Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμαστε;

Με συμπόνια (και σοκ) παρακολούθησα το χθεσινό ρεπορτάζ των «Νέων Φακέλων» του ΣΚΑΙ για την ανεργία. Με θάρρος και παραδειγματική ειλικρίνεια μίλησαν, συμπολίτες μας, άνθρωποι όπως εσείς κι εγώ, από καθ’ όλα «καλές» οικογένειες, με σπουδές και πτυχία, οι οποίοι βρέθηκαν ξαφνικά στο δρόμο. Άκουσα την αγωνία ενός ανώνυμου καλούντα σε τηλεφωνική γραμμή, απελπισμένος να βρει δουλειά, καθώς οι ατελείωτες κενές μέρες, μπροστά στην τηλεόραση, του έγιναν αβάσταχτες…

Συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά πόσο ριζικά και πόσο ραγδαία, αλλάζουν πολλά κοινωνικά δεδομένα και στάσεις-νοοτροπίες στη χώρα μας- μαζί με τις οικονομικές αλλαγές…Θαύμασα το θάρρος των ανθρώπων, που βγήκαν το πρόσωπο με φανερό να μιλήσουν, θρυμματίζοντας το ταμπού, το στίγμα και το φόβο, γύρω από αυτό που τείνει να θεωρείται ως «αποτυχία», ως «καταστροφή». Αναρωτήθηκα κατά πόσον το θάρρος αυτών των ανθρώπων θα κινητοποιήσει τη συμπόνια, που πιστεύω ότι έχουμε αρκετή σαν λαός… Κατά πόσον η συμπόνια μας θα ξεπεράσει το φόβο, την υποκρισία και την ειδωλολατρεία, που για χρόνια, στα χρόνια της εύκολης αφθονίας, μηρυκάζαμε, κοκορευόμενοι στους φίλους μας ποιος έχει το μεγαλύτερο 4Χ4 για να κυκλοφορεί στο κέντρο της Αθήνας και ποιος βγάζει την κοπέλα του στα πιο καλά μαγαζιά…
Πάνε αυτά.
Πιστεύω ότι η συμπόνια μας είναι αρκετή για να γίνουμε, μέσα από την κρίση, νέοι άνθρωποι, γιατί θα γίνουμε νέοι συν-άνθρωποιΗ κρίση δεν αλλάζει μόνο εκείνους που χάνουν τη δουλειά τους και μένουν στο δρόμο. Αλλάζει κι όλους εμάς τους υπολοίπους, Οι οποίοι βλέπουμε και λέμε «Αρκετά. Ο συνάνθρωπος είναι πιο σημαντικός από το φόβο μου».

Ακούγοντας τα λεγόμενά τους, επίσης προβληματίστηκα για την έλλειψη προετοιμασίας που έχουμε όλοι, μικροί, μεγάλοι για να αντιμετωπίσουμε μια προσωπική κρίση-είτε αυτό σημαίνει απώλεια εργασίας, διαζύγιο, ή κάποια άλλη μεγάλη αλλαγή… Η οικονομική κρίση οδηγεί με τη σειρά της πολλούς ανθρώπους να περάσουν βαθύτατες προσωπικές, υπαρξιακές, ψυχολογικές ή και πνευματικές δοκιμασίες- κρίσεις σε κάθε επίπεδο της ύπαρξής τους. Αν τις διαχειριστούν σωστά, τα οφέλη μπορεί να είναι εκπληκτικά και μοναδικά, αν και η διαδικασία μετάβασης ιδιαίτερα επώδυνη. Αναφέρεται πολλές φορές πώς στη σημερινή κοινωνία εκείνος που χάνει τη δουλειά του, νιώθει ότι χάνει την ταυτότητά του, το σκοπό ύπαρξής του, τη ρουτίνα του, τις επαφές του, το κοινωνικό του στάτους, τους «φίλους» και συχνά και την οικογένειά του. Δεν είναι λίγοι οι γάμοι οι διαλύονται μετά από ανεργία του συζύγου, ή επειδή η σχέση δεν ήταν ιδιαίτερα ανιδιοτελής και αυθεντική ευθύς εξαρχής. Ειδικά το ανδρικό φύλο, πιέζεται πάρα πολύ από το κοινωνικό (και άδικο) στερεότυπο ότι η μόνη αξία του άνδρα είναι να παράγει τα προς το ζην. Η κρίση μπορεί να τους επηρεάσει ανελέητα και οι άνδρες, που υποφέρουν από την ανεργία, είναι πολύ πιο ευάλωτοι. Πολλοί άνδρες, όταν απολυθούν, συνεχίζουν και φεύγουν κάθε πρωί από το σπίτι, την ίδια ώρα, χωρίς να πουν τίποτα στη γυναίκα τους, τίποτα για το γεγονός ότι δεν έχουν δουλειά πια… Τι μας λέει αυτό για την ειλικρίνεια στις σχέσεις μας, για την ιδιοτέλεια, για τις προσδοκίες;

Στη φάση ανεργίας, όλα τα ψυχικά αποθέματα που έχει χτίσει το άτομο στη ζωή του χρειάζονται άμεσα. Εκεί, η αυτό-εκτίμηση, που έχει χτίσει το άτομο από την πρώτη του ηλικία, θα παίξει καταλυτικό ρόλο. Υπάρχει όμως; Πόσοι άνθρωποι έχουν πραγματικά και συνειδητά χτίσει («χτίσει» είναι η πιο κατάλληλη λέξη) την αυτό-εκτίμησή τους; Ή μήπως, σε αυτές τις ευάλωτες στιγμές, όπου όλα τα θαμμένα τραύματα, τα απωθημένα μηνύματα του παρελθόντος, αναδύονται στην επιφάνεια, το άτομο θα παραλύσει ολοκληρωτικά, επειδή μια ζωή ο δάσκαλος του έλεγε ότι «είσαι ανεπρόκοπος» ή ο πατέρας του υπενθύμιζε «είσαι άχρηστος, κανείς δε θα γυρίσει να σε κοιτάξει έτσι όπως είσαι»… Πώς θα πλοηγήσει ο άνεργος τη ζωή του τώρα; Θα έχει τη δύναμη και τη διάκριση να διαγράψει και να αλλάξει τυχόν τέτοια μηνύματα; Ή μήπως η πεποίθηση που αυτά έχουν βαθιά ριζώσει, θα του κάνουν ανεπανόρθωτη ζημιά; Έχουμε επίγνωση εμείς οι εκπαιδευτικοί, στα απρόβλεπτα χρόνια που θα ακολουθήσουν για τα παιδιά μας, τι ζημιά μπορεί να κάνουμε με τέτοια απαξιωτικά μηνύματα; Ή, αντιθέτως, τι ισχυρά όπλα μπορούμε να τους δώσουμε χτίζοντας την αυτοπεποίθησή τους; Το παιδάκι που διδάσκουμε, δεν έχει τόση σημασία αν θα πάρει τώρα 12 ή 17 στο τρίμηνο. Αν όμως, το παιδάκι, μετά από 20 χρόνια, βρεθεί ξαφνικά άνεργος, και καταφέρει να πάρει θάρρος, επειδή η δασκάλα του είχε πει μια μέρα με θέρμη και πίστη, κοιτώντας το στα μάτια:
«Εσένα σε εμπιστεύομαι. Ό,τι κι αν γίνει, θα τα καταφέρεις!»
τότε… τι μεγαλύτερο έργο θα μπορούσαμε ποτέ να προσφέρουμε ως εκπαιδευτικοί….

Τα λεγόμενα στις συνεντεύξεις των ανέργων με έβαλαν και σε άλλες σκέψεις. Πόσο έχουμε διδάξει στα παιδιά μας την ενδυνάμωση, την αυτό-διαχείριση, την ψυχική αυτάρκεια, που θα χρειαστούν απαραίτητα σε μια περίοδο κρίσης. Ή περιμένουμε να έρθει πρώτα η κρίση (απώλεια εργασίας, μετανάστευση, απώλεια οικογένειας) για να μάθουμε; Αναφέρθηκε πως το μυαλό των ανθρώπων λειτουργεί πιο οργανωμένα όταν έχει κάποια ρουτίνα. Όσο βαρετή και αν είναι αυτή μερικές φορές, βοηθά πολλούς ανθρώπους να οργανώνουν την ημέρα τους με ένα προβλέψιμο τρόπο. Όταν χάνεται αυτή ρουτίνα, π.χ. δεν υπάρχει η δουλειά για να πηγαίνουν κάθε πρωί, δεν υπάρχει ο σύντροφος για να συζητούν τα βράδια, δεν υπάρχουν οι φίλοι για να κανονίζουν τα Σαββατόβραδα, τότε ξαφνικά, το άτομο βρίσκεται εντελώς μόνο, με τον εαυτό του, με όλον αυτόν τον αχανή κενό χρόνο, που δεν ξέρει τι να τον κάνει και πότε θα τελειώσει. Αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι για όλους τους ανθρώπους. Ακόμη και οι μοναχοί, όλων των θρησκειών, δουλεύουν πάρα πολύ σκληρά με τον εαυτό τους, και βέβαια με την πίστη τους, για να μπορούν να είναι σε γαλήνη με τον εαυτό τους πολλές κενές ώρες για συνεχόμενες ημέρες. Οι άνθρωποι της Δύσης από την άλλη μεριά, εθισμένοι σε έναν ξέφρενο τρόπο ζωής, δεν το έχουμε μάθει καθόλου. Για όσους βρίσκονται ξαφνικά κι απροετοίμαστοι σε αυτή τη θέση, μπορεί να είναι εξαιρετικά επώδυνο.

Έχουμε λοιπόν διδάξει στα παιδιά μας την αυτοδιαχείριση; Την έχουμε μάθει εμείς οι ίδιοι; Έχουμε μάθει πώς να έχουμε το ημερολόγιο με μια λίστα από τις δραστηριότητες που μας ευχαριστούν, ώστε όταν νιώσουμε άσχημα να καταφεύγουμε σε αυτές; Έχουμε μάθει πώς να δημιουργούμε ευχάριστες για εμάς δραστηριότητες και να οργανώνουμε το χρόνο μας με τρόπο που μας βοηθά ή στηριζόμαστε πάντα στο σύντροφο και στους φίλους για να γεμίσουν τις ελεύθερες ώρες μας; Έχουμε μάθει να διακρίνουμε και να τρέφουμε αληθινές φιλίες, ή ‘σκοτώναμε’ χρόνο με ατελείωτα άσκοπα κουτσομπολιά στις καφετέριες; Έχουμε χτίσει φιλίες αληθινής επικοινωνίας, όχι εκείνες, που με φόβο, θα μας εγκαταλείψουν σε μια δύσκολη στιγμή; Έχουμε μάθει να είμαστε άνετα με τον εαυτό μας, όταν περνούμε πολλές ώρες μόνοι με τον εαυτό μας ή αγωνιούμε να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας με το να παίρνουμε άσκοπα τηλέφωνα, να χαζεύουμε τηλεόραση, ή να χρησιμοποιούμε ουσίες (αλκοόλ ή οτιδήποτε άλλο), απλά και μόνο γιατί δεν αντέχουμε τη δική μας μοναχική παρέα… Έχουμε μάθει να στηρίζουμε τον εαυτό μας, να επιμείνουμε «όχι, αξίζω!» , όταν τα μηνύματα του περιβάλλοντος είναι αντίθετα, κι όταν ο πειρασμός να αυτοχαρακτηριστούμε «αποτυχημένοι» πλανάται σα σιωπηλός κι αόρατος ιός… Έχουμε μάθει να μη καταδικάζουμε τον εαυτό μας, αλλά να λέμε «κάθε εμπόδιο για καλό», έχουμε μάθει να δίνουμε στον εαυτό μας ελπίδα; Έχουμε μάθει να βρίσκουμε νόημα και δικαίωση στη ζωή μας, πέρα από την όποια εργασία ή το να έχουμε σύντροφο και παιδιά.. Όλα αυτά μπορεί να είναι παροδικά.. Η εργασία μπορεί να χαθεί, ο σύντροφος μπορεί να βρει άλλη γυναίκα, τα παιδιά κάποια στιγμή θα φύγουν από το σπίτι… Έχουμε μάθει πραγματικά να στεκόμαστε στα πόδια μας, όταν όλα γύρω γύρω πέφτουν;
Όσοι από εμάς πιστεύουμε στο Θεό, έχουμε μάθει να καλλιεργούμε τη σχέση μαζί του, να Του μιλάμε, να προσευχόμαστε, να ζητούμε βοήθεια και να έχουμε πίστη; Ή Τον θυμόμαστε κάθε Πάσχα στις 23.45; Όσοι δεν πιστεύουμε, έχουμε βρει τη δική μας πηγή γαλήνης και αλήθειας; Ή περιμένουμε μια κρίση για να την αναζητήσουμε;
Έχουμε μάθει να κλείνουμε την τηλεόραση στην τρομολαγνεία που μεταδίδει, καθώς και να κλείνουμε τα αυτιά μας σε όσους θέλουν να μας φοβίζουν; Έχουμε μάθει να δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα με τη δική μας θετική διάθεση, αισιοδοξία κι αγάπη για ζωή-ό,τι κι αν γίνεται εκεί έξω; Έχουμε μάθει να φροντίζουμε και να χαλαρώνουμε το σώμα μας, με άσκηση, σωστή διατροφή, καλή αναπνοή, επαφή με τη φύση, αθλητισμό, κι αποφυγή κατάχρηση ουσιών; Αν δεν γνωρίζουμε τώρα πώς να χαλαρώνουμε και να δημιουργούμε ευεξία στο σώμα μας, πώς θα το καταφέρουμε αυτό κατά τη διάρκεια μιας κρίσης; Έχουμε μάθει ότι ο εαυτός μας είναι χρήσιμος ανεξάρτητα από το ποια δουλειά κάνουμε ή δεν κάνουμε; Έχουμε θρέψει τις δημιουργικές μας ικανότητες και διεξόδους (π.χ. καλλιτεχνική δραστηριότητα, εθελοντισμός, ενασχόληση με τα ζώα, άθλημα κοντά στη φύση), ώστε να μην είναι μόνο η τηλεόραση το αποκούμπι μας ή η «παρηγοριά» μας… Έχουμε μάθει να αγαπούμε τον εαυτό μας, όταν όλα φαίνονται να γκρεμίζονται, όταν φαίνεται να έχουμε «αποτύχει»σε όλα; Έχουμε μάθει να αγαπούμε τον εαυτό μας αρκετά; Αν δεν το έχουμε μάθει αυτό για τον εαυτό μας, τότε πώς μπορούμε να το διδάξουμε στα παιδιά μας;


Αυτή η περίοδος είναι κρίσιμη για πολλούς συμπολίτες μας. Η κοινωνία μας έχει συγκλονισθεί- μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο 20% των μικρών επιχειρήσεων έκλεισαν. Πράγματι, η Ελλάδα έχει περάσει και χειρότερα…πολέμους, κατοχή, πείνα.. Η διαφορά όμως τώρα είναι ότι, μετά από τα τελευταία 30 χρόνια άκρατου εγωκεντρικού υλισμού, ο κοινωνικός ιστός, συμπεριλαμβανομένης και της παραδοσιακά υποστηρικτικής ελληνικής οικογένειας, έχει διαρραγεί σοβαρά... Ταυτόχρονα, για πολλούς ανθρώπους δεν υπάρχει το αξιακό σύστημα που θα τους στηρίξει και θα τους δώσει αληθινό νόημα και δύναμη. Οποιαδήποτε δυσκολία μπορεί να αντιμετωπισθεί πολύ πιο εύκολα αν: α)έχουμε ανθρώπους δίπλα μας και β) πιστεύουμε σε κάποιο ιδανικό. Σήμερα, πολλοί άνθρωποι δεν έχουν ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Τότε, και η παραμικρή δυσκολία τσακίζει. Ας αρνηθούμε να μεταδώσουμε άλλο το φόβο, την υποτίμηση, και την αυτό-υποτίμηση (είτε για τον εαυτό μας προσωπικά, είτε για τον εαυτό μας ως έθνος). Ας σταθούμε, με δύναμη κι αισιοδοξία, δίπλα σε όσους, με τον δικό τους ανεπαίσθητο τρόπο, μας δείχνουν ότι θα ήθελαν λίγη απλή ανθρώπινη συμπαράσταση. Χωρίς φόβο. Αυτή κρίση δεν αλλάζει μόνο εκείνους. Αλλάζει κι εμάς. Μπορούμε να γίνουμε πιο άνθρωποι.
Πρεκατέ Βικτωρία, 23/11/2010

Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης

Καθημερινά ακούμε ή βλέπουμε ιστορίες βίας εναντίον μεταναστών, ιστορίες εκμετάλλευσης, εξαθλίωσης και καταπάτησης των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Καθημερινά ακούμε το επιχείρημα «ας έμεναν στη χώρα τους». Λες και το γεγονός ότι είναι κάποιος 'παράνομος μετανάστης' του αφαιρεί την ανθρώπινη ιδιότητα και δικαιολογεί σε εμάς να τον μεταχειριστούμε με τον χείριστο τρόπο.
Όταν ακούω θλιβερές ιστορίες και ακόμη πιο θλιβερά επιχειρήματα ρατσισμού, σκέφτομαι αμέσως τις ασκήσεις συμπόνιας: Μπες στη θέση του 'παράνομου μετανάστη'. Μη σκέφτεσαι ότι επειδή είσαι Έλληνας δε θα χρειαστεί ποτέ να έρθεις στη θέση του. Πόσο γρήγορα ξεχάσαμε αλήθεια εμείς οι Έλληνες το δικό μας αγώνα στην ξενιτιά… Πώς θα ήταν να χρειαστεί να αφήσεις τη χώρα σου και την οικογένειά σου, γιατί δεν υπάρχει πουθενά ελπίδα για δουλειά ή μόρφωση, γιατί οι τοπικές μαφίες εκμεταλλεύονται μέχρις αφανισμού οποιαδήποτε ιδιωτική πρωτοβουλία προκοπής… Πώς θα ήταν να ξεκινήσεις πεζός ή σε ένα άθλιο όχημα, πληρώνοντας τις οικονομίες μιας ζωής στον δουλέμπορα-διακινητή, ρισκάροντας τη ζωή σου να περάσεις απέναντι;
Πριν από κάποιο διάστημα, σε μια στιγμιαία στάση του αυτοκινήτου μου λόγω κίνησης, είδα δυο νεαρούς με κουκούλες να περνούν μπροστά από το αυτοκίνητό μου, να χώνονται κάτω από την νταλίκα μπροστά μου και να εξαφανίζονται. Πριν προλάβω να αντιδράσω, η κίνηση «ξεκόλλησε», η νταλίκα επιτάχυνε γρήγορα κι εγώ σαστισμένη σκεφτόμουν πώς να την ειδοποιήσω να σταματήσει, υπάρχουν άνθρωποι γαντζωμένοι από κάτω και κινδύνευαν! Ακολούθησα τη νταλίκα (σε απόσταση ασφαλείας) με στόχο να κατέβω στην πρώτη ευκαιρία. Δε χρειάστηκε. Όταν είδα τη νταλίκα να στρίβει να μπει στο καράβι για Ιταλία, κατάλαβα…Και απέφυγα ίσως μια εντελώς ακατάλληλη αποκάλυψη. Απλά τους ευχήθηκα καλό ταξίδι κι ασφάλεια στο δρόμο τους.
Σκέφτηκα ξανά τις ασκήσεις συμπόνιας για τις οποίες είχε γράψει ο Δαλάι Λάμα. Ρώτησα τον εαυτό μου: Θα έπαιρνες τέτοιο ρίσκο; Να διανύσεις χιλιόμετρα, γαντζωμένος στους καυτούς σωλήνες στη βάση μιας νταλίκας που τρέχει, περνώντας δυο μέρες και νύχτες σε ένα σκοτεινό φίσκα πακεταρισμένο γκαράζ, χωρίς τουαλέτα, νερό ή φαγητό; Να κολυμπήσεις νύχτα από τα παράλια της Τουρκίας για τη Σάμο; Να μπεις στο ψυγείο φορτηγού που μεταφέρει ωμά κρέατα με κίνδυνο υποθερμίας; Να κρυφτείς σε ολοσκότεινες κρυψώνες μέσα στα πατώματα ή οροφές φορτηγών, που ίσα ίσα χωράς κουλουριασμένος… Θα έπαιρνες τέτοιο ρίσκο, αν δεν ήσουν πραγματικά απελπισμένος (και πραγματικά πεινασμένος); Στέκει λοιπόν το επιχείρημα, «ας έμεναν στη χώρα τους»; Πώς είμαστε τόσο σίγουροι ότι δεν θα κάναμε κι εμείς το ίδιο; Θα είχαμε το θάρρος να το κάνουμε; Κατά κάποια έννοια, εκείνοι που έρχονται, είναι εκείνοι που δεν αντέχουν την καταπίεση και τη σκλαβιά στη δική τους χώρα. Κατά κάποια έννοια, εκείνοι που έρχονται είναι οι πιο θαρραλέοι και οι πιο ελεύθεροι. Αυτό τουλάχιστον, θα μπορούσαμε να το εκτιμήσουμε.

Ακούω τόσο συχνά υποτιμητικές εκφράσεις και ταπεινωτικά αστεία για το πώς ζουν οι παράνομοι μετανάστες δέκα-δέκα και για τις συνθήκες διαβίωσής τους, συνήθως νέοι άνδρες που έρχονται από χώρες της Ασίας και Μέσης Ανατολής. Πώς θα ήταν να αναγκαζόσουν να συγκατοικήσεις με άλλους δέκα, είτε τους συμπαθείς, είτε όχι, γιατί πολύ απλά δεν έχεις τα χρήματα να ζήσεις αλλιώς… Πώς θα ήταν να ζεις χωρίς νερό, ηλεκτρισμό, υγιεινή, γιατί δεν υπάρχουν τα χρήματα και οι εγκαταστάσεις να κάνεις μπάνιο; Πώς θα ήταν να σε κοροϊδεύουν οι άλλοι για αυτό; Πώς θα ήταν να κυβερνούσε την ομάδα σου ο «νταής» της παρέας και να σου έπαιρνε το μεγαλύτερο ποσοστό από τα πενιχρά που βγάζεις όλη μέρα ζητιανεύοντας; Πώς θα ήταν να κινδύνευες από σεξουαλική κακοποίηση από ένα επίδοξο συγκάτοικο, καθώς στην ομάδα σου τυχαίνει, εκτός από τους καλούς και θαρραλέους, να υπάρχουν και εγκληματικά στοιχεία, που ήταν εδώ πριν από εσάς, σας βρήκαν τις «άκρες» και θέλουν ανταλλάγματα; Πώς θα ήταν ο «νταής» αρχηγός να θέλει να σε προωθήσει σε ανδρική πορνεία;

Ακούω τόσο συχνά πόσο εκνευριστικό είναι να σου καθαρίζουν τα τζάμια στο αυτοκίνητο με το «έτσι θέλω».Πώς θα ήταν να πέρναγες ολόκληρη την ημέρα, στα χειρότερα σημεία της Αθήνας; Μπορείς να φανταστείς ολόκληρη την ημέρα στο φανάρι για Πέτρου Ράλλη, κάτω από τη γέφυρα της εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας; Πώς θα ήταν να ρωτάς χιλιάδες οδηγούς την ημέρα, από τους οποίους το 99,9% θα κακομουτσουνιάσουν όταν σε δουν, σκεπτόμενοι «ωχ, εσένα είχαμε όρεξη τώρα». Ούτε ένας δεν πρόκειται να σου χαμογελάσει. Αλλά, ούτε κι εσύ έχεις όρεξη να πλένεις τζάμια για ελεημοσύνη, ούτε κι εσύ έχεις όρεξη να τους χαλάς την ησυχία. Άλλα ήταν τα όνειρά σου…

Συγκεκριμένα, για τους παράνομους μετανάστες από χώρες της Ασίας, ή και της Βόρειας Αφρικής, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι βρίσκονται στη δική μας χώρα σήμερα.Αν αφήσουμε λίγο τον εθνικισμό στην άκρη, η αλήθεια είναι ότι οι ντόπιοι λαοί δεν ζήτησαν να κατακτηθούν από τον Μ.Αλέξανδρο, ούτε ζήτησαν να ενστερνιστούν το δικό μας πολιτισμό. Αν ήμασταν εμείς στη θέση τους, δεν θα το βλέπαμε με τον ίδιο τρόπο. Ανεξάρτητα από τις μετέπειτα πολιτιστικές εξελίξεις, η αλήθεια είναι ότι οι εκστρατείες κόστισαν χιλιάδες ζωές, Ελλήνων, αλλά κυρίως των ντόπιων λαών που αντιστάθηκαν. Αυτό, είτε μας αρέσει είτε όχι, έχει επιφέρει "χρέος" στην Ελλάδα. Ήταν μία φάση του μακρού ανταποδοτικού κύκλου μεταξύ δύο διαφορετικών, μοναδικών, αλλά και πολύ σημαντικών αρχαίων λαών: των Ελλήνων και των Περσών. Δεν είναι τυχαίο, ότι τη σημερινή εποχή έχουν έρθει στην Ελλάδα χιλιάδες νεαροί άνδρες από τις περιοχές αυτές (π.χ. Πακιστάν, Ινδία, Αφγανιστάν), ακριβώς όπως χιλιάδες νεαροί άνδρες στάλθηκαν από την Ελλάδα τότε. Η σημερινή είναι η επόμενη φάση αυτού του κύκλου, αλλά ταυτόχρονα και μία τεράστια ευκαιρία. Ευκαιρία να κλείσει οριστικά ένας κύκλος αιώνων με τον πιο λαμπρό τρόπο: «Το ιερότερο μέρος τον κόσμο είναι εκεί όπου ένα αρχαίο μίσος μετατρέπεται σε τωρινή αγάπη».

Η διαφορά είναι ότι οι σημερινοί μετανάστες δεν ήρθαν για να κατακτήσουν, να πολεμήσουν και να σκοτώσουν, αλλά ήρθαν για να δουλέψουν. Πιστεύω βαθιά ότι είναι το μεγάλο μεταφυσικό τεστ της Ελλάδας αυτή τη στιγμή, το πώς θα φερθεί σε αυτούς τους ανθρώπους. Θα τους φερθεί με τον πολιτισμό και το σεβασμό που ήθελε να εμπνεύσει ο Μέγας Αλέξανδρος, εκπληρώνοντας έτσι το στόχο του, θεραπεύοντας το κάρμα που έχει η Ελλάδα συσσωρεύσει, διαλύοντας τις σκιές στην πνευματική της λάμψη, οι οποίες δημιουργήθηκαν από την επιβολή βίας στο παρελθόν; Ή θα τους φερθεί απαξιωτικά και ταπεινωτικά όπως γίνεται τώρα, αποτυγχάνοντας στη δοκιμασία, συγκεντρώνοντας ακόμη περισσότερες αρνητικές πράξεις, με οδυνηρές συνέπειες για την ίδια; Πριν κάποιο διάστημα, μεγάλο δημοψήφισμα από τηλεοπτικό κανάλι έδειξε ότι οι σημερινοί Έλληνες θεωρούν τον Μέγα Αλέξανδρο από τους μεγαλύτερους Έλληνες όλων των εποχών. Γιατί τότε δεν υιοθετούμε το σεβασμό που εντέλει εκείνος επέδειξε προς τις κατεκτημένες χώρες της Ανατολής, τις οποίες και τελικά αγάπησε; Γιατί δεν δείχνουμε τον ελληνικό πολιτισμό, για τον οποίο είμαστε τόσο περήφανοι, και στην πράξη; Δε χρειάζεται να πάμε μακριά για να τον μεταλαμπαδεύσουμε, όπως ο Αλέξανδρος …Τώρα έχουν έρθει εκείνοι σε εμάς. Αν περηφανευόμαστε για το έργο του Αλέξανδρου, τότε οφείλουμε να φερθούμε με πολιτισμό στο εδώ και τώρα. Και πολιτισμός σημαίνει πρωτίστως ανθρωπιά.
Ο Μέγας Αλέξανδρος σεβάστηκε, έγινε φίλος με τους κατεκτημένους, που τότε θεωρούνταν εχθροί, κάτι πολύ πρωτοπόρο για τον τότε κόσμο. Πώς θα ένιωθε που εμείς σήμερα δεν μπορούμε να σεβαστούμε όχι, μόνο τον εχθρό, αλλά ούτε κι εκείνον που έχει έρθει να εργαστεί με πενιχρό μισθό; Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να μετατρέψουμε την εχθρότητα και τον πόνο, σε σεβασμό, φιλία και συνεργασία. Από τη σύμμιξη δύο διαφορετικών πολιτισμών έχει τη δυνατότητα να προκύψει κάτι εντελώς νέο και υπέροχο πνευματικά. Αυτό ήταν το όραμα του Αλέξανδρου.

Οι Έλληνες έχουν στην ψυχή τους το δικό τους πνευματικό αποτύπωμα. Οι λαοί της Ανατολής το ίδιο. Δεν είναι τυχαίο που έρχονται ξανά σε επαφή. Μπορεί να υποτιμούμε τους σημερινούς Πακιστανούς (όπως και τους σημερινούς Έλληνες) ότι είναι απολίτιστοι, ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους παλιούς πολιτισμούς. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Τα ψήγματα, οι σπόροι της πνευματικής κληρονομιάς βρίσκονται στο DNA πολλών ανθρώπων της φυλής τους, έτοιμοι να ανθίσουν, όταν η ψυχή δώσει το σύνθημα. Οι μετανάστες δεν είναι τυχαίο που «εγκλωβίζονται» στην Ελλάδα και δεν μπορούν να φύγουν για άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Έχουν σκοπό να εκπληρώσουν στο σχέδιο της ανθρωπότητας, όπως έχουμε κι εμείς.

Οι μετακινήσεις των λαών δεν γίνονται ποτέ τυχαία. Είναι η ευκαιρία για να κάνουμε πράξη την αποδοχή, τη συνεργασία, είναι η ευκαιρία να ανοίξει το μυαλό μας, να δείξουμε ανθρωπιά, να βρούμε λύσεις. Είναι η ευκαιρία, να έρθουν σε αλληλεπίδραση ενέργειες από διαφορετικές περιοχές του πλανήτη, εμπλουτίζοντας και τα δύο μέρη, αρκεί να μη τυφλωθούν από την προκατάληψη, τον εγωισμό και το φόβο της έλλειψης. Με την κλιματική αλλαγή, τεράστιες μάζες πληθυσμών θα χρειαστεί να μετακινηθούν, είτε από χώρα σε χώρα, είτε μέσα στην ίδια χώρα. Τότε ενδεχομένως θα ενταθούν οι δοκιμασίες που βιώνουμε τώρα: Αποδεχόμαστε τους άλλους λαούς στο χώρο μας; Μέχρι ποιο σημείο; Χρειάζεται να καθορίσουμε όρια στην αποδοχή μεταναστών, κι αν ναι, μπορεί να γίνει χωρίς μίσος; Ποια θα είναι αυτά τα όρια, γιατί και με ποιο κριτήριο; Μπορούμε να δείξουμε γενναιοδωρία και να μοιραστούμε σε μια εποχή που πιστεύουμε ότι δεν έχουμε αρκετά ούτε για τον εαυτό μας; Μέχρι που φτάνει η ανθρωπιά μας; Μπορούμε να δούμε ότι αφθονία σημαίνει να δίνεις; H σημερινή φάση είναι μια πρόβα. Αν περάσουμε τη δοκιμασία τώρα, δίνοντας πάνω από όλα σεβασμό κι αγάπη, η επόμενη δοκιμασία θα είναι πολύ πιο εύκολη και θα διδάξουμε με το παράδειγμά μας άλλες χώρες που θα αντιμετωπίσουν αντίστοιχες προκλήσεις.

Οι τοπικοί πληθυσμοί, σε περιοχές που θα είναι στο μέλλον πιο βιώσιμες, θα ανοίξουν την καρδιά τους για να δεχτούν τους μετακινούμενους πληθυσμούς ή θα φερθούν εγωιστικά κι εκδικητικά; Οι έννοιες «ανθρωπιά» και «μοιράζομαι» θα δοκιμαστούν σε κάθε τους πτυχή στην πράξη. Σε εμάς οι πρώτες δοκιμασίες είναι ήδη εδώ και από εμάς θα εξαρτηθεί ποιο δρόμο θα διαλέξουμε.
Πρεκατέ Βικτωρία, Reikitime Δεκέμβριος 2010

Η Γη είναι το σπίτι μας

(Φυλλάδιο εργασίας για την σχολική τάξη)


Η Γη είναι το σπίτι μας. Η φύση, τα φυτά και τα ζώα δεν είναι απλά οι γείτονές μας, αλλά ουσιαστικής σημασίας για την επιβίωσή μας. Δεν είμαστε οι μοναδικοί κάτοικοι στη Γη, ούτε είναι ο μοναδικός σκοπός δημιουργίας των φυτών και των ζώων να χρησιμοποιούνται από εμάς. Οι άνθρωποι εδώ και χρόνια καταστρέφουμε κι εκμεταλλευόμαστε τη φύση με υπεροψία κι απερισκεψία, σαν το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι να ικανοποιούμε τις δικές μας βραχυπρόθεσμες ανάγκες. Τώρα πληρώνουμε το τίμημα. Όσο νωρίτερα καταλάβουμε ότι η Φύση δεν υπάρχει μόνο και μόνο για να μας εξυπηρετεί, όσο νωρίτερα μεταφράσουμε το σεβασμό μας προς τη φύση σε δράση, τόσο πιο πιθανό είναι να προστατέψουμε τη φύση και να επιτρέψουμε σε όλα τα είδη να επιβιώσουν, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας. Οι άνθρωποι, τα ζώα, τα φυτά, το φυσικό περιβάλλον, όλοι μοιραζόμαστε το ίδιο σπίτι, μπορούμε να συνυπάρχουμε στην κοινή μας οικία, τη Γη, ως αρμονική κοινότητα. Αν σεβόμαστε τη Φύση, σεβόμαστε τους εαυτούς μας και τις μελλοντικές γενιές.

Ας δούμε ποια μέρη του φυσικού περιβάλλοντος έχουν τραυματιστεί, τι διδάγματα μπορούμε να μάθουμε και τι μπορούμε να κάνουμε:

Αέρας . Χωρίς την ατμόσφαιρα, η ζωή, όπως την γνωρίζουμε σήμερα, δεν θα μπορούσε να υπάρχει στη Γη. Χωρίς την ατμόσφαιρα δεν θα υπήρχε οξυγόνο, η επιφάνεια της Γης θα ήταν πολύ ψυχρή και θα βομβαρδίζονταν από βλαβερές ακτινοβολίες. Όμως, ο αέρας που αναπνέουμε έχει ρυπανθεί από τις εξατμίσεις μηχανών και αυτοκινήτων και τα νέφη των εργοστασίων. Οι 1 τρισεκατομμύριο τόνοι διοξειδίου του άνθρακα που έχουμε βάλει στην ατμόσφαιρα και στους οποίους συμβάλλουν σημαντικά οι καύσεις υδρογονανθράκων (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, άνθρακας) δημιουργούν σήμερα μια από τις μεγαλύτερες απειλές για την ανθρωπότητα και το φυτικό- ζωικό βασίλειο. Συμβάλλουν στο λεγόμενο «φαινόμενο του θερμοκηπίου» με αυξανόμενες μέσες θερμοκρασίες, ακραία καιρικά φαινόμενα, πλημμύρες, ερημοποίηση, ξηρασίες κλπ. Αν αυτή η τάση συνεχιστεί, πολλοί άνθρωποι σε πληγείσες περιοχές δεν θα μπορέσουν να ζουν ή να καλλιεργούν τη γη τους κι έτσι θα αναγκαστούν να μετακινηθούν σε άλλες περιοχές (κλιματικοί πρόσφυγες). Αν λάβουμε υπόψη μας ότι είναι οι πλούσιες χώρες της Δύσης που κυρίως έχουν συμβάλλει στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, όμως οι φτωχές χώρες καλούνται να πληρώσουν το τίμημα, δεν είναι δίκαιο οι πλούσιες χώρες να βοηθήσουν τους κλιματικούς πρόσφυγες, καθώς και τις φτωχές χώρες να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής; Τι μας διδάσκει η σημερινή κατάσταση σχετικά με τη χρήση της ενέργειας; Μπορείτε να δείτε τη σημασία της χρήσης καθαρών μορφών ενέργειας (για παράδειγμα ηλιακή ενέργεια), όπως επίσης και τη χρήση λιγότερης ενέργειας; Σπαταλάμε ενέργεια; Χρειαζόμαστε τόση ενέργεια;

Γη και Έδαφος. Οι υδρογονάνθρακες, όπως και το ουράνιο που χρησιμοποιείται για την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας είναι μη-ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Αυτό σημαίνει ότι θα εξαντληθούν σε κάποιο χρονικό διάστημα, το οποίο αρκετοί επιστήμονες υπολογίζουν ότι δεν θα είναι και τόσο μακριά. Εκτός από το ότι ρυπαίνουν σε επικίνδυνο βαθμό, δεν είναι μακροπρόθεσμη λύση. Μόνο οι καθαρές ανανεώσιμες μορφές ενέργειας, όπως αιολική και ηλιακή, μπορούν να παρέχουν ανεξάντλητα, χωρίς να καταστρέφουν το περιβάλλον. Ειδικά τα δέντρα έχουν υποφέρει πολύ, εξαιτίας της αποψίλωσης των δασών (για χρήση ξύλου), υποβάθμισης του εδάφους, ερημοποίησης (μετατροπής καλλιεργήσιμης γης σε έρημο), όξινης βροχής και πυρκαγιών. Τα δάση είναι οι πνεύμονες του πλανήτη μας , οικοσυστήματα από μόνα τους, προσφέροντας στέγη σε περισσότερα είδη από όσα έχουν καταγραφεί. Φιλοξενούν μεγαλοπρεπή, σοφά δέντρα (ηλικίας σε κάποιες περιπτώσεις χιλιάδων ετών), αναζωογονούν το έδαφος και τον αέρα και ρυθμίζουν το κλίμα μας εδώ και χιλιάδες χρόνια. Χιλιάδες είδη φυτών, εντόμων, ζώων έχουν εξελιχθεί σε αυτά τα δάση και μοιράζονται περίπλοκες συμβιωτικές σχέσεις το ένα με το άλλο, σε εύθραυστες ισορροπίες. Ένα και μοναδικό δέντρο στον Αμαζόνιο μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι και 43 είδη μυρμηγκιού. Χιλιάδες ουσίες μπορούν να βρεθούν στα δέντρα και τα φυτά του τροπικού δάσους του Αμαζονίου, από τα οποία πολλά είδη φαρμάκων προέρχονται. Πολλά δάση στον κόσμο φιλοξενούν επίσης ιθαγενείς φυλές, οι οποίες έχουν συνυπάρξει αρμονικά με τη φύση για χιλιάδες χρόνια. Καθώς οι άνθρωποι αυτοί απειλούνται τώρα από τον «εκπολιτισμό», όλη η γνώση σχετικά με τη φύση και τα φυτά που έχει συσσωρευτεί από αμέτρητες γενιές, καθώς και οι τέχνες και οι γλώσσες των φυλών αυτών απειλούνται επίσης με εξαφάνιση.
Τα δάση έχουν το δικαίωμα να υπάρχουν, έτσι όπως είναι. Υπολογίζεται ότι σε όλη τη Γη, από τα αρχαία χρόνια, τα μισά δάση έχουν καταστραφεί. Έτσι είναι απαραίτητο να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τα σεβαστούμε και να τα προστατέψουμε. Εκτός από το ότι είναι απαραίτητα για την επιβίωση και την υγεία μας, τα δέντρα μας δίνουν γαλήνη, ανάπαυση και χαρά, αν έχουμε τη σοφία να τα εκτιμήσουμε.

Νερό. Το 70% της γήινης επιφάνειας καλύπτεται από νερό. Τα σώματα μας επίσης αποτελούνται από 70% νερό. Το νερό είναι ένα άλλο συστατικό απαραίτητο για τη ζωή. Όμως το νερό έχει μολυνθεί. Τα νιτρικά που χρησιμοποιούνται στη βιομηχανοποιημένη γεωργία, διαρροές από ελαττωματικές σωληνώσεις, χημικά απόβλητα βιομηχανιών, φτάνουν στους υδάτινους αποδέκτες και στους υδροφόρους ορίζοντες, μετατρέποντας το καθαρό νερό σε όλο και πιο περιορισμένο αγαθό. Χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα στον αναπτυσσόμενο κόσμο εξαιτίας έλλειψης καθαρού νερού, ενώ στην Αφρική πολλά εκατομμύρια άνθρωποι χρειάζεται να περπατούν χιλιόμετρα κάθε μέρα για να φέρουν νερό. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου συμβάλλει στο λιώσιμο των παγετώνων, από τους οποίους εκατομμύρια άνθρωποι στην Ασία εξαρτώνται για την παροχή καθαρού νερού. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου έχει επίσης τραυματίσει κάποια από τα πιο πλούσια και πολυποίκιλα οικοσυστήματα στη γη, τους κοραλλιογενείς υφάλους, ενώ τα νερά των ωκεανών γίνονται όξινα και άρα εχθρικά προς τη ζωή. Η υπεραλίευση έχει μειώσει δραματικά τους πληθυσμούς σε πολλά είδη ψαριών. Τα ψάρια στη Μεσόγειο έχουν πληγεί ιδιαίτερα, καθώς είναι κλειστή θάλασσα κι έχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν πολύ καταστρεπτικές και παράνομες μέθοδοι αλίευσης, όπως ψάρεμα με δυναμίτη. Εκπληκτικά πλάσματα των θαλασσών, όπως οι φάλαινες και τα δελφίνια, βρίσκονται σε υψηλό κίνδυνο σε πολλά σημεία του πλανήτη, εξαιτίας του κυνηγιού και της εκμετάλλευσης. Ίσως είναι καιρός να μετριάσουμε την ανάγκη μας για ψάρια, καθώς αν συνεχίσουμε με αυτό το ρυθμό, πολλά είδη ψαριών θα σταματήσουν σύντομα να υπάρχουν…

Βιοποικιλότητα: Κανένας οργανισμός δεν περισσεύει, ούτε είναι άχρηστος. Όλα τα ζωντανά πλάσματα έχουν τη θέση τους στη Γη και δεν είναι στη δικαιοδοσία μας να αποφασίσουμε αν θα πρέπει να παραμείνουν ή όχι. Όπως, σε εμάς τους ανθρώπους, προσφέρεται η φιλοξενία της Γης, η ίδια προσφορά ισχύει και για κάθε άλλο ζωντανό πλάσμα. Θα πρέπει να σεβαστούμε τους άλλους καλεσμένους της Γης… Για παράδειγμα, γνώριζες, ότι κάθε κουταλιά χώματος περιέχει πάνω από ένας δισεκατομμύριο μικροοργανισμούς από 10.000 διαφορετικά είδη; Γνώριζες ότι ένα και μοναδικό σκουλήκι μετακινεί 30 τόνους χώματος κατά τη διάρκεια της ζωής του; Τα σκουλήκια, που συχνά υποτιμούμε, αερίζουν το έδαφος, χωνεύουν κι αποβάλλουν οργανική ύλη, μετατρέπουν σάπια φυτά σε λίπασμα κι εμπλουτίζουν το έδαφος. Πολύ σημαντική δουλειά, χωρίς την οποία το έδαφος θα ήταν φτωχό κι εξαντλημένο. Σήμερα, πολλά είδη που κατοικούν στη Γη, στους ωκεανούς, στις λίμνες, τον αέρα και τα ποτάμια, αντιμετωπίζουν έναν πρωτοφανή κίνδυνο. Εξαιτίας της περιβαλλοντικής υποβάθμισης, τα είδη σήμερα εξαφανίζονται με ρυθμό 1000 φορές μεγαλύτερο από το φυσιολογικό. (Ο αριθμός αυτός δεν αναφέρεται σε άτομα ενός πληθυσμού, αλλά σε αριθμό ειδών). Μερικά είδη έχουν ήδη εκλείψει, όπως το λευκό δελφίνι των ποταμών. Δεν μπορούμε να επαναφέρουμε αυτό το είδος στη ζωή, ποτέ ξανά. Άλλα είδη κινδυνεύουν με εξαφάνιση, ενώ κάποια άλλα, μετά από επιτυχή μέτρα από άτομα κι οργανισμούς που νοιάζονται, έχουν καταφέρει να επανέλθουν στους αρχικούς αριθμούς. Αν συνεχίσουμε να αγνοούμε τα δικαιώματα των άλλων πλασμάτων να υπάρχουν και να ζουν, καταστρέφοντας το οικοσύστημά τους και τα αποθέματά τους, ίσως βρούμε ότι η δική μας ικανότητα να ζούμε και να υπάρχουμε δεν είναι τόσο εξασφαλισμένη ή δεδομένη, όσο νομίζαμε.

Έντομα: Κανένα πλάσμα δεν πρέπει να υποτιμάται. Και το πιο μικρό έντομο δημιουργήθηκε για κάποιο σκοπό και παίζει κάποιο ρόλο στην ανάπτυξη και εξέλιξη της ζωής στον πλανήτη. Οι μέλισσες, συγκεκριμένα, είναι πολύ σημαντικά και σοφά πλάσματα. Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είπε κάποτε ότι «αν οι μέλισσες εξαφανιστούν από τη Γη, ο άνθρωπος θα είχε μόνο τέσσερα χρόνια ζωής. Χωρίς μέλισσες, δεν υπάρχει γονιμοποίηση των φυτών, άρα δεν υπάρχουν φυτά, ούτε ζώα, ούτε άνθρωπος.» Όμως σήμερα ο αριθμός των μελισσών φθίνει, σε μερικές περιοχές μέχρι και 30% και η επικονίαση πρέπει να γίνει με το χέρι- μια μη-βιώσιμη λύση. Οι μέλισσες αρρωσταίνουν και δεν ξαναγυρνούν στις κυψέλες τους, ίσως για να μη μολύνουν ή επιβαρύνουν τις άλλες μέλισσες (η ευφυϊα και η προνοητικότητα υπάρχουν παντού στη φύση). Κανείς δε γνωρίζει απόλυτα την ακριβή αιτία αυτού του φαινομένου, όμως τα εντομοκτόνα και οι γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες είναι οι πρώτοι ύποπτοι. Έχουμε το δικαίωμα να παρεμβαίνουμε σε διαδικασίες που λειτουργούν ομαλά για χιλιάδες χρόνια; Πόσο σίγουροι είμαστε ότι η κάθε νέα ανακάλυψη είναι εντελώς ακίνδυνη, πόσο σίγουροι είμαστε ότι κάθε νέα, μη-δοκιμασμένη τεχνολογία δεν δημιουργεί κινδύνους στα ευαίσθητα και εύθραυστα οικοσυστήματά μας;

Ζώα και τροφή. Ο άνθρωπος πάντα χρησιμοποιούσε τα ζώα για την παροχή τροφής. Τα ζώα πάντα παρείχαν τροφή για άλλα ζώα ή για τον άνθρωπο. Αυτό που έχει αλλάξει στη σημερινή εποχή είναι ο ρυθμός με τον οποίο τα ζώα θανατώνονται σήμερα, οι συνθήκες στις οποίες εκτρέφονται, η υπερβολική σπατάλη της τροφής που παράγεται, η αγνωμοσύνη του σύγχρονου ανθρώπου για την τροφή του και οι τεράστιες ανισότητες στην κατανομή τροφής στον κόσμο. Γνωρίζεις ότι τα χρήματα που ξοδεύονται στις ανεπτυγμένες χώρες για δίαιτες και απώλεια βάρους υπερβαίνουν τα χρήματα για την καταπολέμηση της πείνας; Γνωρίζεις ότι το 25% της τροφής που καταναλώνεται στις ανεπτυγμένες χώρες πετιέται στα σκουπίδια τη στιγμή που εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν από πείνα; Μπορείς να υπολογίσεις πόσα ζώα θανατώνονται άσκοπα στον ανεπτυγμένο κόσμο, το κρέας τους να καταλήγει στα σκουπίδια, επειδή δεν το συντηρήσαμε σωστά ή δεν είχαμε στο τέλος τη διάθεση να το φάμε; Μία ή δύο γενιές πίσω, οι γονείς και οι παππούδες μας είχαν ευγνωμοσύνη για την τροφή που είχαν, εκτιμώντας πόσο δύσκολο ήταν να αποκτηθεί. Σήμερα, όταν όλα μας παρέχονται τόσο εύκολα, θυμόμαστε να λέμε ‘ευχαριστώ’ για την αφθονία της τροφής, ή θεωρούμε την τροφή μας δεδομένη; Γνωρίζεις ότι πολλά ζώα παγκοσμίως εκτρέφονται σε άθλιες συνθήκες, πακεταρισμένα σε πολύ μικρούς χώρους, ταϊσμένα με χημικές τροφές, ενώ τα κοτόπουλα σε κάποιες βιομηχανοποιημένες μονάδες εκτροφής, περνούν όλη τη ζωή τους σε κλουβιά διαστάσεων όσο ένα χαρτί Α4; Είμαστε πολύ τυχεροί να έχουμε τα ζώα να μας τρέφουν με το κρέας, το γάλα, τα αυγά τους. Δεν τους οφείλουμε τουλάχιστον μια αξιοπρεπή φυσική ζωή κι ευγνωμοσύνη;

Ζώα κι ανθρωπότητα: Τα ζώα έχουν υποφέρει εδώ και χρόνια από τη σκληρότητα του ανθρώπου. Σήμερα, δεν είναι μόνο οι καταστροφικές συνέπειες της κλιματικής αλλαγής που αργά και βασανιστικά καταδικάζουν πολλά είδη, όπως η μεγαλοπρεπής πολική αρκούδα της οποίας το μοναδικό οικοσύστημα, ο Αρκτικός πάγος, λειώνει. Είναι η καθημερινή μεταχείριση των ζώων, ακόμη κι από εκείνους που λένε πως τα αγαπούν. Σκέψου πόσο συχνά τα παιδιά ζητούν από τους γονείς τους να τους αγοράσουν ένα σκυλάκι σαν δώρο. Όταν όμως φεύγουν για διακοπές, ή όταν το χαριτωμένο κουταβάκι μεγαλώνει και δεν είναι πια χαριτωμένο, το εγκαταλείπουν στους δρόμους. Πολλές πόλεις και χωριά σήμερα είναι γεμάτα από αδέσποτα σκυλιά, που έχουν εγκαταλειφθεί από τους ιδιοκτήτες τους. Πολλά πεθαίνουν με τραγικό τρόπο στην άσφαλτο, καθώς ο άνθρωπος έχει καταλάβει όλο το χώρο για να κτίσει τα σπίτια και τους δρόμους του και δεν αφήνει καθόλου χώρο για τα ζώα που επίσης μοιράζονται τη γη μαζί μας. Πολλά αδέσποτα σκυλιά τριγυρνούν στους δρόμους αποστεωμένα και διψασμένα, παρότι υπάρχουν γύρω γύρω πολλά εστιατόρια που πετούν ποσότητες αχρησιμοποίητου φαγητού την ημέρα. Δεν έχουμε την ελεημοσύνη να δώσουμε το φαγητό, το οποίο ούτως ή άλλως θα πετάξουμε, στα πλάσματα που νιώθουν το αίσθημα της πείνας το ίδιο επώδυνα, όσο θα το νιώθαμε κι εμείς. Πώς θα μας φαινόταν αν εμείς πεθαίναμε της πείνας κι ο πλούσιος της γωνίας, αντί να μας δώσει το φαγητό που του περισσεύει, το πετά στα σκουπίδια; Είναι αυτό σημάδι πολιτισμού; Τα παιδιά, από φυσικού τους αγαπούν τα ζώα, συχνά τους αρέσει να τα βλέπουν σε τσίρκα, ζωολογικούς κήπους, δελφινάρια. Όμως, συχνά δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτά τα ζώα έχουν απομακρυνθεί από το φυσικό τους χώρο, το σπίτι τους, και ζουν όλη τη ζωή τους σε αιχμαλωσία. Παρόλο που υπάρχουν αρκετοί εκπαιδευτές και φύλακες που αγαπούν τα ζώα στα μέρη αυτά, κάποιες φορές συμβαίνει κάποιοι να τα κακομεταχειρίζονται, να τα χτυπούν ως μέρος της εκπαίδευσής τους και να μην τα τρέφουν σωστά. Θα επιθυμούσες να απομακρυνθεί ένα ζώο από την οικογένειά του και να υποφέρει για τη δική σου διασκέδαση;
Τα ζώα έχουν ανοιχτές καρδιές γεμάτες αγάπη και κατανοούν πολλά περισσότερα από όσο μπορούμε να φανταστούμε. Ένας σκύλος θα τρέξει πάντα στο αφεντικό χαρούμενος, χωρίς να τον νοιάζει πόσα λεφτά έβγαλε το αφεντικό σήμερα, τι δουλειά κάνει, αν πήρε κιλά, ή πόσο επιτυχημένος είναι. Ο σκύλος αγαπά χωρίς όρους. Από αυτό μπορούμε όλοι οι άνθρωποι να μάθουμε. Πρεκατέ Βικτωρία, 2010

“ΖΗΣΕ ΑΠΛΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ
ΑΠΛΑ ΝΑ ΖΟΥΝ” Mahatma Gandhi


Δραστηριότητα: Βρες πληροφορίες για τα παραπάνω θέματα από το Διαδίκτυο και συζήτησε στην τάξη τι μπορεί αν γίνει για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων.
Πηγές:
“What about China?” Sawday’s Fragile Earth Series
“The Big Earth Book”, James Bruges, Sawday’s Fragile Earth Series

Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?

Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?
Αυτό το καλοκαίρι μου δόθηκαν τρεις αφορμές για να προβληματιστώ για την ποιότητα και το κίνητρο στην ανθρώπινη αλληλεπίδραση στην Ελλάδα του σήμερα.

1)Οι μοναχικοί άνθρωποι. Συνήθως μένω Δεκαπενταύγουστο στην Αθήνα, καθώς θέλω να είμαι στην πόλη, όταν αυτή βρίσκεται στην πιο ήσυχη φάση της, όταν παίρνει μια ανάσα από το φόρτο της χρονιάς, ξαλαφρώνει κι ανανεώνεται για την επιστροφή των χιλιάδων και την εκκίνηση μιας νέας εργασιακής και σχολικής χρονιάς. Στους περιπάτους της, έχω πια εξοικειωθεί με την πληθώρα μοναχικών ανθρώπων, κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, που βλέπω σταθερά στα ίδια σημεία κάθε μέρα. Δεν είναι ούτε άστεγοι, ούτε ψυχικά ασθενείς, ούτε αλλοδαποί. Είναι άνθρωποι σαν κι εμάς, που το αδυσώπητο σύστημα κοινωνικών σχέσεων στη χώρα μας τους έχει ωθήσει στο περιθώριο. Είναι απλά άνθρωποι μοναχικοί, που για κάποιο λόγο έμειναν χωρίς οικογένεια στην Ελλάδα. Δεν έχουν κανένα να μιλήσουν, ενώ τα σημάδια της παραμέλησης του εαυτού τους από την αποδυνάμωση και την κατάθλιψη γίνονται όλο και πιο εμφανή. Ο λαός μας θεοποιεί τις οικογενειακές σχέσεις εις βάρος οποιασδήποτε άλλης σχέσης, κι αυτό καθιστά τους ανθρώπους χωρίς οικογένεια εξαιρετικά ευάλωτους. Με άλλα λόγια είναι πολύ επικίνδυνο να μείνεις στην Ελλάδα χωρίς οικογένεια, καθώς η φιλία και η κοινωνική συνοχή, η υποστήριξη προς το συνάνθρωπο φαίνεται να μην έχουν καμία αξία.

Καθώς όμως, ο αγιοποιημένος θεσμός της ελληνικής οικογένειας φαίνεται να τρίζει συθέμελα, με προδοσίες, απιστίες, διαζύγια, εγκαταλείψεις γονιών από παιδιά και παιδιών από γονείς να αυξάνονται, οι άνθρωποι που βρίσκονται ξαφνικά στο περιθώριο πολλαπλασιάζονται. Γενικά δεν τους αντιλαμβανόμαστε πολύ, ειδικά να είμαστε κοινωνικά «εμφιαλωμένοι» σε ένα προστατευμένο κύκλο όπου κάνουμε παρέα μόνο με άλλες οικογένειες… Οικογένειες επιλέγουν να κάνουν παρέα μόνο με οικογένειες, ζευγάρια μόνο με ζευγάρια. Οι μοναχικοί άνθρωποι συχνά απορρίπτονται ως ανεπιθύμητοι, καθώς δεν ταιριάζουν στο στερεότυπο της «ευτυχίας» των χαρούμενων ελληνικών οικογενειακών και των "επενδυσιακών" δημοσίων σχέσεων. Οι άνθρωποι όμως αυτοί ωθούνται στο περιθώριο από την αδιαφορία μας, το φόβο και την αποστροφή μας μη τυχόν και καταλήξουμε σαν κι αυτούς. Μια νέα τάξη εμφανίζεται, στιγματισμένη και πιστεύω θα αυξηθεί μέχρι να αλλάξουμε τον τρόπο που σχετιζόμαστε και να γίνουμε πιο ειλικρινείς κι αυθεντικοί.

Ο τρόπος δεν είναι να ενισχυθεί η «φαινομενική» ελληνική οικογένεια, καταλήγοντας σε υπερ-προστατευτισμό, συνεξάρτηση, συναισθηματική αιμομιξία ή και ασφυκτική εκμετάλλευση των μελών μεταξύ τους. Ο τρόπος είναι να ενισχυθεί η ανθρωπιά και η δοτικότητα, εντός ή εκτός οικογενείας. Να ανοίξουμε την πόρτα μας, να ρωτήσουμε για εκείνους που μπορεί να έχουν ανάγκη από παρέα και να δώσουμε από τον εαυτό μας, χωρίς ιδιοτέλεια ή ρατσισμό. Αυτή είναι η μόνη λύση. Δεν είναι καινούργια. «Αγαπάτε αλλήλους», είπε... Δεν είπε «αγαπάτε μόνο την οικογένειά σας». Μπορεί τώρα να έχουμε ταμπουρωθεί πίσω από τη δική μας φαινομενική οικογενειακή ασφάλεια, αλλά όπως είπαμε, το θεμέλιό της είναι πολύ ασταθές. Ας μην εθελοτυφλούμε στον πόνο των άλλων και ας θυμηθούμε τα αιώνια πνευματικά μηνύματα, πριν βρεθούν όλο και πιο πολλοί από εμάς στη θέση τους.

2)Σχέσεις μεταξύ συναδέλφων/ στον επαγγελματικό χώρο. Ο ανταγωνισμός, η ζήλια, η κακεντρέχεια μεταξύ συναδέλφων δεν είναι βέβαια κάτι πρωτάκουστο. Υπάρχει σε αρκετούς χώρους και χώρες και βασίζεται στην πεποίθηση της έλλειψης («δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα, πελάτες, αναγνώριση») και στην χαμηλή-αυτοεκτίμηση («δεν είμαι αρκετά καλός σε αυτό που κάνω, άρα απειλούμαι από τον άλλον που φαίνεται καλύτερος»). Με επαγγελματικό υπόβαθρο στις θετικές αλλά και ανθρωπιστικές επιστήμες (φυσικός με μεταπτυχιακό, εκπαιδευτικός, αλλά και ψυχολόγος), μπορώ να πω ότι μου προξένησε έκπληξη όταν είδα ανταγωνισμό και έλλειψη, πολλές φορές στοιχειώδους ευγένειας στο χώρο των συναδέλφων ανθρωπιστικών επιστημών και της ψυχικής υγείας. Με εξαιρέσεις πάντα, αλλά αυτή ήταν η προσωπική μου εντύπωση, την οποία είδα ότι μοιράζονται κι άλλοι στο χώρο. Στο χώρο δηλαδή που κατεξοχήν διδάσκει κι εφαρμόζει τη βοήθεια, στήριξη κι ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους είδα ανασφάλεια, εσωστρέφεια και ανταγωνιστικότητα απέναντι στους συναδέλφους.
Πώς όμως μπορείς να πεις ότι βοηθάς τους άλλους θεραπευτικά για παράδειγμα, όταν δεν εφαρμόζεις στοιχειώδεις κανόνες σεβασμού κι ευγένειας προς τους συναδέλφους, όπως το να απαντάς σε μηνύματα, όχι μόνο πριν σου προσφέρουν κάτι αλλά και μετά, ή να σέβεσαι την πνευματική ιδιοκτησία του άλλου ή να μην κατακρατείς πληροφορίες που μπορεί να βοηθήσουν το συνάδελφο, από φόβο μη προχωρήσει πάνω από εσένα? Η επαγγελματική αποστολή «θέλω να βοηθήσω τους άλλους ανθρώπους» δεν περιλαμβάνει μόνο εκείνους που φέρουν την ταμπέλα «πελάτες», αλλά όλους όσους συναντούμε στο δρόμο μας, εκ των οποίων κανείς δεν έρχεται τυχαία-υπάρχει λόγος για οποιαδήποτε ανθρώπινη αλληλεπίδραση, είτε είναι με «πελάτες»,ή «συναδέλφους», ή «αφεντικά» ή «περαστικούς».
Ιδιαίτερα έντονα είδα το στοιχείο του ανταγωνισμού όσον αφορά, όχι το οικονομικό θέμα, αλλά κυρίως την αναγνώριση. Ξεχνούμε ένα πράγμα: η αποστολή του καθενός από εμάς στη ζωή είναι μοναδική. Όλοι, μα όλοι, έχουμε έρθει για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό που μόνο εμείς μπορούμε να φέρουμε εις πέρας. Αυτό τον σκοπό μπορεί να τον γνωρίζουμε από την αρχή, αλλά μπορεί και να μας αποκαλύπτεται μέρα με τη μέρα. Αυτός ο σκοπός δεν εξαντλείται μόνο στο επάγγελμά μας, αλλά περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους που «τυχαίνει» να συναντήσουμε στο δρόμο μας. Μία ευγενική κουβέντα ενθάρρυνσης προς ένα συνάδελφο μπορεί να έχει πολύ υψηλότερη πνευματική αξία από δεκαπέντε σεμινάρια προς ακροατήρια εκατοντάδων ατόμων.
Η καλή πρόθεση, ανά πάσα στιγμή προς όλους, είναι αυτό που μετρά. Αλλιώς, η οποιαδήποτε «βοήθεια» δεν είναι παρά μια υπεροπτική επίδειξη ισχύος, μέσα από τις υποτιθέμενες εξειδικευμένες γνώσεις. Κι αφού, ο σκοπός του καθενός είναι μοναδικός, κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν άλλον, άρα ο ανταγωνισμός εξαφανίζεται. Πολλοί άνθρωποι σήμερα θα ωφελούνταν να το δουν αυτό και να αναζητήσουν τον αληθινό σκοπό τους, όπως και τον σκοπό της κάθε ημέρας. Έτσι θα ήταν πιο ευτυχείς, παρά να αναλώνονταν σε κενές συγκρίσεις με τους άλλους. Όταν εκπληρώνεις το σκοπό σου, ο οποίος μπορεί να περιλαμβάνει διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικές περιόδους, τότε νιώθεις πλήρης και δεν έχεις ανάγκη την αναγνώριση των άλλων. Η ανθρώπινη αναγνώριση είναι από τα πιο ασταθή και αναξιόπιστα πράγματα, καλό είναι να μας αφήνει τελείως αδιάφορους, αν όχι να την αποφεύγουμε. Εκατομμύρια στη γη σήμερα προσφέρουν τεράστιο έργο, απολύτως σιωπηλά και χωρίς την παραμικρή γνώση από τους συνανθρώπους τους, κάποιοι μάλιστα λοιδορούνται. Άλλοι πάλι που φανταχτερά επαίρονται ως διασημότητες βοήθειας και καλοσύνης, μπορεί να κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό. Ας μη ξεχνάμε πόσοι δικτάτορες εμφανίστηκαν ως σωτήρες. Η ανθρώπινη αναγνώριση είναι απατηλή κι αναξιόπιστη. Ας προτιμήσουμε την πίστη στον εαυτό μας, σε αυτό που μας λέει η καρδιά μας και στην καλή πρόθεση προς όλους.

3) Η εγκατάλειψη των παιδιών. Στην εμπειρία μου με εθελοντική εργασία, είχα την τιμή να υπηρετήσω πολλά παιδιά τα οποία ήταν μακροχρόνια ασθενή και, συχνά ως αποτέλεσμα της ασθενείας τους, εγκαταλελειμμένα από τους γονείς τους. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι ότι η μεγαλύτερη πληγή, το μεγαλύτερο τραύμα δεν φάνηκε να είναι η ασθένεια ή ο σωματικός πόνος, αλλά η εγκατάλειψη. Παιδιά με πολύ σοβαρές ασθένειες και μεγάλη δυσφορία στην αναπνοή, σωληνάκια κλπ., ξεχνούν αμέσως τον πόνο τους όταν τα πάρεις αγκαλιά και τους δείξεις τρυφερότητα. Η ανάγκη για προσοχή και αγάπη όμως δεν εξαντλείται στα παιδιά. Αντίστοιχη ανάγκη έχει πιστεύω κι ο ηλικιωμένος ή ο καρκινοπαθής, για τον οποίο οποιοσδήποτε πόνος ή δυσκολία μπορεί να ξεπεραστεί αν υπάρχει η υποστηρικτική παρουσία και συμπόνια των άλλων. Το ίδιο πιστεύω ισχύει και για λαούς ολόκληρους που πλήττονται, όπως για παράδειγμα το Πακιστάν από τις πλημμύρες τώρα. Πιστεύω μέρος της αγωνίας του λαού του αυτές τις μέρες είναι ότι η παγκόσμια κοινότητα τους έχει ξεχάσει και τους έχει εγκαταλείψει σε λιμό ή στην εξαθλίωση του να αλληλοσκοτωθούν για λίγα ψίχουλα. Η παγκόσμια κοινότητα φαίνεται κουρασμένη, φαίνεται να έχει καχυποψία, ίσως ρατσισμό εναντίον του λαού αυτού ή τέλος πάντων είναι Αύγουστος, έχει πάει διακοπές και το τελευταίο που θέλει να σκεφτεί είναι η δυστυχία ακόμη περισσότερων εκατομμυρίων λιμοκτονούντων Πακιστανών. Αυτό όμως είναι που πονάει. Κι εμείς στη Δύση, ας μη το ξεχνάμε. Εξάλλου, έχουμε συμβάλλει πολύ περισσότερο στο φαινόμενο του θερμοκηπίου και τα air-condition που απολαμβάνουμε τώρα στις διακοπές μας, θα τα πληρώσουν αργότερα εκείνοι οι εξαθλιωμένοι λαοί σε περιοχές ευάλωτες για πλημμύρες και ξηρασία. Ας μη τους ξεχνάμε.


18/8/2010 Πρεκατέ Βικτωρία

Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή"

Θα ήθελα να διαμαρτυρηθώ για το απαράδεκτο βίντεο-τραγούδι «Μπεμπε Λιλή-είναι ο παππούς εκεί», που απευθύνεται σε πολύ μικρά παιδιά, που προβάλει o ALTER τα πρωί τα Σαββατοκύριακα (όταν συνήθως αφήνουν οι γονείς τα παιδιά να δουν τηλεόραση για να ξεκουραστούν), κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και δυστυχώς στα διάφορα dvd που πουλάν οι διάφοροι παράνομοι πλανόδιοi σε οποία παραλία, λούνα παρκ και περατζάδα βρουν. Στο διαδίκτυο υπάρχουν οι διαμαρτυρίες πολλών γονιών σχετικά με τα παιδοφιλικά υπονοούμενα, όχι αδίκως.
1) Γιατί να είναι το κύριο θέμα-αντικείμενο εστίασης η σχέση με τον παππού, τι ρόλο παίζει αυτή η εμμονή? Τα σωστά παιδαγωγικά προγράμματα σε όλες τις μικρές ηλικίες έχουν ως αντικείμενο τη σχέση του παιδιού με τον κόσμο, τη φύση, τα ζώα, τα άλλα παιδιά, το παιχνίδι, ούτε καν με τους γονείς, οι γονείς εμφανίζονται υποστηρικτικά στο υπόβαθρο. Γνωρίζουμε ότι για τους παιδόφιλους, τα μικρά παιδιά αποτελούν το αντικείμενο εμμονής. Προσπαθούμε να κάνουμε τα παιδιά να αποκτήσουν την αντίστοιχη εμμονή;
2) Γιατί το μωρό ζητά από τον παππού ‘πότε θα έρθεις με παιχνίδια, τραγούδια κι αγκαλιές’, μπαμπάς, μαμά και γιαγιά δεν υπάρχουν να του δώσουν παιχνίδια, τραγούδια κι αγκαλιές;
3) Το μωρό σε όλο σχεδόν το βίντεο μιλά και γράφει στο κινητό, ενώ προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον παππού διαδικτυακά με την webcam να το παρακολουθεί. Γιατί διδάσκουμε στα μωρά να αναζητούν την επικοινωνία με παππούδες από το διαδίκτυο και συγκεκριμένα να βιντεοσκοπούνται μέσα από αυτό; Ποιοί θα ωφελούνταν, εκτός από τους παιδόφιλους, τα παιδιά να το θεωρούν φυσιολογικό να βιντεοσκοπούνται online, χωρίς την παρουσία των γονιών τους, με ‘παππούδες’ στην άλλη άκρη;
4) Υπονοούμενα, όπως «πότε θα έρθεις παππού να πάμε ψηλά στον ουρανό, σε ταξίδι μακρινό»-«ταξίδια» στα «αστέρια» με τον παππού, το μωρό μόνο του..;;
5) Το μωρό ζητά από τον παππού αγκαλιές, όπως «μου κάνουν ο μπαμπάς και η μαμά», όμως το πλάνο δεν δείχνει ένα μπαμπά και μαμά να αγκαλιάζουν το μωρό, αλλά δύο κούκλες μπαμπάς και μαμά να τρίβονται μεταξύ τους. Δηλαδή ούτε καν υπονοούμενο-απροκάλυπτα πλέον.
6) Το μωρό, καθώς το τραγούδι αναρωτιέται ‘παππού, παππού ποια τον ζητεί’, πετά όλες τις βαμμένες «γυναίκες» κούκλες στην άκρη και ζητά μόνο τον παππού. Ή μάλλον το αντίστροφο;
7) Το πιο απαράδεκτο όταν με τη φωνή του μωρού, δείχνουν ένα ζωάκι να λέει «παππού μη το κλείσεις, δεν τελείωσα ακόμα». Όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για τις αθώες τους προθέσεις και το δικό μας «πονηρό» μυαλό που ερμηνεύει τις λέξεις με ένα τρόπο που εκείνοι ούτε καν το διανοήθηκαν, μην ανησυχείτε, πολλά παιδιά σήμερα δυστυχώς έχουν εξοικειωθεί με τις διάφορες ερμηνείες του σχετικού ρήματος, μέσω άλλης εκπομπής μετεωρολογικών δελτίων. Τώρα πάμε να εξοικειώσουμε και τα μωρά…
8) Και η επιβεβαίωση όλης της πρόθεσης του εγχειρήματος, είναι ότι στο τέλος ο «παππούς» κλείνει το μάτι στην οθόνη στους μικρούς τηλεθεατές.
Όλα τα παραπάνω είναι τυχαία;
Είναι απαράδεκτο να έχει επιτραπεί η κυκλοφορία αυτού στην τηλεόραση αρχικά και, ακολουθώντας τη μόδα, στα dvd στην συνέχεια. Παρατήρησα ότι σε πρόσφατη μετάδοση του τραγουδιού στον Alter, κάποια πλάνα όπως το 8) είχαν κοπεί, όμως οι στίχοι και η όλη ιδέα με την webcam τα παιχνίδια και τα «ταξίδια» με τον παππού ήταν ανεπηρέαστα, . Σωστά κόπηκαν, αλλά αποδεικνύεται έτσι η κακόβουλη διάθεση του όλου ‘δημιουργήματος’. Γιατί δεν το κόβουν ολόκληρο;

Υ.Γ. Δεν αποτελεί επιχείρημα ότι «ας φροντίσουν οι γονείς να μη το βλέπουν τα παιδιά». Πολλά παιδιά δεν έχουν γονείς ή δεν μπορούν οι γονείς τους να τα επιβλέψουν. Επίσης δεν αποτελεί επιχείρημα ότι «υπάρχουν τόσα άλλα χειρότερα στην τηλεόραση». Αυτό είναι από τα χειρότερα, γιατί απευθύνεται κατευθείαν σε μικρά παιδιά.

Πρεκατέ Βικτωρία
Εκπαιδευτικός-Ψυχολόγος

Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα

Περίοδος διακοπών και ταξιδιών …Μου έκανε εντύπωση το τελευταίο διάστημα σε δυο-τρεις εκδρομές που πήγα σε διαφορετικά σημεία στη χώρα μας, ότι βρήκα αποστεωμένα, εντελώς σκελετωμένα σκυλιά να περιφέρονται, όχι στο πουθενά, αλλά μέσα σε τουριστικούς προορισμούς, δίπλα σε ταβέρνες, γύρω από αρχαιολογικούς χώρους, δηλαδή σημεία που έχουν και μόνιμο ντόπιο πληθυσμό, αλλά και πολλούς επισκέπτες, από τη χώρα μας και το εξωτερικό. Ας μη θίξουμε το ζήτημα πόσο απαίσια εντύπωση δημιουργεί στους ξένους η αδιαφορία μας κι επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά την αρνητική εικόνα που έχει η Ελλάδα όσον αφορά την συμπροφορά απέναντι στα ζώα. Ας σκεφτούμε λίγο τα ίδια τα ζώα.
Τα σκυλιά αυτά, σε τουλάχιστον 4 περιπτώσεις που είδα σε διαφορετικά σημεία της Ελλάδας, βρίσκονταν διαρκώς ανάμεσα σε οικίες και ταβέρνες, οι οποίες σίγουρα έχουν καθημερινά πολλά αποφάγια, τα οποία πετούν στα σκουπίδια. Γιατί λοιπόν να αφήνουν ένα αδέσποτο σκυλί να πεθαίνει από πείνα? Για να το ξεφορτωθούν χωρίς τις τύψεις της φόλας? Τα σκυλιά αυτά είχαν χώρο ανοιχτό γύρω και δεν ενοχλούσαν.
Έχουμε ξεχάσει πόσο βασανιστικό μπορεί να είναι το συναίσθημα της πείνας και το σκυλί το νιώθει το ίδιο βασανιστικά, όπως εμείς. Δεν θα ανεχόμασταν σήμερα ανθρώπους να πεθαίνουν στους δρόμους από πείνα, αλλά για τα σκυλιά, μας είναι αδιάφορο. Ίσως κάποτε τα αποστεωμένα στο δρόμο σκυλιά σε μια εποχή αφθονίας τροφής, να είναι τόσο απαράδεκτο θέαμα, όπως μας φαίνονται σήμερα παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες με ζητιάνους να λιμοκτονούν έξω από κατοικίες πλουσίων. Ίσως κάποτε να καταλάβουμε τι ντροπή είναι για τον ‘εξελιγμένο’ και ‘πολιτισμένο’ άνθρωπο της Δύσης, τον ‘ανώτερο’ από τα άλλα είδη, να πετάει το ¼ της τροφής του στα σκουπίδια και να μη δίνει λίγα, έστω από τα αποφάγια του, στα ταλαίπωρα ζωντανά που υποφέρουν γύρω του. Ίσως θα ήταν καλό όσοι πηγαίνουμε σε διακοπές, ας έχουμε στο αυτοκίνητο εφεδρική ζωοτροφή, καθώς είναι πολύ πιθανό να συναντήσουμε κάποιο ζώο στο δρόμο μας που θα την έχει άμεσα ανάγκη. Κι ίσως, βλέποντας το παράδειγμά μας, κάποιοι που μένουν εκεί μόνιμα, να ευαισθητοποιηθούν… Θέλω να ελπίζω.
Πρεκατέ Βικτωρία, 16/7/2010

Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ;

Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ;

Χθες το μεσημέρι, έξω από σούπερ-μάρκετ σε κεντρική οδό της πόλης μας, μέσα στην πολύβουη κίνηση οχημάτων και πεζών, έγινα μάρτυρας του εξής αξιοσημείωτου περιστατικού: Μια ηλικιωμένη κυρία, με βρώμικα ρούχα (αλλά όχι κουρέλια), διαφωνούσε με τους εργαζόμενους του απορριματοφόρου για να μην πάρουν μία ή δύο σακούλες, που προφανώς είχαν πρόσφατα αφεθεί μέσα στους κάδους από το σούπερ-μάρκετ. Οι εργάτες τελικά άφησαν τις σακούλες και παρατηρούσα αποσβολωμένη επί αρκετή άρα την ηλικιωμένη γυναίκα, να ξεψαχνίζει τις σακούλες των σκουπιδιών, να ξεδιαλέγει με τα χέρια της διάφορα κομμάτια (χύμα) από ζαμπόν, σαλάμια, φέτες γαλοπούλα κλπ. και να τα βάζει σε μια δικιά της σακούλα (τα οποία φαντάζομαι θα είχαν πρόσφατα πεταχτεί από το σούπερ-μάρκετ ως ληγμένα). Τα χέρια της ήταν μέσα στα λάδια, από τα -ίσως αλλοιωμένα από το λιοπύρι του μεσημεριού- αλλαντικά. Κανείς άλλος που έβλεπε τη σκηνή δε φάνηκε να έχει εκπλαγεί ιδιαίτερα- ίσως το έχουν συνηθίσει;....Της έδωσα κάποια χρήματα και της είπα να μην τρώει από αυτά, μπορεί να πάθει δηλητηρίαση… Λες και δεν θα το γνώριζε δηλαδή, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Η κυρία δεν μου φάνηκε ούτε άστεγη, ούτε αλκοολική, ούτε να πάσχει από κάποιο είδος άνοιας ή ψυχικής ασθένειας. Με ευχαρίστησε και μου ευχήθηκε να μη γνωρίσω ποτέ στέρηση στη ζωή μου.
Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό μια φίλη, που μένει απέναντι σε σούπερ-μάρκετ σε άλλη συνοικία της Αθήνας και μου έλεγε ότι κάθε πρωί, στις 6 οι εργαζόμενοι του σούπερ-μάρκετ αφήνουν απέξω τα ληγμένα γάλατα για να περάσει ειδικό φορτηγό να τα πάρει. Και κάθε πρωί στις 6 παραμονεύουν στις γωνίες αρκετοί, ηλικιωμένοι κυρίως, για να πάρουν τα ληγμένα γάλατα. Από ότι μου είπε η φίλη, η απάντηση του σούπερ-μάρκετ ήταν να εγκαταστήσει πρωινό σεκιούριτι.

Αναρωτιέμαι πόσοι άλλοι συμπολίτες μας έχουν γίνει θεατές αυτής της νέας σοκαριστικής εκδήλωσης φτώχειας. Τα περιστατικά μου δείχνουν ότι κάτι παραπάνω συμβαίνει από μία απλή ιδιορρυθμία ή «τσιγκουνιά». Αυτοί οι άνθρωποι, κυρίως ηλικιωμένοι, για να κάνουν κάτι τέτοιο προφανώς βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη. Το γνωρίζουν οι γύρω τους; Γνωρίζουν οι ίδιοι ότι προσφέρονται συσσίτια σε δήμους και εκκλησίες; Γνωρίζουν που μπορούν να απευθυνθούν για βοήθεια; Φοβάμαι πως όχι, φοβάμαι πως στην απομόνωση της μεγαλούπολης ίσως νιώθουν ότι η μόνη τους επιλογή είναι να καταπιούν την αξιοπρέπειά τους –και σίγουρα έχουν παραπάνω από ότι η δική μας καλομαθημένη γενιά- και να καταφύγουν στα ληγμένα των σούπερ-μάρκετ.
Αναρωτιέμαι αν οι κύριες τοποθεσίες-στόχοι των κοινωνικών λειτουργών στο μέλλον θα γίνουν, όχι τόσο οι κακόφημες πλατείες και οι παραδοσιακά φτωχές συνοικίες, αλλά τα κεντρικά, πολυσύχναστα σούπερ-μάρκετ, με τους σεκιουριτάδες, τους συναγερμούς κλπ. Αναρωτιέμαι αν είναι σκόπιμο οι δήμοι να ενημερώσουν τις διευθύνσεις των σούπερ-μάρκετ για το πώς να διαχειρίζονται αυτές τις περιπτώσεις, π.χ. να καλούν την κοινωνική υπηρεσία του δήμου ή να ενημερώνουν τους ηλικιωμένους για τοπική βοήθεια και συσσίτια, πάντα με διακριτικότητα και σεβασμό, όχι απαξιωτικά. Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; Ίσως η πραγματικότητα μας έχει προλάβει ήδη…

Πρεκατέ Βικτωρία
8/7/2010

Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 1ο

Η ανεργία, είτε αυτή προέρχεται από απόλυση, είτε από κλείσιμο της προσωπικής μας επιχείρησης ελλείψει πελατείας, μπορεί να έχει, εκτός από τις οικονομικές, και ψυχολογικές συνέπειες. Το άρθρο στοχεύει να δώσει κάποια πρακτικά εργαλεία, κάποια κομβικά σημεία-σκέψεις, που μπορεί να βοηθήσουν να δοθεί μια πιο θετική οπτική και κατεύθυνση.

1)Μία από τις πρώτες και φυσιολογικές αντιδράσεις στη νέα πραγματικότητα της ανεργίας, μετά από μια ξαφνική απόλυση για παράδειγμα, μπορεί να είναι το σοκ. Ακόμη και αν οι πρώτες ημέρες φαίνονται ανυπέρβλητες και νιώθουμε εντελώς «έξω από τα νερά μας», είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι το σοκ δε θα κρατήσει για πολύ, δε χρειάζεται να πάρουμε όλες τις αποφάσεις για την υπόλοιπη ζωή μας τώρα. Δε χρειάζεται να κάνουμε προβολές για καταστροφικά σενάρια στο μέλλον, τι θα γίνει μετά από 1,2 5, 10 χρόνια. Μετά από λίγο καιρό, πιθανότατα θα νιώθουμε πιο νηφάλιοι και θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πρακτικά αλλά και ψυχολογικά ζητήματα καλύτερα, όσο και αν τώρα νιώθουμε σαν να έχουμε παραλύσει.

2)Είναι μια περίοδος οικονομικών, εργασιακών και κοινωνικών αλλαγών για όλο τον κόσμο. Σε ψυχολογικό επίπεδο, ας προσπαθήσουμε να δούμε την αλλαγή, όχι σαν κάτι που τρομάζει, αλλά σαν μια νέα αρχή, σαν ευκαιρία, είτε για να έρθουν νέα πράγματα (και γιατί όχι, καλύτερα), είτε για να αναπτύξουμε εμείς νέες ιδιότητες και να ανακαλύψουμε νέες πλευρές του εαυτού μας. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά, όπου απολυμένοι βρήκαν ή δημιούργησαν, μετά από κάποιο διάστημα, μια δουλειά που τους ταίριαζε πολύ περισσότερο από την αρχική. Κάποιοι παραδέχονται ότι αν δεν είχαν απολυθεί, δεν θα την ανακάλυπταν ποτέ, γιατί δεν θα άφηναν ποτέ την «ασφάλεια» της αρχικής εργασίας, για να ανακαλύψουν κάτι νέο. Στην αντίρρηση ότι σήμερα είναι πολύ πιο δύσκολο να ανοίξουν νέες πόρτες, θεωρώ ότι θα ήταν πιο ακριβές να πούμε ότι ίσως πάρει παραπάνω χρόνο ή ότι οι αλλαγές που θα χρειαστεί να κάνουμε να είναι μεγαλύτερες από όσες νιώθαμε αρχικά άνετα να κάνουμε. Αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορούν να γίνουν ή ότι δεν θα είναι ακόμη καλύτερες.

3)Κι εδώ έρχεται ακριβώς η ιδιότητα της υπομονής. Είμαστε ίσως η πρώτη γενιά, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, που είχε μάθει να έχει ό,τι θέλει, όποτε το θέλει και η υπομονή δεν είναι κάτι που αναπτύξαμε, αλλά είναι πολύ σημαντικό να το μάθουμε. Μία φίλη είχε στείλει 75 βιογραφικά σε εταιρίες, χωρίς καμιά ανταπόκριση. Δεν έχασε ούτε την υπομονή, ούτε την πίστη της. Στο 76ο βιογραφικό την καλέσανε, την προσέλαβαν και μάλιστα το συγκεκριμένο πόστο της ήταν πολύ πιο κατάλληλο από όλα τα προηγούμενα. Η δουλειά, αν πραγματικά τη θέλουμε και την επιδιώξουμε, δεν μπορεί παρά, αργά ή γρήγορα, να έρθει. Το αν θα υποφέρουμε στο αναμεταξύ, ταλανιζόμενοι ανάμεσα στην οργή και την κατάθλιψη, αυτό είναι δική μας επιλογή.

4)Πολύ σημαντικό είναι να μην πέσουμε στην παγίδα της αυτό-κατηγορίας. Ακόμη κι αν κατανοούμε την γενικότερη έκταση του προβλήματος των απολύσεων είναι εύκολο να υποσκάπτει ενδόμυχα η αυτό-αμφιβολία «γιατί εμένα;». Ας το δούμε ότι εμείς ήμασταν έτοιμοι για την αλλαγή. Δεν πρέπει να κατηγορούμε τον εαυτό μας, ιδιαίτερα στην ευαίσθητη περίοδο της ανεργίας, όπου είναι εύκολο η αυτό-κατηγορία να εξελιχθεί σε κατάθλιψη.

5)Ένα άλλο πρόβλημα που συχνά προκύπτει με την απώλεια της εργασίας είναι η απώλεια ταυτότητας. «Ήμουν υπεύθυνος μάρκετινγκ, 10 ώρες την ημέρα , επί 17 χρόνια. Όταν πια δεν είμαι αυτό, ποιος είμαι; τι ρόλο παίζω εδώ; τι κάνω με όλον αυτό τον κενό χρόνο;». Εδώ είναι το πρότυπο της δυτικής ανταγωνιστικής ατομικιστικής κοινωνίας, όπου είσαι αυτό που καταφέρνεις επαγγελματικά και οικονομικά, Ακριβώς εδώ όμως βρίσκεται και η ευκαιρία να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, γιατί έχει δημιουργηθεί το χρονικό και ψυχικό κενό που θα αφήσει το χώρο. Αντί να αναλωθούμε σε αυτολύπηση, ας ξεκινήσουμε να κάνουμε χόμπι, ασχολίες, εθελοντισμό, διάβασμα, πράγματα, που πάντα θέλαμε να κάνουμε, που πάντα μας ενδιέφεραν, αλλά ποτέ δεν είχαμε το χρόνο. Πολλά από αυτά χρειάζονται ελάχιστα χρήματα. Ίσως δούμε ότι τα οφέλη της αυτό-ανακάλυψης από την κρίση αυτή είναι πολύ μεγαλύτερα μακροπρόθεσμα. Αν έχουμε τη δυνατότητα, ας ξεκινήσουμε ένα νέο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, που θα μας δώσει νέες δεξιότητες σε κάτι που μας ενδιαφέρει. Υπάρχουν τρόποι αξιοποίησης του χρόνου μας και αξίζει τον κόπο να πάρουμε το ρίσκο να δοκιμάσουμε κάτι εντελώς νέο. Μπορούμε να διαβάσουμε βιβλία αυτοβοήθειας, που μας βοηθήσουν να χτίσουμε την αυτοπεποίθησή μας.

6)Δε παρασυρόμαστε από το φόβο και την αρνητικότητα των άλλων. Κλείνουμε την τηλεόραση όταν αυτή μας αγχώνει. Το ότι υπάρχει κρίση το γνωρίζουμε, δε χρειαζόμαστε παραπάνω αριθμούς (ποσοστά ύφεσης, ποσοστά ανέργων κλπ) και σίγουρα δε χρειαζόμαστε να προσπαθούμε να μεταφράζουμε τι μπορεί να σημαίνουν αυτά τα ποσοστά στη δική μας ζωή. Δε συζητούμε για την κατάστασή μας με ανθρώπους που μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα, που είναι κυνικοί κι απαισιόδοξοι. Δεν αφήνουμε τους φόβους των άλλων για την αλλαγή, να μας αναχαιτίσουν από το νέο δρόμο που επιθυμούμε να δημιουργήσουμε. Είμαστε ανοιχτοί να ρωτήσουμε γνωστούς μας, αν ξέρουν κάτι για δουλειά, να τους πούμε τι μπορούμε εμείς να προσφέρουμε, όμως πάντα από μια στάση αυτοπεποίθησης κι αξιοπρέπειας, όχι φόβου ή κακομοιριάς.

7)Δεν ταμπουρωνόμαστε σε σκέψεις έλλειψης κι ανταγωνισμού τύπου «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Αν μας καλούν για συνέντευξη και είναι κι άλλοι που περιμένουν στην αίθουσα αναμονής, ας είμαστε εμείς που, με τη θετική μας σκέψη, θα διαχέουμε το κλίμα του φόβου. Ας ευχηθούμε το καλύτερο για όλους, γνωρίζοντας ότι το καλύτερο θα έρθει και για εμάς. Ας προσπαθήσουμε σε αυτό το διάστημα να είμαστε δοτικοί γενικότερα, δε μιλώ οικονομικά, αλλά στο χρόνο μας, στην καλή μας διάθεση, στον ενδιαφέρον μας για τον άλλο. Μου κάνει εντύπωση πόσοι άνθρωποι σήμερα στη χώρα μας έχουν συρρικνωθεί στη μη-δοτικότητα, διαρκώς φοβισμένοι και κατατρεγμένοι από τις δικές τους «ανάγκες». Ας ενδιαφερθούμε να ρωτήσουμε τι κάνει ο άλλος, ας δώσουμε το παράδειγμα του θάρρους και της γενναιοδωρίας κι ίσως ανακαλύψουμε ότι έτσι εκείνες οι περίπλοκες, πάντα ανεκπλήρωτες, καταδυναστευτικές ψυχολογικές μας ανάγκες εξαφανίζονται.

8)Δοκιμάζουμε όλα τα μέσα που υπάρχουν για εύρεση εργασίας, εφημερίδες, αφήνοντας βιογραφικά (πριν ακόμη ζητήσουν προσωπικό), διαδίκτυο, γνωστούς. Πιστεύω θα πρέπει να είμαστε ανοικτοί με τις αλλαγές κι όχι προκατειλημμένοι. Ίσως η αλλαγή να σημαίνει νέα πόλη. Ή τελείως άλλο αντικείμενο. Κάποιοι άνθρωποι μένουν μακροχρόνια άνεργοι γιατί αρνούνται να κάνουν άλλη δουλειά από αυτή που σπούδασαν. Κι όμως, η νέα απασχόληση μπορεί να μας αρέσει περισσότερο από την αρχική-ας έχουμε δημιουργικότητα, ας αναγνωρίζουμε τις ευκαιρίες και ας μην περιοριζόμαστε σε στεγανά. Ξαναβλέπουμε όλες τις πιθανές πηγές εισοδήματος. Υπάρχει κάποια ιδιοκτησία που θα μπορούσα να πουλήσω ή να ενοικιάσω για να διευκολύνω τη μετάβαση; Υπάρχει η περίπτωση αλλαγής κατοικίας σε κάτι οικονομικότερο; Προσοχή, δε συστήνω να συγκατοικούμε με κακοποιητικά άτομα τα οποία μας μειώνουν, επειδή φοβόμαστε ότι δεν θα τα βγάλουμε πέρα. Η καταρράκωση της αυτοεκτίμησής μας, που έρχεται ως συνέπεια της έκθεσής μας σε αυτούς, ειδικά στην ευαίσθητη φάση της ανεργίας, μπορεί να πολύ δαπανηρότερη μακροπρόθεσμα από το να μείνουμε μόνοι. Ταυτόχρονα, αυτή η περίοδος ίσως θέσει σε δοκιμασία κάποιες σχέσεις και φιλίες. Κάποιες μπορεί να γίνουν πιο δυνατές, άλλες μπορεί να αποδειχθούν ψεύτικες και να φύγουν από τη ζωή μας.

9)Μαθαίνουμε να αντέχουμε την απόρριψη. Δεν πτοούμαστε αν δεν προχωρήσει κάποια συνέντευξή μας, δεν εγκαταλείπουμε την προσπάθεια, δεν κατηγορούμε τον εαυτό μας, δεν το παίρνουμε προσωπικά, δεν καταφεύγουμε στον κυνισμό του τύπου «χαιρετίσματα, δε γίνεται ποτέ τίποτα». Σκεφτόμαστε ότι το συγκεκριμένο δεν ήταν για να γίνει και θα προκύψει κάτι άλλο καλύτερο σύντομα. Όσες φορές κι αν χρειαστεί, όσο δύσκολο κι αν είναι. Παρατηρούμε συμπτώσεις, κάτι που μπορεί να ακούσουμε τυχαία από κάποιον περαστικό ή το ράδιο στο ταξί και να μας δώσει πληροφορίες που ψάχναμε. Τέτοιες συμπτώσεις συχνά δεν είναι τυχαίες και μπορεί να έχουν χρήσιμα μηνύματα για εμάς σχετικά με πιθανή εργασία.

10)Προσπαθούμε να κρατήσουμε ημερολόγιο κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου. Ίσως μας βοηθήσει να ξεκαθαρίσουμε τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, να αποφορτιστούμε και να δώσουμε μια άλλη οπτική. Σε κάθε περίπτωση ας θυμόμαστε ότι κάποια στιγμή που θα έχει τελειώσει αυτή η περίοδος δοκιμασίας, θα κοιτούμε πίσω σε αυτήν με συμπόνια και αναγνώριση ενός χρόνου που μάθαμε πολλά, ανακαλύψαμε τον εαυτό μας και γίναμε πιο δυνατοί.

Η Πρεκατέ Βικτωρία προσφέρει μέσω της καμπάνιας "ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ" του ΣΚΑΙ (oloimazi.skai.gr) , δωρεάν τηλεφωνική συμβουλευτική.Η προσφορά απευθύνεται σε άτομα που δεν έχουν πόρους για συμβουλευτική επί πληρωμή, που βιώνουν ενδεχομένως προσωπικές ή/και οικογενειακές δυσκολίες λόγω οικονομικών καταστάσεων ή ανεργίας, και έχουν ανάγκη να μιλήσουν και επιθυμούν να υποστηριχθούν συμβουλευτικά. Η προσφορά δεν στοχεύει στην αντιμετώπιση ειδικών προβλημάτων ψυχικής υγείας, όπως π.χ. εξαρτησιογόνες ουσίες, για τα οποία υπάρχουν εξειδικευμένοι φορείς και τηλεφωνκές γραμμές στήριξης για να αποταθεί κάποιος ενδιαφερόμενος. Αν ενδιαφέρεστε, στείλτε email vprek2000@yahoo.gr για να κανονιστεί τηλεφωνικό ραντεβού συνεδρίας.

Δημοσιεύτηκε στο drasi.skai.gr, 2-6-2010
και στο http://toblogsas.skai.gr/post/12280352236 στις 3/11/11

Πρεκατέ Βικτωρία
Ιούνιος 2010

Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…

Πριν από μερικές εβδομάδες, κυριαρχούσε στα ΜΜΕ η υπόθεση γνωστού μοντέλου σε πρωταγωνιστικό ρόλο ταινιών σεξ. Μου έκανε εντύπωση, η προθυμία πάρα πολλών αντρών και γυναικών, επωνύμων και μη, να βγουν μπροστά, να κατακρίνουν, να καταδικάσουν, να ηθικολογήσουν, να κατακεραυνώσουν, όχι τόσο την πράξη, αλλά, ως συνήθως, τον εύκολο στόχο, τη νεαρή γυναίκα… Με μίσος και σταυροφορικό ζήλο βγήκαν μπροστά, εκσφενδονίζοντας εναντίον του μοντέλου:
«αυτά που κάνετε διαφθείρουν τη νεολαία μας» (λες και η νεολαία μας δεν βλέπει στο διαδίκτυο, στα τηλεοπτικά κανάλια ή στα DVD εφημερίδων άλλα πολλά απίστευτα)

«άλλες στην ηλικία της είναι μάνες» (λες και το «μάνα» είναι αγιοποιητικός τίτλος, λες και δεν υπάρχουν «μάνες» που κάνουν άλλα πράγματα, χειρότερα και κρυφότερα).

Βγήκαν και κάποιοι άλλοι, πιο προχωρημένοι, που κατάλαβαν ότι δεν είναι πολιτικά ορθό «να ηθικολογούμε εμείς οι υπόλοιποι, λες και ζούμε σε κοινωνία αγίων, αλλά αυτό που σοκάρει είναι, όχι ότι έβγαλε τα dvd, τη δουλειά της έκανε, αλλά ότι είπε ψέματα, έπλεξε μια ιστορία, για να αυξηθούν οι πωλήσεις». Δεν κατακρίνουμε δηλαδή για το ένα πράγμα, αλλά για κάτι πάντως πρέπει να κατακρίνουμε, μη τυχόν και μας ξεφύγει κάτι ασχολίαστο…
Άλλο πάλι έδειξαν μεγαλοψυχία και «ανωτερότητα», και δήλωσαν «εγώ τη λυπάμαι για το ξεπεσμό της». Κατάκριση δηλαδή, αλλά μεγαλόψυχη κατάκριση, να φαινόμαστε και καλοί από πάνω…
Εν τω μεταξύ, για όλους τους υπολοίπους, που καθοδήγησαν, που πρότειναν, που παρήγαγαν, που διακίνησαν, που πούλησαν και που αγόρασαν το DVD, κουβέντα….

Παρακολουθώντας όλο αυτό μου ήρθαν διάφορες σκέψεις. Η πρώτη ήταν εκείνο το συγκλονιστικό μάθημα που μας έδωσε ο Ιησούς Χριστός, όταν είπε για τη γυναίκα που ήταν όλοι έτοιμοι να λιθοβολήσουν, «ο αναμάρτητος πρώτος τω λίθω βαλέτω». Μόνο που τώρα ο όχλος ήταν τα τηλεπαράθυρα με τις τηλεπερσόνες και τα πηγαδάκια σε κάθε εργασιακό χώρο, που δεν είχαν με τι άλλο να ασχοληθούν. 2000 χρόνια μετά κι ακόμη δεν το μάθαμε το μάθημα…
Η πορνογραφία είναι κάτι στο οποίο είμαι αντίθετη και πιστεύω ότι βλάπτει όλους όσους έρχονται σε επαφή με αυτήν, είτε συμμετέχουν, είτε την παράγουν, είτε την καταναλώνουν. Είναι σαν χαρακιά στην αθωότητα της ψυχής μας και δεν εννοώ μόνο τη σεξουαλική αθωότητα. Από αυτή τη θέση όμως στο να δαιμονοποιούμε ανθρώπους υπάρχει μεγάλη διαφορά.
Ένα πολύ σημαντικό σημείο στην ιστορία αυτή είναι το θέμα της ηλικίας. Η συγκεκριμένη γυναίκα είναι πολύ νέα, λίγο μετά τα είκοσι. Δεν μπορώ να γνωρίζω τις λεπτομέρειες της δικής της ιστορίας, άρα δεν θα αναφερθώ σε εκείνη συγκεκριμένα. Γενικά, ενώ μπορούμε να διαφωνούμε με πράξεις, δεν μπορούμε να κατακρίνουμε ανθρώπους, γιατί ΠΟΤΕ δεν έχουμε όλα τα δεδομένα. Και εξάλλου κανείς δεν μας όρισε δικαστές. Πόσοι από εκείνους που βιάστηκαν να βγουν και να σχολιάσουν θα ένιωθαν τελείως άνετα να βγει ολόκληρο το δικό τους ερωτικό παρελθόν στα κανάλια; "Μη κρίνετε για να μην κριθείτε..". Ας αφήσουμε τις κρίσεις στο Θεό, άλλο ένα μάθημα που φαίνεται να ξεχάσαμε…

Γενικά πάντως, για τα νέα κορίτσια, θεωρώ ότι οι μετεφηβικές και νεανικές ηλικίες είναι πολύ επικίνδυνες και ελλοχεύουν πολλούς κινδύνους. Το ότι πάτησε κάποιος τα 18, δεν τον κάνει αυτόματα ενήλικα. Πολλά από τα νέα παιδιά σήμερα είναι ουσιαστικά παιδιά, όσον αφορά την ευαλωτότητα και την ανάγκη για προσοχή. Αν είχαν παραμεληθεί, καταπιεστεί ή κακοποιηθεί από τους γονείς, η ανάγκη για προσοχή και επιβεβαίωση, σε συνδυασμό με την περιέργεια, την ανάγκη να επαναστατήσουν, αλλά και την σεξουαλική ορμή που φυσιολογικά αναδύεται σε αυτές τις ηλικίες, είναι εξαιρετικά εύκολο να παρασυρθούν από μεγαλύτερους ανθρώπους που θα τους δώσουν προσοχή, που θα τους χειριστούν με ένα σωρό κοπλιμέντα, που θα τους παρουσιαστούν ως «συμπονετικοί φίλοι» που κατανοούν την καταπίεση στο σπίτι, που θα τους παρουσιαστούν ως έμπειροι σεξουαλικά, αλλά ταυτόχρονα θα τους λένε «δε σε θέλω όμως μόνο για το σεξ». Με αυτήν την έννοια, θεωρώ ότι ο/η 24 χρονος/η δεν έχει μεγαλύτερη ευθύνη από όση ο/η 17 χρονος/η, όταν καθοδηγείται από έμπειρα μεγαλύτερα άτομα σε διάφορες σεξουαλικές πράξεις που το θυματοποιούν. Οι νέοι ξεκινούν τη σχέση με τον προαγωγό ή την κακοποιητική σχέση, ελπίζοντας να πάρουν «εκδίκηση» για τους σκληρούς γονείς τους, ότι «να, τώρα δεν σας έχω ανάγκη εσάς, υπάρχουν άλλοι που με θαυμάζουν», μόνο για να ανακαλύψουν αργότερα ότι η θυματοποίηση από τους νέους «εραστές» καταλήγει να είναι πολύ χειρότερη από ό,τι είχαν βιώσει ποτέ στο σπίτι. Εξάλλου, ποιος ενημέρωσε τα παιδιά για την αυτοπροστασία και την αυτοεκτίμηση? Το κράτος? Οι εκπαιδευτικοί? Ας μη μιλούμε λοιπόν, γιατί έχουμε μεγάλη ευθύνη που δεν προστατεύουμε τους νέους ανθρώπους…
Ειδικά για να νέα κορίτσια, έχω ξαναγράψει επανειλημμένα. Υφίστανται σήμερα τεράστιες πιέσεις από τα ΜΜΕ για πολλά αντιφατικά πράγματα…Να ξεκινήσουν σεξουαλική δραστηριότητα νωρίς. Να έχουν οπωσδήποτε φίλο και «εμπειρίες», αλλά ταυτόχρονα να έχουν και στο νου τους να «αποκατασταθούν». Να «ξεφορτωθούν» την παρθενιά τους στην κατάλληλη ηλικιακή γκάμα (κάποιος εγκατέλειψε επί τόπου τη φίλη του, όταν εκείνη του είπε σε ηλικία 27 χρονών ότι είναι παρθένα), αλλά όχι πολύ νωρίς, να μη θεωρηθούν και ελευθερίων ηθών.. Οι πιέσεις είναι τεράστιες, πολλές φορές και από τις ίδιες τις μητέρες, κανείς όμως δεν τους μιλά για αυτοεκτίμηση, για αυτοσεβασμό, για αυτοπροστασία. Όλοι όμως είναι έτοιμοι να καταδικάσουν το πρώτο παραστράτημα και να σπιλώσουν τα κορίτσια, όχι τα ΜΜΕ, ούτε το κράτος, ούτε τους εαυτούς τους. Μήπως είναι καιρός να υποκρινόμαστε λιγότερο και να νοιαστούμε περισσότερο?
Πρεκατέ Βικτωρία
1 Ιουνίου 2010

Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας

Δεν γνωρίζω κανένα συγκεκριμένο περιστατικό κακοποίησης παιδιού σε ίδρυμα φιλοξενίας στην Ελλάδα, αλλά εφόσον η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα είναι κάτι που έχει ανιχνευτεί κατ’ επανάληψη, σε ανεπτυγμένες χώρες (Αγγλία, Ιρλανδία, Καναδάς, ΗΠΑ), οι οποίες εφαρμόζουν εδώ και δεκαετίες αποτελεσματικά συστήματα ανίχνευσης, καταγγελιών, αντιμετώπισης και παρέμβασης, δεν έχω κανένα λόγο να πιστεύω ότι ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να συμβαίνει και στη χώρα μας, επειδή απλά και μόνο δεν ακούγεται. Η παιδική σεξουαλική κακοποίηση είναι ούτως ή άλλως πολύ αποσιωπημένο φαινόμενο στη χώρα μας, πόσο δε μάλλον όταν συμβαίνει σε ιδρύματα ή σε παιδιά με ειδικές ανάγκες, που είναι πιο ευάλωτοι πληθυσμοί.

Η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών μπορεί να προέρχεται από άλλα παιδιά μέσα ή έξω από το ίδρυμα, όπως επίσης και από ενηλίκους μέσα ή έξω από το ίδρυμα, καθώς επίσης (όπως έχουν δείξει περιστατικά που έχουν ερευνηθεί στο εξωτερικό) ενίοτε και από ανάδοχες οικογένειες. Προηγούμενες αρνητικές εμπειρίες των φιλοξενούμενων παιδιών, π.χ. κακοποίηση στην αρχική οικογένεια, παραμέληση ή εγκατάλειψη, τα καθιστά πιο ευάλωτα στη θυματοποίηση από συνομιλήκους, μεγαλύτερα παιδιά ή συμμαθητές και μέρος αυτής της θυματοποίησης μπορεί να είναι η σεξουαλική παρενόχληση (η αυξημένη πιθανότητα αυτής της αναπαραγωγής της θυματοποίησης από συνομιλήκους έχει επιβεβαιωθεί ερευνητικά). Για αυτό είναι σημαντική η ψυχολογική και κοινωνικο-συναισθηματική στήριξη κι ενημέρωση για τις μορφές βίας μεταξύ συνομιλήκων σε όλα τα παιδιά στα ιδρύματα, ώστε να αναγνωρίζουν τη βία και να αναπτύσσουν ισχυρό αυτοσυναίσθημα, ώστε να μπορούν να πουν «όχι» στους συνομιλήκους, να μην υποκύπτουν, επειδή νιώθουν ότι δεν αξίζουν ή επειδή φοβούνται ότι κανείς άλλος δεν θα τους κάνει παρέα.

Άλλες φορές οι προηγούμενες αρνητικές εμπειρίες των παιδιών αυξάνουν τις πιθανότητες να δράσουν εκείνα κακοποιητικά προς άλλα μικρότερα παιδιά, είτε λεκτικά, είτε με εκφοβισμό, απειλές, ξύλο, γελοιοποίηση, ενώ μία από τις συνέπειες της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών από ενηλίκους μπορεί να είναι η αναπαραγωγή του τραύματος (acting out) προς μικρότερα παιδιά. Για αυτό είναι σημαντικό να υπάρχει ειδικός θεραπευτής, που θα μπορεί να το αναγνωρίσει, να το διαχειριστεί και να βοηθήσει το παιδί-θύτη θεραπευτικά, πριν παγιωθεί αυτή συμπεριφορά. Προσοχή: το acting out δεν συμβαίνει συχνά (δυστυχώς υπάρχουν διάφορες αντιλήψεις που πλανώνται σε κάποιους επαγγελματίες, ότι «δε θέλουμε στο χώρο μας σεξουαλικά κακοποιημένα παιδιά, θα μας διαφθείρουν τα υπόλοιπα!»). Πρέπει το προσωπικό να γνωρίζει καλά το φαινόμενο εκφοβισμού μεταξύ παιδιών, να μπορεί να το διαχειριστεί, και να υπάρχει υπεύθυνος θεραπευτής στον οποίο μπορούν να απευθύνονται τα παιδιά, ως σημείο αναφοράς, και ο οποίος θα παρεμβαίνει αποτελεσματικά, με πρώτη προτεραιότητα την προστασία του θύματος. Ο υπεύθυνος θεραπευτής θα πρέπει να έχει ενημερώσει πρώτα τα παιδιά τι είναι αυτό το φαινόμενο, ποιες μορφές έχει και να τα ενθαρρύνει να έρθουν να μιλήσουν, αν τους συμβεί κάτι τέτοιο. Αλλιώς, είναι δύσκολο να έρθουν από μόνα τους.

ΑΝ το παιδί φτάσει να αναφέρει την σεξουαλική κακοποίηση (στη συντριπτική πλειονότητα δεν το κάνουν), το προσωπικό θα αντιδράσει, ανάλογα με την εκπαίδευση που του έχει δοθεί, το βαθμό ευαισθητοποίησης και τις συγκεκριμένες οδηγίες που του έχουν δοθεί ως πρωτόκολλο από τις κρατικές υπηρεσίες για την αντιμετώπιση αυτών των περιστατικών, όπως επίσης και την προσωπική του καλλιέργεια και ιδιοσυγκρασία. Στα τρία πρώτα θεωρώ ότι στη χώρα μας βρισκόμαστε σε μηδενικό σημείο. Η σεξουαλική κακοποίηση είναι κάτι που δεν αναφέρεται πουθενά σε καμία εκπαίδευση και το προσωπικό συχνά είτε δεν το αναγνωρίζει, είτε δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Επίσης, στην παιδεία της ελληνικής κοινωνίας μας, η παιδική σεξουαλική κακοποίηση αποτελεί πολύ ισχυρό ταμπού, συνδεδεμένο με έντονο φόβο και αποστροφή και όταν τελικά κάτι «σκάει» δημοσίως αντιμετωπίζεται συχνά με έλλειψη ψυχραιμίας. Τα παιδιά διαισθάνονται πολύ καλά όλες τις άμυνές μας και τη δυσκολία να το διαχειριστούμε. Σε συνδυασμό με τις απειλές που δέχονται, αν μιλήσουν, το φόβο και τη ντροπή που συχνά νιώθουν και το ότι συνήθως δε γνωρίζουν τι να κάνουν, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών δε λέει τίποτα κι εμείς μπορούμε να συνεχίσουμε τον ύπνο του δικαίου ότι η σεξουαλική κακοποίηση συμβαίνει μόνο στις άλλες χώρες!

Το παιδί που κακοποιείται στο ίδρυμα ίσως αισθάνεται ακόμη πιο αδύναμο και φοβισμένο από το παιδί που κακοποιείται σε οικογένεια, καθώς ίσως νιώθει ότι το ίδρυμα, μετά την αποτυχία της αρχικής οικογένειας να το φροντίσει, είναι η τελευταία του επιλογή. Ίσως επίσης νιώθει τη φροντίδα του ιδρύματος ως ακόμη πιο ισχυρή μορφή εξουσίας, γιατί αντιπροσωπεύει το «κράτος». Οπότε, αν π.χ. κακοποιείται από επαγγελματία του ιδρύματος, που είναι «απεσταλμένος» του κράτους, πώς θα μπορέσει ένα παιδί να αντιταχθεί σε αυτόν, με το να αποκαλύψει την κακοποίηση και να μιλήσει πού; (Άλλο θέμα αυτό…)
Από την άλλη μεριά, το παιδί στην οικογένεια επιβαρύνεται με άλλου είδους αναστολές να μην αποκαλύψει, που έχουν να κάνουν περισσότερο με ενοχές για την πιθανή διάλυση της οικογένειας που ενδεχομένως επίσης αγαπά. Και στις δύο περιπτώσεις, παιδιά που έχουν παραμεληθεί, που έχουν έντονη την ανάγκη για προσοχή, είναι πολύ ευάλωτα για κακοποίηση από παιδόφιλους, που θα χρησιμοποιήσουν την ανάγκη τους για προσοχή και ενδιαφέρον, ώστε να χτίσουν σιγά σιγά μια μυστική, «εμπιστευτική», «αποκλειστική» σχέση, στην οποία θα μπορούν να εκμεταλλεύονται το παιδί.

Αναφέρθηκα πριν την κακοποίηση παιδιών από άλλα παιδιά. Τι γίνεται στην περίπτωση κακοποίησης, από ενήλικες, εντός του χώρου του ιδρύματος;
Είναι παγκόσμια διαπιστωμένο ότι οι παιδόφιλοι επιδιώκουν να προσληφθούν σε χώρους, όπου υπάρχουν παιδιά, σχολεία, βρεφονηπιακούς σταθμούς, κατασκηνώσεις, αθλητικοί σύλλογοι, ιδρύματα, αλλά και ως εθελοντές. Ένα καθαρό ποινικό μητρώο δεν είναι αρκετό για να εγγυηθεί ότι το άτομο που προσλαμβάνεται είναι ασφαλές για τα παιδιά. Θα πρέπει τα Υπουργεία Υγείας και Παιδείας να λάβουν σοβαρά υπόψη τους αυτόν τον παράγοντα, εισάγοντας αυστηρότερα κριτήρια στην επιλογή προσωπικού που έρχονται σε επαφή με παιδιά (ιδιαίτερα με ευάλωτα παιδιά σε ιδρύματα), όπως γίνεται στο εξωτερικό. Θα πρέπει οι επαγγελματίες στους χώρους αυτούς να λειτουργούν βάσει σαφών και αυστηρές κανόνων ορθής πρακτικής (όπως για παράδειγμα: «oι πόρτες σε οποιοδήποτε χώρο συνευρίσκονται επαγγελματίας/ες με παιδιά είναι ΠΑΝΤΑ ανοιχτές» ή «το πλύσιμο του παιδιού από τον επαγγελματία γίνεται πάντα με σφουγγάρι, όχι απευθείας επαφή χεριού με σώμα», «δεν απομονώνεται ένας επαγγελματίας μόνος με παιδιά, ή με ένα παιδί, πάντα υπάρχει και κάποιος άλλος στον γύρο χώρο»), οι οποίες παρεμποδίζουν τον επιτήδειο να αναπτύξει παιδοφιλική δράση. Θα πρέπει επίσης όλοι οι επαγγελματίες σε τέτοιους χώρους, ιδιαίτερα τα ανώτερα στελέχη και οι επιθεωρητές, να είναι εκπαιδευμένοι για τους τρόπους διάκρισης πιθανών στοιχείων της συμπεριφοράς ενός παιδόφιλου, (π.χ. επιδιώκει συνεχή επαφή και παρέα με παιδιά, παρά με ενήλικες, επιδιώκει παρέα με τα παιδιά ακόμη και πέρα των καθηκόντων του, κάποιες φορές εμφανίζεται ως υπερβολικά καλός «μαθητοπατέρας», επικεντρώνει το ενδιαφέρον του σε σημείο εμμονής στο τι κάνουν συγκεκριμένα παιδιά, επιδιώκει επίμονα τη φωτογράφιση παιδιών, ακόμη και με «αθώο» τρόπο κλπ…) Πόσοι όμως από τους απασχολούμενους με παιδιά στην Ελλάδα έχουν εκπαιδευτεί σχετικά με την πρόληψη της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης?

Θεωρώ ότι όπως για παράδειγμα συμβαίνει στην Αγγλία, είναι απολύτως απαραίτητη η δημιουργία ανεξάρτητου φορέα, που θα ασχολείται ειδικά με την προάσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών, που φιλοξενούνται σε ιδρύματα, ιδιωτικά ή δημόσια, ειδικών αναγκών και μη. Ο στόχος του φορέα αυτού θα είναι μέσω τακτικών επισκέψεων να μπορούν να παιδιά να μιλήσουν εμπιστευτικά σε κάποιον, που δεν σχετίζεται με το ίδρυμα, για τα προβλήματα και τις ανάγκες τους. Οι επαγγελματίες επισκέπτες θα πρέπει επίσης να είναι ειδικά εκπαιδευμένοι στην επικοινωνία με παιδιά με ειδικές ανάγκες, αλλά και στην ανίχνευση, εκπαίδευση κι ενημέρωση παιδιών και προσωπικού για την παιδική κακοποίηση. Ο φορέας αυτός θα μπορεί να ενημερώνει τα παιδιά και θα συζητά μαζί τους και ομαδικά και ατομικά, κατά τη διάρκεια των επισκέψεων ΧΩΡΙΣ την παρουσία των λειτουργών του ιδρύματος. Θα πρέπει να διαθέτει τηλεφωνική γραμμή για να ακούει τα παράπονα των παιδιών, ενώ θα πρέπει να δίνεται ιδιωτικός χώρος στα παιδιά να μιλούν στο τηλέφωνο χωρίς να παρακολουθούνται.

Χρειάζεται επίσης μεγαλύτερος αριθμός επαγγελματιών, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα ταυτόχρονης παρουσίας τους στο χώρο. Χρειάζεται ενημέρωση όλων των επαγγελματιών σε ιδρύματα για το φαινόμενο της παιδικής κακοποίησης (χωρίς όμως η ενημέρωση να σημαίνει απαραίτητα ότι ο παιδόφιλος θα αναχαιτιστεί από τις κακοποιητικές προθέσεις του), χρειάζεται αυξημένη εποπτεία. Πολύ σημαντικό θεωρώ ότι είναι ο ανεξάρτητος φορέας να παρέχει υπηρεσίες στήριξης και καθοδήγησης στον επαγγελματία που βλέπει κάτι αρνητικό στο χώρο του από συνάδελφο και δεν γνωρίζει πώς να το διαχειριστεί. Βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, καθώς μπορεί να μην έχει αποδείξεις, το παιδί μπορεί να συγκαλύψει από φόβο ή ντροπή, και ο επαγγελματίας μπορεί να κατηγορηθεί εν τέλει για συκοφαντία. Πρέπει να υπάρχει εμπιστευτική υπηρεσία στήριξης των επαγγελματιών σε ιδρύματα.

Επίσης, δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να επαναπροσλαμβάνονται σε χώρους, όπου υπάρχουν παιδιά, άτομα που έχουν καταδικαστεί για εγκλήματα σχετικά με την παιδοφιλία και παιδική πορνογραφία. Ακόμη και στις περιπτώσεις προγραμμάτων συστηματικής θεραπευτικής παρέμβασης σε παιδόφιλους στις φυλακές του εξωτερικού, ένα σημαντικό μέρος υποτροπιάζει μετά την αποφυλάκισή του. Αντίστοιχα προγράμματα στη χώρα μας είναι σχεδόν ανύπαρκτα, με τεράστιες πιθανότητες η διαταραχή να συνεχιστεί και μετά την αποφυλάκιση. Παραδόξως, η συμμετοχή σε διαδικτυακή παιδική πορνογραφία επαγγελματιών που εργάζονται σε χώρους με παιδιά έχει λειτουργήσει στο παρελθόν θετικά ως προς να ανιχνευτεί η δράση τους ηλεκτρονικά και να απομακρυνθούν προληπτικά από τους χώρους εργασίας τους, ακόμη κι αν δεν έχουν υπάρξει καταγγελίες για κακοποίηση παιδιών εκεί . Αν και εδώ υπάρχει διαφωνία μεταξύ ειδικών σχετικά με το πόσο ο εθισμένος στην παιδική πορνογραφία προχωρά σε παιδοφιλική συμπεριφορά και κακοποίηση παιδιών, προσωπικά πιστεύω ότι τα δύο σχετίζονται άμεσα, είναι απλά διαφορετικές διαβαθμίσεις της παιδοφιλικής διαταραχής κι εν πάσει περιπτώσει, πρέπει να γίνεται απομάκρυνση άμεσα, δεν είναι να πειραματιζόμαστε εις βάρος των παιδιών. Από την άλλη μεριά, προξενεί ενδιαφέρον, πόσες περισσότερες αποκαλύψεις γίνονται για άτομα υπεράνω υποψίας, σχετικά με συμμετοχή σε παιδική πορνογραφία στο διαδίκτυο, σε σχέση με αποκαλύψεις κακοποίησης κατευθείαν από τα παιδιά-θύματα, ή από άλλους ενήλικες παρατηρητές.
Πρεκατέ Βικτωρία
1 Ιούνιος 2010

Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες

Καθώς πολλά λέγονται για την διαφάνεια στην κοινωνία μας, γιατί δεν κοιτάμε να προάγουμε λίγο τη διαφάνεια και την τιμιότητα στο πιο σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας, τη νεολαία μας. Στη νεολαία μας δείχνουμε τώρα, αυτή τη στιγμή, ότι ο απατεώνας είναι «μάγκας», μέσα από ένα άλλο επίκαιρο θέμα, τις Πανελλήνιες εξετάσεις. Ως απλός νοήμων άνθρωπος, καταλαβαίνω ότι είναι αδύνατον οι Πανελλήνιες να είναι αδιάβλητες, για τον απλούστατο λόγο ότι επιτρέπεται στους υποψηφίους να πηγαίνουν στην τουαλέτα ΜΕΤΑ την ανακοίνωση των θεμάτων. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι σκονάκια και τι κινητά υπάρχουν μέσα στα ρούχα των παιδιών και βεβαίως η σωματική έρευνα δεν επιτρέπεται και ούτε θα έπρεπε. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι κάνουν τα παιδιά στην τουαλέτα, ούτε ο επιτηρητής μπορεί να στήνει αυτί και χρονόμετρο και σίγουρα όχι αυτό που λεγόταν κάποτε, δηλαδή να περιμένει με την πόρτα ανοιχτή (αυτό κι αν θα ήταν καταπάτηση των δικαιωμάτων του παιδιού). Το αποτέλεσμα δυστυχώς είναι ότι πολλοί «μάγκες», με εκείνες τις βερμούδες με τις φαρδιές πλαϊνές τσέπες, που είναι και της μόδας τέτοια εποχή, πηγαίνουν και δύο και τρεις φορές στην τουαλέτα (με αρκετό χρόνο …επίσκεψης) στη διάρκεια μιας τρίωρης το πολύ εξέτασης και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι κάνουν, ούτε έχει αποδείξεις για αυτό, ούτε στην πράξη μπορεί και να τους πει ‘μη πας’, αφού το επιτρέπει ο νόμος! Άλλα παιδιά όμως έρχονται καθαρά και τίμια, μετά από μεγάλη προσπάθεια, αγωνία και κόπο, αδικούνται κατάφωρα σε μια χώρα, που για ακόμη μια φορά επιτρέπει να αμοίβονται οι θρασείς. Εκεί που τα δύο μόρια στη βαθμολογία μπορεί να κάνουν τη διαφορά για το αν θα πετύχεις στη σχολή της επιλογής σου ή όχι, για το αν η οικογένειά σου θα χρεωθεί χιλιάδες ευρώ για να σε στείλει στην επαρχία, δίνεται η δυνατότητα, σε όποιον θέλει, να κρύψει ρολά από ‘κατεβατά’ μέσα στα εσώρουχά του, να τα δει στην τουαλέτα, ποδοπατώντας όλους τους άλλους, που έχουν ξοδέψει χρόνο, κόπο και χρήμα για να πετύχουν ένα όνειρο ζωής.
Τι μπορεί να γίνει;
Αν θέλουμε να μιλάμε σοβαρά για αδιάβλητες εξετάσεις, θα πρέπει πρώτα από όλα οι τουαλέτες να βρίσκονται σε κλωβούς ή υπόγεια, όπου δεν υπάρχει σήμα από κινητό, για να έρχονται λύσεις σε sms. Ακόμη όμως και χωρίς κινητό, τι γίνεται με τα κρυμμένα σκονάκια; Εδώ δεν μπορώ να δω άλλη λύση παρά να απαγορευτεί η τουαλέτα κατά την εξέταση, ακόμη και αν αυτό σημάνει να είναι οι εξετάσεις μικρότερης διάρκειας, ή να δίνονται τα θέματα σε δύο δόσεις, π.χ. πρώτα θέματα, μιάμισι ώρα για παράδοση των απαντήσεων, διάλειμμα για τουαλέτα νερό κλπ., δεύτερα θέματα στην επόμενη μιάμισι ώρα. Εάν και τότε κάποιο παιδί δεν αντέχει να μην πάει τουαλέτα στη μιαμισι ώρα, τότε ας έρθει να δώσει στις επαναληπτικές. (Αν και είμαι σίγουρη ότι αν εφαρμοζόταν αυτό, δεν θα βρισκόταν κανείς με τέτοια ανάγκη). Εκτός πια κι αν τα θέματα γίνουν θέματα κρίσεως με τέτοιο τρόπο, ώστε να επιτρέπονται τα ανοιχτά βιβλία. Όλα αυτά είναι παραπάνω κόπος και φασαρία, αλλά αξίζει τον κόπο να μην αφήσουμε χώρο να διαφθαρούν και να αδικούνται τα παιδιά μας. Κι αν κάποιος θεωρεί ότι όλο αυτό είναι υπερβολικό, μπορεί να ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ότι ΟΛΑ τα παιδιά που έχουν πάει τουαλέτα στη διάρκεια των πανελληνίων ΔΕΝ έχουν αντιγράψει; Είναι απαράδεκτο να αφήνουμε παραθυράκια στην αναξιοκρατία, την λαδιά, αλλά και στην θυματοποίηση των ‘καθαρών’, από τόσο μικρές ηλικίες.

Πρεκατέ Βικτωρία
Ψυχολόγος

Οικονομική κρίση στην Ελλάδα

Η εγχώρια οικονομική κρίση έχει τον τελευταίο καιρό επανειλημμένα σχολιαστεί σε κάθε της εξέλιξη. Παραθέτω κάποιες σκέψεις σχετικά με το ψυχολογικό υπόβαθρο, τη σημασία και ίσως κάποια διδάγματα που μπορούμε να λάβουμε.
-Παρότι κερδοσκόποι επιβάρυναν μια δύσκολη οικονομικά συγκυρία και τα υπέρογκα επιτόκια μπορεί να το καταστήσουν εξαιρετικά δύσκολο για μια χώρα να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο του χρέους, η κύρια αιτία για την δεινή σημερινή κατάσταση είναι εσωτερική. Σχετίζεται με τη στιγμή εκείνη που ο Έλληνας έκρινε (λανθασμένα) ότι το να χρησιμοποιήσει δημόσιο χρήμα για τον εαυτό του, θα τον ωφελήσει προσωπικά. Φαίνεται αυτονόητο, όμως στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, η φοροδιαφυγή κι η διαφθορά δε σχετίζονται με οικονομική ανάγκη. Τετριμμένο, αλλά σίγουρα τα όποια πρόσθετα υλικά αγαθά δεν έχουν σε καμία περίπτωση βοηθήσει το άτομο να νιώσει καλύτερα. Απεναντίας, το άτομο πληρώνει την όποια ατιμία ή απάτη με ένα «αόρατο» στον ίδιο, αλλά πολύ βαρύτερο τίμημα: την απώλεια της εμπιστοσύνης στον εαυτό του, την απώλεια της αυταξίας κι αξιοπρέπειάς του και, ακόμη πιο σημαντικό, την απώλεια της αισιοδοξίας εκείνης που έχει η καθαρή συνείδηση, ότι «όποια κι αν είναι η δυσκολία, η ζωή με κάποιο τρόπο θα με βοηθήσει, θα βρεθεί μια λύση». Το άτομο που βαρύνει τον εαυτό του με αδικίες απέναντι στους άλλους (και το «κράτος» είναι οι άλλοι συμπολίτες μας), πολύ απλά δεν πιστεύει ότι αξίζει τη βοήθεια στη δυσκολία (ακόμη κι αν συνειδητά λέει το αντίθετο). Ζει στο φόβο ότι θα του κάνουν αυτό που έκανε και προσπαθεί να ελέγξει τη ροή της ζωής, η οποία ούτως ή άλλως δεν ελέγχεται. Η ροή της ζωής, η αλλαγή δεν υπόκεινται στον έλεγχο και τους φόβους μας, έχουμε όμως ένα πολύ ισχυρό όπλο εναντίον τους: την καθαρή συνείδηση. Ας μη το στερούμαστε άλλο, γιατί εμείς θα πληρώσουμε την απώλειά του.
Οι κερδοσκόποι από εξωτερικούς φορείς, που στοιχηματίζουν στη χρεοκοπία της Ελλάδας, μοιάζουν με εκείνους που κάνουν psychic attack. Η πρόθεση τους είναι κακόβουλη, όμως το αν θα επηρεαστούμε από τις τζογαδόρικες «κατάρες» τους εξαρτάται από το πόσο ισχυρή είναι η δική μας "αύρα", πόσο καθαροί εμείς ως χώρα. Η διαφθορά μας δημιουργεί αισθήματα αναξιότητας κι έλλειψης αυτοεκτίμησης. Άρα τα αποτελέσματα της διαφθοράς, δεν είναι μόνο στους αριθμούς των εσόδων του κράτους. Έχουν βαθύτερες και πλατύτερες συνέπειες που μόλις τώρα ξεκινάμε να αναγνωρίζουμε.

-Στην εσωτερική κακοδιαχείριση και διαφθορά έχουν συνεισφέρει τα κόμματα, καθώς και το επιτελείο των διαφθαρμένων κρατικών λειτουργών, που πελατειακά οι διάφοροι πολιτικοί κατά καιρούς διόριζαν. Όπως επίσης κι ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, που θεωρεί τη διαφθορά αυτονόητη, θεωρεί τον εαυτό του «βλάκα», αν δε συμμετέχει και παραδειγματίζεται από το σαθρό επιχείρημα: «το κάνω γιατί το κάνουν όλοι οι άλλοι», αγνοώντας ότι και οι άλλοι το κάνουν επίσης επειδή το κάνει εκείνος. Τις περισσότερες φορές η διαφθορά κι η αναξιοκρατία πυροδοτείται από απληστία κι εγωκεντρισμό, άλλες φορές από φόβο. Φόβο ότι δεν θα επιβιώσουν στην Ελλάδα αλλιώς. Όμως εκείνος που δικαιολογεί π.χ. το «μέσο» για μια πρόσληψη πάνω από τους άλλους, ξεχνά ότι η μόνιμη θέση εργασίας που θα πάρει θα φέρει στη συνέχεια στον ίδιο την ενέργεια, το αποτύπωμα της αρχικής κίνησης: απάτη και ψέμα. Είναι πολύ δύσκολο να ευτυχήσεις σε αυτό το κλίμα, όπως είναι πολύ δύσκολο και οι άλλοι να σε σεβαστούν. Για αυτό έχουμε γεμίσει από «τακτοποιημένους» αλλά δυστυχείς δημοσίους υπαλλήλους. Δεν είναι τυχαίο που στην πόλη γέννησης της δημοκρατίας, βιώνουμε απογοήτευση από τη μετατροπή της σε κομματο-κρατία.
Η δημοκρατία, που γεννήθηκε εδώ, είναι σίγουρα το καλύτερο πολίτευμα. Όμως μαζί με τη δημοκρατία χρειάζεται οπωσδήποτε διαφάνεια, δικαιοσύνη και τιμιότητα, για να εξασφαλίσουμε ότι οι μισοί Έλληνες δεν θα υποφέρουν την εκμετάλλευση από τους άλλους μισούς.

-Το σοκ από την ραγδαία επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης ήταν τέτοιο που η πλειοψηφία των Ελλήνων αποδέχθηκε τα σκληρά μέτρα με φιλότιμο και οικονομική αυτοθυσία, έστω κι αν οι περισσότεροι δεν ευθύνονταν για την κατάσταση αυτή. Η πιο γρήγορη κι εύκολη λύση για την εύρεση ρευστού είναι οι περικοπές στα έσοδα εκείνων που ούτως ή άλλως τα δηλώνουν. Τα μαύρα έσοδα πρέπει πρώτα να τα βρεις για να τα περικόψεις. Δίνεται ίσως κάποια περίοδος «χάριτος» λόγω της κρίσιμης κατάστασης, αν όμως δε συνοδευτεί από πολλές, συγκεκριμένες, δραστικές κινήσεις για τον περιορισμό της διαφθορά και φοροδιαφυγής, όπως κι απονομής δικαιοσύνης σε εκείνους που ευθύνονται, τότε αναμένονται κοινωνικές τριβές, αν όχι αναταραχές. Είναι η ευκαιρία να ανατραπεί μια πολύ άδικη, μακρόχρονη κοινωνική πληγή. Είναι τώρα η ευκαιρία για διαφάνεια κι απεξάρτηση από τη διαφθορά.Aν δεν είχε συμβεί αυτή κρίση, ίσως η ευκαιρία να μην είχε δοθεί ποτέ, αλλά θα συνεχίζαμε όπως πάντα.

-Είναι πολύ σημαντικό για την αίσθηση δικαίου μεταξύ των πολιτών, να υπάρξουν κυρώσεις για όσους έχουν καταχραστεί δημόσιο χρήμα ή έχουν διαπράξει κραυγαλέα φοροδιαφυγή, καθώς αυτά οδήγησαν τη χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, όπου κόβονται μισθοί από μισθωτούς ή συνταξιούχους που δεν έχουν φταίξει. Κάποιοι από εκείνους που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα ίσως τώρα να νιώθουν ενοχή, για τον κίνδυνο χρεoκοπίας της χώρας και για τους νέους που αναμένεται να μείνουν άνεργοι λόγω της ύφεσης, άλλοι θα συνεχίσουν να παραβατούν όσο τους επιτρέπει το σύστημα. Η ατιμωρησία φαίνεται να είναι άλλη μια μακροχρόνια πληγή στο έθνος μας. Μία χώρα χρεοκοπεί, επειδή πολλοί καταχράστηκαν και σπατάλησαν τεράστια ποσά και δεν βρίσκεται κανείς ένοχος. Είναι τόσο διεφθαρμένος ο ελεγκτικός και δικαστικός μηχανισμός που καλύπτει όλες τις μεγάλες παρανομίες, κι εξαντλεί την αυστηρότητα, με μίσος κάποιες φορές, στα πλημμελήματα των «άσημων» εκείνων πολιτών που δεν έχουν το «μέσο»? Είναι ίσως η ενοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που θεωρεί ότι έχουμε λίγο ως πολύ όλοι συμμετάσχει σε μικρο-απάτες, άρα δεν έχουμε δικαίωμα να καταδικάσουμε, γιατί μπορεί να βρεθούμε στην ίδια θέση και εμείς οι ίδιοι?….Το κρίσιμο στοιχείο όμως στη φιλοσοφία του νομικού μας συστήματος είναι ότι η καταδίκη, η ποινή δεν πραγματοποιείται με στόχο την προσωπική ταπείνωση κι εκδίκηση εναντίον του ενόχου, αλλά για να υπάρξει η αίσθηση δικαίου και της τήρησης κανόνων μεταξύ των πολιτών και να αποτραπούν παρόμοιες πράξεις του ιδίου ή άλλων στο μέλλον. Δε μπορούμε σε αυτή τη φάση να μιλούμε ούτε για έξοδο από τη κρίση, ούτε για αναδιάρθρωση της οικονομίας μας και του δημόσιου τομέα, με την ελπίδα ότι όσοι έχουν κατασπαράξει δημόσιο χρήμα, θα φιλοτιμηθούν να μη το ξανακάνουν. Αργότερα ίσως φτάσουμε σε αυτό το στάδιο, όπου η συνείδηση και η αντίληψη μιας καθολικής δικαιοσύνης θα επαρκούν για να αποτρέψει τους ανθρώπους από ολισθήματα. Με αυτήν την έννοια, ναι, είναι σημαντικό να υπάρξουν κυρώσεις, αργία, πρόστιμα, ποινές, όπου κρίνει η δικαιοσύνη, αλλά, προσοχή, όχι κατάκριση εναντίον προσώπων.
-Η κατάκριση εναντίον προσώπων υποκινείται από την προβολή και στοχεύει στο να ορίσει αποδιοπομπαίους τράγους για αδικήματα που όλοι, λίγο ως πολύ, διαπράττουν, όσο μικρή κι αν είναι η κλίμακα της απάτης (π.χ. χρησιμοποιούμε φακέλους του γραφείου της δουλειάς μας για να στείλουμε την προσωπική μας αλληλογραφία?) . Υπάρχει ο κίνδυνος, ειδικά αν χειροτερέψει η κατάσταση, να εμπλακούμε σε ένα φαύλο κύκλο αυτοκατηγορίας και αυτό-υποτίμησης και να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον ή να νιώσουμε μίσος κι εκδικητικότητα, μεταξύ διαφόρων κοινωνικών ομάδων κι αυτό δε θα βοηθήσει. Ακόμη και να κάποιος καταδικαστεί για διαφθορά, αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να τον κατακρίνουμε ως άνθρωπο- εξάλλου «ο αναμάρτητος πρώτος τω λίθω βαλέτω». Δεν γνωρίζουμε πώς θα πράτταμε εμείς στη θέση του. Επίσης, δεν σημαίνει ότι ο εκάστοτε «ένοχος» έχει στιγματιστεί δια παντός κι ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να αλλάξει. Θεωρώ ότι με το σοκ της σημερινής «σχεδόν» χρεοκοπίας πολλοί, πάρα πολλοί από εμάς θα αλλάξουν. Και δεν μπορούμε να εκμηδενίσουμε τον πρότερο έντιμο βίο, την εμπειρία ενός ατόμου και τη διάθεσή του να προσφέρει ξανά. Άρα δικαιοσύνη ναι, κατάκριση όχι.
-Η κρίση, τώρα και για καιρό ακόμη, θα δοκιμάσει την αυτοπεποίθησή μας. Ανεξάρτητα από τα όποια προσωρινά πακέτα στήριξης, θα δοκιμάσει όχι μόνο την ικανότητά μας να τα καταφέρουμε μόνοι μας, αλλά και την πίστη μας στο κατά πόσον είμαστε ικανοί να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Έρευνες στις κακοποιημένες γυναίκες έχουν δείξει ότι εκείνες που καταφέρνουν να ξεφύγουν από την κακοποιητική σχέση είναι εκείνες που πιστεύουν πως ό,τι κι αν γίνει θα τα καταφέρουν κι όχι απαραίτητα εκείνες που έχουν τα περισσότερα μέσα βοήθειας. Πόσο πιστεύουμε λοιπόν ότι θα τα καταφέρουμε? Τα τελευταία χρόνια παραπονιόμαστε για την καθορισμό της πολιτικής της χώρας μας από άλλες δυνάμεις. Ίσως όμως έχουμε βολευτεί σε αυτήν την εξάρτηση, καθώς αναλαμβάνουν άλλοι τις ευθύνες για το μέλλον μας. Ίσως είναι καιρός να ενηλικιωθούμε και να πιστέψουμε ότι η Ελλάδα, όπως άλλοτε, έχει την ικανότητα να αντιμετωπίσει τις μεγάλες αλλαγές που έρχονται. Το τωρινό κάλεσμα για απεξάρτηση από τη συνεχή βοήθεια των ξένων είναι ταυτόχρονα και κάλεσμα για να αναλάβουμε ξανά την ευθύνη για πρωτοπόρο παράδειγμα στον ανθρώπινο πολιτισμό κι όχι να κρύβουμε το πραγματικό μας δυναμικό. Είναι σημαντικό να πιστέψει ότι θα μπορέσουμε να αντλήσουμε εσωτερικές δυνάμεις και να δείξουμε το δρόμο σε ένα εντελώς νέο κι ανεξερεύνητο έδαφος που μας περιμένει- όχι μόνο εμάς αλλά και άλλες χώρες.

Πολλοί βλέπουν την παρούσα κατάσταση με την εμπλοκή της ξένης επιτήρησης, ως μιας ευκαιρίας για να ξαναχτίσουμε τη χώρα από την αρχή, σε πιο δίκαια, καθαρά και ισχυρά θεμέλια. Όχι αδίκως. Μέσα από την κατάρρευση δημιουργείται η ευκαιρία για αναγέννηση, αλλιώς δεν θα υπήρχε ο χώρος για το καινούργιο. Βασικό είναι να αλλάξει όμως η στάση ζωής, που είναι τόσο διαδεδομένη στη χώρα μας, η φιλοσοφία του «παίρνω». Όχι μόνο στον οικονομικό τομέα. Βλέπει κανείς αυτή τη στάση ζωής στο συναισθηματικό, στον κοινωνικό τομέα. Οι άλλοι άνθρωποι, η φύση, ο εργασιακός χώρος γίνονται οι αρένες που χρησιμοποιούμε για να «παίρνουμε». Βέβαια λίγοι γνωρίζουν τα «παράδοξα» των πνευματικών νόμων: Όσο περισσότερα «παίρνεις», τόσο περισσότερο πεινασμένος κι ελλιπής νιώθεις. Δεν υπάρχει κανένα ικανό ποσό χρημάτων, αναγνώρισης, διασκέδασης, προσοχής ή αγάπης από τους άλλους που θα σε γεμίσει. Όσο η ενέργειά σου είναι προσανατολισμένη στο «παίρνω», άλλο τόσο το βίωμα σου επιβεβαιώνει την πρόθεση της πείνας και της έλλειψης. Ας ξεχάσουμε για λίγο τις «ανάγκες» μας, ας θεωρήσουμε ότι με κάποιο τρόπο, όλα θα τακτοποιηθούν, όλα φροντίζονται, ότι είμαστε εντάξει κι ας επικεντρωθούμε στο «πώς μπορώ εγώ να Δώσω σήμερα?» Αυτή η απλή αλλαγή οπτικής φέρνει τεράστιες και πολύ γρήγορες αλλαγές στην προσωπική μας ζωή, και πιστεύω στη χώρα μας σε πολύ πρακτικό επίπεδο. Ας σταματήσουμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως «ζήτουλες», που είναι συνέχεια γεμάτοι ανικανοποίητες ανάγκες.

-Σχετικά με την πίστη μας λοιπόν, είναι σημαντικό να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε και μιλάμε για την Ελλάδα. Δυστυχώς σήμερα πολλοί την υβρίζουν, σε κάθε αρνητικό παράδειγμα διαφθοράς ή τεμπελιάς λέμε «Ελλάδα, τι περιμένεις?» Δεν έχουμε δικαίωμα να ταυτίζουμε την έννοια «Ελλάδα» με κάποιες συνήθειες των νέο-ελλήνων, δεν είναι αυτό η Ελλάδα, δεν είμαστε μόνο εμείς… Κι έπειτα, ακόμη κι αυτές οι αρνητικές σύγχρονες συνήθειες, μπορούν να αλλάξουν. 'Οτι κι αν έγινε στο παρελθόν, είναι σημαντικό να πιστέψουμε ότι ο τόπος μας μπορεί να αλλάξει και αξίζει να αλλάξει.

Η κρίση αυτή δοκιμάζει τις ευρωπαϊκές σχέσεις σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Παρότι σήμερα εμφανίζεται διάθεση στήριξης της Ελλάδας, υπήρξαν υβριστικά δημοσιεύματα εναντίον της χώρας μας, ενώ ο τρόπος που οικονομικοί αναλυτές αναφέρονται σε μεγάλα δημοσιογραφικά δίκτυα του εξωτερικού στις οικονομίες της Νότιας Ευρώπης ως PIGS (Portugal, Italy, Greece, Spain) δείχνει ένα άγριο πρόσωπο, κάτω από τη «μάσκα» του ανεπτυγμένου και πολιτισμένου δυτικοευρωπαίου. Πιστεύω ότι οι χώρες που μας στηρίζουν σήμερα θα περάσουν από δικές τους οικονομικές κρίσεις στο μέλλον (ξανά) και αυτό ενδεχομένως να προκαλέσει επιθετικά αισθήματα εναντίον της Ελλάδας ή/και αδιαφορία/αδυναμία να μας βοηθήσουν περαιτέρω. Με άλλα λόγια πρέπει να σταθούμε οπωσδήποτε στα ποδαράκια μας πάση θυσία. Για να το κάνουμε αυτό πρώτιστη σημασία έχει η αντιμετώπιση της διαφθοράς, το «καθάρισμα» της χώρας από τη διαφθορά –ξεκινώντας από την κυβέρνηση και τους κρατικούς λειτουργούς- , όχι μόνο για λόγους οικονομικούς, αλλά κυρίως για λόγους ηθικούς. Μία χώρα, όπου οι πολίτες καταδικάζουν τη διαφθορά στους άλλους, αλλά την αποδέχονται για τον εαυτό τους, νιώθει αποδυναμωμένη και ανάξια. Το μεγαλύτερο όπλο που έχουμε εναντίον των προκλήσεων που μας περιμένουν, εξωτερικών, περιβαλλοντικών, οικονομικών, είναι η καθαρή μας συνείδηση. (23/4/2010)

Η κατανάλωση κρέατος στη πλανήτη των 7 δις

Έχω ξαναγράψει (βλ. «Θάνατος για χόμπι») για τις συνέπειες και την ύβρη που επιτελεί η ανθρωπότητα, κυρίως οι ανεπτυγμένες χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, με την υπερ-κατανάλωση και σπατάλη κρέατος στη διατροφή, όπως επίσης και με τις άθλιες συνθήκες στις οποίες τα ζώα μεγαλώνουν για να καταναλωθούν μετά από εμάς. Όλο και περισσότερες φωνές ακούγονται σχετικά με τη συμβολή της υπερκατανάλωσης κρέατος στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος, στην υπερβολική αποζύμηση πόρων και νερού, στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, αλλά και σχετικά με το δικαίωμα των ζωντανών οργανισμών να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή. Δεν μιλώ απαραίτητα για χορτοφαγία, αν και αυτό θα ήταν το καλύτερο και ακολουθείται από όλο και περισσότερους. Μπορούμε όμως να έχουμε κατανάλωση κρέατος με μέτρο, με προσοχή και με εκτίμηση για το πλάσμα που έδωσε τη ζωή του για να τραφούμε εμείς, ή μάλλον, πολλές φορές σήμερα, για να υπερ-τραφούμε εμείς.

Προσωπικά έχω προσπαθήσει αρκετές φορές στο παρελθόν να υιοθετήσω χορτοφαγική δίαιτα και δυστυχώς, κάθε φορά, παρά τα συμπληρώματα και τι βιταμίνες, ανέπτυσσα αναιμία. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα έπρεπε να πάω στο άλλο άκρο- δηλ. κατανάλωση κρέατος για βουλιμία, για γεύση, ή από συνήθεια. Καταναλώνω κρέας αραιά, 1 φορά την εβδομάδα ή στις 15 μέρες, το χρησιμοποιώ ως φάρμακο, τόσο ώστε να μη νιώθω την εξάντληση. Προσπαθώ να αγοράζω κρέας βιολογικής προέλευσης, όχι τόσο για το δικό μου όφελος, αλλά γιατί σε συνθήκες ελεύθερης βοσκής το ζώο είχε την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή. Αυτό έχει μεγάλη διαφορά από την λαίμαργη κι εγωκεντρική κατανάλωση κρέατος, μόνο και μόνο για την προσωπική μας απόλαυση. Στον πλανήτη των 7 δις κατοίκων δεν μπορούμε να τρώμε κάθε μέρα κρέας για την ευχαρίστησή μας (και να πετάμε το ¼ από αυτό, όπως συμβαίνει στις πλούσιες χώρες…). Σκεφτείτε πόσα εκατομμύρια ζώα γεννιούνται, εκτρέφονται σε φάρμες, και θανατώνονται, ώστε το κρέας τους να πεταχτεί στα σκουπίδια από εμάς, ως αποφάγια, ή επειδή «δε θέλουμε άλλο» ή επειδή δεν διατέθηκε ή δεν καταναλώθηκε τη στιγμή που έπρεπε. Αν αυτό δεν είναι ύβρις, τότε δεν ξέρω τι είναι. Σίγουρα είναι μια μη βιώσιμη πρακτική και δεν θα αργήσει η στιγμή, που αν δεν αλλάξουμε από μόνοι μας, θα αναγκαστούμε εκ των πραγμάτων να αλλάξουμε τις διατροφικές μας συνήθειες και -επιτέλους- να εκτιμήσουμε και να σεβαστούμε τα άλλα πλάσματα.

Κάθε φορά, στις χορτοφαγικές μου περιόδους, που τύχαινε να γευματίζω με άλλους, δεχόμουν επίθεση και μόνο στο άκουσμα ότι δεν ήθελα να φάω κρέας. Δεν ήταν κάτι για το οποίο άνοιγα κουβέντα και μου έκανε εντύπωση, πώς οι άλλοι, πάντα επιθετικά και υπεροπτικά, ξεκινούσαν την ανάκριση: «και το καρότο πονάει όταν το ξεριζώνεις», «η θρησκεία λέει να μην τρώμε κρέας Τετάρτη και Παρασκευή, τις άλλες μέρες μπορούμε», «τα ζώα φτιάχτηκαν για να εξυπηρετείται ο άνθρωπος», κλπ κλπ, ναι, τα έχω ακούσει όλα τα επιχειρήματα. Η επιθετικότητα τους μου έδειχνε καλυμμένη ενοχή, για ποιόν άλλον λόγο ενδιαφέρονται τόσο τι τρώει ο άλλος? Υπάρχουν, παρόλα αυτά κάποια επιχειρήματα που οι υπερχορτασμένοι νεοέλληνες θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, πριν καταναλώσουμε το κρέας, τόσο συχνά όπως το νερό, και τα οποία δεν έχουν να κάνουν με τα επίπεδα του ουρικού οξέος και της χοληστερίνης στο αίμα μας:

Για κάθε κιλό καταναλώσιμου κρέατος, χρειάζονται 8 κιλά σιτηρών ως ζωοτροφή κι εκατοντάδες λίτρα νερό. Σε έναν κόσμο, όπου 6000 άνθρωποι την ημέρα πεθαίνουν από έλλειψη τροφής (π.χ. σιτηρών) και νερού, δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε αυτούς τους βασικούς πόρους για παραγωγή τροφής πολυτελείας. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου αναμένεται να επιδεινώσει τις ελλείψεις, με ξηρασία κι ερημοποίηση μεγάλων εκτάσεων. Θα πρέπει η τιμή του κρέατος να αντανακλά τις πραγματικές απαιτήσεις σε πόρους, σε γη, σε νερό, όπως και το περιβαλλοντικό αντίτιμο (καταστροφή οικοσυστημάτων άλλων ειδών για να γίνει η γη τους εκτροφείο ή τόπος παραγωγής ζωοτροφής, ευτροφισμός στους υδάτινους πόρους, παραγωγή αερίων του θερμοκηπίου κλπ.). Ίσως μόνο όταν η τιμή του κρέατος αντιστοιχήσει σε αυτό που πραγματικά κοστίζει η παραγωγή κρέατος στον πλανήτη, ίσως μόνο τότε να σταματήσουμε να το σπαταλάμε για την εγωιστική μας στομαχική ηδονή.

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org