Αφρική 2 -τακ,τακ,τακ...

 Το όνομα της Γκρέις, ετών 83. Από τους σπάνιους ηλικιωμένους που συναντά κανείς σε χώρες της κεντρικής Αφρικής. Την βρήκαμε σε λατομείο έξω από μια παραγκούπολη. Μαζί με δεκάδες άλλες γυναίκες, ακόμη και ανήλικα, κάθονταν από την ανατολή μέχρι την δύση, με μία μόνο δουλειά. Τακ,τακ,τακ,  με το σφυρί σπάνε τις κοτρώνες σε χαλίκι για να το πουλήσουν. Λίγα μέτρα πιο πέρα, πέντε  πολύ γεροδεμένοι νεαροί Αφρικανοί είχαν άλλη δουλειά. Να αποκολλήσουν τον βράχο από το βουνό και να τον σπάσουν σε κοτρώνες. Μόνο τους εργαλείο μια βαριοπούλα, που σε κάθε της χτύπημα φοβόμουν ότι θα πεταχτεί η κεφαλή στον αέρα. Κι έκαιγαν κάτι κλαράκια σε σχισμή στην βάση του βράχου, ώστε η θερμική διαστολή να βοηθήσει να κοπεί ο βράχος. Ένας νεαρός Ευρωπαίος από την ομάδα μας, ζήτησε να δοκιμάσει να σπάσει τον βράχο. Αδύνατον. Με γέλια και φιλικά αστεία χαιρετήθηκαν με τον Αφρικανό. Σκέφτηκα ήταν ίσως από τις ελάχιστες ευκαιρίες που δόθηκαν στον Αφρικανό άνθρωπο να νικήσει επιτέλους τον λευκό.

Όλοι οι εργαζόμενοι στο λατομείο δεν είχαν κανένα μέτρο ασφαλείας. Μάθαμε ότι  πολύ συχνά έχουν τραυματισμούς στα μάτια από εκτινασσόμενα θραύσματα. Πριν κάποιο διάστημα μια έγκυος γυναίκα την ώρα που δούλευε, είχε αποβολή από τους κραδασμούς. Πέθανε από αιμορραγία, ενώ προσπαθούσαν να την μεταφέρουν. Σε μια καλή μέρα, το ημερομίσθιο θα είναι 3 περίπου ευρώ. Πάντα ανάλογα με την παραγόμενη ποσότητα. Το κόστος ζωής για μια ηλικιωμένη κυρία σαν την κυρία Γκρέις είναι γύρω στα 70 ευρώ τον μήνα, ΑΝ υποθέσουμε ότι έχει την δική της καλύβα και το δικό της κομμάτι γης να καλλιεργεί. Αν όχι...

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο συγκεκριμένος πετρώδης λόφος έχει αγοραστεί από μεγάλη ξένη εταιρεία. Η ξένη εταιρεία πληρώνει ελάχιστα τους Αφρικανούς για να σπάνε τον Αφρικανικό βράχο και  πουλάει (σε πολύ ακριβότερη τιμή) αφρικανικό χαλίκι σε άλλους Αφρικανούς. Ήξερα ότι πολυεθνικοί γύπες έχουν βάλει τα νύχια τους στις σπάνιες γαίες της Αφρικής. Αλλά ακόμη και στην ξερόπετρα;...

Ρωτήσαμε την κυρία Γκρέις αν χρειαζόταν κάτι. Ζήτησε κάτι γλυκό γιατί ήταν απόγευμα κι ένιωθε κουρασμένη. Της έδωσα μια μπάρα δημητριακών που έτυχε να έχω μαζί μου (την κρατά στην φωτογραφία). Δεν την έφαγε. Πιθανότατα την κράτησε, γιατί μια μπάρα δημητριακών, είναι ασυνήθιστο είδος και μπορεί να πουληθεί ίσως όσο το καλαμποκάλευρο δύο ημερών...

Φύγαμε με σφιγμένη καρδιά.Όταν κάποια απογεύματα πίνω το τσάι μου και βλέπω τον Ήλιο να δύει από την άνεση του δυτικού μου μπαλκονιού σκέφτομαι την κυρία Γκρέις. Τέτοια ώρα κι εκείνη θα πρέπει να δίνει τις τελευταίες σφυριές στις πέτρες της ...Τακ, τακ, τακ, χτυπάει το σφυρί της κυρίας Γκρέις και μαζί με αυτό, τακ,τακ,τακ, η καρδιά της πολύπαθης Αφρικής...

(Υ.Γ. Η φωτογράφιση έγινε με την άδειά της)

Αφρική 1 -τα ξυπόλητα παιδιά

 Η επικαιρότητα είναι τόσο σκοτεινή που πραγματικά δεν ξέρεις τι να πεις... Ξαφνικά όλοι μιλούν σαν ειδήμονες στο μεσανατολικό, αλλά σκέφτομαι ότι είναι κάτι τόσο τραγικό σαν γεγονός κι εμείς  λέμε απλά για να λέμε... πολλές φορές χωρίς να γνωρίζουμε.

Αντ' αυτού λοιπόν, σκέφτηκα να μιλήσω για κάτι που γνωρίζω.  Στην Ουγκάντα, πεθαίνουν 300 άτομα κάθε μέρα μόνο από ελονοσία. Όσα δηλαδή πεθαίνουν κατά μέσο όρο,  σήμερα στον πόλεμο στην Μ.Ανατολή (σύμφωνα με τους αριθμούς που δίνονται στις ειδήσεις δια τις 30 περίπου ημέρες του πολέμου). Αδιανόητο, φριχτό νούμερο. Μόνο που στην Ουγκάντα ήταν έτσι  από ... πάντα. Άκουσε ποτέ κανείς τίποτα;  Όχι ότι μειώνω την σοβαρότητα του πολέμου, αλλά κάποιοι άλλοι άνθρωποι είναι απλά σαν να μην υπάρχουν. 

Υ.Γ. Στην φωτογραφία, ξυπόλητα παιδιά μαζεύουν σκουπίδια ανακύκλωσης από τα βρώμικα στάσιμα νερά στις παραγκουπόλεις της Καμπάλα, ελπίζοντας ότι θα επιβιώσουν από την ελονοσία,  ότι θα επιβιώσουν γενικώς...

Η διαχρονικότητα του ΟΧΙ...

 Ένας δάσκαλος σε χώρα της υποσαχάριας Αφρικής μου είχε αναφέρει πως δίδασκε στην τάξη του ότι υπάρχει μια μακρινή χώρα που γιορτάζει το ΌΧΙ. Του έκανε μεγάλη εντύπωση. Δίδασκε στα παιδιά "Να μάθετε κι εσείς να λέτε όχι. Να μην δέχεστε απερίσκεπτα ο,τι σας λένε. Να λέτε ΌΧΙ στην αδικία".

Το ΌΧΙ συνεχίζει να διδάσκει και να εμπνέει στα πέρατα της γης. Δεν μειώνεται η αξία του από τα όποια αρνητικά έχουμε κάνει έκτοτε σαν λαός. Συνεχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς, φάρο και ιδανικό. Η Αγία Σκέπη, όπως μας προστάτεψε τότε, ας συνεχίσει να προστατεύει και εμάς και όλους τους κατατρεγμένους και πολιορκημένους της γης, που τόσο την χρειάζονται σήμερα....

Υπομονή δεκαετιών....

 'Μόνο η άπειρη υπομονή φέρνει άμεσα αποτελέσματα '  είχα ακούσει κάποτε, αλλά ποια αποτελέσματα; Όχι αυτά που περιμένουμε να γίνουν (τα οποία μπορεί να μην γίνουν ποτέ), αλλά οι καρποί της υπομονής. Σας έχει τύχει να περιμένετε για έναν σκοπό σας ( για δεκαετίες...), αλλά όταν τελικά το πάρετε απόφαση ότι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, τότε αλλάζει κάτι και εκπληρώνεται; Τότε πλέον δεν νιώθετε τίποτα Αυτός είναι ο καρπός της υπομονής. Αυτή η ουδετερότητα απέναντι στην εκπλήρωση του σκοπού, είναι ένας από τους καρπούς της υπομονής. Αρκεί να μην μετατραπεί σε καταθλιπτική απόσυρση ή κυνισμό. Καρπός της υπομονής είναι να μην χάσουμε την πίστη μας στον Θεό και να μην μνησικακήσουμε εναντίον του, επειδή δεν δίνει κάτι σε εμάς και το δίνει (φαινομενικά) σε όλους τους άλλους. Έχω ακούσει πολλές περιπτώσεις όπου άνθρωποι δοκιμάζονται με δεκαετίες υπομονής, δεκαετίες, μιλάμε για κλίμακα χρονικού μεγέθους ανθρώπινης ζωής... Αυτές οι περιπτώσεις είναι οι πιο δύσκολες, αλλά και οι πιο δημιουργικές. Όλα όσα προκύπτουν από το αποτέλεσμα της θετικής υπομονής, όπως η συναισθηματική αποστασιοποίηση από τον στόχο (χωρίς όμως παραίτηση), η δημιουργική ενασχόληση με εναλλακτικές λύσεις, η ακράδαντη πίστη στον Θεό, η προσπάθεια να μην γίνουμε πικρόχολοι, όλα αυτά είναι σημαντικά επιτεύγματα. Και κυρίως η κατάρριψη του μύθου ότι η ζωή είναι ένα λουκούλειο γεύμα στο οποίο η μοναδική μας προσπάθεια είναι να διαλέξουμε ποια λιχουδιά θα απολαύσουμε. Θυμάμαι πριν χρόνια είχα δει μια συνέντευξη Αλβανίδας γεωργού στην χώρα της. Εξιστορούσε την ζωή της κι έλεγε ότι η ζωή ήταν πολύ σκληρή: 'Δουλεύαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ κάθε μέρα για δεκαετίες, δεν υπήρχαν ούτε Κυριακές ούτε αργίες. Ούτε μια μέρα. Για δεκαετίες'. Κι εκεί της έφυγαν δάκρυα. Αυτά είναι τα δίκαια δάκρυα της υπομονής, σκληρά κερδισμένα. Όχι ότι δεν είχε δίκιο να παραπονεθεί. Αλλά δεν μίσησε την ζωή, ούτε φθόνησε τους πιο 'τυχερούς'. Αν έχεις μια δοκιμασία δεκαετιών (ένας δύσκολος άνθρωπος στην οικογένεια, μοναξιά, ασθένεια, οικονομικά προβλήματα, δύσκολη εργασία κλπ), δεν είσαι μόνος. Δεν θα μείνεις άπραγος, αλλά μην καταφύγεις στον κυνισμό: κάποια στιγμή μπορεί να ανακαλύψεις ότι οι καρποί της υπομονής μπορεί να είναι πιο γλυκείς από το ίδιο το ζητούμενο. 

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 17/7/2023

Τα ενήλικα παιδιά γύρω μας...

 Γράφονται πολλά για το την αναγκαιότητα να βάζουμε όρια στους άλλους. Όμως εξίσου σημαντικό είναι να επιλέγουμε ανθρώπους γύρω μας που δεν θα χρειάζεται να είμαστε ΣΥΝΕΧΏΣ σε επιφυλακή για να βάζουμε όρια, ανθρώπους που δεν θα δοκιμάζουν συνεχώς τα όρια μας, που δεν θα πιέζουν να γίνει το δικό τους. Είναι πολύ κουραστική μια τέτοια σχέση, ακόμη και για άτομα που έχουν γενικά άνεση να βάζουν όρια. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι σήμερα υπερβαίνουν τα όρια τους και πατάνε τα όρια των άλλων, για διάφορους λόγους:

Α)Μεγαλώνοντας, δεν τους είπαν ποτέ όχι Δεν έχουν μάθει να φροντίζουν τους εαυτούς τους, τα περιμένουν όλα από τους άλλους και κυρίως δεν έχουν διδαχθεί να δίνουν. Παράδειγμα, η  φίλη που παίρνει τηλέφωνο μόνο όταν έχει ανάγκη να μιλήσει για κάποιο δικό της πρόβλημα, για το οποίο μιλάει ασταμάτητα με τις ώρες, χωρίς να την ενδιαφέρει  τι κάνει ο άλλος.

Β) Ανωριμότητα. Τα μικρά παιδιά είναι εκείνα που δοκιμάζουν συνεχώς τα όρια των γονιών τους και ζητούν, ζητούν, ζητούν μέχρι να γίνει το δικό τους ή να τους πει κάποιος σθεναρά όχι. Υποτίθεται ότι περνώντας τα αναπτυξιακά στάδια οριοθετούμε μόνοι μας τον εαυτό μας και ζυγίζουμε τι είναι λογικό να ζητήσουμε και τι όχι. Κάποιοι άνθρωποι όμως δεν κατακτούν ποτέ αυτό τα στάδια και πιέζουν σαν τα μικρά παιδιά, περιμένοντας από τον άλλον να συμπεριφερθεί σαν γονιός τους. Για παράδειγμα, η εργαζόμενη που ζητά συνεχώς από συνάδελφο της να κάνει πράγματα που μπορεί να κάνει η ίδια.

Γ) Ανευθυνότητα. Για παράδειγμα, στον επαγγελματικό χώρο, αντί ο εργαζόμενος να κάνει το καθήκον του, ρίχνει την ποιότητα της δουλειάς του, κάνει ο,τι λιγότερο μπορεί, 'κλέβει' χρόνο μέχρι  τελικά να τον απολαύσουν ή να χάσει τους πελάτες του.

Και στις τρεις περιπτώσεις,  δεν μιλάμε για πραγματική ενηλικίωση. Η κουτοπονηριά, η αρπακτικότητα, ο εαυτουλισμός, είναι χαρακτηριστικά παιδικών μυαλών εγκλωβισμένα μέσα σε ενήλικα σώματα. Ελπίζω κάποια στιγμή ο λαός μας να ωριμάσει και να ενηλικιωθεί αρκετά, ώστε να είμαστε πιο αξιοπρεπείς στις σχέσεις μας. Μέχρι τότε θα πρέπει συνεχώς να προσέχουμε για  τα ενήλικα παιδιά γύρω μας...

Η έρημος...

 Σε κάποια στιγμή της ζωής μας όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ' έρημο '. Όταν φεύγουν, σταδιακά ή ξαφνικά, στηρίγματα ή συνήθειες και βρισκόμαστε μόνοι με άπλετο κενό χρόνο, απορώντας 'τώρα τι;' Στην αρχή η έρημος φαίνεται ατελείωτη και μας πιάνει πανικός. Αν όμως κάνουμε ένα δύο βήματα, βλέπουμε ότι η έκταση της μικραίνει... Νιώθουμε φόβο στην σκέψη 'δεν θα βρεθεί τίποτα σε αυτή την έρημο, είμαι χαμένος για πάντα'. Κι όμως. Κρατάμε την πίστη μας και προχωρούμε. Κι εκεί που η έρημος φαινόταν αρχικά ολόξερη, ανοίγουμε λίγο περισσότερο τα μάτια μας και βλέπουμε έναν μικρό μίσχο να σπάζει το έδαφος. Παραδίπλα, ένα κλωναράκι να ξεπροβάλλει. Και πιο μπροστά ένα μπουμπούκι έτοιμο να ανοίξει. Συνεχίζουμε να περπατάμε με πίστη και βλέπουμε τώρα, αντί για την έρημο να ξεδιπλώνεται, λίγο λίγο, ένας πανέμορφος κήπος, που όπου κι αν περπατήσουμε, απλώνει τα φύλλα του σε εμάς. Δεν υπήρχε η έρημος. Ήθελε μόνο πίστη για να δούμε τον κήπο.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 13/7/23

Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου...

Τις προάλλες ήμουν σε οικογενειακό σπίτι στην εξοχή. Ο γείτονας, πολύ ηλικιωμένος και πολύ φιλόζωος, έχει υπό την προστασία του ένα αδέσποτο, του έχει φτιάξει σπιτάκι έξω από την αυλή του, του δίνει καθημερινά φαγητό, του κάνει παρέα και ο δήμος το εμβολίασε, το στείρωσε και το επέστρεψε στον φυσικό του χώρο. Δεν κινδυνεύει από όχημα γιατί είναι χωματόδρομοι με ελάχιστη κίνηση, εν ολίγοις είναι από τις πιο επιτυχημένες περιπτώσεις φροντίδας αδέσποτων που έχω δει.

Τις προάλλες λοιπόν, το σκυλάκι είχε έρθει έξω από την πόρτα μας και γάβιγιζε δυνατά, γαβ, γαβ, ασταμάτητα. Βρε τι έπαθε, μάλλον θα είδε καμιά γάτα. Γαβ, γαβ, γαβ, δεν σταμάταγε, πάω στην πόρτα και το βλέπω, αλλά δεν κοιτούσε εμένα, κοιτούσε πλαγίως αριστερά και χοροπηδούσε από το γάβγισμα. Κοιτάω αριστερά, αλλά δεν φαινόταν τίποτα. Βγαίνω έξω, κοιτάω πιο πέρα, εκεί που κοιτούσε ο σκύλος και βλέπω από μακριά τον ηλικιωμένο γείτονα να έχει πέσει κάτω στον δρόμο, μέσα στα αίματα. Τρέχω, τον σηκώνω, φωνάζω βοήθεια, δεν μπορούσε να σηκωθεί, κι είχε σκίσει τα χείλια του και τα χέρια του. Τέλος πάντων, καλέσαμε βοήθεια, ήρθαν οι δικοί του, πρώτες βοήθειες, συνήλθε ο άνθρωπος. Μάλλον είχε ζαλιστεί από τον ήλιο, παραπάτησε στον δρόμο, χτύπησε και δεν μπορούσε να σηκωθεί. Αν όμως δεν ήταν ο σκύλος να με ειδοποιήσει να βγω έξω, ο κύριος μπορεί να ήταν για πολλή ώρα πεσμένος κάτω στον ήλιο, αιμορραγώντας...Αυτά λοιπόν με το σκυλάκι. Το αδέσποτο. 

Η αυτο-οριοθέτηση στο τι παίρνουμε....

Το διαδίκτυο βρίθει από άρθρα και βιντεάκια τύπου 'πώς να λες όχι στους άλλους', λίγα όμως λέγονται για την σημασία της αυτο-οριοθέτησης, σχετικά δηλαδή με το τι ζητάμε εμείς από τους άλλους. Στην εποχή της δικαιωματικότητας, όπου οι περισσότερες οικογένειες μεγαλώνουν εν δυνάμει νάρκισσους, όπου πολλά παιδιά δεν έχουν ακούσει ποτέ ένα 'όχι' από τους γονείς τους, είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε ΠΡΙΝ ζητήσουμε κάτι από τον άλλον: 'Είναι λογικό να το ζητήσω; Έχω δικαίωμα να το ζητήσω; Χρειάζομαι πραγματικά να το ζητήσω;'

Πριν χρόνια, η επίμονη μονόδρομη δικαιωματικότητα φίλης, που συστηματικά ήθελε μόνο να παίρνει κι όχι να δίνει, οδήγησε, σε συνδυασμό με κάποια άλλα συμβάντα, στην αποδυνάμωση της όποιας φιλίας μας. Ίσως δεν υπήρχε εξ αρχής φιλία στον βαθμό που φανταζόμουν, υπήρχε όμως κάποια επικοινωνία, κάποιο μοίρασμα. Καλοπροαίρετος άνθρωπος  όμως δεν έχει μάθει να αυτο-οριοθετείται σε αυτά που ζητούσε κι αυτό πιστεύω είναι χαρακτηριστικό στην νεοελληνική κουλτούρα. Δεν θα πω μεγαλοστομίες τύπου 'βγάλε τους τοξικούς από την ζωή σου", δεν πιστεύω καθόλου ότι η συγκεκριμένη γυναίκα ήταν τοξική. 'Ομως, όπως πολλοί στην χώρα μας, είχε έλλειμμα παιδείας σχετικά με το "δίνω-παίρνω" και έλλειμμα καλών τρόπων συμπεριφοράς. Είναι λάθος η προσέγγιση "εγώ θα ζητήσω κι ό,τι καταφέρω, ας μου πει ο άλλος όχι". Οι πολλές απαιτήσεις δημιουργούν αντίσταση, καχυποψία, έλλειψη εμπιστοσύνης. Πολλές φορές οι άλλοι δυσκολεύονται να πουν όχι ή τους είναι πολύ κουραστικό να πρέπει να βάζουν συνέχεια όρια στον άλλον. Αν δουν ότι με μια-δυο νύξεις, ο άλλος δεν καταλαβαίνει, δεν θα κάτσουν να τον εκπαιδεύσουν κιόλας! Θα φύγουν.. Για να νιώσουμε ασφάλεια με τους άλλους, πρέπει να ξέρουμε ότι δεν θα χρειαστεί να είμαστε συνεχώς με μια ασπίδα στις απαιτήσεις τους. Ότι θα μπορούν να ακούσουν την δυσφορία μας και να αυτο-περιοριστούν από μόνοι τους. Επίσης, όλοι μας ενίοτε έχουμε λίγο εκμεταλλευτεί την καλοσύνη κάποιων κοντινών μας ατόμων, που μας έχουν αδυναμία, ζητώντας τους πράγματα που ξέρουμε μέσα μας ότι μπορούμε να κάνουμε και μόνοι μας. Έτσι όμως, σιγά σιγά εξαντλούμε το θετικό κεφάλαιο των σχέσεων. Η αρπακτικότητα εξαντλεί τις σχέσεις. Η αυτο-οριοθέτηση είναι πολύ σημαντική και δυστυχώς ελάχιστα παιδιά την διδάσκονται σήμερα. Για αυτό πιστεύω ότι η επιδημία μοναξιάς που μαστίζει την χώρα μας, δεν είναι τυχαία...

 Ένα από τα πιο χρήσιμα πράγματα που άκουσα τελευταία ήταν από Αμερικανίδα ψυχοθεραπεύτρια. Λέει ότι: ο σκοπός της ζωής είναι πώς θα μετακινηθούμε από το νηπιακό και ενστικτώδες "παίρνω, παίρνω, παίρνω, αρπάζω, αρπάζω, αρπάζω" στο "δίνω κάτι πίσω στην ζωή, ό,τι μπορώ να δώσω αυτήν την στιγμή". Το 'παίρνω' και 'δίνω' δεν αναφέρονται μόνο σε υλικά αγαθά, αλλά και σε χρόνο, ενέργεια, προσοχή, ακρόαση, ενδιαφέρον, ενθάρρυνση, έπαινο, υποστήριξη, βοήθεια, όλα τέλος πάντων που κάνουν τις ανθρώπινες σχέσεις και ανθρώπινες φιλίες να λειτουργούν. Μου άρεσε πολύ αυτή η οπτική, γιατί, ειδικά στην χώρα μας, θα έλεγε κανείς ότι βρισκόμαστε, όχι σε νηπιακό, αλλά σε βρεφικό στάδιο σχετικά με την αρπακτικότητα. Πολλοί τρέχουν αγχωμένοι για το τι θα αρπάξουν από την ζωή. Οποιαδήποτε ανθρώπινη επικοινωνία από εκείνους δεν γίνεται αυθόρμητα, αλλά με υπολογιστικό τρόπο τι θα πάρουν στο μέλλον από το άλλο άτομο. 'Φίλοι' που έχεις αφιερώσει άπειρες ώρες να ακούς τα προβλήματα τους, αλλά όταν σου τύχει μια απλή αρρώστια, δεν θέλουν καν να ξέρουν. 'Φίλες' που σε θυμούνται όταν χωρίζουν, σε ξεχνάνε όταν τα ξαναβρίσκουν (και σε ξαναθυμούνται όταν ξαναχωρίσουν). 'Σχέσεις' που σε χρησιμοποιούν συνειδητά ως 'καβάτζα', ενώ ξέρουν ότι εσύ ελπίζεις για κάτι περισσότερο και συνειδητά αποφεύγουν κάθε συζήτηση που θα σταματούσε την ελπίδα σου, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να σε έχουν για όσο εκείνοι χρειαστούν. 'Συνάδελφοι' που σε ρωτούν πράγματα για την δουλειά, ακόμη κι όταν είσαι με 40 πυρετό, και πιέζουν ξανά και ξανά μέχρι να πάρουν την πληροφορία που θέλουν. Κι όλοι εκείνοι που πολύ απλά κόβουν την συζήτηση όταν πεις και το παραμικρό για τον εαυτό σου. Κι ας τους άκουγες για μία ώρα πριν Γιατί είναι πολύ απλό. Ξέρουν πώς να δώσουν, δεν είναι ότι δεν ξέρουν. Αλλά ΔΕΝ ΘΈΛΟΥΝ. Θέλουν μόνο να παίρνουν. Είναι συνειδητή επιλογή. Η ισορροπία του δίνω - παίρνω δεν είναι πάντα εύκολη, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι είναι στην φύση του ανθρώπου να παίρνει αλλά και να δίνει. Είναι στην φύση του ανθρώπου όταν ακούσει ότι ο άλλος π.χ. είναι άρρωστος να πει αυθόρμητα: ' Ωχ, ρε συ τι έπαθες; Είσαι καλά; Χρειάζεσαι κάτι;". Όταν δεν συμβαίνει, κάτι έχει πάει στραβά. Κι αυτό το 'στραβό' προέρχεται από τα μηνύματα του σύγχρονου πολιτισμού που σε θέλει να βλέπεις τα πάντα (ανθρώπους, ζώα, περιβάλλον), τα πάντα, ως αντικείμενα για κατανάλωση. Κατανάλωση του περιβάλλοντος, την ξέρουμε εδώ και αιώνες. Κατανάλωση των ζώων, το θεωρούμε δικαίωμα μας! Κατανάλωση ανθρώπων όμως, αυτό είναι το νέο τραγικό επίτευγμα του σύγχρονου ατομικισμού πολιτισμού και, για μένα, σκοπός της ζωής μας είναι να το υπερβούμε και να ξαναμάθουμε να δίνουμε....

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 25/5/23

Οι τραγικές φιγούρες των δύο γονέων που έχασαν τα παιδιά τους από δικό τους λάθος...

Τα τραγικά περιστατικά στην Άρτα, όπου ο πατέρας ξέχασε το βρέφος στο αυτοκίνητο και στην Κρήτη, όπου κατά λάθος ο πατέρας με όπισθεν πάτησε το παιδί του,  φεύγουν σιγά σιγά από τα φώτα της δημοσιότητας. Αρχίζει όμως  ο Γολγοθάς των γονιών. Σκεφτόμουν ότι για να παλέψει κάποιος κάτι τόσο βαρύ, θέλει πνευματική πάλη. Βέβαια η πνευματική προσέγγιση δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη. Είναι πίστη, κοσμοθεωρία, τρόπος ζωής, που δίνει ένα άλλο νόημα στα πράγματα. Ένα νόημα που ίσως ακόμη και κάτι τόσο τραγικό μπορεί να το χωρέσει. Δεν είμαι θεολόγος και ίσως πω τα πράγματα λίγο απλοϊκά. Όμως μπορώ να καταλάβω ότι η Ορθόδοξη πίστη, σύμφωνα με την οποία υπάρχει μετά θάνατον ζωή, μια ζωή στην οποία το βρέφος συνεχίζει να ζει αγγελικά, μπορεί να βοηθήσει τους χαροκαμμένους γονείς. Μπορώ να καταλάβω την Ορθόδοξη θεώρηση ότι ο Θεός δεν θέλει τον θάνατο, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις τον επιτρέπει, για κάποιο λόγο που εμείς δεν γνωρίζουμε. Ότι η ψυχή, που κινείται στο βεληνεκές της αιωνιότητας, μπορεί να εργαστεί πνευματικά κι ότι όλο αυτό μπορεί κάπως, με κάποιο τρόπο, να βγάζει νόημα -αν και καταλαβαίνω ότι κάποιος που το πρωτοακούει, μπορεί να εξοργιστεί ή να προσβληθεί. Μπορώ να καταλάβω ότι ένας από τους λόγους, σύμφωνα με την Ορθόδοξη πίστη, που ο Θεός επιτρέπει να πράξει κάποιος ένα τόσο τραγικό λάθος, είναι για να ταπεινωθούμε. Να ταπεινωθεί πρώτα από όλα εκείνος που το έκανε, αλλά κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι, που το βλέπουμε και βάζουμε με απόλυτη βεβαιότητα το χέρι μας στην φωτιά ότι 'εγώ ποτέ δεν θα έκανα κάτι τέτοιο, εγώ δεν είμαι σαν κι αυτόν'. Η ταπείνωση είναι πολύ μεγάλη αξία στην Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη και ενώ στην αρχή είχα επαναστατήσει με την ιδέα, όσο περνάνε τα χρόνια καταλαβαίνω την σημασία της. Είναι μια αξία διαμετρικά αντίθετη με όσα προωθεί η ποπ ψυχολογία της σύγχρονης ατομικιστικής και ανταγωνιστικής εποχής μας. Είναι μια αξία που σου θυμίζει διαρκώς τους περιορισμούς της ανθρώπινης φύσης. Δεν σε κάνει ανασφαλή, αλλά συνεχώς σου υπενθυμίζει να μην καβαλάς το καλάμι. Και είναι στην φύση όλων μας να θέλουμε (συνεχώς και με το παραμικρό) να καβαλάμε το καλάμι...Και η Ορθόδοξη πίστη δεν αφήνει χώρο στην αυτοκτονία. Είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα για να το ανοίξουμε, όταν όμως έμαθα τον λόγο, το θεώρησα πολύ ενδιαφέρον. Θεωρεί ότι η αυτοκτονία σε κάποιες περιπτώσεις έχει έπαρση... Θέλει μεγάλη ταπείνωση να δεχτείς τα χαστούκια της ζωής και τα γιγάντια λάθη που μπορεί να έχεις κάνει και να ξεκινήσεις ξανά να προσπαθείς να προσφέρεις στην κάθε μέρα που σου δόθηκε ως δώρο, ό,τι καλύτερο μπορείς. Μέρα με την μέρα. Αυτή η ταπεινωμένη επιμονή έχει πολύ μεγάλη πνευματική αξία. Δεν κρίνουμε αυτούς που δεν μπορούν να το κάνουν. Αυτό που λέει είναι 'τουλάχιστον προσπάθησε '. Μια μέρα παραπάνω. Ακόμη και μία μέρα να παλέψεις να είσαι ζωντανός, έχει αξία. Αλλά να μην τα λέω εγώ καλύτερα. Υπάρχουν πατέρες πνευματικοί που μπορούν πραγματικά να δώσουν ανακούφιση σοφίας μέσα σε τόσο πόνο. Είναι λίγοι, δεν θα τους βρεις εύκολα, δεν θα τους δεις στα σόσιαλ, δεν θα ακούσεις για αυτούς στα κανάλια. Αλλά υπάρχουν. Κάποιοι από αυτούς έχουν χάσει οι ίδιοι παιδιά. Σαφώς για κάποιους άλλους, όλα αυτά είναι παραμύθια. Ζαχαρωτές ιστοριούλες που λέμε στον εαυτό μας, γιατί δεν αντέχουμε την πραγματικότητα. Όμως θα ήταν αδύνατον να είχαν ανακουφίσει τόσα εκατομμύρια ανθρώπων για τόσους αιώνες, αν δεν είχαν μέσα τους αλήθεια... Κι ενώ πάση περιπτώσει, αν έχουν να προτείνουν κάτι καλύτερο για να μην αυτοκτονήσει ένας πατέρας που μόλις σκότωσε το παιδί του κατά λάθος, ας το κάνουν...

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 25/5/23

Αυτοκτονικότητα και έφηβοι μαθητές

 Η αυτοκτονία της 14χρονης μαθήτριας προχθές σε ιδιωτικό σχολείο στο Χαλάνδρι (alfavita, 12/5/23), υπενθυμίζει (δυστυχώς ξανά) ότι τα λεγόμενα 'ψυχολογικά προβλήματα ' δεν αποτελούν απλώς κάποια συναισθηματική δυσκολία, αλλά ενδεχομένως κίνδυνο για την ίδια την ζωή. Δυστυχώς ακόμη υφίσταται ο φόβος του στιγματισμού, 'να μην πάω το παιδί στον ψυχολόγο/ψυχίατρο' για να μην χαρακτηριστεί 'τρελό'. Η ψυχιατρική αγωγή όμως δεν σημαίνει ότι το παιδί είναι 'τρελό'. Μπορεί να σώσει την ζωή του παιδιού, αν καταφέρει να μετριάσει την τάση να κάνει κακό στον εαυτό του. Αν σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί φαρμακευτική αγωγή για κάποιο διάστημα, και πάλι, δεν σημαίνει ότι το παιδί είναι 'τρελό'. Επίσης, δεν θα πρέπει ο φόβος στιγματισμού να αποτρέψει τους γονείς παιδιού με ψυχικές διαταραχές να το εγγράψουν σε ειδικό σχολείο, αν αυτό κρίνουν οι αρμόδιοι επαγγελματίες. Τα ειδικά σχολεία, βάσει του ΦΕΚ λειτουργίας τους, είναι τα πλέον αρμόδια για παιδιά με ψυχικές διαταραχές. Παρά τις δυσκολίες και τις ελλείψεις τους, διαθέτουν τρία σημαντικά πλεονεκτήματα:

α) κατάλληλη κτιριακή υποδομή για την πρόληψη αυτοκτονίας ή αυτοτραυματισμού (π χ. δεν υπάρχουν εκτεθειμένα ανοίγματα, παράθυρα, μπαλκόνια σκάλες από τα οποία μπορεί το παιδί να πηδήξει, 

β) έχουν επί συνεχή βάση κατάλληλο κι έμπειρο προσωπικό που μπορεί να διαχειριστεί κατ' ιδίαν ένα παιδί σε κρίση (ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς)

γ) έχουν σχολικό νοσηλευτή ο οποίος μπορεί σε συνεργασία με τους γονείς, να βοηθήσει στην τακτική φαρμακοδοσία του παιδιού, αλλά και σε ενδεχόμενο τραυματισμό. Δεν είναι στίγμα το ειδικό σχολείο και δεν χρειάζεται να πηγαίνει εκεί το παιδί για πάντα. Η άρνηση όμως εκ μέρους των γονέων να παρακολουθήσει ειδικό σχολείο, όταν οι αρμόδιες επιτροπές κρίνουν ότι υπάρχει ανάγκη ή, ακόμη χειρότερα, η παντελής έλλειψη διερεύνησης, αποτελούν σοβαρή μορφή ιατρικής και εκπαιδευτικής παραμέλησης του παιδιού. Και κάποιες φορές τα αποτελέσματα μπορεί να είναι τραγικά.

Μετά από λίγες μέρες από το προηγούμενο περιστατικό, είδαμε δεύτερη βίαιη αυτοκτονία μαθήτριας και σκεφτόμουν ξανά την επίμονη επιφυλακτικότητα της κουλτούρας μας απέναντι στις επιστήμες της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής για την οποία μίλησα στην προηγούμενη ανάρτηση μου. Δεν θα αναφερθώ στις συγκεκριμένες αυτόχειρες (που δεν γνωρίζω) και δεν σχετίζονται πάντα οι τάσεις αυτοκτονίας με ψυχιατρική νόσο. Στο μεσοδιάστημα όμως, έπεσε στα χέρια μου ένα δοκίμιο 'αντιψυχιατρικής', που αμφισβητούσε ολόκληρη την ψυχιατρική επιστήμη και την χρήση ψυχοφαρμάκων και με έκανε να αναρωτηθώ αν αυτή η 'σχολή' ενισχύει την ήδη παγιωμένη νοοτροπία αποσιώπησης και κουκουλώματος της ψυχικής νόσου, με ολέθρια αποτελέσματα. Είναι μια αντιδραστική στάση που βασίζεται στην μαγική σκέψη ότι με κάποιο τρόπο η ψυχική νόσος θα φύγει από μόνη της. Γνωρίζουμε ότι η ψυχιατρική παρέμβαση μπορεί να σώσει ανθρώπινες ζωές, στο ευρύ κοινό όμως, έχει δυστυχώς δαιμονοποηθεί μέσω ταινιών τύπου 'Η φωλιά του Κούκου ', που όμως δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Όποιες κι αν είναι οι ελλείψεις των ψυχιατρικών νοσοκομείων σήμερα, το προσωπικό είναι πολύ υψηλά καταρτισμένο, συχνά με την διπλή ιδιότητα του ψυχιάτρου και ψυχοθεραπευτή, ενώ η ίδια η ψυχιατρική επιστήμη έχει προχωρήσει πάρα πολύ στην αντιμετώπιση των διαταραχών. Στο εξωτερικό, σε περιπτώσεις έντονης αυτοκτονικότητας, επιλέγεται συχνά η λύση της νοσηλείας μέχρι να ξεπεραστεί η κρίσιμη περίοδος, μετά την οποία το άτομο σκέπτεται τελείως διαφορετικά. Στην χώρα μας υπάρχει ο φόβος ότι αν κάποιος νοσηλευτεί, στιγματίζεται. Στην πραγματικότητα όμως, όταν ένας ψυχικά ασθενής παραμένει στο κοινωνικό του περιβάλλον χωρίς αγωγή, στιγματίζεται πολύ χειρότερα από την ίδια την συμπεριφορά του. Υπάρχει επίσης η αμφισβήτηση ότι η ψυχιατρική νοσηλεία σε κάποιες περιπτώσεις παραβιάζει την ελεύθερη βούληση του ατόμου. Αναρωτιέμαι όμως ποια ελεύθερη βούληση μπορεί να έχει ένας ασθενής που ακούει φωνές τύπου 'πέσε!' κι αντί για το χάος του 3ου ορόφου, βλέπει μια ωραία θάλασσα. Ο ρόλος της ψυχιατρικής παρέμβασης είναι ακριβώς να μειώσει τα τρομακτικά εσωτερικά ερεθίσματα που αλλοιώνουν την πραγματικότητα, ώστε να είναι το άτομο ελεύθερο να σκεφτεί. Φυσικά και δεν πρέπει να γίνεται κατάχρηση, όμως για κάποιον ασθενή με οργανικό υπόβαθρο, μια θεραπευτική συμμαχία με κάποιον καλό ψυχίατρο/ψυχοθεραπευτή εμπιστοσύνης μπορεί στην κυριολεξία να σώσει την ζωή του, την δική του και των γύρω του. Είναι άδικο κάποιες στερεοτυπικές ιδεοληψίες του περιβάλλοντος να στερούν την ιατρική περίθαλψη από ανθρώπους που την έχουν πραγματικά ανάγκη, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι την αδυναμία του ασθενούς να καταλάβει ότι νοσεί (κι αυτό δυστυχώς είναι ακόμη ένα σύμπτωμα της νόσου). Αυτή η επιφυλακτικότητα καθυστερεί την αναζήτηση ιατρικής βοήθειας, μέχρι που σε κάποιες περιπτώσεις είναι πλέον πολύ αργά.

Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 25/5/23

Τρεις περιπτώσεις μισογυνισμού

(Οι παρακάτω ιστορίες είναι αληθινές με ελαφρώς αλλαγμένα κάποια στοιχεία, ώστε να μην είναι αναγνωρίσιμες. Δεν αναφέρονται σε κανένα συγκεκριμένο άτομο) 

1)Η Κ. ήταν πρόσφατα χωρισμένη. Στις πνευματικές - ψυχοθεραπευτικές αναζητήσεις της (όπως συχνά συμβαίνει σε γυναίκες κοντά στην μέση ηλικία, είτε μόνες, είτε παντρεμένες), άρχισε να παρακολουθεί σεμινάρια ψυχικής υγείας με δήθεν πνευματικό/ μεταφυσικό περιεχόμενο, μετά από παρότρυνση φίλης. Ο 'ηγέτης' Χ. της ομάδας ήταν (όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις) χαρισματικός και νάρκισσος. Είχε έναν αέρα παντογνωσίας και διατείνονταν ότι 'έβλεπε' κατευθείαν μέσα στην ψυχή των 'μαθητριών'(δηλαδή, οπαδών) του και μπορούσε να τους απελευθερώσει από τα μπλοκαρίσματα στον δρόμο της αυτο-τελείωσης... Όπως συνήθως, τέτοιοι ηγέτες είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς σε μοναχικές γυναίκες, που νιώθουν ότι επιτέλους κάποιος μπορεί  να τις καταλάβει, να 'δει' το φως μέσα τους, και να τις αναδείξει. Ως συνήθως, οι διάφοροι γκουρού κρύβουν μέσα τους νάρκισσους και πολύ συχνά, μισογύνηδες. 

Ο Χ. λοιπόν αφιέρωνε πολύ χρόνο στα νέα μέλη. Στην Κ. έδινε πολλή προσοχή, πολλές συμβουλές, πολλή τρυφερότητα και πολλά τηλεφωνήματα. Τα προσωπικά τηλεφωνήματα παραξένεψαν την Κ. αλλά αγνόησε το πρώτο κόκκινο πανί, καθώς ήταν γνωστό ότι έτσι έκανε με όλες τις 'μαθήτριες'. Εξάλλου η φίλη της, όπως και όλες οι γυναίκες της ομάδας, ήταν ξετρελαμένες: "ο Χ. είναι καταπληκτικός, έχει 'χάρισμα'," έλεγαν όλες. Δεν μπορεί να κάνουν όλες λάθος, σκέφτηκε η Κ. Το γεγονός ότι ποτέ δεν την άγγιξε και δεν έδειχνε κανένα σεξουαλικό ενδιαφέρον, επίσης την καθησύχαζε. Αν δεν έχει σεξουαλικό ενδιαφέρον, τότε είναι ασφαλής, σκεφτόταν η Κ. Όμως δεν ήξερε ότι οι νάρκισσοι δεν αποζητούν απαραίτητα σεξ, αλλά 'ναρκισσιστική προμήθεια ', δηλαδή ατελείωτο θαυμασμό και υποταγή. 

Αυτό ζητούσε κι ο Χ. κι εφάρμοσε συστηματικό love-bombing στην Κ. λέγοντας της πόσο την αγαπά, πόσο φωτεινή είναι, πόσο όμορφη είναι, πόσο του λείπει όταν δεν έρχεται στις συνεδρίες κλπ. Ταυτόχρονα, σε βάθος ετών, δημιούργησε μια έντονη συναισθηματική εξάρτηση στην Κ. όπως και όλες τις γυναίκες της ομάδας του, ενώ όλες είχαν συστηματικά εκμυστηρευτεί τα πιο προσωπικά τους θέματα στον Χ. Τα τηλεφωνήματα είχαν γίνει καθημερινά κι είχε αρχίσει ένα είδος ελέγχου προς την Κ. Όσο η Κ. του έδινε θαυμασμό, υποταγή και διευκολύνσεις, ήταν καλός μαζί της. Μετά από αρκετό διάστημα όμως κι αφού ο Χ. είχε σιγουρέψει ότι ήταν απόλυτα εξαρτημένη από εκείνον, άρχισε να της φέρεται με απαξίωση. Για παράδειγμα η Κ. του προσέφερε διευκολύνσεις, π.χ. οικονομικές,  κούρσες με το αυτοκίνητο, φαγητό κλπ κι ο Χ.της έλεγε "Δεν είναι ωραίο.Αν ήξερα ότι μαγειρεύεις τόσο άσχημα, θα έλεγα σε άλλη κοπέλα να μου μαγειρέψει". Η απαξίωση συνεχιζόταν κι η Κ δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε. Όταν τόλμησε να διαμαρτυρηθεί, ο Χ. της συμπεριφέρθηκε με βιτριολικό σαρκασμό: "είσαι κι ευαισθητούλα" ήταν το νέο του  μόττο. Ταυτόχρονα η Κ. άρχισε να έχει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Ο Χ.που, κατά τα άλλα, ενδιαφερόταν για την κάθε λεπτομέρεια της ζωής της, έδειχνε τώρα απόλυτη αδιαφορία, ως εκδίκηση επειδή είχε αρχίσει να μην υποτάσσεται.Τσυτόχρονα, ενέτεινε τα τηλεφωνήματα στις άλλες γυναίκες - οπαδούς, προσπαθώντας έμμεσα να τις απομακρύνει από την 'κακή επιρροή ' της Κ. Ύστερα από αυτά, η Κ. σοκαρισμένη απομακρύνθηκε. Ένιωσε ότι προδόθηκε τελείως η εμπιστοσύνη της κι ότι η Χ.της έκλεψε ένα πνευματικό κομμάτι της. 'Αντί να μας βοηθήσει να βρούμε τον ανώτερο εαυτό μας, έγινε εκείνος ο ανώτερος εαυτός μας', έλεγε, προσθέτοντας ότι ' ήξερε ότι όλες ήταν ερωτευμένες μαζί του, αλλά δεν τον πείραζε, παρότι είναι  αντιδεοντολογικό. Αντιθέτως, το ενθάρρυνε, λέγοντας γλυκόλογα στις γυναίκες. Δεν ήθελε σεξ, αλλά ήθελε εξουσία επάνω σου και υποταγή. Αν δεν την έδινες,  σε τιμωρούσε με τον τρόπο του'.

2)Η Α. ήταν 21 ετών όταν συνάντησε τον Υ, αναγνωρισμένο καλλιτέχνη στον χώρο που εργαζόταν. Ο Υ. πλησίαζε τα 60, αλλά είχε έναν αέρα αυτοπεποίθησης και γοητείας, που μαγνήτιζε όλες τις γυναίκες γύρω του. Ο Υ. ήταν επίσης βαριά σεξομανής. Ο σεξουαλικός εθισμός πολλές φορές παίρνει εύσημα στον καλλιτεχνικό χώρο, καθώς θεωρείται υψηλή μορφή ' έκφρασης τέχνης μέσα στην ζωή'. Εξάλλου τόσοι μύθοι υπάρχουν γύρω από τον ιδιοφυή καλλιτέχνη και την 'λολίτα' του. Έτσι το έβλεπε και η Α. Στην αρχή, τον θαύμαζε, μέχρι που ανακάλυψε ότι, μεταξύ των άλλων, έκανε συστηματική χρήση κοινού πορνό, όπως ο κάθε άντρας της γειτονιάς. Τίποτα κουλτουριάρικο σε αυτό. Μέχρι τότε όμως, η Α. είχε εμπλακεί σε μια έντονη ερωτική/ σεξουαλική σχέση μαζί του, αφού την διεκδίκησε συστηματικά μέσα από τυμπανοκρουσίες αγάπης και κυρίως καλλιτεχνικής έμπνευσης ('είσαι η μούσα μου' συνήθιζε να της λέει κι έτσι ΄'έριχνε' την Α. και πολλές άλλες). Η Α. για να τον εντυπωσιάσει έκανε πράγματα στο σεξ που δεν ήθελε πραγματικά, επειδή τα ήθελε εκείνος. Όταν η Α. άρχισε κάπως να παραπονείται, ο Υ. έγινε βιτριολικά ειρωνικός, επιθετικός, ενώ υπήρξε κι ένα περιστατικό κακοποιητικού εκφοβισμού στο αυτοκίνητο όπου φοβήθηκε για την ασφάλεια της. Κάποια στιγμή η Α. αποφάσισε να δοκιμάσει την σχέση και του είπε ' μην κάνουμε σεξ αυτές τις μέρες, δεν νιώθω καλά, ας βγούμε για καφέ να μιλήσουμε '. Ο  Υ. αφού έβαλε άλλες γυναίκες- θύματα του να την μεταπείσουν(!), όταν δεν είδε ότι θα την ξαναέφερνε εύκολα στο κρεβάτι, εξαφανίστηκε μονομιάς από την ζωή της. Χρόνια μετά, η Α. ανέφερε στην θεραπεία ότι ένιωθε σαν να της έκλεψε κάτι, κάτι από το σώμα της, κάτι έχασε μέσα από το "πορνοσεξ" όπως έλεγε, που την είχε πείσει ότι ήταν μια υπέρτατη μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης της αγάπης για εκείνην. Κι ένιωθε ντροπή που συμμετείχε σε αυτό.

(Σημείωση: Η Α. ήταν θύμα σεξουαλικής κακοποίησης και παραμέλησης στην παιδική ηλικία, κάτι που δεν είχε μέχρι τότε θεραπεύσει. Όπως συχνά συμβαίνει στις νεαρές ηλικίες, ήταν σε φάση πλήρους acting out του παιδικού τραύματος. Η Α. είχε ενημερώσει τον Υ. για το τραύμα που είχε υποστεί, πιστεύοντας ότι θα προκαλούσε την συμπόνια του, όμως εκείνος εκμεταλλεύτηκε την πληροφορία, χειραγωγώντας την ευαλωτότητά της). 

3) Η Γ. γύρω στα 35, συνεργαζόταν στο Πανεπιστήμιο της με τον ερευνητή Ζ, που δεν ήταν ο επόπτης καθηγητής της, ήταν όμως ένας πολύ έμπειρος ερευνητής στο αντικείμενο. Μέσα από την συνεργασία τους, η οποία στο μεγαλύτερο μέρος γινόταν εξ αποστάσεως, ο Ζ. σιγά σιγά σαγήνευσε την Γ., η οποία άρχισε να τον ερωτεύεται. Μακρές συζητήσεις επί του αντικειμένου, για το οποίο είχαν και οι δυο πάθος. Ο Γ. απέφευγε επιμελώς να απαντήσει σε ερωτήσεις για την προσωπική του ζωή ή σε ποια μέρη σύχναζε, καθώς αυτό θα έδινε πληροφορίες στην Γ. Μετά από κάποιο διάστημα, τα μηνύματα μεταξύ τους είχαν καθαρά χαρακτήρα φλερτ, όπου της έλεγε "πού ήσουν τόσο καιρό, είσαι εκπληκτική, μακάρι να είχα γνωρίσει νωρίτερα μια γυναίκα σαν εσένα, όλη μου την ζωή περίμενα μια γυναίκα σαν εσένα" κλπ. Στα μηνύματα της έγραφε στο τέλος 'με αγάπη '. Το φλερτ κράτησε αρκετούς μήνες, η Γ. έδειχνε έντονο ενδιαφέρον, με πολλά μηνύματα καθημερινά. Στις ερωτήσεις όμως πού πηγαίνεις διακοπές το καλοκαίρι, απέφευγε να απαντήσει. Η Γ. πλέον άρχισε να του στέλνει σελίδες από την προσωπική της εργασία για το πρότζεκτ, χωρίς το όνομα της. Κάθε φορά εισέπραττε ενθουσιώδη σχόλια μαζί με άπειρες κολακείες για το πόσο φανταστική είναι. Κάποια στιγμή, αφού του είχε στείλει πολύ υλικό, είχαν μια συνάντηση από κοντά. Όταν συναντήθηκαν την αγκάλιασε με ιδιαίτερα τρυφερό τρόπο. Μετά από λίγη ώρα όμως κι ενώ κάθισαν να μιλήσουν για το πρότζεκτ, της πέταξε σαν μια άσχετη λεπτομέρεια ότι είναι γκέι και συνέχισε την κουβέντα σαν να μην τρέχει τίποτα. Η Γ. κράτησε την ψυχραιμία της και συνέχισαν την συνάντηση, σαν να μην συμβαίνει κάτι. Όμως μέσα της είχε καταρρακωθεί. Ανακάλυψε ότι δεν της απεκάλυπτε τα στέκια του, γιατί θα καταλάβαινε αμέσως τον προσανατολισμό του, την χειραγώγησε όμως εσκεμμένα στο να τον ερωτευτεί. 

Κι όχι μόνο αυτό. Στην συζήτηση που είχαν της αποκάλυψε ότι είχε μια άλλη συνεργάτιδα για μεγάλο διάστημα, στην οποία κάποια στιγμή είπε για πλάκα "Θα με παντρευτείς;" Η γυναίκα του απάντησε με σοβαρότητα " θα το ήθελα πάρα πολύ".  Και τότε εκείνος ένιωσε δήθεν αμήχανα που η πρώην συνεργάτιδα δεν κατάλαβε το 'χιούμορ' του, 'μα επιτέλους τι γυναίκες είναι αυτές που δεν έχουν αίσθηση του χιούμορ'. της σχολίασε, παραπονούμενος για τον άδοξο τρόπο με τον όποιο τελείωσε η προηγούμενη συνεργασία του. Και σε εκείνην την γυναίκα, είχε αποκρύψει τον προσανατολισμό του. Μετά από αυτό, η Γ. διέκοψε κάθε συνεργασία, έφυγε εξ' ολοκλήρου από το πρότζεκτ, ενώ είχε εκείνος πολλές σελίδες από την δική της δουλειά. Η Γ. νιώθει ότι της έκλεψε ένα κομμάτι 'διανοητικό', κι όταν του ζήτησε να μην χρησιμοποιήσει την εργασία της, εκείνος δεν απάντησε.  Πιστεύει ότι δεν ήταν στόχος του η λογοκλοπή, αλλά ότι προφανώς εισέπραττε ικανοποίηση βλέποντας γυναίκες να τον ερωτεύονται και μετά να τις απορρίπτει με σοκαριστικό τρόπο. Φυσικά δεν είναι έτσι όλοι οι γκέι. Οι περισσότεροι έχουν άριστες σχέσεις με τις γυναίκες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως φαίνεται ότι υπήρχε έντονος μισογυνισμός, ανεξάρτητα από τον προσανατολισμό του, αλλά χρησιμοποιούσε τον προσανατολισμό για να κάνει την απόρριψη πιο ξαφνική, πιο σοκαριστική. 

Τι κοινό έχουν οι παραπάνω άντρες;

Σύμφωνα με τα λεγόμενα των γυναικών:

1) Ήταν όλοι μεσήλικες.

2)Όλοι ζούσαν μόνοι τους

3) Είχαν όλοι έντονη πικρία από την ζωή τους κι έβλεπαν ανταγωνιστικά όλους τους άλλους άνδρες. Παρά την αναγνώριση που είχαν στον χώρο τους, δεν τους ήταν αρκετή.

4) Όλοι είχαν έναν αέρα μαγνητισμού, έβγαζαν έναν συνδυασμό αυτοπεποίθησης και γοητείας προς τις γυναίκες, που έκανε τις περισσότερες να τους ερωτεύονται, παρότι γνώριζαν ότι δεν αποτελούσε καλή επιλογή. Όλοι ήταν εξαιρετικά δημοφιλείς στις γυναίκες.

5) Έδειχναν ζαμανφου προς τις γυναίκες, εφάρμοζαν όμως συστηματικά και υπολογιστικά μεθόδους love-bombing, με κολακείες τύπου: " πού ήσουν τόσο καιρό;", " επιτέλους σε βρήκα", " είσαι η πιο θηλυκή γυναίκα που έχω γνωρίσει ποτέ μου, " "είσαι η καλύτερη από όλες" κλπ. Όλοι φλέρταραν με ένα έμμεσο, αλλά πολύ έντονο τρόπο, π χ κανείς δεν είπε ευθέως "θέλω να κάνω μια συντροφική σχέση μαζί σου", αλλά εκτόξευαν κολακείες και μεγαλοστομίες, ώστε οι γυναίκες να τους ερωτευτούν, χωρίς εκείνοι να φαίνεται ότι έχουν την οποιαδήποτε εμπλοκή ή ευθύνη.

6) Φαίνονταν καλοί άνθρωποι που εργάζονταν για έναν καλό σκοπό. Έκαναν αλληλεγγύη,  δωρεές, εθελοντισμό,  όλα για καλό σκοπό και γενικά είχαν αποδοχή στον περίγυρό τους...

7) Ήταν όμως όλοι βαθιά, βαθιά μισογύνηδες. Όταν κατάλαβαν ότι η γυναίκα είχε προσκολληθεί αρκετά επάνω τους, άρχισαν να συμπεριφέρονται με απαξίωση, δηλητηριώδη και σαρκαστική απόρριψη, bullying, που μείωνε την αξία της γυναίκας και την πλήγωνε. Σε μια περίπτωση, υπήρχε περιστατικό σωματικής βίας. Σεξ υπήρξε μόνο στις μία από τις τρεις περιπτώσεις. Όμως ο μισογυνισμός δεν χρειάζεται σεξ για να εκφραστεί. Ο στόχος ήταν να υποδουλώσουν την γυναίκα, αφού την κάνουν να τους ερωτευτεί και μετά να την μειώσουν, να την απορρίψουν, να την πληγώσουν όσο γίνεται περισσότερο.  Αυτός είναι ο στόχος και η μέθοδος του μισογυνισμού. Και το τραύμα που προκάλεσαν ήταν και στις τρεις περιπτώσεις βαθύ και μακροχρόνιο.

Πρεκατέ Βικτωρία, 23/1/2023

Υγιείς και συνεξαρτητικοί γονείς

Οι υγιείς γονείς μεγαλώνουν ελεύθερους ανθρώπους. Οι συνεξαρτητικοί γονείς μοιράζουν ρόλους στα παιδιά τους.

Οι υγιείς γονείς αντλούν νόημα και ψυχική τροφή από τον εαυτό τους. Οι συνεξαρτητικοί γονείς δεν έχουν σχέση με τον εαυτό τους.

Οι υγιείς γονείς χαίρονται να βλέπουν τα παιδιά τους να χαράσσουν τον δρόμο τους. Οι συνεξαρτητικοί γονείς ελέγχουν κάθε στιγμή αν τα παιδιά τους είναι στο δρόμο που χάραξαν εκείνοι για αυτά.

Οι υγιείς γονείς αφήνουν τα παιδιά τους να αποφασίσουν για τον εαυτό τους τι θέλουν να κάνουν με την ζωή τους. Οι συνεξαρτητικοί γονείς έχουν υπολογίσει τους ρόλους: ο μεγάλος γιος θα κάνει καριέρα και θα μας βγάλει ασπροπρόσωπους στην κοινωνία. Η μικρή κόρη θα παντρευτεί αυτόν που θα της βρούμε και θα μας κάνει εγγόνια. Η μεγάλη κόρη δεν χρειάζεται να παντρευτεί, θα μας φροντίζει στα γηρατειά μας.

Οι υγιείς γονείς αποδέχονται ότι τα παιδιά τους μπορεί να έχουν άλλες επιδιώξεις από αυτό που θα επιθυμούσαν εκείνοι. Οι συνεξαρτητικοί γονείς δεν αποδέχονται με τίποτα ότι τα παιδιά θα ξεφύγουν από τους προκαθορισμένους ρόλους.

Οι υγιείς γονείς είναι ανοιχτοί σε συζήτηση με τα παιδιά τους αν υπάρχει διαφωνία. Οι συνεξαρτητικοί γονείς καταφεύγουν σε απειλές, χειραγώγηση με ενοχές (' εσύ θα με πεθάνεις ') ή ωμή βία.

Οι υγιείς γονείς έχουν σαφή αίσθηση των ορίων (συναισθηματικών, νοητικών, σωματικών) του εαυτού τους και των παιδιών τους. Οι συνεξαρτητικοί γονείς δεν έχουν αίσθηση πού τελειώνει ο δικός τους εαυτός και πού ξεκινά ο άλλος.

Η συνεξάρτηση είναι από τις πιο επώδυνες κι επικίνδυνες δυσλειτουργίες στον ψυχισμό. Είναι η βασική αιτία πίσω από πολλές ψυχικές ασθένειες, όπως και εγκλήματα. Χαρακτηριστικά της σημάδια είναι το high drama στις σχέσεις και η ευκολία με την οποία χρησιμοποιείται η βία στις συνεξαρτητικές αλληλεπιδράσεις. Η συνεξάρτηση πολύ συχνά προέρχεται από την παιδική κακοποίηση και δυστυχώς την αναπαράγει, μεταδίδοντας την από γενιά σε γενιά. Είναι αξιοπερίεργο πόσο λίγο μελετημένη είναι σε σχέση με την έκταση της και την βλάβη που προκαλεί. Η πιο καθαρή ματιά στην συνεξάρτηση έχει δοθεί εδώ και δεκαετίες από την Αμερικανίδα Pia Melody, η δουλειά της οποίας έχει βοηθήσει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.

Πρεκατέ Βικτωρία, 23/1/2023

Ζήσε σου λέω!

 Το διαδίκτυο βρίθει από άρθρα τύπου:

"Ζήσε!"

"Αυτή είναι η πρώτη μέρα του υπόλοιπου της ζωής σου"

"Αυτή η μέρα δεν θα ξαναέρθει!"

" Η ζωή δεν είναι πρόβα!"

" Πες τους σ' αγαπώ, πριν γίνουν κάδρο!"

"Μην αφήνεις την μέρα να φύγει"

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ όταν διαβάζω τέτοια άρθρα, με πιάνει μια ταραχή.....Μόνο το τρισάγιο λείπει στο τέλος, αφού έχουν βάλει τον αναγνώστη με το ένα πόδι στον τάφο!  Τα διαβάζεις κι αντί να βοηθηθείς, αναρωτιέσαι "μα τι έκανα πάλι λάθος;" Ξαφνικά νιώθεις τύψεις που κοιμήθηκες δύο ώρες παραπάνω και δεν άδραξες εμπειρίες. Τύψεις που έχασες την υπομονή σου με τον ηλικιωμένο γονιό που σε ρώτησε για εκατοστή φορά το ίδιο πράγμα, τύψεις που δεν νιώθεις Δευτέρα πρωί  ευχαρίστηση σαν να τρως πέντε γαλακτομπούρεκα. Όλα αυτά ο αρθρογράφος τα ξέρει και σε κράζει και σου δίνει εντολές σε δεύτερο ενικό, με παρ' ολίγον τίτλο "Ζήσε ρε κατεστραμμένε!"

Πέρα από το χιούμορ της υπόθεσης, αναδεικνύονται δύο βαθύτερα ζητήματα. Πόσο έλεγχο έχουμε αλήθεια στο πόσο ευχάριστα νιώθουμε; Η ποπ ψυχολογία της νέας εποχής το πήγε στο έπακρο: ότι όχι μόνο έχουμε έλεγχο στο πώς νιώθουμε, αλλά και  στο πώς εξελίσσεται η ζωή μας. Δεν το πιστεύω πλέον. Δεν έχουμε τόσο έλεγχο ούτε στο πώς νιώθουμε και σίγουρα όχι στις περιστάσεις της ζωής μας. Αλλά κι αυτό είναι ΟΚ.  Η λίγη κατάθλιψη είναι ΟΚ. Λίγα νεύρα είναι ΟΚ. Και ναι, κάποιος χρόνος θα σπαταληθεί... Αρκετός χρόνος. Όσον αφορά στον χρόνο που φεύγει, η αίσθηση είναι υποκειμενική,  αλλά όλοι φαίνεται να συμφωνούν ότι ο χρόνος φεύγει σχεδόν προσβλητικά γρήγορα... Και πάλι όμως. Για όσους πλησιάζουν στον θάνατο, έχει σημασία αν είχαν πέντε εμπειρίες παραπάνω; Πέντε ταξίδια παραπάνω; Πέντε έρωτες παραπάνω; Αυτά είναι πράγματα για τα οποία κάποιος ανησυχεί  πριν... κοντά στον θάνατο,  ίσως δεν έχουν και τόση σημασία...δεν έχει τόση σημασία τι πήρες από την ζωή... Είναι αναμενόμενο είναι ένα αίσθημα απώλειας, ένα αίσθημα ανεπάρκειας... τουλάχιστον ας είναι ένα αίσθημα αξιοπρεπούς ανεπάρκειας. Το πιο χρήσιμο πράγμα που διάβασα σχετικά, προήλθε από  τον 'Καρδιακό λόγο" του μητρ. Λεμεσού Αθανασίου :"Η Ορθοδοξία δεν ενδιαφέρεται για το τι κάνεις, αλλά τι είσαι". Φαντάζομαι ούτε με το τι κάνεις, ούτε με το τι ζεις. Αλλά με το τι είσαι. Αυτή η κουβέντα έχει μεγάλη δύναμη. Τι είσαι. Από αυτό που είσαι, μπορεί να προκύψουν πράγματα που κάνεις μπορεί και όχι. Αλλά αν "είσαι'', τουλάχιστον το αίσθημα ανεπάρκειας θα είναι πιο αξιοπρεπές.

Χριστούγεννα 2022

Σήμερα περπάτησα γύρω από ένα μοναστηράκι στην ερημωμένη ελληνική φύση. Αρκετή ώρα παρακολουθούσα τις τελευταίες ακτίνες του Ήλιου να φωτίζουν τις λεπίδες από το γρασίδι, τους ασφόδελους, τα θυμάρια , τις λαδανιές, τα φασκόμηλα. Πάντα μου αρέσει να παρατηρώ τα φυτά της πατρίδας μας, γιατί σκέφτομαι ότι τα ίδια ακριβώς έβλεπαν εκατομμύρια άλλοι πριν από εμάς. Αδιάβλητα όμορφα στο πέρασμα των αιώνων, στην ησυχία, μακριά από τον βάρβαρο σύγχρονο πολιτισμό. Λίγες στιγμές μακριά από την σχιζοφρένεια των μέσων που καταδικάζουν την βία αλλά την προβάλλουν με κάθε τρόπο, μακριά από την σύγχρονη κουλτούρα ακύρωσης που σου απαγορεύει να έχεις δική σου κρίση σχετικά με το τι νιώθεις αληθινό, μακριά από την πανδημία του ναρκισσισμού που σε κάνει να ψάχνεις λίγη ξεχασμένη αθωότητα με το μικροσκόπιο. Μακριά από όλα αυτά...Κοιτώντας τα βότανα που είναι τα ίδια όπως ήταν πάντα Μυρίζοντας το νωπό χορτάρι, σκεφτόμουν ότι σήμερα είναι η μέρα χαράς για εμάς. Σήμερα γεννιέται ο Χριστός. Ο Χριστός που θέλουν να μειώσουν, να εξαφανίσουν...ευτελίζοντας τον Σταυρό Του σε σύμβολο γυναικείων αξεσουάρ... παρουσιάζοντας Τον στα παιδιά ως γουστόζικο άβαταρ σε βιντεοπαιχνίδι...αποδομώντας Τον εμμονικά σε δήθεν επιστημονικές αναλύσεις στον τύπο, τόσο αντικειμενικές που δημοσιεύονται μόνο κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα...Ας λένε.... Για εμάς, ο Χριστός είναι βίωμα. Βίωμα που αισθάνεσαι τόσο κοιτώντας την αινιγματική αγιογραφία Του στο πανάρχαιο σκεβρωμένο τέμπλο, όσο και στις ακτίνες  που λαμπυρίζουν ανάμεσα από τα γυμνά κλαδιά μιας αμυγδαλιάς. Και στο δικό Του φως επαφίεται η μόνη και τελευταία μας ελπίδα.