Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Ο Χριστός στο κέντρο της αγάπης



Πλησιάζουμε το τέλος του 2015, ίσως με ανακούφιση, καθώς η ενέργεια είναι από τις πιο καταθλιπτικές και καταπιεσμένες που έχω δει από την αρχή της κρίσης. Η μόνη ανακούφιση, για μια ακόμη φορά μπορεί να έρθει μόνο από τον Θεό και τον Ιησού Χριστό, του Οποίου τη Γέννηση γιορτάζουμε αυτές τις μέρες. Στις ημέρες του ‘Χρόνια πολλά’, του ‘Καλές γιορτές’ και του ‘Καλή συνέχεια’ (συνέχεια τίνος άραγε;…), η Γέννηση του Χριστού δεν είναι μια παρωχημένη εθιμοτυπία για μικρά παιδιά, αλλά η μόνη πραγματικότητα που μπορεί να ανακουφίσει. Κάθε χρόνος που περνά δεν ξεφτίζει το μήνυμα της Γέννησης του Χριστού, αλλά το δυναμώνει. Γιατί για μια ακόμη φορά, για έναν ακόμη χρόνο βλέπουμε ότι Εκείνος μόνο έχει αποτέλεσμα. Κάθε χρόνο, όσοι επιλέγουμε να ανοίξουμε λίγο τα μάτια μας, βλέπουμε ότι Εκείνος είναι που αγαπά και δεν ξεχνά την ανθρωπότητα, όσο κι αν το περιγελούμε με εξυπνακίστικες, επιστημονικίζουσες δήθεν αναλύσεις, προσβλητικά πορτραίτα και ‘ιστορικές’ υποθέσεις. Από τότε που η ανθρωπότητα τα θαλάσσωσε, Εκείνος έρχεται ξανά και ξανά, να βοηθήσει, να ανακουφίσει, να συγχωρέσει. Τώρα που η ανθρωπότητα- και ειδικά ο λαός μας- έχει κολλήσει ΑΓΡΙΑ στη λάσπη, τώρα Τον χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ. Η Ελλάδα είναι δεμένη χειροπόδαρα σε πολλά επίπεδα (η επίθεση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και ηθική και ψυχολογική και πνευματική), για αυτό ο λαός της και οι εκάστοτε ηγεσίες του είναι ανίκανοι να την λύσουν. Επειδή ακριβώς ο λαός μας έχει αποκοπεί πνευματικά, είναι παντελώς ανήμπορος. Και πραγματικά, εδώ που ήρθαν τα πράγματα, είναι πέραν των ανθρωπίνων δυνάμεων να ελευθερωθούμε. Χρειάζεται οπωσδήποτε να στραφούμε στο Θεό με όλες μας τις δυνάμεις και θα μας οδηγήσει Εκείνος τι πρέπει να πράξουμε και πώς.

Βιώνοντας το τέλος του χρόνου με προσωπικό πένθος για αγαπημένο πρόσωπο, για ακόμη μια φορά μου επιβεβαιώθηκε ότι η μόνη παρηγοριά, η  μόνη αγάπη -αλλά στις μέρες μας και η μόνη ψυχική ισορροπία- μπορεί να βρεθεί μόνο στον πνευματικό δρόμο, δηλαδή στο Χριστό. Η σύνδεσή μας με οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο πλάσμα, για να είναι αληθινή μπορεί να περάσει μόνο μέσα από το Χριστό, ακόμη και αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Γιατί ο Χριστός είναι το κέντρο της αληθινής αγάπης και οποιαδήποτε αληθινή αγάπη νιώσουμε για άλλον άνθρωπο (συνήθως συνειδητοποιούμε το μέγεθός της όταν τον χάσουμε) δεν μπορεί παρά να είναι μέρος της αγάπης του Χριστού- ακόμη και αν αυτός που νιώθει την αγάπη είναι άθεος. Από τη στιγμή που είναι αληθινή η αγάπη, δεν μπορεί παρά να είναι του Χριστού, γιατί Εκείνος είναι η πηγή και η ουσία της. Οποιαδήποτε απόπειρα να αγαπήσουμε άλλον άνθρωπο, παρακάμπτοντας την ουσία του Χριστού, δεν θα περπατήσει. Για αυτό και υπάρχει τόσος διαχωρισμός στις ανθρώπινες σχέσεις σήμερα, τόσες προδοσίες, τόσες εγκαταλείψεις, απομόνωση και αποχωρισμοί. Γιατί προσπαθήσαμε να μηχανουργήσουμε μια άλλη αγάπη, μια αγάπη βασισμένη στις ‘ανάγκες’ μας και στις θεωρίες μας, επιστρατεύοντας ενίοτε και την κακώς εννοούμενη ψυχολογία, και παρά τις άπειρες αναλύσεις, τελικά αυτή η αγάπη δεν περπατάει. Καταλήγει σε κυνισμό και πικρία.

Αν δεν στραφούμε στο Χριστό άμεσα, αυτό θα γίνεται όλο και χειρότερο: έτσι όπως σφίγγουν οι ενέργειες της κατάθλιψης και της αποδυνάμωσης σφιχτά γύρω από το λαιμό μας, θα μας είναι όλο και πιο δύσκολο να βρούμε αγάπη από τους άλλους, δηλαδή την εγωιστική αγάπη που πασχίζουμε να την κάνουμε να μας δώσει αυτό που θέλουμε. Μου κάνει εντύπωση, γιατί παρατηρώ ανθρώπους που ήταν άλλοτε δοτικοί και ανοιχτοί, να έχουν κλειστεί κι εκείνοι στο καβούκι τους και να επικοινωνούν μόνον όταν είναι να πάρουν κάτι. Το είχαμε αυτό το κουσούρι από πριν, αλλά τώρα έχει παραγίνει. Νομίζω ότι θα μπορούσαμε εύκολα να διεκδικήσουμε τον τίτλο του πιο εγωκεντρικού λαού στον κόσμο...

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στον Ιησού, Εκείνον που έδωσε το ακριβώς αντίθετο μήνυμα του εγωκεντρισμού- εκείνο της ατελείωτης αγάπης σε σημείο ακραίας αυτοθυσίας. Όταν ο θάνατος και η απώλεια χτυπούν, Εκείνος είναι η μόνη παρηγοριά, γιατί η δική Του αγάπη συμπεριλαμβάνει όλη την αγάπη που μπορεί ποτέ να υπάρξει. Στο πρόσωπό Του, μπορούμε να γαληνέψουμε ότι βλέπουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο για πάντα. Και στην αιώνια καρδιά Του, μπορούμε να αναπαυτούμε ότι η αγάπη που μοιραστήκαμε με κάποιον άλλο δεν θα πεθάνει ποτέ. Και στο φως Του, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η σπίθα της σύνδεσής μας με ένα άλλο άτομο θα είναι πάντα ζωντανή. Όσο πιο ειλικρινής η αγάπη μας για το άλλο άτομο, τόσο πιο πολύ θα προσομοιάζει τη δική Του αγάπη.

Όταν λοιπόν χτυπά το πένθος, τρέχουμε προς Εκείνον για να βρούμε το αγαπημένο μας πρόσωπο-και το βρίσκουμε! Όταν η καρδιά μας πονά από το ανελέητο σπαθί του θανάτου, μόνο σε Εκείνον μπορούμε να βρούμε ανακούφιση, γιατί μόνο Εκείνος κρατεί ασφαλή στην μνήμη Του όλη την αγάπη που θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει-πάντα καταλήγουμε σε Εκείνον. Και μέσα από Εκείνον, το αγαπημένο πρόσωπο που έφυγε, μπορεί να μας επιστρέψει την αγάπη. Οι διαφορετικοί κόσμοι στους οποίους βρισκόμαστε εμείς και το αγαπημένο πρόσωπο δεν είναι εμπόδιο για Εκείνον- τον ανεμπόδιστο μεσάζοντα της αγάπης.Ότι κι ότι μας απομένει όταν αφήνουμε το υλικό σώμα και τον υλικό κόσμο είναι Εκείνος. Ποιος θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στην άλλη πλευρά; Και πώς θα βοηθήσουμε το άτομο που έφυγε προς την άλλη πλευρά; Μόνο μέσα από Εκείνον.

Η εικόνα που έρχεται  είναι σαν εκείνη του τροχού με τις ακτίνες. Το κέντρο του τροχού κρατά όλες τις ακτίνες σταθερές και ο κόσμος γυρίζει. Το κέντρο του τροχού είναι ο Χριστός και οι ακτίνες όλα τα ανθρώπινα πλάσματα. Συνδεόμαστε με όλα τα ανθρώπινα πλάσματα γιατί συνδεόμαστε με το κέντρο και μέσω Εκείνου, συνδεόμαστε με κάθε άλλη ακτίνα, είτε το θέλουμε είτε όχι. Οποιαδήποτε προσπάθεια να συνδεθούμε με άλλο άτομο παρακάπτοντας το κέντρο δεν θα αποδώσει. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι εκείνοι που δεν πιστεύουν στο Χριστό δεν μπορούν αγαπήσουν. Απλά, αγαπούν μέσα από Εκείνον χωρίς να το αναγνωρίζουν. Μόνο όταν σπάσει ο εγωισμός, συνήθως μετά από κάποιο γερό στραπάτσο στη ζωή, επιτρέπουμε να αναδυθεί στη συνείδησή μας εκείνο που γνωρίζαμε κατά βάθος από την αρχή. Η σύνδεσή μας ως ακτίνα του τροχού με όλη την ανθρωπότητα, είναι που μας δίνει  ευθύνη μας προς όλα τα ανθρώπινα πλάσματα. Ο λαός μας πεισματικά αρνείται να το δεχτεί αυτό, έχοντας ανάγει το ‘για την πάρτη μου και για τους ΔΙΚΟΥΣ μου ανθρώπους’ σε θρησκεία. Όσο πιο πολύ ανάγουμε ένα είδωλο σε θρησκεία, έστω και αν αυτό είναι οι ΔΙΚΟΙ μας άνθρωποι, τόσο πιο πολύ θα χάνουμε τα πάντα. Επίσης, ως ακτίνα του τροχού της αγάπης με κέντρο το Χριστό, είμαστε αμετάκλητα δεμένοι και μαζί Του και με τους αδερφούς μας.  Μπορεί να επιμηκύνουμε την ‘ακτίνα’ μας και την απόστασή μας από το κέντρο. Μπορούμε να απομακρυνθούμε, όπως έχει γίνει της μόδας με τη 'ρεαλιστική', κουλτουρέ αθεϊα, αλλά δεν μπορούμε να αποκοπούμε πλήρως (όσο κι αν στην παράνοιά μας το προσπαθούμε μανιωδώς). Ευτυχώς.

 
Υ.Γ. Έχω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα ότι δε χρειαζόμαστε  μεσάζοντες για να συνδεθούμε με το Θεό. Εξακολουθώ να το πιστεύω, όμως θα ήθελα εδώ να διευκρινίσω ότι δε χρειαζόμαστε συγκεκριμένους μεσάζοντες. Ούτως ή άλλως τη δουλειά εμείς πρέπει να την κάνουμε-δεν μπορεί να την κάνει κανείς άλλος για εμάς. Αυτό όμως δεν αποκλείει ότι σε κάποιες στιγμές, μπορούμε να βοηθηθούμε από κάποιους, σωστά επιλεγμένους, ανθρώπους να πλησιάσουμε το Θεό. Θα ήταν υπεροπτικό να ισχυριστεί κανείς ότι πάντα και απόλυτα δεν έχει ανάγκη κανένα. Η αγάπη του Θεού περνά ΚΑΙ μέσα από τους ανθρώπους- απορρίπτοντάς τους, απορρίπτουμε κι Εκείνον. Αυτό που εννοώ είναι ότι δεν μπορεί ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα να έχει θεϊκή εξουσία επάνω μας ή  να κατέχει το αλάνθαστο στο οποίο θα πρέπει να υπακούωμε αδιακρίτως. Αυτού του είδους η απόλυτη υποταγή έχει δημιουργήσει πάμπολλα προβλήματα κατάχρησης εξουσίας και ειδικά όταν πρόκειται για πνευματικά θέματα, η προδοσία της εμπιστοσύνης μπορεί να δημιουργήσει ανεπανόρθωτα τραύματα. Το άτομο τότε απορρίπτει και το Θεό μαζί με τους αυτοαποκαλούμενους εκπροσώπους του και εκεί είναι η μεγαλύτερη ζημιά.

Ο Θεός υπάρχει και μέσα μας και μπορούμε να Του ζητήσουμε καθοδήγηση: από ποιο άτομο να ζητήσουμε βοήθεια, πότε και με ποιο τρόπο. Δεν αποκλείουμε την βοήθεια, αλλά την αναζητούμε με προσοχή και διάκριση. Σε κάποιο πρόσφατο περιστατικό μου έκανε εντύπωση όταν μιάμιση μέρα πριν τα Χριστούγεννα μου δημιουργήθηκε ξαφνικά μια πολύ έντονη ανάγκη να εξομολογηθώ για κάτι που είχε γίνει πριν πολλά χρόνια. Δεν είχα ζημιώσει άλλο άνθρωπο, και  κάπως το είχα καταλαγιάσει στην συνείδησή μου, ως δυσάρεστο, αλλά όχι τόσο τραγικό. Ξαφνικά όμως με βάρυνε ανυπόφορα και ήθελα οπωσδήποτε να φύγει από πάνω μου πριν τα Χριστούγεννα. Δεν το περίμενα, ότι θα μου προέκυπτε μια τέτοια ξαφνική επείγουσα ανάγκη για εξομολόγηση! Η καθοδήγησή μου με παρότρυνε να το ψάξω κι ευτυχώς, την ίδια μέρα βρήκα, μέσα από το Διαδίκτυο, κάποιον διαθέσιμο ιερέα. Δεν τον γνώριζα, ήταν ρίσκο, όμως η καρδιά μου έλεγε να πάω. Ήταν η σωστή κίνηση και πράγματι η ανακούφιση ήταν άμεση. Εδώ όμως πρέπει να πω πόσο εκτίμησα ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν εκεί. Στην επείγουσα ανάγκη μου, ήταν διαθέσιμος. Αντί να περνά τις γιορτές με τους ΔΙΚΟΥΣ του ανθρώπους, ήταν εκεί να ακούσει, χωρίς χρήματα, ανιδιοτελώς και χωρίς κατάκριση τον πόνο κάποιου αγνώστου. Αυτή είναι για μένα η αγάπη του Χριστού στην πράξη και στην προκειμένη περίπτωση ήταν απόλυτα εκφρασμένη μέσα από τον συγκεκριμένο ιερέα. Αναρωτιέμαι πόσο διαθέσιμοι είμαστε όλοι εμείς οι υπόλοιποι για εκείνον που ξαφνικά καίγεται για μια ανθρώπινη παρουσία, μια κουβέντα ανακούφισης, έναν λόγο παρηγοριάς- ακόμη και μέσα στις γιορτές… Ή είμαστε μόνο για τα Χριστουγεννιάτικα ψώνια και μόνο για τους ΔΙΚΟΥΣ μας ανθρώπους… Αν είμαστε εκεί, αν είμαστε διαθέσιμοι, μόνο για τον άλλον, όπως ακριβώς ήταν ο ιερέας την παραμονή Χριστουγέννων, τότε αυτό είναι που θα μας σώσει, αυτό είναι που μπορεί να μας κάνει να ελπίζουμε ότι υπάρχει ηλιαχτίδα μέλλοντος σε αυτόν τον ρημαγμένο τόπο…

Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 28/12/2015

«Σωτηρία»: ένα συγκλονιστικό ιστορικό ντοκουμέντο με πολλαπλά μηνύματα για το σήμερα


Πρόσφατα ανακάλυψα καταχωνιασμένο ένα βιβλίο που μου είχε δώσει μια εκλεκτή συνάδελφος πριν καιρό, με τίτλο «Η ‘Σωτηρία’ τόπος μαρτυρίου των φθισικών», που γράφηκε το 1936 από τον δημοσιογράφο Κώστα Στούρνα. Το βιβλίο ρίχτηκε στην πυρά από τη δικτατορία του Μεταξά, ξεχάστηκε και εκδόθηκε πολύ καιρό μετά, το 2010, από τον «Σύλλογο Φίλων Περιθαλπομένων Νοσοκομείου Σωτηρία», σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, με επιμέλεια του Γιώργου Σταυράκη. Το βιβλίο αποτελεί ένα σπάνιο ιστορικό ντοκουμέντο, τόσο συγκλονιστικό, που από ένα τυχαίο ξεφύλλισμα, τελικά το διάβασα όλο μονορούφι μέσα σε μία ώρα.

Ο Κώστας Στούρνας περιγράφει με γλαφυρότατο τρόπο, αλλά και με μια συμπόνοια κι αθωότητα που σε αγγίζει λες και τα βλέπεις μπροστά σου, για τις απίστευτες συνθήκες που βίωναν οι φθισικοί στο σανατόριο της Σωτηρίας, για πάνω από τρεις δεκαετίες.  Το σανατόριο δεν είχε καθαρισθεί ούτε μία φορά για  χρόνια… Πτώματα άθαφτα ανάμεσα στους ασθενείς, μερμηγκιασμένα, ακόμη και για πέντε ημέρες. Βετεράνοι πολέμου, ηλικιωμένοι και νέοι, χιλιάδες εγκαταλελειμμένοι άρρωστοι, στο κολαστήριο της Σωτηρίας, σε συνθήκες σχεδόν απόλυτης αστεγίας. Ο Κ. Στούρνας περιγράφει αναλυτικά πώς οι θέσεις στα ελάχιστα κτίσματα ήταν πολλάκις λιγότερες από τις ανάγκες, κι έτσι οι φθισικοί είχαν καταλάβει όλα τα ημιτελή γιαπιά, όλες τις τουαλέτες, κοιμόνταν στα υπόγεια χάμω και τέλος, έφτιαχναν παράγκες από ξύλινες τάβλες ανάμεσα στα δέντρα. Μόνη προστασία από το κρύο και τη βροχή  ήταν τίποτα τενεκέδες, τάβλες, παλιές κουβέρτες που έστηναν γύρω τους για να τους…προστατεύουν από τη βροχή και το κρύο… Οι πιο φτωχοί ακόμη, δεν είχαν ούτε κουβέρτα, ούτε τάβλες. Αυτοί οι δύστυχοι προσπαθούσαν να προστατευτούν από το κρύο, βάζοντας πέτρες και χαρτιά γύρω από τη στρωματσάδα τους…έτσι έβγαζαν τις παγωμένες μακρές νύχτες του χειμώνα μέσα στο βασανιστικό βήχα και τις ψείρες. Περιγράφει την απόλυτη απλυσιά, τις ουρές για μία και μόνο βρύση μέσα στην οποία πλένονταν τα πάντα, από τα πτυεολοδοχεία μέχρι τα σφουγγαρόπανα-πάντα μόνο  με κρύο νερό, γιατί δεν υπήρχε ούτε σαπούνι, ούτε κλίβανος. Περιγράφει το ελάχιστο φαγητό που δεν ήταν ποτέ αρκετό και τις εργάτριες που μαγείρευαν κι έτρωγαν από τα ίδια (πλυμένα με κρύο νερό) πιάτα, με αποτέλεσμα να παίρνουν κι εκείνες τη σειρά τους ως ασθενείς. Τα ρυάκια των βόθρων που έρεαν ανάμεσα στις παράγκες ορθάνοιχτα, καθώς δεν υπήρχε λειτουργικό σύστημα αποχέτευσης. Το απόλυτο σκοτάδι μετά το σούρουπο και τους κατάκοιτους ετοιμοθάνατους να σαπίζουν μέσα στις ακαθαρσίες τους, με μόνη βοήθεια την αλληλεγγύη των πιο ικανών ασθενών που τους τάιζαν και τους βοηθούσαν να αλλάξουν ρούχα -αν τύχαινε και παρέμεναν ζωντανοί στο διάστημα των δύο μηνών (που γινόταν το καθάρισμα των ρούχων), καθώς περισσότεροι από τους μισούς από τη στιγμή της εισόδου δεν επεβίωναν πάνω από ένα μήνα. Όταν ο αριθμός των ασθενών ήταν μέχρι και 3000 τη φορά, και με το ρυθμό που εναλλάσσονταν, καταλαβαίνει ότι στις τρεις αυτές δεκαετίες, εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές μαρτύρησαν εκεί...

Πώς είναι δυνατόν να έγιναν αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα; Για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;  Πέρα από την ιστορικότητα του νοσοκομείου δεν γνώριζα τίποτε για αυτές τις φρικιαστικές συνθήκες. Πώς είναι δυνατόν να έγιναν αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα; Έκλεισα το βιβλίο με την αίσθηση ότι η Ελλάδα είχε το δικό της στρατόπεδο συγκέντρωσης εκείνη τη σκοτεινή εποχή. Στο οποίο ο δήμιος δεν ήταν οι ναζί, αλλά η αρρώστια και η αδιαφορία…. Πώς είναι δυνατόν να έγιναν  αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα; αυτή η σκέψη μου τριβέλιζε το μυαλό... Στη χώρα που γέννησε όχι μόνο την ιατρική, αλλά και την ηθική της ιατρικής; Στη χώρα που ήταν γεμάτη Ασκληπιεία από το βάθος των χρόνων, προσβλέποντας στην ανάπαυση, φροντίδα και θεραπεία των ασθενών; Δεν μπορούσα παρά να συμπεράνω ότι η παραμέληση εκείνη ήταν εσκεμμένη. Μπορεί να μην υπήρχαν αποτελεσματικά φάρμακα εκείνη την εποχή, υπήρχαν όμως σε αφθονία και πιάτα και σεντόνια και σαπούνια. Γιατί όχι στο Σωτηρία;  Ίσως αυτός ήταν ο τρόπος  των διεστραμμένων εξουσιών της εποχής να κάνουν τους ανθρώπους να υποφέρουν, ώστε να ανταγωνιστούν επάξια τους ανερχόμενους στην Ευρώπη ναζί. Και μετά από το ερώτημα «πώς είναι δυνατόν;» έρχεται ένα άλλο, ακόμη πιο αδυσώπητο. «Θα μπορούσε το ίδιο να γίνει ξανά σήμερα;»….

Το 1936 δεν είναι και τόσο μακριά…. Το δηλητηριώδες μείγμα της αναλγησίας, του απομονωτισμού και της εσκεμμένης αποστέρησης, θα μπορούσε κάλλιστα να  δημιουργήσει τέρατα, ακόμη και σήμερα. Δεν συγκρίνεται φυσικά με τον τότε ‘ανθρώπινο στάβλο’, αλλά όταν στα νοσοκομεία σήμερα βρίσκεις εγκαταλελειμμένους κατάκοιτους ασθενείς, σε απόκεντρα δωμάτια, χωρίς σαπούνι και νερό, να έχουν σκάσει από τη δίψα και τη μυρωδιά των ούρων να είναι αποπνικτική, ίσως τίποτε δεν είναι απίθανο. Ίσως ακόμη μια φορά, πρέπει να διδαχθούμε από την ιστορία.

Το πιο συγκλονιστικό όμως από όλα δεν ήταν οι φρικαλεότητες που περιγράφει ο Κ. Στούρνας. Ήταν οι εξεγέρσεις των φθισικών. Από το 1921 ως το 1936 που γράφηκε το ντοκουμέντο  (και πριν ακόμη η Σωτηρία γίνει κέντρο ανάρρωσης αντιστασιακών) έγιναν κοντά στις δέκα εξεγέρσεις, ακόμη και με πορείες προς το Σύνταγμα,  από τους ίδιους τους ασθενείς. Σε μια τέτοια πορεία, σύμφωνα με τον Κ. Στούρνα, το ελληνικό κράτος έδειξε τον (από τότε) απύθμενο κρετινισμό του, με την απαράμιλλη ελληνική αστυνομία να χτυπά βάναυσα με γκλομπς τους διαμαρτυρόμενους φθισικούς στα πλευρά, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να κάνουν αιμόπτυση και πολλοί να πεθάνουν πολύ σύντομα από τα τραύματα στα καταπονημένα τους πνευμόνια. Τον Ιούλιο του 1932, πρόεδρος της Πανελληνίου Ενώσεως Φυματικών ήταν ένα 28χρονο παλληκάρι, ο  Χαρ. Σωχωράκης. Στην ακμή της ηλικίας του, τότε που θα μπορούσε να βλέπει  με ανυπομονησία τη ζωή να ανοίγεται μπροστά του, να προσδοκά τις χαρές της ζωής, τον έρωτα, την επαγγελματική προκοπή, τη δημιουργία του δικού του σπιτικού, -ό,τι τέλος πάντων σημαίνει για τον μέσο άνθρωπο η ζωή-  βρέθηκε άρρωστος, στην εξορία της Σωτηρίας, με μόνη βεβαιότητα το ραντεβού με τον θάνατο. Παρόλα αυτά, δεν παραιτήθηκε στη μοίρα του, ούτε αποσύρθηκε πικραμένος. Σε αυτό το πλαίσιο που βρέθηκε, στο λίγο χρόνο που του απόμεινε, αποφάσισε να παλέψει για τους άλλους, τους δύσμοιρους συνασθενείς του- ανθρώπους αγνώστους μέχρι τότε σε αυτόν, αλλά με τους οποίους ξαφνικά ένιωσε ενωμένος σε αυτή τη σκληρή μοίρα. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, δολοφονήθηκε άνανδρα μέσα στο Σωτηρία τον Ιούλιο του 1932, ηγούμενος των εξεγέρσεων της ‘Ενωσης εναντίον των καταχρήσεων της διεύθυνσης και της εξαθλίωσης των συνθηκών ζωής. Η διαφθορά και το παρακράτος λειτουργούσαν από τότε… ακόμη και ανάμεσα στους μελλοθάνατους…..

Το επαναστατικό πνεύμα άνθισε έκτοτε στο Σωτηρία. Ανάμεσα στο θάνατο ξεπήδησε η φλόγα για μια καλύτερη ζωή, έστω κι αν η καλύτερη ζωή αφορούσε  αποκλειστικά πια μόνο τους άλλους. Ίσως τόσο κοντά στο θάνατο, οι άνθρωποι αποκτούν περισσότερο θάρρος, περισσότερη εκτίμηση για τη ζωή -τη ζωή των άλλων…. Μετά τη συγγραφή του ντοκουμέντου του Κ. Στουρνά, σημαντικοί αντιστασιακοί κατά τη διάρκεια της κατοχής αγωνίζονται και εκτελούνται μέσα στη Σωτηρία .

Ο Χαρ. Σωχωράκης είναι δυστυχώς παντελώς άγνωστος στην ελληνική κοινωνία σήμερα, όπως και πολλοί άλλοι ήρωες. Θα έπρεπε η ιστορία του- όπως και η ιστορία του "Σωτηρία"- να διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία. Όχι μόνο γιατί πρέπει να γνωρίζουμε τις πιο σκοτεινές πτυχές της ιστορίας μας ώστε να μην τις επαναλάβουμε. Όχι μόνο γιατί ήταν μια κοιτίδα ηρωισμού και αλληλεγγύης στις πιο δύσκολες συνθήκες που μπορεί να συλλάβει ανθρώπινος νους. Αλλά γιατί -πώς να το κάνουμε-, όταν άνθρωποι αποστεωμένοι από την πείνα, εξαντλημένοι από την ασθένεια, παρατημένοι από όλη την κοινωνία -ακόμη και την ίδια τους την οικογένεια- όταν άνθρωποι μελλοθάνατοι, κατεβαίνουν στο Σύνταγμα με 40 πυρετό για να διεκδικήσουν καλύτερη ζωή, τότε τι δικαιολογία έχουμε εμείς να παραιτηθούμε;;;;;;……….

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 15/10/2015

Ριψοκίνδυνη συμπεριφορά στην εφηβεία


Οι έφηβοι, ειδικά τα αγόρια, πολλές φορές αναζητούν την αδρεναλίνη και το αίσθημα ηρωισμού που τους προσφέρουν το ρίσκο, οι περιπέτειες κι ενδεχομένως μια ελαφρά «παραβατική» συμπεριφορά. Δοκιμάζουν τα όρια των ενηλίκων, καθώς και τα δικά τους, όπως επίσης και την ανεξαρτητοποίησή τους. Η εντός λογικής πειραματισμοί είναι φυσιολογικοί σε αυτήν την ηλικία, παρόλο που δημιουργούν μεγάλο στρες στους γονείς. Ο έλεγχος της παρορμητικότητας δεν είναι τόσο ανεπτυγμένος όπως στους ενήλικες και πολλές φορές παίρνουν αποφάσεις χωρίς να σκεφτούν τις συνέπειες. Όταν όμως η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά γίνεται ιδιαίτερα επίμονη, συχνή ή έντονη, χρειάζεται να ασχοληθούμε με τα αίτιά της πριν καταλήξει σε τραγικές συνέπειες.

Ριψοκίνδυνη συμπεριφορά μπορεί να αποτελούν:

Οι τσακωμοί, ιδιαίτερα σε οργανωμένα πλαίσια «συμμοριών» κλπ.

Σεξ χωρίς προφυλάξεις, που μπορεί να οδηγήσει σε βία/βιασμό/ σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα ή ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, που θα απομακρύνουν το παιδί από το σχολικό πλαίσιο με μακροπρόθεσμες συνέπειες.

Χρήση ουσιών ή υπερβολική χρήση αλκοόλ. Οι αρνητικές συνέπειες της χρήσης αλκοόλ και ουσιών (συμπεριλαμβανομένης της μαριχουάνας) είναι γνωστές. Τα αποτελέσματά τους συμπεριλαμβάνουν βλάβες στον εγκέφαλο (ειδικά τον αναπτυσσόμενο εφηβικό εγκέφαλο) και ζωτικά όργανα. Ταυτόχρονα, η χρήση συχνά σχετίζεται με άλλες αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, όπως σεξ χωρίς προφύλαξη, βίαιοι τσακωμοί, επικίνδυνη οδήγηση.

Βανδαλισμοί, χουλιγκανισμός/καταστροφές

Εγκατάλειψη του σχολείου για εντονότερη εμπλοκή στην ριψοκίνδυνη συμπεριφορά, με αρνητικές μακροπρόθεσμες συνέπειες.

Αυτοτραυματισμός/αυτοκτονικότητα/ πράξεις που προκαλούν πόνο, όπως υπερβολική χάραξη τατουάζ.

Η ριψοκίνδυνη οδήγηση είναι η σημαντικότερη κατηγορία, με τα περισσότερα νεαρά θύματα, ειδικά στη χώρα μας. Υπερβολική ταχύτητα/ ‘κόντρες’/ οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ/ουσιών/ οδήγηση χωρίς ζώνη/ οδήγηση χωρίς συγκέντρωση, π.χ. με άλλους εφήβους στο αμάξι, που γελούν, πίνουν, εμπλέκονται σε σεξουαλική δραστηριότητα/ οδήγηση και χρήση κινητού-sms την ίδια στιγμή. Στις ΗΠΑ, η επικίνδυνη οδήγηση είναι η πρώτη αιτία θανάτου στην εφηβεία, ακολουθούμενη από τους τραυματισμούς, δολοφονία και αυτοκτονία.

Η «παραβατικότητα» αυτών των συμπεριφορών είναι ακριβώς αυτό που έλκει τους εφήβους, που αναζητούν τη γοητεία του απαγορευμένου και τον ηρωισμό εκείνου που ‘σπάει τους κανόνες’.

Επιβαρυντικοί παράγοντες

Χαμηλή αυτό-εκτίμηση/ αρνητική επιρροή από συνομιλήκους/ έλλειψη φιλοδοξιών-ονείρων για το μέλλον/έλλειψη ενδιαφέροντος από την οικογένεια/ κακές οικογενειακές σχέσεις/ κακή επικοινωνία μεταξύ μελών της οικογένειας/ χαμηλό κοινωνικο-οικονομικό υπόβαθρο.

Τι μπορούμε να κάνουμε

Η υπερβολική υπερπροστασία, σε σημείο συναισθηματικού ευνουχισμού του παιδιού, θα επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα: αναζήτηση ανόητου (και επικίνδυνου) ρίσκου. Η εφηβεία είναι μια περίοδος που το παιδί επαναδιαπραγματεύεται τις σχέσεις του και αναζητά νέες τοποθετήσεις και ρόλους σε αυτές. Δυστυχώς, πολλές φορές οι γονείς, δεν ‘μεγαλώνουν’ αντίστοιχα κι επιμένουν να βλέπουν το παιδί όπως ήταν στα 9 και στα 10. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι απρόβλεπτες εκρήξεις, ή διαφυγή προς επικίνδυνες ατραπούς. Αναγνωρίστε ότι το παιδί σας μεγαλώνει και φροντίστε να επαναδιαπραγματευτείτε τα όρια μαζί του, δίνοντάς του σταδιακά όλο και περισσότερη ελευθερία/ανεξαρτησία, ενώ ταυτόχρονα διατηρείστε μια στενή σχέση επικοινωνίας μαζί του. Παρότι τα σώματά τους μοιάζουν με αυτά των ενηλίκων, γνωσιακά δεν αναπτύσσονται πλήρως παρά μόνο στα 20. Έτσι δεν έχουν την ικανότητα να ζυγίζουν όλα τα ενδεχόμενα και να λαμβάνουν αποφάσεις, υπολογίζοντας τις μακροπρόθεσμες συνέπειες. Μπορεί το παιδί σας να εκτονώσει της αίσθηση περιπέτειας που αναζητά μέσα από μια οργανωμένη οδό με ασφαλή τρόπο, όπως π.χ. κάποιο άθλημα, προσκοπισμό, θέατρο κλπ. Αν το παιδί έχει ανάγκη την αδρεναλίνη που του προκαλεί η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά, είναι προτιμότερο να εκπαιδευτεί σε ένα άθλημα εξωτερικού χώρου, π.χ. ορειβασία, αναρρίχηση, κατάδυση, που προσφέρει την ευφορία της αδρεναλίνης, αλλά σε ασφαλή πλαίσια. Επίσης, ο εθελοντισμός είναι μια δραστηριότητα που δίνει μεγάλη ικανοποίηση σε νέα άτομα και τα οδηγεί σε βελτιωμένες συμπεριφορές, και καλύτερες αξίες σε βάθος χρόνου.

Μιλήστε αναλυτικά και με επιχειρήματα στο παιδί για τις συνέπειες της ριψοκίνδυνης συμπεριφοράς-και με πραγματικά παραδείγματα αν είναι δυνατόν. Τα μνήματα στους δρόμους δεν είναι εκεί τυχαία, αντιπροσωπεύουν ένα πραγματικό πρόσωπο που χάθηκε-ας το θυμίζουμε αυτό στα παιδιά.

Συμφωνήστε σε κοινούς κανόνες με το παιδί σας και προσπαθήστε να είστε λογικοί σε αυτούς. Δώστε τους εναλλακτικές σε εκείνο που δεν μπορείτε να δεχτείτε. Πάντα εξηγείστε την λογική πίσω από έναν κανόνα. Στερήστε προνόμια από το παιδί σας όταν παραβιάζει αυτούς τους κανόνες αλλά όχι με εκδικητικό τρόπο. Φροντίστε οι κανόνες και οι προσδοκίες να είναι ξεκάθαροι και να έχουν αιτιολογηθεί.

Μιλήστε για τις αξίες, για την αξία της ζωής, του σεβασμού των άλλων. Όσο νωρίτερα γίνει το παιδί συνειδητοποιημένο στις αξίες, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να τις παραβιάσει.

Προσέξτε τις παρέες του παιδιού σας- μιλήστε του αν κρίνετε ότι εμπλέκονται σε ριψοκίνδυνη συμπεριφορά και τονώστε την αυτό-εκτίμησή του, ότι μπορεί να αρνείται να αντιγράψει τις συμπεριφορές των άλλων. Φροντίστε να γνωρίζετε-διακριτικά-τις παρέες του παιδιού σας. Προσκαλέστε τους στο σπίτι. Φροντίστε επίσης να γνωρίζετε και τους ενήλικες με τους οποίους το παιδί σας έρχεται σε επαφή κι επικοινωνία. Φροντίστε να γνωρίζετε που κινείται, αλλά να έχετε και επικοινωνία με το σχολείο, ώστε τουλάχιστον να γνωρίζετε τις συμπεριφορές και κοινωνικοποίηση του παιδιού. Στην επικοινωνία σας με τον έφηβο, φροντίστε να γίνεται με έναν τρόπο που του είναι αποδεκτός, π.χ. με μηνύματα την ώρα που είναι με τους φίλους τους.

Φροντίστε επίσης το παιδί σας να έχει ανοιχτό κι ευρύ κύκλο γνωριμιών, ώστε να μην είναι ευάλωτο στο ‘παραστράτημα’ μιας παρέας.

Διατηρήστε μια στενή σχέση επικοινωνίας με το παιδί σας, ώστε να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο ανοιχτό σε εσάς. Αν υπάρχει μια στενή σχέση οικειότητας κι εμπιστοσύνης με το παιδί, θα είναι πιο ανθεκτικό στις πιέσεις συνομιλήκων για χρήση ουσιών/σεξ κλπ.

Μπορείτε να δώσετε στο παιδί σας κάποιες έτοιμες απαντήσεις στη πίεση των συνομιλήκων και να τις κάνετε πρόβα μαζί του. Π.χ. αν επιμένουν οι παρέες για κάπνισμα, μπορεί να πει απλά «δεν μου αρέσει, μου φέρνει ναυτία» ή «μου προκαλεί άσθμα».

Αν το παιδί είναι ιδιαίτερα αντιδραστικό, διαπραγματευτείτε μαζί του τους χώρους που θα επιτρέψετε τον πειραματισμό. Καλύτερα να βάψει τα μαλλιά του πράσινα (έστω κι αν δεν σας αρέσουν!) παρά να δοκιμάσει μαριχουάνα.

Όταν η ριψοκίνδυνη-παραβατική συμπεριφορά είναι συστηματική και ακραία, ίσως είναι ένδειξη βαθύτερου προβλήματος, οπότε χρειάζεται η συνδρομή ειδικού.

Δείτε κατά πόσον η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά του παιδιού οφείλεται στην έλλειψη αυτό-εκτίμησης και στην ανάγκη του να επιδειχτεί στους συνομιλήκους τους, ειδικά εκείνους του αντίθετου φύλου. Η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά, ακόμη κι αν έχει ‘επιτυχές’ αποτέλεσμα, ΔΕΝ θα του δώσει αυτό-εκτίμηση. Ακόμη κι αν εισπράξει τον πρόσκαιρο θαυμασμό, σύντομα θα νιώσει πάλι όπως πριν.

Κρατήστε ανοιχτή τη γραμμή επικοινωνίας με το παιδί. Όσο κι αν τα δικά του προβλήματα σας φαίνονται ‘μικρά’, δείξτε του ότι τα παίρνετε στα σοβαρά.  Χρησιμοποιήστε μικρές καθημερινές αφορμές για να μιλήσετε στα παιδιά για σημαντικά ζητήματα, έστω και για λίγο. Μην προσβάλλετε και μη μειώνετε τα παιδιά. Μην το παίρνετε προσωπικά αν κάποιες στιγμές τα παιδιά δείχνουν θυμωμένα μαζί σας- είναι μέρος της εφηβείας.

Βοηθήστε το παιδί να αναπτύξει δικές του δεξιότητες αυτοβοήθειας και αυτοπροστασίας, π.χ. να διακρίνει πότε ένα άτομο είναι έμπιστο και πότε όχι, ποιες συνθήκες μπορεί να είναι απειλητικές για την ασφάλειά του, πώς να λέει όχι κλπ.

Τέλος, φροντίστε να μην εμπλέκεστε σε ριψοκίνδυνες συμπεριφορές οι ίδιοι. Ένας γονιός που καπνίζει ή πίνει ασταμάτητα και οδηγεί χωρίς ζώνη, δεν μπορεί να πείσει το παιδί του να μην κάνει το ίδιο. Τα παιδιά μαθαίνουν από αυτά που κάνουμε, όχι αυτά που λέμε.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 11/10/2015

Πηγές/περισσότερες πληροφορίες

http://raisingchildren.net.au/articles/risktaking_teenagers.html

http://www.ianrpubs.unl.edu/pages/publicationD.jsp?publicationId=786

Σεξουαλική ελευθεριότητα στην εφηβεία


Η έναρξη έντονης σεξουαλικής ζωής σε πρώιμη ηλικία έχει γίνει το κυρίαρχο πρότυπο που προωθούν χρόνια τώρα μεγάλες μερίδες των ΜΜΕ σε αγόρια και κορίτσια. Η πίεση είναι τέτοια που πολλά παιδιά νιώθουν μειονεκτικά αν δεν έχουν «εμπειρίες» στην ηλικία π.χ. των 15 ή ακόμη μικρότερα. Η πίεση για σεξουαλική δραστηριότητα παρουσιάζεται ως αυτοσκοπός, απογυμνωμένη από το προστατευτικό κάλυμμα μιας ισορροπημένης  συναισθηματικής σχέσης. Τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, επιδίδονται σε έναν κρυφό ανταγωνισμό ποιος θα κάνει τα περισσότερα, ποιος θα συγκεντρώσει τις πιο ασυνήθιστες εμπειρίες, ενίοτε σύμφωνα με παραφιλικές συμπεριφορές  που συχνά προωθούν τα ΜΜΕ και έντεχνα απευθύνονται σε αυτές τις ηλικίες. Στις δε φοιτητικές ηλικίες, η σεξουαλική ελευθεριότητα εξελίσσεται σε ξέφρενη κούρσα, όπου για ένα μέρος της νεολαίας, η εναλλαγή ερωτικών συντρόφων ακόμη και κάθε βράδυ, ακόμη και με αγνώστους, είναι πλέον ρουτίνα.

Ποια όμως παιδιά έλκονται αλήθεια από αυτού του είδους την πίεση; Και είναι αυτός ο εθισμός η ‘διασκέδαση’ που υπόσχεται; Είναι όλες οι ‘εμπειρίες’ επιθυμητές; Ή μήπως μαζί με τις σεξουαλικές εμπειρίες, που σύντομα θα ξεχαστούν, θα παραμείνει η συναισθηματική διάσταση τους, η οποία δεν θα είναι καθόλου ευχάριστη καθώς συχνά συνοδεύεται από βαθιά ντροπή κι ενοχές, έλλειψη σεβασμού και αυτοσεβασμού; Αυτή τη διάσταση δεν διαφημίζουν τα ΜΜΕ, όμως αυτή είναι που θα παραμείνει στη συνέχεια της ζωής τους.

Η σεξουαλική ελευθεριότητα, ιδιαίτερα σε μικρή ηλικία, διαστρεβλώνει την εκκολαπτόμενη εικόνα του νεαρού ατόμου για τον εαυτό του, σε μια περίοδο ιδιαίτερα ευαίσθητη, όταν αυτή η εικόνα είναι ακόμη υπό διαμόρφωση. Επίσης διαστρεβλώνει το πώς βλέπει το νεαρό άτομο τις συντροφικές σχέσεις. Ταυτόχρονα, αυξάνει τον κίνδυνο για άλλα προβλήματα, όπως σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, και βιασμό.

Αίτια

Η πίεση από τα ΜΜΕ είναι ένας ισχυρά επιβαρυντικός παράγοντας, αλλά συνήθως η πρωταρχική αιτία αυτής της αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς ανάγεται στην οικογενειακή ζωή. Η χαμηλή αυτό-εκτίμηση συνήθως πρωτοστατεί και το άτομο (είτε αγόρι, είτε κορίτσι)  προσπαθεί να αποδείξει την αξία του με αυτόν τον τρόπο. Όσους περισσότερους ερωτικούς συντρόφους ‘κατακτούν’ τόσο περισσότερο μπορούν να λένε στον εαυτό τους ότι είναι επιθυμητοί. Δυστυχώς η ψευδαίσθηση διαρκεί μόνο μερικά δευτερόλεπτα και το άτομο ξεκινά μια νέα μάταιη αναζήτηση. Αιτία μπορεί να είναι επίσης η εφηβική κατάθλιψη.  Σύμφωνα με διαχρονική μελέτη που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Abnormal Psychology δείχνει ότι έφηβοι με συχνές εμπειρίες περιστασιακού σεξ έχουν διπλάσιες πιθανότητες να πάσχουν από κατάθλιψη από ότι οι υπόλοιποι. Οι ερευνητές κάνουν ξεκάθαρη διάκριση μεταξύ περιστασιακού σεξ και ερωτικών εμπειριών μέσα σε μια συντροφική σχέση. Η συσχέτιση μεταξύ συχνότητας περιστασιακού σεξ και κατάθλιψης είναι τόσο ισχυρή, ώστε η σεξουαλική ελευθεριότητα στην εφηβεία να θεωρείται πλέον συμπτωματική της εφηβικής κατάθλιψης. Η μελέτη καταλήγει το συμπέρασμα ότι νεαρά άτομα με κατάθλιψη ψάχνουν για εμπειρίες που τους προσφέρουν αδρεναλίνη και απόλαυση, ώστε να ξεφεύγουν από τα συναισθήματα χρόνιας λύπης, απελπισίας, έλλειψη νοήματος κι απάθειας.

Η σεξουαλική ελευθεριότητα είναι ένας εθισμός κι ως τέτοιος, στοχεύει στην αποφυγή μιας επώδυνης πραγματικότητας και την αλλαγή διάθεσης. Πολλές φορές είναι μια απεγνωσμένη έκκληση για βοήθεια και προσοχή από νέα άτομα που δεν έχουν μάθει να προσελκύουν προσοχή με άλλο τρόπο. Νιώθοντας ανασφαλή και ανεπαρκή να διαχειριστούν τις συναισθηματικές τους ανάγκες με πιο λειτουργικό τρόπο, καταφεύγουν στην καταναγκαστική αναζήτηση ερωτικών συντρόφων, τον ένα μετά τον άλλον. Άλλα αίτια μπορεί να  είναι η αντίδραση εναντίον των γονιών, η προσπάθεια απόσχισης και ανεξαρτητοποίησης από την οικογένεια. Ιδιαίτερα για τα κορίτσια, όταν μεγαλώνουν χωρίς πατρικό πρότυπο, είναι ίσως μια αντίδραση αναπλήρωσης της πατρικής προσοχής που δεν είχαν ποτέ.  

Υπάρχει συνήθως διαφοροποίηση στον ορισμό της σεξουαλικής ελευθεριότητας μεταξύ  κοριτσιών κι αγοριών. Η κοινωνική κατάκριση εναντίον των κοριτσιών είναι εξαιρετικά έντονη, ενώ ταυτόχρονα τα μηνύματα που δέχονται από τα ΜΜΕ είναι εντελώς αντίθετα με αποτέλεσμα την αντίφαση και τη σύγχυση. Για τα αγόρια, η σεξουαλική ελευθεριότητα θεωρείται συχνά ως ανδροπρεπής τολμηρή συμπεριφορά, σχετικά φυσιολογική για τα χρόνια της νιότης, αν όχι επιθυμητή. Δεν παύει όμως να είναι ένας εθισμός για τα δύο φύλα, με όλες τις συνέπειες ενός εθισμού.

Η σεξουαλική ελευθεριότητα που ξεκινά στην εφηβεία πολλές φορές παγιώνεται σε εθισμό που συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή. Είναι από τις πιο αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, που περιέχουν πολλούς κινδύνους, από εκτρώσεις σε μικρή ηλικία μέχρι και βιασμό/ληστεία/βία, ενώ η απιστία που είναι σύνηθες επακόλουθο της ελευθεριότητας καταστρέφει τις οικογενειακές και συντροφικές σχέσεις.

Ενδείξεις σεξουαλικής ελευθεριότητας

Πολλαπλές ταυτόχρονες σχέσεις

Πολλές και συχνές περιστασιακές σχέσεις

Παραπάνω από ένας ερωτικός παρτενέρ σε μία νύχτα

Πολλές ερωτικές σχέσεις με ανθρώπους που γνωρίζει για λιγότερο από ένα μήνα

Σεξ με αγνώστους/ ή υπό την επήρεια αλκοόλ

Αναζήτηση ερωτικών περιπετειών σε ταξίδια

Διατήρηση διάφορων κοινωνικών επαφών σε διάφορα σημεία ως ‘ρεζέρβα’ για ερωτικές επαφές

Εκπόρνευση χωρίς καθαρά οικονομικούς λόγους

Αίσθηση ‘επιτεύγματος’ όταν κατακτούν ένα νέο άτομο, ειδικά όταν το άτομο αυτό είναι ‘δύσκολο’

Αναζήτηση αδρεναλίνης και ριψοκίνδυνη συμπεριφορά, ειδικά για γυναίκες που εμπλέκονται με εντελώς άγνωστους άνδρες

Σεξ σε κοινόχρηστους χώρους με κίνδυνο έκθεσης σε άλλους

Ταυτόχρονη χρήση αλκοόλ/ουσιών

 Συστηματικά ψεύδη για να καλύψουν τη συμπεριφορά τους

Έλλειψη αυτοσεβασμού (η οποία γίνεται ιδιαίτερα έντονη όταν αποπειραθούν να συνάψουν σοβαρή σχέση)

Υπονόμευση και καταστροφή μιας σοβαρής σχέσης που θα μπορούσε να καλύψει τις συναισθηματικές τους ανάγκες, ώστε να επιστρέψουν στην αναζήτηση ερωτικού ρίσκου.

Τι μπορεί να γίνει

Το «κήρυγμα» από μόνο του όχι μόνο δεν βοηθά, αλλά ίσως εντείνει την ελευθεριότητα του εφήβου ως αντίδραση. Χρειάζεται ειλικρινής συζήτηση μεταξύ γονιών κι εφήβων σχετικά με τους σωματικούς και ψυχικούς κινδύνους της εθιστικής αυτής συμπεριφοράς, καθώς και συζήτηση σχετικά με τις υγιείς σχέσεις και την αυτοεκτίμηση. Χρειάζεται οι έφηβοι να γνωρίζουν τις μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτής της ‘διασκέδασης’, κυρίως σε σχέση με τον αντίκτυπο στον ψυχικό τους κόσμο, αλλά και τον αυτοσεβασμό τους. Παράλληλα είναι σημαντικό να δεχτεί το παιδί κατάλληλη κοινωνικοσυναισθηματική αγωγή καθώς και αγωγή διαφυλικών σχέσεων, ώστε να θεωρηθεί η σεξουαλική δραστηριότητα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ανθρωπίνων σχέσεων που βασίζονται σε αλληλοσεβασμό κι όχι  ένα ‘χόμπι’ που γίνεται εγωιστικός αυτοσκοπός. Βεβαίως, τα παιδιά μαθαίνουν από αυτά που κάνουμε, όχι αυτά που λέμε. Αν η  συντροφική σχέση των γονιών πάσχει, αν υπάρχει κρυφός (ή/και φανερός) σεξουαλικός εθισμός στους γονείς, δεν μπορούν απλά τα αποτρεπτικά λόγια να αλλάξουν τη συμπεριφορά του εφήβου. Ο έφηβος ασυνείδητα φέρνει στην επιφάνεια αυτό που συμβαίνει υπόγεια στην οικογένεια. Θα πρέπει τα παιδιά να έχουν κάποιο άτομο εμπιστοσύνης στο οποίο μπορούν να εκμυστηρευτούν τις δυσκολίες και τις απορίες τους. Αν η προσέγγισή μας είναι να κατακεραυνώσουμε ηθικολογικά το παιδί, αν το κατηγορούμε ως ‘αμαρτωλό’, χωρίς πειστικά επιχειρήματα και προπαντός χωρίς συμπόνια, τότε απλώς το βοηθούμε να συνεχίσει τον εθισμό κρυφά- με όποιους κινδύνους συνεπάγεται. Τα παιδιά θα πρέπει επίσης να ενημερωθούν για τους κινδύνους που εμπεριέχονται στην αποστολή σεξουαλικών εικόνων, βίντεο, ή μηνυμάτων στον/ην σύντροφό τους (sexting). Ο,τιδήποτε αποστέλλεται ηλεκτρονικά  δεν είναι ασφαλές και δεν είναι σήμερα ασυνήθιστα τα περιστατικά ‘εκδικητικής πορνογραφίας’. Αν τα θέματα του παιδιού σας προβληματίζουν σε σημείο που δεν μπορείτε να διαχειριοτείτε, σκεφτείτε την περίπτωση συμβουλευτικής.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 29/9/2015

Πηγές

http://www.counseling4less.com/blog/promiscuity-a-form-ofself-mutilation



Εφηβική κατάθλιψη


Τα σημάδια και συμπτώματα της κατάθλιψης στους εφήβους είναι παρόμοια με αυτά της κατάθλιψης των ενηλίκων, όμως η εικόνα μπορεί να είναι πιο θολή, καθώς πολλά από αυτά  συχνά αποτελούν περιστασιακές εκφάνσεις των αλλαγών της εφηβικής ηλικίας. Όταν όμως τα συμπτώματα αυτά διαρκούν περισσότερο από 2 εβδομάδες, είναι ιδιαίτερα έντονα, συχνά ή επίμονα, τότε θα πρέπει να αναρωτηθούμε κατά πόσον δεν είναι «απλή εφηβεία», και να αναζητήσουμε βοήθεια ειδικού.

Συμπτώματα/σημάδια

  • Απουσία ενδιαφέροντος για καθημερινές ασχολίες/έλλειψη χαράς από προηγούμενες  ευχάριστες δραστηριότητες
  • Θλίψη/έλλειψη χαμόγελου-γέλιου
  • Υπερβολικό κλάμα ή κατήφεια
  • Συνεχής εκνευρισμός και ξεσπάσματα χωρίς λόγο
  • Απόσυρση και απομόνωση από οικογένεια και φίλους
  • Υπερβολικά χαμηλή αυτό-εκτίμηση/αίσθημα αναξιότητας και ματαιότητας
  • Υπερβολική ευαισθησία στην κριτική και την απόρριψη
  • Έλξη σε μουσική/αισθητική/ντύσιμο/λογοτεχνία που είναι σκοτεινή, απαισιόδοξη, εξυμνεί τον πόνο, και την αυτοκαταστροφή
  • Αλλαγές στις συνήθειες ύπνου/διατροφής
  • Κόπωση/έλλειψη ενέργειας/βραδυκινησία
  • Ψυχοσωματικά συμπτώματα, ανεξήγητοι πόνοι
  • Πτώση στη σχολική επίδοση/ έλλειψη ενδιαφέροντος για μαθήματα/ έλλειψη στόχων-ονείρων για το μέλλον
  • Παραμελημένη εμφάνιση/παραμέληση υποχρεώσεων ή δεσμεύσεων
  • Δυσκολίες στην μνήμη και συγκέντρωση/πτώση νοητικών ικανοτήτων
  • Ριψοκίνδυνη συμπεριφορά/σεξουαλική ελευθεριότητα/ εθισμοί/ χρήση ουσιών
  • Αυτοτραυματισμός/ υπερβολικά χρήση τατουάζ body piercing
Αν το παιδί έχει εκφράσει σκέψεις αυτοκτονίας («θέλω να πεθάνω», «μακάρι να τελειώσει η ζωή μου» κλπ.) τότε θα πρέπει να το πάρουμε σοβαρά, να μιλήσουμε μαζί του και να αναζητήσουμε βοήθεια. Άλλα σημεία που θα πρέπει να μας θορυβήσουν είναι η αναζήτηση στο Διαδίκτυο για μεθόδους αυτοκτονίας, συζητήσεις στο Διαδίκτυο σχετικά με την αυτοκτονία, τακτοποίηση πραγμάτων-εκκρεμοτήτων. Μην απορρίπτετε αυτά τα προειδοποιητικά σημάδια ως "αναζήτηση προσοχής". Η πλειοψηφία των ολοκληρωμένων αυτοκτονιών είχε δώσει προειδοποιήσεις.


Αίτια/επιβαρυντικοί παράγοντες

  • Ορμονικές αλλαγές
  • Χαμηλή αυτό-εκτίμηση/ανασφάλεια σε σχέση με το σχολείο, την εμφάνιση, τους συνομίληκους
  • Κακοποίηση/παραμέληση στην παιδική ηλικία
  • Σχολικός εκφοβισμός
  • Ιστορικό κατάθλιψης στην οικογένεια

Οι απόπειρες αυτοκτονίες και ο αυτοτραυματισμός είναι συχνότεροι στα κορίτσια, ενώ η ολοκληρωμένη αυτοκτονία συνηθέστερη στα αγόρια. Οι ηλικίες 18-24 είναι από τις πιο ευάλωτες για αυτοκτονία.

Θεραπεία

Ψυχοθεραπεία/συμβουλευτική (ατομική και οικογενειακή)/φαρμακευτική αγωγή/ ή και νοσηλεία σε βαριές περιπτώσεις. Ο συνδυασμός φαρμακευτικής αγωγής και συμβουλευτικής φαίνεται πιο αποτελεσματικός στις δύσκολες περιπτώσεις- μόνο με τη συμβουλή γιατρού.

Πώς μπορεί ο εκπαιδευτικός να βοηθήσει;

  • Ενίσχυση/ Επιβράβευση
  • Κλίμα ηρεμίας και ασφάλειας στο σχολείο
  • Συζήτηση για την ενίσχυση της αυτό-εκτίμησης
  • Ακρόαση/ανοιχτές ερωτήσεις

Πώς μπορούν να βοηθήσουν γονείς

  • Όχι υπερβολική υπερπροστασία ή έλεγχος/όχι ευνουχισμός του «θελήματος» του εφήβου
  • Δείξτε συνεχές ενδιαφέρον για το παιδί, ακόμη κι αν δείχνει απόσυρση
  • Βοηθήστε το παιδί να μιλήσει σε κάποιον που εμπιστεύεται/μιλήστε με τους φίλους του παιδιού, που θα μπορούσαν να τον ενθαρρύνουν
  • Αφιερώστε ποιοτικό χρόνο στο παιδί
  • Δείτε τις δυσλειτουργίες και το πιθανό αρνητικό κλίμα στην οικογένειά σας
  • Προσέξτε τις επιρροές που δέχεται το παιδί από το διαδίκτυο/ή τα ΜΜΕ
  • Ρωτήστε το παιδί τι το ευχαριστεί και φροντίστε να του  το παρέχετε
  • Δώστε του θάρρος κι ελπίδα-οι δυσκολίες θα ξεπεραστούν και μπορεί να ανυπομονεί για μια ζωή που θα χαρεί να τη ζήσει και θα είναι όλη δική του.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 24/9/2015

 Πηγές

http://www.mayoclinic.org/diseases-conditions/teen-depression/basics/symptoms/con-20035222

Σχετικά με τον εγχώριο ανθελληνισμό...


Σε αυτό το ιστολόγιο, έχω πολύ συχνά στηλιτεύσει τις αρνητικές πτυχές της νεοελληνικής νοοτροπίας και συμπεριφοράς, όπως την απληστία, τη ζήλεια, τον εγωκεντρισμό και τη διαφθορά. Δεν τρέφω αυταπάτες για τα ελαττώματά μας. Από κάποιο σημείο και μετά όμως, οι αλλεπάλληλες και στοχευμένες επιθέσεις εναντίον των Ελλήνων ως έθνος, του πατριωτικού αισθήματος, αλλά και των ιστορικών μας επιτευγμάτων, είναι τόσο προκλητικές, που πραγματικά αρχίζω να πιστεύω ότι θα καταρρακώσουν κάθε εναπομείνουσα αυτοεκτίμησης στον λαό μας. Δεν μπορούν να εξηγηθούν αλλιώς δηλώσεις όπως:  "Πολλές φορές τα ΌΧΙ στην ιστορία έχουν οδηγήσει σε εξελίξεις υπαναχώρησης. Το ΌΧΙ του 1940 ακολούθησε μια τετράχρονη κατοχή". Δεν μπορούμε να σταματήσουμε την συκοφάντηση των πιο ιερών ιστορικών μας στιγμών; Με ποιο δικαίωμα κάποιοι γελοιοποιούν και διαστρεβλώνουν τις πιο ηρωικές στιγμές αντίστασης στην ελληνική ιστορία;
Οδηγείται να ευτελιστεί κάθε ίχνος αντίστασης στο θυμικό των Ελλήνων, να καταστεί η αντίσταση «γραφική», «μη ρεαλιστική», μια «κουτουρουράδα», «μη αποτελεσματική» και στην τελική ανάλυση ΛΑΘΟΣ…. μια άχρηστη θυσία βρε αδερφέ… Αφού ούτως ή άλλως θα χάσουμε, γιατί να παλέψουμε…Να δεν είδατε… και τι έγινε που είπαν ΟΧΙ το 40; Πάλι κατοχή είχαμε… Ενώ αν είχαν συνθηκολογήσει…θα τα γλυτώναμε όλα αυτά… Η πτώση της αυταξίας είναι τέτοια, που νιώθουμε ότι ο μόνος δρόμος που του έχει απομείνει είναι να κάνουμε μια ακόμη προδοσία. Η προδοσία από εδώ και μετά γίνεται εθιστική, για όλους. Εξ’ ου και η ανατριχιαστική δήλωση βουλευτή που διάβασα στον Guardian «Η πρώτη ψηφοφορία (σ.σ.στο ναι) ήταν ένας εφιάλτης. Μετά αρχίσαμε να το συνηθίζουμε…».
Το θέμα του ΟΧΙ δεν περιορίζεται ούτε στην αριστερά ούτε στη δεξιά. Το ΟΧΙ είναι θέμα εθνικής και δημοκρατικής επιβίωσης. Θα πρέπει να συμπεριληφθούν σε ισότιμη συνεργασία (όχι απορρόφηση) και δεξιές, κεντρώες ή αχρωμάτιστες δυνάμεις- αν καταφέρουν να συνεργαστούν, μπας και καταφέρουμε να περισώσουμε ό,τι μπορεί να περισωθεί... 
Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 31/8/2015

Σύγκριση εκπαιδευτικών συστημάτων: μια δημοσιογραφική οπτική και σχολιασμός σχετικά με την περίπτωση της Ελλάδας


Το τελευταίο βιβλίο της Amanda Ripley (“The smartest kids in the world and how they got that way”) σχολιάζει με ιδιαίτερα  ενδιαφέροντα τρόπο τα αποτελέσματα του διεθνούς διαγωνισμού PISA που αξιολογεί τις επιδόσεις εκατοντάδων χιλιάδων 15χρονων μαθητών από όλο τον κόσμο σε δεξιότητες ανάγνωσης, μαθηματικών και θετικών επιστημών. Παρά τις αντιρρήσεις που έχουν εκφραστεί κατά καιρούς σχετικά με την δυνατότητα να ποσοτικοποιηθούν τα αποτελέσματα της μάθησης, ο διαγωνισμός PISA σύμφωνα με τη συγγραφέα, δεν μετρά ξερές, αποστηθισμένες γνώσεις, αλλά την ικανότητα του μαθητή να σκεφτεί, να αναλύσει, να συνθέσει και να χρησιμοποιήσει τη γνώση. Είναι δηλαδή ένα εργαλείο ποσοτικής αποτύπωσης των χρηστικών δεξιοτήτων μάθησης που αποκτούν τα παιδιά φεύγοντας από το Γυμνάσιο. Όσο και να θέλουμε να το υποτιμήσουμε (επειδή ίσως δεν μας αρέσει η εικόνα που προβάλλει)  η αλήθεια είναι ότι δίνει κάποια μια κάποια εικόνα, που δεν μπορεί να αγνοηθεί.

Η συγγραφέας έχει πραγματοποιήσει μια εκτενή και καλά στοιχειοθετημένη βιβλιογραφική, αλλά και δημοσιογραφική έρευνα, τα εργαλεία της οποίας παρουσιάζονται στο βιβλίο, και συγκρίνει με άμεσο τρόπο τρεις χαρακτηριστικές χώρες-παραδείγματα: 1)Τη Φιλανδία που έρχεται συνήθως πρώτη ανάμεσα στις Ευρωπαϊκές χώρες και είναι παράδειγμα πρότυπου εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο έχουμε κατά καιρούς προσπαθήσει να μιμηθούμε άκομψα και αποσπασματικά, 2) Τη Νότια Κορέα, που πετυχαίνει υψηλά αποτελέσματα, αλλά με απάνθρωπη πίεση στους μαθητές, 3)Την Πολωνία η οποία πέτυχε σημαντική άνοδο από το 2006 στις επιδόσεις της, παρά τη γενική και παιδική φτώχεια που μαστίζει τη χώρα. Στην τελευταία έκδοση του PISA, η Ελλάδα βρίσκεται στην 40η θέση μεταξύ 65 χωρών στις δεξιότητες ανάγνωσης και ακόμη πιο χαμηλά στα μαθηματικά. Σύμφωνοι, στα αποτελέσματα του 2012 σίγουρα αποτυπώνεται το αντίκτυπο της κρίσης, και υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ παιδικής φτώχειας και επίδοσης. Όμως τα αποτελέσματα ήταν κάτω του μέσου όρου από πριν- παρά τα φροντιστήρια!  Για παράδειγμα στα αποτελέσματα του 2009, η Ελλάδα σημείωσε μικρότερη βαθμολογία από την Εσθονία, παρότι η τελευταία είχε ποσοστό παιδικής φτώχειας γύρω στο 40%. Μήπως θα πρέπει να βάλουμε το εγωισμό στην άκρη και να δούμε τι πραγματικά μπορεί να αλλάξει τώρα (πέρα από το οικονομικό θέμα)…

Κάποια χαρακτηριστικά σημεία από την ανάλυση της Ripley μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:

1)Η επένδυση σε νέες τεχνολογίες ΔΕΝ έχει βρεθεί να βοηθά ιδιαίτερα στο μαθησιακό αποτέλεσμα. Η συγγραφέας στηλιτεύει ιδιαίτερα τα υπέρογκα ποσά που ξοδεύονται στις ΗΠΑ για διαδραστικούς πίνακες, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα στη βελτίωση της μάθησης. Οι πόροι θα μπορούσαν πολύ πιο αποτελεσματικά να επενδυθούν στο ανθρώπινο δυναμικό και ειδικά στην άριστη εκπαίδευση των εκπαιδευτικών, η οποία έχει βρεθεί ότι είναι κρίσιμης σημασίας για την ποιότητα της εκπαίδευσης μαθητών που παρέχουν. Νομίζω ότι έχουμε πολλά να διδαχθούμε εδώ, καθώς αποδεικνύεται και ποσοτικά, η αίσθηση που έχουν πολλοί εκπαιδευτικοί ότι η τελευταία μόδα με διαδραστικούς πίνακες σε κάθε τάξη (εν μέσω κρίσης) δεν προσφέρει τίποτα-τα χρήματα θα μπορούσαν να απορροφηθούν πολύ πιο αποτελεσματικά σε άλλες οδούς, π.χ. μείωση μαθητών ανά τμήμα, κάλυψη όλων των κενών, καλύτερη επιμόρφωση εκπαιδευτικών. Σε πολλά σχολεία της πρότυπης Φινλανδίας γράφουν ακόμη με κιμωλία σε μαυροπίνακα.

2)Ένας βασικός παράγοντας που σχολιάζει αναλυτικά η Ripley  σε σχέση με την επιτυχία της Φινλανδίας είναι το πολύ υψηλό επίπεδο των εκπαιδευτικών που επιλέγει. Αντί η εκπαίδευση να αποτελεί μια βολική επιλογή επαγγελματικής «τακτοποίησης» για ανθρώπους που κατά τα άλλα δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τα παιδιά, οι πανεπιστημιακές σπουδές των εκπαιδευτικών στη Φινλανδία είναι εξαιρετικά απαιτητικές με 20% των αιτούντων μόνο να γίνονται αποδεκτοί. Όλοι οι εκπαιδευτικοί εκπονούν αναγκαστικά μεταπτυχιακό, κατά τη διάρκεια του οποίου παρακολουθούν διδασκαλίες-σε-τάξη τριών εκπαιδευτικών-μεντόρων και αντίστοιχα παρακολουθούνται στις δοκιμαστικές διδασκαλίες τους. Βεβαίως στη χώρα μας, σε μια εποχή όπου η παραμικρή υπόνοια τέτοιων μεθόδων βελτίωσης του επιπέδου των εκπαιδευτικών αντιμετωπίζεται ως απειλή αξιολόγησης και άρα απόλυσης, είναι δύσκολο να πειστεί κανείς για την αποτελεσματικότητά τους. Όταν οι παρακολουθήσεις διδασκαλίας γίνονται με καθαρά βοηθητικά κι επιμορφωτικά  κριτήρια, θεωρώ ότι είναι πολύ αποτελεσματικές. Μπορείς να μάθεις πάρα πολλά πράγματα παρακολουθώντας άλλους να διδάσκουν, αλλά και να βελτιωθείς ο ίδιος από την καλοπροαίρετη κριτική άλλων που σε παρακολουθούν. Όμως αυτή η διαδικασία για να αποσπάσει την εμπιστοσύνη των εκπαιδευτικών σήμερα θα πρέπει να απεξαρτηθεί από οποιαδήποτε προσπάθεια «αξιολόγησης»-«απόλυσης» , να πραγματοποιείται από συμβούλους που έχουν μεγάλη εμπειρία από τάξη, να λειτουργεί ως επιμορφωτικό εργαλείο και εκτός του στενού πλαισίου του σχολείου εργασίας, όπου ευδοκιμεί έδαφος για συναδελφικούς ανταγωνισμούς. Νομίζω ότι αν οι συνάδελφοι νιώσουν ότι δεν απειλούνται, με μεγάλη όρεξη θα συνεργαστούν στη βελτίωση της διδακτικής τους, καθώς βελτιωμένη διδακτική σημαίνει πιο ευχάριστο μάθημα και για τα παιδιά, αλλά και για εμάς. Όσον αφορά στην επιμόρφωση, πολλοί νέοι συνάδελφοι έχουν μεταπτυχιακά ούτως ή άλλως και θα είχε ενδιαφέρον κάποια στιγμή να διαπιστωθεί κατά πόσον αυτά έχουν αποδώσει στην ποιότητα του μαθήματος. Πολύ περισσότερο όμως, η υποχρεωτική διαρκής επιμόρφωση των εκπαιδευτικών από άξιους κι ενδιαφέροντες επιμορφωτές είναι από τα σημαντικότερα κεφάλαια επένδυσης στην εκπαίδευση.

Σε ένα ακόμη πιο αμφιλεγόμενο συμπέρασμα, η Ripley επισημαίνει ότι οι αμοιβές των εκπαιδευτικών ΔΕΝ σχετίζονται απαραίτητα με την ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται (σχολιάζει το παράδειγμα της Ισπανίας, προ κρίσης). Μέχρι κάποιο επίπεδο, το συμπέρασμα ακούγεται λογικό: η αλήθεια είναι ότι το ότι δίνεις περισσότερα λεφτά σε έναν εκπαιδευτικό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα φιλοτιμηθεί να δώσει τον καλύτερο εαυτό του στην τάξη. Από την άλλη πλευρά γνωρίζουμε ότι όταν τον κατακλύζουν προβλήματα βασικής επιβίωσης, όπως σε πολλές ελληνικές οικογένειες σήμερα, ίσως να μην μπορεί να αποδώσει ακόμη κι αν το θέλει. Σύμφωνα με την έρευνα πάντως, η αμοιβή των εκπαιδευτικών δεν είναι ο πιο βασικός παράγοντας- τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που συχνά παρουσιάζεται στην χώρα μας.

3)Ένας τρίτος σημαντικός παράγοντας που επισημαίνει η Ripley είναι η έμφαση που δίνει μια κοινωνία στην εκπαίδευση: Δίνουν οι γονείς αξία στη μάθηση των παιδιών τους; Αποτελεί ευρεία κοινωνική φιλοδοξία να αριστεύσει κάποιος στην παιδεία; Θυμάμαι όταν ήμουν έφηβη, η ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων στις διακοπές ήταν από τα κεντρικά ζητούμενα του καλοκαιριού και η επιλογή τους θέμα έντονης συζήτησης μεταξύ εφήβων. Σήμερα πια, ποιοι έφηβοι στην Ελλάδα διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία; Σιγά σιγά χάνουμε ως κοινωνία την αίγλη και την αγάπη που είχαμε κάποτε για τη μάθηση- όχι μόνο ως μηχανισμό επαγγελματικής προόδου, αλλά ως αξία για τη δια βίου εξέλιξη και προσωπική ικανοποίηση. Όσο απογοητευμένοι κι αν είμαστε από την αναντιστοιχία εκπαιδευτικής επένδυσης κι επαγγελματικής απόδοσης, μην ξεχνάμε ότι η παιδεία είναι αδιαπράγματευτη αξία από μόνη της. Αν κάποτε κάτι μας ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους λαούς, θα πρέπει να είναι αυτό.

4)Ένας τέταρτος βασικός παράγοντας στις αποδόσεις μαθητών που αναφέρει η Ripley (και κατά τη γνώμη μου ο πιο επείγων παράγοντας για την Ελλάδα σήμερα) είναι οι υψηλές προσδοκίες από τους μαθητές. Σε μια παράδοξη δήλωση ένας Φινλανδός δάσκαλος σε σχολείο με σχετικά μεγάλη παιδική φτώχεια, αλλά υψηλές επιδόσεις, ανέφερε ότι προσπαθεί να ΜΗΝ διαχωρίζει τα παιδιά ανάλογα με το να έχουν οικογενειακά προβλήματα, δύσκολες συνθήκες διαβίωσης κλπ., αλλά να προσδοκεί από ΟΛΑ τα παιδιά να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Ίσως για εμάς του Έλληνες, που έχουμε περάσει στην άλλη άκρη να μετατρέπουμε το 02 σε 12, να ακούγεται σκληρό, στην πράξη όμως η υπερβολική επιείκεια και η προαγωγή αναλφάβητων ποιον τελικά εξυπηρετεί; Σίγουρα όχι το παιδί.  Γονείς κι εκπαιδευτικοί έχουμε ισοπεδώσει τις προσδοκίες μας στο μηδέν, δημιουργώντας μια εξίσου μαλθακή γενιά, η οποία βρίσκει συνεχώς δικαιολογίες για να μην καταβάλλει προσπάθεια. Ανεβάζουμε τεχνητά τους βαθμούς γιατί πραγματικά το παιδί δεν μπορεί ή γιατί απλά το διευκολύνουμε ώστε να μην προσπαθήσει το μέγιστο; Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και χρειάζεται μεγάλη διάκριση αλλά και ανθρωπιά.

Η αριστεία, το να ωθείς συνεχώς τον εαυτό σου να εκπληρώσει το υψηλότερο δυναμικό του, είναι επίσης αξία από μόνη της, αξία ζωής. Υψηλές προσδοκίες δεν σημαίνει  εκδίκηση ή ταπείνωση του μαθητή αν δεν τις πετύχει. Σημαίνει όμως να σταματήσουμε να βλέπουμε τους μαθητές μας ως ανάπηρους! Να σταματήσουμε να ενδίδουμε στις πιέσεις των γονιών, που θέλουν βαθμούς χωρίς δουλειά για να ικανοποιηθεί το δικό τους εγώ. Να σταματήσουμε να αδιαφορούμε για το αν ο μαθητής προσπαθεί ‘εφόσον το σύστημα είναι έτσι’.  Το γνωστό δίλημμα αν θα μείνουν ή όχι στην ίδια τάξη βασανίζει κάθε χρόνο κάθε σύλλογο και καταλήγουμε κάθε φορά να τραβάμε βαθμούς από τα μαλλιά. Νομίζω ότι αυτό θα πρέπει να σταματήσει. Μια πρόταση θα ήταν να θεσπίσει το δημόσιο σχολείο υποχρεωτική καλοκαιρινή ενισχυτική διδασκαλία για όσους έχουν ‘κοπεί’ και οι βαθμοί των εξετάσεων Ιουνίου και Σεπτεμβρίου να είναι ρεαλιστικοί. Δεν θα λιώσουν τα παιδιά να κάνουν μάθημα το καλοκαίρι! Απεναντίας, αυτό θα αποτελέσει ισχυρότερο κίνητρο για να εργαστούν πιο σκληρά από πριν. Τουλάχιστον, θα σταματήσει αυτή η απόλυτη απαξίωση του ελληνικού σχολείου και θα μάθουν τα παιδιά να έχουν μια στοιχειώδη συνέπεια.

5)Μια διαφορετική όψη στον εκπαιδευτικό ανταγωνισμό αποτελεί η περίπτωση της Ν. Κορέας, μίας από τις πρώτες χώρες στις επιδόσεις PISA, αλλά με ποιο κόστος; Παιδιά που είναι από τις 8 το πρωί στο σχολείο μέχρι τις 8 το βράδυ και κατόπιν στο φροντιστήριο μέχρι τις 10 (μετά η αστυνομία κάνει ελέγχους για τους παραβάτες που συνεχίζουν και διαβάζουν!). Παιδιά που κατά κανόνα φέρνουν ειδικό μαξιλάρι στο σχολείο και κοιμούνται (χωρίς παρεξήγηση) λόγω εξάντλησης. Παιδιά που το μόνο που τα απασχολεί είναι ο τελικός βαθμός, ο οποίος καθορίζει το μέλλον τους και την κοινωνική τους εξέλιξη, παρότι μισούν το σχολείο. Παιδιά που δεν έχουν καμία επικοινωνία μεταξύ τους, καθώς δεν φτάνει ο χρόνος. Η αποτυχία δεν συγχωρείται και σημαίνει μόνο ένα πράγμα: ότι δε δούλεψες αρκετά σκληρά (αμάρτημα στις συνθήκες άκρατου ανταγωνισμού). Παρότι το σύστημα αποδίδει μετρήσιμο αποτέλεσμα, έχει επίσης πολλές άλλες αρνητικές συνέπειες, κάποιες άμεσες, κάποιες έμμεσες. Καθώς, η εξοντωτική μελέτη γίνεται για τη χάρη του ανταγωνισμού και μόνο, όταν τα παιδιά περνούν στο πανεπιστήμιο, τα κίνητρα για αριστεία χάνονται, ενώ δε λείπουν οι προσπάθειες για αντιγραφή ή χειρισμό των βαθμών με πλάγιους τρόπους, ενώ δύσκολα μπορεί να εκτιμηθεί το μακροπρόθεσμο ψυχολογικό αντίκτυπο μιας τόσο πιεσμένης εφηβικής ηλικίας. Η μάθηση δεν αποτελεί αξία από μόνη της, ούτε εσωτερικό ζητούμενο. Είναι απλά ένα μέσο για υψηλότερο βαθμό, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τη συγκεκριμένη κοινωνία. Παρόλα αυτά, σύμφωνα με τη συγγραφέα, επειδή το σύστημα είναι σχετικά αξιοκρατικό, τα παιδιά μαθαίνουν ότι η πρόοδος και η ανταμοιβή έρχονται ως αποτέλεσμα σκληρής δουλειά κι όχι απαραίτητα ταλέντου,  απαίτησης των γονιών ή άλλων ‘εκπτώσεων’.

6)Η Ripley κατακρίνει αρκετά καυστικά το κίνημα «αυτό-εκτίμησης» που άνθισε κατά τη δεκαετία του 90 και κατά τη γνώμη της, η υπερβολική επιβράβευση αναστέλλει τα κίνητρα για μάθηση στα παιδιά. Προσωπικά διαφωνώ, όμως οφείλω να διαπιστώσω κάποιες παρεξηγήσεις, που συνδέονται κυρίως με το ανασφαλές ‘εγώ’ του τυπικού Έλληνα γονιού: Η επιβράβευση δεν μπορεί να είναι υποκατάστατο του χρόνου που αφιερώνουμε σε ένα παιδί. Αν είναι να 'λούζουμε' το παιδί στα κοπλιμέντα επειδή δεν μπαίνουμε στον κόπο να ασχοληθούμε μαζί του, εξαπατούμε το παιδί. Ούτε μπορεί να είναι ο μοχλός για την προσωπική μας δικαίωση στην κοινωνία. Και δεν μπορεί φυσικά να υπάρχει επιβράβευση για την τεμπελιά και την αρνητική συμπεριφορά. Δυστυχώς, παρατηρώ πολύ συχνά όλες τις παραπάνω στάσεις σε Έλληνες γονείς, οι οποίοι απαιτούν βαθμούς χωρίς δουλειά, έπαινο χωρίς προσπάθεια και επιβράβευση χωρίς σεβασμό. Η ζημιά που γίνεται στη νεολαία είναι τεράστια, καθώς ενθαρρύνει την αίσθηση του «entitlement», δηλαδή «δικαιούμαι χωρίς να προσφέρω». Η επιμονή για σκληρή δουλειά, η ανθεκτικότητα και η αυτό-πειθαρχία είναι σημαντικές αρετές, που χρειάζεται να καλλιεργηθούν σε κάθε οικογένεια,  χωρίς να ευνουχίζονται τα παιδιά από την υπερπροστασία, την έλλειψη προσδοκιών και τον υπερβολικό φόβο «μη πάθει τίποτα το παιδί». Η αυτό-εκτίμηση του παιδιού λοιπόν αυξάνεται ουσιαστικά, όταν μαζί με την επιβράβευση, ο γονιός αφιερώνει χρόνο καθημερινά να διαβάζει μαζί με το παιδί, αλλά και όταν ωθεί με θετικό τρόπο το παιδί να γίνει το μέγιστο που μπορεί- όχι το ελάχιστο.

7)Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον παράδειγμα που αναφέρει η Ripley είναι η περίπτωση της Πολωνίας, οι επιδόσεις της οποίας ανέβηκαν θεαματικά από το 2000 ως το 2006, παρά τα μεγάλα ποσοστά παιδικής φτώχειας. Τα αίτια είναι περίπλοκα, αλλά κάποια βασικά σημεία είναι, σύμφωνα με τη συγγραφέα, η επανεκπαίδευση του ¼ των εκπαιδευτικών, οι τακτικές αξιολογήσεις σε εθνικό επίπεδο, ώστε να στηριχτούν τα  παιδιά και τα σχολεία που έδειχναν ότι έχουν μείνει πίσω, και –κυρίως- η εισαγωγή ενός επιπλέον έτους γενικής παιδείας στο γυμνάσιο ΠΡΙΝ διαχωριστούν οι μαθητές σε επαγγελματικό ή γενικό λύκειο. Ο επιπλέον αυτός χρόνος φαίνεται να είναι κρίσιμης σημασίας και σε αυτό το έτος δίνεται πολύ μεγάλη έμφαση στη στήριξη των αδύναμων μαθητών. Το δεδομένο αυτό διαπραγματεύεται αναλυτικά η συγγραφέας και αναρωτιέμαι κατά πόσον θα ήταν χρήσιμο να εισαχθεί και στη χώρα μας. Σίγουρα αποδεικνύει την αξία της γενικής παιδείας, ειδικά στην κρίσιμη αυτή εφηβική ηλικία.

Τέλος, ο κοινός παρονομαστής που προκύπτει από την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη της Ripley  είναι η επιμονή στην πραγματική αριστεία, οι υψηλές προσδοκίες και η πρωταρχική αξία που δίνεται από την κάθε κοινωνία στην υψηλής ποιότητας εκπαίδευση. Οι επιδόσεις των μαθητών, μέρος της οποίας αποτυπώνεται στο διαγωνισμό PISA, είναι ο αδυσώπητος καθρέφτης της αποδοτικότητας ενός εκπαιδευτικού συστήματος. Σίγουρα δεν είναι ο μόνος και σίγουρα υπάρχουν πολλές αόρατες διαστάσεις που δεν μπορούν να μετρηθούν. Δεν μπορούμε να στηριχθούμε όμως μόνο στις αόρατες, για να ακυρώσουμε κάποιες δυσάρεστες ορατές αποδείξεις. Είναι κρίμα να σπαταλιέται το διανοητικό δυναμικού ενός ιδιαίτερα ευφυούς και ευρηματικού λαού όπως ο δικός μας, για χάρη κάποιας παρωχημένης ιδεοληψίας σχετικά με την υποτιθέμενη ευφορία της ελάχιστης προσπάθειας.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 7/8/2015

Εθισμός στην οθόνη: πώς η τεχνολογία υπονομεύει τη νέα γενιά ανδρών

 
Οι ειδικοί έχουν κρούσει πολλές φορές τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με το ύπουλο κι επικίνδυνο μακροπρόθεσμο αντίκτυπο του εθισμού στην οθόνη (κυρίως σε βιντεοπαιχνίδια και πορνογραφία) για τη νέα γενιά ανδρών, ιδιαίτερα σε μια εποχή, όπου η οικονομική δυσπραγία εκκολάπτει ακινητοποίηση, κατάθλιψη και απομόνωση. Εθισμός στην οθόνη υπάρχει βέβαια και στα κορίτσια, όχι όμως στο βαθμό, ή με τον ίδιο τρόπο που υπάρχει στα αγόρια. Αυτήν ακριβώς τη διάσταση διαπραγματεύεται ο γνωστός Αμερικανός καθηγητής ψυχολογίας Philip Zimbardo στο αναλυτικά στοιχειοθετημένο βιβλίο του “Man (dis)connected: how technology has sabotaged what it means to be male” («Άνδρας (από)συνδεδεμένος: πώς η τεχνολογία σαμποτάρει τι σημαίνει το ανδρικό φύλο»).  Η υψηλότερη σχολική αποτυχία και σχολική διαρροή των αγοριών, τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας (σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ), τα μεγαλύτερα ποσοστά σε σύνδρομο υπερκινητικότητας-έλλειψης προσοχής συνιστούν ένα επικίνδυνο κοκτέιλ ευαλωτότητας στον εθισμό, ενώ η αλλαγή της φύσεως εργασίας των ανδρών (π.χ. η αντικατάστασή τους στον κατασκευαστικό τομέα από ρομπότ ή φθηνότερο εργατικό δυναμικό σε χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου) σχετίζονται άμεσα με  την παραίτηση πολλών νέων ανδρών και την έλλειψη φιλοδοξίας στον επαγγελματικό τομέα. Δημιουργείται λοιπόν εύφορο έδαφος για την απόσυρσή τους σε ένα εικονικό κόσμο, όπου η όποια επικοινωνία γίνεται πίσω από την ψευδο-ασφάλεια της οθόνης, με απόσταση, ετεροχρονισμό και συχνά ανωνυμία. Η απόσυρση οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο έλλειψης εξάσκησης κοινωνικών δεξιοτήτων, περισσότερης ντροπαλότητας κι απόσυρσης, μεγαλύτερου εθισμού στην οθόνη, ακόμη μεγαλύτερης απόσυρσης. Παρότι το φαινόμενο του εθισμού στην οθόνη δεν είναι το ίδιο έντονο στη χώρα μας, όπως στο δυτικό κόσμο, λόγω κυρίως του προστατευτικού ρόλου της εκτεταμένης οικογένειας, κερδίζει έδαφος και θα πρέπει να μας προβληματίσει σχετικά με τις συνήθειες και προοπτικές της νέας γενιάς.
Ο Zimbardo τονίζει ιδιαίτερα και το ρόλο της διαδικτυακής πορνογραφίας και εικονικού σεξ στην περαιτέρω απόσυρση των νεαρών ανδρών από την κοινωνική αλληλεπίδραση με το αντίθετο φύλο. Ο συνδυασμός βιντεοπαιχνιδιών με διαδραστικό εικονικό σεξ, ως κύριο αντικείμενο του παιχνιδιού ή ως μέθοδος επιβράβευσης,  είναι η τελευταία λέξη της τεχνολογίας που κυριολεκτικά καθηλώνει τους χρήστες άμεσα: ο όρος «gamification» συνδυασμός του  game (βιντεοπαιχνίδι)  και gratification (ικανοποίηση), αναφέρεται στον ψυχολογικό χειρισμό που πετυχαίνουν οι δημιουργοί των παιχνιδιών μέσω καλά μελετημένων μεθόδων αλλαγής της συμπεριφοράς (όπως operant conditioning), π.χ. μερική κι απρόβλεπτη επιβράβευση (που είναι πιο εθιστική από τη συνεχή, συνεπή επιβράβευση) και σποραδική τιμωρία (π.χ. αφαίρεση πόντων). Η διέγερση που πετυχαίνουν μέσα σε ένα φανταστικό κόσμο που συνδυάζει παιχνίδια αδρεναλίνης, όπου ο χρήστης γίνεται ήρωας σκοτώνοντας άπειρους φανταστικούς εχθρούς και διαδραστικού εικονικού σεξ με άβαταρ που ικανοποιούν κάθε φαντασίωση, είναι πολύ πιο ενδιαφέρον για τον παίκτη από ο,τιδήποτε μπορεί να βρει στην πραγματική ζωή. Νιώθοντας ένα τίποτα στον πραγματικό κόσμο (όπου ρισκάρει την απόρριψη και πρέπει να εργαστεί σκληρά για αμφίβολο αποτέλεσμα), πολλοί νέοι προτιμούν να καταφύγουν στο ιδιωτικό τους «παλάτι», όπου μέσα από μια οθόνη διοικούν το Σύμπαν και ικανοποιούν σεξουαλικά ολόκληρα χαρέμια. Ταυτόχρονα, ακινητοποιούνται πλήρως ως συνειδητοί πολίτες, καθώς η ολοένα αυξανόμενη απόσταση μεταξύ εικονικού μεγαλείου και καθημερινής ματαίωσης στον πραγματικό κόσμο καταρρακώνει την αυτό-εκτίμησή τους και την αίσθηση αυτό-αποτελεσματικότητάς τους.
Ο εθισμός στη οθόνη επηρεάζει επίσης άμεσα τις νοητικές και γνωστικές ικανότητες του χρήστη. Σύμφωνα με τον Zimbardo, η υπερβολική έκθεση και χρήση της οθόνης  επιφέρει μόνιμες αλλαγές στον τρόπο που σκεπτόμαστε, στον τρόπο που θυμόμαστε, ακόμη και στο είδος των νευρωνικών συνάψεων στον εγκέφαλο. Έτσι, για παράδειγμα, για ποιο λόγο να απομνημονεύει κανείς πληροφορίες, όταν μπορεί να τις «γκουγκλάρει»; Για ποιο λόγο να κάνει αριθμητικές πράξεις στο χαρτί, όταν μπορεί να τις κάνει στο κινητό; Για ποιο λόγο να σκεφτεί να συντάξει μια ολοκληρωμένη έκθεση κρίσεως για κάποιο θέμα, όταν μπορεί να συρράψει με copy-paste έτοιμα κείμενα άλλων; Ταυτόχρονα, έχει αλλάξει ριζικά και τον τρόπο κοινωνικής αλληλεπίδρασης, π.χ. για ποιο λόγο να ρωτήσει κανείς έναν περαστικό κατευθυντήριες οδηγίες, όταν μπορεί να βγάλει το google earth map ή gps;Και για ποιο λόγο να μιλήσει στο διπλανό κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού, όταν μπορεί να πιάσει κουβεντούλα στο facebook; Επίσης, η αλλεπάλληλη εναλλαγή εικόνων και τίτλων, σε συνδυασμό με την παθητική τηλεθέαση, σημαίνουν ότι χάνουμε πια την ικανότητα για αναλυτική κι εντατική ανάγνωση κι επεξεργασία κειμένου – με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για το μελλοντικό πολίτη.
Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι ο συνδυασμός των παραπάνω εθισμών που μειώνουν την αυτό-πεποίθηση σε σχέση με τις νοητικές, επαγγελματικές και κοινωνικές δεξιότητες,  έχει οδηγήσει σε μια νέα γενιά ανδρών στην Ιαπωνία τους ‘χικικομόρι’ (άνδρες που δεν βγαίνουν ποτέ από το σπίτι τους και περνούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους στο δωμάτιο παίζοντας βιντεοπαιχνίδια) και τους ‘χορτοφάγους’ (δεν έχουν καθόλου σεξουαλικές σχέσεις με πραγματικά άτομα, μόνο μέσω εικονικών άβαταρ), Αυτοί δεν είναι κάποιοι σποραδικοί εκκεντρικοί, αλλά πολυπληθείς κοινωνικές ομάδες, που εκφράζουν σαφείς κοινωνικές τάσεις ώστε να τους δοθεί συγκεκριμένη ονομασία και να αποτελούν αντικείμενο μελέτης παγκοσμίως.
Τι θα μπορούσε να γίνει; Ο Zimbardo προτείνει μια σειρά από πιθανές λύσεις:
Παροχή προγραμμάτων κοινωνικο-συναισθηματικής αγωγής και συμβουλευτικής στα σχολεία, όπου θα μπορούν οι μαθητές να μαθαίνουν για τους κινδύνους των εθισμών (στο διαδίκτυο, τα βιντεοπαιχνίδια, την πορνογραφία κ.α.)
Παροχή αγωγής διαφυλικών σχέσεων, ώστε να μαθαίνουν τα παιδιά να συνάπτουν υγιείς ικανοποιητικές ερωτικές σχέσεις, χωρίς να καταφεύγουν για την ενημέρωσή τους στην πορνογραφία που δίνει μια διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας.
Εκπαίδευση αυτό-εκτίμησης, ώστε να νιώθει δυνατός να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και την απόρριψη και να μην αποσύρεται στην ψευδή ασφάλεια του εικονικού κόσμου.
Βοήθεια κι εκπαίδευση στους πατεράδες ώστε να εμπλακούν ενεργά στην ανατροφή των υιών τους και μεγαλύτερος αριθμός ανδρών εκπαιδευτικών που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως θετικά πρότυπα για τους μαθητές.  Τα αγόρια, ιδιαίτερα από την πρώτη σχολική ηλικία και μετά, έχουν μεγάλη ανάγκη από ένα υγιές ανδρικό πρότυπο,  το οποίο θα τα αποδεχθεί και θα μιμηθούν μεγαλώνοντας. Οι γυναικείες φιγούρες στη ζωή τους, όσο θετικές και αν είναι, δεν μπορούν να καλύψουν αυτό το κενό.
Παροχή αγωγής «Δεξιοτήτων ζωής» στα σχολεία. Διδάσκουμε στα παιδιά ένα σωρό άχρηστες λεπτομέρειες, αλλά αποφεύγουμε όλα όσα είναι ζωτικής σημασίας για τη ζωή τους, όπως π.χ. πώς να χειρίζονται τα οικονομικά τους, πώς να διαχειρίζονται το χρόνο τους, πώς να εργάζονται με συγκέντρωση, πώς να αντιμετωπίζουν τις ματαιώσεις, θεωρώντας δεδομένο ότι αυτή την αγωγή: α) θα την δώσει η οικογένεια, β) θα την δώσει σωστά. Ως αποτέλεσμα, πολλά παιδιά χάνουν την πολύτιμη ευκαιρία να βοηθηθούν ουσιαστικά, αλλά ταυτόχρονα βλέπουν το σχολείο ως βαρετό και άσχετο με την καθημερινή τους ζωή, χάνοντας κάθε κίνητρο κι ενδιαφέρον.
Οι γονείς θα πρέπει να αφιερώσουν περισσότερο ποιοτικό χρόνο στα παιδιά τους, αλλά και να τους αναθέσουν περισσότερες ευθύνες και πρωτοβουλίες. Έχει βρεθεί ότι υπερ-προστατευμένα παιδιά, που τα βρίσκουν όλα έτοιμα, είναι πιο πιθανό να επαναπαυθούν στην κατάχρηση της οθόνης, ιδιαίτερα αν συντρέχουν κι άλλοι λόγοι. Επίσης, έμμεσα εισπράττουν το μήνυμα ότι «ο γονιός μου δεν με αφήνει να κάνω τίποτα, γιατί προφανώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα σωστά», με αρνητικές συνέπειες στην αυτό αντίληψή τους.
Τέλος, εκπαίδευση των μαθητών στη σωστή διαχείριση χρόνου: η καθημερινότητα χρειάζεται να περιλαμβάνει μια ποικιλία από δραστηριότητες, όπως αθλητισμός, χρόνος με την οικογένεια, μελέτη, φροντίδα του σπιτιού, παρέα με φίλους, χρόνος στη φύση, και χρόνος στο διαδίκτυο-βιντεοπαιχνίδια. Όταν το τελευταίο φτάνει να καλύπτει τέσσερις και πέντε ώρες την ημέρα, δεν μένει χρόνος για τα υπόλοιπα, ακόμη και για ύπνο ή ξεκούραση. Η οθόνη μπορεί να είναι ένα εργαλείο που απασχολεί ένα μικρό μέρος του χρόνου μας. Όταν γίνεται αναγκαιότητα, σε σημείο πολλοί νέοι να υφίστανται στερητικό σύνδρομο στην απουσία της, τότε μιλούμε για την αλλοίωση, αν όχι ευνουχισμό, μιας ολόκληρης γενιάς.
Πρεκατέ Βικτωρία,23/6/2015, www.brightplanet.blogspot.gr

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org