Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα στο Σύνταγμα

Σχετικά με την πρόσφατη δημοσίευση δωρεάς τροφίμων στο Σύνταγμα και της 'μάχης΄ που ακολούθησε...

Η αρπαγή γίνεται αυτό-σκοπός. Ο φόβος της έλλειψης που διαφημίζεται από τα ΜΜΕ, εντείνει την ανάγκη ‘αρπαγής’ . Και εκεί βρίσκεται το επικίνδυνο.

Δεν λέω ότι δεν θα πρέπει να προσφερθεί βοήθεια σε εκείνον που έχει ανάγκη. Για κάποιον που έχει εμπειρία όμως στην αρωγή ευπαθών ομάδων, θα παρατηρούσε ότι αυτοί που έχουν πραγματική ανάγκη είναι συνήθως οι πιο ντροπαλοί και συνεσταλμένοι. Δύσκολα θα έρθουν να σπρώξουν, να απαιτήσουν. Οι αποδυναμωμένοι άνθρωποι χρειάζεται εσύ να τους βρεις και να τους ενθαρρύνεις. Στοιχηματίζω ότι η πλειονότητα των πραγματικά ευάλωτων ατόμων στην Αθήνα, δεν ήξερε ΚΑΝ για το τσάμπα πράμα στο Σύνταγμα. Πού να το ξέρει; Πρέπει να έχει τηλεόραση ή ραδιόφωνο να το ακούσει, οι πραγματικά φτωχοί δεν έχουν! Οποιαδήποτε προσφορά πρέπει να γίνεται μελετημένα, στοχευμένα και πάντα με την παρουσία συμβούλου, ο οποίος θα γνωρίσει τους ωφελούμενους και θα τους βοηθήσει να ενδυναμωθούν με κατάλληλο τρόπο. Η υλική βοήθεια δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ένα προσωρινό υποστηρικτικό βήμα σε μια διαδικασία ανεξαρτητοποίησης και αυτό-αποτελεσματικότητας.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πριν αρκετό καιρό, στα χρόνια των παχιών αγελάδων, ένας δήμος προσέφερε δωρεάν φασολάδα την Καθαρά Δευτέρα στις 11 το πρωί. Οι δημότες είχαν έρθει στο βουνό με τα τζιπ κι αντί να πετάξουν αετό με τα παιδιά τους, στήθηκαν στην ουρά με άγχος, τσακώνονταν ποιος θα πρωτοπάρει φασολάδα και μάλιστα να πάρει μερίδες και στο σπίτι! Ήταν μια πολύ άσχημη εικόνα, οι άνθρωποι αυτοί μόνο πεινασμένοι δεν ήταν κι εν πάση περιπτώσει, ο μέσος Έλληνας ΔΕΝ συνηθίζει να τον πιάνει ξαφνική λιγούρα για φασολάδα στις 11 το πρωί! Στις 2 το μεσημέρι ίσως, αλλά στις 11 το πρωί όχι!

Κι όμως τσακώνονταν. Τι μας δείχνει αυτό; Και τι θα γίνει σε περιόδους πραγματικής έλλειψης;

Αυτές οι συμπεριφορές δείχνουν βαθιά ριζωμένες νοοτροπίες έλλειψης, φόβου κι εγωκεντρισμού. Υπάρχουν διάφορες συζητήσεις για την προέλευσή τους, αιώνες τουρκοκρατίας, κατοχική και μεταπολεμική πείνα, όμως έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε. Αν έχουμε αυτήν την επείγουσα απληστία για αρπαγή, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει αληθινή ανάγκη, τότε τι θα γίνει σε μια πραγματική έλλειψη; Καθώς μια ιδέα δεν εγκαταλείπει την πηγή της, όσο συμπεριφερόμαστε αρπακτικά κι εγωιστικά, αλλά τόσο πιο πεινασμένοι και φοβισμένοι νιώθουμε. Ο φόβος κι ενοχή μας θα μας οδηγήσουν σε όλες τις λάθος επιλογές, που θα μας φέρουν ακόμη πιο πολλή φτώχεια. Για αυτό και η δική μου τοποθέτηση είναι να ΜΗΝ παίρνουμε κάτι τσάμπα, ακόμη και αν μας προσφέρεται, παρά μόνο αν το έχουμε πραγματικά ανάγκη. Ας κάνουμε πίσω διακριτικά κι σκεφτούμε ότι θα πάει σε κάποιον που το χρειάζεται περισσότερο. 

Ας μιλήσουμε τώρα λίγο για το θέμα ‘βοήθεια’ και ‘αρωγή’. Από την εμπειρία μου στο χώρο και προηγούμενες συνεργασίες με οργανώσεις στο εξωτερικό, γνωρίζω ότι είναι απόλυτη προτεραιότητα να ενδυναμώσουμε τα άτομα να βοηθήσουν τον εαυτό τους, όχι να τους δίνουμε ελεημοσύνες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη συζήτηση με ένα πολύ έμπειρο aid worker, που είχε εργαστεί στις πιο φτωχές χώρες της Αφρικής και Ασίας. Η στάση του ήταν ξεκάθαρη: «Δεν τους δίνουμε έτσι απλά. Με το να τους δίνουμε ελεημοσύνες, βρήκαμε ότι σύντομα μετατρέπονται σε ‘ανάπηρους’, που αδυνατούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Δεν τους βοηθούμε έτσι, τους κάνουμε κακό». Όταν λοιπόν δούλευε με τους ντόπιους στις πιο φτωχές χώρες του κόσμου, πάντα τους κινητοποιούσε να δώσουν κάτι πίσω στην κοινότητα. Έτσι, έδινε υποτροφία σε μια έφηβη, για να σπουδάσει, υπό τον όρο ότι θα επισκέπτεται δυο φορές την εβδομάδα το τοπικό ορφανοτροφείο και θα παίζει και θα αγκαλιάζει τα πολύ παραμελημένα ορφανά βρέφη.  Μαθαίνουν να δίνουν κάτι στους άλλους, σε εκείνους που έχουν περισσότερη ανάγκη. Μαθαίνουν την ανταλλαγή και μαθαίνουν την εργασία. Όλη η κοινότητα ωφελείται. Άλλο παράδειγμα: προσέφερε κατσίκες στην τοπική φύλαρχο για άρμεγμα, υπό τον όρο ότι θα εκπαιδεύσει τις γυναίκες της κοινότητας πώς θα αρμέγουν και θα φτιάχνουν τυρί και γιαούρτι από τις κατσίκες τους. Πάντα υπάρχουν τρόποι ανταλλαγής, ώστε οι ωφελούμενοι να γίνονται μέτοχοι της βοήθειας που τους δίνεται και να ενθαρρύνονται στην ανεξαρτησία και την αυτοβοήθεια. Η εικόνα στο Σύναγμα με το ποδοπάτημα για τα εντελώς τσάμπα λαχανικά είναι ακριβώς το αντίθετο.


Αυτό που έχουν ανάγκη οι άνθρωποι είναι να ενδυναμωθούν ώστε να σταθούν στα πόδια τους. Να χρησιμοποιούν τις δικές τους δυνάμεις για να επιβιώσουν. Η αυτοεκτίμηση αυξάνεται όταν κάνουμε χρήσιμα πράγματα και μειώνεται όταν μπορούμε να τα κάνουμε και δεν τα κάνουμε! Καθώς οι καιροί θα στενέψουν κι άλλο οικονομικά, θα χρειαστεί οι φορείς να είναι προσεκτικοί πού δίνουν τη βοήθεια, γιατί θα υπάρχει ο κίνδυνος να τη στερηθούν εκείνοι που την έχουν πραγματικά ανάγκη. Υπάρχει βεβαίως το ζήτημα με τα συσσίτια, πώς θα αποκλείσεις ή θα κρίνεις ποιος χρειάζεται και ποιος όχι; Πράγματι είναι δύσκολο, και δεν μπορείς να απορρίψεις κάποιον, ο οποίος απλά δεν φαίνεται φτωχός. Για αυτό πιστεύω ότι είναι απαραίτητη η συμβουλευτική σε αυτούς τους χώρους. Συμβουλευτική κι ενημέρωση για την αυτό-ενδυνάμωση. Σίγουρα πολλοί άνθρωποι έχουν άμεση ανάγκη, άλλοι όμως, που έρχονται στο συσσίτιο, καλοντυμένοι, μιλώντας στο κινητό με τον κολλητό τους, εγείρουν ερωτηματικά. Σε αυτούς, πιστεύω, ότι το ‘τσάμπα’ τους κάνει κακό. Δεν θέλουμε να μετατρέψουμε τους ανθρώπους σε ζητιάνους, ούτε να ενθαρρύνουμε τη νοοτροπία ότι δικαιούνται να παίρνουν χωρίς να δίνουν τίποτα (‘entitlement’).

Επίσης, να προτείνουμε τρόπους για το πώς μπορούν να γίνουν μέτοχοι της βοήθειας, π.χ. βοηθώντας στο καθάρισμα της κουζίνας του συσσιτίου μετά, βοηθώντας σε εργασίες του ξενώνα κλπ. Σε ξενώνες αστέγων στο εξωτερικό, τους δίνονται αρκετές ευθύνες σχετικά με τη φροντίδα του χώρου διαβίωσης. Αυτό είναι σημαντικό για τους ίδιους, καθώς όταν τους τα κάνουν όλα οι άλλοι, νιώθουν άχρηστοι κι ευνουχισμένοι. Η συμβουλευτική μπορεί επίσης να βοηθήσει εκείνους που δεν έχουν την υλική ανάγκη, αλλά χρειάζεται να αναγνωρίσουν τα βαθύτερα αίτια για τη συμπεριφορά του αρπάγματος και ζητιανιάς (μήπως προσπαθεί να καλύψει άλλες ψυχικές ανάγκες;).Πώς να ξεφύγουν από το δυσλειτουργικό φόβο της έλλειψης και της συσσώρευσης (hoarding). Εκείνος που μαζεύει δεκάδες παπούτσια που δεν θα χρειαστεί ποτέ στην αποθήκες του, σίγουρα δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος, ούτε να απολαμβάνει υγιή κι ασφαλή αυτοεκτίμηση. Και εκείνοι χρειάζονται βοήθεια, ψυχική, όχι υλική.

Από την άλλη πλευρά, είναι υποκρισία από τη μεριά της πολιτείας και κάποιων ΜΜΕ, να αγιοποιούν τους εαυτούς τους, υποστηρίζοντας την ελεημοσύνη, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζουν πολιτικές, που οδηγούν αξιοπρεπείς ανθρώπους στην εξαθλίωση και την εξάρτηση, μειώνοντας ταυτόχρονα τις δαπάνες κοινωνικής πρόνοιας, που θα μπορούσαν να στηρίξουν αυτούς τους ανθρώπους να ορθοποδήσουν ανεξάρτητοι. Αν ο στόχος είναι να γίνουμε όλοι ζητιάνοι, με ένα κύπελλο στο χέρι, νιώθοντας αποδυναμωμένοι, ανίκανοι κι άχρηστοι, θεωρώντας σωτήρες εκείνους που μας δίνουν τη μπουκιά, τότε οι πολιτικές αυτές προς αυτή την κατεύθυνση οδεύουν. Και βέβαια για εκείνους που υποστηρίζουν πολιτικές εξαθλίωσης, φόβου, αποδυνάμωσης κι ελέγχου, εικόνες τύπου Συντάγματος, όπου κόσμος σπρώχνεται και να τσακώνεται για ένα ψίχουλο ελεημοσύνης, είναι η απώτερη δικαίωση.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.com, 28/1/2012

Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορφές, τρόποι αντιμετώπισης

Η παραμέληση έχει μελετηθεί αρκετά στην περίπτωση όταν προέρχεται από τον ενήλικα προς το παιδί. Λίγα πράγματα όμως έχουν γραφεί σχετικά με την παραμέληση του ενήλικα ως προς τον εαυτό του. Θεωρείται δεδομένο ότι η φροντίδα του εαυτού είναι κάτι που όλοι γνωρίζουν, πιθανότατα από την οικογένειά τους, και μπορούν να εφαρμόσουν αποτελεσματικά. Θεωρείται αυτονόητο, όμως παρατηρεί κανείς όλο και πιο συχνά, ανθρώπους που παραμελούν να φροντίσουν τον εαυτό τους με πολλούς τρόπους, ακόμη και τους πιο βασικούς.
Τα αίτια είναι πολλά. Ένα από τα πιο βασικά είναι η κατάθλιψη, αλλά δεν είναι το μόνο. Σε μια εποχή, όπου η έννοια της οικογένειας, του ‘σπιτικού’ καταρρέει, όπου πολλοί γονείς δεν έχουν επαρκή ψυχικά αποθέματα να φροντίσουν ουσιαστικά τα παιδιά τους και να τους διδάξουν την αυτό-φροντίδα, σε μια εποχή όπου η παιδεία βασίζεται στο πώς να γεμίσουμε το μυαλό με άχρηστες γνώσεις, παρά πώς να μάθουμε να στηρίζουμε τον εαυτό μας, σε μια εποχή, όπου τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σφυροκοπούν ακατάπαυστα τους καταναλωτές σχετικά με πλασματικές ανάγκες, αγνοώντας τις πραγματικές ανάγκες, σε μια εποχή, όπου οι άνθρωποι σκέφτονται με ψυχαναγκαστική εμμονή μόνο τον εαυτό τους, χωρίς, παραδόξως, να βλέπουν καθόλου τι πραγματικά χρειάζεται αυτός ο εαυτός, σε μια τέτοια εποχή, δεν είναι καθόλου τυχαίο, να βλέπει κανείς ανθρώπους να αφήνονται, να παραιτούνται στην ανημπόρια και το αίσθημα αναξιότητας.
Η παραμέληση του παιδιού από το γονιό του είναι από τους βασικούς λόγους που, όταν το παιδί ενηλικιωθεί, δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του σωστά και συχνά παραμελεί και τα δικά του παιδιά. Έτσι, η παραμέληση είναι ένα δυσλειτουργικό μοτίβο στέρησης, που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Με άλλα λόγια, το μεγαλωμένο παιδί δεν μπορεί να δώσει αυτό που δεν έχει πάρει, ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό. Δεν είναι απλώς η μαθημένη συμπεριφορά, ή η έλλειψη δεξιοτήτων (ατομική υγιεινή, ντύσιμο, σωστή διατροφή, ιατρική παρακολούθηση, στοργή, φιλία κλπ.). Το παραμελημένο παιδί δέχεται σε βαθύ επίπεδο το μήνυμα «Δεν αξίζω τη συνεχή προσοχή κάποιου», ή «Δεν υπάρχουν αρκετά αποθέματα στον κόσμο (χρήματα, χρόνος, όρεξη, προσοχή, αγάπη, επιβεβαίωση) για να καλυφθούν οι ανάγκες μου». Έτσι, φυλακισμένο σε ένα σύνολο ασυνείδητων πεποιθήσεων έλλειψης και αναξιότητας, αντανακλά στην καθημερινή του ζωή αυτό το οποίο έχει, μέσω της ιστορίας της παιδικής του ηλικίας, διδαχθεί. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ελάχιστα βοηθούν, καθώς συμπεριφέρονται στο θεατή ως ένα αντικείμενο από τον οποίο θα ‘αρπάξουν’ κάτι, με κάθε κόστος. Οι διαφημίσεις ενθαρρύνουν όλων των ειδών τις άχρηστες επίπλαστες ανάγκες, και ειδικά τους εθισμούς, π.χ. σχετικά με την εμφάνιση, το αλκοόλ, τα χρήματα κλπ., οι οποίες διασπούν την προσοχή από τις ουσιαστικές ανθρώπινες ανάγκες. Έτσι, μπορεί να υπάρχει το παράδοξο, να ξοδεύει κανείς υπέρογκα ποσά για μοντέρνα εμφάνιση, όμως ταυτόχρονα, να μην είναι καθαρός. Ή να καπνίζει, ακυρώνοντας οποιαδήποτε χρήση ακριβού μέικ-απ. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, βομβαρδίζει τα παιδιά με απαιτήσεις για πράγματα που δεν θα τους χρειαστούν ποτέ, αλλά δεν τους διδάσκει την αυτό-εκτίμηση που είναι απολύτως απαραίτητη, για να συνεχίσει κάποιος να φροντίζει τον εαυτό του, ακόμη και μετά από πιθανές δυσκολίες ή χτυπήματα στη ζωή ή ακόμη αφού τον έχουν εγκαταλείψει οι άλλοι.
Κάτι που μου έχει κάνει εντύπωση στην εθελοντική μου εργασία με άστεγους, είναι πώς γίνεται η συντριπτική πλειοψηφία τους να είναι άνδρες. Η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει όλους. Οι γυναίκες, αν μη τι άλλο, είχαν πάντα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας από τους άνδρες. Πώς γίνεται λοιπόν οι περισσότεροι από τους όσους καταλήγουν στο δρόμο να είναι άνδρες; Υπάρχουν βέβαια πολλοί κοινωνικο-οικονομικοί λόγοι, δεν πρέπει να στιγματίζουμε ή να παράγουμε σεξιστικά στερεότυπα, όμως μια πιθανή ερμηνεία για αυτήν την τάση, θα μπορούσε να είναι η εξής: Τα κορίτσια μεγαλώνουν από μικρά μαθαίνοντας να φροντίζουν τους άλλους. Τα οικοκυρικά θεωρούνται απαραίτητο τμήμα της ανατροφής ενός ‘σωστού’ κοριτσιού. Μέσα από αυτό, το κορίτσι μαθαίνει να φροντίζει τον εαυτό του και φαίνεται ότι αυτό είναι μια ισχυρή συνήθεια και πεποίθηση που το ακολουθεί μια ζωή (αν και μπορεί να παραμελεί τον εαυτό της με άλλους τρόπους, όπως επαγγελματικά). Τα αγόρια, από την άλλη μεριά, στη χώρα μας, έχουν μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι θα τους φροντίζουν οι γυναίκες κι ότι η δική τους ευθύνη είναι να βγάζουν χρήματα. Όταν λοιπόν φτάνουν στο σημείο, όπου για διάφορους λόγους, δεν μπορούν να κερδίζουν αρκετά χρήματα ή δεν έχουν μια γυναίκα στη ζωή τους να τους περιποιηθεί, η αυτοεκτίμησή τους καταρρακώνεται, με συνέπεια την εγκατάλειψη του εαυτού. Κάτι αντίστοιχο μπορεί να συμβαίνει και σε γυναίκες, δεν υπάρχουν απόλυτα συμπεράσματα, και σε καμία περίπτωση κατάκριση του ατόμου, απλά φαίνεται η τάση αυτή να είναι πιο κυρίαρχη στους άνδρες (τουλάχιστον στη χώρα μας) και η διαφορετική ανατροφή μπορεί να είναι μια πιθανή εξήγηση.
Ποιες είναι οι μορφές παραμέλησης του εαυτού; Μπορεί τα παρακάτω να ακούγονται εντελώς αυτονόητα, όμως δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι σήμερα, που στον ιδιωτικό τους χώρο παραμελούν τον εαυτό τους ακόμη και στα πιο στοιχειώδη.
Σωματική παραμέληση, όπως ατομική υγιεινή και καθαριότητα, στο σώμα, μαλλιά, δόντια, ιδρώτας, πόδια, αυτιά κλπ. Τα ρούχα, είναι καθαρά, σε καλή κατάσταση; Μπορεί αρκετοί άνθρωποι να έχουν αρκετά ρούχα στο σπίτι, όμως φορούν τα ίδια και τα ίδια, και ας είναι σκισμένα ή βρώμικα. Μπορεί να φροντίζουν τα εξωτερικά ρούχα, αλλά τα εσώρουχα ή οι πυτζάμες να είναι σε κακή κατάσταση, ειδικά αν ζουν μόνοι. Τα ρούχα δεν χρειάζεται να είναι ακριβά ή περίπλοκα για να μας δώσουν μια καλή εμφάνιση. Απλά χρειάζεται λίγη προσοχή και να πιστεύουμε ότι «εγώ αξίζω λίγο λεπτά την ημέρα παραπάνω για να προσέξω λίγο το ντύσιμό μου». Η υπερβολική κοκεταρία δεν σημαίνει αυτό-εκτίμηση. Δεν είναι ασυνήθιστο, γυναίκες με υπερβολική εμμονή στην κοκεταρία σε μια νέα ηλικία, να παραιτούνται εντελώς (με τρύπιες φόρμες και φαρδιές μπλούζες-σακιά) σε μια άλλη ηλικία.
Καθαριότητα σπιτιού, κήπου, γραφείου, αυτοκινήτου κλπ.: Οι πρόσφατες σειρές στην τηλεόραση, όπου καθαρίστριες αναλαμβάνουν να φτιάξουν σπίτια σε απίστευτο χάλι, αντικατοπτρίζουν μια πραγματική κοινωνική κατάσταση κι όχι μόνο στην προσφιλή χώρα που παρουσιάζουν! Παρόμοια πράγματα συμβαίνουν και σε δικά μας σπίτια! Όταν ένα σπίτι φτάνει να ξεφεύγει τόσο από τον έλεγχο, ίσως υπάρχει κατάθλιψη στον ένοικο, ίσως υπάρχουν βαθύτερα θέματα αυταξίας, αυτό-οργάνωσης και αυτό-διαχείρισης που θα πρέπει να επιλύσει. Ο καθαρίστριες στην εν λόγω εκπομπή λειτουργού πυροσβεστικά, αν όμως δεν υπάρξει ουσιαστική αλλαγή στον ψυχισμό και τρόπο σκέψης του ενοίκου, η ίδια κατάσταση θα ξανα-προκύψει μετά από λίγο. Δεν είναι τυχαίο που η πλειοψηφία των ενοίκων ζουν μόνοι. Το σπίτι μας καθρεφτίζει την κατάσταση του νου μας. Ένα σπίτι χαοτικό, με τα πάντα ανακατωμένα, δείχνει ένα άνθρωπο αποδιοργανωμένο. Η ανακατωσούρα στο σπίτι με τη σειρά της κάνει τον ένοικο να νιώθει ακόμη πιο χαμένος, ανάστατος κι ανεπαρκής κι έτσι ένας φαύλος κύκλος καταθλιπτικής παραίτησης επιδεινώνεται, με το σκεπτικό: «Από πού να αρχίσω τώρα; Έχουν μαζευτεί τόσα πολλά… Άστο καλύτερα…».
Διατροφή. Το φαγητό μπορεί να είναι πλημμελώς προετοιμασμένο, του ‘ποδαριού’, ανθυγιεινό, να μη μαγειρεύουν, αλλά να παίρνουν έτοιμα κλπ. Μέρος της παραμέλησης είναι να ξεχνά το άτομο να αγοράσει φαγητό σε σημείο να πεινά.
Υγεία. Παραμελείται η ιατρική παρακολούθηση, είτε προληπτικά, είτε για να αντιμετωπισθούν υπάρχουσες παθήσεις. Δεν επισκέπτεται το γιατρό, δεν ακολουθεί τις οδηγίες συστηματικά κλπ. Δεν ακολουθεί ένα φυσικό τρόπο ζωής, όπως άθληση και παραμελεί ακόμη και βασικές προληπτικές πρακτικές, όπως αντηλιακή κρέμα για τον ήλιο. Εκθέτει τον εαυτό του σε κινδύνους, π.χ. παραμελεί να πλύνει τα χέρια, δεν ντύνεται καλά και κρυολογεί κλπ. Παιδιά που μεγάλωσαν χωρίς να έχουν τη συνεχή φροντίδα ενός συμπονετικού ενήλικα, όταν ήταν άρρωστα, είναι πολύ δύσκολο (όταν μεγαλώσουν) να μπορέσουν να νιώσουν συμπόνια για τον εαυτό τους, να τον φροντίσουν και να τον παρηγορήσουν σε μια αρρώστια ή αδιαθεσία.
Συναισθηματική παραμέληση: Παιδιά που μεγάλωσαν σε ένα περιβάλλον, όπου αγνοούνταν, πρέπει να μάθουν από την αρχή να φροντίζουν τον εαυτό τους, να του δώσουν κουράγιο και τρυφερότητα. Η έλλειψη προσοχής από τους άλλους γίνεται έλλειψη προσοχής προς τον εαυτό τους . Δεν έχουν μάθει καν να αναγνωρίζουν ποιες είναι οι ανάγκες και τα συναισθήματά τους, πολύ περισσότερο δε, να μιλούν για αυτά. Πολλοί άνθρωποι σήμερα είναι γαλουχημένοι να πιστεύουν στην έλλειψη αγάπης. Προσπαθούν να απομυζήσουν αγάπη και προσοχή από τους άλλους, όταν δεν έχουν μάθει να τη δίνουν οι ίδιοι στον εαυτό τους. Έτσι, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που όλοι περιμένουν να πάρουν, νιώθοντας όλοι το ίδιο φτωχοί. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έλκονται ο ένας προς τον άλλον. Οι μάχες αναγκών ξεκινούν κι αντί οι ανθρώπινες σχέσεις να είναι συνεύρεση αυθόρμητου μοιράσματος, γίνονται πεδίο υπολογισμών και ανταγωνισμού (ποιανού οι συναισθηματικές ανάγκες θα καλυφθούν πρώτες). Αν έχουν ανατραφεί να πιστεύουν ότι δεν πρέπει να έχουν συναισθηματικές ανάγκες (όπως π.χ. πολλοί άνδρες), τότε αποσύρονται παντελώς και δεν ζητούν, αλλά προσπαθούν να τις καλύψουν με εθισμούς. Αν έχουν ανατραφεί να πιστεύουν ότι οι μόνο οι άλλοι μπορούν και οφείλουν να τους καλύψουν τις συναισθηματικές τους ανάγκες (όπως π.χ. πολλές γυναίκες), τότε απαιτούν διαρκώς από τους άλλους την αγάπη που δεν δίνουν στον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτό για τους άλλους είναι εξουθενωτικό, οπότε τις αποφεύγουν. Όταν τελικά εγκαταλείπουν την αγωνιώδη προσπάθεια, κλείνονται στον εαυτό τους και παραιτούνται πικραμένοι-ες από οποιαδήποτε προσπάθεια σύνδεσης με τους άλλους. Γίνονται ερημίτες, παραμελώντας τις συναισθηματικές τους ανάγκες για αυθεντική ανθρώπινη επικοινωνία.
Επαγγελματική παραμέληση είναι όταν σταματούν την προσπάθεια να βρουν δουλειά ή να βελτιώσουν τη θέση εργασίας τους, να βρουν κάποιο πόστο που να τους ικανοποιεί περισσότερο ή να απαιτήσουν από τη δουλειά τους τα χρήματα που δικαιούνται. Παραιτούνται, κρυμμένοι πίσω από τις πεποιθήσεις «Δε βρίσκει κανείς δουλειά σήμερα», «Δεν μπορώ να το κάνω» ή εγκλωβίζονται σε κύκλους αναβλητικότητας (“procrastrination”) ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα. Κατακρίνουν κάθε πιθανή επαγγελματική ευκαιρία («μπα, δεν είναι καλό, δεν αξίζει»). Αυτό είχε γίνει ιδιαίτερα έντονο στη χώρα μας, όπου πολλοί απαξιούσαν να κάνουν δουλειές χειρωνακτικές ή εκτός του τόπου διαμονής (συχνά με παρεμβάσεις των γονιών), με αποτέλεσμα να χάνουν σιγά σιγά τα ανακλαστικά εκείνα, που οδηγούν τον άνθρωπο να παίρνει ρίσκα, να μαθαίνει από αυτά και να δημιουργεί νέες ευκαιρίες. Όταν απαξιώνουμε κάθε ευκαιρία, μετά οι ευκαιρίες σταματούν να έρχονται! Έτσι, παραμελούν εν τέλει και τους εαυτούς τους, με μόνο τελικό σύντροφο την απογοήτευση .
Ως δευτερογενές σύμπτωμα της παραμέλησης, έρχονται οι αρνητικές συνήθειες, οι εθισμοί, η αποφυγή να ζητήσουμε βοήθεια, η απόσυρση. Τα όνειρα και οι επιθυμίες θάβονται κάτω από τις κοινωνικές επιταγές και την κριτική των άλλων, ως «ουτοπικά». Το άτομο παραμελεί να προσπαθήσει έστω να διερευνήσει την πιθανότητα να ικανοποιήσει κάποιο ενδιαφέρον, χόμπι, ή δημιουργική δραστηριότητα που τον ευχαριστεί, γιατί ουσιαστικά θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο να εισπράξει αυτού του είδους την «πνευματική» φροντίδα. Έτσι, ενώ του άρεσε, π.χ. να ζωγραφίζει, το αφήνει στην άκρη, σκεπτόμενος: «Ποιο το νόημα; Δεν έχει αξία, ούτως ή άλλως σαχλαμάρα είναι». Εγκαταλείπει ακόμη και τις τελευταίες πιθανές πηγές αυτό-εκπλήρωσης και ικανοποίησης της ψυχής.
Όμως, η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν θα έρθει να μας φροντίσει στην ενήλικη ζωή, αν δεν φροντίσουμε πρώτα εμείς τον εαυτό μας. Ή τουλάχιστον, αν δεν πιστέψουμε ότι αξίζουμε τη συνεχή προσοχή και φροντίδα κι αν δεν κάνουμε τα πρώτα, έστω μικρά βήματα, για να γίνει αυτό πράξη. Αν το άτομο πάσχει από κατάθλιψη, είναι σημαντική η επίσκεψη σε κάποιον γιατρό ή επαγγελματία ψυχικής υγείας, γιατί μπορεί να χρειάζεται συγκεκριμένη θεραπεία. Η επίσκεψη σε έναν καλό γιατρό είναι μέρος της αυτό-φροντίδας και δεν θα πρέπει να την παραμελούμε. Παρακάτω δίνονται κάποιες ιδέες για το πώς να βοηθηθεί το άτομο να σταματήσει το φαύλο κύκλο της παραμέλησης και αυτό-απαξίωσης, αλλά δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την ιατρική συμβουλή, όπου και αν αυτή χρειάζεται:
Προσωπική δουλειά για τη θεραπεία τραυμάτων της παιδικής ηλικίας και την ενίσχυση της αυτό-εκτίμησης. Παρότι ένας θεραπευτής μπορεί να βοηθήσει, είναι χρήσιμο να κινητοποιηθεί το άτομο να διαβάσει και να εργαστεί πάνω στον εαυτό του από μόνος του. Τα βιβλία της Louise Hay έχουν βοηθήσει εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο εδώ και δεκαετίες, για το χτίσιμο της αυτό-εκτίμησης. Είναι πολύ πρακτικά και θα ήταν χρήσιμο για όλους να τα ακολουθήσουν. Δεν μπορούμε να δώσουμε καλά πράγματα στον εαυτό μας, όταν πιστεύουμε ότι δεν τα αξίζουμε. Είναι πολύ σημαντικό να πιστέψουμε πραγματικά μέσα μας ότι: «Εγώ αξίζω. Αξίζω που υπάρχω, αξίζω τη φροντίδα, αξίζω καλά πράγματα». Η αυτό-αγάπη μέσα από συνεχείς θετικές δηλώσεις είναι βασικό κομμάτι της δουλειάς αυτής.
Η αυτό-φροντίδα είναι δουλειά. Θέλει χρόνο, αφοσίωση, ενέργεια. Είναι όμως η πρώτη μας ευθύνη. Η πρώτη ευθύνη που έχουμε ως ανθρώπινα όντα σε αυτόν τον πλανήτη είναι να φροντίσουμε τον εαυτό μας, χωρίς να καταπατούμε τα όρια των άλλων. Υπάρχει τρόπος. Μάλιστα, είναι ακριβώς όταν ΔΕΝ φροντίζουμε τον εαυτό μας, που οι ανεκπλήρωτες ψυχικές μας ανάγκες μπορεί να μας παραπλανήσουν να καταπατήσουμε τα όρια των άλλων. Αυτή η δουλειά της αυτό-φροντίδας δυστυχώς δεν διδάσκεται σε κανένα σχολείο, δυστυχώς ούτε σε πολλές οικογένειες. Χρειάζεται να νιώσουμε ότι είμαστε πραγματικά άξιοι, παρά τις αδυναμίες (ή «αποτυχίες») μας. Ότι δεν είμαστε ένα «λάθος» ή ένα «ατύχημα» ή ένα «βάρος» στον κόσμο αυτό που γεννηθήκαμε, αλλά ότι μας αξίζει η συνεχής προσοχή και φροντίδα. Ότι μας αξίζει η ανιδιοτελής αγάπη, χωρίς ανταποδοτικούς υπολογισμούς από τους άλλους κι ότι μπορούμε να αρχίσουμε να δίνουμε αυτήν την αγάπη στον εαυτό μας σήμερα.
Όσο περισσότερο φροντίζουμε κι αγαπούμε τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο οι άλλοι έλκονται προς εμάς και θέλουν να μας δώσουν. Επίσης, όσο περισσότερο δίνουμε φροντίδα στους άλλους, τόσο περισσότερο αναιρούμε τη συλλογική πεποίθηση ότι «δεν υπάρχουν αρκετά» και η αυτοεκτίμησή μας αυξάνεται. Η αυτό-φροντίδα ίσως αρχικά μας φανεί επώδυνη, καθώς ανασύρει από το παρελθόν παλιές μνήμες εγκατάλειψης. Όμως πρέπει να συνεχίσουμε, έστω και αν είναι με μικρά βήματα κάθε φορά. Μια πολύ χρήσιμη άσκηση είναι να γράφουμε κάθε μέρα μια ανάγκη μας, την πιο βασική και μια επιθυμία μας. Γράφουμε την ουσία, την ποιότητα της ανάγκης και της επιθυμίας, όχι την μορφή με την οποία περιμένουμε να ικανοποιηθεί. Συχνά κάτω από μια επιφανειακή ανάγκη, κρύβεται μια άλλη ουσιαστικότερη και βαθύτερη. Έστω και τα μικρά βήματα που θα κάνουμε για ικανοποιηθεί αυτή η ανάγκη, (πάντα χωρίς να καταπατούμε τα όρια των άλλων) όσο μικρά και αν είναι, θα μας βοηθήσουν πολύ και την επόμενη μέρα θα μπορούμε να κάνουμε περισσότερα.
Προσέχουμε τις επιλογές στις φιλίες μας. Δεν περιμένουμε να αντλήσουμε αγάπη και φροντίδα από συγκεκριμένα άτομα, γιατί αυτό θα το νιώσουν αμέσως ως βάρος και αυτόματα θα απομακρυνθούν από εμάς. Επιλέγουμε θετικές δηλώσεις και πεποιθήσεις ότι υπάρχει αρκετή αγάπη στο σύμπαν και για εμάς και για όλους κι ότι θα βρεθεί ο τρόπος να βρούμε αυτό που έχουμε ανάγκη. Πάνω από όλα, έχουμε αρκετή αγάπη μέσα μας που μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας. Δεν κατακρίνουμε τον εαυτό μας που νιώθουμε ανάγκες ή που αφεθήκαμε στο παρελθόν. Όταν λαμβάνουμε έστω και μικρά δείγματα αγάπης λέμε ‘ευχαριστώ’, ακόμη και στον εαυτό μας. Μαθαίνουμε να λέμε «όχι» στους ανθρώπους που μας «ξεζουμίζουν», ανθρώπους που σκέπτονται εγωιστικά και μόνο το δικό τους συμφέρον. Αποφεύγουμε ανθρώπους που μιλούν ακατάπαυστα μόνο για τον εαυτό τους και ασχολούνται μόνο με τις δικές τους απύθμενες ανάγκες (και βέβαια προσπαθούμε να μην τους μιμηθούμε!) Είμαστε ανοιχτοί να ξεκινήσουμε φιλίες με νέους ανθρώπους, με προσοχή να μην ελκόμαστε πάλι σε παλιά δυσλειτουργικά πρότυπα που θυμίζουν τους γονείς μας.
Κρατούμε ημερολόγιο με τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας. Βλέπουμε ότι γράφοντας και μόνο, ανοίγουμε την πόρτα γνωριμίας με τον εαυτό μας, που είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Το γράψιμο είναι από μόνο του μια πράξη αυτό-φροντίδας και αυτό-θεραπείας κι ο εαυτός μας είναι κάποιος που αξίζει να τον γνωρίσουμε. Η αυτό-φροντίδα θα επεκταθεί σε κάθε πλευρά της ζωής μας και μάλιστα με τρόπο που δεν θα μπορούσε κανείς άλλος να μας προσφέρει. Σπάζοντας τον κύκλο της ανεκπλήρωτης ανάγκης-έλλειψης-παραμέλησης, διδάσκουμε στους γύρω μας, και πάνω από όλα στα ίδια μας τα παιδιά, την αφθονία, την υπευθυνότητα και την αυταξία.
Πρεκατέ Βικτωρία, 18/1/2012, www.brightplanet.blogspot.com
Δημοσιέύτηκε στο www.iatronet.gr, 1/2/2012

Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν;

Όταν τα έχεις όλα και νιώθεις κενός
Πέρα από την τραγική πλευρά της κοινωνικής αδικίας στην οικονομική κρίση, (με την οποία ασχολούμαι σε άλλα άρθρα), υπάρχει μια άλλη όψη, μια πνευματική όψη,  που βλέπω να εξομολογούνται πολλοί άνθρωποι, σχεδόν ψιθυριστά: "Έπρεπε να γίνει κάτι γιατί είχαμε ξεφύγει..." Αναφέρονται στον καταναλωτικό, υλιστικό τρόπο ζωής. Αυτό δεν εξαφανίζει τις πολιτικές ευθύνες, αλλά πολλοί άνθρωποι, εδώ και καιρό, ανακαλύπτουν ότι οι παλιές συνήθειες αδυνατούν όλο και περισσότερο να τους γεμίσουν, να τους απαλύνουν την εσωτερική μοναξιά, το κενό της ύπαρξης που νιώθουν, την έλλειψη νοήματος.
Παλιές απατηλές συνήθειες του κυνηγού της ευτυχίας: Υλικές απολαύσεις, το φαγητό, εξιζητημένο με τις περίπλοκες γαστρονομικές τεχνικές και τους αγωνιώδεις τηλεοπτικούς διαγωνισμούς; Τα πολυτελή αυτοκίνητα, με τα πολλά κυβικά, που ευτυχώς πια όλο και λιγότεροι αντέχουν οικονομικά να προσεγγίσουν κι ευελπιστούμε να γλυτώσει η πηγμένη Αθήνα από τα τζιπ-τανκς με τα παρανόμως φιμέ παράθυρα, λες και φέρουν μέσα πλανητάρχες… Η τέλεια εμφάνιση, όσα χρήματα κι αν ξοδευτούν σε γυμναστήρια, αξεσουάρ; Το σεξ, όσα βιβλία κάμα-σούτρα κι αν διαβάσει ο κυνηγός της ευτυχίας, που, τέλος πάντων, του ακούγονται και πιο ποιοτικά από ότι η απλή πορνογραφία; Η ερωτική περιπέτεια, η φαντασίωση του παραμυθιού, όπου ο κυνηγός της ευτυχίας ξεφεύγει μαγικά σε ένα ονειρεμένο νησί το καλοκαίρι, με το τέλειο πλάσμα, που ξανά και ξανά αποδεικνύεται ένας κοινός θνητός; Η εργασιομανία, η ανέλιξη στην επαγγελματική επιτυχία, αλλά όσο κι να αναδειχθεί ο κυνηγός, κάποιος θα υπάρχει πάντα καλύτερος από εκείνον; Η φήμη, η δόξα, η επιδοκιμασία των άλλων, ακόμη κι αν είναι επιφανειακή και φευγαλέα, ακόμη κι αν η ψευδο-φήμη έχει αποκτηθεί από τον κυνηγό, κλέβοντας τη δουλειά κάποιου συναδέλφου, επιδιώκεται αυτή η φρούδα ψευτο-αναγνώριση μπας και γλυτώσει ο κυνηγός της από το βασανιστικό αίσθημα ότι είναι ανεπαρκής; Τα ταξίδια, οι κοινωνικές επαφές, τα επικίνδυνα σπορ, οι διάφορες ενασχολήσεις...Ξαφνικά, με την οικονομική κρίση όλα αυτά έχουν ελαττωθεί, ή είναι πολύ λιγότερο ελκυστικά από προηγούμενα χρόνια...Κι είναι αυτό κακό;

Όλα τα παραπάνω, χωρίς να είναι αρνητικά από μόνα τους, αδυνατούν να δώσουν τη μόνιμη και καταλυτική απάντηση στο αιώνια αναζήτηση της ψυχής για γαλήνη, αγάπη, τροφή, αλήθεια. Οι άνθρωποι προσπαθούμε ξανά και ξανά με όποιο τρόπο μπορούμε, δεν είναι κατακριτέο, προκαλεί συμπόνια ο αγώνας, η προσπάθεια λύτρωσης, μέσα από αυτήν την επίπονη χαοτική διαδικασία, δυστυχώς συχνά μέσα από δρόμους που δεν έχουν τίποτα να δώσουν. Το πόσο αυθεντικές είναι οι απαντήσεις, αντανακλάται ξεκάθαρα στην ικανοποίηση που εντέλει νιώθουμε. Συνήθως νιώθουμε ευχαρίστηση για λίγο, ίσως φευγαλέα ανακούφιση, ίσως αποσπάστηκε η προσοχή μας.. Μετά όμως επιστρέφουμε στο ίδιο γνώριμο κενό και πρέπει να ανακαλύψουμε κάτι άλλο για να ξεφύγουμε.. Ο ρόλος του πολυάσχολου έχει ξεκινήσει.. Επώδυνος, κυνηγημένος, κουραστικός. Δεν είναι τυχαίο που ο ρόλος του πολυάσχολου γίνεται όλο και πιο σπάνιος. Χιλιάδες άνθρωποι ωθούνται να μείνουν πολλές κενές ώρες με τον εαυτό τους, γιατί δεν έχουν δουλειά και δεν έχουν τα λεφτά για άλλες ασχολίες. Και είναι τόσο κακό να μείνουμε με τον εαυτό μας; Τόσο ανυπόφορη είναι η δική μας παρέα;

Η ανακούφιση δεν πρόκειται να έρθει παρά με την πνευματική σύνδεση, την επαφή με το Θεό, με το φως της αγάπης. Καμία άλλη εμπειρία δεν μπορεί να το αντικαταστήσει, ούτε καν ο ιδανικός έρωτας, στον οποίο ο δυτικός κόσμος έχει εκθειάσει. Το άνοιγμα της καρδιάς μας στο Χριστό, η σιωπηλή επικοινωνία, το μοίρασμα της αγάπης Του, από Εκείνον προς εμάς, από εμάς προς τους άλλους, γιατί από τη στιγμή που νιώσουμε μια τέτοια αγάπη δεν μπορούμε να την κρατήσουμε για τον εαυτό μας.

Ιδιαίτερα τη σημερινή εποχή, η ανάγκη να θυμηθούμε και να ξανανιώσουμε το Θεό γίνεται όλο και πιο επιτακτική σε όλο και περισσότερους ανθρώπους. Μέσα στα επόμενα χρόνια αναμένουμε να δούμε όλο και περισσότερους ανθρώπους να αποζητούν την ουσιαστική πνευματική αλήθεια και τον τρόπο που αυτή μπορεί να βιωθεί μέσα από τον αλτρουισμό. Όλα τα «παυσίπονα» που θεωρούσαμε ως συστατικά μιας ευτυχισμένης ζωής βλέπουμε ότι δεν μας επαρκούν πλέον, ούτε καν τα ‘καλά’ παυσίπονα, όπως οι καλοί φίλοι, μια καλή σχέση, μια ικανοποιητική δουλειά. Είναι καλά, σημαντικά κι εκτιμητέα, αλλά δεν είναι αρκετά. Από την άλλη ο πόνος του αποχωρισμού από το Θεό, δεν μπορεί να καταλαγιάσει πια με τα «παυσίπονα». Ίσως στο παρελθόν μπορούσε και ξεχνιόμασταν. Τώρα πια όχι. Κάποιοι άνθρωποι παρατηρούν κρίσεις στη ζωή τους, όπου όλα μαζί σταματούν να λειτουργούν ή τα χάνουν όλα. Ίσως γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ανακαλύψουμε ότι δεν έχουν τη σημασία που τους είχαμε δώσει κι ότι το μόνο που χρειαζόμαστε πραγματικά είναι η πνευματική μας σύνδεση.

Σημαντικό εμπόδιο για αυτό είναι πιστεύω η ενοχή. Η ενοχή που μας έχουν κάποιοι ενσταλάξει ότι είμαστε ούτως ή άλλως φταίχτες, ανάξιοι, κακοί. Κι ότι όσες μετάνοιες κι αν κάνουμε, στο τέλος είμαστε πάλι κακοί, γιατί τέλος πάντων έτσι γεννηθήκαμε. Όσο σκέφτεται ο μέσος άνθρωπος τις δικές του αδικίες ή κρυφές σκέψεις από την ημέρα που γεννήθηκε, προστίθενται στην αρχική του «εκ γενετής» ενοχή. Τότε σκέφτεται ότι είναι τόσο μακριά από την καθαρότητα, κατακλύζεται από τις ενοχές και εγκαταλείπει έστω και την ιδέα, για την προσέγγιση του Θεού. Δεν τολμά να μπει καν στον κόπο να ανοιχτεί σε κανέναν, γιατί δε θέλει να τον κατακρίνουν ακόμη μια φορά-ήδη κατακρίνει τον εαυτό του αρκετά. Όταν το μόνο που τονίζεται είναι η αποτυχία, η αμαρτωλότητα του ανθρώπου, τότε η επαφή με το Χριστό γίνεται ξαφνικά τόσο δύσκολη για το μέσο άνθρωπο, τόσο δυσθεώρητα άπιαστη, που πολλοί δε δοκιμάζουν καν. Πιστεύω ότι σε κάποιες περιπτώσεις η έννοια της ταπείνωσης έχει παρερμηνευθεί. Η ενέργεια με την οποία κάποιες φορές αποκαλείται ο σημερινός άνθρωπος «ανάξιος» ή «τιποτένιος» ή «αμαρτωλός» φέρει κάποιες φορές επιθετικότητα, καταδίκη και πληγώνει. Οι σημερινοί άνθρωποι, που ούτως ή άλλως υποφέρουν πολύ σήμερα από αυτό-υποτίμηση, δεν θέλουν να ακούσουν άλλο και κλείνονται στον εαυτό τους.

Αν όμως δεν αποδεχτούμε τον εαυτό μας, παρά τις ελλείψεις και τα λάθη μας, δεν θα μπορέσουμε να πλησιάσουμε το Θεό, που βρίσκεται μέσα μας. Η ενοχή δε θα μας το είχε επιτρέψει και θα τρέχουμε εναγωνίως μακριά από τον εαυτό μας, που είναι όμως η μόνη σίγουρη και συνεχής μας παρέα. Πού να βρει κανείς γαλήνη έτσι; Όταν νιώθεις ανάξιος για κάτι, μένεις μακριά του. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν προσπαθoύμε να βελτιωθούμε ή ότι δεν αναγνωρίζουμε τα λάθη και τις παραπλανητικές σκέψεις. Όμως χρειάζεται κατά βάση να αποδεχτούμε τον εαυτό μας ως καλό και άξιο. Αλλιώς, θα είναι αδύνατη η πνευματική σύνδεση, αλλά και η ψυχολογική μας ισορροπία. Όλοι έχουν δικαίωμα κι ανάγκη να θεωρηθούν βασικά καλοί και άξιοι, παρά τα λάθη, όσο μεγάλα και αν είναι αυτά. Κι όλοι μπορούν να βελτιωθούν. 
Ο Θεός δεν κατακρίνει. Αγαπά απεριόριστα, χωρίς όρους, και μας βοηθά να προοδεύσουμε, να βελτιωθούμε, να διορθώσουμε, να καταλάβουμε. Πάντα με τρυφερότητα, ηπιότητα, καλοσύνη, κατανόηση. Ο καθένας από εμάς έχει τη δυνατότητα να συνδεθεί, να νιώσει, να επικοινωνήσει, να συμμετέχει στην αγάπη του Χριστού. Μέσα από την προσευχή του, μέσα από το άνοιγμα της καρδιάς του στην ησυχία της φύσης, μέσα από τα γράμματα που μπορεί να του γράψει, να του εξομολογηθεί, να του ζητήσει, μέσα από τη σιωπηλή επίσκεψη σε ένα εικόνισμα, ίσως - αν έτσι νιώθουμε πιο άνετα- όταν η εκκλησία είναι άδεια και ήρεμη, από τον καθωσπρέπει κόσμο με τα διερευνητικά βλέμματα… Ο Θεός είναι πάντα εκεί.. Και μέσα από την επιμονή και υπομονή της επικοινωνίας μας, θα μπορούμε όλο και περισσότερο να διαπερνούμε τα ομιχλώδη πέπλα της λήθης, της άρνησης, του πόνου μας και να τον αισθανόμαστε στη ζωή μας και η ζωή μας θα μεταμορφώνεται. Προς την αληθινή πληρότητα. Δε θα χρειάζεται πλέον να κάνουμε τίποτα από όσα πασχίζαμε στο παρελθόν κι ούτε θα χρειάζεται να εξηγήσουμε πώς. Η πληρότητα θα πηγάζει, θα ακτινοβολεί από μέσα μας.

Ο αθεϊσμός, συχνά υποστηριζόμενος από την υπεροπτική δικαιολογία της «επιστήμης», είναι μία εμπειρία που τη βίωσα η ίδια για αρκετά χρόνια, αλλά την έχω επίσης βιώσει από αρκετούς ανθρώπους γύρω μου. Η πρόοδος της επιστήμης έχει αποτελέσει την «τέλεια» δικαιολογία, για να «αποδείξουν» την μη ύπαρξη Θεού. Αυτό που μου προκαλεί ενδιαφέρον είναι πόσο θυμωμένοι είναι κάποιες φορές οι άθεοι και πόσο οργισμένα και πεισματικά αρνούνται την ύπαρξη του Θεού. Γιατί θα πρέπει να θυμώνει κανείς με κάτι που πιστεύει ότι δεν υπάρχει; Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Επίσης υπάρχει σύγχυση με το θέμα της επιστήμης, καθώς μελετά διαφορετικά πράγματα. «Αν δεν το πει η επιστήμη, δεν το πιστεύουμε». Μα εδώ η επιστήμη δεν έχει καταφέρει να εξηγήσει όλα τα φυσικά φαινόμενα, θα εξηγήσει τα υπερφυσικά; Κι ενώ ξανά και ξανά, η ιστορία της επιστήμης μας δείχνει ότι ανατρέπει συνέχεια τις υπάρχουσες θεωρίες της, εμείς επιμένουμε να δεχόμαστε την σημερινή επιστήμη, σαν να ήταν η τελειωτική αλήθεια. Ίσως η επιστήμη μέχρι σήμερα να μην έχει αποδείξει ότι υπάρχει Θεός, όμως κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι ΔΕΝ υπάρχει.
Με τη λογική δεν φτάνει κανείς σε συμπεράσματα σχετικά με την ύπαρξη ή όχι του Θεού. Αν ο άνθρωπος δεν είναι έτοιμος, αν δεν έχει ανοίξει ένα παραθυράκι στην άρνηση της ψυχής του να δεχτεί ότι υπάρχει Θεός, ο οποίος ΔΕΝ θα τον τιμωρήσει επειδή ήταν άθεος, τότε οποιοδήποτε επιχείρημα, οποιοδήποτε θαύμα κι αν γίνει μπροστά του, δεν μπορεί να τον μετακινήσει από τον αθεϊσμό. Εκδηλώσεις θαυμάτων μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπων, μπορεί να έλεγαν είναι «μαζική ψευδαίσθηση». Όταν κάποιος διηγείται ένα θαύμα που έχει γίνει στον ίδιο και θεραπεύτηκε π.χ. ακαριαία από κάποιο τραύμα, ο άθεος θα του πει ότι «έκανες αυθυποβολή». Αν ο άθεος πει «για να πιστέψω, φέρε μου αυτή τη στιγμή ένα βουνό μπροστά μου» και τότε αυτό συμβεί, τότε πολύ απλά ο άθεος θα πει «αυθυποβολή, είδες τι κάνει ο ανθρώπινος νους..». Αν η ψυχή δεν είναι έτοιμη, δεν υπάρχει περίπτωση ο άνθρωπος να πιστέψει με κανένα λογικό επιχείρημα ή αποδείξεις. Η επιστήμη είναι απλά μια δικαιολογία που χρησιμοποιεί για να καλύψει την άρνησή του.

Όταν όμως, είναι έτοιμος να ακούσει για το Θεό, όταν μάθει ότι ο Θεός δεν είναι η τιμωρητική, κατακριτική, κατακεραυνωτική φιγούρα που μας έχουν μάθει, αλλά η απόλυτη αγάπη. Ίσως αρχίσει σιγά σιγά να ανοίγει την καρδιά του ξανά στο Θεό, όπως όταν ήταν παιδί. Συγκρίνοντας την αγωνία, τη μοναξιά και το φόβο του 'πριν', με την αγαλλίαση και την χαρά του 'μετά', θα νιώθει συμπόνια για εκείνον που αρνείται τη βοήθεια, αλλά ταυτόχρονα θα καταλαβαίνει πως ο κάθε άνθρωπος έχει τον καιρό του. 
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τους άλλους. Τους αφήνουμε να ζήσουν τη ζωή τους κι εμπιστευόμαστε στο Θεό να φέρει το καλύτερο για εμάς. Αφήνουμε την κάθε ημέρα και ώρα στα χέρια του Θεού, γνωρίζοντας ότι Εκείνος γνωρίζει καλύτερα για εμάς. Αν αφήνουμε να γίνει το Δικό Του Θέλημα και μετά πάντα αναγνωρίζουμε ότι ήρθαν τα πράγματα καλύτερα έτσι!

Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.com,7/1/2012

2012: Ελπίδα, αντί για παραίτηση

Η καινούργια χρονιά ήρθε,με την προτροπή να αφήσουμε οριστικά πίσω την παραίτηση, την απελπισία που παρατηρούσε κανείς διάχυτη τις ημέρες των Χριστουγέννων.

Ας είναι η καινούργια χρονιά το έναυσμα για να ξετινάξουμε από πάνω μας το μούδιασμα, τις κουρασμένες σκέψεις τύπου «Ποιο είναι πια το νόημα? Τίποτα δεν αλλάζει», το αίσθημα της ανημποριάς…

Δεν είμαστε ανήμποροι. Δεν υπάρχει κάποιος νόμος ή συμπαντική αλήθεια που να λέει ότι «Η Ελλάδα δεν αλλάζει», «Οι Έλληνες δεν αλλάζουν», δεν υπάρχει τέτοιος νόμος. Πρόσφατα άκουσα μια γνωστή, σε μια από τις μυριάδες συζητήσεις για το πότε θα «ξεβρωμίσει ο τόπος», να επιβεβαιώνει με προφητική σιγουριά: «Δεν θα ξεβρωμίσει ποτέ». Μια άποψη που συμμερίζονται κι επαναλαμβάνουν πολλοί. Ίσως γιατί είναι μια βολική δικαιολογία για να εγκαταλείψουμε κάθε προσπάθεια και να αποποιηθούμε κάθε ευθύνη.

Γιατί όμως να μην αλλάζει?

Πότε γίνεται κάποιος ανήμπορος?

Ανήμπορος γίνεται κάποιος, όταν έχει ο ίδιος παραδώσει τη δύναμή του. Όταν έχει αποκόψει τη σύνδεση με την αληθινή κι αστείρευτη δύναμη που βρίσκεται μέσα του. Η εσωτερική δύναμη, στην οποία έχουμε πρόσβαση όλοι μας, μπορεί και να «ξεβρωμίσει» τον τόπο και να επιλύσει οποιαδήποτε κρίση, χωρίς να κουνήσει ούτε το μικρό της δαχτυλάκι. Το σίγουρο είναι ότι μας έχει βοηθήσει και προστατέψει πολλάκις, από κινδύνους που ούτε καν είχαμε αντιληφθεί ότι υπάρχουν. Μέσα στην υπερβολική μας μυωπία, δεν έχουμε σταματήσει να αναρωτηθούμε, βλέπουμε μόνο τις δυσκολίες που βιώνουμε τώρα, οι οποίες είναι ελάχιστες σε σχέση με τις δυσκολίες που θα βιώναμε αν δεν είχαμε τη διαρκή Θεία προστασία και πρόνοια. Ακόμη κι όταν διαπιστώνουμε ότι κάποιο πρόβλημα έχει απρόσμενα καλή έκβαση, αμέσως λέμε «ήταν τύχη». Και αμέσως βιαζόμαστε να βρούμε το επόμενο πράγμα για το οποίο θα γκρινιάξουμε. Όμως αν κοιτάξει κανείς την ελληνική και παγκόσμια ιστορία, θα δει ότι σαν πολλές συμπτώσεις μαζεύονται. Θα μπορούσαν να υπάρξουν μύριες αιτίες που να είχαν αφανίσει και την Ελλάδα και την ανθρωπότητα ολόκληρη. Όμως είμαστε ακόμη εδώ -και αυτά τα Χριστούγεννα! Αυτό δεν μας λέει τίποτα;

Η βοήθεια της Θείας Πρόνοιας είναι διαθέσιμη και πανίσχυρη. Οι ανθρώπινες δυνάμεις, δεν επαρκούν για να αντιμετωπισθούν οι μεγάλες δυσκολίες και προκλήσεις.Το είδος των προκλήσεων που ήδη αντιμετωπίζουμε (και πιστεύω ακόμη περισσότερο στο μέλλον),είναι εξάλλου πέρα από τα συνηθισμένα όρια της κλασσικής ψυχοθεραπευτικής εργασίας. Ίσως οι προκλήσεις έχουν αυτό ακριβώς το νόημα, για κάποιους ανθρώπους: να ανακαλύψουν την πνευματική τους αλήθεια και την πηγή της αληθινής δύναμης. Η δύναμη που αντλούμε είναι ΣΕ εμάς, αλλά όχι ΑΠΟ εμάς. Αν η αυτοεκτίμηση παρεξηγηθεί ως ερμηνεία ότι, εμείς ως άνθρωποι, ως αποκομμένες μονάδες, είμαστε παντοδύναμοι, τότε η αυτοεκτίμηση γίνεται και ανακριβής και αλαζονική και θα οδηγήσει στην απογοήτευση. Ευτυχώς για μας όμως, δε χρειάζεται να τραβήξουμε όλο το κουπί μόνοι μας...

Για να ξαναγυρίσουμε στα εθνικά μας λοιπόν, το θέμα είναι αν εμείς είμαστε αποφασισμένοι να «ξεβρωμίσουμε», να πιστέψουμε ότι μπορεί να γίνει και να ζητήσουμε τη βοήθεια για να το κάνουμε. Οι προϋποθέσεις είναι τρεις:

1)Να το θέλουμε. Θέλουμε να καθαρίσει η χώρα μας από τη διαφθορά και την αρνητικότητα, ώστε να έχουμε μια δίκαιη χώρα, ακόμη κι αν χρειαστεί να εγκαταλείψουμε προσωπικά προνόμια; Σε ατομικό επίπεδο: θέλουμε να καθαρίσουν οι αρνητικές πτυχές του εαυτού μας που μας κρατούν πίσω;

2)Nα το πιστέψουμε. Να αφήσουμε τον αρνητισμό που μας έχει γίνει καραμέλα και να πιστέψουμε ότι ΜΠΟΡΕΙ να γίνει. Με τη βοήθεια της ανώτερης δύναμης μπορούν να γίνουν όλα τα καλά, αλλά αν δεν το πιστεύουμε, δεν το επιτρέπουμε. Εκτός κι αν η έλλειψη πίστης εξυπηρετεί το δικό μας βόλεμα στα δευτερογενή οφέλη, που μπορεί να μας αποφέρει μια αρνητική κατάσταση (όπως το να γκρινιάζουμε διαρκώς, χωρίς να αναλαμβάνουμε την ευθύνη να αλλάξουμε).

3)Να ζητήσουμε φώτιση από τον Θεό. Ο καθένας από εμάς έχει το δικό του ρόλο να παίξει στο «ξεβρώμισμα» της χώρας. Όσο ασήμαντος κι αν φαίνεται αυτός ο ρόλος, δεν είναι ποτέ μικρός. Το σχέδιο του Θεού είναι εκείνο που γνωρίζει με την παραμικρή λεπτομέρεια ποιος χρειάζεται να κάνει ποιο πράγμα, να πάει που, να μιλήσει με ποιον και να πει τι. Αν ζητήσουμε από το Θεό να μας καθοδηγήσει στο να εκτελέσουμε το δικό μας ρόλο στο παζλ του δικού Του σχεδίου, θα βοηθήσουμε σε αυτό και θα νιώσουμε μια πλήρωση που δεν μπορεί αν περιγραφεί. Δεν κουβαλούμε εμείς ολόκληρο το φορτίο- έχει ήδη σταλεί ο Υιός για αυτό το τιτάνιο έργο. Από εμάς ζητείται να συμπληρώσουμε το δικό μας μικρό μικρό κομματάκι.

Πόσο κοντά βρίσκεται ο λαός μας σε αυτά τα τρία βήματα?
Για να πραγματοποιηθούν χρειάζεται μια κρίσιμη μάζα συνειδήσεων που θα ευθυγραμμιστεί με το θέλημα του Θεού, σε σκέψη και πράξη. Η πλειονότητα των Ελλήνων ΔΕΝ θέλουν άλλο τη μιζέρια τη διαφθοράς, ακόμη κι αν αποκομούσαν μέχρι τώρα οφέλη από αυτήν. Έχουμε καταλάβει ότι το κόστος είναι πολύ μεγαλύτερο από οποιαδήποτε πρόσκαιρο όφελος. Και η κρίση βοήθησε σε αυτό, αλλιώς απλά θα συνεχίζαμε όπως πριν.

Στο δεύτερο βήμα χρειαζόμαστε δουλειά. Να μην μιλάμε και να μη σκεφτόμαστε αρνητικά. Προσοχή λοιπόν πριν αρχίσουμε να μηρυκάζουμε τα γνωστά τετριμμένα για την ανεπίδεκτη μαθήσεως Ελλάδα.

Και στο τρίτο βήμα: έχουμε μπει στον αυτόματο πιλότο και κάνουμε μόνο αυτό που μας έχουν καθορίσει οι κοινωνικές επιταγές ότι είναι σωστό να κάνουμε. Παρόλο που νιώθουμε ότι η ψυχή μας να μας «τραβά» αλλού. Ας ακούσουμε την ψυχή μας. Είναι το κάλεσμα της ψυχής μας που θα μας καθοδηγήσει στο σωστή επιλογή. Όχι το κάλεσμα του «εγώ» μας. Οι άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν να μας ΔΩΣΟΥΝ δύναμη. Τότε γινόμαστε επαίτες ενέργειας από τους άλλους. Και βέβαια, τότε τρέμουμε την εγκατάλειψη. Ο στόχος είναι να βρούμε τη δική μας πηγή.

Δεν χρειάζεται να υποκύψουμε στην απελπισία. Ας θυμόμαστε ότι απελπισία (έλλειψη ελπίδας) για τα συλλογικά θέματα δεν αργεί να μεταφραστεί και σε προσωπική απελπισία. Η δύναμη που βρίσκεται ΣΕ εμάς, αλλά δεν είναι ΑΠΟ εμάς, είναι απολύτως ικανή να μας βοηθήσει απέναντι σε οποιοδήποτε πρόβλημα. Όμως πρέπει να έχουμε πίστη, να μην εγκαταλείπουμε την πίστη μας. Πολλοί από εμάς, ναι εντάξει, «ψιλο-πιστεύουν» ότι υπάρχει Θεός, αλλά κατά βάθος δεν πιστεύουν ότι μπορεί ή ότι θα ενδιαφερθεί να κάνει κάτι για να τους βοηθήσει στο πρακτικό γήινο επίπεδο. 
Ας αφήσουμε κάτω την υπεροψία ότι «μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας» ή, τέλος πάντων, «αφού δεν μπορούμε να τα κάνουμε εμείς, δεν μπορεί να τα κάνει κανείς άλλος». Το πρόβλημα μας είναι «πρόβλημα εξουσίας». Με φροϋδικούς όρους, θέλουμε να σκοτώσουμε τον πατέρα μας και να πάρουμε την εξουσία του -έστω κι αν γνωρίζουμε ότι θα τα θαλασσώσουμε, για όλους, ακόμη και για τους εαυτούς μας. Ας μη μεγαλοπιανόμαστε λοιπόν και ας Τον αφήσουμε να μας δείξει το δρόμο και να αποδεχτούμε το δικό Του τρόπο, για να αλλάξουμε και να προχωρήσουμε μπροστά. Τότε μπορούμε να έχουμε όλα τα καλά, αλλά τότε επίσης δεν θα τα χρειαζόμαστε!

Ας θυμηθούμε ξανά. Μπορούμε να «ξεβρωμίσουμε». Μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά. Ποιοι είμαστε εμείς για να αποφασίσουμε ότι ΔΕΝ μπορούμε?
Στη νέα χρονιά, ας θυμηθούμε αυτά τα τρία πράγματα, και για την πορεία του έθνους μας, αλλά και για την προσωπική μας πορεία- τα εργαλεία είναι τα ίδια:
1) Να το θέλουμε
2) Να το πιστέψουμε
3) Να ζητήσουμε φώτιση για τη δική μας συμβολή.
Καλό 2012!
Πρεκατέ Βικτωρία, 2/1/2012, www.brightplanet.blogspot.com

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org