Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Ζηλοφθονία: εθνικό πάθος;


Είναι η ζηλοφθονία μία από τις εθνικές μας αδυναμίες; δεν μιλώ για την ερωτική ζήλια, που είναι κάτι πιο ειδικό, αλλά το να φθονούμε το καλό του άλλου. Ζηλοφθονία είναι όταν κακολογούμε εκείνον που προοδεύει. Όταν συκοφαντούμε εκείνον που προκόβει η επιχείρησή του. Όταν κρυφοχαιρόμαστε που κάποιου ο γάμος διαλύεται. Όταν απομονώνουμε εκείνον που κάνει οτιδήποτε καλό. Όταν υπεροπτικά απομακρύνουμε το βλέμμα μας από μια γυναίκα πιο ωραία από εμάς. Όταν προδίδουμε τον ηγέτη που μας βοήθησε ανιδιοτελώς, επειδή δεν μπορούμε να το χωνέψουμε ότι κάποιος μπορεί να είναι αυθεντικά καλός, ενώ εμείς βράζουμε από κακία. Όταν εκδικούμαστε εκείνον που μας βοηθά, γιατί δεν αντέχουμε το φως του άλλου. Αφημένοι στον πειρασμό, γινόμαστε έρμαιο όλων των χαιρέκακων σκέψεων σχετικά με το άλλο άτομο. Ακόμη και οι σκέψεις έχουν τη δύναμή τους. Και σίγουρα αυτή η δύναμη, πρώτα και κύρια θα στραφεί εναντίον εκείνου που τις σκέπτεται. Είναι η ζηλοφθονία εθνικό μας πάθος;

Δυστυχώς, νομίζω ότι μπορούμε να αναγνωρίσουμε αρκετά από αυτά στο λαό μας. Η ζηλοφθονία είναι μια κακιά συνήθεια με αντίκτυπο σε πολλά επίπεδα. Η ζηλοφθονία ήταν ένας από τους κύριους λόγους, που, ξανά και ξανά, οι Έλληνες προδώσαμε με το χειρότερο τρόπο ηγέτες που θυσιάστηκαν για εμάς. Πώς θα έμενε ο Κολοκοτρώνης φυλακή, αν το κοινό αίσθημα, δεν ανεχόταν, κατά κάποιο κρυφό, χαιρέκακο τρόπο, να κόψει το χέρι που το βοήθησε; Και με αυτόν τον τρόπο να επηρεάσει αρνητικά την πορεία ενός ολόκληρου έθνους.  Πώς θα προχωρήσει το έθνος μπροστά, χωρίς φωτεινούς και ειλικρινείς ηγέτες; Και πώς θα επιτρέψει το έθνος σε αυτόν τον ηγέτη να κάνει τη δουλειά του, αν το κατατρώει η ζήλια για αυτόν; Είναι αλήθεια ότι τόσο δεν μπορούμε να δεχτούμε κάποιον άλλο να λάμψει, που προτιμούμε να τον καταστρέψουμε, κι ας καταστραφεί και η χώρα και εμείς μαζί; 

Η ζήλια είναι από τα πιο επώδυνα ανθρώπινα συναισθήματα. Λέμε ότι πραγματικοί φίλοι είναι εκείνοι που λυπούνται με τη λύπη σου και χαίρονται με τη χαρά σου. Για πολλούς , το δεύτερο είναι πιο δύσκολο από το πρώτο. Έχουμε τη γενναιοδωρία, τη μεγαλοσύνη της ψυχής να χαρούμε πραγματικά, να ευχηθούμε το καλύτερο για τη φίλη μας, η οποία έμεινε έγκυος, όταν εμείς χρόνια προσπαθούμε για παιδί και δεν μπορούμε; Έχουμε την συμπόνια να χαρούμε για την επαγγελματική αναγνώριση του συναδέλφου μας, όταν εμείς αγωνιούμε για την ανεπάρκειά μας; Ή μήπως το μαχαίρι της ζήλιας διαπερνά την καρδιά μας, τη στιγμή που υποκρινόμαστε με χαμόγελο «συγχαρητήρια»;

Η ζήλια μπορεί να είναι πολύ καταστροφική για τον εαυτό μας και για τις σχέσεις μας. Προέρχεται καθαρά από την προσωπική μας ανασφάλεια, δεν έχει καμία σχέση με το άλλο άτομο, απλά είναι η αφορμή για να βγει στην επιφάνεια η καταδίκη που έχουμε εκδώσει εναντίον του εαυτού μας:  «Δεν είσαι αρκετά καλός. Όλα τα κάνεις λάθος. Είσαι λάθος. Είσαι απάτη. Είσαι ένα τίποτα». Η παραμικρή ανασφάλεια μπορεί να ενεργοποιήσει τη ζήλια στη ζωή μας. Tο κλειδί είναι να μην παρασυρθούμε και να μην ασχοληθούμε καθόλου με το άλλο πρόσωπο. Στο πρώτο τσίμπημα της ζήλιας στην καρδιά (και το καταλαβαίνουμε αμέσως, γιατί πειραζόμαστε να πετάξουμε  κακία!), παίρνουμε αμέσως την προσοχή μας από το άλλο άτομο, την επαναφέρουμε στον εαυτό μας και του λέμε: «ΣΤΟΠ. Αυτό έχει να κάνει με εμένα. Τι μου συμβαίνει, γιατί νιώθω έτσι; Πού είναι η δική μου ανασφάλεια;».   Αναγνωρίζουμε αμέσως το σημάδι ότι πρέπει να δουλέψουμε  με την ανασφάλειά μας. Καθησυχάζουμε τον εαυτό μας με θετικές δηλώσεις, αποσύρουμε την σκέψη μας από το άλλο άτομο, ώστε να μη μπούμε ξανά στον πειρασμό να ζηλέψουμε. Όταν παρασυρόμαστε από τη ζήλια είναι πολύ πολύ καταστροφικό για την αυτό-εκτίμησή μας,. Φέρνει τεράστια ποσά ενοχής, τα οποία δεν καταλαβαίνουμε ότι συσσωρεύονται, καθώς είμαστε πολύ απασχολημένοι με το να σκεφτόμαστε πικάντικες κακίες για τον άλλον. Αυτό όμως που μας φαίνεται πικάντικο εκείνη τη στιγμή, μετατρέπεται σε δηλητήριο αργότερα στην ψυχή μας.

Δεν πρέπει να νιώθουμε «κακοί άνθρωποι», επειδή νιώθουμε ζήλια. Είναι ένα ανθρώπινο και πολύ επώδυνο συναίσθημα. Ας δούμε τον εαυτό μας με συμπόνια, τι μας διδάσκει η ζήλια και πώς να τη θεραπεύσουμε. Δεν υπάρχει κάποιος παγκόσμιος νόμος που να λέει  « η γειτόνισσα δεν πρέπει να έχει καλύτερη τύχη στο γάμο από ότι εγώ, αφού εγώ είμαι καλύτερο άτομο»… Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την απέραντη πολυπλοκότητα με την οποία εκτυλίσσεται η ζωή του καθενός μας και δεν μπορούμε να συγκρίνουμε, ούτε να κρίνουμε τι είναι άδικο και τι δίκαιο. Οι θείοι νόμοι είναι απόλυτοι και, καθώς εκτυλίσσονται οι πολυποίκιλες ζωές μας, δουλεύουν με τέτοιο σοφό συγχρονισμό, που  μόνο ο Θεός γνωρίζει. Εμείς οι υπόλοιποι, γήινοι θεατές δεν έχουμε ούτε τη γνώση, ούτε το δικαίωμα, να  εκφράζουμε κρίσεις και συγκρίσεις για τις απολαβές των άλλων. Έχουμε την ευκαιρία όμως, να αποδεχτούμε αυτό που μας προσφέρει η δική μας μοίρα, να το αγκαλιάσουμε και, με τη βοήθεια του Θεού, να αποκομίσουμε, να δημιουργήσουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με αυτό που έχουμε. Αυτό είναι το αντίθετο της μοιρολατρίας, αλλά και το αντίθετο της ζήλιας. Είναι όπως στο κυνήγι του θησαυρού: στην αρχή του παιχνιδιού, ο καθένας λαμβάνει ένα φάκελο με το πρόβλημα που πρέπει να επιλύσει. Οι φάκελοι είναι όλοι διαφορετικοί, ο καθένας έχει να αναλάβει το δικό του ‘πακέτο’. Έτσι είναι και με το ‘πακέτο’ της ζωής μας: Δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να μαντέψουμε τι λέει το πακέτο των άλλων και να τα συγκρίνουμε. Η δική μας δουλειά είναι να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε με το δικό μας ‘πακέτο’ στο εδώ και τώρα. Αρκετά με αυτήν την κατάρα του πολιτισμού μας, τη σύγκριση! Τώρα, γιατί άλλα πακέτα φαίνονται πιο δύσκολα και άλλα πιο εύκολα, αυτό πάλι, εμείς δεν μπορούμε να το κρίνουμε (τα φαινόμενα μπορεί να απατούν) και σίγουρα θα έχει κάποιο λόγο να υπάρχει.  Από τη στιγμή που το αποδεχτούμε αυτό και κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε με αυτό, ανακουφιζόμαστε από ένα πολύ μεγάλο άγχος, αλλά και από την ψυχοκτόνα ανάγκη της ζήλιας.

Κάθε περίσταση, όσο δύσκολη κι αν είναι, προσφέρεται να μετασχηματιστεί σε διαμάντι. Δεν μπορούμε με τίποτα να κάνουμε παιδί; ας δούμε πώς μπορούμε να προσφέρουμε την αγάπη μας διαφορετικά- αυτή είναι η δουλειά μας, όχι να ζηλεύουμε εκείνους που έχουν παιδιά. Δεν έχουμε χρήματα; ας δούμε πώς μπορούμε να αγωνιστούμε να βελτιώσουμε τον τρόπο ζωής μας αλλιώς, όχι να ζηλεύουμε εκείνους που έχουν. Δεν έχουμε σύντροφο; ας δούμε πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε το χρόνο μας δημιουργικά και να γίνουμε πιο δυνατές, αυτό είναι το δικό μας ‘πακέτο’, όχι να ζηλεύουμε εκείνες που έχουν.  Όσο κι αν δεν μας αρέσει το ‘πακέτο’ μας, είναι δικό μας! Η άρνηση δεν πρόκειται να το διώξει. Θα πρέπει να το δουλέψουμε. Είναι προσωπική μου πεποίθηση ότι ο κύριος λόγος που ήρθαμε στον κόσμο δεν είναι για να περάσουμε καλά. Ήρθαμε για να μάθουμε. Ας κάνουμε τη δουλειά μας όσο καλύτερα μπορούμε τώρα και η καλοπέραση θα έρθει όταν είναι ο καιρός της.

Λόγω ηλικίας, αντιμετωπίζω συχνά σε συνομίληκες, το γνωστό σενάριο της γυναίκας που είναι μόνη στα 40,ενώ όλες οι φίλες και γνωστές παντρεύτηκαν ή έκαναν οικογένεια.  Ενώ στην Αγγλία δεν είναι τόσο μεγάλο θέμα, πολλές γυναίκες εδώ νιώθουν πολύ έντονη απομόνωση, ματαίωση και συχνά ζήλια.  Προσπαθώ να τους πω να μην αφήσουν τη ζήλια να μπει εμπόδιο ανάμεσα σε εκείνες και τις φίλες τους. Αν τους είναι επώδυνο να ‘λούζονται’ όλο το θέαμα με τα μωρά, τα μπιμπερό, τα ‘αγκού’ και την ευτυχία των άλλων, μπορούν να ζητήσουν από τις φίλες να βρίσκονται για λίγο  μόνες,  οι δυο τους. Να δουλέψουν με την ανασφάλεια του ερωτήματος «με αφήνει η ζωή πίσω;»…  Ο σημερινός πολιτισμός μας έχει βάλει σε έναν αγώνα δρόμου, όπου αντί αν κοιτάμε μπροστά μας μη τυχόν και σκοντάψουμε, κοιτάμε συνεχώς δεξιά κι αριστερά πού βρίσκονται οι άλλοι. Κι έτσι, πέφτουμε και τρώμε τα μούτρα μας. Όπως οι άλλοι  έχουν το δικό τους δρόμο, έτσι και εμείς έχουμε το δικό μας. Είναι μοναδικός και υποχρέωσή μας είναι να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με αυτόν, όχι με τον δρόμο των άλλων! Όσο δύσκολο κι αν είναι κατά καιρούς, το γεγονός ότι πολλές γυναίκες είναι ελεύθερες από σχέση για μεγάλο χρονικό διάστημα, τους δίνει το χώρο και το χρόνο για πνευματική και προσωπική εξέλιξη, για προσφορά προς τους άλλους, για ανεξαρτησία, για προσωπική δύναμη και αυτάρκεια, που δεν θα ήταν δυνατόν να αναπτυχθούν αν ήταν κρυμμένες πίσω από μία σχέση. Όταν το βλέπουμε έτσι, ότι ο καθένας έχει το δικό του μοναδικό μονοπάτι στη ζωή κι η ευθύνη του είναι να το κάνει όσο πιο όμορφο και περιποιημένο μπορεί, τότε η ζήλια εξαφανίζεται, όπως και η αυτό-κατάκριση. Κι όταν θυμίζουμε στον εαυτό μας ότι εκείνος τον οποίο ζηλεύουμε έχει τις δικές του αγωνίες, ανασφάλειες και πόνους, (ίσως σε άλλα θέματα, που εμείς δεν γνωρίζουμε), τότε αντί για ζήλια, πλημμυρίζουμε από συμπόνια και πραγματική ευχή για το καλύτερο για εκείνον.   Τότε γινόμαστε πραγματικά πλούσιοι.


Η ζηλοφθονία μπορεί να εκφραστεί και σε άλλες πτυχές της ζωής μας, όπως στην επαγγελματική: όσο επιτυχημένος και αν είναι κάποιος, αν σιγοβράζει μέσα του η ανασφάλεια, θα επιτεθεί εναντίον οποιασδήποτε επιτυχίας  συναδέλφου του. Η προβολή της επαγγελματικής ζήλιας, είναι πολύ συχνή πάλι μεταξύ γυναικών: Όσο και αν έχουν χειραφετηθεί πολλές ελληνίδες επαγγελματικά, εξακολουθούν σε πολλά άλλα επίπεδα να είναι καταπιεσμένες, να μην τους έχει δοθεί η ευκαιρία, η ελευθερία να αναπτύξουν συναισθηματικά τον εαυτό τους, να πάρουν ρίσκα, να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν, να δοκιμάσουν τον εαυτό τους. Αν συνυπολογιστεί η ρητή ή άρρητη υποτίμηση της γυναίκας, ως πλάσματος δεύτερης κατηγορίας, η οποία έχει περάσει από γενιά σε γενιά, μέσα από άνδρες και γυναίκες, δεν εκπλήσσει ότι πολλές γυναίκες νιώθουν το μαχαίρι της ζήλιας (και άρα της αυτό-υποτίμησης) να τους διαπερνά, όταν βλέπουν μια άλλη γυναίκα  να διαπρέπει. Μη γνωρίζοντας την δυναμική της ζήλιας, περιπλέκουν και δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα, γιατί δρουν πάνω στη ζήλια: Μιλάνε με άσχημα, υποτιμητικά λόγια, υποδαυλίζοντας τις επιτυχίες της άλλης γυναίκας ή τις σφετερίζονται για τον εαυτό τους χωρίς να την αναγνωρίζουν, ή αμφισβητώντας τη σπουδαιότητα και την εντιμότητά της. Δεν γνωρίζουν πως ό,τι στέλνουμε, γυρνά πίσω σε εμάς.

Όταν βρισκόμαστε στο στόχαστρο της ζήλιας των άλλων, η εμπειρία μπορεί να είναι από επώδυνη ως αδιάφορη, ανάλογα με τον τρόπο που έχουμε μάθει να τη διαχειριζόμαστε. Κατά κανόνα, οι άνθρωποι που ζηλεύουν είτε θα προσπαθήσουν να μας υπομονεύσουν είτε θα απομακρυνθούν. Νομίζουν ότι με το να εξαφανίσουν ή να μην είναι μάρτυρες της επιτυχίας του άλλου, οι ίδιοι θα νιώσουν καλύτερα. Όμως, "καμία ιδέα δεν εγκαταλείπει την πηγή της». Έτσι, ακόμη κι αν εξαφανιστεί ο «απειλητικός» ανταγωνιστής, η ανασφάλεια παραμένει και θα ξεπροβάλλει το άσχημο κεφάλι της στην επόμενη ευκαιρία. Όταν η ανασφάλεια γίνεται πιο σημαντική από το άλλο άτομο, καταστρέφει τις ανθρώπινες σχέσεις. Ακόμη κι όταν είμαστε αρκετά δυνατοί, ώστε να μην επηρεαζόμαστε από τη ζήλια των άλλων, στις φιλίες είναι σημαντικό να επιλέγουμε άτομα που θα χαρούν με τη χαρά μας. Αν προσπαθούν να μας υπονομεύσουν, δεν θα το επιτρέψουμε και αν χρειάζεται,  θα απομακρυνθούμε. Δεν χρειαζόμαστε φίλους που μας θέλουν μικρούς!  Αν απομακρυνθούν εκείνοι, όσο και αν μας στεναχωρεί, ας το επιτρέψουμε,  ας το δούμε με συμπόνια: αυτό από το οποίο τρέχουν μακριά είναι ο εαυτός τους. Και πόσο μπορεί να φύγει κανείς από τον εαυτό του;

Ένας από τους παράγοντες που καλλιεργούν τη ζηλοφθονία στο λαό μας είναι το σχολικό μας σύστημα. Δίνοντας μία μονοδιάστατη εκπαίδευση που επαινεί μόνο την αναλυτική ικανότητα, δίνοντας αξία στο παιδί, βάσει μίας γραμμικής ακαδημαϊκής βαθμολογίας, αφήνει ένα σημαντικό ποσοστό των παιδιών κάθε τάξης να υιοθετούν εσωτερικά την ταυτότητα του «αποτυχημένου», του «άχρηστου». Αντί για γνώσεις, το μοναδικό τελικά προσόν με το οποίο αποφοιτούν είναι μια εσωτερική ταμπέλα που λέει «είμαι άχρηστος». Μια πεποίθηση που δυστυχώς δεν θα φύγει από μόνη της. Όταν αργότερα, λόγω της ανασφάλειας, δεν τολμούν να δοκιμάσουν τον εαυτό τους, να τεστάρουν τις ικανότητές τους, να δώσουν στον εαυτό τους την άδεια να κυνηγήσουν πραγματικά αυτό που θέλουν να κάνουν, το αποτέλεσμα είναι να ζηλοφθονούν τους άλλους. Ένα από τα συμπτώματα διαφθοράς και κοινωνικής αδικίας στη χώρα μας είναι η χρήση του «μέσου» για να διοριστεί  ή να «αποκατασταθεί» επαγγελματικά κάποιος. Παραδόξως όμως, πολλοί από εκείνους που έχουν καταφύγει σε αυτήν την άδικη μέθοδο, αργά ή γρήγορα,  μαζεύουν πικρία από την επαγγελματική τους εξέλιξη και φθόνο. Γιατί, δεν μπήκαν στη διαδικασία να δοκιμάσουν τον εαυτό τους και να κερδίσουν κάτι με την αξία τους. Δηλαδή, εντέλει οι ίδιοι πληρώνουν την αδικία. Φθονούν τους άλλους που πέτυχαν αυτοδημιούργητοι και προβάλλοντας την πλευρά του εαυτού τους για την οποία νιώθουν ένοχοι, κατηγορούν όλους όσους έχουν πετύχει άξια, όταν εκείνοι χρησιμοποίησαν πλάγια μέσα.

Δεν είναι όμως ποτέ αργά να δοκιμάσει κανείς τον εαυτό του και να ξεκινήσει να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Θα πρέπει να οπλιστεί με πίστη και αυταξία και  να μην ακούει τις αποθαρρυντικά σχόλια των άλλων που προσπαθούν να τον αποτρέψουν. Συχνά, όταν πάμε να κάνουμε ένα σημαντικό νέο βήμα στη ζωή μας, π.χ. να αλλάξουμε εργασία, κατοικία, κοινωνικό κύκλο ή τρόπο ζωής, οι γύρω μας αντιλαμβάνονται την αλλαγή αυτή. Αυτό τους ταράζει για δύο λόγους. Πρώτον, μπορεί να φοβούνται ότι θα χάσουν οφέλη από εμάς, π.χ. χρόνο, χρήματα, προσοχή. Δεύτερον, ενεργοποιεί μέσα τους την αντίσταση που εκείνοι έχουν για να αλλάξουν τη δική τους ζωή και δεν αντέχουν να βλέπουν κάποιον άλλο να το πετυχαίνει. Συνήθως ο δεύτερος λόγος, τους ωθεί να μας ειρωνεύονται για την αλλαγή που πάμε να κάνουμε και να μας τρομάζουν με διάφορα φοβικά σενάρια. Πρέπει να πιστέψουμε στην καρδιά μας και να την ακολουθήσουμε, βήμα βήμα. Και μόνο η προσπάθεια, λειτουργεί ως βάλσαμο για την ανασφάλεια. Και μόνο η διάθεση να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε με το ‘δικό μας πακέτο’, εξουδετερώνει τη ζήλια. Μας δίνει ένα νέο επίπεδο αυτοπεποίθησης, που λειτουργεί ως φωτεινό παράδειγμα για τους άλλους, κάνοντάς μας ταυτόχρονα αλώβητους στην πιθανή ζήλια από εκείνους.


Πρεκατέ Βικτωρία, 23/8/2012, www.brightplanet.blogspot.gr

Προβολή κι ενοχή-Η βροχή της λύπης

Επανέρχομαι στον αμυντικό μηχανισμό, που ονομάζεται προβολή, καθώς τον παρατηρώ με  μεγάλη ένταση και συχνότητα γύρω μου. Η κατάκριση είναι η προβολή της ενοχής, την οποία κι ενισχύει. Εκείνος που δεν νιώθει ενοχή (και είναι σχεδόν αδύνατο για την ανθρώπινη φύση), δεν νιώθει την ανάγκη να κατακεραυνώσει κάποιον άλλον, (ακόμη και αν θεωρεί τις πράξεις του απαράδεκτες). Η διάκριση εδώ βρίσκεται και πάλι, στην κατάκριση μεταξύ πράξης και ατόμου: Όπως στην παιδαγωγική, κατακρίνουμε την πράξη, όχι το άτομο.

Εμείς το έχουμε κάνει ψωμοτύρι τελευταία, σε μαζική κλίμακα, όχι απλώς να κατακρίνουμε τα άτομα, ανεξάρτητα από τις πράξεις τους, αλλά να τα κατακρίνουμε, χωρίς να τα γνωρίζουμε καν, απλά και μόνο βάσει ενός χαρακτηριστικού. Η κριτική ενάντια σε μια αρνητική πράξη είναι σημαντικό να γίνει, και όσο πιο ψύχραιμη και στηριζόμενη από επιχειρήματα, σχετικά με τις συνέπειές της, τόσο πιο αποτελεσματική η κριτική θα είναι. Αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τις υστερίες που διαβάζει κανείς στο διαδικτυακό χώρο, εναντίον κοινωνικών ομάδων, όπου η κάθε δεύτερη λέξη είναι μια βρισιά: Πιο πολλές πληροφορίες δίνουν για αυτόν που της γράφει, παρά για εκείνον στον οποίον αναφέρονται.

Ακόμη και στην προσωπική μας ζωή, όταν παρατηρούμε ότι κατακρίνουμε κάποιον φορτισμένοι με αρνητικό συναίσθημα, και σχεδόν καταναγκαστικά (δεν αντέχουμε να μην πούμε την κακία για τα προκλητικά ρούχα που φορά η γειτόνισσα), τότε σίγουρα είναι προβολή. Όσο πιο συναισθηματικά φορτισμένοι είμαστε κατά την κατάκριση, τόσο πιο πολύ προβάλλουμε δικές μας ενοχές, τη δική μας σκοτεινή σκιά του εαυτού. Ο τομέας στον οποίο επιλέγουμε να κριτικάρουμε τον άλλο (π.χ. ρούχα) μας δείχνει ακριβώς τον τομέα που λειτουργούμε ενοχικά εμείς οι ίδιοι (π.χ. αν νιώθω ενοχή ότι κι εγώ προσπαθώ να προκαλέσω με την εμφάνισή μου, τότε εύκολα θα κριτικάρω μια άλλη γυναίκα για αυτό. Με έκπληξή μου, παρατήρησα μια υπέρβαρη γυναίκα να πετάει κακίες για κάθε υπέρβαρο άτομο στην παραλία ‘κοίτα, πώς είναι έτσι’, τη στιγμή που αυτό το χαρακτηριστικό εγώ δεν το είχα παρατηρήσει καν! Πώς λέμε: ‘Όποιος έχει τη μύγα, μυγιάζεται’… 

Πόσες φορές έχουμε ‘σκοτώσει’ ανθρώπους με τη σκέψη μας: «τι άχρηστος που είναι, τι μηδενικό…». Όταν σκέφτεσαι για έναν άνθρωπο (που είναι παιδί του Θεού, ίσο με εσένα) ότι είναι μηδενικό, τον έχεις σκοτώσει με τη σκέψη σου. Να την η ενοχή. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε επισκεφτεί, είτε την αναγνωρίσεις είτε όχι. Η παγίδα είναι ότι με την κατάκριση νομίζεις ότι στιγμιαία ανακουφίζεσαι από την ενοχή, νιώθεις ανώτερος. Εξ ου και η σχεδόν ηδονιστική μανία, με την οποία πολλοί βρίζουν και βρίζουν και βρίζουν, οχετός από βρισιές, λες και δεν μπορούν να σταματήσουν. Η ανακούφιση είναι μόνο στιγμιαία όμως, γιατί πάντα η προβολή καταλήγει να ενισχύει την ενοχή, εξ ου και η ανάγκη να επαναλάβουμε τον φαύλο κύκλο της.

Βέβαια, όλα αυτά αντιβαίνουν με τα μηνύματα του Χριστού, τα οποία τόσο εύκολα ξεχνάμε, όσο κι αν λέμε ότι είμαστε καλοί και ανώτεροι Χριστιανοί. ‘Μην κρίνετε για να μην κριθείτε’, είπε, αλλά εμείς κρατάμε μόνο τον ανώτερο τίτλο του χριστιανού και κατακεραυνώνουμε όσους δεν είναι. Η στοχοποίηση μιας κοινωνικής ομάδας ως αποδιοπομπαίου τράγου είναι μαζική προβολή, μαζική προβολή της μαζικής ενοχής που νιώθουμε (για τον ωχαδερφισμό και παρτακισμό που συντηρήσαμε τόσα χρόνια, έστω και αν δεν τον κάναμε όλοι πράξη.  Αν υπάρξουν, οι κατάλληλες συνθήκες είναι εύκολο να γίνει, για αυτό τονίζω ξανά και ξανά πόσο επικίνδυνος είναι ο ρατσισμός. Αυτή την περίοδο, φαίνεται σαν ένα  τμήμα του  ελληνικού λαού να ‘φτιάχνεται’ από το ρατσιστικό παραλήρημα. Του λένε «Θα βρούμε επιτέλους τον εαυτό μας, όταν φύγουν οι ξένοι» και νιώθει ευφορία, λες και μόλις κατέβασε μια γερή δόση ουίσκι. Ακριβώς αποδεικνύει την προβολή της μαζικής ενοχής, σχετικά με το ποιος φταίει που "χάσαμε τον εαυτό μας" (εδώ σίγουρα δεν είναι μόνο οι πολιτικοί, ολόκληρος ο λαός ευθύνεται…). Αλλιώς, η έκφραση θα του ήταν αδιάφορη. Όμως,  καμιά ιδέα δεν εγκαταλείπει την πηγή της. Το μόνο σίγουρα είναι ότι αν φύγουν οι ξένοι (ειδικά με τον τρόπο που τους φερόμαστε τώρα, η ενοχή αυξάνεται), θα μας είναι τόσο αφόρητο να μην έχουμε κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο για να ξεσπάσουμε, που σίγουρα θα φαγωθούμε μεταξύ μας. Ο επόμενος στόχος θα βρεθεί αμέσως, και θα είναι μια ομάδα μέσα από εμάς.

Όταν προβάλλουμε μίσος και κατάκριση εναντίον κάποιου άλλου, στην προσωπική ή συλλογική μας ζωή, ας θυμηθούμε ότι θα μπορούσαμε να ήμασταν στη θέση του. Ποτέ δεν έχουμε όλα τα δεδομένα, για τη συμπεριφορά κάποιου, κι έτσι δεν μπορούμε να κρίνουμε. 

Αυτό που δίνουμε, σίγουρα θα επιστραφεί σε εμάς-και πολύ πιο γρήγορα από ότι περιμένουμε! Για αυτό πρέπει, όταν πιάνουμε τον εαυτό μας να προβάλλει ενοχή στους άλλους, να το χρησιμοποιούμε ως πληροφορία για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας «γιατί νιώθω έτσι; πού νιώθω ένοχος; τι χρεάζεται να αλλάξω;». Όσον αφορά στην συμπεριφορά μας απέναντι στους ‘ξένους’, πιστεύω ότι είναι ό,τι πιο βαρύ έχουμε διαπράξει στην σύγχρονη ιστορία μας. Όταν θα χρειαστούμε εμείς το έλεος του Θεού (και δεν μιλώ μόνο για την οικονομική κρίση, υπάρχουν και περιβαλλοντικές αλλαγές τεραστίας κλίμακας που συντελούνται στο μεταξύ), δεν θα τολμάμε να ζητήσουμε έλεος. Δεν θα τολμάμε να ζητήσουμε έλεος! Λυπηθήκαμε εμείς κανέναν, γιατί να μας λυπηθεί Εκείνος; Γιατί, επειδή εμείς αρεσκόμαστε να πιστεύουμε ότι είμαστε ανώτεροι από τους άλλους; Ο Θεός μας βλέπει όλους ίσους και βλέπει πως φερόμαστε στα, ίσα για Εκείνον, παιδιά Του....
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 10/8/2012




Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία


Αφορμή για αυτό το άρθρο στάθηκε πρόσφατη συζήτηση σχετικά με το αν χρειαζόμαστε ηγέτες ή όχι. Ακούω κατά καιρούς απόψεις περί αυτοδιάθεσης, αυτό-οργάνωσης κλπ. Κατά τη γνώμη μου η ανθρωπότητα απέχει ακόμη κατά πολύ από το στάδιο, όπου δεν χρειάζεται ηγέτες. Σε όλες τις ομάδες, από τις πιο μεγάλες και περίπλοκες, μέχρι τις πιο μικρές, πρόσκαιρες και χαλαρές, βλέπει κανείς αυθόρμητα να αναδύονται αμέσως οι φιγούρες εκείνες που αναλαμβάνουν ένα πιο οργανωτικό και υπεύθυνο ρόλο, οι φιγούρες στις οποίες τα ίδια τα μέλη της ομάδας τείνουν να απευθυνθούν για βοήθεια ή διακανονισμό, όταν υπάρχουν προβλήματα ή συγκρούσεις μέσα στην ομάδα. Η ίδια η ομάδα αναδύει τον ηγέτη της.

Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το ζήτημα δεν είναι να έχουμε ηγέτες ή όχι, το ζήτημα είναι να έχουμε τη διάκριση και να επιλέγουμε τους σωστούς ηγέτες, εκείνους που βρίσκονται σε αυτή τη θέση, επειδή νοιάζονται, επειδή είναι ανοιχτοί να σεβαστούν τις γνώμες και τις ανάγκες όλων, επειδή εργάζονται για το καλό της ομάδας, επειδή είναι οραματιστές και επειδή είναι δίκαιοι. Όχι τους ηγέτες, οι οποίοι βρίσκονται εκεί γιατί είναι διψασμένοι για εξουσία, ναρκισσιστές, φιλοχρήματοι, σαδιστές, ή εθισμένοι στον έλεγχο των άλλων. Η σωστή ηγεσία είναι πολύ δύσκολη και ο σωστός ηγέτης θα υποστεί πολύ συχνά κριτική και αχαριστία, όσο κι αν προσπαθεί. Όλοι όσοι υποστηρίζουν ότι δε χρειαζόμαστε ηγέτες, θα πρέπει να αναρωτηθούν αν θα ήταν σε θέση να αναλάβουν εκείνοι την ευθύνη και τη δουλειά-κάποιος θα πρέπει να την κάνει!  Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι όλοι αξιοπρεπείς, υπεύθυνοι άνθρωποι δεν αντέχουν τον πόλεμο που τους γίνεται από τους εγωιστές δελφίνους της εξουσίας, αλλά ούτε και από τον ζηλόφθονο λαό μας, ο οποίος έχει πολλάκις φερθεί με κόμπλεξ και αχαριστία σε εκείνους τους ηγέτες που προσπάθησαν ό,τι καλύτερο ανθρωπίνως μπορούσαν (βλέπε Θησέας, Αριστείδης ο Δίκαιος,  Κολοκοτρώνης, Χαρ. Τρικούπης και πολλοί άλλοι). Κι έτσι παραμένουν κυρίως εκείνοι δηλαδή που δεν ιδρώνει το αυτί τους, δεν τους νοιάζει τίποτα, ούτε ο λαός, ούτε τι πιστεύει ο λαός για αυτούς. Και σήμερα βλέπουμε πολλά τέτοια παραδείγματα.

Για να προχωρήσω σε ένα επίπεδο λίγο πιο ψυχαναλυτικό, η στάση που έχουμε απέναντι στην ηγεσία πολλές φορές αντανακλά τη στάση απέναντι στην πατρική φιγούρα. Εκείνος που έχει εγκαταλειφθεί από τον πατέρα του, δηλώνει θυμωμένος ότι δεν χρειαζόμαστε ηγέτες. Εκείνος που έχει ανταγωνισμό ή νιώθει υποτιμημένος από τον πατέρα του, πετάει κακίες και ζηλοφθονίες για όποιον άντρα φαίνεται να ξεχωρίζει, είτε στην κοινότητά του, είτε στο παγκόσμιο στερέωμα. Εκείνος ο οποίος ελέγχετο μια ζωή από τον πατέρα του, αλλά στα μάτια του τον έχει αγιοποιήσει, παραβλέποντας τα αρνητικά του χαρακτηριστικά, είναι πολύ εύκολο να χειραγωγηθεί από κακούς ηγέτες, οι οποίοι του παρουσιάζονται ως καλοί. Με κάποιο τρόπο πρέπει να διατηρήσει την αφοσίωση στην ψευδαίσθηση του καλού πατέρα που έχει φτιάξει στο μυαλό του!

Αν λάβει κανείς υπόψη πόσο δυσλειτουργικές είναι η πλειοψηφία των ελληνικών οικογενειών (άσχετο αν τα σπρώχνουν όλα κάτω από το χαλί και παρουσιάζουν την εικόνα της ευτυχισμένης οικογένειας στις βαφτίσεις, στους γάμους, και τα άλλα κοινωνικά δρώμενα), τότε ίσως μπορέσει να εξηγήσει γιατί έχουμε καταλήξει, επί σειρά δεκαετιών,  να έχουμε τους ηγέτες που έχουμε. Έχουμε τουλάχιστον δύο προηγούμενες γενιές καταπιεσμένων γυναικών, οι οποίες δεν μπόρεσαν να εκπληρώσουν το δυναμικό τους δημιουργικά και οι οποίες σε μεγάλη πλειοψηφία έχουν νιώσει προδομένες από τους συζύγους τους (είτε τις εγκατέλειψαν ή τις απατούσαν μια ζωή). Όλα αυτά περνούν στο παιδί. Ακόμη και αν έχουμε καλά κρυμμένα τα μυστικά, το παιδί θα εισπράξει την αλήθεια της ψυχολογικής ατμόσφαιρας στην οικογένεια, απλά δεν έχει συνειδητή επίγνωση. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που έλκεται από ηγέτες που άλλα λένε και άλλα κάνουν (όπως έκανε ο πατέρας του) και δεν είναι περίεργο ότι τους εξιδανικεύει ή τους δικαιολογεί, χαριτολογώντας. Όπως, χαριτολογούσε για τις απιστίες του πατέρα του «έλα μωρέ τι να κάνει κι αυτός…», έτσι χαριτολογεί για τις 'απιστίες' των ηγετών του . Ο υποσυνείδητος νους είναι πολύ ισχυρότερος παράγοντας επιρροής στην επιλογή ψήφου, από τον συνειδητό. Ο υποσυνείδητος νους, που δεν έχει θεραπευτεί, πασχίζει να διατηρήσει την ψευδαίσθηση του τέλειου πατέρα, οπότε αναγκαστικά θα στραφεί  σε αντίστοιχου είδους απατηλούς ηγέτες. Οτιδήποτε άλλο θα τον έφερνε σε γνωσιακή σύγκρουση που δεν την αντέχει.

Επίσης αδυνατεί να διακρίνει τον πραγματικά τίμιο ηγέτη, γιατί δεν γνωρίζει τι σημαίνει τιμιότητα και ακεραιότητα. Ο υποσυνείδητος νους δεν μπορεί να διακρίνει ανάμεσα σε τιμιότητα στα συναισθηματικά και στα οικονομικά (και πόσες οικογένειες αλήθεια είναι πραγματικά σωστές και τίμιες με τα οικονομικά τους, όχι μόνο απέναντι στο επάγγελμα, αλλά μεταξύ τους, στα αδέρφια των γονιών, στα κληρονομικά κλπ.) Το παιδί και πάλι εισπράττει σε βαθύτερο επίπεδο την απληστία, τον εγωισμό, την αρπακτικότητα, αν και ο συνειδητός νους του, του λέει «ο μπαμπάς μου, ο καλύτερος άνθρωπος!». Ακόμη κι αν ο πατέρας έρχεται ξαφνικά με αδικαιολόγητο εισόδημα, ακόμη και αν είναι σε επαγγελματικό πόστο, που θεωρείται από τα πιο διεφθαρμένα στην Ελλάδα, ο ενήλικας γιος λέει «Ο μπαμπάς μου, ποτέ δεν λαδώθηκε!»-και το πιστεύει! Δεν αντέχει να θέσει άβολα ερωτηματικά στον εαυτό του, δεν αντέχει να εξετάσει το γεγονός ότι οι αριθμοί δεν βγαίνουν, δεν αντέχει να δει την πραγματικότητα ότι ο πατέρας του ήταν ένας κοινός θνητός, όπως όλοι οι άλλοι. Αυτός ο ενήλικας γιος (ή κόρη) αναγκαστικά θα ψηφίσει απατεώνες πολιτικούς, πρέπει να διατηρήσει την πατρική φιγούρα στο ψεύτικο βάθρο της. Πάντα υποστηρίζω ότι τα ψέματα και τα μυστικά μέσα σε μια οικογένεια προκαλούν πολύ μεγαλύτερη κι εκτεταμένη ζημιά από όσο νομίζουμε. Είναι σαν το ιό του AIDS: για πολύ καιρό δεν φαίνεται τίποτα, μέχρι που χρόνια αργότερα, θα σκάσει καταστρέφοντας ολόκληρη τη ζωή του ατόμου. Μόνο που τώρα, με τα αθεράπευτα οικογενειακά μας σύνδρομα και την έλλειψη διάκρισης στην επιλογή ηγετών -σε σημείο τυφλότητας- κοντεύουμε να καταστρέψουμε την ίδια μας τη χώρα.

Σε ένα επίπεδο παραπάνω, η στάση απέναντι στην πατρική φιγούρα επηρεάζει και τη στάση μας απέναντι στην τελική πατρική φιγούρα, που είναι ο Θεός. Από εκεί προέρχεται και ο θυμωμένος αθεϊσμός. Αφού είναι άθεος γιατί είναι θυμωμένος; Πώς μπορείς να είσαι θυμωμένος για κάτι που πιστεύεις ότι δεν υπάρχει; Κάτι άλλο συμβαίνει. Όπως αναφέρει το κείμενο «Α Course in Miracles” έχουμε θέμα εξουσίας με το Θεό (‘authority problem’). Το εγώ μας δεν μπορεί να το χωνέψει ότι μας δημιούργησε κάποιος-θέλουμε να έχουμε δημιουργήσει εμείς τον εαυτό μας και αν είναι δυνατόν, ό,τι άλλο υπάρχει στο σύμπαν. Δεν μπορεί να το χωνέψει ότι η άπειρη ευφυία και καλοσύνη Του διαχειρίζεται το σύμπαν, όχι, θέλουμε εμείς να κάνουμε κουμάντο στο σύμπαν, ακόμη και να δεν μπορούμε καλά καλά να κάνουμε κουμάντο στην ίδια μας τη ζωή. Το εγώ μας το τσαντίζει που κάποιος γνωρίζει καλύτερα από εμάς, παρόλο που δεν μας επιβάλλει τη θέλησή Του, απλά υπομονετικά περιμένει, μπας και καταλάβουμε ποιο είναι το πραγματικό μας καλό. Το εγώ μας δήθεν επαναστατεί εναντίον του Θεού, παρότι μας έχει δώσει πλήρως την ελεύθερη βούληση να Τον ακολουθήσουμε ή όχι. Το παίζει απελευθερωμένο με το να υποδουλώνεται σε ό,τι κακό, αρνητικό υπάρχει, το οποίο δεν του αφήνει καμία ελευθερία βούλησης απολύτως. Το εγώ μας δεν μπορεί με τίποτα να χωνέψει ότι Κάποιος υπάρχει που είναι ανώτερος από εμάς, με την καλύτερη δυνατή έννοια του όρου, έστω κι αν αυτός ο Κάποιος μας έχει δώσει τη δυνατότητα να γίνουμε Σαν Εκείνον. Τα χάλια στην γη σήμερα δεν είναι επειδή ο Θεός δεν έχει κάνει καλά τη δουλειά Του. Οι άνθρωποι, χρησιμοποιώντας την ελεύθερη βούλησή τους, με τις αρνητικές πράξεις και σκέψεις τους, οδήγησαν την κατάσταση εκεί που είναι-δεν χρειαζόταν να είναι έτσι. Ο Θεός στο αναμεταξύ μας έχει προστατέψει άπειρες, άπειρες φορές από κινδύνους που δεν γνωρίζουμε, ούτε μπορούμε να φανταστούμε ότι υπάρχουν κι ούτε θα μάθουμε ποτέ. Δουλεύει νυχθημερόν γα να μας προστατέψουν και να μας βοηθήσουν, όσο είναι δυνατόν, χωρίς  να παρέμβουν στην ελεύθερη βούληση κι επιλογή μας, που θέλει να σπάσουμε το κεφαλάκι μας, ντε και καλά για να αποδείξουμε ότι δεν υπάρχει Θεός. Ο Θεός δεν επιβάλλει. Απλά υπομονετικά και συγχωρητικά περιμένει, μέχρι να ρίξουμε τον εγωισμό μας και να καταλάβουμε ότι το δικό Του Θέλημα είναι ο μόνος δρόμος για το καλό όλων.

Όσο μπορέσουμε να βρούμε ειρήνη (όχι άρνηση, αλλά επίλυση και ειρήνη) από τα τραύματα εγκατάλειψης του παρελθόντος, τότε θα μπορέσουμε να αποδεχτούμε το Θεό με μεγαλύτερη καθαρότητα και να κάνουμε έτσι ειρήνη με τον εαυτό μας. Δυστυχώς πολλές πικρές ιστορίες κακοποίησης εξουσίας και επανα-τραυματισμού έχουν υπάρξει από ανθρώπινες παράγοντες που ισχυρίζονται ότι είναι οι αποκλειστικοί εκπρόσωποι του Θεού στη Γη. Ο Θεός αποτελεί προσωπικό βίωμα, και μπορεί να το έχει ο καθένας μέσα στην καρδιά του, αν το θελήσει, αν το ζητήσει, αν προσπαθήσει. Αν θέλουμε, έστω κι από περιέργεια να ακούσουμε το Θέλημά Του, ας Τον ρωτήσουμε «Ποιο είναι το Θέλημά Σου σε αυτήν την περίπτωση;». Παύση. Αν σωπάσουμε το νου μας και τη δική μας ατζέντα, ίσως καταλάβουμε την απάντηση. Μπορεί να είναι διαφορετική από ότι περιμέναμε. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να την ακολουθήσουμε, ας την ακούσουμε όμως! Ίσως με τον καιρό να ανακαλύψουμε ότι ήταν πολύ καλύτερη από ό,τι είχαμε σκεφτεί εμείς.

Όταν βρούμε ειρήνη με το Θεό, βρίσκουμε και την προσωπική ειρήνη. Δεν αρέσει η λεζάντα του Καζαντζάκη, που κυκλοφορεί στα τουριστικά T-Shirt «Δεν πιστεύω τίποτα, Δεν ελπίζω τίποτα, Δεν φοβάμαι τίποτα, Είμαι ελεύθερος». Αυτό εμένα μάλλον σαν κατάθλιψη μου ακούγεται... Ο ανθρώπινος νους κάπου πάντα σε κάτι θα πιστεύει, το θέμα είναι σε τι… Στην αγάπη ή την έλλειψή της;  Η ελπίδα είναι εκείνη που συντηρεί τη ζωή. Όχι η προσδοκία για κάτι συγκεκριμένο, αλλά η ελπίδα… Όσο για το φόβο, ΟΚ, μακάρι να φτάναμε όλοι στο επίπεδο να μην φοβόμαστε ειλικρινώς τίποτα. Πριν πούμε, όμως βαρύγδουπες κουβέντες, ο φόβος είναι ανθρώπινος, υπάρχει, αλλά ξεπερνιέται όταν τον αφήνουμε στα χέρια του Θεού. Αυτό εμένα μου ακούγεται σαν πιο ρεαλιστική έκφραση της ελευθερίας….

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 7/8/2012

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org