Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012

Η 25η Μαρτίου είναι ιερή επέτειος στις καρδιές των περισσότερων Ελλήνων. Δεν είναι μια τυπική γιορτή, ώστε αν έχουμε την τύχη να πέφτει και Σαββατοκύριακο, να ξεκουραστούμε λίγο παραπάνω. Γνωρίζουμε όλοι ότι αυτό που έγινε τότε ήταν άθλος, γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα είχε απόλυτα τη βοήθεια του Θεού και της Παναγιάς, αλλιώς δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει η απελευθέρωση. Γνωρίζουμε ότι έγινε από τον πόθο και τη λαχτάρα μέσα από τις καρδιές των Ελλήνων, παρά τις δυστυχείς εμφύλιες αντιδικίες και ζήλειες που δυστυχώς μας τρώνε από την αρχαιότητα.
Η σημερινή παρέλαση στο Σύνταγμα, σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή για την Ελλάδα, ήταν, κατά γενική ομολογία καταθλιπτική, σε μια στιγμή που ακριβώς χρειαζόμασταν τόνωση στο ηθικό και στο φρόνημά μας, μετά από σωρεία ταπεινώσεων από το εξωτερικό. Είδα από την τηλεόραση τα πρόσωπα εκείνων των παρήλαυσαν, ήταν όλα λυπημένα, μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση των 7000 αστυνομικών και του ελάχιστου, για πρώτη φορά, κόσμου…Είναι επώδυνο, γιατί η 25η Μαρτίου ανήκει στην καρδιά όλων μας. Και εκείνων που παρελαύνουν και τη δική μας, και προπαντός των παιδιών. Ο όγκος της αστυνομικής δύναμης και ο αποκλεισμός της πλειοψηφίας του απλού κόσμου μας έκανε να νιώσουμε ακόμη χειρότερα… Εκτός από όλα τα άλλα, τώρα νιώθουμε ότι μας πήραν και την επέτειο! Θα ήταν ελάχιστο δείγμα φιλότιμου κι ευαισθησίας, από τη μεριά των πολιτικών, εφόσον τόσο φοβόντουσαν τα επεισόδια εναντίον τους, να αφήσουν τον κόσμο, με τα παιδιά του, να έρθει να καμαρώσει την παρέλαση, μόνος του, όπως έγινε σε κάποιους δήμους. Η αστυνομική δύναμη που θα χρειαζόταν θα ήταν πολύ μικρότερη. Να αφήσουν τα νέα παιδιά που παρελαύνουν, να γυρίσουν το κεφάλι και να χαιρετίσουν το άγαλμα του άγνωστου στρατιώτη και μόνο. Ναι, του άγνωστου στρατιώτη, το οποίο με τιμή και χαρά όλοι θα το χαιρετούσαν! Η πολιτική μας ηγεσία όμως απαίτησε κι εκεί τον πρώτο λόγο, την πρώτη θέση και την πρώτη τιμή. Ποιόν τιμά αλήθεια η παρέλαση; Τους πεσόντες; Τον άγνωστο στρατιώτη; Ή την πολιτική ηγεσία; Το ότι δεν έμεινε η πολιτική ηγεσία διακριτικά στην άκρη, ειδικά αυτή τη συμβολική ημέρα, θα μείνει χαραγμένο στις μνήμες του ελληνικού λαού. Η 25η Μαρτίου ανήκει στον ελληνικό λαό και δεν είχαν δικαίωμα να του τη στερήσουν με μπλόκα, σιδηροφράχτες και αποκλεισμένους δρόμους. Το γεγονός ότι όλο και πιο πολλοί αστυνομικοί, όλο και πιο πολλές μπάρες, όλα και πιο ισχυρά τείχη χρειάζονται για να κρατούν τους πολιτικούς θωρακισμένους από το λαό, δείχνει πόσο πια το χάσμα έχει μεγαλώσει.

Δήλωσε ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας ότι «Η Ελλάδα αξίζει καλύτερης αντιμετώπισης από την Ευρώπη». Συμφωνούμε, αλλά σε ποιον το λέει; Σε εμάς; Γνωρίζουμε πολλούς δανειστές που να σέβονται τους δανειζόμενους; Όσα πιο πολλά δανείζεσαι, τόσο πιο πολύ του κλότσου και του μπάτσου σε έχουν. Κανένας δανεισμός δεν είναι σωτηρία, είτε σε ατομικό, είτε σε συλλογικό επίπεδο και σίγουρα η ζητιανιά δεν εμπνέει σεβασμό. Δεν είναι ο λαός εκείνος που συμφώνησε να δανειστεί, όμως εκείνος θα υποστεί και τις συνέπειες και την ταπείνωση μαζί.

Ποιο είναι λοιπόν το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012;

Το πνεύμα της Ελλάδας είναι ζωντανό.  Το πνεύμα της Ελλάδας αντιπροσωπεύει τη χαρά, την ευφυία, την πνευματικότητα, τη δημιουργική έκφραση, τη νίκη, το φιλότιμο, την ανοιχτή καρδιά και πάνω από όλα την ελευθερία. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι. Το πνεύμα της Ελλάδας ΔΕΝ είναι αυτό που μερικοί έχουν παρουσιάσει ως Ελλάδα σήμερα (κλεψιά, ρουσφέτια, 'μέσα' και συντάξεις -μαιμού). Αν επιμείνουμε στην απάτη, ίσως ανακαλύψουμε σύντομα ότι η ίδια η ελληνική γη θα μας διώξει. Όπως μαζεύουμε καλές ή κακές πράξεις ως προς τους άλλους ανθρώπους, έτσι έχουμε κι ένα ισοζύγιο, έναν ΄λογαριασμό’, ως προς τη συμπεριφορά μας απέναντι στην πατρίδα μας και στη γη. Αν αυτός ο προσωπικός λογαριασμός είναι πολύ αρνητικός, γιατί δεν έχουμε σεβαστεί την πατρίδα μας, αλλά την έχουμε βρίσει, εκμεταλλευτεί, βρωμίσει, κλέψει ή οτιδήποτε άλλο, ας μην μας παραξενέψει όταν δούμε εκείνη να μας διώχνει. Δεν θα δείξει πολλή ακόμη ανοχή μαζί μας. Ας κοιτάξουμε λοιπόν να τη σεβαστούμε και να την υποστηρίξουμε, εκείνη, όχι το ατομικό μας συμφέρον, όσο είναι ακόμη καιρός. Να ενστερνιστούμε τις αξίες που εκείνη, η Ελλάδα, αντιπροσωπεύει (όχι τη θλιβερή καρικατούρα που της προβάλλαμε εμείς) και να τις κάνουμε πράξη στη ζωή μας.

Οποιοσδήποτε ψηφίσει με γνώμονα ‘μια θεσούλα για αντάλλαγμα’ ή για να εισπράξει οποιοδήποτε ίδιον όφελος, διαπράττει με το δικό του τρόπο τη δική του μίνι-εθνική προδοσία. Ο καιρός που έβγαιναν απόφοιτοι στον τύπο και με θρασύτητα δήλωναν επώνυμα ότι: ‘Εγώ θα ψηφίσω το βουλευτή που θα μου βρει δουλειά’, έχουν τελειώσει. Η θέση η δική σου, θα κοστίσει χίλιες άλλων. Το μόνο κριτήριο θα πρέπει να είναι το συλλογικό όφελος, όποιο κόμμα πιστεύει ο καθένας ότι θα τα καταφέρει καλύτερα. Αλλιώς, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα καταρρεύσει και το δικό μας ‘ίδιον όφελος’, αλλά και όλων των άλλων μαζί, για τους οποίους θα είμαστε προσωπικά υπεύθυνοι.

Πρεκατέ Βικτωρία, 25/3/2012,www.brightplanet.blogspot.com

Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς

Διαστρέβλωση λέξεων
Στον απόηχο της νεάς δανειακής σύμβασης, αναρωτιέται κανείς πια για το νόημα των λέξεων…
Η Ελλάδα έχει επίσημα πλέον χρεοκοπήσει (καθώς έτσι ορίστηκε από τους οίκους αξιολόγησης, αλλά και την ενεργοποίηση των ασφαλίστρων CDS). Κι όμως η χρεοκοπία ονομάστηκε «θρίαμβος»…
Η απώλεια εθνικής κυριαρχίας ονομάστηκε «αλληλεγγύη», και η συνέχεια μιας αποδεδειγμένα καταστροφικής οικονομικής συνταγής δανεισμού-περικοπών ονομάστηκε «βοήθεια»…

Διαστρέβλωση των λέξεων...Τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου του εφαρμοστικού νόμου, και ιδιαίτερα όσα αφορούν τη ελληνική γη, όποιος κι αν τα διαβάσει, δεν μπορεί παρά να σοκαριστεί… Κι όμως, δεν έχω ακούσει ΠΟΤΕ να αναφέρεται τίποτα για αυτές τις λεπτομέρειες του εφαρμοστικού νόμου στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ποτέ. Απουσία των λέξεων. Ο δανεισμός με επιτόκιο δεν γίνεται ποτέ λόγω καλοσύνης.Αυτά έχουν ειπωθεί από καιρό...Λήθη λέξεων...:

"Αν δώσεις χρήματα σε φτωχό, να μην συμπεριφερθείς σαν δανειστής. Να μην πάρεις τόκους από εκείνον". (Έξοδος 22.25, Βίβλος)

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, για να βοηθηθούμε, είναι να σιγήσουμε στα εξωτερικά ακούσματα και να αναρωτηθούμε μέσα μας, ρωτώντας την καρδιά μας: «Ποια είναι η αλήθεια πίσω από όλα αυτά;» «Αν η καρδιά μου ήξερε όλη την αλήθεια για τη χώρα μου, ποια θα ήταν;», χωρίς φανατισμούς, χωρίς κομματικά «κολλήματα», χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς φόβο. Και μετά να αποφασίσουμε. Θα χρειαστεί να ρωτήσουμε την καρδιά μας, γιατί είναι ο μόνος οδηγός που έχει απομείνει πια για την αλήθεια. Οι λέξεις πια έχουν χάσει το νόημά τους.

Απουσία λέξεων...
Πρόσφατα μιλούσα με έναν νεοάνεργο, νεοάστεγο και στην ερώτησή μου «Πώς βοήθησαν οικογένεια και φίλοι όταν έμαθαν για την κατάστασή σου;» η απάντηση ήταν απλά, ότι εξαφανίστηκαν όλοι. Σταμάτησαν να παίρνουν τηλέφωνο. Και δεν είναι ο μόνος. Δυστυχώς, είναι πολλές οι περιπτώσεις όπου ακριβώς επάνω στην κρίση, όταν χρειάζονται βοήθεια περισσότερο από ποτέ, οι άλλοι φοβούνται κι εξαφανίζονται. Απουσία λέξεων. Βλέπω τους ανθρώπους να διαιρούνται σε δύο κατηγορίες κατά τη διάρκεια της κρίσης. Σε εκείνους που φοβούνται τον πόνο των άλλων και φεύγουν με τα χίλια (ακόμη κι αν είναι δικός τους άνθρωπος) και σε εκείνους που κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή, ο πόνος των άλλων ξυπνά την αλληλεγγύη και συμπόνια και τους κινητοποιεί να σταθούν δίπλα στο συνάνθρωπο. Θα πρέπει όλοι να διαλέξουμε σε ποια κατηγορία θα ανήκουμε.

Μια πολύτιμη λέξη...
Μια συνεργάτις πρόσφατα μου θύμισε μια ελληνική λέξη, που περικλείει μέσα της απέραντη σοφία και δύναμη.
«σπλάχνο», «ευσπλαχνία», «σπλαχνίζομαι», «σπλαχνικός»

Μου είπε ότι όταν βλέπεις τον άλλον σε πόνο, το πρώτο και σημαντικότερο είναι να τον «σπλαχνιστείς». Αυτή η λέξη δεν υπάρχει σε άλλες γλώσσες. Είναι κάτι παραπάνω από τη συμπόνια. Η αγάπη νιώθεται στην καρδιά. Η συμπόνια νιώθεται κυριολεκτικά στα «σπλάχνα», στομάχι, καρδιά, εντόσθια.  Πόσο αλήθεια «σπλαχνιζόμαστε» τους άλλους και πόσο απλά δίνουμε αφ’υψηλού διανοητικές συμβουλές;
Για όσους από εμάς πιστεύουμε στο Χριστό, αντλούμε δύναμη. Γνωρίζουμε ότι είμαστε ασφαλείς εν Χριστώ. Ο «αίρων τα αμαρτίας του κόσμου» μας έχει σώσει. Η πεποίθηση αυτή μας δίνει τη γαλήνη, την ηρεμία, το περιθώριο, να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, γνωρίζοντας ότι και οι άλλοι είναι, εν τέλει, επίσης ασφαλείς εν Χριστώ. Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαστε μια ξεχωριστή ομάδα ανθρώπων, ανώτερη από άλλες. Όμως αυτός ο τρόπος έχει αποτέλεσμα για εμάς. Όταν δεν υπάρχει πόλεμος μέσα μας, δεν έχουμε την ανάγκη να προβάλλουμε σύγκρουση στους άλλους. Δε χρειάζεται να τους φοβόμαστε, ούτε να τους αποφεύγουμε, ούτε να τους επιτεθούμε, έστω και στη σκέψη. Είμαστε ασφαλείς εν Χριστώ κι αυτή η ασφάλεια αποπνέει γαλήνη. Και στη γαλήνη και την εμπιστοσύνη, όλα τα καλά και όλα τα θαύματα γίνονται.

Πρεακτέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.com, 16/3/2012