Υπομονή δεκαετιών....

 'Μόνο η άπειρη υπομονή φέρνει άμεσα αποτελέσματα '  είχα ακούσει κάποτε, αλλά ποια αποτελέσματα; Όχι αυτά που περιμένουμε να γίνουν (τα οποία μπορεί να μην γίνουν ποτέ), αλλά οι καρποί της υπομονής. Σας έχει τύχει να περιμένετε για έναν σκοπό σας ( για δεκαετίες...), αλλά όταν τελικά το πάρετε απόφαση ότι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, τότε αλλάζει κάτι και εκπληρώνεται; Τότε πλέον δεν νιώθετε τίποτα Αυτός είναι ο καρπός της υπομονής. Αυτή η ουδετερότητα απέναντι στην εκπλήρωση του σκοπού, είναι ένας από τους καρπούς της υπομονής. Αρκεί να μην μετατραπεί σε καταθλιπτική απόσυρση ή κυνισμό. Καρπός της υπομονής είναι να μην χάσουμε την πίστη μας στον Θεό και να μην μνησικακήσουμε εναντίον του, επειδή δεν δίνει κάτι σε εμάς και το δίνει (φαινομενικά) σε όλους τους άλλους. Έχω ακούσει πολλές περιπτώσεις όπου άνθρωποι δοκιμάζονται με δεκαετίες υπομονής, δεκαετίες, μιλάμε για κλίμακα χρονικού μεγέθους ανθρώπινης ζωής... Αυτές οι περιπτώσεις είναι οι πιο δύσκολες, αλλά και οι πιο δημιουργικές. Όλα όσα προκύπτουν από το αποτέλεσμα της θετικής υπομονής, όπως η συναισθηματική αποστασιοποίηση από τον στόχο (χωρίς όμως παραίτηση), η δημιουργική ενασχόληση με εναλλακτικές λύσεις, η ακράδαντη πίστη στον Θεό, η προσπάθεια να μην γίνουμε πικρόχολοι, όλα αυτά είναι σημαντικά επιτεύγματα. Και κυρίως η κατάρριψη του μύθου ότι η ζωή είναι ένα λουκούλειο γεύμα στο οποίο η μοναδική μας προσπάθεια είναι να διαλέξουμε ποια λιχουδιά θα απολαύσουμε. Θυμάμαι πριν χρόνια είχα δει μια συνέντευξη Αλβανίδας γεωργού στην χώρα της. Εξιστορούσε την ζωή της κι έλεγε ότι η ζωή ήταν πολύ σκληρή: 'Δουλεύαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ κάθε μέρα για δεκαετίες, δεν υπήρχαν ούτε Κυριακές ούτε αργίες. Ούτε μια μέρα. Για δεκαετίες'. Κι εκεί της έφυγαν δάκρυα. Αυτά είναι τα δίκαια δάκρυα της υπομονής, σκληρά κερδισμένα. Όχι ότι δεν είχε δίκιο να παραπονεθεί. Αλλά δεν μίσησε την ζωή, ούτε φθόνησε τους πιο 'τυχερούς'. Αν έχεις μια δοκιμασία δεκαετιών (ένας δύσκολος άνθρωπος στην οικογένεια, μοναξιά, ασθένεια, οικονομικά προβλήματα, δύσκολη εργασία κλπ), δεν είσαι μόνος. Δεν θα μείνεις άπραγος, αλλά μην καταφύγεις στον κυνισμό: κάποια στιγμή μπορεί να ανακαλύψεις ότι οι καρποί της υπομονής μπορεί να είναι πιο γλυκείς από το ίδιο το ζητούμενο. 

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 17/7/2023

Τα ενήλικα παιδιά γύρω μας...

 Γράφονται πολλά για το την αναγκαιότητα να βάζουμε όρια στους άλλους. Όμως εξίσου σημαντικό είναι να επιλέγουμε ανθρώπους γύρω μας που δεν θα χρειάζεται να είμαστε ΣΥΝΕΧΏΣ σε επιφυλακή για να βάζουμε όρια, ανθρώπους που δεν θα δοκιμάζουν συνεχώς τα όρια μας, που δεν θα πιέζουν να γίνει το δικό τους. Είναι πολύ κουραστική μια τέτοια σχέση, ακόμη και για άτομα που έχουν γενικά άνεση να βάζουν όρια. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι σήμερα υπερβαίνουν τα όρια τους και πατάνε τα όρια των άλλων, για διάφορους λόγους:

Α)Μεγαλώνοντας, δεν τους είπαν ποτέ όχι Δεν έχουν μάθει να φροντίζουν τους εαυτούς τους, τα περιμένουν όλα από τους άλλους και κυρίως δεν έχουν διδαχθεί να δίνουν. Παράδειγμα, η  φίλη που παίρνει τηλέφωνο μόνο όταν έχει ανάγκη να μιλήσει για κάποιο δικό της πρόβλημα, για το οποίο μιλάει ασταμάτητα με τις ώρες, χωρίς να την ενδιαφέρει  τι κάνει ο άλλος.

Β) Ανωριμότητα. Τα μικρά παιδιά είναι εκείνα που δοκιμάζουν συνεχώς τα όρια των γονιών τους και ζητούν, ζητούν, ζητούν μέχρι να γίνει το δικό τους ή να τους πει κάποιος σθεναρά όχι. Υποτίθεται ότι περνώντας τα αναπτυξιακά στάδια οριοθετούμε μόνοι μας τον εαυτό μας και ζυγίζουμε τι είναι λογικό να ζητήσουμε και τι όχι. Κάποιοι άνθρωποι όμως δεν κατακτούν ποτέ αυτό τα στάδια και πιέζουν σαν τα μικρά παιδιά, περιμένοντας από τον άλλον να συμπεριφερθεί σαν γονιός τους. Για παράδειγμα, η εργαζόμενη που ζητά συνεχώς από συνάδελφο της να κάνει πράγματα που μπορεί να κάνει η ίδια.

Γ) Ανευθυνότητα. Για παράδειγμα, στον επαγγελματικό χώρο, αντί ο εργαζόμενος να κάνει το καθήκον του, ρίχνει την ποιότητα της δουλειάς του, κάνει ο,τι λιγότερο μπορεί, 'κλέβει' χρόνο μέχρι  τελικά να τον απολαύσουν ή να χάσει τους πελάτες του.

Και στις τρεις περιπτώσεις,  δεν μιλάμε για πραγματική ενηλικίωση. Η κουτοπονηριά, η αρπακτικότητα, ο εαυτουλισμός, είναι χαρακτηριστικά παιδικών μυαλών εγκλωβισμένα μέσα σε ενήλικα σώματα. Ελπίζω κάποια στιγμή ο λαός μας να ωριμάσει και να ενηλικιωθεί αρκετά, ώστε να είμαστε πιο αξιοπρεπείς στις σχέσεις μας. Μέχρι τότε θα πρέπει συνεχώς να προσέχουμε για  τα ενήλικα παιδιά γύρω μας...

Η έρημος...

 Σε κάποια στιγμή της ζωής μας όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ' έρημο '. Όταν φεύγουν, σταδιακά ή ξαφνικά, στηρίγματα ή συνήθειες και βρισκόμαστε μόνοι με άπλετο κενό χρόνο, απορώντας 'τώρα τι;' Στην αρχή η έρημος φαίνεται ατελείωτη και μας πιάνει πανικός. Αν όμως κάνουμε ένα δύο βήματα, βλέπουμε ότι η έκταση της μικραίνει... Νιώθουμε φόβο στην σκέψη 'δεν θα βρεθεί τίποτα σε αυτή την έρημο, είμαι χαμένος για πάντα'. Κι όμως. Κρατάμε την πίστη μας και προχωρούμε. Κι εκεί που η έρημος φαινόταν αρχικά ολόξερη, ανοίγουμε λίγο περισσότερο τα μάτια μας και βλέπουμε έναν μικρό μίσχο να σπάζει το έδαφος. Παραδίπλα, ένα κλωναράκι να ξεπροβάλλει. Και πιο μπροστά ένα μπουμπούκι έτοιμο να ανοίξει. Συνεχίζουμε να περπατάμε με πίστη και βλέπουμε τώρα, αντί για την έρημο να ξεδιπλώνεται, λίγο λίγο, ένας πανέμορφος κήπος, που όπου κι αν περπατήσουμε, απλώνει τα φύλλα του σε εμάς. Δεν υπήρχε η έρημος. Ήθελε μόνο πίστη για να δούμε τον κήπο.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 13/7/23