Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Σταθερότητα της αυτο-εκτίμησης στην ενήλικη ζωή -αναγωγή στην εθνική αποδυνάμωση


Στις περισσότερες μελέτες και αναλύσεις σχετικά με την αυτοεκτίμηση τονίζεται η σημασία των θετικών εμπειριών και μηνυμάτων στην παιδική ηλικία για τη δημιουργία θετικής αυτό-εικόνας. Η βαρύτητα των βιωμάτων της παιδικής ηλικίας είναι οπωσδήποτε καθοριστική, όμως έχει μεγάλο ενδιαφέρον το ερώτημα της ευστάθειας αυτής της αυτό-εκτίμησης στην ενήλικη ζωή: ποιοι παράγοντες μπορεί να την επηρεάσουν και πόσο.

Καθώς οι συνθήκες ζωής πολλών συμπολιτών μας αλλάζουν δραστικά και αντίξοα, η αυτό-εκτίμηση συχνά δοκιμάζεται. Άλλοτε αντέχει, άλλοτε όχι. Καθοριστικοί παράγοντες κατά τη γνώμη μου, πέρα από τα θετικά βιώματα στην παιδική ηλικία, είναι η θετική ερμηνεία των περιστάσεων, η συμπεριφορά του ίδιου του ατόμου προς τους άλλους και τον εαυτό του και το υποστηρικτικό περιβάλλον.

Η γνωσιακή συνιστώσα, δηλαδή η ερμηνεία των αρνητικών περιστάσεων είναι σημείο καμπής για την σταθερότητα της αυτό-εκτίμησης. Αν για παράδειγμα, η ανεργία, η απόρριψη από το σύντροφο, το πρόβλημα υγείας ή η έλλειψη χρημάτων ερμηνευτούν, έστω και υποσυνείδητα, ως προσωπική αποτυχία ή τιμωρία, η αυτό-εκτίμηση σιγά σιγά διαβρώνεται, χωρίς καν το άτομο να το καταλάβει. Καταλύτης εδώ είναι η χρονική διάρκεια κατά την οποία διατηρείται η δύσκολη συνθήκη. Όταν ‘τραβάει’ για μεγάλο χρονικό διάστημα, π.χ. χρόνια, όπως η σημερινή κρίση, η δοκιμασία γίνεται πολύ πιο δύσκολη: Άτομα που θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν θετικά για  1 ή 2 χρόνια, βρίσκουν τις αντοχές τους να φθείρονται, τις δυνάμεις τους να τους εγκαταλείπουν. Η παράταση της δυσκολίας, πέρα από κάποιο σημείο ‘βρασμού’,  μπορεί να επηρεάσει κάποιους να αλλάξουν ακόμη και την ερμηνεία των αρνητικών περιστάσεων και εν τέλει να την εσωτερικεύσουν, ενώ η προβολή προς το μέλλον (‘θα είναι πάντα έτσι;’) τους οδηγεί σε πανικό, ένα άλλο συστατικό καταρράκωσης της αυτό-εκτίμησης.

Σχετικά με την ενοχοποίηση είναι πολύ σημαντικό να θυμάται το άτομο να χρησιμοποιεί μια πιο πνευματική (αλλά όχι τιμωρητική) θεώρηση: όχι, η δυσκολία δεν είναι προσωπική αποτυχία, ακόμη κι αν κρατά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Υπάρχει πάντα το ‘πλήρωμα του χρόνου’, όπου συνήθως εντελώς ξαφνικά, οι συνθήκες αλλάζουν με πολύ λιγότερη προσπάθεια από ό,τι το άτομο θα περίμενε. Το πλήρωμα του χρόνου καθορίζεται από την εσωτερική ψυχική ετοιμότητα, όπως επίσης και το σχέδιο της ψυχής του κάθε ατόμου: η απόρριψη κάθε μεταφυσικής ή πνευματικής διάστασης στη ροή των γεγονότων της ζωής, στερεί το άτομο από νόημα, ανακούφιση κι ελπίδα. Το καθιστά μόνο, τρομαγμένο και άβουλο. Έτσι ακριβώς όπως είμαστε σήμερα ως λαός. Η πνευματική διάσταση είναι αυτή που ανατάσσει, αναπτερώνει και δυναμώνει. Χωρίς αυτήν, νιώθουμε έρμαια μιας ανεξέλεγκτης τύχης, όπου ο καθένας πατά επί πτωμάτων για να σωθεί. Με αυτήν, γνωρίζουμε ότι κάθετι έχει  σχεδιαστεί για ένα σοφό σκοπό, ότι έχει αρχή και τέλος, ότι δεν είμαστε μόνοι και δεν είμαστε αποτυχημένοι. Η πνευματική διάσταση είναι η βάση της αυτό-εκτίμησης. 

Άλλοι παράγοντες που ενδεχομένως κλονίζουν την αυτό-εκτίμηση στην ενήλικη ζωή είναι: η παρατεταμένη απομόνωση, η συνεχής σύγκριση με άλλους σε καλύτερη μοίρα από εμάς, η κοινωνική περιθωριοποίηση, και φυσικά, οι κακοποιητικές σχέσεις. Για τις τελευταίες έχω μιλήσει εκτεταμένα σε πολλά άρθρα, αλλά και στα βιβλία μου. Με όλη την εμπειρία, εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι η μοναδική δυνατότητα για να διατηρηθεί αλώβητη η αυτοεκτίμηση είναι το άτομο να φύγει από την κακοποιητική σχέση. Επειδή ακούγονται και διάφορες ντεμί, κατά τη γνώμη μου, απόψεις, ότι το θύμα μπορεί και να μείνει, να αλλάξει το σύντροφο, ή να μάθει να το υπομένει, ή να κάνουν και οι δυο θεραπεία, η θέση μου είναι ξεκάθαρη. Δεν μπορεί σε μια τόσο στενή σχέση , η οποία περιλαμβάνει συναισθηματική και σωματική εγγύτητα, να παραμείνει η αυτοεκτίμηση αλώβητη, αν ο σύντροφος είναι κακοποιητικός. Αν το άτομο αδυνατεί να φύγει, τουλάχιστον θα πρέπει να το θέσει ως πρωταρχικό στόχο και να εργάζεται προς αυτόν τον  στόχο, που θα τον πραγματοποιήσει όταν είναι έτοιμο. Ο σύντροφος ΔΕΝ θα αλλάξει, όσο το θύμα παραμένει. Για κάποιους, η παραμονή φαντάζει λιγότερο τρομακτική από τη μοναξιά. Όμως η αυτό-εκτίμηση έτσι καταρρακώνεται και, κατά τη γνώμη μου, καμία σχέση δεν αξίζει τέτοιο τίμημα.

Η παρατεταμένη μοναξιά επίσης μπορεί να συμβάλλει σταδιακά στην πτώση της αυτό-εκτίμησης. Κι εδώ όμως, η στάση μας, η ερμηνεία και η νοηματοδότηση της μοναξιάς είναι καταλυτικές: σκέφτεται κανείς τους ηλικιωμένους που εναγωνίως περιμένουν να τους μιλήσει κάποιος, να τους δώσει κάποιος σημασία. Είναι ανθρώπινο, όμως μήπως είναι και συνέπεια της εσωτερικευμένης αντίληψης ότι τα γηρατειά αναγκαστικά αποτελούν μια   ηλικία μιζέριας, πόνου, δυστυχίας και μοναξιάς; Η μοναξιά σήμερα δεν χρειάζεται να συνοδεύεται από ενοχοποίηση, καθώς είναι ένα πολύ διαδεδομένο σύμπτωμα του ατομικιστικού μοντέλου ζωής που εξακολουθούμε να διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού, παρά την κρίση. Πάρα πολλοί άνθρωποι, οποιασδήποτε ηλικίας και παρά την ύπαρξη ανθρώπων γύρω τους, εξακολουθούν να νιώθουν μόνοι. Όμως υπάρχουν επιλογές: η μοναξιά μειώνεται με την επαφή με τη φύση, με την πνευματική ζωή και με την ανιδιοτελή προσφορά προς τους άλλους και με τις προσεκτικά επιλεγμένες φιλίες. Αν δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος, υπάρχει πάντα ο Θεός να μας ακούσει και μάλιστα πολύ προσεκτικά. Αν δεν υπάρχει κάποιος για να δούμε, υπάρχει η φύση που, αν ανοίξουμε τα μάτια μας, τη βλέπουμε και μας βλέπει κι εκείνη. Κι αν δεν υπάρχει κάποιος για να μας δώσει αυτό που έχουμε ανάγκη, υπάρχουμε εμείς για να δώσουμε σε κάποιον άλλον αυτό που εκείνος έχει ανάγκη, κι έτσι, γινόμαστε πλήρεις. Η μοναξιά κι οι ανάγκες τότε εξαφανίζονται, ακόμη κι αν έχουμε να μιλήσουμε με κάποιον για πολύ καιρό. Δεν είμαστε τα φοβισμένα, μικρά ανθρωπάκια που απελπισμένα ζητιανεύουν προσοχή από τους άλλους σε έναν κόσμο που όλοι φοβούνται ο καθένας για τον εαυτό του- σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ. Είμαστε παιδιά του Θεού, με τις ισχυρότερες δυνάμεις του Σύμπαντος δίπλα μας και μαζί τους οποιαδήποτε δυσκολία δεν είναι παρά κόκκος σκόνης, που εύκολα φυσάμε από πάνω μας. 

Άλλοι σημαντικοί παράγοντες για την διατήρηση σταθερής αυτό-εκτίμησης, με σχόλια για την εθνική μας αποδυνάμωση:

1)Να παίρνουμε ρίσκα, να μην το ‘παίζουμε’ ασφαλείς. Όσο πιο πολύ αποφεύγουμε τα ρίσκα, τόσο πιο πολύ φοβόμαστε, τόσο πιο ανεπαρκείς νιώθουμε και μετά πάλι, τόσο πιο πολύ αποφεύγουμε τα ρίσκα. Είναι ένας φαύλος κύκλος, που δυστυχώς πολλές φορές ξεκινά από την ‘ελληνίδα μάνα’. Φοβισμένη κι αποδυναμωμένη η ίδια, λόγω της γενικότερης βαθιάς υποτίμησης της γυναίκας στην κοινωνία μας, αλλά και με πολλά διαγενεακά και ιστορικά τραύματα που δε λέει να ξεπεράσει, γαντζώνεται στα παιδιά της πάνω στα οποία προβάλλει ελεγκτικά τους δικούς της φόβους και ανασφάλειες. Με την απουσία της ειλικρινούς πνευματικότητας και πίστης (που είναι η πραγματική πηγή θάρρους και κουράγιου στη ζωή μας), χρησιμοποιεί τη θρησκεία, για να ζητήσει μεν προστασία για τα παιδιά της, αλλά κατά τ’ άλλα να καθοδηγήσει εκείνη τη ζωή τους κι όχι ο Θεός, στον οποίο κατά βάθος δεν έχει καμία εμπιστοσύνη. Η  έλλειψη ουσιαστικής πίστης στο Θεό μεταδίδεται στα παιδιά της μέσα από την πίστη της στο φόβο (δηλαδή το αντίθετο από την πίστη στο Θεό), όσο κι αν τρέχει την οικογένειά της στις εκκλησίες. Όταν ο Καζάκης λέει ότι έτσι και γινόταν πόλεμος, η πλειοψηφία των Ελλήνων, όχι μόνο δεν θα πέθαιναν για την πατρίδα, αλλά θα έβαζαν ‘μέσο’ (με πρωταγωνίστρια μηχανορράφο την ελληνίδα μάνα συμπληρώνω εγώ), ώστε να έφευγαν όλοι σε άλλες χώρες, πολύ φοβάμαι ότι έχει δίκιο. Για αυτό βρισκόμαστε στο στάδιο της αποδυνάμωσης που είμαστε σήμερα. Λόγω της έλλειψης αληθινής πίστης και παντελούς αδιαφορίας για το κοινό καλό. Αλλά οι ολέθριες συνέπειες αυτών των δύο κακών δεν βασανίζουν μόνο τη χώρα, αλλά πρωτίστως εμάς του ίδιους Όταν το αναγνωρίσουμε αυτό, όταν πια η εναγώνια προστασία του τομαριού μας και η εμμονή με το εγώ μας γίνουν ασφυκτικά βαρετά, τότε ίσως καταφέρουμε να βγούμε από τη φυλακή της εσωστρέφειάς μας και με τη βοήθεια του Θεού, που είναι εξ’ορισμού η πηγή του αλτρουισμού, καταφέρουμε να πιστέψουμε πάλι και να υπερασπιστούμε αξίες και ιδανικά.

2)Να αναζητούμε τηn εσωτερική μας καθοδήγηση: Η φωνή του Θεού μιλά σε όλους μας- όχι μόνο σε κάποια ‘εκλεκτά’  άτομα- σε όποια μορφή εξουσίας κι αν ανήκουν. Ένα σημαντικό τμήμα της προσωπικής, αλλά και εθνικής αποδυνάμωσης είναι η ‘ευκολοπιστία’ μας (suggestibility), δηλαδή η ευκολία με την οποία θεωρούμε κάποιον άλλον άνθρωπο αυθεντία και παίρνουμε όσα λέει κατά γράμμα. Μου κάνει εντύπωση όποτε ρωτώ τους μαθητές μου, «θα πρέπει ένα ενήλικο άτομο να επηρεάζεται από τις γνώμες των άλλων ή όχι;», η απάντηση σχεδόν πάντα είναι «Όχι από τους συνομιλήκους, αλλά να κάνουμε ό,τι μας λένε οι γονείς μας». Και αν οι γονείς κάνουν λάθος; Αν οι γονείς είναι διεφθαρμένοι; Αν οι γονείς τα έχουν κάνει θάλασσα στη δική τους ζωή;  Αυτό φαίνεται δεν παίζει σαν σενάριο, γιατί προφανώς οι Έλληνες γονείς αρέσκονται να παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως αλάνθαστα δόγματα και να ελέγχουν απόλυτα τη ζωή των παιδιών τους μέχρι να πεθάνουν. Δεν μαθαίνουν στα παιδιά να εμπιστεύονται σιγά σιγά τη δική τους εσωτερική πυξίδα, ακόμη κι αν κάποια στιγμή αυτή διαφωνήσει με τη γνώμη των ίδιων. Έτσι όμως τα παιδιά δεν μεγαλώνουν ποτέ. Ανεκπλήρωτα και καταφοβισμένα, γαντζώνονται στα δικά τους παιδιά και ο κύκλος συνεχίζεται. Ένας ακόμη λόγος γιατί είμαστε τόσο αποδυναμωμένοι ως έθνος….

3)Βασικότατο στοιχείο για την προστασία της αυτό-εκτίμησής μας είναι να μην προδίδουμε και να μην πληγώνουμε τους άλλους. Κάθε προδοσία είναι προδοσία εναντίον του εαυτού μας. Νομίζουμε ότι αν έχουμε την αντικειμενική δυνατότητα να την ‘κοπανήσουμε’, χωρίς γκρίνιες ή αντίποινα, τότε θα ξεχαστεί κι εμείς θα συνεχίσουμε τη ζωή μας κι όλα καλά. Δεν είναι έτσι. Η κάθε μας πράξη, θετική ή αρνητική μας κυνηγά σε όλη μας τη ζωή, αποζητώντας την εξισορρόπησή της. Αν ήταν θετική, θα δρέψουμε τους καρπούς της. Αν ήταν αρνητική, επίσης. Ταυτόχρονα όμως, η κάθε μας πράξη επηρεάζει την αίσθηση του αυτοσεβασμού μας και η ζωή είναι πολύ δύσκολη χωρίς αυτοσεβασμό. Στην  καθημερινότητα, έχει μεγάλη σημασία να συγκρατούμε τα νεύρα μας και να μη μας ξεφεύγει εκείνη η δηλητηριώδης κουβεντούλα, που δεν την εννοούμε μεν, αλλά την ξεστομίζουμε και κάνει τη ζημιά της.

4) Να αποζητούμε την σύνδεση και την ειλικρινή επαφή κι επικοινωνία με τους άλλους. Χρειάζεται μεγάλη διάκριση, αλλά υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μπορούμε να εμπιστευτούμε μέρη του εαυτού μας και αυτό είναι η ελπίδα μας. Αν όλοι πια γίνουμε τόσο καχύποπτοι που φοβόμαστε να μιλήσουμε ο ένας στον άλλον κι εκείνοι σε εμάς, τότε είμαστε καταδικασμένοι σε σιωπηλή και μοναχική πνευματική εξαφάνιση. Το ειλικρινές μοίρασμα στις ψυχοθεραπευτικές ομάδες είναι ένα σύγχρονο βήμα για την ανάκτηση αυτής της χαμένης εμπιστοσύνης και σύνδεσης με τους άλλους.

5)Να κατανικήσουμε την έλξη προς το αρνητικό: Να δούμε μέσα μας πότε και γιατί ελκούμαστε σε αρνητικές επιλογές, αρνητικές σκέψεις, αρνητική αισθητική. Το αρνητικό, ο ‘πειρασμός’ όπως αναφέρεται στα πνευματικά κείμενα, είναι σαν το γλυκό νέκταρ που εγκλωβίζει το έντομο. Στην αρχή γλυκαίνεται και ικανοποιεί τη βουλιμία του, όμως παγιδεύεται εκεί για πάντα και αυτό είναι το αργό και βασανιστικό του τέλος. Επιλογές καλούμαστε να κάνουμε συνεχώς σε όλα τα επίπεδα. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει η ανώτερη και η κατώτερη επιλογή. Η φωνή του εγώ συνήθως πετάγεται και μιλάει πρώτη, προσπαθώντας να αναλάβει την πρωτοκαθεδρία και να ‘τρέξει’ τη ζωή μας. Το αρνητικό υπόσχεται άμεσα μεγαλεία, φανταχτερές απολαύσεις και απολαβές, εξουσία και αμοιβές. Σε μια αποθέωση του εγώ, το άτομο παρασυρμένο από τη γλυκιά μυρωδιά, τυφλωμένο από τις υποσχέσεις, εθελοτυφλώντας προς τους κινδύνους, αλλά και κωφεύοντας στην μικρή εσωτερική φωνούλα που του λέει «Περίμενε, για να στα λένε τόσο φανταχτερά, κάτι δεν πάει καλά», το άτομο πέφτει στην παγίδα. Τα προβλήματα είναι για να επιλύονται, όχι για να εξαφανίζονται μονομιάς όπως υπόσχεται ο πειρασμός. Με κολακείες και χειρισμό, ενισχύει στο άτομο την ανάγκη να υπηρετήσει το δικό του εγώ, αλλά και τον ίδιο τον πειρασμό. Ο οποίος φυσικά δεν θα σταματήσει εκεί, αλλά θα ζητήσει κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα μέχρι να του τα πάρει όλα, να τον βάλει να κάνει πράγματα που δεν θα ήθελε ποτέ να κάνει, να διαβρώσει τη ψυχή του  και, εν τέλει να οδηγήσει το άτομο στην απόλυτη εσωτερική εξαθλίωση. ‘Απαξ και γίνει ο πρώτος συμβιβασμός με τον πειρασμό για να εξυπηρετηθεί το ‘εγώ’, μετά θα ζητηθεί κι άλλος κι άλλος κι άλλος. Πολλές φορές τα άτομα αυτά, που παρασύρονται σε όλων των ειδών τους συμβιβασμούς της ακεραιότητά τους για προσωπικό όφελος, είναι αυτά ακριβώς που αναρριχώνται στις δομές εξουσίας. Όχι όλα, αλλά συμβαίνει. Μπορεί να φαίνεται ότι έχουν τεράστια δύναμη, όμως στην πράξη δεν έχουν καμία, γιατί είναι απόλυτα υποταγμένα στις δυνάμεις που τους ελέγχουν. Ακόμη κι όταν δεν το θέλουν, εξαναγκάζονται να κακοποιούν τους άλλους, λαούς ολόκληρους, δημιουργώντας τεράστιο καρμικό χρέος και σιχαίνοντας τους εαυτούς τους. Οι φαινομενικά ισχυροί είναι εσωτερικά απόλυτα ανίσχυροι.

Αυτή είναι η διαφορά με το καλό: δεν υπόσχεται πολλά, αλλά ζητά επίπονη δουλειά κι επιμονή. Όμως σέβεται πάντα την αξιοπρέπεια και την ελευθερία επιλογής του ατόμου, Είναι ο μόνος δρόμος για εσωτερική γαλήνη κι ανακούφιση. Όσο βαθιά κι αν έχουμε προχωρήσει στον αρνητικό δρόμο, υπάρχει πάντα η δυνατότητα επιλογής για μετάνοια κι επιστροφή. Όποιο κι αν είναι το τίμημα που θα πληρώσουμε είναι προτιμότερο από το να συνεχίσουμε στον αρνητικό δρόμο της εσωτερικής καταστροφής. Αναρωτιέμαι κατά πόσον το έχουμε αντιληφθεί αυτό ως έθνος. Γιατί για μεγάλο χρονικό διάστημα, παρασυρθήκαμε στον αρνητικό δρόμο και τη γλύκα του νέκταρ-παγίδα. Παρότι βλέπουμε το αδιέξοδο στο οποίο μας οδηγεί, ένα μεγάλο τμήμα του λαού μας συνεχίζει να οδεύει στον ίδιο δρόμο-άντε με λίγη γκρίνια παραπάνω. Συνεχίζει να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, συνεχίζει να αδιαφορεί πλήρως για το Θεό και τους υπολοίπους, συνεχίζει να  κλέβει το συνάνθρωπο και να ψηφίζει εκείνον που θα τον βολέψει προσωπικά και ας καταστραφεί η χώρα. Ένα άλλο μεγάλο τμήμα όμως έχει ταρακουνηθεί αρκετά ώστε να αμφισβητήσει την πορεία και τις επιλογές του. Ποιο τμήμα θα υπερισχύσει, αυτό θα επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό την πορεία του λαού μας. Τα πιο βασικά στοιχεία  είναι η ανάκτηση της αληθινής πίστης στο Θεό, και το ενδιαφέρον για τους άλλους. Το ‘εγώ να γίνει εμείς’ να μην είναι απλά λογοτεχνική ρήση, αλλά να γίνει και λίγο πράξη στην καθημερινότητα. Αλλιώς θα συνεχίσουμε να χτυπούμε το κεφάλι μας στο ίδιο αδιέξοδο και να επιλέγουμε να ανεχόμαστε αντίστοιχης ποιότητας πολιτικές και πολιτικούς.

Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 26/10/20014

Αγάπη για την πατρίδα


Μακριά από τις πολιτικολογίες, που όσο κι αν έχουν προβάλλει τη δική τους ατζέντα πάνω στην όρο ‘πατρίδα’, δεν μπορούν να τον φθείρουν. «Αγάπη για την πατρίδα»: με τρόπο αγνό, με το συναίσθημα που μόνο εκείνος που έχει γίνει η πατρίδα βίωμα, μέρος του εαυτού του, μπορεί να το καταλάβει. Ή μόνο εκείνος που τη στερήθηκε. Αυτό το νιώθει κανείς πολύ έντονα στην επαρχία. Εκεί γίνεται η πατρίδα, μέρος του εαυτού σου. Όπως μου είπε κάποιος σοφός βοσκός πρόσφατα: ‘Όταν το περπατάς, το ζεις, το αναπνέεις, τότε το αγαπάς το βουνό’. Για αυτό και οι συμπατριώτες μας που εξακολουθούν να μένουν στην επαρχία, στην απόμερη επαρχία, στις ραχούλες, στα βουνά, στα χωριά που ερημώνουν, για αυτό είναι πολύτιμοι σωματοφύλακες της πατρίδας. Γιατί είναι εκεί. Δεν έχουν φύγει, είναι εκεί, πεισματικά, αυτοί οι ηλικιωμένοι που κρατούν Θερμοπύλες, πριν τα ορεινά χωριά αδειάσουν εντελώς…

Ορειβάτισσα εδώ και 20 χρόνια, έχω περπατήσει σχεδόν σε όλα τα βουνά της Ελλάδας .Παντού η ίδια εικόνα στα χωριά. 5-6 ηλικιωμένοι-αν φύγουν από τη ζωή, τι θα απογίνει η ορεινή Ελλάδα; Θα χαθεί η κρίσιμη επαφή, που είναι εκείνη του ανθρώπου που πονάει τον τόπο του με την πανάρχαια αυτή γη. Για αυτό είναι σημαντικό να επιστρέψουν νεότεροι άνθρωποι στα χωριά, πέρα από τη λαϊκίστικη εκδοχή, πέρα από τη γραφικότητα με την οποία παρουσιάζονται εκείνοι ‘που πήραν τα βουνά’. Υπάρχει μεγάλη αλήθεια σε αυτήν την απόφαση, την οποία, πιστεύω όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα αναγκαστούν να πάρουν. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα. Είναι σημαντικό για την αναβίωση του τόπου, αλλά και για την αναβίωση της μνήμης μέσα μας, καθώς η ενέργεια  του τόπου είναι μέρος του εαυτού μας. Πού θα καταλήξει ο καθένας, είναι κι αυτό στο σχέδιο του Θεού. Όπως η ψυχή μας κάνει συμβόλαια, ποιον θα γνωρίσει, ποιον θα παντρευτεί κλπ, έτσι γίνεται και με τον τόπο που θα οδηγηθούμε να κατοικήσουμε-κάποιες φορές απρόσμενα. Όσοι έχουμε επιλέξει να παραμείνουμε στην Ελλάδα, παρά τις αντιξοότητες, όσοι δεν τρέχουμε στη χίμαιρα του εξωτερικού, είναι σημαντικότερο από ποτέ, να θυμηθούμε την ελληνική επαρχία- κι αν η ψυχή μας το λέει, αν έχουμε τη δυνατότητα, τότε  να μείνουμε ή έστω να επισκεπτόμαστε όσο πιο συχνά μπορούμε.  Οι πεζοπορικοί σύλλογοι που περπατούν την Ελλάδα κάθε Σαββατοκύριακο, άντε μαζεύουν 1000 άτομα κάθε ΣΚ. Η Αθήνα έχει 3,5 εκατομμύρια. Είναι πολύ λίγο. Δεν γνωρίζουμε την Ελλάδα. Η αγάπη που θα δώσουμε στη γη, η γνωριμία μαζί της, ο κάθε βράχος με την ατελείωτη προϊστορία που κρύβει, πολλές φορές ιερή, το ότι θα αρχίσουμε να νιώθουμε τη γη και να την αισθανόμαστε, όλα αυτά θα μας αλλάξουν, θα μας αλλοιώσουν με θετικό τρόπο. Θα δούμε την Ελλάδα διαφορετικά- θα είναι πλέον βίωμα, όχι ξερό απομεινάρι μαθήματος ιστορίας ή τίτλος εθνικότητας. Τότε ίσως θα μπορέσουμε να την υπερασπιστούμε καλύτερα, γιατί θα έχει γίνει κομμάτι μας. Δεν είναι να απορεί κανείς που 70% των νέων δηλώνουν διακαώς ότι θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα. Δεν είναι μόνο οι θέσεις εργασίας. Είναι ότι δεν την έχουν νιώσει. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Πατρίδα τους σήμερα είναι το facebook.

Στα χωριά ακούω ότι όταν φύγουν και οι τελευταίοι ντόπιοι ηλικιωμένοι, θα τα γεμίσουν αλλοδαποί. Το ζήτημα της μετανάστευσης έχει ξεσηκώσει ατελείωτες, εμπαθείς συζητήσεις τα τελευταία χρόνια. Από τη μία μεριά, οι ίδιοι οι αγρότες ομολογούν ότι χωρίς τους αλλοδαπούς, δεν θα έβγαινε η παραγωγή. Από την άλλη, ακροδεξιοί φωνάζουν γενικώς κι αορίστως ότι ‘οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές’. Στο ιστολόγιο αυτό έχω εκφράσει επανειλημμένα την αναγκαιότητα για την εξάλειψη του ρατσισμού και την προστασία και το σεβασμό στο άτομο-μετανάστη, που αποτελεί θύμα, αν όχι πιόνι, ενός συστήματος που ίσως δεν είναι τόσο τυχαίο όσο φαίνεται. Στο επίπεδο του  μαζικού χειρισμού μετακίνησης πληθυσμών δεν γνωρίζουμε ποιος διακινεί ποιον, πότε, πού και γιατί. Η μετανάστευση μπορεί να γίνει με τρόπο ισορροπημένο, ώστε να ωφεληθεί και η τοπική οικονομία και οι ίδιοι οι μετανάστες, διατηρώντας τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά του τόπου υποδοχής. Σε πολλές περιοχές τις Ελλάδας έχει επιτευχθεί. Δεν είναι αδύνατον, ούτε δύσκολο. 
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 11/10/2014

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org