Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Η πορνογραφία δεν είναι ακίνδυνη

Η σκύλευση που γίνεται σε ένα τραγικά θανόν νέο άτομο είναι απίστευτη. Όλων των ειδών οι εικασίες δίνουν και παίρνουν στο διαδίκτυο με μια επικίνδυνη κατολίσθηση σε συζητήσεις του τύπου: «Ακόμη κι αν ήθελε να πάει και με τους δυο, δεν έπρεπε να τη σκοτώσουν» και διάφορα σχετικά επιχειρήματα κι αντεπιχειρήματα. Μα είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν να συζητάμε αν «έπρεπε να σκοτώσουν» κάποιον ή όχι; Αυτά τα θέματα έχουν λυθεί από  τον ανθρώπινο πολιτισμό σε κάθε επίπεδο, νομικό, ηθικό, κοινωνικό, εδώ και αιώνες. Η θανατική καταδίκη έχει καταργηθεί ακόμη και για τους χειρότερους εγκληματίες-  κι είναι δυνατόν να ανοίγονται τέτοιου είδους συζητήσεις, όπου ο καθένας, ανάλογα με τα προσωπικά και σεξουαλικά του  απωθημένα, βρίσκει την ευκαιρία να κατακρίνει μεν, αλλά να φανεί κι ανώτερος ταυτόχρονα: ΄Ναι μεν, αλλά δεν έπρεπε και να τη σκοτώσουν…’ (υπονοώντας ότι ίσως έπρεπε μόνο να τη βιάσουν, αλλά μέχρι εκεί…).  Πώς μπορεί να γίνεται οποιαδήποτε εικασία  ειδικά για ένα άτομο που δεν είναι πλέον εν ζωή και δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του από τη μαζική διαπόμπευση; Αν η κοπέλα ήθελε να πάει και με τους δυο, θα το είχε κάνει και θα είχε γλυτώσει το θάνατο. Εκεί ήταν το όλο θέμα. Πώς τόλμησε να πει ‘όχι’ και το πλήρωσε με τη ζωή της.
 Μας είναι πολύ πιο απειλητικό να δούμε το ‘όχι’ και να δούμε την ωμή αλήθεια. Ότι ήταν μια κοπέλα όπως όλες, όχι μια ξεχωριστή κοπέλα ελευθερίων ηθών όπως κάποιοι θέλουν να την παρουσιάσουν, η οποία νόμιζε ότι είχε έναν φίλο που μπορούσε να εμπιστευτεί και στη αφέλεια της νεανικής ηλικίας νόμιζε ότι ήταν ασφαλές να συναντηθούν όλοι μαζί για παρέα. Για τη μία αυτή περίπτωση που έφτασε στη δημοσιότητα, υπάρχουν χιλιάδες άλλες, όπου γίνονται ομαδικοί βιασμοί από ‘παρέες’ που δυστυχώς άπειρες κοπέλες εμπιστεύτηκαν και για τους οποίους δεν θα ακουστεί ποτέ τίποτα. Ο βιασμός-σε-ραντεβού (date rape) είναι πολύ γνωστό φαινόμενο και συζητείται εδώ και χρόνια στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα  όχι βέβαια, γιατί εδώ φυσικά προτρέχουμε να χαρακτηρίσουμε την κοπέλα ‘ελαφρών ηθών’ και να τα ρίξουμε όλα, ωραία, ήσυχα και βολικά στο θύμα- ποτέ στους κανακάρηδες, ειδικά αν είναι ελληναράδες (κι όχι αλλοδαποί), ειδικά αν είναι παιδιά ισχυρών παραγόντων (κι όχι φουκαράδων). 
Όμως το date rape συμβαίνει κι εδώ πολύ συχνά κι ίσως μας είναι πολύ πιο απειλητικό να δεχτούμε ότι υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό νέων ανθρώπων που δεν θα είχαν καμία αναστολή να βιάσουν και να κακοποιήσουν, καθώς η μόνη αγωγή σχέσεων που έχουν ποτέ δεχτεί  είναι μέσα από την εξαθλίωση της πορνογραφίας. Τα άτομα αυτά φέρεται πώς είχαν επιτεθεί και σε άλλα κορίτσια με το ίδιο προβλέψιμο μοτίβο-τους ζητούσαν να κάνουν αυτά που έβλεπαν στα πορνό (https://www.alfavita.gr/koinonia/276249_kai-se-alli-kopela-eihan-askisei-bia-oi-2-katigoroymenoi-itan-aniliki?fbclid=IwAR1ki-Rwr7ful3aqgB0UTuo_XDyGY1kqk3Z1BsAAH-1O1XgwJoGtgS047R4). Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι η πορνογραφία δεν είναι ακίνδυνη. Ειδικά όταν σε αυτήν εκτίθεται άτομα από νεαρή ηλικία, ειδικά όταν δεν έχουν λάβει καμία διαπαιδαγώγηση από την οικογένεια για το σεβασμό της γυναίκας, ειδικά όταν μια υποκριτικά σεμνότυφη κοινωνία νομίζει ότι με το να μην εισάγει 'Αγωγή Σχέσεων' στα σχολεία (πιο χρήσιμη από τη 'Σεξουαλική Αγωγή'), τότε όλα καλά... Τα παιδιά θα τα μάθουν ως δια μαγείας από μόνα τους-δηλαδή μέσα από την πορνογραφία! Και στην απόλυτη ναρκισσιστική διάσχιση που ζουν πολλές οικογένειες, δεν είναι τόσο απίθανο νεαροί με υπερφουσκωμένο εγώ να νομίζουν ότι κάθε κοπέλα γύρω τους θέλει να κάνει μαζί τους ό,τι έβλεπαν στο πορνό χθες βράδυ. Κι αν δε θέλει, τότε της αξίζει η βία - που επίσης έβλεπαν στο πορνό χθες βράδυ. Ορίστε τα αποτελέσματα. Φυσικά ο αντίλογος θα πει ότι η πλειοψηφία των ανδρών χρησιμοποιεί πορνογραφία και δε γίνονται δολοφόνοι. Σύμφωνοι, πόσοι όμως γίνονται άγνωστοι  βιαστές; Για κάθε κοπέλα της οποίας ο βιασμός φτάνει τα φώτα της δημοσιότητας, υπάρχουν χιλιάδες άλλες για τις οποίες δε θα μάθουμε ποτέ τίποτα. Δεν παίζει ρόλο η πορνογραφία σε αυτό, ειδικά όταν ο βιασμός  είναι από τα πιο συνηθισμένα σενάρια που χρησιμοποιεί; Έπειτα, υπάρχουν χιλιάδες άλλες διαβαθμίσεις βίας, σωματικής ή ψυχολογικής  στις οποίες συμβάλλει ο εθισμός στην πορνογραφία. Στην καλύτερη των περιπτώσεων οδηγεί σε  αποξένωση μέσα στη σχέση, καθώς ο χρήστης πορνογραφίας δεν κάνει έρωτα με τη σύντροφό του, αλλά με την πορνογραφική φαντασίωση που αναπαράγει στο μυαλό του. Δηλαδή είναι δυο σώματα εκεί, αλλά το συναίσθημα κι ο νους απλά αναπαράγει ένα ρόλο πορνό-συνήθως με απρόσωπα φαντασιωσικά άτομα... Όταν αυτή είναι η βάση για τις σεξουαλικές σχέσεις σε πολλά ζευγάρια σήμερα, είναι θέμα χρόνου η σχέση να αποσυντεθεί. Η πορνογραφία έχει πολύ πιο ύπουλα και μακροπρόθεσμα αποτελέσματα από όσο αναγνωρίζουμε. Αλλά μας είναι άβολο να το δούμε.
Και μας είναι ακόμη πιο άβολο να ενεργοποιηθούμε να προστατέψουμε τα νεαρά κορίτσια μέσα από την αγωγή αυτό-προστασίας κι όχι μόνο μέσα από τα ασαφή και γενικόλογα: «Να προσέχεις…». Ίσως μας είναι πολύ πιο άκομψο να διδάξουμε ότι στον κόσμο που ζούμε πολύ δύσκολα θα εμπιστεύεσαι κάποιον και μόνο αν τον γνωρίζεις για πολύ καιρό… Ότι δεν θα είσαι ποτέ μόνη σου με μια παρέα αντρών. Ότι τα αρχικά ρομαντικά ραντεβού θα πρέπει να είναι μόνο σε δημόσιο χώρο… Ότι θα πρέπει να παρατηρείς για μεγάλο διάστημα τη συμπεριφορά του νέου συντρόφου απέναντί σου, και να διακρίνεις τα ειδικά σημάδια που προαναγγέλουν πιθανή βίαιη συμπεριφορά. Όλες αυτές οι παλιομοδίτικες συμβουλές δεν μας αρέσουν, θεωρούμε ότι καλλιεργούν την καχυποψία, ότι ανήκουν σε άλλη εποχή. Τα κορίτσια βρίσκονται εγκλωβισμένα μεταξύ των πιέσεων να βρουν μια σχέση από τη  μια μεριά, να μη χαρακτηριστούν ‘μυξοπαρθένες’, αλλά από την άλλη να μην κακολογηθούν ως ‘ελαφριών ηθών’. Κάπου εκεί ανάμεσα εμφανίζονται οι επιτήδειοι. Και χίλιες φορές να είσαι  με το παραπάνω επιφυλακτικός, παρά να ρισκάρεις να τραυματιστεί το παιδί σου ανεπανόρθωτα εξαιτίας μιας  άρρωστης κοινωνίας που θέλει να νταντεύει το ’εγώ’  σε κάποια   κακομαθημένα παλιόπαιδα, μιας υποκριτικά σεμνότυφης κοινωνίας, που αφήνει τα μυαλά των αγοριών της να γίνουν ζελέ από την πορνογραφία, γιατί είναι υπερβολικά κομπλεξική για να τους δώσει μια σωστή αγωγή σχέσεων.
Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 16/12/2018

Το νόημα της σύγχρονης καθημερινότητας

Ποιο είναι το νόημα της καθημερινότητας του σύγχρονου ανθρώπου; Για πρώτη φορά ίσως στην ανθρώπινη ιστορία, στο Δυτικό κόσμο έχουμε μια επαναλαμβανόμενη καθημερινή ρουτίνα που δεν επιβαρύνεται με το άγχος του ξαφνικού θανάτου ή της επιβίωσης τόσο όσο παλιότερα.   Υπάρχει αλλά όχι με την ίδια ένταση όπως παλαιότερα. Η ζωή είναι κάπως πιο προβλέψιμη. Αυτή η κανονικότητα μας αφήνει  ψυχικό και πνευματική χώρο. Για ποιο λόγο; Τι μπορούμε να κάνουμε με αυτό το χώρο σε μια εποχή που η ίδια η ανάπτυξη και η ευημερία που συνέβαλαν να δημιουργηθεί αυτός χώρος  μας οδηγούν να σκεφτούμε ότι η πνευματική ζωή δε χρειάζεται;
 Εκεί ακριβώς είναι η πρόκληση της σύγχρονης καθημερινότητας. Να θυμόμαστε το Θεό, παρά το γεγονός ότι ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι δεν Τον χρειαζόμαστε. Να θυμόμαστε το Θεό παρά τις αποσπάσεις και το στρες της καθημερινής ρουτίνας. Να γυρνάμε από τη δουλειά και να αναζητούμε το Χριστό.  Να αναζητούμε να Τον θυμηθούμε ακόμη κι αν Τον έχουμε ξεχάσει. Να Τον θυμόμαστε ακόμη κι αν νιώθουμε απόλυτη αποξένωση από όλους και όλα. Να Τον θυμόμαστε ακόμη και αν εξακολουθεί, ύστερα από τόσα χρόνια αναζήτησης, να παραμένει αναπάντητο το ερώτημα ‘Ποιο το νόημα όλων αυτών;’  Εκείνος είναι το νόημα όλων αυτών. Προσωπικά μετά από 25 χρόνια αναζήτησης δεν έχω μπορέσει να βρω άλλο νόημα. Σε κείνον όμως βρήκα. Η ζωή είναι άδεια χωρίς Αυτόν. Και θέλει συνεχή εγρήγορση και προσπάθεια να Τον βρούμε. Όταν χιλιάδες πράγματα μας αποσπούν καθημερινά την προσοχή από Εκείνον, θέλει προσπάθεια.  Όταν σχεδόν κανείς γύρω μας δεν Τον πιστεύει πια, θέλει προσπάθεια.  Κι όμως, Εκείνος είναι η χαραμάδα εκείνη φωτός που πρέπει διαρκώς να αναζητούμε πίσω από τα πολλά βαριά πέπλα σύγχυσης κι αποξένωσης που έχουν πέσει μπροστά μας, είτε από άλλους ή από εμάς τους ίδιους. Δεν μπορώ να βρω κανένα άλλο νόημα στη ζωή πέρα από την συνεχή, διακαή, αέναη αναζήτηση Του σε κάθε στιγμή, σε κάθε περίσταση, σε κάθε λεπτό.
Πολλοί λένε το νόημα είναι η αγάπη προς τους άλλους ανθρώπους. Ναι είναι. Αλλά δεν αρκεί. Είναι σαν αν λες σε έναν έφηβο ότι το νόημα της ζωής είναι να αγαπάς τους συνομιλήκους σου, αλλά να ξεχάσεις παντελώς του γονείς σου. Η ζωή του,. Όσο γεμάτη κι αν είναι, θα είναι λειψή. Θα νιώθει ορφανεμένος. Θα νιώθει ότι κάτι ουσιαστικό λείπει και κυρίως ο σεβασμός κι αναγνώριση προς εκείνους που τον έφεραν στον κόσμο. Κατ’ ανάλογο τρόπο, η αγάπη προς τους συνανθρώπους δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αγάπη προς το Θεό. Αυτή η αγάπη συμπεριλαμβάνει και ταπείνωση και πίστη κι ευγνωμοσύνη μαζί. Ταπείνωση γιατί χρειάζεται να παραδεχτούμε  ότι ούτε εμείς ούτε η ζωή μας  είμαστε ‘αυτοδημιούργητοι’, όπως στην δυτική μας κουλτούρα τόσο καυχόμαστε. Πίστη, γιατί ο θεός είναι αόρατος και δεν εργάζεται πάντα με οφθαλμοφανή τρόπο  στη ζωή μας.  Ευγνωμοσύνη γιατί όλα όσα έχουμε προέρχονται από Εκείνον, που μας έχει προστατέψει σε χιλιάδες περιστάσεις που εμείς δεν θα μάθουμε ποτέ. Αυτή είναι η δοκιμασία της ρουτίνας του σύγχρονου ανθρώπου. Πως θα θυμηθεί το Θεό, όταν σε ένα σύγχρονο πολιτισμό φαίνεται όλοι να συνηγορούν ότι ο Θεός δεν χρειάζεται….
Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplane.blogspot.gr, 14/9/2018

Ρομποτοποίηση

Διάβαζα πρόσφατα πάλι στο βιβλίο του Al Gore ‘The Future’ για της συνέπειες της ρομποτοποίησης. ΟΚ, μπορεί να μην είναι ο προτιμότερος συγγραφέας όλων (εμένα πάντως μου αρέσει) όμως στο βιβλίο έχει τέτοιο όγκο ερευνών που είναι δύσκολο απλά να το απορρίψεις ασυζητητί. Ο Gore ισχυρίζεται ότι παλαιότερα η τεχνολογία εξαφάνιζε ένα μεγάλο αριθμό θέσεων μη εξειδικευμένης εργασίας, που όμως αντικαθιστούσε με έναν αρκετά μικρότερο αριθμό θέσεων εργασίας εξειδικευμένης στο χειρισμό μηχανημάτων. Τώρα όμως ισχυρίζεται έχουμε φτάσει σε σημείο καμπής όπου συγκεκριμένες τεχνολογικές εφαρμογές θα εξαφανίσουν οριστικά τεράστιο αριθμό θέσεων εργασίας που δε θα μπορέσουν να αντικατασταθούν και θα εξαφανίσουν ολόκληρους κλάδους και τομείς που αυτή τη στιγμή δε φανταζόμαστε καν. Επίσης λέει ότι σημαντική κριτική έχει (σωστά) διατυπωθεί εναντίον πολυεθνικών εταιριών που μετακινούσαν τις μονάδες παραγωγής σε χώρες με εξευτελιστικά φθηνό εργατικό δυναμικό (outsourcing) κάνοντάς το αδύνατο για τις εγχώριες εταιρίες να τις ανταγωνιστούν. Τώρα λέει το outsourcing δε θα είναι απαραίτητο, γιατί θα υπάρχει το robosourcing, όπου τις εργασίες θα τις εκτελούν απλά τα ρομπότ. Ακόμη κι αυτή η άθλια εργασία στις φτωχές χώρες σε συνθήκες σχεδόν δουλείας, δε θα είναι πλέον χρήσιμη στην αγορά.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά αυτό το σενάριο μου φαίνεται εφιαλτικό. Φαντάζομαι κάποια πράγματα είναι και θέμα προσωπικής φιλοσοφίας και προτίμησης. Για παράδειγμα, στην Αγγλία στα σουπερ-μάρκετ δεν έχουν πια υπαλλήλους στο ταμείο. Υπάρχει μόνο ένας υπάλληλος αν κολλήσεις και χρειαστείς βοήθεια. Αλλιώς πας στο ταμείο μόνος σου, χτυπάς τα ψώνια στο σκάνερ, σου βγάζει το ποσό, και πληρώνεις στο μηχάνημα συνήθως με κάρτα και φεύγεις με τα ψώνια σου, ενώ ακούς μουσική με τα ακουστικά σου. Άνετος, χωρίς να ακούσεις ή να βγάλεις λέξη. Εγώ πάντα πηγαίνω σον υπάλληλο. Αρνούμαι. Αρνούμαι να συναλλάσσομαι με ένα μηχάνημα, μου προκαλεί αλλεργία. Προτιμάω να το παίζω χαζή και να πηγαίνω στον υπάλληλο, να λέω ένα ‘Καλησπέρα’ κι ένα ‘Ευχαριστώ’ κι ένα ‘Αντίο’ . Έστω αυτές οι τρεις λέξεις. Έχεις μια αίσθηση αλληλεπίδρασης. Μια αίσθηση φροντίδας που σου βάζει ξεχωριστά τα τρόφιμα από τα απορρυπαντικά για να μην ανοίξει το μπουκάλι και λερωθούν τα φρούτα. Και βέβαια με τίποτα δε θέλω αυτή η κοπέλα να χάσε τη δουλειά της. Αρνούμαι. Ελπίζω να μην βιαστεί να έρθει αυτή η ‘εξέλιξη’ και στη χώρα μας, αν και είναι δυστυχώς θέμα χρόνου…
Άλλο παράδειγμα, παίρνεις τηλέφωνο την τράπεζα και βγαίνει αυτό το χαζορομπότ με τη γυναικεία φωνή και σου λέει ‘Π-Ω-Σ- Μ-Π-Ο-Ρ-Ω -Ν-Α- Σ-Α-Σ- Β-Ο-Η-Θ-Η-Σ-Ω’. Θα σου ’λεγα τώρα…. Το βρίσκω απίστευτα εκνευριστικό να πρέπει να μιλήσω σε ένα μηχάνημα, αλλά έλα που η τράπεζα δε σου δίνει άλλη επιλογή! Έστω να πατήσω ένα κουμπί, μη με βάζεις να μιλάω σε ένα μηχάνημα λες κι είμαι psycho! Τέλος πάντων, της λες δεκαπέντε φορές τι θες και δε καταλαβαίνει. Ό,τι και να της πεις, ακόμη και αν τη βρίσεις, σου λέει ‘Σ-Υ-Γ-Ν-Ω-Μ-Η- Δ-Ε-Σ-Α-Σ-Κ-Α-Τ-Α-Λ-Α-Β-Α’. Αφού φωνάξω συλλαβιστά- ακόμη πιο εκνευρισμένη που υποχρεώνομαι να το κάνω- σου λέει ‘Π-Ο-Λ-Υ-Κ-Α-Λ-Α’ .Κάθε φορά που ακούω αυτό το πολύ καλά με πιάνει μια παιδιάστικη απορία , δηλαδή τώρα επιβραβεύει εμένα που το είπα σωστά ή τον εαυτό της που επιτέλους κατάλαβε; Καταστάσεις, γκραν γκινιόλ…
Ο Gore ισχυρίζεται ακόμη και η δημοσιογραφία θα αντικατασταθεί από ρομπότ (να το δούμε και αυτό!!!!). Ίσως η δημοσιογραφία ακούγεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά δεν είναι τόσο επιστημονική φαντασία το άλλο σενάριο που άκουσα από καθηγητή, ότι σε λίγο καιρό δε θα χρειάζονται οι άνθρωποι να μαθαίνουν ξένες γλώσσες, γιατί θα έχει τελειοποιηθεί το google translate. Θα έχουν ένα ακουστικό συνδεδεμένο με μικρόφωνο και ηχειάκι σαν αυτό που έχουν οι τηλεπαρουσιαστές και θα γίνεται ακριβής διερμηνεία σε κλάσματα δευτερολέπτου (Goodbye συναδελφάκια ΠΕ05, ΠΕ06, ΠΕ07…)Αν σκεφτεί κανείς τους πυρετώδεις ρυθμούς που εξελίσσεται το google translate δεν είναι διόλου απίθανο να γίνει κάτι τέτοιο. Εγώ προσωπικά δε θέλω να τελειοποιηθεί το google translate. Ας λέει τα βασικά, αλλά θέλω να συνεχίσει να βγάζει τις μπαρούφες που βγάζει τώρα, και να σκάμε όλοι στα γέλια και να συνεχίσουν τα παιδιά κι οι ενήλικες να μαθαίνουν ξένες γλώσσες, γιατί το όφελος της εκμάθησης ξένης γλώσσας είναι ανεκτίμητο και στην καλλιέργεια του νου και της ψυχής και της ανθρώπινης επικοινωνίας. Θα ήθελα οι δομές των ανθρωπίνων γλωσσών να είναι τόσο βαθιά περίπλοκες και μοναδικές, ώστε να μη μπορούν να μπουν σε λογισμικά!
Ίσως είμαι παλιομοδίτισσα, ίσως έχω αντίσταση στην αλλαγή, αλλά πολλά πράγματα δε μου πάνε καλά… Ας μη ξεχνάμε ότι η εξέλιξη της τεχνολογίας δεν είναι ένα μονοδρομικό, νομοτελειακό κι αναπόφευκτο φυσικό φαινόμενο, όπως το μπουμπούκι που γίνεται άνθος και μαραίνεται και ρίχνει το σπόρο στη γη και τέλος πάντων, έτσι είναι να γίνει και δεν μπορείς με τίποτα να επηρεάσεις τη ροή των πραγμάτων. Υπάρχουν συγκεκριμένα επιτελεία που σχεδιάζουν σε ποιους τομείς έρευνας θα δοθεί χρηματοδότηση, σε ποιες εφαρμογές, ποιες ανακαλύψεις θα δοθούν στην αγορά, με ποιο ρυθμό, με ποιο τρόπο, και σε ποιες χώρες. Όλα αυτά αποτελούν αντικείμενα λεπτομερούς σχεδιασμού και προγράμματος. Κι ενώ κάποιες τεχνολογικές εφαρμογές έχουν βοηθήσει απίστευτα την ανθρωπότητα (τι μπορεί να πει κανείς για το Διαδίκτυο), άλλες μπορεί να είναι περισσότερο ζημιογόνες…
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 22/7/2018

Η σημασία της απασχόλησης



Όταν γύρισα από Αγγλία  ως νεαρή απόφοιτος και πριν διοριστώ, ψάχνοντας για δουλειά, μου ήρθε μια πρόταση από ένα συνοικιακό φροντιστήριο σε χωριό της Νότιας Αττικής, μια ώρα κι ένα τέταρτο από το σπίτι μου με αυτοκίνητο . Ένα δίωρο από τρεις φορές την εβδομάδα. Ο ιδιοκτήτης ήταν επιφυλακτικός: ‘Μα σε συμφέρει;  Όλη η αμοιβή σου θα πηγαίνει στα οδοιπορικά’.  Φυσικά και ήθελα, ούτε δεύτερη σκέψη. Βεβαίως δεν ήταν η λύση για την επιβίωσή μου, όμως με τίποτα δεν θα προτιμούσα να μείνω σπίτι. Έσπαγε η μονοτονία της εβδομάδας. Έσπαγε η μέρα στη μέση. Έκανα το ταξιδάκι μου στη φύση, έκανα το μάθημά μου με τα παιδιά χωρίς να κουραστώ, είχα το χαρτζιλίκι μου, κι είχα μια απασχόληση. Και τώρα, 20 χρόνια μετά, αν χρειαζόταν, το ίδιο θα έκανα.
Τι θέλω   να πω. Σίγουρα είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα η προσβαση στην πλήρη απασχόληση. Όμως αν για τον οποιοδήποτε λόγο δεν μπορεί να υπάρξει αυτό, έστω και η μερική απασχόληση, έστω για κάποιες ώρες την εβδομάδα, είναι πολύ σημαντική για τη διατήρηση της ψυχικής συγκρότησης του ατόμου. Ακόμη κι αν κάποιος έχει εξασφαλίσει τα προς το ζην με άλλο τρόπο, είναι πάρα πολύ σημαντικό να έχει κάποια τακτική απασχόληση, όπου: α) θα βγαίνει σε τακτική βάση από το σπίτι του, β)θα υποχρεώνεται να ξυπνά συγκεκριμένη ώρα , οπότε  βάζει στον εαυτό του όρια, γ) θα υποχρεώνεται να φροντίζει την εμφάνισή του και να μη είναι με τις πυτζάμες όλη μέρα, δ) θα έρχεται σε επικοινωνία με άλλους ανθρώπους, ε) θα νιώθει ότι προσφέρει κάτι χρήσιμο κι ότι με κάποιο τρόπο αξιοποιεί τις ικανότητές του, έστω κι αν δεν είναι  το ιδανικό. Το ότι η ανεργία είναι μεγάλο δεινό είναι πασιφανές, όμως λίγο έχουμε κατανοήσει πόσο ψυχολογικά σημαντικό είναι αυτό το αντιπαθητικό ξυπνητήρι ή το ότι κάποιος μας υποχρεώνει να μην σερνόμαστε με τις πυτζάμες από καναπέ σε καναπέ. Πολλοί αντιπαθούν ή ακόμη κι υποφέρουν στη δουλειά τους, όταν όμως βρεθούν απροετοίμαστοι χωρίς απασχόληση, αρχίζει και γαντζώνει η ρημάδα η κατάθλιψη κι όσο πιο πολύ εδραιώνεται τόσο πιο δύσκολα θα κινητοποιηθεί το άτομο για να βγει από την απάθεια.
Σαφώς και η πλήρης απασχόληση με αξιοπρεπείς απολαβές είναι πρώτιστο κι αδιαμφισβήτητο δικαίωμα. Το να μη δίνεις όμως  τη δυνατότητα ΟΥΤΕ μιας μερικής απασχόλησης, που θα κάνει τον άνθρωπο να νιώθει χρήσιμος και θα σπάσει την μονοτονία του, είναι απλά απάνθρωπο. Όπως μου έλεγε κάποιος άνεργος, ‘Όσο βγαίνεις από το σπίτι κι αλληλεπιδράς με κόσμο, όσο είσαι μέσα στο κοινωνικό σύνολο, κάτι γίνεται. Το 'καθόλου' όμως  δεν αντέχεται’.
Δύο είναι οι βασικοί άξονες διατήρησης της ψυχικής συγκρότησης του ατόμου: το οικογενειακό περιβάλλον κι η εργασία. Σκέφτομαι λοιπόν όλους αυτούς τους νεαρούς άνδρες -για παράδειγμα τους νεαρούς πρόσφυγες, αλλά όχι μόνο-  παλικάρια που κανονικά θα έσφυζαν από ζωή και παλμό και παραμένουν ακινητοποιημένοι σε ένα κοντέινερ, χωρίς να έχουν τίποτα να κάνουν για μέρες, μήνες, χρόνια. Σε αρκετούς δυστυχώς λείπουν και οι δύο άξονες. Και η απασχόληση,  αλλά και η οικογένεια, καθώς πολλοί έχουν έρθει στη χώρα μόνοι τους και βέβαια δεν μπορούν να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια χωρίς δουλειά. Αν προσθέσουμε και το ρατσισμό που δυστυχώς καλά κρατεί σε όλες τις πτυχές της ελληνικής κοινωνίας, ο αποκλεισμός είναι ολοκληρωτικός.  Από πού να πιαστεί ο άνθρωπος τότε; Αυτή η παντελής ερημιά κι απόρριψη τον τσακίζει. Πώς να μη καταλήξει στη χρήση ουσιών ; Όλα αυτά τα παιδιά στο Πεδίο του Άρεως , πώς βρέθηκαν εκεί; Και παρόλο που η αναισθησία έχει γίνει πια σχεδόν αυτόματη τρολιά στη σκέψη μας (‘αυτά είναι τελειωμένα πρεζάκια’ σχολίασε κάποιος  στο συγκλονιστικό ρεπορτάζ http://www.koutipandoras.gr/article/o-eytelismos-ths-anorwpinhs-yparhs-sto-pedion-toy-arews), όλα αυτά τα παιδιά είναι ανθρώπινες ψυχές. Το ξεχνάμε αυτό. Είναι ανθρώπινες ψυχές, κι ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει στον κόσμο μας είναι η ανθρώπινη ψυχή. Δηλαδή, δεν μπορώ να καταλάβω τόσο δύσκολο είναι; Δώσ’του μια δουλίτσα, μια απασχόληση, να βγαίνει από το σπίτι του, να κάνει κάτι, να μιλά με δυο ανθρώπους, να φτιάξει την οικογενειούλα του, να νιώσει χρήσιμος σαν άνθρωπος, να έχει τους δυο βασικούς πυλώνες για τη ψυχική του, αν μη τι άλλο, επιβίωση. Πόσο μπορεί να κοστίζει αυτό; Το χρηματικό επίδομα από μόνο του δεν αρκεί- δώσ'του μια ανταποδοτική απασχόληση για το επίδομα, ώστε να νιώσει ΚΑΙ χρήσιμος, μη τον αντιμετωπίζεις σαν να είναι άχρηστος ή ανάπηρος, δε βοηθάς τον ίδιο. Μπορούν να δημιουργηθούν τέτοιες θέσεις απασχόλησης, δεν κοστίζει πολύ, ούτε ζημιώνει την τοπική οικονομία.
Αντ’ αυτού, αρρωστημένα μυαλά χορηγούν με απίστευτα ποσά κι ανταγωνίζονται ποιος θα εισάγει πιο γρήγορα την πιο αποδοτική μορφή ρομποτοποίησης που θα μειώσει όσες περισσότερες θέσεις εργασίας γίνεται. Για ποιο λόγο; Για να νιώθει πλέον η ανθρωπότητα στην πλειονότητά της ΑΧΡΗΣΤΗ; Πόσους θέλουν πια να οδηγήσουν στο Πεδίο του Άρεως; Και τι περιμένει αυτούς τους νεαρούς  που ζουν μια υποτυπώδη ζωή σε ένα κοντέινερ όλη μέρα, χωρίς γονείς να τους φροντίσουν, χωρίς συγγενείς να νοιαστούν, χωρίς τίποτα να κάνουν, και χωρίς να έχουν ιδέα τι θα γίνει στο μέλλον.  Δωσ’ τους μια απασχόληση πριν  καταρρεύσουν, τώρα  πριν είναι αργά.
Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 20/7/2018

Γιατί κάποιοι γονείς εγκαταλείπουν τα παιδιά τους;


Δέκα χρόνια εθελόντρια στην Εθελοντική Διακονία Ασθενών, στα εγκαταλελειμμένα παιδιά στο Παίδων κι έχω δει πάρα πολλές περιπτώσεις. Με εισαγγελικές,  από κακοποίηση, παραμέληση ή απλά εγκατάλειψη- συχνότερα παιδιών με βαριές ειδικές ανάγκες/ αναπηρίες ή χρόνια νοσήματα. Σε αυτή την τελευταία κατηγορία θα αναφερθώ με τρεις αληθινές περιπτώσεις. Γιατί κάποιοι γονείς παιδιών με αναπηρία τα εγκαταλείπουν τόσο εύκολα; Ίσως η απάντηση φαίνεται προφανής, αλλά είναι;
Περίπτωση πρώτη
Ήμουν στο ίδιο δωμάτιο με νεαρό ζευγάρι με βρέφος  που γεννήθηκε με πολύ βαριά αναπηρία. Σωματικά πολύ παραμορφωμένο, αλλά δυστυχώς και με βαριά, απειλητικά για τη ζωή,  προβλήματα υγείας. Οι γονείς φαίνονταν συντετριμμένοι, αλλά μέσα στη θλίψη τους, με μια απίστευτη τρυφερότητα προς το παιδί. Όσο μεγαλύτερο το σοκ, τόσο μεγαλύτερη η αγάπη που έβγαινε προς αυτό. Νυχθημερόν στο πλευρό του, έλεγαν ο ένας στον άλλον ‘Πήγαινε να ξεκουραστείς, θα μείνω εγώ’, αλλά κανείς τους δεν έφευγε. Εμφανώς ξενυχτισμένοι έμεναν κι οι δυο εκεί, βιώνοντας και το τελευταίο δευτερόλεπτο που τους είχε δοθεί με το βαριά άρρωστο παιδί τους. Αν υπήρχε λέξη για το αντίθετο της εγκατάλειψης, αυτό το ζευγάρι θα ήταν ο ορισμός της.
Περίπτωση δεύτερη
Ο Χ. ήταν από τα αγαπημένα μου παιδάκια. Γεννημένος με σωματική παραμόρφωση που το είχε αγκυλώσει κατάκοιτο στο κρεβατάκι του και δεν μπορούσε να κουνηθεί καθόλου, ούτε καν να γυρίσει στο πλάι. Όταν πήγα για πρώτη φορά να διακονεύσω τον δίχρονο Χ. μου έκανε εντύπωση το βλέμμα του. Με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια με ένα πολύ σοβαρό ύφος, σαν να με ρώταγε ‘γιατί;’. Ο Χ καταλάβαινε τα πάντα και ας μη μπορούσε να μιλήσει κι η εγκατάλειψη ήταν εμφανέστατα μια ανείπωτη πληγή μέσα του. Μια μέρα ήρθαν οι γονείς του στο νοσοκομείο. Ένας μπαμπάς ηλικιωμένος Έλληνας και μια μαμά που θα μπορούσε ηλικιακά να ήταν κόρη ή εγγονή του, από χώρα του πρώην Σοβιετικού μπλοκ. Συγχωρέστε με για το στερεότυπο, αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι αυτός ο γάμος έγινε από αυθεντική αγάπη και ειλικρινές μοίρασμα κοινών ενδιαφερόντων και αξιών. Μάλλον σαν μια σύμβαση ανταλλαγής θα την καταλάβαινα, μέσα από την οποία ικανοποιούνταν διαφορετικές από την κάθε πλευρά ανάγκες.
Αυτή σύμβαση προφανώς δεν περιελάμβανε ένα παιδί με βαριά αναπηρία, αν και η νοσηλεία του Χ θα μπορούσε άνετα να γίνει στο σπίτι. Ήρθε τότε ο γιατρός και μάλωσε τους γονείς:
-Γιατί δε το παίρνετε το παιδί σπίτι;
-Και τι να το κάνω στο σπίτι; απάντησε η μητέρα (!!!)
-Να το πάρεις αγκαλιά όσο ζήσει!!! την ξαναμάλωσε ο γιατρός και είχε δίκιο.
Δεν τον πήραν τον Χ σπίτι. Πήγε σε κάποιο ίδρυμα κα δε γνωρίζουμε την τύχη του. Το βλέμμα του όμως δε θα το ξεχάσω… Κι ελπίζω εκεί που είναι να υπάρχει αρκετό προσωπικό για να τον γυρνάει πλευρό και να μη πιάνεται…
Περίπτωση Τρίτη
Διακόνευα βρέφος διασωληνωμένο με σοβαρό πρόβλημα υγείας σε ζωτικό όργανο άρα έπρεπε να είμαι στο δωμάτιο συνεχώς. Στο ίδιο δωμάτιο βρίσκονταν ζευγάρι Ελλήνων γονέων από αγροτική περιοχή της επαρχίας, με το δικό τους βρέφος και μόλις είχαν μάθει από το γιατρό, ότι γεννήθηκε με σοβαρή βλάβη στο ίδιο ζωτικό όργανο. Θα μπορούσε να συντηρηθεί με φάρμακα για λίγα χρόνια, μετά όμως για να επιβιώσει θα έπρεπε να γίνει ολοκληρωτική μεταμόσχευση στο ίδιο όργανο. Όπως είναι φυσικό, το ζευγάρι ήταν σε κατάσταση σοκ. Θέλοντας και μη άκουσα όλους τους διαλόγους που ακολούθησαν, μεταξύ των γονέων, του πατέρα με τους συγγενείς του, της μητέρας με τους δικούς της συγγενείς, ενώ τα τηλέφωνά τους είχαν πάρει φωτιά. Η στάση εξαρχής του πατέρα ήταν να κατηγορήσει  τη μάνα ότι το δικό της ιατρικό και κληρονομικό ιστορικό ευθυνόταν για το νόσημα του βρέφους κι ότι του το είχε αποκρύψει.
-Μη ψάχνετε να βρείτε ευθύνες, έλεγε και ξανάλεγε ο γιατρός. Αυτά είναι τυχαία στο DNA, δε φταίει κάποιος.
-Όχι να γίνει εξέταση στο DNA της γυναίκας μου, από κει έχει έρθει το κακό, γιατί έχει κι ένα ανιψάκι άρρωστο, επέμενε ο πατέρας, παρόλο που το ανιψάκι είχε άσχετη αρρώστια.
Όταν η μητέρα, ας την ονομάσουμε Μαρία,  ήταν έξω για τσιγάρο, όταν ο πατέρας μιλούσε με τον ξάδερφό του.
-Η μάνα μου είναι έξαλλη, έξαλλη, δεν μας τα ‘χανε πει αυτά, μονολογούσε κι έβριζε λες και τον εξαπατήσανε πουλώντας του ελαττωματικό προϊόν.
Από αυτά που κατάλαβα, ο γάμος ήταν κι αυτός ένας συμβατικός γάμος από συνοικέσιο,  χωρίς να υπάρχει τίποτα κοινό μεταξύ των γονιών, που έκαναν κατευθείαν παιδί, ελπίζοντας ότι το παιδί θα λειτουργούσε ως συγκολλητική ουσία για να γίνουν μια νορμάλ οικογένεια όπως όλες οι άλλες. Αλλά δεν τους βγήκε…
-Τι θα γίνει, τι θες να γίνει;… συνέχισε να βρίζει ο πατέρας  όταν η μάνα ήταν για τσιγάρο. Η Μαρία θα περάσει όλη της τη ζωή στα νοσοκομεία με τους γιατρούς κι ό,τι γίνει…
Μετά ήρθε η μάνα μέσα με το γιατρό.
-Πώς να μην απελπίζομαι, φώναζε η μάνα στο γιατρό. Μου λέτε ότι δε θα ζήσει αν δε γίνει μεταμόσχευση και μου λέτε να μην απελπίζομαι!!!
-Σταμάτα Μαρία, θα κάνουν οι γιατροί ό,τι μπορούν κι όσο ζήσει, απάντησε ο πατέρας.
-Τι είναι αυτά που λες, όσο ζήσει! ξαναξέσπασε η μάνα.
Ο γιατρός αφού προσπάθησε μάταια να τους καθησυχάσει, βγήκε έξω κι η μάνα είχε πέσει πάνω στον πατέρα κλαίγοντας.
-Τι, μετανιώνεις που το κάναμε το παιδί; Εγώ δε το μετανιώνω!
Ο πατέρας δε μιλούσε , αλλά μονολογούσε ψιθυριστά, βρίζοντας από μέσα του.
Κι εκεί που νόμιζα ότι πλέον τα είχα ακούσει όλα, βλέπω τους δυο γονείς, καθισμένους να συζητούν χαμηλόφωνα.
-Τι εννοείς, δεν καταλαβαίνω, λέει η μάνα.
-…… Ο μπαμπάς κάτι έλεγε χαμηλόφωνα.
-Τι εννοείς θα είναι καλύτερα για το παιδί, ξαναείπε η μάνα, καθόλου χαμηλόφωνα.
-Ε, να, εκεί θα το φροντίσουν, θα του δώσουν αυτά που χρειάζεται,  έχουν όλες τις μεθόδους, θα το βοηθήσουν  καλύτερα….
Δε σοκάρομαι εύκολα, όμως εκείνη τη στιγμή με έλουσε κρύος ιδρώτας. Υπήρξε μια παύση λίγων δευτερολέπτων και δεν ξέρω αν είχαν συναίσθηση ότι τους κοιτούσα και τους άκουγα.
-          Μου ζητάς να εγκαταλείψω το παιδί μου;! Είπε δυνατά αυτή τη φορά η μάνα.
-          Για το παιδί το λέω, θα είναι καλύτερα για το παιδί, απάντησε ο πατέρας.
Παύση.
-Αν δεν το αντέχεις, σήκω φύγε τώρα. Θα μεγαλώσω το παιδί μόνη μου, του είπε τέλος αποφασισμένα.
Βγήκα έξω κι είπα στη νοσοκόμα
-Πρέπει να βοηθήσετε αυτό το ζευγάρι, είναι σε κατάσταση σοκ.
-Ναι το ξέρω, μόλις το έμαθαν. Ο πατέρας όμως είναι ένας καράβλαχος, που το μόνο που τον νοιάζει είναι να ρίξει ευθύνες και δεν κοιτάει τα χάλια του, ήταν η απάντηση της νοσοκόμας.
-Να βοηθήσετε αυτό το ζευγάρι, δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν, επέμεινα.
Ξαναγύρισα στο θάλαμο, η μάνα ήταν για τσιγάρο, ο μπαμπάς ξαναμουρμούριζε κι ο άλλος μπέμπης που εγώ φρόντιζα (το επόμενο  στάδιο από αυτό που σκέφτονταν ο μπαμπάς) έπαιζε με την πιπίλα του χωρίς να έχει ιδέα για το δράμα που εξελισσόταν δίπλα του.
Όταν τελείωσε η βάρδια μου, η μαμά ήταν στα τηλέφωνα κι ο μπαμπάς ζητούσε από το γιατρό τι τεστ DNA έπρεπε να γίνει για να αποδείξει ότι το πρόβλημα προερχόταν από τη γυναίκα του κι όχι από τον ίδιο.
Η συνέχεια νομίζω δε θέλει πολλή φαντασία. Όλοι μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο μπαμπάς είχε ήδη φύγει. Ότι η μαμά αυτή θα ‘έτρωγε το πακέτο’ μόνη της, κι απομονωμένη σε ένα μικρό αγροτικό χωριό, όπου πολλοί θα την κουτσομπολέψουν, λίγοι θα τη βοηθήσουν και πολλοί θα την κατηγορήσουν κρυφά ως ‘αποτυχία’ που έβγαλε ‘ελαττωματικό’ παιδί.  Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ακριβώς δίπλα τους υπήρχε ο άλλος μπέμπης (που φρόντιζα εγώ), τον οποίο είχαν εγκαταλείψει για τον ίδιο λόγο. Τη συνέχεια τη γνώριζαν.
 Για μια ακόμη φορά, μπήκε το ερώτημα γιατί κάνει κανείς παιδιά. Είναι έτοιμος να προσφέρει αγάπη ανιδιοτελώς ή το παιδί είναι η επένδυση για το κοινωνικό τους στάτους, τη βιωσιμότητα της σχέσης του και την γηροκόμησή του; Στη δεύτερη κατηγορία δε χωράει ένα παιδί με αναπηρία και για αυτό εγκαταλείπονται με μεγαλύτερη συχνότητα.
Πριν λίγο καιρό με ξαναπήραν από τη Διακονία τηλέφωνο για βάρδια σε μια μέρα που ετοιμαζόμουν να τους πω ‘όχι’, γιατί ήμουν ως συνήθως κουρασμένη...
-Καλησπέρα σας κ. Πρεκατέ, έχουμε ένα μωράκι με χρόνιο εκ γενετής νόσημα, δε βγαίνει έξω γιατί έχει σωληνάκια. Η μητέρα ερχόταν στην αρχή να το δει, όμως πρόσφατα δήλωσε στο νοσοκομείο ότι δεν θα ξανάρθει. Λοιπόν, τι λέτε, μπορείτε;
Παύση.
Μάλιστα. Ξεκινάς τη ζωή σου με απειλητικό νόσημα που σε καθηλώνει στα σωληνάκια και η μητέρα σου δήλωσε ότι δε θα ξανάρθει να σε δει. Ωραία αρχή. Γιατί δεν θα ξανάρθει; Αφού το παιδί χρειάζεται αναγκαστικά νοσηλεία, δε χρειάζεται καν να νιώθει ενοχές που δεν το έχει σπίτι. Να έρχεται να το βλέπει όποτε μπορεί. Γιατί καθόλου; Γιατί ποτέ; Το ποτέ είναι συνειδητή επιλογή και πάει πάρα πολύ βαθιά. Μέσα στην παύση προσπαθούσα να βρω απαντήσεις. Όμως όταν ένα παιδί εισπράττει τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις στην αρχή της ζωής του από τη μάνα του, μπορώ εγώ να δηλώσω 'κουρασμένη';
-Σύμφωνοι, είπα στην κοινωνική λειτουργό.
Ξανά η ίδια ιστορία κι ελπίζω κάποια στιγμή να διδάξει αυτή η κοινωνία στα μέλη της, από το σχολείο ακόμη, τι σημαίνει να είσαι γονιός. Να στηρίξει το γονιό του παιδιού με αναπηρία  γιατί από ό,τι φαίνεται το γονεϊκό ένστικτο δεν επαρκεί κι έλλειψη στήριξης τσακίζει και το παιδί που εγκαταλείπεται, αλλά μακροπρόθεσμα και το γονιό που εγκαταλείπει.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 1/7/2018

Πραγματικά ελπίζω αυτό το παιδί να σωθεί...Αν μπορείτε, κοινοποιήστε.

http://www.alfavita.gr/arthron/koinonia/agonas-gia-na-sothei-o-33hronos-dionysis-ekklisi-apo-filoys-kai-syggeneis-gia-na

Προσωπικά δεδομένα και άλλες ιστορίες...

Πήγα λοιπόν κι εγώ πριν τις προάλλες να πάρω τα αποτελέσματα μιας μικροβιολογικής εξέτασης ρουτίνας της μητέρας μου, που είχα προπληρώσει. Πάω στον υπάλληλο με την ταυτότητα της μάνας μου….
-Αααα, δεν μπορώ να σας δώσω τα αποτελέσματα.
-Γιατί;
-Είναι προσωπικά δεδομένα.
-Μα έχω την ταυτότητά της που δείχνει πώς είναι η μητέρα μου -την προηγούμενη φορά πώς μου τα δώσατε;
-Α κυρία μου, αυτή τη φορά φέρατε τη γενική ούρων στις 26 Μαϊου. Αν μου το είχατε φέρει στις 24 Μαϊου δε θα υπήρχε πρόβλημα. Γιατί ξέρετε, από τις 25 Μαϊου και μετά, ισχύει ο νέος Ευρωπαϊκός κανονισμός για τα προσωπικά δεδομένα, ο GDPR.

Ακούω εμβρόντητη τις νομικές συνέπειες της ημερομηνίας ούρησης κι ο υπάλληλος συνεχίζει…
-Αν θέλετε, ας πάει η μαμά σας σε ΚΕΠ να σας κάνει εξουσιοδότηση.
-Μα δε προλαβαίνω, σήμερα έχει το ραντεβού με το γιατρό. Αν ήταν να προλάβαινα να την πάω στο ΚΕΠ, θα την έφερνα κατευθείαν εδώ!
-Λυπάμαι κυρία μου. Μόνο εξουσιοδότηση.
Αααα, δε πήγαινε καλά το πράγμα. Βλέποντας γύρω μου διάφορους ταλαιπωριάρηδες συγγενείς όλων των ηλικιών να ακούνε το ίδιο τροπάρι, σκέφτηκα ότι χρειάζεται αλλαγή στρατηγικής.
-Να σας προτείνω μια άλλη λύση. Αν σας καλέσει η μητέρα μου με βιντεοκλήση και δείτε το ίδιο πρόσωπο με την ταυτότητα να σας μιλάει και να σας λέει να μου δώσετε τις εξετάσεις;;;;;Πώς σας φαίνεται αυτή η ιδέα;;;;;
-Όχι. Θέλω εξουσιοδότηση.
-Μμμμ, υπάρχει και το άλλο. Μπορεί να σας στείλει sms στο υπηρεσιακό κινητό από το δικό της κινητό (που είναι στο όνομά της) και να γράφει: Δ-Ω-Σ-Ε Τ-Ι-Σ Ε-Ξ-Ε-Τ-Α-Σ-Ε-Ι-Σ Σ-Τ-Η-Ν Κ-Ο-Ρ-Η Μ-Ο-Υ. Αυτό πώς σας φαίνεται;;;;;;
-Εξουσιοδότηση.
Ααααααα, εκεί αυτός, κολλημένος με την εξουσιοδότηση. Τέλος πάντων, αφού με έπρηξε και τον έπρηξα, και μετά από εκτενείς διαπραγματεύσεις που περιελάμβαναν αμοιβαία κλεισίματα του ενός ματιού κι εκατέρωθεν ψιθυριστές διαβεβαιώσεις τύπου ‘δε σε ξέρω, δε με ξέρεις’, κατάφερα να αποσπάσω την πολυπόθητη γενική ούρων στην τσάντα μου, φοβούμενη μήπως η κάμερα του κέντρου προλάβει να καταγράψει ότι η ούρηση είχε πραγματοποιηθεί στις 26 Μαϊου κι όχι στις 24.

Μετά από αυτό γυρνάω σπίτι και διαβάζω ότι λόγω του νέου κανονισμού για τα προσωπικά δεδομένα (GDPR γαρ) δεν θα ανακοινωθούν τα ονόματα των αποσπασμένων εκπαιδευτικών. Μα ρε φίλε, αν είσαι ΔΗΜΟΣΙΟΣ υπάλληλος σε μια ΔΗΜΟΣΙΑ υπηρεσία, όπου υπηρετείς το ΔΗΜΟΣΙΟ συμφέρον, δε θα πρέπει να είναι ΔΗΜΟΣΙΩΣ γνωστό τουλάχιστον ΠΟΥ υπηρετείς; Δεν θα δημοσιοποιηθεί ούτε με ποια κοιμήθηκες χθες το βράδυ, ούτε τι χρώμα εσώρουχο φοράς… Πού υπηρετείς λέμε… Αλλιώς η διαφάνεια/ διαύγεια/αστραφερότητα κλπ πάνε περίπατο…

Δεν ξέρω, αλλά νομίζω ότι έχουμε χάσει το μέτρο με τα προσωπικά δεδομένα. Εδώ από το κινητό, γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή πού βρισκόμαστε(ακόμη και με παλαιού τύπου κινητά), με ποιον μιλάμε, τι ψωνίζουμε, τι συζητάμε- τα ονόματα των αποσπάσεων πείραξαν τον GDPR; Για τα παλιά κινητά (πριν τα iphones) το ξέρω καλά από την ορειβασία! Όταν χανόταν ένας ορειβάτης, παίρναμε τις Ειδικές Δυνάμεις, οι οποίες (αφού μας κατσάδιαζαν) έκαναν κλήση στον χασοδρόμη και του έλεγαν: ‘Βρες ένα προστατευμένο σημείο, κάνε μας κλήση από εκεί και μη κουνηθείς και μη ξαναχρησιμοποιήσεις το κινητό. Από τα στοιχεία της κλήσης, θα σε βρούμε με ακρίβεια μέτρου’. Κι έτσι, μέσα σε βουνά και λαγκάδια, έβρισκαν άμεσα τον χασοβούνη. Τώρα οι εξετάσεις ούρων της μάνας μου τους πείραξαν; Μήπως εκτός από το ορειβατικό μονοπάτι, έχουμε χάσει και τα αβγά και τα πασχάλια;
Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 4/6/2018

Δύο κοινωνικοί παράγοντες στην έμφυλη βία

 Σε σχέση με το τελευταίο περιστατικό έμφυλης βίας στο Μεγαλοχώρι Τρικάλων που κατέληξε μοιραία: Από την εμπειρία μου πριν χρόνια στην εθελοντική συμβουλευτική κακοποιημένων γυναικών, οι λόγοι για τους οποίους μια γυναίκα 'δεν φεύγει' είναι πολλοί και περίπλοκοι. Εδώ θα ήθελα να σταθώ σε δύο κοινωνικούς παράγοντες. 
Α) Την βαθιά εδραιωμένη στάση (ακόνη κι όταν δεν εκφράζεται ρητά) ότι η γυναίκα οφείλει για χάρη του 'σπιτικού' της να παραμείνει στο γάμο, όσο κακοποιητικός κι αν είναι. Μπορεί όλοι εκ των υστέρων να κατηγορούν την γυναίκα γιατί δεν έφυγε, οι ίδιοι όμως θα την ήταν που επίσης θα την κατηγορούσαν ΑΝ έφευγε. Θα την στιγμάτιζαν και θα την απομόνωναν (επειδή 'διάλυσε το σπιτικό της'). Αν η κακοποίηση είναι τόσο βαριά που καταλήξει στο νοσοκομείο (ή ακόμη χειρότερα), οι ίδιοι άνθρωποι ενδόμυχα θα σκέφτονται 'ε, τι να κάνουμε, ατύχησε'. Δυστυχώς όσο κι αν δεν το παραδέχεται, η βαθιά συντηρητική ελληνική κοινωνία (ειδικά στα κλειστά πλαίσια της επαρχίας) θεωρεί την έμφυλη βία λίγο ως πολύ αναμενόμενη και ότι είναι υποχρέωση της γυναίκας να την υπομείνει στωικά 'για χάρη των παιδιών της' (λες και υπάρχει ποτέ περίπτωση να παιδιά να ωφεληθούν όταν βλέπουν τον πατέρα να χτυπά τη μάνα). Ή όπως χαρακτηριστικά είπε ξαδέρφη κακοποιημένης γυναίκας στην ίδια, όταν  έμαθε ότι την χτυπούσε:  'Ε τι  περιμένεις; Άντρας σου είναι!'....Δυστυχώς και παράγοντες της Εκκλησίας συμβάλλουν σε αυτό, θεωρώντας οποιαδήποτε μορφή έμφυλης βίας περισσότερο αποδεκτή από το διαζύγιο, ενώ υπάρχουν και ακραίες απόψεις ότι η γυναίκα μέσα από την υπομονή και την σιωπηλή ανοχή της βίας κατά κάποιο τρόπο 'αγιάζει'!....
Β)Ο δεύτερος κοινωνικός παράγοντας, που είναι επίσης βαθιά εδραιωμένος στην κοινωνία μας, είναι δυστυχώς η έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ των γυναικών. Δεν μπορώ να μετρήσω τις περιπτώσεις όπου διαζευγμένες γυναίκες ανέφεραν ότι μόλις χώρισαν (ανεξάρτητα από το αν η σχέση ήταν κακοποιητική) σταμάτησαν όλα τα τηλέφωνα από τις 'φίλες'. Σε μια κοινωνία που σκέπτεται και λειτουργεί σε 'κουτάκια' (οι παντρεμένες κάνουν παρέα με παντρεμένες, τα ζευγάρια με ζευγάρια, οι μαμάδες με άλλες μαμάδες), το να πάρει μια γυναίκα την απόφαση να φύγει σημαίνει αυτόματα κοινωνικό αποκλεισμό και απομόνωση, ακόμη ίσως κι από την αρχική της οικογένεια. Σε μια κοινωνία δε, όπου η αξία της γυναίκας ορίζεται ΑΚΟΜΗ από τους παραδοσιακούς ρόλους της νοικοκυράς-συζύγου-μητέρας (έστω κι αν δεν το παραδέχονται, γιατί όπως είπαμε δεν είναι πλέον πολιτικά ορθό), οι υπόλοιπες γυναίκες αντιμετωπίζουν τη γυναίκα που έφυγε ως απειλή στο αξιακό τους σύστημα και την απορρίπτουν. Είναι κάτι που το έχω δει πολλές φορές να συμβαίνει, αλλά σχεδόν ποτέ δεν συζητείται. Εύκολα οι 'φίλες' παροτρύνουν την κακοποιημένη γυναίκα να φύγει, πόσες όμως θα σταθούν έμπρακτα δίπλα της, πόσες θα την κάνουν παρέα ΚΑΙ μετά;
Αν δεν αλλάξουν αυτές οι δύο βαθιά ριζωμένες κοινωνικές στάσεις, πολύ φοβάμαι ότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κράτους, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε γυναίκες να παραμένουν σε κακοποιητικές σχέσεις με όποιο αποτέλεσμα... 
Πρεκατέ Βικτωρία, 27/5/2018, www.brightplanet.blogspot.gr

Μια τραγική ιστορία κοινωνικής υποκρισίας

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗς ΕΛΕΝΑΣ ΦΡΑΝΤΖΗ(http://www.athensvoice.gr/world/429759_aytoktonise-i-29hroni-elena-frantzi-tin-viaze-o-iereas-patrios-tis-apo-ta-tessera-tis)
ΚΑΤΑ ΠΡΩΤΟΝ, ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΓΕΝΕΑΚΟ,ΠΟΛΥ ΒΑΡΙΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΣΕ ΜΗΤΕΡΑ ΣΕ ΚΟΡΗ...ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΦΟΡΤΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ Η ΚΟΠΕΛΑ.... ΕΠΕΙΤΑ, Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 'ΣΩΤΗΡΕΣ' ΘΕΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ. ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΣΥΝ ΤΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΠΟΥ, ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ, ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ...
ΟΜΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ ΤΗΣ ΚΟΠΕΛΑΣ... ΤΟ ΟΤΙ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΤΕΤΟΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΒΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ, ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΣΤΗΡΙΞΗ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΤΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΓΙΓΑΝΤΙΟ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ. ΣΑΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΤΟ ΘΕΩΡΩ ΣΠΑΝΙΟ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ.
ΚΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ. ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΕΙ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΨΥΧΙΚΟ ΣΘΕΝΟΣ.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, Η ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΚΡΑΙΑ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ (ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ) ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΣΤΟΝ ΙΕΡΕΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΙ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΑΣΚΕΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ! ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΠΟΥ ΕΝΑΝΤΙΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΝΝΟΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ, ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΝΝΟΙΑ ΔΙΚΑΙΟΥ, ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΝΝΟΙΑ ΛΟΓΙΚΗΣ.
ΑΥΤΗ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΗΝ ΤΣΑΚΙΣΕ, ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΒΙΩΝΕ.... ΠΑΛΙ ΩΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ, ΓΝΩΡΙΖΩ ΠΟΛΛΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ, ΟΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΔΗΘΕΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΑ, ΟΤΑΝ ΕΜΑΘΑΝ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΦΙΛΗ Η ΓΝΩΣΤΗ ΕΧΕΙ ΚΑΚΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ, ΔΙΕΚΟΨΑΝ ΚΑΘΕ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΖΙ ΤΗΣ. ΕΝΩ ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΚΛΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΒΙΑΣΤΗ (ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΚΡΑΤΟΥΝ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΚΟ)... ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΕΠΙΒΑΡΥΝΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΟΤΑΝ Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΑΠΌ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΟΤΙ ΣΠΙΛΩΝΟΥΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΘΥΜΑ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΕΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ Η ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΣΤΟ ΘΕΟ, ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΗΓΗ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ. ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΒΟΗΘΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΣΤΡΑΦΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΕΟ (ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΕΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ), ΤΟΥΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΕΥΘΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ. ΤΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ.... Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ, ΟΥΤΕ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΙΚΗ, ΟΥΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ, ΟΥΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΠΟΙΝΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ ΤΗΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΚΩΦΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΟΥΝ.
ΓΙΑ ΜΕΝΑ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΠΕΛΑ.
ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙΝΗ ΣΤΑΘΗΚΕ ΜΟΝΗ ΤΗΣ -ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ- ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ. ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑ, ΙΣΩΣ -ΙΣΩΣ- ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΘΕΙ ΛΙΓΟ Η ΒΑΘΙΑ ΝΥΧΤΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ.... ΚΑΛΗ ΑΝΑΠΑΥΣΗ.

ΥΓ 
Το θέμα με την παιδική κακοποίηση είναι ότι όταν συμβαίνει -ειδικά μέσα στο χώρο της οικογένειας- δεν προκαλεί μόνο τα τραύματα σχετικά με τις απώλειες που βιώνει το παιδί (και τα επακόλουθα συναισθήματα φόβου, ντροπής, προδοσίας, έλλειψης αυταξίας κλπ.) Ταυτόχρονα εξαντλεί την ψυχική ενέργεια που έχει το παιδί ως απόθεμα για το μέλλον του. Το παιδί μεγαλώνοντας μπαίνει στην ενήλικη ζωή κουρασμένο, εξαντλημένο, απογοητευμένο και με ελάχιστη κινητήρια δύναμη για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της ενήλικης ζωής. Ένα συχνά παραγνωρισμένο ζήτημα στην ψυχοθεραπεία που επικεντρώνεται κυρίως στο παρελθόν, είναι ότι και η ενήλικη ζωή έχει η ίδια τεράστιες απαιτήσεις. Είναι η οικονομική επιβίωση, είναι η εργασιακή απασχόληση, είναι η εύρεση ενός συντρόφου, η δημιουργία και φροντίδα της δεύτερης οικογένειας. Ακόμη κι ενήλικα άτομα ΧΩΡΙΣ εμπειρίες παιδικής κακοποίησης όταν βιώσουν σημαντικές δυσκολίες σε έναν ή περισσότερους από αυτούς τους τομείς, λυγίζουν. Πόσο μάλλον ένα ενήλικο άτομο που μπαίνει στην αρένα της ζωής κακοποιημένο, που του έχουν ρουφήξει κάθε ζωτική ενέργεια και αυταξία, όσα 'καύσιμα' είχε για να προχωρήσει στη ζωή.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που βλέπουμε οι αυτοκτονίες να συμβαίνουν σε αυτές τις ευάλωτες φάσεις της ενήλικης ζωής του ατόμου- κι όχι αμέσως μετά την κακοποίηση. Συνήθως είναι φάσεις που συνοδεύονται με κοινωνική απομόνωση. Η κοινωνική απομόνωση, χαρακτηριστική του δυτικού μας ατομικιστικού πολιτισμού (και δυστυχώς ραγδαία εξαπλώνεται και στη χώρα μας) έχει την ικανότητα να τσακίσει ένα άτομο. Σε συνήθεις συνθήκες, το άτομο θα ανατρέξει στα υποστηρικτικά αποθέματα που δημιουργήθηκαν στην αρχική οικογένεια- το ψυχικό εκείνο κεφάλαιο που έχτισαν τα χρόνια φροντίδας, αγάπης κι ενδιαφέροντος από τους γονείς και τα αδέρφια. Αν όμως αυτά τα αποθέματα δεν υπάρχουν, αν αυτό το κεφάλαιο δεν έχει συσσωρευθεί, λόγω κακοποίησης ή παραμέλησης, το άτομο δεν έχει πού να στραφεί και αυτό μπορεί για κάποιους ανθρώπους να σταθεί, έστω και στιγμιαία, ανυπέρβλητο.

Μπορεί να μην μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα για να αντιστρέψουμε την ιστορία κάποιου άλλου, όμως μπορούμε να κάνουμε πολλά περισσότερα για να μην εμβαθυνθεί άλλο η αποξένωση και η απομόνωση στην κοινωνία μας. Όλοι μπορούμε να σκεφτούμε περιπτώσεις όπου ΔΕΝ κάναμε παρέα με κάποιον γιατί μας φάνηκε λίγο 'περίεργος', λίγο 'προβληματικός', λίγο 'ασυνήθιστος' ή τέλος πάντων δεν ανήκε στα κουτάκια των κοινωνικών κανόνων που έχουμε μάθει να θεωρούμε αποδεκτά, Αυτό που δεν κατανοούμε είναι ότι αναπόφευκτα στο ρου της ζωής θα έρθει κάποια στιγμή που και εμείς δεν θα χωράμε στα κουτάκια που οι ίδιοι φτιάξαμε και υπηρετήσαμε... Θα έρθει κάποια στιγμή που κι εμείς θα βρεθούμε εκτός.....

Υ.Γ. (2) Η κοινωνική απομόνωση έχει πλέον αναγνωριστεί στην Αγγλία ως η νούμερο ένα κοινωνική μάστιγα και οργανώσεις όπως ο Βρετανικός Ερυθρός Σταυρός την αναγνωρίζουν πλέον ως μια όψη ανθρωπιστικής κρίσης. Δεν αφορά μόνο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, αλλά ανθρώπους όλων των ηλικιών, επαγγελμάτων και στρωμάτων που αναφέρουν ότι περνούν μέρες χωρίς καμία επικοινωνία. Οι οργανώσεις έχουν αναγνωρίσει την κρισιμότητα και προσπαθούν να βρουν τρόπους για να αρχίσει να ξαναχτίζεται ο συνδετικός κοινωνικός ιστός....\

Πρεκατέ Βικτωρία,www.brightplanet.blogspot.gr, 1/4/2018

Μην ξεχάσουμε το Θεό...

Υπάρχουν δύο περιπτώσεις, που μπαίνουμε σε πειρασμό να εγκαταλείψουμε το Θεό:
α) Όταν τα πράματα πάνε άσχημα.
β)Όταν τα πράγματα πάνε καλά.
Στην πρώτη περίπτωση, κατηγορούμε το Θεό, του ρίχνουμε ευθύνες, γινόμαστε θύματα της αδικίας του. Επιχειρηματολογούμε στο μυαλό μας και στους γύρω μας ότι ένας αληθινός Θεός δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο σε εμάς. Συνεπώς συμπεραίνουμε ότι δεν υπάρχει Θεός (παρόλα αυτά είμαστε ακόμη θυμωμένοι μαζί του). Εγκαταλείπουμε το Θεό και μετά νιώθουμε εγκαταλελειμμένοι από Εκείνον. Επιλεκτικά παραβλέπουμε όλα εκείνα που πάνε καλά στη ζωή μας (ή που έχουν πάει καλά στο παρελθόν) και βιαζόμαστε να αποφασίσουμε καταδικαστικά εναντίον του.
Η δεύτερη περίπτωση είναι η παθογένεια του ανεπτυγμένου κόσμου. Όταν τα πράγματα πάνε καλά, δίνουμε στους εαυτούς μας τα εύσημα. Όλα είναι προβλέψιμα, έχουμε τις δυνάμεις να καθορίσουμε τη μοίρα μας, η καλή μας τύχη είναι αποτέλεσμα των δικών μας ενεργειών και μόνο. Γινόμαστε έξυπνοι κι αποφασίζουμε ότι ο Θεός δεν υπάρχει, γιατί δεν είναι απαραίτητος. Ξεχνούμε εκατομμύρια χρόνια παρελθόντος, κι αποφασίζουμε ότι ο Θεός δεν χρειαζόταν ποτέ -παρά μόνο σε κάποια αδύνατα μυαλά, που κοιτάζουμε πλέον με ένα μείγμα καταφρόνησης και οίκτου.Επεξεργαζόμαστε κάθε πτυχή των ανθρωπίνων σχέσεων για να ξεγελάσουμε την ανίατη μοναξιά που αναπόφευκτα έρχεται όταν ο άνθρωπος αποκοπεί από την αγάπη του δημιουργού και πατέρα του.
Είναι εκπληκτικό πόσο εύκολα ξεχνάμε το Θεό, ακόμη και όσοι είμαστε συνειδητά αφοσιωμένοι στο πνευματικό μονοπάτι για χρόνια. Σε περιόδους ακινησίας, απογοήτευσης, τέλματος, είναι πολύ εύκολο να γλιστρήσουμε    στη λήθη, σκεπτόμενοι ότι το χρονικό διάστημα προσοχής του Θεού σε εμάς μας έχει λήξει.
Αυτό που μας ζητείται είναι να θυμόμαστε το Θεό στις πιο φτωχές από έμπνευση περιόδους. Ίσως δεν είναι ο χρόνος για σημαντικές πνευματικές αποφάσεις ή συμπεράσματα- δεν έχουμε τη μεγαλύτερη εικόνα. Στο μεταξύ, ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε τη μνήμη ζωντανή. Ας προσπαθήσουμε να βλέπουμε τους μικρούς καθημερινούς τρόπους που ο Θεός είναι παρών, παρά τους μεγάλους τρόπους που μας μπορεί να φαίνεται απών.
Βικτωρία Πρεκατέ www.brightplanet.blogspot.gr, 17/3/2018

Ο κόσμος μας είναι τώρα φτωχότερος...


Με λύπη έμαθα χθες ότι απεβίωσε ο Γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης. 89 ετών και πολύ ταλαιπωρημένος από ασθένειες, δεχόταν καθημερινά δεκάδες πιστούς στο ταπεινό κελάκι του και τους άκουγε με την καρδιά του. Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση όταν είχα την ευλογία να του μιλήσω πριν 4 χρόνια ήταν ότι παρά τις μεγάλες ταλαιπωρίες στην υγεία του, τους άκουγε όλους όσους περίμεναν και συμ-πονούσε και συνέ-πασχε. Ως ψυχολόγοι, εμείς έχουμε εκπαιδευτεί να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Ναι μεν ενσυναίσθηση, αλλά αν πάρεις τον πόνο του άλλου μέσα σου, μετά από μια-δυο ιστορίες έχεις καεί. Κι όμως. Ο Γέροντας Βιτάλης (όπως και κάποιοι άλλοι φωτισμένοι γέροντες και γερόντισσες) έμπαινε κατευθείαν στον πόνο του άλλου δεκάδες φορές κάθε μέρα, ακούγοντας επισκέπτες από όλον τον κόσμο με τα πιο βαριά προβλήματα που μπορεί κανείς να φανταστεί. Ο ίδιος ήρθε αντιμέτωπος πολλές φορές με το θάνατο κι εξέπεμπε μια δύναμη και γαλήνη που ανακούφιζε και τους πιο απελπισμένους. Είχα την ευλογία να παρακολουθήσω την αναστάσιμη λειτουργία πριν 4 χρόνια που ο ίδιος, παρά την πολύ εύθραυστη κατάσταση της υγείας του, έφερε εις πέρας με απόλυτη κατάνυξη. Στο τέλος της λειτουργίας ένιωθα ότι πετούσα. Δυο φορές τον είδα μόνο. όμως νιώθω βαριά την απώλεια κι ότι ο κόσμος μας είναι φτωχότερος χωρίς αυτόν. Τέτοιοι άνθρωποι είναι σπάνιοι, σπάνιοι....



Φωτογραφία της Victoria Prekate.

Λιγότερο κρέας

Η πρόσφατη εκστρατεία του Αβααζ https://secure.avaaz.org/en/eat_less_meat_b/?pv=66&rc=fb) για κατανάλωση λιγότερου κρέατος ήταν ακριβώς στοχευμένη. Υπάρχει η γνωστή πόλωση κρεατοφαγίας-χορτοφαγίας, σε ένα θέμα που τα πράγματα δεν είναι μαύρο-άσπρο. Και η εκστρατεία χτύπησε ακριβώς στη χρυσή τομή «ΛΙΓΟΤΕΡΟ κρέας». Προσωπικά έχω προσπαθήσει πολλές φορές και σε μεγάλες χρονικές περιόδους να γίνω χορτοφάγος, αλλά κάθε φορά προκύπτει αναιμία, όσα συμπληρώματα διατροφής κι αν πάρω. ‘Ίσως η χορτοφαγία δεν ταιριάζει στον κάθε οργανισμό, ίσως όμως και κάποια στιγμή να τα καταφέρω. Όμως τρώω κρέας μόνο τόσο όσο χρειάζεται για να μη νιώθω ατονία (μία φορά την εβδομάδα ή στις 15). Η ήπια και με μέτρο κατανάλωση κρέατος (κατά προτίμηση ελευθέρας βοσκής) για λόγους σωματικής υγείας έχει μεγάλη διαφορά από την άνευ όρων και ορίων κραιπάλη κρεατοφαγίας μόνο και μόνο για την προσωπική μας ευχαρίστηση και κοιλιοδουλεία. 

Βεβαίως ακόμη και αυτή η μετριοπαθής θέση ξεσηκώνει οργισμένες αντιδράσεις, τις οποίες γνωρίζω καλά από τις χορτοφαγικές μου φάσεις: όποτε ήμουν σε τραπέζι και απλά αρνιόμουν να φάω κρέας (χωρίς περαιτέρω κουβέντες ή την παραμικρή προσπάθεια ‘προσηλυτισμού’), αμέσως άρχιζαν οι αντιδράσεις από τους συνδαιτυμόνες: ‘Α, ΜΠΑ! Και γιατί δεν τρως κρέας; Ποιος είναι ο λόγος;!» Κι εκεί άρχιζε η ανάκριση! Ήταν διατεθιμένοι να δεχτούν ότι κάποιος δεν τρώει κρέας για λόγους γούστου ή υγείας, αλλά σε καμία περίπτωση για λόγους δικαιωμάτων των ζώων. Αυτό τους εξόργιζε. Άρχιζαν όλα τα ατελείωτα επιχειρήματα που έχω χιλιοακούσει, ξεκινώντας από το ότι τα ζώα έχουν φτιαχτεί για να υπηρετούν τον άνθρωπο, μέχρι θεολογικές θέσεις ότι ο άνθρωπος έχει ψυχή ενώ τα ζώα όχι (δεν συμφωνώ!), ή τέλος πάντων ότι και τα καρότα πονάνε όταν τα κόβεις! Η ουσία είναι ότι εξοργίζονταν όταν κάποιος αμφισβητούσε -έστω και έμμεσα- την απόλυτη εξουσία και ανωτερότητα του ανθρώπινου είδους πάνω στα υπόλοιπα είδη. Αυτές οι επιθέσεις ήταν κυρίως στην Ελλάδα, αλλά περιέργως και στην Αγγλία (παρά τη διάδοση της χορτοφαγίας εκεί)…. 

Αντίστοιχες αντιδράσεις είχα όταν (με πολύ ήπιο τρόπο) έθιγα το θέμα στη σχολική τάξη. «Τι λέτε κυρία!!!! Εμείς τρώμε κρέας δυο φορές την ημέρα, κάθε μέρα! Αδύνατον να κόψουμε!» έλεγε ο ένας. «Κυρία σοβαρά μιλάτε! Αν σταματήσουμε το καθημερινό κρέας, δεν θα παίρνουμε τις ουσίες που χρειαζόμαστε!» έλεγε ο άλλος. «Κυρία εγώ προτείνω αντί για Σαρακοστή νηστείας, να φτιάξουμε μια Σαρακοστή όπου θα τρώμε κάθε μέρα, ό,τι τρώμε την Τσικνοπέμπτη!» έλεγε ο πιο μάγκας της τάξης… Προκειμένου να μην έχω τρελαμένες ελληνίδες μαμάδες να έρχονται πανικόβλητες στο σχολείο να με καταγγείλουν ότι ωθώ τα βλαστάρια τους στην ανορεξία, προσπαθούσα να εξηγήσω όσο πιο απλά γινόταν: «Παιδιά, τα πράγματα δεν είναι μαύρο-άσπρο. Δεν είπα να μην τρώμε καθόλου-ειδικά εσείς που είστε στην ανάπτυξη. Αλλά όχι να τρώμε υπερβολικά για διασκέδαση. Να τρώμε όσο χρειάζεται για να είμαστε γεροί. Σκεφτείτε ότι ένα ζωντανό πλάσμα, που νιώθει κι αισθάνεται όπως εσείς, έχει δώσει τη ζωή του για να τραφείτε. Το να ζητάμε να χαθούν παραπάνω ζωές για να ικανοποιήσουμε απλά και μόνο τη λαιμαργία μας, είναι σωστό; Το να σκοτώνονται ζώα για να πεταχτεί απλά το κρέας τους στα σκουπίδια (40% της τροφής στο δυτικό κόσμο πετιέται λόγω κακής διαχείρισης) είναι σωστό; Σκεφτείτε πόσα εκατομμύρια ζώα σκοτώνονται, απλά για να πεταχτούν στα σκουπίδια-όχι μόνο δεν είναι σωστό, αλλά αποτελεί και ύβρη! Έχετε δει τις συνθήκες στις οποίες ζουν και θανατώνονται;» Εκεί κάπου άρχιζαν να το σκέφτονται...

Σήμερα είδα και μια ιστορία στο διαδίκτυο, που θα ήταν πολύ χρήσιμη στην τάξη (μέρες Τσικνοπέμπτης που έρχονται!). Μια αγελαδίτσα που προορίζονταν για το σφαγείο, το ‘σκασε από το όχημα που τη μετέφερε, κρύβεται στο δάσος και δεν πλησιάζει κανέναν άνθρωπο ( http://www.koutipandoras.gr/…/ollandia-kyma-symparastashs-g…).

Ίσως αυτό έδειχνε στα παιδιά ότι τα ζώα δεν είναι ανεγκέφαλα εργαλεία παραγωγής τέρψης, αλλά νοήμονα όντα με αισθήματα. Από ψαροτουφεκά είχα ακούσει ότι ακόμη και οι ροφοί έχουν εξελιχθεί να τρέχουν πανικόβλητοι όταν βλέπουν μεταλλική λάμψη στο βυθό! Είπαμε, τα πράγματα δεν είναι άσπρο-,μαύρο. Ίσως χρειάζεται μια στάση λιγότερου ανθρωποκεντρισμού, περισσότερης ευγνωμοσύνης και μετριοπάθειας και οπωσδήποτε ευαισθητοποίησης για τις ΣΥΝΘΗΚΕΣ ζωής και θανάτου των ζώων που δίνουν τη ζωή τους για τραφούμε.

Βικτωρία Πρεκατέ, 3/2/2018,https://www.facebook.com/victoria.prekate.9/posts/184501042308685

Η στοά

Πήγα στο κέντρο σήμερα για να βγάλω φωτοτυπίες δύο εξαντλημένων βιβλίων. Πάντα με πιάνει μια νοσταλγία στο κέντρο, ειδικά στους δρόμους γύρω από το Πανεπιστήμιο. Επειδή η βιβλιοθήκη θα έκλεινε, βιαζόμουν να βρω ένα φωτοτυπάδικο κοντά. Βρήκα έναν, όμως είπε «Κλείνω, κλείνω, δεν προλαβαίνω». «Άλλος εδώ κοντά;» ρώτησα. «Κανείς» μου απάντησε. «Μόνο στο Σύνταγμα». Ξαναρωτάω και παίρνω την ίδια επίμονη απάντηση. Πάω σε έναν θυρωρό δίπλα και ξαναρωτάω «Δεν μπορεί,  δίπλα στο Πανεπιστήμιο να μην υπάρχουν φωτοτυπάδικα!». «Φυσικά», μου απαντά, «Υπάρχουν πολλοί. Πήγαινε στη στοά και θα δεις μια κοπέλα στο δεξί σου χέρι». Πάω στη στοά, μια ατελείωτη στοά. Ατελείωτη, που δεν έφτανε σπιθαμή από φυσικό φως. Τόσο σκοτεινή κι έρημη, που για να πω την αλήθεια φοβήθηκα. Γυρνάω πίσω.
Ο θυρωρός επέμενε «Εκεί θα βρεις φωτοτυπάδικο». Ξαναμπαίνω στην κατασκότεινη στοά. Κέντρο, κατάκεντρο της Αθήνας, έρημα και κατασκότεινα. Περπατάω, περπατάω, γύρω γύρω εγκαταλελειμμένα μαγαζιά όλων των ειδών. Κάποτε αυτή η στοά θα έσφιζε από ζωή. Τώρα έμοιαζε σαν εσωτερικό ναυαγίου.  Με δυσκολία διέκρινα ταμπέλες καταστημάτων διαφόρων εποχών: «Νεωτερισμοί». «Ταξίδια αναψυχής». «Συλλογαί». « Επιδιορθώσεις υποδημάτων: μυτερές γόβες μετατρέπονται σε στρογγυλές». Μαζί με το φόβο με έπιασε θλίψη μέσα στο σκοτάδι. Σκεφτόμουν τις ζωές όλων αυτών που το κατάστημά τους έκλεισε-πρόσφατα ή παλαιότερα- λιγότερο ή περισσότερο άδοξα. Κι άφησαν στη σκοτεινή στοά-μαυσωλείο τις πινακίδες του μαγαζιού τους κι ένα κομμάτι από την ψυχή τους. Θεωρούσα τελείως απίθανο να βρω φωτοτυπάδικο σε αυτό το σουρεαλιστικό τοπίο, όμως μέσα στα σκοτεινά χαλάσματα, να σου δεξιά ένα φωτάκι.   Πλησιάζω, κι όντως ένα μαγαζάκι-τρύπα, φουλ από χαρτιά  και μια κοπέλα με καλωσόρισε. «Έχω πολλά να βγάλω, αν θέλετε να βοηθάω κι εγώ να τελειώνουμε πιο γρήγορα» της είπα.  Βγάζαμε φωτοτυπίες επί μισή ώρα. Έξω από το κατάστημα το απόλυτο σκοτάδι κι ελάχιστοι περαστικοί. Αναρωτήθηκα πώς αντέχει μόνη της τόσες ώρες τη μέρα  και να μην καταλαβαίνει μέρα από νύχτα. «Πολύ σκοτεινά δεν είστε εδώ; Πώς έτσι;» τη ρώτησα. «Από όσους έχουν μείνει στη στοά,  κανείς δεν έχει να πληρώσει κοινόχρηστα. Έτσι  η στοά δεν φωτίζεται. Αφήστε, μας έχουν ρημάξει».   
Βγάλαμε σχεδόν έναμισι χοντρά βιβλία και στο τέλος, μετά από 40 λεπτά δουλειάς,  ρωτάω το κόστος. «5,85 κυρία», μου λέει.  Ένιωσα μια απίστευτη λύπη μέσα μου. Της άφησα 7 ευρώ με τη δικαιολογία να μη παιδεύεται για ψιλά, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να δώσω κάτι παραπάνω χωρίς να την προσβάλλω.
Άφησα το μικρό φωτάκι στην κατασκότεινη στοά και τη μονάχη κοπέλα να παλεύει να διατηρήσει τίμια και σωστά την επιχειρησούλα της μέσα σε μια τρύπα όπου όλοι είχαν οικονομικά καταρρεύσει. Πώς βλέπεις από τους αρχαίους ναούς να παραμένουν ένας ή δύο κίονες όρθιοι για να μαρτυρούν αυτό που υπήρχε κάποτε. Έτσι κι αυτή η κοπέλα είναι από τους τελευταίους που παραμένουν να παλεύουν μέσα από μια σαρωτική οικονομική κατάρρευση. Όλο το 8ωρο κάτω από  μια λάμπα Νέον, σε μια τρύπα που φοβάσαι και να περπατήσεις. Σε αντίθεση με το «συνάδελφό» της που επίτηδες ΔΕΝ μου έδωσε πληροφορίες για την ύπαρξή της. Σε αντίθεση με τους κολοσσούς πολυκαταστημάτων που τείνουν να απορροφήσουν κάθε είδους μικρή επιχείρηση. Σε αντίθεση με τους αφανισμένους πελάτες που δε χρειάζονται πια φωτοτυπίες, γιατί πλέον υπάρχει το Ίντερνετ και τέλος πάντων, ποιος θέλει πια εξαντλημένα βιβλία… Η κοπέλα επιμένει να προσπαθεί να κρατήσει το δικό της καταστηματάκι τίμια και σωστά, χωρίς αρπακτικότητα. Ο Θεός να τη φυλάει να τα καταφέρει.

Υ.Γ. Μιλάμε για το πιο κεντρικό σημείο της Αθήνας….

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr,  29/1/2018

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org