Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Συλλογική μαθημένη αβοηθησία


Μετά το πνευματικό μήνυμα, ας αναλογιστούμε και για το ψυχολογικό μήνυμα αυτών των ημερών σε σχέση με το λαό μας. Το κύριο σημείο που εισπράττω από τα ΜΜΕ αυτές τις μέρες, πίσω από τις γιορτές φιλανθρωπίας, που βεβαίως έχουν και αυτές την αξία τους -δεν τις υποτιμώ-, είναι το φαινόμενο της ‘μαθημένης αβοηθησίας’, σε συλλογικό επίπεδο. Η ‘μαθημένη αβοηθησία’ (learnt helplessness) είναι όρος που εφευρέθηκε στην ξένη βιβλιογραφία, κυρίως για να περιγράψει την κατάσταση κατάθλιψης, ακινητοποίησης, ψυχικής παράλυσης, που βιώνουν γυναίκες σε κακοποιητική σχέση. Είναι η παγίωση της πεποίθησης ότι «αφού έχω δοκιμάσει να αλλάξω την κατάσταση και τίποτα δεν αλλάζει, συμπεραίνω ότι είμαι ανίκανη να αλλάξω το οτιδήποτε. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να βοηθήσω τον εαυτό μου. Είναι αδύνατον. Εγκαταλείπω την προσπάθεια και αφήνομαι έρμαιο στα χέρια του θύτη». Το σύνδρομο μαθημένης αβοηθησίας, με τα αλλεπάλληλα τραύματα επιδεινώνεται τόσο, ώστε να εξαπλώνεται και σε άλλους τομείς της ζωής του θύματος, (π.χ. επαγγελματική ζωή, υγεία). Όταν μετά από καιρό, φτάσει στο σημείο να της προσφερθεί λύση έξωθεν, (π.χ. στέγη, χρήματα, ψυχολογική υποστήριξη, ό,τι χρειάζεται για να φύγει από την κακοποίηση με ασφάλεια), είναι σε τέτοιο ακραίο σημείο παράλυσης, που απλά κάθεται ακίνητη-δε φεύγει. Σαν το κακοποιημένο κατοικίδιο, που του ανοίγεις την πόρτα του κλουβιού να φύγει κι αυτό λουφάζει στη γωνία, μέσα στο κλουβί, παρά την ανοιχτή πόρτα. Αυτό δεν είναι  κάποια εκ γενετής δειλία ή παθητικότητα . Είναι το αποτέλεσμα αλλεπάλληλων τραυμάτων και της χειραγώγησης μέσα από μια κακοποιητική σχέση. Η αβοηθησία είναι μαθημένη.

Το αναφέρω, γιατί ακριβώς το ίδιο σύνδρομο εμφανίζεται τώρα σε συλλογικό επίπεδο, στο λαό μας, στο έθνος μας. Είναι το επόμενο στάδιο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας, που έχω γράψει παλαιότερα και οι αντιστοιχίες είναι πραγματικά αξιοσημείωτες. Έναυσμα, τα ρεπορτάζ από τις δωρεάν Χριστουγεννιάτικες διανομές τροφίμων. Σοκαριστικά, τα σπασμένα πρόσωπα των συμπολιτών μας, να ομολογούν στο φακό «αφού έτσι που μας καταντήσανε, ε, με αυτά τα λίγα θα ζήσουμε». Το στάδιο αυτό της μοιρολατρικής αποδοχής, το στάδιο του ‘ευγνώμονα σκλάβου’ είναι πολύ επικίνδυνο. Για αυτό και προβάλλεται κατά κόρον στα ΜΜΕ. Μπορεί το «έτσι που μας καταντήσανε» να ακούγεται αντιπολιτευτικό, όμως δεν είναι. Είναι ένας άλλος τρόπος να παγιωθεί στη συνείδηση του έθνους, ότι όλοι τώρα πια το έχουμε αποδεχτεί, τη μιζέρια, τη φτώχεια, την κακομοιριά και μαθαίνουμε να ζούμε με αυτό και μάλιστα, κάνουμε και χιούμορ. Εμμέσως όμως και άρρητα, πάει να παγιωθεί στη συνείδηση του έθνους, η αδικία. Αυτή η φτώχεια δεν είναι μη-αποτρέψιμη, ούτε μη-αναστρέψιμη. Είναι αποτέλεσμα κοινωνικής και πολιτικής αδικίας. Αυτό δεν ακούγεται πουθενά στα ρεπορτάζ φτώχειας. Είμαι αντίθετη στην απεικόνιση της φτώχειας με αυτόν τον τρόπο, γιατί χρησιμοποιείται προπαγανδιστικά. Αν θέλουν να βγάλουν μια ανακοίνωση για δωρεάν διανομή τροφίμων, ας την βγάλουν ως αφίσα, να ενημερωθεί ο κόσμος. Όμως,  βιντεοληψίες ουρών ταλαιπωρημένων συμπολιτών μας στα συσσίτια  περνούν μια εικόνα οριστικής απώλειας της αξιοπρέπειάς μας. Αν θέλουν  να ενημερωθεί ο κόσμος για την κατάσταση της φτώχειας σήμερα, υπάρχουν άλλοι τρόποι, με στοιχεία και με φωνές οικονομολόγων που λένε την αλήθεια-αλλά και τα δύο σπανίζουν στην τηλεόραση σήμερα.

Με τον καιρό, όπως η κακοποιημένη γυναίκα, ο ευγνώμων σκλάβος ή το εγκλωβισμένο κατοικίδιο, αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι «Για να ζω εγώ έτσι, μάλλον αυτό αξίζω. Δεν μπορεί να υπάρχει κάτι καλύτερο στη ζωή για μένα».  Όταν πιστέψουμε ότι δεν αξίζουμε κάτι καλύτερο, είναι αδύνατον να το πετύχουμε. Είναι αδύνατον να παλέψουμε, είναι αδύνατο να αλλάξουμε. Είμαστε στο στάδιο «καλά είμαι εδώ που είμαι, ας κάτσω στα αβγά μου, ας πω κι ευχαριστώ» και τότε, τα παραμορφωτικά γυαλιά της μαθημένης αβοηθησίας, αρχίζουν να παρουσιάζουν το  θύτη, τελικά «όχι και τόσο κακό». Ίσως και λίγο «γλυκούλη»... Η Lydia Cacho αναφέρει με συγκλονιστικό τρόπο το φαινόμενο της μαθημένης αβοηθησίας, στο παράδειγμα της έφηβης εκδιδόμενης στο Μεξικό, που όταν την πλησίασαν κοινωνικοί λειτουργοί για να την απελευθερώσουν από το κύκλωμα τράφικινγκ, τους είπε: «Η μαμά μου κάνει πιάτσα λίγο πιο κάτω. Τι εννοείτε να ελευθερωθώ; Αυτό δεν είναι όλο κι όλο που υπάρχει στη ζωή; Έτσι δεν είναι η ζωή; Για αυτό δεν είμαστε φτιαγμένοι; Αυτή είναι η ζωή και είναι καλή, έτσι όπως είναι». Μήπως πλησιάζουμε κι εμείς, ως έθνος, στο ίδιο επίπεδο;

Η μαθημένη αβοηθησία δεν δημιουργείται από τη μια στιγμή στην άλλη. Χρειάζεται χρόνο και χρειάζεται κατάλληλη μεταχείριση. Στην θεωρία του συμπεριφορισμού, υπάρχει μια μέθοδος με το αποκρουστικό όνομα «shaping», δηλαδή ‘πλάσιμο συμπεριφοράς’. Μία από τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται στο shaping είναι το λεγόμενο ‘καρότο και μαστίγιο’, δηλαδή εναλλαγές τιμωρίας κι επιβράβευσης, Αυτή η τεχνική όταν χρησιμοποιείται χωρίς λογική συνέχεια, με απρόβλεπτο και απρόσμενο τρόπο, οδηγεί στη μαθημένη αβοηθησία, ή ακόμη και στο σύνδρομο της Στοκχόλμης (δηλαδή, θύματα απαγωγών ταυτίζονται με τους θύτες  τους, όταν μέσα στον συνεχή τρόμο των τιμωριών λαμβάνουν κάποιες ξαφνικές απροσδόκητες επιβραβεύσεις ή αμοιβές. Η ξαφνική ‘καλοσύνη’, σε συνδυασμό με τον συνεχή τρόμο για το χειρότερο, κάνει το θύμα να σκέφτεται ότι ‘τελικά ίσως ο  θύτης δεν είναι και τόσο κακός’, αν μη τι άλλο για να κάνει την αγωνία της περισσότερο υποφερτή). Το αλλοπρόσαλλο  και εντελώς ασυνεπές ‘καρότο και μαστίγιο’ το εισπράττουμε κι εμείς, συλλογικά από τους Ευρωπαίους ‘εταίρους’, όπως επίσης και από τις τελείως αλλοπρόσαλλες και πέραν πάσης λογικής αναβαθμίσεις και υποβαθμίσεις των οίκων αξιολόγησης. Αλλά όπως επίσης και τις πατροναριστικές δήθεν επιβραβεύσεις, τύπου «η Ελλάδα αξίζει το σεβασμό μας». Αντίστοιχα αλλοπρόσαλλες και χειριστικές είναι οι καμπάνες τύπου: «άλλαξε το κλίμα υπέρ της Ελλάδας», «η Ελλάδα θα σωθεί», «η Ελλάδα αφήνει το παρελθόν πίσω» κλπ. Επίσης, όλα τα σχετικά με την τρομολαγνεία της ‘χρεωκοπίας’-όταν η Ελλάδα έχει ήδη χρεοκοπήσει δύο φορές προς όφελος των δανειστών. Όταν το θύμα βλέπει ότι μετά από χρόνια, οι προσπάθειες και διαμαρτυρίες της πέφτουν στο κενό (όπως κι εμείς τα τελευταία 3 χρόνια) αρχίζει και ταυτίζεται με το θύτη και πιστεύει στα φαντάσματα των απειλών του, σχετικά με το τρομερό και φοβερά που θα συμβούν αν τον αφήσει. Σαν τον κακοποιητικό σύντροφο που λέει στη γυναίκα του, την ώρα που τη δέρνει: ‘μη τολμήσεις και φύγεις, γιατί εκεί έξω θα σε δείρουν».

Ταυτόχρονα, η γελιοποίηση και ο εξευτελισμός είναι ισχυρά εργαλεία για το shaping και τη μαθημένη αβοηθησία. Οι κατευθείαν προσβολές προκαλούν πολλές φορές άμυνα και αντίσταση. Οι έμμεσες προσβολές όμως, καλυμμένες δήθεν από το μανδύα του χιούμορ, είναι πολύ πιο επικίνδυνες και αποδυναμωτικές για εκείνον που θα επηρεαστεί από αυτές. Δεν είναι τυχαίο που πολυεθνική γαλλική μάρκα ρούχων έβγαλε ως λεζάντα στη βιτρίνα των Αθηνών, το «Πεινασμένη, αλλά Κομψή». Δεν είναι τυχαία τα πάμπολλα κατάπτυστα υβριστικά κείμενα εναντίον των Ελλήνων, αλλά και οι δηλώσεις, όχι μόνο Ευρωπαίων, αλλά και δυστυχώς Ελλήνων, που περιγελούν και κατασυκοφαντούν την Ελλάδα στο εξωτερικό. 

Η μαθημένη αβοηθησία έρχεται επίσης μέσω της στέρησης των υλικών μέσων βιοπορισμού και ειδικά στο θέμα της εργασίας. Δεν είναι τυχαίο, που  οι κακοποιητικοί σύντροφοι δεν αφήνουν τη γυναίκα να εργαστεί! Το κλείσιμο στο σπίτι, η κατάθλιψη που ακολουθεί, το αίσθημα ανικανότητας και απαξίωσης, η καταρράκωση της αυτοεκτίμησης, μαζί με την έλλειψη υλικών πόρων είναι από τους κύριους τρόπους να βεβαιωθεί ότι το θύμα θα παραμείνει ανήμπορο, ή μάλλον ότι θα συνεχίσει να πιστεύει ότι είναι ανήμπορο. Μήπως θυμίζει αυτό κάτι σε σχέση με το λαό μας;  Στους κόλπους της παγκόσμιας αναπτυξιακής βοήθειας προς φτωχές χώρες, για παράδειγμα της Αφρικής, οι ερευνητές έχουν καταλήξει ότι η χρηματική βοήθεια απλά δεν βοηθά τις χώρες αυτές. Πρώτα από όλα, συχνά δεν πηγαίνει εκεί που πρέπει, αλλά καταλήγει στις τσέπες κάποιων (θυμίζει κάτι αυτό;). Η χρηματική βοήθεια όταν δίνεται με ακατάλληλο τρόπο καταστρέφει τις τοπικές οικονομίες (θυμίζει κάτι και αυτό;) Έπειτα, έχει επανειλημμένα αποδειχτεί ότι το να δίνουν απλώς χρήματα σε ενήλικες που μπορούν να εργαστούν , καταλήγει να δημιουργεί ζητιάνους και ψυχικά παράλυτους επαίτες-θύματα της μαθημένης αβοηθησίας (θυμίζει κάτι κι ετούτο;). Η τάση σε όλες τις σοβαρές αναπτυξιακές οργανώσεις αρωγής σε φτωχές χώρες είναι να εμπλέκουν ενεργά τον ντόπιο πληθυσμό στη λήψη αποφάσεων, να δημιουργήσουν μαζί τις υποδομές για να εργαστεί ο ντόπιος πληθυσμός και να παράγει τα προς το ζην μόνος του, από τους πόρους της χώρας του.  Ε, στη χώρα μας γίνεται ακριβώς το αντίθετο! Παίρνουν έναν οικονομικά ενεργό πληθυσμό, του αφαιρούν την εργασία, τον καταδικάζουν κατά εκατομμύρια στην ανεργία, καταστρέφουν όποια υποδομή υπήρχε στην τοπική οικονομία και μετά του δίνουν φιλανθρωπία, ευνουχίζοντάς τον και οδηγώντας τον μέσα από την μαζική κατάθλιψη και σε βάθος χρόνου,  στα συμπεράσματα της μαθημένης αβοηθησίας «Είδες, τίποτα δεν μπορώ να κάνω. Τίποτα δεν αλλάζει. Δεν μπορώ να αλλάξω τη ζωή μου. Μάλλον δεν αξίζω. Έτσι που με καταντήσανε, θα μάθω να ζω και με τα λίγα που έχω». Μετά, έρχονται οι επιβραβεύσεις τύπου «Οι έλληνες αξίζουν το σεβασμό μας», μαζί με μια καλή Χριστουγεννιάτικη δόση φιλανθρωπίας, ώστε το θύμα να συμπεραίνει «είδες, τελικά δεν είναι τόσο κακοί» (και άρα να παγιωθεί ακόμη περισσότερο το ‘εγώ φταίω’). Στις φτωχές χώρες της Αφρικής, οι σοβαρές οργανώσεις έχουν ως απώτερο στόχο να γίνουν αχρείαστες. Βλέπουμε εμείς ως Έλληνες, τους εταίρους, που κάθε λίγο και λιγάκι μας ‘σώζουν’, να θέλουν να μας γίνουν ‘αχρείαστοι’;.. Στις φτωχές χώρες της Αφρικής, οι σοβαρές οργανώσεις έρχονται σε σύγκρουση με τις πολυεθνικές που θέλουν αν αρπάξουν τη γη και τους πόρους των ντόπιων πληθυσμών. Στη χώρα μας, οι πόροι είναι υφ’ αρπαγήν, οπότε και να θέλουν οι Έλληνες μετά να παράγουν τα προς το ζην, δεν θα μπορούν. Ίσως απλά θα ζούμε από τις ελεημοσύνες των Γερμανών και θα τους λέμε κι ευχαριστώ, ίσως απλά ως ευγνώμονες σκλάβοι-γκαρσόνια στην ίδια μας τη χώρα.

Μην ξεχνούμε όμως αυτό που έχει λεχθεί σχετικά με τη μαθημένη αβοηθησία: η διαφορά στο αν η γυναίκα φύγει ή μείνει, εξαρτάται, όχι από την πραγματική δυνατότητα (οικονομική, στέγη, ασφάλεια κλπ.) που έχει η γυναίκα για να φύγει, αλλά από την δυνατότητα που η γυναίκα ΠΙΣΤΕΥΕΙ ότι έχει. Εκείνες που πιστεύουν ότι θα τα καταφέρουν μόνες τους, φεύγουν-έστω και αν δεν έχουν τίποτα. Εκείνες που πιστεύουν ότι δεν θα τα καταφέρουν, μένουν -έστω και αν η πόρτα του κλουβιού είναι ανοιχτή. Αυτό θα πρέπει  να το θυμόμαστε. Σε συλλογικό επίπεδο.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 26/12/2012

Αλήθειες και μύθοι σχετικά με το ρατσισμό


Λίγες μέρες πριν την Παγκόσμια Ημέρα Μετανάστη (18/12), συνέβη ένα (ακόμη..) τραγικό δυστύχημα έξω από τη Λέσβο, όπου 20 άτομα, μεταξύ των οποίων και παιδιά, πνίγηκαν στην προσπάθειά τους να περάσουν από την Τουρκία στην Ευρώπη για μια καλύτερη ζωή. Το τραγικό συμβάν δεν αναφέρθηκε σχεδόν καθόλου, ούτε στα εγχώρια, ούτε στα διεθνή ΜΜΕ… Λες και οι άνθρωποι αυτοί είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού. Ένας ακόμη απάνθρωπος μύθος…

Μύθος: «Οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές»

Αλήθεια: «Οι μετανάστες βοήθησαν πολύ την οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας μέχρι σήμερα, κάνοντας δουλειές (τις οποίες Έλληνες δεν δέχονταν να κάνουν) με σημαντικά μικρότερη αμοιβή. Βεβαίως, η οικονομική κατάσταση της χώρας σήμερα έχει αλλάξει .Όμως δεν ευθύνονται οι μετανάστες για αυτό και θα πρέπει να σκεφτούμε ότι οποιαδήποτε ριζική αλλαγή είναι επώδυνη για όλους, θα πρέπει να γίνει με ανθρωπιά και χωρίς να στοχοποιούνται συγκεκριμένες ομάδες. Δεν ευθύνονται οι μετανάστες για την οικονομική κρίση, ούτε η πιθανή αναχώρησή τους πρόκειται να την τερματίσει».

Μύθος «Η εγκληματικότητα οφείλεται στους αλλοδαπούς»

Αλήθεια «Η βία δεν έχει πατρίδα. Εγκληματίες υπάρχουν σε όλα τα έθνη και όλες τις φυλές. Ακόμη και αν εκείνοι που συλλαμβάνονται να διαπράττουν  αδικήματα στη χώρα μας είναι σε μεγαλύτερο συγκριτικά ποσοστό αλλοδαποί, οι συλλήψεις δεν αποτελούν απόδειξη ενδογενούς εγκληματικότητας των άλλων φυλών, καθώς δεν γνωρίζουμε τον αριθμό των Ελλήνων εγκληματιών που δεν συλλαμβάνονται, ή που δεν φαίνονται ή που ενδεχομένως κρύβονται ως ηθικοί αυτουργοί πίσω από κυκλώματα και δίκτυα οργανωμένου εγκλήματος,  χρησιμοποιώντας αλλοδαπούς ως εκτελεστές εντολών».

Μύθος «Οι αλλοδαποί να κάτσουν στα σπίτια τους»

Αλήθεια «Η μετανάστευση και η κινητικότητα των λαών και φιλών είναι παγκόσμιο φαινόμενο, που υπάρχει από την απαρχή του ανθρώπινου είδους.  Εξάλλου πολλοί Έλληνες είχαν μεταναστεύσει στο παρελθόν και συνεχίζουν να μεταναστεύουν, κυρίως για οικονομικούς λόγους. Μην ξεχνούμε ότι πολλοί από τους μετανάστες που απελπισμένα προσπαθούν να έρθουν στη χώρα μας, δεν έρχονται για οικονομικούς λόγους, αλλά  γιατί κινδυνεύει η ζωή τους, λόγω πολιτικής κατάστασης, πολιτικών φρονημάτων, πολέμων, λιμών, φυσικών καταστροφών στη χώρα καταγωγής τους. Οι πρόσφυγες και οι αιτούντες άσυλο είναι ιδιαίτερη κατηγορία που χρήζει προστασίας, σύμφωνα με διεθνείς συμφωνίες, που και η ίδια η Ελλάδα έχει υπογράψει.

Μύθος «Οι αλλοδαποί είναι απολίτιστοι, κατώτεροι από εμάς».

Αλήθεια «Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ως αδέρφια, παιδιά του ίδιου Θεού. Δεν υπάρχουν παιδιά ενός ανώτερου ή κατώτερου θεού. Σε κάποιους τομείς, ο περίφημος δυτικός «πολιτισμός» έχει παρουσιάσει απίστευτη βαρβαρότητα, π.χ.  καταστροφή του περιβάλλοντος. Γενικεύσεις και στερεότυπα περί «ανωτερότητας» και «κατωτερότητας» δεν αντικατοπτρίζουν, παρά τη δική μας εσωτερική ανασφάλεια και αυτοκατηγορία. Ο ρατσισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά η γενίκευση της απόλυτης σκέψης «άσπρο»-«μαύρο» («εκείνοι οι κακοί», «εμείς οι καλοί»), της προκατάληψης («εκείνοι είναι όλοι ίδιοι και τους ξέρω όλους πριν τους γνωρίσω»), των στερεοτύπων («εκείνοι είναι όλοι εγκληματίες, κλέφτες, απατεώνες κλπ») και της λογικής του αποδιοπομπαίου τράγου («εκείνοι φταίνε για όλα μας τα προβλήματα»). Αυτές οι στάσεις πιο πολλά φανερώνουν για εκείνον που τις υιοθετεί, παρά για εκείνον στον οποίο αναφέρονται. Μπορούν εύκολα να μετατραπούν  σε τυφλή ομαδική βία».

Μύθος «Οι ξένοι θα αλλοιώσουν την πολιτιστική μας ταυτότητα»

Αλήθεια «Μειοψηφίες αλλοδαπών υπάρχουν σε όλες τις χώρες, προθέτοντας πολιτιστικό πλούτο, με τα θετικά και αρνητικά τους, όπως όλοι οι άνθρωποι παντού. Η πολιτιστική ταυτότητα μπορεί να αλλοιωθεί μόνο αν εμείς οι ίδιοι αμελήσουμε την εκπαίδευσή μας, τη γλώσσα μας, τα ήθη και έθιμά μας, την ιστορία μας. Δεν είναι η παρουσία των αλλοδαπών από την οποία κινδυνεύει το έθνος μας, αλλά πολύ περισσότερο, η λησμονιά της ελληνικής γλώσσας από τον εθισμό στα greeklish των sms, από τηλεοπτικά θεάματα που διαβάλλουν ιστορικές αλήθειες και προπαγανδίζουν την ταπείνωση και γελοιοποίηση των Ελλήνων, από μόδες και διαφημίσεις, που κάνουν τα παιδιά μας στρατιωτάκια στην αντιγραφή ξενόφερτων καταναλωτικών συμπεριφορών, από πολυεθνικές αλυσίδες, καρμπόν σε όλες τις χώρες του κόσμου, από την αντικατάσταση της ελληνικής παραδοσιακής διατροφής για τα ξενόφερτα ανθυγιεινά σνακς, από τον εθισμό των παιδιών σε διαδικτυακά βιντεοπαιχνίδια, μουσικές και ‘παιδικές σειρές’, από την αποξένωση από την ελληνική ιστορία και την ελληνική φύση. Τέλος, τίποτα  δεν μπορεί να αλλοιώσει την ταυτότητά μας περισσότερο από το κρυφό σύμπλεγμα κατωτερότητας που έχουμε σε σχέση με τους Βορειο-Ευρωπαίους, που μας κάνει να υποτασσόμαστε τυφλά στις προσταγές τους. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν μας φταίνε οι μετανάστες για την κρίση. Άλλοι ευθύνονται, εντός κι εκτός της χώρας, αλλά ίσως δεν τολμούμε να τα βάλουμε μαζί τους. Για τους πραγματικούς υπαίτιους, η στοχοποίηση των μεταναστών είναι εξαιρετικά βολική επιλογή».

Μύθος «Οι αλλοδαποί είναι εκ φύσεως άγριοι, επιθετικοί. Στις  χώρες τους σφάζονται κι έτσι έρχονται και σφάζουν εμάς»

Αλήθεια «Κανένας λαός δεν χαρακτηρίζεται από εκ γενετής επιθετικότητα. Εξαιρετικά επιθετικές συμπεριφορές έχουμε δει και από Έλληνες  εναντίον αλλοδαπών ή εναντίον άλλων Ελλήνων, που αντιτίθενται στο ρατσισμό. Η πλειοψηφία των αλλοδαπών την Ελλάδα έχει υποφέρει και διακινδυνέψει σε ακραίο βαθμό, να έρθει προς την Ευρώπη για μια καλύτερη ζωή. Δεν έρχονται για να σκοτώσουν. Έρχονται για εργασία, για μια καλύτερη ζωή, την οποία δυστυχώς η ΕΕ δεν έχει καμία διάθεση να παρέχει,  εγκλωβίζοντας τους ταλαιπωρημένους αλλοδαπούς στην Ελλάδα, και μετά κατηγορώντάς την, ενώ η ίδια η ΕΕ αποποιείται τις ευθύνες της. Ταυτόχρονα, αναπτύσσεται έντονος ρατσισμός από τους Β. Ευρωπαίους εναντίον των Ελλήνων, σε μια αλυσίδα εξουσίας που θυμίζει «ο μπαμπάς χτυπάει τη μαμά, η μαμά το παιδί και το παιδί τη γάτα».

Μύθος «Η χώρα μας δοκιμάζεται από τους αλλοδαπούς. Αν φύγουν οι αλλοδαποί, θα λυθεί η κρίση»

Αλήθεια «Η χώρα μας δοκιμάζεται από τις έξωθεν κατευθυνόμενες πολιτικές των  τελευταίων ετών και την εγχώρια διαφθορά. Ακόμη και αν έφευγαν όλοι οι αλλοδαποί, αν οι πολιτικές που εφαρμόζονται συνεχίσουν να είναι οι ίδιες, η κρίση θα χειροτερέψει και θα βαθύνει. Επίσης, επειδή η δυναμική του ρατσισμού δεν εγκαταλείπει την πηγή της, αμέσως μετά, θα βρούμε άλλη κοινωνική ομάδα ως αιτία για την κρίση-και αυτή τη φορά θα είναι μία από εμάς. Όποιες κι αν είναι οι απόψεις μας σχετικά με τις πολιτικές μετανάστευσης, πάνω από όλα έρχεται η ανθρωπιά. Από τη στιγμή που, καλώς ή κακώς, οι άνθρωποι αυτοί  βρέθηκαν εδώ, οφείλουμε να τους αντιμετωπίσουμε με ανθρωπιά. Η ανθρωπιά έρχεται πάνω από πολιτικές, φιλοσοφικές ή άλλες τοποθετήσεις»
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr,20/12/2012

Ένα αξιοθαύμαστο δώρο, υπενθύμιση της Θείας Χάρης αυτό το χειμώνα


Σε μια βόλτα στην Στερεά Ελλάδα, έμαθα από ντόπιους αγρότες ότι φέτος η σοδειά της ελιάς ήταν  η μεγαλύτερη από ποτέ. Οι ελιές έβγαλαν τόσο πολύ καρπό που οι αγρότες  δεν έχουν δει 40 χρόνια τώρα. Οι αγρότες  το εξήγησαν αυτό, λόγω του περσινού παρατεταμένου και ήπιου χειμώνα, που έδωσε την ευκαιρία στα δέντρα να κοιμηθούν.  Εγώ όμως διαισθάνομαι μια διαφορετική αιτία! Οι ελιές,  σήμα κατατεθέν της πατρίδας μας, με τη χάρη του Θεού, φρόντισαν να παράγουν πολύ καρπό  αυτό το χειμώνα, επειδή ακριβώς πολλοί Έλληνες πεινούν. Αυτός πιστεύω ότι είναι ο λόγος –είναι Θεία Πρόνοια, σε συνδυασμό με την συγχωρητικότητα και καλοσύνη της φύσης, που, παρά την εκμετάλλευση και καταστροφή που έχει υποστεί από εμάς, συνεχίζει να μας βοηθά. Η δική μας δοκιμασία τώρα είναι κατά πόσον θα αναγνωρίσουμε την καλοσυνάτη αυτή πρόνοια και κατά πόσον, θα υπάρχει η διορατικότητα και η γενναιοδωρία να δώσουν οι παραγωγοί το πλεόνασμα του καρπού της ελληνικής γης, στου συμπολίτες  που πεινούν, παρά να το εξάγουν σε πλούσιους ΒορειοΕυρωπαίους, που δεν το χρειάζονται, για να ωφεληθούν οι ίδιοι. Ο σκοπός της κάθε γης είναι πρώτα να θρέφει τους κατοίκους της, εκείνους που γεννήθηκαν σε αυτήν, είτε μιλάμε για την Αφρική, είτε για την κακοποιημένη γη των ΗΠΑ, είτε για την Ελλάδα. Η τρελή φούσκα του παγκόσμιου εμπορίου τροφίμων (λεμόνια από την Αργεντινή στα ελληνικά σουπερ-μάρκετ, ενώ οι λεμονιές απέξω έχουν λυγίσει από το βάρος) κάποια στιγμή θα σκάσει.  Οι άνθρωποι θα αναγκαστούν να στραφούν στην ντόπια γεωργία και κτηνοτροφία να τους θρέψει. Πιστεύω ότι δίκτυα απευθείας διανομής από παραγωγούς προς καταναλωτές θα επεκταθούν και θα ενταθούν, όπως το κίνημα χωρίς μεσάζοντες ή αγροτικοί συνεταιρισμοί, που παρέχουν προϊόντα απευθείας σε μέλη αστικών περιοχών σε καλύτερη τιμή και για καταναλωτή και για παραγωγό, όπως το Θαλείν. Τέτοιοι οργανισμοί αποτελούν τη μαγιά για το επόμενο στάδιο, γιατί δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση και η ληστρική εκμετάλλευση από τους μεσάζοντες (συμπεριλαμβανομένου και του κράτους) που έχουν εκσφενδονίσει τις τιμές των βασικών ειδών διατροφής στα ύψη. Η τρέλα του παγκόσμιου εμπορίου τροφίμου βασίζεται στο φθηνό πετρέλαιο- κάτι που έχει ημερομηνία λήξεως, και μάλιστα κοντινής. Εν πάση περιπτώσει, οφείλουμε να αφήσουμε τη γη της Αφρικής για να φάνε τα πεινασμένα Αφρικανάκια-άρα θα πρέπει να πούμε αντίο στη σοκολάτα, δεν πειράζει.  Μακροπρόθεσμα, θα γίνει η επιστροφή των ανθρώπων προς τη γη που τους γέννησε και τους ανέθρεψε και θεωρώ πολύ πιθανόν να δούμε και αναδασμούς, καθώς όλοι θα την έχουν ανάγκη για να τραφούν και όλοι δικαιούνται να τραφούν.

Μέχρι τότε, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Η  πανάρχαια γη μας έχει όλη την καλή διάθεση να μας βοηθήσει. Αν το αγνοήσουμε ή το χρησιμοποιήσουμε εγωιστικά μπορεί να μην το ξανακάνει. Πάντως, μετά από αυτό το υπέροχο και συγκινητικό νέο, αγόρασα λίγο λάδι από τον ντόπιο παραγωγό και ξέρω ήδη σε ποιον θα το δώσω, ένα συνάνθρωπό μας εδώ στην Αθήνα που μου είχε εκφράσει την επιθυμία του πριν μερικές εβδομάδες «ένα μπουκαλάκι λάδι, έχω πάθει αβιταμίνωση, ένα μπουκαλάκι λάδι…». Και δεν το λέω για να περιαυτολογήσω. Το λέω γιατί, συνειδητοποίησα ότι αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός του συγκεκριμένου φετινού λαδιού που μαζεύτηκε, για αυτό μας τον έδωσαν τα δέντρα. Όχι να καταναλωθεί από εμένα που δεν έχω ανάγκη, αλλά να πάει σε εκείνους, που μέσα στην πόλη, στα γιαπιά, στα κρύα χωρίς ρεύμα σπίτια, λένε από  μέσα τους «ένα μπουκαλάκι λάδι, αχ, να είχα ένα μπουκαλάκι λάδι». Αν βρείτε κι εσείς ένα, έστω κι ένα,  μπουκαλάκι λάδι φετινής σοδειάς, ψάξτε και πηγαίντε το εκεί που πρέπει-γιατί αυτός είναι ο σκοπός του.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 17/12/2012

Η ανάγκη σχολικής αγωγής στις έμφυλες σχέσεις για την αντιμετώπιση του τράφικινγκ, των σεξουαλικών εθισμών και της πορνογραφίας


Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου σχετικά με την αντιμετώπιση του τράφικινγκ, σχολιάζω την  πρόσφατη, ξαφνική και μαζική διαφήμιση κάποιων υποτιθέμενων λογοτεχνικών βιβλίων, που ουσιαστικά είναι μια ακόμη προπαγάνδα μισογυνισμού και πορνογραφίας, καλυμμένη υπό τον μανδύα της ‘τέχνης’, όπως πολλές που έχουν προβληθεί τα τελευταία χρόνια. Οι γυναίκες παρουσιάζονται ως αποδέκτες  ακραίας σεξουαλικής βίας, την οποία όμως οι ίδιες, υποτίθεται, ότι επιθυμούν. Ο μισογυνισμός και το στερεότυπο της γυναίκας-μαζοχίστριας, προβάλλονται ως ‘προχωρημένος΄ ‘επαναπροσδιορισμός’ του ‘απελευθερωμένου’  ‘έρωτα’.  Κατά αρχάς, τίποτα το ‘προχωρημένο’ δεν υπάρχει στη σεξουαλική βία εναντίον των γυναικών, συμβαίνει κατά κόρον τις τελευταίες χιλιετίες, είναι από τα πιο συντηρητικά και δυστυχώς πιο  γνώριμα μοτίβα έμφυλων σχέσεων που υπάρχουν. Ούτε ‘επαναπροσδιορίζεται’ τίποτα, γιατί οι αντίστοιχες φαντασιώσεις περί γυναίκας-θύματος και άνδρα –θύτη έχουν αναπαραχθεί πάμπολλες φορές σε εκατομμύρια πορνοσελίδες σε όλον τον κόσμο, που κατά κύριο λόγο παράγονται από άνδρες με μεγάλα οικονομικά οφέλη στη βιομηχανία του σεξ. Όσον αφορά στην ‘απελευθέρωση’ , ο εθισμός στις παραφιλικές διαταραχές, όπως ο σαδομαζοχισμός (ο οποίος  κατηγοριοποιείται ως παραφιλική διαταραχή στο DSM της κλινικής ψυχιατρικής), μόνο υποδούλωση μπορεί να αποτελέσει, όπως ο κάθε εθισμός, διαβρώνοντας αργά και σταθερά όλες τις πλευρές της ζωής του ατόμου.  Τώρα, σχετικά με τη λέξη ‘έρωτας’, μόνο κατ’ ευφημισμόν μπορεί να χρησιμοποιηθεί. ‘Πορνογραφία’ θα ήταν μια ακριβέστερη διατύπωση για το περιεχόμενο τέτοιων ΄λογοτεχνικών’ έργων.

Δεν είναι η πρώτη φορά, που ένα νέο-εμφανιζόμενο βιβλίο ξαφνικά διαφημίζεται τόσο μαζικά και ακαριαία. Όταν συμβαίνει τέτοια ενορχηστρωμένη προβολή, πάντα έχω υποψίες. Τα καλά βιβλία χρειάζεται να τα ψάξει κανείς. Ενώ τα βιβλία εκείνα, που μεθοδευμένα προωθούν στάσεις και νοοτροπίες, προβάλλονται με γιγαντοαφίσες και υπαίθριες διαφημίσεις σε κάθε γωνιά και κάθε δρόμο. Γιατί αλήθεια; Πού βρήκε ένας ή μία πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας τα χρήματα για τέτοια διαφήμιση; Αυτό συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο. Βεβαίως, μετά από λίγο διάστημα, αλαλάζουν: ‘πρώτο σε πωλήσεις, Αγγλία, Αμερική, Υφήλιος, εκατομμύρια αντίτυπα, πάρε κόσμε’. Βέβαια, όταν έχουν πασάρει με τέτοια σφοδρότητα το βιβλίο σε κάθε γωνιά και κάθε πάγκο, πάει ο κόσμος και το αγοράζει. Το συγκεκριμένο βιβλίο, που ξαφνικά προ Χριστουγέννων, διαφημίζεται παντού στην ελληνική αγορά έχει καταδικαστεί από οργανώσεις κατά της ενδο-οικογενειακής βίας, γιατί προπαγανδίζει τη βία εναντίον των γυναικών, ειδικά των νέων γυναικών,  αλλά αυτές οι καταδίκες δεν ακούγονται πουθενά στα υπάκουα ελληνικά ΜΜΕ. Είναι γνωστό ότι η πορνογραφία είναι από τα πιο αποτελεσματικά ναρκωτικά για την αποχαύνωση και  αναισθητοποίηση ενός λαού. Σε μια περίοδο που η πολιτική ενεργοποίηση, το ξύπνημα ενός λαού είναι πιο επιτακτικό από ποτέ, του δίνεται ένα καλό κοκτέιλ από τζόγο, πορνογραφία και σαχλή τηλεοπτική βία και κάθεται στον καναπέ του, αποβλακωμένος και απόλυτα βολικός.

Ταυτόχρονα, αυτού του είδους η πορνογραφία προσπαθεί να πείσει τις γυναίκες ότι έτσι είναι η σωστή και επιθυμητή γυναίκα, ένα άβουλο υποχείριο-αντικείμενο στις επιθετικές και διεστραμμένες βλέψεις ενός (εκατομμυριούχου παρεπιπτόντως!) άνδρα κι ότι αυτό είναι το μόνο που της αξίζει. Βεβαίως, η σχέση μας με τη σεξουαλικότητα επηρεάζει κάθε πτυχή της ζωής μας. Γυναίκες που κακοποιούνται σεξουαλικά και πείθονται να αποδέχονται παθητικά αυτό το ρόλο, θα δεχτούν παθητικά και κάθε άλλη κακοποίηση, πολιτική, κοινωνική, οικονομική. Τα πρότυπα που προβάλλονται περί ‘απελευθερωμένου’ θύματος είναι εντελώς παραπλανητικά και αναληθή.  Δεν υπάρχει ‘απελευθερωμένο’ ‘θύμα’. Το επιχείρημα ‘άλλο η σεξουαλική ζωή, άλλο η κοινωνική ζωή’, απλά δεν ισχύει. Καμία πλευρά της ζωής μας δεν είναι αποκομμένη από καμία άλλη. Δεν υπάρχει περίπτωση το άτομο που δέχεται ταπείνωση στην προσωπική του ζωή, να μπορέσει να δείξει αυτοπεποίθηση σε άλλους τομείς. Χάνεται η δύναμή του. Αργά ή γρήγορα, η εξουθένωση θα φανεί παντού. Δεν είναι τυχαίο που ο βιασμός χρησιμοποιείται ως όπλο μαζικής καταστροφής σε περιόδους πολέμου. Και βέβαια, όταν οι γυναίκες έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου ότι ο ρόλος τους είναι ‘αποδυναμωμένα, ταπεινωμένα θύματα’, ο μισός πληθυσμός έχει βγει εκτός μάχης, ακίνδυνος για οποιαδήποτε μορφή εξουσίας. Παραδόξως, και ο άλλος μισός πληθυσμός βγαίνει και εκείνος εκτός μάχης, γιατί πολύ απλά οι διαφυλικές σχέσεις αντικατοπτρίζουν τη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας. Οι αρμονικές διαφυλικές σχέσεις (μέσα στην οικογένεια, στη συντροφική σχέση, στην επαγγελματική ζωή) είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ψυχική υγεία ενός ολόκληρου λαού. Κατεστραμμένες διαφυλικές σχέσεις οδηγούν σε εθισμούς, κατάθλιψη, μοναξιά, έξαρση της εγκληματικότητας και εντέλει, βαθιά συναισθήματα απομόνωσης, αποτυχίας κι ενοχής . Ό,τι πρέπει δηλαδή για να κρατάς ένα λαό δέσμιο.

Βεβαίως, η διάδοση αυτών των μηνυμάτων επαφίεται στην  έλλειψη αγωγής διαφυλικών σχέσεων  (σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων), καθώς και σεξουαλικής αγωγής, η οποία θα έπρεπε να παρέχεται από το σχολικό πλαίσιο σε όλους τους έφηβους. Όταν υπάρχει συνειδητή υγιής σεξουαλικότητα, το νεαρό άτομο ΔΕΝ είναι ευάλωτο στην οργανωμένη προπαγάνδα παραφιλιών και σεξουαλικής ελευθεριότητας (δηλαδή σεξουαλικού εθισμού,) που σφυροκοπά κυρίως τις νεαρές ηλικίες. Είναι απόλυτη υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας να σοκάρεται στην ιδέα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία, με το επιχείρημα ότι θα ‘διαφθείρουμε’ τα παιδιά μας. Αν δεν αναλάβει κάποιος να διδάξει στους εφήβους την υγιή σεξουαλικότητα, τότε θα αναλάβει η πορνογραφία να τους διδάξει τη διαστρεβλωμένη, διαταραγμένη και άρρωστη σεξουαλικότητα, που προβάλλεται στα μιντιακά θεάματα με κάθε αμφίεση. Ούτε αποτελεί επιχείρημα ότι : «αυτά είναι δουλειά της οικογένειας». Πόσες ελληνικές οικογένειες είναι σεξουαλικά ισορροπημένες και υγιείς, ώστε να διδάξουν σωστή σεξουαλική αγωγή στα παιδιά τους;!!!  Οι καθωσπρέπει οικογενειάρχες που πιάνονται από το δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος για κατοχή παιδικής πορνογραφίας; Ή μήπως οι 7.000 έλληνες που ψάχνονταν να εξεταστούν για HIV μετά τη διαπόμπευση των οροθετικών ιερόδουλων (οι οποίοι εν γνώσει τους πήραν το ρίσκο- πληρώνοντας 5 ευρώ παραπάνω- και μετά εν γνώσει τους πήγαν με τις συζύγους τους και κοπέλες τους , χωρίς προφύλαξη και χωρίς βέβαια να τους αποκαλύψουν τι έκαναν); Αυτή είναι η ελληνική οικογένεια που θα διδάξει την υγιή σεξουαλικότητα στα παιδιά της;! Οι εργοδότες που ‘βάζουν χέρι’ στην νεαρή εργαζόμενη και την απειλούν ότι αν δεν υποκύψει στη σεξουαλική παρενόχληση, θα χάσει τη δουλειά της (όταν εκείνη δεν έχει να φάει;) Εκείνοι που κατηχούν και ηθικολογούν μέσα σε ένα θρησκευτικό πλαίσιο, ενώ έχουν φωτογραφίες στα κινητά τους από γυμνά κορίτσια; Οι 80χρονοι επιδειξίες, στις ερμητικά κλειστές ελληνικές επαρχίες, που θωπεύουν τις εγγονές και τις ανιψιές;  Kαι όταν κάτι μαθαίνεται,  το μόνο, μα το μόνο, που έχουν όλοι στην τοπική κοινωνία να πουν είναι  ‘σσσσστ, μην πεις τίποτα σε κανέναν’ (για να συνεχίσει να κακοποιεί κι  άλλα παιδιά ανενόχλητος).  Ή μήπως ο ενήλικας, που κακοποιημένος ο ίδιος, παντρεύεται μεν, για να δείξει ένα καθωσπρέπει πρόσωπο στην κοινωνία, αλλά περιμένει την ευκαιρία να εκτονώσει  το δικό του αθεράπευτο, κρυφό τραύμα, κακοποιώντας κάποιον άλλον, αδύναμο, όπως αδύναμος ήταν ο ίδιος κάποτε;  Ή μήπως η σύζυγος-μάνα-γιαγιά-πεθερά, η οποία όταν μάθει ότι ο θετός πατέρας βίασε την 14-χρονη κόρη την στέλνει πακέτο σε άλλη πόλη, γιατί  τον ‘ξεμυάλισε’ ;  Ή μήπως, τέλος τέλος, ακόμη και οι καλοπροαίρετοι κατακουρασμένοι γονείς, που πέφτουν ξεροί το μεσημέρι για ύπνο (αν είναι στο σπίτι ) παρκάροντας τα νήπια στα παιδικά κανάλια, όπου τα προβαλλόμενα  κινούμενα σχέδια έχουν αποκλειστικά και μόνο συνεχείς σκηνές βίας, σωματικής και λεκτικής και πάρα πολλά υπόγεια σεξουαλικοποιημένα μηνύματα; Όταν οι γονείς κάποια στιγμή ξυπνήσουν (μετά από χρόνια) και πάνε να διδάξουν, τα μυαλά των παιδιών είναι ήδη βαθιά δηλητηριασμένα... Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία νοσεί βαθιά σε σχέση με τη σεξουαλική υγεία και ο μόνος τρόπος να θεραπευτεί, είναι  να σταματήσει τη διπρόσωπη υποκρισία της…

Μιας και η κουβέντα ξεκίνησε με βιβλία, ένα πολύ αξιόλογο βιβλίο, που ΔΕΝ έχει διαφημιστεί, είναι  το «Raising Boys: Why  boys are different and how to help them become happy and well-balanced men” του Steve Biddulph . Ο συγγραφέας μιλά εκτενώς για την ανάγκη σωστής σεξουαλικής αγωγής στα αγόρια, για να αναπτύξουν υγιή σεξουαλικότητα που θα σέβεται την αξιοπρέπεια  του εαυτού και των άλλων και δεν θα χρησιμοποιεί σεξουαλική, σωματική ή συναισθηματική βία για να εκτονώσει εσωτερικές συγκρούσεις, θλίψη, ή τραύματα. Ο  Biddulph μιλά για τον χρυσό κανόνα που θα πρέπει να διδαχθούν τα αγόρια:  «Ποτέ μη κακομεταχειρίζεσαι τους άλλους και ποτέ μην έχεις την πρόθεση να πληγώνεις». Μιλά για την γλώσσα που πολλοί νεαροί χρησιμοποιούν σχετικά με τις γυναίκες, πίσω από την πλάτη τους. Γλώσσα, με απόλυτα υποτιμητικούς όρους, σαν να ήταν οι γυναίκες  αντικείμενα ή ανατομικά μέλη. Όσο πιο μεγάλη είναι η ανδρο-παρέα, τόσο πιο άσχημη γλώσσα χρησιμοποιείται. Μιλά για τη σημασία της νοοτροπίας που διδάσκεται σε σχέση με το σεξ, ότι υπάρχει ‘καλό σεξ’ (με σεβασμό, προφυλάξεις σχετικά με εγκυμοσύνη ή σεξουαλικώς μεταδιδόμενες ασθένειες) και ‘κακό σεξ’ (χρησιμοποιώντας τους άλλους εγωιστικά). Μιλά για το πώς οι άνθρωποι πληγώνονται, όταν το σεξ χρησιμοποιείται χωρίς σεβασμό. Για το πώς αγόρια που μπορούν να μιλήσουν με κορίτσια , που έχουν την αυτοπεποίθηση και τις δεξιότητες να φλερτάρουν με  υγιή τρόπο, αναπτύσσουν μια πολύ πιο υγιή σεξουαλικότητα, από άλλους καταπιεσμένους εφήβους, που μετά τις συνεχόμενες απορρίψεις και αποτυχίες να προσεγγίσουν κορίτσια, καταλήγουν να φαντασιώνονται  σενάρια εξουσίας, βίας κι ελέγχου και ενδεχομένως να τα πραγματοποιούν στο πρώτο ευάλωτο θύμα, με ή χωρίς πληρωμή. Αγόρια που μεγαλώνουν με ψυχρότητα, τραύματα, χωρίς την ικανότητα να συνάψουν ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις και να ανταλλάξουν τρυφερότητα, καταλήγουν να μισήσουν τις γυναίκες, να εθιστούν στο ανώνυμο και απρόσωπο σεξ και, όταν μπορέσουν,  να χρησιμοποιήσουν αθώα, ευάλωτα θύματα ως μέσο εκδίκησης για τη δική τους μοναξιά, επαναλαμβάνοντας τον κύκλο της θυματοποίησης.

Από τους θύτες που κακοποιούν τις ανιψιές στο απομονωμένο χωριό… μέχρι τους υψηλόβαθμους Ευρωπαίους επιχειρηματίες που ταξιδεύουν στη νοτιανατολική Ασία, για να βασανίσουν σεξουαλικά πάμφτωχα νήπια, που πουλήθηκαν στους δουλεμπόρους για να προμηθευτούν οι οικογένειές τους φαγητό… Από τον οικογενειάρχη που μετά από αλλεπάλληλες κρυφές παρακολουθήσεις πορνοταινιών, όπου το ενήλικο μοντέλο προσποιείται το σενάριο της αθώας μαθήτριας, βασανίζεται από έμμονες σκέψεις να επιτεθεί πραγματικά σε μια  πραγματική μαθήτρια…. μέχρι τον καταπιεσμένο ενήλικα, που βιάζει τις κοπέλες που βγαίνουν σε ραντεβού μαζί του, για να εκδικηθεί την αδιαφορία και τους εξευτελισμούς από την μητέρα του… Η σεξουαλική βία μπορεί να προληφθεί, μπορεί να σταματήσει.  Ο μόνος τρόπος είναι η αγωγή στις διαφυλικές σχέσεις στο σχολικό πλαίσιο (συμπεριλαμβανομένης και της σεξουαλικής αγωγής), που θα βοηθήσει τους νέους να έχουν μια υγιέστερη προσέγγιση στην σεξουαλικότητα, ως μέσο έκφρασης αγάπης, χαράς, επικοινωνίας, δημιουργικότητας, με αυτοπεποίθηση κι αξιοπρέπεια στις  ερωτικές σχέσεις, σεξουαλικότητα που δεν πληγώνει και δεν εκμεταλλεύεται, δεν απωθείται ως κάτι ‘κακό’, ούτε εκθειάζεται ως το μοναδικό πράγμα στον κόσμο. Τότε μόνο θα μπορέσει πραγματικά να μειωθεί η ανάγκη και η ζήτηση  για τις άκρως καταστροφικές πρακτικές εκμετάλλευσης, με ή χωρίς οικονομικό αντίτιμο, και  που είναι τόσο διαδεδομένες σήμερα, με όλες τις τραγικές συνέπειες που αυτές έχουν.

Υ.Γ. Σχετικά άρθρα
Σεξουαλικός εθισμός
Παιδόφιλοι κια θεραπεία

Πρεκατέ Βικτωρία, 7/12/2012, www.brightplanet.blogspot.gr

«Ποινές» και εκφοβισμός στο σχολικό πλαίσιο


Πολλά έχουν ειπωθεί τα τελευταία χρόνια σε σχέση με την αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού, δηλαδή της βίας μεταξύ συμμαθητών στο σχολικό περιβάλλον. Πολύ λιγότερo όμως έχουν σχολιαστεί τα περιστατικά εκφοβισμού ή βίας από εκπαιδευτικούς προς μαθητές. Ίσως γιατί πιστέψαμε ότι είναι ένα θέμα ξεπερασμένο-συνέβαινε στο παρελθόν, αλλά πια έχει σταματήσει. Από την άλλη, ακούγονται  παράπονα για βία από παιδιά (ή και γονείς) προς εκπαιδευτικούς. Βεβαίως υπάρχουν και αυτά, όμως θα ήθελα να επανέλθω στο θέμα του εκφοβισμού από εκπαιδευτικούς προς τα παιδιά. Ίσως το ακούω πιο συχνά από ό,τι θα ήθελα. Ίσως, η θέση εξουσίας, που εκ φύσεως είναι η σχέση εκπαιδευτικού με τα παιδιά, προσφέρει εύφορο έδαφος σε κάποιους εκπαιδευτικούς, να εκτονώσουν τις ανεπίλυτες εσωτερικές τους συγκρούσεις. Ίσως,  σε ένα κλίμα γενικότερης αυτοκατηγορίας  της κοινωνίας μας σε σχέση με τη ‘μπαχαλοποίηση’ της χώρας μας και της αυστηρής τιμωρητικής συμπεριφοράς από τους ‘επάνω προς τους κάτω’ , κάποιοι  μετέφρασαν ότι χρειάζεται να ‘σφίξουν τα λουριά παντού’, ακόμη και σε σχέση με τους μαθητές και ότι ίσως ο τρόπος για την επαναφορά της ‘τάξης’ είναι το ‘εμπρός-πίσω’ της προσφιλούς τηλεοπτικής σειράς, δηλαδή απηρχαιωμένες μεθόδους διδασκαλίας .

Ποιες είναι  οι μέθοδοι εκφοβισμού των μαθητών, που τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούνται απερίσκεπτα; Η σωματική τιμωρία βεβαίως είναι παράνομη, ανεπίτρεπτη και αντιπαιδαγωγική κατά πάσα έννοια. Έχει κριθεί εκτός νόμου σε πολλές χώρες του εξωτερικού, ακόμη και ως μέσο διαπαιδαγώγησης από τους γονείς. Είναι μέσο απαξίωσης του παιδιού, παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα του παιδιού, όπως αυτά έχουν δοθεί από τον ΟΗΕ και διδάσκει στα παιδιά τη βία. Είναι εντελώς αναποτελεσματική, διότι το παιδί θα επαναλάβει αυτό ακριβώς για το οποίο τιμωρήθηκε, αλλά όταν δεν το βλέπει κανείς, δημιουργεί το υπέδαφος για την ανατροφή βίαιων πολιτών στο μέλλον, καταστρέφει την αυτοεκτίμηση του παιδιού, με ολέθριες συνέπειες προς όλες τις πτυχές της ζωής του και οδηγεί το παιδί σε αναζήτηση ακατάλληλων τρόπων εκδίκησης, τους οποίους κάποια στιγμή θα πληρώσει ολόκληρη η κοινωνία. Η σωματική τιμωρία των παιδιών θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ‘βραδυφλεγής ψυχική υγειονομική βόμβα’

Όμως δεν είναι μόνο η σωματική τιμωρία, η οποία θέλω να πιστεύω έχει εκλείψει πλέον ολοκληρωτικά από τα ελληνικά σχολειά... Η λεκτική βία, οι απειλές, η ειρωνεία από τους εκπαιδευτικούς προς τους μαθητές μπορεί να είναι εξίσου καταστροφικές και δυστυχώς αυτές δεν έχουν εκλείψει. Η λεκτική βία μπορεί να κυμαίνεται από βρισιές προς τα παιδιά, αρνητικούς χαρακτηρισμούς σε δεύτερο ενικό («είστε χαζά», «είσαι ανίκανος», «τίποτα δεν θα καταφέρεις στη ζωή σου») και απειλές («πείτε μου ποιοι είναι αλλοδαποί στην τάξη για να ξέρω ποιον θα κόψω στο τέλος», «αν πάρεις κι άλλη ωριαία, θα πάρεις αυτόματα και ημερήσια αποβολή»). Ο βασικός κανόνας στην παιδαγωγική, όπως και στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι «κριτικάρω την πράξη, όχι το άτομο». Η οποιαδήποτε κριτική θα πρέπει να είναι επικεντρωμένη στις λεπτομέρειες της πράξης ( «όταν διακόπτεις το μάθημα»), τα αποτελέσματα της πράξης («τότε χάνουμε τον ειρμό των σκέψεών μας»), την παράβαση του κανόνα («έχουμε συμφωνήσει να μην διακόπτει κανείς το μάθημα, δεν είναι δίκαιο») και προειδοποίηση της ποινής («αν συνεχίσεις να το κάνεις, θα πρέπει να βγεις έξω»). Δεν επιτρέπεται καμία υποτίμηση ή ταπείνωση της αξίας του παιδιού ως ανθρώπινο πλάσμα, ούτε αρνητικές  προφητικές προβλέψεις σε σχέση με το μέλλον τους («δεν θα καταφέρεις τίποτα στη ζωή σου» κλπ.) Η συνεργασία ενός παιδιού μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από το χτίσιμο εμπιστοσύνης. Τα παιδιά έχουν αλάνθαστο κριτήριο σε σχέση με την αληθινή αγάπη και το ενδιαφέρον των ενηλίκων. Γνωρίζουν πότε κάποιος νοιάζεται για αυτά και πότε όχι. Ακόμη και το δυσκολότερο στη συμπεριφορά παιδί μπορεί να προσεγγιστεί, όταν υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον για εκείνο, όταν είμαστε διατεθειμένοι να το ακούσουμε και να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε να το βοηθήσουμε. Ακόμη κι αν δεν είμαστε ψυχολόγοι, να έχουμε την κατάλληλη λέξη για το κάθετι, αυτό που θα μετρήσει στα παιδιά είναι το ενδιαφέρον, το ‘νοιάξιμο’, αυτό που λείπει σήμερα και αυτό που έχουν τόσο ανάγκη.  Η κριτική και η ταπείνωση του παιδιού κλείνει τις πόρτες επικοινωνίας και καταστρέφουν την εμπιστοσύνη στη σχέση. Δεν μπορούμε να πείσουμε ένα παιδί ότι «το λέω για το καλό σου», αλλά «είσαι ξεφτίλας». Η χωρίς όρους αποδοχή της αξίας του παιδιού  ως ανθρώπινο πλάσμα, είναι απολύτως απαραίτητη, για οποιαδήποτε αποτελεσματική παιδαγωγική διαδικασία, αλλά και ανθρώπινη επαφή.

Όταν λοιπόν οι εκπαιδευτικοί (ή οποιοσδήποτε ενήλικας) εξευτελίζει ένα παιδί, συνήθως προβάλλει τα σημεία του εαυτού του για τα οποία ο ίδιος νιώθει ασφαλής. Τα παιδιά είναι σημαντικό να γνωρίζουν το μηχανισμό της προβολής. Ισχύει για όλους, πολύ περισσότερο δε για τους ενήλικες. Ούτε μπορούμε να απαιτούμε από τα παιδιά να μη βρίζουν, όταν βρίζουμε εμείς, ή να μην είναι εθισμένα, όταν είμαστε εθισμένοι εμείς, ή να είναι συνεπή, όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε ασυνεπείς. Τα παιδιά θα πρέπει να είναι συναισθηματικά εξοπλισμένα, να έχουν την ψυχική τους ασπίδα, ακόμη και απέναντι σε ενήλικες ή άλλες μορφές εξουσίας. Θα πρέπει να γνωρίζουν ότι «οι μεγάλοι ΔΕΝ έχουν πάντα δίκιο» και θα πρέπει να μπορούν να βάζουν το εσωτερικό τους «όχι» στις προσπάθειες να  μειώσει κάποιος το δυναμικό τους και την αξία τους.  Με άλλα λόγια, αν τους βρίσει κάποιος καθηγητής, να μπορεί το παιδί μέσα του (αν όχι έξω) να πει πραγματικά «Δεν σε πιστεύω. Έχεις λάθος. Γνωρίζω ποιος είμαι, αξίζω». Αυτό το εσωτερικό «όχι» είναι από τις σημαντικότερες πράξεις αντίστασης και ενδυνάμωσης που ξεκινά από την παιδική ηλικία και μας είναι χρήσιμο σε όλη μας τη ζωή.

Αν βρίσκουμε ότι ως εκπαιδευτικοί καταφεύγουμε υπερβολικά συχνά στις κυρώσεις και τις ποινές, αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει σχετικά με το κατά πόσο κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Αν κάναμε καλά τη δουλειά μας, δεν θα πρέπει να είχαμε την ανάγκη για συνεχείς ποινές! Σύμφωνα με την νέα προσέγγιση που δοκιμάζεται στις ΗΠΑ, την TIC (Trauma Integrated Context) , δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το παρελθόν ενός παιδιού ή σε ποια ηλικία και πώς υπέστη τραύμα. Αυτό που μπορεί να φαίνεται σε εμάς ως διαταρακτική συμπεριφορά μπορεί να είναι απλώς οι ενδείξεις, η συμπτωματολογία μετα-τραυματικού στρες. Ειδικά στη σημερινή εποχή, πολλά παιδιά βιώνουν αλλεπάλληλα τραύματα σε σχέση με την απώλειες και τις αλλαγές που υφίστανται, οπότε πριν βιαστούμε να προβάλουμε τις δικές μας ανασφάλειες, εκνευρισμό, ή υπεροψία, καλό είναι να σκεφτούμε τους βαθύτερους λόγους για την συμπεριφορά ενός παιδιού.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 6/12/2012

Αντιμετώπιση trafficking: Δύο παραδείγματα γενναιότητας


Δύο παραδείγματα γενναίων γυναικών έπεσαν στην αντίληψή μου πρόσφατα σε σχέση με την αντιμετώπιση της πορνείας και του τράφικινγκ (δουλεία στη διεθνή βιομηχανία σεξ) γυναικών και παιδιών. Η Judy Boyle Νεοζηλανδέζα που διδάσκει στην Ελλάδα και ίδρυσε το www.thenoproject.org με στόχο την ευαισθητοποίηση των νέων  για την πρόληψη του τράφικινγκ. Το project χρησιμοποιεί την τέχνη και ενημερωτικές καμπάνιες σε νέους για να ευαισθητοποιήσει σχετικά με το τεράστιο έγκλημα που διαπράττεται από τους πελάτες σε θύματα τράφικινγκ. Βασικό επιχείρημα του project είναι ότι, για να αντιμετωπισθεί αυτή η παγκόσμια λαίλαπα, θα πρέπει να μειωθεί η ζήτηση, δηλαδή ο αριθμός των ανδρών που αποζητούν γυναίκες-παιδιά-θύματα για σεξουαλική εκμετάλλευση. Αυτό πιστεύω είναι δυνατόν να επιτευχθεί, σε αντίθεση με κάποια λανθασμένα πατριαρχικά στερεότυπα στη χώρα μας, που θέλουν τον άνδρα να παθαίνει κάτι μεταξύ καρδιακής προσβολής, ψυχωτικής κρίσης και νοητικής υστέρησης ταυτόχρονα, έτσι και του συμβεί το μεγάλο κακό να στερηθεί σεξ με εκδιδόμενες γυναίκες. Από τη στιγμή που υπάρχει ζήτηση, πάντα θα βρίσκονται εξαθλιωμένα πάμφτωχα θύματα, που θα γραπώνονται σε μικρή ηλικία από τους αετονύχηδες των αδίστακτων και πολυπλοκάμων κυκλωμάτων τράφικινγκ. Η Μεξικανίδα δημοσιογράφος Lydia Cacho, η οποία έχει αναγνωριστεί ως τις πιο ηρωικές και γενναίες γυναίκες στον κόσμο, για τις αποκαλύψεις της σε σχέση με το παγκόσμιο κύκλωμα τράφικινγκ, επίσης υποστηρίζει αντίστοιχη άποψη. H Lydia Cacho ταξίδεψε για τα ρεπορτάζ της στις πιο επικίνδυνες περιοχές του κόσμου, έχει δεχθεί άπειρα απειλητικά μηνύματα για τις αποκαλύψεις της, έχει βασανιστεί και φυλακισθεί, αλλά συνεχίζει. Από τις πιο συγκλονιστικές αποκαλύψεις της είναι πως από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, όπου και εντάθηκε η παγκοσμιοποίηση, τα αποτελέσματα σε σχέση με τη θυματοποίηση τραφικινγκ ήταν ολέθρια. Το κύκλωμα πια είναι παγκόσμιο. Χώρες, όπως Καμπότζη και Ταϋλάνδη δημιουργούν πλέον ένα μεγάλο μέρος του εθνικού τους εισοδήματός από τουρίστες-πελάτες της βιομηχανίας του σεξ, κυρίως Ευρωπαίους, αμερικανούς και Γιαπωνέζους παιδόφιλους, που ταξιδεύουν στις πάμφτωχες αυτές χώρες για να κάνουν σε εξαθλιωμένα παιδάκια, αυτά, που αν έκαναν στη  χώρα τους, θα συλλαμβάνονταν άμεσα.

Υπάρχουν πολλοί βολικοί μύθοι σχετικά με την πορνεία, λανθασμένοι, αλλά εξυπηρετούν τη διαιώνισή της, αλλά και την εκλογίκευση-εξάλειψη ενοχών σε εκείνους τους που συντηρούν τα κυκλώματα μέσω της ιδιότητας τους πελάτη. Πολλοί από αυτούς τους μύθους επίτηδες προπαγανδίζονται από τα ΜΜΕ, με στόχο να αναδείξουν τη πορνεία ως φυσιολογικό και αναπόφευκτο φαινόμενο κάθε ανθρώπινου πολιτισμού και άρα να επιτρέψουν τη συνέχισή του (και τα υπέρογκα κέρδη για τους μαφιόζους της βιομηχανίας σεξ). Δεν είναι ούτε τόσο φυσιολογικό, ούτε αναπόφευκτο. Το ‘αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμο’ αποτελεί έναν άλλο κακόβουλο ευφημισμό. Το ανθρώπινο είδος βρίσκεται στη γη εδώ και 2 εκατομμύρια χρόνια. Ενδείξεις για την ύπαρξη του 'επαγγέλματος' αυτού στην ανθρώπινη ιστορία, έχουμε μόνο από την εποχή του γραπτού λόγου και μετά, δηλαδή, λιγότερο από 5000 χρόνια πριν, όπου οι ανθρώπινες κοινωνίες είχαν ήδη εξελιχθεί σε πατριαρχικές κοινωνίες με βάση την καλλιέργεια και συγκεκριμένες ιεραρχίες εξουσίας. Το 5.000 σε σχέση με το 2.000.000 δεν είναι τίποτα. Δεν γνωρίζουμε τι γινόταν πιο πριν και το να θεωρήσουμε την πορνεία ως δεδομένο στοιχείο και φαινόμενο της ανθρώπινης φύσης δεν είναι παρά μια δογματική προκατάληψη που δημιουργεί υποψίες.

Ο άλλος μύθος  με τον οποίο επαναπαύονται άνδρες πελάτες, ώστε να μην έχουν ενοχές για το γεγονός ότι συμμετέχουν και συμβάλλουν στη διαιώνιση ενός εγκλήματος, είναι ότι οι εκδιδόμενες γυναίκες ‘το επιλέγουν’. Σε αυτό συμβάλλουν κάποιες δήθεν φιλελεύθερες και ‘προχω-‘ απόψεις δήθεν διανοούμενων που λένε ότι εκείνος που ‘επιλέγει’ την πορνεία είναι ‘απελευθερωμένος’  ‘εργάτης τους σεξ’. Εξίσου ύποπτης προέλευσης είναι και δήθεν αποκαλύψεις από εκδιδόμενα άτομα ότι η εμπειρία τους αρέσει, είναι απόλυτα ελεύθερη επιλογή τους, τους δίνει δύναμη κλπ… λες και ένα παιδί που θα μεγαλώσει σε ένα σταθερό οικογενειακό περιβάλλον, με την αγάπη και των δύο γονιών, με αυτοεκτίμηση, με επιλογές να εκφράσει τη δημιουργικότητά του και να έχει φίλους, με δυνατότητα για επαγγελματική αποκατάσταση, θα ξυπνήσει μια ωραία μέρα και θα πει ξαφνικά «Ε λοιπόν όχι! Αποφάσισα ότι η πορνεία είναι η καριέρα του μέλλοντος!»… ε, λοιπόν ναι, με κάποιο τέτοιο τρόπο, στο φαντασιωσικό κόσμο του άνδρα-πελάτη, υποτίθεται ότι κάποιες γυναίκες γεννιούνται με νυμφομανιακή προδιάθεση να κοιμηθούν με όποιον να ‘ναι, γέρο, νέο, καλό, κακό, άσχημο, καθαρό, άπλυτο, υγιή, άρρωστο, διεστραμμένο, οτιδήποτε, γιατί τέλος πάντων, με κάποιο τρόπο ‘επέλεξαν αυτήν την απελευθερωμένη εργασία’, ή είναι ‘γεννημένες’ για αυτή τη δουλειά. Στο φαντασιωσικό αυτό παραλήρημα, έρχεται να προστεθεί και ο απόλυτος στιγματισμός, ότι από τη στιγμή που μπήκαν σε αυτή τη δουλειά δεν είναι πια ανθρώπινα πλάσματα, όπως οι υπόλοιποι από εμάς, αλλά αντικείμενα σεξουαλικής ικανοποίησης, με τη διαφορά ότι, αντί για πλαστικό όπως οι κούκλες αυτό-ικανοποίησης, είναι φτιαγμένες από ανθρώπινη σάρκα. Παρεπιπτόντως, αυτά ακριβώς είναι τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν και οι δουλέμποροι για την πλύση εγκεφάλου στα κοριτσάκια που πέφτουν στα χέρια τους, ώστε πειθήνια να ακολουθήσουν όλες τις εντολές και να είναι τα απόλυτα υπάκουα θύματά τους. Δυστυχώς, τέτοιες απαράδεκτες απόψεις δεν έχουν μόνο άνδρες, αλλά και αρκετές ‘καθώς-πρέπει’, ‘αποκατεστημένες’ γυναίκες, ίσως σύζυγοι των ανδρών πελατών, που αντί να τολμήσουν να δουν την αλήθεια κατάματα για το ποιον του συζύγου τους, προτιμούν να κατηγορούν τα εξαθλιωμένα θύματα, που τους ξεμυαλίζουν!

Το ότι η πλειοψηφία των γυναικών-θυμάτων τραφικινγκ που έφτασε στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια, ήταν από τις καταρρέουσες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, όπου οι άνθρωποι πεινούσαν, λίγο απασχόλησε τους Ελληνάρες εκείνους, που βιάστηκαν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία, πεινασμένοι για ξανθιές ‘Νατάσες’ (όπως χαρακτηριστικά  αναφέρει η Lydia Cacho).  Μία εκδιδόμενη γυναίκα από τη Μολδαβία έθρεφε 20 άτομα της οικογενείας, πίσω στη χώρα της και πολλαπλάσια τον δουλέμπορά της. Και να ήθελε να ξεφύγει (πέρα από τη επικινδυνότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος για τη ζωή της), η ενοχή ότι 20 άτομα που κρέμονταν από εκείνη, θα πεινούσαν, την έκαναν να συνεχίζει ως Ιφιγένεια τη θυσία και ο πελάτης στο δικό του βολικό, φαντασιωσικό, παραληρηματικό κόσμο, να σκέφτεται τα περί ‘επιλεγμένης’ ή ‘γεννημένης’ πορνείας των γυναικών ‘ελευθερίων ηθών’ κλπ. Ή τέλος πάντων, να μη το πολυσκέφτεται γιατί δεν είναι και δική του δουλειά...

Αυτά συνέβαιναν εδώ και 20 χρόνια. Και να ‘μαστε τώρα 20 χρόνια μετά και τι παρατηρούμε;… Παρατηρούμε ότι ΗΔΗ νεαρές ελληνίδες, ακριβώς στην ηλικία που θα μπορούσαν να είναι κόρες ή εγγονές των ελληναράδων πελατών, καταφεύγουν εκείνες πλέον στην πορνεία σε άλλες χώρες, όπως Ιταλία. Η Lydia Cacho  αναφέρει στο συγκλονιστικό και σοκαριστικό βιβλίο της «Slavery Inc. The untold story of international sex trafficking” πώς τα κορίτσια υφίσταται συστηματική εκπαίδευση και πλύση εγκεφάλου από πολλή μικρή ηλικία στο να είναι θύματα, τα πείθουν ότι δεν αξίζουν για τίποτα άλλο κι ότι το μόνο που μπορούν να κάνουν ή για το οποίο είναι γεννημένες είναι να είναι δούλες του σεξ.  Ο μόνος τρόπος που μαθαίνουν ότι είναι δυνατόν να έχουν ανθρώπινη επαφή είναι μέσω της σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Τα θύματα περνούν πολύ γρήγορα στην κατάσταση της ‘μαθημένης αβοηθησίας’, όπου μετά τα απανωτά τραύματα έχουν πεισθεί ότι τίποτα δεν μπορεί να τα βοηθήσει, ότι δεν έχουν καμία δύναμη να αλλάξουν τη ζωή τους κι ότι δεν αξίζουν τίποτα. Ταυτόχρονα, οι αλλεπάλληλες σεξουαλικές επαφές με χιλιάδες διαφορετικά άγνωστα άτομα, σε συνθήκες απόλυτης ανισορροπίας δύναμης, εξαντλεί το ενεργειακό σώμα, δηλαδή την αύρα των ατόμων αυτών, ώστε να μην έχουν πια τη δύναμη για καμία αντίδραση, ούτε καν για ζωή. Ο εθισμός σε ουσίες είναι μετά το πιο εύκολο βήμα, εξάλλου προωθείται και από τους δουλέμπορους. Αυτά τα εξαθλιωμένα άτομα επέλεξε πριν κάποιους μήνες, η καθώς-πρέπει πολιτεία μας να δημοσιοποιήσει τα στοιχεία τους για την δήθεν προστασία των ελλήνων πελατών, τι να πεις…

Όπως αναφέρει η Cacho, από τις συνομιλίες της με πελάτες (όπου απέκρυπτε την πραγματική της ταυτότητα), παραδέχονταν ότι το μόνο που ήθελαν ήταν ένα υπάκουο αντικείμενο που δεν μπορεί να πει ‘όχι’ σε τίποτα. Έτσι λειτουργεί το ανώνυμο σεξ. Σε μια ερωτική σχέση, το άτομο πάντα ρισκάρει την απόρριψη και την άρνηση-σε οτιδήποτε, από το σεξ, μέχρι ολόκληρη τη σχέση. Στις κακοποιητικές σχέσεις το ένα μέλος επιβάλλει στο άλλο τη δική του θέληση, σε ο,τιδήποτε, ακόμη και στο αν θα διακοπεί ή σχέση ή όχι. Έτσι συμβαίνει και στην πορνεία και για αυτό είναι εξ' ορισμού μια κακοποιητική σχέση. Αντί λοιπόν να εισάγουμε σεξουαλική αγωγή στα σχολεία και εκπαίδευση στις διαφυλικές σχέσεις, που θα δώσει τη δυνατότητα στα νέα αγόρια και κορίτσια να συνάψουν υγιείς ερωτικές σχέσεις, με την αυτοεκτίμηση εκείνη, που αντέχει να ρισκάρει την απόρριψη, χωρίς αντικειμενοκοποίηση και εκμετάλλευση, αλλά με την αθωότητα και τον αυθορμητισμό, που θα πρέπει να επιστρέψει στην ερωτική ζωή, στρουθοκαμηλίζουμε, δήθεν σοκαρισμένοι από μια τέτοια σκέψη που υποτίθεται θα διαφθείρει τα παιδιά μας, αφήνοντας έτσι την σεξουαλική τους αγωγή εξ ολοκλήρου στις πορνοταινίες, που είναι εύκολα προσβάσιμες στα κύματα της ραδιοτηλεόρασης, από κανάλια που δεν έχουν άδεια, στα πορνοπεριοδικά και το Διαδίκτυο, όπου τα παιδιά εθίζονται στα πιο διεστραμμένα θεάματα. Η απόλυτη υποκρισία. Σε συνδυασμό με τη δυσκολία να δημιουργήσουν σχέσεις μεταξύ τους, είναι δυνατόν μετά να μην εξελιχθούν σε καταναλωτές σεξ, που μέσα από τον εγωκεντρισμό τους τραυματίζουν κάποιον άλλον;

Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις είναι μια αλληλεπίδραση, μια ενεργειακή ανταλλαγή. Η ποιότητα της ενέργειας που δίνουμε είναι ακριβώς εκείνη η οποία θα μείνει μαζί μας και θα πολλαπλασιαστεί. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ζημιωθούμε κι εμείς οι ίδιοι, όταν ζημιώνουμε κάποιον άλλον,  λόγω της ποιότητας της ενέργειας που εκπέμπουμε. Κατά αυτήν την έννοια, η κατανάλωση πορνείας επηρεάζει όλες τις πτυχές της ζωής του πελάτη, όπως και των ανθρώπινων σχέσεων. Καμία ανθρώπινη αλληλεπίδραση δεν είναι τυχαία και καμία δεν είναι αμελητέα ή ασήμαντη. Η κρίση έφερε μια άλλη τέτοια πτυχή της ανθρώπινης φύσης στο φως. Κάποιοι -δεν λέω όλοι- αλλά κάποιοι από τους άνδρες που χτυπήθηκαν πολύ άσχημα από την κρίση, ήρθαν, με επώδυνο τρόπο, να αναθεωρήσουν τις σχέσεις τους με τις γυναίκες. Εκεί που αλλεπάλληλα απατούσαν, πλήγωναν φιλενάδες ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιούσαν πορνεία, τώρα ξαφνικά, χωρίς λεφτά, δεν μπορούν ούτε πόρνες να εκμεταλλευτούν, ούτε αλλεπάλληλες φιλενάδες να έχουν. Δεν υπάρχει κανείς. Τώρα, βρίσκονται στην διπλανή θέση με την πόρνη που χρησιμοποιούσαν- στην ουρά του συσσιτίου... Η κοπέλα που πλήγωσαν στο παρελθόν, γιατί τους φαινόταν ‘βαρετά καλή’ (σύμφωνα με τις συμβουλές του ανδρο-περιοδικού που τους δίδασκε μαθήματα καλύτερης απάτης). η κοπέλα αυτή τώρα τους φαίνεται σαν το μοναδικό αποκούμπι ανθρωπιάς, τώρα εκτίμησαν την αξία της άδολης φιλίας της, αλλά η κοπέλα έχει φύγει. Οι μάσκες έπεσαν και νιώθει κανείς στο πετσί του πώς είναι να σε βλέπουν σαν  τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Επώδυνο μεν, αλλά αναγκαίο-τουλάχιστον αυτοί σώθηκαν. Όλοι οι άλλοι, οι καθωσπρέπει, επαγγελματίες, νέοι, γέροι, οικογενειάρχες, γιατροί, πολιτικοί, αστυνομικοί, καθηγητές, ιερείς, επιχειρηματίες και όποιο άλλο επάγγελμα ή μη, που συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται εξαθλιωμένα πλάσματα, απλώς επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο το φορτίο,  που σύντομα θα αδειάσει επάνω τους.  

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 1/12/2012

Αυτοκτονίες λόγω χρεών


Σύμφωνα με  πρόσφατη ανακοίνωση  οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα από την αρχή της οικονομικής κρίσης μέχρι τον Αύγουστο του 2012, έχουν ανέλθει σε 3.124, βάζοντας τη χώρα μας στην πρώτη θέση ποσοστού αύξησης των αυτοκτονιών στην Ευρώπη. Η αυτοχειρία παραμένει ένα πολύ αποσιωπημένο και ταμπού θέμα στην ελληνική κοινωνία, όπου η συσκότιση, η έλλειψη αντικειμενικής πληροφόρησης και η προκατάληψη σχετικά με την αιτιολογία του, το καθιστούν ευάλωτο σε κάθε είδους βολική χειραγώγηση (όπως επίσημες γενικόλογες ανακοινώσεις ότι η αιτιολογία της αυτοκτονίας είναι πολύ-παραγοντική και διάχυτη, υπονοώντας ότι η σύμπτωση της αύξησης αυτοκτονιών τα τελευταία τρία χρόνια και της δραματικής πτώσης όλων των δεικτών βιοτικού επιπέδου είναι απλώς τυχαία!). Σχετικά με την ορθή, αντικειμενική και δίκαιη απόδοση αιτιών και ευθυνών στην περίπτωση της αυτοκτονίας, ιδιαίτερα όταν εμπλέκονται έντονα οικονομικά προβλήματα –και ειδικά ΧΡΕΗ-, αρνητικά συμβάλλουν άλλοι δύο παράγοντες: 1)η κατακριτική προκατάληψη, που υποσυνείδητα εντρυφούν πολλοί από εμάς, ότι «το άτομο φταίει, θα έπρεπε να είναι πιο δυνατός, η αυτοκτονία είναι αδυναμία», 2) η μονοδιάστατη ατομικιστική προσέγγιση των επιστημών ψυχικής υγείας στο δυτικό κόσμο, όπου η υπερβολική ψυχιατρικοποίηση και ψυχολογικοποίηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, τείνει να ανάγει την αυτοκτονική συμπεριφορά σε «εσωτερικό πρόβλημα», «τραύματα της παιδικής ηλικίας» ή, μετά θάνατον, να κολλήσει το ταμπελάκι της «ψυχοπαθολογίας» στον αυτόχειρα, χωρίς καν να τον έχει εξετάσει.

Κι αν δεν είναι έτσι;

Κι αν βρεθεί ότι ένα ποσοστό από τα άτομα αυτά ήταν καθ’ όλα δραστήρια, υπεύθυνα, δημιουργικά; Κι αν βρεθεί ότι ένα ποσοστό από αυτά τα άτομα δεν είχαν καμία κατάθλιψη ή άλλη ψυχοπαθολογία; Κι αν βρεθεί ότι ένα ποσοστό από αυτούς ΔΕΝ ήθελαν να πεθάνουν, ότι ήθελαν να ζήσουν, όπως όλοι μας, αλλά η αυτοκτονία ήταν η μόνη πιθανή πρακτική λύση, που μπόρεσαν στην απελπισία τους να σκεφτούν, (έστω και αν ήταν λανθασμένη), ώστε να ξεφύγουν από τα χρέη, ή ώστε να μην κληροδοτήσουν χρέη στα παιδιά τους; Κι αν βρεθεί ότι το ποσοστό αυτό είναι σημαντικό; Μπορούμε τότε να φανταστούμε την αδικία που διαπράττουμε στην μνήμη των νεκρών-θυμάτων της κρίσης, χαρακτηρίζοντάς τους «διαταραγμένους» ή «αδύναμους»;

Δεν ξέρω ποια στιγμή θα είναι η ελληνική κοινωνία έτοιμη να ανοίξει, να ερευνήσει και να ρίξει φως σε αυτόν τον φάκελο που ονομάζεται «αυτοκτονίες της κρίσης», αλλά θα είναι σημαντικό να γίνει, αν μη τι άλλο, για την απόδοση δικαιοσύνης και τιμής στη μνήμη των νεκρών, όσο κι αν διαφωνούμε με την πράξη τους. Κάποια στιγμή, η κρίση θα περάσει. Θα έχουμε μάθει τα μαθήματά μας ο καθένας, θα έχουν αλλάξει οι ζωές μας, θα έχουμε υποστεί απώλειες, όμως θα συνεχίσουμε. Εκείνοι που θα δεν μπορούν να συνεχίσουν είναι οι νεκροί της κρίσης. Δεν υπάρχει τρόπος να τους επαναφέρουμε.

Αν κάποια στιγμή, οι οικογένειες των θυμάτων μπορέσουν να ξεπεράσουν το τραύμα και το ταμπού γύρω από την αυτοκτονία («στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί»), και να μιλήσουν με στοιχεία, θα μπορούσαν να στοιχειοθετηθούν αρκετές  περιπτώσεις χρεών. Αν μπορούσε να ερευνηθεί σε λεπτομέρεια: Τι ακριβώς συνέβη το διάστημα πριν την αυτοκτονία; Ποιες ήταν οι συνθήκες ζωής του αυτόχειρα; Ποιες ήταν οι επικοινωνίες του αυτόχειρα με τους δανειοδότες; Πόσες κλήσεις έγιναν; Ποια ώρα; Ποιο ήταν το ακριβές περιεχόμενο αυτών των συνομιλιών; Τι ειπώθηκε; Αν μπορούσε να βγει όλο το περιεχόμενο αυτών των συνομιλιών στο φως της δικαιοσύνης (όπου, ακόμη και αν υπάρχουν, θα χρειαστεί τεράστιο ψυχικό σθένος από τους συγγενείς για τέτοια δημοσίευση), όμως  η εικόνα που θα διαμορφωθεί μπορεί να είναι πολύ διαφορετική… «Χρωστάτε λεφτά και προσέξτε, γιατί ξέρουμε πού μένετε», αυτές οι κλήσεις αλήθεια καταγράφονται πουθενά;
Εισπρακτικές εταιρείες έχουν καταδικαστεί στο παρελθόν για αθέμιτες και αντιδεοντολογικές πρακτικές και, ενώ πολλοί από εμάς, ως πιο συνειδητοποιημένοι, θα αντιδρούσαμε με θυμό, θα πηγαίναμε στην αστυνομία κλπ., μην ξεχνούμε ότι πολύς κόσμος είναι απομονωμένος, χωρίς μόρφωση, χωρίς γνώση, αποδυναμωμένος, δεν έχει τα χρήματα ούτε για δικηγόρο, νιώθει ντροπή που δεν μπορεί να συντηρήσει την οικογένειά του και τα χρέη του (άσχετα αν έμεινε ξαφνικά άνεργος ή του έκοψαν το μισθό στα μισά) και μεγάλοι οργανισμοί με εξουσία, όπως τράπεζες, εφορίες, κρατικοί οργανισμοί του προκαλούν φόβο και δέος, δεν ξέρει πώς να τους αντιμετωπίσει. Ο απλός, ανυπεράσπιστος άνθρωπος που δεν έχει πού να στραφεί, τρομάζει και νιώθει ταπεινωμένος με τις απειλές για δικαστήρια και κατασχέσεις. Δεν γνωρίζει ότι μπορεί να αντεπιτεθεί και το χρέος του να διαγραφεί. Νιώθει περικυκλωμένος και αβοήθητος. Πολύ πιο μόνος από τον χωρικό της εποχής των τανκς, καθώς η σημερινή πλύση εγκεφάλου των οικονομιών του δυτικού κόσμου, τον έχει ενοχοποιήσει ότι «εσύ φταις που χρωστάς», «ό,τι κι αν σου κάνω τώρα ως τιμωρία, σου αξίζει, γιατί χρωστάς!» (ακριβώς όπως, σε συλλογικό επίπεδο, γίνεται και στη χώρα μας). Η μόνη διέξοδος που μπορεί να σκεφτεί στον μοναχικό πανικό του, είναι να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Πώς θα εξαφανιστεί;…. Και τι θα πούμε μετά; Ότι αυτοκτόνησε; Ή ότι τον αυτοκτόνησαν;

Πώς μπορεί λοιπόν να προστατευθεί ψυχικά ο απλός άνθρωπος από τη θηλιά των χρεών;

Αν είστε ανάμεσα σε αυτούς, πρώτα από όλα είναι πολύ σημαντικό να πάρετε την πρωτοβουλία να μιλήσετε και να ζητήσετε βοήθεια. Μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, όμως πολλοί άνθρωποι δεν αποτολμούν να ζητήσουν βοήθεια και η αποσιώπηση- απομόνωση γίνεται συχνά πιο καταστροφική από το ίδιο το πρόβλημα. Να συνεχίσετε να ζητάτε βοήθεια, οπότε και εφόσον τη χρειαστείτε. Να μιλήσετε σε κάποιον. Δεν είστε μόνος σε αυτό το πρόβλημα, ούτε ο μόνος στον οποίο συμβαίνει. Χιλιάδες άλλοι αντιμετωπίζουν ή έχουν αντιμετωπίσει αντίστοιχα προβλήματα στο παρελθόν και μην ξεχνούμε ότι αρκετοί δικαιώθηκαν από τα δικαστήρια.

Πολλοί συμπολίτες βρίσκονται σε  πίεση από τους εκβιασμούς των τραπεζών και τη βάναυση μεταχείριση του πολίτη από εκείνους που τον εξουσιάζουν. Άνθρωποι με όλα τα προσόντα, νοικοκυραίοι, που είχαν κάνει τον προγραμματισμό τους με σύνεση, που δούλεψαν μια ζωή τίμια, βρίσκονται ξαφνικά ξεκρέμαστοι, να εκβιάζονται και να απειλούνται από κάποιους, που δεν υπήρξαν ποτέ, ούτε συνετοί, ούτε τίμιοι. Μην πληγώσετε τον εαυτό σας ούτε ψυχικά, ούτε σωματικά για χάρη τους. Δεν το αξίζουν. Δεν τους χρωστάτε τον εαυτό σας. Μπορεί εκείνοι να διατείνονται ότι τους χρωστάτε χρήματα (αν και αυτό συζητείται, κατά πόσον ισχύει πραγματικά, μετά τις κακομεταχειρίσεις που έχουν κάνει οι τράπεζες) , όμως δεν τους χρωστάτε ούτε τη ζωή σας, ούτε τη ψυχική σας γαλήνη. Δεν φταίτε εσείς που ήρθαν τα πράγματα έτσι. Κάνατε το καλύτερο που μπορούσατε. Οι δικοί τους χειρισμοί έφτασαν χιλιάδες ανθρώπους στο σημείο των μη διαχειρίσιμων χρεών.

Η πρώτιστη ευθύνη είναι να στηρίξετε και να φροντίσετε τον εαυτό σας όσο καλύτερα μπορείτε, ειδικά αυτή τη δύσκολη περίοδο -όχι εκείνους.  Σκεφτείτε τα παιδιά σας και τα εγγόνια, που ίσως έχετε ή ίσως αποκτήσετε: Το καλύτερο δώρο που μπορείτε να τους κάνετε είναι να είστε εσείς καλά. Αξίζει να τους στερήσετε αυτό το δώρο, για χάρη κάποιων που δεν νοιάζονται για τα παιδιά κανενός;

Κάποια στιγμή –πού θα πάει- η κρίση θα τελειώσει. Ίσως το ίδιο ξαφνικά, όπως άρχισε. Τότε πιθανόν, θα κοιτάμε πίσω και θα αναγνωρίσουμε την αδικία και την κακοποίηση που υφιστάμεθα σήμερα. Τότε, που θα είναι πιο εύκολο να διακρίνουμε αυτό που είναι σημαντικό από εκείνο που δεν είναι, τι θα πούμε; «Τι κρίμα που δεν είχα να πληρώσω τις τράπεζες»; ή «Καλά έκανα που δεν τους άφησα να με στεναχωρήσουν»;

Αν μπορεί να βρεθεί κάποιος νομικός σύμβουλος να σας καθοδηγήσει, είναι σημαντικό (υπάρχει και το Ινστιτούτο Καταναλωτών). Αν σας απειλούν ότι θα σας πάνε νομικά, θυμηθείτε ότι ακόμη και σήμερα, εν μέσω κρίσης, αρκετοί συμπολίτες μας έχουν δικαιωθεί από τα δικαστήρια για δάνεια που δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν, τα οποία διεγράφησαν.  Δεν φταίτε εσείς για όσα συμβαίνουν, τα δικαστήρια γνωρίζουν για την κακοποίηση που υφίσταται ο Έλληνας πολίτης σε σχέση με τα δάνεια, οπότε μην πιστεύετε απόλυτα τις τρομοκρατικές απειλές τους. Μην ξεχνάτε ότι εκείνοι που παρενοχλούν για την είσπραξη δανείων, ποντάρουν πολύ και στον ψυχολογικό τομέα. Ασκούν ψυχολογική βία, μέχρι εκεί που τους παίρνει. Προσπαθήστε, να έχετε τη λιγότερη δυνατή επικοινωνία μαζί τους και, όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν, να μην το σκέφτεστε! Μην αναλώνεστε ώρες ατελείωτες σε αγχώδεις σκέψεις με σενάρια «και αν αυτό;» «και αν εκείνο;». Προσπαθήστε να σκέφτεστε ή να κάνετε κάτι ευχάριστο, κάτι που σας γεμίζει, κάτι θετικό, που να έχει νόημα για εσάς. Ακόμη και να δεν μπορείτε να αποπληρώσετε τα δάνεια (ποιος μπορεί σήμερα;), την ψυχική σας γαλήνη δεν μπορούν να σας την πάρουν, αν δεν τους αφήσετε. Πάνω από τα νούμερα των δανείων και των τόκων, υπάρχει κάτι που έχει πολύ μεγαλύτερη αξία και αυτό είναι η ανθρώπινη ζωή, η ζωή η δική σας και του καθενός από εμάς. Η αξία αυτή είναι ανεκτίμητη, δεν μετριέται και δεν συγκρίνεται.

Αν χρειαστείτε, οποιαδήποτε στιγμή να μιλήσετε επειγόντως, μιλήστε, μην αποσύρεστε! Υπάρχουν οι τηλεφωνικές γραμμές στήριξης της Κλίμακας για την αποτροπή της αυτοκτονίας, τηλέφωνο 1018 (χωρίς χρέωση, 24 ώρες, 7 μέρες/εβδομάδα και έχουν εμπειρία με στήριξη ατόμων με χρέη) ή του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου για την Ψυχική Υγεία, τηλέφωνο 1034. Μην χάνετε την ελπίδα σας. Κανείς δεν γνωρίζει το μέλλον -τα πάντα μπορεί να συμβούν, ακόμη και καλά πράγματα! Θυμήστε στον εαυτό σας ότι «θα βρεθεί κάποια λύση και για μένα». Προστατέψτε τον εαυτό σας ψυχικά, όσο μπορείτε.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 24/11/2012

Αλλαγή-η πνευματική θεώρηση


 «Εκεί που τα είχα κανονίσει όλα, εκεί που πήγαιναν όλα ρολόι (σύμφωνα με τα δικά μου σχέδια), τώρα όλα ανατρέπονται». «Όχι, δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή». Το αποφασίσαμε. Έχουμε εμείς το δικό μας πλάνο. Δεν το γνωρίζουμε, ούτε στο βάθος του, ούτε στο στόχο του, ούτε που και πώς θα μας βγάλει, αλλά , τέλος πάντων, έχουμε εμείς το δικό μας πλάνο! Και είναι το καλύτερο από όλα (άσχετα αν στο παρελθόν δεν μας έβγαλε ποτέ πουθενά…)

Όλοι νομίζαμε ότι θα έχουμε την «σωστή» ζωή, προβλέψιμη, καθώς πρέπει. Μια καλή σταθερή δουλειά, ένα σπίτι στην πόλη κι ένα πατρικό στο χωριό, ένας σταθερός γάμος με 2,1 παιδιά, αυτοκίνητο και καλοκαιρινές διακοπές στα ελληνικά νησιά. Τίποτα κακό με όλα αυτά, αλλά να, που δεν μας βγαίνει... Όλο και περισσότεροι άνθρωποι βρίσκουν τη ζωή τους να εξελίσσεται πολύ διαφορετικά από ότι είχαν υπολογίσει. Και σε πολλούς τομείς ταυτόχρονα. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση. Θα βιαστούμε να κατηγορήσουμε (κι όχι άδικα), εκείνους τους άλλους που μας εξαθλιώνουν –εντάξει, αλλά δεν τελειώνει εκεί η ιστορία. Οι αλλαγές στη συναισθηματική ζωή πολλών ανθρώπων; Στις προσωπικές σχέσεις; Στην έλλειψη ικανοποίησης από όσα κάναμε πριν και στην ανάγκη για κάτι καινούριο; Η οικονομική κρίση είναι ένα μέρος, μια όψη, των αλλαγών που συμβαίνουν. Αλλά δεν τελειώνει η ιστορία εκεί. Η οικονομική κρίση είναι ο προάγγελος. Οι επόμενες αλλαγές που θα έρθουν μέσα στα επόμενα χρόνια, θα είναι πολύ μεγαλύτερες και θα είναι κλιματικής, και περιβαλλοντικής φύσεως. Εκεί ποιον θα βρούμε να κατηγορήσουμε; Πάλι κάποιος άλλος θα μας φταίει; Αν αναλωθούμε στην κατηγορία των άλλων, χάνουμε το νόημα. Επίσης χάνουμε την δύναμη να αντιδράσουμε. Αναλωνόμαστε στο συναίσθημα κι όχι στη πράξη. Όταν ζητήσουμε να ξεδιπλωθεί η ροή της ζωής μας σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, τότε αρχίζουν όλα και δουλεύουν. Όχι με τον τρόπο που περιμέναμε, αλλά αρχίζουν τα πράγματα και κυλάνε! Και το νιώθουμε αυτό. Αρχίζει μια περιπέτεια. Με τέτοια όμορφη περιπέτεια, που κάνει ακόμη και το πιο φοβικό άτομο, να την επιθυμεί.

Όλοι ξινίζουμε τα μούτρα στην αλλαγή. Και ξινίζουμε, ακόμη περισσότερο στην ταχύτητα ή έκταση της αλλαγής. Φωνάζουμε θυμωμένοι στο Θεό «Ε, περίμενε! Ένα ένα!». Όμως είναι η κατεξοχήν περίοδος που συμβαίνουν αλλαγές. Σε όλους μας. Το πλάνο της κάθε ζωής είναι τελείως ξεχωριστό και ειδικά μελετημένο. Τα μονοπάτια των ανθρώπων, ακόμη και πολύ κοντινών ανθρώπων, θα φαίνονται να διαχωρίζονται, να ακολουθεί ο καθένας τη δική του πορεία. Πολλοί άνθρωποι βρίσκονται σε γεωγραφικούς τόπους που δεν θα φαντάζονταν ποτέ. Άλλοι, απομακρύνονται από ανθρώπους που θεωρούσαν δεδομένους.  Κάποιοι τρίτοι, θα εργαστούν και θα έρθουν κοντά με άτομα, εντελώς διαφορετικά από εκείνους, που μέχρι πριν θεωρούσαν απίθανο να συναντήσουν ή να συνεννοηθούν-κι όμως, θα νιώθουν σαν αδέρφια. Και κάποιοι άλλοι ακόμη, θα αλλάξουν εκ βαθέων συνήθειες, πεποιθήσεις και τρόπο ζωής, που θα δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους. Αλλά δεν θα τους νοιάζει.  Εκείνοι που έχουν τη καρδιά αθώα και τη νόηση ανοιχτή,  κοντά στον αγγελικό κόσμο, τα βλέπουν όλα αυτά… Η 4χρονη κόρη μιας φίλης, σε μια στιγμή φώτισης, από εκείνες που τα μικρά παιδιά κοιτούν μπροστά, μέσα από εσένα, πέρα από εσένα, αλλά βλέπουν αλλού, κάτι άλλο, είπε με απόλυτη σοβαρότητα και γαλήνη στη μάνα της:

«Μαμά... Θα αλλάξουν οι ζωές μας…».

Ήξερε η μικρή τι έλεγε. Τίποτα δεν θα συμβεί τυχαία. Καμιά από τις αλλαγές δεν θα είναι «ατύχημα». Η Βίβλος το λέει «Και οι τρίχες της κεφαλής σας είναι μετρημένες».  Όπου κι αν προσγειωθεί το αλεξίπτωτο των προσωπικών μας αλλαγών, δεν θα είναι τυχαίο. Ακόμη κι αν σε εμάς, φανεί ως καταστροφή, θα υπάρχει λόγος και νόημα -αρκεί τότε να έχουμε το σθένος της υπομονής και της πίστης. Ο Θεός μπορεί να πάρει αποκαϊδια και να φτιάξει μαργαριτάρια. ΑΝ συνεργαστούμε μαζί του, θα μας ξελασπώσει από τη χειρότερη μαντάρα-κι όχι μόνο αυτό. Θα την μετατρέψει και σε κάτι ωραίο και θετικό.Χρειάζεται να θυμηθούμε και να αναγνωρίζουμε ξανά το ΘΕΟ, ως πηγή της ύπαρξής μας, ως το μόνο που είχαμε ή μπορεί ποτέ να έχουμε, αλλά και το μόνο που ποτέ θα χρειαστούμε. Να επιτρέψουμε ξανά το Θεό στις ζωές μας, στην καρδιά μας, το Θεό, όπως τον νιώθει ο καθένας από εμάς απευθείας . Θα βάλουμε τον εγωισμό μας κάτω, για να συνεργαστούμε μαζί Του; Αν συνεργαστούμε μαζί Του, δεν υπάρχει περίπτωση οι αλλαγές να μην βγουν σε καλό.

Και μόνο η διάθεσή μας για προσέγγιση και μόνο το πρώτο βήμα από εμάς είναι πολύτιμο: «Λοιπόν Θεέ μου, δεν μπορώ να καταλάβω, τι στο καλό συμβαίνει κι έχω κολλήσει έτσι, δεν ξέρω τι γίνεται. Εσύ ξέρεις καλύτερα, έλα λοιπόν στη ζωή μου και καθοδήγησέ την. Δείξε μου σε παρακαλώ τα σημάδια τι πρέπει να κάνω και δώσε μου παρηγοριά στην πορεία». Αυτά. Εκείνο που θα χρειαστεί να γνωρίζουμε, θα μας το αποκαλύψει-Από τη στιγμή που Τον εμπιστευτούμε ότι γνωρίζει καλύτερα, νιώθουμε μεγάλη ανακούφιση. Αλλά εδώ είναι το ζήτημα: Θα μας αφήσει το ‘εγώ’ μας να εμπιστευτούμε   ότι Εκείνος γνωρίζει καλύτερα από εμάς; Η κατά βάθος, θέλουμε να έχουμε εμείς τα ηνία του Σύμπαντος (και ας το στείλουμε στα βράχια;)…

Λίγο λίγο, αφήνουμε τη χάρη του Θεού να δουλέψει στη ζωή του καθενός προσωπικά. Ο Θεός δεν είναι κάποια αφηρημένη φιλοσοφική έννοια στο υπερπέραν, ο οποίος είναι πολύ απασχολημένος  με το μάνατζμεντ των γαλαξιών, ώστε να ασχοληθεί με τους δικούς μου μικρο-εκνευρισμούς και μοναξιά. Ο Θεός γνωρίζει προσωπικά τον καθένα από εμάς στην κάθε του λεπτομέρεια, τι έχει πει, κάνει ή νιώσει. Αλλά γνωρίζει επίσης, και κρατά ασφαλές, το μονοπάτι του καθενός, προς το φως, προς το καθ’ εικόνα και κατ’ ομοίωσιν. Γνωρίζει και φυλάσσει τον προορισμό του καθενός μας, όταν εμείς έχουμε πάθει την πλήρη αμνησία και παράκρουση, νομίζοντας ότι είμαστε οτιδήποτε άλλο από αυτό που πραγματικά είμαστε.

Την παρουσία του Θεού στη ζωή μας την αναγνωρίζουμε από τα αποτελέσματά ΤουΑυτό που κάνει ο Θεός δουλεύει -ενώ όλα τα άλλα έχουν αποτύχει. Αναζητήσαμε βοήθεια, παρηγοριά, ανακούφιση, πλήρωση, σε όλα τα λάθος μέρη-κι απογοητευτήκαμε. Υλικά αγαθά, φήμη, αναγνώριση, εργασία, σεξ, ρομαντικοί σύντροφοι, οικογένεια και παιδιά, διασκεδάσεις, όλα απέτυχαν αν μας δώσουν την εσωτερική πλήρωση που αναζητούσαμε. Εκείνος όχι. Κάνουμε ένα βήμα κι Εκείνος κάνει χίλια. Τον απογοητεύουμε κι έρχεται ξανά και μας βοηθά. Άπειρα υπομονετικός, άπειρα σίγουρος για την αξία μας. Και τότε αρχίζουμε και παρατηρούμε την παρουσία Του στη ζωή μας:

·         Εκεί που δεν αντέχαμε να μένουμε λεπτό μόνοι μας, βρίσκουμε όλο και περισσότερη γαλήνη στην απλή παρέα με τον εαυτό μας

·         Εκεί που ήμασταν εθισμένοι να αναζητούμε παρηγοριά στους άλλους, βρίσκουμε τον εαυτό μας απροσδόκητα αυτάρκη

·         Εκεί που μας έπιανε άγχος για όλα τα πιθανά σενάρια του μέλλοντος και δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε το νου μας, τώρα πια δεν τα σκεφτόμαστε καν

·         Εκεί που χάναμε την ψυχραιμία μας με το παραμικρό, τώρα περπατούμε μέσα από τον εκνευρισμό των άλλων, μέσα από φωνές και θυμό, ουδέτεροι, σαν να είμαστε το κέντρο στο μάτι του κυκλώνα

·         Εκεί που αντιπαθούσαμε τον εαυτό μας και συνεχώς συγκρίναμε με τους άλλους, έχουμε πια ηρεμήσει  στην αυτό-αποδοχή, γνωρίζοντας, ότι , αφού ο Θεός μας αγαπά, για αυτό που πραγματικά είμαστε, τότε ποιοι είμαστε εμείς να Τον αμφισβητήσουμε;

·         Εκεί που βράζαμε από θυμό και πικρία για όλες τις ματαιώσεις και ταπεινώσεις του παρελθόντος, για όλα αυτά που νομίζουμε ότι μας πήραν, τώρα γαληνεύουμε, με ένα συναίσθημα άπειρης επέκτασης, γνωρίζοντας ότι έχουμε τώρα τα πάντα, ότι δεν μας λείπει τίποτα και πώς ό,τι και αν είπαν ή μας έκαναν εκείνοι, δεν έχει πια καμία σημασία

Θα Τον αναγνωρίσουμε από τα αποτελέσματά Του. Θα μας μιλήσει και θα μας οδηγήσει. Θα καταλάβουμε ότι Εκείνος είναι όλα όσα ποτέ χρειαζόμασταν ή θέλαμε. Ότι δεν θα μπορούσαμε ποτέ να Τον χάσουμε, γιατί είναι στο κέντρο της ύπαρξής μας. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Κι όταν σταματήσουμε τη μάταια κόντρα προς Εκείνον (και άρα στον εαυτό μας), τότε απλά θα ανοίξουμε την πόρτα στην ατελείωτη ειρήνη, που ήταν πάντα εκεί  για να γεμίσει τις ζωές μας…

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 13/11/2012

Τσιγκουνιά, η πολυπρόσωπη


Η τσιγκουνιά έχει πολλά πρόσωπα. Δεν αφορά μόνο τα χρήματα ή τα υλικά αγαθά. Η τσιγκουνιά ( όπως και το αντίθετό της, η γενναιοδωρία), μπορεί να εκφράζεται μέσω του χρόνου, της προσοχής, της ευγένειας, της καλοσύνης, του ενδιαφέροντος, ή των πληροφοριών, που έχουμε (ή δεν έχουμε) τη διάθεση να μοιραστούμε με κάποιον άλλον. Η τσιγκουνιά, όπως και η γενναιοδωρία, είναι στάσεις ζωής. Είναι επιλογές της κάθε στιγμής-από τις πιο θεμελιώδεις επιλογές! Και ανάλογα καθορίζουν την ποιότητα της ζωής που ζούμε.
Δύο περιστατικά, ιδιαίτερα αιχμηρά, μας περιγράφουν το δίλημμα, με πολύ παραστατικό τρόπο::
Α) Πρόσφατα, στο κέντρο στήριξης αστέγων που βοηθώ εθελοντικά, συνοδέψαμε έναν άστεγο στον ‘τόπο’ που μένει (στοά καταστήματος στο κέντρο της Αθήνας). Μετά από λίγη ώρα, ξαναγυρίσαμε να του φέρουμε μια κουβέρτα που ζήτησε. Εκεί είδαμε κι έναν άλλο άστεγο, τον κύριο Α. Δεν θυμόμουν να είχα ξαναδεί τον Α. στο κέντρο. Θεώρησα, ότι εφόσον ήταν φίλοι με τον πρώτο άστεγο, τον κύριο Β., θα γνώριζε για το κέντρο μας, ή τέλος πάντων, θα είχε βρει κάποια άλλα μέσα ανακούφισης κι ίσως να γινόμουν αδιάκριτη να του μιλήσω για το κέντρο. Με την πείρα της, η άλλη εθελόντρια, ρώτησε το καινούριο πρόσωπο, τον κύριο Α: «Κι εσείς άστεγος είστε;». «Ναι». «Έχετε έρθει ποτέ στο κέντρο μας, να, εδώ απέναντι είναι». «Όχι, δεν το ήξερα». «Πώς όχι; Δεν σας το είπε ο κύριος  Β; Εκείνος έρχεται χρόνια σε εμάς». «Όχι, δεν μου είπε τίποτα, τον Β ξέρω χρόνια, δεν ήξερα όμως για το κέντρο». Στην πορεία βρέθηκε κι ένας τρίτος άστεγος, που επίσης έρχεται στο κέντρο μας πολύ καιρό, ο οποίος επίσης δεν είχε πει τίποτα στον Α., παρόλο που οι τρεις κοιμούνται μαζί. «Ελάτε κύριε Α., σε εμάς, λειτουργούμε τάδε μέρα και ώρα, θα χαρούμε πολύ να σας δούμε». «Εντάξει». Ο κύριος Α. χαμογέλασε με το πιο γλυκό και πονετικό χαμόγελο του κόσμου κι εμείς φύγαμε, ομολογουμένως, με την καρδιά κομμάτια.
Γιατί οι δύο άστεγοι Β. και Γ. δεν είχαν πει τίποτα στον συμπάσχοντά τους; Τον γνώριζαν πολύ καιρό. Υπέφερε, όπως εκείνοι.  Δεν επρόκειτο να έχαναν κάτι, στο κέντρο υπάρχει αρκετό φαγητό για όλους. Ο μόνος τρόπος που μπορώ να το εξηγήσω είναι ο εξής: Όταν οι άνθρωποι έχουν στερηθεί τόσο πολύ, τόσα πολλά, από τα πιο βασικά της στοιχειώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ίσως ο μόνος τρόπος να δώσουν στον εαυτό τους μια ψευδαίσθηση ότι έχουν κι αυτοί κάτι παραπάνω από κάποιον άλλον, είναι να στερήσουν από κάποιον τρίτο, εκείνο που θα μπορούσαν να δώσουν- σε αυτήν την περίπτωση μια απλή, αλλά σωτήρια, πληροφορία. Οι ίδιοι δεν επρόκειτο να κερδίσουν κάτι, όμως στο νου τους είχαν την αυταπάτη ότι  ‘μπορεί σε σχέση με όλη την κοινωνία να μην έχω τίποτα, όμως να, σε σχέση με τον Α., έχω κάτι παραπάνω που αυτός δεν έχει, κι αυτό θα είναι μόνο δικό μου, όλο δικό μου’. Το απατηλό γράπωμα της τσιγκουνιάς.
Πριν βιαστούμε όμως να τους κατακρίνουμε για έλλειψη ανθρωπιάς… στοπ!  Εμείς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να κατακρίνουμε. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ πώς είναι να είσαι άστεγος. Αυτούς τους ανθρώπους, δεν είναι μόνο η στέγη, το μπάνιο, η ασφάλεια, είναι ότι η κοινωνία τους έχει πετάξει εντελώς στα σκουπίδια. Ζουν δίπλα στα σκουπίδια. Ο δήμος τους πετάει τις κουβέρτες και τα πράγματά τους στα σκουπίδια, όταν λείπουν, γιατί βεβαίως στην λαμπίκο κοινωνία μας, τα πράγματα ενός άστεγου στο δρόμο, θεωρούνται σκουπίδια και πετιούνται.  Είναι η πιο ακραία κατάσταση εξαθλίωσης που επιβάλλει η κοινωνία μας στα πιο αδύναμα μέλη της και συνεπώς κάνει τους ανθρώπους αγρίμια. Όταν οι άνθρωποι εξαθλιώνονται σε τέτοιο ακραίο βαθμό, μην μας κάνει εντύπωση που κάποιες συμπεριφορές τους μπορεί να είναι ακραία «μικρές»…. Δεν γνωρίζουμε πώς θα αντιδρούσαμε εμείς στη θέση τους…. (Από την άλλη βέβαια, αν μην στερεοτυπήσουμε εναντίον των αστέγων, καθώς υπάρχουν και πολλά παραδείγματα αλληλεγγύης μεταξύ τους).
Και μιας και μιλάμε για τσιγκουνιά, ας έρθουμε στο δεύτερο δίλημμα τσιγκουνιάς, που είναι πιο ‘κομμένο και ραμμένο’ στα δικά μέτρα:  Πριν αρκετά χρόνια, είχα πάει σε μια συνέντευξη για κάποιες ώρες μερικής απασχόλησης σε κέντρο ψυχολογικής υποστήριξης. Στην συνέντευξη, είχαμε κληθεί καμιά δεκαριά ψυχολόγοι, με τη φαεινή ιδέα να περιμένουμε όλες στην ίδια μικρή αίθουσα για μισή ώρα.  Η ατμόσφαιρα ήταν εντελώς τεταμένη και απόλυτα σιωπηλή. Λες κι ο ανταγωνισμός είχε ηλεκτρίσει από τα κόκκαλα των παρευρισκόμενων, μέχρι τα έπιπλα και τις μύγες που είχαν φρικάρει να πετούν δεξιά κι αριστερά. Η αλήθεια ήταν ότι για εμένα αυτή η μερική απασχόληση δεν ήταν τόσο ζωτικής σημασίας, όποτε παρακολουθούσα τη σκηνή αρκετά χαλαρή και κάπως αποστασιοποιημένα. Εκεί ήταν μια κοπέλα που ήξερα φυσιογνωμικά από τη σχολή. Της έπιασα την κουβέντα, για να σπάσει ο πάγος. Ένιωσα ότι κάποια πληροφορία θα της ήταν χρήσιμη, ένα κέντρο στο οποίο δούλευα παλαιότερα, ίσως εκεί να δοκίμαζε να βρει δουλειά. Της έδωσα την πληροφορία.

Η πράξη μου δεν ήταν τόσο δείγμα γενναιοδωρίας, όσο απλής ευγένειας, δεν ρίσκαρα τίποτα, καθώς, ούτε η συγκεκριμένη δουλειά μου ήταν κρίσιμη, ούτε στο προηγούμενο κέντρο ενδιαφερόμουν  να ξαναδοκιμάσω. Δεν δίνω λοιπόν εύσημα στον εαυτό μου. Τώρα, λοιπόν, μια ερώτηση κρίσεως (την έκανα στον εαυτό μου και ας την κάνει ο καθένας στον εαυτό του επίσης!): «Αν είχα απεγνωσμένη ανάγκη για δουλειά, όπως οι άλλες κοπέλες, (καλή ώρα όπως πολύς κόσμος σήμερα), θα μοιραζόμουν με τις άλλες υποψήφιες, (που ήξερα ότι επίσης ψάχνουν απεγνωσμένα για δουλειά), πληροφορίες για κάποια άλλα κέντρα που εγώ έκανα αίτηση κι εκείνες ίσως δεν γνώριζαν;»  Ή θα σκεφτόμουν «Άσε καλύτερα να μη το μάθουν, λιγότερος ανταγωνισμός, ας ψάξουν μόνες τους, όπως έψαξα κι εγώ».... Στην πράξη το δίλημμα είναι ζόρικο, κι ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Σήμερα, πιστεύω ότι εγώ μάλλον θα μοιραζόμουν την πληροφορία, αλλά αυτό οφείλεται χάρη στην επεξεργασία, σκέψη και φιλοσοφία που έχω στο μεταξύ αναπτύξει. Η απόφαση δηλαδή έχει έρθει ύστερα από εσωτερική δουλειά και καλλιέργεια, όχι αυτόματα. Αν δεν είχα κάνει τη συγκεκριμένη εσωτερική δουλειά, πιθανό κι εγώ να έπεφτα στην παγίδα της τσιγκουνιάς και του γραπώματος (στην συγκεκριμένη περίπτωση τσιγκουνιά στην κατακράτηση πληροφοριών). Ας αναρωτηθεί ο καθένας για το δικό του εαυτό.

Ποια είναι λοιπόν αυτή η φιλοσοφία;
Όσο πιο πολύ γραπώνεις και τσιγκουνεύεσαι, τόσο λιγότερα έχεις. Όσο πιο γενναιόδωρος είσαι, (όχι θύμα, αλλά αυθεντικά γενναιόδωρος), τόσα περισσότερα σου δίνει η ζωή. Στο κάτω κάτω, όλα όσα έχουμε είναι του Θεού και όλα είναι δανεικά. Οι νόμοι αυτού κόσμου λένε «Όσα πιο πολλά γραπώνεις,  τόσα πιο πολλά έχεις». Και οι θείοι νόμοι, λένε «Όσα πιο πολλά δίνεις, τόσα πιο πολλά έχεις». Δηλαδή ακριβώς το αντίθετο! Το κέντρο συσσιτίων λειτουργεί, χάρη Θεού. Κι ο Θεός αυτό που θέλει, είναι λίγο να ανοίξουμε στην καρδιά μας και στον διπλανό κι Εκείνος θα μεριμνήσει για εμάς (Το είπε ο Κύριος «Μην μεριμνάτε!»). Ο άστεγος που νομίζει ότι θα κερδίσει, στερώντας πληροφορία από τον συν-άστεγο, ψυχολογικά όμως χάνει πολλά περισσότερα από όσα νομίζει ότι κερδίζει. Χάνει τον ίδιο του τον αυτοσεβασμό. Στο κάτω κάτω, οι δουλειές και τα αγαθά που μοιράζονται, είναι ελέω Θεού, γιατί όλα δίνονται ελέω Θεού. Αν συνεργαστούμε με το Θεό, θα μας οδηγήσει στο κατάλληλο μέρος, θα μας ανοίξει δρόμους κι εργασία, θα στείλει τον καθένα στο κατάλληλο πόστο. Κι αν για εμάς αυτό το πόστο καθυστερεί, υπάρχει κάποιος λόγος, ίσως μας ετοιμάζει κάτι καλύτερο, ας Τον εμπιστευτούμε. Ο άνεργος λοιπόν που τσιγκουνεύεται, πλημμυρίζει από ακόμη μεγαλύτερη αγωνία κι ενοχή κι οι εσωτερικές απώλειες είναι πολύ μεγάλες. Ενώ, αν πει: «Ας πω εγώ τον καλό το λόγο, κι ας το χειριστεί ο Θεός όπως νομίζει… Έχει ο Θεός και για μένα και για όλους… Θα μας στείλει εκεί που είναι για τον καθένα, η αποστολή του»,  τότε αλαφραίνει και αγαλλιάζει τόσο πολύ, που μη μας κάνει εντύπωση αν θέλουν να τον προσλάβουν παντού!

Η τσιγκουνιά, ο φόβος και το τραύμα της έλλειψης μας αγγίζει όλους. Όλοι λίγο ως πολύ έχουμε κάποιον τομέα στον νιώθουμε ότι στερηθήκαμε, ότι αδικηθήκαμε, ότι απορριφθήκαμε. Ιδιαίτερα δύσκολο και επώδυνο είναι να προσπαθούμε να είμαστε δοτικοί στον τομέα που νιώθουμε ότι έχουμε στερηθεί περισσότερο. Κλασσικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του γονιού, που, παρά τους θεατρινισμούς γονεϊκής τρυφερότητας στις κοινωνικές εξόδους, νιώθει διαρκή εσωτερική αντίσταση να δώσει στοργή στο παιδί του, επειδή εκείνος δεν την εισέπραξε ποτέ από τους δικούς του γονείς (ή/και σύντροφο). Εκεί χρειάζεται να ζητήσουμε βοήθεια από το Θεό. Το να κατηγορούμε τον εαυτό μας δεν βοηθά, αλλά να προσευχηθούμε να μας θεραπεύσει το τραύμα. Έστω με λίγη διάθεση δοτικότητας, θεραπευόμαστε εμείς οι ίδιοι.

Η πνευματική μοναξιά

Ξαναγυρνώ στον άστεγο Α. Εκείνο που πραγματικά μας σπάραξε την καρδιά ήταν το εξής ερώτημα: «Πόσο μόνος μπορεί να νιώθει αυτός ο άνθρωπος… όταν εκτός από την απόλυτη απόρριψη από οικογενειακό περιβάλλον, κοινωνία κλπ., ούτε οι συνάστεγοί του, δεν του έλεγαν για το συσσίτιο; Πόσο μόνος και προδομένος μπορεί να ένιωθε;»

Η ανθρώπινη αγάπη σε οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση, είναι ατελής, φθαρτή. Λόγω της ανθρώπινης φύσης, αργά ή γρήγορα, ο άλλος άνθρωπος θα μας απογοητεύσει, έστω και σε μικρό βαθμό. Αυτό δεν είναι αρνητική σκέψη, αλλά αναγνώριση ότι η ματαίωση των προσδοκιών από ανθρώπους είναι μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας. Οι άνθρωποι έχουν αδυναμίες και η αγάπη τους είναι ατελής, όπως είναι η δική μας. Υπάρχει όμως μια αγάπη που και τέλεια είναι και δεν προδίδει ποτέ. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού προς εμάς, η οποία ποτέ δεν μπορεί να αντικατασταθεί από την αγάπη ενός ανθρώπινου πλάσματος. Ένα από τα θεμελιώδη λάθη στις σημερινές ανθρώπινες σχέσεις είναι ότι περιμένουμε από τον σύντροφο-γονιό-παιδί να μας αγαπήσει σαν Θεός, πράγμα αδύνατον. Ακόμη και όταν δεν το καταλαβαίνουμε , ακόμη κι όταν δεν το αναγνωρίζουμε, υπάρχει ο Χριστός, που μας αγαπά με τον τέλειο τρόπο και δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Όσο και αν τα δεδομένα της ζωής μας βάζουν σε πειρασμό να πούμε το αντίθετο, ότι προδοθήκαμε από το Θεό, Εκείνος είναι πάντα κοντά μας και θα παρέμβει μόνο όταν είναι καλό για την ψυχή μας, μόνο όταν πρέπει, και έχει παρέμβει πολλές φορές, που εμείς δεν θα μάθουμε ποτέ. Ακόμη και στις πιο ακραίες περιπτώσεις π.χ. των αστέγων, όταν όλοι τους έχουν εγκαταλείψει, ο Θεός είναι εκεί. Και είναι συγκινητικό να βλέπει κανείς πόσοι από εκείνους είναι πολύ πιο ανοιχτοί στο Θεό, από ότι εμείς, που έχουμε πολλά περισσότερα.

Έχουμε εκπαιδευτεί στη μοναξιά. Έχουμε εκπαιδευτεί να αποκοβόμαστε από τον αληθινό εαυτό μας, που είναι ο άδολος, αυθόρμητος  εαυτός της αθωότητας και της αγάπης και έχουμε εκπαιδευτεί να ειδωλοποιούμε τον ψεύτικο εαυτό μας, που είναι ο εαυτός των ‘αναγκών’ και του συμφεροντολογισμού. Αποκομμένοι από τον αληθινό εαυτό μας, αδυνατούμε να συνάψουμε αληθινές σχέσεις με τους αληθινούς εαυτούς των άλλων. Ο ψεύτικος εαυτός είναι αδύνατον να συνάψει ουσιαστική σχέση με έναν άλλο ψεύτικο εαυτό. Η σχέση αυτή, στα πλαίσια των «κοινωνικών επαφών και δημόσιων σχέσεων», είναι εντελώς επιφανειακή, φθαρτή και εφήμερη. Οι άστεγοι και άνεργοι το αποδεικνύουν περίτρανα, από τον αριθμό των ανθρώπων που τους εγκατέλειψαν, όταν βρέθηκαν σε ανάγκη. Μην παρασυρόμαστε από τα «κονέ» και τις κοινωνικές συναθροίσεις σε βαφτίσια και γάμους. Οι άνθρωποι δεν ήταν ποτέ τόσο μόνοι όσο σήμερα...

Ας είμαστε όσο πιο γενναιόδωροι μπορούμε, όσο πιο καλοί μπορούμε, κι ας έχουμε πίστη στο Θεό. Όταν οι άλλοι μας θεωρούν ‘βλάκες’, που είμαστε καλοί, ο Θεός βλέπει και ακούει και παρατηρεί. Η δική Του ανταμοιβή είναι η μεγαλύτερη που μπορεί να υπάρχει και θα την καταλάβουμε, γιατί είναι η μόνη που μας γεμίζει με πραγματική εσωτερική γαλήνη και πλήρωση, η οποία εξαφανίζει κάθε μοναξιά, κάθε απώλεια και κάθε στέρηση.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blosgpot.gr, 7/11/2012


Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org