Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο

Καθώς περπατούσα στην παραλία τις προάλλες, είδα ψαράδες με ενθουσιασμό να περικυκλώνουν κάτι. Η λεία τους, ένα χταπόδι, πάνω από τρία κιλά, όπως έλεγαν… Το χταπόδι ήταν ακόμη ζωντανό, ξετυλίγοντας τα πόδια του. Τότε όμως άρχισε και η φρίκη, όπου προσπαθούσε ο ψαράς, άτσαλα και ανεπίδεκτα να το σκοτώσει, τραβώντας το δέρμα από το κεφάλι και προσπαθώντας να το αναποδογυρίσει, όπως κάνεις με ένα σκούφο το ‘μέσα’, ‘έξω’. Το μαρτύριο κρατούσε, ενώ το πλάσμα ήταν ζωντανό και κουνούσε τα πόδια και ήθελα να πω στον ψαρά «Επιτέλους σκότωσέ το, μην το βασανίζεις». Όμως δεν μπορούσα να αρθρώσω τις λέξεις «σκότωσέ το». Είτε έτσι είτε αλλιώς, γρήγορος ή αργός θάνατος, το όλο πράγμα μου φάνηκε τελείως λάθος. Το σωστό μέρος για το χταπόδι είναι η θάλασσα. Μετά, αφού το κεφάλι κακοποιήθηκε με πολλαπλούς αδέξιους τρόπους, ο ψαράς έκανε τη γνωστή κίνηση, όπου έπιασε το χταπόδι από το κεφάλι και άρχισε να χτυπά με δύναμη τα πόδια (τα οποία ΑΚΟΜΗ κουνιόνταν) στο τσιμέντο. Για να «μαλακώσει» υποτίθεται, το κρέας του… Έφυγα με εμφανή φρίκη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου. Εδώ και κάποια χρόνια, τρώω ψάρια ή θαλασσινά πολύ σπάνια, επειδή η Μεσόγειος έχει υπεραλιευτεί και, επίσης, δεν είναι σωστό να παίρνουμε ψάρια από θάλασσες, όπως π.χ. της Σενεγάλης, για να χορτάσουμε κι άλλο, οι ήδη χορτασμένοι Ευρωπαίοι, κλέβοντας τη λεία των πεινασμένων Αφρικανών ψαράδων. Ύστερα, όμως από αυτήν την εμπειρία, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να ξαναφάω, ποτέ μα ποτέ, χταπόδι!

Στο δρόμο πίσω, σκεφτόμουν την ταινία «Αβατάρ». Έδειχνε πως ο εξωγήινος πολιτισμός (που συμβολίζει τους ιθαγενείς στην Αμερική) , ήταν πάντα πολύ προσεκτικοί να σκοτώνουν όσο πιο γρήγορα και ανώδυνα γίνεται το θήραμά τους, ευχαριστώντας το, που δίνει τη ζωή του για να τραφούν. Και τα δύο αυτά στοιχεία έλειπαν, και από τους ψαράδες και από τους κυνηγούς που έχω δει κατά καιρούς. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα υποφέρει το θήραμα, αλλά δε λένε ούτε κι ένα ευχαριστώ. Φίλε, το πλάσμα δίνει το ζωή του για να έχεις εσύ μεσημεριανό. Πες ένα ευχαριστώ τουλάχιστον! Το μόνο που ακούω είναι να συγχαίρουν ο ένας τον άλλον για το πόσο καλή ψαριά έπιασαν. Μέχρι πότε θα συνεχίσει αυτή η υπεροψία και βαρβαρότητα από τον άνθρωπο; Τι θα χρειαστεί για να προσεγγίσουμε επιτέλους τη φύση με λίγο σεβασμό και λίγη ταπεινότητα; Θα χρειαστεί να πεινάσουμε; θα χρειαστεί να γίνουμε εμείς θηράματα άλλων μεγαλύτερων ζώων για να νιώσουμε λιγάκι πώς είναι; Θα μαζευόμασταν αλήθεια τότε;

Στη συνέχεια, έκανα λίγη έρευνα, κυρίως στη Wikipedia, σχετικά με το χταπόδι. Το χταπόδι δεν είναι τυχαίο ζώο. Έχει οκτώ πόδια και το 8 είναι το σύμβολο του απείρου γυρισμένο κατά 90 μοίρες… Το χταπόδι απεικονίζεται σε πολλά αρχαιοελληνικά αγγεία, ενώ στη Χαβάη ένας μύθος λέει ότι το χταπόδι ήταν έποικος από κάποιο άλλο Σύμπαν, πολύ πριν δημιουργηθεί το δικό μας. Σίγουρα το χταπόδι είναι εδώ, πολύ πιο πριν δημιουργηθεί ο άνθρωπος... Μόνο και μόνο για αυτό, θα άξιζε περισσότερο σεβασμό από ό,τι δείχνουμε. Κατά κάποια έννοια, η έλευση του ανθρώπου ση Γη, θυμίζει «ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα».

Αν παρατηρήσει κανείς την υπνωτική κίνηση των ποδιών του την ώρα που περπατά στο βυθό, είναι σαν να ξετυλίγεται η φούστα της μπαλαρίνας. Έχει τέτοια χάρη που είναι πραγματικά μαγευτικό. Αξίζει τον κόπο να ψάξει κανείς στο Διαδίκτυο βίντεο σχετικά με τα χταπόδια και να παρατηρήσει τη μαγεία του χορού τους. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να μας συνετίσει λίγο, να μας ευαισθητοποιήσει ότι ‘ε, υπάρχει κάτι άλλο εδώ, κάτι θαυμαστό, κάτι ασυνήθιστο…το πλάσμα αυτό μπορεί να μην είναι μόνο το κρέας που βλέπουμε’… Αλλά τίποτα… Το μόνο που βλέπουμε είναι το κρέας…Το μόνο που σκεφτόμαστε είναι το στομάχι μας (και να σκεφτεί κανείς πως δεν είμαστε καν πεινασμένοι). Αυτή η τυφλότητά μας όμως, αν συνεχιστεί, είναι που θα μας στερήσει τα πάντα. Αν μη τι άλλο, τον αυτοσεβασμό μας.

Εκτός από την εξαιρετικά μαγευτική κίνηση, που κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μπορεί να μιμηθεί, στο χταπόδι υπάρχουν και άλλα αξιοσημείωτα. Το χταπόδι είναι αποδεδειγμένα το πιο ευφυές ασπόνδυλο. Μπορεί να ξεβιδώνει καπάκια από μπουκάλια, μπορεί να μιμείται άλλα ζώα, μπορεί να επανασυνδέει σωστά τα σπασμένα κομμάτια μιας καρύδας. Μπορεί να κάνει, να νιώθει και να βλέπει πολύ περισσότερα από όσο εμείς γνωρίζουμε, για αυτό θα πρέπει να είμαστε λιγότερο βιαστικοί πριν το χαρακτηρίσουμε ως απλά ένα ζώο που ‘δεν καταλαβαίνει’. Πώς θα μας φαινόταν αλήθεια αν κάποια στιγμή η επιστήμη ανακάλυπτε ότι το χταπόδι καταλαβαίνει, γνωρίζει και νιώθει πολλά περισσότερα από τον άνθρωπο; Κι ότι εμείς το μόνο που κάναμε ήταν να το χτυπάμε στο δάπεδο; Τι εξηγήσεις θα δίναμε τότε;

Το χταπόδι επίσης έχει ιδιοφυείς μηχανισμούς για να αποφεύγει τους εχθρούς του. Αντί να αντεπιτίθεται, τους πετά μελάνι, για να θολώσει τα νερά και να ξεφύγει. Μπορεί και καμουφλάρεται, παίρνοντας το χρώμα του βράχου. Καθώς δεν έχει κόκκαλα, μπορεί και μικραίνει σε μέγεθος και διεισδύει μέσα από πολύ μικρές σχισμές. Το χταπόδι αμύνεται χωρίς να επιτίθεται. Ίσως θα είχαμε κάποια πράγματα να μάθουμε από το χταπόδι σε αυτόν τον τομέα! Ακόμη και στην καθημερινή μας ζωή, συχνά αμυνόμαστε με την αντεπίθεση, είτε αυτή σημαίνει να φωνάξουμε, να βρίσουμε, να εκδικηθούμε, ή να δημιουργήσουν πόλεμο τα έθνη μεταξύ μας.

Το χταπόδι με τις βεντούζες του, μπορεί και προσκολλάται στα βράχια, χωρίς να πληγώνει ή να επηρεάζει με κανένα τρόπο την επιφάνεια της γης. Αλήθεια, εμείς θα μπορούσαμε να εφεύρουμε κάτι αντίστοιχο; Οποιοδήποτε κατασκεύασμα του ανθρώπου, αγκυρώνεται στη γη, πληγώνοντάς την. Θα πρέπει είτε να την σκάψει, είτε να την αλλάξει με κάποιο τρόπο, αφήνοντας μόνιμα το στίγμα του επάνω της. Δεν έχουμε την ευφυία του χταποδιού που χρησιμοποιεί τη διαφορά πίεσης για να προσκολληθεί σταθερά και χωρίς ζημιά.

Το χταπόδι έχει τρεις καρδιές. Εμείς έχουμε μόνο μία. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι αισθάνεται το χταπόδι, αλλά και μόνο ο αριθμός των τριών καρδιών, θα έπρεπε να μας κάνει να σωπάσουμε και να αναλογιστούμε…

Και τα αρσενικά και τα θηλυκά χταπόδια πεθαίνουν σύντομα μετά την αναπαραγωγή. Προτίθενται να αυτοθυσιαστούν, ώστε να δώσουν ζωή στην επόμενη γενιά. Η μητέρα προσέχει τα αυγά της για ένα μήνα, κατά τη διάρκεια του οποίου δεν μπορεί να κυνηγήσει. Καμιά φορά μπορεί να φάει και τα ίδια της τα πόδια από την πείνα. Όταν τελειώσει η φύλαξη, είναι πολύ αδύναμη για να υπερασπιστεί τον εαυτό της και συνήθως πέφτει θύμα θηρευτών. Πόσες ανθρώπινες μαμάδες θα προχωρούσαν να κάνουν παιδί, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα πεθάνουν ένα μήνα μετά τη γέννησή του;

Το νευρικό σύστημα στα πόδια του χταποδιού έχει μεγάλη αυτονομία και αυτό εξηγεί γιατί τα πόδια του χταποδιού κουνιόνταν ακόμη και αφού το κεφάλι είχε κατατμηθεί. Παρά την αυτονομία, υπάρχει εξαίρετος συντονισμός και αυτό φαίνεται με το αποτέλεσμα της εκπληκτικής κίνησης, είτε περπατά, είτε τρέχει, είτε κολυμπά. Επίσης, στα πόδια του το χταπόδι έχει χημειο-υποδοχείς, ώστε «να γεύεται αυτό που αγγίζει» (λαμβάνοντας τη χημική ουσία της επιφάνειας). Μπορούμε να φανταστούμε λοιπόν, με το εξαιρετικά περίπλοκο, αυτόνομο και ευαίσθητο νευρικό σύστημα στα πόδια του, πώς μπορεί να νιώθει ένα χταπόδι, του οποίου τα πόδια ακόμη κουνιούνται, όταν τα χτυπάμε με δύναμη στο έδαφος; Σίγουρα δεν είναι μια εμπειρία που θα θέλαμε εμείς να ζήσουμε…

Αυτά, για ένα ζώο εξαιρετικό και ιδιαίτερο, αλλά πολύ παραγνωρισμένο.
Όλο και πιο συχνά, θα μας υπενθυμίζεται ότι τα ζώα δεν είναι απλώς ζώα. Η φύση δεν είναι απλώς φύση. Όλο και πιο συχνά, θα μας έρχονται υπενθυμίσεις να χειριζόμαστε τη φύση και τα πλάσματά της με το σεβασμό που τους αξίζει. Θα βγούμε από την πρώτη θέση του λεωφορείου που λέγεται ‘Γη’. Τελευταία, προσπαθήσαμε να καταλάβουμε ακόμη και τη θέση του οδηγού, κατευθύνοντας το λεωφορείο προς το γκρεμό. Διαφωνώ ότι τα ζώα φτιάχτηκαν στη Γη για να εξυπηρετούν τον ανώτερο άνθρωπο. Όχι. Τα ζώα φτιάχτηκαν στη Γη όπως φτιαχτήκαμε κι εμείς. Για να ζήσουν. Ευτυχώς για εμάς, και όλους του επιβαίνοντες, θα βγούμε από την πρώτη θέση του λεωφορείου. Θα είμαστε ένας ίσος επιβάτης με όλους τους άλλους. Θα σταματήσουμε να κάνουμε τον αφέντη, αλλά θα είμαστε ένας όπως όλοι οι άλλοι, σε αρμονία με όλους. Θα είμαστε έτσι πολύ πιο ευτυχισμένοι.

Πρεκατέ Βικτωρία,www.brightplanet.blogspot.com, 24/11/11

Υ.Γ.Σε μια μεταγενέστερη επιβεβαίωση των όσων γράφηκαν εδώ (http://www.efsyn.gr/arthro/diavastike-dna-toy-panexypnoy-htapodioy) οι επιστήμονες κατάφεραν να αποκωδικοποιήσουν τo DNA του χταποδιού, το οποίο υπάρχει για πάνω από 400 εκ. χρόνια στη Γη, έχει 10,000 περισσότερα γονίδα από τον άνθρωπο, υψηλή νοημοσύνη (ώστε να απαγορεύεται η χρήση του ως πειραματόζωο) και πολλούς νευρώνες στα πλοκάμια του, τα οποία αναγεννώνται όταν κοπούν. Σκεφτείτε τι πόνο μπορεί να νιώθει ένα χταπόδι όταν το χτυπούν ζωντανό με τόσους νευρώνες στα πλοκάμια του! Εγώ προσωπικά δεν ξανατρώω χταπόδι!

Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης

Η έλλειψη ποιότητας κάποιων προγραμμάτων που παρέχει η ελληνική τηλεόραση έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό κάθε όριο. Έχουμε εδώ και καιρό επισημάνει το καταστρεπτικό αποτέλεσμα στην αύξηση το σχολικού εκφοβισμού, που έχουν τα διάφορα talent show, reality show, οι διάφοροι διαγωνισμοί, στους οποίους ο κοινός ψυχολογικός παρονομαστής είναι πώς, οι παρουσιαστές μαζί με το ακροατήριο, θα περάσουν μια ή δύο ώρες, εξευτελίζοντας όσο μπορούν περισσότερο τους υποψηφίους. Ο διαγωνισμός δεν γίνεται μεταξύ των υποψηφίων. Ο διαγωνισμός γίνεται μεταξύ των παρουσιαστών, ποιος θα πει το πιο δηκτικό και δηλητηριώδες σχόλιο. Και το ακροατήριο πείθει τον εαυτό του ότι πρέπει να γελάσει, θεωρώντας δεδομένο ότι είμαστε όλοι τόσο φτωχοί σε ευφυία, ώστε να μην μπορούμε να παράγουμε χιούμορ, χωρίς να ταπεινώνουμε κάποιον. Το γεγονός ότι οι υποψήφιοι πηγαίνουν με τη θέληση τους δεν μας αφορά. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε και το θέμα είναι τι προβάλλουμε και τι διδάσκουμε στα παιδιά μας. Δυστυχώς, κάθε «έξυπνη» ατάκα που παρουσιάζεται στα διάφορα ‘έξυπνα’ show, την επόμενη μέρα τα παιδιά την έχουν πάρει και την έχουν γράψει στον πίνακα με το όνομα ενός συμμαθητή τους από κάτω. Μετά απορούμε για την αύξηση της ενδοσχολικής βίας. Τα παιδιά είναι πολύ καλοί μαθητές. Μαθαίνουν αυτό ακριβώς που τους διδάσκουμε. 
Και σαν να μην έφταναν οι εγχώριοι είρωνες, έχουμε εδώ και λίγο καιρό, την κατεξοχήν διδασκαλία του σχολικού εκφοβισμού (bullying) μέσω της ξένης σειράς Hell’s Kitchen, που προβάλλει το Μακεδονία TV κάθε Σάββατο, με τον άγγλο Gordon Ramsay να προσβάλλει με απερίγραπτο τρόπο κάθε φορά τους προσκεκλημένους. Το βρισίδι πάει σύννεφο, ενώ φιλοσοφία και στόχος της εκπομπής είναι λεπτομερείς, μακρόχρονες κι αγωνιώδεις τελετές ταπείνωσης των υποψηφίων από τον “master”. Οι οποίες περιλαμβάνουν συνεχείς προσβολές, όπως να τους πετάει το φαγητό στα μούτρα, να φτύνει το φαγητό, να τους βρίζει χυδαιότατα κλπ. Όλα αυτά, τα παιδιά τα αναπαράγουν στη συμπεριφορά μεταξύ τους σαν καρμπόν, καταλύοντας τις προσπάθειες των εκπαιδευτικών να διδάξουν αξίες, όπως σεβασμός, αισθητική, διακριτικότητα, ευγένεια κλπ. Οι δημιουργοί της απαράδεκτης σειράς τη θεωρούν «διασκέδαση», αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα ελληνικά κανάλια θα πρέπει να ξοδεύουν χρήματα για να εισάγουν την κάθε αθλιότητα που παράγεται στο εξωτερικό.

Τι να πει επίσης κανείς σχετικά με τα απαράδεκτα κανάλια που προβάλλουν ελεύθερα πορνογραφικό υλικό (μαζί με 'ροζ' τηλεφωνικούς αριθμούς) σε κάποιες συχνότητες και στο οποίο μπορεί να έχει πρόσβαση οποιοσδήποτε - δυστυχώς παιδιά και έφηβοι στις ώρες που ξεφεύγουν από την εποπτεία των γονιών (όταν και αν υπάρχει αυτή). Η χωρίς κανέναν περιορισμό προβολή αυτής της πορνογραφίας, πέρα από το ότι είναι τελείως υποτιμητική για τις γυναίκες, δεν προωθεί με κανέναν τρόπο τη σεξουαλική υγεία στον πληθυσμό και περνά εντελώς διαστρεβλωμένα μηνύματα σχετικά με τη σεξουαλικότητα στα παιδιά, για τα οποία εξάλλου το υλικό αυτό είναι εντελώς ακατάλληλο και η θέασή του τραυματική. Αν θέλουν κάποιοι ενήλικες να βρουν πορνογραφικό υλικό, ας πάνε στα σχετικά καταστήματα να το βρουν για τον ιδιωτικό τους χώρο και χρόνο. Σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν επιτρέπεται τέτοια παροχή πορνογραφίας. Από ό,τι είδα στην ιστοσελίδα του Εθνικού Συμβουλίου Rαδιοτηλεόρασης (www.esr.gr)τα κανάλια αυτά δεν έχουν άδεια λειτουργίας (δεν έχουν ούτε όνομα εξάλλου....). Πώς τους επιτρέπεται να συνεχίζουν να εκπέμπουν; Εδώ φαίνεται και η απόλυτη δυσλειτουργία και υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας σε θέματα σεξουαλικότητας. Από τη μια, σοκάρει να διδαχθεί η σεξουαλική αγωγή στα σχολεία, με τρόπο υγιή, επιστημονικό, που θα μπορέσει να βοηθήσει τα παιδιά να αυτό-προστατευτούν από μελλοντικούς κινδύνους, από την άλλη επιτρέπουμε την ελεύθερη διακίνηση προσβλητικού πορνογραφικού υλικού στον ηλεκτρομαγνητικό αλλά και έντυπο χώρο, ελληνική πρωτοτυπία, που δεν συμβαίνει σε καμία χώρα, που θέλει να λέγεται πολιτισμένη.

Το αντ-επιχείρημα «Ας φροντίσουν οι γονείς να μη βλέπουν τα παιδιά τους αυτά τα θεάματα» είναι άκυρο. Πρωταρχική ευθύνη έχει το κράτος για την ποιότητα των θεαμάτων που παρέχονται για κοινή τηλεθέαση. Σε πολλά σπίτια, γονείς μπορεί να μην υπάρχουν. Μπορεί να απουσιάζουν ώρες ατελείωτες λόγω δουλειάς, μπορεί να είναι υπερβολικά εξαντλημένοι για να ασχοληθούν ή, δυστυχώς, σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις, να παρακολουθούν ΟΙ ΙΔΙΟΙ αυτά τα θεάματα, μπροστά στα παιδιά τους, αδιαφορώντας για την παρουσία των παιδιών. Τι μηνύματα μπορεί να παίρνει ένα παιδί όταν βλέπει, ότι αυτό το θέαμα το παρέχει ελεύθερα η τηλεόραση με την ανοχή του κράτους; Αυτό τα αίσχη πρέπει να σταματήσουν.


Υ.Γ. Αυτή η επιστολή διαμαρτυρίας έχει σταλεί στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (www.esr.gr, στήλη "Επικοινωνία). Στείλτε κι εσείς τη διαμαρτυρία σας!

Πρεκατέ Βικτωρία
Ψυχολόγος Εκπαιδευτικός Συγγραφέας

Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης

Οι ασκήσεις αυτές είναι μέρος ενός μεγαλύτερου βιωματικού προγράμματος αυτοεκτίμησης για ενήλικες και εφήβους. Η αυτοεκτίμηση για να χτιστεί θέλει δουλειά, όχι απλά ωραίες ιδέες. Η δουλειά είναι οι ασκήσεις, που γίνονται σε καθημερινή βάση, ακόμη κι αν μετά από κάποιο διάστημα τις κάνουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Είναι όμως μια ευχάριστη δουλειά.


1) Μιλάμε θετικά για τον εαυτό μας. Όλοι έχουμε άπειρα καλά πράγματα μέσα μας. Είτε δεν τα βλέπουμε είτε δεν έχουν βγει στην επιφάνεια. Τα λάθη δεν μειώνουν ούτε εξαφανίζουν τα καλά πράματα που έχουμε. Γράψτε τώρα 5 θετικά πράγματα στο χαρακτήρα σας ή βρείτε 5 θετικά πράγματα που κάνατε μέσα στην ημέρα, όσο μικρά κι αν είναι. Κάντε το συνήθεια κάθε μέρα, 5 μπράβο για την ημέρα.

2) Έχουμε δικαίωμα στα όνειρα μας. Οραματιζόμαστε, βλέπουμε το όνειρο σαν πραγματικότητα και βρίσκουμε πιθανές διεξόδους πραγματοποίησης. Τα μικρά βήματα ανοίγουν το δρόμο για την πραγματοποίηση των μεγάλων ονείρων. Γράφουμε 5 όνειρά-επιθυμίες μας. Από κάτω γράφουμε πιθανούς τρόπους, μικρά βήματα που μπορούμε να κάνουμε για να πραγματοποιηθούν. Συμπληρώνουμε με μία θετική δήλωση για το όνειρό μας κι ότι το αξίζουμε. Μπορούμε επίσης για κάθε όνειρο , να φτιάξουμε ένα κολλάζ ή ζωγραφιά που να κάνει το όνειρο πιο ζωντανό.

3) Διαχείριση συναισθήματος. Το συναίσθημα είναι ενέργεια που χρειάζεται: α) αναγνώριση (π.χ. τώρα νιώθω ανησυχία, στρες, μοναξιά, θυμό κλπ. β) να το αποδεχτούμε (είναι ΟΚ που νιώθω ανησυχία, στρες, μοναξιά, θυμό κλπ. δεν είναι αποτυχία ούτε ντροπή , γιατί πολλές φορές νιώθουμε άσχημα και μετά νιώθουμε ακόμη πιο άσχημα που νιώθουμε άσχημα) γ) να το εκφράσουμε με κατάλληλο τρόπο (είτε γράφοντας ημερολόγιο, είτε μιλώντας με κάποιον που εμπιστευόμαστε, είτε το θυμό με αθλητισμό για εκτόνωση). 3 φορές την ημέρα σταματώ και ρωτώ τον εαυτό μου πώς νιώθω. Μετά διαχειρίζομαι το συναίσθημά μου κατάλληλα.

4) Η δοτικότητα μας κάνει να νιώθουμε πλούσιοι και νιώθουμε καλά γιατί νιώθουμε άνθρωποι. Μας κάνει να νιώθουμε πλούσιοι και δυνατοί. Η τσιγγουνιά μας κάνει να νιώθουμε φτωχότεροι κι αδύναμοι. Γράψτε 5 τρόπους με τους οποίους μπορείτε να δώσετε στους γύρω σας και στον κόσμο σήμερα, έστω και αν είναι μέσα από μια καλή ευχή.

5) Ποιος ορίζει την αποτυχία και με ποια κριτήρια; Υπάρχουν λανθασμένες επιλογές, αλλά ακόμη και από αυτές μαθαίνουμε, άρα έχουν εκπληρώσει το σκοπό τους. Ο προορισμός είναι το ίδιο το ταξίδι για την Ιθάκη. Κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε και αυτό είναι αρκετά καλό. Εδώ είμαστε για να μάθουμε όχι για να αποδείξουμε κάτι. Η ζωή δεν είναι για να είναι τέλεια, χωρίς δυσκολίες, λάθη κλπ. Μέσα από τα λάθη μαθαίνουμε. Αυτός που δεν κάνει λάθη είναι αυτός που δεν κάνει τίποτα. Γράψτε 3 «λάθη» του παρελθόντος και γράψτε δίπλα τα οφέλη και τα μαθήματα από αυτά τα «λάθη».

6) Εμπιστοσύνη στη διαίσθησή μας, στη δική μας κρίση, στο δικό μας ένστικτο. Κανείς, όσο ειδικός ή αναγνωρισμένος και αν είναι, δεν γνωρίζει την απόλυτη αλήθεια. Θα πρέπει να έχουμε αρκετή εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, ώστε να αναπτύξουμε τη διαίσθηση μας, η οποία είναι ο σύντομος δρόμος για τη δική μας αλήθεια. Γράψτε τρία ερωτήματα για τη ζωή σας τώρα. Κλείστε τα μάτια, και ρωτήστε το ένστικτό. Αν το ένστικτο ήξερε την αληθινή απάντηση σε αυτήν ερώτηση ποια θα ήταν.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot. 14/11/11

Κρίση (11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B')

Παρατηρώντας πόσο συχνά έχει μπει η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός, στο στόχαστρο τελευταία, από τα ξένα ΜΜΕ, αλλά κυρίως, και πολύ πιο σημαντικά από εμάς τους ίδιους, θεωρώ ότι είναι επιτακτική η ανάγκη να στηρίξουμε την αυτο-εκτίμηση του λαού μας, την πίστη στο έθνος μας όσο περισσότερο γίνεται. Η ανελέητη κριτική δεν προσφέρει τίποτα σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή μετάβασης. Απλά μας αποδυναμώνει εντελώς και δημιουργεί, αναπαράγει, αυτά τα οποία αναθεματίζουμε. Όταν επαναλαμβάνουμε εκφράσεις, όπως ‘καταστροφή’, ‘εξευτελισμός’, ‘ταπείνωση’, ‘άχρηστοι’ ξανά και ξανά, αυτά ακριβώς θα δημιουργήσουμε. Είναι απόλυτα επιτακτική ανάγκη, να στηρίξουμε τον εαυτό μας με τη δύναμη του νου μας και τη θετική μας σκέψη. Ας υποθέσουμε ότι ένας φίλος είναι σε δεινή ψυχολογική κατάσταση, γιατί είναι μόλις απολύθηκε, έχασε όλα τα χρήματα και το σπίτι του. Όλοι γύρω του στην γειτονιά τον βρίζουν. Τα παιδιά της γειτονιάς του πετάνε πέτρες. Θα βοηθήσει να βρίζει κι εκείνος τον εαυτό του επίσης; Αν εσωτερικεύσει το μήνυμα: «Είμαι άχρηστος, έχουν δίκιο, δεν αξίζω τίποτα», το μόνο που θα καταφέρει, θα είναι να νιώσει ακόμη χειρότερα, να παραλύσει και να γίνει ακόμη πιο ευάλωτος στον εμπαιγμό ή/και στην εκμετάλλευση.

Το ίδιο συμβαίνει και με τη χώρα μας. Όπως θα πρέπει ο άνεργος να προστατέψει τον εαυτό του, θα πρέπει κι ο λαός μας να στηρίξει, να παρηγορήσει, να προστατέψει και να ενθαρρύνει τον εαυτό του! Κανείς δεν θα το κάνει αυτό για εμάς. Αυτή τη στιγμή υφιστάμεθα τεράστιες πιέσεις, εσωτερικές κι εξωτερικές, δεν είναι τώρα η ώρα για την ανελέητη αυτοκριτική.

Επαναλαμβάνω ότι η αυτό-εκτίμηση είναι εξαιρετικά σημαντική ΚΑΙ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ της έκβασης των πραγμάτων στο πρακτικό επίπεδο. Δεν ισχύει ότι: «Τι να την κάνουμε την αυτό-εκτίμηση τώρα, αυτά είναι μόνο λόγια. Οι πράξεις και τα λεφτά έχουν σημασία». Δεν ισχύει αυτό. Η αυτό-εκτίμηση προηγείται χρονικά των πράξεων και της υλοποίησης της ευημερίας. Η αυτό-εκτίμηση είναι  απαραίτητη, ΩΣΤΕ ΝΑ δημιουργηθεί η ευημερία, είτε αυτή εκφράζεται με υλικό πλούτο, είτε με πολλούς άλλους τρόπους. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό, για να επιτευχθεί διατηρήσιμη και ουσιαστική ευημερία είναι η δικαιοσύνη και ο αλτρουισμός (που επίσης προϋποθέτουν την αυτό-εκτίμηση). Χωρίς αυτά, όσα χρήματα κι αν υπάρξουν, δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική ευημερία. Οι σκέψεις δημιουργούν την πραγματικότητα. Αλλιώς, ακόμη κι αν μας πέφτουν τα δις από τον ουρανό, χωρίς την αυτό-εκτίμηση, θα γίνουν καπνός την επόμενη μέρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι εκείνοι που κερδίζουν το λαχείο. Μετά από λίγα χρόνια, πολλοί καταλήγουν να έχουν ακριβώς όσα χρήματα είχαν και πριν το κερδίσουν. Η αυτό-εκτίμησή τους επιτρέπει να δέχονται μόνο ένα χ ποσό ευημερίας στη ζωή τους και πάντα καταλήγουν στο ίδιο. Άρα αλλού πρέπει να γίνουν οι αλλαγές. Οι αλλαγές είναι κατεξοχήν εσωτερικές. Μετά έρχονται τα υπόλοιπα.

Δεν εννοείται αυτό-εκτίμηση με υποτέλεια ή ταπείνωση. Όταν μια γυναίκα είναι μέσα σε μια κακοποιητική σχέση, πρέπει να φύγει. Αν θέλει να περισώσει την αξιοπρέπειά της, πρέπει να στοχεύει απόλυτα εστιασμένα στο πώς θα φύγει με τον πιο άμεσο και ασφαλή τρόπο. Δεν μπορεί να έχει αυτοσεβασμό με το να συμβιβάζει την αξιοπρέπειά της για τα όποια υλικά οφέλη που της προσφέρει η σχέση. Όταν φύγει, μόνο τότε θα μπορέσει να αποκτήσει τη δική της δύναμη. Ακόμη και αν ζήσει με πολύ λιγότερα υλικά αγαθά από ότι στο γάμο, οι ηθικές απολαβές αλλά και η ελευθερία για την προσωπική της ανάπτυξη είναι πολύ πολυτιμότερα. Κανένα ευκαιριακό υλικό όφελος δεν αξίζει τέτοιο τίμημα.
 
Αντίστοιχη αρχή ισχύει και για τη χώρα. Στην περίπτωση αυτή η κακοποιητική σχέση είναι ο δανεισμός. Ο δανεισμός είναι που μας κρατά δέσμιους, το κόστος στην ελευθερίας μας, στην αυτό-εκτίμησή μας, στο πόσο δυνατοί και αυτάρκεις νιώθουμε, είναι πολύ μεγαλύτερο από το όποιο βραχυπρόθεσμο όφελος. Δεν θα μπορέσουμε να αναπτυχθούμε, όσο ο δανεισμός οδηγεί σε όλο και περισσότερη ταπείνωση, όλο και περισσότερο έλεγχο, όπως γίνεται σήμερα. Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι ωφέλιμος ο έλεγχος αυτός, γιατί πριν, μέρος του λαού μας ασελγούσε ανενόχλητος πάνω στο δημόσιο χρήμα. Δυστυχώς και σήμερα, συνεχίζει να κάνει ακριβώς το ίδιο. Όσο και αν το επιθυμούμε, δεν υπάρχει ο μαγικός εξωτερικός σωτήρας που θα μας σώσει, ούτε και από τον κακό μας εαυτό, αλλά ούτε από τις εξωτερικές απειλές. Μόνοι μας πρέπει να τα κάνουμε και τα δύο. Μόνοι μας πρέπει να κάνουμε την αυτοκάθαρση.

Αυτό-εκτίμηση δεν σημαίνει ωραιοποίηση. Ούτε άρνηση λαθών. Σημαίνει ότι είμαι αρκετά δυνατός ώστε να βλέπω τα λάθη μου, να κάνω ότι μπορώ να τα διορθώσω και να προχωρώ μπροστά, χωρίς να είμαι προσκολλημένος στην ενοχή . Πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να μην επαναλάβουμε τα λάθη μας, καθώς το ενοχικό τους κόστος γίνεται στο τέλος πολύ μεγαλύτερο από οποιοδήποτε πρόσκαιρο όφελος πιστεύουμε ότι μπορούμε να αποκομίσουμε συνεχίζοντας το λάθος. Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια διαδικτυακή πλατφόρμα, όπου να μπορούν οι πολίτες ανώνυμα ή επώνυμα να καταθέτουν τα παράπονα και τις προτάσεις τους σε κάθε υπουργείο και αυτό να λειτουργεί ως μοχλός πίεσης για να γίνονται οι αλλαγές. Αυτό το ρόλο παίζουν κάποιες διαδικτυακές εφημερίδες με forum αυτή τη στιγμή, αλλά καλό θα ήταν να το υιοθετήσουν και οι φορείς εξουσίας. Και μόνο η έκθεση των λαθών, παρά η απόκρυψή τους, ανακουφίζει από το βάρος της κρυφής ενοχής ή «της σιωπηρής συνενοχής» και είναι πολύ σημαντικό εργαλείο για την ουσιαστική δημοκρατία.

Κάποιες περαιτέρω σκέψεις λοιπόν για την αυτο-εκτίμηση ως έθνος…

1) Θετικός οραματισμός. Όπως και στην αυτό-εκτίμηση του ατόμου, ο οραματισμός θετικών καταστάσεων για το μέλλον βοηθά να πραγματοποιηθούν. Έτσι και τώρα, είναι σημαντικό να βλέπουμε το μέλλον της Ελλάδας στο θετικότερο δυνατόν φως. Να μη προβάλλουμε με τη φαντασία μας καταστάσεις φτώχειας, πανικού, δυστυχίας κλπ. Να σκεφτόμαστε την Ελλάδα ανεξάρτητη, περήφανη, καθαρή, τίμια, αξιοπρεπή, με κοινωνική δικαιοσύνη και σθένος. Η ζωή να είναι μέσα στις δυνατότητες μας, σε αυτά που παράγουμε. Μπορεί η ζωή μας να είναι πιο λιτή, αλλά η απλότητα δεν σημαίνει φτώχεια. Η φτώχεια είναι πραγματική φτώχεια, όταν είναι αποτέλεσμα κοινωνικής αδικίας. Να δούμε μια χώρα που θα είναι παράδειγμα προς μίμηση προς τις άλλες χώρες, πνιγμένες στη δίνη του καταναλωτισμού. Ότι θα είναι η πρώτη χώρα που θα ξεφύγει από τη μέγγενη του εθισμού στο χρέος δίνοντας ένα μάθημα αξιοπρέπειας κι εσωτερικής αλληλεγγύης. Δεν υπάρχει λόγος που να μην μπορούν αυτά να πραγματοποιηθούν. Τα πάντα μπορούν να γίνουν.

Δεν υπάρχει κάτι στο γενετικό μας υλικό μας που να μας κάνει «ανίκανους και κατεργάρηδες». Όσο πιο συχνά οραματιζόμαστε το θετικότερο δυνατόν, τόσο πιο πολύ βοηθούμε και τη χώρα και τον εαυτό μας. Ας αρνηθούμε να παρασυρθούμε στην αυτό-λύπηση και την αυτό-κατηγορία, το έχουμε κάνει πολλάκις δεν οδηγεί πουθενά. Δεν λέω ότι θα είμαστε σε άρνηση για τα λάθη μας, αλλά η αυτό-εκτίμηση, όπως και στο άτομο, βλέπει ότι το άτομο ΔΕΝ ισούται με τα λάθη του. Είναι χρήσιμο να λέμε θετικές φράσεις για τη χώρα μας, όπως λέμε και για τον εαυτό μας: « Η Ελλάδα ανακάμπτει», «Η Ελλάδα στέκεται στα πόδια της», «η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει». Αυτό δεν είναι άρνηση. Η θετική δήλωση δεν είναι άρνηση. Είναι για να πιστέψουμε ότι το θετικό μπορεί να γίνει πραγματικότητα και έτσι να οδηγηθεί στις σωστές επιλογές, όχι σε αυτό- καταστροφικές επιλογές. Οι θετικές δηλώσεις πρέπει να είναι πάντα σε ενεστώτα χρόνο και να περιέχουν τη γενική θετική ποιότητα που επιθυμούμε, και να περιλαμβάνει και το καλό των άλλων όσο περισσότερο γίνεται (π.χ. ευημερία, ειρήνη, κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια ανεξαρτησία). Δεν γνωρίζουμε τον συγκεκριμένο τρόπο, αλλά όταν πιστεύουμε ότι αξίζουμε την ποιότητα, διακρίνουμε στην πορεία και τον τρόπο. Όταν πιστεύουμε ότι αξίζουμε την ποιότητα, ακολουθούμε τον κατάλληλο τρόπο, χωρίς να το σαμποτάρουμε.

2) Καλό θα ήταν επίσης να δούμε τη χώρα μας με τα γεωγραφικά τη όρια επίσης, προστατευμένα από την αρνητική ενέργεια που έρχεται από έξω. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα υπόκειται ασφυκτικές πιέσεις από ένα χρηματο-οικονομικό σύστημα που θέλει να συνεχίσει να ζει με τον ίδιο μη βιώσιμο τρόπο (σε σχέση με του πόρους της Γη, την υπερχρέωση των μελλοντικών γενεών πριν ακόμη γεννηθούν και την εκμετάλλευση των χωρών του τρίτου κόσμου). Επίσης δέχεται υπερβολική κριτική από εκατομμύρια κατοίκους άλλων χωρών. Όποιος διαβάζει τον ξένο τύπο σοκάρεται με τα κείμενα μίσους που αποστέλλονται. Δεν εκπλήσσει που η άκρα δεξιά ενισχύεται σε χώρες της Ευρώπης και οι Έλληνες είναι δυστυχώς συχνά θύματα χλευασμού και φραστικών επιθέσεων. Όπως λοιπόν στο παιδί που πέφτει θύμα εκφοβισμού λέμε ότι πρέπει να φαντάζεται ότι βρίσκεται σε μια σφαίρα που το προστατεύει κι ότι αυτή σφαίρα είναι η αυτό-εκτίμησή του, έτσι μπορούμε να φανταστούμε μια σφαίρα προστασίας γύρω από την Ελλάδα και τα σύνορά της. Αυτή η σφαίρα προστασίας είναι η αυτό-εκτίμηση του λαού μας, η ακράδαντη πίστη στον καλό μας εαυτό και σε όλα τα καλά μας στοιχεία. Η χώρα δέχεται πολλή αρνητική ενέργεια αυτή τη στιγμή… Χωρίς να χρειάζεται να γινόμαστε αμυντικοί, καλό είναι να βάζουμε ένα στοπ και να μην υιοθετούμε την υποτίμηση των άλλων προς εμάς.

3) Σύγκριση με τους άλλους. Για πολύ καιρό, είτε το αποδεχόμαστε ανοικτά, είτε όχι, συγκρίνουμε τον εαυτό μας αρνητικά σε σχέση με του Ευρωπαίους εταίρους και μετά, ως εσωτερική αποζημίωση, περηφανευόμαστε δογματικά για το ένδοξο παρελθόν μας κλπ. Δεν χρειάζεται ούτε το ένα ούτε το άλλο. Όπως το κάθε άτομο, έτσι και το κάθε έθνος, έχει το δικό του μοναδικό συνδυασμό από δυνάμεις και αδυναμίες, από ευκολίες και δυσκολίες, το δικό του μοναδικό μονοπάτι, φτιαγμένο από προκλήσεις και καλές στιγμές. Όλα τα έθνη βιώνουν κύκλους ακμής και παρακμής, καλής συμπεριφοράς κι επιθετικής συμπεριφοράς. Δεν θα φτάσω στο σημείο να ισχυριστώ ότι «η Ελλάδα δεν έκανε ποτέ επιθετικούς πολέμους»… Όμως σχετικά με άλλα έθνη, πράγματι οι Έλληνες υπήρξαν από τους λιγότερους επιθετικούς λαούς. Ο ελληνικός λαός δεν ταυτίζεται με την ατιμία, την ψευτιά, τη διαφθορά, την κουτοπονηριά, τετριμμένα που ανακυκλώνονται σήμερα. Αυτά μπορούν να αλλάξουν και μάλιστα πολύ αποτελεσματικά, ειδικά μετά από μια κρίση, μια κρίση που οφείλουμε να τη χρησιμοποιήσουμε για να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεπτόμαστε. Η Ελλάδα δεν ήταν πάντα έτσι ούτε και θα είναι πάντα έτσι. Δεν έχουν δικαίωμα να μας κατακρίνουν, όπως δεν έχουμε δικαίωμα εμείς να κατακρίνουμε άλλους. Κοιτάζουμε να γίνουμε ο καλύτερος εαυτός μας, όχι σαν κάποιον άλλον. Θεωρώ ότι η προτεραιότητά μας είναι η εξάλειψη της διαφθοράς, η κάθαρση, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, η παύση της ζήλιας, της διχόνοιας, του ανταγωνισμού και η ενίσχυση της αυτό-εκτίμησής μας. Όλα αυτά πάνε μαζί.


4) Ο έπαινος. Όπως στην αυτό-εκτίμηση του ατόμου, το ενθαρρύνουμε να παρατηρεί, να αναγνωρίζει τα καλά του στοιχεία. Όσο περισσότερο επικεντρώνουμε την προσοχή μας να δούμε τα καλά, τόσα περισσότερα βρίσκουμε. Έτσι θα πρέπει καθημερινά εξασκηθούμε στο να βρίσκουμε τα καλά στοιχεία και της χώρας μας και του λαού μας. Αφιέρωσα λίγο χρόνο σε αυτό και βρήκα πολλά πράγματα τα οποία παραθέτω παρακάτω. Είμαι σίγουρη ότι αν εστιάσουμε σε αυτό θα βρούμε πολλά περισσότερα, και η πρώτη αυτή λίστα μπορεί να γίνει πολύ μεγαλύτερη. Μπορεί κάποιος σε κάθε πρόταση να βρίσκει αντίρρηση ή να αντιδρά ειρωνικά, είναι επιλογή του. Όμως, πόσο έχει βοηθήσει ο κυνισμός και η άρνηση; Δεν έχουν τη δύναμη να αναιρέσουν την αλήθεια των παρακάτω. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να πιστέψουμε στα καλά μας στοιχεία- δεν είναι μόνο γλυκές κουβεντούλες παρηγοριάς. Μια θετική σκέψη είναι ισχυρότερη από χίλιες αρνητικές. Έτσι και ένας Έλληνας που πιστεύει με αξιοπρεπή κι ειλικρινή τρόπο στην αξία του έθνους και του λαού μας, έχει με τον τρόπο του πολύ μεγαλύτερη ισχύ από ότι χίλιοι άλλοι που γκρινιάζουν. Όλοι μας έχουμε ανάγκη ακριβώς αυτό για να προχωρήσουμε μπροστά. Όπως το παιδί απορροφά την κάθε λέξη επαίνου και έστω και μια θετική κουβέντα μπορεί να το βοηθήσει για μια ολόκληρη ζωή, έτσι και για έναν ολόκληρο λαό. Ένας συμπολίτης που θα εκφράσει με κύρος μια θετική αλήθεια, οδηγεί, χωρίς να το γνωρίζει τους υπόλοιπους να πορευτούν σε μια θετική πορεία, παρά τα χίλια άλλα αρνητικά που έχουν ακούσει. Αυτό ακριβώς έχουμε ανάγκη, γιατί μόνο αυτό βοηθά.

• Ο λαός μας έχει τεράστια αντοχή κι ανθεκτικότητα. Αυτό έχει αποδειχθεί επανειλημμένα από την Ιστορία, όπου παρά τις απανωτές κακουχίες, ποτέ δεν έχασε το θάρρος και την πίστη του. Την πίστη μας κοντεύουμε να την χάσουμε τώρα, μπροστά σε ποια «κακουχία», μια πτώχευση; Εδώ, κινδύνευε η ζωή τους, κάτω από τον ξένο στρατό που διέπραττε θηριωδίες και πάλι είχαν πίστη και πάλι δεν έκαναν πίσω! Αν είχαν τη δική μας σημερινή λογική, κανείς δεν έπρεπε να πάει να πολεμήσει. Εδώ λυπόμαστε μη χάσουμε τα δανεικά, εκείνοι δεν λυπήθηκαν τη ζωή τους! Το αποτέλεσμα κάποιων χρόνων υπερκαταναλωτισμού και ατομικισμού μας έκανε να πιστεύουμε ότι είμαστε μαλθακοί, ανήμποροι, να τρέμουμε μια πτώχευση, σαν να ήταν το τέλος του κόσμου. Πτώχευση έχει συμβεί σε πολλές χώρες στο παρελθόν. Υπήρξε ένα δύσκολο διάστημα προσαρμογής και μετά οι χώρες ορθοπόδησαν. Ας μην χάνουμε το μέτρο λοιπόν. Η ανθεκτικότητα δεν έχει φύγει, δεν την έχουμε χάσει. Απλά ίσως από την εύκολη ευημερία των τελευταίων χρόνων, ίσως έχουμε ξεχάσει ότι την έχουμε

• Ο λαός μας έχει υψηλά αποθέματα εσωτερικής χαράς, χιούμορ, αισιοδοξίας, διάθεσης για ζωή. Έχουμε, ακόμη και σήμερα, από τους χαμηλότερους δείκτες αυτοκτονιών στον κόσμο. Έχουμε ακόμη και σήμερα, τη διάθεση για χορό για γιορτή, για γέλιο, για κέφι, πολύ περισσότερο από άλλους λαούς και αυτό το διαπιστώνει κανείς λίγο αν έχει ταξιδέψει στο εξωτερικό. Η θέληση, η φλόγα για ζωή, μας χαρακτηρίζει και δεν σταματά, ούτε από την κατευθυνόμενη μιζέρια και γκρίνια που προβάλλουν τα ΜΜΕ, που συχνά μπαίνουμε στην παγίδα να αναπαράγουμε.

• Η λαός μας διαθέτει μεγάλα αποθέματα τρυφερότητας, ζεστασιάς και στοργής. Δεν είμαστε ένας ‘κρύος’ λαός. Άνδρες γυναίκες, εκφράζουν πολύ συχνά τρυφερότητα, αγάπη είτε προς τα παιδιά είτε ο ένας στον άλλον. Η αυθόρμητη ενθουσιώδης έκφραση στοργής είναι κάτι που η συντριπτική πλειοψηφία έχει σε αφθονία, είναι πολύ σημαντικό, μην το θεωρούμε αμελητέο, μη το θεωρούμε δεδομένο.

Αλληλεγγύη. Σε πολλές εκφάνσεις τη ζωής βλέπουμε αλληλεγγύη. Οι εκπαιδευτικοί σε ένα σχολείο στηρίζουν και καλύπτουν, όσο γίνεται χωρίς να διαταραχθεί η σχολική ζωή, κάποιον συνάδελφο που βιώνει μια οικογενειακή τραγωδία. Οι γιατροί των δημόσιων νοσοκομείων περιθάλπουν τους πρόσφυγες και δεν καλούν την αστυνομία για να τους καταδώσουν. Αυτά μπορεί να ακούγονται σαν παραβάσεις του γράμματος του νόμου, προέρχονται όμως από καθαρή συμπόνια κι ανθρωπιά, από τις οποίες υπάρχουν άφθονες γύρω μας, αν νοιαστούμε να τις δούμε. Κάτι αντίστοιχο δεν συμβαίνει απαραίτητα σε κάποια χώρα του εξωτερικού, που ενδεχομένως θαυμάζουμε. Θα κατέδιδαν κατευθείαν τον ευάλωτο συμπολίτη, επειδή έτσι λέει η παράγραφος Χ, χωρίς να νοιάζονται για την ανθρώπινη δυσκολία. Αυτή την ευαισθησία, την ανθρωπιά την έχει ο λαός μας, ας μην το υποτιμούμε…. Θα μπορούσαμε βέβαια την αλληλεγγύη να την ενισχύσουμε περισσότερο και πιο οργανωμένα, μέσα από τον εθελοντισμό.

Ενασχόληση με τα κοινά. Σε αυτό είμαστε από τις μοναδικές περιπτώσεις, όπου έχουμε τόσο ένθερμο ενδιαφέρον. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, διότι δείχνει τη διάθεση ενεργούς ανάληψης ευθύνης για τα κοινά θέματα. Αρκεί να μην υπερκαλύπτεται από υπερβολικά έντονο συναίσθημα που θολώνει τη διάκριση. Είναι σχετικά σπάνιο σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου τα ποσοστά συμμετοχής στις εθνικές εκλογές είναι κάτω από 60%. Αν το χρησιμοποιήσουμε σωστά, είναι ένα πολύ ισχυρό πλεονέκτημα που δίνει δύναμη στο λαό και στη δημοκρατία.

• Ο λαός μας αγαπά και δίνει αξία στα παιδιά. Η ελληνική οικογένεια, αρκετά παιδοκεντρική, δίνει πολύ μεγάλη προσοχή για να μεγαλώσει, να εκπαιδεύσει τα παιδιά της, ώστε να προχωρήσουν μπροστά. Πάλι, σε αντίθεση με άλλες χώρες. Πιστεύω ότι αυτός είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες για την ψυχική αντοχή και ισορροπία του ελληνικού πληθυσμού.

• Ο λαός μας είναι εκφραστικός. Εκφράζει το συναίσθημα, χωρίς να το πνίγει, είτε είναι λύπη, είτε θυμός, αν και καμία φορά ο τρόπος ίσως δεν είναι και ο πιο κατάλληλος! Η κατάλληλη έκφραση συναισθήματος είναι σημαντικός παράγοντας για την ψυχική υγεία και την ειλικρίνεια στις σχέσεις. Μπορεί να έχουμε τη διαφθορά, η οποία έχει βγει σήμερα στην επιφάνεια σε κάθε της πτυχή σε όλες τις εφημερίδες του κόσμου, όμως δεν έχουμε την κρυφή διαφθορά που έχουν άλλες χώρες, καθ’ όλα αξιοσέβαστες, και που είναι πολύ μεγαλύτερη. Έτσι και με το συναίσθημα. Μπορεί οι Έλληνες να φωνασκούν μεταξύ τους, την επομένη στιγμή το έχουν ξεχάσει. Προτιμότερο και υγιέστερο από τη δηλητηριώδη σιωπή μίσους που μετά εκδηλώνεται ως δηκτική ειρωνεία και παθητική επιθετικότητα. Το δράμα εφευρέθηκε εδώ και, με αυτήν την έννοια, είναι κάθαρση.

• Τα περιστατικά σωματικής ή ένοπλης βίας είναι από τα χαμηλότερα στον κόσμο (ληστείες, βιασμοί, φόνοι, ξυλοδαρμοί). Η Αθήνα, ακόμη και σήμερα παραμένει από τις ασφαλέστερες πρωτεύουσες. Επίσης η σωματική βία μεταξύ ανηλίκων καθώς και η σωματική βία στους νέους έχει από τα χαμηλότερα ποσοστά στην Ευρώπη. Αυτό πιστεύω ότι οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην παρουσία της ελληνικής οικογένειας. Οι Έλληνες δεν είναι φασίστες. Όσοι έχουν ζήσει σε κάποιες χώρες του εξωτερικού μπορούν να επιβεβαιώσουν ανείπωτα περιστατικά βίας και ρατσισμού. Μπορεί να έχουμε τεμπελιάσει, αλλά φασίστες δεν ήμασταν ποτέ, φασισμό δεν ανεχτήκαμε και ούτε πρόκειται να τον ανεχτούμε.

• Ο λαός μας αγαπά την πατρίδα του. Το συναίσθημα που έχει ο Έλληνας για τον τόπο του είναι πολύ ισχυρό. Αν ακούσει κανείς το πώς μιλούν άλλοι λαοί για την πατρίδα τους, το πόσο εύκολα θέλουν να φύγουν από τις χώρες τους, θα εκτιμήσει ότι αυτό το συναίσθημα είναι πολύ ασυνήθιστο. Αυτή την αγάπη μην την χαντακώνουμε, αλλά ας την βοηθήσουμε να γίνει πράξη και να βοηθήσουμε τη χώρα μας να ανοίξει τα φτερά της. Το συναίσθημα υπάρχει, η αγάπη είναι αληθινή. Το μόνο που λείπει είναι το εργαλείο. Το εργαλείο είναι πολύ απλό: η αυτό-εκτίμηση. Ακόμη και η διαφθορά, είναι εν τέλει, συνέπεια της έλλειψης αυτό-εκτίμησης. Εκείνος που σέβεται και αγαπά τον εαυτό του νιώθει τόσο πλούσιος, ώστε το μόνο που θέλει είναι να βοηθήσει τους άλλους να μοιραστούν τη χαρά. Δεν έχει ανάγκη ούτε να αρπάξει, ούτε να κλέψει, ούτε να αδικήσει. Μόνο κάποια αλλαγή στον τρόπο που σκεφτόμαστε χρειάζεται και πραγματικά πιστεύω ότι τα αποτελέσματα είναι θεαματικά.

• Ο λαός μας χαρακτηρίζεται από αυθορμητισμό. Ο αυθορμητισμός δείχνει ειλικρίνεια. Ο λαός μας αντιδρά. Δεν τρώει κουτόχορτο. Η αδυναμία μας είναι ότι συχνά παρασυρόμαστε ίσως από το θυμικό, όμως δεν χαρακτηριζόμαστε ούτε από απάθεια, ούτε από υποτελή στάση υποταγής. Ο λαός αντιδρά (ακόμη κι αν κάποιες φορές αυτή η αντίδραση μπορεί να την σφετεριστούν συμφέροντα και ιδιοτέλειες), όμως σίγουρα δεν είναι ούτε ένας κοιμισμένος, ούτε ένας φοβισμένος λαός.

• Ο λαός μας αγαπά την εκπαίδευση. Τα παιδιά μας έχουν από τους υψηλότερους δείκτες εκπαίδευσης σε όλη την Ευρώπη. Αυτή η αγάπη, η εκτίμηση για τη μόρφωση είναι ένα πραγματικά πολύτιμο αγαθό και δεν την μοιράζονται άλλοι λαοί. Επίσης βλέπω ότι την αγάπη για τη μάθηση πολλοί τη διατηρούν σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Και δόξα τω Θεώ, ο λαός μας και δημιουργικότητα έχει, και εφευρετικότητα και υψηλή ευφυία. Είναι καιρός να ξεπεράσουμε την φοβία που καλλιέργησε η προσκόλληση προς την ασφάλεια της θεσούλας στο δημόσιο (και άρα σε πολλές περιπτώσεις πάγωσε την δημιουργικότητα, και σταμάτησε το θάρρος να αναλάβουμε ρίσκα και να πιστέψουμε στην εσωτερική μας καθοδήγηση). Αυτή η εσωτερική ορμή είναι που θα δημιουργήσει το καινούργιο. Κάπου βαθιά μέσα στο DNA μας έχουμε κρυμμένη την μνήμη της δημιουργικότητας, της σοφίας και τη λάμψης που είχαμε από παλιά, δεξιότητες παλιές που περιμένουν να βγουν στην επιφάνεια, έμπνευση, κέφι για τη δουλειά, μεράκι, η σπίθα εκείνη που δημιούργησε τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς, την ελληνική μουσική, παλιότερη και σύγχρονη και η οποία ακούγεται πολύ πέρα από τα σύνορα της πατρίδας μας. Το ταλέντο που δεν έχει εξαφανιστεί- απλά είναι σε λήθαργο. Ίσως το σοκ, της αλλαγής να είναι ένα δυσάρεστο ξύπνημα, αλλά θα είναι ξύπνημα . Οι Έλληνες είναι ένας λαός με πλούσιο ταλέντο. Έχει έρθει η ώρα να ενεργοποιηθεί και να γίνει πράξη με τον τρόπο που ο καθένας νιώθει στην καρδιά του ότι είναι πιο αληθινός. Όπως και στο άτομο, τι χρειάζεται για να παράγει το ταλέντο καρπούς; Αυτό-εκτίμηση. Χωρίς αυτήν σταματάμε το ταλέντο, πριν εκφραστεί και του λέμε «όχι , αυτά είναι κουταμάρες, ας μην το κάνω». Εύχομαι και πιστεύω ότι σύντομα θα ελευθερωθούμε από αυτά τα εσωτερικά δεσμά για να εκφραστεί με χαρά το μεράκι που έχουμε.

• Ο λαός μας έχει φιλότιμο. Η λέξη είναι ελληνική και το φιλότιμο είναι ζωντανό. Αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα. Μια φίλη εργάζεται ως κοινωνική λειτουργός σε φορέα κοινωνικής πρόνοιας, που φροντίζει πολύ ευάλωτους ανθρώπους (δεν θα πω τον φορέα για να μην φωτογραφηθεί το περιστατικό). Έχουν να πληρωθούν 6 μήνες. Το προσωπικό έχει μοιράσει τις βάρδιες σε πρόγραμμα ασφαλείας και πηγαίνουν ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ, σε μειωμένο πρόγραμμα μεν, αλλά πηγαίνουν για να μην αφήσουν τους ωφελούμενους στην τύχη τους. Υπάρχει ένα θέμα συνείδησης και ηθικής υποχρέωσης. Και το εκπληρούν με δική τους πρωτοβουλία, γνωρίζοντας ότι το πιθανότερο είναι να μην πληρωθούν ποτέ. Πηγαίνουν για να μην εγκαταλειφθούν τα ευάλωτα άτομα που φροντίζουν. Ό,τι και αν λένε για τα αρνητικά των Ελλήνων, για μένα αυτές οι άγνωστες πράξεις ΦΙΛΟΤΙΜΟΥ, που δεν ακούγονται πουθενά, αυτές είναι που μετράνε κι αυτές θα πρέπει να βλέπουμε!




Τέλος, το παρακάτω απευθύνεται σε όσους πιστεύουν στο Θεό, ή όσους είναι ανοιχτοί στην βοήθειά Του:

Ο ελληνικός λαός διατηρεί σε μεγάλο βαθμό την πνευματικότητά του. Η καθαρή πίστη στην Ορθοδοξία, η διατήρηση των παραδόσεων μας, η πίστη μας στον Χριστό, στην Παναγιά δίνουν πολύ μεγάλη δύναμη στη λαό μας, όπως έχουν δώσει εδώ και αιώνες. Η Ορθοδοξία υπήρξε σε γενικές γραμμές γλυκιά και ήπια ως προς τις προσεγγίσεις της, κατά τη διάρκεια των αιώνων, δεν έγιναν για παράδειγμα οι θηριωδίες που διέπραξε η καθολική εκκλησία. Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού πιστεύει στο Θεό, απλά κάποιες φορές η πίστη αυτή ίσως θα ήταν χρήσιμο να ζωντανέψει μέσα μας.
Η πίστη δεν είναι κάτι τυπικό για κάποιες γιορτές. Η πίστη είναι ζωντανή και βρίσκεται μέσα στην καρδιά μας. Ας μιλήσουμε στο Θεό, που βρίσκεται και στον Ουρανό, και στην καρδιά μας και παντού, που βρίσκεται μέσα μας κι ας του ζητήσουμε βοήθεια. Ας τον εμπιστευτούμε ότι θα μας βοηθήσει να τα καταφέρουμε...

Ο Θεός δεν είναι part-time.
Ο Θεός είναι ζωντανός και είναι εδώ.

Σε κάποιο πρόσφατο άρθρο στον Guardian διάβασα για μια ηλικιωμένη που είπε στη δημοσιογράφο:

«Να τους πεις να φύγουν. Η Ελλάδα δε χρειάζεται σωτήρες. Την Ελλάδα θα τη σώσει ο Θεός.»

Οφείλω να ομολογήσω ότι η αφοπλιστική ειλικρίνεια της γυναίκας που έβγαινε μέσα από την καρδιά της, ενσάρκωσε σε λόγια αυτό που ήθελα κι εγώ να αρθρώσω εδώ και καιρό.

Δεν θα τη σώσουν την Ελλάδα οι ξένοι, εταίροι κλπ. Πρέπει να εγκαταλείψουμε αυτή τη φαντασίωση. Η Ελλάδα έχει κινδυνέψει κι έχει επιβιώσει πάρα πολλές φορές στην ιστορία της από ανυπολόγιστους κινδύνους, ενώ πάντα ήταν μια μικρή χώρα γεωγραφικά. Υπάρχουν άρθρα, που αναφέρουν πώς σε πάμπολλες ιστορικές συγκυρίες η Ελλάδα στάθηκε «τυχερή». Ακόμη, λένε, και στην επανάσταση του 1821 η τύχη ήταν εκείνη που βοήθησε.

Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο. Όσες φορές βοηθήθηκε η χώρα, ήταν από το χέρι του Θεού. Ακόμη κι αν ο Θεός χρησιμοποίησε ως φορείς των οδηγιών Του, κάποιους ανθρώπους από το εξωτερικό, η βοήθεια προέρχονταν από Εκείνον. Δεν είναι η πηγή της σωτηρίας μας οι άλλες χώρες, όποιες κι αν είναι αυτές. Ας αφήσουμε τα είδωλα, κι ας δούμε τη δύναμη εκεί που πραγματικά βρίσκεται. Ο Θεός είναι που βοηθά και τώρα και πάντα. Ο Θεός είναι που θα μας δώσει τη δύναμη και την καθοδήγηση για τα δύσκολα που έρχονται, ώστε να βγουν τελικά για καλό μας. Η δική μας δουλειά είναι να είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας και τη συνείδησή μας.Ας επιστρέψουμε τη δύναμη εκεί που πραγματικά ανήκει.

Υ.Γ. Σε περίπτωση που κάποιος αναρωτηθεί για την πολιτική μου ή κομματική τοποθέτηση (καθώς κάποιοι μπερδεύονται!), να τονίσω ότι κομματικά δεν ανήκω πουθενά. Οι απόψεις που κατατίθενται εδώ έχουν προκύψει από τον δικό μου εσωτερικό προβληματισμό. Αν κάποιες συμπίπτουν με τις απόψεις κάποιων κομμάτων είναι εντελώς τυχαίο! Να τονίσω επίσης ότι σχετικά με την πληροφόρηση για την οικονομική κατάσταση, έχω ψάξει με πολλή προσπάθεια μέσα από το Διαδίκτυο, και ειδικά μέσω Άγγλων και Αμερικανών ειδικών. 


Επτά μύθοι για την ελληνική κρίση χρέους (από το Παν. της Καλιφόρνια, στα ελληνικά): www.socsci.uci.edu/~sskaperd/SkaperdasMythoiEllhvika1111.pdf

Απόψεις του Paul Krugman διάσημου οικονομολόγου
http://www.nytimes.com/2011/10/28/opinion/krugman-the-path-not-taken.html?_r=1&partner=rssnyt&emc=rss
http://www.nytimes.com/2011/11/11/opinion/legends-of-the-fail.html?partner=rssnyt&emc=rss

Συνέντευξη του M. Hudson για το ρόλο της Wall Street στην ελληνική κρίση χρέους στο www.democracynow.org

Άρθρο του John Perkins, πρώην economic hitman για την εταιριοκρατία κια το ελληνικό χρέος
http://www.huffingtonpost.com/john-perkins/economic-chaos-loans-gree_b_901949.html

Πρεκατέ Βικτωρία, 10/11/2011, Δημοσιεύτηκε στις 15/11/2011 από τα blogs skai.gr στο
http://toblogsas.skai.gr/post/12834835965

Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας


Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας

Η ανεργία μπορεί να έχει, εκτός από οικονομικές και ψυχολογικές συνέπειες. Το φυλλάδιο στοχεύει να δώσει κάποιες ιδέες-εργαλεία, για μια πιο θετική και βοηθητική οπτική.

1)Μία από τις πρώτες αντιδράσεις μπορεί να είναι το σοκ. Ακόμη και αν τις πρώτες μέρες νιώθουμε εντελώς «έξω από τα νερά μας», είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι το σοκ δε θα κρατήσει για πολύ, δε χρειάζεται να πάρουμε όλες τις αποφάσεις για την υπόλοιπη ζωή μας τώρα. Μετά από λίγο καιρό, θα νιώθουμε πιο νηφάλιοι και θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πρακτικά, αλλά και ψυχολογικά, ζητήματα καλύτερα, όσο και αν τώρα νιώθουμε σαν να έχουμε παραλύσει.

2) Σε ψυχολογικό επίπεδο, ας προσπαθήσουμε να δούμε την αλλαγή, όχι σαν κάτι που τρομάζει, αλλά σαν μια νέα αρχή, είτε για να έρθουν νέα πράγματα (και γιατί όχι, καλύτερα), είτε για να αναπτύξουμε εμείς νέες ιδιότητες και να ανακαλύψουμε νέες πλευρές του εαυτού μας. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά, όπου απολυμένοι βρήκαν ή δημιούργησαν, μετά από κάποιο διάστημα, μια δουλειά που τους ταίριαζε πολύ περισσότερο από την αρχική.

3)Υπομονή. Πολλοί αναφέρουν ότι έστελναν εκατοντάδες βιογραφικά, χωρίς καμιά ανταπόκριση. Στο τελευταίο βιογραφικό, όπου και τους προσέλαβαν, το πόστο της ήταν πολύ πιο κατάλληλο από όλα τα προηγούμενα. Η δουλειά, αν πραγματικά τη θέλουμε και την επιδιώξουμε, δεν μπορεί παρά, αργά ή γρήγορα, να έρθει.

4)Όχι στην παγίδα της αυτό-κατηγορίας. Είναι εύκολο να υποσκάπτει ενδόμυχα η αυτό-αμφιβολία: «Γιατί να απολύσουν ΕΜΕΝΑ;», «Γιατί να μην έχω ΕΓΩ δουλειά;». Ας το δούμε ότι εμείς είμαστε έτοιμοι για την αλλαγή. Δεν πρέπει να κατηγορούμε τον εαυτό μας, ιδιαίτερα στην ευαίσθητη περίοδο της ανεργίας, όπου είναι εύκολο η αυτό-κατηγορία να εξελιχθεί σε κατάθλιψη.

5)Αίσθηση απώλειας ταυτότητας. «Ήμουν υπεύθυνος πωλήσεων, 10 ώρες την ημέρα, επί 17 χρόνια. Όταν πια δεν είμαι αυτό, ποιος είμαι; Τι ρόλο παίζω εδώ; Τι κάνω με όλον αυτό τον κενό χρόνο;». Αντί να αναλωθούμε σε αυτό-λύπηση, ας ξεκινήσουμε δραστηριότητες, ασχολίες, εθελοντισμό, διάβασμα, όσα πάντα θέλαμε να κάνουμε, πάντα μας ενδιέφεραν, αλλά ποτέ δεν είχαμε το χρόνο. Μπορούμε να βρούμε ασχολίες που χρειάζονται ελάχιστα χρήματα. Δεν υπάρχει κάπου γραμμένο ότι ο λόγος ύπαρξής μας είναι μια οποιαδήποτε συγκεκριμένη θέση εργασίας. Ο λόγος και το νόημα της ύπαρξής μας είναι πολλά περισσότερα πράγματα από αυτά που κάνουμε. Το νόημα της ύπαρξης μας έχει να κάνει με αυτό που είμαστε και με αυτά που μαθαίνουμε μέσα από τη ζωή, μέσα από τις προκλήσεις και τις δυσκολίες που καλείται ο καθένας να διαχειριστεί. Η απώλεια της θέσης εργασίας δεν είναι δική μας αποτυχία. Ας αναρωτηθούμε αν υπάρχει κάποιο προσωπικό μήνυμα μέσα από την κατάσταση αυτή: «Γιατί συμβαίνει σε εμένα τώρα; Τι θέλει να μου πει; Πού θέλει να με οδηγήσει;». Αν ακούσουμε τη διαίσθησή μας, θα μας βοηθήσει να ανταποκριθούμε πολύ πιο δημιουργικά και εύκολα στην αλλαγή και αργότερα να βοηθήσουμε άλλους σε αντίστοιχη κατάσταση. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα δραστηριοποιηθούμε πολιτικά ή θα ανεχόμαστε την κοινωνική αδικία που πιθανόν οδήγησε στην ανεργία. Αντιθέτως, όταν έχουμε αντιμετωπίσει την αλλαγή με θετικό τρόπο σε προσωπικό επίπεδο, τότε είμαστε πολύ πιο ξεκάθαροι και δυνατοί να αντιμετωπίσουμε τις αδικίες σε κοινωνικό επίπεδο.

6)Δεν παρασυρόμαστε από το φόβο και την αρνητικότητα των άλλων. Κλείνουμε την τηλεόραση όταν αυτή μας αγχώνει. Δε συζητούμε για την κατάστασή μας με ανθρώπους που μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα, που είναι κυνικοί κι απαισιόδοξοι. Δεν αφήνουμε τους φόβους των άλλων για την αλλαγή, να μας αναχαιτίσουν από το νέο δρόμο που επιθυμούμε να δημιουργήσουμε. Είμαστε ανοιχτοί να ρωτήσουμε γνωστούς μας, αν γνωρίζουν κάποιο τρίτο άτομο που ζητά προσωπικό (χωρίς να τους ζητήσουμε απευθείας, γιατί τους φέρνει σε δύσκολη θέση), τους λέμε τι μπορούμε εμείς να προσφέρουμε, όμως πάντα με αυτοπεποίθηση, αξιοπρέπεια και καλή διάθεση, όχι φόβο ή κακομοιριά.

7)Δεν οχυρωνόμαστε σε σκέψεις έλλειψης κι ανταγωνισμού, τύπου «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Αν μας καλούν για συνέντευξη και είναι κι άλλοι που περιμένουν στην αίθουσα αναμονής, ας είμαστε εμείς που, με τη θετική μας σκέψη, θα διαχέουμε το κλίμα του φόβου. Ας ευχηθούμε το καλύτερο για όλους, γνωρίζοντας ότι το καλύτερο θα έρθει και για εμάς. Ας προσπαθήσουμε σε αυτό το διάστημα να είμαστε δοτικοί γενικότερα, δε μιλώ οικονομικά, αλλά στο χρόνο μας, στην καλή μας διάθεση, στον ενδιαφέρον μας για τον άλλο.

8)Δοκιμάζουμε όλα τα μέσα που υπάρχουν για εύρεση εργασίας, εφημερίδες, αφήνοντας βιογραφικά (πριν ακόμη ζητήσουν προσωπικό μέσω αγγελιών), διαδίκτυο, γνωστούς. Οι περισσότερες θέσεις εργασίας δεν διαφημίζονται. Είμαστε ανοικτοί με τις αλλαγές κι όχι προκατειλημμένοι. Ίσως η αλλαγή να σημαίνει νέα πόλη. Ή τελείως άλλο αντικείμενο. Η νέα απασχόληση μπορεί να μας αρέσει περισσότερο από την αρχική -ας έχουμε δημιουργικότητα, εφευρετικότητα, ας αναγνωρίζουμε τις ευκαιρίες. Υπάρχει κάτι που θα μου άρεσε να κάνω, κάτι που με τραβάει; Οι εργοδότες προτιμούν άτομα που έχουν ενθουσιασμό και ας έχουν λιγότερα προσόντα. Όταν προσεγγίζουμε πιθανούς εργοδότες ή πελάτες, η νοοτροπία μας είναι: «Αυτό μπορώ να προσφέρω σε εσάς», όχι «Δώστε μου δουλειά». Να επιδιώξουμε αυτό που ειλικρινά μας λέει η καρδιά μας, όσος κυνισμός έλλειψης κι αν υπάρχει γύρω μας.

9)Οικονομία. Ξαναβλέπουμε όλες τις πιθανές πηγές εισοδήματος. Υπάρχει κάποια ιδιοκτησία που θα μπορούσα να πουλήσω ή να ενοικιάσω για να διευκολύνω τη μετάβαση; Υπάρχει η περίπτωση αλλαγής κατοικίας σε κάτι οικονομικότερο; Υπάρχουν συνήθειες ή άχρηστα έξοδα που μπορώ να αποφύγω; Με λίγη έρευνα και σωστές επιλογές, πολλοί βρίσκουν ότι μπορούν να ζήσουν με λιγότερα χρήματα, χωρίς να επηρεαστεί δραματικά η άνεσή τους. Ανακαλύπτουν μαύρες τρύπες «κουτών» εξόδων, που θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Αργότερα, θα μπορέσουμε να επανέλθουμε σε πιο άνετη διαβίωση.

9)Μαθαίνουμε να αντέχουμε την απόρριψη. Δεν πτοούμαστε αν δεν προχωρήσει κάποια συνέντευξή μας, δεν εγκαταλείπουμε την προσπάθεια, δεν κατηγορούμε τον εαυτό μας, δεν το παίρνουμε προσωπικά. Σκεφτόμαστε ότι το συγκεκριμένο δεν ήταν για να γίνει και θα προκύψει κάτι άλλο, καλύτερο. Όσες φορές κι αν χρειαστεί, όσο δύσκολο κι αν είναι. Παρατηρούμε συμπτώσεις, κάτι που μπορεί να ακούσουμε «τυχαία» και μπορεί να έχουν χρήσιμα μηνύματα για εμάς, σχετικά με πιθανή εργασία. Αν βλέπουμε συνεχώς το ίδιο μοτίβο να επαναλαμβάνεται, μπορούμε να αναρωτηθούμε αν υπάρχουν πιθανόν ασυνείδητα εμπόδια, που μας μπλοκάρουν. Έτσι, μπορούμε να κάνουμε την ερώτηση στον εαυτό μας: «Αν υπήρχε κάποιος κρυφός λόγος για τον οποίο ΔΕΝ θα ήθελα να δουλέψω, ποιος θα ήταν αυτός;».Tο μυαλό θα πει βέβαια «όχι», για αυτό αφήνουμε την καρδιά μας να μας μιλήσει…Υπάρχει μήπως κρυφός φόβος ότι δεν θα τα καταφέρω; Ότι θα αφήσω τους συγγενείς μου; Ότι ίσως δεν είμαι αρκετά καλός; Αυτά τα υποσυνείδητα μηνύματα, καλό είναι να τα φέρουμε στην επιφάνεια, ώστε να μην σαμποτάρουν τις, κατά τα άλλα, φιλότιμες προσπάθειές μας.

10)Προσπαθούμε να κρατήσουμε ημερολόγιο κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου. Ίσως μας βοηθήσει να ξεκαθαρίσουμε τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, να αποφορτιστούμε και να δώσουμε μια άλλη οπτική. Σε κάθε περίπτωση, ας θυμόμαστε ότι κάποια στιγμή που θα έχει τελειώσει αυτή η περίοδος δοκιμασίας, θα κοιτούμε πίσω σε αυτήν με συμπόνια και αναγνώριση ενός χρόνου που μάθαμε πολλά, ανακαλύψαμε τον εαυτό μας και γίναμε πιο δυνατοί.

11)Είναι σημαντικό να αναγνωρίσει κανείς τα στάδια της απώλειας, για να μην ενοχοποιείται όταν τα βιώνει. Η απώλεια εργασίας μπορεί να περιλαμβάνει καταστάσεις άρνησης («δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έγινε»), φαντασιώσεις επιστροφής («θα το μετανιώσουν και με ξαναπάρουν»), θυμού (φαντασιώσεις εκδίκησης, «θα τους δείξω εγώ ποιος είμαι»), θλίψης κι απόσυρσης (το άτομο κλείνεται στον εαυτό του, «δεν αξίζω»), φόβου («τι θα συμβεί μετά»), πόνου (γιατί η εργασία και το κοινωνικό της περιβάλλον μπορεί να τους λείπει), απώλεια της αίσθησης ταυτότητας («ποιος είμαι, τι κάνω, γιατί είμαι εδώ»), ενοχή και ντροπή («γιατί εμένα, ίσως εγώ φταίω»), κοινωνική απομόνωση και στιγματισμό (οι δυτικές κοινωνίες ορίζουν τα άτομα σε σχέση με αυτό που κάνουν ως επάγγελμα).

13)Κοινωνική απομόνωση και στιγματισμός: Στους άλλους, κάποιες φορές, ενεργοποιείται ο δικός τους φόβος, σκέφτονται «πώς θα αντιδρούσα εγώ αν έχανα τη δουλειά μου». Τότε, κάποιοι ίσως αποφύγουν τον άνεργο, ώστε να μη χρειάζεται να σκεφτούν πώς θα ήταν στη θέση του. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει ο άνεργος να το δει ως προσωπική απόρριψη ή ανεπάρκεια, αλλά να το δει σαν αυτό που είναι: ο φόβος των άλλων και τίποτα παραπάνω. Η περίοδος αυτή θα ξεδιαλέξει τους πραγματικούς φίλους από τους δήθεν. Ας θυμηθούμε όμως ότι εκείνοι οι οποίοι απομακρύνονται, δεν θα μπορούσαν ούτως ή άλλως να μας προσφέρουν κάτι στη νέα φάση της ζωής μας. Αφήνεται κενός χώρος για να έρθουν νέα, πιο κατάλληλα άτομα στη ζωή μας.

14)Εργασία μπορεί να προσφερθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, δεν είναι αποκλειστικότητα μόνο των κάποιων εργοδοτών. Η δημιουργικότητα και η χρησιμότητα ενός ατόμου μπορεί επίσης να εκφραστεί με πολλούς τρόπους. Ο όρος «άνεργος» υπονοεί ότι «δεν έχει έργο», άρα είναι ανακριβής! Όλοι οι άνθρωποι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επιτελούν έργο, ακόμη κι αν είναι η φροντίδα των παιδιών, των γονιών, του κήπου ή του εαυτού τους. Ακόμη και αν είναι «απλώς» να μαθαίνουμε από τις εμπειρίες της ζωής και να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες της. Αυτό κι αν είναι έργο! Σε όσους μας ρωτούν: «Με τι ασχολείσαι;»,μπορούμε να απαντούμε: «Δεν εργάζομαι για κάποιον συγκεκριμένο εργοδότη», με περηφάνια, αξιοπρέπεια και χαμόγελο…Αυτό και αν είναι ένα έργο διδασκαλίας προς τους άλλους… Αυτή είναι νίκη.


15)Ένας κίνδυνος κατά τη διάρκειας της «κενής» περιόδου, μετά την απώλεια εργασίας, είναι η πτώση της αυτοπεποίθησης του ατόμου, απλά και μόνο επειδή δεν χρησιμοποιεί τις ικανότητες και δεξιότητές του με τον τρόπο που είχε συνηθίσει. Δεν σημαίνει όμως ότι επειδή, τώρα, λόγω συνθηκών, δεν κάνουμε κάτι, δεν θα μπορούμε να το κάνουμε στο μέλλον. Είναι όπως η οδήγηση. Αν την αφήσεις λίγες μέρες, όταν ξαναπιάνεις το τιμόνι, νιώθεις στην αρχή λίγο παράξενα. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα όμως ξυπνούν τα γνώριμα ανακλαστικά και είναι σαν να μην την άφησες ποτέ. Η συνεχιζόμενη ενασχόλησή μας, έστω και μέσα από προσφορά άμισθης εργασίας σε κάποιον συγγενή ή φίλο, βάσει ανταλλαγής, ή η εθελοντική εργασία, βοηθούν να συντηρήσουμε την αίσθηση της αυτό-αποτελεσματικότητας. Μπορούμε από μόνοι μας να προσφέρουμε ανταλλαγή εργασίας ως αναγνώριση για κάποια χάρη, παροχή ή φροντίδα από τους άλλους, έστω κι αν είναι από το οικογενειακό μας περιβάλλον. Αυτό είναι σημαντικό για τον αυτό-σεβασμό μας, αλλά και για να μας σέβονται και οι άλλοι.


16) Ακόμη και τα πιο μικρά πράγματα που κάνουμε έχουν αξία και σημασία και μπορούν να γίνουν μεγάλα… Σε μια δύσκολη περίοδο μετάβασης, δεν πρέπει να υποτιμούμε το παραμικρό βήμα προσπάθειας. Όταν ανοιγόμαστε εμείς στη ζωή με θάρρος, αυτοπεποίθηση, καλή πρόθεση και πίστη σε αυτό που αγαπάμε, τότε και η ζωή μας ανοίγεται με τον τρόπο της αντίστοιχα. Σε κάθε τι καινούργιο, έστω και να είναι μια καινούργια εμπειρία, κάτι που μάθαμε, κάποιος που γνωρίσαμε, ας πούμε μέσα μας «ευχαριστώ για την ευκαιρία» , ακόμη κι αν η συγκεκριμένη ευκαιρία φαίνεται να μην οδηγεί πουθενά. Ακόμη και αν φαίνεται να πηγαίνει ‘χαμένη’, τίποτα δεν πάει χαμένο και τίποτα δεν είναι αδύνατο.

17)Ας το δούμε λίγο αντίστροφα. Αντί για τιμωρία, ας δούμε τον παρόντα χρόνο ως ευκαιρία: «τι μπορώ να κάνω εγώ σε αυτό το χρόνο διακοπών;» (έστω κι αν είναι υποχρεωτικές διακοπές…). Όταν εργαζόμαστε, πολλοί επιθυμούμε διακαώς τις διακοπές, που θα κάνουμε αυτό, εκείνο, το άλλο… Όταν όμως έρχεται η απόλυση, ξαφνικά παραλύουμε και δεν κάνουν τίποτα…Γιατί; Δεν είναι μόνο η απώλεια εσόδων, γιατί κάποιες από τις επιθυμίες είναι ανέξοδες… Είναι πιο πολύ η ψυχολογική παράλυση που προκύπτει, μαζί με την ενοχή και την κοινωνική κατάκριση που λανθασμένα επηρεάζουν το άτομο να σκέφτεται ότι: «αν δεν δουλεύω, δεν αξίζω να κάνω αυτά που θέλω, δεν αξίζω να περνάω καλά, δεν αξίζω να κυνηγήσω τα όνειρά μου», συχνά συνοδευόμενο από μια δόση αυτό-τιμωρίας. Είναι μια λανθασμένη πεποίθηση. Ας δημιουργήσουμε αυτήν την περίοδο με τέτοιο τρόπο, ώστε όταν με το καλό, στο μέλλον επιστρέψουμε στην εργασία, να κοιτάζουμε πίσω και να βλέπουμε ότι συνέβησαν πολλά θετικά σε μια γενικώς αρνητικά κατάσταση.

18)Ο κενός χρόνος μας οδηγεί είτε το θέλουμε είτε όχι, να έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, με τους φόβους μας, με τα απωθημένα συναισθήματα. Τα δώρα που συχνά προκύπτουν, αφού κάνουμε τη δουλειά της αυτογνωσίας και αυτό-θεραπείας, είναι ίσως πολύ μεγαλύτερα και πολυτιμότερα από τα οφέλη που είχε η προηγούμενη απασχόληση. Από τη στιγμή που μας συμβεί η απώλεια εργασίας, είτε σε περίοδο κρίσης, είτε όχι, είτε στην Ελλάδα, είτε αλλού, εμείς μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε προς όφελός μας, για να βρούμε πιο είναι το αληθινό μας νόημα, το δικό μας δρόμο, για να γίνουμε πιο δυνατοί και αληθινοί στον εαυτό μας. Όσο αρνητικό κι αν είναι, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να βγει κάτι καλό...

Πρεκατέ Βικτωρία
Ψυχολόγος-Συγγραφέας
www.brightplanet.blogspot.com
vprek2000@yahoo.gr



Δημοσιεύτηκε από http://toblogsas.skai.gr/post/12280352236 στις 3/11/11

Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτίμηση έθνους και δημοψηφίσματα

“A man in debt is so far a slave.” (Ralph Waldo Emerson)


Παρατήρησα με ενδιαφέρον πώς πολλοί άνθρωποι που διαμαρτύρονταν για την αγνόηση της λαϊκής βούλησης πρωθύστερα, όταν ήρθε η ώρα να ερωτηθούν για την παραμονή ή όχι στο ευρώ, έδειξαν έντονη άρνηση και καταδίκη της ιδέας του δημοψηφίσματος. Υπήρξαν πολλές πολιτικές παράμετροι για το συγκεκριμένο θέμα βεβαίως, όμως αυτή η διαπίστωση στάθηκε ως ερέθισμα για κάποια γενικότερα ερωτηματικά σχετικά με την ψυχολογική αντιμετώπιση που έχουμε απέναντι σε θέματα εξουσίας και ανάληψης ευθύνης.

Σε ένα γενικότερο πλαίσιο λοιπόν, αναρωτιέμαι: γιατί δεν γίνονται δημοψηφίσματα συχνότερα. Και δεν μιλώ μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλο τα ανεπτυγμένα κράτη των δημοκρατικών πολιτευμάτων. Δεν έχουμε δικαίωμα να ερωτούμαστε ως πολίτες για αυτά που μας αφορούν; Η συμμετοχή απλώς και μόνο στις εκλογές δεν αρκεί. Εκλέγεται ένα κόμμα, βάσει ενός προγράμματος (από το οποίο συχνά στην πράξη αποκλίνει), και δρα αυτόβουλα για 4 χρόνια. Αυτό θα μπορούσε ίσως ακριβέστερα να ονομαστεί εκλεγόμενη αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Πού είναι η συμμετοχή των πολιτών στις κοινές αποφάσεις; Δεν ήταν αυτή η δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας. Οι πολίτες συμμετείχαν τακτικότατα και συναποφάσιζαν για όλα τα κοινά θέματα. Βεβαίως τότε ο πληθυσμός ήταν μικρότερος. Όμως και σήμερα έχουμε άλλα μέσα επικοινωνίας, που δεν υπήρχαν τότε. Συμμετοχική δημοκρατία θα σήμαινε τακτικά δημοψηφίσματα. Δημοψηφίσματα που ενδεχομένως θα έχουν περισσότερα από δύο σκέλη απαντήσεων. Δημοψηφίσματα πάνω σε πιθανά σενάρια λύσεων, αντί για ένα δίλημμα ‘ναι ή όχι’. Δημοψηφίσματα που θα δέχονταν και ανατροφοδότηση-ιδέες-σχόλια από τους ψηφοφόρους. Αν υπήρχε η βούληση, πολλά θα μπορούσαν να γίνουν.

Τι είναι αυτό που μας σταματά; Αντίσταση των υπαρχουσών δομών εξουσίας; αδράνεια και αδιαφορία για τα κοινά; Αντίσταση απέναντι στην αλλαγή;…Αναρωτιέμαι κατά πόσον, μας είναι ίσως πιο εύκολο να εμπιστευόμαστε σχεδόν τυφλά τα πάντα σε ένα πολιτικό κόμμα και μετά να το κριτικάρουμε εκ του ασφαλούς, παρά να αναγκαστούμε να εργαστούμε, με διάβασμα, σκέψη, αναζήτηση, για το τι είναι καλύτερο και ψηφίζοντας, να μοιραζόμαστε και εμείς την ευθύνη της απόφασης. Η άμεση συμμετοχική δημοκρατία απαιτεί δουλειά εκ μέρους του ψηφοφόρου. Πολλή δουλειά. Ο ψηφοφόρος αναλαμβάνει ευθύνη. Είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο; Θα θέλαμε να μπούμε στον κόπο; Έχουμε το σθένος και την αυτοπεποίθηση να αναλάβουμε ευθύνη, έστω και μέσα από μία ψήφο, για κρίσιμα ζητήματα για τη χώρα μας; Ή νιώθουμε υποσυνείδητα ανεπαρκείς να πάρουμε τη σωστή απόφαση, οπότε το αφήνουμε στους πολιτικούς, κι ας τους βρίζουμε μετά;

Θεωρώ ότι ο λαός μας είναι μία καλή περίπτωση για να εφαρμοστεί η άμεση συμμετοχική δημοκρατία. Όχι μόνο λόγω της αρχαίας παράδοσης, αλλά και λόγω ένθερμης ενασχόλησης κι ενδιαφέροντος για τα κοινά.  Εμπιστευόμαστε το λαό μας να λάβει αποφάσεις ο ίδιος, άμεσα, ή κατά βάθος θεωρούμε (όπως συχνά διαβάζω στα σχόλια των ηλεκτρονικών εφημερίδων) ότι ο κόσμος είναι «χαζός» και θα επιλέξει «ανόητα»;
Βέβαια, μια σημαντική παράμετρος εδώ είναι η πληροφόρηση. Πώς μπορείς να αποφασίσεις εμπεριστατωμένα και υπεύθυνα για κάποιο σημαντικό θέμα, όταν δεν έχεις επαρκή δεδομένα. Ποτέ βέβαια δεν μπορούμε να έχουμε προβλέψεις του μέλλοντος, για αυτό και χρειάζονται οι διορατικοί πολιτικοί των οποίων την κρίση να μπορούμε να εμπιστευτούμε, εκεί που τα δεδομένα δεν αρκούν. Παρόλα αυτά, ίσως ήταν χρήσιμο να αναρωτούμαστε συχνότερα, να εμπιστευόμαστε συχνότερα το ένστικτό μας, να ενημερωνόμαστε συστηματικά, όχι μόνο από την τηλεόραση ή τον τύπο, αλλά και το Διαδίκτυο, που φιλοξενεί πληθώρα απόψεων και προσφέρει μεγαλύτερη ελευθερία και ποικιλία στις γνώμες, αντί για τα μαζικά ΜΕ . Να συμμετέχουμε περισσότερο και ουσιαστικότερα, χωρίς εμπάθεια, πιστεύοντας ότι μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερα από απλά γενικά απαξιωτικά σχόλια για το υπάρχον πολιτικό σύστημα στο σύνολό του.

Αντίσταση στην αλλαγή, μπαίνοντας σε άγνωστα νερά:

Μιλώντας γενικά για την αλλαγή σε συλλογικό επίπεδο: όσο κι αν λέμε ότι θέλουμε την αλλαγή, όταν έρχεται τη φοβόμαστε. Φοβόμαστε, λαοί και ηγέτες, το άγνωστο, προσπαθούμε να γαντζωθούμε πάση θυσία στο προηγούμενο, όσο επώδυνο, δυσλειτουργικό κι αν ήταν. Προσπαθούμε να κάνουμε τα παλιά εγχειρήματα να δουλέψουν, να επιβιώσουν, παρά τις δυσκολίες και τις ενδείξεις ότι κάποια θέματα είναι ‘άλυτα’. Πότε έρχεται το κρίσιμο σημείο, όπου η επιμονή στην προσπάθεια γίνεται προσκόλληση σε κάτι που δεν περπατά, λόγω φόβου, λόγω αντίστασης στην αλλαγή; Χρειάζεται διάκριση. Αυτό που ισχύει γενικά για την αλλαγή, είναι ότι όσο περισσότερο αντιστεκόμαστε, τόσο πιο επώδυνη θα είναι η αλλαγή για εμάς. Η αλλαγή, όταν είναι να έρθει, θα έρθει, είτε το θέλουμε είτε όχι. Όταν οι παλιοί τρόποι λειτουργίας δεν δουλεύουν άλλο, παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες, όσο και να προσπαθούμε επιπλέον να τους κάνουμε να δουλέψουν, δεν θα αποδώσει. Κάποιοι το διαισθάνονται και προχωρούν μπροστά. Άλλοι προσπαθούν να βρουν χίλια τεχνικά επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν ή να βρουν τεχνικές διεξόδους. 

Σχετικά με το δανεισμό υπάρχουν διαφορετικές φιλοσοφίες και προσεγγίσεις, όπως και σε ένα νοικοκυριό. Ο ένας νοικοκύρης λέει: «Δεν παίρνω καταναλωτικά δάνεια. Θα ζω με όσα παράγω και ας είμαι στριμωγμένος. Όταν βγάλω περισσότερα, τότε θα είμαι πιο άνετα. Δάνειο θα πάρω μόνο όταν υπάρξει πολύ συγκεκριμένη ανάγκη, π.χ. υγεία ή αγορά σπιτιού και βάσει ενός ρίσκου και τιμής που έχω προσεκτικά υπολογίσει από πριν. Όχι όμως δάνεια, απλώς για να περνάω…»
Ο άλλος νοικοκύρης σκέφτεται «Δε βαριέσαι. Ας περνάω τώρα εγώ καλά κι ό,τι θέλει ας γίνει…» και τα φορτώνει όλα στην κάρτα, μέχρι που να έρθει η τράπεζα να του πάρει και το σπίτι. Ανάλογες νοοτροπίες βλέπουμε και στον δανεισμό μας ως χώρα. Μου κάνει εντύπωση να διαβάζω συχνά «Εγώ δε θέλω τη φτώχεια. Να κάνουμε ό,τι μας λένε, γιατί δεν θα μπορούμε να πάρουμε τη δόση», δηλαδή ας δανειζόμαστε κι ό,τι γίνει. Ας καταχρεώσουμε τα παιδιά μας, ας υποθηκεύσουμε την ελληνική γη, ας ξεπουλήσουμε ό,τι έχουμε, μόνο και μόνο για να μην φτωχύνουμε (κάτι που ούτως ή άλλως τελικά συμβαίνει).  Ο εθισμός στο χρέος δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, στις οποίες μάλιστα το χρέος ανά κάτοικο είναι πολύ υψηλότερο από ότι στην Ελλάδα. Χρειάζεται ψυχο-θεραπεία ατομική και ομαδική, στήριξη και δουλειά με τον εαυτό τους, ώστε να πιστέψουν ότι έχουν τη δύναμη μέσα τους να σταθούν στα πόδια τους χωρίς εξαρτήσεις. Ίσως για εμάς η ψυχο-θεραπεία να είναι η αυτοεκτίμησή μας, ενίσχυση της παραγωγικότητάς μας, εξυγίανση από τη διαφθορά. Τα δανεικά δεν πέφτουν από τον ουρανό, θα τα πάρουμε από κάποιον, στην προκειμένη από τα παιδιά μας. Για αυτό και πρέπει να σταματήσουμε, όχι μόνο να αποδεχόμαστε προνόμια που δεν αξίζουμε, αλλά να διαμαρτυρόμαστε σε οποιονδήποτε πάει να δανειστεί στο όνομά μας. 
Αυτό είναι θέμα αυτό-εκτίμησης. Και δυστυχώς αυτή η έλλειψη αυτό-εκτίμησης μας τυφλώνει στο να δούμε αντικειμενικά τα υπέρ και τα κατά αυτής της κίνησης. Όμως η αυτό-εκτίμηση δεν χτίζεται από τη συμμετοχή σε ένα νόμισμα ή σε έναν τίτλο. Έτσι, τώρα καταλήγουμε να νιώθουμε ακόμη πιο ταπεινωμένοι και ζητιάνοι από ποτέ. Ίσως είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε κατά πόσον πραγματικά έχουμε ανάγκη αυτήν την ταύτιση με τους Ευρωπαίους για να νιώσουμε πιο δυνατοί. Ας αρχίσουμε να χτίζουμε την αυτό-εκτίμησή μας από σήμερα και την αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε να είμαστε ανεξάρτητοι, ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Την αυτοπεποίθησή μας δεν πρόκειται να μας τη δώσει κανείς άλλος.

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται θεωρητικά, ότι αφορούν μόνο στο ψυχολογικό επίπεδο, χωρίς να αγγίζουν την πραγματικότητα. Όμως, το ψυχολογικό επίπεδο είναι η κρυφή απαρχή, η κρυφή βάση, η οποία καθοδηγεί τις πράξεις ατόμων και λαών. Όσον αφορά σε θέματα αυτό-εκτίμησης, αξιοπρέπειας, ανεξαρτησίας, εγκράτειας, αυτάρκειας, αυτονομίας, πίστης ότι θα τα καταφέρουμε, τότε ειδικά η ψυχολογική βάση είναι πολύ σημαντική. Γιατί αυτό που έχουμε μέσα μας, αυτό προβάλλουμε προς τα έξω, αυτό δημιουργούμε.

Πρεκατέ Βικτωρία, 5/11/2011, www.brightplanet.blogspot.com

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org