Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Τηλεοπτική εξαθλίωση

Τηλεοπτική εξαθλίωση

Θα ήθελα να αναφέρω κάποια καίρια σημεία σχετικά με την εξαθλίωση της σημερινής ελληνικής τηλεόρασης: Οι κουτσομπολίστικες εκπομπές, οι εκπομπές που τρέφονται από "σχόλια" γεμάτα κακόβουλες μικροπρέπειες, εκείνες που προάγουν την ..«αλήθεια». Αυτές οι εκπομπές διδάσκουν στα παιδιά μας ότι "αλήθεια" ή "κοινωνικό ενδιαφέρον" είναι το ξεμπρόστιασμα σε ένα ηδονοβλεπτικά άπληστο ακροατήριο των πιο μικροπρεπών και ταπεινών πτυχών του χαρακτήρα και της ιστορίας μας, ανεξάρτητα αν αυτό το ξεμπρόστιασμα πληγώσει άλλους ανθρώπους και βέβαια πάντα –παρακαλώ- με το δέλεαρ κάποιων χιλιάδων ευρώ ή/και δημοσιότητας…



Η εξαθλίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ο εμπαιγμός της ψυχικής αδυναμίας, μέσω εκπομπών που "αναδεικνύουν" ως "σταρ" κάποιους αδύναμους ανθρώπους, περιγελώντας τους, δεν επηρεάζουν μόνο το ενήλικο κοινό, αλλά, ακόμη πιο επικίνδυνα, αποτελούν συχνά μεγάλο μέρος της κοινωνικο-συναισθηματικής εκπαίδευσης πολλών ΠΑΙΔΙΩΝ σήμερα. Ως εκπαιδευτικός βλέπω ξανά και ξανά πώς τα παιδιά μας σήμερα ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ από την ελληνική τηλεόραση να κοροϊδεύουν, να εκφοβίζουν, να ταπεινώνουν, να εκμεταλλεύονται, να χάνουν κάθε αίσθηση διακριτικότητας, ανθρωπισμού, σεβασμού. Αυτό εκδηλώνεται εναντίον των συμμαθητών τους ( σχολικός εκφοβισμός), αλλά και μακροπρόθεσμα εναντίον όλων μας. Για αυτό και συναντούμε παιδιά να ταπεινώνουν, με τα πιο κακεντρεχή και δηλητηριώδη σχόλια, συμμαθητές τους- όχι μόνο σχετικά με την εμφάνιση ή την σχολική απόδοση, όπως συνέβαινε παλιότερα- αλλά για το γεγονός π.χ. ότι πέθανε ο πατέρας ενός μαθητή από καρκίνο. Ή επειδή ένα μέλος της οικογένειάς του νοσηλεύεται σοβαρά άρρωστο. Με ΑΥΤΑ γελάνε κάποια παιδιά σήμερα. Μας σοκάρει? Γιατί? Τι περιμένουμε, όταν τα παιδιά ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ την γελοιοποίηση του ανθρώπινου πόνου και αδυναμίας από τον πιο συχνό τους σύντροφο, την τηλεόραση. Σε πολλές χώρες του εξωτερικού δεν θα επιτρέπονταν καν να ξεκινήσουν τέτοιες εκπομπές, ακριβώς επειδή εξευτελίζουν την ψυχική αδυναμία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.



Η συναίνεση κάποιων αδύναμων ανθρώπων, που αυτοπαρουσιάζονται στις εκπομπές, στην απόγνωσή τους να τους προσέξει κάποιος, δεν έχει καμία σημασία όσον αφορά στην ηθική και νομική ευθύνη όλων εμάς των υπολοίπων, που παράγουν και παρακολουθούν τις εκπομπές αυτές . Ψυχικά ασθενή άτομα, σε μία οξεία κρίση, μπορεί, για παράδειγμα, να βγουν στο δρόμο γυμνά, φωνάζοντας. Θα τα προστατέψουμε με συμπόνια κι αξιοπρέπεια ή θα γελάσουμε δυνατά και θα τα βιντεοσκοπίσουμε με το κινητό? Λυπάμαι, αλλά η ελληνική τηλεόραση, με τον τρόπο της, διδάσκει στα παιδιά μας να κάνουν το δεύτερο.



Επίσης, τα φώτα της δημοσιότητας, για τα άτομα εκείνα, που υποφέρουν από ναρκισιστική διαταραχή, το να γίνονται ξαφνικά κέντρο της προσοχής σε πανελλαδικό επίπεδο, πλαισιωμένα από "διασημότητες", λειτουργούν ως ενισχύσεις στο μεγαλομανιακό τους παραλήρημα, εντείνουν τη σύγχυση κι εσωτερική τους αποδιοργάνωση και μακροπρόθεσμα ενδέχεται να συνεισφέρουν στην επιδείνωση της κατάστασής τους.



Εκτός από την έλλειψη σεβασμού, ανθρωπιάς, λογικής κλπ., αυτές οι εκπομπές δείχνουν, αν μη τι άλλο, έλλειψη ΕΥΦΥΙΑΣ. Δεν υπάρχει η ευφυία να παράγουμε χιούμορ που ΔΕΝ βασίζεται στο να υποτιμά συνανθρώπους και ο μόνος τρόπος για να «γελάσουμε» είναι μέσω της γελοιοποίησης των άλλων... Όταν τυχαίνει να βλέπω στην τηλεόραση, το ακροατήριο στο στούντιο μιας τέτοιας εκπομπής, να καγχάζει γελώντας στον πιο πρόσφατο αυτοεξευτελισμό του προσκεκλημένου, συνοδευόμενο από τα «έξυπνα» σχόλια των παρουσιαστών, που συναγωνίζονται ποιο θα είναι πιο δηκτικό και ταπεινωτικό, μου είναι επώδυνο. Σκέφτομαι το «φιλοθεάμον» κοινό στο Κολοσσαίο της Ρώμης, που γελούσε, διψώντας για όλο και πιο πολύ αίμα, όλο πιο έντονο βασανισμό... Όχι, δεν νομίζω ότι είμαστε και ΤΟΣΟ διαφορετικοί…

Οικονομική κρίση

Οικονομική κρίση

ΤΙΤΛΟΙ

1.Η ψυχολογική αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης (Ελευθεροτυπία, 7/4/09)
2.Η δύναμη του νου μας ενάντια στην «οικονομική κρίση»
3.Οικονομική κρίση και ΜΜΕ, (Καθημερινή, 3/12/08)
4.Σκέψεις μεταφυσικής για την παγκόσμια οικονομική κρίση (Reikitime,Ιαν.2009)



ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1.Η ψυχολογική αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης

Βιώνουμε μία παγκόσμια οικονομική κρίση, ασυνήθιστη σε έκταση και ένταση. Σε μια τέτοια συγκυρία, ο τρόπος ζωής δεν μπορεί να μείνει ίδιος. Ακόμη και με ενισχυτικά πακέτα στις τράπεζες, διαφοροποιήσεις στη διαχείριση χρημάτων, αποδοτικότερες εφαρμογές της τεχνολογίας, δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στον προηγούμενο ρυθμό ζωής και καταναλωτισμού. Αν μη τι άλλο, ακούμε εδώ και χρόνια ότι για να διατηρηθούν οι ρυθμοί ανάπτυξης στον ανεπτυγμένο κόσμο, χρειαζόμαστε τους φυσικούς πόρους από τρεις ως έξι πλανήτες σαν τη γη! Γιατί λοιπόν μας εκπλήσσει που έρχεται ένα όριο στο πόσα υλικά αγαθά μπορούμε να καταναλώνουμε?
Αλλαγές υπάρχουν πάντα κατά τη διάρκεια της ιστορίας, όμως σε μία περίοδο κρίσης σαν αυτή, οι αλλαγές είναι δραστικές, επιταχυνόμενες, δραματικές. Ακούω τα ΜΜΕ, να παρουσιάζουν επίμονα και δραματικά το θέμα της οικονομικής κρίσης με τους ακόλουθους δύο τρόπους: είτε με καταστροφολογία, πανικό, κλαυθμό και φόβο («τι άλλο μας περιμένει..»), είτε με θυμό, κατηγορία και προβολή όλης της ευθύνης στους άλλους («εκείνοι φταίνε που έγιναν τα πράγματα έτσι») Θεωρώ ότι ούτε η μία, ούτε η άλλη στάση βοηθούν σε αυτό το στάδιο. Η αρνητικότητα, η μεμψιμοιρία, η απαισιοδοξία μπορούν μόνο να φέρουν μεγαλύτερο φόβο κι έλλειψη. Η φανατική ενοχοποίηση των άλλων (όποιοι κι αν είναι αυτοί) μπορεί να οδηγήσει σε βία και στο συναίσθημα ανημπόριας, διότι δεν βλέπουμε τη δύναμη που έχουμε εμείς για να αλλάξουμε προς το θετικό τη ζωή μας. Σαφώς και η απληστία κάποιων οδήγησε σε άδικη διανομή και κατασπατάληση του πλούτου κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να διορθωθεί. Όμως, ο ρυθμός κατανάλωσης κι ανάπτυξης που έχουμε σήμερα δεν μπορεί ούτως ή άλλως να διατηρηθεί-όποια και να είναι η διαχείριση του χρήματος…Δεν υπάρχουν αρκετοί πόροι στη γη για κάτι τέτοιο.

Ποιοι είναι λοιπόν οι πιο χρήσιμοι και πρακτικοί τρόπος για να αντιδράσουμε?
-Κατ’αρχάς, η ψυχολογική αντίδραση, η νοοτροπία μας είναι το ίδιο σημαντικές όπως και οι πράξεις μας, αν όχι περισσότερο. Ένα μεγάλο μέρος της δυσφορίας που βιώνουν οι άνθρωποι λόγω οικονομικών δυσκολιών βρίσκεται στο ψυχολογικό επίπεδο, επειδή σκέφτονται αρνητικά.
-Ας επιλέξουμε την ευγνωμοσύνη για αυτά τα καλά που ήδη έχουμε. Η εκτίμηση κι η ευγνωμοσύνη έχουν πολύ μεγάλη δύναμη. Λυπούμαι όταν βλέπω τους αγρότες να πετάνε στο δρόμο φρούτα, ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Η τροφή είναι δώρο της γης προς εμάς. Αν συμπεριφερόμαστε τόσο απαξιωτικά, τόσο υβριστικά, σε λίγο δεν θα έχουμε ούτε αυτά τα φρούτα.
-Ας κάνουμε μια επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων μας: όλα αυτά στα οποία ξοδεύουμε χρήματα, μας είναι όλα τόσο απαραίτητα? Μήπως μπορούμε να «γλυτώσουμε» ένα μεγάλο μέρος εξόδων επιλέγοντας, π.χ. να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο λιγότερο, ή να διασκεδάζουμε λιγότερο ακριβά? Μήπως ένας απλούστερος τρόπος ζωής μας κάνει τελικά πιο ευτυχισμένους?
-Ας μην παρασυρόμαστε σε σενάρια φόβου και πανικού-δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο σε περισσότερο στρες, δυστυχία, λανθασμένες αποφάσεις και βάσει της αυτοεκπληρούμενης προφητείας σε ακόμη μεγαλύτερη έλλειψη και μιζέρια! Κι αν η τηλεόραση σας αγχώνει, κλείστε την! Αρνηθείτε την μετάδοση πανικού και γκρίνιας!
-Επιλέξτε πίστη κι αισιοδοξία. Όποια και αν είναι η δυσκολία στη ζωή, ίσως έχει κάποιο λόγο ύπαρξης, κάτι που πρέπει να μας διδάξει, αλλά είναι σημαντικό να πιστεύουμε ότι πάντα θα είμαστε προστατευμένοι και ότι θα υπάρχει φροντίδα για εμάς. Η παλιά σοφή ρήση «έχει ο Θεός..» είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.
-Δώστε στους άλλους! Τώρα είναι πιο σημαντικό από ποτέ. Ίσως μπούμε στον πειρασμό να κρατήσουμε ακόμη πιο σφιχτά για τον εαυτό μας αυτά που ήδη έχουμε, όμως η τσιγγουνιά θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη ενοχή, κλείσιμο στον εαυτό μας και φόβο έλλειψης. Ο εγωκεντρισμός δε βοηθά, δεν έχει οδηγήσει σε συναίσθημα της ευημερίας, ακόμη και στους πιο πλούσιους. Πραγματικός πλούτος είναι να γνωρίζω ότι οι ανάγκες του συνανθρώπου είναι το ίδιο σημαντικές όπως οι δικές μου κι ότι πάντα θα έχω αρκετά, ώστε να δώσω έστω κι ένα μικρό μέρος σε κάποιον άλλον. Η πρόθεση είναι πολύ σημαντική. Έστω και το ένα ευρώ που θα δώσουμε κάνει μεγάλη διαφορά από ότι η στάση «δε βαριέσαι τώρα…»
-Σκεφτείτε τους τρόπους που έχετε συμπεριφερθεί ανέντιμα στο παρελθόν σχετικά με τα χρήματα, όσο μικροί κι αν είναι αυτοί. Έχετε καταχραστεί δημόσιο χρήμα ή περιουσία? Έχετε ζητήσει δωροδοκία? Έχετε συνδεθεί ερωτικά με κάποιον με γνώμονα τις οικονομικές απολαβές? Όλα αυτά οδηγούν σε υποσυνείδητες ενοχές, οι οποίες αποζητούν την τιμωρία, εξ’ ου κι ο φόβος της φτώχειας. Πώς μπορεί κάποιος που γνωρίζει ότι έχει φερθεί άδικα κι εγωιστικά σε σχέση με τα χρήματα, να περιμένει ότι η ζωή θα τον φροντίσει, ότι κάπως θα βρεθούν τα απαραίτητα και για αυτόν? Δεν μπορεί. Φοβάται και γραπώνεται ακόμη περισσότερο σε αυτά που έχει και σε αυτά που μπορεί να αρπάξει. Κι ο φαύλος κύκλος αρπακτικότητας-ενοχής-φόβου συνεχίζεται… Σκεφτείτε πόσες φορές έχετε φερθεί έτσι κι αποφασίστε να μη το ξανακάνετε. Θα ελευθερωθείτε.
-Μην δέχεστε τα αρνητικά προγνωστικά σε σχέση με την αγορά εργασίας. Ακόμη και στις χειρότερες οικονομικές κρίσεις, υπάρχουν επιχειρήσεις κι επαγγελματίες που τα καταφέρνουν καλά. Φροντίστε να δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας στη δουλειά σας, με κίνητρο να προσφέρετε στους άλλους (όχι μόνο να πάρετε) και θα ανταμοιφθείτε. Οι άνθρωποι πάντα έχουν ανάγκη από υπηρεσίες με ειλικρινή διάθεση προσφοράς κι ενδιαφέρον, όποιο κι αν είναι το αντικείμενο.
-Όσοι έχετε τη δυνατότητα, δοκιμάστε την καλλιέργεια της γης, έστω κι ενός μικρού κομματιού κήπου, με κάποιο είδος τροφής, π.χ. λαχανικά, έστω και συμβολικά. Οι κάτοικοι της πόλης αποτελούμε σήμερα τις πρώτες γενιές στις χιλιετίες του ανθρώπινου είδους, που δεν γνωρίζουμε καθόλου, δεν έχουμε ιδέα πώς να θρέψουμε τον εαυτό μας κατευθείαν από τη γη. Ίσως ανακαλύψουμε τη σοφία και τη χαρά ενός πιο φυσικού κι απλού τρόπου ζωής, του οποίου έχουμε χάσει τα ίχνη…
Πιστεύω ότι η στάση του καθενός από εμάς ατομικά, απέναντι στην οικονομική κρίση είναι κρίσιμης σημασίας για την ποιότητα της ζωής του ίδιου, αλλά και των άλλων. Επιλέγοντας κάθε στιγμή την αγάπη αντί για το φόβο, την αισιοδοξία, αντί για την κατηγορία, την πίστη αντί για τις ενοχές, το ενδιαφέρον για τον άλλον, αντί για την τσιγγουνιά, θα επηρεάσει τη δική μας ζωή, τους γύρω μας που μας βλέπουν, την κοινότητά μας, τη χώρα μας, την ανθρωπότητα. Με πολύ σημαντικό τρόπο.
(Ελευθεροτυπία, 7/4/09)


2.Η δύναμη του νου μας ενάντια στην «οικονομική κρίση»
Πρεκατέ Βικτωρία
Ψυχολόγος-Συγγραφέας

Ο φόβος, που τόσο άφθονα προσφέρεται από τα ΜΜΕ σχετικά με την οικονομική κρίση, είναι στάση έντονα μεταδοτική - κολλητική, θα έλεγε κανείς. Όταν βλέπουμε τους γύρω μας να τρέμουν σχετικά με τη φτώχεια, αναλογιζόμαστε «μήπως έχουν δίκιο, μήπως δεν έχω πάρει χαμπάρι τι γίνεται, μήπως πρέπει κι εγώ να αρχίσω να φοβάμαι?». Το ίδιο ισχύει και για την αδιαφορία για τους άλλους- όταν βλέπουμε τους γύρω μας να σκέφτονται μόνο τις ατελείωτες δικές τους ανάγκες, αναρωτιόμαστε μήπως πρέπει να κάνουμε κι εμείς το ίδιο, αλλιώς θα μείνουμε πίσω... Θέλει θάρρος και δύναμη να μη παρασυρόμαστε, αλλά να μείνουμε σταθεροί σε μια θέση ηρεμίας κι εμπιστοσύνης, ό,τι κι αν κάνουν οι υπόλοιποι. Μπορούμε να λειτουργήσουμε ως το φράγμα, που θα σταματήσει το κύμα φόβου να μεταδίδεται. Η στάση αυτή, επειδή ακριβώς είναι θετική, είναι πολύ ισχυρότερη από πολλές άλλες αρνητικές επιρροές μαζί.
Είναι καιρός ο φόβος μας να ξεπεραστεί, να αρνηθούμε να τιμωρούμε άλλο τον εαυτό μας με την απειλή της έλλειψης. Πώς μπορούμε πρακτικά να σταθούμε απέναντι στην απώλεια χρημάτων, θέσεων εργασίας και στο γενικευμένο άγχος που βλέπουμε γύρω μας? Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτό που επιθυμούμε στη ζωή μας?
Α. Δηλώνουμε ξεκάθαρα μέσα μας, το παίρνουμε απόφαση ότι θα υπάρξει αφθονία και για εμάς. Πιστεύουμε ότι θα έχουμε φροντίδα. Πολλοί άνθρωποι, ειδικά μεγαλύτερης ηλικίας, υιοθετούν σήμερα αυτή τη στάση αυτόματα, σχεδόν με χιούμορ. Δυστυχώς οι ειδήσεις παρουσιάζουν στις συνεντεύξεις συχνά εκείνους που γκρινιάζουν και φοβούνται.
Β. Αν νιώθουμε στρες από τα αρνητικά μηνύματα γύρω μας, σταματάμε να τα ακούμε και σκεφτόμαστε κάτι άλλο. Δεν έχουν να μας προσφέρουν τίποτα.
Γ. Εκφράζουμε την πρόθεσή μας για αυτό που χρειαζόμαστε, π.χ. μια δεύτερη δουλειά, σε ενεστώτα χρόνο και με απόλυτη βεβαιότητα, π.χ. «Έχω την τέλεια δεύτερη δουλειά, ακριβώς στις ώρες και με την αμοιβή που επιθυμώ». Αφού το εκφράζουμε, το αφήνουμε στην άκρη. Δεν έχουμε άγχος για αυτό. Κάθε φορά που πάνε να ξεπηδήσουν αμφιβολίες ή αρνητικές σκέψεις επαναλαμβάνουμε με αποφασιστικότητα τη θετική δήλωση. Έχουμε προγραμματίσει τον υποσυνείδητο νου μας να δεχτεί αυτό που ζήτησε και είμαστε βέβαιοι ότι θα συμβεί.
Δ. Μιλάμε σε ανθρώπους, με τους οποίους νιώθουμε άνετα, σχετικά με αυτό που ψάχνουμε-χωρίς άγχος και χωρίς αυτολύπηση. Οι άλλοι μπορεί να είναι τα κανάλια μέσα από τα οποία θα μας έρθει μια σημαντική πληροφορία ή ευκαιρία. Έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για ευκαιρίες και σημάδια. Ίσως ακούσουμε κάτι για κάποιο πρόγραμμα του δήμου στην τηλεόραση, ίσως στην κουβέντα κάποιου γνωστού ακούσουμε για ένα χώρο εργασίας που ίσως θα μπορούσαμε να ψάξουμε.
Η συχνότερη παγίδα εδώ είναι ότι οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν τις ευκαιρίες ή τα σημάδια, τα απορρίπτουν κυνικά.. Ειδικά στη χώρα μας, όπου έχουμε συνηθίσει να απορρίπτουμε τα πάντα εκ των προτέρων ως άχρηστα! («Στην Ελλάδα, τίποτα δεν αλλάζει…» κλπ.). Δεν θα είμαστε αρνητικοί, δεν θα απαξιώνουμε τις νέες ευκαιρίες, αλλά θα έχουμε ευγνωμοσύνη και θα ερευνήσουμε περαιτέρω. Ακόμη κι αν αυτό που παρουσιαστεί, δεν είναι ακριβώς αυτό που είχαμε στο νου μας, ίσως είναι κάτι καλύτερο! Ίσως μας οδηγήσει με τη σειρά του κάπου αλλού σε κάποια άλλη χρονική στιγμή.
Ε. Όταν, στην αναμονή, έρχονται αμφιβολίες κι αρνητικές σκέψεις «τίποτα δε γίνεται, τι θα κάνω..» ή «όλα αυτά είναι θεωρίες, δε δουλεύουν» ή «δε θα ξεφύγω από τη φτώχεια», τις αναγνωρίζουμε ως ένα μικρό παιδί που γκρινιάζει, αλλά που δε χρειάζεται να πιστέψουμε αυτά που λέει. Χωρίς να θυμώνουμε ή να αγχωνόμαστε, αντικαθιστούμε με θετικές σκέψεις και περιμένουμε να περάσει η φάση της «γκρίνιας».
Στ. Όσο επικεντρώνουμε τη σκέψη μας στα θετικά στη ζωή μας, θα δούμε ότι έχουμε ήδη ξεπεράσει την κρίση και έχουμε βγει πιο δυνατοί. Συχνά, μία περίοδος έλλειψης ή αβεβαιότητας, βοηθά στην καλλιέργεια αρετών όπως της υπομονής, της πίστης, της αντοχής, της αυτάρκειας, της ευγνωμοσύνης. Ιδιότητες, που, εμείς οι νεότεροι, ελάχιστα έχουμε αναπτύξει στην εποχή του άκρατου καταναλωτισμού. Μήπως τώρα είναι η ευκαιρία?


3.Οικονομική κρίση και ΜΜΕ
Πρεκατέ Βικτωρία, (Καθημερινή, 3/12/08)
Η σημερινή κρίση θεωρώ είναι μία ευκαιρία για αλλαγή νοοτροπίας, από την κατασπατάληση των φυσικών πόρων και τον υπερκαταναλωτισμό σε μία πιο μετρημένη ζωή, με όσα πραγματικά χρειαζόμαστε και δίνοντας ό,τι περισσεύει προς αυτούς που δεν έχουν. Από τη στάση του καθενός μας θα εξαρτηθεί αν θα περάσει την κρίση επώδυνα ή σαν ευκαιρία για να μάθουμε για τη βιώσιμη ανάπτυξη και την αυτάρκεια.
Αυτό που πάντως δεν βοηθά είναι η πρόσφατη εμμονή κάποιων ΜΜΕ με καταστροφικά σενάρια και υπερβολικούς κι αναληθείς τίτλους. Φυσικά σε μια τέτοια συγκυρία, η οικονομία θα μονοπωλεί τους τίτλους, αλλά έχω την αίσθηση ότι κάποιες φορές προβάλλονται επιλεκτικά κάποιες έντονα αρνητικές περιπτώσεις, σαν να αφορούσαν ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο. Έτσι, βγαίνει ένας παχύς τίτλος σε δελτίο «τσάμπα σπουδάσανε, άχρηστα τα πτυχία», τη στιγμή που οι ίδιοι οι συνεντευχθέντες απόφοιτοι λένε «ότι αυτήν την περίοδο δεν παίρνουν εύκολα τη δική μας ειδικότητα κι ίσως χρειαστεί να προσληφθούμε σε κάτι κάπως διαφορετικό»- αυτή η οπτική έχει διαφορά από το «άχρηστα τα πτυχία». Ή, από συνέντευξη κυρίου, ο οποίος ορθώς αποφεύγει να χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο και προτιμά τα πόδια ή τον ηλεκτρικό, βγαίνει το ηχηρό συμπέρασμα σε τίτλους ότι «οι αθηναίοι δε χρησιμοποιούν πια ούτε το αυτοκίνητο, επειδή είναι άδεια η τσέπη». Βέβαια, το τετραήμερο της 28ης-10 η Αθήνα ήταν σχεδόν άδεια, λόγω εκδρομών..
Πιστεύω ότι ειδικά αυτές τις στιγμές χρειάζεται μεγάλη υπευθυνότητα από την πλευρά των ΜΜΕ, διότι αντί να ενημερώσουν αντικειμενικά, μπορούν να τρομοκρατήσουν, ιδιαίτερα τους ευάλωτους ανθρώπους, όπως συνταξιούχους, ανέργους, ανθρώπους πιθανώς απομονωμένους, που δε γνωρίζουν κι έχουν σαν μόνο μέσο ενημέρωσης και ψυχαγωγίας την τηλεόραση, την οποία παρακολουθούν με τις ώρες. Και βέβαια ο τρόπος προβολής θα πρέπει να είναι εντελώς ανεξάρτητος από μικροπολιτικές σκοπιμότητες, εξάλλου η κρίση είναι παγκόσμια… Ενημέρωση ναι, προβολή των κακών χειρισμών ναι, επίγνωση του τι πρέπει να αλλάξει ναι. Όχι όμως στην καλλιέργεια του φόβου, ο πανικός θα φέρει χειρότερα αποτελέσματα.
Τα ΜΜΕ θα μπορούσαν να δώσουν έμφαση σε πιο λειτουργικά θέματα, π.χ. τι είναι η βιώσιμη ανάπτυξη, πώς θα μπορούσαν να βοηθηθούν κοινότητες σε μεγάλο κίνδυνο εξαθλίωσης, να ασκήσουν περισσότερη πίεση για την εξάλειψη της διαφθοράς κρατικών μηχανισμών και πώς μπορεί να αμυνθεί ο πολίτης από αυτούς- δηλαδή ρεπορτάζ που να έχουν επίκεντρο πρακτικές λύσεις κι όχι απλά μόνο να εκθειάζουν το πρόβλημα. (Καθημερινή, 3/12/08)

4.Σκέψεις μεταφυσικής για την παγκόσμια οικονομική κρίση
Πρεκατέ Βικτωρία, (Reiki time, Iανουάριος-Ιούνιος 2009)

Οι πρόσφατες εξελίξεις στην οικονομία, για τις οποίες ακούμε τόσα τελευταία, έχουν πυροδοτήσει αντιδράσεις φόβου, καταστροφολογίας, απαισιοδοξίας ή ακόμα έντονης οργής κατά διαφόρων «υπευθύνων» (τραπεζιτών, κυβερνήσεων, συστημάτων, παγκοσμιοποίησης κλπ.). Παρότι οι αντιδράσεις είναι κατανοητές, δεν μας βοηθούν να βγούμε από την λεγόμενη κρίση. Κατανοώ ότι κάποιοι άνθρωποι ίσως απορρίψουν μια πνευματική θεώρηση αυτής της ως «γραφική». Σκέφτομαι όμως ότι είναι ίσως η μόνη που εντέλει βοηθά. Αντί λοιπόν να επικεντρωνόμαστε με εμμονή στο φόβο που ψυχαναγκαστικά σχεδόν προβάλλουν τα ΜΜΕ (λες και δεν το έχουμε αντιληφθεί ότι υπάρχει ακρίβεια), υπάρχει όμως ένας άλλος τρόπος να αντιδράσουμε, πολύ δημιουργικότερος: να ανταποκριθούμε σε αυτήν ως κάλεσμα.

Πιστεύω, όπως και πολλοί άλλοι, ότι η παρούσα κρίση δεν είναι τυχαία. Όσο νωρίτερα αφουγκραστούμε κι ανταποκριθούμε στα μηνύματα της αλλαγής, τόσο λιγότερο επώδυνη θα είναι για εμάς, τόσο καλύτερη η έκβαση και για την ανθρωπότητα. Αν καταφέρουμε να μάθουμε επιτυχώς το μάθημα που παρουσιάζεται, αν κατανοήσουμε και αλλάξουμε τη στάση μας και τον τρόπο ζωής μας -ο καθένας από εμάς-, η κρίση θα επιλυθεί - για τον καθένα από εμάς- με τρόπους ίσως διαφορετικούς από αυτούς που περιμένουμε ή έχουμε συνηθίσει. Αν επιμείνουμε στις παλιές συνήθειες, στην απληστία, στο φόβο, στην αδιαφορία για τους άλλους, σε ακόμη σφιχτότερο γάντζωμα στο υλικό που λέγεται «χρήμα», τότε η κρίση όχι μόνο θα είναι επώδυνη για εμάς, αλλά οι όποιες απόπειρές μας δεν πρόκειται τελικά να λειτουργήσουν: οι παλιοί τρόποι δεν μπορούν να κρατήσουν. Η αλόγιστη, άδικη, εγωκεντρική, εθιστική χρήση του χρήματος και των υλικών αγαθών δεν μπορεί πια να διατηρηθεί.

Η κρίση απεικονίζει τη μετάβαση του πλανήτη και της ανθρωπότητας από την παλαιά κατάσταση αξιών και τρόπου ζωής σε μία νέα κατάσταση, υψηλότερη, ανώτερη, πιο ποιοτική. Γιατί μας εκπλήσσει και διαμαρτυρόμαστε που τα πράγματα δυσκολεύουν? Για να συντηρήσει ο ανεπτυγμένος κόσμος τους σημερινούς ρυθμούς κατανάλωσης, χρειάζεται έξι πλανήτες-αυτό είναι, σύμφωνα με τους ερευνητές, το οικολογικό του αποτύπωμα. Πόσο πια να συνεχιστεί? Με ή χωρίς τα golden boys, οι σημερινοί ρυθμοί ανάπτυξης δεν μπορούν να διατηρηθούν-κι η αλλαγή αναμένεται στα χρόνια μας.
Ο ψεύτικος θεός που ονομάστηκε «χρήμα» πέφτει από το βάθρο του, καταρρέει. Πού τελικά έχουμε δώσει τη δύναμη και την πίστη μας; Πού θα βρούμε την πλήρωση και το νόημα της ζωής μας; Από πού αντλούμε την ασφάλεια, την επιβίωση και την αφθονία μας; Μπορεί οι ερωτήσεις αυτές να ακούγονται σε κάποιους ρητορικές, μπορεί οι απαντήσεις τους να μοιάζουν αυτονόητες. Ίσως τελικά όμως, μόνο σε μία πραγματική κρίση των υλικών αγαθών, μπορέσουμε να δοκιμαστούμε και να νιώσουμε βαθύτερα αυτά τα ερωτήματα. Ίσως έτσι κατανοήσουμε όλες τις πτυχές της «ειδωλολατρείας» του χρήματος , ακόμη κι εκεί που νομίζουμε ότι το έχουμε «ξεπεράσει»…

Μπορεί μεν θεωρητικά να λέμε ότι το χρήμα δεν είναι θεός, πόσοι από εμάς όμως μοιράζουμε το περίσσευμά μας σε εκείνους που δεν έχουν? Είδαμε πλέον στην πράξη, ότι κανείς δεν είναι μόνος, ότι εγώ δεν μπορώ να απολαμβάνω, όταν ο συνάνθρωπος πεθαίνει από πείνα. Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι κι αυτό σχεδόν εκφράστηκε από κορυφαίο Ευρωπαίο αξιωματούχο, όταν είπε «είτε θα κολυμπήσουμε μαζί είτε θα πνιγούμε μαζί». Η παγκοσμιότητα κι η αλληλεξάρτηση του φαινομένου της χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης αντικατοπτρίζει εντυπωσιακά την πανάρχαια πνευματική αλήθεια ότι «είμαστε όλοι ένα». Θα ανταποκριθούμε στην πρόκληση να δείξουμε το μεγαλύτερο δυνατό ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους μας, να προσφέρουμε την ενέργειά μας, την προσοχή μας, τα υλικά αγαθά που μας περισσεύουν, σε ατομικό επίπεδο ο καθένας, σε εθνικό και πανεθνικό επίπεδο συλλογικά? Ή θα επιστρέψουμε στην τακτική «άσε να τακτοποιηθώ εγώ, κρίμα για τους άλλους, αλλά τι να κάνουμε..» .
Η στάση που θα κρατήσει, έστω και το ένα άτομο, έχει τεράστια σημασία….

Μπορεί μεν θεωρητικά να λέμε ότι το χρήμα δεν είναι θεός, γιατί όμως η ψυχολογία ολόκληρων λαών να εξαρτάται από το αν θα ανέβει ο δείκτης των χρηματιστηρίων? Γιατί, να κυνηγούμε με όλα τα θεμιτά κι αθέμιτα μέσα να εισπράξουμε όσα περισσότερα, ακόμη κι αν δεν τα δικαιούμαστε, και να αποφεύγουμε πάση θυσία να πληρώσουμε φόρους? Γιατί στην Ελλάδα να έχουμε από τους υψηλότερους δείκτες διαφθοράς? Ο φόβος έλκει έλλειψη κι ο φόβος της έλλειψης οδηγεί το άτομο σε εγωιστική συμπεριφορά, σε παρατυπίες, ακόμη και σε κατάφορη εκμετάλλευση των συνανθρώπων του.(..) Ο φόβος όμως δεν έχει θέση, όταν υπάρχει πίστη. Πίστη κι εμπιστοσύνη σε ένα καλοπροαίρετο Θεό Αγάπης, που προτίθεται να προσφέρει όσα περισσότερα μπορεί για το ανώτερο καλό μας. Θα ανταποκριθούμε στην πρόκληση να δείξουμε εμπιστοσύνη στη ροή της ζωής, για να μας οδηγήσει-όχι απαραίτητα εκεί που θέλουμε εμείς, με την μειωμένη οπτική μας - αλλά εκεί που είναι το ανώτερο καλό για εμάς?

Μπορεί μεν θεωρητικά να λέμε ότι το χρήμα δεν είναι θεός, γιατί όμως τότε να θεωρούμε τους εαυτούς μας αβοήθητα έρμαια και θύματα των «ιερέων» του (σ.σ. τραπεζών, κυβερνήσεων κλπ.)? Γιατί να εξοργιζόμαστε σαν αν ήταν εκείνοι και μόνο οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την κατάσταση της ζωής μας? Σαφώς και πολλοί έχουν κακοδιαχειριστεί, έχουν διαπράξει αδικήματα, έχουν οδηγήσει σε ραγδαία επιδείνωση της κατάστασης, δεν είναι όμως οι άλλοι εκείνοι που δημιουργούν τη ζωή μας, είμαστε εμείς, με τη δύναμη της σκέψης και της θέλησής μας. Αν αναλωθούμε στο θυμό, δίνουμε στους άλλους τη δύναμή μας. Αν γνωρίζαμε ότι ο νους μας είναι παντοδύναμος στο τι δημιουργεί, θα είχαμε μια τελείως διαφορετική κατάσταση στη παραγωγή και κατανομή πλούτου, δεν θα είχαμε καν ανεχτεί τέτοιους διαχειριστές! Οι αρνητικές πεποιθήσεις του καθενός από εμάς σχετικά με το χρήμα (και είναι πολλές αυτές) έχουν αθροιστεί κι έχουν συμβάλλει σε μια παγκόσμια κατάσταση αδικίας, κατασπατάλησης, έλλειψης, απληστίας, εγκληματικών ενεργειών και διαφθοράς. Θα ανταποκριθούμε στην πρόκληση να πάρουμε πίσω τη δύναμή μας και να πιστέψουμε ότι κανένας εξωτερικός παράγοντας δεν μπορεί να καθορίσει τη ζωή μας? Να αναγνωρίσουμε ότι, ακόμη κι εν μέσω της χειρότερης οικονομικής κρίσης, μπορούμε, με την αισιοδοξία και τη θετική μας σκέψη, να έχουμε επάρκεια και να βοηθήσουμε έτσι άμεσα κι έμμεσα (με το παράδειγμά μας) τους γύρω μας?

Η παγκόσμια οικονομική κρίση εγείρει πολλά ακόμη ενδιαφέροντα θέματα, πρακτικής και πνευματικής φύσεως. Θέματα σχετικά με τη βιώσιμη ανάπτυξη, την προστασία του πλανήτη, την αρνητική ενέργεια που έχει εμποτίσει το χρήμα, λόγω της αρνητικής ψυχολογικής αλληλεπίδρασης κάτω από την οποία, πολλές φορές, ανταλλάσσεται, τις αρνητικές μας πεποιθήσεις σχετικά με αυτό. Θέματα σχετικά με την αυτονομία των κοινοτήτων, την καλλιέργεια της γης, τη συνεργασία και τον αλτρουισμό. Τα θέματα που θεωρώ όμως πολύ κρίσιμα σε αυτό το στάδιο και που μπορούν, άμεσα κι αποτελεσματικά να απαντηθούν από τον καθένα από εμάς στην καθημερινή του ζωή, είναι: H πίστη, η δύναμη και η αξία, που προβάλλουμε- είτε στην αγάπη και τον αλτρουισμό, είτε στο χρήμα και την κουλτούρα που το περιβάλλει τόσα χρόνια. Η επιλογή δική μας. (Reiki time, Iανουάριος 2009)

Πρωινή προσευχή

Πρωινή προσευχή στα σχολεία

Διάβασα πρόσφατα άρθρο σχετικά με την πρωινή προσευχή στα σχολεία, στο οποίο υπήρχαν όμως κυρίως απόψεις της πλευράς, που αντιτίθεται στην ύπαρξή της. Θα ήθελα να παραθέσω κάποια σχόλια, από την εμπειρία μου ως εν ενεργεία εκπαιδευτικός .
Η πρωινή προσευχή είναι τμήμα της καθημερινής πρωινής συγκέντρωσης στο σχολείο και δεν καταλαμβάνει πάνω από 1-2 λεπτά. Μερικά παιδιά, ελληνόπουλα ή μη, επιλέγουν, για οποιοδήποτε λόγο, να μην συμμετέχουν ενεργά στην προσευχή, κάποια δεν κάνουν το σταυρό τους. Αφήνεται η ελευθερία στα παιδιά ως προς αυτό το θέμα αυτό, όπως και θα έπρεπε, ανεξάρτητα από το αν έχουν φέρει δήλωση οι γονείς τους ή όχι. Η προσευχή προσφέρεται για όσους θέλουν να συμμετέχουν κι όσοι δεν θέλουν, απλά περιμένουν ήσυχα 1-2 λεπτά -δεν γίνονται παρατηρήσεις ή επιπλήξεις, ούτε υποχρεώνεται κανείς να συμμετέχει σε αυτήν, οπότε δεν καταλαβαίνω που βρίσκεται η καταπίεση. Πολλά παιδιά όμως ΘΕΛΟΥΝ να συμμετέχουν και θεωρώ άδικο να τους στερηθεί αυτή η δυνατότητα.
Όσον αφορά το «στιγματισμό» που τόσο συχνά κι εύκολα αναφέρεται, απαξιώνοντας την εκπαιδευτική κοινότητα γενικώς κι αορίστως… Η παιδεία μας κατηγορείται για ένα σωρό πράγματα, όμως η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών μας ΔΕΝ είναι ρατσιστές, αλλά προσπαθούν να βοηθήσουν ΟΛΑ τα παιδιά με τον καλύτερο τρόπο που μπορούν. Αυτή η πλειοψηφία όμως δεν ακούγεται, αλλά ακούγονται περισσότερο οι μεμονωμένες εξαιρέσεις ρατσιστών καθηγητών ή συμμαθητών, οι οποίες θα υπήρχαν ανεξαρτήτως πρωινής προσευχής. Είναι θέμα γενικότερης επαγρύπνησης των συναδέλφων αλλά και των ανωτέρω να μη γίνεται επιτρεπτό κανένα ρατσιστικό σχόλιο ή διακρίσεις.
Δεν νομίζω ότι τα δύο λεπτά της πρωινής προσευχής είναι το πρόβλημα των νέων και της παιδείας μας σήμερα. Η απαγόρευση κάθε πνευματικής έκφρασης σε δημόσιο χώρο, όπως π.χ. στη Γαλλία, όπου απαγορεύεται να φορούνται οποιαδήποτε θρησκευτικά σύμβολα, δεν αποτελεί ανοχή της διαφορετικότητας, αλλά φίμωση της ΚΑΘΕ διαφορετικότητας. Ειδικά για τη δική μας προσευχή, το «Πάτερ Ημών», θεωρώ ότι ΕΧΕΙ αξία να λέγεται στα παιδιά μας σήμερα, κι αυτό το λέω χωρίς εθνικιστική διάθεση ή ανωτερότητα προς τις άλλες παραδόσεις. Αν μη τι άλλο, η προσευχή αυτή αναφέρεται σε κάποιες πνευματικές αλήθειες και αξίες, που ισχύουν και σε άλλες θρησκείες.. Αντί να μείνουμε μόνο στο συμβολισμό της Ορθόδοξης πίστης, που εξάλλου αποτελεί παράδοση αιώνων για την συντριπτική πλειοψηφία της χώρας μας, ας διδάξουμε στα παιδιά την ουσία, το περιεχόμενο των λόγων του.
Για παράδειγμα «Τον άρτον ημών…». Δεν έχει αξία να θυμούμαστε να εκτιμούμε το καθημερινό ψωμί και να μη το θεωρούμε δεδομένο, στην σημερινή υπεροπτική, αλλά και εύθραυστη, υπεραφθονία?
«Άφες ημίν.. ως και ημείς αφίεμεν..» Δεν έχει αξία να διδάξουμε την ταπεινότητα, τη συγχώρεση του εαυτού και των άλλων?. Τι θα διδάξουμε στα παιδιά, «οφθαλμό αντί οφθαλμού»?
«Μη εισενέγκεις..αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού» Δεν έχει αξία να διδάξουμε την προσπάθεια για να βελτιώνουμε το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά μας και να μην αφηνόμαστε σε παρορμητικά στοιχεία του χαρακτήρα μας που μπορεί να πληγώσουν τους άλλους?
«Γεννηθήτω το θέλημά Σου..» Δεν έχει αξία να καθοδηγούμαστε από το Θεό, που είναι Αγάπη? Τι θα διδάξουμε, να γίνει το θέλημα το δικό μας? Δεν είδαμε που έχει οδηγήσει τον πλανήτη το δικό μας θέλημα?
Η προσευχή αυτή, αν εξηγηθεί σωστά και χωρίς εξαναγκασμό, σε όσους μαθητές επιθυμούν να την ακούσουν, συνοψίζει κάποια πολύ σημαντικά, σοφά κι ανθρωπιστικά μηνύματα. ΕΧΕΙ αξία να ξεκινά η μαθητική κοινότητα μαζί την ημέρα της, συγκεντρωμένη σε τέτοια μηνύματα αγάπης -όσοι το επιθυμούν! Αν αυτό θεωρείται ιδιωτική υπόθεση του κάθε μαθητή, να υπενθυμίσω ότι πάρα πολλοί μαθητές σήμερα έχουν ως μοναδική πηγή αξιών και μηνυμάτων τις κουτσομπολίστικες αθλιότητες της τηλεόρασης, τον υπερκαταναλωτισμό των διαφημίσεων και τη βία των βίντεο-παιχνιδιών. Τα δύο λεπτά του «Πάτερ Ημών» είναι που θα τους βλάψουν, αυτό είναι το πρόβλημα της νεολαίας σήμερα?

Πρεκατέ Βικτωρία
Εκπαιδευτικός-Ψυχολόγος-Συγγραφέας
Αθήνα

Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες

Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες
1.Προστασία παιδιών με ειδικές ανάγκες από την σεξουαλική κακοποίηση
(Δημοσιεύτηκε στο http://www.iatronet.gr/newsarticle.asp?art_id=7442 3/2/09)

Σχετικά με την πρόσφατη αποκάλυψη του κυκλώματος παιδικής πορνογραφίας στη χώρα μας από πολίτες «υπεράνω πάσης υποψίας»: Κατανοώ το θυμό που εκφράστηκε από πολλούς στα ΜΜΕ, και τον οποίο μοιράζομαι, όμως για την πρόληψη κι αποφυγή αντιστοίχων ή χειρότερων περιστατικών στο μέλλον, δεν αρκεί ο θυμός και το σοκ (για μια ακόμη μια φορά), αλλά να προχωρήσουμε στη ΓΝΩΣΗ. Το σοκ και η έκπληξη δείχνουν ως ένα βαθμό έλλειψη ενημέρωσης. Στην περίπτωση του ΠΙΚΠΑ, όσοι συμφώνησαν στην πρόσληψη του συγκεκριμένου γιατρού δεν γνώριζαν προφανώς για τις παράνομες δραστηριότητές του και ακούσαμε στα ΜΜΕ ότι δεν είχε –ευτυχώς- επαφή με παιδιά. Με το περιστατικό αυτό όμως ως αφορμή, τίθεται ένα γενικότερο ερώτημα: πώς θα αποφευχθούν προσλήψεις ατόμων με παιδοφιλικές τάσεις, σε χώρους που έχουν επαφή με παιδιά?
Είναι παγκόσμια διαπιστωμένο ότι οι παιδόφιλοι επιδιώκουν να προσληφθούν σε χώρους, όπου υπάρχουν παιδιά, σχολεία, βρεφονηπιακούς σταθμούς, κατασκηνώσεις, αθλητικοί σύλλογοι, ιδρύματα. Ένα καθαρό ποινικό μητρώο δεν είναι αρκετό για να εγγυηθεί ότι το άτομο που προσλαμβάνεται είναι ασφαλές για τα παιδιά. Θα πρέπει τα Υπουργεία Υγείας και Παιδείας να λάβουν σοβαρά υπόψη τους αυτόν τον παράγοντα, εισάγοντας αυστηρότερα κριτήρια στην επιλογή προσωπικού που έρχονται σε επαφή με παιδιά (ιδιαίτερα με ευάλωτα παιδιά σε ιδρύματα), όπως γίνεται στο εξωτερικό. Θα πρέπει οι επαγγελματίες στους χώρους αυτούς να λειτουργούν βάσει σαφών και αυστηρών κανόνων ορθής πρακτικής (όπως για παράδειγμα: «oι πόρτες σε οποιοδήποτε χώρο συνευρίσκονται επαγγελματίας/ες με παιδιά είναι ΠΑΝΤΑ ανοιχτές» ή «το πλύσιμο του παιδιού από τον επαγγελματία γίνεται πάντα με σφουγγάρι, όχι απευθείας επαφή χεριού με σώμα»), οι οποίες παρεμποδίζουν τον επιτήδειο να αναπτύξει παιδοφιλική δράση. Θα πρέπει επίσης όλοι οι επαγγελματίες σε τέτοιους χώρους, ιδιαίτερα τα ανώτερα στελέχη και οι επιθεωρητές, να είναι εκπαιδευμένοι για τους τρόπους διάκρισης των στοιχείων της συμπεριφοράς ενός παιδόφιλου, π.χ. επιδιώκει συνεχή επαφή και παρέα με παιδιά, παρά με συνομίληκα άτομα (ακόμη και πέρα των καθηκόντων του), επικεντρώνει το ενδιαφέρον του σε υπερβολικό βαθμό στο τι κάνουν συγκεκριμένα παιδιά, επιδιώκει επίμονα τη φωτογράφιση παιδιών, ακόμη και με αθώο τρόπο… Πόσοι όμως από τους απασχολούμενους με παιδιά στην Ελλάδα έχουν εκπαιδευτεί σχετικά με την πρόληψη της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης? Ή προτιμούμε να παραμείνουμε στην άγνοια, να ξεχάσουμε, ελπίζοντας ότι ήταν κάποιο μεμονωμένο περιστατικό που δεν θα επαναληφθεί, μέχρι να βγει στην επιφάνεια ένα νέο κρούσμα και να ξανασοκαριστούμε από την αρχή?

Επίσης, δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να επαναπροσλαμβάνονται σε χώρους, όπου υπάρχουν παιδιά, άτομα που έχουν καταδικαστεί για εγκλήματα σχετικά με την παιδοφιλία-παιδική πορνογραφία. Ακόμη και στις περιπτώσεις προγραμμάτων συστηματικής θεραπευτικής παρέμβασης σε παιδόφιλους στις φυλακές του εξωτερικού, ένα σημαντικό μέρος υποτροπιάζει μετά την αποφυλάκισή του. Αντίστοιχα προγράμματα στη χώρα μας είναι σχεδόν ανύπαρκτα, με τεράστιες πιθανότητες η διαταραχή να συνεχιστεί και μετά την αποφυλάκιση.
Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες είναι ιδιαίτερα ευάλωτα για όλες τις μορφές της παιδικής κακοποίησης . Είναι 3 φορές πιο ευάλωτα για σεξουαλική κακοποίηση από ενήλικους από τα παιδιά του γενικού πληθυσμού (Sullivan P. M. & Knutson, J. F. 2000, Child Abuse and Neglect,) καθώς συνήθως εξαρτώνται περισσότερο από τους άλλους για την φροντίδα τους ή δεν συνειδητοποιούν ότι κακοποιούνται, μη γνωρίζοντας τι είναι κακοποίηση. Ίσως δυσκολεύονται να εκφράσουν αυτό που τους συμβαίνει, μη διαθέτοντας το κατάλληλο λεξιλόγιο. Ίσως, ακόμη κι αν μιλήσουν, να αντιμετωπίζονται με περισσότερη δυσπιστία από τους άλλους ή δεν θέλουν να μιλήσουν γιατί δε θέλουν να χάσουν την εύνοια αυτών που τα φροντίζουν. Τα ¾ των παιδιών του γενικού πληθυσμού, που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά δε θα μιλήσουν ποτέ κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας για την κακοποίηση (www.stopitnow.org.uk), μπορούμε λοιπόν να κατανοήσουμε πόσο δυσκολότερη είναι η αποκάλυψη για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Το ότι δεν ακούμε λοιπόν για τέτοια περιστατικά δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνουν.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό να προωθηθούν στα παιδιά με ειδικές ανάγκες ειδικά εκπαιδευτικά πακέτα σχετικά με την αυτοπροστασία τους (χρησιμοποιώντας π.χ. εικόνες), και να μπει το μάθημα της αυτοπροστασίας στα παιδιά σε όλα τα σχολεία, ειδικών αναγκών και μη, ώστε τα παιδιά να γνωρίζουν τι είναι η κακοποίηση, να γνωρίζουν που μπορούν να απευθυνθούν και τι να κάνουν. . Μία πρόταση που ακούγεται συχνά είναι να κουβεντιάζουν τα παιδιά περισσότερο με τους γονείς. Είναι θετικό αλλά δεν αρκεί. Ξέρουν οι γονείς να αναγνωρίσουν τη σεξουαλική κακοποίηση στα παιδιά και να τη διαχειριστούν σωστά? Και τα παιδιά που δεν έχουν γονείς? Ή εκείνα που τα κακοποιούν οι ίδιοι οι γονείς τους?
Τέλος, θεωρώ εξίσου σημαντική την δημιουργία ανεξάρτητου φορέα, που θα ασχολείται ειδικά με την προάσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών, που φιλοξενούνται σε ιδρύματα, ιδιωτικά ή δημόσια, ειδικών αναγκών και μη. Ο στόχος του φορέα αυτού θα είναι μέσω τακτικών επισκέψεων να μπορούν να παιδιά να μιλήσουν εμπιστευτικά σε κάποιον, που δε σχετίζεται με το ίδρυμα, για τα προβλήματα και τις ανάγκες τους. Οι επαγγελματίες επισκέπτες θα πρέπει να είναι ειδικά εκπαιδευμένοι στην επικοινωνία με παιδιά με ειδικές ανάγκες, αλλά και στην ανίχνευση, εκπαίδευση κι ενημέρωση παιδιών και προσωπικού για την παιδική κακοποίηση. Πλούσιο εκπαιδευτικό υλικό για την αυτοπροστασία παιδιών με ειδικές ανάγκες δίνει για παράδειγμα το NSPCC (National Council for the Prevention of Child Abuse) της Αγγλίας, (http://www.nspcc.org.uk/Inform/publications/publications_wda48207.html). Είτε από αυτήν ή οποιαδήποτε άλλη πηγή, σχετικό υλικό και τεχνογνωσία για την προστασία των παιδιών από τη σεξουαλική κακοποίηση υπάρχει. Έχουμε ευθύνη να ενημερωθούμε, να το χρησιμοποιήσουμε, να το εφαρμόσουμε, να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να σταματήσουμε την παιδική σεξουαλική κακοποίηση. Αυτό που ΔΕΝ έχουμε δικαίωμα να κάνουμε, είναι, να μείνουμε άπραγοι, και σε τυχόν επόμενο περιστατικό, να αναφωνίσουμε ως αθώοι ανίδεοι «Σοκ! Που να το ξέραμε.?..» (Δημοσιεύτηκε στο http://www.iatronet.gr/newsarticle.asp?art_id=7442 3/2/09 και στην Καθημερινή, Μάρτιος 2009)


2. Η λεκτική κακοποίησητων Παιδιών ΜΕΑ και η "μόδα"..

3 Δεκεμβρίου Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες και είναι σημαντική η αναφορά στην κακοποίηση των παιδιών με ειδικές ανάγκες. Τα παιδιά αυτά είναι 3 με 4 φορές πιο ευάλωτα για κακοποίηση από ενήλικους, επειδή ίσως εξαρτώνται περισσότερο από τους άλλους για την φροντίδα τους και δεν κατανοούν ότι κακοποιούνται, μη γνωρίζοντας τι είναι κακοποίηση. Ίσως δυσκολεύονται να εκφράσουν αυτό που τους συμβαίνει, μη διαθέτοντας το κατάλληλο λεξιλόγιο ή έχοντας δυσκολία στο λόγο. Η δυσκολία αυτή του παιδιού, η υπερκινητικότητα, η ακατάλληλη συμπεριφορά κάποιες φορές, αυξάνει τις πιθανότητες να χρησιμοποιήσει ο γονιός σωματική τιμωρία. Ακόμη, αντιμετωπίζονται με περισσότερη δυσπιστία από τους άλλους ή είναι απομονωμένα, ενώ τα σημάδια της κακοποίησης μπορεί να αποδοθούν στην αναπηρία του παιδιού (π.χ. «έχει μελανιές επειδή είναι αυτιστικό και χτυπά τον εαυτό του»). Tα παιδιά με ειδικές ανάγκες εισπράττουν επίσης αρνητικά μηνύματα από το περιβάλλον των συνομιλήκων. Είναι ιδιαίτερα ευάλωτα στα πειράγματα, στη θυματοποίηση από άλλα παιδιά (‘σχολικός εκφοβισμός’).Τέλος, αρκετά από αυτά βιώνουν μοναξιά, έχουν ελάχιστες κοινωνικές επαφές, είτε λόγω εγκλεισμού σε ιδρύματα, είτε λόγω κοινωνικής απομόνωσης από την οικογένεια.
Η διερεύνηση των συχνοτήτων κακοποίησης παιδιών με ειδικές ανάγκες είναι ακόμη σε πολύ αρχικό στάδιο. Αν αναλογιστεί κανείς ότι η παιδική κακοποίηση είναι ένα φαινόμενο ιδιαίτερα αποσιωπημένο, ενώ ταυτόχρονα η ύπαρξη παιδιού με ειδικές ανάγκες στην οικογένεια είναι επίσης θέμα ταμπού, τότε μπορούμε να φανταστούμε πόσο μυστικό και κρυφό παραμένει το φαινόμενο που επικαλύπτει και τα δύο: η κακοποίηση των παιδιών με ειδικές ανάγκες. Η εκπαίδευση των παιδιών αυτών για την αυτοπροστασία τους είναι απαραίτητη! Η αλλαγή της στάσης σε συλλογικό επίπεδο απέναντι στο θέμα των ειδικών αναγκών είναι επίσης εξαιρετικά σημαντική. Η βαθύτερη πεποίθηση ότι η γέννηση του παιδιού με ειδικές ανάγκες αποτελεί «τιμωρία» ή «κατάρα» για την οικογένεια, σημαίνει παντελή έλλειψη κατανόηση της φύσης των ειδικών αναγκών και παραλύει κάθε προσπάθεια αποδοχής.

Δυστυχώς, στη χώρα μας, η γενική στάση απέναντι στις ειδικές ανάγκες είναι δυστυχώς ακόμη αρκετά οπισθοδρομική. Σε έρευνα του Εuropean Opinion Research Group for the Education and Culture Directorate, για τις στάσεις απέναντι στις ειδικές ανάγκες, που πραγματοποιήθηκες σε 16,000 Ευρωπαίους, η Ελλάδα κατετάγη στις τέσσερις χώρες με τη μικρότερη πιθανότητα να προωθήσουν την ενσωμάτωση των ατόμων με ειδικές ανάγκες…
Ανεξάρτητα όμως από τις έρευνες, μπορεί να δει κανείς πολύ εύκολα τη στάση μας απέναντι στις ειδικές ανάγκες από τις λέξεις που χρησιμοποιούμε. Η κοινωνία μας υποτιμά με ρατσιστικό τρόπο την αναπηρία. Σκεφτείτε π.χ. την υβριστική χρήση των λέξεων ‘κουφό αστείο’, ‘σπαστικό μάθημα’ και –μια τελευταία εφεύρεση- ‘άκουσα κάτι κουλό’… Ακόμη κι αν η χρήση αυτών των όρων δε γίνεται κακόβουλα, αλλά από άγνοια, πληγώνει και περνά λάθος μηνύματα..
Λυπάμαι πολύ που βλέπω σήμερα τόσα κανάλια κι έντυπα μέσα να προβάλλουν πια τη λέξη «σπαστικό» σε διαφημίσεις, παγιώνοντας έτσι στην νεοελληνική γλώσσα την χρήση όρων, που αναφέρονται σε μια ιδιαίτερη ευάλωτη ομάδα, με υβριστικό σκοπό. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε επιτέλους τις σωστές λέξεις (π.χ. «εκνευριστικό») και να αφήσουμε τα άτομα με ειδικές ανάγκες ήσυχα? Πώς θα ένιωθαν εκείνοι που θεωρούν τις διαφημίσεις αυτές «έξυπνες», αν υπέφεραν οι ίδιοι από αναπηρία κι άκουγαν τα ΜΜΕ και τους άλλους γύρω τους να αναφέρονται με τέτοιο τρόπο σε αυτούς, να χρησιμοποιούν τη λέξη «σπαστικό» ως ύβρη ή για «πλάκα»?
3 Δεκεμβρίου Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες. Τι θα μας προβάλλουν τα ΜΜΕ για να τιμήσουν την ημέρα, για να προωθήσουν τη ενσωμάτωση? Αυτές τις διαφημίσεις? (3/12/08)

Άλλο συγγραφικό έργο της ιδίας:
-"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδ. ΒΗΤΑ,2008
-Μετάφραση του "Οδηγός Θεραπείας από το Βιασμό" της Aphrodite Matsakis,Ιατρικές Εκδ.ΒΗΤΑ,2007
Αναρτήθηκε από Πρεκατέ Βικτωρία

Βίαια επεισόδια στην Αθήνα

Βίαια επεισόδια στην Αθήνα
Τα ακόλουθα άρθρα ή επιστολές έχουν γραφεί από την Πρεκατέ Βικτωρία κι έχουν όλα αποσταλεί στον τύπο (όπου είναι γνωστό στη συγγραφέα, αναφέρεται και η πηγή που δημοσιεύτηκαν). Το υλικό εκφράζει τις προσωπικές απόψεις της συγγραφέως και όχι θέσεις σωματείου ή άλλου φορέα(αν θέλετε να χρησιμοποιήσετε κάποιο από το υλικό, παρακαλώ αναφερθείτε στην πηγή)

ΤΙΤΛΟΙ

1. Η Προβολή κι ο Κύκλος της Βίας, Ιανουάριος 2009

Η κατάσταση, που ξεκίνησε με συχνά βίαιες διαμαρτυρίες της νεολαίας εναντίον της αστυνομίας, φαίνεται να έχει πολωθεί και επεκταθεί. Μετά από μια σειρά βίαιων γεγονότων, όπου το ένα μέρος κατηγορεί το άλλο, φαίνεται ότι περάσαμε στην επικίνδυνη φάση του να θεωρεί η κάθε πλευρά δικαιολογημένη τη χρήση βίας από μέρους της, επειδή «εκείνοι φταίνε-κοίτα τι κάνουν!». Δυστυχώς,στα νέα επεισόδια, μετά τον τραυματισμό του αστυνομικού, ακούμε για υπερβολική, αδικαιολόγητη βία από κάποιο μέρος της αστυνομίας.Με αυτό τον τρόπο όμως, η αστυνομία πέφτει στην παγίδα να βοηθά να συνεχιστεί ο κύκλος της βίας, να διαιωνιστεί και να βαθύνει η ανταλλαγή εκδίκησης. Και εδώ πραγματικά είναι που πρέπει όλοι ανεξαιρέτως να καταδικάσουν παντελώς οποιαδήποτε βία- οποιαδήποτε κι αν είναι η δικαιολογία. Αυτή η απόλυτη καταδίκη κάθε μορφής βίας δεν βλέπω να είναι πια τόσο αυτονόητη, όπως θα ήταν πριν από μερικά χρόνια. Μήπως να αποστασιοποιηθούμε λίγο από τους ηχηρούς τίτλους και να θυμηθούμε την κοινή λογική, την συνεργατική διάθεση και τα τόσα μαθήματα από την ιστορία, από τις εμφύλιες συγκρούσεις?
Βλέπω πολλά ΜΜΕ, πολιτικούς, αλλά και πολίτες από κάθε είδους ομάδα, να ρίχνουν λάδι στη φωτιά, δείχνοντας με τεντωμένο το δάχτυλο «εσείς φταίτε για όλα».Η εύκολη λύση είναι να προβάλλουμε την αιτία για όλες μας τις δυσκολίες και δυστυχίες σε μία ομάδα, που θα είναι το μαύρο πρόβατο και να μην αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες, για τη δημιουργία μιας αρνητικής κατάστασης. «Ποτέ εμείς. Πάντα εκείνοι. Κι αν εξαφανιστούν εκείνοι, με αρκετή βία από εμάς αν χρειαστεί, τότε εμείς θα είμαστε καλά. Και δικαιούμαστε να χρησιμοποιήσουμε βία, γιατί εκείνοι φταίνε!». Η προβολή όλων των κακών στους άλλους, η δαιμονοποίηση της άλλης ομάδας, είναι πολύ εύκολη «διέξοδος», ιδιαίτερα σε περιόδους κοινωνικών και οικονομικών αναταράξεων, είναι όμως και πολύ επικίνδυνη. Μήπως να θυμηθούμε ότι για τη βία δεν υπάρχει άλλοθι? Η πρόθεση με την οποία προσεγγίζουμε τον άλλον, αυτή θα επιστρέψει σε εμάς. Αν επιθυμούμε θετική αλλαγή, ας έχουμε τουλάχιστον τη διάθεση να προσεγγίσουμε θετικά τον άλλον. Αν η πρόθεσή μας είναι να τον καταστρέψουμε, να τον εξοντώσουμε, ηθικά ή σωματικά, η καταστροφή είναι αυτή που θα επιστρέψει σε εμάς-όχι το χτίσιμο μιας δίκαιης κοινωνίας.
Βλέπω τις συζητήσεις των απλών ανθρώπων, τα γράμματα στον τύπο, τα blogs και παρατηρώ ακόμη κι εκεί έντονη λεκτική επιθετικότητα, ειρωνεία, κυνισμό πολλές φορές.. Γιατί είναι τόσο εύκολο, σχεδόν συνήθεια πια, να κατηγορούμε, να ανεβάζουμε τους τόνους, να εφεύρουμε ακόμη πιο αιχμηρές υποτιμητικές εκφράσεις? Γιατί όχι λίγη ψυχραιμία, καλοπροαίρετη διάθεση, και ναι, λίγη καλή παλιομοδίτικη ευγένεια.. Ας αναγνωρίσουμε ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων, ακόμη και αυτοί στους οποίους εναντιωνόμαστε, κάνει το καλύτερο που μπορεί και ξέρει, σε μία δύσκολη συγκυρία-και ναι, γίνονται και λάθη. Γιατί θα πρέπει όμως να θρέφουμε το εμφύλιο μίσος? Δεν έχουμε μάθει πια?
Οι Έλληνες έχουν γεμίσει με πικρία για τη διαφθορά, για τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Όμως δεν νομίζω ότι είναι ευθύνη μόνο της μίας ή της άλλης κυβέρνησης. Είναι ευθύνη όλων μας, οι οποίοι στην καθημερινή μας ζωή, μαχόμαστε για παράδειγμα ενάντια στη διαφθορά σε πολιτικό επίπεδο, τη χρησιμοποιούμε όμως όταν αυτή μας εξυπηρετεί. Φωνάζουμε για το ότι το κράτος δεν μας πληρώνει καλά, εξοντώνουμε όμως τον αλλοδαπό εργάτη, όταν έρθει να μας βάψει το σπίτι και του δίνουμε όσο λιγότερα ψίχουλα μπορούμε .Για το χτίσιμο μιας καλύτερης κοινωνίας δεν αρκεί μόνο να διαμαρτυρόμαστε. Χρειάζεται δουλειά κι ευθύνη σε προσωπικό επίπεδο. Πόσοι άραγε από τους νέους των επεισοδίων έχουν π.χ.εργαστεί εθελοντικά για να προσφέρουν στο συνάνθρωπο? Πόσοι άραγε θα αρνηθούν αργότερα το «μέσο» για να «τακτοποιηθούν»,εις βάρος άλλων? Έχουμε μάθει να μας φταίνε για τα πάντα μόνο οι άλλοι και να περιμένουμε τα πάντα από τους άλλους. Ο εγωκεντρισμός, η αδιαφορία για τον πιο αδύναμο, η χρήση του «μέσου» για ευνοϊκές προαγωγές, μεταθέσεις, ή προσλήψεις, η αποφυγή πληρωμής φόρων, η κατάχρηση δημοσίου χρήματος και περιουσίας, έστω και σε μικροποσότητες, όπως ύλη γραφείου, η στάση του να «βολευτώ εγώ κι άσε τους άλλους», η αναξιοκρατία, ο αθέμιτος ανταγωνισμός, όλα αυτά είναι παραδείγματα πολύ συχνά στην κοινωνία μας σε όλα τα επίπεδα. Από την άλλη μεριά, βλέπουμε ότι μόλις βρουν την ευκαιρία, κάποιοι αστυνομικοί, δεν εφαρμόζουν επαγγελματικά την καταστολή, αλλά επιδίδονται σε τυφλή, αδικαιολόγητη βία, σαν ξέσπαμα προσωπικού μίσους. Έτσι θα προασπιστεί η ασφάλεια και η γαλήνη στη χώρα μας? Αυτές ακριβώς οι στάσεις του καθενός από εμάς δεν μένουν αόρατες, αλλά συναθροίζονται και καλλιεργούν ένα κλίμα καχυποψίας, μια αίσθηση προδοσίας μεταξύ των πολιτών και δεν είναι μόνο θέμα της οποιαδήποτε κυβέρνησης, είναι θέμα όλων μας.
Ως ενεργοί πολίτες οφείλουμε να οργανώσουμε ειρηνικές διαμαρτυρίες και επίμονες ομάδες πίεσης με συγκεκριμένα αιτήματα, που στοχεύουν εναντίον συγκεκριμένων πράξεων. Η βία όμως, και το μίσος εναντίον συνανθρώπων, είναι εντελώς καταστρεπτικά και υπονομεύουν τους εποικοδομητικούς σκοπούς της κοινωνικής δικαιοσύνης που το αίτημα θέλει να υπηρετήσει. Επίσης, αν θέλουμε να δούμε θετική αλλαγή, η δικαιοσύνη, η εντιμότητα, η ισότητα, θα πρέπει να ξεκινήσουν πρώτα από τον καθένα από εμάς, στην καθημερινή μας ζωή και από το πώς φερόμαστε στους συμπολίτες και συνανθρώπους μας. Επίσης, όσο οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ, η κοινωνία, εμείς, αναλωνόμαστε στην αλληλοκατηγορία, κάποιοι άλλοι «όλως τυχαίως»(?), παραβιάζουν τα σύνορά μας, έτοιμοι να επωφεληθούν…Μήπως κι αυτό πρέπει να μας διδάξει κάτι? Ιανουάριος 2009
Αναρτήθηκε από Πρεκατέ Βικτωρία

Σεξουαλικός Εθισμός

Σεξουαλικός εθισμός: η αόρατη φυλακήΠρεκατέ Βικτωρία
Ψυχολόγος-Συγγραφέας
www.brightplanet.blogspot.com

Από τους πρώτους ειδικούς που μίλησαν για το σεξουαλικό εθισμό ήταν ο Αμερικανός Patrick Carnes, όταν το 1983 εξέδωσε το βιβλίο του «Out of the Shadows: Understanding Sexual Addiction» (www.sexhelp.com) και χιλιάδες άνθρωποι έκτοτε έχουν βοηθηθεί να αναγνωρίσουν την καταστροφικότητα του εθισμού αυτού, να απεξαρτηθούν, να θεραπευτούν, να αποκτήσουν υγιείς σχέσεις και πληρότητα στη ζωή τους. Ο σεξουαλικός εθισμός δεν αναγνωρίζεται στην κοινωνία μας ως εξάρτηση, καθώς, σε κάποιες περιπτώσεις, παρουσιάζεται ως «προχωρημένη» ή «απελευθερωμένη» σεξουαλικότητα, ενώ, σε άλλες περιπτώσεις, κατακρίνεται ως «ανωμαλία», που στιγματίζει και καταδικάζει τον εθισμένο ως «άρρωστο».Και οι δύο προσεγγίσεις είναι ακατάλληλες και δε βοηθούν.

Ο εθισμός στο σεξ, έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με άλλες εξαρτήσεις, όπως τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, ο τζόγος κλπ. Όπως και στις άλλες εξαρτήσεις, οι σεξουαλικές πρακτικές χρησιμοποιούνται για την αποφυγή του εσωτερικού πόνου, για την ανακούφιση της μοναξιάς, για την απόδραση από το επώδυνο συναίσθημα αναξιότητας και για τη γρήγορη αλλαγή της διάθεσης (mood-altering quick fix). Όπως και στις άλλες εξαρτήσεις, οι πρακτικές αυτές μπορεί να προσφέρουν μια στιγμιαία φυγή και να αυξήσουν την αδρεναλίνη. Μακροπρόθεσμα όμως δε δουλεύουν, καθώς τα συναισθήματα μοναξιάς, ντροπής κι αναξιότητας χειροτερεύουν μετά από κάθε επεισόδιο. Όπως στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά, ο εθισμένος σταδιακά χρειάζεται όλο και πιο πολλές, πιο ακραίες, πιο σκληρές ή πιο επικίνδυνες πρακτικές, για να νιώσει κάποια διαφορά (εμφανίζει «ανοχή»), ενώ παράλληλα βιώνει όλο και πιο έντονη δυσφορία όταν δεν μπορεί να επιδοθεί στις πρακτικές αυτές (εμφανίζει «συμπτώματα στέρησης»).

Οι σεξουαλικά εθιστικές συμπεριφορές συχνά ξεκινούν με την πορνογραφία, η οποία γίνεται αντικείμενο εμμονής, τον καταναγκαστικό αυνανισμό, τις πολλαπλές σχέσεις, το σεξ με αγνώστους (είτε επί πληρωμή είτε χωρίς), την επιδειξιομανία, τις ψυχαναγκαστικές φαντασιώσεις, το σεξ υψηλού κινδύνου (π.χ. χωρίς προφυλάξεις, σε κατάσταση μέθης, με άγνωστα άτομα, σε χώρους μη ασφαλείς, με βίαιες, σωματικά επικίνδυνες πρακτικές), το αποκλίνον σεξ (π.χ. σαδομαζοχισμός), ενώ η σεξουαλική βία είναι συχνά στοιχείο κλιμάκωσης του σεξουαλικού εθισμού, είτε αυτή εμπεριέχεται στις φαντασιώσεις, είτε στην πορνογραφία, είτε στις σεξουαλικές πράξεις. Το άτομο δεν μπορεί να σταματήσει τις πρακτικές αυτές, οι οποίες γίνονται συνήθως μυστικά από την υπόλοιπή του ζωή, βιώνει καταναγκασμό να τις επαναλάβει ξανά και ξανά, σε όλο και πιο έντονη μορφή, παρά τις αρνητικές συνέπειες που μπορεί να έχουν για την οικογένεια, την εργασία, τις σχέσεις του ή την υγεία του. Το άτομο μπορεί να προχωρήσει σε σημείο να παρενοχλεί σεξουαλικά συναδέλφους, ρισκάροντας να απολυθεί ή να κινδυνεύει με σύλληψη γιατί η συμπεριφορά του αποτελεί ποινικό αδίκημα (π.χ. επιδειξιομανία). Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, ο περίγυρός του συχνά υποπτεύεται τη μυστική «δεύτερη» ζωή του, οι σχέσεις του υποφέρουν, ο εθισμός τον κάνει να μη μπορεί να συγκεντρωθεί στη δουλειά του, ενώ μπορεί να αφιερώνει και σημαντικά χρηματικά ποσά για την ικανοποίηση του εθισμού (συχνά για πορνογραφία ή πορνεία). Παρά την επιφανειακή του άρνηση (π.χ. «είμαι απελευθερωμένος και προχωρημένος στο σεξ, όλα τα άλλα είναι πουριτανισμοί»), το άτομο νιώθει όλο και χειρότερα, νιώθει βαθιά ντροπή, μοναξιά κι απόγνωση. Τα συναισθήματα αυτά, μαζί με την καταδίκη από τους άλλους, καθώς τις ενοχές για τον πόνο που προκαλεί στους οικείους του, τον οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο ακόμη μεγαλύτερης εξάρτησης. Το άτομο δεν μπορεί να ξεφύγει: αυτό που ήταν «απελευθερωμένη» συμπεριφορά, έχει γίνει τώρα η φυλακή του.

Δυστυχώς, πολλές φορές σήμερα, η επικρατούσα κουλτούρα των ΜΜΕ προωθεί, διαφημίζει το σεξουαλικό εθισμό, σε άνδρες και γυναίκες, ως «cool», ως «συναρπαστικό», ως «μαγκιά». Δεν προειδοποιεί για τις αρνητικές επιπτώσεις που έχουν μακροπρόθεσμα οι συμπεριφορές αυτές. Βομβαρδίζει με μηνύματα σεξουαλικής βίας ή πώς να χρησιμοποιούμε τον άλλον ως σεξουαλικό αντικείμενο για τις δικές μας «ανάγκες», αλλά δεν εξηγεί ότι, εν τέλει, αυτό που κάνουμε σε κάποιον άλλον, το κάνουμε πρωτίστως στον εαυτό μας. Αν, μέσω του σεξ, ταπεινώνουμε και χρησιμοποιούμε τον άλλον, έτσι θα νιώσουμε αργότερα και για τον εαυτό μας: ταπεινωμένοι κι ανάξιοι. Αν, αντίθετα το σεξ, είναι ο αγωγός για την έκφραση αγάπης κι εκτίμησης προς τον άλλον, αυτό το συναίσθημα θα πολλαπλασιαστεί και για τον εαυτό μας.
Η εγγύτητα στην ερωτική σχέση, το να εκθέσει κανείς και να μοιραστεί τον αληθινό του εαυτό στο σύντροφο, χωρίς κρυφές περιοχές για τις οποίες νιώθει ντροπή, εμπεριέχει ρίσκο: μπορεί να πληγωθεί, να υποστεί απόρριψη. Στο σεξουαλικό εθισμό αποφεύγεται πάση θυσία αυτό το ρίσκο: το άλλο σώμα χρησιμοποιείται ως αντικείμενο ικανοποίησης, κρατώντας το άτομο «ασφαλές και μόνο». Όμως, μόνο μέσω της εγγύτητας μπορεί να υπάρξει ουσιαστική πληρότητα στην ερωτική σχέση, αλλά και στη ζωή γενικότερα. Μόνο η εγγύτητα μπορεί να καλύψει το κενό της μοναξιάς, που οποιαδήποτε σεξουαλική πρακτική, όσο ακραία ή συχνή κι αν είναι, δεν μπορεί να ανακουφίσει. Και η εγγύτητα είναι δυνατή για όλους τους ανθρώπους, όταν αποφασίσουν να δουν τον εαυτό τους κατάματα και να δεχτούν βοήθεια.(www.iatronet.gr, 20/5/2009 και Ελευθεροτυπία, 12/1/10)

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org