ισότητας και αλληλοσεβασμού, βοηθά στην ενίσχυση αυτό-εκτίμησης, αλληλεπίδρασης και αποτρέπει γενικά την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Τα παιδιά είναι πολύ σημαντικά σε αυτόν τον κόσμο για να τα αγνοούμε, ή να τα χρησιμοποιούμε μόνο για την δική μας υπαρξιακή δικαίωση. Έχουν γεννηθεί σε πολύ δύσκολη εποχή, όπου η αξία της ανθρώπινης ζωής κι ευημερίας υφίσταται γενικευμένη επίθεση. Ενάντια στο πνεύμα των καιρών, ας τα βοηθήσουμε να δώσουν αξία στον εαυτό τους.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 19/3/2014
Δημοσιεύτηκε στο tvxs

Πηγές

http://www.nspcc.org.uk/help-and-advice/for-parents/positive-parenting-tips/self-harming/self-harming_wda94588.html

"Επανακαλωδίωση" και εργασία


Με αφορμή τη δεύτερη ανάγνωση ενός παλιού βιβλίου, του Nick WilliamsThe work we were born to do”, σκέφτηκα να συντάξω μερικά σχόλια για το επίκαιρο –ή μη- των ιδεών του και την πιθανή εφαρμογή τους στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Το βιβλίο γράφηκε το 1999, σε μια εποχή οικονομικής άνθησης και μεγάλων προσδοκιών, ειδικά από το new age movement σχετικά με την πορεία της ανθρωπότητας. Οι γκουρού της θετικής σκέψης έγιναν γνωστοί και πλούσιοι, υποσχόμενοι τη συνολική, χωρίς όρια, αλλαγή της ζωής μας, αν αλλάξουμε τη σκέψη μας. Φτάνοντας πολλές φορές στην υπεροψία και την παντοδυναμία, κάποια από τα κείμενα των best seller, έφταναν στο σημείο να διδάσκουν πώς να χρησιμοποιούμε -ή μάλλον να εκμεταλλευόμαστε- τους πνευματικούς νόμους και τις πνευματικές ενέργειες, ώστε να πραγματοποιήσουμε την εγωιστική επιθυμία μας. Ασκήσεις οραματισμού του ποθητού αντικειμένου έδιναν κι έπαιρναν, χωρίς καν να αναφέρεται «αν έτσι είναι το Θέλημα του Θεού». Με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα σήμερα στην ανθρωπότητα, αλλά και την απογοήτευση από τα σενάρια για το 2012, πολλοί έχουν πλέον σωπάσει.

Ποιες είναι όμως εκείνες οι διαχρονικές αλήθειες, οι οποίες πραγματικά θα μπορούσαν να βοηθήσουν, όχι μόνο σε καιρούς ευημερίας, αλλά και σε δύσκολους, πολύ δύσκολους  καιρούς, όπως ο σημερινός… Τι θα μπορούσαμε να πούμε σε έναν μακροχρόνια άνεργο στη σημερινή Ελλάδα, που να είναι πραγματικά βοηθητικό κι όχι εκνευριστικό ευφυολόγημα;

Η δύναμη της θετικής σκέψης είναι πράγματι σημαντική. Δεν είναι παντοδύναμη, αλλά είναι σημαντική. Ας την ονομάσουμε λοιπόν, δύναμη της αισιοδοξίας. Προσωπικά δεν μπορώ να δω πώς σήμερα θα κρατήσει κάποιος εύκολα την αισιοδοξία του, αν δεν πιστεύει στο Θεό -με όποιον τέλος πάντων τρόπο νιώθει ή βιώνει το Θεό μέσα του. Εντύπωση μου προκαλεί όταν βλέπω  ανθρώπους οι οποίοι, χωρίς να το γνωρίζουν οι ίδιοι, απευθύνονται στους αγγέλους,  έχουν βαθιά πνευματικότητα μέσα από τη ζωή τους και τις πράξεις τους, χωρίς να έχουν οι ίδιοι επίγνωση της πνευματικότητάς τους. Μπορεί μάλιστα να βλέπουν τους εαυτούς τους ως άθεους,όμως αυτοί έχουν διατηρήσει τη δύναμή τους. Από την άλλη, αυτό-αποκαλούμενοι θρησκευόμενοι, αλλά με ρηχή πίστη, λυγίζουν αμέσως.

Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να προσέχουμε και τις σκέψεις και τα λόγια μας. Η προπαγάνδα αρνητικότητας, ανημποριάς και φόβου που μας βομβαρδίζουν τα τελευταία χρόνια έχει ποτίσει τα μυαλά πολλών και πραγματικά πλέον τα αρνητικά κλισέ ανακυκλώνονται σε κάθε συζήτηση. Προ κρίσης, ο συνήθης διάλογος ήταν «-Τι κάνεις;» «-Τρέχω» . Σήμερα είναι «-Τι κάνεις;» «-Τι να κάνω, δε βλέπεις πώς μας έχουνε καταντήσει», ακόμη και από ανθρώπους που δεν είναι σε άσχημη κατάσταση. Είναι ο μηρυκασμός τέτοιων συζητήσεων ζημιογόνος; Ναι. Και τι να κάνουμε, να σταματήσουμε να τα λέμε; Ακριβώς, να σταματήσουμε να λέμε και να ξεκινήσουμε να πράττουμε. Άλλο η συζήτηση που προσβλέπει στη θεραπεία και την αλλαγή, άλλο η φλυαρία που χρησιμοποιείται ως κόλλα για στασιμότητα. Αρκετή αρνητικότητα εισπράττουμε από τα ΜΜΕ, φτάνε-άλλο που δεν ήθελαν τα κανάλια, οι παρουσιαστές εκστασιάζονται να δημιουργούν κλίμα -και καλά- παγκόσμιου πολέμου. Όσο πιο τρομοκρατημένοι οι ηλικιωμένοι που έχουν απομείνει να τους ακούν, τόσο καλύτερα…

Μπορεί η αλλαγή του τρόπου σκέψης να αλλάξει την κατάσταση στη χώρα μας; Μπορεί να βοηθήσει καίρια. Μάλιστα σήμερα είναι μια  καλή ευκαιρία. Οι καταστάσεις έχουν φτάσει σε κρίσιμο σημείο, εκλογές στον ορίζοντα, οι ‘διασώσεις’ δεν πείθουν πια κανένα και –ευτυχώς- οι αυτοκτονίες έχουν αρχίσει να μειώνονται. Οι Έλληνες φαίνεται να έχουν ξεπεράσει το αρχικό σοκ και αρχίζουν να ξυπνούν. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε τη θετική σκέψη και την αυτοπεποίθηση, ώστε να διαβούμε σίγουροι μέσα από τις αναταράξεις που έρχονται και να μπορέσουμε να ανασυγκροτήσουμε τη χώρα μας. Πιστεύω ότι μέσα στους επόμενους μήνες θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε περισσότερες αλήθειες.

Μια χρήσιμη εικόνα που μου ήρθε πρόσφατα είναι αυτή της «επανακαλωδίωσης». Αν φανταστούμε τις προσκολλήσεις μας ως καλώδια, που ξεκινούν από εμάς προς τις υποτιθέμενες πηγές ‘ασφάλειας’, πολλοί από εμάς θα έμοιαζαν μπερδεμένοι, ακινητοποιημένοι σε ένα κουβάρι από καλώδια που τρέχουν προς διαφορετικές κι αντικρουόμενες κατευθύνσεις, το σπίτι, η δουλειά, το αφεντικό, ο σύζυγος, οι γονείς, η τράπεζα, το κόμμα(!)…  Δεν είναι να μας εκπλήσσει ότι έχουμε κολλήσει, είμαστε δεμένοι από παντού. Κι αν κόβαμε όλα αυτά τα καλώδια και τα στέλναμε εκεί που πραγματικά ανήκουν, στη μόνη πραγματική πηγή ασφάλειας-δηλαδή προς τα πάνω; Ξαφνικά, θα ελευθερωνόμασταν και θα γαληνεύαμε. Γιατί θα γνωρίζαμε ότι κάνοντας το Θέλημα του Θεού, πάντα θα έχουμε τη φροντίδα που χρειαζόμαστε. Αν το Θέλημα του Θεού δεν έχει εμφανιστεί ακόμη, θα περιμένουμε. Αρκεί να το πιστεύουμε. Αρκεί να μη το αμφισβητούμε, μέσα στη γενικότερη εκμηδένιση και κυνισμό που επικρατεί γύρω μας. Αν έχουμε την ταπεινότητα, αν δεχτούμε ότι ναι, υπάρχει το Θέλημα και το μονοπάτι  για όλους μας, τότε θα ανάψει ένα μικρό φωτάκι και μια μικρή φωνούλα θα μας ψιθυρίσει «εδώ»…Τότε ανοίγει ο δρόμος. Μπορεί να είναι διαφορετικός από αυτό που περιμένουμε, μπορεί να φαίνεται κάτι πολύ μικρό, αλλά αν έχουμε τη διάθεση να δείξουμε πίστη, όλο και περισσότερο ο δρόμος θα ανοίγεται. Σκεφτόμουν τους πρώτους αγίους, που ταξίδευαν σε μήκη και πλάτη, χωρίς τίποτα, σε θαλασσοταραχές, σε άγνωστους τόπους, με άγνωστες γλώσσες, σε μια εξαιρετικά βίαιη και εχθρική προς αυτούς εποχή. Ακόμη και γυναίκες που ταξίδευαν μόνες σε άγνωστους τόπους, όπως η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή. Κι όμως δεν κιότεψαν. Γιατί είχαν τη μικρή αυτή φωνίτσα που τους καθοδηγούσε και την πίστεψαν. Μπορεί να μην είμαστε μάρτυρες, αλλά η φωνή του Θεού μιλά συνεχώς και μας καθοδηγεί όλους. Την ακούμε; Αν την ακούσουμε, ο φόβος κάνει πέρα.

Ένα χρήσιμο σημείο που αναφέρει ο Williams, είναι η λανθασμένη πεποίθηση ότι η εργασία και η αφθονία βρίσκονται έξω από εμάς. Υποστηρίζει ότι ο καθένας από εμάς μπορεί να δημιουργήσει τη δική του εργασία από τα ταλέντα και τα εσωτερικά του αποθέματα. Ορδές ανθρώπων έχουν γαλουχηθεί σε ένα σύστημα που τους μετατρέπει σε ζητιάνους εργασίας, ενώ μπορούν να δημιουργήσουν μόνοι τους την εργασία που επιθυμούν. Σύμφωνοι, αλλά αυτό προϋποθέτει μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία.  Στην πραγματικότητα, το νεοφιλελεύθερο σύστημα σήμερα μόνο ελεύθερο δεν είναι. ΔΕΝ δίνει, αλλά στερεί, από τους ανθρώπους την ευκαιρία να δουλέψουν σε άλλους, αλλά και να δημιουργήσουν τη δική τους εργασία.  Σε τέτοιες συνθήκες είναι πράγματι δύσκολο να δημιουργήσει κανείς την εργασία του, αν και πάντα μπορούν να βρεθούν εναλλακτικές δημιουργικές διέξοδοι, έστω και αν είναι μέσω συνεταιρισμών, συνεργατικών δράσεων αλληλεγγύης, ή έστω και μέσα από τον εθελοντισμό. Η γνώμη μου είναι ότι δεν θα πρέπει να αφήνουμε το δημιουργικό μας δυναμικό να αδρανεί. Όταν οι συνθήκες αλλάξουν, θα μπορέσουμε ίσως να ασχοληθούμε με αυτό που μας ενδιαφέρει με προσοδοφόρο τρόπο.

Σε αυτόν τον τόπο ειδικά, δεν δικαιολογείται να μην έχουμε πίστη. Με την τεράστια βοήθεια που είχαμε σε πάμπολλες ιστορικές συγκυρίες και μόνο το γεγονός ότι συνεχίζουμε να υπάρχουμε, παρότι μικρό έθνος σε νευραλγική θέση, θα πρέπει να ήμασταν από τους πιο αποφασισμένους κι άφοβους λαούς στην Ευρώπη. Πρόσφατα, σε μια πρώτη επίσκεψη στην Ι.Μ. Αγ. Εφραίμ στη Ν. Μάκρη έμεινα άναυδη από τη δύναμη και τη χάρη που εκπέμπει ο ιερός αυτός τόπος. Χιλιάδες κόσμου επισκέπτονται, χιλιάδες κόσμου ωφελούνται με θαύματα, κι όμως αυτός ο ίδιος κόσμος και θα φοβηθεί και θα ρουσφετολογήσει και θα λαδώσει, προκειμένου να «βολέψει» την οικογένειά του. Δεν μπορούμε να υπηρετούμε δύο αφέντες. Ή το Χριστό ή τον εγωισμό. Έχουμε το σπάνιο προνόμιο τόσων θαυμάτων στο έδαφός μας, όμως θέλουμε να αρπάξουμε και να κρατήσουμε όλη τη Χάρη για τον εαυτούλη μας και βέβαια, να εξακολουθούμε να έχουμε το δικαίωμα σε όποια παγαποντιά εξυπηρετεί πάλι τον εαυτούλη μας. Ανάβουμε κεριά, και τα τέσσερα μαζί κολλητά, ω τι συγκινητικό που προσευχόμαστε ΜΟΝΟ για τη δική μας οικογένεια…Πόσοι από εκείνους που ανάβουν τα κεριά και δέχονται τα θαύματα, έχουν έστω και μια φορά ανάψει ένα κερί για κάποιον άλλον; Για τον άστεγο, για τους εγκαταλελειμμένους ηλικιωμένους, για τα ζώα που υποφέρουν, για τα παιδιά που εκπορνεύονται στην Ασία, για το περιβάλλον που καταστρέφεται, για κάποιον τέλος πάντων πέρα από τον εαυτό τους και τα (συχνά κακομαθημένα) δικά τους παιδιά…

Κλείνοντας, θέλω να τονίσω ότι έχουμε το προνόμιο να βρισκόμαστε σε ένα τόπο με πρόσβαση σε μεγάλη ευλογία και Χάρη. Όχι ότι δεν δουλεύει η Χάρη του Θεού παντού, αλλά αν μη τι άλλο, ο τόπος αυτός, φέρει ιδιαίτερη ιερότητα αιώνες τώρα. Ο φόβος εξαφανίζεται όταν υπάρχει Χάρη. Αλλά και η Χάρη δεν μπορεί να παραμείνει όταν θέλουμε να την κρατήσουμε μόνο για τον εαυτό μας. Δεν είναι τότε ξεκάθαρο ποια είναι η πραγματική πηγή του φόβου μας;

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 3/3/2014

 Προτεινόμενο: Η ομιλία του Δ. Καζάκη (από το 20ο λεπτό και μετά) στη Γλυφάδα, 24/2/2014, όπου σχολιάζει τα τελευταία γεγονότα  και τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας, ο ευλογημένος αυτός τόπος.

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org