Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Συναισθηματικός σαδισμός στις συντροφικές σχέσεις

Η δυναμική του συναισθηματικού σαδισμού μπορεί να προκύψει στις συναισθηματικές σχέσεις από τo ένα φύλο προς το άλλο, όμως αυτό το άρθρο θα επικεντρωθεί στη θυματοποίηση της γυναίκας από τον άνδρα. Ο συναισθηματικός σαδισμός (cruelty) που αναφέρεται εδώ δεν έχει σχέση με το σεξουαλικό σαδισμό, αν και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς κάποιος άνδρας που κακοποιεί τη σύντροφό του σεξουαλικά, θα της φερθεί με σεβασμό και τρυφερότητα στις άλλες πτυχές της σχέσης. Η συναισθηματική σκληρότητα (σε βαθμό σαδισμού) μπορεί να εμφανιστεί όχι μόνο στις συντροφικές σχέσεις, αλλά  σε οποιαδήποτε σχέση. Μπορεί να είναι από το γονιό προς το παιδί  (τότε μιλάμε για παιδική κακοποίηση) ή προς ένα ηλικιωμένο ή πάσχοντα συγγενή.
Τα χαρακτηριστικά σημεία ύπαρξης σαδισμού (κι όχι μόνο μιας τυπικής  κακοποιητικής συμπεριφοράς λόγω π.χ. εκρήξεων θυμού) είναι η πρόθεση να πληγώσει. Θα πληγώσει ακριβώς εκεί που βλέπει ότι ο άλλος εμφανίζει ευαλωτότητα και θα το κάνει επίτηδες,  επειδή μπορεί να το κάνει. Παραδείγματα: θα φροντίσει να  δείχνει στη σύντροφο σημάδια ότι την απατά με άλλη γυναίκα,  τη στιγμή που ξέρει ότι την πληγώνει. Θα χρησιμοποιεί σαρκασμό όταν η γυναίκα εκφράσει παράπονο για τις απιστίες, π.χ. να της απαντήσει ‘μην ανησυχείς, χρησιμοποιώ προφυλακτικά’. Χαρακτηριστική είναι η παντελής έλλειψη συμπόνιας προς τη γυναίκα όταν εκείνη εκφράζει συναίσθημα πόνου. Απεναντίας αντιμετωπίζει την έκφραση πόνου (δάκρυα κλπ) με ακόμη μεγαλύτερο σαδισμό και ειρωνεία, αποκαλώντας την ‘ευαισθητούλα’ κλπ.
Άλλο χαρακτηριστικό του συναισθηματικού σαδισμού είναι η αρχική προσπάθεια να ελκύσει τη σύντροφο, μετά όμως την εγκαταλείπει συναισθηματικά και την κακοποιεί. Για όσο διάστημα δεν έχει βρει κάτι άλλο, θα την κρατά και δε θα την αφήνει να φύγει, περιλούζοντάς την με κοπλιμέντα όταν καταλαβαίνει ότι πάει να τη χάσει. Όταν όμως η γυναίκα ξαναζεσταθεί και  δείξει πάλι να τον έχει ανάγκη, ξεκινά τα ίδια παιχνίδια. Κάποιες φορές την προσκαλεί με θεατρικούς χειρισμούς να εκφράσει την αγάπη της κι όταν το κάνει τη γελοιοποιεί, ή με τελείως ψυχρό τρόπο της λέει ότι δε την αγαπά. Άλλες φορές την κατηγορεί ευθέως για τη δική του συμπεριφορά: ‘εσύ είσαι περίεργη, μη ελκυστική, άσχημη, στρίγγλα, γκρινιάρα, ζηλιάρα κλπ.’ Αν μάλιστα καταλάβει ότι η γυναίκα είναι λίγο ανασφαλής με τον εαυτό της, τη βομβαρδίζει με μειωτικά σχόλια, για την αξία της ως γυναίκα και ως άνθρωπος. Θα την προσβάλλει για τη νοημοσύνη της ή την εμφάνισή της και θα διαλέξει εκείνον τον τομέα στον οποίο νιώθει περισσότερο ανασφαλής. Θα λέει σχόλια, είτε υπονοούμενα είτε ευθέως για το πόσο του άρεσαν οι απιστίες με άλλες γυναίκες, αλλά θα κατηγορήσει εκείνη, γιατί ‘εσύ με αναγκάζεις να πηγαίνω με άλλες, γιατί όλο γκρινιάζεις και κλαις’. Όταν καταλάβει ότι την έχει πληγώσει αρκετά, θα υποχωρήσει μέχρι εκεί που καταλαβαίνει ότι η γυναίκα αντέχει, προσπαθώντας διαρκώς να υπονομεύσει και άλλο την αυτό-εκτίμησή της για να πιστέψει ότι χάρη της κάνει που την ανέχεται.
Πολλές γυναίκες σε τέτοιες κακοποιητικές σχέσεις πιστεύουν ότι ‘αν ήμουν αρκετά δυνατή, θα έφευγα-δεν είμαι όμως τόσο δυνατή’. Εκεί όμως είναι η παγίδα. Δεν είναι θέμα δύναμης. Είναι θέμα απόφασης. Είναι θέμα απόφασης δύο πραγμάτων: 1)Δεν θα αλλάξει, 2)Δεν φταις εσύ για το συναισθηματικό του σαδισμό και δεν μπορείς να τον αλλάξεις, όσο ‘έξυπνα’ κι αν προσπαθήσεις να φερθείς. Αυτοί οι άνδρες θα είναι σε ένα παιχνίδι εξουσία με όποια γυναίκα κι αν βρεθούν ή με όποιο ευάλωτο άτομο και να βρεθούν. Μισούν την ευαλωτότητα και μισούν το γυναικείο φύλο. Φύγε. Αναγνώρισε ότι δεν είναι δικό σου το φταίξιμο  κι ότι δεν θα ήταν καλύτερη η συμπεριφορά του με μια άλλη ‘πιο δυνατή’ , ‘πιο ‘έξυπνη’ ή ‘πιο ‘όμορφη’ γυναίκα. Αναγνώρισε ότι έχεις το δικαίωμα να είσαι ευάλωτη, ότι η ευαλωτότητα είναι δύναμη, αλλά με τους κατάλληλους ανθρώπους-όχι με αυτούς τους ανθρώπους. Ένας υγιής ψυχολογικά άνδρας, αν δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις συναισθηματικές σου ανάγκες, θα σου πει ξεκάθαρα ‘λυπάμαι, αλλά δε μπορώ να ανταποκριθώ, δε μπορώ να σε καλύψω’. Δε θα απαντήσει ούτε με ειρωνεία, ούτε με σαρκαστικό χειρισμό και δε προσπαθήσει να δημιουργήσει προσδοκίες, για να τις διαψεύσει αργότερα. Κάνε τη δική σου θεραπεία με το εσωτερικό παιδί, ώστε να δεις πως μπορείς να καλύψεις τη δική σου ευαλωτότητα. Αν δεν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου μόνη, ζήτησε βοήθεια. Ζήτησε βοήθεια από κάποιον επαγγελματία, ζήτησε βοήθεια από το Θεό αν πιστεύεις στο Θεό. Ζήτησε βοήθεια για τον εσωτερικό σου πόνο. Όσο περισσότερο παραμένεις στη σχέση σαδισμού, τόσο πιο εύκολα θα αρχίσεις να χάνεις τη διάκριση για το τι είναι αποδεκτό και τι όχι. Φράσεις που προκαλούν σοκ σε τρίτους για τη σκληρότητά τους, θα τις δέχεσαι ως φυσιολογικές. Φύγε όσο το δυνατόν συντομότερα και φρόντισε να βρεις ανθρώπους με τους οποίους το εσωτερικό σου παιδί θα νιώθει ασφαλές.
Βικτωρία Πρεκατέ,www.brightplanet.blogspot.gr 22/12/2019

Κάποια μέρα θα ξυπνήσουμε και θα είμαστε τραγικά μόνοι...

Αρκαδία και πάλι. Μάθαμε για τα είδη που έχουν εξαφανιστεί από το Μοριά.Δεν υπάρχει πια σε όλη την Πελοπόννησο λύγκας ή λύκος. Εξαφανίστηκαν τη δεκαετία του '30 και '50 αντίστοιχα. Ο ισθμός της Κορίνθου σταμάτησε την μετακίνηση χερσαίων ειδών μεταξύ Πελοπονήσσου κι ενδοχώρας και σιγά σιγά τα είδη εξαφανίζονται. Άλλο ένα επίτευγμα της τεχνολογίας για χάρη της εξυπηρέτησης των ανθρωπίνων αναγκών.Δεν υπάρχουν πια χρυσαετοί, βασιλαετοί και γυπαετοί.Ο τελευταίος γυπαετός ειδώθηκε το 1997. Δηλητηριάστηκαν από τα δολώματα για τις αλεπούδες.
Βίας ο Πριηνεύς ήταν ένας από τους σοφούς της αρχαιότητας.Βίας είναι το όνομα ενός πανέξυπνου νυκτερινού αρπακτικού πουλιού που οι κομπλεξικοί νεοέλληνες μετονόμασαν σε 'μπούφο', ακριβώς επειδή ήταν τόσο έξυπνο. Έχει αεικίνητα μάτια που περιστρέφονται στο σκοτάδι και διακρίνουν το ποντίκι σε απόσταση 100 μέτρων. Ανοίγουν τα φτερά τους με άνοιγμα 3 μέτρα και περνούν από δίπλα σου και δεν καταλαβαίνεις τίποτα.Ο σοφός της αρχαιότητας πήρε το όνομά του από το πτηνό, αλλά οι νεοέλληνες εκτός από το ότι το λοιδόρησαν λόγω κόμπλεξ, το εξαφάνισαν κιόλας.Σε όλη τη. Πελοπόννησο έχουν μείνει μόνο λίγα άτομα. Όσον αφορά τα ζαρκάδια, το δασαρχείο έβαλε λίγες οικογένειες. μπας και αναβιώσει το είδος αλλά τα ξεπάστρεψαν οι κυνηγοί. Ξέρετε ότι το ζαρκάδι όταν ψυχορραγεί, δακρύζει...Πως μπορεί κάποιος να το σκοτώνει, μου είναι αδιανόητο.Και πώς μπορεί να το φάει μετά, ακόμη πιο αδιανόητο.Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχουν πια.Τα ξεπάστρεψαν εκείνοι οι ελληνάρες που νομίζουν ότι δικαιώνεται η τεστοστερόνη τους με το να δολοφονούν τα πιο όμορφα κι αθώα πλάσματα.
Τα είδη της φύσης χάνονται στα χρόνια μας.Οι φίλοι μας ένας ένας μας εγκαταλείπουν εξαιτίας μας ...Στα χρόνια μας...Κι εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι. Βυθισμένοι στην καρακοσμάρα μας δεν γνωρίζουμε καν ποιοι ήταν.Πριν χρόνια με ρώτησε ένας μαθητής όταν τους μίλαγα για την εξαφάνιση της αρκούδας στην Ελλάδα;"Και τι μας χρησιμεύει εμάς η αρκούδα κυρία;" Η ερώτηση μου φάνηκε τόσο παράξενη, που δε μπορούσα να την απαντήσω παρά μόνο με μια άλλη ερώτηση: "Εμείς στην αρκούδα, τι χρησιμεύουμε;" Αυτή η παράξενη, σχιζοφρενική σχεδόν ύπνωση (να μη το πω νοοτροπία, γιατί δεν υπάρχει ξεκάθαρη νοοτροπία) μας τύφλωσε και ολόκληρα είδη εξαφανίζονται στις μέρες μας από προσώπου γης. Κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε και θα είμαστε τραγικά μόνοι μας... Και θα φρίξουμε και με τον εαυτό μας και με τα κατορθώματά μας...
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 4/11/2019

Υ.Γ. Καθώς ήμασταν στην Αρκαδία, έγινε λόγος για τον αρχαίο θεό της μυθολογίας τον Πάνα. Ο Πάνας ήταν ο θεός της φύσης και συμβόλιζε την ισοτιμία μεταξύ των ειδών (κι΄όχι τη σεξουαλική διαστροφή , όπως τον κατηγόρησαν αργότερα). Όπως και οι κένταυροι, η εικόνα μισού ανθρώπου, μισού ζώου συμβόλιζε ακριβώς αυτό- ότι δεν είναι το ένα είδος ανώτερο από το άλλο. Είναι τραγική ειρωνεία πώς στην πατρίδα του Πάνα, στην Αρκαδία, βιώνεται μια τέτοια οικολογική καταστροφή (να μη μιλήσουμε για τα εργοστάσια λιγνίτη της Πτολεμαϊδας). Ο τόπος θα ερημώσει τόσο που ίσως κάποτε η φύση αναλάβει από μόνη της...Κι ίσως κάποτε ο ισθμός που έχει βάναυσα κόψει την Ελλάδα στα δύο, γκρεμιστεί από μόνος του για να αφήσει και τα υπόλοιπα είδη  να μοιραστούν το χώρο τους, όπως γνώριζαν εκατομμύρια χρόνια τώρα...Ίσως κάποτε η φύση αναλάβει τα ηνία.

Μην εξευτελίζεις αυτά που για άλλους είναι ιερά...

Όταν πριν χρόνια βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη, είχα παρακολουθήσει την ομιλία ενός Αμερικανού καθηγητή σε σχέση με την ελευθερία του λόγου. Μόλις είχαν γίνει τα γεγονότα με το περιοδικό Σαρλί Εμπντό στο Παρίσι. Ο καθηγητής και σχεδόν σύσσωμο το ακροατήριο συμφώνησαν ότι υπάρχει ένα όριο στην ελευθερία της έκφρασης κι ότι οι εκδότες του γαλλικού περιοδικού το ξεπέρασαν.Το όριο αυτό έχει να κάνει με την ταπείνωση κι ότι δεν μπορείς να εξευτελίζεις πράγματα που για τους άλλους είναι ιερά. Μπορείς να κάνεις εμπεριστατωμένη κριτική με επιχειρήματα ναι...Αλλά δεν μπορείς να εξευτελίζεις, δεν μπορείς να ταπεινώνεις, δεν μπορείς να γελοιοποιείς αυτό που για κάποιον άλλον είναι ιερό. Εννοείται ότι καταδίκαζε την τρομοκρατική επίθεση όπως όλοι μας, αλλά έβαζε το όριο στην ταπείνωση. Είπε χαρακτηριστικά: "Ο άλλος ποτέ δε θα ξεχάσει όταν τον ταπεινώσεις'. Συμφώνησα απόλυτα, όπως και όλο το ακροατήριο.
Είναι αυτό που εδώ στην Ελλάδα, κάποιοι το έχουν ξεχάσει. Είναι αυτή ακριβώς η κοινή λογική που καταργήθηκε μαζί με το άρθρο για την κατάργηση της βλασφημίας- αν και η βλασφημία δεν περιορίζεται μόνο στις θρησκευτικές αξίες. Όσοι αρέσκονται  σε αυτού του είδους τον ευτελισμό, χρησιμοποιούν δήθεν την ελευθερία της έκφρασης για να κάνουν τη δήθεν 'επανάστασή' τους (εκεί που τους παίρνει βέβαια...), ενώ στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να προωθούν προπαγάνδα από συγκεκριμένους  χώρους. Οι αξίες που επιλέγουν να εξευτελίζουν είναι πια τελείως προβλέψιμες, ενώ όταν κάποιος αμφισβητήσει την απεριόριστη δικαιωματικότητά τους να προσβάλουν ό,τι και όπως θέλουν, τότε γίνονται πιο δικτάτορες από όλους: κανείς δεν έχει δικαίωμα να τους αμφισβητεί!
Διαβάζω επιχειρήματα ότι η παρέλαση δεν είναι υποχρεωτική άρα για αυτό δεν έπρεπε οι δήθεν 'μαθήτριες' να την προσβάλλουν. Μα δεν είναι μόνο αυτό. Οι 'μαθήτριες' αυτές δεν ήταν καν μαθήτριες, ούτε δημότες, άρα δεν θα έπρεπε να βρίσκονταν εκεί ούτως ή άλλως.  (https://www.news247.gr/koinonia/parelasi-nea-filadelfeia-ti-lene-ta-koritsia-poy-parilasan-ala-monty-python.7524007.html?fbclid=IwAR0hl0aAe6aVMWL-Bwl7FORaD3YybXIqo9iE8SUngnBSgsNVX8jGJV54KOI) Μήπως λοιπόν πήγαν επί τούτου για να κάνουν ακριβώς αυτή τη δουλειά; Να προσβάλλουν και να εξευτελίσουν αυτό που είναι ιερό για πολλούς άλλους; Αυτό είναι το βασικό στοιχείο πριν οποιαδήποτε επιχειρηματολογία..
Κι έπειτα, σιγά την επανάσταση...Επανάσταση ήταν να αντισταθεί ένας μικρός λαός με το αίμα του απέναντι στον πανίσχυρο άξονα των ναζί, που σκότωνε και βασάνιζε ανελέητα. Η σημερινή 'επανάστασή' τους δεν είναι παρά μία ακόμη κίνηση για να εξευτελιστεί ακόμη περισσότερο η ιδέα του ΟΧΙ στην εποχή του ΝΑΙ. Άντε συγχαρητήρια...και του χρόνου... you can leave your hat on...
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 4/11/2019


Ένας νεο-φασιστόφρων: 'Πάρε ό,τι μπορείς κι ας γίνουν όλα στάχτη'...

Χθες στην ορειβασία συνοιδοπόρησα με ‘ένα νεαρό παιδί, όχι πάνω από 21-22 χρονών, που θα τον ονομάσω Φ, καθώς είναι φοιτητής. Η συζήτηση ξεκίνησε όταν ο Φ. παρενέβη στην κουβέντα που είχα με άλλον συνορειβάτη για τους κυνηγούς. Πετύχαμε κάμποσους κυνηγούς χθες. Εμείς οι ορειβάτες δεν τα πάμε καλά με τους κυνηγούς, καθώς θεωρούν ότι όλο το βουνό είναι δικό τους, βαράνε όπου να ‘ναι και βέβαια έχουμε δει τα άγρια ζώα να βιώνουν πολύ μεγάλο στρες κατά τη διάρκεια της καταδίωξής τους. Η δική μου επιχειρηματολογία ήταν ότι ναι μεν όλος ο κόσμος τρώει κρέας, αλλά αν το κρέας προέρχεται από εκτροφείο, όπου το ζώο ζει σε καλές συνθήκες κι υφίσταται έναν επιστημονικά μη επώδυνο θάνατο, αυτό είναι προτιμότερο από το να κυνηγάς τα ελάχιστα ζώα που έχουν απομείνει στη φύση, που βιώνουν ακραίο στρες, και ειδικά σε μια εποχή που δεν πεινάμε. Εκεί λοιπόν πετάχτηκε ο Φ:

Φ: Η φύση είναι για να υπηρετεί τον άνθρωπο. Αφού ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τα άλλα είδη που βρίσκονται γύρω του, έχει και το δικαίωμα να το κάνει.

Εγώ: Δηλαδή με το δίκαιο του ισχυροτέρου,  λεηλατούμε ό,τι θέλουμε από τη φύση, σκοτώνουμε ό,τι θέλουμε, όσο θέλουμε, όπως θέλουμε, χωρίς καμία σκέψη μέτρου ή περιορισμού…

Φ; Έτσι επιβιώνει κανείς σήμερα. Αυτός είναι ο νόμος της φύσης.

Εγώ: Ναι αλλά δε χρειαζόμαστε να σκοτώσουμε για να επιβιώσουμε, Δεν πεινάμε πια…

Φ:Δεν έχει σημασία. Το αγριογούρουνο είναι πολύ εύγευστο.

Εγώ: Άρα το ,μοναδικό σου κριτήριο για το αν θα σεβαστείς τη ζωή κάποιου άλλου πλάσματος στη φύση  είναι η γαστραιρμαργική ηδονή που σου προσφέρει…

Φ:Ναι, αφού μπορώ να το κάνω, γιατί να μη το κάνω;

Παρενέβη ο άλλος συνομιλητής, καθώς είχα αρχίσει να συγχύζομαι…
-Αν λες ότι ο άνθρωπος έχει οποιοδήποτε κάθε δικαίωμα πάνω στη φύση επειδή έχει τη δυνατότητα, τότε συμφωνείς με τη μαζική ρύπανση από τοξικά απόβλητα; Δε θεωρείς ότι είναι πρόβλημα η υπερκατανάλωση των πόρων της γης, απλά και μόνο για να ικανοποιήσουν την απληστία του ανθρώπου;

Φ: Η φύση θα καταφέρει με κάποιο τρόπο να απορροφήσει τα τοξικά απόβλητα, ¨Όσο για τους πόρους, αφού μπορούμε να τους πάρουμε για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας, θα το κάνουμε. Οι άλλοι ας κοιτάξουν τη δουλειά τους κι εμείς τη δική μας

-Ναι αλλά για την υπερκατανάλωση των πόρων, όπως του πετρελαίου, αυτή τη στιγμή σφάζουν ολόκληρους λαούς στη Μέση Ανατολή. Σε άλλες περιοχές που γίνεται η εξόρυξη σπάνιων γαιών για να αλλάζουμε τα κινητά μας κάθε λίγο και λιγάκι, καταστρέφονται ολόκληρα οικοσυστήματα που θρέφουν πληθυσμούς στην Αφρική. Όλα αυτά δεν μας απασχολούν;

Φ: Αυτά δεν είναι δική μας δουλειά. Εμείς θα πάρουμε το πετρέλαιο κι ό,τι άλλο μπορούμε και ας ασχοληθούν άλλοι με αυτά.

Εγώ. Ναι, αλλά όταν καταναλώνουμε υλικά που παράχθηκαν με αίμα, γινόμαστε συνένοχοι.

Φ: Ο καθένας παίρνει αυτό που μπορεί και καλά κάνει. Αυτός είναι ο νόμος της φύσης. Με τα υπόλοιπα ας ασχοληθούν άλλοι. Δεν είναι δική μας δουλειά τι γίνεται στη Μέση Ανατολή ή στην Αφρική. Εμείς πρέπει να γίνουμε σαν τους Ελβετούς και να πάψουμε να το παίζουμε κουλτουριάρηδες. Δε βλέπεις τους Ελβετούς; Ασχολούνται μόνο με τον εαυτό τους κι όχι με τους άλλους. Δεν συγκρούονται με κανέναν  και για αυτό έχουν τις πιο ισχυρές τράπεζες.

Εγώ. Πλάκα μου κάνεις; Οι ελβετικές τράπεζες έχουν ξεπλύνει όλο το μαύρο χρήμα του κόσμου, τι εμπόρια όπλων, τι σωματεμπορίες, τι ναρκωτικά,. Όλα από εκεί περνούν κι εσύ θες να γίνουμε σαν τις ελβετικές τράπεζες;

Φ: Δεν μας ενδιαφέρει από πού έρχονται ή από πού βγήκαν τα λεφτά. Αρκεί εμείς να είμαστε ισχυροί. Οι ελβετικές τράπεζες είναι τόσο ισχυρές που μπαίνεις μέσα και φοβάσαι να τους μιλήσεις..

Εγώ. Κι εσύ το θεωρείς αυτό επιθυμητό; (!!!!!!)

Φ: Ναι μακάρι να ήμασταν κι εμείς έτσι. Όχι όπως τώρα που το παίζουμε δήθεν αλληλέγγυοι με αυτή τη βλαμμένη τη Γκρέτα, που την έβγαλε το climate gate…Ξέρεις τι είναι το climate gate;Τα ‘χουν πάρει από μεγαλοπαράγοντες  για να μας πείσουν ότι και καλά υπάρχει υπερθέρμανση του πλανήτη λόγω της κατανάλωσης πετρελαίου.

Από αρκετή ώρα είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ότι το παιδί έχει πάθει κάποια πλύση εγκεφάλου μίσους από κάποια δυτικό ακρο-ακρο-ακρο-νεοφιλελεύθερο ιστότοπο σαν αυτούς που βρίθουν στην Αμερική, ενώ κακέκτυπά τους έχουν εμφανιστεί κι εδώ. Έλεγα επίσης μέσα μου ‘Μπα, το κάνει για αντίδραση, είναι πνεύμα αντιλογίας… Δεν μπορεί να τα πιστεύει αυτά που λέει…’ Κι όμως!

Εγώ. Φίλε, ξέρω πολύ καλά πού το πας, είμαι φυσικός κι έχω ασχοληθεί αρκετά με το θέμα. Σου λέω κι εγώ λοιπόν ότι και από την άλλη μεριά, λέγεται ότι οι αρνητές της κλιματικής αλλαγής, είναι εκείνοι  που τα έχουν πάρει από τις πετρελαϊκές εταιρίες για να συνεχιστεί η υπερκατανάλωση πετρελαίου σαν μνα μην υπάρχει αύριο.. Δεν μπορεί να έχεις πετάξει 1 τρις τόνους διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα κι αυτό να μην προκαλέσει  τίποτα….

Φ: Τίποτα δεν προκαλεί. Εξάλλου αν το πετρέλαιο ικανοποιεί τώρα τις ανάγκες μας τι μας νοιάζει; Το μόνο που έχει σημασία είναι  να πάρεις αυτό που μπορείς για τον εαυτό σου και τα υπόλοιπα άστα στους άλλους. (Άντε πάλι…)

Κάπου εκεί του είπα ότι δεν έχει νόημα να μιλάμε άλλο, γιατί έχουμε τελείως διαφορετικές αφετηρίες,
Να σημειώσω όμως τα εξής. Ο ξερόλας τύπος δυσκολευόταν στο περπάτημα και του δάνεισα τον ένα μου μπατόν (για το οποίο δεν είπε ούτε καν ευχαριστώ). Ο ξερόλας τύπος ξέμεινε από νερό στα μέσα της διαδρομής κι αν δεν του έδιναν οι άλλοι, θα κινδύνευε από αφυδάτωση. Κι επίσης, επειδή δίψαγε,  ο ξερόλας Φ. πήγε να πιει νερό από το ρέμα και τον πρόλαβα μόλις πριν το καταπιεί.

Εγώ. Μην πίνεις αυτό το νερό, έχει κατσίκια σε αυτό το ύψος! Μόνο πιο πάνω είναι καθαρό το νερό.

Απάντηση Ξερόλας Φ. Εμένα μια χαρά μου φαίνεται η γεύση του!!! (Το έφτυσε αμέσως όμως!!!!)

Αρχάριος και άσχετος στην ορειβασία, αλλά με άποψη! Αν είχαμε ακολουθήσει την φιλοσοφία του, ‘Πάρε ό,τι μπορείς και μη σε ενδιαφέρει για τους άλλους’, θα έπρεπε να τον είχαμε αφήσει να τσακίσει τα ποδάρια του και να ξεμείνει στα κατσάβραχα, να σκάσει από αφυδάτωση και να τρέχει διπλωμένος στα δυο από τη διάρροια που θα του προκαλούσε το νερό του ρέματος. Αυτά προέτασε η φιλοσοφία του. Αλλά δεν νομίζω ότι κατάλαβε τίποτα.  Δεν νομίζω να κατάλαβε καν τη σύγκρουση μεταξύ των ιδεών του και της πραγματικότητας.

Δυστυχώς ο  Φ δεν ήταν απλά πνεύμα αντιλογίας. Ήταν ένα ανησυχητικά νεαρό άτομο, από μια γενιά που μεγαλώνει με αυτή τη φιλοσοφία ‘Πάρε ό,τι μπορείς κι ας γίνουν όλα στάχτη’ είτε μιλάμε για ανθρώπους, για ζώα ή για φύση. Κι επιστρατεύει όποιες ψευδο-επιστημονικές  θεωρίες βρει για να υποστηρίξουν αυτό που εξαρχής έχει επιλέξει ως ηθική στάση ζωής.

Δυστυχώς υπάρχουν ιστοσελίδες που καλλιεργούν όλο το παραπάνω εγκεφαλικό ζελέ. Εμείς μιλήσαμε για ζώα, φύση και τράπεζες, αλλά η ίδια νοοτροπία επεκτείνεται για τις γυναίκες, παιδιά,. άλλες φυλές κλπ. Είναι στάση ζωής, την οποία έχουν πολλοί. Ίσως όχι με τόσο κυνικό κι απροκάλυπτο τρόπο όπως ο Φ, αλλά αυτήν υιοθετούν ως αξία ζωής. Για αυτό λοιπόν και ο Φ. από Φοιτητής έγινε στα μάτια  μου Φασιστόφρων. Αυτός ακριβώς είναι ο μεταμοντέρνος φασισμός για μένα 'Πάρε ό,τι μπορείς κι ας γίνουν όλα στάχτη’.

Σίγουρα δεν είναι αυτές οι αξίες που διδάσκει το ελληνικό σχολείο. Ας μοιραστούν οι φιλόλογοι την εμπειρία τους, αλλά εγώ πότε δεν είχα έναν μαθητή ΤΟΣΟ κυνικό. Ναι μεν μπορεί να διαφωνούμε στο θέμα της χορτοφαγίας, αλλά κανείς δε θα σου πει ‘Δεν πειράζει να σκοτώνεις ζώα και μετά να πετάς το κρέας στα σκουπίδια επειδή δεν πρόλαβες να το μαγειρέψεις’. Κάπου ο καθένας βάζει ένα όριο στη δικαιωματικότητά του. Ναι μεν, θα χρησιμοποιήσω τη φύση, αλλά μέχρι εκεί. Αυτό είναι το σημαντικό. Να υπάρχει ένα όριο, μια αυτό-συστολή, ένας αυτό-περιορισμός, ένα ερωτηματικό: ‘Μήπως και δεν έχω αυτό το δικαίωμα;’.  Ένας εσωτερικός αναστοχασμός κι ας βάλει ο καθένας το δικό του όριο .Μπορεί η γραμμή του ορίου να διαφέρει από τον έναν άνθρωπο στον άλλον, αλλά ας μπει τουλάχιστον μία γραμμή. Ο συγκεκριμένος τύπος δεν είχε κανένα όριο κι ήταν περήφανος που δεν είχε κανένα όριο! Ελπίζω να είναι μια ατυχής, εξαιρετικά σπάνια μειοψηφία στον τόπο μας και να μην γενικευτεί αυτό το ρεύμα μίσους και φασιστόφρονα κυνισμού. Αλλιώς, πραγματικά θα του γινόταν μάθημα να τον αφήναμε χωρίς μπατόν,  χωρίς νερό και χωρίς προειδοποίηση στα κατσάβραχα της χαράδρας. Έτσι ακριβώς  όπως κάνουν οι ελβετικές τράπεζες….
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 21/10/2019

Υ.Γ. Ένας λόγος που μου αρέσει τόσο πολύ η ορειβασία είναι  ότι κινούμαστε ως ομάδα. Αν π.χ. ένα μέλος της ομάδας ξεμείνει, ξεμένει όλη η ομάδα. Για αυτό συχνά φροντίζω να μοιράζομαι το ένα μου μπατόν, το νερό ή κάποιο ρούχο που κάποιος άλλος  χρειάζεται. Δεν ήμουν παλιότερα έτσι δοτική, αλλά με τον καιρό το εξάσκησα,  το καλλιέργησα. Όταν μάλιστα δοκιμάζεσαι σε συνθήκες δύσκολες, π.χ. καύσωνας ή κρύο, εκεί δεν είναι εύκολο να μοιραστείς ρούχα ή νερό. Διδάσκεσαι όμως πολλά πράγματα για τον εαυτό σου, για τους άλλους, για την αλληλεγγύη. Κατά καιρούς, μας έρχονται άσχετα άτομα, που κουβαλούν την κλασσική νοοτροπία της καταναλωτικής μας εποχής. Όταν βλέπουν τα σκούρα, αρχίζουν και γκρινιάζουν στον αρχηγό κι απαιτούν εκείνο και το άλλο... Δεν δουλεύει όμως έτσι το πνεύμα της ορειβασίας κι αυτοί οι άνθρωποι συνήθως δεν ξανάρχονται. Θα ήθελα να βλέπαμε και την κοινωνία ως μια ορειβατική ομάδα. Πορευόμαστε μαζί κάπου. Δεν είναι 'πάρε ό,τι μπορείς για τον εαυτό σου κι άσε τους άλλους'. Αν ξεμείνει ένας, αργά η γρήγορα θα ξεμείνει όλη η ομάδα....

Ο τόπος με το πιο τρυφερό φως...

Ένας τόπος με το πιο τρυφερό φως, την πιο καρδιακή αγάπη… Ακόμη πιο πολλή κι από τη συγχώρεση  κι από την αυτοθυσία… Αυτό το φως έφερε Εκείνος που θυσιάστηκε πρόθυμα για το καλό των εχθρών Του. Έτσι καταλαβαίνω τον τόπο της καρδιάς του Θεού, που αγαπά τα παιδιά Του τόσο πολύ, που πονά για τα παιδιά Του τόσο πολύ, που τα λαχταρά συνεχώς, που τους έδωσε τα πάντα κι όμως εμείς Τον αφήσαμε. Τον αφήσαμε γιατί μας πλάνεψε το κακό να πιστέψουμε ότι τόση αγάπη δεν μπορεί να είναι αληθινή. ‘Δεν είναι δυνατό κάποιος να σε αγαπά τόσο πολύ’, μας ψιθύρισε στο αυτί. ‘Κάποιο λάκκο έχει η φάβα, σε εξαπατούν πρόσεχε…’ μας είπε κι εμείς σκεφτήκαμε ‘Εγώ είμαι έξυπνος, δεν θα αφήσω να μου τη φέρει ο Θεός’. Χωρίς να μπούμε στον κόπο να εξετάσουμε ποιος μας τα λέει αυτά, τα πιστέψαμε. Μας αμφισβήτησε το Θεό -όχι κατά μέτωπο, γιατί αυτό θα προκαλούσε αντίδραση- αλλά σιγά σιγά, ύπουλα.... Τον υποτίμησε, λίγο τον γελοιοποίησε, έφερε 'έξυπνα' επιχειρήματα που Τον μείωναν.Τον έκανε να φαίνεται μικρός κι αδύναμος, έτσι περίπου όπως η αθεϊα σήμερα παρουσιάζει την πίστη στο Θεό σαν μια παιδική ασθένεια, μια νηπιακή  φαντασίωση, που κάποιοι καημένοι, αδύναμοι κι ανώριμοι κρατούν ακόμη, γιατί έχουν την ανάγκη για πατερίτσες στη ζωή (τις οποίες οι ώριμοι, δυνατοί, ενηλικιωμένοι άθεοι δεν έχουν).  ‘Έλα μαζί μου και θα σε βοηθήσω στην επίγεια ζωή με ανταλλάγματα’, συνέχισε, κι εμείς ακολουθήσαμε...

Κι έτσι αφήσαμε το Θεό. Αφήσαμε το Θεό μας και του προκάλεσε τέτοιο πόνο, του κάναμε την καρδιά κομμάτια. Όπως όταν  η αγαπημένη αφήνει τον αγαπημένο της και του σπάει την καρδιά, χιλιάδες φορές περισσότερο…Δεν σκεφτόμαστε ποτέ ότι εμείς πληγώσαμε το Θεό, όμως νομίζω πληγώνεται. Σε κάποιες σπάνιες στιγμές αναλαμπής, που σπάνε στο συνεχές της λήθης και της αποσύνδεσης, ίσως στην Εκκλησία, ίσως στην ησυχία της φύσης, ίσως στη βαθιά γαλήνη, μπορεί να το νιώσουμε αυτόν τον πόνο του Θεού....Φύγαμε μακριά Του κι έτσι δεν αισθανόμαστε την αγάπη ή τον πόνο Του, άρα συμπεραίνουμε ότι δεν υπάρχει (και, κατά γενίκευση, συμπεραίνουμε ότι  κι Εκείνος δεν υπάρχει). Και μετά Τον κατηγορούμε που μας άφησε και Τον κατηγορούμε που δεν υπάρχει. ‘Αν υπήρχε Θεός, έπρεπε να τον είχαν κλείσει φυλακή’ φώναζε θυμωμένα ο άθεος… Πώς μπορείς να είσαι θυμωμένος με κάτι που πιστεύεις ότι δεν υπάρχει;
Όμως ο Θεός περιμένει. Σε αντίθεση με τον προδομένο αγαπητικό, ο Θεός περιμένει για πάντα.  Πώς μπορούμε να είμαστε ξανά μαζί Του; Πώς μπορούμε να Τον αγαπήσουμε ξανά; Πώς μπορούμε να καλλιεργήσουμε πάλι αυτή τη σχέση (η οποία χρειάζεται να μάθουμε να την καλλιεργούμε όπως οποιαδήποτε άλλη σχέση…) Να αναπαυτούμε στο Θεό και να γνωρίζουμε ότι το ‘Είσαι μόνη στο Σύμπαν’ δεν ήταν παρά  ένα ψέμα που μας ψιθύρισαν στο αυτί….
Πρεκατέ Βικτωρία- μια πρώην άθεη.
www.brightplanet.blogspot.gr, 26/8/2019 

Πώς η επιτρεπτικότητα και η δικαιωματικότητα (entitlement) με την οποία μεγαλώνουν τα σημερινά παιδιά έχει οδηγήσει σε μια γενιά ναρκισσιστών

Διάβαζα πρόσφατα ένα άρθρο της μεγάλης αμερικανίδας ψυχοθεραπεύτριας Margaret Paul  για τις αλλαγές που έχει υποστεί η συνείδηση της  εργασιακής ηθικής μεταξύ των τελευταίων γενεών. Η ίδια, ακούραστη στα 80 της, υποστηρίζει ότι στη δική της γενιά ως παιδί ποτέ δε δέχθηκε  μπράβο για ελάχιστες/ ανεπαρκείς προσπάθειες κι ότι θεωρούσαν δεδομένη ηθική υποχρέωση να κάνουν    το καλύτερο που μπορούσαν για να αξίζουν την αμοιβή (ηθικά ή υλική). Σήμερα τα μπράβο δίνονται τόσο εύκολα και ασύστολα, που τα παιδιά έχουν χάσει την αίσθηση του μέτρου στην προσπάθεια.
Σήμερα, η νοοτροπία της δικαιωματικότητας με την οποία μεγαλώνουν πολλοί γονείς τα παιδιά τους, φτιάχνει ενήλικες που ειλικρινά πιστεύουν ότι δικαιούνται τα πάντα χωρίς ουσιαστικά να προσπαθούν για τίποτα, ούτε καν αυτά που ορίζονται ως  τυπικές υποχρεώσεις στο καθηκοντολόγιό τους. Θεωρούν ότι δικαιούνται να μην τα κάνουν κι ότι δικαιούνται τη μέγιστη αμοιβή και αναγνώριση απλά και μόνο γιατί υπάρχουν. Αυτά είναι τα αποτελέσματα των άνευ όρων και ορίων παροχών των γονιών και της συνεξάρτησής των γονιών, όπου το παιδί είναι το μόνο πράγμα που δίνει νόημα στη ζωή τους.  Αν  ζητήσει από το παιδί κάτι απειροελάχιστα παραπάνω από αυτό που θεωρεί εκείνο ως δεδομένο, το παιδί ‘επαναστατεί’ με τον πιο αναιδή τρόπο. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα παιδιού που κάλεσε τις υπηρεσίες παιδικής προστασίας, επειδή η μητέρα του τού ζήτησε να τακτοποιήσει το δωμάτιό του!
Πρόσφατα είχα ακούσει για παράδειγμα νεαρού εργαζομένου, ο οποίος με κάποιο τρόπο είχε καταφέρει να βρίσκεται στην εργασία του και να εργάζεται μόνο δυο ώρες την ημέρα (με χιλιάρικο μισθό). Δυο ώρες την ημέρα! Όταν ένας συνάδελφός  του ζήτησε να μένει λίγο παραπάνω και να αναλάβει κάτι παραπάνω (που ήταν στις υποχρεώσεις του, γιατί η δουλειά δεν έβγαινε), τότε του επιτέθηκε με τον πιο χυδαίο τρόπο. Θεώρησε ότι θίγονται τα κυριαρχικά του δικαιώματα, αν δουλέψει δυο ώρες και πέντε λεπτά με χίλια ευρώ το μήνα.
Βεβαίως η δικαιωματικότητα δεν είναι κάτι νέο- πολλοί θα αναγνωρίσουν άτομα όλων των ηλικιών σε αυτή την κατηγορία. Όμως νομίζω ότι για πρώτη φορά εμείς οι εκπαιδευτικοί το βλέπουμε τόσο εκτεταμένο στατιστικά. Στη δικαιωματικότητα με την οποία μεγαλώνουν πολλά σημερινά παιδιά, όποιος δεν ικανοποιεί όλες τις επιθυμίες τους σtο 100% αντιμετωπίζεται με καχυποψία,. Όλοι είναι εναντίον τους. Όλοι θέλουν να τους εκμεταλλευτούν. Οι πάνω, οι κάτω, οι δίπλα. Το σύστημα είναι δεδομένα και αναμφίβολα σάπιο, για τώρα και για πάντα, κι αυτό σημαίνει ότι εγώ έχω το δικαίωμα να κάνω το λιγότερο που μπορώ, ακόμη κι αν αυτό ζημιώνει τους ανθρώπους που αμείβομαι να βοηθήσω, ακόμη κι αν αυτό ζημιώνει τους συναδέλφους μου, ακόμη κι αν αυτό ζημιώνει τους συνανθρώπους μου. Αν ζημιωθούν , φταίει το σύστημα κι όχι εγώ. Δεν έχω καμία τύψη για την ελάχιστή μου προσπάθεια.    Απεναντίας, δικαιούμαι να είμαι θυμωμένος για πάντα, με όλους και με όλα, γιατί το σύστημα φταίει. Και βέβαια, δικαιούμαι να κάνω το λιγότερο δυνατό. Αντίστοιχη είναι και η στάση στις κοινωνικές σχέσεις. Η απεριόριστη δικαιωματικότητα βγάζει ναρκισσιστές, οι οποίοι μετά συναντιούνται με άλλους ναρκισσιστές. Και οι δυο έχουν μάθει ότι δικαιούνται τα πάντα, να μην υποχωρούν και να μη συμβιβάζονται με τίποτα. Ποιανού ‘δίκαιο’ λοιπόν θα περάσει; Οι ψυχολογικές συγκρούσεις ισχύος που εμφανίζονται  είναι σφοδρές.
Ίσως καταλάβατε ότι το παραπάνω δηλώνει μια δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία (γιατί αλλού δε σε παίρνει…). Πράγματι και δυστυχώς ο χώρος της εκπαίδευσης δεν πάει πίσω. Κάποιος γνωστός μου έλεγε για το δημοτικό σχολείο της κόρης του ότι είναι κλειστό κάθε λίγο και λιγάκι. Πολλοί γονείς χρειάζεται να πληρώσουν άτομο να κρατήσει τα παιδιά, όταν το σχολείο είναι κλειστό (κάθε λίγο και λιγάκι...) Κάνουν συνέλευση οι καθηγητές; Το σχολείο κλειστό; Κάνουν επιμόρφωση οι καθηγητές; Το σχολείο κλειστό. Την άλλη φορά έκλεισαν ολόκληρο το σχολείο μια ολόκληρη μέρα για να επιμορφωθούν για το bullying….Οι επιμορφώσεις δεν μπορεί να γίνονται ΑΝΤΙ εργασίας. Αλλά αν το πεις αυτό στους συναδέλφους, θα σου πουν να μας πληρώσει το κράτος να κάνουμε επιμορφώσεις εκτός ωραρίου. Κι αν τους πεις ‘σιγά βρε παιδιά το ωράριο’, θα σου πουν ‘α, ο ΟΟΣΑ λέει ότι μια διδακτική ώρα ισοδυναμεί με 4 διοικητικές’. Ναι συγνώμη ισοδυναμεί με 4 διοικητικές ώρες σε ΑΛΛΕΣ χώρες του ΟΟΣΑ όπως η Αγγλία, όπου χρειάζεται τεράστια γραφειοκρατική δουλειά για κάθε μάθημα με παραδοτέα lesson planning, reports και αξιολογήσεις για ΚΑΘΕ διδακτική ώρα. Αυτά κάνουμε οι εκπαιδευτικοί σε γονείς που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα και σκίζονται και στο ωράριο και στις επιμορφώσεις ΕΚΤΟΣ ωραρίου και μετά κλαιγόμαστε ότι δεν μας εκτιμά ο κόσμος.  Καλά κάνει.
Θα πει κάποιος ότι αυτή είναι δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία των γηραιότερων. Πολύ φοβάμαι ότι οι νεότεροι είναι ακόμη χειρότεροι. Κάποιοι συνδυάζουν όλα τα άσχημα της παλιάς νοοτροπίας μαζί με το θυμό της ανεργίας συν την ανατροφή της δικαιωματικότητας από τους γονείς τους. που τους επιτρέπει να είναι όσο επιθετικοί θέλουν. Έχω δει απαράδεκτες συμπεριφορές αγένειας από νεότερους συνάδελφους προς γηραιότερους –και χωρίς λόγο. Ένα παιδί που έχει μεγαλώσει με δικαιωματικό τρόπο, θα γίνει ένας απελπιστικός δημόσιος υπάλληλος!
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν νέα παιδιά που δουλεύουν με όραμα, μεράκι κι αγάπη. Αυτοί έχουν πιάσει το νόημα. Ο μόνος τρόπος να νιώσεις ικανοποίηση από τη δουλειά σου είναι να την κάνεις με αγάπη και να δώσεις ΠΑΡΑΠΑΝΩ από αυτό που σου ζητείται, έτσι γιατί σου αρέσει. Η δοτικότητα δεν σημαίνει εκμετάλλευση ή έλεγχος από τους προϊσταμένους ή το ‘σύστημα’. Θα δώσεις εκεί που εσύ πιστεύεις ότι είναι σημαντικό- έτσι για το καλό των άλλων. Αν δε δώσεις το κάτι παραπάνω, ποτέ η εργασία δε σου φέρει χαρά. Κι είναι κρίμα, γιατί είναι σημαντικό μέρος της ζωής μας. Ο τύπος με τις ΔΥΟ ώρες την ημέρα ΠΟΤΕ δε θα είναι ευχαριστημένος.
Τα δικαιωματικά παιδιά είναι σημαντικό να καταλάβουν ότι αυτό το  Σύμπαν δεν τους ΟΦΕΙΛΕΙ, απλά και μόνο επειδή υπάρχουν. Οι γονείς τους τα έχουν μεγαλώσει να πιστεύουν ότι δικαιούνται ανά πάσα στιγμή τα πάντα χωρίς προσπάθεια, χωρίς    κόπο, χωρίς καλή συμπεριφορά, χωρίς να νοιάζονται για κανέναν άλλον. Κλασσικό παράδειγμα είναι οι Έλληνες που ελαφρά τη καρδία μεταναστεύουν στο εξωτερικό, ΑΚΟΜΗ κι όταν έχουν  εδώ δουλειά, μόνο και μόνο γιατί έξω υπάρχουν καλύτερες προοπτικές. Προσωπικά είμαι αντίθετη σε κάτι τέτοιο. Αν υπάρχει ισχυρός λόγος ναι, όμως η νοοτροπία ότι εγώ έχω ευθύνη μόνο απέναντι στον εαυτό μου κι όχι στη χώρα μου, δε με βρίσκει σύμφωνη. Κι όχι μόνο αυτό.  Εξ’ αποστάσεως βρίζουν την Ελλάδα και το σάπιο της σύστημα μέσω facebook. Ελάτε εδώ να διορθώσετε το σύστημα που δε σας αρέσει. Ποιος έχει την ευθύνη να το κάνει; Αλλιώς καθίστε εκεί που είστε και ασχοληθείτε με τη χώρα στην οποία βρίσκεστε. Είναι κι αυτό σύμπτωμα της δικαιωματικότητας : Η Ελλάδα μου οφείλει. Εγώ δεν έχω καμία ευθύνη απέναντί της. 
Κάτι που δε γνωρίζουν όμως τα δικαιωματικά παιδιά είναι ότι  ενέργεια που δίνεις προς τα έξω θα επιστρέψει σε εσένα. Αν δίνεις τσιγγουνιά, τεμπελιά, παρτακισμό κι αδιαφορία, γιατί να μη σου επιστρέψει η ζωή ακριβώς το ίδιο πράγμα στα μούτρα; Γιατί; Επειδή οι γονείς σου νόμιζαν ότι είσαι κάτι ξεχωριστό; Οι γονείς σου μπορεί να  το νόμιζαν. Ο υπόλοιπος κόσμος όχι.
Τα δικαιωματικά παιδιά δεν έχουν μάθει να έχουν υπομονή,  ανοχή στη ματαίωση και καλή διάθεση προς τους άλλους ακόμη κι όταν εκείνοι τους απογοητεύουν. Ως συνέπεια είναι καχύποπτα με όλους και όλα. Προβάλλουν τη δική τους ιδιοτελή προσέγγιση σε όλους τους άλλους κι ερμηνεύουν με σχεδόν παρανοϊκό τρόπο ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω τους. Έχω εκπλαγεί από το είδος της κουτσομπολίστικης καχυποψίας (που νομίζουν ότι είναι εξυπνάδα) από κάποια νεαρά άτομα. Αυτού του είδους η νοοτροπία είναι κατά τη γνώμη μου μεγάλη απειλή για τη συνοχή του κοινωνικού ιστού. Στο μέλλον θα έχουμε τεράστιο πρόβλημα. Δε θα εμπιστεύεται κανείς κανέναν και θα κοιταζόμαστε όλοι λοξά, μέσα στην παρανοϊκή μοναξιά μας.
Τέλος τα δικαιωματικά μεγαλώνουν με μια υπέρμετρη αίσθηση της σημασίας του εαυτού τους αλλά και της δικής τους οικογένειας. Όταν συναντήσουν ένα άλλο δικαιωματικό παιδί που έχει μεγαλώσει με αντίστοιχο τρόπο για τη σύναψη σχέσης, οι συγκρούσεις των δυο ναρκισσιστικών 'εγώ' είναι σφοδρές. Κι όταν μπλέκονται και οι οικογένειες μέσα, γίνεται τιτανομαχία. Αλλά αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου….
Βικτωρία Πρεκατέ,www.brightplanet.blogspot.gr, 16/7/2019

Ένα κοριτσάκι 14 ετών...

Το κοριτσάκι των 14 ετών στο Μοσχάτο πιθανότατα δε θα αυτοκτονούσε αν είχε διδαχθεί στο σχολείο ότι η σχέση ενός 42χρονου και μιας 14χρονης αποτελεί παιδική σεξουαλική κακοποίηση με αποκλειστική ευθύνη του παιδόφιλου και σίγουρα δεν είναι ‘έρως που τα χρόνια δεν κοιτά…’
Το κοριτσάκι των 14 ετών στο Μοσχάτο πιθανότατα δεν θα αυτοκτονούσε αν γνώριζε ότι ο φίλος της, εκτός από τα δικά της μάτια, κοιτάζει συστηματικά και παιδική πορνογραφία στο διαδίκτυο, γιατί οι παιδόφιλοι αυτό κάνουν.
Το κοριτσάκι των 14 ετών στο Μοσχάτο πιθανότατα δε θα αυτοκτονούσε αν γνώριζε  ότι  η αποπλάνηση ανηλίκου αποτελούν έγκλημα με αποκλειστική ευθύνη του δράστη, ακόμη και αν το παιδί έχει χειραγωγηθεί να νομίζει ότι συναινεί.
Το κοριτσάκι των 14 ετών στο Μοσχάτο πιθανότατα δε θα αυτοκτονούσε αν γνώριζε πως θα είχε εμπιστευτική συμβουλευτική υποστήριξη στην περίπτωση που η κακοποίηση αποκαλύπτονταν, κι αν γνώριζε πού να απευθυνθεί.
Όμως δεν γνώριζε όλα τα παραπάνω κι έτσι, μπροστά στην αποκάλυψη, στη συνειδητοποίηση της αλήθειας και πιθανότατα στο γκρέμισμα της  εικόνας που είχε χτίσει, το παιδί προτίμησε να φύγει... 
Όταν λέμε ότι η ΑΓΩΓΗ ΑΥΤΟ-ΠΡΟΣΤΑΣΊΑΣ, ειδικά στα θέματα της σεξουαλικότητας και σχέσεων, είναι απαραίτητη στα σχολεία, θεωρούμαστε γραφικοί. Αφήνονται λοιπόν τα παιδιά να μάθουν τα περί σχέσεων και σεξουαλικότητας από τον Χ άγνωστο στο διαδίκτυο, από το Ψ πορνο-περιοδικό και από τον Ζ κρυφο-παιδόφιλο. Και κάθε φορά, σοκαριζόμαστε με τα αποτελέσματα. Κάθε φορά σοκαριζόμαστε από την αρχή, σαν ανίδεοι, ανήξεροι κι ανυποψίαστοι. Μέχρι το επόμενο θύμα.   

https://tvxs.gr/news/ellada/simeioma-poy-afise-piso-tis-i-14xroni-sto-mosxato?fbclid=IwAR2e6ebXYmhI529F-8pcTkH-wN0slAhWI_xW019J3nd57CHh4MFhUZuLZMk

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 24/5/2019

Υ.Γ. Όπως έχω ξαναγράψει, ΑΓΩΓΗ ΑΥΤΟ-ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ δεν σημαίνει σεξουαλική αγωγή. Είμαι εντελώς αντίθετη με αυτό που συμβαίνει σε πολλά δημοτικά σχολεία, όπου φέρνουν νοσηλεύτριες ή ψυχολόγους που δεν ξαναδεί ποτέ τα παιδιά του σχολείου και ξεκινούν ένα αποκομμένο  'μάθημα' σεξουαλικής αγωγής με τεχνικές λεπτομέρειες γύρω από το σεξ που πολλές φορές σοκάρει τα παιδιά. Το δύσκολο δεν είναι (και συγνώμη για τη γλαφυρότητα του λόγου) να εξηγήσουμε τί μπαίνει πού. Το δύσκολο είναι να φτιάξουμε ανθρώπους που θα μπορούν να χτίσουν υγιείς συντροφικές σχέσεις, χωρίς εθισμούς, χωρίς θυματοποίηση (του εαυτού τους ή του άλλου), χωρίς υποκρισία και χωρίς συνεξαρτητικές ή κτητικές συμπεριφορές. Να μπορούν να φτιάξουν σχέσεις με αυτοπεποίθηση, με ειλικρίνεια, αλλά και με σεβασμό προς τον εαυτό τους και το άλλο άτομο. Αν δεν υπάρχει το ψυχολογικό υπόβαθρο, θα συνεχίσουν να κάνουν  σεξ χωρίς προφυλάξεις (κι ας γνωρίζουν τους κινδύνους), θα συνεχίσουν να έχουν  πληθώρα ανεπιθύμητων εγκυμοσύνων (κι ας γνωρίζουν για την αντισύλληψη) και θα συνεχίσουν να παρουσιάζουν όλων των ειδών τους σεξουαλικούς εθισμούς, παραφιλίες, εξαρτήσεις και όποια άλλη νοσηρότητα μπορεί να παρατηρηθεί στις σεξουαλικές και συντροφικές σχέσεις, με αποκορύφωμα τις αυτοκτονίες και τις δολοφονίες, ειδικά εναντίον γυναικών, εκ των οποίων δυστυχώς είχαμε ουκ ολίγες τελευταία...

Μην παίρνεις αυτό που δεν είναι δικό σου- Δώσε αυτό που είναι

Δίπλα στο σπίτι μου υπάρχει ένα μικρό σχολείο, με ένα μικρό κηπάκο που τον χωρίζουν αραιά κάγκελα από το πεζοδρόμιο. Περπατώντας τις προάλλες, είδα τις τριανταφυλλιές του κήπου, δίπλα στα κάγκελα, ξεραμένες και αφρόντιστες. Πολλές τριανταφυλλιές, η μία δίπλα στην άλλη,  κοσμούσαν όλο το δρόμο όταν άνθιζαν και μοσχοβολούσαν.  Τώρα, χωρίς της φροντίδα του προσωπικού που ήταν σε άδεια, είχαν σχεδόν μαραθεί.
Βλέπεις δεν ήταν πια εκεί το χέρι που τις φρόντιζε. Αυτές τις τριανταφυλλιές δεν τις έβαλε ούτε ο δήμος, ούτε το σχολείο. Τις έβαλε η κυρία Ε., μια  χαμογελαστή, υπερήλικη κυρία της γειτονιάς, με μόνιμη κύρτωση στην πλάτη και δυσκολία στο περπάτημα, που όμως σιγά σιγά, κούτσα κούτσα, πάντα πήγαινε στην εκκλησία της, πάντα πήγαινε τη βόλτα της, πάντα γελαστή, πάντα φιλική με όλους. Πάντα με μια ιστορία, από τις πολλές που της άφησε η μακρόχρονη πείρα της, ιστορίες για τη ζωή, για τους αγίους, για την ιδιαίτερη πατρίδα της τη Χίο, πάντα με την αγάπη και την απλότητα ενός μικρού παιδιού.
Μου έκαναν όμως εντύπωση οι τριανταφυλλιές. Η κυρία Ε. είχε κήπο και στο δικό της σπίτι. Δεν είχε ανάγκη να φυτέψει στο σχολείο για να ικανοποιήσει κάποιο ‘χόμπι’ κηπουρικής. Η κυρία Ε. έβαλε τις τριανταφυλλιές στον κήπο του σχολείου, απλά γιατί ήταν όμορφες. Ομόρφαιναν τη γειτονιά. Δεν μπήκε καν στο σχολείο. Πέρασε τα χεράκια της από τα αραιά κάγκελα και φύτεψε πολλές πανέμορφες τριανταφυλλιές, τις οποίες επίσης πότιζε απ’ έξω και κλάδευε όσο μπορούσε.  Μου έκανε τόσο εντύπωση  αυτή η κίνηση. Συνήθως όταν περνάνε χέρια από κάγκελα είναι για να πάρουν κάτι ή να ζητήσουν κάτι.    Σχεδόν ποτέ για να δώσουν και μάλιστα χωρίς υποχρέωση…
Όποτε περνούσα από το σχολείο πάντα σταματούσα για να μυρίσω τα βελούδινα τριαντάφυλλα της κυρίας Ε.  Δεν τα έκοβα βέβαια, γιατί γενικά είμαι εναντίον να κόβω λουλούδια και γιατί φυσικά δεν ήταν δικά μου. Δυστυχώς όμως συνήθως δε βλέπουμε πια συχνά τα τριαντάφυλλα της κυρίας Ε. γιατί άλλα (νεότερα) ‘χεράκια’, άλλες κυρίες , νεότερες από την κυρία Ε., πιο καπάτσες, πιο κοσμικές, πιο μοντέρνες έρχονται και κόβουν  τα τριαντάφυλλα, γιατί… έτσι. Γιατί  μπορούν.  Για την πάρτη τους. Γιατί θεωρούν ότι δικαιούνται αυτό που δεν είναι δικό τους. Και δεν κόβουν ένα. Τα κόβουν όλα.
 Αυτό το απλό παράδειγμα αντίθεσης συμβολίζει  τη βαθιά πνευματική χρεωκοπία της εποχής μας. Από τη μια μεριά  η αρχοντιά, η πηγαία καλοσύνη, το μεράκι που είχε η κυρία Ε. να φυτέψει λουλούδια για να ομορφαίνουν το σχολείο και τη γειτονιά. Από την άλλη, το αρπακτικό χέρι, που βουλιμικά απλώνεται για να πάρει, να πάρει, να πάρει. Να πάρει τα λουλούδια του σχολείου, Να πάρει τα λουλούδια από την εικόνα της Παναγίας (για την Παναγία δόθηκαν, όχι για σένα!). Να πάρει τα λουλούδια της φύσης, κόβοντάς τα μόνο και μόνο για να τα μυρίσει κι αμέσως μετά να τα πετάξει πάλι.  Αυτή ακριβώς η αντίθεση, το χεράκι που φυτεύει για να δώσει και το χεράκι που κόβει για να πάρει, συνοψίζει απόλυτα την  ηθική και πνευματική  μας φτώχεια... Θεωρούμε ότι δικαιούμαστε τα πάντα, γιατί έτσι... Χρησιμοποιούμε τη φύση για την πάρτη μας γιατί έτσι... Παίρνουμε χωρίς σκέψη για τους άλλους, παίρνουμε χωρίς ευγνωμοσύνη, παίρνουμε χωρίς φειδώ, παίρνουμε χωρίς μέτρο. Παίρνουμε, παίρνουμε, παίρνουμε....
Η κυρία Ε. έφυγε από τη ζωή πριν λίγο χρόνια. Το έμαθα μετά από αρκετό καιρό, καθώς με την αποξένωση που έχουμε στις γειτονιές των πόλεων, δεν ξέρουμε   πια ποιος ζει και ποιος πεθαίνει δίπλα μας.  Πέθανε εν μέσω της ‘κρίσης’, που όμως συναισθηματικά δεν την άγγιξε γιατί η ίδια είχε περάσει πολύ δυσκολότερα ιστορικά γεγονότα και είχε μάθει να κρατά πάντα το χαμόγελο και την πίστη της που τόσο αγαπούσε. Όπως και την ομορφιά που υπηρέτησε. Έφυγε μαζί με μια γενιά, που είχε αξίες και έναν πνευματικό πλούτο που θα δυσκολευτούμε πολύ να ξανα-αποκτήσουμε.  Οι τριανταφυλλιές της, αποδεκατισμένες πια,  έχουν απομείνει να την θυμίζουν στα ελάχιστα άτομα που έτυχε να γνωρίζουμε πώς προέκυψαν. Όλοι οι υπόλοιποι, μαζί με τα παιδιά του σχολείου, συνεχίζουν να τις αγνοούν, προχωρώντας στον ρου της ζωής θεωρώντας δεδομένο ότι κάποια πράγματα γύρω τους  απλά υπάρχουν. Χωρίς να  σκεφτόμαστε ποτέ ότι και για το παραμικρό κάποιος δούλεψε, κάποιος έβαλε το χεράκι του…
Πρεκατέ Βικτωρία, 26/4/2019, brightplanet.blogspot.gr 

Όταν ο εθισμός στην Νέα Εποχή μπορεί να γίνει επικίνδυνος για την ψυχική υγεία

Το παρόν αφορά κυρίως στην βλαβερή εθιστική ενασχόληση με πνευματιστικά κινήματα, κυρίως της Νέας εποχής, αλλά μπορεί να επεκταθεί σε οποιαδήποτε θρησκεία επιτρέπει να χρησιμοποιηθεί από τους ακόλουθους της με αντίστοιχο τρόπο. Το πρόβλημα βεβαίως προκύπτει όταν η πνευματική ενασχόληση γίνεται με σκοπό να αποφευχθούν επώδυνα συναισθήματα, προβλήματα του παρόντος, ανάληψη ευθύνης για τη ζωή μας, ή για να τονωθεί μία πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση. Ειδικά το κίνημα της Νέας Εποχής με όλες τις διακηρύξεις της για τους ‘πολεμιστές του φωτός’ που θα φέρουν τη ‘Νέα Γη’ μπορεί να προσφέρει μεγάλη τόνωση στο εγώ ενός βαθιά ανασφάλειες ατόμου. Οι οικείοι που δεν βλέπουν αυτή την ιδιότητα είναι επειδή δεν 'είναι συντονισμένοι με το φως'. Έτσι το άτομο διατηρεί την αίσθηση της ανωτερότητας. Αυτή η κατάσταση μπορεί να γίνει επικίνδυνη, να φτάσει ακόμη και σε μεγαλομανιακό παραλήρημα. Ταυτόχρονα, το άτομο παρουσιάζει μεγάλες αντιστάσεις να δεχτεί αμφισβήτηση σε αυτό τον τρόπο σκέψης, καθώς θεωρεί ότι οι άλλοι είναι' ελεγχόμενοι' και δεν ανήκουν στο ‘φως’, όπως εκείνο. .Δυστυχώς στη Νέα εποχή δεν υπάρχουν δάσκαλοι που εύκολα θα αποθαρρύνουν αυτή τη αίσθηση του ‘ξεχωριστού’ και της έπαρσης όντας οι ίδιοι μέρος της. Παρακολούθησα το κίνημα της νέας εποχής για αρκετά χρόνια κι είχε πολλά θετικά εργαλεία να μου προσφέρει, ειδικά στον τομέα της αυτοβοήθειας. Προσωπικά ήταν η γέφυρα που με οδήγησε από την αθεϊα στην Ορθοδοξία. Βλέπω όμως στο χώρο πολλά άτομα σε πλήρη σύγχυση και διακρίνω πολλές διδασκαλίες με ύπουλο κι επικίνδυνο περιεχόμενο. Διδασκαλίες που φαίνονται να είναι ψευδο-θετική σκέψη, στην πράξη όμως οδηγούν τους ακολούθους τους στην απόγνωση.

Η μεγαλομανία αυτή που προωθείται συνειδητά από αρκετούς ‘δασκάλους’ (πολύ ελκυστική για ανασφαλή άτομα) μπορεί να είναι καταστροφική για την ποιότητα της καθημερινότητας ης ζωής των ακόλουθων, αλλά και την ψυχική τους ισορροπία. Όταν όλη τους η ενέργεια ξοδεύεται για να συνδεθούν με το Σύμπαν ή σε υπερβατικό διαλογισμό, παραμελείται η καθημερινότητα και οι ανάγκες της. Το άτομο έχει πιο σημαντικά πράγματα να κάνει από το να καθαρίζει το σπίτι του. να εργάζεται σε μία ρουτινιάρικη δουλειά ή να επενδύει σε καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις με πεζά άτομα. Τι να του κάνουν όλα αυτά όταν μπορεί να ταξιδεύει στα πέρατα του Σύμπαντος; Σιγά σιγά όμως απομονώνεται, αποκόπτεται από το κοινωνικό του περιβάλλον και η ζωή του συρρικνώνεται. Το μόνο που τον απασχολεί είναι τα μηνύματα από το υπερπέραν και η υπεράνω ‘εργασία του φωτός’ που κανείς δεν καταλαβαίνει. Δε λέω ότι οι διαλογισμοί κι οι προσευχές δεν έχουν θετικό αντίκτυπο. Όμως περισσότερο σημαντικό (και πνευματικά)  είναι μια ισορροπημένη γήινη ζωή. Όσο πιο μεγαλειώδη είναι αυτά που επιδιώκονται, τόσο πιο οδυνηρό το γκρεμοτσάκισμα στην πραγματικότητα. Φράσεις τύπου ‘η αποστολή της ψυχής σου’, ‘στόχευε μέχρι τα άστρα και παραπέρα’, ‘δεν είναι υπάρχει όριο μέχρι πού μπορείς να φτάσεις’, ‘μπορείς να έχεις ό,τι θέλεις αρκεί να το πιστέψεις’, ‘είστε οι απεσταλμένοι του φωτός στη Νέα Γη’ κ.ο.κ.  μπορεί να αποτελούν τροφή για όλων των ειδών ιδεασμούς και σε άτομα με προδιάθεση, μπορεί να συνεισφέρουν στην ψύχωση.
Το χαρακτηριστικό με το κίνημα της Νέας Εποχής είναι ότι, ενώ ξεκινά από τη θετική σκέψη που είναι χρήσιμη, δε βάζει όριο! Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός και καμία ταπεινότητα. Οι ακόλουθοί του νομίζουν ότι επικοινωνούν με τις ‘ανώτερες δυνάμεις του φωτός’ ή  ότι θεραπεύουν άλλους από καρκίνο.  Φαντάζομαι ότι η ταπεινότητα δε πουλάει και η νέα εποχή σαφώς αναζητεί οπαδούς -πελάτες. Δεν είναι τυχαίο που η ορθόδοξη παράδοση βάζει την ταπεινότητα ως πρώτο ζητούμενο στην πνευματική ζωή κι εργασία. Δίνει πολύ συγκεκριμένους κανόνες και πλαίσιο για το πώς θα γίνει αυτή η εργασία. Σίγουρα πάντα με ταπείνωση. Η ταπεινότητα δεν υπάρχει ως έννοια πουθενά στη νέα εποχή. Τυχαίο;
Άλλες προβληματικές στάσεις που προτείνει η Νέα Εποχή είναι για παράδειγμα η κατάκριση για την ‘ενέργεια’ των άλλων. ‘Μείνε μακριά από άτομα με αρνητική ενέργεια’ είναι πια η νέα καραμέλα, χωρίς βέβαια να σου λέει να εξετάσεις κι εσύ τη δική σου ενέργεια για να δεις πόσο αρνητική είναι. Δεν υποστηρίζω ότι πρέπει υποχρεωτικά να ‘λουστούμε’ άτομα με τα οποία δε νιώθουμε άνετα, όμως υπάρχει μια υπεροψία  σε αυτό και μπορεί η κατάχρησή του να οδηγήσει σε απομόνωση ή και σε ακραίες περιπτώσεις σε παράνοια. Το άτομο μπορεί να αρχίσει να φαντάζεται ότι οι άλλοι του στέλνουν αρνητική ενέργεια, ότι του ρουφάνε ενέργεια κλπ. Όχι ότι αυτά δε συμβαίνουν, αλλά όταν γίνεται εμμονή, φοβία ή αποφυγή, εκεί αρχίζει αυτή η ‘ενεργειακή’ προσέγγιση να γίνεται προβληματική.
Άλλη προβληματική στάση είναι η εξάρτηση από τους διαφόρων ειδών διδασκάλους ή γκουρού. Οφείλω να πω ότι τη στάση αυτή συναντάται συχνά και σε στην ορθόδοξη ζωή. Το θέμα είναι πότε η εξάρτηση από τον πνευματικό ξεφεύγει από τα όρια της  ποιμαντικής φροντίδας και γίνεται ένας τρόπος για να αποφύγει το άτομο να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του. Τότε τρέχει από γκουρού σε γκουρού περιμένοντας να βρεθεί ο ιδανικός που θα του λύσει το πρόβλημά του. Όπως επίσης είναι κι η εμμονή να γνωρίζει ή να προβλέψει το μέλλον (και άρα να το ελέγξει). Διαβάζει ‘σημάδια’ παντού, πιστεύει ‘διορατικές’ προβλέψεις, λαμβάνει συνεχώς ‘μηνύματα από το Σύμπαν’. Και πάλι, όχι ότι αυτά δε μπορούν να συμβούν. Αλλά όχι όλη η ζωή να περιστρέφεται γύρω από αυτά. Οι διορατικές προβλέψεις ειδικά είναι μεγάλη παγίδα. Σπάνια είναι ακριβείς, αλλά ακόμη κι αν είναι, μπορεί η προβλεπόμενη έκβαση να μην είναι η σωστή επιλογή! Το ότι ‘είδε’ κάποιος ότι π.χ. θα παντρευτείς τον τάδε, δε σημαίνει ότι είναι και το κατάλληλο άτομο!  Μπορεί να το κάνεις επειδή στο είπαν, αλλά δε σημαίνει ότι είναι και η καλύτερη επιλογή. Είναι βασικό πνευματικό μάθημα στη ζωή όλων μας να μαθαίνουμε να κάνουμε τις δικές μας επιλογές και να παίρνουμε σοφές -κι όχι εγωιστικές ή φοβισμένες αποφάσεις. Αυτή η ικανότητα δε μπορεί να ακονιστεί, αν βασιζόμαστε στις ‘προβλέψεις’ (ή ‘προφητείες’, όπως λέγονται!). Και πάλι δεν είναι τυχαίο, που η Ορθοδοξία αντιτίθεται στη  μελλοντολογία. Πέρα από την καλλιέργεια πίστης,  χρειάζεται και η ανάπτυξη της κρίσης του ατόμου ως ελεύθερου κι αυτόβουλου όντος. Η προσέγγιση της Ορθοδοξίας παρατηρώ ότι προσέχει πάρα πολύ αυτά τα θέματα, ακριβώς ίσως επειδή γνωρίζει τους κινδύνους που κρύβονται από την άλογη χρήση της πνευματικότητας, και βοηθά να καλλιεργηθεί η πνευματικότητα με ένα τρόπο που είναι προσγειωμένος κι ισορροπημένος.
Τα θεμέλια της Ορθόδοξης πνευματικής ζωής, όπως τα καταλαβαίνω, είναι η μετάνοια, η εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Παλαιότερα δεν είχα καταλάβει την αξία τους. Βέβαια δε φαίνονται τόσο φανταχτερά, όπως η πνευματική πρακτική  της Νέας Εποχής που βασίζεται σε μεγαλειώδεις διαλογισμούς για τη ‘Νέα Γη’ δίνοντας την αίσθηση στο άτομο ότι επιτελεί κάποιο σωτήριο έργο για τον πλανήτη. Και πάλι δε λέω ότι η θετική συγκεντρωμένη σκέψη για κάποιο καλό σκοπό είναι ανώφελη ή ανούσια. Αλλά είναι ένα απλά λιθαράκι. Δεν είναι το κοσμοσωτήριο έργο που παρουσιάζουν οι δάσκαλοι της νέας εποχής εθίζοντας τους ακολούθους τους  σε ένα ρόλο από τον οποίο πολύ δύσκολα μπορεί να ξεφύγουν. Η εξομολόγηση και η Θεία Κοινωνία μπορεί να μη φαίνονται φανταχτερά, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολα ή τετριμμένα -αν γίνουν σωστά. Οι μεγαλειώδεις διαλογισμοί είναι πολύ πιο εύκολοι! Ποιο προχωρά λοιπόν το άτομο περισσότερο στο πνευματικό μονοπάτι μένει απλά να το δει ο καθένας μόνος του στην πράξη. Έχει σημασία που η Ορθόδοξη πνευματικότητα επιμένει να γίνουν αυτά τα πρώτα βήματα σωστά και μετά να προχωρήσει κανείς περισσότερο-αν κληθεί.
Η Νέα Εποχή όμως ενθαρρύνει αμέσως στον πιο άσχετο  αναγνώστη να ξεκινήσει μεγαλεπίβολους διαλογισμούς ή επικοινωνίες με ‘ανώτερες δυνάμεις’. Εκεί αρχίζει και γίνεται επικίνδυνο. Το άτομο ανοίγεται σε ‘υπερβατικές εμπειρίες’, ‘μηνύματα’, ‘οπτασίες’ και ‘επικοινωνίες’, όμως πόσες από αυτές προέρχονται από καθαρή πηγή; Στην πλειοψηφία όχι. Όλων των ειδών οι αρνητικές ή δαιμονικές ενέργειες ή ακόμη και βαθύτερα τραυματισμένα τμήματα του εγώ παρουσιάζονται ως φωτεινές ή αγγελικές δυνάμεις, που έχουν βαρυσήμαντα ‘μηνύματα’ για το άτομο. Είναι τραγικό να βλέπεις ανθρώπους να τους παίζει κανονικά ο πονηρός με ‘καθοδηγήσεις’ και ‘μηνύματα’  που  είναι πολύ βλαβερά για τους ίδιους, όμως εκείνοι δε το βλέπουν. Αν έμπαιναν στον κόπο να αναλύσουν λίγο αυτά τα μηνύματα, θα έβλεπαν ότι μπάζουν νερά από παντού. Αντιβαίνουν στην κοινή λογική. Αντιβαίνουν στην προσωπική τους λογική. Έχουν στο παρελθόν αποβεί ζημιογόνα. Όμως το άτομο βρίσκει και πάλι  μια μεταφυσική δικαιολογία  και συνεχίζει! Του είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει από την κατάσταση αυτή. Λένε ‘δεν ήταν για να γίνει’, ή ‘ ήταν για να δοκιμαστώ’ κα συνεχίζουν μια από τα ίδια. Σε ακραίες περιπτώσεις, αυτές οι ‘καθοδηγήσεις’ μπορεί να οδηγήσουν το άτομο ακόμη και στην αυτοκτονία (πάντα με τη δικαιολογία ότι θα πάει ‘προς το φως’!). Η ύποπτη πηγή αυτών των καθοδηγήσεων φαίνεται από το γεγονός ότι δεν είναι ρεαλιστικές και σαμποτάρουν το καλό του ατόμου. Οποιοσδήποτε τρίτος προσπαθήσει να πει κάποια καλοπροαίρετη συμβουλή για να βοηθήσει το άτομο συναντά ανυπέρβλητη αντίσταση. Το άτομο απορρίπτει όλες τις συμβουλές, π.χ. να ζητήσει ιατρική βοήθεια, και ξαναγυρνά στις μεταφυσικές αναζητήσεις κι ‘εσωτερικές καθοδηγήσεις’ οι οποίες τον σπρώχνουν όλο και μακριά προς την απομόνωση και παράνοια. Σε ακραίες περιπτώσεις το άτομο, όχι μόνο δεν ακούει κανέναν, αλλά γίνεται και σαρκαστικό ή επιθετικό προς όποιον προσπαθεί να το βοηθήσει.
Ακόμη και οι άγιοι είχαν ξεγελαστεί από τα πονηρά πνεύματα, μου είχε πει η Γερόντισσα κι είχε δίκιο. Η υπόθεση της ‘επικοινωνίας’ με  ανώτερες δυνάμεις δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Δεν λέω ότι δε μπορεί να γίνει αλλά υπάρχει ένας ολόκληρος αόρατος κόσμος εκεί έξω  και θέλει πολλή μεγάλη προσοχή, ποιες δυνάμεις θα έλξει κανείς όταν νομίζει ότι επικοινωνεί με αγγέλους κλπ. Για να παίρνουμε αποφάσεις μας έχει δοθεί η διαίσθηση και η λογική αλλά και η επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους. Ταπεινά και απλά. Μας έχει δοθεί η κρίση μας για να επιλύουμε τα καθημερινά προβλήματα της ζωής μας και να μη ψάχνουμε με σχεδόν ψυχωτικό τρόπο να βρίσκουμε ένα μεταφυσικό νόημα σε όλα. Ίσως έχει ο άνθρωπος την ανάγκη να νιώσει μέρος κάποιας μυθικής, υπερβατικής δόξας. Ίσως αυτή την ανάγκη εκμεταλλεύεται η Νέα Εποχή κι όλοι εκείνοι που πουλούν πνευματικότητα σε κόσμο που έχει χάσει το δρόμο του. ‘Όμως ίσως τελικά η πνευματική δόξα περνά από μια απλή, ταπεινή, γήινη ζωή, όπου θα μπορέσουμε να εφαρμόσουμε τις προσταγές της δικής μας θρησκευτικής παράδοσης της Ορθοδοξίας. Στην πράξη είναι πολύ πιο δύσκολο από όσο ακούγεται. Αλλιώς θα φαινόμαστε σαν την κυρία που είχα δει στο Glastonbury με το μακρύ φόρεμα και χιτώνιο, τύπου κέλτισσας πριγκίπισσας/ιέρειας του μυθικού Άβαλον, στην πράξη όμως τα μαλλιά της ήταν αχτένιστα, το περπάτημά της ταραγμένο και το βλέμμα της αγριεμένο.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 4/3/2019

Ανθεκτική αυτοεκτίμηση δεν μπορεί να υπάρξει στην αθεϊα

Ασχολούμαι με την ανάπτυξη αυτό-εκτίμησης στα παιδιά, εδώ και πάνω από 10 χρόνια και θεωρητικά και εμπειρικά. Όταν πρωτοκεδόθηκε το βιβλίο μου ‘Πρόγραμμα αυτό-εκτίμησης για παιδιά’ ο στόχος ήταν να μάθουν τα ίδια τα παιδιά να στηρίζουν τον εαυτό τους, να διαχειρίζονται εσωτερικά τις κριτικές γονέων-εκπαιδευτικών-συμμαθητών με τρόπο που να μην επηρεάζει την αυταξία τους. Από την ανατροφοδότηση που είχα από άτομα που διάβασαν το βιβλίο, πολλοί ωφελήθηκαν. Άλλοι όμως το είδαν αποσπασματικά. Τα ‘μπλοκ των μαμάδων’ επέλεξαν να δουν μόνο τον έπαινο προς το δικό τους παιδί  και παρέβλεψαν ότι πραγματική αυτοεκτίμηση σημαίνει να μπορώ να επαινώ και τον άλλον. Εξάλλου πώς θα ήσαν οι ίδιες ξεχωριστές, αν το παιδί τους δεν είναι ανώτερο από τα υπόλοιπα; Επίσης στο βιβλίο υπάρχει ειδική παράγραφος για τη σημασία της πνευματικής ζωής στην αυτοεκτίμηση, όψη που  πολλοί στο χώρο της ψυχολογίας όχι μόνο  παραβλέπουν αλλά και χλευάζουν.
Προσωπικά ύστερα από δεκαετίες αναζήτησης έχω καταλήξει ότι ανθεκτική αυτοεκτίμηση δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο μέσα από την πνευματική ζωή. Για τους εξής λόγους.

1)Η απώτερη αυτοεκτίμηση ανάγεται στο ότι ο άνθρωπος είναι εικόνα Θεού. Πώς όμως θα πιστέψεις ότι είσαι εικόνα Θεού, αν δε πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός; Ναι, πιστεύεις ότι ενσαρκώνεις πολλές αρετές, ιδανικές αξίες. Κατανοητό. Όμως καθώς ο Θεός είναι η πηγή όλων  αυτών των θετικών αξιών βοηθά πολύ να γνωρίζουμε ότι έχουμε αδιάρρηκτη σύνδεση με αυτήν την πηγή.
2)Να διευκρινίσω ότι δε λέω ότι η αυτοεκτίμηση στην αθεϊα είναι αδύνατη. Κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο. Λέω ότι δεν μπορεί να είναι το ίδιο ανθεκτική αν δεν υπάρχει το πνευματικό υπόβαθρο. Βεβαίως η αυτοεκτίμηση καλλιεργείται αν υπάρχει ένα υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον. Και προσωπική δουλειά στην ενήλικη ζωή. Και αυτογνωσία. Και αυτό-έπαινος. Συμφωνούμε σε όλα αυτά, όλες αυτές οι προσεγγίσεις της σύγχρονης ψυχολογίας βοηθούν στην καλλιέργεια της αυτό-εκτίμησης κι είναι πολύ σημαντικές. Έλα όμως, που η ζωή μπορεί να είναι γεμάτη πισωγυρίσματα!Εκεί που νόμιζες ότι έχτισες την αυτό-εκτίμησή σου σαν γυναίκα έρχεται ξαφνικά η συνειδητοποίηση ότι ο άντρας σου σε απατούσε χρόνια και το οικοδόμημά σου διαλύεται. Εκεί που νόμιζες ότι στέκεσαι στα πόδια σου έρχεται μια ξαφνική οικονομική καταστροφή και το κοινωνικό στίγμα που την ακολουθεί και σκέφτεσαι να αυτοκτονήσεις. Εκεί που έχεις γεμίσει το facebook με κλισέ θετικής σκέψης. βλέπεις ότι φτάνεις στην τρίτη ηλικία χωρίς ουσιαστικούς φίλους κι ο φόβος σε κυριεύει.
Η πνευματική ζωή είναι που θα σε βοηθήσει να μείνεις ανέπαφος από όλα αυτά, γιατί σε βοηθά να πάρεις δύναμη από μια Δύναμη που είναι ΜΕΣΑ σε εσένα, αλλά δεν προέρχεται ΑΠΟ εσένα. Αυτή είναι η βασική διαφορά με την αυτοεκτίμηση της αθεϊας. Ακουμπάμε στη Δύναμη που  είναι ΕΞΩ από εμάς για να έρθει ΣΕ εμάς. Αν μείνουμε μόνο στις δικές μας δυνάμεις, γνωρίζουμε πολύ καλά (κι ας μη το παραδεχόμαστε), ότι κάποιες αντιξοότητες της ζωής δε θα μπορούσαμε να τις αντιμετωπίσουμε.

3)Η πίστη στο Θεό εμπεριέχει την έννοια της Πρόνοιας. Η παραμέληση είναι από τις βασικές αιτίες μείωσης της αυτοεκτίμησης. Ξαναλέω ότι η αυτοεκτίμηση δεν είναι κάτι σταθερό και ακίνητο σε όλη τη ζωή. Ανεβαίνει, καλλιεργείται αλλά και δοκιμάζεται. Η φροντίδα του εαυτού είναι από τις βασικές διαστάσεις στην αυτοεκτίμηση. Τι συμβαίνει όμως όταν το άτομο δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του;   Είτε σωματικά (π.χ. υπερήλικες, ασθενείς) είτε γιατί δεν μπορεί να ελέγξει τις συνθήκες του περιβάλλοντός του. Εκεί μόνο η πίστη στη Θεία Πρόνοια μπορεί να βοηθήσει. Όσοι έχουν καθαρή τη συνείδησή τους, το πιστεύουν ότι θα τη λάβουν. Όσοι μέσα στην αθεϊα τους πιστεύουν ότι είναι μοναχικοί κόκκοι σκόνης μέσα σε ένα χαοτικό παγερό σύμπαν, όπου τα πάντα συμβαίνουν από τύχη, φοβούνται... Η αυτοεκτίμηση δεν μπορεί να καλλιεργηθεί σε συνθήκες εσωτερικής μοναξιάς και φόβου. Όταν γνωρίζεις ότι υπάρχει Κάποιος που σε παρακολουθεί, που σε νοιάζεται, που σε φροντίζει-έστω και αν δοκιμάζεσαι, τότε νιώθεις φροντισμένος ως άξιο παιδί του Θεού.

Λένε ότι η Εκκλησία προωθεί την ενοχή κι όχι την αυτοεκτίμηση. Βεβαίως υπάρχουν εκείνοι οι παλιομοδίτες ιερείς και πνευματικοί που επικεντρώνουν στην  ‘αμαρτωλότητα’ και την ενοχή. Υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι, επιεικείς, με κατανόηση και συμπόνοια και συγχωρητικότητα. Στην πραγματικότητα  η ενοχή μέσα στην πίστη μας ξεπερνιέται μέσω της εξομολογήσεως, πολύ πιο εύκολα ίσως από ότι στην ψυχοθεραπεία. Για να αναφέρω επίσης και το άλλο, ότι υπάρχουν πολλοί ψυχοθεραπευτές που είναι πολύ πιο κριτικοί από ότι οι πνευματικοί, με ένα πολύ πιο έμμεσο, περίπλοκο και άρα πιο ύπουλο τρόπο. Τουλάχιστον στην Εκκλησία ξέρεις τι να περιμένεις. Ξέρεις τι είναι αποδεκτό και τι όχι. Με τον ψυχοθεραπευτή που εμμέσως πλην σαφώς και με αδιαόρατη ειρωνική παντογνωσία θα σε κατακρίνει ως ‘εξαρτητικό’ επειδή π.χ. μένεις στην ίδια πολυκατοικία με την οικογένειά σου, είναι πολύ πιο δύσκολο να αμυνθείς εσωτερικά. Όποιος έχει ακουμπήσει έστω και λίγο την πνευματική ζωή, καταλαβαίνει αμέσως τα οφέλη της. Όσοι είναι φύση και θέση αρνητικοί (αλλά κατά τα άλλα ‘ανοιχτόμυαλοι΄ κι ‘εναντίον των προκαταλήψεων’), αρκούνται στα αποθέματα του εαυτού τους μέχρι, ίσως, κάποια μέρα να καταλάβουν τι χάνουν...
Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 15/1/2019

Να προσευχηθούμε να βγάλουν τη νύχτα...

Street work προχθές βράδυ. 'Ωρα 11μμ, βροχή, 3 βαθμοί Κελσίου. Μοιράσαμε ζεστό τσάι, φαγητό, υπνόσακους. Κάθε φορά που κάνω street work σοκάρομαι. Δεν συνηθίζεται αυτό το πράγμα. Δεν πρέπει να συνηθιστεί. Σε μία πρώτη γύρα, Αιόλου, Ερμού, Σταδίου τουλάχιστον 50 άστεγοι. Ναι κοιμήθηκαν έξω τη χθεσινή και προχθεσινή νύχτα. Αγκαλιά με τη 'Σοφία'...Μου είναι ακατανόητο πως υπάρχουν ακόμη τόσοι άστεγοι. Ακόμη πιο ακατανόητο πως αντέχουν. Ή μπορεί και να μην αντέχουν. Αν καταφέρουν τελικά να τους πάρει ο ύπνος, ίσως βυθιστούν σε αυτόν για πάντα. Την άλλη μέρα θα τους βρουν κοκκαλωμένους κι εσείς κι εγώ δε πρόκειται να ακούσουμε απολύτως τίποτα. Ούτε το '12, ούτε τώρα, δεν ακούμε απολύτως τίποτα. Δεν ξέρω πόσοι άστεγοι έχουν χαθεί...
Εμείς οι εθελοντές, εν κινήσει, μέσα σε δύο ώρες είχαμε παγώσει. Εκείνοι πως αντέχουν; Αναλογίστηκα φωναχτά. Συνηθίζουν, απάντησε ένας συνεθελοντής. Όμως αυτό το πράγμα δε συνηθίζεται. Ίσως εμείς συνηθίζουμε τη θέα του και δε μας κάνει καμία αίσθηση πια. Το ολονυχτίς κρύο όμως δεν συνηθίζεται!
Είδα έναν άντρα ξαπλωμένο κατευθείαν στο πλακάκι χωρίς καθόλου υπόστρωμα να αγκομαχά. Είδα μία γυναίκα με τα ρούχα της τυλιγμένη μόνο να κάθεται μόνη σε ένα μαρμάρινο σκαλοπάτι, περιμένοντας να περάσει η νύχτα. Τις κουβέρτες της τις είχαν πάρει και μας είπε ότι η θερμαινόμενη αίθουσα του δήμου ήταν γεμάτη και δεν μπόρεσε να μείνει εκεί. Είδα ένα άνθρωπο μοναχό σε νέα παράπηγμα να τρώει με λαιμαργία κι ανακούφιση το φαγητό που του δώσαμε, γιατί εκτός από το κρύο είχε πεθάνει στην πείνα. Είδα ένα πολύ νεαρό αδύνατο αγόρι που δε μιλούσε καθόλου ελληνικά να ζητά φαγητό και υπνόσακο με τον τρόμο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Τον τρόμο του να είσαι μόνος κι έρημος σε μία ξένη ήπειρο που κανείς δε μιλά τη γλώσσα σου και όχι, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα ήξερε πού να απευθυνθεί σε περίπτωση ανάγκης. Είδα ένα άλλο αλλοδαπό παλικάρι κάτω από μία και μοναδική κουβέρτα σε ένα και μοναδικό στέκι χωρίς άλλους γύρω του. Είδα άλλα δύο νεαρά παιδιά που έσπασε ένα χαμόγελο στα παγωμένα πρόσωπά τους όταν τους μίλησα λίγα αραβικά και κάναμε ένα μικρό αστείο για το πόσο δύσκολη είναι η γλώσσα. Κάποιος τους έδωσε λίγη σημασία κάποιος τους είδε σαν ανθρώπους. Και είδα μία υπερήλικη γιαγιά να μου λέει ‘κρύο δε λες τίποτα, δε μπορούμε να κοιμηθούμε από το κρύο’.  Βασικά είναι σωστό να μην μπορείς να κοιμηθείς από το κρύο, γιατί ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να κοιμηθείς σε αυτό το κρύο. Ο πιο ύπουλος θάνατος είναι από υποθερμία. Βυθίζεσαι σε αυτόν και δεν ξυπνάς ποτέ. Μας το ‘χουν πει και στην ορειβασία: Αν χαθείτε στο κρύο, συνεχίσετε να περπατάτε- Μην κοιμηθείτε!

Κι όμως και χθες και σήμερα έπεσαν να κοιμηθούν. Πόσοι ξημέρωσαν δε γνωρίζω κι ούτε θα το μάθουμε. Ήταν άνδρες και γυναίκες. Νέοι και γέροι. Έλληνες και αλλοδαποί. Τοξικο-εξαρτημένοι και μη. Για όσους βιαστούν να κατακρίνουν ότι αυτοί που είναι έξω θέλουν και μένουν, θα πω μόνο τα εξής. Κανείς δε θέλει να μείνει έξω με τέτοιο κρύο-κανείς. Κάτσε εσύ έξω ακίνητος για πέντε λεπτά και πες μου. Οι αίθουσες ήταν γεμάτες (πιο καμμένη λέξη από την 'αλληλεγγύη' δεν υπάρχει πια!). Αν φύγουν θα χάσουν και τα πράγματα και το στέκι τους. Ίσως και την ομάδα τους. Κι έπειτα σε ένα κόσμο που δεν δίνει δεκάρα, που ξυπνούν το πρωί και δεν έχουν τίποτα να κάνουν και τίποτα να περιμένουν, ναι, κάποιοι θα παραιτηθούν από το να παλέψουν για μία ακόμη νύχτα να μείνουν στη ζωή. Ποιο το κίνητρο; Μόνο μέσα από την ανθρώπινη επαφή, μόνο αν κάποιος τους δώσει αξία με το τους δώσει σημασία κι αυτό που λέμε ανθρώπινη αγάπη και λίγη ελπίδα, μόνο τότε ίσως ξαναβρούν το κίνητρο για να κάνουν την προσπάθεια να επιβιώσουν για μια ακόμα νύχτα. Αυτό είναι που λείπει.

Δεν συνηθίζεται αυτό το πράγμα. Η μόνη συνήθεια που βλέπω εγώ είναι αυτή της αδιαφορίας και της αποξένωσης. Οι άστεγοι αποτέλεσμα της. Δεν είναι θέμα μόνο να χτίσουμε περισσότερους ξενώνες, αν και αυτές τις μέρες είναι απαραίτητοι. Είναι όλος ο χρόνος που αφιερώνουμε σε ανόητα πράγματα, ο οποίος στερείται από τον χρόνο που θα έπρεπε να αφιερώσουμε για το ανθρώπινο ενδιαφέρον. Όσο πιο πολύ χρόνο αφιερώνουμε σε ανόητα πράγματα, τόσο πιο πολύ θα τον στερούμε από την αναγκαία καλλιέργεια ενδιαφέροντος του ενός προς τον άλλον. Τόσο πιο πολύ τα ορατά αποτελέσματα αυτής αποξένωσης, άστεγοι, εγκαταλελειμμένοι ασθενείς σε νοσοκομεία θα πολλαπλασιάζονται. Η αδιαφορία είναι η μόνη συνήθεια εδώ. Το ότι βλέπεις πια τους άστεγους σαν μέρος του φολκλόρ της Αθήνας. Να, εδώ είναι η Ακρόπολη, εδώ τα γκράφιτι, εδώ οι άστεγοι που έχουν κοκαλώσει από το κρύο κι εδώ το σουβλάκι του Μπάμπη.  Μακάρι να συνηθιζόταν κια το κρύο τόσο εύκολα.

Υ.Γ.  Παρεπιπτόντως, όλα αυτά σε ένα Μοναστηράκι-Θησείο φίσκα από κόσμο που περπατούσε γύρω γύρω και διασκέδαζε στα μαγαζιά. Κοπελίτσες με μίνι, βαμμένες, να αλαλάζουν γελώντας ‘Τι κρύο είναι αυτό γ...την τρέλα μου’. Πράγματι. Ο  άλλος δίπλα πέθαινε  από το κρύο-στην κυριολεξία.  Όταν λένε ότι η χειρότερη μοναξιά είναι όταν είσαι ανάμεσα σε άλλους, μάλλον αυτό εννοούν. Δεν μπορώ να φανταστώ πιο παρανοϊκό σκηνικό. Φαίνεται τόσο φυσιολογικό στους άλλους ή  εγώ δεν καταλαβαίνω κάτι;

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 7/1/2019


Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org