Αφρική 4 και τα τεχνηέντως ποβλήματα....

 Οι μέρες αμέσως μετά από κάθε ταξίδι στην Αφρική είναι ιδιαίτερα εμπλουτιστικές. Κάποια πράγματα σου φαίνονται πρωτόγνωρα. Ανακουφιστικά πρωτόγνωρα. Σου φαίνεται μαγικό ότι πίνεις νερό από την βρύση, όταν για εβδομάδες χρειαζόταν να βράσεις ακόμη και το νερό που ξεπλένεις την οδοντόβουρτσα. Ή ότι εδώ μπορείς να φας ό,τι θέλεις (γιατί υπάρχει) κι όχι μόνο αυτό, μπορείς να το φας, χωρίς να φοβάσαι μην πάθεις δηλητηρίαση! 

Ότι αισθάνεσαι ξανά ως ένας μέσος κάτοικος κι όχι ως μια ηλικιακή στατιστική εξαίρεση. Για εβδομάδες, σχεδόν το σύνολο των ανθρώπων γύρω μου ήταν κάτω από την ηλικία μου, των 50... Να μην πω ότι από αυτήν την ηλικία και πάνω, εκεί γενικώς αναμένεται ότι θα είσαι κάπου... αλλού. Μια ακόμη τραγωδία της Αφρικής, γιατί χρειάζονται την πείρα και την ωριμότητα των ηλικιωμένων. Δεν την έχουν όμως, γιατί πεθαίνουν, πεθαίνουν νωρίς. Κι έτσι ένα μεγάλο μέρος της υφηλίου σφύζει από άπειρα παιδιά, άπειρους εφήβους και άπειρους νέους, χωρίς κανέναν μεγαλύτερο να τους νουθετήσει, να τους καθοδηγήσει, να τους νοιαστεί. Ακόμη και οι νεαροί ενήλικες σου δίνουν την εντύπωση της ορφάνιας... Χωρίς ισχυρές προστατευτικές φιγούρες φαίνονται σαν χαμένοι. Δεν μπορούν να προχωρήσουν μπροστά. Δεν υπάρχει κάποιος να τους ανοίξει κάποιο δρόμο. Μένουν στα ίδια και στα ίδια.Βασικά στην ίδια φτώχεια.

Όχι ότι έχουν πολλές επιλογές. Αυτή είναι η άλλη μεγάλη διαφορά που αισθάνεσαι εδώ. Εδώ έχεις ελευθερία επιλογών. Μπορείς να δουλέψεις.Να μετακομίσεις.Να αλλάξεις κύκλο φίλων. Να ταξιδέψεις. Να σπουδάσεις. Να κάνεις ένα χόμπι.Για δισεκατομμύρια ανθρώπους δεν υπάρχουν αυτές οι επιλογές.Ειναι εγκλωβισμένοι. Οι γυναίκες ακόμη περισσότερο.

Σε ένα παραλίμνιο χωριό που επισκέφτηκαμε, το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού ήταν φορείς του AIDS. Ψαροχώρι, στην απόλυτη φτώχεια, οι άνδρες φεύγουν το πρωί να ψαρέψουν και οι γυναίκες δεν έχουν τίποτα να κάνουν παρά να περιμένουν. Εκτός από εκείνες που εργάζονται στην πορνεία, καθώς άνδρες από αλλά χωριά έρχονται με βάρκες σε αυτό το απομονωμένο σημείο που δεν γίνονται εύκολα αντιληπτοί. Φυσικά η πορνεία είναι με γνώση του συζύγου κι ένας τρόπος για έξτρα εισόδημα. Βέβαια έχουν κολλήσει όλοι, αλλά φαίνεται να μην ασχολούνται. Απλώς ζουν την καθημερινή ζωή χωρίς γκρίνια και χωρίς να τους νοιάζει το αύριο... Στην δική μας οπτική φαίνεται σαν να έχουν παραιτηθεί, αλλά δεν ξέρω αν εκείνοι το βλέπουν έτσι...

Ως ψυχολόγος, αντιμετωπίζω ιδιαίτερες φιλοσοφικές δυσαρμονίες, αυτών που βλέπω με αυτά που ήδη γνωρίζω. Δεν φαίνεται ούτε το στρες, ούτε η κατάθλιψη, ούτε η αυτοκτονικότητα να έχουν εκεί τις διαστάσεις που έχουν εδώ στην Ελλάδα. Παρά τα προβλήματα, οι άνθρωποι φαίνονται γενικά φιλήσυχοι και θα μπορούσα να πω χαρούμενοι... Μήπως η υπερβολική προβολή στην Δύση διαφόρων 'ψυχολογικών προβλημάτων' είναι ακριβώς αυτό που τα γιγαντώνει; Μήπως η υπερβολική ενασχόληση μας με την μοναδικότητα του ατόμου μας και η εμμονή μας με τους "στόχους" μας είναι αυτό που μας εγκλωβίζει; Μήπως ο κάθε άνθρωπος έχει ένα, ίσως σε κάποιο βαθμό προκαθορισμένο, δυναμικό για στρες/θλίψη (πχ το 30%του χρόνου του) και όταν δεν υπάρχουν ουσιαστικά προβλήματα, απλώς ανακαλύπτει καινούργια; Δεν ξέρω, όμως αυτές οι εμπειρίες δημιουργούν πολλά ερωτηματικά. 

Ως ψυχολόγος, δυσκολεύομαι πχ να δω το ψυχολογικό πρόβλημα της 'εικόνας σώματος', όπως το έβλεπα πριν. Και στην Αφρική υπήρχαν κορίτσια όλων των σωματότυπων. Καμία δεν ασχολείται με το βάρος της. Καμία. Ποιο βάρος;  Το ζήτημα που μας απασχολούσε όλους (και εκείνες) ήταν να μην φάει κάποιο παιδί λαχανικά που δεν ήταν καλά πλυμένα, γιατί πολύ συχνά έρχονταν με σκουλήκια στο έντερο και χρειάζονταν αποπαρασίτωση. Ωστόσο, ελλείψει νερού, πολλές φορές στα χωριά τους δεν έφτανε για να πλύνουν καλά τα λαχανικά. Κι έτσι, τρώνε ό,τι και όπως υπάρχει. Ποια εικόνα σώματος;;;Τώρα όταν ακούω εδώ ότι κάποια κοπέλα έχει πρόβλημα με την εικόνα του σώματος της, μπαίνω στον πειρασμό να σκεφτώ ότι αυτά είναι τα τεχνηέντως δημιουργηθέντα προβλήματα της Δύσης, που δεν έχει με τι άλλο να ασχοληθεί. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι υπαρκτά και μάλιστα επικίνδυνα... Αλλά δεν παύει να είναι τεχνητά.

Κλείνω εδώ, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά το συμπέρασμα ότι όλοι οι νέοι της Δύσης θα ωφελούνταν πολύ, αν έκαναν μια φορά στην ζωή τους ένα ταξίδι σε οποιαδήποτε αναπτυσσόμενη χώρα. Ώστε να μπουν στο μυαλό τους τα πράγματα σε μια οπτική: Ο τεράστιος ψυχικός χώρος που απελευθερώνεται όταν δεν υπάρχει η καθημερινή ανησυχία για το αν  θα γεμίσει σκουλήκια το έντερο μου, δεν χρειάζεται να χαραμιστεί σε μια άλλη, ανούσια, ανησυχία πχ 'πώς θα γίνω πιο αρεστός στους άλλους '. Αφού έχουμε αυτόν τον χώρο και την ελευθερία επιλογής, ας κάνουμε κάτι ουσιαστικό για αυτούς που δεν την έχουν.

Πρεκατέ Βικτωρία, brightplanet.blogspot.gr, 15/1/2025

Αφρική 3: Το τραύμα γεννά βία, σίγουρα;..

 Επανέρχομαι σιγά σιγά από ένα ακόμη ταξίδι στην υποσαχάρια Αφρική. Αυτήν την φορά είχα την ευκαιρία να διδάξω σε ορφανοτροφείο, να μείνω εκεί, αλλά και σε σπίτι ντόπιων. Κάθε φορά το πολιτιστικό σοκ είναι πολύ μεγάλο, δεν συνηθίζεται. Και στο πήγαινε και στο έλα. Μάλιστα στο έλα είναι ακόμη μεγαλύτερο. Πόσο θεωρούμε δεδομένα πράγματα για την επιβίωση που οι άλλοι δεν τα έχουν καθόλου.Και παρόλα αυτά γκρινιάζουμε. Και μιλάμε με αναλύσεις επί αναλύσεων για τα 'τραύματα' μας και πόσο τα τραύματα μας δικαιολογούν τους εθισμούς μας και την βία μας και την κατάθλιψη μας. Αλλά όταν πας εκεί η έννοια του τραύματος παίρνει άλλη διάσταση. Κι όμως οι άνθρωποι δεν γκρινιάζουν. Αντίθετα δείχνουν μια θετική διάθεση και λειτουργικότητα, πολύ πιο αποτελεσματικές από τις δικές μας... 

Έμεινα μερικές μέρες σε ορφανοτροφείο, όπου μένουν 60 παιδάκια και τα φροντίζουν δύο μοναχές. Αυτό είναι όλο το προσωπικό. Τα 30 δεν δέχονται καμία επίσκεψη, δεν έχουν κανένα συγγενή. Κάποια έχασαν την μάνα τους στην γέννα (υπάρχει υψηλή θνησιμότητα τοκετού) και ο πατέρας  δεν ήθελε, ή δεν μπορούσε να τα μεγαλώσει μόνος του. Κάποιες φορές οι πεθερές, αν δεν ήθελαν την νύφη από πριν, διώχνουν και τα παιδιά. Οι γιαγιάδες δεν μπορούν, γιατί συχνά είναι σε ηλικία που οι ίδιες ακόμη γεννούν παιδιά. Γενικά κάνουν παιδιά σε μικρή ηλικία εκεί. Άλλες φορές πέθανε ο πατέρας και η μητέρα χρειάστηκε να φύγει μακριά για να δουλέψει (μέσο ημερομίσθιο 2,5 ευρώ την ημέρα με κόστος ζωής για μια οικογένεια τουλάχιστον 200ευρω τον μήνα). Έτσι, καταλήγουν ανάμεσα στα εκατομμύρια εγκαταλελειμμένα παιδιά στους δρόμους της Αφρικής...

Κι όμως αυτό που είδα εδώ, μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Τα ορφανά εδώ λειτουργούν σαν μια οικογένεια. Έχουν μοιράσει τις δουλειές, τα μεγαλύτερα κάνουν μπάνιο τα μικρότερα, κάποια αναλαμβανουν να πλύνουν τα παπούτσια, άλλα να γεμίσουν νερό από την γεώτρηση, άλλα να βοηθήσουν στο μαγείρεμα, άλλα στο πλύσιμο των πιάτων... Οι μοναχές τρέχουν στις πιο δύσκολες δουλειές (π.χ.ζώα, καλλιέργεια γης) κι όταν τελειώσει το δείπνο, τα βοηθούν στα σχολικά μαθήματα της αυριανής ημέρας (το σχολείο είναι ακριβώς δίπλα και φοιτούν όλα, από 4 ετών). 

Λοιπόν δεν είδα ούτε ένα περιστατικό μπουλινγκ. Ούτε ένα! Ούτε στο σχολείο, ούτε στις δουλειές, ούτε στο παιχνίδι, πουθενά. Έμεινα μαζί τους και έψαχνα παρατηρητικά να δω τι γίνεται με το μπουλινγκ. Δεν υπήρχε! Είδα μόνο παιδιά που έτρεχαν να βοηθήσουν το ένα το άλλο. Όταν υπάρχει νεοεισερχόμενο παιδί, το προτελευταίο αναλαμβάνει από μόνο του να του κάνει την 'μαμά'. Είδα τρίχρονη να έχει συνέχεια από το χεράκι, να οδηγεί και να προστατεύει το δίχρονο καινούργιο που ήρθε (το ίδιο είχαν κάνει και σε εκείνη)... 

Όλα τα παιδιά έχουν αναλάβει συγκεκριμένες ευθύνες. Πχ 3-4 οκτάχρονα έχουν αναλάβει να κάνουν μπάνιο καθημερινά τα νήπια. Παίρνουν δύο μεγάλους κουβάδες έξω και δώστου σαπουνάδες και νερά. Στο δυτικό πολιτισμικό πλαίσιο αυτό θα θεωρούνταν 'παραμέληση'. Ωστόσο, τα παιδιά αυτά τα είδα ιδιαίτερα χαρούμενα. Όλη η διαδικασία ήταν σαν παιχνίδι, αλλά τα ωράρια τηρούνταν αυστηρά. Δεν αντιλήφθηκα μουτρωμένο παιδί ή να δυσανασχετεί. Ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν ενήλικες που να μπορούν να κάνουν όλες αυτές τις δουλειές. Η ηλικιακή πυραμίδα της χώρας είναι τέτοια, ο μέσος όρος γεννήσεων ανά γυναίκα 4,5 παιδιά, που δεν υπάρχουν αρκετοί ενήλικες για να καλύψουν τις ανάγκες. Ωστόσο δεν φαίνεται ότι είναι αυτό τους προκαλεί πρόβλημα. Ίσως επειδή όλα τα παιδιά έχουν από μια ευθύνη και οι δουλειές γίνονται ομαδικά (δεν στοχοποιειται κάποιος), δεν βιώνονται ως παραμέληση από τα παιδιά.Και φυσικά δεν ασκείται κανενός είδους βίας από τις μοναχές.

Είδα χαρούμενα παιδιά, πρόθυμα να μάθουν και να βοηθήσουν. Δεν εξηγείται ψυχολογικά, γιατί τα παιδιά αυτά έχουν υποστεί τεράστια τραύματα εγκατάλειψης και η ζωή εδώ είναι πολύ σκληρή. Τα παιδιά μπαίνουν στον αγώνα επιβίωσης από την πρώτη μέρα και το γνωρίζουν. Κι όμως. Ρώτησα την μοναχή πως εξηγείται και μου είπε: "Δύο πράγματα: 1)Δεν κάνουμε διακρίσεις, προσφέρουμε τα ίδια σε  όλους.2)Κάθε βράδυ προσευχόμαστε και ψέλνουμε στην Παναγία, λέμε όλοι μαζί τα προβλήματα μας και της ζητάμε να μας βοηθήσει. Φτιάχνουμε ένα τραγούδι, όπου λέμε το πρόβλημα της ημέρας και το ψέλνουμε στην Παναγία. Η Παναγία βοηθά τα παιδιά να ηρεμήσουν".

Η πίστη είναι γνωστό ότι ενισχύει την ψυχική ανθεκτικότητα. Ό,τι όμως κι αν πιστεύει κανείς, εδώ υπάρχει η εξής διάσταση: η βιωμένη πίστη μέσα από το μοίρασμα σε ομαδικό επίπεδο  και η δίκαιη κοινοβιακή ζωή, από πολύ μικρή ηλικία, έχουν δημιουργήσει έναν ισχυρό συνδυασμό που φαίνεατι ότι ψυχικά αντιμετωπίζει οξεία προβλήματα επιβίωσης με μεγάλη αποτελεσματικότητα (το πρόβλημα της ημέρας μπορεί να είναι 'τι θα φάω' ή 'ποιος θα με φροντίσει αν αρρωστήσω, δεν έχω κανένα συγγενή'). Και αυτός ο συνδυασμός λειτουργεί. Ήταν από τις πιο ψυχικά υγιείς κοινότητες που έχω δει...

Επιστρέφω στην Ελλάδα σε πνεύμα ταπείνωσης και με ισχυρότερες αμφιβολίες από ποτέ σχετικά με τον ρόλο της ψυχολογίας στον δυτικό κόσμο και ιδιαίτερα σε σχέση με τον πολυαναφερόμενο ρόλο του τραύματος στην γένεση της βίας. Αν το τραύμα γεννά βία, τι θα έπρεπε να κάνουν όλα αυτά τα παιδιά της Αφρικής; Μήπως η βία είναι μαθημένη συμπεριφορά και η επιτρεπικτότητα που ενθαρρύνεται από την ψυχολογική παραδοχή 'το τραύμα φέρνει βία ', είναι εκείνη που την διαιωνίζει;

Ενδιαφέρον έχει επίσης η απροθυμία των συμπολιτών μας να ακούσουν για τέτοιες εμπειρίες. Θέλουμε να είμαστε εμείς τα θύματα. Θέλουμε να είμαστε εμείς οι πιο άξιοι συμπόνοιας. Θέλουμε να διατηρήσουμε κι εμείς το δικαίωμα να γκρινιάζουμε. Κι όταν ακούμε ότι κάποιος που υποφέρει πολύ περισσότερο από εμάς, είναι πιο συγκροτημένος ψυχικά, δεν μας αρέσει. Πετάμε μια αμπελοφιλοσοφία τύπου "τους κρατάνε χαρούμενους για να μην ξεσηκωθούν '',  λες και η δική μας γκρίνια βοήθησε ποτέ κανέναν να 'ξεσηκωθεί"...

Η τελευταία μέρα ήταν ίσως η πιο δύσκολη. Με φιλοξενούσαν σε ένα σπίτι ντόπιων και μετά από νεροποντή είχε διακοπή ρεύματος. Οι διακοπές ρεύματος εκεί είναι πολύ συχνές, αλλά αυτή την φορά κράτησε πάρα πολύ. Πάνω από δέκα ώρες. Πίσσα σκοτάδι σε όλη την περιοχή, δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, (γιατί δεν υπήρχαν δρόμοι) και η οικογένεια είχαν μαζευτεί στον ξυλόφουρνο λέγοντας αστεία στην γλώσσα τους. Μετά αποτραβήχτηκαν στα δωμάτια τους. Στην αρχή, η διακοπή ρεύματος έχει ενδιαφέρον...όταν όμως οι ώρες τραβάνε, η απουσία ρεύματος για εμάς τους δυτικούς αρχίζει και γίνεται αφόρητη... Επειδή χωρίς ρεύμα δεν δούλευε η αντλία, είχε επίσης σταματήσει και το τρεχούμενο νερό και έπρεπε να βγεις έξω να πάρεις από την δεξαμενή του βρόχινου νερού. Οι συνθήκες έσφιγγαν και μόνη σε ένα σκοτεινό δωμάτιο να συνειδητοποιώ πόσο τυχεροί είμαστε εκεί στην Δύση που έχουμε την πολυτέλεια να συζητάμε για τα 'τραύματά μας', να κάνουμε συνέδρια, συναντήσεις και διατριβές, να κάνουμε διαγωνισμούς μαγειρικής, να αναρωτιόμαστε πού θα πάμε διακοπές και να αφιερώνουμε ατελείωτο χρόνο και χρήματα για την 'εικόνα του σώματος ' μας σε βραδινές εξόδους... Εκεί γέλασα λίγο, γιατί σκέφτηκα 'ποια εικόνα σώματος, για να έχεις εικόνα πρέπει να έχεις και φως...'. Άνοιξα γρήγορα τον φακό για να βεβαιωθώ ότι είχα πακετάρει όλα τα πράγματα και τον έκλεισα αμέσως για να μην τελειώσει η μπαταρία... Μετά από λίγη ώρα έπρεπε να φύγω για το αεροδρόμιο, δίνοντας παύση στα ερωτηματικά του σκοταδιού...

Πρεκατέ Βικτωρία, 26/10/24

Πώς θα σεβαστούν οι ανήλικοι το πλαίσιο;

 Οδηγώντας σήμερα, είδα μια μαθήτρια να βγαίνει από ένα λύκειο με την εξής αμφίεση: αντί για μπλούζα είχε ένα μαύρο τοπ, 3 εκατοστά πάχος στην πλάτη, δύο τρίγωνα ύφασμα μπροστά, λεπτές ρυθμιζόμενες λαστιχένιες τιράντες, και δαντέλα στην κάτω περίμετρο. Με άλλα λόγια, αντί για μπλούζα φορούσε ένα σουτιέν. Για παντελόνι, είχε ένα κολλητό μακό σορτς διαστάσεων σαν αυτά που φορούν οι αθλήτριες του στίβου σε αγώνες. Παπούτσια είχε φυσιολογικά...ΟΚ, θα γκρινιάξω τώρα κι εγώ η συντηρητικούρα ότι έχει γίνει το σχολείο παραλία...Ωστόσο το θέμα της αμφίεσης άπτεται ενός πολύ ευρύτερου προβλήματος: η ελληνική νεολαία ζητά απεγνωσμένα να την οριοθετήσουν, αλλά δεν υπάρχει κανείς για να το κάνει. Πολλοί γονείς απλά αδυνατούν: δεν αποκλείεται η μητέρα της το πρωί να της φώναζε 'πού πας έτσι;' , και η μικρή απλά να της κούνησε το μαντηλάκι(αν δεν της έδειξε το μεσαίο δάχτυλο πρώτα). Το όριο όμως πρέπει πρώτα και κύρια να μπει από το πλαίσιο. Με συγκεκριμένους κανόνες, όχι μόνο ένα γενικόλογο 'ευπρεπής ενδυμασία'. Δεν είναι σκοταδισμός να υπάρχει ένας στοιχειώδης dress code στο σχολείο. Δεν μπορεί να ντύνεται ο μαθητής και η μαθήτρια (που υποτίθεται ότι ετοιμάζονται για να βγουν στην κοινωνία) με τον ίδιο τρόπο, όπως στο κλαμπ και στην παραλία. Δεν είναι θέμα πουριτανισμού, είναι θέμα σεβασμού προς το πλαίσιο, αλλά και προς τον εαυτό τους. Αν δεν μπορούν οι έφηβοι/ες να οριοθετηθούν σε ένα απλό κανόνα (π.χ. στην ενδυμασία του σχολείου πρέπει να είναι καλυμμένη η κοιλιά), πώς περιμένουμε να αυτο-οριοθετηθούν σε πολύ πιο σύνθετες καταστάσεις που περιλαμβάνουν ματαιώσεις και απορρίψεις; Ο κανόνας δεν έχει στόχο να τιμωρήσει τους μαθητές , αλλά να προστατέψει και να διδάξει τον αυτοσεβασμό. Κι αν κάποιοι αποκαλέσουν έναν τέτοιο κανόνα 'μεσαίωνα', αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ένας άλλου είδους μεσαίωνας... Στον μεσαίωνα περιέφεραν τις γυναίκες γυμνές για να τις εξευτελίσουν δημοσίως. Σήμερα τις έχουν πείσει να το κάνουν από μόνες τους...

Πρεκατέ Βικτωρία, 28/9/24

Βία ανηλίκων: κουλτούρα επιτρεπτικότητας και έλλειψης ευθύνης

 Ακόμη δεν ξεκίνησε η σχολική χρονιά και τα περιστατικά βίας ανηλίκων σοκάρουν ,  όχι μόνο ως προς την συχνότητα τους, αλλά και ως προς την βιαιότητα τους. Ως προς τις αιτίες, δεν θα σχολιάσω την επιρροή των σόσιαλ και του διαδικτύου - αυτά είναι γνωστά, αλλά δεν εξαντλούνται τα αίτια εκεί. Ούτε θα επαναλάβω τα κλισέ αιτήματα για 'περισσότερους ψυχολόγους στα σχολεία'. Ναι, πρέπει να υπάρχουν περισσότεροι ψυχολόγοι στα σχολεία, όμως η αντικοινωνική/παραβατική συμπεριφορά δεν είναι πάντα/μόνο απόρροια ψυχολογικών προβλημάτων.Θα εστιάσω στην ΚΟΥΛΤΟΎΡΑ ΈΛΛΕΙΨΗΣ ΕΥΘΎΝΗΣ από πλευράς των γονέων. Είμαι 22 χρόνια στην εκπαίδευση και προσπαθώ να θυμηθώ μία φορά, όπου καλέσαμε γονείς για παραβατική συμπεριφορά του παιδιού τους και ο γονιός να παραδέχτηκε ότι υπάρχει πρόβλημα και 'θα δω τι μπορώ να κάνω'. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, ακούγαμε 'οι άλλοι φταίνε, εσείς στοχοποιείτε το παιδί μου'.Κάποιοι γονείς έφταναν σε απειλές εναντίον των εκπαιδευτικών.

Οι τελευταίες γενιές των Ελλήνων έχουμε γαλουχηθεί γενικά να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες των πράξεών μας. Δεν θέλω να στερεοτυπήσω, αλλά μετά από δεκαετίες  'α-συνέπειας', οι  σημερινές γενιές γονέων έχουν οι ίδιες -σε μεγάλο ποσοστό- ανατραφεί από τους δικούς τους γονείς σαν να ήταν βασιλιάδες,  δεν τους μάλωσαν ποτέ (για να μη χαλάσει η 'ψυχολογία' του παιδιού),  δεν τους άφησαν ποτέ να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους, ούτε στο σπίτι, ούτε στο σχολείο, σε ένα πνεύμα laissez-faire , όπου όλα λύνονται μόνο με τον διάλογο, κάτι το οποίο ερμηνευόταν από το παιδί  ότι βασικά μπορεί να κάνει ο,τι θέλει. Τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν, έγιναν γονείς και  μεγαλώνουν κι αυτοί με την σειρά τους τα παιδιά τους με παρόμοιο τρόπο σήμερα. Στην κουλτούρα αυτή, αν κάποιο παιδί παραβιάζει τα όρια των άλλων οφείλεται πάντα σε κάποιο βαθύτερο ψυχολογικό ζήτημα που λύνεται μόνο με αγάπη, τρυφερότητα και υποστήριξη. Είναι σχεδόν απαγορευμένο να πεις ότι 'έτσι έχει μάθει' και κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς ως αυταρχικός. Κι ερχόμαστε στο σήμερα, όπου παρά τις ψυχολογικές παρεμβάσεις, τις βιωματικές δραστηριότητες, τις ατέλειωτες συζητήσεις στα σχολεία, η βία των ανηλίκων φαίνεται χειρότερη από ποτέ. Δημιουργήθηκε μια ολόκληρη κουλτούρα συμπάθειας και επιτρεπτικότητας προς τους θύτες, κάτι το οποίο-να είμαστε σίγουροι- τα παιδιά το έχουν πάρει χαμπάρι.... 

Οι έφηβοι συμμαθητές που παρακολουθούσαν ατάραχοι τον ξυλοδαρμό συμμαθήτριάς τους σε πρόσφατο περιστατικό (μόνο το ποπ-κορν έλειπε!) εκφράζουν ακριβώς αυτό: ξέρουν ότι στην πράξη δεν θα υπάρξει καμία συνέπεια. "'Ελα μωρέ σιγά, το πολύ πολύ να μας φέρουν πάλι τον ψυχολόγο να μας μιλήσει πάλι για μπουλινγκ, θύμα, θύτης, παρατηρητές, ΟΚ τα γνωστά, βαριέμαι, άντε να πάρουμε και καμιά μέρα αποβολή να ξεκουραστούμε, αλλά θα έρθουν οι γονείς μας να διαμαρτυρηθούν, οπότε άντε να πάρουμε καμιά ωραία, ΟΚ θα κάτσουμε στο προαύλιο να πιούμε καφέ, έλα μωρέ τα γνωστά...': Έτσι σκέφτονται οι περισσότεροι έφηβοι σήμερα όταν προκύπτουν θέματα παραβατικότητας. Ο σεβασμός στο πλαίσιο έχει χαθεί και από τους εφήβους και από τους γονείς τους και δυστυχώς δεν ανακτάται με ψυχολογικού τύπου παρεμβάσεις, δεν είναι τόσο εύκολο...Ο τρόπος για να ανακτηθεί ο σεβασμός στο πλαίσιο είναι να υπάρξουν αυστηροί, συγκεκριμένοι και ξεκάθαροι κανόνες και να εφαρμόζονται οι συνέπειες  ΠΑΝΤΑ και απαρέγκλιτα, παρά τις αντιδράσεις και παρά το κόστος στην δημοφιλία αυτών που θα τις επιβάλλουν. Παραμέληση εποπτείας ανηλίκων θα έπρεπε να διερευνηθεί και στην περίπτωση των μαθητών-θεατών που, ατάραχοι από τον σάλο που έχει προκύψει, δείχνουν την επόμενη μέρα γύρω γύρω με τα κινητά (που κανονικά απαγορεύονται) ξανά την 'φάση' του ξυλοδαρμού. 'Πω ρε φάση ' και το γεγονός ότι έφτασε στις ειδήσεις το κάνει ακόμη πιο πικάντικο... Αν δεν υποχρεωθούν οι γονείς να αναλάβουν την ευθύνη για αυτήν την συμπεριφορά των παιδιών τους, δεν πρόκειται να μειωθεί η βία μεταξύ ανηλίκων, ακόμη κι αν παρέχουμε έναν ψυχολόγο ατομικά για κάθε έναν μαθητή της Ελλάδας.Οδεύουμε ολοταχώς στα βήματα της Αγγλίας, όπου δύο 12χρονοι μαχαίρωσαν μέχρι θανάτου έναν 19χρονο άγνωστο. Τουλάχιστον εκεί κατάλαβαν ότι η εμμονή με την 100/100 ψυχολογικοποίηση της παραβατικής συμπεριφοράς δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.

Πρεκατέ Βικτωρία 28/9/24

Σχετικά με τους Ολυμπιακούς αγώνες 2024 (..και άλλα δεινά...)

Χθες τελείωσαν οι Ολυμπιακοί του Παρισιού και το απόγευμα της τελετής λήξης βρήκε την Αθήνα καλυμμένη με έναν μαύρο καπνό κι ένα κατακόκκινο φεγγάρι, λόγω των πιο επιθετικών πυρκαγιών στην Αττική εδώ και δεκαετίες... Ασύνδετα ίσως, όμως η μαυρίλα στον ουρανό σίγουρα μοιάζει με την μαυρίλα στην ψυχή μας...

Οι Ολυμπιακοί του 2024 κατέρριψαν κόκκινες γραμμές στην προσβολή ανθρωπίνων αξιών που δεν θα διανοούμασταν παλιότερα... Χειρότερο από όλα ήταν η ευθεία προσβολή του ίδιου του Χριστού.... Δεν είναι η πρώτη φορά που προσβάλλουν τον Χριστό στο όνομα μιας δήθεν καλλιτεχνικής ελευθερίας (η οποία όμως στοχεύει ΜΟΝΟ στον Χριστό, όχι σε άλλες θρησκείες).  Υπάρχει όμως ένα όριο στο πόσο προσβλητικοί μπορεί να γίνουν. Όλα όσα κάνουμε, λέμε ή ακόμη και σκεπτόμαστε, έχουν μεταφυσικές συνέπειες.

Όσα έγιναν στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων είναι πολύ σημαντικά για να ξεχαστούν. Οι απειλές της ταμπέλας ('σκοταδιστής, ακροδεξιός' κλπ) δεν θα πρέπει να μας σταματήσουν από το να μιλάμε  για αυτά που θεωρούμε σημαντικά και δεν θα πρέπει να συνηθίσουμε σε αυτές τις προσβολές, από τον φόβο μην μας κολλήσουν τεμπέλες εκείνοι που, κατά τα άλλα, είναι εναντίον των ταμπέλων. 

1)Μετά την τελετή έναρξης προέκυψε τεράστιο φουρόρε στο διαδίκτυο, ότι στην σκηνή του δ*ε*ι*π*ν*ου,  οι διοργανωτές δήθεν εννοούσαν το Συμπόσιο των θεών και τον θεό Διόνυσο κι όχι τον Μυστικό Δείπνο του Ιησού Χριστού. Φυσικά και εννοούσαν τον Μυστικό Δείπνο του Ιησού Χριστού, καθώς το είχαν παραδεχτεί οι ίδιοι πολλές φορές πριν ξεσπάσει ο σάλος (η κεντρική καλλιτέχνις μίλησε για "Καινή Γ*κ*έ*ι Διαθήκη", πηγή στην φωτογραφία). Οι κλίσεις των σωμάτων των καλλιτεχνών ήταν όλες αντίστοιχες με αυτές του πίνακα του Ντα Βίντσι. Η βλασφημία αυτή ήταν το πιο βαρύ λάθος αυτών των αγώνων. Ό,τι κι αν πιστεύει ή δεν πιστεύει ο καθένας, όποια παράπονα κι αν έχει από τους ανθρώπους της Εκκλησίας. Ο ίδιος ο Χριστός έδωσε την ζωή Του και μαρτύρησε τα πάνδεινα για εμάς. Δεν Του αξίζει αυτός ο χλευασμός. Το μόνο που προσέφερε ήταν αγάπη και συγχώρεση. Δεν του αξίζει αυτό το μίσος. Γιατί βέβαια, δεν είναι θέμα 'καλλιτεχνικής ελευθερίας' όταν προβάλλουν ένα τέτοιο χλευασμό, είναι θέμα μίσους. Καθαρού μίσους...

2) Η Ελλάδα δυσφημίστηκε οικτρά με την θέση των διοργανωτών ότι τάχα η σκηνή απεικόνιζε τον Διόνυσο της αρχαίας Ελλάδας. Σε όλο το διαδίκτυο, ξαφνικά, ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός από τον οποίον ανέκυψε το Ολυμπιακό ιδεώδες, ταυτίστηκε με την οργιώδη απεικόνιση του θεού Διονύσου (που δεν είχε καμία σχέση με τους Ολυμπιακούς αγώνες, ούτε με το θέαμα που παρουσιάστηκε). Η Ελληνική ομάδα θα έπρεπε να διαμαρτυρηθεί, αν όχι να αποχωρήσει.

3)Στην σκηνή παρωδίας του Μυστικού Δείπνου (ο μπλε Διόνυσος ήρθε 45' πιο μετά) , υπήρχε ένα παιδί ηλικίας δημοτικού που χόρευε ανάμεσα σε ημίγυμνους. Μετά ανέβηκε στο τραπέζι με τον γυμνό μπλε άνδρα, ο οποίος σε προηγούμενη συνέντευξη του είχε χαρακτηρίσει τον εαυτό του ως 'λίγο επιδειξία'(πηγή  https://www.nbcnews.com/sports/olympics/french-entertainer-performed-blue-guy-mostly-nude-greek-god-opening-ce-rcna163965). Είναι αυτό νόμιμο; Πού είναι οι φορείς παιδικής προστασίας; Η Γαλλία δεν έχει εισαγγελείς ανηλίκων; Τι σχέση έχει όλο αυτό με τον αθλητισμό και γιατί το παρουσιάζουν σε όλη την υφήλιο; Πού αποσκοπεί η εξοικείωση με τις παραβιάσεις ορίων μπροστά σε ανήλικα;

Το αποτέλεσμα της τελετής έναρξης ήταν να προσβάλει δισεκατομμύρια σε όλο τον πλανήτη κι όχι μόνο Χριστιανούς. Άλλες θρησκείες, Μουσουλμάνοι, Εβραίοι, ακόμη και και άθεοι δηλώνουν αγανάκτηση και συμπαράσταση στους Χριστιανούς. Ωστόσο υπάρχουν ακόμη εκείνοι που αυτοαποκαλούνται 'προοδευτικοί' και καταφεύγουν  στην εύκολη λύση του να πετάνε ταμπέλες σε όσους διαμαρτύρονται ('σκοταδιστές, βαθιά συντηρητικοί, ακροδεξιοί', κλπ). Αυτό είναι πιο εύπεπτο από το να δουν μια αλήθεια που τρομάζει. Η αλήθεια είναι ότι κάποιες ομάδες ατόμων έχουν τόση εξουσία, ώστε να προβάλλουν κάτι που προσβάλει ολόκληρη την υφήλιο και δεν κουνιέται φύλλο...ΟΚ, ας μας αποκαλέσουν 'σκοταδιστές', 'μεσαιωνικοί', 'συντηρητικοί' κλπ, τα έχουμε ξανακούσει. Μακάρι να ήμασταν εμείς το πρόβλημα. Όμως δεν είμαστε εμείς. Υπάρχει κάτι άλλο, πολύ πιο δύσκολο και βαθιά μέσα τους το ξέρουν.

Υ.Γ. Παρότι πάρα πολλά βίντεο έχουν κατέβει από το διαδίκτυο, υπάρχουν ακόμη κάποια αποσπάσματα ως μαρτυρίες για το τι πραγματικά έδειξαν. Οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2024 ξεπέρασαν μια κόκκινη γραμμή και όλη θα είμαστε υπόλογοι για όσα ανεχτήκαμε

Facebook