Πριν μερικές μέρες κόψαμε την πίτα σε μια τάξη, όπου κάνω εθελοντικά μάθημα σε παιδάκια δημοτικού. Ένα παιδάκι λοιπόν, πήρε πολύ βαρέως το ότι δεν του έτυχε το φλουρί στην βασιλόπιτα. Έπεσε με τα γόνατα στο πάτωμα, το κεφάλι κάτω κι έκλαιγε απαρηγόρητα. Δεν ήθελε ούτε πίτα να φάει, ούτε τίποτα. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, τίποτα... Έθιμο είναι, δεν πειράζει, τίποτα.... Δεν φταίς εσύ, δεν έχει καμία σημασία ποιος παίρνει το φλουρί, τίποτα... Στο τέλος του λέω, εντάξει, όταν φύγουν τα άλλα παιδιά, θα σου δώσω ένα παιχνιδάκι δώρο κι είναι σαν να το κέρδισες, εντάξει; Όχι! Δεν τον ενδιέφερε το δώρο! Γιατί να μη μου τυχαίνει εμένα το φλουρί!! Αυτό τον ενδιέφερε! Κυρία σε εμένα δεν έχει τύχει ποτέ το φλουρί, ούτε μία φορά, δεν έχει τύχει ΠΟΤΈΕΕ! Και στο ΠΟΤΈ, ρίχνει πάλι το κεφάλι κάτω και δώστου ξανά τρανταχτά κλάματα... Τι να κάνω, το παιδί ήταν απαρηγόρητο και δεν γινόταν να τον ξεγελάσω. Του είπα την αλήθεια. Ότι κοίταξε, δεν μπορούμε να ΚΆΝΟΥΜΕ το φλουρί να μας τύχει. Αν δεν μας τύχει, με γεια του με χαρά του, μπορούμε να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, δηλαδή να μην ζηλέψουμε, να γίνουμε πιο δυνατοί, να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα... Αυτά είναι πιο σημαντικά πράγματα από ένα φλουρί...Ενώ αυτός που του τυχαίνει το φλουρί και κοκορευεται ότι κάποιος είναι, γίνεται χειρότερος.
Δεν ξέρω πόσο θα μπορούσε ένα μικρό παιδί να καταλάβει το μάθημα της ταπείνωσης, αλλά το παιδί θρηνούσε μια πραγματικότητα της ζωής, το ότι δεν έχουμε έλεγχο σε αυτήν. Προσπαθούσε να αντιμετωπίσει το σκληρό ερώτημα της ζωής 'γιατί σε εμένα;' και την αδικία που περιέχει. Πράγματι σε πολλούς ανθρώπους δεν τυχαίνουν φλουριά, ενώ σε άλλους τυχαίνουν συνέχεια χωρίς να κάνουν τίποτα. Βλέπεις κάποιους να παλεύουν μια ζωή και να μην τα καταφέρνουν οικονομικά, ενώ άλλοι τα βρίσκουν έτοιμα, χωρίς καμία προσπάθεια. Βλέπεις γυναίκες που τους έρχεται ο καλύτερος σύζυγος 'στο πιάτο', κάνουν παιδιά, το ένα μετά το άλλο, χωρίς καμία δυσκολία κι έχουν ευτυχισμένες οικογένειες. Άλλες πάλι, ταλαιπωρούνται μια ζωή με κακοποιητικους συντρόφους, μοναξιά, επίμονη ατεκνία, παρά τις πολλαπλές αιματηρές εξωσωματικές κλπ. Τι να κάνουμε, είπα στον μικρό φίλο μας, σε κάποιους τυχαίνουν τα φλουριά, σε άλλους όχι... Τελικά, μάλλον το γεγονός ότι του μιλήσαμε αρκετή ώρα τον ανακούφισε, σκούπισε τα δάκρυα του και πήγε να παίξει, αφού μάλιστα μου ζήτησε να φάει και το κομμάτι της πίτας του. Αυτό είναι το καλύτερο που έχει να κάνει κανείς, όταν δεν του τυχαίνουν τα φλουριά στην ζωή...
Πρεκατέ Βικτωρία, 13/2/2022, www.brightplanet.blogspot.gr
