Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Το σημείο και η ευθεία

Θυμόσαστε που μαθαίναμε στη γεωμετρία ότι ένα σημείο έχει απειροελάχιστες διαστάσεις, αλλά άπειρα σημεία στη σειρά δημιουργούν μια άπειρη ευθεία; Είναι από αυτά τα όμορφα παράδοξα  της φύσης και των μαθηματικών που σε κάνουν να σε σκέφτεσαι πολλούς παραλληλισμούς. Όπως το σημείο με μηδαμινές διαστάσεις, έτσι και η δική μας ζωή είναι απλά ένα απειροελάχιστο στίγμα στην αέναη ευθεία του κόσμου. Ποιος είναι ο ρόλος αυτού του σημείου; Κοιτάς πίσω και υπάρχει η αέναη ευθεία του παρελθόντος. Κοιτάς μπροστά και χάνεται στο άπειρο το ατελείωτο μέλλον.

Στην πραγματικότητα του καθημερινού ανθρώπου, η πιο σημαντική μετάφραση αυτής της διπλής απειροσύνης είναι η σχέση με τους προγόνους και τους απογόνους. Μετέωροι στο κρίσιμο «σημείο» της δικής μας ζωής, ας σκεφτούμε λίγο τους προγόνους. Τι ήταν αυτό που άφησαν; Τι ήταν αυτό που εκείνοι θεώρησαν σημαντικό και πολύτιμο να αφήσουν σε εμάς; Το εκτιμούμε με τον ίδιο τρόπο; Τι ήταν αυτό που τους κράτησε; Τι ήταν αυτό που τους έδωσε δύναμη; Μέσα στην υπεροψία που έχει καταβάλλει τον σημερινό άνθρωπο, ο οποίος απορρίπτει ό,τι έρχεται από το παρελθόν ως οπισθοδρομική δεισιδαιμονία  αμόρφωτων ανθρώπων που ήθελαν να πιαστούν από κάπου, ας θυμηθούμε πως ό,τι κατάφερε να αντέξει στο πέρασμα των αιώνων είχε λόγο που το κατάφερε. Δεν θα άντεχε αν δεν υπήρχε αλήθεια και δύναμη μέσα σε αυτό. Μπορεί σήμερα να έχουμε όλον αυτό τον καταιγισμό «πληροφόρησης», όμως βιωματική μάθηση από τα πιο σκληρά μαθήματα της ζωής (επιβίωση, θάνατος, ασθένειες, αποχωρισμός, κακουχία από τα στοιχεία της φύσης) έχουμε ελάχιστη. Ας εκτιμήσουμε αυτό που λένε εκείνοι που το βίωσαν για αιώνες. Η γενιά η δική μας είναι κρίσιμη, γιατί αυτή η βιωματική γνώση κι εμπειρία είναι σε κίνδυνο να χαθεί  σήμερα. Βασικό κεφάλαιο στην βιωματική γνώση για την αντιμετώπιση των πολύ σκληρών προκλήσεων της ζωής είναι κατά τη γνώμη μου η χριστιανική πίστη και λατρεία, όπως επίσης και οι αξίες της αγάπης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας. Η πίστη αυτή λειτούργησε στις πιο ακραίες συνθήκες για αιώνες. Ανακούφισε στα πιο σκληρά χτυπήματα για αιώνες. Κράτησε στις πιο λυσσαλέες επιθέσεις για αιώνες. Λέτε να ήταν ανόητοι οι πρόγονοί μας;

Γυρνώντας 180 μοίρες, αναρωτιέται κανείς τι θα πρέπει να δώσει στους απογόνους, τι να αφήσει για το μέλλον, τι είναι το πιο σημαντικό. Κατ’ αρχάς, τους αφήνουμε ένα ρημαγμένο και ξεζουμισμένο πλανήτη, που είναι το πρώτο μεγάλο μείον. Από εκεί και πέρα, πως θα αντιμετωπίσουν τις μεγάλες προκλήσεις που έρχονται; Όποιο βιβλίο κι αν διαβάσει κανείς για το μέλλον της ανθρωπότητας και του πλανήτη, αν συνεχίσουν οι σημερινοί ρυθμοί αύξησης του πληθυσμού και της κατανάλωσης, αυτό το πράγμα βαίνει σε αδιέξοδο. Δεν ξέρω τι μορφή θα πάρει αυτό το αδιέξοδο, ούτε θέλω να καταστροφολογώ, όμως  θα αντιμετωπίσουν κρίσεις που δεν έχουμε αντιμετωπίσει εμείς σήμερα. Πώς εξοπλίζουμε τα παιδιά μας να αντεπεξέλθουν ψυχικά  σε αυτά τα ταρακουνήματα; Πώς; Δεν δικαιούμαστε να τους στερήσουμε  τη βιωματική γνώση που μέσα από πόνο κι αίμα στερέωσαν οι πρόγονοί μας  κι η οποία έχει δοκιμαστεί μέσα από φωτιά και σίδηρο, επειδή εμείς μέσα στην φευγαλέα ευδαιμονία των τελευταίων δεκαετιών, απλά δεν τη χρειαστήκαμε. Δεν δικαιούμαστε να σπάσουμε αυτόν τον κρίκο.  Οφείλουμε να τους δώσουμε κάτι που θα λειτουργήσει στις  απρόβλεπτες  αλλαγές που τους περιμένουν. Αν δεν το έχουμε, τουλάχιστον ας μη σταθούμε εμπόδιο να το παραλάβουν κατευθείαν από τους προγόνους μας. Ας μην αποτελέσει το δικό μας σημείο την τομή στην ευθεία.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 30/10/2017

Υ.Γ.   Στην ορειβασία που πηγαίνω βλέπω πολύ συχνά τo eξής Απειρα εκκλησάκια, χτισμένα από πέτρα σε πέτρα στην κορφή του πιο απόκρημνου λόφου. Για να πάμε εκεί ξεποδαριαζόμαστε, μας βγαίνει η γλώσσα κι υποτίθεται ότι είμαστε κι ορειβάτες.  Ποιος τα έχτισε; Πώς τα κατάφερε; Πώς τα λειτούργησαν; Πόση πίστη πρέπει να είχαν για να διατηρήσουν εκεί;  Πόση πίστη πρέπει να είχαν για να δώσουν από το ελάχιστο υστέρημά τους μέσα στην ανέχεια, αλλά και τους διωγμούς; Τι συντηρούσε και κινητοποιούσε αυτήν την πίστη; Δεν μπορούμε να τους απαξιώσουμε όλες τις προηγούμενες γενιές με εξυπνακίστικα τσιτάτα της μοντέρνας ψυχολογίας, που ουσιαστικά λέει ότι πίστεψαν σε ένα δημιούργημα της φαντασίας τους για να κατευνάσουν το φόβο τους. Δεν κατευνάζεται ο φόβος με αποκυήματα της φαντασίας, ούτε με μυθοπλασίες. Η Χάρη του Χριστού έχει τη δύναμη να κατευνάζει αποτελεσματικά το φόβο, αλλά μόνο αν το βιώσει κανείς αυτό, μπορεί να το πει...



'Νήματα' ψυχικής επιρροής


Ένα πολύ συζητημένο θέμα στο χώρο της ψυχοθεραπείας είναι η ύπαρξη νημάτων ψυχικής επιρροής μεταξύ ατόμων, ακόμη κι αν το άτομο που επηρεάζει έχει εξαφανιστεί από τη ζωή μας εδώ και χρόνια ή ακόμη κι αν έχει πεθάνει. Αναπτύσσονται κατά την αλληλεπίδραση μεταξύ μας, η οποία μπορεί να είναι έντονη, αλλά μπορεί να είναι και φευγαλέα. Η δημιουργία και η διατήρησή τους εξαρτώνται από την αυτογνωσία μας, την ικανότητά μας δηλαδή να γνωρίζουμε ποιοι ακριβώς είμαστε, τι ακριβώς θέλουμε και τι ακριβώς πιστεύουμε και την αυτοεκτίμησή μας,όπως και τη θέλησή μας να κρατήσουμε την ενέργειά μας σταθερή κι όχι να παραπέει ανάλογα με τις διαθέσεις του περιβάλλοντός μας. Εκτός από την περίπτωση του δεσμού μητέρας-μικρού παιδιού, τα νήματα ψυχικής επιρροής είναι σχεδόν πάντα αρνητικά και είναι σημαντικό να τα αναγνωρίσουμε και να πάρουμε την απόφαση να απαλλαγούμε από αυτά. Οι υγιείς ανθρώπινες σχέσεις είναι σχέσεις ενσυνείδητης επιλογής κι ελευθερίας.
Πώς μπορώ να γνωρίζω αν κάποιος με επηρεάζει με νήματα ψυχικής επιρροής; Συνήθως υπάρχει έστω και μια ανεπαίσθητη, υποβόσκουσα πικρία ή αντίσταση να κάνουμε αυτό που θέλει ο άλλος, έστω κι αν τελικά  κάνουμε το θέλημα του, ή εκλογικεύουμε τον έλεγχό του ('μου έχει αδυναμία','δεν μπορεί μόνη της', όλοι έτσι σκέφτονται' κλπ). Μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και να αναρωτηθούμε 'Ποιο είναι εκείνο το άτομο που με ελέγχει παρά τη θέλησή μου;' Η απάντηση συνήθως δεν αργεί και κάποιες φορές μπορεί να μας προκαλέσει έκπληξη. Μπορούμε επίσης να αναρωτηθούμε στη φαντασία μας 'Σε ποιο σημείο του σώματός μου είναι δεμένο το νήμα ψυχικής επιρροής;'  Ίσως καταλάβουμε διαισθητικά από ποιο σημείο 'χάνουμε' ενέργεια. Για παράδειγμα, νήματα στο κεφάλι, μπορεί να σχετίζονται με τον τρόπο σκέψης, με τα πιστεύω μας και τις ιδέες μας- που μπορεί πολύ απλά να μην είναι δικές μας, αλλά να τις έχουμε υιοθετήσει μέσω των νημάτων επιρροής από άλλους (παρεπιπτόντως, τα ΜΜΕ και οι διαφημίσεις,  ακόμη κι αν θεωρούνται απρόσωποι οργανισμοί, πασχίζουν να δημιουργήσουν μόνιμα νήματα νοητικής επιρροής στους θεατές τους). 'Νήματα' στο λαιμό μπορεί συμβολικά να σχετίζονται με αυτά που νιώθουμε ότι έχουμε δικαίωμα να πούμε ή να πρέπει να αποσιωπήσουμε. 'Νήματα' στην καρδιά μπορεί να σημαίνουν ψυχολογική εξάρτηση. 'Νήματα' στο στομάχι μπορεί να σημαίνουν ότι κάποιος έχει πάρει τη δύναμή μας και μπορεί να ελέγχει τις διαθέσεις και τις αποφάσεις μάς, ακόμη και με ένα του νεύμα. Είτε με φόβο ή πειθαναγκασμό ή χειραγώγηση μέσω ενοχών, τα νήματα στο στομάχι είναι η πιο συνηθισμένη κατηγορία. 'Νήματα' στη γεννητική χώρα συνήθως σχετίζονται με σεξουαλική προσκόλληση ή με τραύμα του παρελθόντος. 'Νήματα' στην βάση της σπονδυλικής στήλης ή στα πόδια συνήθως σχετίζονται με θέματα επιβίωσης, π.χ. αν νιώθουμε ότι κάποιος εξαρτάται από εμάς για την επιβίωσή του ή το αντίστροφο.
Τα νήματα ανάμεσα σε μέλη μιας οικογένειας είναι πολύ συνηθισμένα, όμως δεν σημαίνει ότι αν αποφασίσουμε να τα κόψουμε, θα απομακρυνθούμε από την οικογένειά μας. Απεναντίας, οι σχέσεις ίσως γίνουν πιο φυσικές και αυθεντικές.  Αυτό που φαίνεται επίσης να είναι πολύ συνηθισμένο ειδικά  στις μέρες μας, είναι τα νήματα επιρροής σε χώρους εργασίας. Είναι αξιοσημείωτο πόσο συχνά οι σχέσεις εξουσίας και δύναμης  μέσα στο χώρο εργασίας δημιουργούν νήματα επιρροής, ακόμη κι όταν το επηρεαζόμενο άτομο νομίζει ότι είναι εντελώς 'υπεράνω' επιρροής. Για παράδειγμα, μπορεί πολύ εύκολα να μεταδοθεί μεταξύ εργαζομένων ο φόβος της απόλυσης-έλλειψης εργασίας και να δημιουργεί ισχυρά νήματα με τον εργασιακό χώρο και τα πρόσωπα εξουσίας στο χώρο. Τότε το άτομο δεν λέει αυτό που πιστεύει, ζει σε διαρκή τρόμο μην τον απολύσουν, αποδέχεται ταπεινώσεις, δεν διαμαρτύρεται ποτέ για τίποτα και κυρίως πιστεύει ότι είναι υπερτυχερό που έχει αυτό που έχει κι ότι δεν θα μπορούσε να του προκύψει ποτέ τίποτε καλύτερο. Ο φόβος μπορεί να φτάσει σε παράλογη ένταση (ακόμη και για άτομα που δεν κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους) κι αυτό είναι κλασσική αντίδραση  για άτομα που ελέγχονται από νήματα ψυχικής επιρροής.
Τι μπορεί να κάνει το άτομο
Πρώτα από όλα, να ανακαλύψει αν έχει νήματα επιρροής, από ποιον, σε ποιο σημείο του σώματος μπορεί να τα οραματιστεί, ποιο θέμα αφορούν. Θα μπορούσε με τη φαντασία του να δει την υφή και το χρώμα αυτών των νημάτων. Μετά με τη δύναμη του αυτεξούσιου και της ελεύθερης βούλησής του, μπορεί απλά να αποφασίσει να τα 'κόψει' σαν σε άσκηση οραματισμού. Να οραματιστεί ότι τα νήματα αυτά κόβονται και να επαναλάβει στον εαυτό του ότι έχει το δικαίωμα να είναι ελεύθερος, ότι δε χρωστάει σε κανέναν την  ελευθερία του. Αυτή η εμφατική δήλωση, μαζί με τον οραματισμό ότι τα νήματα κόβονται, έχει ισχυρό αντίκτυπο στον υποσυνείδητο νου. Ακόμη και μια φορά  να γίνει αυτή η άσκηση, το άτομο μπορεί να νιώσει ανακουφισμένο κι απελευθερωμένο. Η συνεχής επανάληψη κι εγρήγορση μπορεί να φέρει ακόμη μεγαλύτερη  στην ψυχική υγεία του ατόμου γενικότερα.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 10/10/2017

Στο πρόσωπο του Ιησού…

Οι βυζαντινές αγιογραφικές εικόνες   είναι γνωστές για την μοναδική τους ιδιότητα  να προκαλούν κατάνυξη εκείνον που με προσοχή και σεβασμό τις κοιτά- σαν να βρίσκεται μπροστά ο ίδιος ο άγιος. Όταν δε, πρόκειται για το πρόσωπο του Ιησού, και μόνο το βλέμμα προς την εικόνα μπορεί να πάρει ώρες, ώρες περισυλλογής, εμβάθυνσης, παρουσίας, επικοινωνίας… Για πολύ καιρό το απέφευγα, όπως πολλοί άλλοι, με τη δικαιολογία ότι δεν είχα το χρόνο ή ‘τα μούτρα’ να κοιτάξω τον Ιησού στο πρόσωπο. Όσο όμως η αναζήτηση νοήματος γίνεται προτεραιότητα, τόσο οι περιττές αποσπάσεις προσοχής απομακρύνονται, τόσο ισχυρότερα το πρόσωπο του Ιησού έλκει    σαν μαγνήτης, καθώς είναι η μόνη αληθινή πηγή νοήματος και απαντήσεων. Δεν θέλω πια να το αποφεύγω.
Δεν είμαι θεολόγος, ούτε έχω κατηχηθεί για να πω τα σωστά εκκλησιαστικά πράγματα. Όσα λέω προέρχονται από βίωμα, από εμπειρία, από προσωπικό συναίσθημα. Λένε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να νικήσει το σωματικό θάνατο. Δεν έχω καμία αμφιβολία για αυτό, όμως δεν είναι μόνο ο σωματικός θάνατος.   Το σημαντικό είναι ότι αποτελεί τη Δύναμη που μπορεί να νικήσει τον ψυχικό θάνατο. Τον ψυχικό θάνατο που είναι για παράδειγμα, η  κατάθλιψη. Τον ψυχικό θάνατο που είναι για παράδειγμα, το να βλέπεις τον πόνο των άλλων στην τηλεόραση και να συνεχίζεις να τρως αδιάφορος πατατάκια. Τον ψυχικό θάνατο, που είναι για παράδειγμα, να μην μπορείς πια να γελάσεις με τίποτα, με κανένα αστείο, με καμία κωμωδία. Τον ψυχικό θάνατο του να είναι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας πια παχύσαρκοι, προσπαθώντας να  γεμίσει το ψυχικό κενό με το φαγητό. Τον ψυχικό θάνατο του να τρέχεις με δραστηριότητες και κοινωνικοποιήσεις, χωρίς να προλαβαίνεις να ζήσεις. Τον ψυχικό θάνατο του να ξεκόβεις κάποιον επειδή σε τρώει η άτιμη η ζήλια, αλλά δεν τολμάς να το παραδεχτείς ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό.  Τον ψυχικό θάνατο του να μην έχεις ελπίδα. Τον ψυχικό θάνατο του να νιώθεις ανάξιος να ξεκινήσεις ξανά, να εμπιστευτείς ξανά, να αγαπήσεις ξανά. Όλα αυτά είναι είδη ψυχικού θανάτου. Ίσως το ίδιο σοβαρά με το σωματικό θάνατο. Κι όλα αυτά βγαίνουν στην επιφάνεια και θεραπεύονται, αν κοιτάξεις με επιμονή το πρόσωπο του Ιησού…
 Εκεί κάτι υπάρχει…
Εκεί ανακαλύπτεις αυτό που λένε ότι είναι η πηγή της ζωής. Είναι, γιατί μπορεί να θεραπεύσει τον ψυχικό θάνατο, μέσα από το ρεύμα της ζωής που πηγάζει από το πρόσωπό Του. Εκεί καταλαβαίνεις ότι   είναι η Μόνη τροφή που μπορεί να σε θρέψει ως το τέλος αυτής της ζωής και πέρα από αυτή τη ζωή. Εκεί καταλαβαίνεις ότι κανένα δευτερόλεπτο κοιτάζοντας τον Ιησού δεν πάει χαμένο, γιατί ξανά και ξανά συντονίζεσαι με την αλήθεια. Εκεί βρίσκεις τη δύναμη να προχωρήσεις μέσα από την ταπείνωση ότι σου έχει συμβεί αυτό που δεν μπορούσες να διανοηθείς ποτέ  ότι θα σου συνέβαινε. Εκεί βρίσκεις την αγάπη να συνεχίσεις όταν όχι μόνο τα όνειρα, αλλά και όλα τα λογικά δεδομένα, θρυμματίζονται με σοκαριστικό τρόπο. Εκεί νιώθεις ότι με τη δική Του αποδοχή, δεν σε νοιάζει κι αν σε απορρίψει όλος ο κόσμος. Εκεί επιτέλους γαληνεύεις στην αποδοχή της ζωής σου όπως επέτρεψε ο Θεός, χωρίς να πασχίζεις πάση θυσία να κατηγορήσεις τον εαυτό σου ή κάποιον άλλον για την έκβασή της, χωρίς να αρνείσαι πια ότι ίσως έτσι έπρεπε να γίνει. Εκεί βρίσκεται το μοναδικό σημείο που αποστέλλει το πιο λαμπρό φως ταυτόχρονα και στο παρελθόν, ώστε να μην είναι πια επώδυνο, αλλά και στο μέλλον, ώστε να μη σε φοβίζει πια. Σε εκείνο το μοναδικό σημείο νιώθεις μόνο φως.

Αν υπάρχει μια εικόνα του Ιησού που σε συγκινεί ιδιαίτερα, φρόντισε να την κοιτάς λίγο περισσότερο κάθε μέρα.   Δεν είναι μια καλλιτεχνική δημιουργία που κρατάμε από συνήθεια στο σπίτι. Δεν είναι  μια δήλωση για τους άλλους. Δεν είναι ένα φολκλόρ. Κοίταξέ την στη σιωπή κι ίσως ανακαλύψεις ότι έχει κάτι να σου πει και κάτι να σου δώσει.   Κι αυτό το ‘κάτι’, που προσπερνούσες καθημερινά μέσα στο σπίτι σου ως δεδομένο,  είναι πολύ σημαντικότερο από οποιαδήποτε επιδίωξη, κατόρθωμα ή αναζήτηση. Απλά κοίταξε.

Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 19/9/2017

Γιατί το σύστημα κόπτεται τόσο πολύ να μειώσει το θρησκευτικό αίσθημα του κόσμου…

Δεν είναι η πρώτη φορά που μεγάλο κανάλι της ελληνικής τηλεόρασης θα σερβίρει ό,τι πιο σκουπίδι μπορεί να σκαρφιστεί ανθρώπινος νους, αλλά τώρα προκλητικά και απροκάλυπτα, ενεργοποιείται στην προπαγάνδα για την εξαφάνιση κάθε χριστιανικού αισθήματος έχει απομείνει στην Ελλάδα . Το τρέιλερ της νέας τους σειράς λοβοτόμησης ‘Παρθένα ζωή’ (https://www.youtube.com/watch?time_continue=7&v=yWd3Qiemt5A) είναι σαφέστατα προσβλητική διακωμώδηση του Προσώπου της Παναγίας. Ανεξάρτητα από το αν πιστεύεις ή όχι, οφείλεις να σεβαστείς εκείνο που είναι ιερό για τους άλλους. Δεν έχεις άλλα θέματα να πιάσεις για να παράγεις ‘χιούμορ’; Γιατί τόση πρεμούρα ξανά και ξανά με τα θέματα της θρησκείας;  
Το σύστημα εξουσίας που βρίσκεται πίσω από τέτοιες παραγωγές (και είναι παγκόσμιο) είναι αυτό που δίνει οδηγία στις εταιρίες να απαγορεύουν στους εργαζομένους τους να φοράνε σταυρό και στις ταυτότητας να μη φαίνεται ο σταυρός (όλα τα άλλα θρησκευτικά σύμβολα επιτρέπονται, γιατί θεωρούνται και πολιτισμικά σύμβολα). Το ίδιο σύστημα είναι πίσω από εκείνους που προώθησαν τα τελευταία χρόνια τη χρήση του Σταυρού, όχι ως σύμβολο θρησκείας αλλά ως σύμβολο μόδας. Ο στόχος είναι ο πλήρης εξευτελισμός του. Όπως τώρα γίνεται με το Πρόσωπο της Παναγίας. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν μπορείς να εξαφανίσεις το πνευματικό αίσθημα και την πίστη με απαγορεύσεις, για αυτό δοκιμάζουν άλλους τρόπους, όπως τη γελιοποίηση και τον ευτελισμό. Μου κάνει εντύπωση πώς τόσες γυναίκες στη χώρα μας δεν έχουν την ελάχιστη κατανόηση ότι δεν πρέπει να φοράνε για παράδειγμα κολάν με σταυρούς  και να κάθονται επάνω σε ένα ιερό (έστω για τους άλλους) σύμβολο. Πόσο IQ πρέπει να έχεις για να το καταλάβεις αυτό; Τόσο δύσκολο είναι να δει κανείς την επιμονή του συστήματος να ‘τρώγεται’ συνέχεια με θέματα όπως η προσευχή ή οι εικόνες  στα σχολεία; Ή την επιμονή ορισμένων ‘ενημερωτικών’ ιστοτόπων να προβάλλουν υπερβολικά μόνο όποια αρνητική συμπεριφορά υπάρξει από μεμονωμένους ιερείς ή  εκκλησιαστικά πρόσωπα; Αυτό είναι το πρόβλημά τους σήμερα;  Δεν έχουν κάτι άλλο να ασχοληθούν;

Όσο άθεος κι αν είναι κάποιος, δεν μπορεί να μη βλέπει τη συστηματική προσπάθεια μείωσης του Χριστιανισμού. Προσωπικά ούτε θεούσα είμαι, ούτε υιοθετώ την τυφλή υπακοή  σε ό,τι λένε οι εκκλησιαστικοί παράγοντες. Έχω πολλές διαφωνίες που έχω γράψει κι εδώ δημόσια για τον τρόπο που η Εκκλησία πολλές φορές εκφράζεται και κυρίως για την αντιμετώπιση των γυναικών. Όμως ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός είναι το μονοπάτι που χτίσαμε και διαλέξαμε εδώ και χιλιάδες χρόνια για την πνευματική μας ζωή. Είναι το δικό μας πνευματικό μονοπάτι, ένα μονοπάτι που χτίστηκε με αίμα χιλιάδων ανθρώπων που βασανίστηκαν φριχτά και θανατώθηκαν για να το υπερασπιστούν. Δεν δικαιούται κανείς, όσο φανατισμένα άθεος κι αν είναι, να κοροϊδεύει αυτό για το οποίο κάποιος άλλος έχυσε το αίμα του. Αν κάποιοι δεν  πιστεύουν στο Χριστό, ας σεβαστούν τουλάχιστον εκείνους που πέθαναν για Εκείνον. Οφείλουμε όλοι να σεβαστούμε εκείνο που είναι ιερό για τους άλλους- αυτό για μένα είναι αποδοχή της διαφορετικότητας και περιλαμβάνει ΚΑΙ την Ορθοδοξία!

Ο στόχος μάλλον είναι η κατάργηση της πνευματικότητας, η εξαφάνιση οποιαδήποτε μνήμης Θεού, και κυρίως οποιασδήποτε σύνδεσης με τον αόρατο κόσμο του φωτός από τον οποίο παίρνουμε δύναμη. Εκεί είναι το ζήτημα. Να μην παίρνουμε πνευματική  δύναμη. Ο εθισμός του σημερινού ανθρώπου σε ο,τιδήποτε υλικό και σωματικό, φαγητά, σεξ, ηδονές, χρήματα,  διασκεδάσεις, η αποκοπή του ανθρώπου από τη δύναμη της πνευματικότητας και η προσκόλλησή του σε υλικές (άρα αβέβαιες) πηγές ανακούφισης, τον καθιστούν εξαιρετικά ευάλωτο και χειραγωγήσιμο.  Το ότι η πνευματική ζωή είναι πηγή δύναμης θα το επιβεβαιώσει ο κάθε πιστός, αλλά αποδεικνύεται από τις χιλιάδες των ασκητών που έζησαν σε συνθήκες απόλυτης στέρησης για δεκαετίες.  Ακόμη και σήμερα. Επειδή συναναστρέφομαι πολύ συχνά με άθεους στο περιβάλλον μου (και υπήρξα κι εγώ άθεη στην ‘επαναστατική’ νεότητά μου) γνωρίζω πολύ καλά τα επιχειρήματά τους: ‘Η δύναμη της αυθυποβολής είναι μεγάλη, για αυτό καταφέρνουν και μένουν στην έρημο χρόνια’. Πώς όμως τυχαίνει να το καταφέρνουν αυτό ΜΟΝΟ εκείνοι που είναι στον πνευματικό δρόμο; Κανείς άθεος  δεν έχει καταφέρει να μείνει ούτε μια μέρα στην έρημο από σκέτη αυθυποβολή. Ο στόχος φαίνεται ότι είναι να μη μπορείς να έρθεις σε επαφή με τη γαλήνη του Θεού που βρίσκεται μέσα σου, να μη μπορείς να αντλήσεις την καθοδήγηση και την παρηγοριά που τροφοδοτεί η δύναμη του Σύμπαντος μέσα από τον εσωτερικό σου κόσμο. Η πρόσβαση στον εσωτερικό κόσμο είναι η πνευματική ζωή, η σιωπή την ώρα της προσευχής, η επικοινωνία με το μοναδικό Ον που μας αγαπά χωρίς καμία ιδιοτέλεια, ο αναλογισμός ότι αν κάποιοι κατάφεραν στο παρελθόν να υποφέρουν ανείπωτα βασανιστήρια μέσα από τη δύναμη που τους έδινε η πίστη τους, ίσως κι εμείς καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε με λίγο περισσότερο σθένος τις μικροαναποδιές της καθημερινής μας ζωής. Για αυτό θέλουν να αποκόψουν κάθε πηγή αληθινής παρηγοριάς, κάθε αποκούμπι. Θέλουν να πετύχουν την κατάργηση της πίστης στο Θεό, την κατάργηση της πνευματικότητας ως τρόπο ζωής, την εξαφάνιση του θάρρους και του κουράγιου που αντλεί κανείς από την πίστη.  

Είχε γίνει πριν κάποιους μήνες ένα συνέδριο στην Πελοπόννησο με ακριβώς αυτό το θέμα, τα οφέλη της προσευχής και της πνευματικής ζωής, όχι μόνο στην προσωπική ευεξία, αλλά και στην λειτουργία ολόκληρων οργανισμών κι επιχειρήσεων. Αυτό είναι ένα θέμα που έχει μελετηθεί και αποδειχθεί επιστημονικά πάρα πολλές φορές, και υπάρχουν σήμερα κι ολόκληροι επιστημονικοί κλάδοι , όπως αυτοί της πνευματικής ψυχοθεραπείας. Αμέσως όμως οι άθεοι μεγάλων ‘ενημερωτικών’ ιστοτόπων, έσπευσαν να χαρακτηρίσουν το συνέδριο ως ‘μεσαίωνα’. Αυτοί που δεν έχουν διαβάσει ούτε ένα άρθρο για το οφέλη της πνευματικής ζωής αποκαλούν 'μεσαίωνα' τους επιστήμονες που παρουσιάζουν όλα τα δεδομένα. Πλήρης αντιστροφή χαρακτηρισμών, αλλά ενδεικτική του πολεμικού κλίματος που έχει δημιουργηθεί από εκείνους που κατά τα άλλα, μάχονται για την δική τους εκδοχή της 'αποδοχής της διαφορετικότητας'.
Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 12/9/2017



* (ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ-ΒΙΒΛΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ-ΕΒΔΟΜΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Άρθρο 198

Κακόβουλη βλασφημία

1. Με φυλάκιση μέχρι δύο ετών τιμωρείται όποιος δημόσια και κακόβουλα βρίζει με οποιονδήποτε τρόπο το Θεό.
2. Όποιος, εκτός από τη περίπτωση της παρ.1, εκδηλώνει με βλασφημία έλλειψη σεβασμού προς τα θεία, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών μηνών.

Άρθρο 199

Καθύβριση θρησκευμάτων

Όποιος δημόσια και κακόβουλα καθυβρίζει με οποιονδήποτε τρόπο την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού ή άλλη θρησκεία ανεκτή στην Ελλάδα τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών.


Αντιμετωπίζοντας τη ματαίωση

Ζούμε σε μια εποχή όπου οι ματαιώσεις είναι πολύ συνηθισμένες, αλλά φαινόμαστε όλο και λιγότερο εξοπλισμένοι να τις αντιμετωπίσουμε. Παρατηρώ ειδικά πολλούς ανθρώπους γύρω μου να βιώνουν έντονη ματαίωση στο επαγγελματικό –είτε έχουν δουλειά, είτε όχι.
Τι είναι ματαίωση;
Ματαίωση έχουμε όταν τα όνειρα και οι προσδοκίες μιας ολόκληρης ζωής δεν εκπληρώνονται, παρά τις επίμονες προσπάθειες και θυσίες μας. Είναι όταν η δουλειά μας και ο αγώνας μας δεν εκτιμάται και δεν ανταμείβεται, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που θα θέλαμε και θα περιμέναμε. Είναι όταν νιώθουμε προδομένοι από ανθρώπους στους οποίους προσφέραμε και τους οποίους εμπιστευτήκαμε. Ματαίωση είναι όταν εμείς οι ίδιοι δεν εξελισσόμαστε όπως θα θέλαμε, όταν εμείς οι ίδιοι απογοητεύουμε τον εαυτό μας.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ποτέ τον έλεγχο στο πώς θα εξελιχθούν οι υποθέσεις της ζωής μας, ούτε στο πώς θα μας συμπεριφερθούν οι άλλοι. Παρόλο που κάποιες συμπεριφορές έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να καταλήξουν σε συγκεκριμένα αποτελέσματα από ό,τι άλλες, δεν υπάρχει εγγύηση ότι θα αποδοθεί ‘δικαιοσύνη’ στην παρούσα ζωή με τον χειροπιαστό τρόπο που εμείς περιμένουμε. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος με τη ματαίωση είναι ο κυνισμός, η πικρία και η εγκατάλειψη της κάθε προσπάθειας. Είναι ο θυμός απέναντι στο Θεό και η ερμηνεία ότι μας έχει ξεχάσει ή ακόμη χειρότερα ότι δεν υπάρχει. Είναι η υιοθέτηση της φιλοσοφίας ότι στη ζωή αυτή είναι ό,τι προλάβεις να αρπάξεις.
Η πιο μεγάλη δοκιμασία της ματαίωσης είναι να κρατηθούμε σταθεροί στις αξίες μας. Να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, έστω κι αν δεν αποδίδει καρπούς με τον τρόπο που περιμένουμε. Να είμαστε ανοιχτοί ότι πάντα θα αποδώσει καρπούς, αλλά με άλλο τρόπο. Ο «άλλος τρόπος» είναι κάτι που παρατηρώ συνέχεια στη δική μου ζωή αλλά και των άλλων. Το πρόβλημα είναι ότι δεν το βλέπουμε. Έχουμε άκαμπτα σενάρια στο μυαλό μας για το πώς θα πρέπει να εξελιχθεί η ζωή μας, Όμως η ζωή έχει πάντα τη δυνατότητα να ξεφεύγει και να ελίσσεται και να μας εκπλήσσει.
Είναι πολύ σημαντική η αλλαγή της οπτικής για να αντιμετωπίσουμε τη ματαίωση. Η οπτική μας θα κάνει τη διαφορά ανάμεσα στην καταρράκωση του ηθικού μας και την εγκατάλειψη της πίστης μας και ανάμεσα στην αποφασιστικότητά μας να συνεχίσουμε να είμαστε πιστοί στις αξίες μας και να συνεχίσουμε να προσπαθούμε στον καλό δρόμο με όποιο τρόπο μπορούμε. Αν τη ματαίωση ακολουθήσει κυνισμός, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να αρχίσουμε να γινόμαστε καταστροφικοί προς τους άλλους.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Κατ’αρχάς να αποδεχτούμε το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε. Μπορεί να νομίζουμε ότι θα ήταν καλύτερα να ήμασταν κάπου αλλού, αλλά πώς είμαστε τόσο σίγουροι για αυτό; Να μην αξιολογούμε τη ζωή μας, να μην αξιολογούμε τον εαυτό μας, να μη βάζουμε ταμπελίτσες και να αποδεχτούμε ότι για να βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε κάποιος λόγος υπάρχει. Είναι σημαντικό να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε με αυτό που έχουμε. Μπορεί αν βρισκόμασταν  στη θέση που επιθυμούσαμε, να κακοποιούσαμε αυτά που μας δόθηκαν, με αποτέλεσμα να γίνει χειρότερη ζημιά στην ψυχή μας. Μη θεωρούμε ότι η στέρηση κάποιων πραγμάτων είναι πάντα αρνητική. Ίσως αν είχες τελικά αυτό που ήθελες, να μην σου προσέφερε την ικανοποίηση που φαντάζεσαι. Ίσως  να σου δημιουργούσε άλλα προβλήματα. Ίσως  στην τωρινή κατάσταση να υπάρχουν δυνατότητες για αυτό-βελτίωση που δεν βλέπεις. Ίσως μέσα από τη στέρηση, καλλιεργείς ιδιότητες που δεν θα υπήρχε περίπτωση να καλλιεργήσεις διαφορετικά. Μας έχει δοθεί η ψευδαίσθηση ότι κάποια ιδανική κατάσταση, θα μας δώσει την ευτυχία. Ποτέ, μα ποτέ δεν έχει συμβεί μια φαντασίωση του νου, αν και εφόσον πραγματωθεί, να δώσει την ευτυχία. Καλώς  ή κακώς δεν λειτουργεί έτσι ο μηχανισμός της ευτυχίας. Όπως λένε οι βουδιστές φιλόσοφοι, η ικανοποίηση της επιθυμίας είναι σαν να γλείφεις το μέλι από την άκρη ενός σπαθιού. Δεν είναι αυτό που φαίνεται. Ίσως θα πρέπει να το αποδεχτούμε αυτό και να δεχτούμε τον 'άλλο τρόπο' στη ζωή μας. Αυτόν που μας στέλνει ο Θεός. Να συμφιλιωθούμε με τον άλλο τρόπο και να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με αυτόν.
Πρόσφατα άκουγα για κάποια νέα παιδιά που γκρινιάζουν για τη δουλειά τους. Καθώς δουλεύουν μαζί,  ο ένας παρασέρνει τον άλλον σε μια απίστευτη γκρίνια, η οποία κατρακυλάει σε ανοιχτή αθυροστομία, καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Σίγουρα κάποιες από τις συνθήκες δουλειάς τους δεν είναι οι καλύτερες. Όμως πληρώνονται αξιοπρεπώς και στην ώρα τους. Είναι σε ένα χώρο που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν και κάποια ενδιαφέροντα πράγματα στον αθλητισμό, έστω και αν κάποιες πλευρές της δουλειάς τους είναι βαρετές. Οι προϊστάμενοί τους είναι κάποιες φορές απότομοι, όμως σε καμία περίπτωση κακοποιητικοί. Οι δύο νέοι, ίσως λόγω μη ρεαλιστικών προσδοκιών, καταστρέφουν ακόμη και τις καλές πλευρές της απασχόλησής τους και χαλούν εντελώς την καθημερινή διάθεσή τους. Αν συνεχίσουν έτσι, η εχθρότητά τους θα γίνει σύντομα ορατή και στους άλλους και δεν θα έχουν ευοίωνο μέλλον στο συγκεκριμένο αθλητικό σύλλογο. Η οπτική τους είναι το πρόβλημα, όχι η δουλειά.
Η ματαίωση πάντα ασχολείται με το παρελθόν και το μέλλον, ποτέ με το παρόν. Τι δεν έκανα καλά στο παρελθόν, πώς θα είναι το μέλλον μου χωρίς την ικανοποίηση της επιθυμίας μου. Η λύση εδώ είναι να επικεντρωθούμε στο εδώ και το τώρα. Και πάντα υπάρχουν μικρά (ή μεγάλα) περιθώρια ικανοποίησης στο εδώ και τώρα. Πάντα το τώρα ανοίγει δυνατότητες, μόνο που τις προσπερνάμε γιατί είμαστε επικεντρωμένοι στο μέλλον. Αν σκεφτούμε την ουσία της επιθυμίας μας, τι θα θέλαμε να νιώσουμε αν ήταν ικανοποιημένη η επιθυμία μας: αναγνώριση, δημιουργικότητα, αγάπη, περιπέτεια; Ίσως όλα αυτά να μπορούσαμε να τα βιώσουμε στο εδώ και τώρα χωρίς το υπόλοιπο ‘πακέτο’.
Ας σκεφτούμε επίσης ότι η ίδια η κοινωνία μας τροφοδοτεί μύθους και προσδοκίες, δίνοντας αξία στο αποτέλεσμα κι όχι στην προσπάθεια. Στην ανταμοιβή κι όχι στις αξίες. Όταν δεν προκύπτουν τα πράγματα σύμφωνα με τις προσδοκίες τις δικές μας και της οικογένειάς μας, νιώθουμε παραπλανημένοι. Η ακλόνητη πίστη όμως στις σταθερές μας αξίες δεν μπορεί να παραπλανήσει. Οι προσδοκίες παραπλανούν.
Ας υποθέσουμε ότι οι προσδοκίες μας δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ Και λοιπόν; Τι μπορεί να είναι τόσο τρομερό αν το δικό μας σχέδιο αποτύχει; Μήπως αυτή η απόφαση είναι και απελευθερωτική; Μήπως ο ‘άλλος τρόπος’ είναι προτιμότερος; Μήπως θα πρέπει να εμπιστευτούμε ότι  ο ‘άλλος τρόπος’ θα φέρει καλά πράγματα στη ζωή μας και τελικά θα μας ικανοποιήσει περισσότερο-αρκεί να ξεκολλήσουμε από την εμμονή των προσδοκιών μας; Η αντίσταση φέρνει πολύ μεγαλύτερο πόνο.
Η ματαίωση δεν σημαίνει εγκατάλειψη από το Θεό. Το κενό που δημιουργείται από τη ματαίωση είναι εύφορο έδαφος για πνευματική πλήρωση. Μόνο μέσα από την πνευματική πλήρωση μπορούμε να βρούμε αληθινή ικανοποίηση- και μάλιστα χωρίς να χρειάζεται να περιμένουμε τίποτα από κανέναν. Μπορούμε να βασανιζόμαστε για πάντα, αντιστεκόμενοι ‘γιατί σε εμένα;’, αλλά οι μόνοι που θα υποφέρουμε θα είμαστε εμείς. Ή μπορούμε να αποδεχτούμε την κατάστασή μας χωρίς κατάκριση και να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε μέσα από αυτήν, σταθεροί στις αξίες μας και την πίστη μας και  γνωρίζοντας ότι πραγματική ικανοποίηση μόνο από αυτή μπορεί να έρθει- εδώ και τώρα.

Πρεκατέ Βικτωρία, 19/6/2017, www brightplanet.blogspot.gr

Άνδρες που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά ως παιδιά: ένα ακόμη πιο αποσιωπημένο έγκλημα

Η παιδική σεξουαλική κακοποίηση στη χώρα μας εξακολουθεί να είναι μια μεγάλη κρυφή πληγή, η οποία συνεχίζεται ακριβώς λόγω της αποσιώπησης που την περιβάλλει. Για το θέμα της βίας ενήλικου προς παιδί, ειδικά όταν η βία αυτή είναι σεξουαλική, υπάρχει γενικότερα μια απροθυμία ακόμη και να συζητηθεί: εξακολουθεί να υφίσταται στην κοινωνία μας η ίδια σχεδόν αποσιώπηση που υπήρχε ανέκαθεν. Όταν δε η σεξουαλική κακοποίηση γίνεται σε αγόρια, λανθασμένες νοοτροπίες και απαρχαιωμένα στερεότυπα εμποδίζουν την αποτελεσματική πρόληψη, αλλά και τη βοήθεια προς τα θύματα. Η κοινωνία αντιδρά διαφορετικά στον άνδρα που έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά από ό,τι στη γυναίκα.

Συχνότητα

Είναι πολύ δύσκολο να εκτιμηθεί η πραγματική συχνότητα της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης, εδικά καθώς ο αμυντικός μηχανισμός της απώθησης των επώδυνων αναμνήσεων μπορεί να είναι ενεργός σε πολλούς ενήλικες που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά ως παιδιά. Μπορεί να βιώνουν δηλαδή όλα τα συμπτώματα του τραύματος, μπορεί να έχουν υποψίες ότι μπορεί να έχουν κακοποιηθεί, αλλά να μην έχουν (τουλάχιστον) για κάποιο διάστημα καμία συγκεκριμένη ανάμνηση. Παρ’ όλα αυτά εκτενείς έρευνες στις ΗΠΑ έχουν δείξει ότι  1 στα 6 αγόρια έχει υποστεί κάποιας μορφής σεξουαλική κακοποίηση μέχρι την ηλικία των 18 ετών, ενώ προβληματισμό προκαλούν οι αποκαλύψεις κατά συρροής κακοποίησης σε ιδρύματα ή οργανωμένα πλαίσια, όπως αθλητικές ομάδες κλπ. Η μέση ηλικία έναρξης της κακοποίησης είναι 8,5ετών (www.1in6.org). Η αμερικάνικη οργάνωση MaleSurvivor.org  που υποστηρίζει ενήλικες άνδρες που είχαν κακοποιηθεί σεξουαλικά ως παιδιά αναφέρει ότι ο μέσος χρόνος μεταξύ θυματοποίησης και αποκάλυψης από το θύμα  είναι γύρω στα 20 χρόνια, χωρίς να υπολογίζουμε βέβαια όσους δεν μιλούν ποτέ για αυτό που τους συνέβη.



Αποσιώπηση και μύθοι για την σεξουαλική κακοποίηση των αγοριών

Η αποσιώπηση εντείνεται από τα λανθασμένα στερεότυπα σχετικά με τον ανδρισμό που είναι διαδεδομένα στο δυτικό κόσμο: Σύμφωνα με αυτά, ένας άντρας υποτίθεται ότι πρέπει να είναι δυνατός και να μην παραδεχτεί ποτέ ότι έχει υποστεί τραύμα. Ειδικά αν πρόκειται για σεξουαλικό τραύμα. Όμως τα αγόρια τραυματίζονται το ίδιο όπως τα κορίτσια (αν όχι περισσότερο) από το έγκλημα της σεξουαλικής κακοποίησης στην παιδική ηλικία.  Μία από τις κυριότερες συνέπειες της σεξουαλικής κακοποίησης στα παιδιά είναι ότι μεγαλώνουν πιστεύοντας ότι υπάρχει κάτι βαθιά ελαττωματικό μέσα τους (που όμως δεν μπορούν προσδιορίσουν), ότι είναι ‘βρώμικα’, ‘τοξικά’, ‘μολυσμένα’ κι ότι άξιζαν την κακοποίηση ή ακόμη ότι την προκάλεσαν. Βεβαίως τίποτε από αυτά δεν ισχύει και είναι μέσα στις στρατηγικές του θύτη να καλλιεργήσει αυτές τις πεποιθήσεις στο παιδί, καθώς έτσι το ελέγχει και το αποσιωπά πιο εύκολα.
Η ομοφοβία παίζει επίσης ρόλο στην αποσιώπηση. Υπάρχει το λανθασμένο στερεότυπο ότι ένα αγόρι που κακοποιήθηκε σεξουαλικά από έναν ενήλικο άνδρα ήταν ομοφυλόφιλο ή έγινε ομοφυλόφιλο εξαιτίας της κακοποίησης. Αυτό δεν ισχύει: οι έρευνες έχουν δείξει ότι η σεξουαλική κακοποίηση συμβαίνει σε θύματα ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, ενώ πολλοί ενήλικες επιζώντες είναι ετεροφυλόφιλοι.  Ακόμη και αν αργότερα το παιδί θύμα έχει σεξουαλικές φαντασιώσεις που προσιδιάζουν στη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη (π.χ. με χρήση βίας  από μεγαλύτερο σε ηλικία άτομο) αυτός είναι ένας τρόπος του ψυχικού οργανισμού να επεξεργαστεί το τραύμα που υπέστη επαναφέροντάς το στην μνήμη με τις αντίστοιχες βιολογικές αντιδράσεις, δίνοντας του  αυτή τη φορά μια έκβαση ελέγχου (π.χ. ‘παρότι η φαντασίωση εμπεριέχει βία, είναι μια φαντασίωση που εγώ μπορώ  να ξεκινήσω και να τερματίσω όποτε θέλω, άρα εγώ έχω τον έλεγχο’). Η αναβίωση του σεξουαλικού τραύματος μέσω φαντασιώσεων στην ενήλικη ζωή είναι προσπάθεια του τραυματισμένου ψυχισμού να ‘επιδιορθώσει’ το τραύμα. Όσο περισσότερο προχωρά η θεραπεία του ατόμου, τόσο λιγότερο αυτές οι φαντασιώσεις εμφανίζονται και τόσο περισσότερο αναδύεται η εγγενής σεξουαλικότητα του ατόμου.
Η άγνοια, η έλλειψη ενημέρωσης- ακόμη και στους θεραπευτές- αποθαρρύνουν τους ενήλικους άνδρες που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά  να μιλήσουν. Για παράδειγμα, σε πολλές περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης αγοριών, το θύμα μπορεί να είχε στύση ή εκσπερμάτωση κατά τη διάρκεια της κακοποίησης ως αντανακλαστική βιολογική αντίδραση. Αυτό δε σημαίνει ότι του ‘άρεσε’ η κακοποίηση, έστω και αν υπήρχαν οι αυτόματες βιολογικές αντιδράσεις στο ερέθισμα. Δεν σημαίνει ότι ‘προκάλεσε’ την κακοποίηση, ούτε ότι ‘συμμετείχε’ σε αυτήν –αν και ο θύτης είναι ο πρώτος που θα χρησιμοποιήσει αυτό το γεγονός για να ενοχοποιήσει το θύμα «Είδες; Σου άρεσε και το ξέρεις». Όπως το στομάχι εκκρίνει γαστρικά υγρά και αρχίζει τις συσπάσεις της πέψης όταν τοποθετηθεί τροφή σε αυτό, έτσι και τα αναπαραγωγικά όργανα αντιδρούν (ύγρανση κόλπου, οργασμός, εκσπερμάτωση, στύση) όταν υπάρξει το ερέθισμα, ακόμη κι όταν αυτό προέρχεται από κακοποίηση. Το θύμα δεν έχει έλεγχο σε αυτό, όπως δεν έχει έλεγχο στην κακοποίηση που του συμβαίνει, απεναντίας νιώθει έντονη αποστροφή για αυτό που συμβαίνει κι έντονη ντροπή για τις δικές του βιολογικές αντιδράσεις.  Τα βιώματα αυτά είναι εξαιρετικά τραυματικά για το παιδί και του προκαλούν τρόμο και σύγχυση, ενώ η αποσιώπησή τους για δεκαετίες εντείνει την ντροπή και την αποστροφή που συχνά στρέφουν εναντίον του εαυτού τους.
«Ένας άνδρας θα έπρεπε να υπερασπιστεί τον εαυτό του». Αυτός είναι επίσης ένας μύθος και στην πράξη δεν είναι δυνατόν να συμβεί, όταν ο θύτης έχει μεγαλύτερη δύναμη, ακόμη κι όταν το θύμα είναι ενήλικο. Είναι μύθος επίσης να θεωρείται ο άνδρας-θύμα  ‘κατεστραμμένος’ ως άνδρας. Πολλοί επιζώντες προχώρησαν στη ζωή τους, είχαν ευτυχισμένους γάμους, έγιναν καλοί γονείς και άφησαν το τραύμα της κακοποίησης πίσω. Η κακοποίηση είναι τραυματική αλλά δεν είναι αποφασιστική για την έκβαση της ζωής ενός ανθρώπου και υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα γενναίων ανθρώπων που ξεπέρασαν το τραύμα, είχαν ευτυχισμένες ζωές και βοήθησαν άλλους (bristleconeproject.org).
 Ένας άλλος μύθος, ότι ο σεξουαλικά κακοποιημένος ενήλικας θα κακοποιήσει με τη σειρά του άλλα παιδιά  επίσης δεν ισχύει. Η πλειοψηφία των επιζώντων είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι στην παιδική προστασία και κάνουν ό,τι μπορούν για να μην υποφέρουν άλλα παιδιά την ίδια μοίρα. Βεβαίως κάποιοι δράστες της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης είχαν κακοποιηθεί ως παιδιά (όχι απαραίτητα σεξουαλικά), άλλοι όμως όχι. Τα αίτια της επιθετικής αυτής συμπεριφοράς είναι πολλά και περίπλοκα, και κεντρικό ρόλο στο δράστη παίζει η αποκοπή από το συναίσθημα και η αίσθηση ότι δεν έχει προσωπική δύναμη (άρα θέλει να την πάρει από κάπου άλλου). Οι θύτες (που επίσης μπορεί να έχουν οποιαδήποτε σεξουαλικό προσανατολισμό) έχουν ως βασικό ζητούμενο την επιβολή εξουσίας κι ελέγχου προς το θύμα. Στο βιασμό το πρώτο ζήτημα είναι η επιβολή εξουσίας κι όχι το σεξ. Η σεξουαλική κακοποίηση χρησιμοποιείται σαν ‘όπλο’ για να ‘πάρει’ ο θύτης τη δύναμη του θύματος μέσα από την άσκηση εξουσίας σε αυτό και για αυτό είναι πολύ συνηθισμένη πρακτική σε συνθήκες πολέμου.  Η πλειοψηφία των θυτών είναι άνδρες, υπάρχουν όμως και γυναίκες που κακοποιούν σεξουαλικά αγόρια, φαινόμενο ακόμη πιο αποσιωπημένο και παρεξηγημένο, καθώς τότε το αγόρι θεωρείται ‘τυχερό’ που το ‘μύησαν νωρίς στο σεξ’. Όμως η κακοποίηση είναι κακοποίηση και η κακοποίηση από γυναίκα μπορεί να είναι ιδιαίτερα τραυματική για το παιδί.
Συνέπειες
Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες στο θύμα είναι πιο έντονες όταν η σεξουαλική κακοποίηση είναι επαναλαμβανόμενη (όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις) και όταν συμβαίνει μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον ή από άτομο που το παιδί εμπιστεύεται.
Μπορεί να περιλαμβάνουν:
Άγχος, κατάθλιψη, μετα-τραυματικό στρες
Αποφυγή καταστάσεων ή ατόμων που του θυμίζουν την κακοποίηση
Φόβος και σύγχυση σχετικά με το σεξουαλικό προσανατολισμό
Επιθετικότητα/θυμό
Δυσκολίες στον ύπνο, υπερεγρήγορση, χαμηλή αυτό-πεποίθηση
Προβλήματα στη διαχείριση δύναμης/αποδοχή καταπίεσης ή καταπίεση προς άλλους
Κακοποίηση γυναικών ως τρόπος επιβεβαίωσης ανδρισμού
Αρνητική εικόνα σώματος/διατροφικές διαταραχές
Τοξική ντροπή και αυτό-κατηγορία, ειδικά όταν το παιδί χειραγωγήθηκε από το θύτη ώστε να το ενοχοποιήσει
Απόσυρση από φιλίες και σχέσεις/ έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους άλλους/χαοτικές σχέσεις/έλλειψη ορίων
Πρώιμη σεξουαλική δραστηριότητα/ σεξουαλική ελευθεριότητα/ εμμονή με το σεξ/ σεξουαλική δυσλειτουργία
Αλκοολισμός/κατάχρηση ουσιών (η πιθανότητα αλκοολισμού στους σεξουαλικά κακοποιημένους άνδρες είναι 80% σε σχέση με το 11% του γενικού πληθυσμού, https://www.ptsd.va.gov/public/types/violence/men-sexual-trauma.asp)
Αυτοκτονικότητα
Θεραπεία
Είναι διαδεδομένη η άποψη ότι αν συνέβη κάτι τραυματικό στο παρελθόν είναι καλύτερα να μην το αναμοχλεύουμε- αφήνοντάς το στην άκρη, ίσως το ξεχάσουμε και  περάσει. Δεν είναι όμως έτσι: με ένα σοβαρό τραύμα όπως αυτό της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης, ο επιζών θα βιώνει τις συνέπειές του είτε ασχολείται με αυτό είτε όχι. Ο καλύτερος τρόπος για να περιορίσει τις συνέπειες στο παρόν είναι να μιλήσει σε κάποιον που μπορεί να τον βοηθήσει. Μετά την θεραπεία, οι αναμνήσεις θα έχουν χάσει την ισχύ τους και θα μπορεί να ζήσει τη ζωή του με πληρότητα.
Η θεραπεία του ενήλικου άνδρα από το τραύμα της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης παρουσιάζει ιδιαίτερες προκλήσεις, καθώς η ανάδυση των συναισθημάτων πόνου και ντροπής που είναι τμήμα της θεραπείας έρχεται σε αντίθεση με την ιδέα του ‘ανδρισμού’ που μπορεί να φέρει και ο ίδιος και ο θεραπευόμενος. Αυτή η σύγκρουση τον οδηγεί σε πισωγυρίσματα ή εκρήξεις θυμού προς τον θεραπευτή. Ακόμη κι η έναρξή της είναι δύσκολη καθώς λόγω των στερεοτύπων που προαναφέρθηκαν, πολλοί άνδρες προτιμούν να μην σκέφτονται το τραύμα, να το απωθούν, να λένε στον εαυτό τους ότι δεν τους επηρέασε αρνητικά, ενώ τα απωθημένα συναισθήματα αντιμετωπίζονται με εκρήξεις θυμού, κατάθλιψη, αλκοολισμό, εργασιομανία, ή σεξουαλικό εθισμό. Κάποιοι μάλιστα πείθουν τον εαυτό τους ότι τους άρεσε η εμπειρία, ακριβώς για να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσουν τα συναισθήματα ευαλωτότητας, τρόμου και προδοσίας που βίωσε εκείνο το μικρό παιδί και τα οποία δεν μπορούν να διαχειριστούν. Το τραύμα είναι ακόμη πιο έντονο όταν ο θύτης ήταν ‘σημαντικός άλλος’, δηλαδή άτομο στο οποίο το παιδί βασιζόταν για την επιβίωσή του ή για την άντληση αγάπης. Σε αυτές τις περιπτώσεις το τραύμα είναι πολύπλοκο, καθώς το παιδί έχει συνδέσει την αγάπη με την προδοσία και για να κρατήσει την εικόνα του ‘σημαντικού άλλου’ αλώβητη, κατηγορεί τον εαυτό του ότι το ίδιο έφταιγε, ότι είναι με κάποιο τρόπο βαθιά ελαττωματικό κι ότι του άξιζε αυτή η κακοποίηση. Αυτή η διαστρέβλωση στην αυτό-εικόνα του δημιουργεί πολλά προβλήματα αργότερα και η απενοχοποίηση του θύματος είναι από τα βασικά στάδια της θεραπείας.
Ειδικά εμπόδια στην θεραπεία ανδρών επιζώντων από παιδική σεξουαλική κακοποίηση
Ομοφυλόφιλοι επιζώντες: Ένας ομοφυλόφιλος άνδρας που κακοποιήθηκε σεξουαλικά ως παιδί μπορεί να βλέπει την κακοποίηση ως ‘τιμωρία’ για τον προσανατολισμό του, να ταυτίζει τον προσανατολισμό με το τραύμα όπως και τη σεξουαλικότητά του με την βία, την απαξίωση, το ‘βρώμικο μυστικό’ (Male-to-Male child Sexual Abuse in the Context of Homophobia by Kali Munro, M.Ed.; www.KaliMunro.com).
Ετεροφυλόφιλοι επιζώντες:  Αμφιβολίες για τον ανδρισμό τους. Το σεξουαλικό τραύμα έρχεται σε αντίθεση με τα στερεότυπα του ανδρισμού καθώς ενεργοποιεί  ό,τι ο ‘ανδρισμός’ απορρίπτει: φόβο, ντροπή, ταπείνωση, ευαλωτότητα, αδυναμία να υπερασπιστεί τον εαυτό του, έντονα συναισθήματα.
Οι άνδρες επιζώντες δυσκολεύονται να μιλήσουν για την εμπειρία τους  από φόβο κατάκρισης από τους άλλους,  γιατί δεν γνωρίζουν που να απευθυνθούν, γιατί φοβούνται ότι δεν θα τους πιστέψουν,  ότι θα τους στιγματίσουν ως ομοφυλόφιλους,  θα τους κατηγορήσουν ότι το προκάλεσαν,  θα τους δουν ως αδύναμους, αν αναζητήσουν βοήθεια ή αν εκφράσουν συναισθήματα.  
Η θεραπευτική διαδικασία παίρνει χρόνο, ξεκινά μόνο όταν το άτομο νιώσει έτοιμο και λειτουργεί σαν ανοδική σπείρα: σε κάθε στάδιο  αναδύεται στην επιφάνεια μια ορισμένη όψη του τραύματος, μετά υπάρχει συχνά μια περίοδος ηρεμίας, όπου το άτομο ενσωματώνει τις αλλαγές στην καινούρια του ζωή μέχρι να αναδυθεί το επόμενο στάδιο, όταν πάλι το άτομο είναι έτοιμο. 
Τα στάδια  της θεραπείας είναι σε γενικές γραμμές τα εξής:
1)Ανάμνηση: Η τραυματική αμνησία είναι πολύ συνηθισμένη αντίδραση του οργανισμού, ειδικά σε περιπτώσεις όπου ο θύτης προέρχεται μέσα από την οικογένεια. Είναι μια ψυχική άμυνα ώστε να μπορέσει το παιδί να επιβιώνει μέρα με τη μέρα, χωρίς να έχει συνειδητή επίγνωση ότι το άτομο που το τρέφει το έχει βιάσει το προηγούμενο βράδυ και πολύ πιθανόν να το ξανακάνει το επόμενο.  Η αμνησία συνεχίζεται μέχρι το άτομο να νιώσει αρκετά δυνατό να διαχειριστεί αυτό που του συνέβη και κυρίως, να διαχειριστεί το ‘ποιος’ ήταν ο θύτης.  Η άρση της αμνησίας μπορεί να συμβεί δεκαετίες αργότερα, δεν μπορεί να  επιταχυνθεί με πίεση και βοηθείται όταν το άτομο αποκτήσει κάποια ανεξαρτησία/ ενδυνάμωση σε σχέση με το θύτη (αν αυτός είναι μέλος της οικογένειας). Η ανάδυση των αναμνήσεων μπορεί να πυροδοτηθεί ξαφνικά αν το άτομο εκτεθεί σε ερεθίσματα (π.χ. τοποθεσίες, μυρωδιές, φράσεις, εικόνες, ρούχα) που του θυμίζουν την κακοποίηση. Οι αναμνήσεις έρχονται σιγά σιγά, σαν κομμάτια ενός παζλ που ενώνονται και συνήθως είναι επώδυνες- αν και λυτρωτικές. Όμως η θεραπεία μπορεί να ξεκινήσει ακόμη και χωρίς συγκεκριμένες αναμνήσεις. Αν το άτομο βιώνει τα συμπτώματα της κακοποίησης και έχει την αίσθηση ότι του έχει συμβεί κάτι τέτοιο, μπορεί να αρχίσει να δουλεύει με τα συναισθήματά του με τη βοήθεια ενός έμπειρου θεραπευτή.
2) Σοκ: Πώς είναι δυνατόν να έχει συμβεί κάτι τέτοιο σε εμένα; Πώς είναι δυνατόν αυτό το άτομο που εμπιστευόμουν να έκανε τέτοιες πράξεις; Η περίοδος ανάσυρσης αναμνήσεων και σοκ είναι δύσκολη για τον επιζώντα και του είναι δύσκολο να συγκεντρωθεί στις καθημερινές του ασχολίες. Είναι σημαντικό να υπάρχει ένα υποστηρικτικό περιβάλλον κι ένας έμπειρος θεραπευτής που θα μπορέσει να το βοηθήσει.
3)Άρνηση:  Αμφιβολία για τις αναμνήσεις. Ελαχιστοποίηση των συνεπειών της, προσπάθεια συνέχισης της ζωής όπως ήταν πριν. 
4)Επανενεργοποίηση των αναμνήσεων/Συναισθήματα. Στο στάδιο αυτό το άτομο συνειδητοποιεί όλο και πιο πολύ τι έχει υποστεί και βιώνει θυμό, έντονα συναισθήματα θλίψης, φόβου, απόσυρσης, αλλά και ταυτόχρονα, όσο το τραύμα θεραπεύεται, μείωσης της τοξικής ντροπής που το επιβάρυνε. Όσο τα συναισθήματα ανεβαίνουν στη επιφάνεια, μπορεί ο επιζών να αποβάλλει σιγά σιγά το φορτίο της ντροπής, του μυστικού, της αυτό-κατηγορίας και να το επιστρέφει νοητικά εκεί που ανήκει, δηλαδή στο θύτη.
5)Πένθος για την παιδική ηλικία που χάθηκε, αλλά και για τις αρνητικές ενήλικες εμπειρίες, όπως σχέσεις με οικογένεια, συντροφικές σχέσεις, που επηρεάστηκαν αρνητικά λόγω του  τραύματος.
6) Ενσωμάτωση της εμπειρίας/ Εσωτερική επίλυση/ Λύτρωση. Οι αναμνήσεις χάνουν σιγά σιγά την ισχύ τους. Το άτομο ανακτά την εσωτερική του δύναμη. Αρχίζει να αντλεί ικανοποίηση και χαρά από τη ζωή του, η αυτό-εκτίμησή του ανεβαίνει και οι σχέσεις του εξομαλύνονται.
Η θεραπεία σε ομάδα  βοηθά ιδιαίτερα να σπάσει η απομόνωση και να μην νιώθουν πια οι επιζώντες ότι ο καθένας υποφέρει μόνος του:   ‘Για πρώτη φορά στη ζωή μου, κατάλαβα ότι δεν είμαι μόνος, ότι μου αξίζει η συμπαράσταση και ότι είναι δυνατόν να θεραπευτώ’. Πολλοί επιζώντες αναφέρουν τη σκοτεινή εμπειρία της κακοποίησης σαν ένα ‘μίασμα’, μια ‘μόλυνση’  που τοποθέτησε κάποιος στην ψυχή τους και νιώθουν ότι η ενέργεια του δράστη εξακολουθεί να είναι μυστικά εκεί και να τους υπονομεύει. Για αυτό είναι τόσο σημαντικό να μπορέσουν να μιλήσουν για αυτό που τους συνέβη, να χάσει η μυστικότητα την ισχύ της, να διαλυθεί το κρυφό δηλητήριο. 'Ένας στους έξι' δεν είναι μόνο στην Αμερική: δεν έχουμε κανέναν λόγο να πιστεύουμε ότι εδώ τα ποσοστά είναι πολύ χαμηλότερα. Το γεγονός ότι δεν ακούγεται κάτι, δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνει! Είναι σημαντικό να υπάρξει αρκετή ευαισθητοποίηση για αυτό το φαινόμενο, ώστε να μην διαιωνίζεται στην αφάνεια και την ατιμωρησία. Ο πόνος του παιδιού ήταν αρκετός-δε χρειάζεται να υποφέρει ο επιζών για μια ολόκληρη ζωή λόγω της έλλειψης βοήθειας, λόγω της άρνησης μια ολόκληρης κοινωνίας να δει  τις εγκληματικές της συμπεριφορές, λόγω πεπαλαιωμένων, απάνθρωπων στερεοτύπων,  που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Η θεραπεία είναι  δυνατόν να γίνει και να πετύχει, σε οποιαδήποτε ηλικία, όσο μεγάλο κι αν ήταν το τραύμα και η δυνατότητα αυτή είναι η ελάχιστη υποχρέωση μιας κοινωνίας που δεν κατάφερε να προστατέψει τα παιδιά της από το ειδεχθές έγκλημα της σεξουαλικής κακοποίησης.

Δημοσιεύτηκε http://www.athensvoice.gr/life/health/sexoyaliki-kakopoiisi-agorion

Πηγές:
http://www.socialworktoday.com/archive/032311p20.shtml
The Sexual Healing Journey: A Guide for Survivors of Sexual Abuse. Wendy Maltz, 2001
Sleath E & Bull R. Male rape victim and perpetrator blaming. J Interpers Violence 2010; 25: 969-988.
Socialization and Its Impact on male Survivors of Sexual Abuse by Jim Struve, LCSW; Male Survivor: National Organization Against male Sexual Victimization) • www.malesurvivor.org

The Paradoxical Elephant: A theoretical framework for male-centred approached to sexual trauma by Rick Goodwin, MSW, RSW; The Men’s Project, 2004

Στην μετα(?)-νηστείας εποχή…



https://secure.avaaz.org/en/stop_the_sick_slaughter_loc/?slideshow













Έφυγε το Πάσχα και μαζί του και οι χιλιάδες έξτρα τόνοι αίμα, που χύθηκαν στα σφαγεία της χώρας για να ‘γιορτάσουμε’ την Ανάσταση του Κυρίου…
Προσωπικά εγώ συνεχίζω τη νηστεία- όσο μπορώ. Η νηστεία θα έπρεπε να μας είναι ο κυρίως τρόπος ζωής κι όχι η εξαίρεση…
Όμως  εμείς έχουμε αντιστρέψει την κοινή λογική. Όπως κάποιος νεοέλληνας μου έλεγε πρόσφατα ‘γιατί να μην έχουμε και σαρακοστή, όπου θα τρώμε κάθε μέρα, ό,τι και την Τσικνοπέμπτη… ‘
Μια ανάποδη σαρακοστή ας πούμε, στην ανάποδη πραγματικότητα του νεοέλληνα….

Σαν τον άλλο τον νεοέλληνα που κοκορευόταν για τα χιλιάδες διαφορετικά είδη κρέατος, που έψησαν την Τσικνοπέμπτη, άσχετα αν είναι ανθρωπίνως αδύνατον να φάει κανείς έστω και το 1/10 από τις ποσότητες που ανέφεραν.

Πιστοί, ημί-πιστοι και άθεοι συνάμα υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στο σούβλισμα του αρνιού περισσότερο κι από ότι θα υπερασπιζόμασταν την ίδια μας τη μάνα.
Παράδοση θα μου πεις, αλλά παράδοση είναι και ο γεννητικός ακρωτηριασμός που κάνουν στα κοριτσάκια στην Αφρική. Δεν σημαίνει ότι κάθε παράδοση είναι αγία…

Ειδικά το σούβλισμα του αρνιού είναι το πιο αποτροπιαστικό και βάρβαρο έθιμο που έχω δει. Αναρωτιέμαι τι σχέση έχει με το Πάσχα. Αν υποτίθεται ότι καταδικάζουμε την αιματηρή σφαγή του Κυρίου, που είναι ο Αμνός του Θεού, τότε γιατί μετά σφάζουμε και μάλιστα αρνί; Τι ακριβώς γιορτάζουμε και με ποιού το μέρος είμαστε; Μόνο χριστιανικό δεν φαίνεται αυτό το έθιμο, μάλλον το αντίθετο. Ο συμβολισμός είναι προσβλητικός, αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να τον αμφισβητήσει, γιατί θα συναντήσει έναν τοίχο λυσσαλέας αντεπίθεσης για το δικαίωμα κυριότητας του ανθρώπου πάνω στα ζώα και κυρίως πάνω στη σούβλα και στην ψηστιέρα.

Αυτή τη λυσσαλέα αντεπίθεση την αντιμετωπίζω εδώ και χρόνια κάθε φορά όταν σε ένα τραπέζι αρνούμαι τις προσφορές να φάω κρέας. Προσέξτε δε λέω τίποτα άλλο, παρά μόνο ‘όχι ευχαριστώ, δεν τρώω κρέας’. Αυτό είναι αρκετό για να απελευθερώσει τα πιο λυσσαλέα αντανακλαστικά από όλους εκείνους που θα πολεμήσουν μέχρι θανάτου το αυτεξούσιο δικαίωμά τους να θανατώνουν άπειρο αριθμό ζώων προκειμένου να ικανοποιηθεί ο ουρανίσκος τους.  ‘Α μπα; Και γιατί δεν τρως κρέας;’ Κι αρχίζουν. Είτε απαντήσω είτε όχι, αρχίζουν. Όλα εκείνα τα ανόητα επιχειρήματα ότι και το καρότο πονάει όταν το βγάζεις από το χώμα κλπ κλπ. Όμως εκείνο που τους εξαγριώνει περισσότερο είναι να μπει το παραμικρό ερωτηματικό στην άνευ όρων και άνευ ορίων κυριότητα του ανθρώπου στο ζωικό βασίλειο. Ειδικά όταν δεν μπορούν να έχουν κυριότητα πουθενά αλλού στη ζωή τους…

Ακόμη χειρότεροι  εκείνοι που φανατικά λένε ότι πιστεύουν στον Θεό: ‘Η Εκκλησία μας λέει ξεκάθαρα πότε να νηστεύεις. Εσύ γιατί θες περισσότερο; Μήπως το παίζεις καλύτερη από τους άλλους;…’ Ναι, κοπέλα μου, η Εκκλησία είπε να νηστεύουμε Τετάρτη και Παρασκευή, όμως το είπε αυτό σε μια εποχή που ούτως ή άλλως οι άνθρωποι έτρωγαν κρέας μια φορά το εξάμηνο, όχι πέντε φορές την εβδομάδα. Και είναι πολλές οι οικογένειες που τρώνε σήμερα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ κρέας. Μα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, κοντεύουν να βρικολακιάσουν…

Κι όμως.
Τα ερωτηματικά μπαίνουν συνέχεια είτε θέλουμε είτε όχι, από το σιωπηλό μαρτύριο δισεκατομμυρίων ζώων, που υποφέρουν όσο πιο αθόρυβα μπορούν μπας (μπας!) και κάποια στιγμή κάποιος από εμάς ξυπνήσει και λίγο ευαισθητοποιηθεί…
Το ερωτηματικό μπαίνει όταν βλέπεις αρνάκια μωρά, που βυζαίνουν ακόμη την μάνα τους, να τα σφάζουν με το αίμα να τρέχει από τη μύτη, γιατί το κρέας τους είναι πιο τρυφερό ή γιατί το μέγεθός τους χωρά καλύτερα στη σούβλα… Δεν έχουν τουλάχιστον δικαίωμα να ολοκληρώσουν έναν κύκλο ζωής και να φτάσουν στην ενηλικίωση πριν πεθάνουν; Πρέπει να βιώσουν τη βαρβαρότητα και τα μωρά και η μάνα τους; Θυμάμαι πολύ παλιά στην Κρήτη, όταν είχα δει έξω από ένα κατάστημα ένα μωρό αρνάκι δεμένο χειροπόδαρα έξω από το κρεοπωλείο να περιμένει τον χασάπη για να γίνει πιάτο για μια κατά πάσα πιθανότητα παχύσαρκη τοπική οικογένεια, όπως υπάρχουν στην πλειοψηφία πλέον σε όλη την Ελλάδα. Προσπάθησα να πιάσω φιλία με το αρνάκι, να του δώσω νερό. Όμως τίποτα, το μόνο που θυμάμαι ήταν το αγωνιώδες καρδιοχτύπι του, αγωνιώδες, δεν ξέρω για πόσες ώρες. Ήθελα να αγοράσω εγώ το αρνάκι και να το σώσω, όμως δεν ήξερα αν θα τα κατάφερνε στην αποθήκη του φέρυ μποτ. Κι έπειτα, ο χασάπης θα έφερνε άλλο, γιατί όχι, η οικογένεια αυτή δεν θα έμενε χωρίς σφαχτό. Έχουμε δικαίωμα να προκαλούμε τέτοια αγωνία; Έχουμε; Ποιος μας το έδωσε; Που το βρήκαμε γραμμένο;
Το ερωτηματικό μπαίνει όταν μαθαίνεις για τις φρικιαστικές συνθήκες που κρατούνται και θανατώνονται εκατομμύρια ζώα, όπως στις φωτογραφίες που έδωσε τελευταία στη δημοσιότητα το avaaz.
Το ερωτηματικό μπαίνει όταν σκεφτείς το χοίρο που μένει όρθια και ακινητοποιημένη γύρω από σιδερένια πλέγματα για όλη της τη ζωή χωρίς περιθώριο ελιγμού ούτε δέκα εκατοστά χωρίς να μπορεί ούτε να βοσκήσει ούτε τίποτα, μόνο να παχαίνει για να σφαχτεί.
Το ερωτηματικό μπαίνει όταν ακούς ντόπιους που μένουν κοντά σε σφαγεία να σου λένε για τους ξέφρενους ρυθμούς με τους οποίους το αίμα έρεε ποτάμι μέρα νύχτα, τα ζώα σφάζονταν με ρυθμούς εξπρές, χωρίς αναισθησία, γδέρνονταν πριν ακόμη καλά καλά πεθάνουν, για να γιορτάσουν οι ‘Έλληνες το Πάσχα;;;;;;!!!!

Το ερωτηματικό μπαίνει όταν βλέπεις ‘κυνηγούς’ με κάτι κοιλιές μέχρι απέναντι, να κοκορεύονται μετά από κυνηγετική εξόρμηση σε νησί ότι ‘Τα λιανίσαμε όλα, δεν έμεινε τίποτα’.
Το ερωτηματικό μπαίνει όταν ακόμη και σήμερα, που έχει εξαφανιστεί πλέον η αλιεία από τις ελληνικές θάλασσες, να κυνηγούν  το γόνο, το μικρό ψαράκι όσο πιο πολύ μπορούν, ‘γιατί αυτό είναι το πιο νόστιμο’…

Το ερωτηματικό μπαίνει όταν βλέπεις νεολληναράδικη οικογένεια με τα τζιπ, να έρχεται και να στρογγυλοκάθεται στην αυλή μοναστηριού παρακαλώ, μέσα στη Σαρακοστή, και να τρώνε με τα χέρια όλα τα κρέατα απλωμένα μπροστά τους, λες και είχανε να φάνε κάτι χρόνια. Μαζί και τα καλόπαιδά τους, που τα έχουν φτιάξει φωτοτυπία δική τους, να τρώνε με τα χέρια λες και δεν υπάρχει αύριο. 


Το ερωτηματικό μπαίνει από τον ίδιο τον εκτροφέα που σου λέει ότι όταν έσφαξαν το μοσχάρι, η μάνα έκλαιγε με λυγμούς για εβδομάδες. Έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε κάτι τέτοιο; Έχει βάλει κανείς αυτό το ερωτηματικό; Πού το βρήκαμε γραμμένο; Η αγελάδα η καημένη το πιο ήσυχο και καλοκάγαθο ζωάκι βοσκάει ήρεμα ήρεμα, μας δίνει άφθονο το γάλα της, αλλά όχι! Εμείς δεν θέλουμε μόνο το γάλα της, θέλουμε και το παιδί της και θέλουμε και το αίμα της.

‘ΚΑΙ ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ;!!!!! Δεν θα πάρω τις ουσίες που χρειάζομαι;;;!!!! Α ΠΑ ΠΑ ΠΑ Π, δεν θα πάρω τις ουσίες που χρειάζομαι;;;;!!! Είσαι με τα καλά σου, Α ΠΑ ΠΑ ΠΑ Π, χρειάζομαι τις ουσίες, μην το συζητάς καθόλου, πως θα γίνει καλέ χωρίς τις ουσίες!!!!!’
Υστερία έπιασε την ευτραφή κυρία, στη σκέψη και μόνο ότι στερούμενη λίγο το κόκκινο κρέας, ξεμείνει από ‘ουσίες’ και πέσει ξερή κάτω.
Ηρέμησε κυρία μου, δεν σου είπαμε να σου στερήσουμε ούτε τα κιλά σου, ούτε τις 'ουσίες' σου.
Αλλά ξέρω ‘γω; Μήπως αν έτρωγες λίγο λιγότερο κρέας; Μήπως αν έτρωγες μόνο τόσο όσο χρειαζόσουν; Μήπως αν έτρωγες μόνο από ζώα που τέλος πάντων είχαν μια πιο αξιοπρεπή ζωή; Μήπως αν κάποιες δεκάδες ζώα ζήσουν  λίγο περισσότερο, λίγο καλύτερα, αν εσύ κάνεις λίγη, ελάχιστη εγκράτεια; Λέμε τώρα. Υπόθεση εργασίας κάνουμε. Μήπως;

Κι όμως.
Μπαίνει ένα ερωτηματικό όταν στον ανεπτυγμένο κόσμο, όπως και στη χώρα μας, πετάμε τη μισή τροφή στα σκουπίδια- συμπεριλαμβανομένου και του κρέατος.  Για υπολογίστε, πόσα δις ζώων έχασαν τη ζωή τους απλά και μόνο για να πεταχτούν στα σκουπίδια; Αν αυτό δεν είναι αμαρτία, τότε τι είναι; Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον ορισμό.

Μπαίνει ένα ερωτηματικό σχετικά με το είδος του κρέατος που επιλέγουμε. Όσο μεγαλύτερο το ζώο, όσο πιο ανεπτυγμένο το νευρικό του σύστημα, τόσο πιο ευαίσθητο, τόσο πιο πολλά καταλαβαίνει, τόσο πιο πολύ υποφέρει. Υπάρχει διαφορά μεταξύ κοτόπουλου και αγελάδας και υπάρχει διαφορά μεταξύ καρότου και κοτόπουλου. Όσο πιο εξελιγμένος ο οργανισμός, τόσο πιο αραιά θα έπρεπε να τον επιλέγουμε στη διατροφή μας.

Και για τα ελάφια και τα ζαρκάδια, από τα ελάχιστα που έχουν μείνει πια στην ελληνική φύση, τι έχουμε να πούμε; Είναι δυνατόν να πηγαίνουν κάποιοι να τα κυνηγούν, αυτά ξεψυχώντας να δακρύζουν και μετά ο κυνηγός να τα τρώει και να ΞΑΝΑπηγαίνει για κυνήγι; Μια φορά οδηγώντας σε έναν πανέμορφο ορεινό όγκο στην Ελλάδα, είδα στα 30 μέτρα μπροστά μου ένα ελάφι σταματημένο να με κοιτάζει κατάματα. Κοκκάλωσε και το αυτοκίνητο και εγώ. Η κάτω σιαγόνα μου έπεσε στο πάτωμα και μου ήταν αδύνατον να τη μαζέψω. Μου ήταν αδύνατον να κινηθώ ή να ψελλίσω ο,τιδήποτε. Έμεινα εκεί καρφωμένη με το στόμα ανοιχτό να κοιτάζω το ελάφι κι εκείνο εμένα, δεν ξέρω για πόση ώρα. Ήταν το πιο όμορφο πράγμα που είχα δει ποτέ. Όταν τέλος σαν λάστιχο πέταξε μέσα στο δάσος, ήμουν σίγουρη ότι είχα δει κάτι θεϊκό, το συναίσθημα δεν περιγράφεται. Κάτι ήξεραν εκείνοι που μιλούσαν για ιερά ζώα… Είναι δυνατόν να επιτρέπεται σε έναν ανίερο ‘κυνηγό’ να  σκοτώσει ένα τέτοιο πλάσμα;

Και η ευγνωμοσύνη;  Μήπως πριν ανοίξουμε το στόμα μας, θα έπρεπε να σκεφτούμε λίγο ότι αυτό που τρώμε δεν είναι ένα πράγμα που λέγεται ‘κρέας’ αλλά μέρος ενός οργανισμού με συναισθήματα και σκέψη όπως εμείς, που έδωσε τη ζωή του για να τραφούμε.Μήπως θα έπρεπε να πούμε κι ένα ευχαριστώ; Εμάς μας αρέσει να δίνουμε  χωρίς να ακούμε ούτε ένα ευχαριστώ;

Τα παιδιά έχουν μια φυσική σύνδεση με τα ζώα, μια φυσική έλξη κι αγάπη για τα ζώα και μου είναι πολύ λυπηρό όταν βλέπω μικρά παιδιά να τους έχουν πωρώσει οι γονείς τον εγκέφαλο με την νεοελληνική καφρίλα του ‘τα πάντα για την προσωπική μου ηδονή κι ας γίνουν όλα στάχτη’.  Δεν κάνω προπαγάνδα υπέρ της χορτοφαγίας (άσε μην έρθουν μετά έξαλλοι, ωρυόμενοι γονείς, διαμαρτυρόμενοι  ότι θα κινδυνεύσει να πάθει το βλασταράκι τους αβιταμίνωση…).

Αυτό όμως που πρέπει να μπει είναι ένα ερωτηματικό. Δεν είναι τα πράματα άσπρο- μαύρο.
Να φας κρέας, αλλά πόσο; Φάε τόσο όσο σου χρειάζεται για να έχεις δυνάμεις, μην τρως για διασκέδαση ή κοιλιοδουλεία. Φάε λιγότερο βρε αδερφέ.
Ποιο κρέας θα φας- εκείνο που υπέφερε το λιγότερο δυνατό πόνο για να φτάσει στο πιάτο σου. Αλλιώς να ξέρεις ότι αυτόν τον πόνο, τον αποθηκεύεις μέσα σου.   
Πώς θα φας; Τουλάχιστον φάε με ευγνωμοσύνη και προσπάθησε να δώσεις κι εσύ κάτι στο ζωικό βασίλειο ως αντάλλαγμα για αυτό που παίρνεις. Φάε από ζώα που είχαν αξιοπρεπή ζωή και ανώδυνο θάνατο.
Ένα ερωτηματικό τουλάχιστον, που να σπάσει πια τη μονοτονία της ατελείωτης καφρίλας. Ένα ερωτηματικό, ένα ‘μήπως’, ‘μήπως’ και μπορώ να κάνω κάτι απειροελάχιστο κι εγώ για να μην υποφέρει ένας άλλος οργανισμός τόσο πολύ… Ένας μικρό ‘μήπως’ συμπόνιας. Ένα μικρό ‘μήπως’ φιλίας. Ένα μικρό ‘μήπως’ ταπεινότητας.


Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 22/4/2017

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org