Καλά Χριστούγεννα!

 Κάθε χρόνο τέτοια εποχή κυκλοφορούν πολλά άρθρα ψυχολογίας για την αντιμετώπιση της 'κατάθλιψης των Χριστουγέννων', πώς να αντιμετωπίσετε το στρες των γιορτών κλπ. Να πω την αλήθεια, όταν ήμουν άθεη, το αντιμετώπιζα κι εγώ αυτό το πρόβλημα. Τα Χριστούγεννα είναι μια περίοδος που 'πρέπει' να φαίνεσαι χαρούμενος, 'πρέπει' να περνάς καλά, 'πρέπει' να γευματίζεις πλουσιοπάροχα με αγαπημένους ανθρώπους, 'πρέπει' να κάνεις ευχάριστες δραστηριότητες (κατά προτίμηση με κάποιο ταξιδάκι), 'πρέπει' να χαμογελάς αγκαλιάζοντας αγαπημένα πρόσωπα κλπ. Ακόμη και η διοργάνωση των αποδράσεων προκαλούσε στρες. Θυμάμαι,η χειρότερη αγωνία ήταν μην ξεμείνεις μόνος στην Αθήνα, χωρίς να έχεις κανονίσει να κάνεις κάτι την ημέρα των Χριστουγέννων ή της Πρωτοχρονιάς...

Από τότε που ήρθα κοντά στην εκκλησία όμως, όλα αυτά τα άγχη εξαφανίστηκαν. Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή του ερχομού του Χριστού. Όταν πραγματικά το ζεις αυτό το γεγονός μέσα σου, δεν σε ενδιαφέρει τι θα κάνεις ή πού θα είσαι. Γιορτάζεις στην εκκλησία. Αυτό. Είτε είσαι στην Αθήνα, είτε στα βουνά, είτε σε κοσμοπολίτικο χειμερινό θέρετρο, γιορτάζεις τον ερχομό του Χριστού. Είτε είσαι μόνος, είτε με άλλους, γιορτάζεις τον ερχομό του Χριστού. Αν βρεθείς με ανθρώπους που γιορτάζουν κι εκείνοι, έχει καλώς.Αν όχι, οι ψαλμωδίες κι η προσευχή με το κεράκι και πάλι φέρνουν χαρά. Όταν ζεις τον ερχομό του Χριστού δεν σε νοιάζουν ούτε τα δώρα, ούτε τα τραπέζια, ούτε οι συνάξεις, ούτε τα ταξίδια, ούτε καν οι οικογενειακές διαφωνίες. Όλα αυτά τα παρακολουθείς από μια γαλήνια απόσταση. Δεν χρειάζεται καν να περάσεις 'καλά'...Τι θα πει 'καλά'; Ακόμη κι αυτή η φράση χάνει το νόημα της. Είσαι κοντά στον Χριστό. Αυτό. Αυτό είναι το νόημα.

Η εκκλησία μου έλυσε το πρόβλημα, όπως και το πρόβλημα όλων των άλλων γιορτών. Ολόκληρη η χρονιά είναι δομημένη γύρω από την ζωή του Χριστού. Σαν κύκλος,η ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά κάθε χρόνο, όμως ποτέ δεν είναι για σένα ίδια. Ποτέ δεν την βαριέσαι. Είναι πάντα επίκαιρη.Είναι πάντα σχετική με αυτό που ζεις τώρα, εσύ προσωπικά. Ζουν οι Άγιοι, ζει ο Χριστός, ζεις κι εσύ μαζί τους. Τι να αγχωθείς λοιπόν; Για το πώς θα γιορτάσεις; Όπως προκύψει. Αφού η γιορτή είναι μέσα σου και γιορτάζουν κι όλοι οι Άγιοι μαζί σου. Όταν λοιπόν τα Χριστούγεννα ξαναβρίσκουν το νόημα τους, που είναι η γέννηση του Χριστού, τότε αποκτούν ξανά την χαρά που πάντα είχαν, ανεξαρτήτως συνθηκών. Αλλιώς, θα παλεύουμε εσαεί με καταθλίψεις, ψυχαναλύσεις και ψυχοθεραπείες, για να βρούμε την χαρά που χάθηκε...

Μια χαραμάδα χρόνου...

 Πάντα οι βόλτες στο κέντρο της Αθήνας με γέμιζαν νοσταλγία. Παρά την εμφανή εγκατάλειψη σε πολλά σημεία, η αίγλη της εξακολουθεί να εμπνέει. Το παλιό ανακατεμένο με το νέο.... Το μοτοσακό που έβριζε τον 'ταρίφα' μπροστά...μια νεκροφόρα περνά με ένα φέρετρο σε ζελατίνα... μπροστά από την Ακαδημία χαμογελαστοί μαθητές βγάζουν φωτογραφία με σκουφιά Αη-Βασίλη...και στο βάθος ακούγονται συνθήματα 'Χάνονται ζωές με τις αναστολές'. Η Αθήνα σε μια καινούργια, παράξενη εποχή.

Μέσα σε αυτό το τοπίο, μια σταθερά των τελευταίων δεκαετιών, οι άστεγοι. Ήμουν σε μια δράση που τους μοιράζαμε τρόφιμα και υπνόσακους... Κάποιοι από αυτούς, τοξικο-εξαρτημένοι. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η μοναξιά τους. Η μοναξιά, η ασθένεια της εποχής μας, βρίσκει το αποκορύφωμα της στους εξαρτημένους. Αμέσως μετά, αφότου πήρε τα Χριστουγεννιάτικα δώρα, ετοίμαζε χρήση. Δεν άφησε καν αυτό το μικρό παράθυρο, αυτήν την χαραμάδα κενού χρόνου, έστω να χαρεί ένα δώρο. Ή να συνομιλήσει λίγο με τους άλλους, αυτό σου αρέσει, είναι νόστιμο, δοκίμασε από το δικό μου.... Αυτό το μικρό παράθυρο χρόνου, αυτό που ανοίγει λίγο την περιέργεια, τι μπορεί να φέρει το άγνωστο, για δες, ακόμα και δώρα... Ένα δώρο, μια ανάπαυλα, ίσως και ένα σκίρτημα αγάπης από τον Θεό. Όχι. Στον κόσμο της εξάρτησης, δεν υπάρχει καμία χαραμάδα. Δεν υπάρχει κανένα μικρό παράθυρο, ούτε για την χαρά. Ούτε μόνος σου, ούτε με άλλους. Η εξάρτηση τα παίρνει όλα.

Για να μπορέσουμε λίγο να τον καταλάβουμε, ίσως πρέπει να μπούμε λίγο στην θέση του εξαρτημένου, ξεκινώντας από τις μικρές εξαρτήσεις που ήδη έχουμε. Ο μαθητής που μόλις γυρνάει σπίτι και αρπάζει κατευθείαν το τάμπλετ, πριν βγάλει παλτό ή παπούτσια. Η ηλικιωμένη που πέφτει με τα μούτρα στην τηλεόραση. Ο πατέρας που, μετά την εργασία του, τρώει ασυναίσθητα πολύ, γιατί σερφάρει την ώρα που τρώει στο κινητό και χάνει την αίσθηση του χρόνου. Να σκεφτούμε όλα τα κενά παράθυρα, που αποφεύγουμε...και τα προσφέρουμε στην εξάρτηση. Ίσως αυτές οι κενές χαραμάδες χρόνου είναι οι ευκαιρίες για να μπει λίγο φως στην ζωή μας. Όπως ο τοξικοεξαρτημένος που δεν προλάβαινε ούτε να χαρεί το δώρο του. Έτσι κι εμείς. Δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε τα δώρα μας. Ευκαιρίες που χάνουμε κάθε μέρα. Αλλά κάθε μέρα θα συνεχίσουν να μας δίνονται μέχρι να φύγουμε από αυτήν την ζωή. Ας αφήσουμε λίγες χαραμάδες περισσότερες ανοιχτές...

Οι 7 τύποι μοναξιάς και πώς να τους αντιμετωπίσετε

 Υπάρχουν διάφορα είδη μοναξιάς. Γνωρίζοντας το είδος μοναξιάς που μας επηρεάζει περισσότερο, μπορεί να μας βοηθήσει να ανταποκριθούμε πιο αποτελεσματικά. Είναι πρόβλημα όταν περιμένουμε από ένα άτομο να γεμίσει όλα αυτά τα διαφορετικά είδη μοναξιάς. Η αναγνώριση, η αποδοχή και η ανταπόκριση στη μοναξιά θα πρέπει να αποτελεί βασικό στοιχείο της κοινωνικο-συναισθηματικής εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά. Μέρος της επιδημίας εθισμών που βλέπουμε σήμερα, καθώς και η εμμονική εξάρτηση από ρομαντικές  σχέσεις (μερικές φορές οδηγώντας σε ακραίες βιαιοπραγίες) θα μπορούσαν να προληφθούν, αν οι νέοι μπορούν να αναγνωρίσουν τη μοναξιά, να την αποδεχτούν (χωρίς  να την κρίνουν) και να ανταποκριθούν στο κάθε είδος κατάλληλα.

7 τύποι μοναξιάς:

1) Μοναξιά συνθηκών: αυτό είναι το είδος της μοναξιάς που σχετίζεται με κοινωνικές περιστάσεις και καταστάσεις,  όπως παρέα για το βράδυ του Σαββάτου, κατά τη διάρκεια γιορτών, διακοπών ή ταξιδιών. Μπορεί να ικανοποιηθεί πιο εύκολα από άλλα είδη, καθώς δεν απαιτεί βαθύτερη επικοινωνία ή δέσμευση και βασίζεται στο να είναι κάποιος ανοιχτός, φιλικός, να κάνει ερωτήσεις και απλά να βρίσκεται στον κατάλληλο τόπο, όπου είναι κι άλλα άτομα ανοιχτά στην κοινωνικοποίηση. 

2)Μοναξιά και νοιάξιμο: αυτός ο τύπος σχετίζεται με την ανάγκη να έχετε ανθρώπους που νοιάζονται για εσάς, που θα σας αναζητήσουν όταν δεν έχουν νέα σας. Οι άνθρωποι που θα αισθάνονται συμπόνια για εσάς όταν πονάτε, αλλά θα χαρούν επίσης όταν έχετε επιτυχίες. Το νοιάξιμο είναι απαραίτητο συστατικό ενός καλού φίλου και δυσκολότερο να βρεθεί. Χρειάζεται μεγάλη διάκριση για να βρεθούν άνθρωποι που α) έχουν την ποιότητα να φροντίζουν τους άλλους και όχι μόνο να παίρνουν, β) έχουν διαθεσιμότητα για ουσιαστική φιλία στη ζωή τους. Επίσης, για να λάβει κανείς φροντίδα από φίλους πρέπει να είναι ο ίδιος ένας στοργικός φίλος που νοιάζεται.

3) Επικοινωνιακή μοναξιά: αυτός ο τύπος σχετίζεται με την ανταλλαγή αξιών, ιδεών, απόψεων για τη ζωή. Αυτός ο τύπος μοναξιάς μπορεί σήμερα να ικανοποιηθεί πιο εύκολα μέσω της σύνδεσης με ομάδες ομοϊδεατών, που επικεντρώνονται σε έναν κοινό καλό σκοπό. Είτε δια-ζώσης, είτε διαδικτυακά, η ανταλλαγή ιδεών / απόψεων μπορεί να δώσει στο άτομο μια ισχυρή αίσθηση σύνδεσης και μπορεί ακόμη και να εξελιχθεί σε φιλίες. Σε γενικές γραμμές, η συμμετοχή σε ομάδες με τις οποίες μοιραζόμαστε κοινές αξίες, είναι πολύ επιβεβαιωτική και φαίνεται να διαρκεί περισσότερο από άλλους τύπους σύνδεσης.

4) Μοναξιά λόγω έλλειψης τρυφερότητας: σχετίζεται με την έλλειψη σωματικής επαφής και εκφράσεων τρυφερότητας. Πολύ συχνά οι άνθρωποι εμπλέκονται με ακατάλληλους συντρόφους, μόνο και μόνο επειδή  (φαίνεται) να καλύπτουν αυτή την ανάγκη (υπάρχουν άνθρωποι που είναι πολύ έμπειροι στις υπερβολικές, χειριστικές και ψεύτικες εκδηλώσεις τρυφερότητας). Η τυφλή προσπάθεια ικανοποίησης αυτής της ανάγκης μπορεί να οδηγήσει σε επιφανειακές, ακόμη και επιβλαβείς, σχέσεις. Ωστόσο, η ανάγκη για τρυφερότητα μπορεί, σε κάποιο βαθμό, να ικανοποιηθεί μέσω ενός κατοικίδιου ζώου. Χαϊδεύοντας ή αγκαλιάζοντας ένα κατοικίδιο ζώο μπορεί να νιώσει κανείς μεγάλη ανακούφιση και τα κατοικίδια ζώα δεν προδίδουν ποτέ! 

5)Μοναξιά λόγω έλλειψης εκτίμησης: σχετίζεται με την έλλειψη αναγνώρισης,  τιμής ή ακόμη και θαυμασμού, τα οποία για παράδειγμα, μια γυναίκα χρειάζεται από τον σύζυγό της ή ένα παιδί από τους γονείς του. Είναι ένα υγιές μέρος της ναρκισσιστικής ανάγκης για θετική αντανάκλαση της εικόνας μας στον άλλον. Πολλές γυναίκες αισθάνονται στερημένες σε αυτό, αισθάνονται υποτιμημένες, αγνοημένες, περιφρονημένες στις προσωπικές τους σχέσεις. Η απάντηση σε αυτή την ανάγκη είναι η αγάπη του εαυτού. Εσύ είσαι εκείνη που μπορεί να δώσει αυτή την εκτίμηση στον εαυτό σου. Ειδικά για τις γυναίκες, είναι πιο σημαντικό από ποτέ να αποδώσουμε αυτή την τιμή στους εαυτούς μας. Είναι το κλειδί για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Μια γυναίκα που τιμά τον εαυτό της δεν μένει σε κακοποιητικές σχέσεις. 

6) Η μοναξιά ως κοινωνικός κανόνας: Οι περισσότερες κουλτούρες θέτουν ισχυρές προσδοκίες για τη συντροφικότητα, το γάμο, την οικογένεια κ.λπ. Έτσι, για τους μοναχικούς ανθρώπους δεν είναι μόνο η έλλειψη συντροφικότητας, αλλά η απώλεια της κοινωνικής θέσης που την συνοδεύει και συχνά, ο κοινωνικός αποκλεισμός. Είναι σημαντικό όμως να θυμόμαστε ότι οι κοινωνικοί κανόνες πάντα κατακρίνουν. Ακόμη και οι πιο επιτυχημένες οικογένειες θα λαμβάνουν αρνητικά σχόλια πίσω από την πλάτη τους σχετικά με τις ελλείψεις τους. Το κοινωνικό στάτους είναι μια κατασκευή που γίνεται σημαντική, μόνο αν της δώσουμε εμείς σημασία. Οι κοινωνικοί κανόνες είναι το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να μας απασχολεί στην αντιμετώπιση της μοναξιάς.

7) Πνευματική / Υπαρξιακή μοναξιά: είναι η εσωτερική λαχτάρα ότι υπάρχει κάτι περισσότερο στη ζωή από τις ευκαιριακές διασπάσεις προσοχής  μέσω της επιφανειακής διασκέδασης ή εργασιομανίας. Είναι η λαχτάρα για νόημα, έμπνευση και ομορφιά. Είναι η νοσταλγία για κάτι πολύ γλυκό και χαμένο εδώ και καιρό. Ο μόνος τρόπος να καταπραΰνουμε αυτό το είδος μοναξιάς είναι το πνευματικό μονοπάτι. Αυτός ο δρόμος απαιτεί σκληρή δουλειά, καθημερινή εξάσκηση και πολλή επιμονή. Οι καρποί του έρχονται αργά και ελάχιστα, αλλά διαρκούν και έχουν πραγματικά βαθιά επίδραση. Η θεραπεία της πνευματικής μοναξιάς μέσω της επανασύνδεσης μας με τον Θεό επιδρά σε όλους τους τομείς της ζωής μας, συμπεριλαμβανομένων όλων των τύπων μοναξιάς.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 16/12/2021

Lovebombing- το προειδοποιητικό σημάδι κακοποίησης σε μια σχέση

Πολλά έχουν γραφεί για τα προειδοποιητικά σημάδια σε μια κακοποιητική σχέση κι είναι πλέον λίγο ως πολύ γνωστά: η κτητικότητα, η ζήλια, η επιβεβλημένη απομόνωση, σου κρατάει χρήματα, κινητά, δεν σε αφήνει να μιλήσεις με τους δικούς σου, σου κάνει συνέχεια κριτική κλπ.

Το σημάδι όμως που έρχεται πρώτο χρονικά στην αρχή της σχέσης είναι το lovebombing και είναι το πιο ύπουλο. Λειτουργεί σαν την κόλλα που επαναφέρει την γυναίκα πίσω στην σχέση ξανά και ξανά, ενώ οι αναπολήσεις του lovebombing την κάνουν να αμφισβητεί την ίδια την πραγματικότητα...

Lovebombing είναι ο όρος που υποδεικνύει τις ψευδείς, χειριστικές  εκδηλώσεις 'αγάπης', με τις οποίες ο δράστης κυριολεκτικά κατακλύζει την σύντροφό του, ειδικά στην αρχή μιας σχέσης (ή αργότερα, μετά από περιστατικά έντονης κακοποίησης, για να επιστρέψει). Ένας ισορροπημένος σύντροφος, όσο ενθουσιώδης κι αν είναι, δεν κάνει lovebombing.Οι δράστες γνωρίζουν την ευαισθησία των γυναικών στην είσπραξη εκδηλώσεων αγάπης, θαυμασμού, μοναδικότητας και τις εργαλοιοποιούν καταλλήλως. Το κάνουν συνειδητά και βάσει σχεδίου- όχι λόγω υπερβολικού ενθουσιασμού ή αφέλειας. Θυμάμαι μια γυναίκα που μου έλεγε με αφοπλιστική ειλικρίνεια: "Αυτές τις λέξεις, τα "σ' αγαπώ", τα "σε θέλω", τα "σε χρειάζομαι", τις έχω ανάγκη αυτές τις ρημάδες  τις  παλιολέξεις..!" Κι ήταν διατεθειμένη να παραμυθιάζει τον εαυτό της για να τις ακούει κι ας ήξερε ότι ήταν ψέμματα...

Όταν μια γυναίκα ακούει τα "σ' αγαπώ" πολύ νωρίς ή με υπερβολικό τρόπο ή από μη διαθέσιμα/ακατάλληλα άτομα, πρέπει να διερευνήσει αμέσως αν πρόκειται για σημάδι-κόκκινο πανί! Όχι, δεν το αισθάνεται. Όχι, δεν είναι απλά εκδηλωτικός. Όχι δεν θα μπορέσεις να το ελέγξεις. Όταν παρατηρείς υπερβολικά "σ' αγαπώ", πρόσεχε πάρα πολύ.Στην αρχή, η γυναίκα νομίζει ότι δεν θα επηρεαστεί και η κρίση της θα συνεχίσει να είναι ψύχραιμη και αντικειμενική. Όμως αυτά τα υπερβολικά "σ' αγαπώ", είναι σαν το παχύρευστο νέκταρ... Είναι γλυκό και κολλάς κι ας μην το πιστεύεις. Ειδικά στις γυναίκες φαίνεται ότι υπάρχει βιολογική προδιάθεση προσκόλλησης όταν ο άνδρας χρησιμοποιεί ειδικά αυτές τις λέξεις:"σ' αγαπώ", "μου λείπεις", "σε χρειάζομαι'',  "μόνο εσύ υπάρχεις για μένα", "σε θέλω" κλπ. Όλα αυτά λέγονται φυσικά και στις υγιείς σχέσεις. Η διαφορά έγκειται στο πότε ξεκινούν, πόσο συχνά λέγονται κι αν υπάρχει αντιστοιχία με τις πράξεις. Το lovebombing δεν έχει καμία αντιστοιχία με τις πράξεις. Όμως η γυναίκα δεν θέλει να το πιστέψει κι αρχίζει στον εαυτό της τις δικαιολογίες, ώστε να διατηρήσει την φαντασίωση. Γιατί; Γιατί ήδη επέτρεψε στον εαυτό της να πιστέψει το lovebombing ευθύς εξαρχής. 

Ένας σοβαρός σύντροφος δεν κάνει ποτέ lovebombing. Γνωρίζει ότι αυτές οι λέξεις είναι πολύ φορτισμένες και τις χρησιμοποιεί με σεβασμό και επίγνωση, μόνο όταν είναι σίγουρος ότι μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτές.  Όσοι κάνουν lovebombing, το χειρίζονται ως εργαλείο εν γνώσει τους, γνωρίζοντας την γυναικεία ψυχολογία και σίγουρα το έχουν ξανακάνει πολλές φορές στο παρελθόν.

Αλλά σχετικά σημάδια lovebombing  στην  αρχή της σχέσης είναι: Να απαιτεί να τον καλέσεις μόλις φτάσεις σπίτι 'για να δει αν έφτασες καλά' (και σκέφτεσαι 'α, νοιάζεται για μένα')...Να σε παίρνει συνέχεια τηλέφωνο όταν είσαι άρρωστη, έστω κι αν έχεις κάτι ελάχιστο (και πάλι σκέφτεσαι 'α, νοιάζεται για μένα')...Να κάνει υπερβολικές εκδηλώσεις αγάπης, σχεδόν θεατρινισμούς, όπως να πέφτει στα γόνατα, να σου φιλά τα χέρια μπροστά στον κόσμο κλπ (και σκέφτεσαι, ' πραγματικά με θέλει τόσο που δεν μπορεί να το κρύψει'). Κυρίως σου τονίζει πόσο μοναδική είσαι σε σχέση με όλες τις άλλες, χειριζόμενος την συναισθηματική ανάγκη της γυναίκας να είναι ξεχωριστή για κάποιον (και σκέφτεσαι 'επιτέλους, κάποιος είδε πόσο ξεχωριστή είμαι'). Όλα αυτά βέβαια στην αρχή της σχέσης... Άπαξ και καταλάβει ότι έχεις προσκολληθεί συναισθηματικά, δεν του καίγεται καρφί για την υγεία σου (ακόμη κι αν είσαι πολύ σοβαρά άρρωστη). Δεν τον ενδιαφέρει αν έφτασες καλά σπίτι (αρκεί να μην είσαι με άλλον). Οι θεατρινισμοί αντικαθίστανται από ειρωνία, σαρκασμό και υποτίμηση (ή κάνει επίτηδες ότι δεν υπάρχεις όταν έχεις ανάγκη την προσοχή του). Αρχίζει να σε μειώνει,ακόμη και μπροστά στους άλλους. Αρχίζεις να φοβάσαι να του μιλήσεις. Γίνεται εκδικητικός σε οποιαδήποτε διαμαρτυρία σου. Απαιτεί η ζωή σου να περιστρέφεται γύρω από εκείνον. Αν κάνεις κάτι που δεν τον περιλαμβάνει, σε κάνει να το πληρώσεις ακριβά. Αρχίζεις να τον φοβάσαι. Τότε ξέρεις ότι η κακοποίηση έχει ήδη ξεκινήσει. Έχεις κολλήσει όμως άσχημα, γιατί σε έπιασε με το παχύρευστο νέκταρ του lovebombing...

Χρειάζεται ενημέρωση, ειδικά στα νέα κορίτσια, για τους κινδύνους του lovebombing. Η υγιής αγάπη παίρνει χρόνο, χτίζεται σιγά σιγά, δεν προκαλεί φόβο και δεν χρειάζεται μεγαλεπήβολες εκδηλώσεις. Ένας πρόχειρος κανόνας θα μπορούσε να είναι: ο,τιδήποτε ακούς στην αρχή μιας σχέσης που θα μπορούσε να αποτελεί στίχο ερωτικού τραγουδιού, πέταξε το! Πέταξε το! Αν μάλιστα το βλέπεις να γίνεται σε υπερβολικό βαθμό, εξέτασε σοβαρά την περίπτωση να έχεις κόκκινο πανί-lovebombing. Συζήτησε το αμέσως με άλλους που εμπιστεύεσαι! Αν μπορείς, μάθε για το παρελθόν του, γιατί ακριβώς τα ίδια θα έκανε και με άλλες.Τι συνέβη αλήθεια τελικά στις άλλες;... Θέλεις να ξέρεις; Αντέχεις να μάθεις; Δες την πραγματικότητα, κι άφησε την φαντασίωση ότι "εγώ είμαι ξεχωριστή". Δες την πραγματικότητα, όσο είναι ακόμη  νωρίς! Ένας υγιής σύντροφος δεν κάνει lovebombing.Μια υγιής σχέση δεν χρησιμοποιεί lovebombing. Δεν το χρειάζεσαι!

Πρεκατέ Βικτωρία  1/12/21

1 Νοεμβρίου: Αφιέρωμα στον Όσιο Δαβίδ τον εν Ευβοία, έναν πολύ μεγάλο Άγιο...

 

Τραύμα και προσδοκίες

 Πολλά έχουν γραφτεί για την επίδραση του παιδικού τραύματος στη λήψη υποσυνείδητων αποφάσεων και στη διαμόρφωση πυρηνικών πεποιθήσεων. Αυτές οι πεποιθήσεις αναφέρονται κυρίως στην εικόνα που σχηματίζεται για τον εαυτό, τον κόσμο και την αιτία του τραύματος. Αυτές οι πεποιθήσεις μπορεί να είναι, για παράδειγμα: "Εγώ φταίω για την κακοποίηση", "Ο κόσμος είναι επικίνδυνος", "Είμαι κακός". Υπάρχουν όμως  και πεποιθήσεις που διαμορφώνονται σχετικά με το μέλλον, ως τρόπος αντιμετώπισης του τραύματος. Δημιουργούνται ως άμυνα σε ένα καταστροφικό παρόν και ιδεάζονται  την αποκατάσταση του παρόντος μέσω κάποιας μελλοντικής υπόσχεσης. Έτσι, το μέλλον κρατά το κλειδί για την επισκευή ενός ανυπόφορου παρόντος. Για παράδειγμα, ένα κορίτσι που έχασε τους γονείς της, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την οδυνηρή πραγματικότητα, κι έτσι δημιουργεί την ακόλουθη προβολή στο μέλλον: μέσω του δικού της γάμου, θα δημιουργήσει τη δική της οικογένεια και η μελλοντική της οικογένεια θα θεραπεύσει την παρούσα απώλειά της. Μέσα από αυτή τη μελλοντική προσδοκία, ο παρών πόνος της γίνεται υποφερτός, η επίλυσή του παίρνει μια ανάσα αναβολής και δημιουργείται κάποια αίσθηση ελπίδας και νοήματος. Ένα άλλο παράδειγμα: ένα αγόρι αισθάνεται οξεία αίσθηση ντροπής και αναξιότητας λόγω παιδικής κακοποίησης ή γονικής εγκατάλειψης. Θέτει μια μελλοντική υπόσχεση για την επίτευξη μιας επιτυχημένης σταδιοδρομίας για κάποιον ανώτερο σκοπό, π.χ. ιατρική. Η ιδέα της επιτυχίας θα θεραπεύσει τα αισθήματα  αναξιότητας και  κατωτερότητας αποδεικνύοντας στους άλλους (αλλά κυρίως στον εαυτό του) ότι αυτά δεν είναι αλήθεια. Ένα τρίτο παράδειγμα: ένα ιδρυματοποιημένο παιδί, που απορρίφθηκε από τους γονείς της, δίνει μια μελλοντική υπόσχεση ότι η θλίψη και η ζήλια της για τα άλλα παιδιά (που φροντίζονται από τους γονείς τους) θα επουλωθεί όταν η ίδια γεννήσει το δικό της παιδί και το μεγαλώσει με την αγάπη και τη φροντίδα που η ίδια δεν είχε ποτέ. Δημιουργείται έτσι κάποιο νόημα για την ανυπόφορη, ανεξήγητη απώλεια και μια αίσθηση ελπίδας, δικαιοσύνης και σκοπού. Ούτως ή άλλως, τα παιδιά πρέπει να είναι προσανατολισμένο στο μέλλον. Ειδικά, αν τα έχουν κακομεταχειριστεί...

Όμως, μακροπρόθεσμα αυτές οι προσδοκίες μπορούν να προκαλέσουν τεράστια προβλήματα... Ήταν λειτουργικές την εποχή του τραύματος, καθώς δημιούργησαν μια αίσθηση νοήματος, λογικής και ελπίδας. Αλλά γίνονται εντελώς δυσλειτουργικές στην ενηλικίωση, ειδικά όταν το άτομο δεν έχει έλεγχο στην πραγματοποίηση των υποσχέσεων. Τι συμβαίνει λοιπόν όταν οι υποσχέσεις για «αποζημίωση» δεν πραγματοποιούνται; Τι συμβαίνει όταν, όσο σκληρά κι αν προσπαθεί, δεν καταφέρνει να τις υλοποιήσει;

Ο ενήλικας που κακοποιήθηκε ως παιδί εξακολουθεί να συντηρεί στο μυαλό του τον ‘αποζημιωτικό’ χαρακτήρα των προσδοκιών, αν δεν βρει άλλον τρόπο να διαχειριστεί τις απώλειες του παρελθόντος. Τότε, οι συνέπειες της απογοήτευσης μπορεί να είναι καταστροφικές, καθώς τόσο οι τωρινές, όσο και οι προηγούμενες, απώλειες ενεργοποιούνται. Στο πρώτο παράδειγμα, το ορφανό παιδί μπορεί να μην παντρευτεί, ή μπορεί να έχει ένα προδοτικό διαζύγιο. Στη συνέχεια, θα πρέπει να θρηνήσει τόσο για την απώλεια της ενηλικίωσής της, όσο και για την προσδοκία ότι με κάποιο τρόπο η απώλεια της παιδικής ηλικίας θα είχε επιλυθεί μέσω ενός ευτυχούς γάμου. Αν όχι, τότε γιατί συνέβη η απώλεια της παιδικής ηλικίας; Ποιο ήταν το νόημά της; Η αίσθηση μιας, ακόμα και καθυστερημένης, δικαιοσύνης διαλύεται. Και τι γίνεται με όλα τα άλλα πράγματα που παραμέλησε λόγω της προσδοκίας αυτής της «λύσης» του γάμου (για παράδειγμα, μια καριέρα που εγκατέλειψε ή χόμπι που δεν ακολούθησε κλπ). Στο δεύτερο παράδειγμα, τι συμβαίνει αν η επιτυχημένη σταδιοδρομία στην ιατρική δεν συμβεί ποτέ; Οι περισσότεροι ειδικοί στο τραύμα  προέρχονται από εύπορες δυτικές χώρες όπου «όλα είναι δυνατά» και το σύνθημα «κάντε τα όνειρά σας πραγματικότητα» αφθονεί. Ναι, σε ορισμένες χώρες, πράγματι οι ευκαιρίες και η ελευθερία χρήσης τους είναι παντού. Αλλά δεν είναι έτσι η πραγματικότητα στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Η ονειρική καριέρα μπορεί πράγματι να μην είναι δυνατή για τον ενήλικο που ζει σε μια φτωχοσυνοικία και προσπαθεί να επιβιώσει από μέρα σε μέρα. Ή μπορεί να ήταν πραγματική πιθανότητα, όταν το σενάριο διαμορφώθηκε, αλλά δεν είναι πια (π.χ. έχει γίνει πρόσφυγας/φτωχοποιηθεί).  Τι θα γίνει τότε; Προχωρά συντετριμμένος με ακόμα περισσότερη ντροπή, περισσότερη αίσθηση αποτυχίας;  Καταφέρνει να επιλύσει την παιδική αίσθηση της ανεπάρκειας ή επιδεινώνεται με την απώλεια των ονείρων της ενηλικίωσης; Στο τρίτο παράδειγμα, το ιδρυματοποιημένο παιδί που ενηλικιώνεται,  μπορεί να μην είναι σε θέση να αποκτήσει το δικό της παιδί. Μπορεί να αντιμετωπίζει προβλήματα στειρότητας, μπορεί να μην συναντήσει τον κατάλληλο σύζυγο, ή, ακόμη κι αν το αποκτήσει, μπορεί να μην νιώσει την επίλυση που ήλπιζε. Τι θα γίνει τότε; Οι ελπίδες της να αποκαταστήσει τα χαμένα παιδικά της χρόνια έχουν κλονιστεί... Τι συμβαίνει όταν δεν έχει πλέον την ευκαιρία να επισκευάσει την παιδική της ηλικία σύμφωνα με το σενάριο που είχε στο μυαλό της;

Αυτή είναι και η λέξη-κλειδί: σενάριο. Ο ενήλικας έχει ένα σενάριο στο μυαλό του για το πώς πρέπει να εξελιχθεί μια επιτυχημένη θεραπευμένη ζωή. Αλλά πολύ σπάνια τα σενάρια βγαίνουν αληθινά. Το κλειδί είναι να αναγνωρίσουμε το σενάριο για αυτό που είναι, τον σκοπό που εξυπηρετούσε και να το επανεξετάσουμε ως ενδεχομένως ακατάλληλο για το παρόν (εξάλλου, η ιατρική μπορεί να μην είναι ο σωστή επαγγελματική επιλογή για όλους!). Επίσης, να αποδεσμευτούν οι προσδοκίες για το παρόν από το παρελθόν και να βρεθούν εναλλακτικές μέθοδοι ‘αποζημίωσης’ για το τραύμα της παιδικής ηλικίας.

Αυτή είναι μια από τις πιο δύσκολες πτυχές της παιδικής κακοποίησης: όχι μόνο κάποιος χάνει την παιδική του ηλικία, αλλά χάνει ένα σημαντικό μέρος της ενηλικίωσής του προσπαθώντας να αντιμετωπίσει το παρελθόν παιδικό τραύμα. Το παρόν όμως δεν μπορεί να διαμορφωθεί για να αντισταθμίσει το παρελθόν. Υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος, πόροι και μέθοδοι για να αντιμετωπισθούν οι απώλειες από το παρελθόν, κυρίως μέσω της ψυχοθεραπείας. Υπάρχουν άλλες προσεγγίσεις για τις απώλειες του παρόντος. Οι δυο πρέπει να απεμπλακούν μεταξύ τους και ο ενήλικας πρέπει  να έχει την ευελιξία να αντιμετωπίσει το απροσδόκητο, χωρίς να απαιτεί κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Παρόλο που πολλές σύγχρονες έρευνες δείχνουν τις συσχετίσεις μεταξύ παιδικού τραύματος και ενήλικης ζωής, είναι επιζήμιο να σχηματίζονται στερεές, μονόδρομες αιτιάσεις, όπως «η παιδική κακοποίηση κατέστρεψε τον γάμο μου» ή "αν είχα κάνει το δικό μου παιδί, θα είχα ξεπεράσει την εγκατάλειψη των γονιών μου " κλπ.  Αν υπάρχει θρησκευτική πίστη, είναι σημαντικό να μην κατηγορούμε τον Θεό που δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας, αλλά, αντίθετα, να ασκούμαστε στο να βλέπουμε τις απροσδόκητες μορφές καλοσύνης και παρηγοριάς του Θεού, όπως αυτές ξεδιπλώνονται στην κάθε στιγμή. Όσο λιγότερες προσδοκίες υπάρχουν σχετικά με συγκεκριμένα αποτελέσματα στο παρόν, τόσο μεγαλύτερη είναι η ευαισθησία να διακρίνουμε πραγματικές τωρινές ευκαιρίες για θεραπεία, χωρίς να δεσμευόμαστε από δεδομένα αντισταθμιστικά (και συνήθως μη-ρεαλιστικά) σενάρια. 

Πρεκατέ Βικτωρία, 23/10/21, brightplanet.blogspot.gr

Είμαστε έτοιμες να αποχωριστούμε την ομορφιά;...

 Σε μια αφοπλιστικά ειλικρινή ανάρτηση, το πρώην σούπερ μοντέλο Λίντα Εβαντζελίστα ανέφερε ότι οι καλλωπιστικές χειρουργικές επεμβάσεις την έχουν παραμορφώσει και για αυτό έχει σταματήσει τις δημόσιες εμφανίσεις και φωτογραφίες. Σε ηλικία σήμερα 56 ετών ήταν για δεκαετίες η πιο όμορφη κοπέλα στο μόντελινγκ. Θυμάμαι σαν έφηβες την κοιτούσαμε με θαυμασμό. Κι όμως...Τώρα αναφέρει ότι νιώθει 'απέχθεια για τον εαυτό της', για τον τρόπο που έχει αλλάξει η εμφάνιση της... Τελικά, δεκαετίες θαυμασμού δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να χτίσουν πραγματική αποδοχή του εαυτού...Κάθε άλλο.

Μου έφερε ξανά το ερώτημα, με το οποίο έχω ασχοληθεί ξανά, ως ψυχολόγος, τα τελευταία χρόνια...Η ομορφιά κάποια στιγμή θα φύγει ούτως ή άλλως λόγω ηλικίας-πόσο έτοιμες είμαστε να αποχωριστούμε την ομορφιά; Πόσο έτοιμες είμαστε να γίνουμε το ίδιο 'αόρατες' όπως οι γιαγιές που βλέπουμε στην λαϊκή (και μας φαίνονται όλες 'ίδιες'); Πόσο έτοιμες είμαστε να μην λαμβάνουμε πια κομπλιμέντα, θαυμασμό, βλέμματα των άλλων;... 

Αυτό που προτείνω, είναι το πείραμα που ξεκίνησα να κάνω κι εγώ καιρό πριν, δηλαδή δοκίμασε να βγαίνεις χωρίς makeup, χωρίς κοκεταρία, ντυμένη απλά, π.χ. με γυαλιά, αντί για φακούς επαφής, ουδέτερο ντύσιμο, μαλλί απλά χτενισμένο κλπ... Πώς θα ήταν να εκτεθείς έτσι όπως είσαι, χωρίς να ομορφαίνεις την εμφάνιση σου; Όχι να εκτεθείς μόνο στο σούπερ μάρκετ (που δεν σε ενδιαφέρει ούτως ή άλλως!), αλλά να εκτεθείς αφτιασίδωτη σε εκείνους που σε ενδιαφέρουν!! Σε εκείνους που δεν θα ήθελες ποτέ να σε δουν άβαφτη και με σπυράκια!! 

Για εμένα στην αρχή ήταν λίγο δύσκολο... Μετά όμως σιγά σιγά το συνήθισα. Προσωπικά, με βοήθησε πολύ ότι είμαι χρόνια στην πνευματική οδό και η δική μου αφετηρία ήταν η άσκηση για την καταπολέμηση της ανθραπαρέσκειας - πώς δηλαδή να αποσύρεις την επένδυση σου από την γνώμη των άλλων για σένα... (ακριβώς το αντίθετο από αυτό που διδάσκει η σύγχρονη κουλτούρα!). Δεν θα ξεχάσω, όταν, καιρό πριν, ένας φωτισμένος πνευματικός στην εξομολόγηση μου είπε: "Πέρασαν τα χρόνια... δεν περνάει πια η μπογιά μας...πενηντάρισες ή κοντεύεις;" Γέλασα, αλλά μέσα μου κλώτσησα. "Πώς μου μιλάει έτσι", σκέφτηκα. "Απέχω αρκετά πριν τα 50 κι όλοι μου λένε ότι φαίνομαι πολύ λιγότερο". Μετά κατάλαβα ότι μίλησε ορθά... Ήθελε να με βοηθήσει να σπάσω τα υπολείμματα ανθραπαρέσκειας κι ίσως αυτός θα ήταν ένας νέος τρόπος να βλέπω τον εαυτό μου και την ζωή.

Πράγματι, στην πορεία βρίσκει κανείς ότι μπορεί να ζήσει και χωρίς την ομορφιά... Δεν χρειάζεται να αποτελεί το κέντρο της προσοχής, ούτε καν στίγμα της... Δεν χρειάζεται να λαμβάνει κοπλιμέντα, μπορεί απλά να τα προσφέρει στους άλλους... Δεν θα πω χιλιοειπωμένα κλισέ τύπου 'η ομορφιά είναι μέσα μας', 'ομορφιά είναι αυτό που ακτινοβολείς' κλπ κλπ. Απλά ότι είναι μια αλλαγή στον τρόπο σκέψης. Αντί να αποτελείς στόχο παρατήρησης, περνάς λίγο πιο αθόρυβα μέσα από την ζωή και γίνεσαι εσύ ο παρατηρητής... Είναι μια απο-επένδυση σε αυτό που σε έχουν πείσει τόσα χρόνια να λατρεύεις. Είναι εύκολο να γίνει. Χρειάζεται μόνο συστηματική προσπάθεια αλλαγής εστιασμού. Καλύτερα να ξεκινήσει κανείς από νωρίς-πριν αναγκαστεί να το κάνει. Αλλιώς μπορεί να βρεθεί εξ απροόπτου, σε ξαφνική άρνηση, προσπαθώντας να αντιστρέψει το αναπόφευκτο, με υπερβολές σε πλαστικούς χειρουργούς κλπ. Είναι κάτι που αξίζει να αναρωτηθεί η κάθε γυναίκα: πώς θα διαχειριζόμουν την απώλεια ομορφιάς; Κι όμως είναι πιο εύκολο από όσο ακούγεται...

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 24/9/21

Ο ηθικολόγος μέσα μας...

 Άναυδη παρακολουθώ τα σχόλια μίσους από μορφωμένους και 'συνειδητοποιημένους' ανθρώπους για την αναστολή των υγειονομικών:"Οι ασυνείδητοι να πάνε στα σπίτια τους". "Οι ανεμbολίαστοι γιατροί δεν κάνουν για αυτό το επάγγελμα". "Δεν μπορεί να μπαίνουν ανεμbολίαστοι υγειονομικοί στο νοσοκομείο και να σπέρνουν ιούς δεξιά και αριστερά". Μάλιστα. Πέρα από το γεγονός ότι ο ηθικολόγος μέσα μας καταπατά κάθε επιστημονικότητα με τις παραπάνω δηλώσεις, αδιαφορεί για το γεγονός ότι για 12 μήνες προ εμbολίου, ήταν αυτοί ακριβώς οι ανεμbολίαστοι γιατροί, που έσωζαν χιλιάδες από βέβαιο θάνατο, σε συνθήκες απόλυτης εξάντλησης. Βγαίνει τώρα ο ηθικολόγος από μέσα μας και τους κουνάει το δάχτυλο, λες και δεν ξέρουν εκείνοι πώς να προστατέψουν τους ασθενείς τους. Ο ηθικολόγος μέσα μας λατρεύει τα αυθαίρετα άλματα λογικής και ξεχνάει ότι η μετάδοση εμποδίζεται κυρίως από τα μέτρα προστασίας κι όχι τόσο από το εμbόλιο. Ο ηθικολόγος μέσα μας θέλει να πιστεύει ότι οι υγειονομικοί φορούν μάσκες, γυαλιά, σκουφάκι, ποδονάρια κι ολόσωμη στολή, απλά για την μόδα! Ο ηθικολόγος μέσα μας ήταν που έκανε εκπαιδευτικούς τον προηγούμενο Μάϊο να καταλάβουν γραφείο σε σχολείο "μόνο για εμbολιασμένους", όπου πέταξαν τις μάσκες (παρά την αντίθετη οδηγία της κυβέρνησης) κι απαγόρεψαν την είσοδο στους ανεμbολίαστους συναδέλφους τους, ακόμη και με μάσκα. Βλέπεις, ο ηθικολόγος μέσα μας αρέσκεται να είναι στην ανώτερη κατηγορία που αποφασίζει ΕΚΕΊΝΟΣ μέχρι ποιο σημείο θα δώσει 'έλεος' στον ποταπό ανεμbολίαστο. Ο ηθικολόγος μέσα μας απαιτεί να διαλαληθεί δημοσίως ΠΟΙΟΣ έχει τα αντισώματα -παρά το γεγονός ότι τα διαγνωστικά κέντρα δεν σου δίνουν αποτελέσματα αντισωμάτων ούτε για την μάνα σου, λόγω ιατρικού απορρήτου...

Από την αρχή της πανδημίας, είμαι φοβερά σχολαστική με τα μέτρα προστασίας, διπλές μάσκες, συνεχή αλλαγή ρούχων και παπουτσιών, σκασμένα χέρια από αντισηπτικό κλπ. Πράγματι, τα μέτρα με έχουν προστατέψει, παρά το γεγονός ότι έχω βρεθεί επανειλημμένα σε κλειστό χώρο με κρούσματα. Κάποιοι με αποκαλούσαν 'ψυχαναγκαστική' και μου δήλωναν "εμείς είμαστε χαλαροί". Οι 'χαλαροί' λοιπόν κόλλησαν από άλλους 'χαλαρούς' και συνεχίζουν να είναι 'χαλαροί' με τα μέτρα, αλλά, χάριν του εμbολιου, βγαίνει ο ηθικολόγος από μέσα τους και κουνάνε σε όλους τους άλλους το δάχτυλο για κοινωνική ασυνειδησία. Γιατί βλέπεις ο ηθικολόγος δεν θέλει να παιδεύεται με πολλά πολλά. Του αρέσει να νιώθει ότι μόνο με μια απλή ένεση γίνεται ανώτερος από τους άλλους. Του αρέσει να μπορεί να ταπεινώνει έναν γιατρό, που έφαγε τη ζωή του στις σπουδές, ως 'ακατάλληλο για το επάγγελμα'. Του αρέσει να ανήκει σε μια ξεχωριστή κάστα ανθρώπων, για τους οποίους τα προνόμια μιας εμbολιασμένης ζωής συνδέονται ταυτόχρονα και με τον αγιοποιητικό τίτλο του 'κοινωνικά ευσυνείδητου' (κι ας αμελεί συστηματικά να βάλει μάσκα...). Οι πολλάκις επιμορφωμένοι στην εξάλειψη των διακρίσεων και την καταπολέμηση του ρατσισμού χειροκροτούν τώρα χαιρέκακα την απαγόρευση εισόδου των ανεμbολίαστων σε κλειστούς χώρους (τι, ίσα κι όμοια θα είμαστε;)

Δεν θα μου προξενούσε έκπληξη αν οι ίδιοι ηθικολόγοι επικροτούσαν τον εγκλεισμό των ανεμbολίαστων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για λόγους 'δημόσιας υγείας'. Τελικά, όλοι κρύβουμε έναν ηθικολόγο μέσα μας... Ενίοτε, κι έναν φασιστάκο....

Υ.Γ. Ηθικολογία και αίσθημα ανωτερότητας υπάρχει και στις δύο πλευρές κι ευελπιστώ ότι δεν εκφράζουν την πλειοψηφία. Έχω εκπλαγεί όμως από την επικινδυνότητα και την χαιρεκακία απόψεων που ανερυθρίαστα βγαίνουν στην επιφάνεια, όταν χιλιάδες υγειονομικοί πετιούνται στην ανέχεια και την ανεργία...κι από ανθρώπους που δεν το περιμένεις.

Η αξία της καθημερινής, καθαρτικής γραφής

Πολλά έχουν γραφτεί για τη θεραπευτική αξία της καθημερινής γραφής. Συγγραφείς και θεραπευτές, όπως η Julia Cameron και η Anna Runkle και άλλοι, έχουν μιλήσει εκτενώς για τη θεραπευτική τεχνική του να καταγράφεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου σε χαρτί, ελεύθερα, χωρίς λογοκρισία. Σε αυτό το άρθρο, θα μιλήσω για την σημασία να γράφουμε σελίδες που κανείς άλλος δεν έχει την ευκαιρία να δει, δηλαδή σελίδες που γνωρίζουμε εκ των προτέρων θα "καταστραφούν με σεβασμό". «Με σεβασμό» σημαίνει, όχι απλώς να πετιούνται (σε έναν κάδο για παράδειγμα), αλλά να αφήνουν την αίσθηση ότι εξαφανίζουν τις αρνητικές σκέψεις και τα συναισθήματα που εκφράζονται, την αίσθηση ότι  μετασχηματίζονται σε κάτι ακίνδυνο.  Η καθαρτική αξία της καθημερινής γραφής γίνεται εμφανής όταν κάθε μέρα γράφουμε εντελώς ελεύθερα τουλάχιστον μία σελίδα Α4,  αφήνοντας τα πάντα που μας απασχολούν πάνω στο χαρτί και στη συνέχεια, σιγουρευόμαστε ότι δεν θα το δει κανείς άλλος. Είναι σημαντικό να διασφαλιστεί αυτό εκ των προτέρων, γιατί αν γνωρίζουμε  ότι υπάρχει έστω και η ελάχιστη πιθανότητα να διαβαστεί από άλλο ανθρώπινο ον,  οι υποσυνείδητοι αναστολείς θα αυτο-λογοκρίνουν τη γραφή μας. Και είναι ακριβώς αυτές οι αυτολογοκριθείς, μικροσκοπικές λεπτομέρειες που πρέπει να βγουν στην επιφάνεια. Η καθημερινή θεραπευτική γραφή δεν είναι ημερολόγιο, δεν είναι απομνημονεύματα. Στην θεραπευτική γραφή, πρέπει να γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι αυτό το γράψιμο είναι ένας εντελώς ελεύθερος και ασφαλής χώρος για να πούμε ό, τι θέλουμε για οποιονδήποτε ή οτιδήποτε. Εάν κατά τη διάρκεια της γραφής, φτάσουμε σε κάποιο σημαντικό συμπέρασμα,  μπορούμε να κάνουμε νέες ξεχωριστές σημειώσεις  και μετά να καταστρέψουμε τις σελίδες ελεύθερης γραφής. Στην ελεύθερη γραφή, θέλουμε να μπορούμε να εκτονωθούμε στο χαρτί, ακόμη και να πούμε πράγματα που δεν εννοούμε πραγματικά και μετά αυτό το χαρτί να εξαφανιστεί. Οι σελίδες ελεύθερης καθημερινής γραφής είναι μια κατάλληλη πλατφόρμα για αυτή την κάθαρση.

Η καθημερινή γραφή μπορεί να βοηθήσει στην αποκατάσταση της σύνδεσης μεταξύ του εαυτού, του κόσμου (και του Θεού, για όσους από εμάς πιστεύουμε στον Θεό). Η ζωή μπορεί να θεωρηθεί ως ένα ταξίδι με συνεχώς αυξανόμενη ταχύτητα, και η καθημερινή, ειλικρινής γραφή είναι κάτι σαν 'μάρτυρας' σε αυτό το ταξίδι. Όταν το ταξίδι τελειώσει, το μόνο που μένει από το πέρασμά μας είναι τα μαθήματα από το ταξίδι. Αυτά ακριβώς τα μαθήματα εκφράζονται στις καθημερινές σελίδες, έστω κι αν δεν παρουσιάζονται σε λόγια μορφή. Ακόμα κι αν δεν μείνουν για να τα διαβάσει κανείς, μόνο το γεγονός ότι έχουν εκφραστεί συνειδητά σημαίνει ότι έχουν αναδυθεί από την επιφάνεια της ανθρώπινης συνείδησης και μπορούν να συνδεθούν με κάτι ευρύτερο και πιο χρήσιμο. Οι άνθρωποι γύρω μας μπορεί να είναι  εν μέρει μάρτυρες, καθώς γνωρίζουν μόνο κάποια πράγματα από εμάς, που μπορεί να μην είναι εντελώς ακριβή. Οι καθημερινές σελίδες όμως μπορούν να γίνουν ένας πιο συνεπής, πιο συνεχής μάρτυρας. Είναι η συνειδητή μας προσπάθεια να φέρουμε λίγο από τον κρυμμένο εαυτό στην επίγνωση, στο φως της ημέρας. Επειδή γράφουμε την αλήθεια, οι σελίδες μπορεί να είναι μια συνάντηση «μαρτυριών» του ταξιδιού μας στην ζωή.

Συχνά έχουμε αντίσταση να γράφουμε τις καθημερινές σελίδες. Για παράδειγμα, βρίσκουμε το περιεχόμενό τους καταθλιπτικό: Δεν πειράζει, δεν χρειάζεται να τις ξαναδιαβάσουμε, ας το κάνουμε ούτως ή άλλως. Υπάρχουν επίσης κάποιες εισαγωγικές προτάσεις που μπορεί να μας βοηθήσουν.  Μπορούμε να ξεκινήσουμε με κάτι σαν: «Τώρα πιστεύω ότι... Φαίνεται ότι θέλω να... Νιώθω σαν να...» Αυτές οι εισαγωγικές φράσεις δημιουργούν μια νηφάλια απόσταση μεταξύ μας και της σκέψης / επιθυμίας / συναισθήματος. Είναι ενδυναμωτικό να το βλέπεις έτσι, ειδικά όταν προκύπτουν πολύ δυνατά συναισθήματα, όπως π.χ.  οργή, επιθυμία για εκδίκηση. «Νιώθω ότι θέλω να υποφέρεις...». είναι ένας πιο ακριβής τρόπος από ό,τι απλά να καταγράφουμε φαντασιώσεις εκδίκησης (π.χ. "να πάθεις αυτό κι αυτό...." κλπ) ."Νιώθω ότι θέλω"  αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θέλω, ούτε ότι θέλω πάντα... αυτή απόσταση μας βοηθά, χωρίς να λογοκρίνει.  Δεν υπάρχει λογοκρισία στην καθαρτική γραφή, δεν κρίνουμε, δεν αξιολογούμε, όμως αυτές οι εισαγωγικές φράσεις λειτουργούν σαν μια  ευγενική υπενθύμιση ότι είμαστε κάτι μεγαλύτερο από αυτό που γράφουμε.

Ένας άλλος λόγος αποφυγής της γραφής σε καθημερινή βάση είναι η πολυπραγμοσύνη  ή η κούραση. Όμως η αλήθεια της εμπειρίας μας από το ταξίδι της ζωής μας είναι αυτό που μετράει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, περισσότερο από τα καθήκοντα, περισσότερο κι από την ανάπαυση ακόμη. Ας δώσουμε αξία σε αυτήν την εμπειρία, που είναι αποκλειστικά δική μας, δεν είναι σωστή ή λάθος, είναι απλά η δική μας εμπειρία, η δική μας μαρτυρία. Ακόμα κι αν κανείς άλλος δεν την γνωρίζει, ας την εκτιμήσουμε εμείς. Εκφράζοντας την αλήθεια, δεν μπορεί παρά να βοηθηθούμε. Εκθέτοντας όλα όσα είναι ενοχλητικά ή άσχημα μέσα μας, δεν μπορεί παρά να αλλάξουν. Σκοπός είναι να καθαρίσουμε, να φέρουμε στην επιφάνεια, να σχηματίσουμε τις ερωτήσεις. Μόλις σχηματιστούν, δεν μπορούν παρά να απαντηθούν, μερικές φορές με εκπληκτικούς τρόπους.

Βικτόρια Πρεκάτε www.brightplanet.blogspot.gr, 22/8/2021

Αγαπώντας τον εαυτό μας: τα τρία χαρακτηριστικά

 Καθώς όλο και περισσότερες γυναίκες βρίσκονται χωρίς συντρόφους, για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα, η αναζήτηση αυτής της αγάπης γίνεται μια πιεστική προσωπική, αλλά και κοινωνική ανάγκη. Κάποιες φορές είναι η αγάπη του Θεού, την οποία πολλές γυναίκες λαχταρούν να βρουν μέσω της αγάπης  ενός αφοσιωμένου άνδρα. Τα καλά νέα είναι ότι ακόμη κι όταν δεν υπάρχει ο αφοσιωμένος σύντροφος, μπορούμε να έχουμε άμεση πρόσβαση σε αυτήν την αγάπη. Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα ήταν προτιμότερο να λαμβάνουμε μια όψη αυτής της αγάπης από έναν στοργικό, αφοσιωμένο σύντροφο. Εξάλλου αυτός είναι κι ένας λόγος που βρισκόμαστε εδώ στην Γη. Να δώσουμε λίγα κομματάκια από την απέραντη αγάπη του Θεού για εμάς, ο ένας στον άλλον.  Αλλά ακόμη κι αν δεν υπάρχει αυτός ο σύντροφος, δεν είναι το τέλος του κόσμου. Μπορούμε ακόμα να έχουμε πρόσβαση σε αυτή την αγάπη του Θεού από μόνες μας. Το ενδιαφέρον είναι ότι ξέρουμε πώς να το κάνουμε. Το κάνουμε συνέχεια, όταν δίνουμε αυτή την αγάπη σε όσους γύρω μας φροντίζουμε. Είναι θέμα απόφασης να την δώσουμε στους εαυτούς μας.

Αυτή η αγάπη έχει κάποια χαρακτηριστικά. Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι η συνέχεια. Να θυμόμαστε να δίνουμε αυτή την αγάπη στον εαυτό μας. Διαπίστωσα ότι τέσσερις φορές την ημέρα σε προσευχή / περισυλλογή είναι απαραίτητες για να αγγίξουμε αυτή την πνευματική πηγή αγάπης προκειμένου να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας, να αναγνωρίσουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, και να ανταποκριθούμε σε αυτές. Αν και κάθε γυναίκα μπορεί να αποφασίσει για τον εαυτό της ποια συχνότητα της ταιριάζει καλύτερα, χρειάζεται να είναι τακτικά. Το λάθος που κάνουν πολλές γυναίκες είναι ότι θυμούνται τον εαυτό τους σε κάποιο εξαιρετικό γεγονός, π.χ. μια έξοδος για το Σαββατοκύριακο και  ξεχνούν εντελώς τον εαυτό τους όλη την υπόλοιπη εβδομάδα. Έστω και για πέντε λεπτά, τρεις ή τέσσερις φορές την ημέρα, χρειάζεται να μας θυμόμαστε. 

Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτής της αγάπης είναι η προστασία. Ενημερωνόμαστε, ζητάμε βοήθεια, για όλους τους πρακτικούς τρόπους για να επιβιώσουμε σε αυτόν τον κόσμο. Όπως το έθεσε μια πρόσφατα διαζευγμένη γυναίκα, "όταν χώρισα, νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να βγω από το σπίτι μόνη μου, ότι δεν θα μπορούσα να περπατήσω ούτε δυο βήματα". Κι όμως, το έκανε. Λίγο λίγο, έμαθε πώς να εκπληρώνει τις μικρές υποχρεώσεις της καθημερινής ζωής και ότι ήταν πιο προστατευμένη από ό, τι νόμιζε. 

Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι αυτό της τρυφερότητας. Είναι όλες αυτές οι λέξεις που λαχταρούμε να ακούσουμε: "Σ' αγαπώ, μου λείπεις, σημαίνεις τόσα πολλά για μένα» κλπ κλπ. Υπάρχει τόσο έντονη επένδυση σε αυτές τις λέξεις που ορισμένες γυναίκες είναι εντελώς καχύποπτες όταν τις ακούν. Δικαιολογημένα έχουν κερδίσει τον τίτλο ‘παλιολέξεις’.  Μπορούμε όμως να προσπαθήσουμε να πούμε αυτά τα λόγια στους εαυτούς μας. Ή να αφήσουμε τον Θεό να μας δείξει αυτά τα λόγια με τον δικό Του τρόπο. Δεν μετράνε μόνο αν τα πει κάποιος σύντροφος. Μετράνε αν ειπωθούν και από εμάς.

Οι τρεις αρχές: συνέχεια, προστασία, τρυφερότητα. Η αγάπη του Θεού για εμάς σίγουρα πληροί αυτά τα κριτήρια και εναπόκειται σε εμάς να την διεκδικήσουμε. Ακόμα και χωρίς σύντροφο.

Πρεκατέ Βικτωρία, 8/7/2021

Γιατί κάποιες γυναίκες εξιδανικεύουν τους κακοποιητές;

 Το τελευταίο διάστημα, η ειδησεογραφία στην χώρα μας έχει κατακλυστεί από εγκλήματα κατά των γυναικών. Η κατακραυγή είναι γενικευμένη από γυναίκες και άνδρες, όμως μέσα στην συντριπτική πλειοψηφία, υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις γυναικών, που φαίνεται να δικαιολογούν ή ακόμη και να εξιδανικεύουν τον δράστη, σχεδόν 'γοητευμένες' από αυτόν. Πώς εξηγείται αυτή η παράδοξη και πολλές φορές επικίνδυνη 'έλξη'; Η συνεξαρτητική διαταραχή προς κακοποιητικούς συντρόφους είναι μια εξήγηση για την  'γοητεία' που ασκούν εγκληματικές ανδρικές φυσιογνωμίες σε γυναίκες με αυτήν την διαταραχή. Μια χρήσιμη αναφορά θα γίνει σε σχέση με τις γυναίκες που επιλέγουν να συνάψουν ρομαντική σχέση (συνήθως μέσω αλληλογραφίας) με φυλακισμένους δράστες εγκληματικών ενεργειών. Είναι μια πρακτική που συμβαίνει και έχει μελετηθεί αρκετά στις ΗΠΑ, ενώ στην χώρα μας έχουμε δει γράμματα θαυμασμού από γυναίκες σε άνδρες δολοφόνους ή βιαστές, προκαλώντας έκπληξη  και θυμό στην  κοινή γνώμη.Η διαταραχή αυτού του είδους, ανάγεται σε τραύμα της παιδικής ηλικίας στην γυναίκα, το οποίο προσπαθεί υποσυνείδητα να επιδιορθώσει, επιλέγοντας να 'ερωτευτεί' έναν δράστη που της θυμίζει τον δικό της κακοποιητή.Αν καταφέρει να τον αλλάξει, τότε έχει κατάφερε να αντιστρέψει το τραύμα της παιδικής της ηλικίας.

Άτομα με έντονα παραβατική συμπεριφορά συνήθως δεν έχουν εμπειρία από υγιείς, σταθερές, αμφίδρομες σχέσεις. Η συνεξαρτητική γυναίκα θεωρεί ότι θα καταφέρει να "ανοίξει" την καρδιά του παραβατικού ατόμου, ότι θα τον βοηθήσει να "βγάλει τον καλό του εαυτό", με άλλα λόγια ότι θα τον 'αλλάξει' μέσα από την αγάπη της, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε να της δώσει την αγάπη που εκείνη έχει ανάγκη. Η ψευδαίσθηση ότι θα αλλάξει εκείνον που την κακοποιεί/παραμελεί και θα τον μεταμορφώσει σε κάποιον που την αγαπά, βρίσκεται στην ρίζα της συνεξάρτησης. Η γυναίκα αυτή δεν έλκεται από υγιείς άνδρες που θα της προσφέρουν αγάπη χωρίς δράματα και κίνδυνο. Υποσυνείδητα επιθυμεί την μετατροπή της κακοποίησης σε αγάπη, ενώ η συναισθηματική της ανάπτυξη έχει σταματήσει στην τραυματισμένη παιδική της ηλικία. Μέσα από αυτήν την φαντασίωση, το εσωτερικό κακοποιημένο παιδί της συνεξαρτητικής γυναίκας νομίζει ότι μπορεί επιτέλους να ελέγξει το περιβάλλον του και να επιλύσει το τραύμα που το ίδιο δέχθηκε. Αλλάζοντας τον καταδικασμένο δράστη, το εσωτερικό παιδί νομίζει ότι αλλάζει π.χ. τον πατέρα που την κακοποίησε και επιλύει για πάντα την προδοσία που ένιωσε τότε. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει την προσωπικότητα του δράστη που έχει 'ερωτευτεί' και δεν την ενδιαφέρει να την μάθει. Δεν βλέπει καν τον δράστη για αυτό που είναι. Έχει προβάλλει στο πρόσωπό του την δική της ιδέα- φαντασίωση και ο στόχος της είναι μέσα από την αγάπη της, να κατάφερε να αλλάξει αυτή την εικόνα σε κάτι που της είναι πιο ασφαλές. Τότε, επιτέλους, θα μπορέσει να καθησυχάσει το εσωτερικό της παιδί ότι μπορεί να ελέγξει την συμπεριφορά των άλλων ανθρώπων κι ότι 'κέρδισε' με την αξία της την αγάπη κάποιου. Κι όσο πιο 'δύσκολος' είναι αυτός ο κάποιος, τόση μεγαλύτερη αξία έχει η αγάπη του, συνεπώς και η ίδια που την λαμβάνει.

Με τη διαφορά ότι η φαντασίωση δεν γίνεται ποτέ πραγματικότητα. Όπως λέει χαρακτηριστικά η Dr. Margaret Paul, "What you see is what you get", δηλαδή "αυτό που βλέπεις, αυτό θα έχεις". Αν βλέπεις έναν μέθυσο ή βιαστή,  θα έχεις έναν μέθυσο ή βιαστή στην σχέση σου. Δεν θα αλλάξει. Οι συνεξαρτητικές γυναίκες που εξιδανικεύουν έναν κακοποιητή και μάλιστα φυλακισμένο, μπορούν να διατηρούν την φαντασίωση τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, καθώς η σχέση είναι από απόσταση. Δεν εκτίθενται στις καθημερινές τριβές μιας σχέσης, ούτε τους αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας και οι αντιδράσεις του δράστη σε πραγματικές συνθήκες. Η διάσπαρτη "επικοινωνία" μπορεί να είναι μέσα από γράμματα θαυμασμού, στα οποία ανταποκρίνεται ο δράστης, καθώς κι εκείνος, όπως είναι απομονωμένος έχει ανάγκη από αυτόν τον θαυμασμό. Ζουν και οι δύο μια φαντασίωση, κατά κάποιο τρόπο χρησιμοποιώντας ο ένας τον άλλον, για να καλύψουν ο καθένας τις δικές του ανάγκες.

Η απατηλή βάση πάνω στην οποία σχηματίζεται η 'σχέση' καταρρέει, όταν ο δράστης αποφυλακιστεί. Οι περισσότερες σχέσεις τότε διαλύονται, καθώς η γυναίκα έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Πολλοί δράστες, έχοντας συνηθίσει την καθημερινή παρουσία άλλων ατόμων στην φυλακή, νιώθουν αδυσώπητη μοναξιά στον έξω κόσμο και είτε επιδιώκουν την επανασύνδεση με τον κόσμο του εγκλήματος (γιατί μόνο εκεί μπορούν να βρουν παρέα), είτε γίνονται ελεγκτικοί και εγκλωβιστικοί στην σχέση τους, καθώς δεν γνωρίζουν πώς να σχετιστούν υγιώς με άλλο άτομο. Τότε η γυναίκα αντιδρά και σε κάποιες περιπτώσεις, η αποσύνδεση μπορεί να είναι επικίνδυνη. Πράγματι έχουν σημειωθεί φόνοι γυναικών που είχαν σχέση με φυλακισμένους, όταν οι τελευταίοι αποφυλακίστηκαν.

Άλλες φορές η εξιδανίκευση δεν συμβαίνει μέσω σχέσης, αλλά μέσω διαδικτυακής φιλίας, όπου η γυναίκα στέλνει μηνύματα στοργής και καθησυχασμού στον δράστη, σίγουρη ότι αν ακολουθήσει την συμβουλή της, θα βρει τον πραγματικό του εαυτό και θα ανακαλύψει την αληθινή αγάπη (κατά προτίμηση με εκείνην).

Έχοντας αναλύσει την  διαταραχή αυτή, οφείλουμε να τονίσουμε ότι  εμφανίζεται  εξαιρετικά σπάνια με τέτοιο τρόπο. Η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών νιώθει αποτροπιασμό και οργή με τις ενέργειες των δραστών και θα ήταν άδικο να παρουσιάσουμε τις γυναίκες ως κατά κάποιο τρόπο θύματα που έλκονται  από την κακοποίηση.Παρ' όλα αυτά, η  μελέτη του φαινομένου των γυναικών  που κατ' εξακολούθηση συνάπτουν σχέση με φυλακισμένους στις ΗΠΑ, μας δίνει κάποια χρήσιμα εναύσματα αναστοχασμού σχετικά με την  έμφυλη βία γενικότερα. Κατά πόσον αγνοούμε προειδοποιητικά σημάδια ότι κάποιος πιθανός σύντροφος είναι ακατάλληλος; Για ποιο λόγο τα αγνοούμε; Πιστεύουμε ότι θα τον αλλάξουμε; Για ποιον λόγο; Τι επιδιώκουμε να κερδίσουμε από εκείνον; Υπάρχει τρόπος να δώσουμε στον εαυτό μας την αγάπη που ελπίζουμε ότι θα μας δώσει εκείνος; Πώς επηρεάζει το παρελθόν μας την στάση μας; Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι ίδιες για αυτό το παρελθόν; Ποιες είναι οι πεποιθήσεις που μας κρατούν αγκυλωμένες στην κακομεταχείριση; Ότι δεν θα βρούμε τίποτα καλύτερο; Ότι δεν αξίζουμε τίποτα καλύτερο; Ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτόν ή κάποιον άλλον αντίστοιχο με αυτόν; Όση περισσότερη εργασία αυτογνωσίας και αυτο-εκτίμησης κάνει μια γυναίκα, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να εμπλακεί σε ψευδαισθήσεις που μπορεί να της στοιχίσουν πολύ ακριβά.

Πρεκατέ Βικτωρία 28/6/21

Γιατί αναμένεται αύξηση της εγκληματικότητας μετά την άρση των μέτρων

Σύμφωνα με την Σκότλαντ Γιαρντ, η άρση των μέτρων περιορισμού αναμένεται να επιφέρει αύξηση της εγκληματικότητας στην Μεγάλη Βρετανία, καθώς ο πληθυσμός, ειδικά ο νεότερος, ήταν ασφυκτικά περιορισμένος για μεγάλο χρονικό διάστημα κι υπάρχει 'συσσωρευμένη επιθετικότητα' (1). Άλλες μελέτες χρησιμοποιούν την αύξηση της εγκληματικότητας μετά την άρση των μέτρων του 2020 (3) για να προβλέψουν σημαντική αύξηση στην εγκληματικότητα όλων των μορφών το 2021. Στην Μεγάλη Βρετανία έχουν ήδη αυξηθεί οι συμπλοκές μεταξύ ανηλίκων (είχαμε μόλις πρόσφατα και στην Αθήνα πρωτοφανή αιματηρή συμπλοκή μεταξύ ανηλίκων κοριτσιών), καθώς τα άτομα, καταπιεσμένα για μεγάλο χρονικό διάστημα, έχουν ξανά την δυνατότητα να κυκλοφορήσουν ελεύθερα, σε παρέες κλπ, ενώ σημαντικό ρόλο φαίνεται να παίζει και η απελευθέρωση της νυχτερινής ζωής, όπως και η επανεκκίνηση της αγοράς ναρκωτικών.Σε περιοχές με ήδη υψηλή εγκληματικότητα, όπως η Νότια Αφρική, υπήρξε δραστική μείωση κατά την διάρκεια της καραντίνας, όμως η χαλάρωση των μέτρων από το επίπεδο 5 στο επίπεδο 3, έφερε σημαντική αύξηση στις δολοφονίες και τους τραυματισμούς. Σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο της Ν. Αφρικής (2), σημαντικό αίτιο είναι η μεγάλης έκτασης απώλεια θέσεων εργασίας, με αύξηση της ανεργίας που αναμένεται να φτάσει το 12%.Η οικονομική ανασφάλεια, η ανισότητα, η φτωχοποίηση, και η πρόσβαση σε αλκοόλ, ναρκωτικές ουσίες και όπλα, φαίνεται όλα να συνεργούν προς την αύξηση αυτή, παρότι τα μέτρα δεν έχουν πλήρως αρθεί ακόμη. Άλλες μελέτες συνδέουν την εγκληματικότητα με την κινητικότητα του πληθυσμού. Έτσι, οι διαρρήξεις και οι ληστείες μειώθηκαν στην περίοδο της καραντίνας (αλλά αναμένεται να επανέλθουν με την άρση των μέτρων), αυξήθηκε όμως η ενδο-οικογενειακή βία κατά 25%, όπως και το διαδικτυακό έγκλημα (4).Τα πρώτα σημάδια στην χώρα μας, δεν είναι πολύ ενθαρρυντικά. Ελπίζουμε στο Μεγάλο Ελληνικό Καλοκαίρι και στην ικανότητα του να προκαλέσει διάχυση της 'συσσωρευμένης επιθετικότητας', το συντομότερο δυνατόν....

Πηγές:

1)https://www.theguardian.com/uk-news/2021/jun/13/scotland-yard-taskforce-chief-fears-violence-will-rise-as-lockdown-lifted

2)https://issafrica.org/iss-today/lifting-lockdown-a-double-edged-sword-for-public-safety

3)https://www.telegraph.co.uk/news/2021/02/03/knife-crime-surge-prompts-fears-eruption-violence-lockdown-lifted/

4)https://osf.io/preprints/socarxiv/4qzca/

Ενδείξεις κινδύνου γυναικοκτονίας

 Κι ενώ η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί σοκαρισμένη μια ακόμη στυγνή γυναικοκτονία, το ερώτημα είναι πώς μπορούν να αναγνωριστούν τα προειδοποιητικά σημάδια έγκαιρα κι αποτελεσματικά. Προειδοποιητικά σημάδια υπήρχαν και σε αυτήν την περίπτωση - όμως προφανώς δεν αναγνωρίστηκαν ή δεν υπήρχε η δυνατότητα το θύμα να ανταποκριθεί.Η ενδο-οικογενειακή βία περιλαμβάνει μια κλιμακούμενη σειρά γεγονότων και η πείρα δείχνει ότι ποτέ δεν μπορεί να αποκλειστεί η απότομη επιδείνωση σε σημείο που να απειλήσει την ίδια την ζωή. Δύο χρόνια μετά ή 40 χρόνια μετά (μην ξεχνούμε την πρόσφατη γυναικοκτονία της 64χρονης στην Αγία Βαρβάρα από τον σύζυγό της), η απειλή παραμένει. Ποιοί είναι όμως οι παράγοντες εκείνοι που αυξάνουν τις πιθανότητες για άμεσο κίνδυνο στη ζωή της γυναίκας; Σύμφωνα με το National Family and Domestic Violence Bench Book της Αυστραλίας:

1) Η απειλή με χρήση όπλου (μαχαίρι ή άλλο) από τον σύντροφο προς το θύμα εικοσαπλασιάζει τις πιθανότητες γυναικοκτονίας μέσα στο επόμενο έτος (1)

2)Προηγούμενη απόπειρα να πνίξει το θύμα ή να της κλείσει το στόμα.Γυναίκες που έχουν υποστεί μη θανάσιμη πρόκληση ασφυξίας μέσω πνιξίματος από τον σύντροφό τους έχουν 2-7 φορές περισσότερες πιθανότητες να δολοφονηθούν μέσα στο επόμενο έτος σε σχέση με τον μέσο όρο γυναικών. Με άλλα λόγια, δεν  είναι απλά μια κίνηση εκφοβισμού (2)

3)Λεκτικές απειλές ότι θα την σκοτώσει (όχι, δεν είναι λόγια του αέρα)

4)Χρήση βίας από τον δράστη προς τρίτα άτομα ή ζώα

5)Χρήση αλκοόλ ή ναρκωτικών ουσιών από τον σύντροφο

6)Έντονη ζήλια προς το θύμα, εμμονή με το τι κάνει, παρανοϊκού τύπου καχυποψία σχετικά με πιθανές απιστίες, κλπ

7)Αυξανόμενος έλεγχος από τον δράστη στη ζωή του θύματος

8) Όταν η γυναίκα πάει να φύγει από την σχέση ή σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά την φυγή της. Είναι το πιο επικίνδυνο διάστημα για την γυναίκα και για αυτό πρέπει να γίνεται με την παροχή εξειδικευμένης βοήθειας και χωρίς προειδοποίηση προς τον δράστη. Ο δράστης βιώνει έντονο θυμό, απώλεια και ανάγκη για εκδίκηση, σε σημείο που να είναι επικίνδυνο. Έρευνα στην Βικτώρια της Αυστραλίας μεταξύ 2011-2015 έδειξε ότι 80% των γυναικοκτονιών συνέβησαν σε περίοδο κοντά ή κατά την διάρκεια του αποχωρισμού. Η χρονική περίοδος του αποχωρισμού και οι ακόλουθοι τρεις μήνες θεωρούνται περίοδος πολύ υψηλού ρίσκου για την ασφάλεια της γυναίκας που φεύγει. Επίσης είναι περίοδος υψηλού ρίσκου για την ασφάλεια και των παιδιών, ακόμη κι αν δεν είχαν άμεσα υποστεί βία μέχρι εκείνη την στιγμή.(3)

9)Η πιθανότητα οι γυναίκες να υποστούν βία από τον σύντροφο αυξάνεται κατά 230% κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, ενώ το 1/4 των γυναικών θυμάτων ενδο-οικογενειακής βίας θυματοποιήθηκε για πρώτη φορά κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης (4)

10) Ο κίνδυνος γυναικοκτονίας αυξάνεται κατά 250%, αν οι γυναίκες το προηγούμενο έτος είχαν υποστεί παρενοχλητική παρακολούθηση από τους συντρόφους τους ('stalking') (5)

11) Χωρικός περιορισμός του θύματος, αποκλειστική διεκδίκηση του χρόνου της και του κινητού της τηλεφώνου, απαγόρευση πρόσβασης του θύματος σε χρήματα, εργασία, συγγενείς, πηγές βοήθειας

12) Αν η γυναίκα έχει παιδί από προηγούμενο γάμο/σχέση, οι πιθανότητες κακοποίησής της αυξάνονται

13) Αύξηση των περιστατικών βίας υπάρχει και στην περίοδο των δικαστικών διακανονισμών για την επιμέλεια των παιδιών. Η επιμέλεια από τον πατέρα χρησιμοποιείται ως όπλο για την συνέχιση της άσκησης βίας εναντίον της πρώην συντρόφου. Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη  σε σχέση με την αλλαγή του νομοσχεδίου για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, το οποίο μπορεί, σε αυτές τις περιπτώσεις, να χρησιμοποιηθεί από τους δράστες, ώστε να λειτουργήσει διευκολυντικά  για την διαιώνιση της κακοποίησης εναντίον γυναικών και παιδιών (6). Ελπίζουμε το τραγικό γεγονός στα Γλυκά Νερά να σταθεί ως αφορμή για να προκύψουν οι απαραίτητες αλλαγές σε νομικό και θεσμικό πλαίσιο στη χώρα μας, ώστε καμία άλλη γυναίκα να μην βρεθεί ξανά στην θέση του θύματος...

Πηγές

1)Campbell, Jacquelyn, et al, ‘Risk Factors for Femicide in Abusive Relationships: Results from a Multisite Case Control Study’ (2003a) 93(7) American Journal of Public Health 1089.

2)Douglas, Heather and Robin Fitzgerald, ‘Strangulation, Domestic Violence and the Legal Response’ (2014) 36 Sydney Law Review 231

3)Family Violence Related Homicides, 1 January 2011-31 December 2015 

4)Legislative Council Standing Committee on Social Issues, Parliament of New South Wales, Domestic Violence Trends and Issues in NSW (Report No 46, 2012).

5) McFarlane, Judith, Jacquelyn Campbell and Kathy Watson, ‘Intimate Partner Stalking and Femicide: Urgent Implications for Women's Safety’ (2002) 20(1-2) Behavioral Sciences and the Law 51.

6)Wilcox, Karen, ‘Intersection of Family Law and Family and Domestic Violence’ (Thematic Review 2 (reissue), Australian Domestic and Family Violence Clearinghouse, 2012).

7)National Family and Domestic Violence Bench Book,  https://dfvbenchbook.aija.org.au/dynamics-of-domestic-and-family-violence/factors-affecting-risk/

8)https://www.highheelsandabackpack.com/domestic-violence-in-greece/

Νιώθουν ότι τις αγαπούν πρώτα ως έμψυχα όντα...

Ως ψυχολόγος, με ενδιαφέρον στην ενοδ-οικογενειακή βία, έχω μελετήσει αρκετά τις δυναμικές που κρατούν γυναίκες σε  κακοποιητικές ή τουλάχιστον μη- τιμητικές για εκείνες σχέσεις. Όλο και περισσότερο. αναγνωρίζω ότι η σεξουαλική επιθυμία παίζει σημαντικότερο ρόλο από όσο έχει εκτιμηθεί. Οι γυναίκες προσκολούνται στην έντονη ψυχο-ενεργειακή ανταλλαγή που συμβαίνει κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης, ενώ λειτουργεί με πολύ ισχυρό τρόπο η νέα (πολιτισμικά δεδομένη) πεποίθηση ότι όσο πιο επιθυμητή είναι μια γυναίκα, τόση μεγαλύτερη αξία έχει. Παλαιότερα ήταν το στάτους του γάμου και της μητρότητας που έδινε στην γυναίκα πολιτισμική αξία, σήμερα είναι το πόσο σεξουαλικά επιθυμητή είναι από τον ιδανικό της σύντροφο, από πολλούς συντρόφους ή ακόμη κι από έναν οποιονδήποτε σύντροφο, έστω κι αν δεν τον εκτιμά.  Με κάποιο περίεργο τρόπο, ο συνδυασμός της πεποίθησης αυτής με την προσκόλληση στην ηδονή δημιουργούν μέσα από το σεξ έναν ισχυρό μηχανισμό διαφυγής από την πεζή πραγματικότητα προς το υπερβατικό. Μερικές φορές δεν χρειάζεται να είναι καν σωματική εμπειρία- ακόμη και μια φαντασίωση αρκεί. Ακόμη κι αν η φαντασίωση είναι το σεξ με διαφορετικούς συντρόφους ή έναν ιδανικό σύντροφο, είναι μια κρυμμένη προσδοκία μιας υπερβατικής σεξουαλικής εμπειρίας που κρατά πολλές γυναίκες προσκολλημένες σε μια σχέση (ή την φαντασίωσή της). Δυστυχώς, νεαρές γυναίκες θεωρούν δεδομένο ότι αν δεν έχουν διψήφιο (ή/και τριψήφιο) αριθμό ερωτικών συντρόφων, η ζωή τους  και εκείνες, ως γυναίκες, δεν έχουν αξία. Δεν αντιλαμβάνονται την τεράστια σπατάλη ψυχικής ενέργειας, που συμβαίνει σε κάθε σεξουαλική επαφή, ιδιαίτερα όταν αυτή δεν προστατεύεται από ένα κάλυμμα αγάπης και σεβασμού. 

Μέσα από έναν συνδυασμό πλύσης εγκεφάλου από τα ΜΜΕ, το απατηλό παιχνίδι των ορμονών και το κενό μιας πνευματικά άδειας ζωής, πολλές γυναίκες μένουν προσκολλημένες για δεκαετίες στην αναζήτηση μιας μυστικιστικής σεξουαλικής ικανοποίησης που κάπως θα επικυρώσει την ύπαρξή τους. Είναι μια λανθασμένη προσδοκία που αφαιρεί την δύναμη των γυναικών και χάνουν τον προορισμό και τον στόχο τους. Τις οδηγεί να προβάλλουν προς τα έξω μια υστερική εκδοχή της θηλυκότητας, ενώ παραβλέπουν τις πιο ευγενικές, πιο λεπτεπίλεπτες όψεις της θηλυκότητας. Είναι μια πιο γαλήνια, πιο ειρηνική, πιο απαλή ενέργεια που έρχεται με την αληθινή θηλυκότητα, παρά ο μοναδικός στόχος να προκαλέσουν σεξουαλική επιθυμία. Άπαξ και οι γυναίκες νιώσουν αυτήν την  πιο ευγενική, πιο απαλή ενέργεια, νιώθουν ότι λαμβάνουν αγάπη ως έμψυχα όντα πρώτα από όλα και μετά ως γυναίκες. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί μόνο τότε νιώθουν αρκετά 'γεμάτες' για να μοιραστούν αγάπη και να εκπέμψουν πραγματική θηλυκότητα. Η σεξουαλικότητα δεν χρειάζεται να μονοπωλεί την θηλυκότητά τους, ούτε την ύπαρξή τους. Έχουν έτσι περισσότερη δύναμη. Είναι πιο ολοκληρωμένες.

26/5/21

 https://www.change.org/p/cyrpus-government-general-public-remove-boycott-cyprus-eurovision-song?utm_content=cl_sharecopy_28955378_en-US%3A7&recruiter=1205300290&utm_source=share_petition&utm_medium=copylink&utm_campaign=share_petition

Ο τύπος και η ουσία...

Είναι το δεύτερο Πάσχα, όπου η λατρευτική ζωή αλλοιώνεται - φέτος με τη μετάθεση της εορτής της Αναστάσεως το Σάββατο αντί για Κυριακή. Κάποιοι λένε: "Τι 9, τι 12; Σημασία έχει η ουσία κι όχι ο τύπος". Πράγματι. Είναι θέμα ουσίας ότι αλλάζει ξανά το εθιμοτυπικό της πιο σημαντικής γιορτής της Ορθοδοξίας, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος! (Λιγότερος συνωστισμός θα υπάρξει στις 12 από ό,τι στις 9 ή θα μπορούσε η Αναστάσιμη θεία λειτουργία να γίνει την Κυριακή το πρωί). Είναι θέμα ουσίας ότι ο Χριστός αναστήθηκε Κυριακή κι όχι Σάββατο, αυτό λέει και το 'Πιστεύω'. Είναι θέμα ουσίας ότι έχει προκληθεί μεγάλη στεναχώρια στους πιστούς ('δεν μου πάει', λένε πολλοί) και ότι το Μεγάλο Σάββατο μέχρι την λήξη του  είναι ημέρα βαρύτατου πένθους και αυστηρής νηστείας κι όχι για να τρώμε μαγειρίτσα μετά τσιφτετελίου στις 10.30μμ.

Όλα αυτά προκαλούν το θρησκευτικό συναίσθημα- χωρίς κανένα λόγο. Θυμάμαι πέρσι το Πάσχα, που κάποιοι έλεγαν 'δεν πειράζει που έκλεισαν τις εκκλησίες μας, ο Θεός είναι αγάπη, η αγάπη είναι παντού' (...οι λεγόμενοι 'αγαπούληδες'!). Πράγματι, ο Θεός ΕΊΝΑΙ αγάπη, όμως από τη στιγμή που επιλέγεις ένα θρησκευτικό μονοπάτι, οφείλεις να το τιμήσεις με όλα τα 'τυπικά' του κι όχι να κάνεις ό,τι σε βολεύει! Δεν ήταν ανόητοι εκείνοι που δημιούργησαν όλα αυτά τα τυπικά. Έχουν τεράστια σημασία στην πνευματική ζωή, με τρόπο που δεν γίνεται άμεσα αντιληπτός. Στις αρχές, τα ίδια έλεγα κι εγώ: "έλα μωρέ, αλάδωτη νηστεία;...πφφφ, τυπικούρες..." (στην πραγματικότητα βέβαια λιγουρευόμουν τα λαδερά φαγητά...). Μόνο όταν έκανα στην πράξη την αλάδωτη νηστεία, κατάλαβα την σημασία της και την δύναμή της...

Θυμάμαι επίσης πέρσι που δεν επέτρεψαν στον Επιτάφιο να περιφερθει ούτε καν χωρίς πιστούς και δεν άφησαν τους δήμους να μοιράσουν το Άγιο Φως στα σπίτια πόρτα-πόρτα, 'γιατί', λέει, 'θα γινόμασταν Ιταλία'.... Φέτος αποφάσισαν ότι για να μην γίνουμε Ιταλία, καλό θα ήταν να μην έρθει το Άγιο Φως με τιμές αρχηγού κράτους... Δεν γνωρίζω ακριβώς σε τι κατηγορία το κατέταξαν, εμείς όμως ξέρουμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Αρχηγός του σύμπαντος κι ότι η Ορθόδοξη λατρευτική παράδοση χτίστηκε όπως χτίστηκε κατά τη διάρκεια αιώνων. Έχει το λόγο της που χτίστηκε έτσι κι ας θυμόμαστε  ότι 'ουδέν μονιμότερον του προσωρινού'. Κι ότι, όσες 'αγαπούλες' κι αν νιώθουμε μέσα στην καρδιά μας, έχουμε ευθύνη να διατηρήσουμε την Ορθόδοξη λατρευτική παράδοση ως έχει. Αυτή είναι η ουσία. Καλή Ανάσταση!

1/5/2021

Πιστεύω στον Χριστό, γιατί...

Μεγάλωσα σε ένα άθεο περιβάλλον, ήμουν άθεη για πολλά χρόνια. Η πίστη στον Χριστό ήταν μεταγενέστερη συνειδητή επιλογή. Αυτοί είναι κάποιοι από τους λόγους που πίστεψα. Μπορεί η περιγραφή τους να μην είναι θεολογικά ακριβής-δεν είμαι θεολόγος κι ελπίζω να μην σκανδαλίσω. Είναι όμως μια προσπάθεια έκφρασης προσωπικού βιώματος... το βίωμα του πριν και του μετά και  η σύγκρισή τους... 

Πιστεύω στον Χριστό:

Γιατί είναι Εκείνος που εξακολουθεί να νοιάζεσαι για σένα, όταν όλοι σε έχουν ξεχάσει. Ακόμη κι αν Τον έχεις προδώσει πολλές φορές (στο σημείο που να μην αντέχεις τον εαυτό σου), εξακολουθεί να είναι Εκείνος που νοιάζεται για σένα- πάντα.

Γιατί η εικόνα Του είναι η πιο γλυκιά εικόνα. Περνούν όλα όταν κοιτάς στα μάτια Του, όπου βρίσκεται όλη η ελπίδα. 

Γιατί οι πράξεις Του, όταν ήταν εδώ ως άνθρωπος, ήταν οι πιο επαναστατικές, καινοτόμος και θαρραλέες πράξεις. Πάντα διδάσκουν, πάντα σου λένε κάτι καινούριο, όσες φορές κι αν τις έχεις διαβάσει.

Γιατί σου αφήνει την ελευθερία να Τον επιλέξεις συνειδητά-αν θες. Να δεις τη ζωή σου μαζί Του ή χωρίς. Και να επιλέξεις. 

Γιατί αν κοιτάξεις λίγο προσεκτικά, βλέπεις ότι σε έχει 'ξελασπώσει' πολλές φορές-ακόμη κι αν δεν θέλεις να το παραδεχτείς. Πάντα προσπαθεί να σε ξελασπώσει-δεν θες να το παραδεχτείς.

Γιατί είναι Εκείνος που μπορείς να εμπιστευτείς. Κάποιοι λένε ότι δεν εμπιστεύονται κανέναν. Στην πραγματικότητα όμως η εμπιστοσύνη είναι ενέργεια και πάντα κάπου πάει, ακόμη κι όταν δεν συνειδητοποιούμε πού. Κάποιοι εμπιστεύονται την κυβέρνησή τους-όσο κι αν την κατηγορούν. Άλλος εμπιστεύεται κοντινούς του ανθρώπους- ακόμη κι αν τον έχουν απογοητεύσει πολλές φορές. Με κάποιο μαγικό τρόπο θέλουν να πιστεύουν ότι κάποιος κατά βάθος έχει κατά νου το καλό τους. Κι όμως, παρότι ο Ιησούς Χριστός είναι Εκείνος που έχει πάντα κατά νου το καλό μας, εμείς προτιμούμε με μαγικό τρόπο να τοποθετούμε την εμπιστοσύνη μας  συστηματικά αλλού... κι ας μας έχουν προδώσει. Εκείνος, αν Τον εμπιστευτούμε, θα μας πάει στο σωστό μέρος.

Γιατί η βοήθεια Του είναι η μόνη αποτελεσματική βοήθεια. Όταν όλα τα υπόλοιπα αποτυγχάνουν, Εκείνος πετυχαίνει να διορθώσει τη ζημιά.

Γιατί Εκείνος μόνο έχει τη δύναμη να αντισταθεί στο τόσο σκοτάδι του κόσμου σήμερα.

Γιατί Εκείνος κρατά όλη την αγάπη Του για εμάς, όσο περίπλοκες κι αν είναι οι ανάγκες μας, όσο κι αν έχουμε απομακρυνθεί από Εκείνον, διατηρεί την αγάπη Του για εμάς.

Γιατί μυριάδες ασκητές, μοναχοί, άγιοι και μάρτυρες, που πραγματοποίησαν θαυμαστά σημεία και βοήθησαν μυριάδες ανθρώπων, όλοι πίστευαν σε Εκείνον κι όλοι ομολογούσαν Εκείνον ως αλήθεια. Δεν μπορεί να έκαναν όλοι λάθος!

Γιατί απαντά σε όλες τις δύσκολες ερωτήσεις για την ζωή, τον θάνατο, την σύνδεση, τον αποχωρισμό, το νόημα, την αυτάρκεια, την ανάγκη, όλες τις σκληρές ερωτήσεις της ζωής, Εκείνος προσφέρει τις απαντήσεις.

Γιατί σε Εκείνον βρίσκεις τους αγαπημένους που έχασες. Βρίσκεις τους κεκοιμημένους μέσω του Χριστού. Γιατί σε κάθε αγάπη που υπάρχει μεταξύ δυο ανθρώπων, υπάρχει πάντα η σπίθα της αγάπης του Χριστού. Εκείνος ξέρει τι να κάνει να διατηρήσει την αγάπη για πάντα, ξέρει πώς να βοηθήσει τους ανθρώπους να βρουν ο ένας τον άλλον. 

 Γιατί μέσα στην αγάπη Του, αρχίζεις πάλι να νιώθεις ζωντανός. Όταν κάποτε αναρωτιόσουν "Πότε θα ξεκινήσει η ζωή;" Αυτή είναι η στιγμή που ξεκινά η ζωή.

 Γιατί είναι πάντα εκεί, πάντα περιμένει...μέχρι στο σημείο, που μπορεί να Τον θεωρείς πια δεδομένο. Στην άκρη του μυαλού σου νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις τον δύσκολο, ότι μπορεί να Τον καθυστερείς και πάλι θα σε περιμένει. Πράγματι, δεν σε ξεχνά, ό,τι κι αν κάνεις. Όμως εκείνος που υποφέρει μακριά Του, είσαι εσύ. 

Γιατί Εκείνος είναι ο τρόπος να υπάρχει κανείς μέσα στον κόσμο. Όταν αναρωτιέσαι 'τι ήρθα να κάνω εδώ'; Εκείνος είναι η απάντηση. Όταν αφιερώνεις την ημέρα σε Εκείνον, τότε η ημέρα έχει ικανοποίηση και νόημα. Γνωρίζει πώς είναι να είσαι σε ανθρώπινο σώμα, μπορεί να σε διδάξει. 

Γιατί όταν οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση είναι σε κρίση, ζήτησε από τον Χριστό να μπει ανάμεσά σας. Αυτή η 'διαμεσολάβηση' αλλάζει την σχέση. Κατευνάζει τα έντονα συναισθήματα. Φέρνει δικαιοσύνη. Προστατεύει. Φέρνει την αλήθεια στον σκοπό της σχέσης.

Γιατί ο Χριστός έχει άμεση σχέση με την καθημερινή μας ζωή. Δεν είναι για μια άλλη ζωή, ένα άλλο σύμπαν, αλλά για το εδώ και το τώρα. Τον χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ.

Γιατί η αγάπη Του φέρνει ένα γλυκό, γαλήνιο συναίσθημα. Δεν είναι εμμονική, δεν φέρνει ταραχή, αλλά είναι απλή,  ανιδιοτελής και δεν ζητά τίποτα ως αντάλλαγμα  

Γιατί θα σε αποδεχτεί σε όποιο σημείο κι αν βρίσκεσαι. Ακόμη και στο σημείο που νομίζεις ότι έχεις χάσει κάθε ελπίδα χίλιες φορές, ακόμη κι όταν  νομίζεις ότι Τον έχεις προδώσει πέρα από κάθε διόρθωση, από εκείνο το σημείο ξεκινά και σε καθοδηγεί. Δεν περιμένει να βελτιωθείς για να ξεκινήσει να σε βοηθά- αρκεί να το θες. 

 Γιατί είναι ταπεινός. Φέρνει την ταπεινότητα  σε μια εποχή όπου το σημαντικότερο για εμάς είναι να είμαστε καλύτεροι από κάποιον άλλον. 

Γιατί η  συντροφιά Του είναι μόνιμη, σταθερή, ήρεμη, δεν αποτυγχάνει, δεν προδίδει. Μια μόνο χαραμάδα χρειάζεται να ανοίξει κανείς για να νιώσει  την παρουσία Του.

Γιατί, παρά το γεγονός ότι έχουν γραφεί και ειπωθεί άπειρα πράγματα για Εκείνον, το βίωμα Του πάντα παραμένει νέο, αληθινό, σαν να πρωτο-ανακαλύφθηκε μόλις τώρα. Πάντα νέο και πολύ προσωπικό. 

Αυτοί είναι οι λόγοι που πιστεύω στον Χριστό. Αυτό είναι το αποτέλεσμα του βιώματος,  συγκρίνοντας το πριν και το μετά... 

Πάσχα, 2021

Εμπιστοσύνη ή επιβολή;...

 Σχετικά με την πρόσφατη σύλληψη μητέρας που αρνήθηκε να κάνει το παιδί της το self test για την είσοδο στο σχολείο (1): Πράγματι, το σενάριο ότι τα παιδιά θα απαχθούν, θα απομονωθούν σε δομές κι ένα στα τρία θα διασωληνωθεί με τη βία, είναι ακραίο- για κάποιους ίσως παρανοϊκό. Όμως, πριν βιαστούμε να χλεύασουμε, ας δούμε λίγο την γενικότερη εικόνα, ώστε να κατανοήσουμε από πού προέρχονται αυτές τις αντιδράσεις. Αν ανατρέξει κανείς στον νόμο 4682/25-2-20 άρθρο 1, παρ.2 διαβάζει ότι (2): 

"Τα μέτρα αυτά  (σ.σ. για την πρόληψη διάδοσης της νόσου) συνίστανται:
(α) στην υποχρεωτική υποβολή σε κλινικό και εργαστηριακό ιατρικό έλεγχο, υγειονομική παρακολούθηση, εμβολιασμό, φαρμακευτική αγωγή και νοσηλεία προσώπων, για τα οποία υπάρχουν εύλογες υπόνοιες ότι μπορεί να μεταδώσουν άμεσα ή έμμεσα τη νόσο,
(β) στην επιβολή κλινικών και εργαστηριακών ιατρικών ελέγχων, καθώς και μέτρων προληπτικής υγειονομικής παρακολούθησης, εμβολιασμού, φαρμακευτικής αγωγής και προληπτικής νοσηλείας προσώπων που προέρχονται από περιοχές όπου έχει παρατηρηθεί μεγάλη διάδοση της νόσου,
....

(ε) στον προσωρινό περιορισμό προσώπων των περιπτώσεων (α) και (β) υπό συνθήκες που αποτρέπουν την επαφή με τρίτα πρόσωπα, από την οποία θα μπορούσε να προκληθεί μετάδοση της νόσου. Το μέτρο του προσωρινού περιορισμού δύναται να υλοποιείται σε κατάλληλο χώρο νοσοκομείου, υγειονομικής δομής, θεραπευτικού ιδρύματος, σε κατάλληλες δημόσιες ή ιδιωτικές εγκαταστάσεις προσωρινής διαμονής, ή και κατ’ οίκον, ανάλογα με την απόφαση του αρμόδιου κάθε φορά οργάνου,"

Αυτά είναι γραμμένα στο ΦΕΚ. Δεν είναι κάποιο σενάριο επιστημονικής φαντασίας.  Το ΦΕΚ αναφέρεται ξεκάθαρα σε υποχρεωτικό ιατρικό έλεγχο, υποχρεωτική  νοσηλεία ατόμων με 'εύλογες υπόνοιες ότι μπορεί να μεταδώσουν άμεσα ή έμμεσα την νόσο' , δηλαδή εν δυνάμει ολόκληρος ο πληθυσμός. Δεν αναφέρεται συγκεκριμένα σε παιδιά, αλλά δεν τα αποκλείει κιόλας.  Με μία τόσο γενικόλογη (ως προς τις περιπτώσεις εφαρμογής) αλλά σαφή (ως προς την υποχρεωτική επιβολή) διατύπωση του νόμου, δεν αποτελεί έκπληξη ότι κάποια άτομα μπορεί να πανικοβληθούν.

Προσωπικά, χρησιμοποιώ συνέχεια μάσκα και πολύ συχνά τεστ. Τα θεωρώ πολύ χρήσιμα μέτρα πρόληψης και λιγότερο παρεμβατικά ή αμφιλεγόμενα σε σχέση με άλλα μέσα. Παρ΄ όλα αυτά, η υποχρεωτικότητα είναι ένα άλλο ζήτημα. Η υποχρεωτικότητα έχει βρεθεί ότι μειώνει την πιθανότητα να πραγματοποιήσει το κοινωνικό σύνολο αυτό που του επιβάλλουν, ενώ εντείνει την καχυποψία και την ανταγωνιστικότητα μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών ομάδων (2).Ακόμη και στο Ισραήλ, με το μεγαλύτερο ποσοστό εμβολιασθέντων, εγκαταλείφθηκε η ιδέα του υποχρεωτικού εμβολιασμού -αντ' αυτού υιοθετούνται άλλα κίνητρα.(3). Στην Μεγάλη Βρετανία, ούτε η ιδέα του διαβατηρίου ανοσίας έχει γίνει αποδεκτή, παρά μόνο σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, όπως, π.χ. παρακολούθηση συναυλίας (4), ενώ το άνοιγμα των σχολείων έγινε με προαιρετικά τεστ σε προσωπικό και μαθητές (5). Η υποχρεωτικότητα έχει συστηματικά αποφευχθεί από την Βρετανική κυβέρνηση (όπως και από άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις): 'That's not the way we do things in this country' αναφέρθηκε χαρακτηριστικά.  

 

Για να αντιμετωπίσεις μια επιδημική υγειονομική κρίση, θα πρέπει να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του κοινωνικού συνόλου, ώστε να συνεργαστεί. Η εμπιστοσύνη κερδίζεται - δεν επιβάλλετα! Κερδίζεται όταν το κοινωνικό σύνολο βλέπει ότι δημιουργείς υποδομές στον χώρο που πλήττεται άμεσα, όπως τα νοσοκομεία. Κερδίζεται όταν βλέπει συνέπεια και δικαιοσύνη στην εφαρμογή των μέτρων. Κερδίζεται όταν δίνεις εσύ ο ίδιος το καλό παράδειγμα. Σίγουρα πάντως δεν κερδίζεται με αυτόφωρα, συλλήψεις και απαγόρευση αναρτήσεων.

(1)Self tests: Συνελήφθη η μητέρα μαθητή στον Εύοσμο για τις αναρτήσεις | Alfavita

(2)Νόμος 4682/2020 Κύρωση: α) της από 25.2.2020 Π.Ν.Π. «Κατεπείγοντα μέτρα αποφυγής και περιορισμού της διάδοσης κορωνοϊού» (Α΄ 42), β) της από 11.3.2020 Π.Ν.Π. «Κατεπείγοντα μέτρα αντιμετώπισης των αρνητικών συνεπειών της εμφάνισης του κορωνοϊού COVID-19 και της ανάγκης περιορισμού της διάδοσής του» (A΄ 55) και γ) της από 14.3.2020 Π.Ν.Π. «Κατεπείγοντα μέτρα αντιμετώπισης της ανάγκης περιορισμού της διασποράς του κορωνοϊού COVID-19» (Α΄ 64) και άλλες διατάξεις (taxheaven.gr)

(3) https://jamanetwork.com/journals/jama/fullarticle/2777686.

(4)Covid-status certificates could lead to deliberate infections, scientists warn | Coronavirus | The Guardian

(5)Mass testing in schools: Everything you need to know (schoolsweek.co.uk)

Ξεπερνώντας την εγκατάλειψη

Διάβαζα την πρόσφατη δημόσια έκκληση  γυναίκας που εγκαταλείφθηκε ξαφνικά από τον επώνυμο σύζυγό της. Κάποιοι το σχολίασαν με κουτσομπολίστικη διάθεση, αν όχι χαιρεκακία (οι φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν τα ΜΜΕ, κάθε άλλο παρά κολακευτικές ήταν...). Όμως, από τα λεγόμενα της γυναίκας αυτής, αντιλαμβάνεται κανείς ότι  βρίσκεται σε σοκ και ότι βιώνει έντονα το πρώτο στάδιο της απώλειας, που είναι η άρνηση. Δηλώσεις, όπως: 'δεν με νοιάζει αν  υπάρχει τρίτο πρόσωπο...είμαστε μια οικογένεια...αν ενδιαφέρεται για το παιδί του, να γυρίσει στην οικογένεια του, στην γυναίκα του'  ακούγονται σαν απελπισμένες προσπάθειες να διαπραγματευτούν και να αντιστρέψουν μια πραγματικότητα, η οποία είναι αφόρητη για εκείνη που την βιώνει. Ακόμη κι αν κάποιες γυναίκες δεν νιώθουμε ιδιαίτερη συμπάθεια στο έργο του συζύγου της και την γενικότερη προβολή τους  από τα ΜΜΕ, η χαιρεκακία δεν είναι αξιοπρεπής αντίδραση, παρά μόνο η συμπόνια. Από την ιδιότητά μου ως ψυχολόγος, γνωρίζω ότι η πορεία είναι πολύ δύσκολη για μία γυναίκα σε αυτή την ηλικία, όταν έχει δομήσει για δεκαετίες όλες τις όψεις της ζωής της γύρω από έναν άντρα, μέσα από τους ρόλους που εκείνος της προσφέρει (σύζυγος, μητέρα, συνοδός στις κοινωνικές σχέσεις, υποστηρίκτρια και φροντίστρια στο δικό του έργο κλπ). Εκτός από το εσωτερικό τραύμα, υπάρχει και ο κοινωνικός στιγματισμός...  Η ελληνική κοινωνία δεν χαρίζει κάστανα στην μόνη γυναίκα, πόσο μάλλον αν είναι επώνυμη... 

Η μόνη επιλογή τελικά είναι ο σκληρός, επίπονος δρόμος της προσωπικής θεραπείας, της αυτοβελτίωσης, της ανακάλυψης του εαυτού μας και του νοήματος της ζωής μας. Άλλες γυναίκες καλούνται να διαβούν αυτόν τον δρόμο πιο νωρίς στη ζωή τους - κι ίσως είναι πιο τυχερές.... Σε κάποιες, ο δρόμος ανοίγεται σιγά σιγά, ακόμη και μέσα στον γάμο, ενώ σε άλλες, ως  μοναδική λύση ανάγκης, μετά από μια ξαφνική, κατακλυσμική, τραυματική εγκατάλειψη. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν εύκολες, μαγικές συνταγές. Πέρα από το συναισθηματικό και υπαρξιακό τραύμα, κάποιες γυναίκες έχουν να αντιμετωπίσουν ακόμη και προβλήματα οικονομικής επιβίωσης....

Ο χωρισμός από εγκατάλειψη μπορεί να είναι πολύ πιο επώδυνο τραύμα από το πένθος. Στο πένθος, η απώλεια δεν έγινε εκούσια, ενώ η εγκατάλειψη ενέχει το δηλητηριώδες κεντρί της προδοσίας. Ταυτόχρονα, ο κοινωνικός περίγυρος εκδηλώνεται με πολύ μεγαλύτερη συμπόνοια π.χ. σε μια χήρα, παρά σε μια διαζευγμένη. Δυστυχώς ακόμη καλά κρατούν πεποιθήσεις τύπου 'η γυναίκα κρατάει το σπίτι' (άρα εκείνη φταίει αν ο γάμος διαλυθεί!), ενώ συχνά οι άλλες γυναίκες την εγκαταλείπουν,  ακριβώς την στιγμή που χρειάζεται περισσότερο την υποστήριξη τους. Ο λόγος είναι ότι λειτουργούμε βάση πανάρχαιων πολιτισμικών προγραμματισμών, όπου η εγκατάλειψη μιας γυναίκας ενεργοποιεί έναν πρωτόγονο φόβο επιβίωσης σε άλλες γυναίκες, λες και είναι κολλητικό... Είναι ένα μοτίβο που δυστυχώς έχω ακούσει πολλές φορές...

Ψάχνοντας να βρω κάποιο βιβλίο που να αναλύει το τραύμα της εγκατάλειψης/προδοσίας με πιο σύγχρονο τρόπο από ό,τι η κλασσική ανάλυση της απώλειας, ανακάλυψα το έργο της Susan Anderson, δημιουργού του Abandonment net. Η Anderson ισχυρίζεται ότι το τραύμα της εγκατάλειψης από σύζυγο/σύντροφο μπορεί να είναι τόσο ισχυρό που δημιουργεί συμπτώματα μετατραυματικού στρες. Ισχυρίζεται επίσης ότι υπάρχει συγκεκριμένος τύπος ανθρώπων, οι 'εγκαταλειψίες' (abandonners),  οι οποίοι λειτουργούν με αυτό ακριβώς το μοτίβο: δημιουργούν σχέσεις προσκόλλησης με άλλους και μετά εξαφανίζονται, συχνά χωρίς καμία προειδοποίηση ή επικοινωνία. Εγκαταλείπουν με τον πιο σκληρό κι απάνθρωπο τρόπο, χωρίς ίχνος ενοχής. Θεωρούν ότι  οι άλλοι άνθρωποι υπάρχουν μόνο για να ικανοποιούν τις ανάγκες του εγκαταλειψία. Όταν παύσουν πλέον να τις ικανοποιούν ή αν ο εγκαταλειψίας ανακαλύψει αντικαταστάτη,  εγκαταλείπει χωρίς δεύτερη σκέψη το άτομο που μπορεί να έκανε πολλές προσωπικές θυσίες για να είναι δίπλα του. 

Πώς μπορεί μια γυναίκα να διακρίνει έναν εγκαταλειψία; Παρατηρώντας πώς συμπεριφέρεται στους άλλους! Στους γονείς του, στους συγγενείς του, στους συναδέλφους του, στους φίλους του, στους άλλους ανθρώπους γενικότερα. Η μεγαλύτερη πλάνη που τρέφεται σε σημείο ύπνωσης (trance) και κληροδοτείται στις γυναίκες από γενιά σε γενιά είναι ότι 'μπορεί να φέρεται στους άλλους όπως θέλει, σε εμένα όμως θα φερθεί ξεχωριστά, επειδή είμαι η γυναίκα του'... Εθελοτυφλεί για μια ζωή και κάποια στιγμή το παραμύθι τελειώνει!

Στο best seller  της Anderson με τίτλο  'From abandonment to healing' , η συγγραφέας αναλύει τα στάδια της θεραπείας από την εγκατάλειψη: Α) Απόγνωση. Ο πόνος είναι ανυπόφορος, γίνεται σχεδόν σωματικός, και μπορεί να φτάσει μέχρι την αυτοκτονικότητα. Β) Απόσυρση, αδυναμία αντιμετώπισης της καθημερινότητας, θλίψη. Γ) Εσωτερίκευση της απόρριψης: το πιο κρίσιμο στάδιο σε σχέση με την μακρόχρονη θεραπεία. Αν η κατηγορία στραφεί εναντίον του εαυτού, το επόμενο βήμα είναι η κατάθλιψη. Αν η γυναίκα καταφέρει να αποδώσει τις ευθύνες ορθολογικά και να μην ενοχοποιήσει τον εαυτό της, προχωρά στο επόμενο στάδιο. Δ)Οργή.  Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να σημαίνει επιθυμία για εκδίκηση. Είναι σημαντικό η οργή να εκτονωθεί δημιουργικά και να μην 'κολλήσει' η γυναίκα σε αυτό το στάδιο. Ε) Ανάταση. Αν η γυναίκα καταφέρει να ξεπεράσει όλα τα προηγούμενα στάδια, τότε αρχίζει σιγά σιγά να ελευθερώνεται και να ξεκινά μια καινούργια ζωή. Αυτό που χρειάζεται να θυμάται η γυναίκα σε οποιοδήποτε στάδιο αυτού του ταξιδιού είναι ότι κάποια στιγμή το ταξίδι θα τελειώσει-δεν θα πονάει για πάντα. Όσο βρίσκεται μέσα στο πένθος, προβάλλει την απόγνωση στο μέλλον και νομίζει ότι θα πονάει για πάντα.  Όταν όμως ολοκληρωθούν τα στάδια της θεραπείας, ίσως ανακαλύψει ότι δεν πονάει καθόλου, παρά το γεγονός ότι συνεχίζει να είναι μόνη της. Ίσως ανακαλύψει ότι είναι πολύ πιο χαρούμενη και νιώθει λιγότερη μοναξιά, από ό,τι ήταν μαζί του. Αυτό είναι σημαντικό να το γνωρίζουν οι γυναίκες που φοβούνται την μοναξιά, επειδή την εξισώνουν με το πένθος. Όμως η μοναξιά μπορεί να είναι ένα πολύ δημιουργικό κι απελευθερωτικό στάδιο στη ζωή της. Τα στάδια της θεραπείας συνθέτουν ένα ταξίδι αυτο-ανακάλυψης. Όσο επώδυνο κι αν είναι το ταξίδι, αξίζει τον κόπο, γιατί αυτό που θα κερδηθεί, δεν μπορεί να της το πάρει κανείς!

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 26/3/2021

https://www.infowoman.gr/happy-life/sxeseis/i-elliniki-koinonia-den-charizei-kastana-sti-moni-gynaika-poso-mallon-an-einai-eponymi/

Χρόνια πολλά! 25η Μαρτίου 1821-2021

Διπλή εορτή σήμερα, τεράστιας σημασίας...Τα 200 χρόνια της απελευθέρωσης όμως, μας βρίσκουν στην πιο ανελεύθερη κατάσταση των τελευταίων ετών. Ο μόνος εορτασμός που θα επιτραπεί είναι αυτός των ντόπιων και ξένων ηγετών, λες και η γιορτή τους ανήκει αποκλειστικά... Απαγορεύονται άλλες εκδηλώσεις ή συγκεντρώσεις μνήμης λόγω απαγόρευσης συναθροίσεων. Δεν επετράπη ούτε μια σχολική παρέλαση, ούτε καν στα Ψαρά ή στις Σπέτσες, ιστορικά νησιά χωρίς ούτε ένα κρούσμα... Τα παιδιά δεν θα χαρούν με τα σημαιάκια τους και τα τραγουδάκια τους. Πολλά παιδιά του δημοτικού ντύθηκαν τσολιαδάκια την παραμονή στο σπίτι και άνοιξαν την κάμερα της τηλεκπαίδευσης, γιατί μόνο έτσι μπορούν να τα δουν οι άλλοι και να γιορτάσουν λίγο....  Δεν μπορούμε να βγούμε από τα σπίτια μας χωρίς κωδικό και δεν μπορούμε να πάμε στις εκκλησιές μας. Οι ιερείς που λειτούργησαν στην πολύ μεγάλη γιορτή του Ευαγγελισμού, έπρεπε να ελεγχθούν πρώτα ιατρικά με τεστ, αλλιώς δεν θα τους ήταν επιτρεπτό να λειτουργήσουν! (1)

Δεν ξέρω τι θα σκέφτονταν οι ήρωες του '21 για εμάς... Ίσως τους φαίνονταν πολύ παράξενα. Ίσως απογοητεύονταν μαζί μας. Ίσως μας έλεγαν 'Για αυτό δώσαμε όλο εμείς την ζωή μας;' Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε μέσα σε αυτήν την άδικη απώλεια απόδοσης τιμής είναι έστω να ενημερωθούμε. Το διαδίκτυο κατακλύζεται από ενημερωτικό υλικό, βίντεο, παρουσιάσεις, ομιλίες για την Επανάσταση του '21... Τουλάχιστον, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον έγκλειστο χρόνο για να ενισχύσουμε τις γνώσεις μας, και η γνώση είναι δύναμη.... και για όσους από εμάς πιστεύουμε, βέβαια προσευχή...Τι άλλο να πω, οι στιγμές είναι πολύ συγκινητικές...

(1)https://www.vimaorthodoxias.gr/nea/leitoyrgia-ekklision-mono-oi-emvolismenoi-i-arnitikoi-sto-test-stoys-mitropolitikoys-naoys/

Συνέντευξη Πρεκατέ Β. στην κ. Εύα Μαυρογένη (Εrtopen 106,7 fm 22/3/21) 'Βία κατά των Γυναικών'

 https://youtu.be/Fj0kFYqpsVE

Νέα ομιλία: Μεγαλώνοντας κόρες με δεξιότητες αυτοπεποίθησης και αυτοπροστασίας

Ευχαριστώ θερμά τον Δήμο Φαρσάλων και την κ. Θ. Πρεκατέ για την πρόσκληση να πραγματοποιήσω την ομιλία με αφορμή την ημέρα της Γυναίκας, 8/3/2021.

https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=28EXP5A9dTM

Μέχρι το 37ο λεπτό υπάρχουν πολύ ενδιαφέρουσες εισαγωγικές παρουσιάσεις-τοποθετήσεις σχετικά με την Γυναίκα και τη Βία εναντίον των Γυναικών, ενώ από το 37' και μετά είναι η ομιλία μου.

Σχόλια σχετικά με το ελληνικό metoo...

Το ελληνικό metoo ξεκίνησε με την πολύ σημαντική μαρτυρία της Σοφίας Μπεκατώρου, μια μαρτυρία πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα, σε σχέση με την σεξουαλική κακοποίηση στο χώρο του αθλητισμού. Ακολούθησαν πολλές αποκαλύψεις από άλλους χώρους, με αντίστοιχες καταστάσεις ανισορροπίας δύναμης, όπως πανεπιστήμια, θέατρο κλπ. Όσο κουρασμένη ή σοκαρισμένη κι αν είναι η κοινή γνώμη, είναι σημαντικό να συνεχίσουν να βγαίνουν οι αποκαλύψεις στην επιφάνεια, ώστε να σταματήσει αυτό το απόστημα, που κατατρώει τα σωθικά της ελληνικής κοινωνίας. Αν κάποιος δεν αντέχει να ακούει άλλη αλήθεια, ας σταματήσει να ακούει. Μην συκοφαντεί όμως τα θύματα με αστεία επιχειρήματα τύπου 'γιατί τώρα', ενώ στην πραγματικότητα θέλει να διατηρήσει τις προσωπικές του ψευδαισθήσεις.

Λίγο να διαβάσει κανείς αυτές τις καταγγελίες, καταλαβαίνει αμέσως ότι είναι αληθείς. Δεν μπορεί να αναλυθεί κάτι με τόση λεπτομέρεια και τόση έντονη αναφορά στο προσωπικό συναίσθημα. Η μαρτυρία της ίδιας της Μπεκατώρου γίνεται με  αφοπλιστική ειλικρίνεια, χωρίς να προσπαθεί να αποκρύψει την δική της αδυναμία να αντιδράσει. Αυτό το επίπεδο ειλικρίνειας απαιτεί τεράστιο ψυχικό σθένος, ειδικά σε μια κοινωνία, όπου η πλειοψηφία θα βαλθεί να ρίξει το φταίξιμο στο θύμα... Είμαστε ευγνώμονες για το κίνημα που ξεκίνησε η Σ. Μπεκατώρου και το κίνημα αυτό δεν είναι μια ‘μόδα’, όπως απαξιωτικά ειπώθηκε (1). Οι  έρευνες δείχνουν ότι το 65% των γυναικών έχει υποστεί κάποιου είδους σεξουαλική παρενόχληση(2). Στα 5,5 εκατομμύρια γυναικών, αφορά 3 εκατομμύρια γυναίκες τουλάχιστον.. Ποια μόδα λοιπόν; Εξίσου προσβλητικά είναι σχόλια τύπου ‘αυτά είναι θέματα της προσωπικής ζωής του καθενός’. Οι εγκληματικές δραστηριότητες αφορούν το κοινωνικό σύνολο- καμία προσωπική ζωή.

Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι οι αποκαλύψεις συμβαίνουν μόνο με πρωτοβουλία των ίδιων των θυμάτων. Οι αρμόδιες αρχές(όπου υπάρχουν) μέχρι στιγμής είναι εξαιρετικά αργές (αν όχι ανύπαρκτες) στην αντίδρασή τους να διερευνήσουν τις υποθέσεις. Στο εξωτερικό, όταν συμβαίνει κάποια αποκάλυψη, η αστυνομία ΕΝΘΑΡΡΎΝΕΙ ΔΗΜΟΣΙΩΣ όσους έχουν υπάρξει θύματα αντίστοιχης κακοποίησης να προσέλθουν και να καταθέσουν σε ειδικό γραφείο. Αυτό βοηθά πολύ στην διερεύνηση της αλήθειας και αποκαλύπτεται η πλήρης έκταση κι όχι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Εδώ δεν έχει προκύψει κάποια πρωτοβουλία, η οποία πρακτικά να προλαμβάνει, να διαχειρίζεται και να αντιμετωπίζει την σεξουαλική παρενόχληση, όπως π.χ. τηλεφωνικές γραμμές βοήθειας, γραφείο διερεύνησης περιστατικών κλπ. Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα, η σεξουαλική παρενόχληση σε φοιτήτριες από καθηγητές Πανεπιστημίου. Τεράστια μάστιγα, δεκαετίες τώρα... Οι δράστες είναι οι εξαιρέσεις, ανάμεσα σε πολλούς ευσυνείδητους καθηγητές, αλλά με πάρα πολλά θύματα ο καθένας... Αφήνονται ελεύθεροι για δεκαετίες, να εκβιάζουν γενεές φοιτητριών ότι 'δεν θα πάρεις πτυχίο, αν δεν...' Στην Αγγλία όπου σπούδασα, ήταν πάρα πολύ αυστηροί με τέτοια θέματα. Υπήρχαν υπηρεσίες συμβουλευτικής φοιτητών σε κάθε πανεπιστήμιο, όπου εξειδικευμένος σύμβουλος μπορούσε να βοηθήσει με εχεμύθεια σε προβλήματα που προέκυπταν με καθηγητές, διδάσκοντες, επιβλέποντες, διαδικασία μαθημάτων κλπ. Δεν αρκεί ένας απλός ψυχολόγος. Χρειάζεται κάποιος που να γνωρίζει όλα τα διαδικαστικά και νομικά θέματα. Μια τέτοια καταγγελία θα λαμβάνονταν αμέσως πολύ σοβαρά και θα φρόντιζαν να διευθετηθεί άμεσα χωρίς να εκθέσουν το θύμα.. .Δεν αρκούν τα μεγάλα, συναισθηματικά λόγια, τύπου "είμαστε όλοι μαζί σου". Η θεσμοθέτηση αξιόπιστου φορέα εχέμυθης διαχείρισης καταγγελιών σεξουαλικής κακοποίησης και παρενόχλησης είναι η ΑΠΟΔΕΙΞΗ στο αν η Πολιτεία ενδιαφέρεται πραγματικά να σταματήσει την σεξουαλική κακοποίηση ή αν επιθυμεί να συνεχίσει την συγκάλυψη. 

Σχολεία-εκπαιδευτικοί οργανισμοί

Κι ενώ δεν έχει προλάβει να ανοίξει ακόμη ο φάκελος ‘σχολεία’, μόλις μάθαμε ότι εκπαιδευτικός ασελγούσε για πολλά έτη σε ανήλικο μαθητή (3). Οι παιδόφιλοι και οι βιαστές αναζητούν χώρους που μπορούν να έχουν εξουσία πάνω σε ανήλικα ή ευάλωτα θύματα. Συνήθως λειτουργούν συντονισμένα, σε δίκτυα όπου αλληλο-υποστηρίζονται, ώστε να προωθούν θύματα ο ένας στον άλλον και να καλύπτουν ο ένας τον άλλον σε περίπτωση αποκάλυψης. Επιδιώκουν την εξουσία γιατί έτσι μπορούν να συνεχίσουν να θυματοποιούν. Επιδιώκουν την αναγνωρισιμότητα που θα τους κάνει δημοφιλείς κι ελκυστικούς απέναντι σε πιθανά νεαρά θύματα. Επιδιώκουν πρόσβαση σε χώρους που συχνάζουν ευάλωτα άτομα (π.χ. κατασκηνώσεις, αθλητικούς συλλόγους, καλλιτεχνικές σχολές, σχολεία κλπ). Χρησιμοποιώντας πάλι το παράδειγμα της Αγγλίας, σχετικά με τη στελέχωση εκπαιδευτικών δομών,  υπάρχει ειδικό μητρώο ατόμων που αποκλείονται από το να εργαστούν με παιδιά κι είναι πολύ πιο αυστηρό από ένα απλό ποινικό μητρώο. Στο μητρώο αυτό περιλαμβάνονται όσοι έχουν καταγραφεί σε Κοινωνικές Υπηρεσίες ως επικίνδυνοι για παιδιά, από όσους έχει αφαιρεθεί επιμέλεια παιδιών ή το δικαίωμα να γίνουν ανάδοχοι γονείς   (για λόγους προστασίας του παιδιού).  Είμαστε διατεθειμένοι να εφαρμόσουμε κάτι τέτοιο ή τα δικαιώματα των ενηλίκων υπερέχουν της προστασίας των παιδιών; Είναι π.χ. δυνατόν να επιτρέπεται σε χρήστη παιδικής πορνογραφίας να εργάζεται με παιδιά;

Χρειάζεται επίσης συγκεκριμένος κώδικας δεοντολογίας στην αλληλεπίδραση με παιδιά σε οποιοδήποτε εκπαιδευτικό ή προνοιακό πλαίσιο . Ο κώδικας προστατεύει τα παιδιά, αλλά και τον κλάδο των εκπαιδευτικών/φροντιστών  από επιτήδειους που θέλουν να χρησιμοποιήσουν την ειδικότητα για άλλους λόγους.  Για παράδειγμα, στην Αγγλία απαγορεύεται αυστηρά σε άτομα που εργάζονται με ανήλικους να έχουν προσωπικές επαφές μέσω κοινωνικών δικτύων. Αν κάποιος μαθητής επιδιώξει να συνδεθεί με εκπαιδευτικό μέσω κοινωνικών δικτύων στο Διαδίκτυο, π.χ. μέσω μηνυμάτων messenger,  τότε ο εκπαιδευτικός πρέπει να αρνηθεί και να εξηγήσει στο παιδί τους λόγους. Έτσι τα παιδιά μαθαίνουν ότι και οι εκπαιδευτικοί έχουν όρια στις σχέσεις μαζί τους και θα μπορέσουν πιο εύκολα να προστατέψουν τον εαυτό τους, αν συναντήσουν κάποιον επιτήδειο. Οι εκπαιδευτικοί δεν θα πρέπει να δείχνουν στα παιδιά ή να προβάλλουν με κανένα τρόπο το προφίλ τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ούτε να επιτρέπουν στους μαθητές να μοιράζονται τα δικά τους προφίλ στην τάξη. Αυτός ο κανόνας ισχύει  κατά τη διάρκεια της σχολικού έτους, αλλά και μετά (όταν πλέον έχει τερματιστεί η εκπαιδευτική σχέση, αλλά ο μαθητής εξακολουθεί να είναι ανήλικος). 

Άλλοι κανόνες δεοντολογίας είναι ότι δεν επιτρέπεται να βρίσκεται μόνος εκπαιδευτικός στην τάξη με παιδί με την πόρτα κλειστή. Οποιαδήποτε εργασία πρέπει να γίνεται με ανοιχτές πόρτες, και παρουσία άλλων. Επίσης δεν επιτρέπεται το άγγιγμα, γιατί δυστυχώς οι λίγοι επιτήδειοι θα χρησιμοποιήσουν το αθώο άγγιγμα για να προχωρήσουν σε κάτι άλλο. Αυτό το πλαίσιο αποτρέπει τις κακοποιητικές συμπεριφορές, αλλά και τις τυχόν ψευδείς καταγγελίες. Είμαστε διατεθειμένοι να εφαρμόσουμε κάποιες λεπτομερείς αλλά σημαντικές οδηγίες στην πράξη; Είμαστε διατεθειμένοι να αυστηροποιήσουμε κάποιες όψεις της εργασίας μας για χάρη της προστασίας των παιδιών; Ή θέλουμε μόνο να γενικολογούμε με ευχές τύπου 'να σπάσει η σιωπή';  Όταν ακούμε έναν βιαστή- προπονητή να λέει ότι 'το 11χρονο κορίτσι με κοίταξε λάγνα κι ένιωσα έλξη'- κι αυτός ο  άνθρωπος είχε  ελεύθερη πρόσβαση σε παιδιά για μια δεκαετία (με καθαρότατο ποινικό μητρώο), τότε ίσως κατανοήσουμε την αναγκαιότητα να αυστηροποιηθεί το πλαίσιο αλληλεπίδρασης εκπαιδευτικού-παιδιού. Δεν ζημιώνεται η εκπαιδευτική σχέση, αν ισχύουν κάποιοι κανόνες στα όρια της σχέσης. Δεν ζημιώνεται η εκπαιδευτική σχέση αν ο προπονητής ΔΕΝ είχε το κινητό τηλέφωνο της 11χρονης, μέσα από το οποίο κανόνιζε να την συναντήσει. Δεν ζημιώνεται η εκπαιδευτική σχέση αν είχε απαγορευτεί να βρίσκονται ο εκπαιδευτικός με το ανήλικο ΜΟΝΟΙ. Αν ίσχυαν τέτοια μέτρα, το κορίτσι αυτό, αλλά και πολλά άλλα παιδιά, πιθανόν να είχαν προστατευτεί.  

Επίσης πολύ έχει συζητηθεί η αποσιώπηση. Αποσιώπηση από τα θύματα, αποσιώπηση από τους (πολλούς) παρατηρητές. Όμως η ‘αποσιώπηση’ δεν ήταν πάντα τόσο σιωπηλή… Πολλές φορές, άνθρωποι μίλησαν, απλά αγνοήθηκαν… Στην υπόθεση Λιγνάδη, οι ένοικοι κατήγγειλαν στην αστυνομία ότι έβλεπαν 13χρονα από βαλκανικές χώρες να τα φέρνουν καθημερινά στο σπίτι του, άκουγαν φωνές και κλάματα από τα παιδιά (4), αλλά τελικά χρεώθηκε μόνο η 'κατανάλωση αλκοόλ από ανήλικους'(!) και η αστυνομική έρευνα σταμάτησε! Ξεπερνώντας πλέον την παρενόχληση, πρόσωπα ' υψηλού προφίλ' φαίνεται να εμπλέκονται σε διεθνή κυκλώματα παιδικού trafficking, αλλά κανείς δεν θέλει να ξέρει (5). Όταν θάβονται τόσο σοβαρές καταγγελίες και σταματούν έρευνες, για ποια αποσιώπηση μιλάμε... Ποιος θα τολμήσει να κατηγορήσει τα θύματα; Είναι αδιανόητο να σκεφτεί κανείς πόσες παιδικές ψυχές βεβηλώθηκαν, πόσες ζωές καταστράφηκαν από τον εθισμό ενός διεστραμμένου... Εκτός κι αν δεν μας νοιάζει επειδή τα παιδιά αυτά είναι  αλβανάκια και ρουμανάκια κι όχι δικά μας παιδιά.. Λες και οι δικές τους ψυχές δεν μετράνε... 

Γιατί ο καλλιτεχνικός χώρος;

Ένα άλλο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί μονοπωλούν το ενδιαφέρον τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο του θεάτρου. Ίσως γιατί δεν έχει ανοίξει ακόμη ο φάκελος 'τραγούδι'. Ή ο φάκελος 'τηλεόραση'. Ή ο φάκελος  'σχολεία'. Ή ο φάκελος 'ιδρύματα'... Γιατί όμως πρόλαβε ο καλλιτεχνικός χώρος; Ένας λόγος μπορεί να είναι η αναγνωρισιμότητα. Άλλο να καταγγείλει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια γνωστή ηθοποιός τον σκηνοθέτη της κι άλλο η κυρία Ρούλα το αφεντικό της στο σούπερ μάρκετ. Γιατί αν η κυρία Ρούλα καταγγείλει το αφεντικό της, την άλλη μέρα δεν θα έχει δουλειά, θα έχει όμως μια ωραιότατη μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση στην πλάτη της. Υπάρχουν χιλιάδες κυρίες Ρούλες, που ακούν αυτή τη στιγμή όσα βγαίνουν στην τηλεόραση, δαγκώνουν τα χείλια τους και σιωπούν. Ποια η πρόνοια του κράτους για την πρόληψη της σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας; Καμία.

Ένας τρίτος λόγος που φαίνεται να πρωτοστατεί αυτή την στιγμή ο καλλιτεχνικός χώρος είναι ίσως ότι κάποιοι από τους ανθρώπους που καταφέρνουν να αναρριχηθούν στα πολύ υψηλά ονόματα, έχουν σαν κίνητρο τον υπέρμετρο ναρκισσισμό κι όχι την αγάπη για την τέχνη. Δεν ισχύει φυσικά για όλους, υπάρχουν εξαιρετικοί και ακέραιοι καλλιτέχνες, που προσπαθούν να συνεχίσουν να παράγουν ποιοτικό έργο μέσα σε αυτόν τον πολύ δύσκολο χώρο. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις εκείνες που συνδυάζουν τον ναρκισσισμό, με τον σεξουαλικό εθισμό και μπορούν πολύ εύκολα να γίνουν κακοποιητικοί. Δίνουν στον εαυτό τους το δικαίωμα να εξισώνουν την σεξουαλική απελευθέρωση με την σεξουαλική ελευθεριότητα, την σεξουαλική ελευθεριότητα με τον σεξουαλικό εθισμό κι εν τέλει, τον σεξουαλικό εθισμό με την σεξουαλική κακοποίηση των άλλων. Γιατί φυσικά, όσο ερωτικό ενδιαφέρον κι αν έχουν προσελκύσει στο παρελθόν, κάποτε σταματά 'να περνά η μπογιά τους'. Εθισμένοι στην λήψη άμεσης ικανοποίησης, αρχίζουν τότε να παίρνουν με το 'έτσι θέλω'. Από όπου βρουν. Αν είναι σε θέση ισχύος, όπου νέοι άνθρωποι εξαρτούν τα επαγγελματικά τους όνειρα από αυτούς, αρχίζουν οι εκβιασμοί τύπου: 'θα περάσεις από το κρεβάτι μου πρώτα'. Έτσι δεν λαμβάνουν μόνο την ικανοποίηση που θέλουν, αλλά, κατά ένα παράδοξο τρόπο, επιβεβαιώνουν και διαιωνίζουν την κυριαρχία τους.

Ίσως ήρθε η στιγμή που θα πρέπει να πάψει να είναι κοινωνικά αποδεκτό ότι 'για να "ανέβεις", πρέπει να "δώσεις" κάτι'. Είτε μιλάμε για την φοιτήτρια που προσπαθεί να πάρει το διδακτικό της, είτε για την άνεργη που θέλει να προσληφθεί, είτε για την νεαρή ηθοποιό που θέλει να αναδειχθεί με την αξία της κι όχι με το σώμα της. Μπορεί να υπάρχουν πολλά προβλήματα με την αξιοκρατία στη χώρα μας, όμως η σεξουαλική παρενόχληση δεν γίνεται να συνεχίσει να είναι ένα από αυτά. Η ελληνική κοινωνία έδειξε ότι είναι ώριμη. Το επόμενο βήμα είναι να απαιτήσει να καθιερωθούν σε κάθε εργασιακό χώρο, οι θεσμοί εκείνοι που θα διαχειρίζονται καταγγελίες και θα αντιμετωπίζουν την σεξουαλική παρενόχληση στην ρίζα της.

Υ.Γ 1. Ο Σύλλογος Ελλήνων Ηθοποιών έχει δίκιο όταν ζητά παραιτήσεις (6). Δεν γίνεται να διορίζεται ένας τόσο ' επικίνδυνος ' άνθρωπος σε καίρια θέση και να μην παραιτείται κανείς από εκείνους που τον διόρισαν. Δεν γίνεται να αποδεικνύεται από την Europol ότι πρώην σύμβουλος πρωθυπουργού βίαζε συστηματικά παιδιά στην Μολδαβία και το αδίκημα απλά να παραγράφεται, χωρίς να παραιτείται κανείς. Δεν γίνεται ΜΚΟ να στέλνουν ασυνόδευτα ανήλικα προσφυγόπουλα στον πιο επικίνδυνο θύτη και μετά να μην διερευνούν γιατί τα παιδιά δεν θέλουν να ξαναπάνε. Ειδικά για το θέμα των ασυνόδευτων ανήλικων, θα πρέπει να κινηθούν διεθνείς διαδικασίες διερεύνησης της ασφάλειας τους και των συνθηκών διαβίωσης τους στην Ελλάδα. Τα παιδιά δεν ανήκουν στην Ελλάδα, για να τα κάνει ο,τι θέλει! Αν οι ΜΚΟ δεν έχουν την επαγγελματική οξυδέρκεια να τα προστατέψουν από επιτήδειους ή από διαπλεκόμενα κυκλώματα που τα λυμαίνονται, τότε αυτές οι ΜΚΟ θα πρέπει να σταματήσουν να έχουν υπ' ευθύνη τους παιδιά! Εκτός από την ευθύνη του θύτη, κάποια στιγμή θα πρέπει  να αναλάβουν  και κάποιοι άλλοι την ευθύνη για το γεγονός  ότι εκτίθενται παιδιά σε τόσο επικίνδυνα άτομα...

Υ.Γ2 Έχουν περάσει 4 χρόνια από τότε που δημοσίευσα με σύντομο τρόπο στο βιβλίο μου ‘Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα’ τη δική μου ιστορία ακραίας σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης (με οικονομικό αντάλλαγμα) στην πρώτη παιδική ηλικία, από άτομα στα οποία με είχαν εμπιστευτεί οι αδαείς και εν αγνοία γονείς μου. Οι αντιδράσεις της αποκάλυψης στο περιβάλλον μου πριν 4 χρόνια ποίκιλαν από συμπόνια μέχρι και απομάκρυνση, όμως, ως επί το πλείστον, ήταν μια σιωπή αμηχανίας.  Σήμερα χαίρομαι πάρα πολύ με το ελληνικό metoo, γιατί πραγματικά βλέπω αλλαγή στην στάση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης. Η ντροπή που κατόρθωναν να ενσταλάξουν στο θύμα δεν είναι πια το ισχυρό όπλο στα χέρια των θυτών όπως ήταν κάποτε. Απεναντίας, η ντροπή  στρέφεται πια εναντίον τους, γιατί η κοινωνία γνωρίζει... Ο φόβος δεν καταφέρνει άλλο να σωπάσει εκείνους που θέλουν να μιλήσουν. Η κοινωνία έχει θεραπευτεί σεξουαλικά, έτσι ώστε να μπορεί να βλέπει το μη υγιές και να το σταματά.  Ελπίζω το κίνημα να συνεχίσει και να βάλουμε σε προτεραιότητα τον σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τον σεβασμό των ορίων του άλλου  και, πάνω από όλα, την προστασία των παιδιών.

 (1)https://www.cnn.gr/.../doyka-enantion-kimoyli-kataigismos...

(2)https://www.cnn.gr/.../ereyna-prorata-thyma-sexoyalikis...

(3) https://www.alfavita.gr/koinonia/344235_kathigitis-synelifthi-gia-sexoyaliki-kakopoiisi-mathiti

(4)https://m.tvxs.gr/.../nea-stoixeia-gia-ton-gnosto...

 (5)https://m.tvxs.gr/.../metoo-kykloma-mastropeias-kai-ta...

(6) https://tvxs.gr/news/ellada/somateio-ellinon-ithopoion-mitsotakis-kai-mendoni-sto-dromo-toy-orgoyel

 Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 21/2/2021