Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Η επιβεβλημένη κουλτούρα του φόβου και της ανημπόριας


Το 2014 φεύγει σε ένα κλίμα σήψης, όπου έχει χαθεί πλέον κάθε μέτρο λογικού και δικαίου, σε σημείο που να διώκεται εκείνος που αποκαλύπτει το άδικο κι όχι εκείνος που το διαπράττει. Έχω γράψει πολλές φορές για το θέμα της καλλιέργειας του φόβου και του εκφοβισμού του λαού μας, σύμφωνα με το δόγμα ΤΙΝΑ (There  Is No Alternative), γνωστού δόγματος στην πρόκληση πολέμων και γενοκτονιών. Δυστυχώς πέρα από τη μαζική πλύση εγκεφάλου από τα  ΜΜΕ, παρατηρεί κανείς ξανά και ξανά, πως η έλλειψη ουσιαστικής πνευματικότητας και πίστης εγκλωβίζει τους ανθρώπους σε φοβική παραλυσία άνευ προηγουμένου. Μια μαζική φοβία αναπτύσσεται με όλα τα χαρακτηριστικά κάθε ατομικής φοβίας: αποφυγή, εμμονή και γενίκευση ερεθίσματος. Μόνο που τώρα δε μιλούμε για ένα άτομο, αλλά για μια ολόκληρη κοινωνία. Αποφυγή της οποιαδήποτε αντίδρασης ή ακόμη και συζήτησης. Εμμονή με το φόβο της φτώχειας και του αυριανού χειρότερου. Γενίκευση ερεθίσματος όπου θα τρομάζει ακόμη και η απλή διαφωνία. Στο τέλος, θα τρομάζει ακόμη και το να σκεφτόμαστε σιωπηλά κάτι που διαφέρει από την δεδομένη  γραμμή. Η τρομοκρατία μαζί με την ενοχοποίηση, θα έχουν ποτίσει τόσο βαθιά το υποσυνείδητό μας, που θα αυτό-μαστιγωνόμαστε στην πρώτη αντιδραστική σκέψη “Μα πώς τολμώ να σκεφτώ κάτι διαφορετικό από αυτό που μου λένε τα κανάλια; Τι θέλω να γίνει η χώρα μου; Συρία; Πώς τολμώ; Αλίμονο μου, πρέπει να αυτοτιμωρηθώ για το θράσος μου, μήπως και γλυτώσω το χειρότερο». Αυτός είναι ο στόχος τους, δε θα χρειάζεται καν να περιορίσουν την αντίδραση του λαού: θα έχουν αυτοματοποιήσει έτσι το λαό, ώστε να αυτοπεριορίζεται από μόνος του.

Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτό που έχει συστηματικά εισαχθεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού είναι ο φόβος και η ανημπόρια.  Παρατηρώ στους ανθρώπους γύρω μου μια σαφή ποιοτική διαφορά στην ενέργεια εκείνων που έχουν προσβληθεί από το μικρόβιο του κατευθυνόμενου φόβου κι εκείνων που απλά βιώνουν την κατανοητή ανθρώπινη ανησυχία. Το ενδιαφέρον είναι ότι η ‘μόλυνση’ είναι σχετικά ανεξάρτητη από την οικονομική τους κατάσταση: βλέπεις ανθρώπους που έχουν για να ζήσουν, αλλά έχουν προσβληθεί από τον ιό. Κι άλλους, σε πολύ χειρότερη οικονομική κατάσταση, ακόμη και άστεγους, που αρνούνται να υποκύψουν στην διαταγή της ανημποριάς, ξέρετε, αυτή που διαφημίζουν τα κανάλια, όταν παρουσιάζουν τις ουρές στα συσσίτια με δραματική μουσική. Υπάρχει λόγος που την παρουσιάζουν έτσι, κι αυτός δεν είναι η ενημέρωση! Ο λόγος είναι ο προγραμματισμός του υποσυνείδητου νου των θεατών «Κοίτα αυτή είναι η μοίρα σου. Θα γίνεις κι εσύ έτσι. Έχεις μόνο μια πιθανότητα να μη γίνεις: μόνο αν ακούσεις εμένα. Εγώ σε πονάω, εγώ σε ξέρω, εγώ είμαι που νοιάζομαι, εγώ γνωρίζω το καλύτερο για εσένα». Έτσι, οι τηλεπαρουσιαστές που δήθεν εξοργίζονται με τη φτώχεια του λαού (ώστε να ταυτιστεί ο θεατής μαζί τους) περνούν τη θέση του Θεού. Αντί να αναζητούμε στο Θεό την αλήθεια και την ενθάρρυνση, την αναζητούμε στο κουμπί μιας τηλεόρασης.
 Σε μια πρόσφατη συνέντευξη-ανάκριση του βουλευτή που αρνήθηκε και κατήγγειλε το χρηματισμό, η καλοπληρωμένη τηλεπαρουσιάστρια, με άκρως υποτιμητικό και περιπαικτικό ύφος, κάποια στιγμή του είπε απαξιωτικά: «Και γιατί αφήσατε το θέατρο και μπλέξατε με την πολιτική; Τι τα θέλατε…» Ακριβώς. Τι θες και μπλέκεις και μας ανακατώνεις; Αυτό ήταν το νόημα. Ένας άλλος τρόπος χειραγώγησης του υποσυνείδητου νου του λαού, ότι δεν πρέπει να αντιστέκεται, δεν πρέπει να μάχεται, δεν πρέπει να λέει όχι. Τι θες και μπλέκεις εσύ με αυτά και δεν κάθεσαι στα αυγά σου, να μας αφήσεις κι εμάς να κάνουμε τη δουλειά μας… Να πειστεί σιγά σιγά ο Έλληνας ότι ακόμη και η Εθνική αντίσταση ( και συνεπώς οποιαδήποτε αντίσταση), ήταν λάθος. Τι θες και μπλέκεσαι…Δεν κάθεσαι στα αυγά σου… Και σιγά σιγά ο κόσμος ενοχοποιείται και αποδυναμώνεται. Τα χειρότερα σκάνδαλα, οι χοροί των εκατομμυρίων, τη στιγμή που τόσοι πεινούν και πεθαίνουν, γίνονται αποδεκτά και η οργή μετατοπίζεται εναντίον εκείνων που τα αποκαλύπτουν. Μη μας δείχνεις την πραγματικότητα. Δεν θέλουμε να την ξέρουμε γιατί είναι τόσο άσχημη και νιώθουμε τόσο αδύναμοι να την αλλάξουμε, ώστε καλύτερα να μην ξέρουμε. Τι μας ανακατεύεις τώρα. άσε με να πιστεύω αυτό που πίστευα, δεν θέλω να σκεφτώ παραπάνω. 
Η χειραγώγηση εκφράζεται από ανθρώπους (παρότι μορφωμένοι) που στο λένε στα ίσια: «Δεν θέλω να ξέρω». Ακόμη και αν έβλεπαν ζωντανά να διαπράττεται το χειρότερο έγκλημα μπροστά τους, θα έλεγαν: «Θέλω εγώ να το πιστέψω αυτό; Δεν θέλω. Άρα δεν θα το πιστέψω». Σε συνδυασμό με την κατατρομοκράτηση τoυ κόσμου , τύπου «Ή εμείς ή το χάος", πολύς κόσμος, αρέσκεται να προσκολλάται στη δική του κατασκευή της πραγματικότητας, ακόμη και αν αυτή δεν έχει καμία σχέση με τα αισθητηριακά και πληροφοριακά δεδομένα. Ίσως αυτό το ψέμα μου είναι πιο εύκολο, από το να δω την αλήθεια και σίγουρα πιο εύκολο από το να χρειαστεί να κάνω κάτι για αυτήν.  Κινήσεις anur;vpvn που θα προβλημάτιζαν, δικαιολογούνται ως«Θα είχαν τους λόγους τους». … Έτσι, τυφλή τη πίστη. Τέτοια κουβέντα τη λέμε μόνο για το Θεό. Μόνο ο Θεός θα έχει τους λόγους τους. Μόνο για το Θεό έχουμε τυφλή πίστη. Όχι  για ανθρώπους που οφείλουν να λογοδοτούν για ό,τι κάνουν.
Το μιντιακό  κατεστημένο γνωρίζει άρτια πώς να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη προς τον τρόμο και την ανημπόρια. Εναλλάσσουν με επιστημονική ακρίβεια την πρόκληση αισθήματος φόβου από τη μία μεριά και φρούδας ελπίδας (με αντάλλαγμα την υποταγή) από την άλλη. Οι καλοπληρωμένοι παρουσιαστές, δείχνουν και συναίσθημα αγανάκτησης για την ‘τραγική κρίση’ και συμπόνια για όσους υποφέρουν., ώστε να κερδίσουν το κοινό με το μέρος τους. Είναι ο άνθρωπός μας, σκέφτεται η γιαγιούλα που βλέπει τηλεόραση από το πρωί μέχρι το βράδι. Με νιώθει. Και η ξανθιά τηλεπαρουσιάστρια της είναι πιο οικεία και από την κόρη της. Από τη μια το εικονοστάσι της Παναγιάς κι από την άλλη το εικονοστάσι της τηλεόρασης, το οποίο μιλάει κιόλας. Έτσι θα κλείσει η ζωή της, κοιτώντας μια από δω μια από κει. Η μάχη της κόλασης και παραδείσου ενσαρκώνεται στις δύο αυτές εικόνες. Κι όσο από τη μια θέλει την αρετή και την ελευθερία, άλλο τόσο φοβάται και γαντζώνεται   στα ψέματα, αλλά και τους θάμβους τούτου του γήινου κόσμου, που εκφράζονται απόλυτα μέσα από την τηλεόραση. Το δίλημμα δεν είναι μόνο πολιτικό, δεν είναι  μόνο διαγενεακό, δεν είναι μόνο πνευματικό, αλλά είναι και δίλημμα πρωτίστως υπαρξιακό. 

Η χειραγώγηση μέσω του φόβου της ανέχειας οδηγεί τους ανθρώπους σε ένα διαρκές άγχος. Οποιαδήποτε κοινωνική συναναστροφή πλέον επικεντρώνεται γύρω από το χρήμα: είναι αυτό το άτομο καλή γνωριμία για να βρω πελάτες; (έλξη). Είναι αυτό το άτομο  φτωχό,  θα μου ζητήσει χρήματα; (αποστροφή).Μήπως αυτό το άτομο δεν έχει να μου προσφέρει κανένα οικονομικό όφελος, έστω και έμμεσα; (αδιαφορία). Ο αυθορμητισμός στις σχέσεις έχει χαθεί. Ο φόβος της ανέχειας, όσο κι αν προσπαθούν να τον επιβάλλουν τα ΜΜΕ, είναι στην ουσία πνευματική επιλογή.  Ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση, ο φόβος της ανέχειας είναι πνευματική επιλογή. Ή αποφασίζεις  ότι θα τον υιοθετήσεις, όπως θέλουν τα τρομολάγνα κανάλια ή αποφασίζεις ότι πιστεύεις στο Θεό (όχι στους πολιτικά διαπλεκόμενους μεσάζοντές του) κι ότι Εκείνος θα σε φροντίσει ό,τι και να γίνει. Οι άγιοι στην κορύφωση του πνευματικού τους αγώνα δεν είχαν τίποτα υλικό. Μέρα με την μέρα οδηγούνταν και τους παρέχονταν ό,τι χρειάζονταν από το Θεό. Εμείς ούτε άγιοι, ούτε ασκητές είμαστε, αλλά αν θέλουμε έστω και στοιχειωδώς να αποδεχτούμε έστω και στάλα πνευματικότητας, θα πρέπει να αρνηθούμε να επηρεαστούμε από την εκστρατεία τρόμου. Το ένα μήνυμα είναι αυτό του Θεού, ότι υπάρχει η πηγή του καλού, που προνοεί και βρίσκεται δίπλα μας και μας προσέχει πάντα, έστω και αν υπάρχει μια πρόσκαιρη δοκιμασία. 
Πρόσφατα, σε κάποια ταβέρνα, είδα πολύ ζωντανά τον εξωτερικά επιβληθέντα φόβο της ανέχειας. Ολόκληρη η οικογένεια που έχει την ταβέρνα φαίνεται τρομοκρατημένη. Όταν βάζουν τις μερίδες είναι όλοι από πάνω κι έχεις την αίσθηση ότι παρακολουθούν από κοντά τον κάθε πελάτη, ως πηγή σωτηρίας, σε σημείο που νιώθεις άβολα όταν πας να παραγγείλεις. Ο φόβος τους έχει οδηγήσει στην τσιγγουνιά και κάθε κουταλιά που βάζουν στη μερίδα την κοσκινίσουν 15 φορές κι όλη η οικογένεια από πάνω παρακολουθεί την κουταλιά μήπως πέσει καμιά πατάτα παραπάνω. Η τσιγγουνιά αυτή οδηγεί όμως σε μισές μερίδες. Είναι κρίμα γιατί το φαγητό τους είναι καλό, όμως οι μισές μερίδες, αναμφίβολα θα τους κοστίσουν πελάτες, όπως εγώ. Αν συνεχίσουν έτσι, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα την κλείσουν την ταβέρνα τους. Και δε θα φταίει η κρίση. Θα φταίει ο φόβος τους.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 20/12/2014

Σταθερότητα της αυτο-εκτίμησης στην ενήλικη ζωή -αναγωγή στην εθνική αποδυνάμωση


Στις περισσότερες μελέτες και αναλύσεις σχετικά με την αυτοεκτίμηση τονίζεται η σημασία των θετικών εμπειριών και μηνυμάτων στην παιδική ηλικία για τη δημιουργία θετικής αυτό-εικόνας. Η βαρύτητα των βιωμάτων της παιδικής ηλικίας είναι οπωσδήποτε καθοριστική, όμως έχει μεγάλο ενδιαφέρον το ερώτημα της ευστάθειας αυτής της αυτό-εκτίμησης στην ενήλικη ζωή: ποιοι παράγοντες μπορεί να την επηρεάσουν και πόσο.

Καθώς οι συνθήκες ζωής πολλών συμπολιτών μας αλλάζουν δραστικά και αντίξοα, η αυτό-εκτίμηση συχνά δοκιμάζεται. Άλλοτε αντέχει, άλλοτε όχι. Καθοριστικοί παράγοντες κατά τη γνώμη μου, πέρα από τα θετικά βιώματα στην παιδική ηλικία, είναι η θετική ερμηνεία των περιστάσεων, η συμπεριφορά του ίδιου του ατόμου προς τους άλλους και τον εαυτό του και το υποστηρικτικό περιβάλλον.

Η γνωσιακή συνιστώσα, δηλαδή η ερμηνεία των αρνητικών περιστάσεων είναι σημείο καμπής για την σταθερότητα της αυτό-εκτίμησης. Αν για παράδειγμα, η ανεργία, η απόρριψη από το σύντροφο, το πρόβλημα υγείας ή η έλλειψη χρημάτων ερμηνευτούν, έστω και υποσυνείδητα, ως προσωπική αποτυχία ή τιμωρία, η αυτό-εκτίμηση σιγά σιγά διαβρώνεται, χωρίς καν το άτομο να το καταλάβει. Καταλύτης εδώ είναι η χρονική διάρκεια κατά την οποία διατηρείται η δύσκολη συνθήκη. Όταν ‘τραβάει’ για μεγάλο χρονικό διάστημα, π.χ. χρόνια, όπως η σημερινή κρίση, η δοκιμασία γίνεται πολύ πιο δύσκολη: Άτομα που θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν θετικά για  1 ή 2 χρόνια, βρίσκουν τις αντοχές τους να φθείρονται, τις δυνάμεις τους να τους εγκαταλείπουν. Η παράταση της δυσκολίας, πέρα από κάποιο σημείο ‘βρασμού’,  μπορεί να επηρεάσει κάποιους να αλλάξουν ακόμη και την ερμηνεία των αρνητικών περιστάσεων και εν τέλει να την εσωτερικεύσουν, ενώ η προβολή προς το μέλλον (‘θα είναι πάντα έτσι;’) τους οδηγεί σε πανικό, ένα άλλο συστατικό καταρράκωσης της αυτό-εκτίμησης.

Σχετικά με την ενοχοποίηση είναι πολύ σημαντικό να θυμάται το άτομο να χρησιμοποιεί μια πιο πνευματική (αλλά όχι τιμωρητική) θεώρηση: όχι, η δυσκολία δεν είναι προσωπική αποτυχία, ακόμη κι αν κρατά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Υπάρχει πάντα το ‘πλήρωμα του χρόνου’, όπου συνήθως εντελώς ξαφνικά, οι συνθήκες αλλάζουν με πολύ λιγότερη προσπάθεια από ό,τι το άτομο θα περίμενε. Το πλήρωμα του χρόνου καθορίζεται από την εσωτερική ψυχική ετοιμότητα, όπως επίσης και το σχέδιο της ψυχής του κάθε ατόμου: η απόρριψη κάθε μεταφυσικής ή πνευματικής διάστασης στη ροή των γεγονότων της ζωής, στερεί το άτομο από νόημα, ανακούφιση κι ελπίδα. Το καθιστά μόνο, τρομαγμένο και άβουλο. Έτσι ακριβώς όπως είμαστε σήμερα ως λαός. Η πνευματική διάσταση είναι αυτή που ανατάσσει, αναπτερώνει και δυναμώνει. Χωρίς αυτήν, νιώθουμε έρμαια μιας ανεξέλεγκτης τύχης, όπου ο καθένας πατά επί πτωμάτων για να σωθεί. Με αυτήν, γνωρίζουμε ότι κάθετι έχει  σχεδιαστεί για ένα σοφό σκοπό, ότι έχει αρχή και τέλος, ότι δεν είμαστε μόνοι και δεν είμαστε αποτυχημένοι. Η πνευματική διάσταση είναι η βάση της αυτό-εκτίμησης. 

Άλλοι παράγοντες που ενδεχομένως κλονίζουν την αυτό-εκτίμηση στην ενήλικη ζωή είναι: η παρατεταμένη απομόνωση, η συνεχής σύγκριση με άλλους σε καλύτερη μοίρα από εμάς, η κοινωνική περιθωριοποίηση, και φυσικά, οι κακοποιητικές σχέσεις. Για τις τελευταίες έχω μιλήσει εκτεταμένα σε πολλά άρθρα, αλλά και στα βιβλία μου. Με όλη την εμπειρία, εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι η μοναδική δυνατότητα για να διατηρηθεί αλώβητη η αυτοεκτίμηση είναι το άτομο να φύγει από την κακοποιητική σχέση. Επειδή ακούγονται και διάφορες ντεμί, κατά τη γνώμη μου, απόψεις, ότι το θύμα μπορεί και να μείνει, να αλλάξει το σύντροφο, ή να μάθει να το υπομένει, ή να κάνουν και οι δυο θεραπεία, η θέση μου είναι ξεκάθαρη. Δεν μπορεί σε μια τόσο στενή σχέση , η οποία περιλαμβάνει συναισθηματική και σωματική εγγύτητα, να παραμείνει η αυτοεκτίμηση αλώβητη, αν ο σύντροφος είναι κακοποιητικός. Αν το άτομο αδυνατεί να φύγει, τουλάχιστον θα πρέπει να το θέσει ως πρωταρχικό στόχο και να εργάζεται προς αυτόν τον  στόχο, που θα τον πραγματοποιήσει όταν είναι έτοιμο. Ο σύντροφος ΔΕΝ θα αλλάξει, όσο το θύμα παραμένει. Για κάποιους, η παραμονή φαντάζει λιγότερο τρομακτική από τη μοναξιά. Όμως η αυτό-εκτίμηση έτσι καταρρακώνεται και, κατά τη γνώμη μου, καμία σχέση δεν αξίζει τέτοιο τίμημα.

Η παρατεταμένη μοναξιά επίσης μπορεί να συμβάλλει σταδιακά στην πτώση της αυτό-εκτίμησης. Κι εδώ όμως, η στάση μας, η ερμηνεία και η νοηματοδότηση της μοναξιάς είναι καταλυτικές: σκέφτεται κανείς τους ηλικιωμένους που εναγωνίως περιμένουν να τους μιλήσει κάποιος, να τους δώσει κάποιος σημασία. Είναι ανθρώπινο, όμως μήπως είναι και συνέπεια της εσωτερικευμένης αντίληψης ότι τα γηρατειά αναγκαστικά αποτελούν μια   ηλικία μιζέριας, πόνου, δυστυχίας και μοναξιάς; Η μοναξιά σήμερα δεν χρειάζεται να συνοδεύεται από ενοχοποίηση, καθώς είναι ένα πολύ διαδεδομένο σύμπτωμα του ατομικιστικού μοντέλου ζωής που εξακολουθούμε να διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού, παρά την κρίση. Πάρα πολλοί άνθρωποι, οποιασδήποτε ηλικίας και παρά την ύπαρξη ανθρώπων γύρω τους, εξακολουθούν να νιώθουν μόνοι. Όμως υπάρχουν επιλογές: η μοναξιά μειώνεται με την επαφή με τη φύση, με την πνευματική ζωή και με την ανιδιοτελή προσφορά προς τους άλλους και με τις προσεκτικά επιλεγμένες φιλίες. Αν δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος, υπάρχει πάντα ο Θεός να μας ακούσει και μάλιστα πολύ προσεκτικά. Αν δεν υπάρχει κάποιος για να δούμε, υπάρχει η φύση που, αν ανοίξουμε τα μάτια μας, τη βλέπουμε και μας βλέπει κι εκείνη. Κι αν δεν υπάρχει κάποιος για να μας δώσει αυτό που έχουμε ανάγκη, υπάρχουμε εμείς για να δώσουμε σε κάποιον άλλον αυτό που εκείνος έχει ανάγκη, κι έτσι, γινόμαστε πλήρεις. Η μοναξιά κι οι ανάγκες τότε εξαφανίζονται, ακόμη κι αν έχουμε να μιλήσουμε με κάποιον για πολύ καιρό. Δεν είμαστε τα φοβισμένα, μικρά ανθρωπάκια που απελπισμένα ζητιανεύουν προσοχή από τους άλλους σε έναν κόσμο που όλοι φοβούνται ο καθένας για τον εαυτό του- σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ. Είμαστε παιδιά του Θεού, με τις ισχυρότερες δυνάμεις του Σύμπαντος δίπλα μας και μαζί τους οποιαδήποτε δυσκολία δεν είναι παρά κόκκος σκόνης, που εύκολα φυσάμε από πάνω μας. 

Άλλοι σημαντικοί παράγοντες για την διατήρηση σταθερής αυτό-εκτίμησης, με σχόλια για την εθνική μας αποδυνάμωση:

1)Να παίρνουμε ρίσκα, να μην το ‘παίζουμε’ ασφαλείς. Όσο πιο πολύ αποφεύγουμε τα ρίσκα, τόσο πιο πολύ φοβόμαστε, τόσο πιο ανεπαρκείς νιώθουμε και μετά πάλι, τόσο πιο πολύ αποφεύγουμε τα ρίσκα. Είναι ένας φαύλος κύκλος, που δυστυχώς πολλές φορές ξεκινά από την ‘ελληνίδα μάνα’. Φοβισμένη κι αποδυναμωμένη η ίδια, λόγω της γενικότερης βαθιάς υποτίμησης της γυναίκας στην κοινωνία μας, αλλά και με πολλά διαγενεακά και ιστορικά τραύματα που δε λέει να ξεπεράσει, γαντζώνεται στα παιδιά της πάνω στα οποία προβάλλει ελεγκτικά τους δικούς της φόβους και ανασφάλειες. Με την απουσία της ειλικρινούς πνευματικότητας και πίστης (που είναι η πραγματική πηγή θάρρους και κουράγιου στη ζωή μας), χρησιμοποιεί τη θρησκεία, για να ζητήσει μεν προστασία για τα παιδιά της, αλλά κατά τ’ άλλα να καθοδηγήσει εκείνη τη ζωή τους κι όχι ο Θεός, στον οποίο κατά βάθος δεν έχει καμία εμπιστοσύνη. Η  έλλειψη ουσιαστικής πίστης στο Θεό μεταδίδεται στα παιδιά της μέσα από την πίστη της στο φόβο (δηλαδή το αντίθετο από την πίστη στο Θεό), όσο κι αν τρέχει την οικογένειά της στις εκκλησίες. Όταν ο Καζάκης λέει ότι έτσι και γινόταν πόλεμος, η πλειοψηφία των Ελλήνων, όχι μόνο δεν θα πέθαιναν για την πατρίδα, αλλά θα έβαζαν ‘μέσο’ (με πρωταγωνίστρια μηχανορράφο την ελληνίδα μάνα συμπληρώνω εγώ), ώστε να έφευγαν όλοι σε άλλες χώρες, πολύ φοβάμαι ότι έχει δίκιο. Για αυτό βρισκόμαστε στο στάδιο της αποδυνάμωσης που είμαστε σήμερα. Λόγω της έλλειψης αληθινής πίστης και παντελούς αδιαφορίας για το κοινό καλό. Αλλά οι ολέθριες συνέπειες αυτών των δύο κακών δεν βασανίζουν μόνο τη χώρα, αλλά πρωτίστως εμάς του ίδιους Όταν το αναγνωρίσουμε αυτό, όταν πια η εναγώνια προστασία του τομαριού μας και η εμμονή με το εγώ μας γίνουν ασφυκτικά βαρετά, τότε ίσως καταφέρουμε να βγούμε από τη φυλακή της εσωστρέφειάς μας και με τη βοήθεια του Θεού, που είναι εξ’ορισμού η πηγή του αλτρουισμού, καταφέρουμε να πιστέψουμε πάλι και να υπερασπιστούμε αξίες και ιδανικά.

2)Να αναζητούμε τηn εσωτερική μας καθοδήγηση: Η φωνή του Θεού μιλά σε όλους μας- όχι μόνο σε κάποια ‘εκλεκτά’  άτομα- σε όποια μορφή εξουσίας κι αν ανήκουν. Ένα σημαντικό τμήμα της προσωπικής, αλλά και εθνικής αποδυνάμωσης είναι η ‘ευκολοπιστία’ μας (suggestibility), δηλαδή η ευκολία με την οποία θεωρούμε κάποιον άλλον άνθρωπο αυθεντία και παίρνουμε όσα λέει κατά γράμμα. Μου κάνει εντύπωση όποτε ρωτώ τους μαθητές μου, «θα πρέπει ένα ενήλικο άτομο να επηρεάζεται από τις γνώμες των άλλων ή όχι;», η απάντηση σχεδόν πάντα είναι «Όχι από τους συνομιλήκους, αλλά να κάνουμε ό,τι μας λένε οι γονείς μας». Και αν οι γονείς κάνουν λάθος; Αν οι γονείς είναι διεφθαρμένοι; Αν οι γονείς τα έχουν κάνει θάλασσα στη δική τους ζωή;  Αυτό φαίνεται δεν παίζει σαν σενάριο, γιατί προφανώς οι Έλληνες γονείς αρέσκονται να παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως αλάνθαστα δόγματα και να ελέγχουν απόλυτα τη ζωή των παιδιών τους μέχρι να πεθάνουν. Δεν μαθαίνουν στα παιδιά να εμπιστεύονται σιγά σιγά τη δική τους εσωτερική πυξίδα, ακόμη κι αν κάποια στιγμή αυτή διαφωνήσει με τη γνώμη των ίδιων. Έτσι όμως τα παιδιά δεν μεγαλώνουν ποτέ. Ανεκπλήρωτα και καταφοβισμένα, γαντζώνονται στα δικά τους παιδιά και ο κύκλος συνεχίζεται. Ένας ακόμη λόγος γιατί είμαστε τόσο αποδυναμωμένοι ως έθνος….

3)Βασικότατο στοιχείο για την προστασία της αυτό-εκτίμησής μας είναι να μην προδίδουμε και να μην πληγώνουμε τους άλλους. Κάθε προδοσία είναι προδοσία εναντίον του εαυτού μας. Νομίζουμε ότι αν έχουμε την αντικειμενική δυνατότητα να την ‘κοπανήσουμε’, χωρίς γκρίνιες ή αντίποινα, τότε θα ξεχαστεί κι εμείς θα συνεχίσουμε τη ζωή μας κι όλα καλά. Δεν είναι έτσι. Η κάθε μας πράξη, θετική ή αρνητική μας κυνηγά σε όλη μας τη ζωή, αποζητώντας την εξισορρόπησή της. Αν ήταν θετική, θα δρέψουμε τους καρπούς της. Αν ήταν αρνητική, επίσης. Ταυτόχρονα όμως, η κάθε μας πράξη επηρεάζει την αίσθηση του αυτοσεβασμού μας και η ζωή είναι πολύ δύσκολη χωρίς αυτοσεβασμό. Στην  καθημερινότητα, έχει μεγάλη σημασία να συγκρατούμε τα νεύρα μας και να μη μας ξεφεύγει εκείνη η δηλητηριώδης κουβεντούλα, που δεν την εννοούμε μεν, αλλά την ξεστομίζουμε και κάνει τη ζημιά της.

4) Να αποζητούμε την σύνδεση και την ειλικρινή επαφή κι επικοινωνία με τους άλλους. Χρειάζεται μεγάλη διάκριση, αλλά υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μπορούμε να εμπιστευτούμε μέρη του εαυτού μας και αυτό είναι η ελπίδα μας. Αν όλοι πια γίνουμε τόσο καχύποπτοι που φοβόμαστε να μιλήσουμε ο ένας στον άλλον κι εκείνοι σε εμάς, τότε είμαστε καταδικασμένοι σε σιωπηλή και μοναχική πνευματική εξαφάνιση. Το ειλικρινές μοίρασμα στις ψυχοθεραπευτικές ομάδες είναι ένα σύγχρονο βήμα για την ανάκτηση αυτής της χαμένης εμπιστοσύνης και σύνδεσης με τους άλλους.

5)Να κατανικήσουμε την έλξη προς το αρνητικό: Να δούμε μέσα μας πότε και γιατί ελκούμαστε σε αρνητικές επιλογές, αρνητικές σκέψεις, αρνητική αισθητική. Το αρνητικό, ο ‘πειρασμός’ όπως αναφέρεται στα πνευματικά κείμενα, είναι σαν το γλυκό νέκταρ που εγκλωβίζει το έντομο. Στην αρχή γλυκαίνεται και ικανοποιεί τη βουλιμία του, όμως παγιδεύεται εκεί για πάντα και αυτό είναι το αργό και βασανιστικό του τέλος. Επιλογές καλούμαστε να κάνουμε συνεχώς σε όλα τα επίπεδα. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει η ανώτερη και η κατώτερη επιλογή. Η φωνή του εγώ συνήθως πετάγεται και μιλάει πρώτη, προσπαθώντας να αναλάβει την πρωτοκαθεδρία και να ‘τρέξει’ τη ζωή μας. Το αρνητικό υπόσχεται άμεσα μεγαλεία, φανταχτερές απολαύσεις και απολαβές, εξουσία και αμοιβές. Σε μια αποθέωση του εγώ, το άτομο παρασυρμένο από τη γλυκιά μυρωδιά, τυφλωμένο από τις υποσχέσεις, εθελοτυφλώντας προς τους κινδύνους, αλλά και κωφεύοντας στην μικρή εσωτερική φωνούλα που του λέει «Περίμενε, για να στα λένε τόσο φανταχτερά, κάτι δεν πάει καλά», το άτομο πέφτει στην παγίδα. Τα προβλήματα είναι για να επιλύονται, όχι για να εξαφανίζονται μονομιάς όπως υπόσχεται ο πειρασμός. Με κολακείες και χειρισμό, ενισχύει στο άτομο την ανάγκη να υπηρετήσει το δικό του εγώ, αλλά και τον ίδιο τον πειρασμό. Ο οποίος φυσικά δεν θα σταματήσει εκεί, αλλά θα ζητήσει κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα μέχρι να του τα πάρει όλα, να τον βάλει να κάνει πράγματα που δεν θα ήθελε ποτέ να κάνει, να διαβρώσει τη ψυχή του  και, εν τέλει να οδηγήσει το άτομο στην απόλυτη εσωτερική εξαθλίωση. ‘Απαξ και γίνει ο πρώτος συμβιβασμός με τον πειρασμό για να εξυπηρετηθεί το ‘εγώ’, μετά θα ζητηθεί κι άλλος κι άλλος κι άλλος. Πολλές φορές τα άτομα αυτά, που παρασύρονται σε όλων των ειδών τους συμβιβασμούς της ακεραιότητά τους για προσωπικό όφελος, είναι αυτά ακριβώς που αναρριχώνται στις δομές εξουσίας. Όχι όλα, αλλά συμβαίνει. Μπορεί να φαίνεται ότι έχουν τεράστια δύναμη, όμως στην πράξη δεν έχουν καμία, γιατί είναι απόλυτα υποταγμένα στις δυνάμεις που τους ελέγχουν. Ακόμη κι όταν δεν το θέλουν, εξαναγκάζονται να κακοποιούν τους άλλους, λαούς ολόκληρους, δημιουργώντας τεράστιο καρμικό χρέος και σιχαίνοντας τους εαυτούς τους. Οι φαινομενικά ισχυροί είναι εσωτερικά απόλυτα ανίσχυροι.

Αυτή είναι η διαφορά με το καλό: δεν υπόσχεται πολλά, αλλά ζητά επίπονη δουλειά κι επιμονή. Όμως σέβεται πάντα την αξιοπρέπεια και την ελευθερία επιλογής του ατόμου, Είναι ο μόνος δρόμος για εσωτερική γαλήνη κι ανακούφιση. Όσο βαθιά κι αν έχουμε προχωρήσει στον αρνητικό δρόμο, υπάρχει πάντα η δυνατότητα επιλογής για μετάνοια κι επιστροφή. Όποιο κι αν είναι το τίμημα που θα πληρώσουμε είναι προτιμότερο από το να συνεχίσουμε στον αρνητικό δρόμο της εσωτερικής καταστροφής. Αναρωτιέμαι κατά πόσον το έχουμε αντιληφθεί αυτό ως έθνος. Γιατί για μεγάλο χρονικό διάστημα, παρασυρθήκαμε στον αρνητικό δρόμο και τη γλύκα του νέκταρ-παγίδα. Παρότι βλέπουμε το αδιέξοδο στο οποίο μας οδηγεί, ένα μεγάλο τμήμα του λαού μας συνεχίζει να οδεύει στον ίδιο δρόμο-άντε με λίγη γκρίνια παραπάνω. Συνεχίζει να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, συνεχίζει να αδιαφορεί πλήρως για το Θεό και τους υπολοίπους, συνεχίζει να  κλέβει το συνάνθρωπο και να ψηφίζει εκείνον που θα τον βολέψει προσωπικά και ας καταστραφεί η χώρα. Ένα άλλο μεγάλο τμήμα όμως έχει ταρακουνηθεί αρκετά ώστε να αμφισβητήσει την πορεία και τις επιλογές του. Ποιο τμήμα θα υπερισχύσει, αυτό θα επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό την πορεία του λαού μας. Τα πιο βασικά στοιχεία  είναι η ανάκτηση της αληθινής πίστης στο Θεό, και το ενδιαφέρον για τους άλλους. Το ‘εγώ να γίνει εμείς’ να μην είναι απλά λογοτεχνική ρήση, αλλά να γίνει και λίγο πράξη στην καθημερινότητα. Αλλιώς θα συνεχίσουμε να χτυπούμε το κεφάλι μας στο ίδιο αδιέξοδο και να επιλέγουμε να ανεχόμαστε αντίστοιχης ποιότητας πολιτικές και πολιτικούς.

Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 26/10/20014

Αγάπη για την πατρίδα


Μακριά από τις πολιτικολογίες, που όσο κι αν έχουν προβάλλει τη δική τους ατζέντα πάνω στην όρο ‘πατρίδα’, δεν μπορούν να τον φθείρουν. «Αγάπη για την πατρίδα»: με τρόπο αγνό, με το συναίσθημα που μόνο εκείνος που έχει γίνει η πατρίδα βίωμα, μέρος του εαυτού του, μπορεί να το καταλάβει. Ή μόνο εκείνος που τη στερήθηκε. Αυτό το νιώθει κανείς πολύ έντονα στην επαρχία. Εκεί γίνεται η πατρίδα, μέρος του εαυτού σου. Όπως μου είπε κάποιος σοφός βοσκός πρόσφατα: ‘Όταν το περπατάς, το ζεις, το αναπνέεις, τότε το αγαπάς το βουνό’. Για αυτό και οι συμπατριώτες μας που εξακολουθούν να μένουν στην επαρχία, στην απόμερη επαρχία, στις ραχούλες, στα βουνά, στα χωριά που ερημώνουν, για αυτό είναι πολύτιμοι σωματοφύλακες της πατρίδας. Γιατί είναι εκεί. Δεν έχουν φύγει, είναι εκεί, πεισματικά, αυτοί οι ηλικιωμένοι που κρατούν Θερμοπύλες, πριν τα ορεινά χωριά αδειάσουν εντελώς…

Ορειβάτισσα εδώ και 20 χρόνια, έχω περπατήσει σχεδόν σε όλα τα βουνά της Ελλάδας .Παντού η ίδια εικόνα στα χωριά. 5-6 ηλικιωμένοι-αν φύγουν από τη ζωή, τι θα απογίνει η ορεινή Ελλάδα; Θα χαθεί η κρίσιμη επαφή, που είναι εκείνη του ανθρώπου που πονάει τον τόπο του με την πανάρχαια αυτή γη. Για αυτό είναι σημαντικό να επιστρέψουν νεότεροι άνθρωποι στα χωριά, πέρα από τη λαϊκίστικη εκδοχή, πέρα από τη γραφικότητα με την οποία παρουσιάζονται εκείνοι ‘που πήραν τα βουνά’. Υπάρχει μεγάλη αλήθεια σε αυτήν την απόφαση, την οποία, πιστεύω όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα αναγκαστούν να πάρουν. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα. Είναι σημαντικό για την αναβίωση του τόπου, αλλά και για την αναβίωση της μνήμης μέσα μας, καθώς η ενέργεια  του τόπου είναι μέρος του εαυτού μας. Πού θα καταλήξει ο καθένας, είναι κι αυτό στο σχέδιο του Θεού. Όπως η ψυχή μας κάνει συμβόλαια, ποιον θα γνωρίσει, ποιον θα παντρευτεί κλπ, έτσι γίνεται και με τον τόπο που θα οδηγηθούμε να κατοικήσουμε-κάποιες φορές απρόσμενα. Όσοι έχουμε επιλέξει να παραμείνουμε στην Ελλάδα, παρά τις αντιξοότητες, όσοι δεν τρέχουμε στη χίμαιρα του εξωτερικού, είναι σημαντικότερο από ποτέ, να θυμηθούμε την ελληνική επαρχία- κι αν η ψυχή μας το λέει, αν έχουμε τη δυνατότητα, τότε  να μείνουμε ή έστω να επισκεπτόμαστε όσο πιο συχνά μπορούμε.  Οι πεζοπορικοί σύλλογοι που περπατούν την Ελλάδα κάθε Σαββατοκύριακο, άντε μαζεύουν 1000 άτομα κάθε ΣΚ. Η Αθήνα έχει 3,5 εκατομμύρια. Είναι πολύ λίγο. Δεν γνωρίζουμε την Ελλάδα. Η αγάπη που θα δώσουμε στη γη, η γνωριμία μαζί της, ο κάθε βράχος με την ατελείωτη προϊστορία που κρύβει, πολλές φορές ιερή, το ότι θα αρχίσουμε να νιώθουμε τη γη και να την αισθανόμαστε, όλα αυτά θα μας αλλάξουν, θα μας αλλοιώσουν με θετικό τρόπο. Θα δούμε την Ελλάδα διαφορετικά- θα είναι πλέον βίωμα, όχι ξερό απομεινάρι μαθήματος ιστορίας ή τίτλος εθνικότητας. Τότε ίσως θα μπορέσουμε να την υπερασπιστούμε καλύτερα, γιατί θα έχει γίνει κομμάτι μας. Δεν είναι να απορεί κανείς που 70% των νέων δηλώνουν διακαώς ότι θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα. Δεν είναι μόνο οι θέσεις εργασίας. Είναι ότι δεν την έχουν νιώσει. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Πατρίδα τους σήμερα είναι το facebook.

Στα χωριά ακούω ότι όταν φύγουν και οι τελευταίοι ντόπιοι ηλικιωμένοι, θα τα γεμίσουν αλλοδαποί. Το ζήτημα της μετανάστευσης έχει ξεσηκώσει ατελείωτες, εμπαθείς συζητήσεις τα τελευταία χρόνια. Από τη μία μεριά, οι ίδιοι οι αγρότες ομολογούν ότι χωρίς τους αλλοδαπούς, δεν θα έβγαινε η παραγωγή. Από την άλλη, ακροδεξιοί φωνάζουν γενικώς κι αορίστως ότι ‘οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές’. Στο ιστολόγιο αυτό έχω εκφράσει επανειλημμένα την αναγκαιότητα για την εξάλειψη του ρατσισμού και την προστασία και το σεβασμό στο άτομο-μετανάστη, που αποτελεί θύμα, αν όχι πιόνι, ενός συστήματος που ίσως δεν είναι τόσο τυχαίο όσο φαίνεται. Στο επίπεδο του  μαζικού χειρισμού μετακίνησης πληθυσμών δεν γνωρίζουμε ποιος διακινεί ποιον, πότε, πού και γιατί. Η μετανάστευση μπορεί να γίνει με τρόπο ισορροπημένο, ώστε να ωφεληθεί και η τοπική οικονομία και οι ίδιοι οι μετανάστες, διατηρώντας τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά του τόπου υποδοχής. Σε πολλές περιοχές τις Ελλάδας έχει επιτευχθεί. Δεν είναι αδύνατον, ούτε δύσκολο. 
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 11/10/2014

Αυτοκτονικότητα-μια πνευματική θεώρηση


Η θλιβερή είδηση του θανάτου του δημοφιλούς Αμερικανού κωμικού Ρόμπιν Γουίλιαμς, λόγω αυτοκτονίας από κατάθλιψη, σόκαρε πολλούς: πώς είναι δυνατόν κάποιος επιτυχημένος, διάσημος ΚΑΙ κωμικός να  έχει τόσο σοβαρή κατάθλιψη; Δεν γνωρίζουμε τα βαθύτερα αίτια sτον ψυχισμό του, και τον μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι με σεβασμό να ευχηθούμε καλό ταξίδι στο δρόμο του.

Η είδηση όμως είναι η αφορμή για περισυλλογή σε ένα φαινόμενο που μαστίζει τα τελευταία χρόνια την ελληνική κοινωνία, ένα φαινόμενο πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων από όσο παραδεχόμαστε, από όσο συζητάμε, από όσο οι οικογένειες αφήνουν να ‘βγει’ προς τα έξω.  Στο παρόν άρθρο, ο στόχος είναι η πνευματική θεώρηση. Ξεκινώντας από τον όρο ‘πνευματική’, πρώτα από όλα τονίζω ότι ΔΕΝ κατακρίνουμε τους αυτόχειρες. Προσπαθούμε να αποτρέψουμε την αυτοχειρία, με κάθε τρόπο, αλλά δεν κατακρίνουμε εκείνον, ο οποίος στο αδιέξοδό του, την διαπράττει. Η κατάκριση είναι καθαρά ανθρώπινο έργο. Ίσως από εκείνους που φοβούνται την ανθρώπινη αδυναμία. Ο Θεός δεν θα μπορούσε να κατακρίνει τους αυτόχειρες, γιατί η κατάκριση δεν είναι στη φύση Του! Η φύση Του είναι η αγάπη, η συμπόνια και η συγχώρεση. Αυτή η αναγνώριση της μη-κατάκρισης δεν ενθαρρύνει την αυτοκτονία. Απεναντίας: όταν ο απελπισμένος γνωρίζει ότι ο Θεός τον αγαπά χωρίς όρους, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να Τον πλησιάσει. Όταν όμως του παρουσιάζουν έναν εκδικητικό Θεό τότε ο απελπισμένος είναι πιθανότερο να  φύγει μακριά από το Θεό μια ώρα αρχύτερα. Μονάχος, χωρίς αποκούμπι, ωθείται στην αυτοκτονία πολύ πιο εύκολα: σκέφτεται ότι ούτως ή άλλως (σύμφωνα με αυτά που του λένε) ο Θεός τον έχει ξεγράψει, στη σκέψη του είναι ήδη χαμένος. Να γιατί τέτοιου είδους κατακρίσεις είναι πολύ καταστροφικές. Αν κάποιος βοηθηθεί για να ξεπεράσει τον αυτοκτονικό ιδεασμό, θα είναι όχι λόγω φόβου, αλλά επειδή ένιωσε μέσα Του την ανιδιοτελή αγάπη και συμπόνια του Θεού, ΠΑΡΑ τις αυτοκτονικές του σκέψεις. Το αρνητικό δεν μπορεί να ξεπεραστεί με ένα άλλο αρνητικό –ειδικά στον απελπισμένο. Το αρνητικό μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με το θετικό- κι ο Θεός είναι η πηγή κάθε θετικού στη ζωή.

Η αυτοκτονικότητα (όπως και η κατάθλιψη) σχετίζεται άμεσα με την αξία: την αξία που δίνουμε στον άνθρωπο και πιο συγκεκριμένα στο δικό μας άτομο, δηλαδή την αυταξία. Όταν δίνουμε αξία στο Θεό, τότε δίνουμε αξία και στον άνθρωπο (συνεπώς και στον εαυτό μας), διότι δεν είμαστε ό,τι κι ό,τι τυχαίο, αλλά είμαστε ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ. Ο λόγος και οι πράξεις του Κυρίου επίσης έδειξαν με κάθε δυνατόν τρόπο ότι έδινε αξία στον άνθρωπο, ότι τιμούσε τη ζωή, ότι το πιο σημαντικό πράγμα ήταν η ευημερία του άλλου, να αγαπήσει τον συνάνθρωπο. Αν κάποιος έχει λάβει αυτού του είδους την αγάπη, δεν αυτοκτονεί εύκολα. Κι όμως λείπει από τις καρδιές πολλών ανθρώπων, αλλά όχι γιατί δεν υπάρχει! Οι δυνάμεις του καλού με κάθε τρόπο και συνεχώς προσπαθούν να μας δείξουν την παρουσία τους, αλλά εμείς έχουμε κλείσει την πόρτα. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί νιώθουμε μόνοι και κενοί.  Από την άλλη μεριά, ο ανθρώπινος πολιτισμός, ειδικά όπως έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια, δεν δίνει αξία ούτε στον άνθρωπο, ούτε στην ζωή, ούτε στην ψυχική  ευημερία, ούτε στο Θεό. Στη χώρα μας, αυτού του είδους η βάρβαρη ‘πρόοδος’, το αποδεικνύει καθημερινά.

Για αυτό είναι σημαντικότερο από ποτέ να προστρέξουμε σε Εκείνον για ανακούφιση και νόημα: Εκείνος είναι ο μόνος που μπορεί να μας το δώσει.  Κάποιες φορές, μπορεί να μας μιλήσει μέσα από έναν άλλο άνθρωπο. Κάποιες άλλες φορές μέσα από την επιστήμη. Πιο συχνά κατευθείαν στην ίδια μας την καρδιά. Όποια μορφή και αν έχει όμως η βοήθεια, έρχεται από Εκείνον.

Βοήθεια και ανακούφιση πράγματι θα φέρει. Ακόμη και αν Τον έχουμε αρνηθεί για χρόνια, ακόμη κι αν είμαστε θυμωμένοι μαζί Του, ακόμη κι αν Τον έχουμε περιφρονήσει (όπως είχα κάνει κι εγώ στα 10 άθεα χρόνια της νεότητάς μου, που ήταν και τα μοναχικότερα της ζωής μου), ακόμη και τότε όμως ο Θεός δεν κρατά τεφτέρια. Είπαμε, δεν είναι σαν κι εμάς! Θα σπεύσει να μας βοηθήσει με τον τρόπο που είναι πιο κατάλληλος για τα μαθήματα της δικής μας ψυχής. Ίσως ακούσουμε σε μια τυχαία στιγμή τις κατάλληλες λέξεις από κάποιον. Ίσως βγαίνοντας έξω, νιώσουμε κάτι. Ίσως με κάποιο τρόπο ένα μήνυμα μας έρθει. Ίσως η βοήθεια από το ιατρικό επάγγελμα (ναι, ο Θεός εργάζεται και μέσα από τους γιατρούς!). Ακόμη κι αν δεν πιστεύεις, πάλι θα σε βοηθήσει. Δοκίμασε. Ζήτησε. Κάποτε, κάποια γυναίκα σε μια στιγμή απελπισίας είπε: «Αν υπάρχει κάτι εκεί έξω, βοηθήστε με». Και προς έκπληξή της, ήρθε βοήθεια άμεσα και εντυπωσιακά. Είχε όμως τα αυτιά της ανοιχτά. Αν έχουμε βουλώσει τα αυτιά μας με βουλοκέρι άρνησης, κυνισμού και ανωτερότητας, τότε ακόμη κι αν φωνάζει ο Θεός, δεν μπορούμε να ακούσουμε. Ζήτησε βοήθεια. Συνέχισε να ζητάς.

Κάποιες φορές, η ζωή στη Γη  βιώνεται ως ανυπόφορη, ότι δεν αντέχεται άλλο. Όμως, η κάθε εμπειρία, η κάθε δυσκολία έχει λόγο που υπάρχει και έχει νόημα. Υπάρχει απόλυτος λόγος για την κάθε παραμικρή λεπτομέρεια στο σύμπαν. Ακόμη και οι τρίχες της κεφαλής μας είναι μετρημένες, λένε οι Γραφές. Δεν είμαστε μικροσκοπικοί κόκκοι άμμου, που περιπλανούμαστε τυχαία σε έναν εχθρικό, χαοτικό σύμπαν, που υπακούει μόνο στους νόμους της φυσικής. Όχι, υπάρχουν και πνευματικοί νόμοι.  Η κάθε παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής μας φροντίζεται στενά από τους μυριάδες αγγέλους του Κυρίου, που προσπαθούν να την κάνουν όσο πιο εύκολη γίνεται, χωρίς όμως να παρεμβαίνουν στα μαθήματα που προορίζονται για την ψυχή μας. Αν υπάρχει μια δυσκολία, υπάρχει λόγος για τη δυσκολία και υπάρχει και τέλος στη δυσκολία! Όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν, ας προσπαθήσουμε να βρούμε το νόημα πίσω από τη δυσκολία: είναι μια δοκιμασία για να γίνουμε πιο δυνατοί; Για να βοηθήσουμε άλλους ανθρώπους; Για να επιμείνουμε στην πίστη και στην καλή προαίρεση παρά ταύτα; Όταν αρχίσουμε κι εναρμονιζόμαστε με το νόημα και μαθαίνουμε σιγά σιγά το μάθημα, ο τρόπος που νιώθουμε για τη δυσκολία, θα αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί δεν είναι η δυσκολία αυτή καθ’ αυτή που προκαλεί τη θλίψη, ακόμη και την αυτοκτονικότητα, αλλά ο τρόπος που νιώθουμε για αυτήν. Έχουμε την επιλογή να αλλάξουμε τον τρόπο που νιώθουμε, ακόμη και για την χειρότερη καταστροφή. Έχουμε τη δύναμη της επιλογής να μετριάσουμε το φόβο σε μια απλή ανησυχία, την αγωνία σε μια ευκαιριακή δυσφορία, την απελπισία σε σύντομη λύπη. Και να αυξήσουμε τις στιγμές εσωτερικής γαλήνης κι ανάπαυσης, αν όχι χαράς. Ο καταλύτης για την ενεργοποίηση αυτής της δύναμης επιλογής είμαστε εμείς, μέσω της ελεύθερης βούλησής μας, αλλά και η Χάρις του Θεού. Ο Θεός εργάζεται και βοηθά συνέχεια τους πάντες, πιστεύουν δεν πιστεύουν.

Εκατομμύρια στη Γη έχουν περάσει και ξε-περάσει δυσκολίες ανείπωτης έντασης- κι αυτό δεν λέγεται ως νουθεσία ή ηθικολογία, αλλά για ενθάρρυνση. Για να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι δυνατόν.  Αν το κατάφεραν άλλοι, μπορούμε κι εμείς. Η προσευχή βοηθά, γιατί έλκει βοήθεια. Έλκει ανακούφιση, έλκει αγάπη, έλκει εσωτερική απελευθέρωση, έλκει νόημα και αλλαγή. Σιγά σιγά, λίγο λίγο, μέρα με τη μέρα, είναι δυνατόν. Στον απελπισμένο, η σκέψη της αυτοκτονίας συνδέεται με την απελευθέρωση από μια ανυπόφορη κατάσταση ή ένα πρόβλημα. Όμως, η απελευθέρωση από το πρόβλημα, μπορεί να συμβεί εδώ σε αυτή τη ζωή-χωρίς την αυτοκτονία.  Εδώ είναι το πεδίο που τα προβλήματα δημιουργούνται, αλλά κι εδώ είναι το πεδίο που τα προβλήματα λύνονται και ξεπερνιούνται. Ακόμη και χωρίς εξωτερικές αλλαγές, εδώ είναι το πεδίο όπου μπορεί να γίνει η εσωτερική απελευθέρωση: Δηλαδή ακόμη κι αν υπάρχει το πρόβλημα, να μην μας νοιάζει. Πώς; Με την προσευχή, την αποστασιοποίηση, τη θετική σκέψη, την αυταξία: «Μου αξίζει να νιώθω καλά, ό,τι κι αν συμβαίνει». Μπορούμε να αναρωτηθούμε: «Αν πραγματικά ήθελα να βοηθήσω και να υποστηρίξω τον εαυτό μου, τι θα έκανα; Τι θα του έλεγα; Αν πραγματικά ήθελα να τον βοηθήσω κι όχι να τον πολεμώ, τι θα έκανα τώρα;». Όλοι μας έχουμε τεράστια αποθέματα αυτοσυντήρησης, αν πραγματικά πιστεύουμε ότι την αξίζουμε. Εκεί είναι το ζήτημα. Όποιο μήνυμα κι αν σου έχει δώσει το περιβάλλον μέσα από τα μισάνθρωπα χρόνια που ζούμε, δεν έχουν καμία δικαιοδοσία να αποφασίσουν για τη ζωή σου. Αξίζεις την ανακούφιση κι αξίζεις τη ζωή. Έχεις την εσωτερική δύναμη να στηρίξεις τον εαυτό σου ως την αντίπερα όχθη-χρησιμοποίησέ την.

Ακόμη και αν νιώθεις εξάντληση από τη ζωή, όταν η αυταξία και η Χάρις έρχονται, η κούραση φεύγει κι είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Τα προβλήματα επίσης ξεφουσκώνουν. Τίποτα δεν μένει αμετάβλητο στη ζωή, γιατί να μείνουν τα προβλήματα; Με πίστη, συνεχή προσευχή, αυταξία και θετική σκέψη, η αλλαγή προς τη θετική κατεύθυνση μπορεί να είναι ταχύτατη. Δεν θα ξεχάσω τον άστεγο ηλικιωμένο που είχε μείνει  7 χρόνια στο δρόμο, σε πλήρη απλυσιά κι εγκατάλειψη, δεν είχε μιλήσει με άνθρωπο για 7 χρόνια. Κι όμως με τη βοήθεια του Θεού (όπως ο ίδιος παραδέχεται) βρέθηκε βοήθεια κι απέκτησε μια φυσιολογική και ναι, ευτυχή ζωή. Πάντα αυτός ο άνθρωπος αποτελεί φωτεινό σήμα για μένα.
Η αυτοκτονικότητα θεριεύει σε κλίμα αποσιώπησης. Οι άνδρες είναι σε μεγαλύτερο κίνδυνο όχι μόνο επειδή έχουν επηρεαστεί από την κρίση περισσότερο, αλλά επειδή έχουν μάθει να ΜΗΝ ζητούν βοήθεια.  Όμως η επικοινωνία κι η εκμυστήρευση μπορούν να ανακουφίσουν σημαντικά, ειδικά αν το άτομο είναι κατάλληλο κι έμπιστο. Ζήτησε από το Θεό να σε οδηγήσει στο κατάλληλο άτομο να μιλήσεις. Μίλησε στον ίδιο το Θεό! Γράψε Του ένα γράμμα. Γράψε Του καθημερινά. Είναι  πιο προσεκτικός ακροατής κι από τον καλύτερο ψυχοθεραπευτή! Πήγαινε στην ησυχία της φύσης κι επικοινώνησε μαζί Του μέσα από την εσωτερική σου φωνή. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει αγάπη στη ζωή σου τώρα, ακόμη κι αν η αγάπη από το περιβάλλον σου είναι ατελής κι ιδιοτελής, υπάρχει ο ΕΝΑΣ του οποίου η αγάπη προς εσένα είναι τέλεια –ακόμη κι αν δεν Τον πιστεύεις. Άπαξ και νιώσεις έστω και μία φορά την δική Του αγάπη, ποτέ πια δεν θα έχεις ανάγκη να  ξανακυνηγήσεις τα ψίχουλα της ιδιοτελούς αγάπης των ανθρώπων. Το σταθερό ρεύμα της αγάπης του Θεού, σε συντηρεί και σε γεμίζει, σε μια κατάσταση εσωτερικής πληρότητας και γαλήνης, όλο και περισσότερο ατάραχη από τις εξωτερικές διακυμάνσεις, αλλά επίσης αιώνια. Αυτή είναι η αληθινή ζωή, που ξεκινά σε αυτή τη ζωή, αλλά συνεχίζει πέρα από το θάνατο και πέρα από τους περιορισμούς του υλικού σώματος. ‘Απαξ και ανακαλυφθεί, το μοναδικό ταξίδι της ζωής σου εδώ στη γη αρχίζει και βγάζει νόημα. Όχι μόνο παύει να είναι οδυνηρό, αλλά αρχίζει κι αποκτά κι ενδιαφέρον! Βλέπεις για ποιο λόγο είσαι εδώ και τι ήρθες να κάνεις σε αυτό το σύντομο σχολείο, που ονομάζεται ζωή. Δεν αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσεις; Δεν αξίζει τον κόπο να επιμείνεις, τοποθετώντας την πίστη σου στον ΕΝΑ που μπορεί να βοηθήσει; Αξίζει, γιατί ο Θεός δημιούργησε εμάς ως παιδιά Του κι έκρινε τα παιδιά Του άξια της ζωής. Κι ο Θεός δεν κάνει λάθη.

Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 13/8/2014

Αντισώματα Φωτός


Όσο περισσότερο παρατηρώ την ελληνική κατάσταση, τόσο περισσότερο επιβεβαιώνεται η πεποίθησή μου για την διασύνδεση πολλών παραγόντων, φαινομενικά άσχετων, αλλά ουσιωδών και καταλυτικών. Οι σχέσεις είναι περίπλοκες και αμφίδρομες: η ενέργεια στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα αρνητική κι έτσι οι άνθρωποι αντιδρούν με εκνευρισμό, παραίτηση και κατάθλιψη, ακόμη κι αν δεν συμβαίνει κάποιο ιδιαίτερα αρνητικό γεγονός στη ζωή τους. Απλά αντιδρούν στην ενέργεια: πολλοί λένε «δεν είμαι ο εαυτός μου». Μήπως ισχύει όμως και το αντίστροφο; Μήπως η αρνητική ενέργεια είναι ένα αποτέλεσμα,  επειδή πολλοί συμπατριώτες μας έχουν επιλέξει εδώ και χρόνια ως τρόπο ζωής, την κακεντρέχεια, το κουτσομπολιό, την ειρωνεία, τον υλισμό, την προκατάληψη, τον εγωκεντρισμό, την κακή σκέψη για τον άλλο και τη ζήλεια; Τέτοια αρνητική στάση απέναντι στη ζωή και στους άλλους, αναγκαστικά έλκει αρνητική ενέργεια και αρνητικά γεγονότα στη ζωή του ίδιου του ατόμου.  

Είναι αυτό μια θέση στοχοποίησης του ελληνικού λαού; όχι, αλλά η ευθύνη  για την ενέργεια που έλκουμε στη ζωή μας, αλλά και γενικότερα την ενέργεια που έχουμε προσελκύσει στη χώρα μας, ανήκει αποκλειστικά στον καθένα από εμάς. Και δυστυχώς η κακία (ακόμη και στη σκέψη), η αγένεια, είναι πολύ συνηθισμένες σε μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας, όσο κι αν ακούγεται αυτό ως στερεότυπο. Λίγο να ταξιδέψει κανείς έξω, νιώθει αμέσως τη διαφορά.Αυτά  ως συνειδητοποίηση της ρίζας του προβλήματος και της ικανότητας, της δύναμης να το αλλάξουμε. Αρκετά έχουμε νιώσει αποδυναμωμένοι, μη αποτελεσματικοί. 
Ας δοκιμάσουμε έναν τρόπο που δεν μπορεί να αποτύχει: να αλλάξουμε τη δική μας συνείδηση  (που κανείς δεν μπορεί να ελέγξει) από μίζερη και σκοτεινή σε καλοπροαίρετη και φωτεινή. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η αλλαγή θα φέρει πολύ μεγαλύτερο αποτέλεσμα, ατομικά και συλλογικά. Θυμάμαι πριν κάποιο καιρό που τυχαία στο διαδίκτυο είχα δει μια συζήτηση ξένων επισκεπτών για την Ελλάδα «Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κάνει κανείς φίλους στην Ελλάδα;». Η ερώτηση είναι ακριβής. Παρότι θέλουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας κοινωνικούς, επειδή μας αρέσει ο φραπές και τα αστεία, η φιλία δεν αποτελεί αξία στην ελληνική κοινωνία, αλλά επένδυση. Η καθημερινή ευγένεια είναι επίσης σημαντική. Η αποφυγή οποιουδήποτε κουτσομπολιού επίσης (μια μοντέρνα εκδοχή κουτσομπολιού είναι οι δήθεν ψυχολογικές αναλύσεις για τα προβλήματα των άλλων!). Έχουν σημασία όλα αυτά; Μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας; Κατά τη γνώμη μου ναι. Όλα τα μικρά πράγματα έχουν σημασία. Όταν είμαστε σε διαρκή εγρήγορση κι επιφυλακή για την αποφυγή του πειρασμού (είτε μας αρέσει η λέξη είτε όχι), όταν καθαρίζει ο νους, η συνείδηση και το συναίσθημα, τότε η ζωή αλλάζει. Αναγκαστικά αλλάζει. Καθαρίζει. Ακόμη κι αν δεν αλλάξουν αμέσως οι συνθήκες της ζωής μας, αλλάζει εντελώς ο τρόπος που νιώθουμε (και πολύ σύντομα και οι συνθήκες γύρω μας). Συνήθως, όταν ακούμε τη λέξη ‘πειρασμός’, ο νους μας πάει σε παλιομοδίτικο κήρυγμα. Όμως, η συντριπτική πλειοψηφία των καθημερινών  πειρασμών είναι η γκρίνια, η κακία και η αγένεια προς τους άλλους. Αυτά αρκούν για να καταστρέψουν ζωές και χώρες ολόκληρες.

Ακόμη και για εκείνους που εργάζονται χρόνια στο πνευματικό μονοπάτι, οι πειρασμοί της αρνητικής σκέψης και του αρνητικού συναισθήματος είναι καθημερινοί. Για αυτό χρειάζεται διαρκής προσευχή κι επίκληση της βοήθειας του Θεού. Μπορούμε να ζητήσουμε από το Θεό να μας εμβολιάσει με αντισώματα φωτός ενάντια σε όλη την αρνητικότητα που μας περιτριγυρίζει (ιδιαίτερα αυτήν την εποχή που πολλοί άνθρωποι δεν νιώθουν καλά) και η οποία καραδοκεί για την ευκαιρία να μας παρασύρει. Όταν αρχίσουμε να λέμε ‘όχι’ στους πειρασμούς της κακίας, δεν είναι ασυνήθιστο να νιώσουμε μοναξιά. Η κακία στο λόγο και στη σκέψη, η κακεντρέχεια για τους άλλους είναι τόσο διαδεδομένες, που σε κάποιες παρέες πολύ απλά δεν θα έχεις τίποτα άλλο να πεις-όλη τους η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από αυτό το θέμα! Εκείνοι δε που κουτσομπολεύουν νιώθουν απειλή όταν κάποιος αρνείται να συμμετέχει, καθώς τους καθρεφτίζει αυτό ακριβώς που κάνουν.
Καμία δύναμη δεν μπορεί να μας βγάλει από τη σημερινή στασιμότητα, πέρα από τη δύναμη του Θεού. Ατομικά και ως έθνος. Είναι αδύνατον και με εκπλήσσει που πολλοί ακόμη δεν το έχουν καταλάβει. Πώς θα μπορέσει η Θεϊκή βοήθεια να μας σώσει; Πρώτα από όλα πρέπει να τη ζητήσουμε, μαζικά και ταπεινά και έπειτα, να γίνουμε όσο πιο καθαροί στην ψυχή μπορούμε, ώστε να μπορέσει να έρθει. Πώς θα μπορέσει η Θεϊκή Χάρη να έρθει στη ζωή μας, αν είμαστε τιγκαρισμένοι με πουρί αρνητικών σκέψεων και λόγων μέχρι πάνω; Με διαρκή και ταπεινή προσευχή για την αποφυγή του πειρασμού, σε σκέψη, συναίσθημα, πράξη και λόγο. Φερόμαστε με εκνευρισμό κι αγένεια στους άλλους, επειδή νιώθουμε άσχημα, αλλά νιώθουμε άσχημα επειδή ακριβώς επιτρέψαμε στον πειρασμό να μας επηρεάσει ευθύς εξαρχής. Ακόμη κι αν η συνήθεια είναι τόσο ισχυρή, ακόμη κι αν μας έχει γίνει δεύτερη φύση ώστε να μην το παίρνουμε καν χαμπάρι ότι το κάνουμε, η προσευχή (…και μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού) μας δίνει στην κυριολεξία τα απαραίτητα 'αντισώματα φωτός' και μας προστατεύει. Όσο πιο καθαροί εσωτερικά είμαστε, τόσο λιγότερο μας αγγίζουν τα καθημερινά προβλήματα της ζωής. Τα 'αντισώματα φωτός' μας επαναφέρουν στη σωστή ροή, που φέρνει γαλήνη και ανάπαυση. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, μοντέρνο, καινούριο, διανοητικά εντυπωσιακό που θα προτείνει μαγικές  λύσεις, παρά οι πανάρχαιες, γνωστές πνευματικές αλήθειες- στις οποίες συχνά αντιδρούμε με:  «έλα μωρέ, τα ξέρω αυτά». Ναι, αλλά τα κάνεις πράξη;

Όσο περισσότερο κάποιοι από εμάς συνειδητοποιούν ότι η μοναδική απάντηση στα προβλήματα του τόπου μας είναι  η πνευματική απάντηση, τόσο πιο πολύ με απογοητεύει η στάση κάποιων 'προοδευτικών' ιστοσελίδων, στις οποίες τον τελευταίο καιρό μονοπωλείται στην πρώτη σελίδα η διαφήμιση ενός προκλητικά αντι-χριστιανικού βιβλίου. Η διαφήμιση είναι κραυγαλέα κι απορώ: μέσα στην τραγωδία που περνά σήμερα ο ελληνικός λαός, ο χριστιανισμός είναι το πρόβλημά μας; Ποιος θα μας βοηθήσει, αν όχι ο Θεός; Ποιο είναι το σκεπτικό τους αλήθεια; Να διχάσουν τον ελληνικό λαό; Σίγουρα υπάρχουν πολλά που πρέπει να βελτιωθούν μέσα στην Εκκλησία μας, όμως  όσα στραβά και έχουν κάποιοι άνθρωπο μέσα σε αυτήν (όλων ημών συμπεριλαμβανομένων), δεν μπορεί να ξεριζωθεί η Χριστιανική Ορθοδοξία από τον Ελληνισμό. Μπορεί οι άνθρωποι να εξελιχθούν, να γίνουν πιο ανεκτικοί, αλλά η Ορθοδοξία δεν μπορεί να ξεριζωθεί.

Θα ήθελα τέλος να αναφερθώ σύντομα στη δυσκολία που περνούν πολλοί Έλληνες άνεργοι άνδρες την περίοδο αυτή. Όπως έχω ξαναγράψει, η ανεργία είναι περίοδος δοκιμασίας, αλλά στην ελληνική κοινωνία, για τους άνδρες ακόμη περισσότερο, καθώς υπάρχει έντονα η κοινωνική προσδοκία ότι ο άνδρας θα πρέπει να φέρνει τα προς το ζην και ο δυτικός πολιτισμός ταυτίζει πολύ έντονα το άτομο με την επαγγελματική του επιτυχία. Δεν υπάρχει καμία πνευματική αλήθεια σε αυτό. Δεν είμαστε ούτε το επάγγελμά μας, ούτε καν αυτά που κάνουμε, είμαστε παιδιά του θεού, καθ’εικόνα και καθ’ ομοίωση, με άπειρες εσωτερικές δυνατότητες ανά πάσα στιγμή. Οι άνδρες εκείνοι που δοκιμάζονται από τη μακροχρόνια ανεργία, δεν θα πρέπει να της επιτρέψουν να επηρεάσει την αυτό-εκτίμησή τους. Σαν το ποτάμι με τη συνεχή ροή, η αυτό-εκτίμηση μπορεί να είναι σταθερή κι ανεξάρτητη από τους εξωτερικούς παράγοντες, επειδή ακριβώς η αυτο-εκτίμηση πηγάζει από αυτό που είμαστε, όχι αυτό που κάνουμε. Έχω δει πολλούς τέτοιους άνδρες να ωριμάζουν εξαιρετικά πνευματικά μετά από μια τέτοια δοκιμασία. Σκέφτομαι παραδείγματα γνωστών, οι οποίοι βρήκαν τελικά δουλειά (ναι, η δοκιμασία αυτή ΕΧΕΙ τέλος), και ήταν εν τέλει πολύ δυνατότεροι και σοφότεροι-διαφορετικοί άνθρωποι. Πιστεύω ότι αυτοί ακριβώς οι συμπολίτες μας, που έχουν δοκιμαστεί θα έχουν πολλά να προσφέρουν στην επόμενη φάση της ιστορίας της πατρίδας μας- επειδή ακριβώς έχουν δοκιμαστεί. Για όσους περνούν ακόμη τη δοκιμασία, υπομονή είναι η μόνη και χιλιοειπωμένη λέξη που μπορεί να πει κανείς. Υπάρχει ατομικός πνευματικός λόγος που συμβαίνει για τη ζωή του καθενός, αλλά και τη μετέπειτα ζωή του. Η καθημερινή 'επικοινωνία' με τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό (μέσω της προσευχής ή π.χ. μια γραπτή επιστολή όπου θα Του λέμε από καρδιάς ό,τι μας απασχολεί, και την οποία δεν θα διαβάσει κανείς άλλος γιατί την καταστρέφουμε, είναι από τα πιο αποτελεσματικά ψυχοθεραπευτικά εργαλεία που έχω βρει).

 Όσον αφορά στις συζύγους/συντρόφους ανδρών που δοκιμάζονται από την ανεργία, νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι να απελευθερωθούν από την εσωτερική προσδοκία-απογοήτευση ότι ο σύζυγος δεν τους προσφέρει αυτά που θα ήθελαν. Μπορεί μια γυναίκα να κάνει και να λέει όλα τα σωστά πράγματα, αν όμως μέσα της εξακολουθεί και τρέφει υποσυνείδητη πικρία και προσδοκία, τότε  με κάποιο τρόπο, ο σύζυγος θα το  αντιληφθεί. Ίσως είναι μια ευκαιρία και για πολλές ελληνίδες να δουν ότι τελικά δεν είναι τόσο ανήμπορες χωρίς την οικονομική στήριξη ενός άνδρα κι ότι όταν οι σχέσεις ελευθερωθούν από τις οικονομικές προσδοκίες, μπορούν να παραμείνουν για τους ουσιαστικούς λόγους μόνο. Και βέβαια να είναι όσο το δυνατόν πιο υποστηρικτικές προς τους συζύγους τους γίνεται (αρκεί φυσικά να μην υφίστανται κακοποίηση). Αυτή η περίοδος ανεργίας είναι μια μεγάλη δοκιμασία, την οποία κάποιοι άνδρες (λανθασμένα) ερμηνεύουν και ως αμφισβήτηση του ίδιου του ανδρισμού τους. Έτσι η σταθερή αποδοχή, ενθάρρυνση και υποστήριξη της γυναίκας, θα τους  βοηθήσει πολύ στην ευαίσθητη αυτή φάση.

Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 9/8/2014

Απελευθέρωση από το παρελθόν


Όταν επιστρέφουμε μετά από πολλά χρόνια σε κάποιο τόπο που είχαμε ζήσει παλιά και με τον οποίο είχαμε δεθεί, είναι πιθανόν να  ενεργοποιηθεί μέσα μας μια τάση ανασκόπησης του παρελθόντος: τι έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια, πώς οραματιζόμουν τότε τη ζωή μου και πώς εξελίχθηκε. Οι διακοπές είναι συχνά χρόνος ανασκόπησης. Από μόνη της, η ανασκόπηση δεν είναι αρνητική:  Βοηθά να βάλουμε τα πράγματα σε μια οπτική, να δούμε τα επίμονα μοτίβα στη ζωή μας, τι δουλεύει και τι όχι, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Η ανασκόπηση μπορεί να μας βοηθήσει να απελευθερωθούμε από την αρνητική προσκόλληση στον παρελθόν. Πολύ συχνά είμαστε προσκολλημένοι στο παρελθόν, το κουβαλάμε παντού σαν ένα βάρος κολλημένο στην πλάτη, χωρίς καν να γνωρίζουμε ότι το έχουμε. Νιώθουμε κουρασμένοι, αλλά δεν καταλαβαίνουμε γιατί. Πρέπει να σταματήσουμε, να ψάξουμε με τα χέρια την πλάτη μας -ακόμη και με βοήθεια αν χρειαστεί- και να ξεκολλήσουμε  αυτό το άχρηστο φορτίο, γιατί αλλιώς θα κουραστούμε και δεν θα πάμε μακριά.

Όταν αφήνουμε το φορτίο του παρελθόντος, μπορούμε επιτέλους να μαζέψουμε δυνάμεις, μπορούμε να ξαναδούμε τη ζωή με τα φρέσκα μάτια του 18χρονου  που νιώθει να ανοίγεται η ζωή μπροστά του. Είναι δυνατόν να νιώσουμε ξανά έτσι, παρά την κρίση! Πώς λοιπόν μπορούμε να απελευθερωθούμε από το παρελθόν; Πρώτα από όλα, να αναγνωρίσουμε ότι πράγματι έχουμε κι εμείς το φορτίο μας και να μην κρυβόμαστε πίσω από εγωιστική άρνηση και υπεροπτική ψευδο-τελειομανία. Το φορτίο του παρελθόντος συνήθως αποτελείται από: α)ενοχή, αυτο-κατηγορία για τα λάθη μας, ή για αυτά που δεν πετύχαμε, β)πικρίες, θυμό, παράπονα για αυτά που μας έκαναν οι άλλοι ή η ίδια η ζωή, γ)φόβο ότι το μέλλον θα είναι χειρότερο από το παρελθόν. Όλα τα παραπάνω βέβαια σχετίζονται με την πνευματική αποκοπή, γιατί μόνο μέσα από την πνευματική ζωή μπορούμε να θεραπεύσουμε το παρελθόν.

Ενοχή, αυτό-κατηγορία: Η πνευματική προοπτική εξαφανίζει την παραλυτική αυτό-κατηγορία, καθώς θεωρεί ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο, ότι όλα γίνονται με την άδεια του Θεού για συγκεκριμένο σκοπό και με συγκεκριμένο νόημα. Ακόμη και τα «λάθη» έχουν το σκοπό να μάθουμε κάτι συγκεκριμένο και να παραιτηθούμε από την υπεροψία ότι τα ξέρουμε όλα. Ακόμη και οι «ατυχείς»   επιλογές δεν είναι ατυχήματα. Βοηθούν να μάθει η ψυχή μας μέσα από τα λάθη, ακόμη κι αν αυτά τα λάθη διατηρούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όχι ότι δεν θα προσπαθούμε συνεχώς να αποφύγουμε τα λάθη, αλλά οι ενοχές για τα λάθη του παρελθόντος, ακόμη και για τα δραματικά, μεγάλα ή μακροχρόνια λάθη, δεν βοηθούν πουθενά. Ας μην ξεχνούμε ότι η πνευματική πρόοδος (που είναι και ο μοναδικός λόγος που βρισκόμαστε στη γη) δεν εξαρτάται από το χρονικό διάστημα, αλλά από την ετοιμότητα. Η πνευματική πρόοδος  που μπορεί να επιτευχθεί σε ένα λεπτό χάριτος, μπορεί να είναι μεγαλύτερη από χρόνια προσπάθειας (ή μη). Συνεπώς, αντί να αναπολούμε τα χρόνια που χάθηκαν και τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια, μπορούμε να αντιστρέψουμε την οπτική και να αναλογιστούμε «τι έμαθα, τι μου δίδαξαν αυτά τα χρόνια». Αυτό είναι το πολύτιμο δώρο, ακόμη κι αν το μάθημα ακούγεται παιδαριώδες ή αυτονόητο. Ίσως έπρεπε να ζήσουμε το λάθος για να μάθουμε το αυτονόητο.

Πικρίες, παράπονα: Το άλλο μεγάλο βαρίδι του παρελθόντος είναι οι πικρίες για αυτά που δεν μας έδωσαν οι άλλοι ή για το κακό που μας έκαναν. Με την υπενθύμιση της πικρίας όμως πληγώνουμε τον εαυτό μας ξανά και ξανά. Αν εκείνοι μας πλήγωσαν μία, εμείς φροντίζουμε να αυτό-πληγωνόμαστε εκατό. Και πάλι, η πικρία έχει θέση μόνο όταν υπάρχει πνευματική αποκοπή. Όταν είμαστε συνδεδεμένοι με το Θεό, ζητούμε άμεσα τη Χάρη Του και την ανακούφισή Του στο εδώ και τώρα. Αυτή η Χάρη είναι κυριολεκτικά ίαμα δια πάσαν νόσο. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην θεραπεύει. Όταν βρίσκεται κανείς στη Χάρη του Θεού (και μας δίνεται αν προσευχηθούμε και Τη ζητήσουμε), οι παλιές πληγές φαίνονται ανούσιες, τις βλέπουμε αλλά δεν μας ενοχλούν. Είναι σαν να παρακολουθούμε μια ασπρόμαυρη άνοστη βαρετή ταινία και εκπλησσόμαστε που κάποτε οι σκηνές της μας τάραζαν. Η ευτυχία μας δεν εξαρτάται από κανέναν άλλον και σίγουρα όχι από το παρελθόν. Η πνευματική σύνδεση είναι αυτή που μπορεί να μας δώσει πλήρωση. Όσο μεγάλη κι αν είναι η απώλεια, τα πλούτη και οι ευλογίες της Χάρης του Θεού υπερ-αναπληρώνουν οποιαδήποτε απώλεια. Εκτός αν θέλουμε να στρέψουμε το πρόσωπό μας μακριά από το Θεό και να συνεχίσουμε την ανακύκλωση της πικρίας. Έχουμε την ελευθερία να το κάνουμε, αλλά δεν θα μας δώσει αυτό που θέλουμε.

Η πνευματική ζωή εξαφανίζει επίσης το φόβο για το μέλλον. Τα τελευταία χρόνια ανακυκλώνεται συνέχεια ο φόβος για το μέλλον…Από τα ΜΜΕ, από τις συζητήσεις μεταξύ μας, αλλά και την αποφυγή της συμπόνιας.  Σε πολλούς ανθρώπους ο φόβος διαστρεβλώνει την αντίληψη του παρελθόντος και είτε το εξιδανικεύουν («δεν θα ξανα-αποκτήσω ποτέ τα καλά που είχα»), είτε το βλέπουν σε επιλεκτικά αρνητικό φως, αναμένοντας μόνο τα αρνητικά να επαναληφθούν. Όποια και αν είναι η οπτική, το παρελθόν δεν έχει καμία σημασία, είναι μια ακόμη ψευδαίσθηση, που δεν έχει κανέναν λόγο να επηρεάσει ή να προ-αποφασίσει το μέλλον. Αυτό που θα χρειαστούμε, όποια στιγμή το χρειαστούμε, θα μας έρθει με τον κατάλληλο τρόπο, την κατάλληλη στιγμή μέσα από τη Χάρη του Θεού. Αντί να αγωνιούμε, να μεμψιμοιρούμε και να ζηλεύουμε εκείνους που έχουν περισσότερα από εμάς, ας αναγνωρίσουμε ότι μόνο ο πνευματικά φτωχός μπορεί να νιώσει πραγματικά φτωχός. Όταν νιώθουμε πνευματικά φτωχοί, λόγω της επιλογής μας να αποκοπούμε πνευματικά, τότε προσπαθούμε απεγνωσμένα να πάρουμε ενέργεια από όπου μπορούμε, συνήθως από τους άλλους ανθρώπους ή το χρήμα. Ψάχνουμε την αναγνώριση, γινόμαστε ενεργειακά βαμπίρ, κακολογούμε εκείνον που τα καταφέρνει καλύτερα. Σαν τον πνιγμένο, θέλουμε να πνίξουμε και τον άλλον και δεν ανεχόμαστε να ζει κάποιος άλλος στο φως, παρόλο που γνωρίζουμε ότι έχουμε και εμείς την επιλογή του φωτός. Όταν λοιπόν η ζήλια, η σύγκριση κι ο ανταγωνισμός αρχίζουν και δαγκώνουν, πρέπει να κάνουμε άμεσα αποκοπή από τις αρνητικές σκέψεις για τους άλλους ανθρώπους και να συνδεθούμε άμεσα με την πηγή της μόνης δύναμης και ζωής που είναι ο Θεός, με τον τρόπο που ο καθένας Τον νιώθει και Τον καταλαβαίνει... Απευθύνουμε όλες τις ανάγκες στο Θεό και κάνουμε μόνο καλές σκέψεις για τους άλλους ανθρώπους. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να προχωρήσουμε, ατομικά και εθνικά. Η πνευματική αποκοπή και κατά συνέπεια, η ζήλεια μας κρατούν αιχμάλωτους ως έθνος. Είναι αδύνατον να ελευθερωθούμε αν δεν ελευθερωθεί πρώτα η συνείδησή μας από τη ζήλεια και τον πνευματικό εγωισμό. Αν όμως αποφασίσουμε να βάλουμε τον εγωισμό στην άκρη, να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τι παραπάνω έχουν οι άλλοι από εμάς και να δεχτούμε την πνευματική δύναμη στη ζωή μας, μόνο τότε μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά και σαν άτομα, και σαν κοινωνία και σαν έθνος. Η πνευματική οδός είναι ο μόνος δρόμος και είναι πολύ γρήγορα αποτελεσματικός, αν έχουμε την  ετοιμότητα να κάνουμε την επιλογή…

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 19/7/2014

Μισογυνισμός τον 21ο αιώνα, ένα αποκαλυπτικό βιβλίο και η συγκλονιστική ιστορία μιας αφανούς ηρωίδας


Πρόσφατα (ξανα)διάβασα ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ «Half the Sky: How to change the world” των N. Kristoff &S. Wudunn, που δίνει με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο τον μισογυνισμό στην υφήλιο του 21ου αιώνα, ο οποίος φαίνεται ότι σήμερα είναι πιο έντονος από ποτέ. Μετά από αλλεπάλληλες ειδήσεις φρίκης για τους ομαδικούς βιασμούς και φόνους στην Ινδία, για λιθοβολισμούς σε θάνατο γυναικών για λόγους δήθεν «τιμής», για απαγωγές μαθητριών, διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, κατάλαβα ότι οι αυτές οι πρακτικές είναι καθημερινή πρακτική σε πολλές χώρες του τρίτου κόσμου, άλλο αν εμείς δεν ακούμε και δεν νοιαζόμαστε. Κι όμως πολλές από τις νοοτροπίες μίσους που καταλήγουν στα πιο φρικτά εγκλήματα, έχουν με τον τρόπο τους αφήσει το στίγμα τους κι εδώ. Μπορεί να μην γίνονται τέτοια εγκλήματα -τουλάχιστον όχι στη σημερινή ιστορική περίοδο- όμως ο μισογυνισμός δεν είναι ούτε ξένος, ούτε καινούριος. Οι αριθμοί δείχνουν ότι ένα σημαντικό ποσοστό από το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε συνθήκες τρόμου και κακοποίησης (1/3 των γυναικών στην υφήλιο έχουν κακοποιηθεί από τον σύντροφό τους και ο φόνος από το σύζυγο είναι η πρώτη αιτία θανάτου των γυναικών παγκοσμίως).

Το βιβλίο είναι συγκλονιστικό γιατί περιγράφει απίστευτες αληθινές ιστορίες γυναικών, που επεβίωσαν μέσα από αδιανόητες επιθέσεις ανδρών (αλλά και γυναικών), που επέζησαν, αγωνίστηκαν με θάρρος κι αξιοπρέπεια. Ξεκινά με μια παρουσίαση της πορνείας στον αναπτυσσόμενο κόσμο, όπου καταλήγει στο ίδιο περίπου συμπέρασμα με την Lydia Cacho, για την οποία έχω γράψει σε παλιότερο άρθρο: η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών που καταλήγουν στην πορνεία ΔΕΝ το επιλέγουν. Είτε απάγονται από διακινητές, είτε πωλούνται από τους γονείς τους σε ηλικία 12-13 (ή και μικρότερη). Οι αντιστάσεις των κοριτσιών κάμπτονται με το γνωστό τρόπο: ξύλο, ξύλο, ξύλο, τις σαπίζουν στο ξύλο και στα βασανιστήρια μέχρι να εξουθενωθούν και να μην αντιστέκονται πλέον. Πολλές φορές, τις ποτίζουν ναρκωτικά, ώστε λόγω της εξάρτησης να μη μπορούν να ξεφύγουν από την πορνεία. Ταυτόχρονα, οι διακινητές τις βιάζουν ομαδικά, ή το ξεπαρθένιασμα γίνεται έναντι αδράς αμοιβής από κάποιον ‘εκλεκτό’ πελάτη, ώστε να είναι ούτως ή άλλως ‘χαλασμένες’. Ως τέτοιες δεν έχουν καμία ελπίδα να παντρευτούν και ταυτόχρονα εξοστρακίζονται από την κοινότητά τους (ΚΑΙ τις άλλες γυναίκες) ως ‘βρώμικες’. Σε τέτοιες συνθήκες, δεν μπορούν να εργαστούν πουθενά αλλού και τελικά παραμένουν στην πορνεία, ως μόνη επιλογή για την επιβίωσή τους. Τέτοιες πρακτικές δεν είναι και τόσο ξένες στη χώρα μας, για θυμηθείτε πώς οι διακινητές εγκλώβιζαν κι ακινητοποιούσαν τις γυναίκες από το πρώην ανατολικό μπλοκ, που έρχονταν στη χώρα μας να δουλέψουν ως σερβιτόρες ή μπέιμπι σίτερ; Ξύλο, ξύλο, ξύλο, ομαδικοί βιασμοί, ναρκωτικά για να μπορούν οι αξιοπρεπείς έλληνες οικογενειάρχες να ικανοποιούν την  ασωτία τους και οι ελληνίδες οικογενειάρχισσες να κατηγορούν τις αλλοδαπές ότι ξεμυαλίζουν τους άνδρες τους (αντί να παραδεχτούν την αλήθεια για το ποιόν του συζύγου τους). Και πάλι τα θύματα του τράφικινγκ είναι που στοχοποιούνται και από άνδρες και από γυναίκες, όταν μια κοινωνία τις τοποθετεί σε αυτή την θέση ‘τουαλέτας’ με τη βία, για να μπορέσει να κάνει τη βρώμικη δουλειά της και να μην αναλάβει καμία ευθύνη για αυτό.

Όσον αφορά το ‘χάλασμα’, δεν είναι και τόσο μακρινό. Είχα φρίξει πριν από κάποιο  διάστημα, όταν πρώην πρόεδρος δημοκρατίας παρακαλώ, είχε δημόσια πει σε κάποια παρουσίαση πώς όταν ήταν νεαρός πήγαινε με εκδιδόμενες για να μην στιγματίσει τις καλές κοπέλες της γειτονιάς. Έκανε κι αγαθοεργία από πάνω! Το έλεγε και με καμάρι και χαριτολογώντας κι οι γυναίκες από κάτω χαμογελούσαν! Το σενάριο οι εκδιδόμενες να ήταν θύματα μιας παλαιότερης διακίνησης κι εξοστρακισμού, το σενάριο να κάνει εγκράτεια, ή τέλος πάντων, το σενάριο να μην διαφημίζει τα άπλυτά του, γιατί με αυτόν τον τρόπο προβάλλει ως φυσιολογική μια κατάσταση κάτι που είναι κακοποιητικό-όλα αυτά τα σενάρια δεν παίζουν, σωστά;

Οι συγγραφείς του βιβλίου μιλούν για σύγχρονη δουλεία του σεξ, ανάλογα με την Lydia Cacho που χρησιμοποιεί τον όρο sex slavery. Το ιατρικό περιοδικό Lancet αναφέρει ότι ο αριθμός των εκδιδόμενων παιδιών στον κόσμο σήμερα είναι 10 εκατομμύρια. Σε μια παγκόσμια κοινωνία, που αποκόβεται όλο και περισσότερο από την ανθρώπινη φύση της και στην οποία σκοτεινά πρότυπα και σκοτεινοί εθισμοί προβάλλονται μανιωδώς από τα ΜΜΕ, φαίνεται ότι αριθμός των παιδόφιλων αυξάνεται, κυρίως από τον ανεπτυγμένο και πολιτισμένο κόσμο. Τα κορίτσια που φαίνεται ότι διασκεδάζουν τραβώντας πελάτες από το μανίκι στους οίκους ανοχής, βρίσκονται εκεί ΠΑΡΑ τη θέλησή τους και παρά τα χαμόγελα, δεν διασκεδάζουν. (Θυμάται κανείς τις 14χρονες αφρικανές που είχαν κατακλύσει την Περικλέους και την Ασκληπιού πριν από 3-4 χρόνια; Τι έκανε αλήθεια η Ελληνική Πολιτεία τότε;) Οι συγγραφείς υπολογίζουν ότι ο αριθμός των γυναικών και κοριτσιών που διακινείται  σήμερα στην υφήλιο είναι πολλά εκατομμύρια. Ο αριθμός των μαύρων σκλάβων που μετακινήθηκαν από Αφρική προς ΗΠΑ μεταξύ 1780 και1850 ήταν 120.000. Συνεπώς η δουλεία σήμερα είναι περισσότερο διαδεδομένη από τότε. Η οικονομική καταστροφή στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ άνοιξε νέες αγορές για τον παγκόσμιο καπιταλισμό, αγορές για ρύζι, πατάτες και λευκή σάρκα. Υπάρχουν χωριά στην Μολδαβία, που δεν μπορείς να βρεις ούτε μία γυναίκα ηλικίας 15 ως 30.  Η διαφορά όμως της παλαιάς δουλείας με τη σύγχρονη είναι ότι τα σημερινά θύματα συχνά πληρώνουν τη δουλεία με τη ζωή τους-λόγω του AIDS.

Το βιβλίο έχει τη μία ηρωική ιστορία μετά την άλλη και σε όλες σχεδόν πρωτοστατεί η υποκριτική, μισογυνιστική υπεροψία της τοπικής κοινωνίας: Ιερείς, αστυνομικοί, και η καλοβαλμένη μεσαία τάξη, όλοι γνωρίζουν για το σκλαβοπάζαρο παιδιών και κάνουν ότι δεν βλέπουν. Σε πολλές περιπτώσεις, η συμβουλή σε θύματα ομαδικού βιασμού ήταν «μην πας στην αστυνομία, γιατί θα σε βιάσουν κι εκείνοι ομαδικά». Η θέση των συγγραφέων είναι πως η νομιμοποίηση της πορνείας τελικά δεν αποδίδει. Η μόνη λύση στις χώρες που η εκμετάλλευση γίνεται με τη βία, είναι η δραστική λύση των αστυνομικών επιδρομών και κλεισίματος των οίκων ανοχής, των συλλήψεων των διακινητών και της αποκατάστασης των θυμάτων. Σε χώρες που η πορνεία είναι δήθεν κατ’ επιλογήν, με εργασιακά δικαιώματα κλπ, όπως Ολλανδία, βρήκαν ότι υπάρχει σημαντικός αριθμός γυναικών που βρίσκεται εκεί παρά τη θέλησή του. Οι ίδιες οι εκδιδόμενες λένε ‘κανείς δεν είναι εδώ επειδή το θέλει-η ανάγκη σε κάνει’. Βλέπεις, οι νεαρές ανατολικο-ευρωπαίες που εκδίδονται στους οίκους της Ολλανδίας είναι εκεί επειδή νοσταλγούσαν την Ολλανδέζικη απελευθέρωση, όχι το ψωμί που δεν είχαν να φάνε. Αν η πορνεία ήταν πραγματικά κατ’ επιλογήν, τα Ολλανδέζικα πορνεία θα ήταν γεμάτα Ολλανδέζες εκδιδόμενες, όχι πεινασμένες Ρωσίδες…Αυτό το παραμύθι της ελεύθερης επιλογής, επινοήθηκε για να κατευνάζονται οι συνειδήσεις πελατών, αστυνομικών και μιας ολόκληρης κοινωνίας σε σχέση με το μισογυνισμό της. Είναι ένα ψέμα που πρέπει να σταματήσει.

Σύμφωνα πάντα με τους συγγραφείς, το μοντέλο της Ολλανδίας έχει αποτύχει και η Ολλανδέζικη απελευθέρωση κατέληξε να κάνει το Άμστερνταμ παγκόσμιο κέντρο σεξουαλικού τουρισμού και (σεξ τράφικινγκ), με πολλά ανήλικα θύματα. Το μοντέλο της Σουηδίας, όπου το αδίκημα επιβαρύνει τον πελάτη, όχι το θύμα, δούλεψε πολύ καλύτερα για να μειωθεί η ζήτηση, που είναι και το ζητούμενο. Κάτι ανάλογο εφαρμόζεται στη Γαλλία ήδη και θα έπρεπε να εφαρμοστεί κι εδώ. Βέβαια, σε μια βαθιά συντηρητική και σεξιστική κοινωνία, όπως η ελληνική, θα ξυνίσουν πολλοί και πολλές όταν ακούσουν ότι η χρήση πορνείας είναι ποινικό αδίκημα (άθλια λαϊκοτράγουδα ηρωποιούν την ‘παλλικαρίσια αναπνοή’ του ...πελάτη). Όμως κάποια στιγμή αυτή η κοινωνία θα πρέπει να σηκώσει το κέντρο βάρους της σκέψης της από τη γεννητική της περιοχή και να το μεταφέρει προς την περιοχή της καρδιάς και του νου-εκεί που πραγματικά οφείλει να είναι.  Οφείλει να σκεφτεί με όρους ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με όρους κοινού καλού, με όρους σεβασμού και αυτοσεβασμού.  Έχω ξαναγράψει-δεν είναι τυχαίο που το εκκρεμές γύρισε και βρισκόμαστε εμείς σήμερα στη θέση της Ρωσίας.

Μία από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες του βιβλίου είναι εκείνη της Usha Narayane από την Ινδία. Δείχνει πως η αποφασιστικότητα μίας και μόνο γυναίκας, έδωσε θάρρος σε μια κοινότητα ανέγγιχτων που λεηλατούνταν και βιάζονταν συστηματικά από  τοπικούς μαφιόζους με την απόλυτη κάλυψη της αστυνομίας. Δεν θα πω την ιστορία, το συμπέρασμα όμως είναι ότι όταν ένα άτομο έκανε το πρώτο βήμα να σπάσει το φόβο, όλη η κοινότητα ακολούθησε και ενωμένη, εξολόθρευσε την μαφιόζικη συμμορία .Ίσως η ιστορία αυτή έχει κάποια διδάγματα για την ηττοπάθεια που μας έχει κυριεύσει.

Τα παραδείγματα τραγικότητας και θάρρους στο βιβλίο αυτό είναι πάρα πολλά. Ο κοινός παρονομαστής τους είναι ο μισογυνισμός: εκείνος που οδηγεί την σκλαβιά και την εξαθλίωση των διακινούμενων ατόμων, εκείνος που οδηγεί οικογένειες να τρέφουν τα αγόρια και να λιμοκτονούν τα κορίτσια, εκείνος που οδηγεί κοινότητες να τιμωρούν θύματα ομαδικού βιασμού,  αποδεχόμενοι τους βιαστές, εκείνος που οδηγεί ολόκληρα χωριά να εγκαταλείπουν έφηβες που έπαθαν συρίγγιο κατά τη διάρκεια της γέννας να πεθάνουν στην άκρη του χωριού. Το βιβλίο δίνει όμως και πολλά παραδείγματα αλληλεγγύης, κυρίως από τις ανεπτυγμένες χώρες προς τις χώρες του τρίτου κόσμου. Η βοήθεια από τα άτομα που ταξίδεψαν, είδαν με τα μάτια τους και προσέφεραν ότι μπορούσαν, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τα καλά που οι ίδιοι έχουν, είναι πολύ σημαντικό μάθημα και η ουσία της πραγματικής αλλαγής. Χαμένοι στην εσωστρεφή μας αυτολύπηση (όχι τώρα-από πάντα), έχουμε πολλά να διδαχθούμε από τη δοτικότητα άλλων. Επίσης, πολύ σημαντική είναι η ανάλυση που κάνει το βιβλίο με πολλές μελέτες περιπτώσεων για την εκπαίδευση των κοριτσιών, που είναι πλέον το νούμερο 1 ζητούμενο στη, ανθρωπιστική βοήθεια και την ανάπτυξη των τρίτων χωρών. Μιλά επίσης για τις γυναίκες θύματα πολέμου, όπου ο βιασμός χρησιμοποιείται ως όπλο από αντίπαλες στρατιωτικές ομάδες. Υπάρχουν περιοχές εμφύλιων συρράξεων, π.χ. στην κεντρική Αφρική, όπου το να είσαι γυναίκα είναι πιο επικίνδυνο από το να είσαι στρατιώτης.

Η συγκλονιστική ιστορία μιας αφανούς ηρωίδας

Η ιστορία αυτή είναι διαφορετική από τις προηγούμενες ιστορίες των γυναικών, αλλά και κατά κάποιους τρόπους παρόμοια. Κάποιες φορές όταν διαβάζω μία είδηση, ή ακούω μια ιστορία, έχω μια ξαφνική έντονη διαίσθηση για το αν η ιστορία είναι αληθινή ή όχι. Έτσι λοιπόν, χωρίς να γνωρίζω τίποτα για τις πολιτικές καταβολές του συγγραφέα, ούτε κάτι για τον ίδιο, βρήκα αυτό το άρθρο στο διαδίκτυο από το Γιώργο Ανεστόπουλο, που μιλά για την αφανή ηρωίδα πίσω από το γνωστό κατέβασμα της ναζιστικής σημαίας από τους Γλέζο και Σάντα κατά τη διάρκεια της κατοχής. Παρότι θεωρώ ότι ο συγγραφέας ασκεί πολύ σκληρή και ίσως άδικη κριτική ενάντια στον γηραιό αγωνιστή της αριστεράς, η αίσθησή μου είναι ότι όσα λέει για την αφανή ηρωίδα είναι αληθή. Αναφέρονται επίσης και τα πρακτικά της Βουλής από τον συγγραφέα Γιώργο Ανεστόπουλο, υποστηρίζοντας ότι η κοπέλα αυτή πράγματι υπήρξε, ήταν νεαρή και χρησιμοποίησε πράγματι το φλερτ για να αποσπάσει την προσοχή των Γερμανών φυλάκων, ώστε να γίνει το ανέβασμα της ελληνικής σημαίας από τους γνωστούς έκτοτε αγωνιστές. Αυτό δεν μειώνει το ρίσκο που πήραν οι δύο αγωνιστές, καθώς το οτιδήποτε θα μπορούσε να είχε πάει στραβά, όμως κατά κάποιο τρόπο το ρίσκο που πήρε η κοπέλα ήταν πολύ μεγαλύτερο, καθώς πήγε στην κυριολεξία σαν το αρνί στην αγέλη των λύκων. Όπως ήταν αναμενόμενο, την βίασαν ομαδικά, σε σημείο που πράγματι έμεινε ημιθανής, με κατόπιν φυλάκισή της, βασανιστήρια για εκδίκηση και αποσιωπημένη εκτέλεσή της. Το μαρτύριο που πέρασε στη φυλακή είναι ανείπωτο, καθώς φυσικά οι Γερμανοί αμέσως κατάλαβαν το ρόλο που έπαιξε. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να κρατήσει τους φύλακες απασχολημένους παρά μόνο η ερωτική απασχόληση, το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση σήμαινε φρικτό ομαδικό βιασμό, με κίνδυνο της ζωής της. Κι όμως. Το ανδροκρατούμενο κατεστημένο της εποχής φαίνεται ότι αποφάσισε να αποσιωπήσει το ρόλο της, καθαρά και μόνο γιατί «Πώς μπορούμε να βγάλουμε ηρωίδα μια γυναίκα που φλέρταρε ομαδικά; Αυτά τα κάνουν μόνο τα κακά κορίτσια. Τι παράδειγμα θα δώσουμε εμείς στις κόρες μας;» Χαρακτηρίστηκε λοιπόν ως ‘κακό κορίτσι’, ίσως ακόμη και ‘πόρνη’, παρά το γεγονός ότι αυτό δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα, αλλά η γυναίκα αυτοθυσιάστηκε. Κι όμως ο τρόπος του φλέρτ (που παρεπιπτόντως έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές από γυναίκες κατασκόπους για πατριωτικούς καθαρά σκοπούς) είχε πιο βαρύνουσα σημασία από την απόλυτα ηρωική αυτοθυσία της. Η ηρωική αυτοθυσία της είναι κληρονομιά της ελληνικής ιστορίας, του έθνους, της πατρίδας και του λαού, όσο είναι η αυτοθυσία των Γλέζου και Σάντα. Είναι ντροπή να αποκρύπτεται μόνο και μόνο επειδή ήταν γυναίκα και οφείλουμε να αποκαταστήσουμε την μνήμη της στις καρδιές όλων των Ελλήνων κι Ελληνίδων. 
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 11/6/2014

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org